Uwolnił zgrabnie nogę z uwięzienia i mógł obserwować jak wilk warczy tuż nad twarzą dziewczyny. Mógłby teraz ją zaatakować i mocno uszkodzić, ale nie chciał tak szybko kończyć pojedynku. Co prawda upadek na murawę musiał być bolesny jednak skoro miała związek z quidditchem to nie mogła być dla niej pierwszyzna. Zaskoczyła go, że w pozycji leżącej próbowała jeszcze rzucać zaklęcia. Pozwolił, aby wilk oberwał i nawet sam Finn podszedł parę kroków bliżej, jakby chcąc poprzyglądać się twarzy Silvii. W tym samym momencie ta rzuciła w niego zaklęciem przed którym uskoczył. Udało mu się to bowiem dziewczyna rzucała to bez odpowiedniej postawy.
- Może lepiej wstań najpierw, a potem ciskaj zaklęciami. - wywrócił oczyma, nakazał wilkowi odsunąć się z niej i... wyciągnął do dziewczyny rękę, aby pomóc jej wstać. Niezależnie od tego czy przyjęła pomoc czy nie czekał aż się podniesie. Trzymał na ustach ładny uśmiech, niemalże życzliwy, choć w jego oczach cały czas majaczyła ta nieprzyjemna iskra. - Pierwsza zasada w zaklęciach: nie rzucaj ich z pozycji leżącej jeśli możesz wstać. Wilka obezwładniłaś, super, ale gdybyś walczyła z jakimś napastnikiem to byłabyś łatwym celem. A wiem co mówię, bo dużo czytałem i ćwiczyłem. - wyjaśnił od razu pochodzenie swojej wiedzy, aby nie uznała go za aroganckiego czystokrwistego szczyla. Nie, on dzielił się tym czego się dowiedział i co było jego pasją. Nie było w tym żadnej obraźliwej nuty, a najwyraźniej szczera porada. - Od początku? - cofnął się jeden, drugi krok i nie podnosił różdżki. - Och, zapomniałbym. Druga porada. Ugryź. - wydał komendę. Cały ten czas pogawędki wykorzystał po to, aby zaklęcie zeszło z wilka. Tym samym gdy Finn wypowiedział polecenie to wilk mógł rzucić się do kostki Silvii i się w nią wgryźć. - Oj, nogawkę gryź! Wybacz! - zdał sobie sprawę ze swojego idiotyzmu, przejął się i sprostował. - Puść! - zreflektował się, trzasnął swojego wilka zaklęciem, aby go całkowicie unicestwić. - Ym... to miało być, żeby nie lekceważyć nawet ogłuszonego tworu magicznego... przepraszam. Sprytek ogarnie ci wiggenowy jeśli potrzeba. - czy powyższe zachowanie zdradzało co krył ten niepokojący błysk w oku? Czy to było to? Gdy wydawał pierwszą komendę to czuł satysfakcję z władzy i kontroli nad stworem, a dopiero po fakcie zorientował się ze złego doboru słów. Popatrzył z lekkim niepokojem na Silivię, a potem na jej stopę.

@Silvia Valenti

Czuła się fatalnie w tym momencie. Wiedziała, że jej położenie jest tragiczne (dosłownie i w przenośni), ale nie podejrzewała, że to spotkanie będzie tak wielkim upokorzeniem dla niej. Już przy drugim zaklęciu Finn pokazał jej, gdzie dokładnie jest jej miejsce, tym samym wyzwalając w dziewczynie wszystkie najgorsze odczucia względem swojej osoby. I jeszcze ta durna uwaga przez niego rzucona... Gdyby tylko mogła to przemieniła by się w tego wilka i sama rzuciła się na puchona, byle tylko wgryźć się w jego aortę, lub cokolwiek, co pozwoliłoby go zabić. Dawno nie pałała względem nikogo tak negatywnymi uczuciami.
- Może bym to zrobiła, gdyby nie ten posrany wilk - burknęła w jego stronę, bez nawet cienia sympatii w głosie. Niechętnie, ale złapała jego dłoń i podniosła się na nogi. Nie czuła się jakoś źle. Wielokrotnie, nawet w ostatnim czasie, jej ciało miało bliski kontakt z twardym gruntem. Jednak miło było wstać i otrzepać się z kurzu, przygładzić włosy i ogólnie zadbać o to, aby nie wyglądać jak siedem nieszczęść. Słuchała uwag swojego przeciwnika, z całych sił powstrzymując się przed tym, aby nie wywrócić oczami i powiedzieć mu, gdzie może sobie wsadzić te wszystkie swoje uwagi... Może przez to poczuł by się pełniejs... znaczy pewniejszy siebie. Westchnęła głośno, próbując wyrównać bicie swojego serca, które bardzo mocno i szybko waliło w tym momencie. Próbowała skupić się na tym, co miała teraz zrobić. Obserwowała, jak oddalał się, aż nagle poczuła, jak zęby tego paskudnego zwierzęcia zaciskają się na jej nodze. Wrzasnęła bardziej ze strachu niż z bólu, bo adrenalina wciąż buzowała w jej żyłach i nie pozwalała jeszcze na to, aby ból dotarł i rozgościł się w świeżo wytworzonej ranie. Za to szok... Ah, ten pałętał się po całym jej ciele! Na szczęście, po chwili wilka już nie było, został unicestwiony przez chłopaka. Jednak jej rana była jak najbardziej obecna, realna. Krew sącząca się z niej również wyglądała na prawdziwą! Zszokowana utkwiła swoje spojrzenie w chłopaku, próbując zrozumieć, co tu się właściwie stało. Nie słyszała tego wszystkiego, co do niej mówił. Nie chciała chyba tego nawet słyszeć. Jej mózg wysyłał tylko jedną komendę, która uporczywie kołatała się w głowie. Zabij. ZABIJ GO! - Czy ciebie popierdoliło?! W dupę sobie wsadź swój eliksir! - ryknęła w jego kierunku, kurczowo ściskając swoją różdżkę w dłoni. Chciał się bawić? Ok, Valenti mogła spróbować się z nim zabawić. Niewerbalnie rzuciła zaklęcie glacius. Po chwili tuż przed nią uformowały się przepiękne, lodowe ptaszki, przeróżnych kształtów, rozmiarów i ras. Wyglądały majestatycznie. W żadnym razie groźnie. Jednak Valenti machnęła krótko różdżką, a wszystkie naraz natarły w stronę Garda. Skoro on posługiwał się innymi, aby ją skrzywdzić, dlaczego ona nie mogła?

Co robi zaklęcie:

@Finn Gard

Rok szkolny się zaczął, więc czas było zabrać się do roboty. W czerwcu udało się ślizgonom krwią i potem wywalczyć Puchar Domów, a w tym roku Max obiecał sobie, że zrobi wszystko, by tym razem również trofeum z Quidditcha trafiło w ich zielone łapska. W tym celu zgłosił się do @Julia Brooks. Wiedział, że krukonka nie odmówi mu wspólnego pałowania. Wolał jednak nie ryzykować urazami w Hogwarcie już na początku roku szkolnego, zwłaszcza po tym, jak wyglądała jego uczta powitalna. Umówili się więc na boisku treningowym w Dolinie Godryka. Solberg dzięki bogu miał za sobą kursy teleportacji i nie musiał kombinować świstoklika, jak wtedy, gdy bywał częstym gościem w tutejszym Domu Starców.
Ze szkolnego składzika "pożyczył" sprzęt, wraz z ochraniaczami i udał się na umówione miejsce. Boisko było puste, a pogoda prawie idealna. Kilka chmurek zwiastowało, że dzisiaj może przyjść deszcz, ale jak na ten moment, słońce leniwie ogrzewało teren boiska.
W oczekiwaniu na Julię, Max zaczął ogarniać sprzęt. Odpowiednio się ubrał, by jak najmniej złagodzić szkody fizyczne i wskoczył na miotłę w celu krótkiej rozgrzewki. Brakowało mu tego przez okres wakacji,a w Luizjanie niestety nie miał za bardzo jak ćwiczyć, poza testami organizowanymi przez tamtejszą drużynę, z której wyszedł z parą nowiusieńkich gogli.

Na szczęście nie musiał długo czekać, bo Krukonka, jako osoba do bólu punktualna teleportowała się równo o umówionej porze. W dłoni trzymała miotłę wypożyczoną w Hogwarcie miotłę i ubrana była już w sportowy strój, łącznie z ogólnodostępnymi drużynowymi ochroniaczami. Oboje wiedzieli, po co się zjawili właśnie tu, w Dolinie Godryka. Bludger był ekscytującym sportem dostarczającym emocji większych nawet od samego quidditcha, ale z powodu swojej kontuzjogenności, był surowo zabroniony na terenie szkoły. I na terenie całego kraju również, ale to już było mniej istotne. A szkoda, bo bludger był idealnym sportem dla każdego, kto uwielbia wywijać pałką i uprzykrzać życie zawodnikom drużyny preciwnej. Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko widząc kolegę z Laboratorium Medycznego, którego była członkiem. .
– Co słychać, Solberg? – zapytała, patrząc na niego z zainteresowaniem. – Widzę, że już w pierwszym tygodniu szkoły chcesz wyczerpać limit głupot na cały rok – dodała, puszczając mu porozumiewawcze oczko. Zajście z udziałem chłopaka, do którego doszło podczas wieczerzy było jednym z głównych tematów przewijających się podczas rozmów w dormitorium.
Brooks daleko było jednak do oceniania. Wrodzony stoik nakazywał jej z dystansem podchodzić do wszystkiego, co ją otacza, a poza tym czyjeś dramaty były czyimiś dramatami i dopóki nie wpływały jakoś na jej egzystencję, nie interesowały ją szczególnie. Były za to wspaniałym pretekstem do przepełnionego sympatią dokuczania zainteresowanym, a z takiej możliwości Julia zawsze ochoczo korzystała.
– A tak swoją drogą, to od kiedy jesteś tak punktualny? Ostatni raz gdy widziałam, że byłeś gdzieś przed czasem, to akurat w „Trzech Miotłach” miały się zacząć „Happy Hours”.


@Maximilian Felix Solberg

Gdy zauważył znajomą postać, która pojawiła się na murawie, obniżył lot by po chwili ponownie stanąć na ziemi. Przywitał się z Julią i uśmiechnął słysząc jej pierwsze słowa.
-No tak, jakoś ten rok zaczynam z przytupem. Ale spokojnie, ciężko mi będzie pobić głupotę z poprzedniego. - Zdarzenie w Wielkiej Sali było głośne z prostego względu, większość szkoły tam była i ciężko było tego uniknąć. Max nadal nie wiedział, dlaczego Felek tak na niego ruszył i co gorsza, Solberg nie potrafił zrozumieć, dlaczego zareagował na puchona w ten sposób.
Wiedział, że dziewczyna nie będzie mu prawić tutaj morałów. Nie tylko mu to do niej nie pasowało, ale też nie w takim celu się tutaj spotykali, a uszczypliwe uwagi tego rodzaju był w ich relacji normą.
-Pałowanie i alkohol zawsze mnie mobilizują! Trzeba kiedyś to połączyć... - Tak, ślizgon właśnie wpadł na pomysł by stworzyć pijacką grę na miotłach. To się mogło bardzo źle skończyć dla każdego, kto da się na to namówić.
-No, ale nie ma czasu na gadanie. Boisko opłacone, więc w górę miotły! Musisz mnie trochę poduczyć bo wyszedłem z wprawy. - Ponownie wskoczył na szkolnego Nimbusa podlatując prawie pod same pętle.
-Myślałem, żeby zacząć od tradycyjnych kółeczek na rozgrzewkę. - Krzyknął do niej jednocześnie wyczarowując w powietrzu mieniące się obręcze. Kółka co kilka sekund znikały i pojawiały się w nowym miejscu. Niektóre dodatkowo zmniejszały się z czasem wymagając od nich jeszcze szybszej reakcji. Idealna rozgrzewka na prędkość i zręczność, która może im się później przydać, jeżeli nie chcę wylądować w Św. Mungu.


Kostki:
Rzuć k100, by sprawdzić, przez ile % obręczy udało Ci się przelecieć.

KOSTKI: 80

– Alkohol i latanie? Co ty, Max, „Proroka…” nie czytasz? Teraz co druga reklama w gazecie to reklama kampanii społecznej: Nie latam po alkoholu. – Choć słowa brzmiały jak nagana, wyraz twarzy Krukonki nie zostawiał wątpliwości, że jedynie żartuje.
Julia bez wahania zgodziła się na propozycję Ślizgona. Bez zbędnego rozpieszczania się nad sobą, zasiadła na niewygodnej szkolnej miotle i wystrzeliła do góry. Miotła była stara i wolna, ale w sprawnych dłoniach pozwalała na zrobienie niemal wszystkiego. A tak się składało, że dłonie Krukonki były nad wyraz sprawne.
– Wyszedłeś z wprawy? A kiedy byłeś we wprawie? – zażartowała, kręcąc nad chłopakiem pętle jak sęp nad ranną gazelą.
Gdy Ślizgon wypuścił ze swojej różdżki obręcze, pewnie ruszyła w ich kierunku. Pierwszą z nich niestety kompletnie ominęła. Nie spodziewała się bowiem, że te będą się kurczyć i znikać. Po początkowym falstarcie wiedziała jednak na czym stoi i znacznie przyspieszyła, dzięki czemu bez problemu przeleciała przez kolejną. Obręcze pojawiały się w losowych miejscach, co znacznie utrudniało ustalenie jakiejś jednej efektywnej trasy. W praktyce musiała się wykazać nie lada refleksem. Czasem wystarczyło się lekko unieść i przyspieszyć, częściej jednak zmiana kierunku lotu była nagła i agresywna. Był to zdecydowany plus, który znacznie urozmaicał całą zabawę. Brooks wyciskała z miotły absolutne maksimum, sprawnie przelatując przez niemal każdą obręcz. Kiedy ostatnia z nich zniknęła, dziewczyna odwróciła się, spojrzała na wiszącego niżej Maxa i wyczarowała mu pierwszą obręcz:
– No to teraz twoja kolej! – poinformowała go, obserwując z zainteresowaniem, jak ten sobie radzi.

@Maximilian Felix Solberg

Kostka: 58

-Nie mów, że nie zagrałabyś w alko-pałowanko. - Rzucił zadziornie w jej stronę. Oczywiście był to bardzo głupi pomysł, ale ktoś musi takie wypróbowywać, żeby inni wiedzieli, czego robić nie wolno. Zresztą, nikt nie karze od razu im latać na normalnej, quidditchowej wysokości. Można by to ogarnąć na poziomie zasięgu dziecięcych miotełek.... Albo i na samych dziecięcych miotełkach...
Co racja, to prawda, szkolny sprzęt nie był najlepszej jakości. Co prawda opiekunowie starali się wymieniać zużyte egzemplarze, ale prawda była taka, że przy takiej ilości uczniów musieliby ciągle kupować nowe miotły. Dlatego Max uznał, że czas ogarnąć coś swojego.
-Żebyś mnie widziała, jak wymiatałem, jako 80-cio letnia staruszka. - Uśmiechnął się na wspomnienie wycisku, jaki dał Lucasowi jako Babcia Felicja. Sam był zdziwiony, że ta stojąca nad grobem kobieta, miała taką parę w rękach.
Obserwował z zainteresowaniem, jak Julia przelatuje przez wyczarowane przez niego obręcze. Radziła sobie bardzo dobrze i udało jej się przelecieć praktycznie przez wszystkie.
-No nieźle Brooks. Przynajmniej jak na rozgrzewkę. - Teraz to on zażartował z niej. Gdy uniosła różdżkę, przygotował się do lotu i gdy tylko zobaczył pierwszą obręcz, wystartował w jej kierunku. Solberg miał tę przewagę, że bardzo dobrze wiedział, czego się spodziewać. Niestety, czy to kwestia rozmiarów jego cielska, czy po prostu dużo większych umiejętności dziewczyny, Solbergowi udało się zaliczyć tylko nieco ponad połowę obręczy. Nie od dziś wiedział, że zwinność to jedno, ale im większa masa, tym ciężej się nią manewruje przy takiej prędkości. Najzwyczajniej w świecie nie był w stanie zdążyć do niektórych obręczy, nim te zniknęły by następnie pojawić się w innym miejscu.
-Chyba jednak kruki latają lepiej od węży. - Skomentował swój popis, gdy już ukończył cały tor.
Zaklęciem przywołał leżące na ziemi pałki i rzucił jedną w stronę Julii.
-To co, czas na trening właściwy? - Nie mógł się już doczekać, aż wypuszczą tłuczka i będą mogli się trochę powyżywać na piłce.


Kostki:
Nasz cel to przerzucić tłuczka przez obręcz. Rzucamy k6:

1,4 - lewa obręcz

2,6 - środkowa obręcz

3,5 - prawa obręcz

A następnie k6 na celność:

parzysta - trafione

nieparzysta - nietrafione

KOSTKI - 4 i 4

Jako 80-letnia staruszka? Coś ty znów wymyślił? – zaśmiała się na myśl o ślizgonie w starej podomce trącającej naftaliną, z kieszenią pełną miętówek z recepcji. Jeżeli ktoś mógł wpaść na tak dziwny pomysł, to właśnie ten barwny (i dziwny) ptak w postaci rezydenta domu Salazara Slytherina.
Gdy nadeszła pora ślizgona na przelatywanie przez obręcze, postanowiła zrobić wszystko, aby jak najbardziej utrudnić mu zadanie. Może dlatego chłopak z takim trudem dolatywał do obręczy, choć wiążąca się ze wzrostem masa i wysłużona uczelniana miotła również mogły mieć w tym swój udział. W każdym razie Krukonka miała mnóstwo frajdy z obserwowania Maxa, który z trudem lawirując miotłą, starał się dolecieć do zwężających się obręczy, powstających w kompletnie przypadkowych miejscach.
– Nie można być świetnym we wszystkim, choć warto próbować – odpowiedziała, chwytając pałkę. – No to do roboty!
Gdy tłuczek wystrzelił w górę, wzbiła się z elegancją w powietrze i ruszyła w kierunku trzech wysokich obręczy. Żelazna kula leciała z furkotem w jej kierunku, więc mocniej zacisnęła palce na pałce, chwyciła się mocno miotły i tak ułożyła miotłę, aby móc bez problemu wykonać pełen zamach. Tłuczek błyskawicznie pokonywał kolejne metry dzielące go od dziewczyny. Gdy znalazł się w zasięgu pałki, ta błysnęła jedynie, a w powietrzu rozległ się tępy grzmot uderzanego drewna.
Złowroga kula momentalnie zmieniła kierunek i ruszyła w kierunku lewej obręczy, przez którą gładko przeleciała.
Krukonka uśmiechęła się do siebie. Kula poleciała dokładnie tam, gdzie miała polecieć. Kto wie, może, gdy będzie robiła postępy w takim tempie jak obecnie, to szybko się oderwie od ławki rezerwowych? Konkurencja w Ravenclawie była ogromna, prawdopodobnie największa w całej szkole, co było przekleństwem, ale również zaletą, bo zmuszało do ciągłej pracy nad sobą i niespoczywania na laurach.

Kostki: 5 i 5

Jej zdziwienie wywołało u Maxa kolejny śmiech. Nawet żałował, że nie spotkał Julii tego dnia, gdy jego ciało postanowiło nagle... lekko się zmienić.
-Szczerze to nie wiem. Mogła być to wina jakiegoś nieudanego eliksiru, albo mi dolali czegoś do dyniowego, w każdym razie obudziłem się jako staruszka. Wykorzystałem to oczywiście maksymalnie. Od rana randka, później gra z innymi boomerami w gargulki no i na końcu trening z Lucasem... - Był to zdecydowanie jeden z najciekawszych dni podczas tamtego roku szkolnego. Nie mógł nie wspominać z uśmiechem, jak grupka uczniów, w skórach co najmniej 20 lat starszych czarodziejów, stała się główną atrakcją jednego z barów, bo postanowili zrobić sobie turniej i potańcówkę.
Krukonka z pewnością nie ułatwiała mu zadania, które polegało na trafianie w obręcze. Max nie był zbytnio zadowolony z tego, jak mu poszło. Nie myślał, że aż tak straci formę po wakacjach. Miał nadzieję, że samo pałowanie pójdzie mu już lepiej. W końcu na boisku najważniejsza była dla niego celność i siła.
-Weź, taki ideał jak ja nie może sobie pozwolić na takie niedociągnięcia. - Rzucił jeszcze uwalniając tłuczek, który od razu śmignął w stronę dziewczyny. Max obserwował, jak Julia bierze precyzyjny zamach i uderza piłkę, która płynnie śmignęła w kierunku lewej obręczy.
-No nieźle, nieźle, ale patrz jak to robi profesjonalista. - Wyciągnął w jej stronę język i podleciał do nawracającego tłuczka. Poprawił uchwyt, by pałka pewniej leżała w jego dłoni, wziął zamach i posłał kulę w kierunku bramek. Niestety cios został źle wymierzony i tłuczek odbił się od słupka gwałtownie zmieniając kierunek.
-Albo lepiej, ja popatrzę, jak Ty to robisz. - To zdecydowanie nie był jego najlepszy dzień. Liczył na to, że jest to kwestia porządnego rozgrzania mięśni i już za chwilę pójdzie mu dużo lepiej.


@Julia Brooks

KOSTKI: 3,3

Dziewczyna uśmiechnęła się z politowaniem, widząc, jak obrośnięty w piórka Ślizgon wsiada na miotłę i z pewną miną wyczekuje lecącego w jego kierunku tłuczka. Uderzenie, które wyprowadził, było mocne, ale niecelne. Żelazna kula zaświszczała cicho i poleciała w kierunku pętli, ale nie trafiła w jej środek, a w słupek. Kiedy uśmiech na twarzy Maxa przygasł, nie mogła się powstrzymać i wymownie prychnęła ze śmiechu.
– No to w takim razie wyjmuj notes i notuj – odpowiedziała, wznosząc się w powietrze.
Dobrze się bawiła podczas dzisiejszego treningu. Nie było w tym nic szczególnie dziwnego. Dobrze znała Ślizgona i dobrze się czuła w jego towarzystwie, a do tego po raz pierwszy od dawna miała okazję grać na quidditchowym boisku. Choć luizjańskie pastwiska i lasy były piękne i wymagające, to jednak daleko im było do klimatu stadionu. A poza tym snopy siana, choćby się bardzo starały, nigdy obręczami nie zostaną. Teraz, w dobrze sobie znanym środowisku, latanie na miotle dawało jeszcze większą frajdę niż zwykle. Poczuła się na tyle pewnie, że postanowiła wykonać odbicie do tyłu – zagranie, które wyszło jej perfekcyjnie podczas letnich testów. Pozwoliła więc, aby tłuczek ją ominął (co niemal nie skróciło ją o głowę), po czym ustawiła się plecami do obręczy i z wyczekująco spojrzała na zawracający tłuczek, wściekły jak osa. Gdy jego furkot nie pozostawiał najmniejszych wątpliwości co do dzielącej ich odległości, zacisnęła mocno palce na rączce i uderzyła pod odpowiednim kątem. Kula prześliznęła się po kiju i ruszyła w kierunku prawej obręczy i choć była naprawdę blisko, to ostatecznie przeleciała obok niej.
– Lekcja pierwsza. Ten się nie myli, co nic nie robi! – usprawiedliła się z uśmiechem, wciąż nie spuszczając wzroku z tłuczka, który miał to do siebie, że był jak pijany wujek – lubił wpadać w gości, kiedy nikt się tego nie spodziewał.

@Maximilian Felix Solberg

Kostki: 1,2

Przyzwyczaił się już do tego, że zazwyczaj psuł to, co powinno być dla niego oczywiście proste. Zresztą latanie i quidditcha traktował bardziej jako pasję, więc nieważne jakie wyniki osiągał, zawsze czerpał z tego przyjemność. Nawet jeżeli musiał latać półnagi w seksownym stroju podczas lekcji.
-Krok pierwszy, trafiaj w pętle. - Udawał, że notuje podczas, gdy tym razem to dziewczyna kompletnie minęła cel. Widać przechwalanie się odejmowało im zdolności do grania. Solberg musiał to zapamiętać przed pierwszym meczem sezonu.
-Jak miło posłuchać kogoś mądrego. Dawaj mnie ten tłuczek, tym razem poślę go w tę pętlę! - Szybki zwrot praktycznie w miejscu, mocny zamach i....
-Mówiłem! - Tłuczek idealnie przeleciał przez sam środek lewej obręczy. Max przerzucił pałkę do drugiej ręki i podleciał do Julii.
-To, co teraz słabsza ręka? Ten kto nie trafi, stawia kremowe po treningu. - Zaproponował mały układzik i gestem pokazał dziewczynie, żeby jako pierwsza podjęła się próby celności swoją słabszą ręką.

@Julia Brooks

KOSTKI - 2 i 2
– Słabsza ręka? To ty masz silniejszą? – zadrwiła sobie ze Ślizgona, uśmiechając się od ucha do ucha. Bez chwili zawahania zgodziła się na wyzwanie. I choć nie przepadała za kremowym piwem, to i tak nie miała zamiaru przegrać. Tłuczek wracał właśnie w ich kierunku, tak więc Krukonka wzniosła się na odpowiednią wysokość, starając się przewidzieć, jak najlepiej się ustawić, żeby nie tylko trafić, ale jeszcze, by zrobić to celnie. Widząc trajektorię lotu kuli, przechyliła się nieco w prawo, po czym ruszyła lekko do przodu, zaciskając pałkę w słabszej dłoni. Kiedy tłuczek się zbliżył, przyspieszyła jeszcze bardziej, tak że tłuczek niemal sam wleciał jej w pałkę. Żelazna kula zostawia trafiona perfekcyjnie – wystrzeliła jak z armaty w kierunku środkowej pętli i przeszła przez nią, nie dotykając obręczy. Była ciekawa, jak sobie poradzi Max. Nie brakowało mu pewności siebie ani tym bardziej poczucia humoru.
– Nie spodziewałeś się tego, co? – zapytała, widząc, jak Max przygotowuje się do uderzenia. – Gdybym chciała, to trafiłabym w muchę, siedzącą na obręczy, ale nie chcę cię zniechęcać do gry. W końcu to tylko trening. Powinieneś mieć z niego jakąś przyjemność, a nie wpadać w kompleksy.
Kiedy tak się przekomarzali na zmianę, dziewczynie aż się zrobiło przyjemnie na myśl o zbliżających się treningach Krukonów. Nie mogła się doczekać, aż ponownie zobaczy te wszystkie znajome twarze i razem z nimi będzie latała po szkolnym boisku. Ciekawa była również, jak się odnajdzie w nowej roli i czy uda jej się zgrać z drugi pałkarzem. Wszystko wyjaśni się wkrótce, teraz jednak nie było Krukonów, był wysoki Ślizgon, wnikliwie obserwujący rozpędzonego tłuczka zmierzającego w jego kierunku.


@Maximilian Felix Solberg

Kostki: 1 i 5

-Zaraz się przekonamy. Jeszcze okaże się, że drugą rękę mam silniejszą. To by dopiero było odkrycie! - Zaśmiał się dobrze wiedząc, jak koślawo idzie mu gra, gdy trzyma pałkę w prawej dłoni. Julia nie zawiodła go nawet przez chwilę. Płynnie posłała tłuczek dokładnie tam, gdzie miał trafić. Widać było w jej ruchach doświadczenie i technikę, które nie do końca jeszcze był dopracowane u ślizgona.
-Możemy sprawdzić i to, jeżeli jesteś taka pewna. - Zorganizowanie muchy na obręczy nie byłoby wcale takie trudne, ale Max postanowił zostawić ten pomysł na kiedy indziej. On zdecydowanie nie trafiłby owada ze względu na to, że prawdopodobnie po prostu by go nie zauważył. Tłuczek jednak był dużo większy niż typowa mucha.
Skoro już o piłce mowa, to po raz kolejny pędziła z zawrotną prędkością w stronę jego twarzy. Wydawało mu się, że pałka siedzi pewnie w jego dłoni, niestety koordynacja tej strony jego ciała nie była zbyt dobra i tłuczek tylko lekko musnął pałkę, by polecieć w kompletnie innym kierunku niż zamierzona przez Maxa pętla.
-Jak widać mam złą i tragiczną rękę. - Skomentował sam swoje dość spektakularne niepowodzenie.
-Dobra koniec tych solowych popisów. Wskakuję na bramkę. - Podleciał do obręczy, by mogli przejść do następnego etapu treningu.


Kostki:
Julia rzuca k6 by wylosować pętlę, w którą celuje.
1,2 - Lewa pętla
3,4 - środkowa pętla
5,6 - prawa pętla

Max rzuca k6 by sprawdzić, czy uda mu się obronić.
parzysta - Niestety nie obronione
nieparzysta - Obronione

KOŚĆ: 3

W czasie gdy Max leciał w kierunku pętli, aby zająć pozycję obronną, Julia złapała rozhulany tłuczek, który z wdziękiem przecinał przestworza w poszukiwaniu ofiary. Kiedy niesforna kula skończyła zamknięta w skrzynce, wyjęła kafel i podrzuciła go kilka razy w dłoni. Zanim wzięła się w te wakacje za pałkę i tłuczek, to właśnie czerwona piłka była jej najlepszym przyjacielem przez wiele szkolnych lat.
Nastolatka złapała pewnie miotłę i uniosła się powoli do góry. Max już krążył od pętli do pętli, czekając, aż wyprowadzi atak. Widząc to, celowo stanęła i zaczęła go obserwować z uśmiechem na twarzy. Niech sobie trochę poczeka, a co! Kiedy zauważyła, że ruchy chłopaka są teraz nieco bardziej urywane i niecierpliwe, ruszyła z pełną prędkością w jego kierunku. Nie była to prędkość zawrotna, nie na tej miotle, co nieco ułatwiało mu pracę, ale chłopak również latał na starym rzęchu, co skutecznie wyrównywało szanse.
– Lewa czy prawa? Lewa czy prawa? – zastanawiała się gorączkowo podczas lotu, chcąc rzucić w taki sposób, aby kafel znalazł się jak najdalej od tańczącego na miotle Ślizgona. Ostatecznie, widząc, że chłopak jest bliżej prawej obręczy, zaprzeczyła samej sobie i odbiła kafel w jego kierunku. Ten jednak podczas lotu nabrał rotacji, celowo nadanej mu przez dziewczynę i w pewnym momencie zaczął skręcać w kierunku środkowej pętli. Tylko czy ta zmyłka wystarczy, aby przechytrzyć Maxa?

@Maximilian Felix Solberg

kostka: nieparzysta

Zamiana tłuczka na kafel dawała im chwilowe wytchnienie i zmniejszała szansę na poważne obrażenia, która jak obydwoje wiedzieli, już niedługo ponownie osiągnie najwyższy procent. Teraz jednak, Solberg musiał skupić się na dużo lepiej widocznej i dużo mniej ruchliwej piłce. Krukonka zdecydowanie przetrzymała go w niepewności do tego stopnia, że powoli zaczynał już się nudzić latając od pętli do pętli. W końcu jednak Julia postanowiła przeprowadzić atak na bramki. Widząc lecący do skrajnej obręczy kafel, Max odruchowo chciał za nim polecieć. O ostatniej chwili jednak zauważył, że piłka zakręca i udało mu się pewnie chwycić ją nim ta zdążyła przelecieć przez obręcz.
-Niezłe zagranie! Ale wiesz, że ja się tak łatwo nie dam nabrać. - Krzyknął odrzucając jej kafel i przygotowują się na kolejny strzał. Jak na razie obrona szła mu dużo lepiej niż zabawa z tłuczkiem. Może był to znak żeby się przebranżowić? Gdyby nie to, że w wężowej drużynie na bramce latał Sinclair, zapewne Max rozważyłby tę opcję poważniej.

@Julia Brooks

KOSTKA: 1

Brooks była pod dużym wrażeniem gibkości i zwinności wysokiego bądź co bądź Ślizgona. Była przekonana, że podkręcony rzut skutecznie zmyli Maxa. Wina była po jej stronie, następnym razem będzie rzucała mocniej i z bliższej odległości, aby dać mu mniej czasu na reakcję.
– Nieźle – stwierdziła z uśmiechem.  Nie dodawała nic więcej do tego krótkiego stwierdzenia-komplementu. Zamiast tego chwyciła kafla i zatoczyła kilka „ósemek”, zastanawiając się jak przechytrzyć sprytnego miłośnika eliksirów i dramatów. Ostatecznie postanowiła zrobić to, co wychodziło jej najlepiej, czyli improwizować. Oddaliła się od obręczy na około 30 metrów, po czym obniżyła pułap lotu tak, że stopami mogłaby dotknąć ziemi. Dopiero teraz ruszyła w kierunku pętel bronionych przez Maxa. Kiedy była już blisko, wystrzeliła momentalnie do góry i z całej siły rzuciła w kierunku lewej pętli. Rzut wyszedł tak, jak chciała, tak więc, jeżeli Solberg ponownie obroni, to chyba się wkurwi. Źle znosiła porażki, zwłaszcza wtedy, gdy robiła coś bezbłędnie, a od sukcesu dzielił ją ktoś lepszy.

@Maximilian Felix Solberg

Kostka: parzysta

Pierwsza zmyłka zdecydowanie nie wyszła Brooks. Możliwe, że była to kwestia tego, że nie pierwszy raz razem trenowali i Max potrafił wyczuć dziewczynę. Albo po prostu miał chłopak szczęście i coś mu w życiu w końcu wyszło. Nie miał za bardzo okazji jednak cieszyć się tą piękną obroną, bo właśnie krukonka obniżała się najniżej, jak było to możliwe.
Solberg obserwował ją z niemałym zaskoczeniem na twarzy. Nie do końca był pewien, co Julia w tej chwili planuje dlatego tym bardziej starał się skupić na nawet najdrobniejszym ruchu dziewczyny. W końcu zrozumiał cały plan, gdy Brooks wystrzeliła w jego stronę ciskając kafel prosto w lewą obręcz. Max nie zdążył zareagować na czas i piłka płynnie przeleciała przez bramkę.
-Tu mnie masz. Tego akurat się nie spodziewałem. - Zgarnął opadający powoli kafel i wrócił na swoje stanowisko.

@Julia Brooks

KOSTKI: 4

Dziewczyna uśmiechnęła się, widząc, jak kafel przelatuje przez obręcz. Ulżyło jej również nieco. Co prawda był to zwykły trening i to jeszcze nie zespołowy a indywidualny, ale nie lubiła, gdy coś szło nie po jej myśli. Oczywiście nigdy nie dawała tego po sobie poznać, ale tym razem nie miała powodu do ukrywania złości. Kiedy nastała pora, aby oddać ostatni z serii trzech rzutów, postanowiła powtórzyć manewr, który niegdyś bardzo lubiła, a którego już od dawna nie używała. I raczej prędko nie użyje, biorąc pod uwagę, że została specjalistką od walenia ludzi tłuczkami.
Trzymając w dłoni kafla, oddaliła się na odległość umożliwiającą jej rozwinięcie odpowiedniej prędkości. W pewnym momencie lotu Krukonka… stanęła nagle na miotle jak na desce i zaczęła na niej surfować w kierunku pętel.
– O kurwa – pomyślała, z trudem utrzymując równowagę. Zdecydowanie mogła najpierw spróbować w bardziej sprzyjających warunkach: lecąc nieco niżej i nieco wolniej.
Jakimś cudem udało jej się jednak nie tylko nie spaść, ale również zgrabnie manewrować miotłą. Rzuciła nieco z biodra. Kafel, który wyleciał z jej dłoni, z niespodziewaną prędkością ruszył w kierunku środkowej pętli.

@Maximilian Felix Solberg

Kostki: 6 - obrona i 6 - atak

Manewr Julii trochę go rozproszył. Dawno nie widział, żeby ktoś stawał na miotle podczas ataku na bramkę. Nic więc dziwnego, że ślizgon ledwo zauważył, że dziewczyna już wypuściła w jego stronę kafel. Rzucił się na najbliższą pętlę, ale nic to nie dało. Po raz kolejny krukonce udało się zdobyć punkt.
-Dobra robimy zamiankę! Zobaczymy, czy może na ścigajkę się nadaję czy zostaje mi wymachiwanie transparentem na trybunach. - Z czerwoną piłką w ręku udał się na połowę boiska i poczekał, aż Julia zajmie miejsce na bramce. Nigdy nie czuł się najlepiej na pozycji ścigającego. Latanie z kaflem pod ręką było dla niego średnio atrakcyjne. Zdecydowanie większą radość sprawiało mu walenie ludzi tłuczkiem. No ale trenować należy wszystko, dlatego też upewnił się, że piłka pewnie leży pod jego ramieniem i z pełną mocą natarł na bramkę. Zrobił to, co próbowała zrobić Julia za pierwszym razem. Mała zmyłka co do tego, do jakiej pętli zamierza wpuścić kafla.

@Julia Brooks

KOSTKA: NIEPARZYSTA

Julka chętnie zamieniła się z Maxem miejscami. Nigdy nie widziała się w roli obrońcy i szczerze mówiąc, nie przepadała za tą pozycją, ale była to miła odmiana od machania kijem. Kiedy chłopak oddalał się z kaflem w dłoni, kręciła spokojnie od pętli do pętli, czekając na ruch Ślizgona. Ten postanowił wziąć z niej przykład i również puścił podkręconego kafla, który pewnie leciał w kierunku środkowej obręczy. Jednak zagranie podkręconej najwyraźniej nie było w repertuarze udanych zagrań na ten dzień, bo podobnie jak w jej chwilę wcześniej, tak i chłopakowi się nie powiodło. Kafel leciał na tyle wolno, że zdążyła zareagować i skierować miotłę w kierunku prawej pętli, do której zmierzała piłka.

– Podkręcona? No nieźle! – pocieszyła Maxa, który postawił na nie tak łatwe zagranie. Biorąc pod uwagę, że nigdy nie był ścigającym, zagranie wyszło naprawdę przyzwoicie.

Julia podrzuciła kafla wysoko do góry, a następnie odbiła wierzchem dłoni w jego kierunku.
– Na trybunach byś się zmarnował, ale musisz jeszcze trochę poćwiczyć – krzyknęła w jego kierunku, przyjmując pozycję obronną.

@Maximilian Felix Solberg

Kostka: 1

Widać każde z nich było teraz na pozycji, na której nigdy wcześniej się nie widziało. Max dużo lepiej czuł się na obronie chociaż to właśnie z pałką w ręku był najszczęśliwszy. Pierwsze lata w Hogwarcie minęły mu na marzeniu o byciu szukającym, ale zrozumiał jak bardzo nie jest to pozycja dla niego. Poza tym szukanie znicza nie sprawia aż tyle frajdy co zrzucanie ludzi z mioteł tłuczkiem.

-Po roku treningów z Tobą albo się wykończę albo zostanę mistrzem każdej pozycji. - Zaśmiał się i w głowie zaplanował kolejny manewr. Okrążył boisko i poleciał aż za plecy krukonki. Następnie wyszedł z jej lewej strony i od razu wyprowadził pod kątem rzut na najbliższą bramkę. Czy uda mu się zaskoczyć Brooks?

KOŚĆ: PARZYSTA

Z tego, co słyszałam, to już jesteś mistrzem każdej pozycji – zaśmiała się i puściła mu porozumiewawcze „oczko”. O chuci Ślizgona słyszał chyba każdy, łącznie z nauczycielami, co było dla Brooks kolejnym punktem na liście rzeczy, z których może żartować w jego towarzystwie. Była to lista długa i zapewne Max miał w swoim posiadaniu podobną. Gdy już oddała mu kafel, zawiesiła się na wysokości środkowej pętli i obserwowała Ślizgona, który właśnie zaczął okrążać boisko. Przemieściła się więc w kierunku lewej pętli, żeby ściąć kąt i utrudnić rzut. Max jednak jakimś cudem nie tylko zdążył całkiem sprawnie i zwinnie wyskoczyć jej zza pleców, ale do tego rzucił między jej rękami. Piłka przeleciała tuż nad głową Krukonki i jakimś cudem wylądowała w pętli.

– Nawet nie jestem zła. To było zajebiste – stwierdziła z uśmiechem, kręcąc z niedowierzania głową.

@Maximilian Felix Solberg

Kostka: 5

W końcu sukces jako ścigający! Spektakularna bramka zdziwiła samego Solberga, który szczerze nie wierzył, że ten manewr się uda.
-Przyznaj, chciałabyś się przekonać sama. - Sugestywnie poruszył brwiami pozostając jednak w strefie żartów. Ciężko było nie słyszeć o jego wyjątkowo popierdolonym stylu życia. Zbyt wiele razy został przyłapany, by nikt o tym nie słyszał, a przyjaciele ciągle mu dokuczali z tego tytułu. Na szczęście ślizgon wiedział, czym różni się żart od obrazy i nie brał sobie tych docinków do serca.
-Jeśli tamto Ci się spodobało, to zobaczymy, co powiesz na to.. - Ponownie z kaflem pod pachą ruszył na pętle. W tej chwili bardziej już bawił się tym treningiem niż faktycznie liczył na jakieś poważne wyniki. Dlatego też, tuż przed samą bramką, odwrócił się tyłem do Julii i z całej siły pchnął piłkę w kierunku skrajnej pętli. Jeśli faktycznie ma w życiu jakiekolwiek szczęście, to trafi.

KOSTKA: PARZYSTA

Z ust Brooks wyrwało się parsknięcie, które zamieniło się w śmiech.

- Hahahaha… jasne! Zawsze chciałam, żeby ktoś nazwał moim nazwiskiem chorobę weneryczną! – krzyknęła w kierunku Ślizgona, lecąc powoli w dół w poszukiwaniu kafla.

Ten leżał spokojnie niedaleko trybu i czekał, aż ktoś go znajdzie. Julia, korzystając z okazji, zeszła z miotły i rozmasowała zesztywniały tyłek. Siedzenie na wysłużonej szkolnej miotle nie należało do przyjemności i choć robiła to od wielu lat, jej pośladki wciąż nie mogły przywyknąć do kawałka starego drewna między nimi. Dopiero teraz, kiedy przestała latać, zdała sobie również sprawę, że jest zmęczona. Może trening nie był przesadnie ciężki, ale przeciążenia robiły swoje, podobnie jak fakt, że pierwsze dni szkoły dały jej solidny wycisk. Czasem biczowała się za to, że narzuca sobie taki rygor, ale widziała, że to tylko chwilowe. W końcu po nocy przychodził dzień, a po burzy, spokój. Dziewczyna podniosła kafla, wskoczyła na miotłę i odbiła piłkę w jego kierunku. Max złapał ją pod pachę i ruszył w jej kierunku, po czym zrobił coś, czego nie miała prawa się spodziewać. Ślizgon odwrócił się bowiem do nie plecami i rzucił kaflem na chybił trafił. Nim zdążyła zareagować, piłka bez większych problemów przeszła przez obręcz.

Julia nie powiedziała nawet słowa. W jej oczach zalśnił jedynie złowrogi żar. Była wściekła na siebie, że dała się tak łatwo zaskoczyć.

@Maximilian Felix Solberg

Kostka: 1 - pudło :)

Na wyobrażenie tego, że ktoś mógłby z grobową miną oznajmić, że złapał od kogoś Brooks, Max nie mógł się powstrzymać od śmiechu. Zdecydowanie najlepsze marzenie, jakie ktokolwiek mógł mieć. Chociaż on jednak wolał celować w inne rzeczy.
Nie uwierzył własnemu szczęściu, gdy odwrócił się i zobaczył, jak kafel przechodzi przez jedną z obręczy. Po prostu nigdy nie spodziewał się, że to zagranie mu wyjdzie.
-Chyba jednak muszę grać na ślepo. - Skomentował wyniki ich treningu, po czym po raz kolejny dzisiaj nastąpiła wymiana sprzętu. Max odłożył kafel i wziął z boiska pałki wypuszczając tłuczek. Obydwoje wiedzieli, na co nadszedł w końcu czas. Przed rozgrywką poprawił jeszcze swoje ochraniacze i był gotowy do natarcia.
-Gotowa? - Zapytał i już brał zamach, bo tłuczek pędził w niego z całą siłą. Solberg ustawił się na odpowiedniej pozycji i posłał piłkę w stronę Julii. Niestety efekt nie był taki, jaki sobie założył.

@Julia Brooks

3 - ręka

Gdy skończyli tę część treningu, wylądowała i zaczęła się rozciągać. Od ciągłego rzucania zdążyła nieco nadwyrężyć bark i ramię, a palce zgrabiały jej od ciągłego zaciskania ich na miotle. Przy okazji skorzystała z chwili wolnego i wyciągnęła butelkę z wodą. Użyła jej nie tylko do ugaszenia pragnienia, ale również do przemycia twarzy, która była czerwona i mokra od potu. Max tymczasem przygotowywał sprzęt, który nie pozostawiał wątpliwości co do tego, co będą za chwilę robić. Dwa kije i tłuczek mogły oznaczać tylko bludgera. Po ostatniej takiej grze, jeszcze w Luizjanie, przez dwa tygodnie była tak obolała, że miała problemy z zasypianiem, bo każdy ruch sprawiał, że się budziła.
Gdy skończyła, wrzuciła wodę do torby, złapała za pałkę i wzniosła się w górę. Na pytanie Ślizgona skinęła tylko głową i wbiła wzrok w tłuczek, który leciał w jej kierunku. Kula poruszała się z zawrotną prędkością, ale dziewczyna wiedziała, że minimalnie ją minie, i tak się właśnie stało. Nie miała jednak czasu na radość z powodu niecelnego uderzenia przeciwnika, bo tłuczek już zawracał i leciał w jej kierunku. Kula leciała do niej pod dziwnym kątem, więc miała lekkie problemy z tym, żeby się mocno zamachnąć, ale najważniejsza była celność. Tej również trochę jej brakowało, ale jedynie połowicznie, bo choć celowała w splot słoneczny, to ostatecznie tłuczek trafił chłopaka w rękę, w której trzymał kij.

@Maximilian Felix Solberg