kostka: 5
/92
przerzuty: 1/5

Jak na razie, w tym treningu uczestniczyła jedynie Brooks. Krukon był jedynie statystą, a każde wyprowadzane przez niego uderzenie, było słabsze od poprzedniego. Kolejne tłuczki omijały pałkę chłopaka i trafiały w cel. Mimo to Angielce było daleko do poczucia satysfakcji. Właściwie, to była sfrustrowana, bo Shaw poprzeczkę zawiesił tak nisko, że można by jej było używać do gry w limbo.

- Shaw, do cholery! Obudź się w końcu i zacznij coś grać! – krzyknęła w kierunku kolegi, który sprawiał wrażenie, jakby myślami był gdzie indziej.

Kiedy rozwalona przez Brooks tarcza została poskładana do kupy, Krukon mógł wyprowadzić kolejne uderzenie. Czasu miał całe mnóstwo, a mimo to uderzony przez niego tłuczek zmierzał w kierunku Julki z pożałowania godną szybkością. Mając cały czas świata jako sprzymierzeńca, Krukonka chwyciła pałkę oburącz i huknęła, ile fabryka dała. Uderzenie było mocne i precyzyjne, ale kto wie, może pan stażysta schował do rękawa jakiegoś asa, o którym dotychczas nie wspominał?

Czy inauguracja „Toru Brooksowej Zagłady” okazała się sukcesem? To wszystko zależało od punktu widzenia. Julka była zachwycona, bo było ciężko, cholernie ciężko i przez cały czas treningu trzeba było być skupionym na 100%, aby nie oberwać jednym z sześciu wściekły tłuczków. Solberg byłby z kolei innego zdania, bo wylądował w skrzydle szpitalnym, obitym jak brzoskwinia z dna siatki. Urazy przyjaciela i jej własne nie oznaczały jednak, że zamierzała poprzestać na jednej, niezbyt udanej próbie. Było wręcz odwrotnie, planowała wrzucić tor do swojego stałego planu treningowego i ulepszać go z każdym dniem. Okazja do tego pojawiła się zaskakująco szybko. Żółte sińce wokół złamanego nosa nie zdążyły się jeszcze zagoić, a już napatoczyła jej się kolejna ofiara, pod postacią sympatycznego olbrzyma, ścigającego dla Puszków i Srok. Chłopak postanowił z przytupem wejść w nowy rok i solidnie przepracować zimową przerwę, a kimże by była, gdyby odmówiła mu takiej możliwości? Cele mieli takie same, a w dwójkę zawsze pracowało się przyjemniej, niż w pojedynkę. No i zawsze był ktoś, kto cię zaprowadzi do skrzydła szpitalnego w razie wypadku, a to zawsze coś. Siedziała więc w szpagacie pod jedną z trybun i dokładnie się rozciągała, nie chcąc złapać kolejnego urazu głupiego. Z ledwo zagojonym nosem można latać. Z naderwanym mięśniem pozostawało jedynie spadanie.

@Thaddeus H. Edgcumbe

Nie zwykł nigdy się oszczędzać - a teraz, po tylu miesiącach opierdalania się, postanowił jeszcze bardziej dokręcić sobie śrubę. Dlatego też nie omieszkał zagadać do jednej z wielu znajomych twarzy z boiska - Julii Brooks, która słynęła z tego, że raczej się nie pierdoliła w tańcu, jeśli chodzi o miotły. A tego właśnie było mu aktualnie trzeba - porządnego wycisku i skupienia wyłącznie na treningu, żeby oderwać się od (przyznajmy, niezbyt kolorowej) rzeczywistości.
Dlatego też jeszcze przed omówioną godziną z Krukonką - podjął się solidnej rozgrzewki, żeby nie skończyć przypadkiem treningów równie szybko jak zaczął. Porozciągał się porządnie, pobiegał - rozgrzał wszystkie partie mięśni - i skoczył jeszcze do składzika Hufflepuffu, żeby podjąć kilka szkolnych fantów potrzebnych do treningu. Zjaranie mieszkania przez SLM wcale nie pomagało w ciułaniu galeonów na profesjonalny sprzęt.
— Hej Brooksie! — wyszedł zza trybuny, od razu dostrzegając rozciągającą się dziewczynę. Podszedł do niej - witając się typowo dla siebie: szerokim uśmiechem i uchyleniem niewidzialnego kapelusza. — Jak leci? — Widząc wchłaniające się sińce przy jej nosie, parsknął śmiechem - ze zrozumieniem, bo sam zaraz podciągnął bok koszulki ukazując rozlane sińce na żebrach. Ewidentnie od tłuczków. Taka to już była obtłuczona miotlarska brać.
— Czym nas dzisiaj poturbujesz? — podjął temat, nieukrywając tego, że już zacierał ręce na nadchodzący trening.

@Julia Brooks

Brooks terapeutką nie była, ale doskonale zdawała sobie sprawę, jak łatwo odgonić czarne chmury za pomocą dużej dozy wysiłku fizycznego, doprawionej solidną szczyptą bólu. Kiedy każdy mięsień palił, płuca walczyły o tlen, a ciało pulsowało tępym bólem, łatwo było zapomnieć o wszelkich problemach. A tych,  z tego, co się orientowała, Puchon miał ostatnio w życiu aż nadto. Słysząc dobrze znany szkocki akcent, odwróciła wielkie orzechowe oczy w kierunku jego właściciela. A więc przybył. Punktualnie i po wcześniej rozgrzewce, co widać było po ogromnym karku, parującym przy tej pogodzie jak komin w dokach Southampton.

- Hej, Edge. – Podniosła się zwinnie do pozycji stojącej i obdarzyła chłopakiem ciepłym uśmiechem, widząc, jak ten po raz kolejny zapomniał zdjąć kapelusza przed wyjściem. – Jak krew z nosa – odpowiedziała wielce dowcipnie, ale i zgodnie z prawdą. Wciąż musiała raz na jakiś czas ocierać twarz rękawem,  gdyż otrzymane w skrzydle eliksiry, nie zakończyły jeszcze swojej pracy.

- Przygotowałam mały tor przeszkód, przy którym ten Antoszowy, to plac zabaw dla syberyjskich sierot – powiedziała, po czym zaczęła pokazywać końcem palca kolejne wyzwania, jakie na nich czekały. - Zaczynamy od poziomych drabinek. Następnie pole błota, slalom między tyczkami i od razu czołganie się pod zasiekami, również w błocie. Jak już się wygrzebiemy, to mamy do obicia tłuczkami trzy ćwiczebne manekiny. Każdego po dwa razy. Następnie coś dla balansu, czyli bieg po wąskiej drewnianej belce, coś dla mięśni, czyli wspinanie się na wieżę po linie, a na koniec klasyczne przelatywanie przez pętle, które zmieniają rozmiar. Nic trudnego, tylko trzeba uważać na tłuczki, a konkretnie to na sześć tłuczków. Ale co to dla ścigającego Srok, prawda? – klepnęła go po przyjacielsku w ramię, ale nie ruszyła w kierunku białej linii startu, a leżącej pod trybuną zielonej torby Harpii. Jak się można było domyśleć, torba była powiększona zaklęciem, w końcu jak by się tam miało zmieścić to, co tu dzisiaj przytargała?

-Proszę– rzuciła krótko, bez zbędnych ceregieli i podała mu zapakowany jako tako podarek. Te ręce były stworzone do machania kijem, nie pakowania prezentów, choć i tak się starała. W środku znajdowały się nowe ochraniacze, kompas miotlarski i 50-procentowy bon zniżkowy do „Scopy”. – Mam nadzieję, że nowy rok będzie dla ciebie lepszy, niż poprzedni. Nie mów, że nie trzeba było, że nie możesz tego przyjąć i całej masy tych innych zbędnych rzeczy. Wystarczy „dziękuję”. – Uśmiechnęła się jeszcze i puściła oczko, żeby nieco pokrzepić go na duchu, po czym zaczęła dreptać w kierunku białej linii.

- Ubierz się i czekam na ciebie na starcie. I nie zapomnij o kasku, nie chcę znów domywać z butów czyjejś żółci!

Kod:

<zg>Punkty w kuferku</zg>
<zg>Sprzęt:</zg>
<zg>Łączna ilość pkt:</zg>
<zg>przerzuty:</zg> za każde 10 pkt, przysługuje ci jeden przerzut. Możesz z nich korzystać lub nie, zależy jak ci to pasuje fabularnie <3
<zg>kostki:</zg>

Drabinka pozioma:

Punkty w kuferku 48
Sprzęt: +10
Łączną ilość pkt: 58pkt
Przerzuty: 5/5
Kostki: 5+3(nieparzysta)

Nie mógł nie suszyć zębów, gdy słyszał zdrobnienie, którym zwracała się do niego Brooks. Nie raz słyszał, że jego nazwisko jest - delikatnie mówiąc - pojebane, jeśli chodzi o wymowę. 'Edge' z kolei wydawało się już zgrabnym zwrotem i na dodatek idealnie oddawało jego pozycję na boisku - skrzydłowego ścigającego. A akurat do tego podchodził z dumą - tak jak prawdziwy Szkot do rudych wiewiórek.
Z niemałym zainteresowaniem wymalowanym na poczciwej mordce kiwał z uznaniem głową, gdy Julia przedstawiała swój tor zagłady. Doskonale pamiętał protoplastę takiego treningu - wprowadzonego przez Avgusta w Hogwarcie. Jemu nie sprawił on większego problemu, ludzie jednak notorycznie się na nim łamali albo utykali w co wymyślniejszych przeszkodach.
— Huh, podziwiam inwencję — przyznał, drapiąc się kciukiem po podbródku. Skrzywił się nieco wyczuwając zaczątki brody. Będzie musiał się ich pozbyć. — U Antoshy biegłem zaraz obok Nancy, pamiętam jak musiałem wyplątywać ją z sieci... Ale brakowało mi tam właśnie tłuczków. — Uśmiech nie schodził mu z ust, niczym rasowemu masochiście. Prawda jednak była taka - i każdy miotlarz to przyzna - że póki tłuczek nie jest prawdziwy, to nie czuje się takiej presji i potrzeby jego uniknięcia. A akurat te piłki na boisku były największych wrogiem Thaddeusa - nic innego raczej nie było w stanie go zatrzymać, a co dopiero zdjąć z miotły.
— Coś jeszcze? — zagadnął, widząc, że Brooks wcale nie kieruje się na start, a w przeciwną stronę. Przejmując od niej zgrabny pakunek, zmarszczył brwi w konsternacji, odpakowując - jak się okazało - prezent. Ciemnozielone oczy widocznie rozszerzyły się - w pierwszym momencie niemal kryjąc się pod cieniem ściągniętych w buncie brwi, ale szybko odnalazły te orzechowe - błyszcząc już wdzięcznością. Doceniał - bardzo.
I choć Brooks widocznie chciała uniknąć większych wylewności, Thaddeus nie mógł sobie darować - właściwie w dwóch długich krokach dopadając do Krukonki i zamykając ją w niedźwiedzim, przyjacielskim uścisku. Na krótko jednak - bo zaraz zwolnił chwyt na jej 'wątłym' ciałku i szczerząc się od ucha do ucha, zmierzwił jej ikoniczną grzywkę.
— Dzięki Julka — powiedział po prostu, marszcząc śmiesznie nos. Zamrugał kilkukrotnie. — Wooh, dziewczyno, pachniesz jak całe pola lawendy w moim Hamilton — zaśmiał się swobodnie, głośno na własne skojarzenie i odwrócił się od towarzyszki, klaszcząc w duże dłonie. — DOBRA WIARA, LECIMY! — zakrzyknął rozgrzewająco, drobiąc truchtem w kierunku pozostawionego na boku sprzętu.

Już bez większej zwłoki, z wprawą profesjonalisty założył wszystko co było potrzebne - na prośbę Julki nie pomijając nawet kasku, choć zwykle by go sobie odpuścił. Ustawił się obok czarnej harpii, dla własnej wiadomości powtarzając jeszcze kolejne przeszkody do pokonania: drabinki, pole, slalom, zasieki, manekiny, równoważnia, lina i na sam koniec: pętle. Plus stała czujność na tłuczki. Ekscytacja go nie opuszczała - a kiedy do uszu dobiegł charakterystyczny świst wypuszczanych tłuczków, znajoma adrenalina rozlała się po krwiobiegu.
Rzucając jeszcze zadowolony uśmiech do Brooks - Edgcumbe wystartował, zmierzając prosto w kierunku poziomych drabinek. Nie zwolnił nawet na chwilę przed konstrukcją - wskoczył na drabinkę z gracją godną orangutana, pewnie wczepiając się w kolejne szczeble. Słysząc nadlatujące tłuczki - spiął wszystkie mięśnie, podciągając się niemal w poziomie do całej konstrukcji, która zachybotała pod jego ciężarem - piłki go tym razem nie dopadły. Wypuszczając gwałtownie powietrze - opuścił się w dół i rozhuśtał, by w nadanym sobie pędzie ukończyć już przeszkodę do końca.
Zeskakując z drabinek - zerknął jeszcze kątem oka na Brooks, by skontrolować jej postępy.

Punkty w kuferku: 92
Sprzęt: Boyden (+7), kompas, koszulka, rękawiczki, kask, ochraniacze, gogle (+6), różdżka (+5), ochraniacz na zęby (+milion do zachowania uśmiechu z reklam past do zębów)
Łączna ilość pkt: 92+18=110
przerzuty: 11/11
kostki: 3 i 4 – tłuczek w brzuch

Również się uśmiechnęła, widząc masochistycznego banana na twarzy chłopaka. O ile różnili się podejściem do tłuczków, bo dla Brooks te były największym boiskowym sprzymierzeńcem, to zgadzali się co do tego, że bez ich obecności, treningi stawały się znacznie nudniejsze, bo nie miało się przysłowiowego noża na gardle. Pokiwała jeszcze głową na słowa o inwencji i ruszyła po pakunek.
Cieszyła się, że Thadd postanowił przyjąć prezent. Ochraniacze z pewnością mu się przydadzą za kilka miesięcy, kiedy Harpie i Sroki zmierzą się na stadionie narodowym. Wtedy cała sympatia do Puchona gdzieś zniknie i ze znajomego ze szkoły, przemieni się w latający cel, który trzeba wyeliminować z gry. Zadarła wysoko głowę, kiedy chłopak zamknął ją w sobie w niedźwiedzim uścisku. Był znacznie wyższy i znacznie cięższy, czuła się przy nim niemal jak myszka w objęciach kota. Tylko bezpieczniej.

- Oooo, dziękuję – odpowiedziała na słowa o Hamilton. Nigdy tam nie była, ale komplement był nietypowy i miły.

W końcu mogli przejść do treningu. Julia wypuściła tłuczki i ruszyła śladem Tadzika, który wyrwał do przodu jak Flash. Po raz kolejny przeceniła swoje możliwości i dopasowała wysokość drabinek do partnera, nie siebie. Kiedy w końcu udało jej się doskoczyć, Puchon był już w połowie drabinek. Swoim tempem pokonywała kolejne szczebelki, unikając świszczących nad uchem żelaznych kul. Szło jej to całkiem przyzwoicie, do czasu. W końcu jeden z tłuczków rąbnął ją w brzuch, a poranna owsianka podeszła jej do gardła. Mimo to udało jej się nie spaść i nie zwymiotować. Kilka szybkich i głębokich wdechów wystarczyło, żeby uspokoić organizm i dokończyć pierwszą przeszkodę. Prawdziwa zabawa zaczynała się teraz – slalom po błocie.

BŁOTNY SLALOM:

Punkty w kuferku 48
Sprzęt: +10
Łączną ilość pkt: 58pkt
Przerzuty: 4/5
Kostki: 3+3(nieparzysta) → przerzucam pierwsze 3 na 6

Widząc jak Brooks obrywa tłuczkiem prosto w brzuch - syknął cicho i omal się nie cofnął, by dziewczyny nie zaasekurować. Poradziła sobie jednak, więc zrezygnował z narzucania się - nauczył się, że nie wszędzie i nie zawsze wypadało mu proponować pomocną dłoń. Chociaż chcąc nie chcąc i tak to właśnie z tego był znany - nie raz w końcu sam schodził z miotły na treningach, żeby pomóc innym.
Uśmiechnął się do dziewczyny pokrzepiająco - unosząc kciuk w górę w wyrazie uznania i ruszył na kolejną przeszkodę. Nie miał absolutnie żadnych oporów przed wleceniem niemal na łeb na szyję w błotne poletko, rozbryzgując wokół siebie całe połacie mokrej brei. Rozpoczął zaskakująco zgrabny jak na swoją aparycję slalom, przy każdym słupku sam siebie wytrącając z równowagi, by wykonać odpowiednio szybkie zwroty. Ostatnio to właśnie nad zwrotnością najwięcej pracował - z założenia wychodząc, że musi być bardziej elastyczny jako ścigający. Świst tłuczków zostawiał gdzieś za sobą, błyskawicznie radząc sobie z przeszkodą numer dwa - i przed podejściem do zasieków, swoim nawykiem zerknął na Brooks.

Punkty w kuferku: 92
Sprzęt: Boyden (+7), kompas, koszulka, rękawiczki, kask, ochraniacze, gogle (+6), różdżka (+5), ochraniacz na zęby (+milion do zachowania uśmiechu z reklam past do zębów)
Łączna ilość pkt: 92+18=110
przerzuty: 11/11
kostki: 5 i 3

Cios w brzuch, choć bolesny i nieprzyjemny, nie wymagał pomocy Tadzika. Po coś te ochraniacze jednak są, a mianowicie po to, żeby nie dać się zabić. Dopóki więc żyła, parła do przodu pomimo bólu. Chcąc nie chcąc, była pod wrażeniem sprawności chłopaka. Z pozoru był wielki i niezdarny, a tymczasem okazało się, że błotny slalom nie zrobił na nim najmniejszego wrażenia. Hasał wesolutko po błocie jak sarenka, z szybkością, o jaką by go nie podejrzewała, mijał kolejne tyczki i nim się zorientowała, już był przy zasiekach.
Slalom poszedł Brooks znacznie lepiej niż drabinki, podobnie jak ostatnio. Była niska, zwinna i szybka, dlatego bez większych problemów poradziła sobie z tą przeszkodą. Nogi jej się co prawda ślizgały jak diabli, ale za każdym razem, gdy już myślała, że wyląduje na glebie, w ostatniej chwili łapała równowagę w sobie tylko znany sposób. W butach chlupało jej od rozmokłej ziemi, ale to było nic przy tym, co ich czekało. Kiedy minęła ostatnią tyczkę, zgrabnie unikając lecącego w jej kierunku tłuczka, skoczyła na krótki pas zieleni, rozpędziła się i zanurkowała w błocie pod zasiekami, pokonując pierwsze metry na brzuchu jak pingwin. Teraz zostało już tylko się czołgać i dogonić Szkota.

ZASIEKI:

Punkty w kuferku 48
Sprzęt: +10
Łączną ilość pkt: 58pkt
Przerzuty: 4/5
Kostki: 5+6(parzysta) obrywam w plery

Ponownie skontrolowawszy sytuację towarzyszki, wyszczerzył się szeroko, łapiąc już nieco szybsze oddechy - tym razem bez choćby najmniejszych wyrzutów sumienia podszedł do zasieków. Właściwie to podbiegł - z gracją szczupaka rzucając się na błoto, nie żałując ni kolan, ni łokci, a tym bardziej dresów. Ciągle uśmiechał się pod nosem, kontrolując jednak oddech - takie tory przeszkód przypominały mu dzieciństwo, kiedy z hamiltonckimi chłopakami przekradali się pod (i nad) ogrodzeniami do prywatnych sadów, żeby nażreć się jabłek, nierzadko zgarniając kilka do wora na później. Meropa robiła najlepszą szarlotkę - ale przewróciłaby się w grobie, wiedząc skąd te wszystkie jabłka Thad przynosił...
I choć czołgał się jak zawodowy mundurowy pod ostrzałem artylerii - i choć słyszał doskonale świst nadlatującego tłuczka, to z racji swoich gabarytów i niemal muskających mu plecy zasieków, nie miał jak wykonać jakiegokolwiek uniku. Jedyne co mógł zrobić to napiąć mięśnie, w oczekiwaniu na uderzenie - które nadeszło sekundę po tym jak nabrał powietrza. Zaraz ze świstem je wypuścił - wyciśnięte przez agresywną piłkę. Zacisnął jednak zęby i nieco tylko tracąc na tempie, wygrzebał się spod zasieków, by stanąć na równe nogi i przed podejściem do kolejnego etapu zagłady - rozciągnąć zbity mięsień na plecach.

Punkty w kuferku: 92
Sprzęt: Boyden (+7), kompas, koszulka, rękawiczki, kask, ochraniacze, gogle (+6), różdżka (+5), ochraniacz na zęby (+milion do zachowania uśmiechu z reklam past do zębów)
Łączna ilość pkt: 92+18=110
przerzuty: 10/11
kostki: 4 i 2 – tłuczek w lewe przedramię

Czołganie się w błocie pod zasiekami. Czy to camp przygotowawczy dla żołnierzy przed wylotem do Wietnamu? Nie, to dwójka zawodowych oblatywaczy mioteł postanowiła sprawdzić, jak wiele mogą wycierpieć. Okazuje się, że całkiem sporo. Po pokonaniu pierwszych kilku metrów ślizgiem dziewczyna zaczęła się czołgać w kierunku wyjścia. Głowę i ciało miała zwieszone nisko, aby uniknąć bolesnych kolców. Człowiek uczy się na własnych błędach, a po ostatnim razie u Avgusta, dostała lekcję na całe życie, bo jej plecy i tyłek wyglądały jak szarpana wołowina. Tym razem to nie druty były dla niej utrapienie, a nieświadomy Puchon, który prąc do przodu, rozbryzgiwał butami błoto, które lądowało na jej włosach i twarzy. Nie zdenerwowała się jednak, a wręcz przeciwnie. Cała ta błotna kąpiel ją rozbawiła. Zwolniła jednak nieco, aby zwiększyć dzielący ich dystans. I to był błąd, bo tłuczek tylko na to czekał. Jakimś sobie znanym sposobem ominął zasieki i rąbnął ją z całych sił w lewe przedramię. Syknęła cicho przez zęby. Kolejny siniak do i tak dużej kolekcji. Jak tak dalej pójdzie, niedługo będzie wyglądała jak biedronka. Gdy pierwszy szok minął, przyspieszyła. Dwa razy przetoczyła się na placach, raz w lewo, raz w prawo. Była teraz dosłownie cała w błocie, ale za to uniknęła dwóch kolejnych tłuczków. Zresztą, ponoć błoto jest dobre na cerę, więc kto by się tym przejmował. Kiedy już się wygrzebała, wytarła buty o trawę, wypluła z ust muliste błoto i chwyciła za leżącą pod nogami pałkę. W końcu ćwiczenie, które tygryski lubią najbardziej.

MANEKINY:

Punkty w kuferku 48
Sprzęt: +10
Łączną ilość pkt: 58pkt
Przerzuty: 4/5
Kostki: 6 odbijam wszystkie

Jakkolwiek by to nie brzmiało - dawno nie miał pałki w rękach. Ostatni raz był chyba niemal pół roku temu na testach sprawnościowych u Walsha - kiedy to wszyscy sprawdzali swoje umiejętności na każdej quidditchowskiej pozycji. Tylko, że wtedy nie poszło mu również najlepiej, choć też nie najgorzej. Zwyczajnie przeciętnie - co jedynie upewniało go w twierdzeniu, że pałkarz z niego jest średniej klasy. Predyspozycje fizyczne miał teoretycznie o wiele lepsze od chociażby Julii Brooks (mimo, że wiedział ile pary w tej dziewczynie siedziało) - budowa młodego byka, wielkie łapy, dobry środek ciężkości i równowaga na miotle. A jednak był ścigającym, nie pałkarzem, ani nawet obrońcą.
Ważąc w dłoni quidditchową pałkę, parsknął cicho pod nosem. 50 na 50, że nadlatujący tłuczek odbije własną dłonią, a nie żelaznym okuciem kijka. To się dopiero nazywało ryzyko. Przerzucił pałkę do dominującej prawej ręki, ustawiając się twardo na ziemi, na lekko ugiętych kolanach. Przypomniały mu się czasy, kiedy to uczył Elijaha jak powinien odbijać tłuczki...
Raz - fuks. Dwa - bez wysiłku. Trzy - drgnęła mu powieka. Cztery - szczęście nowicjusza? Pięć - miał ochotę się zaśmiać. Sześć - wybuchnął gromkim śmiechem. Wszystkie perfekcyjnie odbite, jakby sam Merlin je kierował na manekiny.

Punkty w kuferku: 92
Sprzęt: Boyden (+7), kompas, koszulka, rękawiczki, kask, ochraniacze, gogle (+6), różdżka (+5), ochraniacz na zęby (+milion do zachowania uśmiechu z reklam past do zębów)
Łączna ilość pkt: 92+18=110
przerzuty: 9/11
kostki: 6
Trzy manekiny, sześć tłuczków, jedna pałka. Co mogło pójść nie tak? W przypadku Brooks nic, w końcu był to jej chleb powszedni. A w przypadku Tadzika? Tu się mogła spodziewać wszystkiego. No prawie, wszystkiego, bo tego, że chłopak odbije wszystkie tłuczki, to się akurat nie spodziewała. Pałka wyglądała w jego wielkich dłoniach jak różdżka w rękach Krukonki. Nie przyszła tu jednak podziwiać wysokiego Szkota, a ćwiczyć. Zacisnęła więc drobne dłonie na pałce i zaczęła atak na manekiny. Szło jej bezbłędnie. Każdy tłuczek trafiony został czysto, dokładnie tak, jak powinien. Siła, precyzja, wszystko tak, jak należy i po chwili każdy z blaszanych jegomości, oberwał po zakutym łbie. Mogłaby tak machać z dobrą godzinę, ale kiedy ostatni tłuczek dosięgnął ostatnią z ofiar, odrzuciła pałkę w bok, uchyliła się przed zdradziecką kulą zła i ruszyły w kierunku kolejnej przeszkody.

BELKA:

Punkty w kuferku 48
Sprzęt: +10
Łączną ilość pkt: 58pkt
Przerzuty: 2/5
Kostki: Well, shit. Spadam i dostaję manto od tłuczka w mostek

Nie wszystko jednak mogło pójść perfekcyjnie - co za dużo to po prostu niezdrowo. Wzorem bezbłędnie pałującej Julii, odrzucił pałkę na bok i przeszedł do kolejnej przeszkody, zgrabnie wskakując na nią obunóż. Nigdy nie miał problemów z równowagą, więc zaczął dość dobrze, choć błoto oklejające buty - i skarpetki - wcale nie pomagało w zachowaniu odpowiedniej przyczepności. Problemy zaczęły się dopiero, kiedy tłuczki zaczęły brać odwet chyba za akcję przy manekinach. Thaddeus zwolnił, tracąc pęd i zaczął się chwiać na wąskiej belce - cudem unikając dwóch tłuczków. Do trzech razy sztuka jednak - w końcu oberwał i to naprawdę porządnie, bezbłędnie w sam środek mostka. Uderzenie w splot słoneczny dosłownie odebrało mu dech - a to, że po prostu przechylił się na bok i zwalił jak długi do wody, było już oczywistym następstwem.
Najmniejszym zmartwieniem jednak było przemoczone ubranie - Puchon musiał przez dobrą dłuższą chwilę zawalczyć o odzyskanie oddechu, dziękując w duchu, że jednak założył te wszystkie ochraniacze. W końcu opanowawszy się na tyle, by móc kontynuować, wstał na równe nogi - nie wychodząc jednak z rowu, a podciągając się z powrotem na równoważnię, by uczciwie pokonać tę przeszkodę, już bez większych rewelacji.

Punkty w kuferku: 92
Sprzęt: Boyden (+7), kompas, koszulka, rękawiczki, kask, ochraniacze, gogle (+6), różdżka (+5), ochraniacz na zęby (+milion do zachowania uśmiechu z reklam past do zębów)
Łączna ilość pkt: 92+18=110
przerzuty: 6/11
kostki: 6+ 5

Co jak co, ale zwinność i balans ciała, były najmocniejszymi zaletami młodej Krukonki. Nie mogła się pochwalić wielką siłą. Była w końcu niska i szczupła. Musiała więc nadrabiać te braki w jakiś sposób i los chciał, że natura obdarzyła ją właśnie niezwykłym wyczuciem równowagi. Czy byłby jednak dar od losu, gdyby go pieczołowicie nie pielęgnowała? Godziny stania na miotle, a nawet pałowania w takiej pozycji nie poszła na marne, i teraz zwykła belka nie stanowiła dla niej najmniejszego problemu. Przezornie otarła buty o trawę, wciąż pamiętając niedawny poślizg i lądowanie w rowie. Nie można powiedzieć, że przeszła po belce, bo właściwie to po niej przebiegła, i to tak szybko, że nawet nie musiała się schylać przed tłuczkami. Te, jakby widząc zdecydowanie w jej ruchach, postanowiły obrać za cel towarzysza dziewczyny. Tadzik miał nieco mniej szczęścia. Tłuczek trafił go prosto w pierś, i to z takim impetem, że wylądował w zimnej wodzie. Szkot wykazał się charakterem i ponownie wspiął się na belkę, zamiast doczłapać do brzegu jak większość, ale dzięki temu udało jej się go w końcu wyprzedzić.

LINA:

Punkty w kuferku 48
Sprzęt: +10
Łączną ilość pkt: 58pkt
Przerzuty: 2/5
Kostki: 5+3(nieparzysta)

Nieważne, że upadasz - ważne jak się podniesiesz. A Thaddeus - chcąc nie chcąc - miał wybitną wprawę w podnoszeniu się po jakichkolwiek upadkach. Co to więc było takie zjebanie się z równoważni? Kilka głębszych wdechów i był gotów na dalszą część toru zagłady - szczerze ciesząc się, że Brooksie wyszła przynajmniej z dwóch ostatnich przeszkód bez żadnego szwanku. Zeskakując z belki - dobiegł do Krukonki, klepiąc ją po przyjacielsku w ramię i sprzedając kolejny szeroki uśmiech - w ramach uznania, teraz już popartego faktami. Dosłownie czuł jak pracują mu wszystkie mięśnie, przyjemnie rozgrzane - a nawet i trochę poobijane. To się właśnie nazywało: życie.
Rozpędzając się - wykorzystując nabrane tempo, wskoczył żwawo na drewnianą wieżę, chwytając się żelaznym chwytem liny. Oddychając głęboko i miarowo, nie zwalniając tempa, wspinał się śmiało w górę, wykorzystując - tak jak zapowiadała Julia - siłę swoich mięśni. Kilka razy musiał właściwie przytulić się do desek wieży - unikając polujących na niego tłuczków - ostatecznie jednak dość szybko dotarł na samą górę, gdzie podciągnął się na platformę. A potem, uśmiechając się pod nosem zsunął się z niej gładko, lądując miękko, w półprzykucu na trawie - zacierając olbrzymie łapki przed ostatnim sprawdzianem.

Punkty w kuferku: 92
Sprzęt: Boyden (+7), kompas, koszulka, rękawiczki, kask, ochraniacze, gogle (+6), różdżka (+5), ochraniacz na zęby (+milion do zachowania uśmiechu z reklam past do zębów)
Łączna ilość pkt: 92+18=110
przerzuty: 3/11
kostki: 3 i 4 – tłuczek w żebra

Przewaga. Jak długo była na przedzie? Kilkanaście sekund? A wszystko zapowiadało się tak pięknie. Wyprzedziła chłopaka na belce i z gracją godną szympansa, zaczęła się wspinać po linie. Szło jej całkiem nieźle. Oczywiście, nie pokonywała przeszkody z jakąś zawrotną prędkością. Była w końcu poobijana, miała na sobie ciężki sprzęt, no i zasięg ramion nie ułatwiał jej sprawy. Ten wielkolud Tadek i jego wielkie łapy to pewnie inna bajka. Dwa ruchy kulasami i cyk, Puchon na górze. Ona się jednak musiała męczyć. I to właśnie robiła – męczyła się, prąc wytrwale ku szczytowi. Do czasu. Nagle w jej kierunku nadleciały dwa wściekłe tłuczki. O ile pierwszego zdołała wyminąć, to drugi nie dał jej najmniejszych szans i trafił prosto w żebra.
- Kurwa! – syknęła, podnosząc się z tyłka na nogi. Całe szczęście, że nic sobie nie skręciła. Ucierpiała za to jej duma, no i raz jeszcze musiała się wdrapywać na szczyt.

PĘTLE NA MIETLE:

Punkty w kuferku 48
Sprzęt: +10
Łączną ilość pkt: 58pkt
Przerzuty: 0/5
Kostki: 5+1 (+parzysta) Ostatecznie obrywam tłuczkiem w prawe przedramię.

Zbyt podekscytowany potencjalnym EMOCJONUJĄCYM lotem na miotle, sam siebie musiał za to zganić - nie zorientował się czy coś stało się Julce, czy jednak nie. Wyciągając przed siebie dłoń, niewerbalnie przywołał do siebie szkolną miotłę (a było to jedyne 'zaklęcie' niewerbalne jakie mu w ogóle wychodziło). Żałował, że jeszcze nie zdołał uzbierać na własną miotłę - jednak mając jeden bon od Nancy i drugi, podarowany dzisiaj przez Julię, wymarzony zamiatacz zdawał się być w zasięgu jego łap.
Nie zwlekając, wskoczył na swoją miotłę, sprawnie wzbijając się w powietrze i nabierając prędkości. Położył się niemal na drewnianym trzonku, w końcu czując ten pęd, za który kochał gry miotlarskie - i ze zręcznością godną ścigającego, począł lawirować w powietrzu, przelatując przez wszystkie pętle. Wytracał jedynie na prędkości przy nagłych zwrotach, które musiał wykonać - nawet tłuczki mu nie przeszkadzały, w ogóle nie słyszał ich świszczącej szarży, jakby miały głęboko w poważaniu latającego już Edgcumbe'a. Tuż przy mecie - jednak jeden z nich go zaskoczył, nadlatując gdzieś od dołu. Trzasnął Puchona prosto w prawe przedramię, wprawiając go w ruch wirowy - to było jednak zdecydowanie za mało, żeby strącić go z miotły. Pomimo bólu promieniującego aż do łokcia - Thaddeus bez większych problemów ustabilizował lot i z gracją rasowego abraksana, wylądował na murawie.

Punkty w kuferku: 92
Sprzęt: Boyden (+7), kompas, koszulka, rękawiczki, kask, ochraniacze, gogle (+6), różdżka (+5), ochraniacz na zęby (+milion do zachowania uśmiechu z reklam past do zębów)
Łączna ilość pkt: 92+18=110
przerzuty: 0/11
kostki: 3 i 2 + dwie nieparzyste

Wspinanie się w sprzęcie po linie było trudne. Wspinanie się po raz drugi, po upadku i otrzymaniu ciosu tłuczkiem, było trudniejsze. Kiedy Krukonka w końcu dotarła na szczyt wieży, sapała z wysiłku. Czuła, jak palą ją ręce i dłonie. Mimo to dała radę i teraz została jej do pokonania ostatnia przeszkoda – czarodziejskie pętle, które zmianiały swój rozmiar, jedne szybciej, drugie wolniej. Przywołała do siebie miotłę w kolorze bułgarskiego szkarłatu, wskoczyła na nią bez większego wysiłku i ruszyła przed siebie, a w ślad za nią, dwa tłuczki. Dziś była ostrożniejsza, niż wczoraj, kiedy to pędziła, nie bacząc na nic. I jak skończyła? Ze złamanym nosem. Dziś nie poruszała się z jakąś zawrotną prędkością, ale za to sprawnie unikała tłuczków, które za wszelką cenę chciały zrzucić ją z miotły. Jeden świsnął jej tuż obok ucha, drugiego uniknęła, stosując zwis leniwca. Kiedy dotarła do mety, czuła jak adrenalina krąży jej we krwi. Była na potreningowym haju i aż musiała na chwile przykucnąć, gdy w końcu jej mięśnie się rozluźniły.

- Jak się czujesz? – zapytała Puchona. Widziała, że kilka razy oberwał tłuczkiem, w tym dosłownie przed chwilą. Sama nie została potraktowana przez kule zbyt łaskawie i do bogatej kolekcji urazów, doszły trzy kolejne siniaki. „Boydena”, którego wciąż trzymała w dłoniach, położyła delikatnie na murawie, sama zaś podniosła się z kucek. Kiedy zdjęła z oczu miotlarskie gogle, odsłoniła jedyny skrawek czystej skóry. Po takiej kąpieli błotnej czekał ją długi i dokładny prysznic. – Jesteś całkiem zwrotny, jak na swoje… warunki. – Uśmiechnęła się, zdejmując kask, pod którym skryte były mokre i skołtunione włosy. Bardzo długi i bardzo dokładny prysznic.

@Thaddeus H. Edgcumbe

Oddychał szybko, dość płytko - gdy Julka schodziła na murawę zaraz obok niego. Biorąc z niej przykład, postarał się ustabilizować to całe potreningowe rozedrganie - przede wszystkim prostując się i wykonując kilka ćwiczeń oddechowych. Głęboki wdech - ukłon z wydechem - wyprost i kolejny wdech: aż galopujące serce i musująca w żyłach adrenalina w końcu się uspokoiła. Przynajmniej na tyle, że nie rwał się do dalszych biegów. Masochista.
— Jakbym latał stojąc w miejscu — roześmiał się głośno, wyrzucając w górę ogromne ramiona i przeciągając się - z grymasem bólu, na nowo odnotowując obity na plecach mięsień. Skrzywił się nieco i zaczął zrzucać z siebie kolejne części miotlarskiego ekwipunku. Właśnie tego mu było trzeba - porządnego wycisku, po którym endorfiny zaczynały szaleć, a wszystko co właśnie widział wydawało się bardziej kolorowe i jaskrawe. Między błotnymi zaciekami na twarzy - błysnęły śnieżnobiałe zęby Edgcumbe'a, które wyszczerzył słysząc niewątpliwą pochwałę z ust towarzyszki.
— Ścigający nie mógłby usłyszeć piękniejszego komplementu — przyznał, podchodząc do Julki i obejmując ją przemoczonym ramieniem. — Chodź Brooksie, oblejmy jakoś tę zagładę. Choćby, kurwa, sokiem z jarmużu — skrzywił się przy tym, bo choć sportowcem był z krwi i kości, tak na słowo 'jarmuż' dostawał gęsiej skórki.
— Wiedziałem do kogo zagadać, żeby dostać w kość — powiedział jeszcze z uśmiechem, kiedy schodzili z boiska. Po drodze jeszcze zgarnął sprzęt swój - i Brooks, jako przykładny puchoński tragarz.

Przerzuty: 11/12
kostka: 1 - noga
wynik: Brooks:Shaw 1:0

zasady:

Nowa pałka Darrena (jakkolwiek to nie brzmi), zaintrygowała Krukonkę, która sama by oddała sporo za taki magiczny wynalazek, ułatwiający pracę pałkarza. Niestety, ona musiała się posługiwać zwykłym, niemagicznym kawałkiem drewna. Czy kijaszek chłopaka faktycznie nigdy nie chybiał? Tego miała zamiar się dowiedzieć na dzisiejszym treningu. Mecz ze Slytherinem miał się odbyć za kilka dni, więc uznała, że to idealny moment, aby wspólnie poćwiczyć i zgrać się nieco lepiej, choć miała wrażenie, że doskonale się dogadują zarówno na boisku, jak i poza nim. Jak najłatwiej i najszybciej przetestować nową pałkę, a zarazem wynieść z treningu pałkarskiego jak najwięcej? To proste – bludger. Uwielbiała tę grę, choć była nielegalna, niebezpieczna i niesamowicie zajebista. Na wszelki wypadek w bidonie z wodą rozcieńczyła nieco eliksiru wiggenowego, no i przestrzegła Darrena, żeby nie zapomniał kasku i ochraniaczy. W końcu mieli potrenować, a nie wylądować w skrzydle szpitalnym ze wstrząsem mózgu czy złamaniami.

- Serwus – zasalutowała do chłopaka, gdy ten pojawił się na miejscu i nie przeciągając niepotrzebnie, przeszła do rzeczy. – Na rozgrzewkę robimy dziesięć okrążeń wokół boiska, a potem wskakujemy na miotły i gramy w bludgera. Będzie fajnie – obiecała z szelmowskim uśmieszkiem i po prostu zaczęła biec.

Kiedy już wzbili się w powietrze, a tłuczek został wypuszczony, wyprowadziła pierwszy atak. Żelazna kula pomknęła ze świstem i ugodziła Krukona prosto w udo. Nie było to być może idealne uderzenie, ale jak na początek całkiem przyzwoite.

@Darren Shaw

Przerzuty: 11/12
kostka: 4 - tors
wynik: Brooks:Shaw 3:3

zasady:

Może to magiczna pałka, a może Krukon potajemnie trenował i jej o tym nie mówił. Co by to jednak nie było, nie dało się ukryć, że perfekcyjnie posłany przez chłopaka tłuczek trafił tam, gdzie bolało najbardziej – prosto w głowę. Choć Brooks zdołała jeszcze nieco się odchylić, nie uchroniło jej to przed uderzeniem. Żelazna kula trafiła w bok jej kasku, a w głowie momentalnie jej zabrzęczało. Poczuła tępy ból nie tylko w miejscu, w które oberwała, ale przede wszystkim w karku, gdy głowa Krukonki została brutalnie odchylona do tyłu.

- Nope – odpowiedziała, trzęsąc głową i starając się pozbyć mroczków przed oczami. – Ale nic mi nie będzie, spokojnie – dodała, nie chcąc, żeby Darren niepotrzebnie się martwił. Zresztą, grali w bludgera i oboje wiedzieli, na co się piszą. Nie miała zbyt wiele czasu na dojście do siebie, bo tłuczek już zawracał, gotowy, by ponownie zrobić jej krzywdę. Ustawiła więc miotłą bokiem, przerzuciła pałkę do lewej ręki i gdy kula znalazła się w jej zasięgu, uderzyła ją w kierunku Shawa. I tym razem trafiła, choć nieco lepiej, niż wcześniej. Żelazny złodupiec trafił bowiem prosto w pierś Krukona. Ała.

Przerzuty: 9/12
kostka: 6 - głowa
wynik: Brooks:Shaw 6:6

zasady:

Z najbardziej zaskakujących rzeczy na świecie, dzisiejsza dyspozycja Darrena zajmowała zaszczytne trzecie miejsce, zaraz za zimą zaskakującą drogowców i pustnikami zaskakującymi gryfonów. Uderzenie w głowę tłuczkiem raz, można było uznać za przypadek. Ale dwa razy? To już nawyk. Tłuczek uderzony przez prefekta leciał z taką prędkością, że Brooks nie miała nawet czasu pomyśleć o tym, żeby się uchylić. Żelazna kula trafiła ją prosto w czoło, i to z takim impetem, że aż zleciała z miotły. Całe szczęście, że wysokość nie była jakaś olbrzymia, a ciało Krukonki skrywały ochraniacze. Dzięki temu skończyło się na kilku siniakach oraz mroczkami przed oczami. Dojście do siebie zajęło jej trochę czasu, choć jeszcze przez dłuższą chwilę kręciło jej się w głowie. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz dostała w głowę dwa razy z rzędu.

- Pięknie, Shaw – skomentowała z uznaniem, bo forma chłopaka była dobrym prognostykiem przed meczem ze Ślizgonami. Kiedy tłuczek ponownie zatoczył koło i ruszył w jej kierunku, postanowiła odpłacić się chłopakowi pięknym za nadobne. Interesował ją tylko skalp prefekta. Zamachnęła się więc pałką z całej siły, a głuchy trzask, będący owocem spotkania drewna i żelaza, odbił się echem od trybun. Piłka poleciała tak, jak zaplanowała. Teraz nie była jedyną uczestniczką zabawy, która wróci do domu z guzem na głowie.