Minęło już sporo czasu od ponownego spotkania z ojcem, który to przez jego wybryki musiał wrócić do Wielkiej Brytanii, by przypilnować swojego młodszego syna. W zasadzie jak się później dowiedział, był to tak naprawdę rozkaz jego dziadka, niż w rzeczywistości samodzielnie podjęta decyzja staruszka. Znał go na tyle, że wiedział iż ten bardziej pozostawiłby go samego sobie. Według zasady jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz. I to by nawet bardziej pasowało Aleksandrowi, nie czułby się tak bardzo upokorzony w oczach dziadka, że aż postanowił wysłać tutaj opiekuna. Z drugiej strony trochę tego potrzebował, kogoś z nieskazitelnym wizerunkiem. Sam pewnie przez długi czas nie pokazałby się na salonach. Nawet teraz, w obecności ojca, musiał wymieniać sztuczne uśmiechy z rozmówcami. Którzy nie wiedzieli za bardzo jak podejść do jego osoby i o czym zagadać. No bo przecież nie o ocenach i wynikach w nauce prawda? Przecież jeszcze przed egzaminami musiał udać się na przymusowe wakacje do ośrodka z zaostrzonym rygorem.
Jedynym wyjątkiem tutaj zdawał się być gospodarz dzisiejszej uroczystości. Jako wieloletni przyjaciel rodziny nie wydawał się w żaden sposób przejęty tym co młody Cortez nawyrabiał. Zganiając wszystko na okres dojrzewania i buntowniczy charakter dzisiejszej młodzieży. Po chwili jednak ojciec dał mu dyskretny znak, że chce o czymś porozmawiać z gospodarzem, więc przeprosił kulturalnie dorosłych i oddalił się od mężczyzn po ich pozwoleniu. Zapewne teraz wtopiłby się w tłum ludzi i w ogóle nie zechciał wyróżnić na tyle by ktoś musiał się do niego odezwać. Ale dzisiejszego wieczoru to będzie raczej niemożliwe przez jego kreację. Sam wybrałby coś prostego, nadal eleganckiego, ale niezbyt wyróżniającego się. Nie czuł się jeszcze gotowy na to by być na językach większości z gości. Ale ojciec mu na to nie pozwolił. I wybrał dla niego coś zupełnie innego. Włosy młodszego Corteza były uczesane dzisiaj jak rzadko kiedy. Tym razem do tyłu, spięte z tyłu za pomocą wsuwek w taki sposób, że wyglądały jak dobrze ułożona krótka fryzura, a nie plątanina loków, którą zwykł ostatnio nosić. Było to cholernie niewygodne, ale jakże eleganckie, a według jego ojca to się teraz, najbardziej liczyło. Jednak to nie o jego włosach przecież tutaj mowa, a o garniturze koloru purpury. Miał wrażenie, że jego twarz przez parę godzin odkąd tylko stanął w drzwiach była tego samego koloru. W prawej ręce trzymał cylinder, którym to bawił się obracając nim w każdą możliwą stronę. W drugiej trzymał długą, czarną laskę gdzieś w połowie jej długości. Nie chcąc w nic uderzyć, czy też zahaczyć i zrzucić. Jeszcze tego by brakowało. Chociaż miał wrażenie, że gospodarz by pewnie zareagował na to gromkim śmiechem uznając, że Aleksander ma już w zwyczaju niszczyć jego przyjęcia. Przypominając wszystkim wokoło ten feralny wieczór, gdzie to po raz pierwszy ukazały się jeszcze w bardzo młodym Cortezie jego zdolności magiczne. Przez co nie mogąc dosięgnąć do fontanny z ponczem o smaku mandarynek. Wywrócił całą fontannę, wraz z stołem na którym stała, a co za tym idzie, także z całym wyśmienitym jedzeniem. Zakańczając tym samym całą ucztę.
Ale smak ponczu był przepyszny...
Pamiętał jego smak, jakby było to zaledwie wczoraj. I w jakiś dziwny sposób kiedy odszedł od mężczyzn i zaczął kręcić się bez celu po domu zdał sobie sprawę z tego, że właśnie szlaja się po cudzym mieszkaniu szukając właśnie fontanny z ponczem o smaku mandarynek.
I z tych poszukiwań wyrwał go nie tyle fakt i świadomość, że naprawdę tego szuka, tylko słowa pewnej niewiasty. Jego wzrok jakby oprzytomniał i skierował się na suknię dziewczyny. Zlustrował, wcale się nie śpiesząc, ani nie czując skrępowania, ją od butów po czubek głowy.
- Zapamiętałem gdzie jest już za pierwszym razem. Podczas pierwszej wizyty. Znam już twój dom niemal na pamięć i trafiłbym tam nawet z zamkniętymi oczami. Ale to najwyżej następnym razem... Bo teraz jest trochę za tłoczno by nawet spróbować. - odpowiedział, spokojnie, z delikatnym uśmiechem w kącikach ust. Przybliżył się do niej, po czym musnął ustami jej policzek.
- Nie miałem okazji się jeszcze na spokojnie przywitać Ness. A ty jak zwykle powabna i w pięknej sukni. - dodał po sekundzie jak się odsunął na swoje wcześniejsze miejsce i jeszcze raz, tym razem bardzo szybko zlustrował rozmówczynię.

On kiedyś się tym interesował, za młodu bardzo lubił te przyjęcia. Z czasem to wszystko traciło swój urok, a jego myśli zaprzątały inne sprawy i osoby. W końcu i tak wiedział, że to wszystko było tylko na pokaz, zwłaszcza z strony jego matki. Tylko ojciec zdawał się tutaj bawić najlepiej i czuł się niczym ryba w wodzie. Dlatego to też on najczęściej był wybierany by reprezentować ród Cortezów, a także swoją część rodziny jako, że był jedynakiem. Staruszek w jakiś dziwny sposób opierał się całemu wpływowi, na mrok który ogarnął jego samego i całą pozostałą część rodziny. Czarna magia wypaczała, czytał o tym w jej księgach. I tak jak wcześniej jedynie przeczuwał, że coś się z nim działało złego. Tak teraz wiedział, że stał się kolejną z marionetek tej przedziwnej, mrocznej mocy. Dlatego teraz czuł się swobodniej, w obecności swojego ojca. Wiedział, że można nad tym zapanować i już sama ta myśl powodowała, że wszelkie troski odchodziły jak po jakimś zaklęciu uspokajającym.
- To z powodu większej ilości nauki i obowiązków - skłamał gładko robiąc przy okazji przepraszającą minę.
- No przestały mnie tak bawić te spotkania - dodał po krótkiej przerwie, bo miał wrażenie, że dziewczyna naprzeciwko niego nie różni się zupełnie niczym od niego w tej kwestii. Chociaż mógł się mylić, ale z tego co kojarzył na korytarzach i w komnatach Slytherinu. To dziewczyna nie była jedną z tych co to kochają się stroić w suknie i godziny spędzają przed lustrem układając grzywkę, która później i tak ucieka we wszystkie strony.
Na wzmiankę o poszukiwaniu ponczu nie potrafił się powstrzymać od nieuśmiechnięcia się bardzo szeroko. A jednak nie zapomniała. Zresztą jakby to on był na jej miejscu to też by jej tego nigdy nie wybaczył.
- Znowu zapomniałem, że od tamtego czasu nie wystawiacie fontanny z ponczem- Jęknął w odpowiedzi z wielkim zawodem. Bo miał jakąś nikłą nadzieję, że znów będzie mógł posmakować tego cudownego soku.
Przez moment zastanawiał się, czy przekroczył jakąś granicę i czy zachował się niewłaściwie. Pewnie według ojca jak najbardziej. Może powinien pocałować tylko jej dłoń, a nie się tak spoufalać i całować dziewczyny w policzek.
Teatralnie wykonał młynka oczami widząc jej zdziwienie i słysząc drugą część komentarza.
- Nie robię tego przecież pod publikę. - Urwał chociaż widocznie na usta cisnęła mu się jakaś dłuższa przemowa. Ale w przeciwieństwie do niej był tutaj gościem i powinien uważać co mówi.
Na moment zagryzł delikatnie dolną wargę spoglądając dziewczynie w oczy, kiedy ta gładziła ręką materiał jego garnituru. Lecz kiedy poklepała go po ramieniu i odeszła w stronę barku uśmiechnął się bardzo szeroko i potrząsnął głową z niedowierzaniem. Opierając się przy okazji jednym bokiem ciała co ściany. Rozbawiony powędrował wzrokiem za koleżanką. Tym bardziej, że zmierzała właśnie w kierunku gdzie zauważył przeróżne trunki w grubych, ozdobnych szkłach. Aż za dobrze wiedząc co zwykło się w takowych trzymać.
- No nie wiem, czy powinniśmy - Nie kłamał, w jego głosie słychać było powątpiewanie w ten plan. W końcu mimo wszystko czuł wobec gospodarza ogromny szacunek i podczas tego pomysłu czułby się jakby właśnie go okradał z jego własności. Z drugiej strony zawsze będzie mógł odkupić i przynieść w prezencie.
- A zresztą! Co mi tam, bierz ognistą, kryję cie - powiedział ruszając do niej i rozpinając marynarkę złapał pośrodku w taki sposób jakby chciał ją zdjąć zasłaniając dziewczynę i barek przy którym stała, stwarzając tym samym jeszcze większą szopkę i podejrzanie wyglądającą scenkę.
Kiedy Nessa wyciągnęła alkohol przejął go od niej i schował za pazuchę, szczerząc się cały czas.
- Prawie jak za starych dobrych lat. Tylko tym razem jest to sam alkohol, a nie babeczki nafaszerowane jakimś słodkim alkoholem. Już nawet nie pamiętam co to było... - Dodał i odszedł jakby nigdy nic w stronę okna, gdzie wcześniej stali.
- Ness, a możemy uciec nim skrzat zdąży wrócić? Zbyt duszno i za dużo ludzi jak dla mnie. Co powie panienka na mały spacer po ogrodzie? - Powiedział i odwrócił się w jej stronę, wyciągając przy okazji otwartą dłoń. Przybierając jakiś taki dziwnie poważny wyraz twarzy. Jakby faktycznie atmosfera w domu mu nie odpowiadała i miał ochotę jak najszybciej się oddalić.

W obecnym momencie jednak ciężko byłoby mu stwierdzić, czy na powrót miałby polubić takie przyjęcia. Teraz bowiem ponownie spoglądał na nie w zupełnie inny sposób. W przeciwieństwie do dziewczyny on przeszedł teraz do kolejnego etapu. Poniekąd na własne życzenie i przymusowo. Nie był już uczniem, nie był studentem, teraz był ot jedynie czarodziejem. A brak jakichkolwiek obowiązków szkolnych zastąpiła mu zwyczajna rutyna. Dni zaczynały się zlewać ze sobą, czas przyśpieszał, a upływ dni zaczął się zmieniać w upływy tygodni. Niejednokrotnie miał wrażenie, że obudził się dopiero co po sobocie, a tutaj nagle środa lub czwartek. O weekendach nie wspominając już zupełnie. Spędzałoby się najchętniej w łóżku, po trudach całego tygodnia.
Więc tutaj takie spotkania w gronie przyjaciół, znajomych były jak świeży podmuch wiatru. Niczym pierwszy oddech morskiego powietrza, po dostaniu się na piaszczystą plażę. Zaraz po tym jak było trzeba się przedrzeć przez gęstą tropikalną dżunglę.
I skoro na niego działała tak bardzo pozytywnie przynajmniej jedna twarzyczka z dawnych lat. Z którą przecież wcale jakoś się nie przyjaźnił, a jednak nadawała jemu życiu tak wielu pozytywnych bodźców, to jak muszą się czuć ich rodzice, w towarzystwie tak wielu znajomych. Czysta euforia, śmiechy i gwary wielu rozmów, pomiędzy jeszcze większej ilością grupek które się potworzyły. I bezustannie zmieniały.
Zerknął w ich stronę, uznając, że właśnie tego brakowało we wszystkich Hogwartowych imprezach. Choć tamte zdawały się być większe, wiele razy integracyjne, nie potrafiły jednak zniszczyć całkowicie granic między domami i podziałami w grupach. Tutaj to zdawało się nie istnieć w ogóle.
Zdał sobie sprawę z tego, że za bardzo się zagapił na pozostałych ludzi. Przez co wrócił spojrzeniem do oczu Ness, uśmiechając się na momencik przepraszająco. Wiedząc, że się zagapił na dłużej niż mu było wolno podczas rozmowy z taką dziewczyną. Wyłapał jej spojrzenie, wyzywające do pojedynku. Ona naprawdę go prowokowała? Chyba nie wiedziała na co się pisze. On w końcu uwielbiał obserwować, mógłby tak godzinami siedzieć i przyglądać się nawet jednej rzeczy, jeśli go to na tyle mocno zaciekawiło. A oczy rozmówczyni bez problemu kwalifikowały się do tego i przechodziły przez wszystkie kryteria.
- No chciałbym to zobaczyć jak dzielnie walczysz z swoją matką i jak siłą zmusza cię do nałożenia tej sukienki. A buciki to sama zakładasz, czy masz już jakiegoś swojego księcia z bajki, który to wyręcza cię w tej czynności?- powiedział do niej wpatrując się bez przerwy w jej oczy. I niestety sobie to wyobraził, jak taka duża dziewczyna szamocze się na łóżku, a jej matka walczy z nią starając się ją ubrać.
On sam zawsze stawiał na elegancję, a szkolne szaty wywoływały w nim odruch wymiotny. Tutaj z pewnością nigdy by się nie dogadali. On zawsze w eleganckich butach, spodniach od garnituru i przynajmniej koszuli, z kamizelką. Marynarkę rzadziej zakładał, z tego powodu, że zazwyczaj w zamku było ciepło. No i oczywiście zawsze był pod krawatem, szkolnym, z herbem i w kolorach domu. Nigdy przecież nie próbował nawet ukrywać z jakiego domu pochodził.
- Oczywiście, że będę chciał! - odpowiedział nawet trochę za głośno niż tego chciał, ale sama wizja tego, że będzie mógł się go znowu napić powodowała wielkie emocje w jego głowie.
Na jej słowa poczuł się w pewnym sensie dotknięty.
- No ja wiem, że mawiają o mnie różne, rzeczy... Ale nawet ja mam duszę, która potrafi się stęsknić. Lecz tutaj zostawiłbym jedynie rudą. Cała reszta to jakieś pomówienia. - powiedział i wyszczerzył się zadziornie. On za to w większości przypadkach miał gdzieś to, czy go w ogóle tolerowano, nie wspominając o tym, czy w ogóle go lubiano. Osobiście przecież nienawidził większości Hogwartu i swobodnie rozmawiał z paroma osobami. Aż dziwił się, że nadal potrafił tak swobodnie rozmawiać z Nessą, bez obrzucania się wzajemnie ciągłymi złośliwościami i mięchem.
Później dziewczyna zrobiła coś, co działało na młodego Corteza niczym czerwona płachta na byka. To jedno słowo, wystarczyło rzucić w jego stronę "tchórzysz?" by owinąć go sobie wokół palca.
- Ja nigdy nie tchórzę. - zaakcentował te słowa w taki sam sposób w jaki zrobiłby niezależnie w jakiej byłby sytuacji. Stojąc tutaj właśnie naprzeciwko niej, czy na krawędzi, na szczycie jakiejś góry, nad przepaścią, czy na klifie z zamiarem skoczenia. To słowo zdawało się nie istnieć w jego słowniku, przez rodzinę poniekąd. Przez dziwne metody dziadka. Wszelki strach został zastąpiony adrenaliną. Dlatego to Aleksander nie posiadał nawet swojego bogina. Ponieważ nie znał strachu, a nawet jeśli coś na niego tak działało powodowało jedynie pozytywne bodźce, uaktywniało adrenalinę potrzebną do szybszego działania. Z tego powodu to słowo go tak zawsze drażniło. I tak na niego działało.
O to czy się upije to nawet się nie martwił. Nie pił przecież z Dymkiem i mieli pić coś tak delikatnego jak ognista.
-Że co ja cię proszę? - wybełkotał coś niezrozumiałego, nie mogąc pozbierać myśli w jedną całość.
- Zapomnij, na szczęście odszedłem z Hogwartu nim ten zdążył całkowicie zniewieścieć. I gdy mówię, że ja ochraniam to ochraniam ja. - powiedział stanowczo, a jego mina świadczyła o tym, że pod tym względem się nie ugnie. Prędzej weźmie jeszcze jedną karafkę niż odejdzie stąd nie trzymając niczego.
Na szczęście wracała tamta kobieta i Nessa oddała mu alkohol, które od razu zakrył pod marynarką. Bo jeszcze się rozmyśli i będzie musiał się z nią bić o to kto trzyma trunek.
- O właśnie! To chyba były aronie! Wiśnie były by zbyt łatwe do zapamiętania. Taaak, teraz jak się nad tym zastanawiam dłużej to przypominam sobie bardziej ich smak. - Aż zacmokał jakby gdzieś tam na końcu języka pozostał jeszcze ich smak i starał się go jeszcze wyciągnąć i chociaż przez moment dłużej nim nacieszyć.
Na wzmiankę o jego matce nie potrafił się powstrzymać i komnatę wypełnił jego perlisty śmiech. Nie śmiał się tak od... W zasadzie to już nawet nie pamiętał kiedy ostatnio się tak roześmiał.
- Tak, tylko to nie tobie później matka nagadała jak wróciliśmy do domu. Tak dostałem po dupie, że do dzisiaj zostały mi znamiona na tyłku - Oczywiście zmyślał. Ale fakt, że matka tam na niego trochę pokrzyczała. Pod tym względem miał od niej o wiele gorzej. Jednak nie narzekał z tego powodu. Narzekanie na swoje życie w ogóle nie było w jego stylu. W końcu przeszedł mu nawet chichot, zwłaszcza patrząc jak bawiła się włosami. Denerwowała się? Wydało mu się to jakoś tak nierealne, że przestał nawet o tym myśleć. Ale gdy tak dłużej patrzył miał wrażenie, że to uczesanie jej nie pasuje.
Złapała go pod ramię i dała niezły wywód o tym jak wielce będzie przez jego propozycję pokrzywdzona. Na co prychnął głośno.
- Jak nie chcesz to nie zmuszam przecież - powiedział z udawanym fochem i rezygnacją zwolnił kroku, tak jakby nie chcąc już wyjść.
- No i to ty niby jesteś pokrzywdzona tutaj najbardziej? A ja? Ty nie dostaniesz jakiegoś ciastka, a ja najwspanialszego ponczu na świecie? No i kto niby się bardziej poświęca? - dodał przyśpieszając tempa i wychodząc przez drzwi na taras.
- Pamiętam jedynie gdzie jest huśtawka. O ile jest nadal w tym samym miejscu. No ale wpierw możemy się udać po truskawki, jeśli macie w swoim ogrodzie lub szklarni. Tak by ci chociaż trochę zadośćuczynić ten brak ciasta. A później idziemy na huśtawkę! - zdradził jej swój plan działania, ciągnąc lekko przed siebie by jak najszybciej oddalić się od domostwa. Na dworze czuł się znacznie lepiej niż w środku.

Nie wyobrażała sobie życia bez Hogwartu. Była uzależniona od nauki, panujących w nim zwyczajów i wolności. Każde zajęcia sprawiały jej radość, nie opuszczała nawet run czy zielarstwa, z których była tak strasznie słaba. Ambicja ją kiedyś dopadnie i była pewna, że to będzie marny koniec samozwańczego rycerza. Nie tylko jemu uciekały dni między palcami, chociaż spędzali je w całkiem inny sposób. Nessa pomimo dobrego nazwiska i bogatej rodziny, sama radziła sobie finansowo. Pracowała na nocne zmiany w jednym z lokali w Hogsmade jako barmanka, brała zlecenia jako muzyk niezależny i otrzymała ostatnio certyfikat uprawniający do wykonywania biżuterii. Do tego nauka, ćwiczenia transmutacji, ćwiczenia na skrzypcach, pianinie czy wielu innych instrumentach, których ochoczo próbowała. Kwintesencją jej autodestrukcji była jednak bezsenność, ciągnąca się za nią miesiącami niczym widmo.
Znajdowała jeszcze w tym wszystkim czas na przyjaciół i spotkania towarzyskie. W ostatnim roku zmieniła się, dzięki namowie Beatrice, Mallory czy Caesara otworzyła się nieco na ludzi, co wbrew jej pierwszym myślą z tym związanym, miało całkiem dobry efekt. Zdawała sobie sprawę, że jest towarzystwem irytującym i nieznośnym, a jednak nie spotkała się jeszcze z nikim nastawionym do siebie negatywnie. Niemniej, jednak gdyby potrafiła czytać w myślach i miała dostęp do Aleksowej głowy, to pewnie by się z nim zgodziła. W pewnych aspektach te ich bankiety, pełne śmiechu i jedzenia były niezwykłe. Na te kilka godzin stawali się jednością, zupełnie jakby wrócili do beztroskich lat w Hogwarcie, gdzie większość obecnych w domu Lanceleyów dorosłych się poznała.
Nie przeszkadzało jej to, że nie spoglądał w jej stronę. Kontemplacja na jego twarzy mówiła jej wiele i naprawdę nie miała zamiaru przerywać. Rozluźniła dłonie, drażniąc delikatną skórę na koniuszkach palców nieco szorstkim nadrukiem jednego z kwiatów, które tkwiły na jej wieczorowej, eleganckiej kreacji. Ich spojrzenia znów się skrzyżowały, a kąciki ust dziewczyny drgnęły ku górze, nadając jej twarzy tak naturalnego, zadziornego i nonszalanckiego jednocześnie wyrazu. Obydwoje mieli dominujące cechy charakteru, lubili też patrzeć i wyłapywać szczegóły. Przez myśl jej nawet przeszło, że dobrze było go widzieć w takim stanie. Nieco obawiała się jego zachowania po pobycie w Azkabanie, jednak najważniejsze, że nadal potrafił się śmiać, przywdziać uśmiech. Może to przez wzgląd na stare, dobre czasy, które kojarzyły się z bezpieczeństwem i spokojem? Ulżyło jej jednak nawet jeśli tworzył tylko grę pozorów.
—Trochę wiary chłopcze, potrafię się sama ubrać! Chodziło mi bardziej o dosłownie ściągnięcie ze schodów na dół, po tym, jak bezczelnie wchodzi do mojego pokoju. Księcia? Czy ja wyglądam na księżniczkę? Nie rozśmieszaj mnie Aleks, jestem rycerzem. Nie jestem z takich bajek, o jakie trzy czwarte społeczeństwa mnie posądza przez nazwisko. — powiedziała z rozbawieniem w głosie, nie uciekając od niego wzrokiem. I jej podobne obrazy przeszły przed oczyma, jednak szybko je zbyła i zepchnęła gdzieś w odmęt swoich pokrętnych myśli. Na szczęście szpilki czy koturny wsuwało się niezwykle prosto i doskonale radziła sobie sama.
Jej szafa pełna była fantazyjnych kreacji, oddających jej filigranową budowę ciała. Częściej jednak sięgała po spódnice i spodnie jak sukienki. Szkoła nie była jednak miejscem do strojenia się i zdaniem rudej, tam mundurek sprawdzał się najlepiej. Zawsze wyprasowany, uwieńczony wstążką pod szyją, oczywiście reprezentującą dumnie barwy domu węża. Była ślizgonką całym sercem, a prawda była taka, że rudzi w zieleni wyglądali absolutnie najlepiej. Jego entuzjazm sprawił, że parsknęła śmiechem i kiwnęła głową. — Masz to obiecane! Poproszę Migotkę, żeby zapakowała Ci trochę na wynos.
Milczała, słuchając jego wypowiedzi. Nie miała w zwyczaju wchodzenia komuś w słowo, to było zwyczajnie niegrzecznie. Wdając się w rozmowę z Nessą z własnej woli, trzeba było być przygotowanym na wszystko. Ona się nie szczypała i mówiąc to, co myśli, często wywoływała uczucie dyskomfortu i zabijała czyjąś pewność siebie. Siła jej charakteru sprawiała, że nie jeden męski uczeń Hogwartu mógł jej zazdrości pewności siebie niezależności. Wzruszyła ramionami, przekręcając głowę na bok, pozwalając by ruda, wijąca się w naturalne loki kitka opadła na ramię.
— Nie obchodzi mnie to, co o Tobie mówią. Ważny jest charakter, nie reputacja. Przyznam, że tęsknota nie jest emocją, o którą bym Cię posądzała, chociaż w Twoją duszę nie wątpię. Nie jesteś przecież złym dzieciakiem, jak ma się do Ciebie odpowiednie podejście, prawda? Oh. Może pomówienia, może nie.. Skąd możesz wiedzieć? Tyle miesięcy, chyba nawet lat, nie mieliśmy okazji spędzić ze sobą czasu. — odparła może nieco bezczelnie , jednak znów z brutalną szczerością i przerażającym wręcz spokojem. No tak, odważny Cortez. To prawda, tak łatwo można było go do czegoś podpuścić, zasiewając wątpliwość w jego męstwo. Puściła mu oczko, wracając spojrzeniem do stojących na szafce karafek. Postanowione, będą pić i to w ogrodzie.
Wieczór był przyjemny. Ciemne niebo pokryte było gwiazdami, a korony rosnących w ogrodzie drzew wydawały z siebie przyjemny, cichy szum za każdym razem, gdy wiatr wprawiał gałęzie obsypane zielonymi liśćmi w dół. W rześkim powietrzu dało się wyczuć lato. Odetchnęła głębiej, czując, jak luźne kosmyki włosów kołysząc się pod wpływem ich kroków, łaskocząc jej odkryte ramiona i szyję. Kitka spoczywała jednak na plecach, przypominając ruchomy, lisi ogon.
— Tak, w tym samym. Hmmm.. Szklarnie brzmią dobrze. Poza truskawkami są jeszcze maliny i inne owoce. Powiedzmy, że to dobra rekompensata za poświęcenie dla Ciebie sernika. Obiecałam przecież, że dostaniesz ten poncz na wynos, prawda? — przerwała z teatralnym wywróceniem oczu, dopiero po chwili prostując głowę i odwracając spojrzenie od jego twarzy. Zawiesiła je gdzieś w przestrzeni przed nimi, krok za krokiem, wędrując po białych kamieniach, pozwalając rozbrzmiewać stukotowi obcasów dookoła. Poprawiła rękę na ramieniu o wiele wyższego chłopaka, uśmiechając się paskudnie nieco pod nosem. — I nie. Ja ochraniam, nie Ty. Jestem Lancelotem, na Merlina! A nie jakąś naiwną i słodką panienką, co potrzebuje księcia. A nawiązując do Hogwartu.. Wracasz dokończyć studia?
Dodała jeszcze, kończąc nurtującą ją od dłuższej chwili pytaniem. Niezależnie do jakiej dziedziny magii, miał w sobie potencjał, który szkoda byłoby zmarnować. Edukacja była ważna, zwłaszcza w czasach, w których żyli. Teraz nazwisko nie załatwiało posady i innych profitów. Kątem oka zerkała na jego profil. Odżył, jego lico nabierało kolorów, a na usta coraz częściej wkradał się cień uśmiechu. Odchyliła głowę nieco do tyłu, pozwalając sobie lepiej przyjrzeć się niebu. Specjalnie ścieżka wiodąca w głąb ogrodu była tylko delikatnie, subtelnie rozświetlona przy ziemi, pozostawiając tym samym ich sylwetki tonące w półmroku. Wolną ręką poprawiła materiał sukienki, który usilnie plątał się jej pod nogami. A mogła włożyć garnitur.. Uśmiechnęła się pod nosem, szukając wzrokiem jakiekolwiek śladu księżyca. On był osobą, której nie można było być pewnym. Zawsze istniało ryzyko, niepewność. Miał swoją drugą, mniej przyjemną twarz i doskonale o tym wiedziała.
— Czym w ogóle się teraz zajmujesz, Aleks? — dodała jeszcze, posyłając mu krótkie, ale intensywne spojrzenie, powracając jednak zaraz do srebrnych, błyszczących nad nimi punktów. Znała te ścieżki na pamięć, nogi same ją wiodły, a do tego była mistrzem chodzenia na obcasach. Spomiędzy pełnych, maźniętych karminową szminką warg uciekło ciche westchnięcie. Wyprostowała głowę, omiotła spojrzeniem znajdującą się dookoła nich przestrzeń. Dom coraz bardziej zmniejszał się za ich plecami, a światła bijące z okien bladły.
— Właśnie sobie uświadomiłam, że zapomniałam o szklankach. — mruknęła z pełną powagą, unosząc dłoń i drapiąc się po głowie.

Jemu najbardziej brakowało w obecnym stanie tej beztroski jaką mieli uczniowie w Hogwarcie. Gdzie dla większości największymi zmartwieniami były dobrze napisane egzaminy. Teraz jednak zbyt mocno za tym tęsknił i właśnie tego potrzebował.
- Dobrze, rozumiem. Zresztą ja i tak bym nie chciał ci się pomóc ubierać. Bardziej rozbieranie mnie kręci - odpowiedział i machnął ręką jakby już sobie dał z tym tematem spokój. Bo wiedział, że nie potrzebowała tutaj niczyjej pomocy. I może pewna część jego nie chciała tego uznać za prawdę. To chyba faktycznie tutaj mogłaby być tym rycerzem.
- Więc powiedz mi moja droga. Skoro ty jesteś rycerzem to kim jestem ja w tej bajce? Bo z pewnością nie księżniczką. Wybacz ale jestem jak te chłopaki z tej zniewieściałej szkoły. Więc jestem smokiem?... Nie, raczej czaroksiężnikiem. Powinnaś więc chyba uważać, bo właśnie prowadzę Cię samą na spacer. I gdy będę Cię gilgotał to nikt Cię nie usłyszy - dodał i lekko dźgnął palcem w brzuch dziewczynę. Sprawdzając czy w ogóle ma łaskotki.
- Nie opuszczę twojej posiadłości bez tego ponczu - skomentował ciesząc się, że właśnie zdobył zapas ponczu na jeden wieczór. Nie spodziewał się by ten miał wystarczyć na dłużej.
- To jedno z najbardziej trafnych określeń jakie słyszałem na swój twmat. Otóż to albo masz to coś w sobie i dogadamy się bez problemu, albo też nie i czeka nas tylko walka. - odpowiedział na pierwszą część uznając, że wypowiadanie się na kolejne słowa jest za wcześnie. Bo trafnie zauważyła, że nie mieli ze sobą zbyt długo do czynienia by mógł ją bez problemu oceniać.
Dlatego na tą chwilę milczał.
-Było trzeba mówić od razu, że to sernik to bym Cię nie wyciągał wcześniej i sam bym to zamówił - powiedział z wyrzutem, że pozwoliła się mu wyciągnąć z domu. Po chwili jednak się uśmiechnął i zerkając w stronę szklarni gdzie zmierzają po czym dodał. - A tak to muszą nam owoce starczyć. Chociaż w połączeniu z alkoholem będą jeszcze lepsze. Więc tragedii nie będzie. - Po tym uśmiechnął się złośliwie bo właśnie dała mu powód do skomentowania wczesniej wypowiedzianych pretensji.
- Mówisz cały czas, że jesteś rycerzem bo jesteś Lancelotem. To nic innego jak korzystanie z reputacji swojego rodu. Ja swoją reputację z pewnością zepsułem więc pewne rzeczy które o mnie mówią są prawdziwie. Więc typowym księciem z bajki to ja tez nie jestem i raczej nie będę. - odpowiedział spokojnie i zdawało się że na moment było mu z tym źle. Ale nic bardziej mylnego. Nigdy nim nie chciał być. Nudziło go raczej odgrywanie dobrego rycerzyka w lśniącej zbroi i na białym pegazie. On bardziej nadawał się na upiornego jeźdzę na testralu.
- Ojciec nawet nie pozostawił mi wyboru. I nawet jakbym nie chciał to zaciągnąłby mnie tam siła. Ale na szczęście idę z własnej woli, więc odbędzie się bez scen. - Co do jej kolejnego pytania zastanowił się czy ona wiedziała czym on się zajmuje. Ale ich rodziny były na tyle blisko, że musiała się już dowiedzieć.
- W rodzinnym biznesie. Zwłaszcza teraz kiedy są zakłócenia zwierzęta zagrażają też mugolakom i przechodzą na ich stronę. Więc na brak roboty nie narzekam. - odpowiedział i słysząc jej słowa zaśmiał się znowu.
- Naszemu rycerzykowi przeszkadza picie z gwinta? - zapytał i wyciągnął butelkę otwierając ją i podając dziewczynie by mogla się pierwsza napić.

Zawsze mógł wrócić na studia, kontynuować naukę. Z początku faktycznie mogłoby być nieco ciężko i niezręcznie, bo niestety zszargana opinia by się za nim ciągnęła, jednak z czasem zacząłby od nowa. Nessa wiedziała, że Aleksander jet silną osobowością, o dużym temperamencie i pewności siebie. Nie dałby wejść sobie na głowę. Może nigdy nie miała okazji poznać jego drugiej twarzy i zawsze był wobec niej w porządku, jednak ruda miała świadomość, że ona gdzieś tam, wewnątrz ciemnowłosego istnieje. Prychnęła na jego słowa, wywracając teatralnie oczyma, wolno spacerując obok. Szturchnęła go ramieniem, tak trochę za karę i na przekór.
— Oho, chcesz mi pomóc zrzucić sukienkę? Przykro mi skarbie, radzę sobie sama doskonale i w tym. — powiedziała rozbawionym głosem, wcale nie przejmując się tym, co jej w rozmowie wypadało, a co nie. On też się raczej nie przejmował. Bardzo ceniła sobie panującą między nimi szczerość. — Częściej potrzeba pomocy przy zapięciu sukienki niż jej rozpięciu, wierz mi. To samo ze stanikiem.
Kontynuowała jeszcze z westchnięciem, akcentując tragizm swojej wypowiedzi bezradnie rozłożonymi na bok rękoma. Niemniej jednak jej spojrzenie powracało do twarzy Corteza, zatrzymując się na niej dłużej zawsze, gdy mówił. Nie umiała ignorować oczu kogoś, z kim prowadziła konwersację, bo wydawało się jej to zwyczajnie niegrzeczne. Gdy zapytał o swoją rolę, mruknęła cicho, przesuwając palcami po swojej szyi i poprawiając materiał sukienki na ramionach, wlepiając zamyślone ślepia gdzieś przed siebie. No właśnie, kim był Aleks, skoro ona pełniła najznamienniejszą z ról? Nie, nie pasował do księżniczki, chociaż pewnie nieźle wyglądałby w sukni, zdobionej koronkami i gorsetem. Nie chciała też widzieć go jak smoka, to były bardzo chciwe i egoistyczne stworzenia w bajkach, zawsze tak jej znajomi ze szkoły mówili, którzy nie mieli czystej krwi i mieli na ten temat pojęcie. No i smoki porywały kobiety. Posłała mu krótkie spojrzenie, kręcąc głową do swoich myśli. On nie wyglądał na takiego człowieka, co by jakąś durną babę porywał i więził, aby go pokochała. Jego ostatnie słowa sprawiły, że zmarszczyła nos i brwi, posyłając mu spojrzenie pełne kontemplacji. Nie rozumiała. I jeszcze ten palec, który wbił jej w brzuch z premedytacją i z zaskoczenia, sprawiając, że zgięła się nieco w pół, czując chęć roześmiania się. Z trudem jednak powstrzymała ten zapęd.
— W sensie, że jesteś czarnoksiężnikiem i rzucisz na mnie jakiś paskudny czar? Daj spokój Aleks, nie boję się Ciebie. — zaczęła z delikatnym wzruszeniem ramion, łapiąc jednak oddech i wracając do zaczętego przez chłopaka wcześniej tematu. Nadal przecież nie odpowiedziała mu nic na temat bajki! — W sumie ta rola, co sobie wybrałeś, to Ci pasuję.. Jednak może gorszy rycerz? Albo jakiś przyszły król odległej krainy. Ciężkie pytanie, Paniczu Cortez. Bardzo nieładnie atakować z zaskoczenia.
Zaśmiała się na jego słowa, krzyżując ręce pod biustem. Posłała mu dyplomatyczne spojrzenie, a wyraz jej buzi sugerował, że znów wpadła na jakiś dziwny, pasujący do jej pokrętnego toku myślenia, pomysł. Ruszyła głową, pozwalając by kosmyki włosów z ramienia, opadły na plecy, łaskocząc odkrytą skórę.
— To teraz mam kartę przetargową. — mruknęła spokojnie, pozwalając jednak aby ton głosu zasugerował mu, że łatwo nie odda tego przysmaku. Mogła być chociaż pewna, że bezpiecznie wrócą do posiadłości. Może nawet jak się Alek postara, to i dostanie większy zapas! Migotka na pewno uszykuję odpowiednie porcje, gdy tylko się ją poprosi. Wydała z siebie ciche "mhmm", zgadzając się z nim w pełni. Chociaż istniała też opcja trzecia, że będą dla siebie całkiem obojętni, mijając się niczym nieznajomi. Teoretycznie Nessie szkoda było życia na nienawiść czy walki, które pochłaniały zdecydowanie więcej czasu, niż powinny, a ona miała go i tak zbyt mało.
— Owoce też brzmią nieźle. Nie sądzę, że zjedzą nam cały sernik przy ilości alkoholu, którą pochłaniają. — zaczęła z rozbawionym uśmiechem, oczyma wyobraźni wędrując do jadalni i stojącego tam stołu, przy którym starsze towarzystwo zapijało smutki i sukcesy. Pewnie już zaczynał się im plątać język, narzucili sobie naprawdę porządne tempo. Była pewna, że patera z sernikiem z białej czekolady i malin była bezpieczna. A jak nie, to jej skrzatka była na tyle bystra, aby coś zachować. Do wieczornej kawy kawałek ciasta był idealny. — Jakbyśmy wzięli dobre wino albo szampana, doskonale komponowałby się z jagodami czy truskawkami. A tak, nie boisz się komplikacji po połączeniu ich z mocną i cierpką whiskey?
Dodała z nutą niepokoju w głosie, odwracając w końcu spojrzenie od jego twarzy i skręcając w jedną z alejek, które zaprowadzić ich miały do niewielkiej szklarni, wewnątrz której znajdowały się owoce. Parsknęła pod nosem, wywracając oczyma. On nie był typem księcia, nigdy! Chociaż jako mało brzdąc był całkiem uroczy z tymi swoimi lokami.
— Nie podejrzewałam nigdy, że jesteś. To zdecydowanie nie Twoja rola w bajkach. Mówię, że jestem rycerzem, bo tak jest, a nazwisko po prostu pasuję, więc sobie dopowiadam. Jednak na swoje miano zapracowałam sama. Wiesz, ratuję niewiasty i staram się być głosem rozsądku i pomocną dłonią w wolnych chwilach. Może dobre uczynki zasłonią te złe.
Odparła z delikatnym wzruszeniem ramion. Nie zastanawiała się nigdy nad tym, a bycie rycerzem samym w sobie pozwalało jej zbroję zmieniać i raz nosić piękne, srebrne blachy, a za drugim razem czarne i mroczne, zdobione onyksami czy coś. Nie miała nigdy z góry ustalonego planu działania czy przemyślanych rozwiązać, wędrując zgodnie ze swoimi myślami i sumieniem. Na wzmiankę o ojcu posłała mu krótkie spojrzenie i przelotny uśmiech, rozumiała. Czyli znów będą się mijać w Hogwarcie? Ciekawe, czy kontakt im zostanie. Z pewnością zabawnie będzie znów współpracować z nim na zajęciach, chociaż pewnie ubolewał nad brakiem tych związanych z magią niekoniecznie jasną i dobrą. Każdy miał swoje hobby i pasję. Czarna magia była interesującym tematem, warto było coś o niej wiedzieć i znać zastosowania zaklęć do ewentualnej obrony, jednak ruda nigdy nie maczała w niej palców i raczej nie zamierzała.
— No tak. Rodzinne biznesy zawsze prosperują w ten sposób, że roboty nie brakuje. Nie wiem jak to możliwe, ale u nas też ciągle zamówienia i spotkania z asystentami, dotyczące nowych materiałów i ich połączeń do tworzenia instrumentów. Chociaż ja wybrałam pracę w barze. Mam bliżej zamku, łatwiej mi operować czasem. — westchnęła, zatrzymując się razem z nim. Obróciła się przodem do niego, jedną z dłoni obejmując się w pasie i układając ją pod biustem, dłoń zaciskając natomiast na boku, na materiale sukienki. Zadarła nieco głowę, patrząc na twarz chłopaka pytająco, a na jego słowa spomiędzy warg uciekło jej parsknięcie, natomiast w brązowych ślepiach zatańczyły chochliki. Miał prawo nie wiedzieć, długo się nie widzieli! Ruda była prawdziwym mistrzem w przyjmowaniu alkoholi, mogła poszczycić się naprawdę mocną głową.
— Złotko, to już nie te czasy, gdzie byłam grzecznym i dostosowanym do zasad reguł. Z gwinta jak najbardziej mi odpowiada. Tylko Cortez, nie odpadnij pierwszy, bo wstyd, patrząc na nasze gabaryty. — rzuciła nonszalancko, zadziornie, posyłając mu wyzywające spojrzenie. Wyciągnęła rękę i złapała za szyjkę butelki, unosząc ją na znak toastu. — To co, za spotkanie?
Mruknęła jeszcze krótko, uśmiechając się pod nosem i przysuwając szklane naczynie do ust, biorąc kilka większych łyków, niczym prawdziwy chłop. Oj tak, piła po męsku. Zwilżyła wargi, pozbywając się z ich resztek alkoholu. Trunek był mocny, palił ją w przełyku i pozostawił cierpki, lekko gorzkawy smak w ustach. Zrobiło się jej cieplej, a na skórze pojawił się dreszcz. Nie ma to, jak porządna whiskey. Przez chwilę wydawać się mogło, że przez moc napoju zaszkliły się jej oczy. Wysunęła dłoń w jego stronę, zachęcając go do wzięcia butelki i wypicia swojej partii.
— Mój ojciec zawsze miał gust do ognistej i burbonów, naprawdę.

Od pewnego czasu ta jego druga, gorsza twarz zdawała się jakby uśpiona, a to wiązało się z kolejnymi świeżymi bliznami po nacięciach ukształtowanych w taki sposób by tworzyły konkretny symbol. A w zasadzie to dwie runy Way i Tun jedna pod drugą. W to wszystko wlane spore połacie magicznej energii i bardzo stary rytuał odprawiony przez jego dziadka. Przybył do Anglii na trzy dni i w pełni spędził je nad pracą przy zaklinaniu tych symboli. Nie szczędząc wnukowi przy tym bólu, dawkując ją prawie, że do granicy utraty przytomności. Cały czas sprawiając, że jawa mieszała mu się z błogim spokojem jaki odczułby po utracie przytomności. Po wszystkim wrócił do Meksyku jakby nigdy nic się nie stało. A on obudził się dopiero na następny dzień i czuł się jakoś inaczej. Znacznie spokojniej, zdecydowanie mocniej niż poprzednim razem, gdy wracał w tamtym jeszcze roku do szkoły po wakacjach pędzonych właśnie w Meksyku.
Wtedy też głowa rodziny pozostawiła mu jedną z run mającą na celu wymusić na nim pewnego rodzaju spokój umysłu. Dać większą władzę nad emocjami, ale jak to runy. Nie są wieczne i ich efekty względem ludzi bywają krótkotrwałe ze względu na bardzo chwiejną naturę charakteru człowieka.
- Nic takiego nie powiedziałem. Mówiłem, że wolę to robić. To nie oznaczało jednak, że chcę ją zedrzeć z ciebie.- Mówiąc to zaczął rozpinać guziki od marynarki by móc ją z siebie zdjąć, co też uczynił.
- Wręcz przeciwnie, Ciebie Nessa to bym jeszcze grubiej ubrał - Powiedziawszy to narzucił na jej ramiona swoją marynarkę. - Teraz to masz zbroję mój rycerzyku, bo wcześniej w tej sukience to nadawałaś się wyłącznie na księżniczkę - dokończył i uśmiechnął się złośliwie. lecz szybko uśmiech przerodził się w bardzo przyjacielski.
- Nie wiem, nie noszę takich rzeczy, ale świetnie sobie radzę z tym i z tym. Więc jeśli będziesz potrzebowała czyjejś pomocy to wiesz do kogo możesz przyjść. - Mrugnął do dziewczyny na sam koniec nie mogąc się powstrzymać od ciągłego uśmiechania. Zapytał się w głębi ducha, czy on w ogóle stara się ją podrywać, czy raczej się z nią droczy, bawiąc się przy okazji tymi wszystkimi gestami odstawiając kolejną pokracznie przerysowaną sztukę.
- A może powinieneś zacząć Neasie Marianie Lancelocie rycerzu króla Artura. Bo zło nigdy nie śpi i tylko czyha na dogodną okazję by zaatakować z zaskoczenia. A wtedy nawet tak dzielny i dumny rycerz ugnie się pod czarnomagicznymi torturami.- Powagę i niski ton głosu jakim to wszystko powiedział był ledwo co w stanie utrzymać. I kąciki warg lekko drgające do góry co parę sekund zdradzały to, że sam w to wszystko nie wierzy. Do tego ściągnął brwi i starał się zrobić groźną minę. Chociaż już samo nadanie jej tego cudacznego miana sprawiało, że miał ochotę ryknąć gromkim śmiechem i paść na ziemię pod wpływem jego ciężaru, nie mogąc złapać tchu.
- Gorszy rycerz?- Zapytał się oburzony.- To jest coś w ogóle takiego? Ja bym raczej powiedział, że upadły rycerz, taki którego nie obowiązuje już kodeks rycerski, więc jak najbardziej właśnie rola czarnoksiężnika. - dopowiedział nie dając za wygraną dziewczynie i nie rezygnując z dobranej samemu sobie roli.
Na wieść o tym, że ma kartę przetargową uniósł brew wyżej nie bardzo rozumiejąc co miała na myśli.
- Ale, że co dokładniej? Na to bym nie opuścił twojej posiadłości zbyt wcześnie i bez twojego pozwolenia? Ojjjj Ness, aż tak bardzo się za mną stęskniłaś, że nie chcesz mnie wypuścić? - zażartował sobie z tego nawiązując do swoich poprzednich słów o tym, że nie wyjdzie stąd zanim nie dostanie ponczu. Wszystko mówił bardzo słodko, wręcz wydając się rozczulony jej słowami.
- Dosłownie sprawiłaś, że moje serduszko prawie drgnęło by powrócić do życia. Aż mam ochotę cię przytulić. - ciągnął dalej i wystawił już ręce w jej stronę chcąc objąć dziewczynę i wtulić się w nią bardzo mocno.
Odetchnął ciężko i powrócił do poprzedniej powagi - o ile można tak to nazwać, zważywszy na fakt w jaki sposób ze sobą rozmawiali do tej pory.
- Szczerze powątpiewam w to, że goście nie chcąc upić się zbyt wcześnie będą wybierać desery zamiast pełnowartościowych posiłków, czy też przekąsek. Echhhh - Odpowiedział, wzdychając na koniec ciężko.- Przez tą rozmowę o jedzeniu sam poczułem się głodny. Musimy szybciej dotrzeć do tych owoców bo wszamałbym całego jednorożca wraz z kopytami i rogiem. - dodał i na potwierdzenie swoich słów przyśpieszył odrobinę kroku.
- Nie, dlaczego niby? Tylko w przeciwieństwie do wina i szampana to owoce serwować będziemy po trunku a nie przed. By ewentualnie pozbyć się smaku.- Wzruszył ramionami w odpowiedzi, jakby to było jedyne wyjście w tej sytuacji. Skręcił za dziewczyną starając sobie przypomnieć jak tutaj było pięknie za dnia. Noc wcale niczym nie ujmowała widokom jakie pamiętał, a wręcz nadawała teraz zupełnie innych pięknych akcentów. Które teraz jako stary chłop doceniał o wiele bardziej niż za czasów gdy byli dziećmi. Dla których mrok bywał oznaką niebezpieczeństwa. A teraz Cortez o wiele bardziej komfortowo czuł się w tej ciemności, niż w świetle podczas dnia. Uwielbiał spędzać noce właśnie na zewnątrz, medytować sobie w błogiej ciszy, wśród szumu drzew i odgłosów nocnego życia zwierząt. To działało na niego kojąco, niczym zimny strumień wody podczas spędzenia całego dnia na otwartym słońcu.
- Tutaj znów nie mogę nic powiedzieć, bo zbyt długo nie mieliśmy ze sobą kontaktu. Ale pierwsze co mi się nasuwa na język to pytanie - czy ty w ogóle masz jakieś złe uczynki? Zawsze wydawałaś mi się taka wesoła i otwarta wobec wszystkich, że nie jestem w stanie sobie tego wyobrazić. - odpowiedział na jej monolog odnośnie jej dobrych i złych zachowań. Odpowiedział jej uśmiechem ciesząc się, że nie chciała kontynuować kwestii spornych z swoimi rodzicami. Domyślał się, że ona przeżywała to samo, więc w pełni rozumiała to w jakim położeniu był by i on. Ale w końcu wracał tam z własnej woli, a tak nagle odnowiona znajomość zdawała się być wysuniętą pomocną ręką w jego stronę, której po prostu nie mógł nie złapać. Potrzebował takowej w tej chwili bardziej niż czegokolwiek co mogliby mu zaoferować. Więc najprawdopodobniej ta znajomość nie urwie się znów na X lat, jak poprzednim razem.
- No proszę! A jaki to bar? Będę wiedział gdzie wpadać gdy będę miał trochę czasu wolnego - odpowiedział, zaintrygowany jej słowami. Nagle się zatrzymała, więc on uczynił to samo. Stanęła naprzeciwko niego i ich spojrzenia znów się ze sobą starły. On milczący, bez lęku wpatrywał się w jej oczy, starając się wyczytać z nich o co też chodzi. Dojrzał w końcu w nich rozbawienie.
- Ależ kwiatuszku, od paru...- Nagle urwał, język odmówił posłuszeństwa. Od razu zdał sobie sprawę z jakiego powodu. No tak zaklęcie - Pomyślał przypominając sobie zaklęcie dziadka, które nie pozwalało mu w ogóle poruszać pewnych kwestii i tematów odnośnie jego rodziny.
- Niee, no dobra, nie lat, a od pewnego czasu. - kontynuował szybko, jakby wcześniejsze słowa mu wyłącznie nie pasowały i stąd tak nagłe przerwanie zdania. Nie był to pierwszy raz, więc już się nauczył jak z tym żyć.
- W moich żyłach płynie rosyjska krew. Więc jeśli ktoś ma się tutaj upić pierwszy to tylko ty. Może nie wychleję tyle samo co Dymek, ale już swoje z nim wypiłem. I wiem, że tą jedną butelką, na dwoje... To my nawet nie zdążymy poczuć jej smaku, a co dopiero się upić.- Roześmiał się na koniec spoglądając pogardliwie na ich zapas alkoholu z jakim to się wybrali na wspólne picie.
- Dzisiaj to raczej tak czysto rekreacyjnie. By nie siedzieć o suchym pysku, niż faktycznie się iść upić. Na to jeszcze będzie pora- dopowiedział i mrugnął po raz kolejny tego wieczora do dziewczyny wraz z szelmowskim uśmieszkiem.
- Za spotkanie! Hej! Hej ale mi też coś zostaw! - zakrzyknął zgadzając się co do toastu, a już musiał ratować szkło przed całkowitym opróżnieniem go.
- Na Merlina, przy takim tempie to my nawet nie zdążymy dojść do tych owoców i nie będziemy mieli co pić. - roześmiał się znów po czym odebrał od niej szkło i sam wypił identycznego łyka. Z oczywistych powodów - nie mógł przecież pozostać tutaj gorszym. Po wszystkim dmuchnął przed siebie czując pieczenie.
- Ojj to prawda, ale tego mogłem się po nim spodziewać. Nic dziwnego, że się aż tak do niej przyssałaś - powiedział wraz z złośliwym uśmieszkiem cały czas czując się rozbawiony tą sytuacją.

Był aktorem. Miał doskonałą maskę, potrafił dostosować swoje zachowanie do sytuacji. Aleksander był człowiekiem skomplikowanym, przynajmniej zdaniem Nessy. W jednej chwili potrafił być uśmiechniętym, fajnym chłopakiem, żeby w ciągu kilku sekund zdominowała go złość i charakterek godny prawdziwego czarnoksiężnika. Nigdy jednak nie przejawiał takich zachowań względem niej, dzięki czemu ich znajomość przebiegała raczej spokojnie i ciepło. Nie bała się go w żaden sposób, nigdy też nie oceniała i nie słuchała historii, które inni ludzie tworzyli na jego temat. Była tym typem osobowości, który musiał przekonać się na własnej skórze, Właściwie nie do końca rozumiała dlaczego, przecież doskonale znała siebie i to, jak irytująca i nieznośna potrafiła być, a jednak nigdy sprowokowała go do czynów, które mogłyby diametralnie zmienić jej pogląd na Corteza. Nie miała pojęcia o czarnej magii, o runach czy o metodach wychowawczych jego dziadka. Z pewnością jednak by go nie polubiła, bo na chwilę obecną była tą osobą, która by się za nim wstawiła. Jej niechęć do run umocniłaby się jeszcze bardziej, gdyby tylko wiedziała..
Przekręciła głowę w bok, przyglądając się chłopakowi, gdy ten zaczął rozpinać guziki od swojej marynarki, wybierając na to idealny moment. Skrzyżowała ręce pod biustem, unosząc na chwilę brwi ku górze i uśmiechając się z rozbawieniem pod nosem, po czym spojrzenie orzechowych oczu powędrowało do jego twarzy.
— No tak, brzmisz teraz niesamowicie wiarygodnie Alek. — powiedziała tonem, który pierwotnie miał być poważny, chociaż trochę jej nie wyszło i rozbawiona nuta była wyczuwalna z łatwością. Ruch głowy sprawił, że ruda kita spłynęła jej na ramię, drażniąc końcówkami wystające obojczyki. Czując rozgrzany przez ciało Corteza materiał na swoich ramionach, wydała z siebie ciche i nieco zaskoczone "hmm", szukając wzrokiem jego spojrzenia. No nozdrzy uderzył jej zapach męskich perfum, który mieszał się z jej własnymi i tworzył całkiem przyjemną kompozycję. Prychnęła na próbę ubrania jej pantofelków i diademu, chociaż w jej obecnej kreacji wyszło to raczej komicznie. — Taka ze mnie księżniczka jak z Ciebie elfia wróżka, mój Drogi. Zbroję mam na polerowaniu i wzmacnianiu, to tylko odzienie tymczasowe, zastępcze.
Dokończyła dość pewnie, wzruszając delikatnie ramionami, a następnie rozluźniając dłonie i pozwalając im opaść wzdłuż ciała. Marynarka chłopaka mogłaby robić jej za sukienkę, gdyby odpowiednio ją przywdziała i pozakręcała, zważywszy na swoje gabaryty. Nawet jak był złośliwą małpą, nie była na niego zła. Może przez to, że tak długo się nie widzieli? Nie chciała, aby pierwsze ot, tak długie czasu spotkanie u Lanceleyów kojarzyło mu się ze sprzeczką, zwłaszcza po Azkabanie. Była jednak zaskoczona. Miejsce to powinno sprawić, że byłby ponury i jakiś przygaszony, a z niego zrobił się przyjemniaczek większy, niż wcześniej. Droczenie się tylko w głowie! Ruda nie zauważyłaby, gdyby ją podrywał. Tym wcale nie musiał się przejmować.
— Mhmm.. Nie zapomnę Twojej oferty.
Jego kolejne słowa sprawiły, że z trudem powstrzymała salwę śmiechu, wysuwając dłoń w jego stronę i wbijając mu palec w brzuch, tak w ramach kary. Wcale nie przeszkadzała jej męska forma wypowiedzi, którą skierował w jej stronę. Rycerz i tak powinien być traktowany bezpłciowo. I ten grymas na twarzy, jakże komiczny! Gdy tylko dostrzegła jego minę, próba zachowania powagi spełzła na niczym i zaczęła się śmiać, wyobrażając sobie cały przedstawiony przez niego scenariusz. Jak na takiego łobuza to wyobraźnie miał naprawdę niezłą. Chwilę zajęło jej opanowanie się i powrócenie do względnej normalności. Szli więc dalej w całkiem dobrych nastrojach, a Aleks zdawał się dominować całe to spotkanie i skutecznie je prowadził, utrzymując ciepłe i przyjemne barwy.
Wzruszyła na jego pytanie ramionami, robiąc niewinną minię i zerkając kątem oka. Aż tak oburzył go tak malutki szczegół, związany z nazewnictwem? Cóż poradzić, że ciężko było go wpasować w ramy i schemat rycerza światłości? Nie nazwałaby go też złym, więc wszystko musiało zostać gdzieś pośrodku.
— Jesteś za dobry na taką czysto złą postać, wiesz? — westchnęła, zupełnie jakby stwierdzała najbardziej oczywistą rzecz na świecie. Może była faktycznie głupia i naiwna, a może po prostu nie wiedziała, że było inaczej, a całe jego zachowanie przy niej było tylko iluzją, mającą omamić jej umysł? Tak czy siak, działało. Nie chciała wnikać co zrobić i dlaczego to zrobił, a przede wszystkim, za co trafił do więzienia. Było, minęło. Akurat ona mocno powątpiewała w skuteczne działanie magicznego wymiaru sprawiedliwości i najchętniej przeprowadziłaby reformę całego systemu, bo jej zdaniem, absurdalne było, żeby drobne złodziejaszki trafiały pod oko dementorów obok seryjnych zabójców.
— Mam na myśli to, że tylko ode mnie zależy, czy wyjdziesz zabezpieczony w poncz, czy też nie, złotko. Tak, umierałam z tęsknoty. Zostańmy razem na zawsze. — powiedziała nieco zadziornie, wywracając teatralnie oczyma i posyłając mu krótkie, aczkolwiek intensywne spojrzenie. Na jego następne słowa zrobiła "awww", powstrzymując śmiech i też wyciągając w jego stronę łapki tak, że przytulili się na niby. Tak, dojrzali, dorośli czarodzieje. Kiwnęła głową, łapiąc go za nadgarstek i ciągnąc za sobą, dość szybkim tempem. Już nie odpowiedziała, czując na plecach oddech pustej patery z ciastami. Miała nadzieję, że kochana Migotka coś dla niej schowała! Skoro już wypili, mogli ruszyć dalej.
Nikt by chyba nigdy nie podejrzewał Aleksandra Corteza o romantyczne predyspozycje. Z pewnością byłaby pod wrażeniem i tej maski, która w gruncie rzeczy może była częścią tej prawdziwej twarzy chłopaka. Ciekawe, czy sam się w tym nie pogubił? Nie zajmowała sobie tym jednak głowy, dostrzegając zarys szklarni wyłaniający się z ciemności. Była to konstrukcja starsza od nich, zadbana i restaurowana okazjonalnie, co by się nie zawalić i komuś krzywdy nie zrobić. Szkło celowo było mleczne tak, aby ukryć wszystko, co znajdowało się wewnątrz. A były tam trzy metrowe korytarze, dookoła których wznosiły się powieszone krzewy truskawek, wystające z ziemi maliny oraz jagody. Było wiele owoców z tej rodziny, nawet tych rzadszych, takich jak poziomka czy aronia. Na środku znajdował się okrągły placyk, gdzie tkwił maleńki stolik z białego drewna i dwa krzesełka, które miały w oparciu wyryte nutki. Przy ziemi leżała gdzieś równie biała skrzynka narzędzi ogrodniczych, konewka w grochy i inne przedmioty, bez którego to miejsce nie mogłoby się obyć. Gdy weszli do środka, zamknęła za nimi drzwi, odcinając ich tym samym od świata zewnętrznego. W szklarni było ciemno i wilgotno, znacznie przyjemniej niż na dworze.
— Mam szukać jakiegoś światła czy chcesz tkwić w ciemności? — zaczęła, poprawiając tkwiącą na ramionach marynarkę, gdyż chciała się zsunąć. Nad jego odpowiedzią nawet nie musiała się zastanawiać. — Oczywiście, że mam. Nie ma chyba osoby, która miałaby czyste sumienie Aleks. Hmmm... Właściwie to tak się od roku dzieje. Wcześniej raczej unikałam ludzi, tkwiłam w książkach. Zresztą, nadal często wybieram ich towarzystwo. Ty też każdemu wydajesz się inny, prawda?
Zakończyła z delikatnym uśmiechem, czego raczej zauważyć nie mógł. Ruszyła wolno do przodu, a znajdując się koło krzaku malin, zerwała jedną i wsunęła sobie do ust, wydając z siebie ciche mruknięcie zadowolenia. Była naprawdę prostym człowiekiem, skoro byle owoc mógł zrobić jej dobry humor na resztę dnia. Pomimo tego, że tak długo nie mieli ze sobą kontaktu, wcale nie odczuwała jakiegoś dystansu. Miała wrażenie, jakby minęły dwa dni i nic się nie zmieniło.
— Zabiorę Cię tam, jak będziesz chciał. Mogę też Ci pomóc z materiałem w szkole. — rzuciła, zaangażowana w poszukiwanie kolejnego owocu. Gdy znalazła, wyprostowała się i odwróciła przodem do niego, pozwalając, aby ich spojrzenia się skrzyżowały. — Chcesz jedną?
Zapytała, wysuwając malinę w jego stronę, na otwartej dłoni. Na "Ależ kwiatuszku..", które urwał tak nagle, zamrugała i posłała mu pytające spojrzenie, a gdy tylko zakończył wypowiedź, pokiwała głową z niedowierzaniem. Dobre sobie! Miała jedną z najmocniejszych głów w szkole, a jego rosyjska krew będzie niezbyt pomocna.
— No nie wiem. Mam wprawę.— westchnęła tylko krótko, wzruszając ramionami. — Muszę Ci jednak przyznać rację, taka buteleczka na naszą dwójkę to jak soczek. Przydałoby się ją powielić.. Chociaż wydaje mi się, że mama gdzieś tu ma butelkę wina albo nalewkę z aronii.
Dodała jeszcze, rozglądając się. W półmroku dostrzeżenie niewielkiej karafki było jednak trudne. Jej to było naprawdę bez różnicy, ile wypije — szanse na to, że się upije, były równie niskie, jak ona.
Zabrali się więc za picie ponownie. Wciąż czuła gorzki posmak na ustach i rozgrzewające płomienie w gardle, gdy jej ślepia w kolorze whiskey przyglądały się, jak Cortez zajmuje się swoją działką. Z westchnięciem dotarło do niej, że ich łyki wcale nie są małe, a alkohol skończy się wcześniej, niż go zaczęli. Skrzyżowała ręce pod biustem, przesuwając wcześniej kitkę do przodu, a jeden z rudych kosmyków, który z niej uciekł, odgarniając za ucho.
— To teraz, za co pijemy? Oh, Ty jak zwykle masz podobny gust do naszych ojców pod względem trunków, co? — szepnęła z niedowierzaniem, wsuwając sobie kolejną malinę do ust. Przyjemnie niwelowała goryczkę, dominując słodyczą.

Do tego był przygotowywany ponad połowę swojego życia, od czasu gdy nauczył się mówić, wyrabiano u niego umiejętność stwarzania pozorów, łgania prosto w oczy i przy tym wyzbycia się jakichkolwiek negatywnych emocji z tym związanych. Sumienie miał dziurawe jak durszlak, przez co wszelkie złe uczynki uciekały, nawet jeśli naczynie zapełniłoby się całe, to może przez moment gryzło go sumienie, lecz po kilku sekundach wszystko uciekało i znów pojawiała się obojętność. A to, że kogoś lubił i znosił wszystko dzielnie, gdzie w innych przypadkach nie oszczędzałby w słowach i łagodności, zdawało się być czasami czystym losowaniem. Albo kogoś lubił i miał pozytywne nastawienie, niezależnie jak się rozmowa potoczyła, albo balansowało się na cienkiej linii między tolerowaniem, a wrogością. Nessa trafiła do tej pierwszej, tak samo jak i jej cała rodzina. Z pewnością to było największym plusem, dla którego to Aleksander zaakceptował dziewczynę w całości. Lubił Nessę i to było mało prawdopodobne, że się zmieni. Tak samo jak lubił jej przybraną siostrę z razem którą to przecież dopuścił się tego nielegalnego czynu jakim był atak na milicję. Przez co też nie rozumiał do końca dlaczego ona uważała go nadal za zupełnie niegroźnego.
Powodu dla którego to zrobił wolał nawet nie wspominać przy dziewczynie, bo przez to mogła się jednak do niego zrazić. A tego nie chciał.
- No i nie musisz mi wierzyć, w końcu nie ważne są słowa, a czyny prawda? - odpowiedział do dziewczyny i mrugnął. A on obiecał ojcu, że dzisiejszego wieczoru będzie bardzo, ale to bardzo grzeczny i będzie się pilnować. A obietnicy musi dotrzymać. Picie alkoholu się nie liczyło, w końcu byli już dorosłymi czarodziejami, więc alkohol był dozwolony. Nawet ten ukradziony z barku.
Prychnął słysząc do jakiego stworzenia go porównała. Lecz mimo wszystko uśmiechnął się.
- Ja osobiście stawiam na szybkość i zwinność w walce, co pełna zbroja płytowa mocno uniemożliwia. Ale to trzeba umieć walczyć, dla nowicjuszy lepszy będzie pancerzyk by ciężej było ich jakoś skrzywdzić - odpowiedział wyobrażając sobie taką drobną dziewczynę w takiej zbroi. Wyglądałaby jak manekin do ćwiczeń niż faktycznie przeciwnik.
Sam był zaskoczony tym jak udało mu się wyjść z Azkabanu w tak dobrym stanie, ale w końcu był tam zaledwie miesiąc. Ten czas spędził praktycznie na medytacji i treningu ciała. Zamykając swój umysł praktycznie na wszystkie zewnętrze bodźce i ludzką krzywdę jaka tam miała miejsce. Obojętność na ból jaki sprawiały dementory innym więźniom. Do niego się nie zbliżały, na całe szczęście. Nie był mordercą przez co musiały dostać jakiś zakaz ruszania go, czy coś w tym stylu. Nie interesowało go to nawet za bardzo.
- Będzie to dla mnie sama przyjemność, że jakoś mogłem ci pomóc- dodał powstrzymując się od dodania czegoś jeszcze. No ale miał być grzeczny, to chociaż pozory chciał takowe zachować. Zresztą miał wrażenie, że Nessa była odporna na wszelkie jego aluzje - co go jedynie podkręcało jeszcze bardziej. Nie wiedział nic przecież o ciężkiej przypadłości dziewczyny i o tym, że ona jest odporna na każdą z płci.
- No chyba tak. Nie atakuję raczej od tak przechodniów dla samej satysfakcji- odpowiedział i zaakcentował słowo "raczej" może nawet o wiele mocniej niż tego by sobie życzył. Nie zdając sobie z tego nawet sprawy, że mógł się z czymś zdradzić.
- Doprawdy? A twoja mama by mi go nie dała na drogę, jakbym ładnie poprosił? - powiedział wyszczerzając ząbki w złośliwym uśmiechu. On nie da się tak łatwo podejść i uniezależnić od jednej dziewczyny, a już tym bardziej od tylko jednej karty przetargowej. Przytulił się do Nessy kiedy wyciągnęła do niego ręce. - Chociaż nadal wolałbym dostać go od ciebie, a nie musieć...- tutaj przerwał, bo do głowy przyszło mu pewne słowo, które gdyby użył w tym momencie mógłby nawet niechcący obrazić dziewczynę jak i jej matkę. Przez co szybko zmienił je i kontynuował dalej: - Chuchać alkoholem twojej mamie, który by ode mnie od razu wyczuła - dodał i jakby na potwierdzenie tej teorii pociągnął łyka Ognistej. Ciężko byłoby mu jednogłośnie określić, czy sam już gubił się w swoich grach. Zapewne poniekąd tak, w końcu grał przez większość swojego życia, wiec i odgrywana sztuka stała się częścią prawdziwego Aleksandra, lecz on to już odczuwał jako jedynie zabawę. Zwłaszcza od kiedy to rozstał się z Andreą. Jeszcze przed tym czuł w sobie jakieś uczucia znacznie mocniejsze, teraz jednak, wszystko zdawało mu się tak bardzo płytkie i sztuczne, że nie podchodził znów do tego na poważnie. I wszelka romantyczna strona była już jedynie wyuczonymi gestami. Jak choćby to oferowania dziewczynie swojej marynarki. Bo tak wypada, bo tego by od niego oczekiwali rodzice, bo tak by się zachował zauroczony dziewczyną chłopak. A on nie odczuwał zresztą zimna w tej chwili. Wręcz przeciwnie było mu gorąco, od zawsze był ciepłokrwisty i przyzwyczajany był do znacznie zimniejszych temperatur. Jakie panowały na Syberii. Tutaj równie dobrze mógłby się rozebrać do samych spodenek i tak czułby się świetnie. I lada moment wszelki alkohol wyparowałby z jego ciała, a w zamian tego czułby ogromne orzeźwienie przez późno wieczorny podmuch wiatru i spacer wśród gwiazd. Nie wspominając, że ostatni miesiąc spędził w pasiastej piżamie, w celi gdzie trzaskał zewsząd mroźny wiatr z połączeniem z lodowatą, morską bryzą.
W końcu dotarli do szklarni do której wszedł za dziewczyną. W zasadzie to zatrzymał się w wejściu badając opuszkami palców jej konstrukcję, przeciągając po framudze ręką. Spojrzał na mleczne szyby, które dobrze chowały to co było w środku. Rozejrzał się niepewnie za sobą, lustrując szybko teren, czy nikt nie szedł za nimi i zaraz po tym zamknął drzwi przechodząc przez próg.
- Ja tam lubię ciemność i skoro jeszcze nie zapaliłaś jakiegoś światła to oznaczać to musi, że żadna z roślin tutaj nas nie zaatakuje- Powiedział rozglądając się po wnętrzu budowli ogrodowej. - A szkoda - dodał ciszej pod nosem jakby do samego siebie, niż do dziewczyny. - U mnie w szklarni matka ma w zasadzie wszystko, więc z każdej strony należy spodziewać się jakiegoś trującej rośliny, która czeka tylko na nieostrożnego gościa by go złapać pnączem i najlepiej udusić na miejscu - dodał przechadzając się po szklarni i obserwując co tam się znajduje.
Delikatne światło księżyca jednak musiało przenikać nawet przez te mleczne szyby, co mu wystarczało. W końcu i do tego był przygotowywany od dzieciństwa. Od małego, jego oczy zdecydowanie wolały mrok. I choć wolał miejsca które jakoś poznał za dnia, to i teraz był w stanie rozpoznawać poniektóre kształty.
- No chyba, że bardzo się boisz ciemności to proszę bardzo. Ale to wystarczyło powiedzieć wcześniej, zresztą wiesz Nesska, ja cię obronię jak coś - Dodał nie ukrywając nawet rozbawienia z tego powodu, że ponownie wkroczył na temat tak bardzo drażniący godność dziewczyny. Przez który to znów musiałby robić za jej rycerza.
Na jej dalsze słowa wzruszył obojętnie ramionami.
- Inny? Każdy uważa mnie za kogo tam chce, zależnie od sytuacji. Mi to nie przeszkadza, raczej w pewnym sensie nawet bawi. Wtedy lubię grać tego za kogo mnie uważają. Szkoda by było niszczyć ich wyobrażenia o mnie. Psuć ich jakże trafne opinie na mój temat. - Jak zwykle dostosowywał się do otoczenia, było to poniekąd już silniejsze i nie zawsze nad tym panował. Grał tego kogo chcieli w nim widzieć.
- No i jakież to masz grzeszki Nessa - Zapytał nagle zmieniając temat, wyrastając zarazem nagle za jej plecami kiedy to zrywała malinkę, nachylając się ku niej, układając ręce za plecami i spoglądając zainteresowany na to co robiła.
- Z pewnością się przyda mi jakaś pomoc. Wiem! Coś za coś Nessa. Ty mi pomożesz z materiałem, a ja cię odciągnę czasami od książki i zmuszę do jakiegoś aktywniejszego ruchu, co ty na to? O! Powiedzmy nauka walki mieczem? W końcu rycerz powinien umieć walczyć mieczem prawda? A nie machać nim jak byle chłop cepem. - przyjął jej ofertę, uznając, że sam musi zaproponować coś w zamian. A skoro powiedziała, że woli siedzieć w książkach. To dobrze będzie ją od czasu do czasu od nich odciągnąć.
- No jasne, że chcę- odpowiedział na pytanie, czy chce malinę. Jednak nie zmienił postawy, nadal trzymając założone ręce za plecami trzymając się za nadgarstek. I zamiast sięgnąć po owoc, nachylił się ponownie w jej stronę i otworzył lekko usta by mogła go nakarmić.
Na wieść o tym, że jej matka ma tutaj jakieś winko wyprostował się i zaczął się rozglądać, przy okazji puszczając swoje nadgarstki i pocierając dłoń o dłoń.
- Zdecydowanie wolę winko gdzie ono jest? - zawołał pobudzony tą informacją i znów ruszył na spacer po szklarni.
- Majstrowanie magią przy alkoholach powoduje, że te tracą swój smak. Tak to by było zbyt proste Nessa - dodał na temat powielania butelek z ognistą.
Nie wiedział jednak gdzie mógłby jej nawet zacząć szukać więc wrócił do dziewczyny i pozwolił jej by to ona znalazła tego ich Świętego Grala.
- Ja wypiję zdrowie umiejętnego ogrodnika dzięki któremu możemy teraz raczyć się tymi dobrymi i słodkimi owocami - odpowiedział sięgając po Ognistą i upił z niej już normalny łyk podając po tym butelkę Ślizgonce. Po tym zagryzł jakimś owocem który zerwał prosto z krzaczka. Trawił akurat na jakiś kwaśny, na co lekko skrzywił usta. Chyba właśnie aronia... Oby wino było znacznie lepsze.
Po tym znów ruszył na przechadzkę po szklarni, zgarniając przy okazji jakiś niewielki koszyk. I zatrzymał się w pewnym momencie zrywając coś i wkładając do koszyka.
- No wiesz, skoro mój ojciec pija coś konkretnego, to i u mnie musi się wyrabiać ten sam smak i zamiłowanie do tego trunku, poprzez to, że mam tego pełno u siebie w domu. - odpowiedział znów wzruszając lekko ramionami. Dla niego było to oczywiste, że będzie miał taki sam styl jak ich rodzice i będzie lubił to co oni. Łatwiej będzie dobierać prezent dla jej ojca...

Powszechnie wiadomo było, że potomek znanego rodu jest do czegoś przygotowywany od dziecka. Role te były różnorodne, wszystko zależało od polityki prowadzonej przez rodzinę. Najczęściej jednak pierworodny miał przejąć pałeczkę po ojcu lub interes, a pozostała część wzmocnić wpływu i być przygotowana do dorosłego życia w jak najlepszym stylu oraz miejscu. Dodatkowe kursy, wymagania, aranżowane małżeństwa czy wielkie bale miały trzymać rodziny ze skorowidza ze sobą tak, aby Ci, w których żyłach płynęła krew pozbawiona skazy, trzymali się razem. Według starszych pokoleń tylko tak magia i jej równowaga mogła zostać zachowana, bo gdyby wszyscy zaczęli mieszać się z mugolami, nic by z tego nie zostało. Nessa była jedynym biologicznym dzieckiem swoich rodziców, a do tego dziewczyną — jej mąż z pewnością będzie wyznaczony do roli głowy Lanceleyów, natomiast ona miała skupić się na muzyce i interesach. Tradycjach. Tak mało było przypadków, gdy czarownicy pozwalano być najważniejszą wśród noszących dane nazwisko. I chociaż była świadoma, że pewnych ścieżek zmienić nie mogła, to starała się rozwijać w każdym kierunku, aby chociaż mieć namiastkę niezależności. Westchnęła cicho, kręcąc niezauważalnie głową i przenosząc spojrzenie na równie, wydawać by się mogło, zamyślonego Aleksandra. Zlustrowała wzrokiem znajomą twarz, zastanawiając się co takiego właściwie siedzi mu w głowie. Nie wiedziała, czy była aż tak naiwną idiotką, czy może jednak młody Cortez miał w sobie namiastkę człowieczeństwa i dobroci, która sprawiała, że nie mogła ot, tak porzucić. Zwłaszcza że patrząc na niego wciąż, nie mogła przyzwyczaić się, że nie jest tym małym i uroczym chłopcem z loczkami, którego pamiętała. Wiedziała, że współwinna sprawy z milicją była jej siostra. Cóż, był dorosłymi ludźmi i powinni być odpowiedzialni, konsekwentni. Nic jej do tego. Oczywiście miała na młodą oko, jednak nie mogła zrobić nic więcej.
- Jeszcze pomyślę, że masz w środku romantycznego poetę Alek. Wierzę Ci, tak tylko się z Tobą droczę. Wiesz, może społeczeństwo łatwo ocenia i zbyt szybko podejmuje osąd, jednak ja naprawdę wierzę, że nie jesteś taki zły, jakim Cię malują. Poza tym, ktoś, kto uwielbia mandarynki, po prostu nie może być okropną osobą. - odparła cicho, wzruszając delikatnie ramionami, wolną dłonią przeczesując włosy i przenosząc wzrok gdzieś w przestrzeń przed sobą. Jego prychnięcie na porównanie sprawiło, że uśmiechnęła się niewinnie, posyłając mu pytające, głębsze spojrzenie. Tak jakby zastanawiała się, o co mu właściwie chodzi. Musiała mu jednak przytaknąć, bo ze zbroją miał całkowitą rację. Nigdy nie wątpiła w inteligencję chłopaka, jednak nie sądziła, że jego zainteresowania sięgają aż średniowiecznych ochraniaczy. Wolała nie wiedzieć, że w głowie porównał jej do manekina, do czego przyczyniły się z pewnością niewielkie gabaryty.
- Zaskakujesz mnie, Panie Cortez. Niemniej jednak komuś z Twoimi gabarytami trudno byłoby polegać na zwinności i szybkości, skoro wyglądasz na całkiem silnego i ciężkiego. Czasem zastanawiam się, ile musiałeś pić mleka, że tak urosłeś. Powinnam brać przykład. - westchnęła teatralnie, rozkładając na boki ręce. Zawsze miała drobne kompleksy na punkcie swojego wzrostu i gabarytów. Ruda splotła ręce pod biustem, nie mając pojęcia, że jej towarzysz wrócił myślami do celi więzienia. Zresztą, nawet gdyby wiedziała to i tak by go nie zapytała, była to prywatna sprawa.
- Uważaj, bo jeszcze się do Ciebie obok przyzwyczaję i będę nadużywała Twojej pomocy. Raczej? Masz więc ukryty pazur? A moja matka na pewno będzie już spała, jak wrócimy. Ma słabszą głowę od ojca.
Przerwała na chwilę, nieco zdziwiona tym, że faktycznie zareagował na jej zaczepny gest przytulenia. Wcale się tego nie spodziewała, bo nie podejrzewała Aleksandra o tego typu zachowania. Niemniej jednak była osobą, która zwyczajnie przytulać się lubiła. Wszytko, to wydawało się faktycznie, odrobinę sztuczne. Zbyt perfekcyjne, jakby ktoś z góry ułożył scenariusz i przedstawił go chłopakowi. Nie była jednak kimś, kto wypowiedziałby tego typu słowa na głos, wręcz przeciwnie — analizowałaby je w samotności, zastanawiając się, czy gdzieś po drodze ślizgon nie zgubił sam siebie. A przecież każdy miał taki moment, że to, co było konieczne, zlewało się mu z tym, czego pragnął. Na dłuższą metę było to jednak działanie ryzykowne, mogące mieć straszne konsekwencje. Odsunęła się delikatnie, uśmiechając jedynie łagodnie. - Nie martw się, dam Ci ten poncz. Nawet dwie butelki.
Nie wiedziała dlaczego, ale wzbudzał w niej podobnie jak Marcelina rycerza. Coś kazało się jej nim opiekować, nie zostawiać. Może to przez pryzmat przeszłości i widma małego chłopca z fontanną, a może przez jego ostatnie eskapady i opinię w świecie czarodziejskim. Nessa może miała pełno wad, jednak gdy na kogoś się już uparła, nie było lepszego sojusznika i opiekuna od niej. Pomimo rozmiaru, mogła naprawdę wiele zdziałać.
W szklarni było cicho i spokojnie. Miejsce to zawsze uspokajało rudą, chociaż odwiedzała je tylko nocą. Widok wszystkich tych roślin, których nazw nie znała, sprawiał, że czuła się wyjątkowo głupia, a do tego jakby jej zaległości z zielarstwa były znacznie większe, niż w rzeczywistości. Poprawiła marynarkę na ramionach, przechadzając się po brukowanej ścieżce. Stukot obcasów roznosił się echem, a mieszanina rozmaitych zapachów wypełniała jej nozdrza. Ruchem dłoni przejechała po dolnej części eleganckiej sukni, przyglądając się chwilę jak złote, narysowane na materiale kwiaty. Pociągnęła solidnego łyka trzymanej przez siebie whiskey, czując jak paląca ciecz, pozostawia w ustach gorzki posmak. Głos chłopaka przedzierający się przez mrok robił mocne wrażenie. Sprawił, że zatrzymała się i obróciła głowę w stronę, z której dochodził. Zabawne, jak bardzo ciemność wyolbrzymiała odbierane bodźce.
- Masz rację. To grzeczne kwiatki. -odparła ciszej, jakby przytłaczało ją echo roznoszącego się głosu. Jej ślepia z wolna przyzwyczajały się do ciemności, znów więc ruszyła przed siebie, odnajdując wśród alejek znajomą sylwetkę. - Czyżby Pani Cortez uwielbiała ryzyko? Zawsze wydawała mi się kobietą silną i charakterną. Masz zamiłowanie do zielarstwa i eliksirów po niej?
Kontynuowała z ciekawością w głosie, zdając sobie sprawę, jak niewiele o nim wiedziała. Sporo musiało zmienić się od czwartego czy piątego roku w Hogwarcie. Zawsze jednak był pilnym uczniem, przykładał się do nauki i odrabiał prace domowe. Prychnęła na jego kolejne stwierdzenie niczym niezadowolony kot, znów uraczając się łykiem alkoholu.
- Oh Alek. To ja Cię będę bronić, nie martw się tym. Naprawdę.
Jej ton głosu brzmiał niezwykle pewnie, jakby była stworzona do tej roli i doskonale o tym wiedziała. Miała duże doświadczenie w tych sprawach. Wielu ludzi na niej polegało, wielu szeptało jej swoje sekrety. Nigdy nie potrzebowała drugiej osoby, która musiałaby się nią zająć. Zresztą, po co ją chronić? Przecież ona zawsze sobie poradzi, zawsze znajdzie rozwiązanie. Zauważyła, że zachowywała się nieco egoistycznie, trzymając całą butelkę dla siebie, więc wysunęła ją w stronę młodzieńca, stając przed nim. Na szczęście wysokie szpilki robiły swoje i nie musiała aż tak wysoko zadzierać głowy. Widziała zarys jego twarzy, więc starała się skupić spojrzenie w miejscu, gdzie powinien mieć oczy.
- A jaki jest prawdziwy Aleksander Cortez? Taki, który nie ma masek? - zapytała automatycznie, zanim zdążyła pohamować ciekawość. Prędzej czy później i tak by to zrobiła, więc wzruszyła jedynie ramionami, opierając ręce na biodrach, skoro dłonie miała już wolne. Milczeli chwilę, a ona zdążyła się obrócić i odejść w kierunku alejki z owocami, mając ochotę na coś dobrego. Kroki w ciszy roznosiły się szybko, jednak nie spodziewała się cienia, który poczuła na karku. Nie drgnęła jednak stanęła w bezruchu i odchyliła głowę do tyłu, patrząc na przeszklony dach konstrukcji. Owoc tkwił w jej dłoni, podobnie jak oddech chłopaka na jej osobie.
- Jak Ci powiem, to zdradzę Ci sekrety. A jak Ci zdradzę sekrety, to będę nudna. I znowu nie będziesz chciał ze mną rozmawiać. Jestem jednak gorszym człowiekiem, niż wy wszyscy sądzicie. - odparła jedynie, wzruszając ramionami i prostując głowę, zawieszając spojrzenie w krzaku. Zmienił temat, proponując naukę walki mieczem, co przyjęła dość entuzjastycznie. Obróciła się gwałtownie w jego stronę, posyłając mu pociągłe spojrzenie.
- Stoi. Naucz mnie walczyć mieczem i strzelać z łuku, a ja dam Ci korepetycję i sprawię, że odnajdziesz się w szkole raz-dwa! I tak bym Cię pilnowała, no ale drobna zachęta jeszcze nikomu nie zaszkodziła, prawda?
Zaśmiała się, kręcąc z niedowierzaniem głową i unosząc dłoń z owocami, aby spełnić jego chłopięcą zachciankę i wsunąć mu owoc do ust.
- Kwaskowe, chociaż z czasem przebija się słodycz. - rzuciła tylko, odprowadzając go wzrokiem, gdy pobudzony ruszył na poszukiwanie skarbu. Doprawdy, to też udawał? Ruszyła za nim, chowając za siebie dłonie tak jak on wcześniej. Zaciskając palce na nadgarstkach.
- Powinno być w skrzynce, o tam. A to nie jest tak, że po któreś butelce już i tak smaku nie czujesz? Miło z Twojej strony, Alek.
Odparła, biorąc butelkę i robiąc kolejnego łyka. Robiło się jej coraz cieplej, a na bladych licach pojawiał się ślad rumieńca. Niewiele zjadła przed wyjściem, chociaż nadal daleka droga była do upicia się i narobienia sobie wstydu. Skierowała się w stronę wspomnianych skrzynek, po omacku szukając butelek z winem. Nie była pewna, czy faktycznie był to napój aroniowy , czy może różany, zależy, co mama zdążyła z koleżankami wypić. Cóż, po ciemku i tak nie zauważy. Trzymając w jednej dłoni butelkę z winem, a w drugiej otwartą whiskey, przysiadła na blacie stołu, zakładając nogę na nogę.
- Czy to nie jest złe, jak stajemy się małymi kopiami naszych rodziców..? Mam na myśli.. No wiesz, nie przeszkadza Ci to czasem? Chociaż whiskey jest akurat dobre. Chcesz jeszcze, czy mam pić sama, bo masz dość? - rzuciła zadziornie, przekręcając głowę w bok i pozwalając, aby włosy spłynęły jej na ramię. Jak powiedziała, tak zrobiła i kolejny łyk z butelki z ognistą zniknął.
I tak oto przypadkowe spotkanie po latach zmieniło się w długi, pełen rozmów wieczór. Trochę wspominali, trochę żartowali i trochę poznawali się na nowo, a wszystko to w towarzystwie dobrego alkoholu. Krótko przed północą wrócili do domu, a Nessa pożegnała się z rodzicami Aleksandra, prosząc wcześniej Migotkę, aby uszykowała mu ciasto oraz poncz. Po udanym przyjęciu każde poszło w swoją stronę, najpewniej do własnego łóżka.

/zt x2

26 Marca

Nie mogła znaleźć butów.
Kompletnie zapomniała, że ślub jest dziś i siedziała zbyt długo nad planem następnych zajęć, które miała poprowadzić pod czujnym okiem któregoś z nauczycieli. Gdy zerknęła na godzinę, a potem w stronę biurka, gdzie leżał list.. Przeklęła pod nosem, zrywając się z miejsca i zsuwając ubrania w drodze do łazienki, którą miała przy sypialni.
Trochę się denerwowała i ciepły prysznic jej to uświadomił, zachęcając umysł do nagminnego myślenia. Intensywne ostatnio życie, do którego nie była przyzwyczajona i powrót do zamkowych murów, były nie lada wyzwaniem. Jeszcze ślub dwójki Profesorów, gdzie pewnie będzie połowa rady pedagogicznej i innych, równie ważnych ludzi. Musiała więc wiedzieć, na czym stoi. Nie umiała funkcjonować bez jaśnie zaznaczonych granic, poleceń oraz generalnej kontroli, oraz porządku w codzienności. W jakim charakterze ją tam zaprosił? Chciała o to zapytać. Nie, musiała o to zapytać i to było jej główne postanowienie na wieczór, na które kiwnęła własnemu odbiciu w lustrze głową, nakładając makijaż. Zaklęciem wysuszyła włosy, odpowiednio je związując w wysoką kitkę, zostawiając luźno jedynie pojedyncze kosmyki. Na szyję nic nie ubrała, jedynie kolczyki, które delikatnością pasowały do klamry na czarnej sukience. Spakowała torebkę, właśnie wtedy przechodząc do szukania butów.
Drzwi otworzyła Migotka, bo rodzice Nessy przebywali w Szkocji, wpuszczając mężczyznę do salonu i proponując coś do picia. W kącie stała zapakowana harfa, której papier odbijał światło bijące z kominkowych płomieni.
- Wybacz, zapomniałam. - rzuciła na wstępie, gdy weszła do pokoju i podeszła do stojącej na szafce karafki, nalewając sobie do szklanki. Zrobiła łyka, czując dreszcz po cierpkim smaku alkoholu i westchnęła bezgłośnie, podnosząc spojrzenie na Shawna. Cóż, podobno cenił sobie jej szczerość i bezpośredniość, musiała więc mu wierzyć. Podeszła do niego, mimowolnie unosząc ręce i poprawiając mu krawat, ucałowała jego policzek i w końcu odszukała spojrzeniem błękitnych oczu Reeda. Niebotycznie wysokie szpilki sprawiały, że nie było między nimi już tak dużej różnicy wzrostu. - Zanim wyjdziemy, musisz mi na coś odpowiedzieć.

Shawn powoli przyzwyczajał się z myślą, że po pierwsze – będzie na weselu. A po drugie, będzie ono pełne innych nauczycieli, z którymi teraz dzielił wspólny zawód. Wciąż czasem ciężko mu było się do tego przyzwyczaić, ale w porównaniu do krótkiego epizodu z 2017 roku to szło mu zdecydowanie lżej i nie był to taki szok jak wtedy.
  List od Perpy zaskoczył go. Wiedział, że jest w ciąży, nie miał za to pojęcia, że była zaręczona i zbliżała się data ślubu. Nie miał jednak powodu, żeby odmówić swojej obecności, wręcz przeciwnie, cholernie ciekawiło go to wydarzenie. Dlatego czym najprędzej odpisał Perpie i przeprowadził dość dziwaczną dla niego korespondencję z Ness.
  Plany nieco się zmieniły i nie spotykali się jednak u niego, a u Nessy, co mu absolutnie nie przeszkadzało. Wyjątkowo tego dnia zaczął ogarniać się wcześniej aniżeli na ostatnią chwilę, choć wciąż nie zostawił sobie zbyt wiele czasu. Miał teraz go więcej niż kiedy prowadził biznes na Nokturnie, nie musiał siedzieć po nocach tonąc w papierach. Dzięki czemu miał więcej czasu dla siebie, żeby również przemyśleć to, co się obecnie w jego życiu działo.
  A działo się dużo i nie były to sprawy proste i łatwe do określenia. Cała jego relacja z najważniejszą mu osobą stawała się konkretniejsza i mimo, że w podświadomości bardzo się z tego cieszył, jednocześnie czuł się momentami zagubiony w zupełnie nowej dla niego sytuacji. Nie było w nim ani krzty niepewności, jedynie zaskoczenie, które powoli przekształcało się w pełne zrozumienie swojej sytuacji, w jakiej stał.
  Gdy powoli zbliżała się ta chwila, na którą czekało z pewnością wiele osób, a szczególnie dwie, które miały się tego dnia związać ze sobą na zawsze (przynajmniej w teorii), Shawn był już wymyty, ubrany, włosy stosunkowo ułożone, a raczej po prostu zarzucone do tyłu, pozostawiając je w swobodnej formie ukierunkowanego artystycznego nieładu. Wyszedł z Domu przed czasem, żeby móc na spokojnie przejść się, a nie teleportować do rezydencji Lanceleyów. Nienawidził tej formy komunikacji, jak i wszystkich „portali”.
  W drzwiach przywitany został przez skrzata, który wprowadził go do środka spooorego domu, który swoim wnętrzem już od samego początku dawał do zrozumienia kto tu mieszkał. Wystrój w jego opinii pasował do Nessy, na pewno do jej artystycznej strony i podejścia do życia, gdzie wszystko było raczej poukładane. To Reed mógł się uznać za pierwiastek chaosu, który wkradł się do jej życia.
  - Wciąż wyglądasz lepiej niż niektórzy, którzy nie zapomnieli – odpowiedział wzrokiem podziwiając jej kreację i tymi słowami ją niejako komplementując. Dał sobie dać całusa w policzek, na który uśmiechnął się lekko, cały czas pogodnie się jej przyglądając. Wyglądała pięknie, czego otwarcie by jej nie powiedział, uznając to za całkiem prosty i niewyrafinowany komplement.
  Uniósł lekko brew, patrząc na nią z góry. Pogłaskał zewnętrzną stroną palców jej policzek, odgarniając włosy za jej ucho.
  - Żebym mógł ci odpowiedzieć, musisz najpierw zadać pytanie. – Odparł z charakterystycznym, drażniącym uśmieszkiem cały czas patrząc w jej czekoladowe oczy.

Jej rodzice dawno nie remontowali domu, chyba z sentymentu i lenistwa. Wnętrze było artystyczne, ale ciut przestarzałe, faktycznie pasujące do tego, co reprezentowało sobą jej nazwisko. Po upiciu ze szklanki odłożyła ją na bok i zwilżyła usta, pozbywając się z niego ostatnich kropel alkoholu, zanim podeszła do Reeda. Zaśmiała się, kręcąc głową, wprawiając w ruch ogniste kosmyki włosów.
- Czarna sukienka zawsze wygląda dobrze, to sztuczka. Skąd wiesz, jak będą wyglądały inne Panie na przyjęciu weselnym? Pomijając Panią Perpetuę, jestem pewna, że ona przyćmi wszystkich. Dziękuje. - odpowiedziała ze spokojem, stojąc już blisko niego i obdarowując go buziakiem w policzek na przywitanie. Był elegancki, wciąż pachniał mieszanką nikotyny, sosny oraz czarnej herbaty, ale Nessa wiedziała, że to ostatnie mogło być tylko nutą perfum, których używał. Milczała chwilę, zawiązując mu krawat i następnie wygładzając go palcami, jakby próbowała sobie ułożyć to, co właściwie chciała zrobić i powiedzieć. A wszyscy wiedzieli, że Lance bystrością i swobodą w relacjach międzyludzkich nie grzeszyła, pomijając nieliczne wyjątki. On też powoli stawał się jednym z nich. Widząc uniesione brwi i wbite w nią spojrzenie, które sama zresztą sprowokowała, kiwnęła delikatnie głową, nie ruszając się, nawet gdy przesunął palcami przy jej twarzy, zgarniając miedziane pasmo na ucho.
- No tak. - przytaknęła, przesuwając dłonią na skraj sukienki, zrzucając niewidzialny kurz z materiału i poprawiając rozcięcie. Nie planowała rozmów tego typu w swoim życiu, nie planowała nawet relacji rozwijających się w takim kierunku. Skrzyżowała ręce na piersiach, zaciskając palce na wątłych i bladych ramionach, raz jeszcze odszukując spojrzenie błękitnych oczu mężczyzny.- Spaliśmy ze sobą. Czy to znaczy, że jesteśmy przyjaciółmi, którzy po prostu uprawiają seks dla lepszego samopoczucia i nie wpływa to na ich relację, czy.... Czy jednak mam to traktować bardziej.. Poważnie i zobowiązująco? Jako kto idziemy na to wesele?
Wiedziała, że nie był typem, który lubił takie pytania, tak jak dla niej problematyczne było ich zadawanie. Może była jakimś geniuszem magii praktycznej z przesadzoną ambicją, ale na Merlina, w związkach była całkiem głupia. Po ich wspólnej nocy, po spotkaniu z Filliem pełnym zwrotów akcji, po spotkaniu Borisa — ona po prostu musiała wiedzieć, co to właściwie znaczyło i czego od niej oczekiwał, bo w innym wypadku zabiją ją domysły.

Widział po niej doskonale, że chciała mu coś przekazać i nie było to coś bagatelnego, a raczej coś, co ją nurtowało od środka. Odczuwał to już od momentu, gdy na niego popatrzyła, lecz czekał cierpliwie, nie chcąc wymuszać na niej zbyt szybkiego wyznania. Mógł jedynie podejrzewać o co jej chodziło, lecz bardzo rzadko w ogóle widział ją w takim stanie, w którym widać po niej, że coś jest na rzeczy. Zwykle zdawała się ukrywać to w sobie, aniżeli pokazując to na zewnątrz, co też dało mu do myślenia jak blisko już ze sobą byli.
  Jej odpowiedź jedynie potwierdzała jego przeświadczenie o tym, że za chwile miała pójść jakaś bomba, której nie będzie mógł zbyć machnięciem ręki. Gdy do niej doszło, Nessa wypowiadała każde kolejne zdanie, jego pierwszy strzał okazał się być strzałem w dziesiątkę, podejrzewając właśnie, że Ness może nie do końca odnajdować się w zupełnie nowej sytuacji. On zresztą też nie.
  - A jak sama czujesz? Bo to jest cholernie ważne, nie mogę też ci w pełni narzucić tego, a mogę jedynie powiedzieć jak ja to widzę. – Zaczął, czując powoli jak jego serce zaczynało mocniej bić. Poniekąd tego właśnie się spodziewał zapraszając ją na ślub jako… właśnie kto? No mógł się nad tym zastanawiać godzinami, choć tak naprawdę doskonale wiedział kto. – Dla mnie to jest coś zdecydowanie… bliższego niż zwykła powierzchowna relacja, która opiera się na dostarczaniu sobie przyjemności. Jako kto idziemy? Ja zaprosiłem cię, traktując jako swoją partnerkę i tak też myśląc. A ty? – Zapytał, w swojej wypowiedzi bardzo omijając dwóch słów, które cały czas nasuwały mu się na język. Nie teraz, nie w tej chwili, to nie było odpowiednie do tego miejsce i czas. Nie chciał, żeby tak to wyglądało, a jednocześnie musiał jej to jakoś przekazać.
  - Więc puentując, tak, uważam to za coś cholernie poważnego. – Na tym zakończył, milcząc już i patrząc tylko na Nessę, oczekując jej odpowiedzi, czy to werbalnej czy niewerbalnej.

Nie była mistrzem delikatności, zwłaszcza gdy w grę wchodziły sprawy typowo uczuciowe. Łatwiej byłoby jej powiedzieć, że ktoś umarł, niż zadać tak banalne, a tak ważne dla siebie pytanie. Umiała żyć tylko z zasadami i granicami, bez nich łatwo się gubiła. Faktycznie, ich więź zacieśniła się i Nessa nie miała problemów z rozmowami z nim na każdy praktycznie temat. Zawsze przecież twierdziła, że przede wszystkim byli przyjaciółmi. Sama myśl o tym słowie sprawiła, że prychnęła cicho pod nosem, zdając sobie sprawę, jak często była to bezpieczna wymówka na wszystko.
Zbladł? Mówiąc, badała uważnie jego twarzy, jakby spojrzeniem próbowała wychwycić jakąś odpowiedź lub wskazówkę. Prawda była taka, że nie miała pojęcia czego się spodziewać i na czym stali. Przecież sam seks mógł być niezobowiązujący, jedynie pomagający się zrelaksować i przebrnąć przez bardziej samotne noce, gdy inne rzeczy to było zdecydowanie za mało do wypełnienia pustki. Taką mogła zaleczyć tylko bliskość, a nie żadne zaklęcie, ku jej olbrzymiemu niezadowoleniu i frustracji, bo z magią byłoby prościej, bezpieczniej. Był starszy, zakładała więc, że mądrzejszy i bardziej pewny tego, co chciał, przez doświadczenie.
- Hmm? - zamrugała zaskoczona na jego słowa, kompletnie nie biorąc tego pod uwagę. Przygryzła dolną wargę, przekręcając głowę na bok i nie uciekając wzrokiem od niebieskich oczu Shawna, słuchała dalej. - A więc to nie było.. No wiesz, tylko taki seks między przyjaciółmi, bez zobowiązań? - zaczęła po chwili ciszy, widocznie analizując jego słowa. Dla niej też to było ważne, ale sądziła, że to uczucie jednostronne. Mogła być wielką i zdolną czarownicą, ale gdy przychodziło co, do czego to jej wzrost okazywał się adekwatny do umiejętności. Nie sądziła, że traktował ją poważnie. - No wiesz, nie sądziłam, że traktujesz mnie na tyle poważnie. Jestem młodsza, jestem Twoją asystentką w szkole. Wiesz, że mogą na to krzywo patrzeć? Jesteś świadom, że jestem naprawdę... Trudnym przypadkiem?
Zupełnie, jakby do końca mu nie wierzyła. Bo przecież, kto by Nessę traktował poważnie? No Alek ją kochał, wiedziała, ale to była zupełnie inna sytuacja i nie było im dane być razem, ale obydwoje byli temu winni. Wiedziała jednak, że zawsze na Cortezie mogła polegać, nawet jak zerwała z nim zaręczyny. Shawn się jednak angażował. I kolejne słowa, które padły z jego ust sprawiły, że brutalnie to do niej dotarło. - Nie jestem dobra w związki, nie wiem nawet, co się między nami dzieje dokładnie... To wszystko takie nowe. - kontynuowała cicho, nie chcąc go w niczym okłamywać. Sięgnęła dłonią po jego rękę, zaciskając na niej palce. - Partnerzy to więcej niż przyjaciele. Nie mogę Ci nic obiecać, bo nigdy nie byłam... W czymś poważnym.. Jednak jeśli chcesz, możemy spróbować. Zobaczyć, co z tego wyjdzie.
Zakończyła już prawie bezgłośnie, nie podnosząc spojrzenie znad jego palców i znów patrząc mu w oczy, chyba wciąż nieco zaskoczona jego szczerością i tym wszystkim.

+

  To nie słowa są trudne, a emocje im towarzyszące. Same w sobie są po prostu odgórnie ustaloną kolejnością liter, świstów powietrza i dźwięków wydobywanych przez struny głosowe. Jednak to, co te słowa znaczyły było już inną kwestią i dotykało to sfery emocjonalnej, która wzburza, łagodzi, kocha i nienawidzi. Tak więc jemu również łatwiej byłoby powiedzieć, że Jack spod dziewiątki umarł na smoczą grypę, aniżeli powiedzieć tak ważne słowa w ich relacji.
  Seks jako rozrywka po wielu samotnych nocach w jego mniemaniu był przeraźliwie nudny. Nie potrzebował tego typu „zabaw” tylko dla pokrzepienia własnego poczucia znudzenia. Samotność rzadko kiedy mu przeszkadzała, spędził w niej niemal całe życie. Już od dzieciństwa był sam w własnym życiu – rodzice spełniali wszystkie jego zachcianki, jako że oboje byli majętnymi ludźmi, lecz w całym jego życiu zabrakło właśnie ich, pilarów rodzicielstwa. Wtedy nauczył się żyć po swojemu, samotnie i do dzisiaj rzadko kiedy naruszał ten porządek świata. Seks był dla niego produktem emocji i chemii jaka działa się między ludźmi, w tym przypadku jego i Nessy. Jeszcze dziesięć lat temu może i traktował tego typu zbliżenia jako niezobowiązujące, dla uspokojenia własnego libido. Czas jednak minął, on dorósł, może się zestarzał. Obecnie nie zależało mu na zaspokojeniu własnych żądz. Z każdą kolejną sekundą potwierdzał się w myśleniu, że chciał tylko jednego. Chciał być koło Nessy, chciał jej.
  - Z mojej strony nie. – Odpowiedział krótko, bez żadnych emocji w tonie, przyglądał się przy tym jej badawczo. Wiedział, że Ness nie była osobą wylewną, jeśli chodziło o emocje, doskonale też miał świadomość, że wielu uczuć sama nie jest w stanie zidentyfikować i poprawnie nazwać. Nie traktował jej jednak jak jakąś amebę emocjonalną, poznał się na niej już na tyle, że wiedział, że nawet jeśli świadomie tego nie okazywała, to potrafiła kierować się również uczuciami, być uczuciową.
  - Traktowałem cię poważnie jeszcze zanim ty zostałaś asystentką, zanim ja zostałem nauczycielem. No i co z tego, że jesteś młodsza? Jakby to coś zmieniło. Nie masz trzynastu lat, więc ani na mnie, ani na ciebie nie będą krzywo patrzeć, przynajmniej z tej przyczyny. Jeśli zaś będą z innych powodów, chuj z nimi. Powinnaś znać już mnie na tyle, żeby wiedzieć, że opinie obcych mi ludzi interesują mnie jak ten zeszłoroczny śnieg. Trudny przypadek? Wiem to od wielu lat, tak samo ja. Ness, nikt nie jest łatwy w każdym aspekcie, jesteśmy ludźmi, a wśród tego gatunku brak czarno-bieli. Wszyscy są jebanymi szarościami, w tym ja i ty. - Skończył na chwile, chcąc zwrócić na jej reakcję, dać jej miejsce na odpowiedź i móc zastanowić się nad własnymi następnymi słowami. Nie była to prosta i łatwa rozmowa dla którejkolwiek ze stron, również i dla niego było to poniekąd nowe doświadczenie. W poważnym związku był ostatnio jako jeszcze nastolatek, minęło już niemal piętnaście lat od tego momentu, można było więc… wypaść z formy.
  - Ja też nie jestem, przecież mnie znasz. A ja ciebie. Również wiem, że będąc w związku będziemy w czymś większym niż zwykli przyjaciele. Nie wiem czy zresztą od zawsze do siebie nie podchodziliśmy „bardziej” niż normalnie. W każdym razie, tak. Możemy spróbować. – Uśmiechnął się lekko, ciesząc się z tego, jak przebiegła ta rozmowa. Podszedł nieco bliżej i lodowatymi palcami dotknął jej podbródek i nieco uniósł do góry, by na niego popatrzyła. Uśmiechnął się nieco czulej i pocałował ją delikatnie w czoło i pogłaskał policzek.
  - A więc, możemy już iść? – Zapytał, kiedy już wszystko w gruncie rzeczy było gotowe. Chwile później opuścili rezydencję, idąc w stronę rezerwatu na ślub.

| zt x2, kontynuacja na ślubie

@Aslan Colton

Rodzice byli na Skye, zająć się dziadkami, uprzątnąć rodzinną posiadłość oraz dać ojcu odetchnąć. Zarówno praca w szkole, jak i doglądanie rodzinnego biznesu było teraz na głowie Nessy, co absolutnie nie sprawiło jej problemu. Dni mijały szybko. Nie miała pojęcia, kiedy z marca zrobił się czerwiec, gubiąc rachubę między kolejnymi praktykami a patrolowaniem korytarzy i dawaniem korepetycji. Funkcjonowanie na wysokich obrotach umożliwiało jej egzystencję, wbrew wszystkiemu odciążało głowę od natrętnych myśli, które często tam gościły. Irytujące, niechciane i sprawiające, że zerkała w strony, które przyszły pedagog powinien omijać. Była w trakcie lektury książki od Shawna, opowiadającej o użytkownikach magii bezróżdkowej na przestrzeni lat oraz ich drodze oraz metodach sukcesu. Nie była pewna, na ile prawdziwe były te wskazówki - zważywszy na zawartego tam Merlina, ale lektura sama w sobie była ciekawa. Zwłaszcza pod względem zlokalizowania kanałów magicznych w ciele. Trzymała dłoń uniesioną, pracując nad energią oraz starając się zastosować do lektury od dobrej godziny. Odłożyła książkę na stolik, wstając z miękkiej kanapy i zerknęła na zegarek, przywołując Migotkę. Domowy skrzat szykował wszystko na przyjście Aslana — którego zresztą znał od dzieciaka, a resztę wieczoru miał dla siebie. Nie lubiła wyzyskiwania tych stworzeń, ale o gotowaniu miała bardzo znikome pojęcie, a nie chciała źle go ugościć. Jedyne co to kupiła w drodze do domu ciastka, które kiedyś jedli z jednej z piekarni w Hogsmeade. Poprawiła materiał ubrania — wybierając jak zwykle, prosty krój i ciemnozielony kolor, a kosmyk rudych włosów zgarnęła za ucho. Cała reszta pukli upięta była w niedbałego koka, jedynie kilka umknęło grubej, czarnej frotce.
Wolała spotkać się z nim w domu, pozbawiając się wścibskich oczu i uszu szkolnych obrazów, plotkujących na każdego. W Hogwarcie prywatność wbrew wszystkiemu było niezwykle trudno mieć. Gdy rozległ się dzwonek do drzwi, poszła otworzyć, witając go łagodnym uśmiechem. Takim, który miała przeznaczony dla wyjątkowych, ważnych dla siebie osób, pokazującym tym samym, że wciąż w jakiś sposób pozostawała człowiekiem, a nie robotem pozbawionym emocji.
- Cześć Panie punktualny! - przywitała go, wpuszczając do środka i gdy się zamknęły, objęła go na przywitanie, krótko przytulając. Dobrze było go widzieć. Poczekała, aż zostawi buty i ewentualną bluzę lub sweter - w grę wchodziła też parasol, bo krople deszczu rozbijały się po szybie, dudniąc w rynny — i gestem dłoni wskazała mu drogę do salonu, którą przecież znał. - Mam nadzieję, że nie zmokłeś i nie sprawiłam Ci kłopotu wyborem miejsca. Odnoszę wrażenie, że tylko tu teraz jest swobodnie.
Wyjaśniła z delikatnym wzruszeniem ramion, odwracając głowę i zerkając na niego przez jedno z nich, zlustrowała go spojrzeniem karmelowych oczu. Czasem zapominała, że wcale nie byli już dziećmi i Aslan, jak i ona — zmienili się od takiego czasu. Krukon tworzył jednak atmosferę, jakby rozmawiali wczoraj.[/b]

Cieszył się na spotkanie z Nessą. Specjalnie ułożył dyżury tak, aby mieć wolny wieczór i nawet paskudna pogoda nie miała mocy sprawczej, żeby zrujnować jego entuzjazm. Minął prawie rok od ich spotkania w Nowym Orleanie na piwie. Oboje się zmienili i musiał przyznać, że role się trochę odwróciły. Wtedy ona stała przed wyborem dalszej ścieżki i kariery, teraz jego dzieliły milimetry od wejścia w dorosłość.
Punktualnie o umówionej porze zapukał w drzwi, prowadzące do wnętrza rezydencji Lanceleyów – tak dobrze mu znanej z dzieciństwa i bankietów wyprawianych z każdej możliwej okazji. – Cześć, Ness – uśmiechnął się szeroko i objął ją mocno. Odwiesił przemoczoną kurtkę na wieszak, wpatrując się w Rudą z troską, zmieszaną z czułością. Może i na co dzień była jego nauczycielką, ale łączyło ich znacznie więcej – wspomnień budowanych od maleńkości nie dało się ot tak wyprzeć. – Człowiek choćby nie wiadomo jak się starał, nie jest w stanie pozbyć się nawyków wyuczonych w młodości – odparł na komentarz dotyczący przyjścia na czas. – Twoich rodziców nie ma? Gdyby moi się dowiedzieli, że dzisiaj się goszczę u ciebie, to podejrzewam, że byliby tu w przeciągu paru minut – parsknął i rozejrzał się po korytarzu; Coltonowie nadzwyczaj dbali o reputację i kontakty z innymi szanowanymi w świecie magii rodami. – Chociaż... Nie zdziwiłbym się, gdyby w sumie wiedzieli, podejrzewam, że w mojej krwi płynie jakiś namiar, bo kontrolowanie pierworodnego syna to priorytet – powiedział pozornie luzacko, przeczesując wilgotną grzywkę. Przywykł do tego, że każdy jego krok był obserwowany i pomimo udawania, iż niewiele go to obchodzi – w aslanowych oczach było widać zrezygnowanie. – A przestań, lubię twój dom i rozumiem, że nie każdy zaakceptuje, że znamy się tyle czasu. Poza tym, moje życie nieustannie kręci się między Mungiem a zamkiem – wzruszył ramionami, świadomy tego, że wkrótce to się zmieni tylko i wyłącznie na pobyt w szpitalu. - Miła odmiana wyjść gdziekolwiek.
Wyciągnął zmoknięte torby w kierunku Nessy. – Nie wiem co to, ale Freja kazała mi kupić w mugolskiej cukierni. Pewnie połowę nazw źle wypowiedziałem, bo sprzedawczyni patrzyła na mnie jak na idiotę. Mam nadzieję, że ci zasmakuje. Ptysie to złoto w czystej postaci – westchnął na samo wspomnienie smaku słodyczy, którymi częstowała go dziewczyna na początku ich znajomości. – Opowiadaj jak żyje ci się w szkole, ale tym razem jako asystentka. Jestem ciekawy, panno Lanceley, czy uczniowie spełniają twoje oczekiwania i kto jest twoim ulubieńcem. Poza mną, oczywiście – puścił jej oczko, z typową dla siebie bezczelnością i zadziornością.

Starała się nie być sentymentalna i nie ulegać emocjom, które wykluczyła ze swojego życia — jednak widok Aslana wywołał łagodny, ciepły uśmiech. Cała paleta wspomnień z dzieciństwa, bankietów, letnich herbatek — które oni z młodymi Dearami spędzali razem, przeleciały jej przed oczyma. Chociaż początkowo wzdrygała się z nieprzyzwyczajenia, gdy ją objął, jej palce zaraz mocniej zacisnęły się na ubraniu przyjaciela, pozwalając sobie ulec chwili. Zlustrowała go wzrokiem, gdy wrócił pomiędzy nich dystans, kiwając głową. - Są na Skye od kilku dni, nie jestem pewna, kiedy wrócą. To może lepiej, że nasz spotkanie jest takie kameralne i ciche? Mogę, chociaż się Tobą nacieszyć!
Zauważyła z charakterystyczną dla siebie szczerością. Ruszając do salonu, wydała z siebie ciche mruknięcie zamyślenia — faktycznie, obydwoje byli dziedzicami, a do tego pierworodnymi. Zapomniała już, że na tym samym poziomie wciskany jest nos w ich życie prywatne. - Mam nadzieję, że aż tak Cię nie pilnują... Chociaż, grzeczny z Ciebie chłopak, nie pakujesz się raczej w kłopoty, co?
Zerknęła na niego przez ramię z błyskiem w oczach. Widząc torby, uniosła dłoń i pstryknęła, delikatnie lewitując je na stolik kawowy przy kanapie, gdzie czekał już dzbanek z herbatą, drugi z kawą oraz butelka czegoś mocniejszego. Oczywiście bardziej wytrawne posiłki były przygotowane na później, podobnie jak pokój gościnny dla przyjaciela, gdyby zasiedzieli się do rana. Nie zamierzała pozwalać mu wałęsać się po nocy!
- Twoje to Mung i szkoła, moje to szkoła i korepetycje. Obydwoje żyjemy tragicznym, jak na młodych ludzi, rytmem. - zauważyła, siadając wygodnie na kanapie. Oparła się o poduszki, zgarniając rudy kosmyk włosów za ucho i śmiejąc się pod nosem z wyobrażenia jego zakupów w mugolskiej cukierni, zerknęła na piękne ciastka. - Wyglądają i pachną obłędnie. Który to ten ptyś? Narobiłeś mi chęci na słodkie. Kawy, herbaty?
Samej sobie wlała do filiżanki kawy - korzystając z odpowiedniego zaklęcia lewitującego, rzuconego za pomocą dłoni, nie dając już śmietanki z okazji towarzyszącej kawie przekąski. Jego naczynie również zapełniła wybranym napojem - wedle jego uznania, zerkając przy odłożeniu imbryka, czy w kominku jest odpowiednia ilość drewna. - Sporo Cię nauczyła o świecie bez magii, co?
Dodała jeszcze, mając na myśli rzecz jasna jego Krukonkę. Upiła łyka, kładąc talerzyk z filiżanką na oparciu kanapy, a na kolana biorąc ten z ptysiem, który zaraz ugryzła. Delikatne ciasto wypełnione kramem było warte mruknięcia zachwytu z jej strony, spotęgowanego oblizaniem warg z jego resztek. - Jeszcze raz, gdzie jest ta cukiernia? Umiliłoby mi to sprawdzanie waszych prac domowych. Hmmmm... To stabilne? Wiesz, monotonia i rutyna, pełen grafik. Coś, co znam i w czym jestem znacznie lepsza, niż w relacjach z ludźmi. Przywykłam do tego. Jakiś Ty pewny, że Ty!
Pokręciła głową z rozbawieniem, dojadając ptysia ze smakiem i głębiej wpadając w siedzisko kanapy, popiła słodkie gorzką kawą. Oparła głowę o oparcie, wlepiając w niego spojrzenie karmelowych tęczówek. - Lepiej opowiedz mi, co u Ciebie? Co zamierzasz zrobić, zaszyć się w Mungu po ukończeniu szkoły, czy może spróbujesz nauczania lub szkolnego pielęgniarstwa?
Zapytała z ciekawością, zdając sobie sprawę, jak bardzo duże Aslan miał możliwości.

Miał wrażenie – chociaż wiele się od tych dziecięcych czasów zmieniło – że z Nessą dogadywać się będzie, niezależnie od miejsca, w którym się znajdą. Że zawsze odnajdą wspólny język, choćby ze względu na mnogość wspomnień i współdzielenia ciężaru bycia najstarszym dzieckiem.
- O tak, masz mnie całego dla siebie, a przecież wiesz, że jestem taki rozchwytywany – teatralnie rozłożył ramiona w bezradnym geście, wyśmiewając swoją wątpliwą popularność. Od początku edukacji unikał przedstawiania się za pomocą nazwiska, maskując najmocniej jak się dało swoje powiązania rodzinne i nie wykorzystując ich do osiągania jakichkolwiek celów. Chciał uwolnić się od arystokratycznego pochodzenia, które było niczym dwa kamienie, przywiązane do jego kostek – wiecznie ciągnące go w dół, uniemożliwiające bieg ku lepszemu.
Słysząc pytanie Nessy, roześmiał się; gorycz, objawiająca się w wyższych tonach głosu sugerowała, że niekoniecznie jest uważany przez najbliższych za idealnego dziedzica. – Tak, moi rodzice są zachwyceni tym, że związałem się z Freją. W końcu są tacy otwarci na ludzi z nieczystą krwi – parsknął, chociaż tak naprawdę nie było mu do śmiechu. Nie był w stanie zliczyć ile razy odbył z nimi rozmowę na ten temat, za każdym razem kończąc w tym samym miejscu – Coltonowie są stworzeni do większych celów i mają zapewnioną pozycję w tych wyższych sferach. I nie miał sił dłużej się z tym nie zgadzać czy okazywać bunt – po prostu żył po swojemu, nie zbaczając na dziedzictwo.
Obserwował jak Ruda za pomocą krótkiego pstryknięcia palcami rozłożyła wszystko na stoliku. Był pod wrażeniem jej umiejętności i możliwości skupienia się w każdych warunkach. – Pamiętam, że jeszcze parę miesięcy temu jarałem się rzuceniem niewerbalnego Protego, a ty tu takie czary bez różdżki odpierdalasz – zachichotał, a w jego oczach było widać szczerą dumę. Lanceley od zawsze wykazywała nadzwyczajne zdolności, których pomimo komentarzy rodziców (no, Aslan, czemu nie potrafisz tak jak Nessa?) nigdy jej nie zazdrościł, a po prostu podziwiał z boku.
Klapnął na kanapie, nieelegancko wyciągając nogi przed siebie. – Tragicznym tylko w teorii. Dopóki to sprawia, że oddycha ci się lżej to chyba nie jest tak źle, co? – spytał, poprawiając rękawy lnianej koszuli. – Faktycznie bywa ciężko, średnio osiem razy na dzień mam ochotę to rzucić w pizdu, ale z drugiej strony, gdyby nie nadmiar obowiązków, po prosto bym oszalał – rzucił luzacko, opierając głowę na zagłówku narożnika. Ciągłe robienie czegoś mieli w swojej, pożal się, Merlinie, czystej krwi. – Zdecydowanie poproszę kawę – podsunął filiżankę w stronę Lanceley, a następnie wskazał dłonią leżące na paterze ptysie, od razu zgarniając jednego dla siebie.
– Gdybym miał wymieniać czego mnie nauczyła to siedzielibyśmy tutaj przez kilkanaście dni – aslanowe wargi ugięły się pod naporem radosnego uśmiechu, jak zawsze, kiedy myślał o Nielsen. – Ale tak, dzięki niej doceniam każdy szczegół i mam wrażenie, że świat w jej towarzystwie mieni się w kolorach, o których wcześniej nie miałem pojęcia. Uzupełnia mnie – założył nogę na nogę i sięgnął po porcelanowe naczynie, zanurzając wargi w upragnionej kofeinie, odganiającej zmęczenie. Z zadowoleniem dostrzegł, że Rudej zasmakowały słodkości, jakie ze sobą przyniósł. – Tuż za dworcem, nie ominiesz jej, bo jebie różem po oczach z daleka – zdradził jej położenie cukierni, a następnie obrócił się w kierunku Nessy, uprzednio kiwając głową, z szelmowskim uśmiechem, w ramach komentarza co do swojej pewności siebie.
- Chyba nigdy nie było lepiej. Przede mną perspektywa pracy w szpitalu, o której śniłem od ósmego roku życia, mam przy sobie kobietę, z którą zamierzam spędzić resztę życia i w końcu, po raz pierwszy naprawdę wiem, że jestem w stanie wykazać się asertywnością w stosunku do przestarzałych rodowych tradycji. Z drugiej strony martwię się o rodzeństwo, każdego dnia nerwowo oglądam się za siebie, bo sytuacja polityczna jest niebezpieczna. Ale patrzę na te pozytywy i one przeważają – oblizał wargi, ścierając językiem resztki śmietany z ust. Mogła zauważyć jak diametralnie zmieniło się jego podejście, bo już nie patrzył na świat w czarnych barwach. – Pamiętasz jak złamałem rękę i przez to nie mogłem odpowiednio się zaprezentować na kolejnym z rzędu bankiecie? Trafiłem wtedy do Munga i to właśnie tam poczułem, że jestem w odpowiednim miejscu. Nie mam na tyle cierpliwości, żeby uczyć kolejne pokolenia. Wolę składać rozerwane ciała niż pokazywać młodym odpowiednie ruchy nadgarstka, niezbędne do naprawy złamanych kości. Potrzebuję tej szpitalnej adrenaliny, zgiełku, chaosu, niepewności czy się uda czy nie – przeżuł ciastko do końca. Wlepił wzrok w karmelowe tęczówki kobiety. – Mimo że nienawidzę sposobu, w jaki wychowywali mnie rodzice, teraz potrzebuję podobnych bodźców, aby jakkolwiek funkcjonować. Pewnie wiesz o czym mówię – oboje doskonali znali skutki presji, która odcisnęła na nich piętno. I pomimo możliwości wyboru, wciąż decydowali się na podobne schematy i zamykali w klatce stworzonej z ambicji na wyrost. Wręcz czuł jakby dorastanie w takich warunkach wytłoczyło na jego skórze permanentny tatuaż, zmuszający do szukania patologicznego spełnienia, odzwierciedlającego to, czego doznał za młodu. – Poza tym, prawdopodobnie dostanę w spadku po dziadku rezydencję i zamierzam się tam wprowadzić z Freją, wbrew ich woli – czy się tym przejmował? Ani trochę. Wizja dużej rodziny, Freli upapranej ziemią, poranków pachnących słodkościami z pobliskiej cukierni czy beztroski napawały go szczęściem, jakiego nigdy nie zaznał. A powoli zaczynał wierzyć, że na to zasługuje.

Ich relacja była bardzo spójna i spokojna, pewna. Myśląc podobnie jak Aslan, nie odczuwała w ogóle upływu czasu pomiędzy spotkaniami ze starym przyjacielem, bo było przecież tak, jakby dnia poprzedniego bawili się w ogrodzie pod okiem spijających herbatę matek. Obydwoje byli spokojni i odpowiedzialni, perfekcyjne materiały na przyszłą głowę rodu — do czasu, aż nie poszli na studia i zaznali samodzielności.
- Onieśmielasz, dlatego. Mam wrażenie, że wiele dziewcząt spogląda na zajęciach w Twoją stronę! Nie oszukujmy się, brzydki nie jesteś. - tym razem to ona, idąc jednak jego śladem, rozłożyła bezradnie ręce i zrobiła rozbawioną miną, puszczając mu oczko. Na popularność wpływu nie miał. Może to i lepiej, bo dzięki temu, Freja mogła mieć spokojną głowę o swojego towarzysza. Byli podobni, używali imienia — nie nazwiska, chcąc być poznanymi takimi, jakimi byli, a nie, jakie mieli nazwisko. Wśród Wielkich Rodów przecież głównie to miało znaczenie! Mieli łatwiej, bo byli "czyści", "zdolni" i mieli wsparcie, historie i talenty w genach. Złote dzieci nowej generacji skoroszytu.
- Oni nigdy nie są zadowoleni. Wiesz, jakie mi piekło zrobili, jak zerwałam zaręczyny z Cortezem? Ojciec miał atak serca. - westchnęła ze zrozumieniem, zdając sobie sprawę, że będąc na ich miejscu — nigdy, nikt nie będzie w pełni usatysfakcjonowany ich partnerem. - Nie wiem, jakim cudem nie wpadł im do głowy pomysł, żeby nas zaręczyć. Pomyśl, jakie z tego mielibyśmy problemy. Już widzę ciotkę i matkę nad notesem.
Klepnęła go w ramię dla otuchy, bo przecież mogło być zawsze gorzej. Zaskakujące, jak wciąż ludzko i swobodnie się przy nim zachowywała. - Myśl o swoim szczęściu Aslan. Nic innego nie ma znaczenia. Zaakceptują ją prędzej, czy później, ale z pewnością będzie miała pod górkę przez pewien czas. Musi być silna, ale podejrzewam, że jest tego świadoma, będąc z Tobą. Nasze społeczeństwo tak już działa.
Nie lubiła tego, jak czysto krwiści określali innych. Jak definiowali ludzi przez procent czystości krwi, majątek czy talent magiczny. Każdy przecież był unikalny i teoretycznie, każdy zasługiwał na szansę. Oni, jako pierworodni mieli na szczęście większe kredyty zaufania i pomimo restrykcji, więcej im wybaczano po czasie.
Pracowała nad czarowaniem bez transmutatora w każdej wolnej chwili. Rzucała zaklęcia, ćwiczyła koncentracje energii, wyczuwanie wibracji w powietrzu. Łączyła to z magią niewerbalną, chociaż nie zawsze jeszcze wychodziło. Lanceley tak już miała z tą swoją chorą ambicją, że jak się za coś zabierała, to dawała z siebie wszystko, dopóki nie osiągnęła perfekcji. Nie miało nic innego znaczenia poza celem, co na dłuższą metę wcale nie było dobre.
- Ty umiesz wszystko wyleczyć, znasz sioła i eliksiry, ja znam się na magii praktycznej. Każdy ma do czegoś smykałkę, nie? To po prostu kwestia zaangażowania i samodyscypliny. Jestem pewna, że każda osoba z predyspozycją mogłaby to osiągnąć, chociaż wciąż sporo pracy przede mną, aby móc w pełni korzystać z tej formy czarowania. Na zaklęciach zaawansowanych, trudnych. Podczas lekcji. Tak, jak Profesor Zaklęć. Robi to z łatwością.
Odparła ze wzruszeniem ramion. Nie było jej w głosie zazdrości, jedynie motywacja i samozaparcie, bo przecież też tak chciała. Dawno już zrezygnowała z życia prywatnego na rzecz kariery, a ułomne emocje lub niekiedy ich brak, bardzo ułatwiał magię praktyczną. Zaśmiała się pod nosem, kiwając głową na wzmiankę o obowiązkach. - Zawsze zapominam, jak jesteśmy podobni. Nie wyobrażam sobie Ciebie w innym miejscu, jak na fotelu ordynatora lub dyrektora Munga Aslan.
Przyniesione słodycze były wyborne, całkiem inne od magicznych i doskonale komponowały się z kawą. Było widać to w jej oczach, jak przyjemnie było objadać się mugolskim ptysiem w towarzystwie Krukona, słuchając o nim, jego życiu i marzeniach. O jego Frei. Mówił o niej pięknie i z zaangażowaniem, szacunkiem. Miała wrażenie, że chyba każda przyzwoita kobieta chciałaby czegoś takiego od mężczyzny, któremu odda serce, chociaż Nessa pojęcie o romansach miała równie wielkie, co o lataniu ma miotle. Ledwo się na niej utrzymywała, unikając i dając sobie spokój. Nawet jeśli miała dziwną relację z Shawnem, która w gruncie rzeczy byłą martwo-żywa.
- Jesteś niemożliwie zakochany, nie ma dla Ciebie ratunku. Zamierzasz się oświadczyć?
Zapytała tylko, podnosząc na niego spojrzenie czekoladowych oczu, uprzednio kiwając głową na wzmiankę o kolorze cukierni. Z pewnością ją znajdzie.
- Niczego więcej, jak szczęścia i pewności siebie Ci nie życzyłam. Raduje mnie to, jak emanujesz tym wszystkim, aż mnie się trudno przestać uśmiechać. I Ty i Trice, będę mogła być spokojna. - zauważyła z jakąś ulgą i dumą, która płynęła ze zmiany, która w nim nastąpiła. Aslan zdecydowanie był już mężczyzną, dojrzałym i świadomym, rozróżniającym kolory. Nie zagubionym chłopcem, przytłoczonym nazwiskiem. On był jednak zawsze wrażliwszy i delikatniejszy, niż Nessa — zawsze tak myślała.
- Pamiętam, że nudziłam się bez Ciebie na tym bankiecie. Niemniej jednak to był dobry moment i miejsce. Zobacz, jak jedna chwila decyduje o naszym życiu, to nieprawdopodobne.
Odwzajemniła spojrzenie, upijając kawę. Zawsze ją to intrygowało — sprawy losu też, bo były zawiłe i niekiedy wykraczające poza jej logikę i mocne stąpanie po ziemi. Kiwnęła głową, bo rozumiała, prawdopodobnie, jak nikt. Ruchem głowy zgarnęła rude pasma na plecy, łapiąc jakieś ciastko leżące obok ptysia i po odstawieniu filiżanki, oparła się o kanapę.
- Naprawdę? To poważny krok. Inaczej jest z kimś mieszkać, a inaczej tylko się widywać. Jesteś pewien, że jesteś gotowy? Jednak jeśli dostaniesz to w spadku, ciotce i wujowi nic do tego.
Wzruszyła ramionami, posyłając mu uśmiech i tym samym popierając jego pomysł oraz decyzję, o ile miał świadomość wszystkich konsekwencji, które się z nią wiązały.