Najwyraźniej nie tylko ona wpadła na pomysł zaczarowania okładki książki, aby nie było widać, czego chce się uczyć. W jej przypadku był to "podręcznik" do czarnej magii, który porwała z pokoju Życzeń. Okładka w tej chwili wyglądała jak Quidditch przez wieki, który przecież był tak nudny dla laików, że raczej nikt nie chciałby pożyczyć. Tak przygotowana wybrała się w poszukiwania w miarę odosobnionego miejsca, ale takiego, gdzie nie podpadłoby, że siedzi i się uczy czegoś. Być może za bardzo kombinowała, ale gdyby zaczęła się "chować" w dormitorium, byłoby gorzej.
Dotarła do dziwnej komnaty, w której bardziej sprawdziłby się podręcznik do wróżbiarstwa, niż miotlarstwa. Dyskretnie zmieniła więc okładkę książki i poszukała miejsca, gdzie mogłaby usiąść. Mgiełka nieco utrudniała jej poruszanie się, a kadzidełka początkowo drażniły nos, przez co musiała stłumić kichnięcie, żeby zaraz nie zwrócić na siebie uwagi zajętych sobą pozostałych osób. Zamierzała usiąść w kącie, gdzie nie przeszkadzałaby nikomu.
Prawie była na miejscu, kiedy potknęła się i wykonując dziwny piruet, który miał pomóc złapać równowagę, ale zawiódł, upadła z impetem, siadając komuś na kolanach. Jęknęła cicho, odkrywając, że nie jest na podłodze, ani na pufie i od razu spojrzała na swojego przypadkowego wybawcę od stłuczonej kości ogonowej.
- Wybacz, że tak na ciebie lecę - palnęła, bez zastanowienia, próbując powstrzymać śmiech. - Mam nadzieję, że nogi masz całe i nic ci nie zrobiłam - dodała, podnosząc się z jego kolan. Zabrała z ziemi swoją książkę, z radością odkrywając, że nie zmieniła się jej okładka i wciąż wyglądała jak podręcznik do wróżbiarstwa, po czym usiadła na pufie obok Krukona. Poprawiła włosy, opadające jej lekko na twarz, żeby następnie spojrzeć uważniej na swojego wybawcę.
- Darren? Dobrze pamiętam? - spytała, nie tracąc uśmiechu z twarzy i lekkiego rozbawienia w spojrzeniu. Zerknęła na okładkę książki, którą miał, a brwi same powędrowały ku górze w geście zdziwienia. Nie znała takiego dzieła, ale też z mugolskimi nie miała wiele do czynienia. Choć nie stroniła od nich, tak nigdy nie miała okazji uczyć się czegoś więcej o ich historii, ważnych dziełach.


@Darren Shaw

Lepiej, żeby nie zaglądał do jej podręcznika, żeby nie dostrzegł, o czym aktualnie czytała. Nie chciała, żeby zaraz po całej szkole rozeszło się, że studiuje czarną magię. Już i tak dość, że jedna osoba wiedziała, a druga ją podejrzewała. Widząc, że chłopak może łatwo zaglądać jej do książki, szybko zamknęła ją, i przytrzymała na swoich kolanach. Przyglądała się jeszcze przez chwilę Darrenowi, upewniając się, że aby na pewno nie zrobiła mu krzywdy swoją niezdarnością, a upewniwszy się, że wszystko w porządku, uśmiechnęła się nieco szerzej.
- Mam nadzieje, bo z uzdrawiania nie jestem zbyt dobra… Na zajęciach fantom wrzeszczał z bólu, gdy przypadkiem wbijałam w niego wykałaczki - stwierdziła, w duchu dodając, że nawyków ciężko się pozbyć. Ostatecznie najczęściej szpilki wbijała, nie wyciągała, a fantom i laleczka przecież są podobne… Choć różnią się rozmiarem… Jednak jedno i drugie przypomina człowieka. Tak czy owak, nie miała ochoty na leczenie Darrena, gdyby się okazał, że w jakiś sposób uszkodziła mu kolana, nieodpowiednio na niego upadając.
-Transmutacji nie zaliczyłabym do swoich talentów, ale dziękuję - zaśmiała się cicho, starając się nie przeszkadzać innym w komnacie. - To, to zwykłe poszerzanie wiedzy i utrwalanie tego, co już wiem… Wolę czasem przeczytać coś dwa razy i mieć pewność, że nie zawiedzie mnie pamięć w odpowiedniej chwili, niż uznawać, że coś potrafię - odpowiedziała wymijająco, spoglądając na swoją książkę. Cóż, nie w pełni go okłamała, ale nie precyzowała, co to jest. Lepiej, żeby myślał, że jest to wróżbiarstwo.
Przyglądała się mu, gdy majstrował przy książce, żeby po chwili jeszcze bardziej się zdziwić. Zrobił ze swoją książką dokładnie to samo, co ona. Świetnie… Jednak, co on czytał? Nie kojarzyła tego, więc powoli zaczynała podejrzewać, że pod okładką mugolskiego czegoś ukrył inne mugolskie coś. W głowie od razu usłyszała głos swojej babci, który zaczął zrzędzić, że prawdziwy czarodziej nie powinien czytać niczego, co napisali mugole, ani interesować się takimi pseudo dziełami. Na szczęście babci nie było z nimi, więc nie musiała się tym zbytnio przejmować.
- Co czytasz? Wydawało mi się, że widziałam astronomię, a tu niespodzianka - spytała, pochylając sie nieco, żeby spojrzeć uważniej na okładkę książki. Ciekawa była i chyba miał w dłoniach kryminał, jeśli się nie myliła, sugerując się oczywiście nożem. Spojrzała w górę, na chłopaka z zaciekawieniem w spojrzeniu. Dlaczego wybrał się tutaj, żeby czytać? Choć właściwie ona zrobiła to samo, więc nie powinna pytać, jeśli nie chciała udzielać odpowiedzi.

@Darren Shaw

Uniosła brwi ku górze, gdy zaczął jej przedstawiać zarys fabuły. Najzabawniejsze, że kojarzyła to nazwisko detektywa. Jakieś dzieciaki lubiły się w to bawić, ale nie zwracała wtedy większej uwagi do jakiegoś detektywa, gdy mogła pograć z innymi znajomymi. Być może przez zamiłowanie do sportu straciła parę możliwości poznania czegoś ciekawego, ale nie żałowała. W końcu ostatecznie znów trafiała na fana jakiegoś Holmesa. Uśmiechnęła się po chwili kącikiem ust, unosząc go powoli, chcąc zapanować nad mimowolnym rozbawieniem. Teraz już było wiadome, dlaczego szukał ustronnego miejsca.
- Brzmi ciekawie, miłej lektury – powiedziała jedynie, odwracając się do swojej książki. Otwierając ją, uważała, aby Darren nie mógł swobodnie zaglądać jej między wiersze, co nie było proste, biorąc pod uwagę różnicę w ich wzroście. On od razu widział więcej, niż mogło jej się zdawać.
Spokojnie czytała kolejne uwagi dotyczące działania pewnego zaklęcia, które planowała niedługo próbować opanować, Ciekawiło ją jego działanie, gdyż wszystko wskazywało na to, że nie pozostawia po sobie śladu. Mogłaby więc używać go bez większego problemu, gdyby tylko opanowała je niewerbalnie. Uśmiechnęła się pod nosem niczym, jak to mówią, kot, który napił się śmietanki. Przerwała, gdy Darren znów nachylił się w jej stronę.
- Nie mam, inaczej wiedziałbyś o tym wcześniej – odszepnęła mu konspiracyjnym tonem, po czym sama rozejrzała się po komnacie. - Dlatego wybrałeś miejsce, do którego niewiele osób zagląda? – dopytała, przyglądając mu się z lekkim zaciekawieniem. Merlinie, gdyby tylko babcia wiedziała... Na szczęście nie było w Hogwarcie już nikogo, kto mógłby cokolwiek na ten temat przekazać jej rodzinie. Wujku, pozdrawiam...

Popatrzyła na niego, jakby nie do końca mu wierzyła gdy uznał, że w sali ładnie pachnie. Ją ten zapach drażnił, ale dało się wytrzymać, gdy zależało na przeczytaniu książki. Dość konkretnej książki. Niestety kończyła jej się powoli lektura i planowała wybrać się do biblioteki, do bardzo konkretnego działu. Zaraz jednak chłopak odłożył książkę i zaczęło być ciekawiej. Sama zrobiła to samo ze swoją, odkładając ją na bok tak, aby nikt do niej nie mógł sięgnąć.
- Hipotetycznie… - rzuciła, próbując nie śmiać się, gdy zaczął udawać oburzenie. Cóż, mogłaby tak zareagować, owszem, ale im dłużej babcia nie mieszała jej w głowie, tak długo nie widziała problemu w upodobaniu do mugolskich dzieł. Zaraz jednak udawała, że się namyśla, stukając palcem w brodę. - Brak towarzystwa na transmutacji były ciosem prosto w serce, ale macki zamiast włosów… Nie zrobiłbyś tego - dodała z teatralnym oburzeniem. Zdradzało ją rozbawione spojrzenie, gdy dostrzegła różdżkę wystającą z rękawa. Cwaniak, znała taki sztuczki.
- Dziękuję i faktycznie… Choć, gdybyś zamienił je w węże, mogłabym udawać Meduzę z mitologii! Obawiam się jednak, oczywiście hipotetycznie, że wtedy sam skończyłbyś z bujnym porożem - dodała, zagryzając nieco wargę, aby nie zaśmiać się zbyt głośno. Przekrzywiła nieznacznie głowę, nie przejmując się jedną sprężynką włosów, która opadła jej na czoło. - Czyli wciąż mogę liczyć na towarzystwo na transmutacji? - dopytała, jakby była to najważniejsza dla niej sprawa. Prawdę mówiąc, dobrze siedziało się obok niego, nawet jakoś ją wspierał w czasie jej zmagań z cholernym pucharem i ostatecznie drugie zaklęcie wyszło jej idealnie. Dobrze było mieć obok siebie kogoś, kto przynosił szczęście.

Pokręciła jedynie przecząco głową, gdy potwierdził, że dokonałby zbrodni na jej włosach. Rozumiała, że się kręcą, więc pewnie przypominają różne stworzenia, często mogły nie przypadać innym do gustu, ale żeby od razu zamieniać je w macki? Naprawdę wolałaby węże i nie interesowało jej, że Meduza zginęła tragicznie, mając odciętą głowę.
- Wiesz, musiałabym jeszcze zmieniać innych w kamień, aby i mnie spotkał podobny do niej los, a tego, przynajmniej do tej pory, nie próbowałam - zaśmiała się cicho, nie chcąc przeszkadzać innym w nauce, czy zwyczajnym odstresowaniu się, czy czymkolwiek, czym się zajmowali. - Nie mówiąc o tym, że moim zdaniem została źle przedstawiona w mitach i niesprawiedliwie oceniona - dodała, wzruszając lekko ramieniem. Podciągnęła kolana pod brodę i oparła się o nie skronią, przyglądając się Darrenowi, gdy ten unosił swoje włosy, udając, że to rogi. Wyglądał przy tym zabawnie, przez co nie przestawała się nieznacznie uśmiechać.
- Wiesz, wystarczy słowo i sprawdzimy twoją teorię - rzuciła, nie widząc problemu w doprawieniu mu rogów. Zaraz jednak podniosła na nowo głowę, gdy temat zszedł na wyzwanie dotyczące transmutacji. Z tego, co widziała, był o wiele lepszy w tej dziedzinie magii, niż ona, więc zakład nie był równy. Mimo to, nie widziała powodów, dla których miałaby nie wziąć w nim udziału. Jednak przegrany miał zbyt łatwe zadanie.
- Wiesz co, sezon już się właściwie kończy... Może w ramach zakładu przegrany musiałby w tym stroju zjawiać się na każdych posiłkach w Wielkiej Sali? - zaproponowała, nie dopuszczając do siebie myśli, iż tym przegranym może być ona sama. - Zaś co do zajęć... Wolałabym chyba zaklęcia bardziej użytkowe, coś, co może być o wiele bardziej przydatne w ciągu dnia - dodała po chwili, zastanawiając się, czy jest w ogóle jakieś zaklęcie, które wyjątkowo bardzo chciałaby poznać, ale żadne nie przychodziło jej do głowy. - Pozostaje pytanie, czy taka kara ci odpowiada - dorzuciła nieco ciszej, mrużąc nieznacznie spojrzenie. Miała nadzieję, że właśnie nie zaciska sobie pętli na szyi, ale nawet jeśli, kara nie była nie do wykonania. Zawsze mogło być gorzej, prawda? Spojrzała na swoją książkę, po czym postanowiła schować ją jednak do torby. Coś jej podpowiadało, że nawet, jeśli będzie mieć możliwość czytać, nie będzie potrafiła się na tym skupić. Trudno, poczyta w innym miejscu.

Parsknęła pod nosem, gdy uznał, że do końca roku. Na taki zakład nie dałaby się namówić w żadnym wypadku. Nie miała ochoty robić z siebie widowiska każdego dnia, w przypadku, gdyby przegrała.
- W dniu meczu, oczywiście. Ograniczmy sobie wstydu do jednego dnia - prawde mówiąc, do jej czupryny bardzej pasowałby te kruk, a do jego lew, niż odwrotnie, więc być może nie będą źle wyglądać, ale nie zamierzała skupiać się na tym w tej chwili. Zobaczą na zajęciach, kto zdobędzie więcej punktów dla domu i wtedy się zobaczy. DO końca sezonu został jeden mecz, o ile wygrają Gryfoni. W przeciwnym razie czeka mecz finałowy z Krukonami. Aż czuła dreszcze ekscytacji na samą myśl i nie była pewna, czy chce wygrać z Puchonami. Sparing z drużyną Ravu był na tyle dobry, żeby chcieć zagrać
- Niech będzie więc pierwsza lekcja, chyba zaklęcia. Kto więcej punktów zdobęcie - rzuciła, uśmiechając się szeroko. Dla takich zakładów warto było się starać na zajęciach. Dodatkowo zaklęcia prowadził Voralberg… Czy mogą się już zająć? Aż musiała skarcić się w myślach, żeby na nowo skupić się na Darrenie, co nie było tak proste. Uścisnęła jego dłoń pewnym gestem.
- Stoi. A teraz będę się zbierać, bo tu nie nauczę się niczego - dodała, śmiejąc się cicho i zbierając ze sobą swoją książkę. Wychodząc, próbowała nie śmiać się z wizji Darrena z głową lwa na głowie, aby już bardziej nie przeszkadzać innym w nauce, czy czym się zajmowali.

/zt x2

Max nie był za bardzo przekonany do tych wszystkich porządków, ale domyślał się, że jeśli znowu postanowi to totalnie olać, to źle się dla niego skończy, czy raczej źle skończy się dla jego przyszłości, jaką zaplanowała dla niego Rose. Nic zatem dziwnego, że ruszył dupę z dormitorium, w gruncie rzeczy po to, żeby znaleźć jakieś podręczniki dotyczące uzdrawiania, żeby przygotować tę jebaną prezentację, o jaką prosiła profesor Blanc. Wszedł do biblioteki i okazało się, że ma tutaj niezły burdel, bo jakimś cudem część książek po prostu radośnie sobie stąd spierdoliła. Aż jęknął, zdając sobie sprawę z tego, że jeśli chce zająć się zadaniem dla koła, musi najpierw pomóc tutaj, bo bez książek to sobie co najwyżej chujem herbatę zamiesza. Nic zatem dziwnego, że przejrzał listę zaginionych książek, odnotowując w pamięci, czego dokładnie ma szukać. Wiedział doskonale, że opasłe tomy mogą być dokładnie wszystko, więc nastawiał się na jebanie długie szukanie i mógł już zapomnieć tego dnia o prezentacji, ale ostatecznie - coś za coś, kurwa. Jeśli pomoże, będzie normalnie jebanym aniołkiem.
Nie znał żadnych czarów tropiących, które mogłyby w tym momencie jakoś mu pomóc, więc pozostało mu przemierzanie korytarzy w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby się okazać zbiegłą książką. Fantastycznie zajebiste zadanie, tym bardziej że parę razy po drodze musiał pytać spotkane osoby, czy przypadkiem leżące w pobliżu podręczniki nie należą do nich. Bo inaczej pewnie by je zapierdolił, żeby odnieść do biblioteki i mieć sprawę z głowy. Powtarzał jednak cały czas tytuły, jakich miał szukać i jeszcze na nie nie trafił. Dotarł do końca korytarza na trzecim piętrze i po prostu wdupił się do komnaty na jego końcu, żeby nieco odpocząć, bo takie łażenie po zamku było chujowo chujowe i nawet gorsze niż ślęczenie nad prezentacją dotyczącą pierwszej pomocy. Na chuj, kurwa, miał to robić? Bo obiecał, zobowiązał się wstępując do kółka i generalnie chuj bombki strzelił, nie ma co!
Wyciągnął się wśród poduszek, starając się opracować jakiś lepszy plan poszukiwania tych przebrzydłych książek, a potem zaczął przyglądać się tytułom tych tomów, które już tutaj leżały. Nie. Nie. Nuda. Ni... Chwila. Usiadł i przesunął się do sterty książek, bo wydawało mu się, że dostrzegł tutaj w końcu coś znajomego. Wyrocznie, wróżby i koza Bathildy Bagshot. To była jedna z pozycji, których szukał! I leżała sobie tutaj, kurwa, wciśnięta między inne tomy, jakby nigdy nic. To był łut szczęścia, przeznaczenie, czy chuj wie co tam jeszcze, ale to mu odpowiadało, bo dzięki temu był o krok do przodu. Zaczął sprawdzać, czy nie trafi tutaj także na Wyrocznię o Palombo albo Upadek pogańskiej magii, które również postanowiły spierdolić z biblioteki, ale tutaj ich nie dostrzegł, chociaż uważnie przeszukał cały pokój. Cóż, lepszy rydz niż nic? Skoro już coś miał, to zabrał książkę, póki nie postanowiła mu uciec i po prostu odniósł ją do biblioteki, przy okazji informując, gdzie dokładnie ją znalazł i dodając, że pozostałych tomów Bagshot niestety tam nie uświadczył, ani nigdzie po drodze. Liczyło się jednak, że na coś trafił, w końcu to nie było takie hop siup i sralalala, musiał się nad tym nieźle natrudzić, łażąc po okolicznych korytarza, prawda? Dodał jeszcze, że gdyby na coś trafił, to na pewno to przyniesie, w końcu miał odnotowane, jakich książek należałoby poszukiwać w dalszej kolejności, po czym wrócił do dormitorium, żeby spróbować opracować coś mądrego na podstawie tych książek, które już tam miał.

IKE - zadanie czerwiec

Im było bliżej końca roku, tym większy chaos panował w szkole. Uczniowie wszędzie gubili swoje notatki; pergaminy walały się po pokojach wspólnych i dormitoriach, a Aslan zdecydowanie potrzebował ciszy i przede wszystkim porządku, żeby móc się w spokoju uczyć.
Udał się więc do biblioteki, z nadzieją, iż znajdzie wolny stolik i tam będzie mógł schować nos w ogromnych księgach i wkładać do głowy kolejne porcje wiedzy, niezbędnej do zaliczenia egzaminów (na samą myśl robiło mu się słabo, bo nie wyobrażał sobie sytuacji, iż nie zda). Na miejscu jednak panował jeszcze większy rozgardiasz niż w pozostałych częściach zamku. Już na wejściu spotkał oburzoną bibliotekarkę, bo stała się rzecz okropna – indeksy ksiąg zostały pomieszane, a duża część z nich rozleciała się po całej szkole. I gdy tak patrzył na tę biedną i zrozpaczoną kobietę wpadł na wspaniały pomysł – co tam nauka, co tam wiedza – pomoże jej!
Z bólem serca zauważył, że bibliotekarka nie pokładała w nim dużych nadziei; była tak zrezygnowana i zdenerwowana, iż nie potrafiła w pełni cieszyć się z propozycji pomocy. To jednak tylko dodało mu motywacji, aby uratować sytuację. Wziął od niej spis zaginionych książek i przeleciał po nim wzrokiem. Większość pozycji znał lub miał dawno przerobione, a to znacznie ułatwiało mu zadanie – wiedział czego szukać i jakie okładki posiadały zagubione egzemplarze.
Dziarsko wyruszył na poszukiwania, uznając tę misję za największy priorytet. To, że było mu szkoda bibliotekarki to jedno, ale na liście zaginionych książek była jedna, której potrzebował do nauki eliksirów. Dobre trzydzieści minut zajęło mu sprawdzenie czwartego piętra, na którym mieściła się biblioteka. Oczywiście nie był ani trochę zaskoczony, że nic nie znalazł. Jakby kiedykolwiek w życiu coś przychodziło mu z łatwością. Westchnął i niesiony intuicją, zszedł piętro niżej. Przeczesywał każdy zakamarek korytarza, a także pozostałe klasy. Już niemal zrezygnowany, zajrzał do komnaty na końcu korytarza. Uśmiech satysfakcji wygiął jego usta, gdy dostrzegł w roku czerwoną okładkę książki, na której najbardziej mu zależało. Z dumą złapał ją w ręce i poszedł dalej.
Tak jak się spodziewał – woluminy były rozpieprzone po całej szkole, a znalezienie ich wszystkich zajęło mu pół dnia. Nie zamierzał się jednak poddawać – złożył bibliotekarce solenną obietnicę, że to właśnie on będzie tym, który na nowo zaprowadzi porządek w jej królestwie. A składanie obietnic przez Coltonów było dla nich świętością – choćby mieli poruszyć niebo i ziemię, to słowa dotrzymają.
Z radością zorientował się, iż wszystkie zaginione pozycje są bezpieczne w jego rękach, więc wrócił jak na skrzydłach do biblioteki, z czystą uciechą kładąc je na biurku przed kobietą. A skoro już zmarnował poświęcił tyle czasu na swe poszukiwania, to nie widział przeszkód, aby wygospodarować jeszcze jedną godzinę, aby pomóc jej to wszystko poukładać. W międzyczasie miał możliwość ponarzekać jakie to ciężkie czasy nastały w szkole – kto to widział w ostatnich dniach zadawać tyle prac domowych, teraz im się nagle zachciało poszerzać wiedzę uczniów (…) i mógłby tak ziapać w nieskończoność, ale kobieta klasnęła w ręce, ogłaszając, że właśnie skończyli. Czuł się jak największy bohater. Co z tego, że nie nauczył się niczego wartościowego, a plecy bolały go niemiłosiernie od ciągłego schylania się. Było warto. Poza tym, dobre kontakty z bibliotekarką były niezwykle ważne dla Coltona – miał cichą nadzieję, że po dzisiejszym dniu nie będzie miał żadnych problemów z przetrzymaniem książki o jeden dzień dłużej. Albo że gdy będzie taka potrzeba, to bibliotekarka specjalnie dla niego przechowa jakąś cholernie ważną pozycję.
Z poczuciem dobrze wykorzystanego dnia, wrócił do swojego dormitorium.

/zt

Ledwo zaczął się rok szkolny, ale już wszystkie sale były okupowane przez uczniów i nauczycieli. niektórzy szukali miejsca do nauki, a inni potrzebowali trochę prywatności, dlatego też wieki zajęło Maxowi znalezienie pomieszczenia, gdzie mógłby w spokoju oddać się temu, co kochał najbardziej - eliksirom. Dzisiaj jednak nie miał pracować sam. Umówił się z @"Cassian H. Beamont" , że poćwiczą razem eliksiry lecznicze. Max nie mógł odmówić takiej propozycji, dlatego też od rana chodził w najlepszym nastroju. Zabrał swój Samomieszający kociołek i pojawił się tutaj nim jeszcze zdążył przyjść gryfon. Jak zawsze Solberg nie tracił czasu na zwiedzanie pomieszczenia. W oczekiwaniu na kumpla postanowił zrobić im miejsce i przygotować stanowisko pracy. Rozłożył potrzebne składniki i przyrządy, a gdy wszystko było już gotowe zapalił papierosa, by zabić czas oczekiwania.

Właśnie kończył palić, gdy w pomieszczeniu pojawił się zdyszany Cassian. Max uśmiechnął się do niego na powitanie i zgasił papierosa, zaklęciem zamieniając peta w guzik. Nie będzie przecież zostawiał śmieci i dowodów na nielegalne działania w murach zamku.
-Gdzieś Ty się tak zmachał, co? - Zapytał zagajając rozmowę i podchodząc do stanowiska w poszukiwaniu jednego z pergaminów.
-Na początku zadam Ci kilka pytań, żebym wiedział jak stoisz z przygotowaniem i obyciem na temat składników. - Zaczął nieco poważniej. Dla Maxa, jeżeli wiedziało się wszystko o tym, co wrzucasz do kociołka, była ogromna szansa, że będzie się potrafiło obyć bez tego składnika. Dlatego też ta wiedza była dość przydatna.
-Jesteś w stanie wymienić mi trzy roślinne i trzy zwierzęce składniki wiggenowego? - Pierwsze pytanie proste, ale miały znaczenie jeśli chodziło o dalsze sprawdzenie teoretycznej wiedzy Cassa. Max chciał, aby chłopak wyszedł dzisiaj z tego pokoju z praktyczną wiedzą na temat eliksiru, który właśnie mieli warzyć, a bez zrozumienia podstaw nie było na to szans.

@"Cassian H. Beamont"

1 post nauki

Nie wymagał od Cassiana znajomości całego przepisu na pamięć, pomimo że był to jeden z podstawowych eliksirów, jakie wymagane były w tej szkole. Max wiedział bardzo dobrze, że jest jedną z nielicznych osób, które raczej nie wspomagają się recepturami podczas pracy. Był natomiast ciekaw, jakie składniki, i czy w ogóle jakiekolwiek, zapadły gryfonowi w pamięci. Uważnie słuchał odpowiedzi w tym samym czasie sprawdzając ostrość swojego sztyletu, który jak zawsze perfekcyjnie przygotowany był do pracy.
-Świetnie. Oczywiście kora wiggen jest tutaj składnikiem podstawowym, a krew salamandry służy jako stabilizator. - Jucha jaszczura była naprawdę ważnym składnikiem całego przepisu. Bez niej, zamiast właściwości leczniczych, eliksir mógł wytworzyć substancję zdolną wysłać użytkownika na długie i bolesne wakacje w szpitalu.
-Wiemy, że mięta to tutaj element ozdobny, ale co mi powiesz o ciemierniku? - Szybko zasklepił malutkie przecięcie, które powstało na skutek bawienia się ostrzem. -Nie wiem czy pamiętasz, ale w wiggenowym używa się też jednej z części ciała chropianka. Dawaj mi tu ciekawostki o tym stworze i jego anatomii. - Wiedział, jaki poziom wiedzy reprezentuje Cassian i musiał go trochę pomęczyć. Nawet jeśli pytania z pozoru wydawały się banalne dla gryfona, Max wiedział bardzo dobrze, że podstawową wiedzę trzeba utrwalać w nieskończoność, by nie dochodziło do różnych dziwnych wypadków, czego mógł doświadczyć osobiście przez lata nauki.
W czasie, gdy kumpel trudził się nad pytaniami, ślizgon wyciągnął pergamin i zapisał na nim wymienione przez Szkota składniki. Miał ciekawe zamiary co do chłopaka i był ciekaw, czy uda im się je wypełnić.

@Cassian H. Beaumont

Receptury miały  dla Maxa to do siebie, że dzięki godzinom praktyki same się utrwalały w jego głowie.Do tego Solberg raczej nie był fanem noszenia miliona pergaminów i zeszytów ze sobą, a im więcej pamiętał, tym lżejszą miał torbę.
Słuchał wywodu Cassiana na temat ciemiernika. Widać było, że chłopak jest zapoznany z tą rośliną, bo to co najważniejsze potrafił wyrecytować z pamięci.
-Jest jednym z głównych składników Eliksiru spokoju. Złe użycie może spowodować nawet śmierć, ale jak umiesz się z nim obchodzić to zdziałasz naprawdę cuda. - Z wieloma truciznami było podobnie, co udowodnił wraz z Dear, kiedy zamienili najbardziej potężną roślinę trującą w jeden ze składników leczniczych w eliksirze, nad którym pracowali.
-Chropianka radzę Ci zapamiętać, bo te skurwole kochają podgryzać różdżki i najlepiej trzymać się od nich z daleka. Ale masz rację, kochają magię, a ich pancerzyki i kły często przydają się w eliksirach. Lubią też podgryzać kociołki z zaschniętymi resztkami eliksirów, więc radziłbym Ci zawsze dobrze po sobie sprzątać. - Widać rośliny lepiej zapadały Cassianowi w pamięci, a może była to kwestia tego konkretnego stwora. Max nie miał zamiaru w jakikolwiek sposób wyśmiewać braku wiedzy Cassiana. Przecież on sam nie zawsze jest w stanie udzielić odpowiedzi na każde postawione przed nim pytanie. Skoro jednak mógł pomóc gryfonowi się nieco doszkolić, to miał zamiar to zrobić i podzielić się swoją wiedzą. Niby miał od tego swoje prowadzenie kółka, ale nie zawsze dało się w czasie jednego spotkania wyjaśnić wszystkie potrzebne zagadnienia.
-Dobra to powiedz mi jeszcze tylko którą część mandragory będziemy dzisiaj używać i jakie właściwości ma ukochany przez dziewice róg jednorożca i dam Ci już spokój z tym quizem. - Sam nie mógł już się doczekać, aż przejdą do części właściwej dzisiejszego spotkania. Nosiło go żeby w końcu poczuć w nozdrzach opary z kociołka i ubrudzić sobie ręce śluzem gumochłona.

@Cassian H. Beaumont

4 p.n.

Faktycznie Max był zadziwiony ilością szczegółów, jakie Cassian zapamiętał na temat ciemiernika. Podobnych roślin było naprawdę sporo i czasem różniły się tylko drobnymi detalami.
-Masz rację. Jak ktoś mądry kiedyś powiedział: "Dawka czyni truciznę". Czy coś... - Uśmiechnął się na to stwierdzenie Cassiana, bo w eliksirach nawet najbardziej niewinny składnik mógł się zamienić w coś niosącego śmierć, jeżeli został użyty w złej kombinacji. Tak samo jak czasem te zabójcze rośliny mogły nieść zbawienie.
-Dokładnie! Duszony korzeń ma co prawda słabsze właściwości lecznicze niż liście, ale też dodaje więcej wigoru, co jest ważne w wiggenowym. - Dodał jeszcze zdanie od siebie. -O jednorożcu tyle wystarczy. - Faktycznie co do tego składnika nie był już nic co można by dopowiedzieć. Jeden z bardziej popularnych składników antidotów wszelkiego rodzaju.
-Dobra, koniec tej teorii bierzemy się do pracy! - Powiedział z entuzjazmem napełniając swój kociołek najlepszą bazą, czyli wodą po czym podał Cassianowi pergamin z ingrediencjami, które na bieżąco spisywał.
-Tutaj masz recepturę. Brakuje jednak kilku składników, które postaraj się uzupełnić. W razie czego wołaj o pomoc. - Nie chciał żeby gryfon ślepo kierował się przepisem, a spróbował sam wytężyć komórki mózgowe. -Na początek krew salamandry. Pamiętasz proporcje? - Zapytał podając koledze flakonik z potrzebnym składnikiem.

@Cassian H. Beaumont

5p.n.

Po to byli tutaj razem, żeby się nawzajem wspierać. Poza tym praca z kimś zawsze była przyjemniejsza i zabawniejsza niż godziny samotności z kociołkiem. Chociaż ciężko było powiedzieć, że Max ich nie lubił.
Tak dobrze znał wyraz, który zagościł na twarzy Cassiana, że mimowolnie się uśmiechnął. Widać jeśli chodziło o pracę ta dwójka była do siebie bardzo podobna. Max uważnie słuchał komentarzy gryfona, czy to skierowanych do niego, czy wypowiedzianych pod nosem. Początek szedł Cassianowi jednak bardzo sprawnie i jego wywar przybrał pożądany kolor. Max sam nie próżnował i również dodał krew salamandry do swojego kociołka, odpowiednio mieszając ją z wodą.
-Dokładnie tak. Kolejna rundka i czekasz aż wywar zrobi się....? - Zapytał jednocześnie wykonując ponownie ten sam krok i dolewając krew do pomarańczowej mikstury. Max lubił ten przepis do nauki innych ludzi głównie ze względu na to, że był bardzo powtarzalny. Jeśli znało się już składniki, wystarczyło dodać je w odpowiedniej kolejności i mieszać oraz regulować temperaturę. Żadnych zaklęć, skomplikowanych technik przyrządzania, nic...
Solberg jednak nie miał zamiaru ułatwiać Cassowi zadania i chciał pokazać mu to i owo. Na to jednak miał przyjść czas w późniejszym etapie. Teraz trzeba było upewnić się, że wywar będzie dobrze ustabilizowany nim zacznie się z nim cokolwiek kombinować.


Czas na kostki:

Rzucasz 2x k6

Pierwsza k6:

1,3,6 - Czasem kropla potrafi zrobić ogromną różnicę. Zachwiała Ci się ręka, a może po prostu źle odmierzyłeś składnik? W każdym razie wywar przybiera zupełnie inny kolor niż powinien.

2,4,5 - Dodajesz ponownie krew salamandry i wszystko jest git majonez.

Druga k6:

1-3 - Pamiętasz, że krew salamandry dodaje się aż 3 razy i wszystko idzie perfekcyjnie

4-6 - Przechodzisz do zmiany temperatury i eliksir zaczyna niebezpiecznie wrzeć


@Cassian H. Beaumont

Kostki: 4 i 3

Przedmioty w Hogwarcie w znamienitej większości miały to do siebie, że zdecydowanie łatwiej przyswajało je się w grupie, razem i zazwyczaj lepiej poprzez praktykę niźli teorię. Cass w sumie nie wiedział, czy specjalnie tak zostały skonturowane, żeby wpasować się w ludowe porzekadła mówiące o tym, że jeśli się nie sparzysz to na dobrą sprawę nie będziesz znać tego określonego, dobrego momentu. Nie odkryjesz tego przełomu, jeśli nie wpadniesz w niego samemu. Niemniej jednak zawsze, jeżeli miał taką możliwość, wybierał wspólną naukę. Po pierwsze wzajemne uzupełnianie swojej wiedzy okazywało się źródłem wielu ciekawostek na określone tematy, a z drugiej strony zawsze to jakoś było raźniej.
- Na żółty... - Dodał jakby naturalnie kończąc zdanie po Maxie. - A potem znów mieszamy, aż do przybrania koloru zielonego... - Dodał już zdecydowanie ściszając ton głosu i przeobrażając się raczej w skromnego i małomównego mistyka, niźli rozgadanego nauczyciela.

Cassian nigdy nie był człowiekiem słowa... Zawsze wolał działać niźli mówić i właśnie dlatego może nauka teorii poprzez chociażby burzę pytań nigdy specjalnie mu nie wychodziła, ale dajcie mu roślinę... A ją przesadzi. Dajcie mu eliksir... A no właśnie. Jakoś mu szło i to z resztą nawet całkiem sprawnie. Ponownie odmierzał wzrokiem krople spadające do kociołka mimowolnie licząc je pod nosem. Wywar szybko przybrał pożądaną barwę, a zaraz po tym w dłoni poczuł zimno szklanego mieszadła.
- No to byle do zielonego. - Mieszał uważnie. Tak by nie przegapić dobrego momentu i by barwa była wręcz idealna. Jak się okazało wszystko mu się do tej pory udało. - I jeszcze jedna porcja.

Pamiętał... odgrzebywał z dna jakby zatęchłe i zakurzone woluminy odkrywając ich strony. Był niczym dziecko błądzące po bibliotece swojego umysłu z jedną świecą w dłoni. I tak się właśnie okazało, że znalazł dobre tomiszcze. Ponownie odmierzył określona ilość krwi salamandry, aż do uzyskania koloru turkusowego. Już chwytał za mieszadełko, gdy nagle upuścił je jakby poparzony.
- Teraz podgrzewamy? - Dopytał, będąc o tym, prawie że przekonanym.

@Maximilian Felix Solberg

6 p.n.

Max dziękował w duchu Salazarowi i wszystkim założycielom za to, że postanowił kupić samomieszający kociołek. Może nie sprawiała mu ta czynność wielkich problemów, ale zdecydowanie wygodniej było tego nie robić. Zaoszczędzony czas, Solberg mógł poświęcić na przygotowanie kolejnych składników lub, jak dzisiaj, na doglądanie drugiego kociołka.
Mimo braku zapisanych instrukcji, Cassian radził sobie na razie wyśmienicie. Chłopak znał skalę kolorów, jaką musi przejść eliksir, by został uznany za poprawnie przygotowany i pamiętał, że są trzy powtórzenia pierwszego etapu.
-Podgrzewamy. Temperatura między 80 a 83 stopnie i radzę się tego trzymać. - Pomimo, że w kociołkach była w tym momencie tylko woda z krwią salamandry, nieodpowiednia temperatura mogła spowodować więcej szkód niż pożytku. Dużo łatwiej było jednak odratować miksturę ze zbyt ciepłego kociołka niż z niedogrzania.
Solberg ze względu na wprawę, jaką już posiadał i technikę ograniczenia niepotrzebnych ruchów, jaką podpatrzył u Beatrice był już krok przed Cassianem i właśnie dodawał kolejny składnik do swojego wywaru. Uwielbiał chrzęst kręgosłupów skorpeny i syk mikstury, gdy się w niej rozpuszczały.
-Dobra, co dodajemy po zmianie temperatury? - Zapytał gryfona by sprawdzić, czy dalej da sobie radę bez receptury i spróbować troszkę go rozproszyć. Praca pod wpływem mniej idealnych warunków też była przydatną umiejętnością jeżeli nie przepadało się za szpitalnym łóżkiem.


Kostki:

Rzucasz k100, by zobaczyć, jak dobrze udało Ci się podgrzać miksturę.

0-35 - Ćwiczyłeś ostatnio Incendio? Bo płomień od razu gaśnie, przez co nie masz jak podgrzać kociołka. Ponów rzut. Jeśli za drugim razem nie wyjdzie, poproś Maxa o pomoc.

36-70 - Ogień pod kociołkiem się pali, ale mikstura zbyt długa została narażona na za niską temperaturę. Krew salamandry zareagowała i z kociołka wyleciał lodowy glutek, który poparzył wybraną część ciała. Jeśli znasz odpowiednie zaklęcie łagodzące, możesz się uleczyć.

71+ - Nie ma do czego się przyczepić. Kolejny krok wykonany perfekcyjnie.

Następnie rzucasz k6 (lub dwoma) na rozpoznanie kolejnego etapu:

1,3 - Nie masz bladego pojęcia co następuje dalej. Dorzucasz więc byle co i liczysz na łut szczęścia:
Parzysta - Niestety to nie był dobry składnik i eliksir zaczyna niebezpiecznie gęstnieć
Nieparzysta - Masz szczęście! Przypadkiem wrzuciłeś dokładnie to, co miałeś

2,6 - Nie jesteś do końca pewien, czy do kręgosłupy, czy inne części skorpeny. Podpatrujesz, co robi Max i podejmujesz decyzję:

Parzysta - Wyraźnie widziałeś wpadające do kociołka kręgosłupy
Nieparzysta - Nadal nie wiesz co to było, więc wrzucasz odnóża. Szybko dodaj krew salamandry by uniknąć tragedii!

4,5 - Żaden problem. Pamiętasz od razy, co teraz ma dołączyć do leniwego wywaru. Nie ma żadnych konsekwencji