Oczywiście, że rozumiał, kiedy dziewczyny przygryzła mu palec. Mowa ciała, nawet gdzieś w tym pokoju leży taka księga, dosyć gruba. Shawn przeczytał ją całą, także niektóre zabiegi nie były dla niego obce.
A jednak następne ich pieszczoty wydarzyły się tak szybko, że Reed prawie nie zauważył, kiedy dziewczyna była już bez koszulki, w samym staniku, siedząc na nim. Spoglądnął jej w oczy, w jej piękne tęczówki, które mieniły się złocisto brunatnym blaskiem. Przejechał dłonią po jej nagim ciele, zaczynając od brzucha, trochę poniżej pępka, kończąc na piersiach. Zaczął ponownie je masować, oddając temu całą swoją uwagę. Jej zabiegi miłosne podniecały go do takiego stopnia, że ciężko mu było myśleć o zasadach, chciał się z nią kochać, lecz starał się pilnować samego siebie. Starał. Kiedy Padma zbliżyła palec do jego buzi, on przygryzł go lekko, symbolizując to samo, co wcześniej Padma pokazywała jemu. Uśmiechnął się, lekko łobuzersko, a trochę niewinnie i ponownie zaczął pieścić biust dziewczyny. Podniósł się lekko, by pocałować dziewczynę w jej gorące usta, pełne namiętności. Przygryzł jej wargę, następnie całując ją po szyi, schodząc do obojczyków. Siła grawitacji dawała mu się we znaki, trudno mu było całować dziewczynę w pozycji pół leżącej, pół siedzącej. Dlatego przechylił się razem z dziewczyną na bok i skończyło się tak, że teraz to Padma leżała, a chłopak był nad nią. Zaczął ją całować w obrębie brzucha, potem piersi, w tym samym momencie jedną dłonią chwytając rękę dziewczyny i lekko ją ściskając, całował dalej, aż jego usta stały się nabrzmiałe i suche. Oblizał je językiem, by ponownie nadać im wilgotności i chwilę potem przytulił się do niej swoim nagim ciałem, czując jak bije jej serce. W porównaniu do niego była niemal spokojna…
W następnej chwili, Shawn nie wiedział już czy dalej kieruje się zasadą, czy może już nie wytrzymał, spojrzał w oczy dziewczyną i pocałował ją. Podniósł lekko plecy dziewczyny, by rozpiąć jej stanik i ukazać jej niewielkie piersi. Stanik dołączył w kącie do koszulki Shawna, natomiast on spojrzał w oczy dziewczyny nic nie mówiąc. Cały czas trzymał ją za rękę, splatając swoje palce z jej. Nie chciał działać przeciwko woli dziewczyny, dlatego w głębi trochę się bał, że dziewczyna tego nie chciała.
Mimo swoich wątpliwości, zjechał niżej i usiadł na niej, by było wygodnie i jemu, i żeby dziewczynie nie było ciężko pod jego ciężarem. Rękoma dotknął jej brzucha, sunąc dłońmi leniwie do góry, cały czas patrząc na oczy dziewczyny, gotowy w każdym momencie, gdyby dziewczynie się coś nie podobało. Nie chciał, żeby uznała, że ma gdzieś jej zasady.
Cały czas przyglądając się jej aparycji, dłońmi doszedł do jej biustu. Nie był on największy, natomiast podobała mu się jego jędrność. Zaczął go pieścić od spodu, przerywając jedynie by oddać pełen czułości pocałunek dziewczynie. Pieszcząc jej piersi, sam czuł pewną satysfakcję i przyjemność z więzi, jaka się stworzyła między nimi. Tak bardzo brakowało mu tego dotyku, czułego i namiętnego, z osobą, do której Shawn czuł coś więcej niż tylko próżność i pożądanie. Można by rzec, że Reed się zakochał, ale czy na pewno? Mężczyzna nigdy nie stosował tego słowa, było dla niego tak samo niezrozumiałe, jak słowa w innym języku. Czuł pewnego rodzaju więź, łączącą ich ze sobą. Patrząc na nią wiedział, że te zabiegi miłosne, oddawanie się przyjemnościom, nie było tylko dla zaspokojenia swoich żądz.
Oparł się na łokciu, obok głowy dziewczyny i lekko, czule pocałował dziewczynę, wzdychając lekko przy tym. Spoglądnął w jej oczy, uśmiechając się i pogłaskał ją po głowie, z pełną czułością i delikatnością, na jaką mógł sobie pozwolić.
Zszedł z niej i położył się tuż obok niej, nie zostawiając centymetra odległości między nimi. Cały czas patrzył w jej ogromne, magiczne oczy, które tak jakby go fascynowały, tak samo jak całe ciało dziewczyny, ale w oczach widział co ponad wyjątkowego, ponadprzeciętnego. Coś czego nie ma nikt inny na świecie.
Musnął ustami ucho i po długim milczeniu, w którym dwójka całkowicie oddała się przyjemności odezwał się, ledwo słyszalnym szeptem, do ucha dziewczyny:
-Może nie wiem co mówię. W czytaniu z ruchów innych potrafię wyczytać prawie każde emocje danej osoby. Ale za to nie potrafię ogarnąć własnych uczuć, które się we mnie zbierają… dlatego nie wiem, czy jeśli powiem teraz, że cię kocham, nie będzie to kłamstwem. Ale… – tu przerwał na chwilę, by się zastanowić nad sensem swoich słów –…ale wydaje mi się, że naprawdę to czuje.

No zjebał. Padma miała rację, czy on kochał się w niej czy w wyobraźni z nią związaną? A może w ogóle jej nie kochał, a mu się tak po prostu wydawało, ze względu na to, że tylko raz przedtem czuł cokolwiek do drugiej osoby, a ta osoba okazała się manipulantką. Dlatego nie wiedział co mówi, co w ogóle jego słowa znaczą.
Tak, przejdzie mu. Nie znał jej faktycznie na tyle dobrze, by czuć do niej… miłość? To była dla Shawna inny rodzaj czarnej magii, dziedzina, której nigdy nie potrafił przestudiować, przerobić i zrozumieć ją. Nie rozumiał miłości, ani niczego z tym związanego. A jednak powiedział do Padmy takie słowa. Dlaczego? Kurwa już sam nie wiedział.
Nie odezwał się już. Było mu trochę głupio za to co powiedział, a jednak patrząc na Padmę czuł w tym momencie pewnego rodzaju… tęsknotę, mimo że była tu przy nim.
Shawn również się ubrał, ogarnął szybko kanapę i spędzili jeszcze tą chwilę razem, w milczeniu, lecz blisko siebie, Reed trzymał delikatnie rękę Padmy, jakby miała zaraz rozpłynąć się w powietrzu, na skutek mocniejszego chwytu.
Patrzył czasem na nią, cały czas rozmyślając nad tym co powiedział i nad tym co ona powiedziała. Tak, to nie był film. Natomiast mężczyzna nie potrafił rozróżnić miłości od zauroczenia. Trzeba było wszystko przeanalizować, lecz Shawn wiedział, że po prostu zjebał i tyle, nie powinien w ogóle tak mówić. Było to spowodowane natłokiem myśli i emocji, tak dobrze czuł się z Krukonką, że od razu pomyślał, że to miłość, kurwa od pierwszego wejrzenia.
Objął ją, czując się już trochę nieswojo, przez swoją głupotę. Meh, kilka słów i już coś się psuło. Shawn miał to do siebie, że częściej mówił niż myślał. Akurat wtedy dużo myślał, ale jego myśli nie były prawdziwe, na miejscu.
Pożegnali się pocałunkiem, ostatnim pocałunkiem. Ale czy dziś? Czy już nigdy nie będzie okazji poczuć jej ust? Tego Reed nie wiedział i nie mógł nic na to poradzić. Po teleportacji dziewczyny, pierwsze co zrobił to ogarnął szybko książki, obraz przedstawiający Naberrie przełożył do mniej widocznego miejsca. Możliwe teraz widok ten będzie sprawiał mu jakikolwiek ból, ale zawsze mogło być też inaczej, że właśnie ten obraz będzie go uszczęśliwiać, rozluźniać.
Po godzinie usiadł na pianinie i zaczął grać, jedyną melodię jaką umiał, która również teraz kojarzyła mu się z Padmą. Grał ją dzień w dzień, bez celu, a teraz zawsze będzie mu ta melodia przypominać dziewczynę, która niedawno była w jego domu. Ostatni pocałunek… ale czy na zawsze?

zt

Shawn nigdy nie miał osoby, która by go broniła, pomagała. Miał rodziców, którzy mieli na niego wysrane, jedyne co miał od nich to były pieniądze. Uważali, że w ten sposób on, utożsamiany problem, zniknie. A jednak tak nie było. I doskonale się o tym przekonali. W każdym razie, nigdy nie miał oparcia, które by mu pomogło dać sobie rade. I może dlatego wylądował w Nokturnie, dlatego jest właścicielem sklepu z czarnomagicznymi wyrobami i Reed zwiedził trochę świata w poszukiwaniu artefaktów. Samemu.
Zmarszczył czoło słysząc powód jej obecności w tym miejscu.
- No to już będziesz wiedziała, że żeby załatwić sobie co nieco wystarczy wstąpić do mojego gabinetu i tam ci załatwie... - cofnął się o krok i popatrzył na nią, oceniając - chociaż w sumie, gdybyś przyszła w czarnej bluzie z kapturem, zakryłabyś twarz i bez przerwytrzymała różdżkę w ręce to zdążyłabyś bez szwanku dość do Borgina. - Uśmiechnął się przelotnie i odwrócił, żeby poprowadzić ją do swojego sklepu.
Z tego miejsca szli około 10 minut. W drodze nie rozmawiali, gdyż Shawn przed pójściem ostrzegł dziewczynę, że w tym miejscu lepiej nie gawędzić. Nie chciało się Reedowi co chwilę zajmować się jakimś napastnikiem, złodziejem czy kimkolwiek. Lepiej po prostu nie rzucać się w oczy.
Gdy doszli, Shawn przystanął przy sklepie z tabliczką z widocznym, lekko pozłacanym napisem "Borgin & Burkes".
- No i tutaj się zatrzymujemy. - Jeszcze raz na nią popatrzył i w końcu otworzył drzwi. Od razu poczuł zapach, tak bardzo charakterystyczny dla tego sklepu - zapach krwi zmieszany z innymi zapachami różnych cieszy, które trudno byłoby przydzielić do jednej kategorii. Podszedł do lady, jednocześnie dając znak Vivien, żeby poczekała i szepnął słówko do sprzedawcy, który skinął głową. Dopiero wtedy Reed odwrócił się ponownie i poprowadził dziewczynę na górę, na poddasze. Po drodze Shawn magicznie wytrzasnął dwa kubki i dwie torebki z herbatą oraz lewitujący dzbanek samo-podgrzewającej się wody. Gdy już weszli na poddasze, Shawn rzucił tylko:
- Rozgość się, ja ci zrobię herbatę. Zakładam, że nie słodzisz, bo nie mam cukru. - I zajął się owym zajęciem.
Po krótkiej chwili dał dziewczynie kubek i usiadł na fotelu, podwijając nogi tak, że usiadł po turecku. Popijając herbatkę, zapytał:
- Jak masz na imię? Bo chyba się nie przedstawiliśmy. Mnie raczej znasz, ale jeśli nie pamiętasz imienia to Shawn. - Upił łyk herbaty i szybko obejrzał się wokół tego miejsca. Przez pewien czas nie używał tego poddasza, gdyż miał już własny dom w Dolinie, ale czasem, kiedy nie chciało mu się wracać to mógł tutaj zostać i się przespać. Albo przyprowadzić jakąś ładną zbłąkaną owieczkę, która ledwo uniknęła zgwałcenia.
- Lepiej? - Teraz spojrzał jej prosto w oczy i nie odrywał wzroku.

Gdy doszliśmy do sklepu, o którym mówił mężczyzna totalnie mnie zatkało. Na brodę Merlina! Czy ten koleś serio był właścicielem Borgina i Burkesa? Zrobiłam wielkie oczy, bo zwyczajnie nie mogłam w to uwierzyć, ale to w jaki sposób rozmawiał ze sprzedawcą utwierdziło mnie w przekonaniu, że to nie jest żadna ściema. Nie wiedziałam czy robi to na mnie wrażenie czy bardziej jestem tym wszystkim przerażona. No cóż, ten sklep nie cieszył się zbyt dobrą sławą, a plotki o jego działalności dotarły nawet do mnie w Hogwarcie. Nie zamierzałam jednak okazywać zaniepokojenia - mężczyzna mnie uratował i przygarnął pod swój dach, więc nie wypadało mi narzekać.
- Nie słodzę - powiedziałam głosem, w który wkradła się nuta niepewności.
Zgodnie z jego prośbą usiadłam na kanapie, a moją torbę postawiłam u swoich stóp. Siedziałam trochę jak na szpilkach, więc po chwili przykurczyłam nogi do siebie by wyglądać chociaż odrobinę bardziej naturalnie.
Grzecznie podziękowałam mu za herbatę. Ucieszyłam się, że podał mi swoje imię, bo zupełnie go nie pamiętałam.
- Vivien - powiedziałam cichutko. Byłam już pewna, że Shawn nie zapomni mojego imienia - było na tyle oryginalne, że niemal każdemu zapadało w pamięć. Dobrze, że odpowiednio wcześnie ugryzłam się w język i uniknęłam rozmowy na temat tego, że mam nieszczęście mieć na nazwisko Dear.
- Lepiej -  powiedziałam patrząc mu w oczy i tym razem uśmiechając się zupełnie szczerze. Nadal nie czułam się jednak na tyle komfortowo by utrzymywać z nim dłuższy kontakt wzrokowy, więc urwałam go i rozejrzałam się po pokoju. W moje oczy od razu rzucił się stojący w kącie instrument. Delikatnie rozdziawiłam buzię w niemym zachwycie, a moją twarz rozjaśniła niesamowita radość.
- Masz pianino - powiedziałam trochę pytająco, a trochę oznajmująco, po raz kolejny wypowiadając się za pomocą niezręcznych półsłówek.

Tak, Borgin i Burkes to był chyba najbardziej znany sklep z Nokturnu, który zna każdy londyński czarodziej. Wie, że tam lepiej nie zaglądać jeśli się nie szuka kłopotów, chyba że potrzebujesz czegoś mocniejszego i bardziej wyszukanego.
W każdym razie, Shawn nie miał żadnych złych zamiarów względem dziewczyny. W sumie to sam nie był do końca pewien po co to robił. Przecież nie znał tej dziewczyny, ani też nie myślał nad niczym innym z nią związanym. Więc dlaczego? Nie oparł się jej blasku? Możliwe, nie można takiej opcji zaprzeczyć.
Owszem, trudno było zapomnieć takie imię. Było faktycznie nietuzinkowe, lecz nawet jeśli podałaby swoje nazwisko, Shawn jedynie skojarzyłby je z Blaithin. Cały ród miał w dupie. Nie interesował go w żadnym stopniu, takie rzeczy nie są dla niego pożyteczne. Sam pochodził z dwóch znaczących rodzin, lecz z dwóch różnych światów, lecz nigdzie nie było to rozgłośnione - jego ojciec może miał jakieś nieślubne dzieci (Shawn nie zdziwiłby się, już nie raz matka przyłapała go na imprezowych zabawach), ale mężczyzna przynajmniej o nich nic nie wiedział i się nimi nie interesował. Nawet jeśli dowiedziałby się o którymś, Shawn nie wyciągnąłby pomocnej dłoni. Nie interesowało go to, że to jego rodzina - każdy musi sobie radzić na początku samemu.
Zauważył jej uśmiech i utkwił mu on w jego pamięci jako jeden z ładniejszych. Przynajmniej emanujący radością. Nie można tak było powiedzieć o emocjach Reeda, ale on zawsze wolał nie pokazywać własnych uczuć.
Upił łyk herbaty, niezbyt rozkoszując się smakiem - sam wolał słodzoną, a teraz pił bo był po prostu spragniony, wszystko pitne by mu pasowało.
Na jej pytanio-oznajmującą wypowiedź jedynie kiwnął głową i spojrzał w kierunku pianina. Grał na nim coraz rzadziej, a na tym to chyba z dwa miesiące będą - nie używał tego poddasza od czasu posiadania własnego domu.
- Grasz coś może? - Zapytał. Sam nie wyjedzie z alternatywą własnej gry, gdyż Shawn umiał już dwa utwory, które grał dla siebie, nie dla kogoś innego i nie dzielił się takimi sposobami do upustu emocji z innymi ludźmi. Lecz Vivien wydawała się przyjemna, nie było tragicznie. Shawn chętnie posłuchałby jak gra, śpiewa czy cokolwiek.
Rozsiadł się głębiej na fotelu i patrzył na Ślizgonkę ciekawymi oczami, czekając na koncert.

Nie czułam szczególnej więzi z rodziną, może z wyjątkiem Doriena i Victora, bo w ostatnim czasie nawet moje stosunki z Liamem się ochłodziły. Z pozostałą częścią miałam dość neutralny kontakt, było wśród nich kilka osób, których nie lubiłam. Trudno jednak ukryć, że nazwisko Dear ciążyło mi ze względu na swoją renomę, bo chociaż wielu ludzi, tak jak Shawn, miało w dupie te wszystkie społeczne konwenanse, jeszcze więcej osób robiło zamieszanie gdy słyszało z jakiej rodziny pochodzę.
Dość szybko wypiłam herbatę - była dla mnie trochę za mocna, ale miałam tak silną potrzebę napicia się czegoś ciepłego, że nieszczególnie się tym przejęłam - poza tym wdzięczność względem Shawna i dobre maniery nie pozwoliły mi na kapryszenie.
Gdy zapytał mnie o grę na pianinie cicho przytaknęłam - w gruncie rzeczy grałam lepiej niż nieźle, w dzieciństwie uczyłam się gry na kilku instrumentach, jednakże jedynie pianino zostało ze mną do dziś.
Spojrzałam na niego pytająco chcąc się upewnić czy na pewno chce, żebym dla niego grała. Gdy zyskałam pewność podeszłam do pianina i otworzyłam nakrywę. Sprawdziłam czy pianino jest zdatne do użytku - ku mojej radości musiało być całkiem niedawno używane, bo było nastrojone. Posłałam mężczyźnie jeszcze jedno spojrzenie - był wyraźnie skupiony, ewidentnie oczekiwał na mój występ, więc pośpiesznie wybrałam piosenkę i zaczęłam grać. Gdybym wiedziała, że to mugolski utwór pewnie nie zagrałabym go w takim miejscu jak Nokturn, ale nie miałam takiej wiedzy - nauczyła mnie go kilka lat temu moja nauczycielka od pianina, a ja jako mała dziewczynka nie byłam szczególnie zainteresowana pochodzeniem piosenek, które grałam - liczyło się dla mnie tylko brzmienie.
Po zagraniu kilku pierwszych akordów zaczęłam również śpiewać. Trudno było ukryć, że to była rzecz, która wychodziła mi najlepiej - śpiew był moją pasją, poniekąd sensem egzystencji. Kochałam to robić i w moim mniemaniu robiłam to dobrze i chociaż wiele osób używało słowa "cudownie", to ja raczej nie przyjmowałam tego do wiadomości. Muzyka była dla mnie czymś zwykłym, codziennym, więc nie uważałam umiejętności śpiewania za jakiś szczególny wyczyn.
Emocje o których mówiły słowa piosenki też nie były mi szczególnie bliskie, jednakże umiałam się w nie wczuć i zaśpiewać to wszystko w taki sposób, jakby ta piosenka była o mnie.
Nie krępowałam się publicznymi występami, jednakże gdy skończyłam grać czułam się odrobinę zawstydzona, więc gdy odwróciłam głowę by spojrzeć na mężczyznę po raz kolejny delikatnie spąsowiałam.

Reed wsłuchiwał się bacznie w muzykę graną na pianinie z zamkniętymi oczami. Wyglądał zawsze na człowieka groźnego i bardziej czarnego charakteru i niewątpliwie tak jest, lecz jeśli chodzi o sztukę, muzyczną, czy artystyczną, Shawn zachowuje się jak prawdziwy miłośnik. Potrafi się w niej zagłębić i wsłuchać, tak że trudno mu się było od tego odciągnąć. A jak jeszcze Ślizgonka zaczęła śpiewać, otworzył oczy i zaczął ją obserwować, nie przerywając w żaden sposób. Jej śpiew był czysty, piękny, naprawdę dopracowany. A i Shawn nic nie miał do mugolskich utworów - sam wychował się w rodzinie półkrwi, więc rzeczy spoza magii nie są mu obce. A tym bardziej nie będą słyszeć tej muzyki na zewnątrz - poddasze jest ubezpieczone wieloma zaklęciami ochronnymi i tak naprawdę tylko dwie osoby oprócz Shawna wiedzą, że taki pokój istnieje. A jest to Vivien i Padme.
Sam Shawn rzadko śpiewał, nie czuł się do tego stworzony - sam rzadko się wstydził, lecz ta czynność należała do takich, że po prostu nie potrafił się wyluzować śpiewając. Częściej był cicho, odzywał się kiedy uważał to za stosowne. A śpiewając otwiera się siebie na grono odbiorców co dla Reeda nie jest fajne. Lecz lubił słuchać, a śpiew Vivien był bardzo przyjemny dla ucha. Gdy tylko zobaczył jak dziewczyna się odwróciła i zalała rumieńcem, Shawn podniósł brwi i zaczął się śmiać.
- Spokojnie, śpiewaj dalej, ładnie. Nie ma się co rumienić, jestem twoim nauczycielem, pamiętaj! - Powiedział to żartobliwym tonem, gdyż mimo, że to prawda, Reed sam w sobie nie czuł się nauczycielem. Mężczyzna nieraz lądował w łóżku z dziewczynami w jej wieku i trudno mu by było wyobrazić sobie, że teraz jest niczym Nieskalany z pewnej mugolskiej książki.
- Zagrasz mi coś jeszcze? Ja ci ogarnę coś do jedzenia.- W tym samym czasie, Shawn zszedł na chwile na dół, żeby poprosić sprzedawce o pójście do sklepu z jakimś jedzeniem, a w tym czasie Reed zasiądzie za ladą na dziesięć minut. I po tym czasie wrócił na poddasze z dwoma porcjami naleśników. Uśmiechnął się do Vivien i powiedział:
- Trochę to trwało, ale już są. Nie z Nokturna, nie zatrujesz się. - Shawn zaczął już jeść swojego, podał jeszcze widelec dziewczynie, gdyby chciała.

Trochę zirytowała mnie jego uwaga - nie byłam osobą, która rumieniłaby się z powodu mężczyzny, w stosunku do płci przeciwnej byłam dość śmiała, więc rzadko zdarzało mi się zawstydzić. Moja lekko zaczerwieniona twarz była wynikiem stresu, a nie obecności Shawna - nie da się ukryć, że dzisiejszy dzień był dla mnie dość ciężki (to chyba mało powiedziane!), a solowy występ przed zupełnie obcą mi osobą też był odrobinę stresujący. Nie mogłam jednak odmówić Shawnowi atrakcyjności, czy też raczej pewnego, dość nietypowego uroku, który sprawiał, że postrzegałam go jako osobę atrakcyjną. Nie było to jednak zdecydowanie powodem mojego zawstydzenia.
- Nie wyobrażaj sobie zbyt wiele - po raz pierwszy przemówiłam do niego pełnym zdaniem - Rumieniec po występie przed obcym człowiekiem to normalna reakcja organizmu.
Zaśmiałam się - gra na pianinie pomogła mi się odstresować i czułam się już dużo swobodniej. W sytuacjach, w których nie byłam spięta okazywałam się pewną siebie duszą towarzystwa i świadomą swojej wartości kobietą, a na dodatek byłam milutka i bardzo gadatliwa. Jeśli Shawn nie wyrzuci mnie w ciągu piętnastu minut najprawdopodobniej zagadam biedaka na śmierć.
Z racji tego, że mój humor znacznie się poprawił zaczęłam grać coś weselszego, a w międzyczasie mężczyzna wyszedł po coś do jedzenia. Gdy wrócił z naleśnikami na mojej twarzy zagościł jeden z najbardziej promiennych uśmiechów - kochałam jeść, chociaż moje szczupła sylwetka zupełnie na to nie wskazywała. Grzecznie podziękowałam za jedzenie i zabrałam się za spożycie - dopiero gdy zaczęłam jeść poczułam jak głodna byłam, mimo to jadłam dość powoli. W międzyczasie postanowiłam poruszyć kwestię, która odrobinę mnie nurtowała.
- Dyrektor wie kogo trzyma w Hogwarcie? - zapytałam z uśmiechem - W sensie czy wie o Twoich ciemnych interesach?

Cóż, Shawn w tej chwili nie potrafił zrozumieć co innego mogło spowodować rumieniec na twarzy, więc obstawił to czego mógłby być pewien. Nie wiedział, że granie mogło być stresujące, zwykle nie miał widowni i sam nie potrafił postawić się w jej sytuacji. Co prawda to prawda, dzień był ciężki, widziała jak Reed zrobił z narządów napastnika jajecznice, ale żeby to było aż tak trudne do przeżycia?
- Nie wyobrażam sobie w tej chwili niczego wspólnego z Tobą. Każdy ma inne reakcje, dla mnie jest to nienormalna. - Gdy skończył, popatrzył na nią wzrokiem, mówiącym: dealuj z tym.
Gdy byli już z naleśnikami, zupełnie nie zwracał na nią uwagi, tak jakby zapomniał, że ma gościa. Jadł sobie spokojnie patrząc w podłogę i myśląc o swoich sprawach. O Hogwarcie, o pomyśle na następną lekcję. Tematów było sporo. No i oczywiście wyprawa w wakacje...
Shawn skończył przed dziewczyną i jak odłożył talerz na stoliku przed nimi, przyglądnął się dziewczynie dokładniej. Blond włosy, trochę jasna cera. Była... ok.
Gdy Vivien poruszyła kwestie Hogwartu, Shawn wstał i odwrócił się wyglądając przez okno. Tak, z uśmiechem, odpowiedział dziewczynie:
- Nie, raczej nie wie o uczennicy, która na Nokturnie kupuje nielegalne składniki. - Spojrzał na nią zza ramienia i uśmiechnął się - o mnie wie. - Tutaj skłamał, przyszło mu to z niebywałą płynnością i lekkością. Nie miał nic do Ślizgonki, lecz nie będzie jej się zwierzać. Tym bardziej, że sprawa jest napięta.
- Lecz w dbaniu o wspólne dobro, cały ten "ciemny interes" pozostaje w tajemnicy. Inaczej trzeba będzie rzucić na Ciebie Obliviate słonko. - Uśmiechnął się jakby nic, ale to była prawda. Gdyby się to rozeszło, Shawn nie pozwoliłby na to i szybko zajął się tym. Nie chciał stracić posady w Hogwarcie.
- A tak szczerze, to na co ci te składniki?

Shawn nie miał zbyt wiele empatii - w gruncie rzeczy to, że roztrzaskał tamtemu mężczyźnie jaja było niemalże niczym, w porównaniu do tego, że prawie przeżyłam gwałt. Wciąż mnie to odrobinę przerażało i dlatego niespecjalnie skupiałam się na opanowaniu moich reakcji.
Uniosłam brwi i parsknęłam śmiechem.
- W tej chwili? A ja myślałam, że w ogóle - z lekką przekorą spojrzałam mu w oczy chcąc dorzucić jakąś złośliwą odzywkę dotyczącą nienormalności mojej reakcji, ugryzłam się jednak w język ze względu na wdzięczność wobec mężczyzny za to, że mnie uratował i dał mi schronienie.
Pozwoliłam Shawnowi trochę pomilczeć i zajadałam się naleśnikami lustrując go spojrzeniem. Wyglądał dość młodo - gdybym nie wiedziała, że ma więcej niż dwadzieścia parę lat najpewniej wzięłabym go za studenta pierwszego roku. Trochę drażniły mnie jego tatuaże, ale w gruncie rzeczy mocne 2/10 miał w sobie coś pociągającego, swego rodzaju charyzmę.
Parsknęłam cicho, gdy odpowiedział na moje pytanie, ale pozwoliłam mu dokończyć. Niespecjalnie wierzyłam, że dyrektor wie o Borginie, ale nie zamierzałam się wykłócać - w gruncie rzeczy nie miało to szczególnie wielkiego znaczenia.
- Po tym co zdarzyło się tam, nie pogardziłabym Obliviate - powiedziałam bardzo poważnym głosem, z trudem ukrywając lekki ból jaki sprawiało mi tamto wspomnienie, by po chwili ze śmiechem dodać - Ale trochę się boję, że nie masz w tym zręczności i pozbawisz mnie jakichś istotnych wspomnień.
Odłożyłam talerz i oplotłam się rękoma. Niekoniecznie miałam ochotę zwierzać mu się z tych eliksirów, ale w gruncie rzeczy nie miałam szczególnie dużo do ukrycia, więc po chwili wahania powiedziałam:
- Nie samą muzyką żyje człowiek, a eliksiry to całkiem przyzwoity sposób na utrzymanie, szczególnie gdy ma się matkę, ktora nimi handluje. A jeśli chcę zdobyć jakąś konkretniejszą wiedzę na ten temat to marnowanie czasu na eliksiry rozweselające czy antidota, które ćwiczyłam w pierwszej klasie to troszkę strata czasu.
Uśmiechnęłam się lekko, trochę jakbym próbowała rzucić mu wyzwanie.

Empatii zwykle człowiek nauczany był przez rodziców w wieku dziecięcym. To był okres, w którym człowiek przyswaja takie emocje jak współczucie, litość, empatia, miłość. Oczywiście, jeśli nad tym procesem czuwa rodzic. Jeśli tak się nie dzieje, pozytywne uczucia przekształcają się w te gorsze, druga strona medalu. Bezwzględność, brak litości, skruchy. Takie osoby najczęściej nie potrafiły kochać.
I tak to wyglądało w przypadku Reeda. Nie miał nigdy bliskich kontaktów z rodzicami. Zastanawiając się również nad takimi kwestiami jak gwałt czy poniżenie drugiego człowieka. To wszystko kwestia swojego wstydu. A gdy się takowego nie ma, nie da się zrozumieć bólu osoby, która pod tym punktem jest przewrażliwiona. Gwałt boli psychikę, lecz zaklęcie, którym ugodził Shawn tamtego mężczyznę, wywoływało ból fizyczny. Przeklęcie bolesny ból. Dlatego uważał, że gwałt właśnie był niemalże niczym w porównaniu z tą klątwą. Ale co Vivien może o tym wiedzieć, nigdy tam niczego nie miała takiego cennego.
Tak, w tej chwili, gdyż Reed nie miał zwyczaju patrzeć w przyszłość, zastanawiać się nad nią. W tamtym momencie nie odczuwał żadnego pociągu psychicznego do Ślizgonki, fizyczny był innym rodzajem podniecenia, które może wywołać nawet spotkana na ulicy kobieta. A blondynce nie można było odmówić urody.
Przemilczając, Shawn również mylił nad swoją grą na pianinie, lecz nie odważył się nawet zaproponować własnego koncertu. W takich chwilach czuł się zakłopotany i wręcz nienaturalnie mu było grać dla kogoś. Miał tak również w innych tego typu sprawach, jak na przykład śpiew czy nawet taniec.
Tatuaże u niego były sprawą lekko odbiegającą od przeciętności. Wiele ludzi robi je, żeby wspominać wydarzenie, inną osobę, bądź cokolwiek innego. Zaś Shawn "farbował" swoje ciało, gdyż podobały mu się wzorki. Tak, wzorki, czaszki i tego typu sprawy. Jak na dwudziestopięcioletniego faceta w pewnych sprawach był jak dziecko.
Wolał już przemilczeć sprawę dyrektora. Nie wracał do tego tematu, nie był on najważniejszy, ani dla niego przyjemny.
Na słowa dziewczyny uśmiechnął się i podniósł różdżkę.
- Cóż, możesz wierzyć w moje umiejętności. Myślisz, że na chociażby asystenta zaklęć zatrudniliby kogoś nie potrafiący poradzić sobie z zaklęciami lekko złożonymi? - Uniósł brwi z nieskrywanym grymasem na twarzy, który był wpół ironiczny, wpół spowodowany rozbawieniem Shawna.
Reed nie wypowiadał się o eliksirach. To nie była jego działka. Nie szło mu to najgorzej w szkole, ale nie nazwałby swoich eliksirów dobrymi. Na pewno nikomu by ich nie sprzedał. Byłoby mu aż głupio.
- Zobaczymy co będziesz mówić jak takie antidotum uratuje ci dupę maleńka. - Wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu i sam zaczął mówić o swoim sklepie:
- Cóż, ja już trochę tu pracuje i nie narzekam. W eliksirach się nie babram, ale jeśli chcesz bym zmiażdżył jakiemuś zalotnikowi jaja, to służę pomocą!

Gdybym usłyszała jego myśli najpewniej trzasnęłabym drzwiami i wyszła - jasne, ze uderzenie w krocze było bolesnym doświadczeniem, ale zupełnie nie miało się do gwałtu, który był bolesny zarówno psychicznie, jak i fizycznie, nawet próba gwałtu byłą traumatycznym przeżyciem. Na szczęście nie zwerbalizował tych głupot, które myślał, więc mogłam spokojnie siedzieć przy nim z delikatnym uśmiechem na twarzy.
Wątpiłam, że wpadłby na to by rzucić na mnie Obliviate - byłam niemal pewna, że w tym momencie się ze mną droczy, ale mimo to wolałam zachować chociaż minimum ostrożności (chociaż trudno ukryć, że balansowałam na jej granicy).
- Nie powiedziałem, że w nie nie wierzę - rzuciłam zakładając nogę na nogę - Po prostu modyfikowanie pamięci jest trudne i nawet wybitny czarodziej może zrobić to źle.
Wypowiedziałam to zdanie w taki sposób, by czuł się tak jakby wliczała go w to grono - w ten sposób delikatnie pieściłam jego ego. Byłam sprytna i dobrze wiedziałam jak rozmawiać z ludźmi by czuli się ważniejsi. Nie pozlizywałam się Shawnowi, a jedynie delikatnie się do niego zbliżałam. Byłam całkiem sprytną manipulantką.
Trochę zirytowało mnie słowo "maleńka", ale powstrzymałam się przed skrzywieniem twarzy. Powoli zaczynałam się przyzwyczajać, że w oczach wielu mężczyzn jestem właśnie bezbronnym maleństwem i w gruncie rzeczy zaczynałam dostrzegać, że zachowanie takiego pozoru nie było głupie - kto by podejrzewał taką bezbronną drobinkę o bycie silną kobietą, która w razie czego będzie upierdliwym przeciwnikiem?
- Nie mówię, że nie są przydatne, tylko że opanowałam je lata temu. - po chwili zaśmiałam się by dodać - Nie jestem pewna czy naprawdę chcesz miażdżyć moim zalotnikom jaja, miałbyś z tym za dużo roboty.
Trudno ukryć, że miałam powodzenie i chociaż raczej się z tym nie obnosiłam.
Wstałam z krzesła i uśmiechnęłam się do mężczyzny - chociaż rzadko kiedy paliłam, to w tym momencie miałam ochotę na fajkę. Głupio mi było jednak robić mu smród w mieszkaniu.
- Zagrasz coś dla mnie? - zapytałam z delikatnym uśmiechem, przybierając ten słodki, niewinny wyraz twarzy osóbki, której zwyczajnie nie można odmówić. Wiedziałam, że umie, bo inaczej po co trzymałby tutaj pianino - Nie daj się prosić.

Ból psychiczny zawsze zależy od człowieka, któremu on doskwiera. Niektórzy ludzie są wytrwali, inni nie. Mniejszość potrafi taki ból zniwelować, nie dopuścić głęboko do mózgu. Do tych należał Shawn.
Reed nie miał nic przeciwko w rzucaniu Obliviate. Skoro nie chciała pamiętać o tym wieczorze, wystarczy mu powiedzieć. Dla niego to chwila moment.
Na jej słowa zaśmiał się i rzucił tylko:
- A tam, pierdolisz farmazony.
Jeśli chodzi o manipulację, Shawn był wyjątkowo na to odporny. Przynajmniej do czasu. Próbuje do siebie nie dopuścić myśli, żeby jakaś osoba wpłynęła na niego, do takiego stopnia, że zacząłby czuć prawdziwe, realne emocje. Od czasów Jacqueline stara się uodpornić od tego.
Podsumowawszy, słowa o wybitnym czarodzieju nie zwróciły szczególnie jego uwagi.
Nie chodziło mu tylko o jej drobną posturę. Miał tak po prostu, że często tak zwracał się do osób od niego ewidentnie młodszych. Był wyluzowany, nie krępowały go żadne wątpliwości, więc mówił co mu się nasuwało na język. Nie negował tego, że Vivien mogłaby być silną kobietą. Może odrobinę. Prawie dopuściła do gwałtu na jej osobie. A różdżkę miała przy sobie, ale tych myśli mężczyzna nie wypowiedział. Mimo praktycznego braku taktu, wiedział, że takie pytania mogłyby ją urazić. A teraz nie chciał mieć przed sobą rozwścieczonej Ślizgonki.
Uniósł mimowolnie brwi na słowa o wielu zalotnikach. Spojrzał na nią wnikliwie i zastanowił się nad tym dłużej. Zaskoczyły go te słowa, przed chwilą nie spodziewałby się, że ta mała myszka mogłaby być faktycznie tak... śmiała.
- Za dużo? Poleciałby pierwszy, drugi, a trzeciego by już nie było. Strach to najskuteczniejsza broń. Trzeba tylko wiedzieć jak nią obsługiwać. - Rzadko bawił się w Wujka Dobrą Radę, lecz czasem tam powie pewną mądrość.
Jakby myśląc w jej myślach, sam poczuł ochotę na papierosa i wyciągnął dwa, od razu myśląc o Vivien. Podał jej i w tym czasie zapalił swojego, skupiając uwagę na papierosie. Shawnowi nie przeszkadzał dym papierosowy na poddaszu - i tak to lepszy zapach niż smród molów, szczurów i jakiś gremlinów, nie wiadomo czego. Gdy jego papieros był zapalony, podszedł do niej i zapalił jej papierosa od swojego. Byli teraz bardzo blisko siebie i spojrzał w szare, lekko błękitne oczy. Utrzymywał ten kontakt przez bliskie dwadzieścia sekund, mimo że papierosy były zapalone.
Ten moment urwał się przy jej kolejnych słowach. Odsunął się i z uśmiechem wypuścił dym.
- Nie proś. - Przegryzł wargę. Nie chciał grać, nie czułby się przy tym komfortowo. Uśmiechnął się do dziewczyny i widząc, że ona wciąż chce, żeby zagrał, powiedział:
- Nie zagram.... Powiedzmy, że za krótko się znamy. - Taka wymówka była lepsza niż żadna. Może była lipna, lecz Shawn bardziej myślał nad tą chwilą, podczas której jakby czas się... zatrzymał...

To nie tak, że nie chciałam pamiętać o tym wieczorze - z miłą chęcią zapomniałabym o zdarzeniu, które miało miejsce przy murze, jednak to co działo się teraz było zbyt intrygujące by tak po prostu o tym zapomnieć. Chociaż rozmowa toczyła się powoli to z każdą chwilą byłam coraz bardziej zaciekawiona tym jaki kierunek obierze konwersacja, po za tym trudno ukryć, że tajemnicza aura otaczająca mężczyznę również zaczynała mnie fascynować.
Gdy mówiłam o sile nie miałam na myśli siły fizycznej, a siłę charakteru. Były rzeczy, z którymi nie dawałam rady, nie byłam też w stanie odepchnąć potencjalnego gwałciciela. Z drugiej jednak strony radziłam sobie w kryzysowych sytuacjach, w których nie było miejsca dla słabych charakterów. Możliwe jednak, że Shawn nie zdał sobie sprawy ile siły może drzemać w pozornie bezbronnej istotce - tym lepiej. Wewnętrzna siła była jeszcze cenniejsza, gdy inni nie zdawali sobie z niej sprawy.
Wcale nie powiedziałam, że mam dużo zalotników, a jedynie, że istnieją i ich likwidacja mogłaby zająć sporo czasu - no jasne, moja wypowiedź zawierała pewną dwuznaczność, ale nigdzie nie sprecyzowałam czy ilość zalotników jest spora. Mimo to Shawn uniósł odrobinę brwi - nie byłam pewna czy jest zaskoczony? Gdybym usłyszała jego myśli najpewniej parsknęłabym śmiechem - co ma śmiałość do ilości zalotników? Miałam ładną buzię, dobre pochodzenie, talenty, a poza tym byłem również całkiem miła - to chyba dość normalne, że chłopcy się mną interesowali. Racja, pewność siebie oczywiście też mi bardzo w tej kwestii pomagała, nie była jednak wiodąca.
- Czy ktoś powiedział, że za dużo? - zapytałam uśmiechając tajemniczo - Po prostu... bywają upierdliwi? To chyba nie jest powód by każdego karać w ten sposób.
Byłam miła i delikatna, więc pomysł Shawna był dla mnie zbyt brutalny i chociaż starałam się docenić dobre intencje jego brutalność była odrobinę niepokojąca.
Po chwili mężczyzna stał przy mnie odpalając mojego papierosa od swojego. Nasze twarze dzieliło maksymalnie piętnaście centymetrów, a Reed nie odsunął się ode mnie mimo, że papieros płonął. Staliśmy tak przez niecałe pół minuty przez cały czas patrząc sobie w oczy - tym razem się nie rumieniłam, a utrzymywanie kontaktu wzrokowego nie sprawiało mi żadnego trudu. Trochę bawiło mnie, że Reed przed chwilą mówił o spławianiu upierdliwych zalotników, a teraz zachowywał się tak śmiało - nie żeby mi to przeszkadzało. Brakowało mi tego zdecydowania ze strony mężczyzn - niedawno spotykałam się z Benddickiem, który był przeciwieństwem zdecydowanej osoby i to ja wiecznie musiałam przejmować inicjatywę. Męczyło mnie to.
Po chwili jednak odsunęłam się od Shawna i zaciągnęłam się papierosem. Odległość między nami wciąż nie była szczególnie wielka.
- Jak chcesz - powiedziałam pozornie lekceważąco, chociaż chciałam, żeby zagrał - Szkoda, chciałabym to usłyszeć.
Nie zamierzałam go do niczego zmuszać, chociaż wiedziałam, że najprawdopodobniej nigdy nie usłyszę jak gra. Wątpiłam, żeby mężczyzna po tej sytuacji chciał utrzymywać ze mną kontakt.

Każda konwersacja miała jakiś kierunek, z początku prosty, po chwili może okazać się bardzo rozgałęziony i skomplikowany. Dlatego Shawn bardziej myślał nad tym, co będzie teraz, wiedząc, że za powiedzmy minutę może być już zupełnie inaczej.
Shawn zapewne kwestionowałby tą wewnętrzną siłę, która nie zadziałała w kontakcie z niebezpieczeństwem. Dopiero on zainterweniował, czuł się do tego zobowiązany i gdyby nie to, siła charakteru dziewczyny nie zdałaby się na nic, gdyż okazałaby się zbyt znikoma, by walczyć z napastnikiem na Nokturnie.
Sporo czasu dla Shawna to dużo osób. Nie ma sposobu, żeby się nie dostać do pewnych osób, więc na pewno w razie takich polowań na zalotników Vivien, Reed nie spędziłby dłużej niż dwa dni nad jednym facetem. Dlatego rozumiał to jako "dużo facetów" niż mało i dobrze ukrytych.
- Skoro są upierdliwi to faktycznie, sama sobie z nimi poradzisz. Kobiety też powinny sobie radzić w życiu, a nie osłaniać się zawsze facetem. - Rzekł, ogłaszając ludową mądrość, którą powinny słuchać wszystkie kobiety świata bla bla bla.
Delikatność i bycie miłym dla innych to cechy, które dawno wyginęły na Nokturnie.
W trakcie odpalania papierosa, jego mózg jakby się wyłączył - patrzył tylko na Vivien, lecz jego wzrok nie pozostawał tępo wpatrzony w jej oblicze, lecz na pozór tajemniczy.
Śmiałość zakorzeniła się w jego życiu już bardzo dawno temu. Musiał sobie radzić, a ta cecha ułatwiała mu wiele spraw. Była też bardzo przydatna w uwodzeniu kobiet, gdyż tak jak Vivien, podobało się to im, że Shawn trzyma perspektywę.
Kiedy się odsunęła, również pociągnął i wypuścił leniwie dym, wpatrując się w żar na papierosie, jakby był jakiś magiczny. Uniósł wzrok dopiero przy słowach blondynki.
- Może kiedyś. - Shawn strzelał bardziej, że nie zagra niż zagra, lecz nie wiadomo, może Ślizgonka go jeszcze kiedyś ugości, czy tu na poddaszu czy w jego domu. Nie miał z tym żadnego problemu.
Byli blisko siebie, lecz Shawn nie czekając, skrócił ten dystans i niemal wtulając się w ciało Vivien, schylił się do jej ucha i po chwili jego ręka pojawiła się na talii dziewczyny, a wargi musnęły policzek, który okazał się gorący. Reed uśmiechnął się w duchu, czując to. A sam co mógł powiedzieć o swoich uczuciach? W tej chwili był nieroztropny, nierozważny. Był asystentem i za samo takie zbliżenie wyrzuciliby go. Ale nawet o tym nie myślał, lecz skupił się na ciele dziewczyny, które okazało się tak bardzo nikłe, delikatne, z pozoru kruche.
Spojrzał jej jeszcze raz w oczy i nie czekając więcej, pocałował ją, delikatnie, lecz stanowczo.

- Zazwyczaj sobie radzę. Ale wiadomo, bywają wyjątki - miałam na myśli rzecz jasna dzisiejszą sytuację. Osobiście wyznawałam zasadę, że najlepiej być jak najbardziej samodzielnym, ale niezależnie od tego czy jest się kobietą, czy mężczyzną czasem trzeba skorzystać z pomocy innych.
Popalałam papierosa w cichy, lekko zamyślona nie komentując jego słów - jakie to miało znaczenie czy kiedykolwiek mi zagra? Byłam przyzwyczajona, że nie wszystko czego chcę spełnia się - nie byłam już dzieckiem, byłam miła, ale już dawno wyzbyłam się naiwności.
Niespodziewanie Reed skrócił dystans, który pojawił się między nami. Gdy jego ręka spoczęła na mojej talii byłam tak zdezorientowana, że przypadkiem upuściłam resztę papierosa. Na szczęście udało mi się szybko zgasić go butem co zapobiegło zaprószeniu ognia. Zbliżyłam się do mężczyzny - czułam się wprawdzie lekko spięta, ale gdy zimne wargi Shawna dotknęły mojej rozgrzanej skóry odrobinę się wyluzowałam.
Co tu się odjebało? Może kwadrans temu mówił, że nie ma żadnych wyobrażeń związanych z moją osobą, a teraz byliśmy spleceni w uścisku - nie żeby mi to przeszkadzało, wręcz przeciwnie, aczkolwiek byłam tym wszystkim trochę zaskoczona.
W gruncie rzeczy oboje sporo ryzykowaliśmy - on mógł za tą akcję wylecieć z pracy, ja mogłam mieć problemy w szkole albo wśród rówieśników - nie oszukujmy się, gdy po szkole rozlazłaby się plotka na temat mnie i Shawna to najprawdopodobniej miałam być przejebane. Jasne, przejmowałam się moją reputacją (bo kto by się tym nie przejmował), ale uświadomiłam sobie, że istnieje bardzo nikłe prawdopodobieństwo, iż jakakolwiek informacja wyjdzie poza ten pokój - to nie byłoby w interesie Reeda.
Nasze spojrzenia się spotkały i nagle mężczyzna mnie pocałował - samo to zdarzenie nie było szczególnie zaskakujące, ale sposób w jaki to robił - owszem. Spodziewałam się po nim gwałtowności, a tak nie było. Mężczyzna mimo swej stanowczości był delikatny i szczerze powiedziawszy dawno nikt nie całował mnie tak dobrze.
Czułam się przy nim delikatna i krucha, to było niesamowicie dziwne, ale jednocześnie przyjemne uczucie. Zawiesiłam dłonie na jego szyi i odwzajemniłam pocałunek.

/zt, ciąg dalszy tutaj

Nie często bywała w tym miejscu, bo i zwyczajnie nie miała po co. Mieszkała w Brighton, pracowała w Dolinie Godryka Gryffindora, a każdy, kogo mogłaby chcieć odwiedzić mieszkał z dala od Pokątnej, a tym bardziej od ulicy Śmiertelnego Nokturna. Ale czasami musiała porzucić schematyczne myślenie i zrobić coś, na co nie do końca miało się ochotę. Dlatego właśnie się tutaj zjawiła. A poza tym musiała coś załatwić w tym miejscu. Doskonale wiedziała do kogo powinna zwrócić się z problemem, który ją spotkał. A Shawn był do tego prost idealny.
Jakiś czas temu w Dolinie Godryka znalazła coś, czego znaleźć tam nie powinna. Był to piękny pierścień z rubinowym oczkiem. Od razu rzucił się Beatrice w oczy i dziewczyna postanowiła go zachować. Nie wiedziała, ile jest wart, czy coś jest z nim nie w porządku, jednak na tyle, na ile znała się na magii, wiedziała, że nie dosięgła go żadna zła klątwa. Teraz pozostawało dziewczynie zorientowanie się, czy nie zagrażał on w jakiś sposób jej bądź osobą, które znalazłyby się w pobliżu niej. Shawn do tego był jej niezbędny. W końcu kto jak nie on znał się lepiej na czarnej magii? Z pewnością nie Beatrice.
Czuła się niezręcznie, gdy przemierzała ulicę stukając obcasami o bruk. Była zdecydowanie zbyt elegancko ubrana jak na tą okolicę i miała tego świadomość. Niektórzy mijani czarodzieje patrzyli się na nią z pogardą. Naciągnęła kaptur czarnego płaszcza bardziej na oczy i przyspieszyła kroku. Jedną dłoń, tę którą trzymała w kieszeni, zacisnęła mocniej na różdżce. Chciała już jak najszybciej dotrzeć do mieszkanka Shawna. Miała tylko nadzieję, że go tam zastanie. Nie uśmiechało jej się szukać go po całym Londynie, bądź Merlin jeden raczy wiedzieć gdzie jeszcze.
Odnalezienie jego mieszkania nie sprawiało jej większego problemu. Była tutaj wcześniej, więc nie problemem było dla niej, aby trafić tam ponownie.
Zapukała do właściwych drzwi i czekała na jakiś odzew. Ale żadnego odzewu nie było. Nie podobał się jej ten fakt. Miała nadzieję, że chłopak po prostu jej nie usłyszał. Nacisnęła na klamkę drzwi wejściowych. O dziwo były otwarte. Niespiesznie przeszła przez próg nie do końca wiedząc jak powinna się w tym momencie zachować.
-Shawn? - zawołała w głąb, jednak nie miała śmiałości, aby zrobić choć jeszcze jeden krok do przodu. -Shawn, jesteś tutaj? - dodała po pewnej chwili, gdy nadal nie było żadnego odzewu. Niespiesznie wykonała jeden krok do przodu nie do końca wiedząc, czego powinna się spodziewać. Na wszelki wypadek wyciągnęła różdżkę, aby jak coś była w gotowości.

Nie spodziewał się żadnych gości, tak też spędzał całe godziny w gabinecie w Borginie, pisząc na pergaminie pewne wyliczenia kwot z miesiącu, to ile zarobił, a ile musi przekazać innym. Papierkowa robota nie kręciła go znacząco, jednak była istotnym elementem pracy właściciela i jednocześnie szefa całego tego miejsca.
Dopiero jak to skończył, mógł się zająć czymś, co zajmowało mu myśli ostatnimi dniami – zaklęty pierścionek zaręczynowy Blaithin Dear, z którym obiecał pomóc. Sprawa była poważniejsza niż się początkowo wydawało, ale była też istnie komiczną sytuacją, bo jaki czarnoksiężnik fatygował by się AŻ tyle, by tylko połączyć pierścień z organizmem żywiciela, co miało mu tylko uniemożliwić ściągnięcie. Nic więcej. Do tego czasu sprawdzał czy aby na pewno tylko tyle, lecz zdążył przeszukać wszelkie zmianki o tej klątwie – nie było niczego niepokojącego.
Nie spodziewał się, że tego dnia, kiedy z okularami na nosie, czytał stosy pergaminów o klątwach, znajdzie się inna pani Dear, która również przyjdzie w sprawie zaklętego pierścienia.
W momencie, kiedy Beatrice dobijała się do jego poddasza, przemierzając sklep, on wyszedł chwilowo na papierosa, znikając za uliczką, zamykając wcześniej Borgina zaklęciem. Jak się okazało, zakłócenia zadziały mu figlarnie na nosie, otwierając wręcz drzwi.
Wracając i widząc otwarte drzwi, od razu uruchomił mu się instynkt samozachowawczy – jego dłonie niemal zapłonęły od nagłego skoku temperatury, który zawsze pojawiał się, kiedy przygotowywał się do magii bezróżdżkowej. Wchodząc bezszelestnie i sprawdzając wzrokiem każdą rzecz na półce, zagłębiał się w kierunku poddasza, w którym czekała na niego istna niespodzianka w postaci ciemnowłosej kobiety.
Gdy ją zauważył, od razu ją rozpoznał i rozluźnił się. Znał Beatrice już od jakiegoś czasu, lecz nie tak długo jak Fire. Mimo swojej sceptycznej postawy, co do tego rodu, zdarzyło mu się dość często spotykać z osobistościami z tym nazwiskiem. Czy to pijąc z Fire w łóżku mugolskie whisky, czy obcując z Vivien właśnie na tamtej kanapie.
Wyszedł z cienia i rzekł cichym, trochę zaskoczonym tonem:
- Że tutaj? No, tutaj jestem, a ty jesteś tam. – Rzekł do niej i uśmiechnął się lekko, lustrując ją od stóp do głów. Widząc ją, w podświadomości zrodziła mu się pewna myśl, że wyglądała… ładniej niż ostatnio. Wtedy i tak mogła pochwalić się urodą, a jednak… teraz wydawała się jeszcze bardziej urodziwa.
- Miło cię widzieć. Co cię sprowadza w to niewinne miejsce, jakim jest Borgin i Burkes? – Rozpoczął rozmowę, zaraz po pokazaniu dłonią głąb pokoju i kanapę, żeby usiadła, co sam Reed zrobił. Przyłapywał się na zbyt długim przypatrywaniu się twarzy dziewczyny, lecz za każdym razem odwracał wzrok, udając, że zaczyna coś szybko ogarniać, chcąc chociaż w jakimś stopniu posprzątać bałagan, mimo że jemu nie przeszkadzał. Miał też nadzieje, że nie będzie przeszkadzał jej wygląd, jaki sobą prezentował - ubrany w ciemny szlafrok i w piżamowe spodnie, pobrudzone jakimś czarnym płynem na prawym udzie, zaś okulary szybko zdjął i położył na biurku. Nie pokazywał się zbyt często w nich, nigdy w towarzystwie.

Zazwyczaj, gdy tak człowiek musi oczekiwać, sam do końca nie jest pewny na co, to czas wlecze się niemiłosiernie. W tym przypadku było jednak inaczej. Beatrice po wejściu do mieszkania mężczyzny i zarejestrowaniu faktu, że nie jest on w nim obecny, zaczęła być czujniejsza. Mogło to oznaczać wiele: że ktoś go zaatakował i leży martwy, że po prostu jest głupi i nie zamknął za sobą drzwi na klucz, bądź, że ktoś go napadł, kiedy jego nie było. Jednak panna Dear widziała wyraźnie, że do żadnej napaści nie doszło, a tym bardziej do morderstwa. Shawn po prostu tym razem okazał się być mało rozgarnięty. I tyle, cała sprawa.
Zrobiła kilka kroków do środka, z ciekawością rozglądając się dookoła. Niewiele się tutaj zmieniło od jej ostatniej wizyty. Wszędzie panował chaos, który ewidentnie odpowiadał właścicielowi tych oto włości. I dobrze, każdy powinien czuć się komfortowo u siebie w domu, Beatrice nie specjalnie rozumiała coś takiego, jak przejmowanie się opinią innych. Co prawda, mówiło się, że bałagan w mieszkaniu oznaczał bałagan w życiu, ale ona była innego zdania. Geniusz potrafił zapanować nad chaosem.
Po czasie, który zdawał się być dla niej chwilą, a w rzeczywistości trwał kilka minut, Beatrice usłyszała za swoimi plecami odgłos kroków. Odwróciła się szybko z różdżką w dłoni gotowa na ewentualne odparcie ataku, ale żaden nie nastąpił. Zamiast tego, z ciemności wyszedł właściciel mieszkania, co spowodowało, że na ustach brunetki pojawił się uśmiech. Nigdy by się nie spodziewała, że będzie miała za znajomego kogoś o tak specyficznych zainteresowaniach jak Shawn. Ale okazało się, że czasem mężczyzna może być pomocny, a poza tym Beatrice szerze go polubiła. Nic dziwnego, że zdarzało jej się utrzymywać z nim kontakt. W tym momencie się to przydało.
Witaj Shawn - powiedziała z wciąż obecnym delikatnym uśmiechem na ustach.
Wtedy to spostrzegła, że Reed jakoś dziwnie się jej przygląda. Nie była pewna, czy to nie są omamy, ale mimo wszystko zmarszczyła brwi nie do końca pewna, jak się powinna zachować.
-Co, jestem gdzieś brudna, że się tak przyglądasz? - zapytała ciekawa reakcji, która mogłaby pojawić się na jego twarzy po tych słowach. Mogło to powiedzieć o wiele więcej niż same słowa padające z jego ust.
Gdy gestem nakazał jej się rozgościć, zdjęła czarny płaszcz i położyła go niedbałym gestem na jakimś krześle a sama zajęła jeden z końców kanapy. Założyła nogę na nogę obserwując z równą uwagą chłopaka, co on ją. Była ciekawa kto pierwszy przegra to starcie na wzrok, ona swojego nie spuszczała z jego twarzy, a na jej ustach wykwitł pewnego rodzaju uśmiech, którego znaczenia ciężko było odgarnąć.
-A co, nie uwierzysz, jak Ci powiem, że to wizyta czysto towarzyska? - uniosła jedną brew ku górze. Oczywiście, że nie przyszła tutaj w konkretnym celu, ale nie wypadało tak od razu wykładać kawy na ławę. Chciała potrzymać chłopaka chociaż kilka chwil w niepewności.

Shawn zawsze uważał czas za coś względnego i zależnego od umysłu człowieka, lecz równocześnie istniejącego na świecie i poza nim, po prostu istniejąc. Każda sytuacja inaczej czas odbierała i przez to człowiekowi wydawało się, że płynie czy to szybciej czy nie. Wielu czarodziei swoje marzenia łączyli właśnie z nim, a dokładniej z niepoznaną naturą tego zjawiska. Właśnie przez takie badania wynaleziony został Zmieniacz Czasu.
Zwyczajnie nie spodziewałby się, że dziewczyna, nie widząc go w jednym z jego miejsc do zamieszkania (a miał ich aż trzy, biorąc pod uwagę gabinet w Hogwarcie) stanie się czujniejsza i przez jej głowę najczarniejsze scenariusze tego co mogło się z nim stać. Gdyby to usłyszał, uśmiechnąłby się tylko porozumiewawczo i powiedziałby: Nie tak łatwo mnie zabić, Bea. I tak w sumie było, chociaż w ostatnich czasach mógł czuć się dużo bardziej zagrożony faktem zakłóceń, które właśnie sprawiły, że tak łatwo dostała się do miejsca jego ulotnych chwil rozkoszy robieniem niczego.
Bałagan w mieszkaniu mógł jak najbardziej oznaczać bałagan w życiu w jego przypadku. Nic co zrobił w swoim życiu nie było uporządkowane, zwykle wszystko było nieprzemyślane i nieuzgodnione z nikim. Improwizował przez całe życie. Czy można to było nazwać decyzjami harmonijnymi i przechodzenie przez życie w uporządkowanym świecie? Myślę, że nie. Chaos natomiast jest czymś co odrywało się od porządku i tworzyło coś niespodziewanego i nieoczekiwanego. Gdyby tak nie było, to chaos byłby czymś zaplanowanym, albo czymś, co szybko zostaje zniwelowane bo z reguły ludzie wiedzą jak go przegnać. A nie było tak. I każdy miał inne wartości chaosu. Nad nim nie dało się zapanować, dało się go krótkotrwale odegnać od siebie, ale i tak istnieje – nie było nikomu wiadome czy wróci, w innej postaci z inną siłą destrukcji ładu i porządku w życiu człowieka, lecz zawsze był, uśpiony.
Powoli się ujawniając, widział każdą reakcję dziewczyny na ciche skrzypienie drewnianej posadzki podłogowej. Uśmiechnął się do siebie, widząc jak skutecznie Dear niemal w sekundę obróciła się, z różdżką w dłoni gotowa w każdej chwili ją użyć. Co prawda, gdyby chciał jej coś zrobić, stałoby się to już kilka sekund wcześniej, kiedy Reed pozostawał niezauważony, zaś Beatrice była doskonale widoczna. Tak jak i ona nie spodziewała się znajomości z kimś takim szemranym jak Shawn, tak on nie myślał, że będzie miał znajomych w TAK ZNACZĄCYCH rodach jak Dearowie. A jeszcze bardziej był zaskoczony faktem, że naprawdę ją polubił, dobrze im się rozmawiało… i rozumieli się, przynajmniej w kwestiach, o których rozmawiali.
-Witaj, Beatrice. – Po tych słowach, sam zauważywszy, że patrzy na nią z zbyt dużą jadowitością, zaczął odwracać wzrok od kobiety, tak żeby nie pomyślała sobie czegoś, co nie było prawdą. Niestety, jego kroki nie były wystarczające, bo zaraz potem zapytała go o te dziwne zachowanie. Uniósł brwi z tajemniczym uśmieszkiem na ustach, znaczący tak wiele i nic jednocześnie, po czym powiedział:
- Brudna? Oczywiście, że tak. Twoje nazwisko plami twoje piękne imię, więc trochę brudna jesteś. A tak, to wyglądasz znakomicie. – Powiedział, nie zdradzając po sobie żadnych zbędnych emocji, które poczuł, widząc jej zjawiskowy wygląd, różniący się od tej Beatrice, którą widział ostatnio.
Gdy się rozgościli, ściągnęła z siebie niepotrzebne już partie ubrań (czemu Shawn przyglądał się niezauważalnie) i odpowiedziała pytaniem na jego pytanie, po którym Shawn uniósł brwi i odpowiedział:
- Nie. Nikt jeszcze nie przyszedł na Nokturn, a tym bardziej tutaj, do mnie w celu… „czysto towarzyskim”. – Po tych słowach wyszczerzył się, żeby nie wyglądało to na żalenie się. Mu to odpowiadało, pogawędki o plotkach przy herbatce zbytnio go nie interesowały. – Więc możesz się nie krępować i od razu walić co cię tam trapi Trice. – Puścił jej oczko, opierając się w wygodniejszej pozycji na kanapie. Jej imię często przekręcał i skracał, do pierwszego członu, bądź ostatniego.

W praktyce, czas to coś bardzo niewzględnego. Określane za jego pomocą były godziny, sekundy, dni czy lata i zawsze one trwały tyle czasu. W praktyce natomiast bywało różnie. Ten cholerny łobuz potrafił się niemiłosiernie spieszyć, bądź dłużyć w zależności od tego, czego wolelibyśmy w danym momencie nie doznawać. I nijak nie można było nad nim zapanować, bez względu na to, jak bardzo tego by się pragnęło. Nic nie można było na to poradzić.
Jej zachowanie mogłoby przypuszczać na myśl, że w obliczu potencjalnego zagrożenia, które miałoby się na nią czaić za jej plecami, byłaby zupełnie bezbronna. Prawda natomiast wyglądała tak, że rzadko kiedy zdarzały się takie chwile, że dziewczyna nie byłaby w stanie sobie z nimi poradzić. Może i nie była świetnie wyszkolonym czarodziejem jeśli chodzi o walki, ale miała na tyle duże zdolności, że nawet cięższy przeciwnik nie powinien jej lekceważyć. Ona sama nigdy nie lekceważyła ludzi z którymi miała do czynienia.
Nie zamierzała zlekcewarzyć jego słów. Co prawda na przestrzeni wielu lat swojego życia przywykła do tego, że zazwyczaj ludzi dzielili się na tych, którzy o Dear'ach wyrażali się z szacunkiem, bądź ogromną pogardą. Tymi pierwszymi nigdy nie specjalnie się przejmowała, a tym drugim często odpowiadała zajadliwie. Czemu to robiła? Ciężko stwierdzić. Dziewczyna przecież przez dłuższy czas swojego życia czuła się tak, jakby pochodziła z zupełnie innej rodziny i mimo usilnych prób nie pasowała do swojego rodu. Ale mimo tego starała się jednak w jakiś sposób bronić klan przed dziwnymi oskarżeniami.
-Oh Shawn. Nawet nie wiesz, jak cudownie usłyszeć tak pokrzepiające słowa od w połowie mugolskego czarodzieja. Czyżby pod Twoimi aluzjami czaiła się delikatna nuta zazdrości? - ironia po prostu aż ociekała z jej słów. A jakby na potwierdzenie tego, przy ostatnich słowach dziewczyna nie omieszkała pokazać Reedowi język, niczym pięcioletnia dziewczynka. Lubiła, kiedy mogła z kimś w taki prosty sposób pożartować i móc po prostu powiedzieć mu nie do końca miłe rzeczy, których tak naprawdę nie myślała.
Na ostatnią wzmiankę, uśmiechnęła się delikatnie, niby przypadkiem spuszczając wzrok. W rzeczywistości nadal obserwowała chłopaka, tak jak zwykła to robić w stosunku do każdej osoby z którą miała kontakt. Ot, taka mania, która pozwalała kobiecie wyciągać więcej wniosków, niżby była w stanie wyciągnąć słysząc cudze słowa.
-Ranisz mnie takimi oszczerstwami wymierzonymi w moim kierunku - sięgnęła dłonią ku swojemu sercu, jakby to faktycznie ją dosięgło, ale uśmiech czający się na jej ustach mówił coś zupełnie innego.
Zdrobnienie jej imienia, w jego ustach, bardzo przypadło Bei do gustu. Bardzo lubiła, kiedy ktoś zwracał się do niej w taki sposób, jednak niewielu tak robiło. Sama dziewczyna uważała, że imię, które jej nadano przy narodzinach, niespecjalnie do niej samej pasowało. Jakby zostało zapożyczone od kogoś, o zupełnie innym charakterze, innym zachowaniu i z zaplanowaną przyszłością w zupełnie inny sposób. Trice bardziej do niej pasowała.
Powoli zdjęła pierścionek, który znalazła podczas pobytu w Dolinie Godryka. Był piękny, to z pewnością. Ale Bea nie miała pojęcia co takiego w nim było i czy nie powinna wyrzucić go, byle dalej od niej samej, bądź kogokolwiek. Obróciła go kilka razy w dłoni, po czym położyła na stole delikatnie przesuwając go w kierunku chłopaka.
-Czy możesz spróbować powiedzieć mi o nim coś więcej? Znalazłam go w Dolinie Godryka i mam dziwne przeczucie, że to nie jest po prostu srebrny pierścień z rubinowym oczkiem. A uważam, że ty znasz się na tym o wiele lepiej, niż ja. - podniosła wzrok na chłopaka, szczerze zainteresowana jego reakcją na to znalezisko.

Nie chcąc się z nim zgadzać, musiała jednak przyznawać mu dość często racje, chociaż wiele zależało od miejsca, w którym się stało. Możliwości często ograniczone były do pozycji. Spotkania z nim zawsze były intensywne dla jej umysłu. Nie zawsze udawało się jej nadążyć czy też spełniać jego oczekiwania, jednak Shawn mógł być pewien, że nawet w swojej głupocie czy braku doświadczenia pozostawała szczerą osobą. Miała wrażenie, że w pewien sposób ją rozumiał, chociaż nawet ona miała z tym problem — zwłaszcza w kwestii wyższych uczuć czy bardziej empatycznych zachowań, ograniczając się do czerni, bieli oraz szarości. Nie mogła zaprzeczyć temu, że nie poddałaby się po zwykłej odmowie, był jej za bardzo potrzebny. Nie tylko, jako nauczyciel, ale również jako inteligentny facet, który często nieświadomie otwierał jej inne perspektywy na jeden i ten sam problem. Dawał, więc nie widziała nic złego w korzystaniu. Blaith zawsze się śmiała, że są niczym lód i ogień, chociaż w rzeczywistości Nessie do gorącego płomienia było znacznie dalej, niż lodowatej kuzynce. Nie musiał się jednak obawiać, bo w najgorszym wypadku zmieni go w psa lub jakiegoś warana, a nie utnie mu rękę, jak zrobiła to Fire. Patrzyła na niego w milczeniu i z powagą, pozwalając rudym włosom kołysać się na czarnym materiale bluzki. - Jesteś piekielnie dobrym czarodziejem, dlatego to musisz być Ty Shawn. Dziwnie słyszeć, że nie pasuję do świata, w którym się urodziłam i w którym nauczono mnie funkcjonować. Nie wydaje Ci się, że całkowite odcięcie się jednak od przeszłości i tradycji, a pogoń za współczesnością sprawi, że utracimy bezpowrotnie coś wyjątkowego? Tak tylko pytam, bez odniesienia się do konkretnej sytuacji.
Wzruszyła ramionami zwyczajnie wiedziona ciekawością i jego postrzeganiem tradycji i wartości przekazywanych od pokoleń. Nie tylko tych z negatywnym brzmieniem, krzywdzącym mugol — wszystkich innych. Westchnęła, przesuwając palcami po swoim karku, błądząc karmelowymi tęczówkami po jego twarzy bez konkretnego celu. Postrzegała to chyba znów trochę inaczej niż Reed i sposób, w który ją o to zapytał, nieco zbił ją z tropu.[b] - Wiesz Reed, czasem spotykasz w życiu ludzi, którzy po prostu w nim zostaną. I nie masz na to żadnego wpływu, nie jesteś w stanie nawet zrozumieć, dlaczego tak, a nie inaczej. Nie muszę być Twoją przyjaciółką ani kochanką, aby dowiedzieć się czasem, jak sobie radzisz.[/b]
Wytłumaczyła najlepiej, jak potrafiła — chociaż umówmy się, Lanceley w te klocki nigdy dobra nie była i ubieranie żadnych uczuć w słowa było prawdziwym wyzwaniem. Nie potrafiła nazwać relacji, którą mieli. Była, istniała, musiała z tym żyć. Zacisnęła usta, unosząc brwi i kręcąc głową na jego słowa. To nie mogło być przecież tak banalne. - Nie chcę Cię wykorzystać, to brzmi okropnie. Chciałabym, żebyś podzielił się ze mną swoją wiedzą.
Poprawiła z delikatnym wzruszeniem ramion, wciskając mu kubeczek. Zbierali się do wyjścia, najwyższy czas. Jakkolwiek lody były pyszne, to mugolska knajpa była słabym miejscem do rozmów na tematy, które planowała z nim poruszyć. Złapała za torebkę, ciągnąc go za sobą i opuszczając śmierdzący hamburgerami oraz frytkami lokach, poczuła wreszcie rześkie powietrze. Musiał zapalić, ona też. I chociaż z ciekawością spoglądała na mugolski twór, postawiła na swoje czarodziejskie. Uśmiechnęła się w podziękowaniu za efektowne odpalenie fajki, zaciągając się dymem. Przeszła z nogi na nogę, stukając obcasami o chodnik, przesuwając spojrzeniem po kolejnych przechodniach. Reprezentowali sobą całe wachlarze emocji, których nie umiała określić. Dlatego lubiła obserwować ludzi, zawsze wydało się to jej interesujące. Westchnęła, odwracając się przodem do niego i wreszcie zdradzając mu rąbka tajemnicy, spoglądała mu w oczy, oczekując reakcji. Błękitne ślepia były jednak niezwykle trudne do odgarnięcia. Nie był zaskoczony, ale nie dostrzegła też złości, niechęci czy zbulwersowania.
- To nie zmienia faktu, że nie dowiem się, czy podołam, dopóki nie spróbuję. - odparła tylko cicho na jego komentarz, wcale nie czując zwątpienia. Zaśmiała się jednak zaraz, znów czując w ustach gorzki dym. - Mamy szczęście, jestem beznadziejna w emocje.
Dodała jeszcze, puszczając mu oczko i odchylając głowę do tyłu, spojrzała w niebo. Szary kłąb wymieszany z oddechem zakołysał się nad drobną studentką, a ją naszło na nostalgię. Nie mogła nie zauważyć podobieństwa, ba, nawet go o tym poinformować. Pozbyła się papierosa i zaraz złapał ją za ramię, teleportując.
Nie lubiła tego uczucia roznoszącego się po całym ciele, tego dreszczu niepewności. Uniosła powieki, czując otaczający ją chłód klatki schodowej i dziwną woń wdzierającą się do nosa. Wpatrywała się jednak przed siebie, zgarniając niewinnie rudy lok za ucho i patrząc na numerek widniejący na drzwiach. To tu się zaszył? Za tkwiącym nieopodal okienkiem malowały się jedynie cegły, nie mogła więc rozpoznać miejsca, do którego ją zabrał. Otworzył drzwi i weszli do pokoju umiejscowionego na poddaszu. Uniosła brwi, gdy tylko przesunęła po izbie spojrzeniem. To pozostawiało wiele do życzenia.
- Serio? Naprawdę TO TU się zaszyłeś? - zapytała tylko, wzdychając ciężko na ten obraz nędzy i rozpaczy. Pokręciła głową, zsuwając z ramion płaszcz. Nawet nie pytając o zgodę, rzuciła go gdzieś niedbale na tkwiącą tu skrzynie — która poza samotnym krzesłem była jedynym tu meblem i podwinęła rękawy bluzki, wyjmując różdżkę z torebki. Zacisnęła palce na orzechowym drewnie, nakierowując go na krzesło, które po chwili przeistoczyło się w miękką, olbrzymią kanapę. Wykonany z czarnego weluru mebel pełen był poduch, umożliwiał swobodne leżenie ich szerokością — przynajmniej komuś tak niskiemu, jak ona. Rzuciła jeszcze szybkie zaklęcie czyszczące — odświeżając zakurzone podłogi czy ściany, nadając temu miejscu odrobiny świeżości. Grzecznie schowała różdżkę do torebki, odkładając ją przy płaszczu — a wszystko to w akompaniamencie obcasów stukających o drewnianą podłogę. Skrzyżowała ręce na piersiach, podchodząc do niego i przesuwając po nim spojrzeniem, wciąż z malującym się wyrazem zaskoczenia na buzi. - Shawn. Mieszkasz tu czy tylko przetrzymujesz ludzi?
Drgnęły jej brwi, jednak tym razem się nie uniosły. Właściwie to nie oczekiwała jakieś spowiedzi, więc machnęła ostentacyjnie dłonią, ruszając w stronę kanapy i siadając wygodnie, wsunęła się w głąb siedziska, przylegając plecami do poduchy. Założyła nogę na nogę, poprawiając kraniec szortów. Uśmiechnęła się, ruchem głowy zgarniając włosy na bok, obdarzając go pociągłym spojrzeniem. Teraz mogli przejść do konkretów w cywilizowany sposób.
- A więc, jak wspomniałam wcześniej. - chciałabym, żebyś mnie uczył. Nie tylko czarnej magii, ale również sztuki korzystania z niej bez różdżki. Tych twoich sztuczek. Zdaje sobie sprawę, że zobowiąże Cię to do nawiązania ze mną dłuższej relacji i spotkań, co może niezbyt Ci odpowiadać. Pytanie więc brzmi, mój Drogi — co chcesz w zamian? Wszyscy wiemy, że takich przysług nie oferuję się za darmo. - zapytała wprost, nie robiąc podchodów i nie owijając w bawełnę. Była kimś, kto w ważnych sprawach zawsze mówił otwarcie, o co jej chodziło. Westchnęła bezgłośnie, nieco zaciskając usta. Co mogła mu zaoferować? Pieniądze, naukę transmutacji, przysługę do wykorzystania w każdym momencie? Nie miała pojęcia, co chodziło mu po głowie. Lazurowe tęczówki mężczyzny nie zdradzały jej jednak niczego. Wiedziała też, że miał pewnie kilka pytań, zanim w ogóle się zdecyduje, a on wiedział, że może je swobodnie zadawać. Przesunęła dłońmi wzdłuż ramion, zaciskając na nich palce. Trochę martwiło ją to, że niewiele może mu zaoferować.

Gdyby się zastanowić, Shawn już od jakiegoś czasu, można by rzec, że od kilku lat zaczął zdecydowanie dziczeć. Kiedyś rozpoznawalny był jako otwarty, pełen ironii i dziecinnej wredoty chłopak, który interesował się czarną magią. Teraz nie był nawet rozpoznawalny. Zniknął już z tematów do rozmów wielu ludzi, rozpłynął się we mgle, a niego zastąpiły inne osoby, inne problemy. Kolejną ewolucją w jego zachowaniu jest swoboda w komunikacji, która czasami nie istniała. Owszem, nie był jakiś niekomunikatywny, czego przykładem są jego rozmowy z Nessą, ale gdyby go postawić w sytuacji, w której teraz byłby w środku uwagi wśród całej grupy ludzi, zaczynał się odrobinę blokować, co z pewnością było już lekko zauważalne na lekcjach, które prowadził, a na pewno widziały to osoby, które znały go z przeszłości, z czasów kiedy był jeszcze asystentem.
Każda jego decyzja tak naprawdę miała jakieś usprawiedliwienie, ale Reed sam o nim nie miał pojęcia. Często dowiadywał się dopiero po czasie, co tak naprawdę chwyciło jego umysł i poprowadziło go konkretną ścieżką.
Gdy myślał o Nessie, wszystkie odczucia pojawiające się w jego głowie były raczej dobre, choć wciąż było zbyt dużo dziur i znaków zapytania. Podświadomie chciałby wiedzieć o niej więcej. Czy z czasem mogło to przerodzić się w pewną fascynację? Raczej nie, nie jest to ten rodzaj znajomości. Każda ich rozmowa była pewnym pojedynkiem umysłowym, w którym oboje przerzucali się sarkastycznymi wypowiedziami i najczęściej nie dochodzili do konsensusu.
- Nie pasujesz do świata, w którym się wychowałaś, ale nie chodzi mi tutaj o świat magii, nie zamierzam cię przekonywać do złamania różdżki i życia jak normalni ludzie. Chodzi mi o twoją wspaniałą rodzinkę, którą znam trochę bardziej może od strony Dearów, ale to wystarczy, żeby uznać ją za zdrowo popierdoloną. Jeśli w tym świecie nauczono cię funkcjonować, to dlaczego jesteś na „urlopie” od rodziny? Odcięcie się od tradycji jest zawsze kwestią dyskusyjną. Bo tradycja może wynikać z pewnych uprzedzeń, które z biegiem czasu stają się nieaktualne i taką tradycję powinno się stłamsić i zutylizować. Nie każę ci od razu nie świętować zimowych świąt. Za to arystokratyczne wartości są szkodliwe społecznie i powinny zniknąć. – Zakończył stanowczo, będąc w pełni świadomym jak radykalnie zabrzmiała jego wypowiedź. Tak jednak czuł całą tę sytuację i nie zamierzał ją okłamywać, że myśli inaczej, tylko dlatego, że jest Lanceleyem. Może właśnie powiedział jej szczerą prawdę zwłaszcza dlatego, kto jest jej rodzicami i z jakiego rodu pochodzi.
- Ludzie są w twoim życiu, jeśli im na to pozwolisz, jeśli o nich myślisz i w jakimś procencie sama chcesz, by oni w nim zostali. I ważnym jest też to, by te jednostki zauważały jakiekolwiek, nawet szczątkowe, zainteresowanie. Jeszcze nie spotkałem się z całkowicie bezinteresownym zainteresowaniem, chyba że na tle poznawczym. Tak, czaję, że chciałaś w jakimś stopniu się dowiedzieć co u mnie słychać, ale gdyby nie ta prośba, która cię popchnęła do działania, byś myślała o tym, ale po jednej nieudanej próbie znalezienia mnie, nie wykonywałabyś drugiej bo po co. Mam rację, czy cię nie doceniłem w swoim bezlitosnym altruizmie? – Zapytał, będąc zaciekawiony tą kwestią. Sam nie wyobrażał sobie na przykład napisanie listu do Blaithin tylko z zapytaniem o jej zdrowie i stan psychiczny, nie mając żadnego interesu. Było to dla niego obce.
Na jej słodkie obruszenie się, prychnął ze śmiechem i popatrzył na nią, z lekko podniesioną brwią i wyraźnym rozbawieniem.
- Chcesz wykorzystać moje podzielenie się wiedzy do swoich celów. Obojętnie jakbyś to ujęła, każde inne określenie będzie tylko jednym z wielu synonimów na „wykorzystanie”. Musisz się więc pogodzić, panno Lanceley, że przyszłaś do mnie, prosząc mnie o zgodę do wykorzystania moich skromnych usług. – Niemal się wzruszył, widząc jak bardzo niewinna w tym pojęciu była Nessa.
Zaraz potem zebrali się i przeteleportowali na jego poddasze, ulokowane na śmiertelnym Nokturnie, a z którego nie korzystał już parę miesięcy. Zapomniał już w jakiej scenerii je ostatnio zostawił, dlatego pierwszą myślą jaka przyszła mu do głowy, była ta, że ktoś się włamał. Wiedział jednak, że było to niemożliwe i zaraz potem przypomniał sobie w jakim celu wystroił tak całe to miejsce. Prychnął sam do siebie, karcąc się za tak niewykorzystany potencjał tego miejsca.
- Nie. Zaszyłem się w świecie mugolskim, to natomiast jest poddasze w dość znanym ci miejscu. Witamy na Nokturnie maleńka. – Powiedział, w myślach parodiując różnych prezenterów telewizyjnych, Nessa jednak mogła nie wyłapać tego ukrytego kontekstu, który tutaj zastosował. Dał jej pełną swobodę, dlatego też nie zareagował w żaden sposób, gdy rudowłosa zaczęła transmutować jego salon według własnej estetyki. W tym czasie, Reed odpalił kolejnego papierosa i patrzył tylko na nią z góry, bowiem dzieliła ich różnica prawie trzydziestu centymetrów. Na jej pytanie parsknął śmiechem i odpowiedział jedynie: - Oba. – Puścił jej oczko, wprowadzając ją odrobinę w klimat tego, czego chciała się nauczyć. Niestety, do ich potencjalnej nauki, nie wykorzystają ludzi, Reed nie zna nikogo, kto mógłby być dobrym manekinem do ich ćwiczeń.
Przeszedł obok niej i zaraz oklapł na kanapie, opierając się na oparciu na ręce, tak żeby mógł mieć dobry widok na dziewczynę. Paląc papierosa, dał jej znak, że może swobodnie mówić, co tam chciała tak naprawdę poruszyć, a nie było to do końca możliwe w takim miejscu jak McDonald’s. Nad odpowiedzią długo się zastanawiał, żar doszedł do filtra, zanim w ogóle Reed kwapił się odpowiedzieć. Odpalił drugiego papierosa i dopiero zaczął mówić:
- Z magią bezróżdżkową sobie poradzisz bez problemu, patrząc na to jak chorobliwie uczynną jesteś studentką. Co do czarnej magii, to nie jestem jeszcze pewien, czy byś była na tyle wytrzymała psychicznie, bym mógł swobodnie zacząć cię uczyć, nie lękając się, że za chwile mi tutaj ześwirujesz. Jednak przejdźmy do tej najbardziej interesującej mnie obecnie kwestii. Co ja chce w zamian? A co możesz mi dać? Może zacznijmy od pierwszej rzeczy. Powiedz mi o swoich tajemnicach, takich które mógłbym właśnie jakoś wykorzystać, które pomogłyby mi określić jaka jest cena za moją pomoc. – Odpowiedział patrząc jej prosto w oczy, jednak w całkowicie wyluzowany sposób, co było niemal abstrakcyjne, w zestawieniu z tym o co on ją prosił. To już była pierwsza próba zastosowana przez Reeda, która była jednocześnie zmieszana z jego egoistycznym zapędem, co go prze do poznawania ludzkich tajemnic.

Generacje przychodziły i odchodziły, dorośli czarodzieje skupiali się głównie na przyszłości swoich latorośli, poświęcając im czas i zachęcając do podejmowania śmiałych działań, sięgania po karierę. Aranżowano też małżeństwa, dodając do tej nowoczesnej pogoni za pieniądzem odrobinę tradycji. Wierzyła w to, że Shawn był popularnym na swoich studiach człowiekiem, duszą towarzystwa. Miał w sobie inteligencje oraz ironię w zdrowym połączeniu i chociaż odrobinę zdziczał, wciąż stare zwyczaje przebijały się przez jego sposób bycia. A przynajmniej tak uważała Nessa. Każdy się zmieniał, dojrzewał i były to rzeczy naturalne, z którymi walka była całkiem niepotrzebna. Wystarczyło to akceptować i odnaleźć się w nowej sytuacji na tyle szybko, aby z tych zmian wyciągać pozytywne korzyści.
W swojej prostocie i poukładanym świecie ruda widziała, że go lubi. Nie tylko za to, że był dobrym czarodziejem i elokwentnym rozmówcą, ale w dużej mierze za swobodę, którą dawał. Spędzanie z nim czasu w żaden sposób nie było uciążliwe - no, pomijając okazjonalny ból głowy, kiedy to zbyt oddawali się dyskusji na skomplikowane tematy życiowe, pełne metafor oraz sarkazmu. Zdawała sobie sprawę, że był bardziej doświadczony i wiedział lepiej, a jednak wciąż podnosiła rękawice, kontynuując walkę. Sprawiało jej to pewien rodzaj dziwnej satysfakcji - zwłaszcza teraz, gdy była trochę starsza i mądrzejsza niż podczas ich pierwszego, nieoficjalnego spotkania sprzed prawie dwóch lat. Nie mogła powstrzymać delikatnego uśmiechu na jego monolog, chociaż z początku wypowiadane słowa wywołały u niej drgnięcie brwi. - Skąd wiesz o moim urlopie? Faktycznie, arystokratyczne rodziny bywają specyficzne, jednak jestem święcie przekonana, że prawdziwie wierzą w słuszność swoich zasad i metod, tradycji. Powiedzmy, że Państwo Cortez, jak i moi rodzice niezbyt dobrze przyjęli moje zerwanie zaręczyn i chęć podążenia inną drogą, niż mi przygotowano, Shawn.
Puściła mu oczko, wzruszając delikatnie ramionami. Z początku było jej znacznie ciężej o tym mówić i czuła się paskudnie, jednak z każdym dniem było coraz lepiej. Odnajdywała zagubiony spokój, ignorując te drobiny tęsknoty i bólu, bo jako jedynaczka, zawsze miała dobry kontakt z rodzicami. Teraz musiała nauczyć się radzić sobie sama. Kto jak nie Nessa? Wychowana niczym syn, potrafiła szybko odnaleźć się w nowej sytuacji oraz działać, a nie siedzieć w kącie i użalać się nad sobą. Szczerość Reeda była jedną z jego największych zalet. Jej ród nie był tak potężny, jak Dear'owie, jednak wciąż - dzielili jakiś procent tej samej krwi, miała w sobie ich upór i dumę.
- Nie lubię wpuszczać ludzi dalej, niż na swój przedpokój. Zawsze myślałam o sobie jako o wilku, bo samiec alfa dba o swoje stado, on sam ma dużo mniejsze znaczenie i nie zdradza swoich sekretów. Lubię tak działać. Nie potrzebuję powodu, aby sprawdzić, czy u Ciebie wszystko w porządku - może poza wewnętrzną iskrą, która mnie ku temu pchnie. Prędzej czy później bym Cię znalazła, niezależnie od tego, czy coś od Ciebie chcę, czy nie. I nie każ mi tego tłumaczyć, bo akurat tej ułomności swojego charakteru ani nie rozumiem, ani nie lubię, akceptując jej istnienie. - powiedziała z westchnięciem bezradności, posyłając mu pociągłe spojrzenie spod długich rzęs, podkreślając tym samym szczerość swojej wypowiedzi. Może przez to, że ojciec kazał jej dbać o innych? Było to jednak problematycznie i upierdliwe, często sprowadzając się do zwykłego wbicia jej sztyletu w plecy, a blizn po nich miała już naprawdę wiele. Była zmęczona ciągłym rozczarowaniem. Właściwie to nawet nie wiedziała, dlaczego mu powiedziała - ot tak, wymsknęło się, wzbudzając odrobinę niezadowolenia. Prychnęła jeszcze na jego słowa, wywracając teatralnie oczyma, bo nadal wcale się jej nie podobało ich głośne brzmienie. Wiedziała, że tak było, ale widocznie niezbyt akceptowała fakt, że potrafiła być taką egoistką. Nie lubiła prosić innych o pomoc, zwykle doskonale radziła sobie sama, jednak do czarnej magii i czarów bez różdżki, nie potrafiła się zabrać. Nie było o tym w dostępnych książkach, a przesiadywanie po nocach w dziale ksiąg zakazanych mogło skończyć się tragicznie dla punktów domu i jej reputacji.
Wątpliwego przeznaczenia poddasze było ponure i brudne, nawet jak dla Nessy, która zwykle nie zwracała uwagi na takie drobnostki. Tu nawet nie było gdzie usiąść, nie licząc tkwiącej w rogu skrzynki - wyglądającej na tak starą, że mogłaby się rozpaść nawet pod wagą kogoś tak drobnego, jak ona. Był to wciąż jednak piękny mebel. Lepszy niż to samotne i nieszczęsne krzesło. Rozebrała się więc z płaszcza, przecinając cisze stukotem obcasów o drewnianą podłogę i podwinęła rękawy, wyjmując różdżkę. Reed miał szczęście, miał ze sobą eksperta w dziedzinie transmutacji i stworzenie wygodnej kanapy nie było absolutnie żadnym wzywaniem.
- "Maleńka"? Oh, przechodzimy do słodkich zdrobnień, skarbie? Nasza relacja wspaniale się rozwija. - zatrzepotała nawet rzęsami teatralnie, zerkając na niego przez ramię i poruszając podmuchem powietrza spomiędzy warg jeszcze rudy lok zalotnie, po czym wywróciła teatralnie oczyma. Absolutnie nie przeszkadzała jej ulica, na której byli. Podobno najciemniej pod latarnią, więc poddasze spełniało wiele warunków i mogło zyskać miano najlepszego do nauki miejsca. Czarowała w najlepsze, krzyżując ręce na piersiach z zadowoleniem, gdy skończyła. Miękka kanapa aż prosiła, aby na niej usiąść. Reed nie zdawał sobie sprawy, że i na to miała w głowie ułożony plan. Usiadła wygodnie, przesuwając palcami po welurze, zostawiając na materiale ślad własnych paznokci. Powiodła spojrzeniem karmelowych oczu na siedzącego obok mężczyznę, zajętego swoim papierosem. Mówiła więc pewnie i ze spokojem, na próżno było szukać zwątpienia czy prośby o nieme przyzwolenie. Zupełnie, jakby doskonale zdawała sobie sprawę z tego, co potrzebowała, aby osiągnąć swój cel. A potem nastała długa cisza, a spojrzenie dziewczyny utkwiło gdzieś w przestrzeni. Dłonią przesunęła po miedzianym paśmie włosów, aby przemknąć na kark i podrażnić go palcami. Nie poganiała go, nigdzie się nie śpieszyła. Zakołysała niebotycznie wysoką szpilką w powietrzu, przedzierając się przez otchłań własnego umysłu, gdy w końcu zdecydował się mówić, skupiając na sobie całą jej uwagę. Nie mogła ukryć irytacji, znów słysząc to samo, przygryzając dolną wargę i zaczepiając spojrzeniem o własne paznokcie, przesunęła nimi po swoim udzie. Skąd oni wszyscy wiedzieli, do czego była, a do czego nie była zdolna? Jakby znali ją na wylot, wiedzieli o niej absolutnie wszystko. Czując przenikliwe, niebieskie ślepia, wyprostowała dumnie głowę, jak zwykle zresztą, spoglądając mu w oczy.
- Przestań mnie nie doceniać Reed i brzmieć jak mój były narzeczony. - zaczęła w końcu z pozornym spokojem w głosie, za którym kryła się jednak ostrzejsza nuta. Zaśmiała się, kręcąc głową, pozwalając sobie na przesunięcie spojrzeniem po całej jego twarzy. - Nie. Nie jestem głupia, wybacz. Powiem Ci sekret, Ty mi odmówisz i tajemnica przestanie nią być. To tak nie działa skarbie. Trafiłeś na niezbyt wylewnego człowieka. - wzruszyła niewinnie ramionami, rozluźniając obydwie dłonie. Poruszyła rękoma, układając je na swoich nogach. W uszach cały czas brzmiało jego pytanie dotyczącego tego, co mógł chcieć w zamian i naprawdę nic nie przychodziło jej do głowy. Na nowo odszukała jego niebieskie tęczówki. - Bądź kreatywny, możesz poprosić, o co chcesz - jednak nie przewiduję gratisów. Mogę Ci płacić, być Twoją przykrywką, mogę Cię uczyć, mogę wykorzystać koneksje, żeby Ci coś załatwić. Mogę stworzyć Ci instrument, biżuterię. Mogę też Cię pokonać. Nie musisz decydować się teraz, możesz się zgodzić i poprosić o coś później. Ja zawsze dotrzymuje słowa.
Dodała jeszcze, przedstawiając mu kilka opcji i możliwości, które miał. Nie miała pojęcia, jak dobrze to rozegrać, bo pomijając, że niezbyt często o cokolwiek prosiła, to już na pewno nie o przysługi na taką saklę, odbijające się echem w codzienności.