First topic message reminder :

W skrzydle szpitalnym należy zachowywać bezwzględną ciszę, o czym informuje tabliczka przybita do drzwi wejściowych. Panuje tu pedantyczna czystość, a w powietrzu unosi się drażniący zapach chloru i środków dezynfekujących.

Też parę godzin później do Skrzydła Szpitalnego zajrzała Bell. Ciekawa była tej dziewczyny, chciała dowiedzieć się O CO CHODZIŁO. Bo Bell była z natury niezwykle ciekawska. Zajrzała przez szparę w drzwiach i stwierdziwszy, że pielęgniarki nie widać, weszła po cichu. Puchonka już nie spała. Leżała z otwartymi oczami. Podeszła do niej i stanęła z boku łóżka.
- Cześć. Jak się czujesz? - zaczęła, przyglądając się jej. Pewnie nie miała pojęcia kim ona jest. Albo i miała, wiadomo, może ją kojarzyła? W końcu od paru lat była prefektem naczelnym. Posłała dziewczynie uśmiech. - Jestem Bell. Znalazłam cię pod ścianą zamku - wyjaśniła.

Rozpromieniła się, słysząc, że dostanie od pielęgniarki sowę z ponownym zaproszeniem do skrzydła. Na ten wizenger i tak nie liczyła, a najważniejsze, że będzie miała bezpieczny powód, żey szybko wrócić. Poza tym, kiedy teraz o tym myślała, tradycyjna poczta była jakaś taka... romantyczniejsza. Bez kitu! List od Królowej będzie mogła sobie zachować do końca życia, oprawić w ramkę, tulić do snu, zostać z nim pochowaną. Jakby jej to przyszło do głowy wcześniej, to nawet nie ryzykowałaby z żadnym wizengerem. Na szczęście nic złego się nie stało. Nędzny, pozbawiony duszy wizbuk wepchnęła z powrotem do torby, a oczy utkwiła w pielęgniarce, wpatrujac się w nią, jak w piękny obrazek..
- Emmm… - Wyglądała jakby się miała rozpłakać. Naprawdę nie miała ochoty przyznawać się przed nią, jaką ofermą była, ale okłamywać też jej nie chciała. - Psze pani, ja potrafię wyjść do taolety i po drodze zapomnieć, gdzie idę, na kilka godzin - przyznała szeptem, jakby liczyła na to, że usłyszy ją tylko profesjonalna część kobiety. Tatuaż już teraz jej przeszkadzał, a mimo to odkładała wizytę w skrzydle, tak długo, że nawet nie pamiętała od kiedy. Mógł być to równie dobrze tydzień, co miesiąc. Clara potrafiła zapomnieć dosłownie o wszystkim, włącznie z fizycznym i psychicznym dyskomfortem. Zwykle uważała to za zaletę, ale jak widać miało też swoje złe strony. Na szczęście, według słów pielęgniarki, z jej ręką nie było aż źle.
- Uff, okej, to chyba git - wymamrotała, zastanawiąc się, czy w związku z tym powinna żałować, że w ogóle pytała.

@Noreen Finch