First topic message reminder :

Boisko Quidditcha

Jest to duża powierzchnia o owalnym kształcie, rozmiarów około 55 na 152 metry. Po dwóch przeciwnych końcach, na polach bramkowych umieszczone są trzy tyczki, każda z obręczą na czubku, do których to wrzuca się kafla. Po środku znajduje się koło środkowe, skąd na początku meczu wypuszcza się piłki.
Odbywają się tu wszystkie rozgrywki Quidditcha między domami, a także treningi drużyn. Czasem uczniowie przychodzą sami, bądź większymi grupami by polatać sobie dla przyjemności.

Wydawało się, że Daisy gra całkiem spokojnie, bo ani nikt w nią nie uderzał tłuczkami, ani ona sama nie próbowała tego robić. Nic dziwnego, że łapanie kamyków wychodziło jej tak świetnie i miała ich już dobry tuzin. Śmigała na swojej super miotle, nie dając się trafić żadnemu tłuczkowi, które chociaż nie odbijane w jej stronę, to wydawały się same za nią latać. I znowu jeden z nich był wyjątkowo uparty i Daisy już widziała śmierć w oczach i niemalże wyobraziła sobie jak ląduje na ziemi razem z koszem kamyków, które rozsypują się dookoła i może jeszcze połamaną miotłą. Przyśpieszyła jednak i przechytrzyła wszystkie te okropne piłki, w końcu miała z nimi niemałe doświadczenie. Złapała przy okazji jeszcze parę kamyków, szło jej naprawdę wyśmienicie.

Kamyczki: 2-> 6+6=12
Tłuczki: 2->1-> 4
Przerzuty: 14-> 11

Znowu udało mu się wypatrzyć świetną okazję! Theo wyrwał Gemmie kafla, a ona tak się wkurzyła, że... cóż, chłopak pomknął bez zastanowienia jak najdalej, aby tylko Puchonka go nie zmiotła z miotły. Nie było to szczególnie rozsądne, bo napatoczył się prosto na tłuczka odbitego przez Grega. Piłka uderzyła Krukona prosto w splot słoneczny...
Evermore nigdy nie przeżył czegoś takiego - w jednej chwili stracił oddech (puszczając kafla). Miał wrażenie, że spadnie z miotły, ale jakimś cudem udało mu się na niej utrzymać. Krztusząc się obniżył nieco swój lot, nie mogąc złapać oddechu.

Miała go już! Prawie miała! Przeleciał nad nią tłuczek i jebnął w kapitana Ravu.
- HAAAAA! FAKAJ SIĘ, ZŁODZIEJU! - wrzasnęła przelatując nad nim i w dzikim pędzie rzuciła się na kafel. Mając go już w rękach zanurkowała i do góry nogami przeleciała pod resztą graczy. Gdzieś po drodze zrobiła korkociąg i pruła do przodu jakby ją sam diabeł gonił. Nawet nie wiedziała, że tak potrafi, ale niespecjalnie teraz myślała. Nagle powietrze przeciął ogłuszający wrzask. Nie widziała o co chodzi, nie przejmowała się. Leciała dalej i dopiero po chwili kątem nieopuchniętego oka zobaczyła Sammy'ego - tego małego, kochanego skurczybyka - jak w wyciągniętej ręce ściskał coś błyszczącego.
Rzuciła kafla za siebie i pognała do chłopaka, równie szybko co wcześniej do obręczy. Z tym, że teraz nie widziała już nic. Drugie oko zaszło jej łzami. Wpadła na chłopaka, zarzucając mu ręce na szyję i prawie zwalając ich obojga z miotły. Wyła teraz jak bóbr, przytulając go i obcałowując po całej twarzy.
- Sammy! - wydusiła w końcu - Sammy! Proś mnie o co chcesz! Sammy, wiesz co ty właśnie odpierdoliłeś! Sammy!
Po chwili podleciała do nich reszta drużyny i Gemma odkleiła się w końcu od chłopaka, przywierając po kolei do każdego gracza.
Powtarzała im cały czas, że nie ważne czy wygrają, ważne żeby dali z siebie wszystko. Teraz dopiero zdała sobie sprawę, jak bardzo potrzebowała tego zwycięstwa. Po całym paśmie tegorocznych porażek: kpin z mugolaków, kpin z Puchonów, kpin z niej samej, nieszczęśliwej miłości, rozpadach Enemy, problemach z Crainem, pierwszych beznadziejnych treningach, plotkach w Obserwatorze. Cały ten czas udawała, że jej to nie bolało, że to nie było ważne. Teraz dopiero czuła, że naprawdę nie było. Bo była w najwspanialszym domu na świcie, gdzie ludzie walczyli do samego końca, choć nikt inny w nich nie wierzył, bo wiedziała, że choćby nie wiem co, zawsze będzie mogła na nich liczyć. Tak jak teraz, gdy, wyjąc ze szczęścia w ramię Grega i dziękując mu setny raz, zaczęła ześlizgiwać się z miotły, mogła liczyć na to, że ją złapią. Nikt jej nie wierzył, że postawi tę drużynę na nogi. A ona wcale nie musiała nic robić. Oni zawsze stali, tylko z boku, po cichu. A kiedy trzeba było dawali z siebie wszystko.
- Runda honorowa! - wykrztusiła przez łzy - Należy nam się runda honorowa!

---------------------------------------------------------
Ej, ja serio płaczę XDDDDDDDDD
Tak czy siak! DZIĘKUJĘ WAM TAK BARDZO! XDDDD Było w kurweczkę! <3 <3

Trochę mi się już tu nudziło, więc postanowiłem stanąć miotłą na środku boiska i pooglądać chmurki. Wymyśliłem wtedy takie porównanie - ,,Quidicz jest jak suchi - niby już próbowałeś, ale do puki nie pojedziesz do Japoni nie zasmakujesz go prawdziwego ". I chyba coś w tym rzeczywiście było, tylko suchi zazwyczaj wygląda apetycznie, a mecz Quidicza to bardziej mieszanina krwi potu i przekleństw. Zacząłem obserwować graczy, widziałem że druga szukająca jest już bardzo zmęczona, kapitan przeciwników chyba zbyt pewny siebie, Greg jak zawsze ucieszony, a Gemma chyba tylko pozornie zachowywała ,,spokój" chociaż to chyba za dużo powiedziane w tym przypadku. Spojrzałem na Erica, który cały czas nas dopingował i darł się w niebogłosy. 
Potem koło mnie zakręciła się jakaś kulka, ja z przyzwyczajenia od razu ją złapałem, żeby nie spadła mi na łeb, a dopiero potem zdałem sobie sprawę, że złapałem znicza i wygrałem mecz. 
- Mogę już iść coś szamnąć? 


kostki - 5/5

Szło im tak cudownie... Theo nie mógł uwierzyć, że dał radę strzelić aż pięć razy! W życiu by się tego po sobie nie spodziewał. Najwyraźniej jednak takie małe zwycięstwa łatwo odchodziły w zapomnienie... bo szukający Hufflepuffu złapał znicza. Evermore miał wrażenie, że wszystko eksplodowało.
Plus tego wszystkiego był taki, że chłopak mógł w końcu zejść z miotły. Nogi się pod nim trzęsły, gdy stopy oparł o ziemię. Okazało się, że utrzymywanie w pionie wcale nie jest takie proste - zgiął się w pół, przykładając dłoń do miejsca, w które przed chwilą oberwał tłuczkiem. Dalej ledwo oddychał i nie mógł pozbyć się z ust smaku krwi. Miotłę upuścił na trawę.
Powinien pewnie rozejrzeć się za swoją drużyną. W końcu robił za kapitana... który powiódł ich do okrutnej, bolesnej porażki. Nie wyobrażał sobie, że teraz ma spojrzeć im w twarz. Dlaczego nie wycisnął z siebie trochę więcej? Zaczął sobie odpuszczać?
Zrobił krok do przodu i nie był to najlepszy pomysł - nogi się pod nim ugięły i Theo upadł kolanami na trawę. Zacisnął dłonie w pięści, dysząc ciężko i krztusząc się krwią, która drobną strużką dalej ciekła mu z nosa. Wszystko go bolało, ale najbardziej ucierpiała psychika...
Przegrali...



DAMN IT! Gratulacje dla Puszków <3

Wydawało się, że więcej z siebie nie wyciśnie. Naeris robiła co może, wyciskając z siebie ostatnie siły i niemalże słaniając się już na miotle. Ciągle powtarzała sobie, że może więcej, że jakoś da radę. W końcu naprawdę każdy już tylko czekał na to, aż któryś szukający złapie znicz... Emocje były tak gorące, że aż parzyły. Sourwolf kręciło się w głowie i nie widziała, czy niektóre złote błyski po prostu nie tworzą się tylko w jej głowie. Przycisnęła się ciałem do miotły i poleciała dalej. Zobaczyła piłeczkę w tej samej chwili, kiedy zrobił to Puchon - ale on był dużo bliżej. Modląc się gorączkowo, żeby go wyprzedzić, dała gaz do dechy. Wypruła naprzód, ale on miał o wiele większe szanse. Po prostu złapał znicz... Na oczach Krukonki.
Miała wrażenie, że serce jej stanęło. Wyhamowała gwałtownie, czując, że obiad podchodzi jej do gardła. W dłoniach Puchona tkwiła wyrywająca się piłeczka. Cały świat się zatrzymał, a widownia ucichła. Nagle rozległy się ryki, rozsadzające czaszkę Naeris. Przełknęła olbrzymią gulę w gardle, drżącymi rękami trzymając się trzonka miotły.
Przegrali.
Ta myśl uderzyła ją jak najsilniejszy z tłuczków. Trzęsła się, gdy zlatywała na dół. Jak mogła do tego dopuścić? Jak mogła być słabsza? Gdyby była odrobinkę uważniejsza, bardziej skupiona... Wszystko skończyłoby się inaczej! Teraz na pewno nie mają szans na Puchar Domów. Przegrali. Przegrali.
To było po prostu straszne. Zeszła z miotły obolała, ale najbardziej bolało serce. Po policzkach zaczęły jej niekontrolowanie spływać łzy. Próbowała otrzeć je rękawem szaty do gry, ale ciągle pojawiały się nowe. Pociągnęła nosem, bojąc się, że ktoś zauważy ten cichy płacz. Dopiero zobaczyła, że Theo znalazł się również na ziemi, ale w trochę inny sposób. Znowu ktoś uderzył go tłuczkiem. Podbiegła szybko do chłopaka, ignorując swój smutek.
- H-hej, żyjesz? - spytała, delikatnie dotykając jego ramienia. Bała się, że naprawdę będzie potrzebna pomoc, a aktualnie nie była w stanie nawet naprawić nosa. Naeris znowu poczuła, że kolejne łzy wzbierają w jej oczach, więc zamrugała parę razy. - Byłeś najlepszy. Serio, to było świetne.
Chciała dodać coś więcej, zawołać jakiegoś medyka, pochwalić go, bo naprawdę zasłużył. Dawno nie widziała tylko świetnych akcji i była pod wielkim wrażeniem. Z pewnością popisał się lepiej niż ona... Znowu zaczęła drżeć i właściwie to nie mogła się powstrzymać przed płaczem. Mogło być naprawdę pięknie, mogli się wspólnie cieszyć.
Ech. Przytuliła Krukona najmocniej jak tylko potrafiła.


Było super ekstra, gratulacje! <3

Gdyby trafił jeszcze trzy razy, to mieliby remis. Gdyby trafił jeszcze cztery razy, Krukoni by wygrali. Gdyby nie dostał dwa razy tłuczkiem, miałby więcej siły.
Theo klęczał na trawie, dygotał pod wpływem emocji i wypominał sobie każdy najdrobniejszy błąd. A gdyby w tamtej sekundzie przyspieszył? Gdyby nie darł się do wszystkich? Nie mógł pozbyć się jednak myśli, że byli TAK blisko! Jeśli szukający nie złapałby znicza, Krukoni mogliby wygrać!
Nie podniósł głowy, gdy Naeris wylądowała obok niego - nie usłyszał jej, albo po prostu to do niego nie dotarło. Z tego powodu nie zareagował na jej pytanie i dopiero dalsze słowa zarejestrował, choć ich sens do niego nie przemówił ani odrobinę. On? Najlepszy?
Zaśmiał się z niedowierzaniem i przyciągnął do siebie dziewczynę, gdy tylko zainicjowała przytulenie. Zaskakująco bardzo tego potrzebował. Czuł jak drży i domyślał się, że pod wpływem emocji może płakać. On był chyba na to zbyt zszokowany.
Powoli zaczęło do niego wszystko docierać - nos pulsował bólem, klatka piersiowa bolała przy każdym oddechu, płuca płonęły. Theo łapczywie chwytał powietrze, dysząc przy tym tak, jakby miał zaraz umrzeć.
- Najwyraźniej nie - wykrztusił z siebie w końcu. Chwilę napawał się kojącą bliskością swojej ukochanej szukającej, ale potem uderzyło w niego poczucie obowiązku. Podniósł się, ciągnąc blondynkę za sobą. Znowu spróbował otrzeć z twarzy trochę krwi.
- Hej, Twisleton! - Zawołał, szukając pani kapitan przeciwnej drużyny, @Gemma Twisleton. Fala szczęścia, jaka ogarniała Puchonów, raniła Evermore'a. Mimo to uniósł lekko rekę i pomachał do rudowłosej, przyciągając jej uwagę. - Faktycznie wygrali gorsi! - rzucił, nawiązując do wypowiedzi dziewczyny sprzed meczu. Postarał się przy tym uśmiechnąć, ale nie wyszło mu to chyba najlepiej, więc Puchonka musiała polegać jedynie na jego rozbawionym (i zmęczonym) głosie.
Następnie odwrócił się znowu do Naeris.
- Przepraszam - westchnął, chociaż wiedział, że musi powtórzyć to jeszcze jakieś milion razy. Na przykład, przed każdym z Ravenclaw...

Już miałem zamiar szykować się do kolejnej akcji kiedy to ktoś zawołał że Sammy złapał znicz. Po wszystko zaczęło się dziać tak szybko że nawet nie zauważyłem kiedy to cała drużyna była w komplecie.
-Sammy jesteś wielki! - Wykrzyczałem wprost do chłopka tuż przed gdy Gemma zaczęła się zsuwać z miotły. Tym razem tez zachowałem się odruchowo i mocno ją chwyciłem pomagając jej wrócić do pionu.
- Zgadzam się z Kapitanem. - Rzuciłem z wielkim uśmiechem przyklejony do twarzy.
- Ale tez nie zapomnijmy o krukonach, trzeba im podziękować za grę. - Może tylko ja miałem takie zdanie ale trzeba było im przyznać że dali z siebie wszystko zresztą tak samo jak i my. Ja nie tylko chciałem im podziękować ale też i sprawdzić co z ich kapitanem który dostał porządne manto od tłuczka.

Myślała o tych wszystkich latach, kiedy nieśmiało stawiała pierwsze kroki w Quidditchu. Od razu pokochała ten sport, stał się dla niej czymś naprawdę ważnym. Może nie tak jak transmutacja czy ONMS, ale wyjątkowo polubiła latanie. Później marzyła o przyjęciu do drużyny i w końcu udało się, na siódmym roku! Od tamtej pory uwielbienie Krukonki wcale nie zmalało.
Teraz nie miało to praktycznie żadnego znaczenia. Słysząc ryki tłumu, widząc Hufflepuff, który nie posiadał się ze szczęścia... Naeris nie mogła powstrzymać szlochu. Naprawdę uważała, że cudownie się spisali. Wszyscy walczyli do końca, a Theo po prostu nie miał sobie równych. Gdyby nie on, nie zdobyliby żadnej bramki. Tylko dzięki temu nie była do końca załamana psychicznie. I dzięki temu, że ją przytulał.
- Właśnie, że tak. - zaprzeczyła niewyraźnie, usilnie panując nad tym, żeby nie szlochać. Był najwspanialszym ścigającym na świecie i każdy, kto widział mecz o tym wiedział. Wtuliła się w niego, jak gdyby był jej ostatnią deską ratunku. Dość mechanicznie też podniosła się i otarła ponownie twarz. Pewnie była czerwona i wyglądała okropnie. Niezbyt ogarniała, kto gdzie jest... Ale dostrzegła Gemm. I zrobiło jej się tak beznadziejnie głupio, bo wygadywała na meczu straszne głupoty. Naeris ze wstydu aż spuściła wzrok. Zachowywała się naprawdę okropnie, przez to wszystko emocje nią targały.
- Gratuluję wam. - wydukała do Puchonów, próbując wykrzesać uśmiech, ale widać było, że ledwo powstrzymuje się od płaczu. - I przepraszam za to, co krzyczałam... Wcale tak nie myślę. - dodała, ale wiedziała, że i tak zjebała po całości. - T-theo, ktoś cię musi opatrzyć.
Widziała, że chłopak ledwo stoi na nogach. Też była wykończona, ale Krukon wymagał większej uwagi.

Eric bez pardonu wdarł się na boisko i pobiegł w stronę drużyny puchoniastych cały czas wymachując flagą. Hufflepuff nie wygrywał meczy zbyt często, trzeba korzystać z okazji.
-Przejście! Proszę o przejście! Gdzie on jest? Dawać mi go tutaj! - przekrzykiwał hałas trybun próbując dostać się do przyjaciela – Ty cholerny szczęściarzu! Nawet nie próbuj tak grać przeciwko nam, jeśli zobaczę, że się obijasz tak jak dziś, osobiście zrzucę Cię z miotły. Ciesz się, że mój niepohamowany urok osobisty i wspaniała charyzma rozproszyły szukającą Krukonów, była sto razy lepsza od Ciebie i gdyby nie Ja sprzątnęłaby Ci znicza sprzed nosa! Ale dobra, podziękujesz w innym terminie, bierzcie go na ramiona, podrzucamy waszego zwycięzcę, jesteście mu coś winni - zawołał angażując stojące obok osoby do odpowiedniej celebracji wygranej i wcisnął Sammy'emu na głowę wielką czarno-żółtą czapkę z borsukiem. Teraz to się dopiero będzie wymądrzał.

Nie dała rady, nie była w stanie siedzieć na miotle o własnych siłach i wcale nie ze względu na to jak była zmęczona czy poobijana. Nie mogła przestać płakać, cały czas nie wierząc w to co się waśnie wydarzyło, a z emocji trzęsła się tak, że co rusz ześlizgiwała się z miotły. Ostatecznie więc podczas rundy honorowej musiała być z dwóch stron asekurowana przez członków drużyny. Zdołała tylko podnieść zwycięsko pięść, kiedy przelatywali wzdłuż trybun, których i tak nie widziała przez łzy i opuchliznę.
Oczywiście, że Krukonom też należały się gratulacje, ale póki co chciała... nie! potrzebowała, żeby ta chwila trwała jak najdłużej. Ten jeden raz w życiu, kiedy mogła pokazać całemu światu, że coś w życiu jednak osiągnęła. Ten jeden raz w życiu musiała jeszcze trochę pomyśleć tylko o sobie, zanim jutro wróci do bycia jedną z wielu szarych, niewyróżniających się z tłumu uczennic. W końcu na to zasłużyła za te dwa miesiące ganiania i mobilizowania Pucholandu, za nieprzespane nocach spędzone na poszukiwaniu strategii albo chociaż członków drużyny, za wszystkie nerwy które to jej zjadło, za baranie na klatę wszystkich szyderstw, za odłożenie owutemów na dalszy plan i za to że nigdy nie przestała w nich wierzyć. Dla niej ten mecz był czymś znacznie ważniejszym niż możliwością zyskania w oczach kolegów czy nadrobieniem punktów. Wiedziała, że wkrótce wszyscy o tym zapomną, a to zwycięstwo zupełnie nic nie zmieni w świecie, ale dla niej zmieniało całe życie i nadawało sens dotychczasowemu.
Więc póki co nie chciała zawracać sobie głowy, zdruzgotanymi porażką Krukonami. Ten moment był dla nich i mogli go wykorzystać nim znów zaczną stawiać sprawy osób trzecich ponad swoimi. Wiedziała doskonale, że widok ich przygnębionych twarzy zepsuje jej smak zwycięstwa, a im również ich euforia nie poprawi humorów.
Kiedy więc obie grupy miały dość czasu żeby zapanować nad swoimi emocjami, wylądowali na ziemi.
- No a ten... - zaczęła, rozglądając się wkoło - A gdzie oni są?
Z prawej strony nadal nie widziała nic poza własnym krwiakiem. W momencie, w którym ktoś obrócił ją w stronę Krukonów, usłyszała swoje nazwisko. Wytarła rękawem nieuszkodzone oko, rozmazując przy okazji czarno-żółte pasy wymalowane na twarzy i obróciła lekko głowę w prawo, żeby lepiej widzieć kapitana przeciwnej drużyny. Wyszczerzyła do niego zęby.
- Wiem! Nigdy się nie mylę! - świat prawdopodobnie nigdy nie nauczy się doceniać Hufflepuffu, ale właśnie Puchoni byli grupą, która zupełnie się tym nie przejmowała. Jak to się mówi: jak ma się miękkie serce, to trzeba mieć twardą dupę. Grunt to samemu znać swoją wartość i umieć jej dowieść, kiedy było trzeba.
Wyszła na przeciw Evermore'owi dopiero teraz czując, jak potwornie bolał ją każdy skrawek ciała. Pasowali teraz do siebie jak ulał. Nawet gdyby był w stanie się uśmiechnąć, ona nic by nie zauważyła. Wyciągnęła do niego dłoń.
- Dzięki za grę. Jesteście naprawdę zajebiści - przyznała - Powinni przydzielać jeszcze nagrody dla najlepszych zawodników. Znalazłoby się u Was sporo pretendentów.
Słysząc Nanę, odwróciła się do niej powolutku całym ciałem, żeby i na nią móc spojrzeć.
- Hej, żadnej urazy, c'nie? To tylko mecz... - urwała nagle sobie o czymś przypomniawszy. Odszukała działającym okiem pałkarza Krukonów i posłała mu szeroki uśmiech - Przysięgam, że nie będę gwałcić niczyich matek!
Na boisko wpadł jak burza wpadł ziomeczek Sammy'ego.
- Czołem, Henley! Dzięki za doping! Chcesz to go bierz i nieś - zaśmiała się i powolutku, bo na więcej nie pozwalały jej obolałe mięśnie, odwróciła się do szukającego - Sammy, będę Cię miesiąc nosić na rękach, tylko niech mi ktoś najpierw przypomni jak ich się używa.
Kiedy już emocje opadły, opadały też niestety mięśnie, a Gemma ostatki swoich sił przeznaczała na trzymanie się na własnych nogach. To chyba jednak nie była jej bajka. Tępy ból w plecach po pierwszym uderzeniu tłuczka, namawiał ją, żeby legnąć sobie na trawie i czekać aż ktoś ją za nogę zaciągnie do zamku.
- To co? - zwróciła się do zawodników obu drużyn - Kręcimy dziś jakiś melanż w Skrzydle Szpitalnym?

Serce mu pękało na widok szlochającej Naeris. Gdzieś po drodze wpadła na nich reszta drużyny Krukonów, więc oczywiście w ramach pocieszenia mocno się przytulili. Theo przeprosił każdego z osobna - bo w końcu ten mecz był jego odpowiedzialnością! Potem podziękował i pogratulował każdemu (i przyznał @Calum O. L. Dear rację, co do sytuacji kafla i tłuczka. Na dowód miał rozwalony nos i szalony oddech). Ledwo stał na nogach i kręciło mu się w głowie do tego stopnia, że gdy w końcu przyciągnął uwagę kapitan Hufflepuffu, to niemal jej nie widział. Pochylił się do przodu i podparł dłońmi o kolana, próbując wymusić dłuższe, spokojniejsze oddechy. W efekcie - zakrztusił się. Palce bolały go niemiłosiernie i nie wiedział nawet czy to od rzucania się na kafla, czy od choroby Raynauda. Ściągnął rękawiczki, aby przekonać się, że palce ma koloru soczyście fioletowego.
- Świetny mecz, gratuluję - uśmiechnął się niemrawo i ścisnął dłoń Gemmy tak delikatnie (z powodu swoich obolałych rączek), że aż mu było głupio. Zaśmiał się cicho na przeprosiny Naeris, szukając wśród Puchonów pałkarza (@Gregory Wilkox).
- Pałkarza też powinniście nosić na rękach... - potrząsnął głową z niedowierzaniem i naprawdę by upadł, gdyby nie udało mu się kogoś przytrzymać. Jakimś cudem padło na @Bridget Hudson - Theo przyciągnął ją do mocnego przytulenia, przy okazji wieszając się na niej tylko trochę.
- To było fantastyczne! Nie wiedziałem, że tak dobrze grasz - mruknął do niej, po czym odsunął się powoli. Pewnie, strzelił pięć razy, ale Bri niewiele mniej obroniła.
- Oj jestem za, ale szczegóły do ustalenia na zewnątrz... - Bardzo przydałaby mu się teraz wycieczka do Skrzydła Szpitalnego. Tylko jak tu teraz powiedzieć tym wszystkim cudownym ludziom, że sam, na Merlina, w życiu tam nie dotrze?

- Ej ej, nie róbcie już z tego takiego szumu, on ma racje gdyby nie Greg nie odrobilibyśmy się z punktami, gdyby nie Gamma znając życie nie starałbym się aż tak bardzo ja tylko przez seryjny przypadek, który w sumie to mógł mnie w tym meczu 3 razy zabić, złapałem znicza, ich szukająca była sto razy odemnie lepsza - tak oto zakończyłem swój wywód po czym poklepałem po plecach Grega i poszłam w stronę krukonów.
- Dzięki za grę i za odpowiedź na pytanie które nurtuje mnie od początków istnienia - poddałem rękę w stronę krukonki.
- A teraz co? Ja jestem chętny -rzuciłem w stronę Gemmy

Eric miał rację trzeba było pokazać Samm'emu że jest wielki. Mimo zemczenia, gdy tylko wylądowaliśmy byłem przy nim pierwszy. Każdy kto tylko mógł uniósł go do góry i zaczęliśmy go podrzucać do góry. Zrobiliśmy to kilka razy po czym postawiliśmy go na ziemi.
Wszystko dobrze się zgrało bo akurat kapitan krukona podszedł do Gemmy. Poczekałem aż wymienia ze sobą usciski i powiedzą co myślą.
-Mam nadzieję że żyjesz i już nie przesadzaj z tymi moim zaslugami to Sammy dał nam zwycięstwo.- Rzuciłem do chłopaka który był kapitanem krukonow i też był tym który dostał odemnie tłuczkiem najwięcej razy. Doskonale wiedziałem jak może boleć oberwanie czymś takim ale no to był mecz i każdemu zależało na tym by wygrać. W między czasie też poszedłem do niego i lekko się skrzywiłem widząc że oberwał w twarz. Ale nie zamierzałem się mu tylko przyglądać, a też mu pomóc gdy by tego potrzebował. Na chwilę jednak przeniosłem spojrzenie na szukając krukonów którą jak tylko zobaczyłem zrobiło mi się przykro przez co odrazu podbiegłem do niej mocno tuląc do siebie.

Musiała się uspokoić, bo w końcu naprawdę mogła dostrzec wiele zalet w dzisiejszym meczu. Wczuła się, jak nigdy wcześniej, do tego drużyna naprawdę stanęła na wysokości zadania. Każdy dopingował jak mógł, kibicom też należały się podziękowania. Dziewczyna z pewnością nie uważała dzisiejszego dnia za kompletnie stracony, ale w tamtym momencie nie umiała po prostu zwrócić na to uwagi. Myślała o słowach komentatora, który obwieścił, że Hufflepuff wygrał trzydziestoma punktami. Dusiło ją w gardle.
- No tak, tak. - przytaknęła Gemmie, kiedy stwierdziła, że to tylko mecz. Naeris ciągle zajmowała się wycieraniem swojej twarzy z łez, więc nie zauważyła, kiedy przybiegł jeden z Gryfonów. Przyjrzała się kapitan Hufflepuffu i zapomniała o tym, że sama czuła się dosłownie beznadziejnie. - Ciebie ktoś koniecznie musi obejrzeć, zaraz nic nie będziesz widzieć i chyba oberwałaś też w plecy? Do tego na pewno znajdzie się jakaś maść. - stwierdziła z troską, bo opuchlizna naprawdę zaczynała sprawiać, że ciężko było w ogóle rudą rozpoznać...
Najchętniej ich wszystkich zagoniłaby już do skrzydła szpitalnego, bo potrzebowali chociażby jakichś dobrych eliksirów na odzyskanie chociaż odrobiny sił. Nie dowlokłaby się sama do krukońskiej wieży. Nae widziała jednak, że na razie nie opadły jeszcze wszystkie emocje i każdy musiał dodać coś od siebie. Dotarły do niej wtedy słowa Erica i machnęła ręką.
- Przesadzasz. - bąknęła, pociągając nosem, ale mimo wszystko było jej odrobinę mniej przykro. W ogóle nie obwiniała Puchonów ani nie była na nich zła. W końcu skoro byli wygrani, musieli być także przegrani, prawda? To nic. Zalążek nadziei zapalił się w sercu Krukonki. Jeszcze będzie tyle meczy! Na pewno się im odpłacą i wygrają następny. Musieli się tylko trochę podszkolić i lepiej zebrać do kupy.
- Nie ma sprawy. - odparła, bo niemal już zapomniała o jakie pytanie w ogóle chodziło. - I naprawdę powinni cię nosić na rękach przez miesiąc. - dodała, czując, że znowu rośnie jej gula w gardle, a łzy wzbierają w oczach. Ścisnęła dłoń Puchona, ale nie wytrzymała i przyciągnęła go do siebie bliżej, żeby chociaż go przytulić. - Ładnie ci to wyszło.
Gdzie w ogóle był Misha?! Jego też Sourwolf chciała wyściskać, ale w sumie wtedy ogarnęła ją ochota na tulenie każdego po kolei. Może dlatego, że wzruszyła się tym wszystkim. Potrzebowała czyjejś bliskości, więc ucieszyła się, gdy objął ją pałkarz Puchonów... na którego swoją drogą wcześniej krzyczała. Było jej wstyd za te słowa, ale miała nadzieję, że jakoś jej to wybaczą.
- Dziękuję. - wydukała, pewnie mocząc mu trochę ramię, w które się wtuliła. Naeris ogarnęła taka fala zmęczenia, że nawet smutek zaczynał ustępować. Poklepała chłopaka po plecach i uśmiechnęła się z trudem.
- Jestem za melanżem! Może ulżymy kapitanom i zaniesiemy ich do tego skrzydła?
Jeszcze trochę sił miała, żeby przynajmniej pomóc dotrzeć Theo do medyka, bo wyglądało na to, że chłopak sam nie da rady. A Gemma też nie wyglądała najlepiej. Erica też mogli ze sobą zabrać, bo czemu nie!

Bridget była bardzo daleko, kiedy wszystko się stało - to znaczy wciąż była przy pętlach, tam gdzie powinna, toteż nie dostrzegła w pierwszej chwili, że Sammy złapał znicza. Zorientowała się, że stało się coś ważnego, gdy Gemma z wielkim rykiem zanurkowała w stronę ziemi, a z trybun rozległ się dziki wrzask. Działała nieco z opóźnieniem, bardzo zawiedziona tak licznymi przepuszczeniami ze swojej strony w tym meczu, ale ostatecznie cieszyła się, że Hufflepuff wygrał. Pierwszy poważny mecz i od razu wygrana - czy mogło być lepiej?
Zleciała na dół jako jedna z ostatnich i czym prędzej ruszyła do szukającego, by pogratulować mu refleksu i zaśmiać się z uwagi o pójściu na szamkę. Ona sama by coś zjadła, bo już od kilku minut burczało jej w brzuchu i czuła się bardzo zmęczona. Odwróciła się jednak i dostrzegła Theo, a jego widok jednocześnie sprawił, że jej serce zabiło mocniej i że się złamało. Jak on wyglądał?! Biedak! Zgięty wpół, z krwią cieknącą z nosa (oby go nie złamał!), a do tego z krzywą miną, bo jego drużyna przegrała. Idąc przed siebie, potrzebował wsparcia i niemal opadł na kruchą Bridget, która nieco zgięła się pod jego ciężarem, ale nie upadła.
- Żartujesz? Byłam beznadziejna... Za to Ty byłeś nieziemski - powiedziała szybko, bagatelizując jego komplementy. Nie czuła, by pokazała się z najlepszej strony podczas tego meczu, natomiast wiedziała, że Theo poświęcił naprawdę wiele na rzecz swojej drużyny. Chłopak objął ją ramionami i przygarnął do siebie, a Bridget zrobiło się cieplutko w środku. Gdy się odsunęła, naciągnęła rękaw szaty na dłoń i otarła z twarzy Theo nową strużkę krwi, uśmiechając się do niego ciepło. Zaraz jednak uświadomiła sobie, że przecież Krukon krwawi i jak najprędzej powinien znaleźć się w skrzydle.
- Musisz iść do pielęgniarki, powinna zerknąć, czy wszystko w porządku z twoim nosem i brzuchem. Odprowadzić Cię? - zaproponowała półgłosem, wciąż lekko go podtrzymując, lecz zaraz potem Naeris zaproponowała to samo głośniej, więc Bridget zrobiła smutną minkę. No nic, i tak przecież będzie mu towarzyszyła, co nie?

Starał się cholernie, ale po prostu serducho go z tego wszystkiego bolało. Theo nie mógł zaakceptować w pełni porażki Ravenclaw, chociaż powoli docierało do niego, że w gruncie rzeczy to nie była niczyja wina. Naeris dawała z siebie wszystko, pałkarze spełnili swoją rolę wyśmienicie, Misha robił za cudownego obrońcę, a ścigający - wraz z Theo - nie zostawali w tyle. Prawdę powiedziawszy, Krukoni mieli ogromną szansę na zwycięstwo! Przecież przed złapaniem znicza to Ravenclaw miał więcej punktów...
Najbardziej uroczo było jednak teraz, ponieważ Puchoni potrafili się zachować. Theo był pewien, że gdyby nie traktowali ich z takim szacunkiem, to byłby teraz wściekły. Tak to po prostu ogarnęła go wpierw lekka rezygnacja, zaś później gdzieś z tyłu głowy pojawiła się myśl, że w przyszłym roku... W przyszłym roku to on tak się weźmie za drużynę, że nie ma zmiłuj!
- Żyję, żyję. Tak łatwo się nas nie pozbędziecie - zaśmiał się cicho. Dobrze, że miał cały czas kogoś obok, bo było na kim się wesprzeć - teraz jednak bardzo starał się stać o własnych siłach.
- Wiesz jak jest, faceci lubią się popisywać - mrugnął do Bri, chociaż nie wyglądał teraz raczej zbyt zachęcająco. Uważał jednak, że gdy przy obręczach zawsze widział właśnie ją, to chciał wypaść podwójnie dobrze. Dalej też twierdził, że radziła sobie świetnie.
- To raczej ja powinienem nieść moją drużynę... Ale to chyba nie dzisiaj - szturchnął lekko Naeris, którą i tak uważał za gwiazdę ekipy. Objął Bridget jedną ręką w talii i wskazał na zamek.
- To co, idziemy? - Niezbyt czekał na odpowiedź, tylko po prostu ruszył w tamtą stronę, po drodze zabierając jeszcze miotłę (pewnie tak jak Bri). Trochę się o dziewczynę podpierał, ale w większości jednak chodziło o przyjemną bliskość, której nigdy nie miał dość.
Domyślał się, że nie zostaną wszyscy wpuszczeni do Skrzydła Szpitalnego, ale przecież trzeba uczcić zakończenie takiego meczu! To musi zrozumieć nawet pielęgniarka.

/zt może być nawet dla wszystkich, przenosimy się?

Casper uważał, że gdyby został wampirem, to w jego życiu niewiele by się zmieniło. Pewnie, trochę inna dieta, ale oprócz tego... Dalej unikałby słońca i miałby zaburzone godziny snu. Właściwie, to przynajmniej jako krwiopijca miałby wymówkę!
Ale czego facet nie zrobi dla kobiety? Casper teleportował się prosto pod bramy Hogwartu, ubrany tak elegancko, jak ustalił to sobie ze swoją towarzyszką. Na nosie miał okulary przeciwsłoneczne, a i tak krzywił się i chodził ze spuszczoną głową. Jasne, słońce już nie raziło i w gruncie rzeczy, nawet niezbyt było je widać - ale jemu przeszkadzała nawet ta jasna poświata. Prawdę powiedziawszy, to miał ochotę stąd uciec i zakopać się pod ziemią. Zmusił się jednak do okazania chociaż odrobiny kultury osobistej, przywitał się grzecznie, przedstawił, wpisał na listę, a nawet zagadał - dał się przeszukać i sprawdzić! Musiał przyznać, że było to dość stresujące, bo nie zdziwiłby się, gdyby zapomniał wyjąć czegoś z kieszeni. Uśmiechnął się jedynie, gdy sprawdzający go czarodziej nie zwrócił uwagi na złoty zegarek kieszonkowy.
Kiedy w końcu dotarł na boisko, gdzie miała odbywać się impreza, jego chęć ucieczki jedynie się powiększyła. Basen? BASEN?! Wodna tematyka balu? Rozejrzał się nieco panicznie, aby sprawdzić, czy Fire już tu nie ma. Nie wiedział, czy jest bardziej zaskoczony, czy zły. Z jednej strony nie mógł uwierzyć, że stoi w garniturze nad basenem... Z drugiej nie był pewien, czy Gryfonka na widok zbiornika wodnego nie ucieknie.
Teraz pozostawała tylko kwestia tego, jak się zachować. Mógł pokombinować coś czarami i zmienić swój strój, mógł po prostu zaczekać na Fire... Zerkał tęsknie w stronę nieco bardziej zacienionego miejsca, ale nie zrobił nawet kroku w tamtym kierunku. Przynajmniej  tutaj jego partnerka nie ma szans go przeoczyć...

Jako profesor nie mógł sobie odpuścić imprezy, której w końcu głównym motywem było uczczenie zakończenia roku. Uwielbiał tego typu sprawy i chętnie się zaangażował, chociaż niezbyt rozumiał, czemu tematyka zabawy miała pozostać tajemnicą. W końcu gdyby przyszedł tutaj w czarodziejskich szatach, albo garniturze... Cóż, nie zapłakałby się, bo zawsze są czary - ale byłoby to z pewnością uciążliwe. Z tej racji postanowił trochę poratować osoby zaskoczone niespodzianką. Uznał, że jeśli stanie niedaleko oficjalnego wejścia na boisko, to nie da się go pominąć i w ten sposób da radę przetransmutować ubranie każdej zainteresowanej istotki.
Sam miał na sobie kremowe materiałowe spodnie i białą koszulę, więc czuł się odpowiednio elegancko, a przy tym wygodnie. Rozglądał się z zaciekawieniem, podziwiając efekt końcowy pracowników szkoły, którzy tak przyłożyli się do zorganizowania tej imprezy. Zerkał również na przychodzących, ciekaw kto z absolwentów postanowi się tutaj pojawić. Miał nadzieję, że nie będzie musiał spędzić całej imprezy tylko na sterczeniu przy wejściu i rzucaniu czarów...


LIAM JEST SUPER NAUCZYCIELEM TRANSMUTACJI, WIĘC JEŚLI KTOŚ WBIJE NA BAL W STROJU MAŁO PASUJĄCYM DO BASENU, TO ON CHĘTNIE PORATUJE, ŻEBY NIE TRZEBA BYŁO GANIAĆ I SIĘ PRZEBIERAĆ!

W ostatnim czasie stało się tak dużo. I jakimś cudem wylądowała teraz z listem od Tease'a w dłoni, uśmiechając się wyjątkowo głupio do lustra. Teraz, kiedy miała za mniej więcej godzinę znów go spotkać, nie rozumiała, jakim sposobem wytrwała cały miesiąc. Fire potrzebowała przynajmniej znów usłyszeć jego głos, móc spojrzeć w te złote oczy i poprowadzić niezobowiązującą, ale tak satysfakcjonującą rozmowę. Właściwie to Casper cały dzień nie opuszczał myśli Szkotki. Przygotowała sobie lekki makijaż i prostą fryzurę w postaci warkocza. Chciała spędzić trochę czasu nad tym, żeby wyglądać naprawdę ładnie, a to stanowiło dla Gryfonki prawdziwą nowość. Odpuściła sobie szpilki, tak jak pisała Casprowi, bo wolała czuć się trochę swobodniej ze świadomością, że nie musi ciągle patrzeć, gdzie stawia kroki. W prostych balerinkach było jej dziwnie, ale sukienka wynagradzała to wygodą. Nawet gorset nie sprawiał, że Fire miała ochotę rzucić to wszystko w cholerę.
Zjawiła się w momencie, kiedy wszyscy ludzie dopiero się schodzili. Tłumów jeszcze nie było i z jednej strony to rudowłosej odpowiadało, bo nie było ścisku, a z drugiej każdy mógł ją bez problemu zobaczyć... Oprócz Liama, bo stojąc przy wejściu był zajęty i najwyraźniej nie dostrzegł Blaithin. Tym lepiej, nie chciała tłumaczyć się z tego kim jest Casper. W ogóle nikomu nie chciała się tłumaczyć, ale szybko dostrzegła coraz więcej znajomych twarzy.
Najgorsze było jednak, kiedy przemknęła się na boisko i zobaczyła ten ogromny basen. Serce Fire podeszło jej do gardła i momentalnie pobladła. Co to miało znaczyć? Dlaczego nikt jej nie uprzedził? To po cholerę miała w ogóle tę idiotyczną odznakę, żeby ją sobie olewali i robili co chcieli? Sztywnym krokiem podeszła do Caspra, który najwyraźniej też był trochę zszokowany. Nie zdążyła nawet zachwycić się garniturem czarnowłosego ani tym, jak świetnie wygląda. Ktoś chyba chlupnął do wody, a Fire aż dreszcz przeszedł po kręgosłupie.
- Powiedz mi, że to jakaś iluzja i zaraz zniknie. - powiedziała zamiast przywitania. Jak ona niby miała miło tu spędzać czas, kiedy wszędzie było tyle wody? Chociaż tyle, że to po prostu basen, a nie jezioro... Westchnęła. - Chodźmy tam. - wskazała miejsce najbardziej oddalone od wody i jednocześnie odrobinę skryte pod cieniem rozłożystego parasola chroniącego przed palącym słońcem. Mieli okazję usiąść przy stolikach i nie zostać przy tym ochlapanym. Tygrys na łopatce Fire krążył niespokojnie po prawie całych plecach,  rycząc bezgłośnie.
- Nie wiedziałam, że to tak będzie. Merlinie... - mówiła na wpół do siebie, na wpół do niego. I co, niby miała wskoczyć w strój kąpielowy i po prostu wesoło sobie popływać? Bal się na dobre nie zaczął, a już bardzo chciała go skończyć.

Nie zdążył podjąć żadnej porządnej decyzji, gdy zjawiła się obok niego Blaithin. Na twarzy Caspra od razu pojawił się lekki uśmiech, bo rudowłosa wyglądała zjawiskowo - ale chodziło też o to, że był zwyczajnie szczęśliwy, że znowu ją widzi. Tęsknił.
Dostrzegł, że dziewczyna jest blada jak duch i wyraźnie chciała stamtąd uciec, chyba nawet jeszcze bardziej niż on sam. Celowo obrócił ich tak, że basen znajdował się za plecami Gryfonki, aby jego widok jej nie rozpraszał. Zresztą, Fire i tak zaraz poprowadziła go do idealnie zacienionego, oddalonego od basenu miejsca, w którym mógł pozbyć się okularów przeciwsłonecznych.
- Dziwne, że prefekci o tym nie wiedzieli. Wszyscy przyjdą w strojach zupełnie nieodpowiednich do motywu "balu"? - Zainteresował się, zdejmując marynarkę. Złożył ją, pomniejszył zaklęciem i schował do kieszeni. Nie chciał zmieniać w pełni swojego ubrania, ale mógł postarać się wyglądać trochę mniej elegancko. Podwinął rękawy koszuli, rozglądając się lekko dookoła. Koniec końców jego spojrzenie i tak spoczęło na rudowłosej. - Cóż, wyglądasz przepięknie, a więc było warto - mrugnął do niej wesoło. Wiedział, jak bardzo niekomfortowo musi się czuć w pobliżu tak ogromnego basenu, bo w końcu sam na codzień borykał się z irracjonalnym strachem przed światłem słonecznym. - Będziemy trzymać się jak najdalej od wody, przecież siłą nas tam nikt nie wciągnie - dodał uspokajającym tonem. Pewnie powinien się powstrzymać, aby nie wytrącić Fire z równowagi jeszcze bardziej, ale chwycił ją delikatnie za rękę. Jego zdaniem dotyk potrafił być kojący i zamierzał się na tym oprzeć (a jeśli nie, to zawsze może dostać w twarz. Bywa!). Potarł wierzch jej dłoni kciukiem, ani na chwilę nie przestając łagodnie się uśmiechać. Gdzieś tam z tyłu głowy wściekły głosik powtarzał mu, że powinien być zły i robić Fire wyrzuty za jej karygodne zachowanie, ale był zbyt przytłoczony zaistniałą sytuacją i nie miał siły na robienie scen.

Początek pracy Thijsa w Hogwarcie był dosyć nietypowy. Mało który nauczyciel, zaczyna od końca roku. Mimo wszystko nie przeszkadzało mu to, a wręcz przeciwnie. Podobał mu się taki obrót spraw i nie miał zamiaru opuścić dobrej zabawy podczas balu. Ubolewał jednak nieco nad zakazem wnoszenia używek na teren boiska. Nie potrafił wytrzymać zbyt długo bez zabójczego, lecz przyjemnego dymu w płucach, ale wśród innych nauczycieli, musiał prezentować jakiś poziom.
Ubrany był dosyć luźno, ale to nie wystarczyło by być gotowym na zabawę w basenie pełnym wody. W ciemnej koszuli z podwiniętymi rękawami aż po same łokcie i krótkich do kolan spodenkach, stanął przed nauczycielem transmutacji, który oferował gościom pomocną dłoń przy wejściu. Jakby się nie starał, to w upalne dni nie potrafił przyjść w bardziej golowych ubraniach. Z delikatnym uśmiechem na twarzy, rozłożył nieco ręce na boki.
-Nauczycielom też pomagasz czy tylko ładne uczennice? – spytał półżartem, półserio, bo ostatecznie nie przeszkadzało mu zamoczyć nieco ubrań i zniszczyć sobie buty.
-Stojąc tutaj i czekając aż wszyscy przyjdą, przegapisz całą zabawę. Proponuję jakaś kawę i przerwę od pracy. W końcu to bal na ostatni dzień szkoły, należy Ci się chwila wytchnienia. – mruknął rozglądając się na boki, po wszystkich uczniach, którzy pojawiali się w mniej lub bardziej galowych ubraniach.
-Poza tym dadzą sobie radę, a jak nie to najwyżej się nieco zamoczą. To miała być w końcu niespodzianka, niech się bawią.

Trudno powiedzieć, czy Bas cieszył się, że niemal od razu po przyjeździe do Wielkiej Brytanii dostał zlecenie na zapewnienie oprawy muzycznej na balu w Hogwarcie. Śpiewał i grał, ale raczej przed publicznością po czterdziestce w monstrualnie drogich strojach, która przez takie śmieszne, małe okulary wgapiała się w jego fortepian na scenie, jakby cokolwiek z tych nut rozumieli. W sumie taki uczniowski bal nie mógł wiele różnić się od występów w operze, przynajmniej na początku - Szwajcar był przygotowany, że prawdopodobnie przez pierwszą godzinę będzie grał walce, a potem zarżnie klawisze na jakimś skakunowym popie, czy innym gatunku muzycznym, do którego tańczą ludzie w jego wieku. Okej, on też tańczy, ale jak ma nogi na pedałach to tak średnio daje radę podczas występu.
Tak czy owak, nietrudno wyobrazić sobie jego zdziwienie, kiedy przekraczając próg miejsca, w którym ów bal miał się odbyć, zobaczył... basen. Basen. BASEN. A jego fortepian gdzie?
Stał tak jak debil z rozdziawioną gębą, nie wiedząc, czy się śmiać czy płakać, czy szukać gołych napitych lasek w tej wodzie, kiedy to zauważył dwóch mężczyzn obok (@Liam S. Dear; @Thijs H. Corbijn).
-Panowie - zagadnął - Dobry wieczór, jestem od oprawy muzycznej, ale mam rozumieć, że w tej sytuacji powinienem zmienić repertuar, czy tutaj uczniowie są tacy zdolni i tańczą walce w płetwach? - zapytał zrezygnowany, ale ostatecznie dał do zrozumienia obu panom, że to tylko taki żart i i tak jest w dupie nawet bez niego, więc skinąwszy obu poszedł się przygotować. Nie było prawie nikogo, a i Basowi zajęło dosłownie chwilę sprawdzenie wszystkich niezbędnych rzeczy i rozpoczęcie gry.
Zespół dojechał po chwili, ale pozwolił sobie jeszcze nie katować zebranych swoim głosem po zaklęciu Sonorus i na cały teren balu roznosiła się tylko grana przez zespół muzyka. Śpiewał, jasne, ale nie roznosił tego po obiekcie, będzie czas.
Poza tym, na chwilę obecną bardziej był zajęty sikaniem po nogawkach ze strachu, że jakiś pijany uczeń mu rozwali albo zamoczy fortepian, dlatego prócz śpiewu i uderzania w klawisze nie starczało mu czasu na filowanie po otoczeniu inaczej, niż tylko z najwyższą podejrzliwością. No i oczywiście czekał na @Lysander S. Zakrzewski oraz jego siostę. Tylko w przerwach. I bez macania fortepianu, to nie cycki.

To miały być nasze ostatnie wspólne chwile, bal, który będzie niesamowity. Mój strój był średnio elegancki, ale w końcu było gorąco, koniec czerwca! Dziarskim krokiem wyszedłem przed zamek, by tak poczekać na @Lotta Hudson.  
Kiedy już przyszła, zarzuciłem rękę na jej ramiona i spuściłem okulary przeciwsłoneczne na oczy. To musi być świetna zabawa, taka, która jej wystarczy na te kilka tygodni. Byłem dobrej myśli, przynajmniej próbowałem. Byliśmy w końcu parą zakochanych w sobie nastolatków, którzy mieli trochę skomplikowana historię. Uśmiechnąłem się do niej i pocałowałem w czubek głowy.  Koniec roku szkolnego nie mógł być przecież smutny. Już po egzaminach, zdaliśmy, czas rozłąki minie szybko, głęboko w to wierzyłem.
- Może postaram się nikogo nie pobić, kiedy będą pożerać cię wzrokiem, dziewczynko.  - powiedziałem.
Cóż, średnio mi się podobało to, że wszyscy będą patrzeć na moja dziewczynę, który była w pięknej sukience. Nie chciałem wyjść na zbyt opiekuńczego i zazdrosnego chłopaka, ale... Halo byłem tylko chłopakiem! Przyszliśmy na boisko quidditcha i stanąłem jakby stopy wrosły mi w ziemię. To był jakiś żart? Jakiś piekielny żart? Świetnie, że impreza była na dworze, w końcu było lato, ale basen? Zmarszczyłem brwi, teraz już w ogóle będę miał problem z nie urządzaniem scen zazdrości kiedy Lotta będzie w skąpym stroju kąpielowym. Dlaczego nie powiedzieli o tym nawet prefektom? To było dziwne, przecież wszyscy przyjdą w stroju nieadekwatnym do całej sytuacji.
- Teraz na pewno kogoś pobiję. – mruknąłem kiedy nasze stroje zmieniły się w kąpielowe za sprawą profesora Deara.

Stojąc "na bramce" mógł spokojnie podziwiać to, jak ładnie zostało przekształcone boisko do quidditcha. Liam był ogromnym fanem tego sportu (dalej rozpaczał po ostatniej przegranej Krukonów...) i poniekąd bolała go taka zmiana wystroju, ale w gruncie rzeczy nie było na co narzekać. Zorganizowane atrakcje naprawdę wyglądały ciekawie!
Odwrócił się lekko i uśmiechnął na widok @Thijs H. Corbijn. Nie znali się za dobrze, bo nauczyciel zielarstwa dopiero rozpoczął pracę w Hogwarcie - ale Liam wiedział jak to jest być nowym. W końcu sam nie był profesorem od dawna...
- Pomagam każdemu, kto tego zechce - pokręcił głową z rozbawieniem, nie biorąc do siebie za bardzo tego prztyka z uczennicami. W końcu tylko pomagał, prawda? - A co, zainteresowany?
Propozycja Thijsa była o tyle kusząca, że Liam kochał kawę i zwyczajnie nie potrafił odmówić. Obrócił różdżkę parę razy w palcach, po czym uśmiechnął się nieco szerzej. Skoro ten bal miał być niespodzienką, to niech tak będzie - Dear chętnie pomoże, ale przecież nie jest do tego aż tak tragicznie zobowiązany. Ten jeden raz jego dobre serduszko może trochę się poświęcić.
- Cóż, teoretycznie, większość moich uczniów powinna znać zaklęcie, które przetransmutuje ubranie w inne - stwierdził, chowając różdżkę do kieszeni. Gestem zaprosił swojego rozmówcę nad wodny bar, gdzie bez zastanowienia zamówił bazyliszkowe macchiato.
- Fajnie wyszło, nie? - Rzucił, zerkając na zbierających się uczniów. Jego zdaniem był to ciekawszy pomysł, niż nudny i nadęty bal na zakończenie roku. Liam nigdy nie był wielkim fanem eleganckich imprez, które kojarzyły mu się od razu z bankietami, na które kiedyś ciągali go rodzice. O wiele bardziej podobała mu się perspektywa wskoczenia do basenu!

Gdyby nie był zainteresowany to pewnie nawet by nie pytał, z drugiej strony może potrzebował tylko jakiegoś pretekstu, by zagadać do Liama. Nie wykluczał opcji, by skorzystać z pomocy nauczyciela transmutacji, tylko jeszcze nie teraz. Wolał pozostać w swoich ubraniach, dopóki dobrze bawiącym się uczniom, nie będzie już wszystko obojętne, a widok nauczycieli w basenie nie będzie im przeszkadzał ani krępował.
-Może później. – odparł z delikatnym uśmiechem na twarzy, obserwując jak Anglik chowa swoją różdżkę, a później odprowadzając wzorkiem chłopaka, który do nich zagadnął. Jego oburzenie było całkiem zabawne, a Thijs miał ochotę skomentować je jakimś głupawym żartem, ale ostatecznie powstrzymał się od niepotrzebnych komentarzy i miał nadzieję, że jednak jakoś sobie poradzi.
Przy barze szybko przejrzał menu i jak na złość dominowała w nim gorąca herbata, na którą zdecydowanie nie miał ochoty. Bez zwiększenia wahania zdecydował się na chochlikowe cappuccino. O ile nie był fanem orzechów tak uwielbiał zapach wanilii. To już chyba  podchodziło pod jakieś zboczenie zawodowe.
-Ano, miła odmiana. Jak już się przełamią do wody, to będą się dobrze bawić. – największym problemem było zdjęcie sukienki albo garnituru. Część z uczniów na pewno chciała się pochwalić swoim szykownym wyglądem i chociaż Liam oferował swoją pomoc, tak część z nich mogła jej po prostu nie chcieć.
-A jak Ci minął rok? – spytał bardzo ciekaw opinii nauczyciela transmutacji o ostatnich kilku miesiącach. Cały czas się chyba nieco stresował, bo nie wiedział jak przyjmą go od września uczniowie. Chciał wiedzieć, czego mógł się po nich spodziewać. Czy udało im się napsuć nieco krwi Liamowi.