-Najmocniej Pana przepraszam, Pańskie miano usłyszałem za pierwszym razem, chodziło mi bardziej o Pańskie, zajęcie - Bo mimo mojej bytności na Studiach nie miałem okazji Pana poznać. Jak mniemam nie uczęszcza Panie Akselu jako student. - Odezwał się spokojnie przyglądając się przybyszowi.

Mężczyzna zdawał sie dobrze poinformowany w sprawie domów Hogwartu. Nagle do sali ktos wszedł Już z daleka poznała, ze to nauczyciel, ponieważ już parę razy widziałą go w szkole rozmawaiającego z innymi profesorami. A z resztą, na studenta był za stary.
-Witam Panie Profesorze.- Powiedziała skinając głową.
Dalej nie wtrącała sie w rozmowe, która po prostu mało ją obchodziła. Zajęła sie rozmyślaniem na teamt ich malej wycieczki do lasu.

Spojrzał na niego z uśmiechem. Złym uśmiechem.
- Uczę w Hogwarcie Starożytnych Run. Od bardzo niedawna. - Rzekł, używając swojej charakterystycznej maniery głosu. - A wy? Kim jesteście? - Wskazał na dwójkę dopiero co poznanych.

-Aleksander Brendan, uczeń pierwszego roku Wydziału Magi Kreowanej, abiturient Durmstrangu, Do usług- skłonił się z uśmiechem- Raczy Profesor wybaczyć moją wcześniejsze zachowanie, ale nie przewidziałem obecności Nauczyciela szkolnego w Skrzydła Studenckim i to sali, w której nie odbywają się zajęcia szkolne, do tego nie widuje się tu grona pedagogicznego, zbyt często- Spojrzał na pana psora- Wziąłem Pana
Profesora za natrętnego studenta z początku, za moje zachowanie przepraszam- powiedział spokojnym głosem, bez śladu uniżoności czy strachu, odwzajemnił uśmiech.

Zachowanie i ton głosu studenta strasznie przypadł mu do gustu. Z drugiej strony podejrzewał, że to może być jakiś podstęp. Postanowił nie okazywać tego ani odrobinę.
- Gratuluje ukończenia tak znamienitej szkoły jak Durmstrang. - Uśmiechnął się jadowicie. - A co do początku naszej znajomości to nie ma sprawy, nawet moment się nie gniewałem. A ty młoda panno? - Spojrzał z góry na w zasadzie nieznaną Gryfonkę.

Z zamyślenia wyrwał ją głos Profesora Gimle.
-Nazywam sie Panna Elena Marion, ze starego i znakomietego rou Marionów.- poeiwedziałą dumnie i chłodno, lecz z należytym szacunkiem, przy czym przybrala kamienny wyraz twarzy. Zmierzyła profesora zimnym spojrzeniem po czym spojrzała na swoje notatki.

Ukłonił się tej jakże wyniosłej dziewczynie.
- Miło mi. - Uśmiechnął się cierpko. Jej akurat nie polubił. Miała w sobie coś, co go odpychało. Jakiś wewnętrzny chłód i wyuczona wyższość wśród innych.

-Jeśli wszyscy się sobie przedstawili- zwrócił się do ogółu- Byłbym niezmiernie rad gdyby udzielił na Pan odpowiedzi i zaspokoił naszą ciekawość odpowiedzią na nurtujące nas pytanie, co sprowadza członka grona pedagogicznego Szkoły Magi i czarów Hogwart, w obręb skrzydła studenckiego- zadał pytanie z złośliwym uśmiechem, zaczął lubić tego psora

Gimle spojrzał na Aleksandra z nie lada podziwem.
- Cóż, spacerowałem w sumie. - Powiedział lekko. - Miałem nadzieję, że spotkam kogoś, z kim będzie warto porozmawiać. Widać los chciał, żebym trafił na waszą trójkę. - Skazał na nich ruchem głowy. - Nie powiem, że to nie było celem mojego spaceru. - Uśmiechnął się jednym kącikiem ust.

- Więc trzeba przyznać że Pańskie życzenie zostało spełnione, bo doprowadziło do naszego spotkanie- uśmiechnął się uprzejmie, z nutką jadu- Pozwoli się pan porwać na spacer w trochę przyjemniejsze rejony, Proszę tylko poczekać muszę tylko posprzątać po sobie, przecież nie chcemy zostawiać po sobie bałaganu- Uśmiechnął się skłonił, po czym posprzątał, sprzęt sprawnie i szybko, napisał karteczkę i podał ją Elenie i Marg .
- Jeśli macie jakieś pytania w sprawie eliksirów jestem osiągalny, pod tym adresem nie omieszkajcie posłać Sowy- odwrócił się i skierował do profesora- Przepraszam ze musiał pan czekać Panie Psorze

Elenie również profesor nie przypadł do gustu.
-Ok.- tylko tyle powiedziała do Aleksandra, gdy ten podał im karteczkę z adresem. Przepisała go sobie do notesu, a kartkę z rękopisem Brendana podała Margaret.
-Ja też się już będę zbierać.- Jej ton był profesjonalny, chłodny i dumny.- Do zobaczenia.
To powiedziawszy wyszła z auli i ruszyła przed siebie.

Margaret z uśmiechem wzięła karteczkę od Aleksandra.
- Dzięki bardzo. - Powiedziała. - Mam nadzieję, że będziemy w kontakcie. - Mrugnęła do niego. - No to ja też spadam, a wy się integruje. - Wskazała na dwóch mężczyzn. - Do zobaczenia. - Do Aleksandra wyciągnęła dłoń, a Aksela ucałowała w policzek i sprężystym krokiem wyszła z sali.

- Tak Wiec panie Psorze- uśmiechnął się, po pożegnaniu się z Marg i Eleną- O czym chciałby pan omówić, służę pomącą, choć jeśli mnie pamięć nie myli nigdy z Run mistrzem nie byłem- Uśmiechnął się po czym kontynuował, -może porozmawiamy o czymś przyjemnym, z skąd pan pochodzi.

- Nie, nie rozmawiajmy o runach, proszę. - Powiedział z uśmiechem. - Ostatnio mam ich w życiu aż zanadto. - Nigdy nie wierzył, że powie coś takiego. Przecież kochał runy! - Skąd pochodzę? Od urodzenia mieszkam w Dolinie Godryka. A ty skąd pochodzisz. - Usiadł w ławce. - Siadaj i proszę, mów mi Aksel.

- No to Mój drogi Akselu, pozwól że jako rodowitego Walijczyka, ja również Walijczyk, powita cię w gronie znajomych. mów mi Aleksander- Teraz wiedział czemu mu tak przypadł do gustu Walijczyk i to z Doliny Godryka, krew walijska jednak swego rodaka poczuje,-a że w połowie płynie we mnie krew Rosyjska, trza nam wypić Bruderszaft a tu na uczelni nie wypada, jak rozumiesz może jakiś bar.

Ukłonił się głęboko, słysząc z usta Aleksandra odpowiedź.
- Miło mi bracie. - Uśmiechnął się z lekka. Zamyślił się nad propozycją wypicia brudzia. - Bardzo chętnie. Tylko wiesz... Ostatnio byłem tutaj ponad siedem lat temu, więc najlepiej, jeśli wybierzesz jakieś miejsce. Zdam się na ciebie. - Uniósł jedną brew w geście oczekiwania odpowiedzi.

- Szczerze to sam jestem tu od pól roku zaledwie bo wszak uczęszczałem do Durmstrangu, a jedyne co wiem o okolicy to wspomnienia Ojca, i Historia Hogwartu, a tam raczej dobrego baru nie ma w opisie- uśmiecha się szczerze- ale zaraz niech pomyśle co tu wiadomo o jakiejś komnacie życzeń powinna być w sam raz i raczej nikt nas tam nie nakryje a alkohol dostarczy się z własnej piwniczki i produkcji- uśmiechnął się na ten pomysł- Co sądzi o tym Aksel

Podrapał się po brodzie.
- Cieszę się, że nie tylko ja jeszcze nie orientuje się w tym wszystkim. - Uśmiechnął się. - Tak, też co nieco o nim słyszałem. Uważam, że to bardzo dobry pomysł. Rozumiem, że masz własną piwniczkę? - Uśmiechnął się trochę jadowicie.

- Tak w domu- a co nie wolno, poza tym ważenie eliksirów ma swoje plusy, szczególnie jeśli uczysz się o nich w Rosji tam za podstawy eliksirów często służy alkohol, a co za tym idzie uczysz się go pozyskiwać.- uśmiechnął się szczerze, ale chyba nie będziesz mnie teraz pouczał o trzeźwości jeśli teoretycznie władzy nad moją edukacją nie masz- uśmiechnął się złośliwie- no to jak idziemy.

Uśmiechnął się szeroko.
- Dobrze, że na ciebie trafiłem! - Powiedział z uśmiechem. - Niby czemu mam pouczyć o trzeźwości dorosłego czarodzieja, co? - Spojrzał na Aleksandra z ukosa. - Raz nie zawsze, dwa razy nie co dzień. - Mruknął cicho. - Idziemy.

Turniej, turniej, turniej. Wszystko się teraz kręciło wokół niego absolutnie do znudzenia. Natomiast panna Fontaine miała szczerze dość już tych poszczególnych etapów rozgrywek, leczenia ran po nich i przygotowywań do kolejnych. Może znajdzie jakiegoś ochotnika, który wskoczyłby na jej miejsce? Była dziwnie przekonana, że wśród Gryfonów znalazłby się ktoś, kto w zamian za parę chwil w centrum zainteresowania byłby gotowy w wielką chęcią zastąpić Effkę. Może ona w tym czasie pojechałaby na przedwczesne wakacje? Zdecydowanie przecież należał się jej odpoczynek po takim ciężkim roku! Swoją drogą skandalicznie mało w siódmej klasie odbyło się imprez u Ślizgonów, a wszakże spędzała tam ostatni rok.
Tak też nawiązując do ostatniego roku i tego, że musi niebawem zastanowić się nad wyborem kierunku studiów zawędrowała do skrzydła właśnie dla owych starszych uczniów.
Cel jej wędrówki tym razem był całkiem ściśle określony. Zamierzała zwiedzić jakąś aulę wykładową. Przez chwilę krążyła po owych korytarzach, aż w końcu znalazła to czego szukała. Proszę państwa, oto miejsce gdzie przez kolejne trzy lata (o ile nie spakuje manatków i nie wybierze się w dziką podróż do Amsterdamu), będzie mieć arcyciekawe zajęcia z... no właśnie, sama nie wiedziała z czego. Bardziej była pewna z czego na pewno nie, och jakie to typowe.
Tak więc półlwila przekroczyła próg pustej auli i zamknęła za sobą drzwi, tak by żaden z wykładowców przypadkiem nie wpadł tu by przedwcześnie ją poznać. Dziewczyna powoli pokonała parę kroków uważnie rozglądając się dookoła. Sala nie była raczej jakaś specjalnie ciekawą, ale na pewno nie zniechęciło to Effki. Powoli zaczęła się wspinać po schodach, by dotrzeć na jedne z siedzeń będące najwyżej. Tam też zajęła miejsce, wygodnie się rozsiadając i zakładając nogę na nogę. Z kieszeni swych krótkich spodenek wyjęła paczkę papierosów i jakieś zapałki. Co prawda zwykle ogień miała z różdżki, jednakże powiedzmy, że po ostatnich zadaniach miała wyjątkowy przesyt czarowania. Tak więc szybko odpaliła papierosa, a zgaszoną zapałkę za pomocą pstryknięcia palcami posłała gdzieś w powietrze. Zaciągnęła się mocno papierosem, a po chwili wypuściła z ust dym, formując go w jakieś mało dokładne kółka. O tak, wszystko ciekawsze od kolejnych godzinnych rozmyślań o następnym etapie turnieju.

Samael nigdy nie zapuszczał się w rejony przeznaczone dla studentów. Irytowało go nadmiernie tętniące życiem skrzydło, pełne rozkrzyczanych obcokrajowców, którzy nie znali wcale hogwarckiego ślepca i potrącali go co i rusz na schodach. Dzięki wielkie, już raz dzięki temu skręcił kostkę.
Ale dzisiejszego wieczoru zgubił trop, pomylił korytarz prowadzący do schodów i korytarz prowadzący do skrzydła. Może to przez porę, stłumione przez stare i grube ściany dźwięki, chociaż idąc tu czuł, że coś jest nie tak, przyduszone chichoty występowały znacznie częściej niż w rejonach krukońskiej wieży. Krukoni wszak już spali, by przygotować się na kolejny dzień idealny do pogłębiania swojej zupełnie nieprzydatnej wiedzy, a Samael błąkał się po zamku, jedynie późnymi porami odczuwając jakąkolwiek przyjemność z opuszczenia swojego dormitorium.
Trafił do auli. Przystanął tuż po przestąpieniu progu. Pomieszczenie było znacznie większe niż normalna klasa, dźwięk stuknięcia laski roznosił się głębszym echem. Wyczuwał kolistość pomieszczenia, wysokość sklepienia, wręcz przytłaczającą. Nie lubił otwartych, szerokich przestrzeni znacznie lepiej czuł się w klaustrofobicznych klatkach, mogąc wyczuć każdą ścianę namacalnie, nie tylko bawiąc się w zgadywanie jej ogromu. Niepewnym, chwiejnym krokiem przeszedł kilka kroków i zajął pierwsze lepsze miejsce.
I dopiero wtedy poczuł, że jednak nie jest tutaj sam. Dosłownie, poczuł. Lekka mgiełka ostrego zapachu tytoniu dotarła do niego pomimo wielkości auli. Poprawił szalik niedbałym ruchem i mruknął coś pod nosem, skrajnie niezadowolony.
- Żółtozębni palacze, otruwający śmierdziele - wymamrotał, niby do siebie, ale wystarczająco głośno, by słowa gładko rozpanoszyły się w tej przestrzeni echem i dotarły do kogoś, kto siedział dwanaście siedzeń na lewo i cztery do góry od niego. Mniej więcej.
I wcale nie obchodziło go, że on tu wszedł jako drugi! Albo trzeci. Może jeszcze jakiś oddech ukrywa się w sali.
Chociaż gdyby tylko wiedział, do kogo zwraca się w ten sposób, nie odezwałby się ani słowem. Nie byłby w stanie wydusić z siebie dźwięku, przecież. Ale zaraz posmakuje porażki.

Blondynka podparła się rękoma o oparcie będące naprzeciw i tak nachylona paliła sobie papierosa, wpatrując się w to wymalowane sklepienie. Zastanawiała się w tym czasie czy rzeczywiście będzie najlepszym wyborem pójść na wydział związany z miksturami. A może ten pomysł z ucieczką do Amsterdamu nie był taki zły? Zatrzymałaby się tam u znajomych, spędziła rok wyjątkowo barwnie. Przecież zawsze na studia mogłaby wrócić później. I nie, wcale jej matka nie przyjechałaby osobiście do Holandii, by siłą ściągnąć ją do Anglii!
Tą ostatnią dramatyczną wizję całe szczęście przerwał jakiś dźwięk. Jak się zorientowała jakaś osoba weszła do pomieszczenia. W pierwszym momencie opuściła papierosa, zastanawiając się czy to czasem nie jakiś wykładowca, szybko jednak okazało się, iż to zupełnie błędne przypuszczenie. Zaciągnęła się ponownie papierosem obserwując chłopaka, który zjawił się w środku.
Oczywiście kojarzyła go, głównie jednak było to związane z tym, iż po prostu większość osób wiedziała o niewidomym chłopaku z Ravenclawu. Aczkolwiek pamiętała także, że chodził z nią na lekcje eliksirów. Zauważyła, że chłopak usiadł gdzieś na dolnych miejscach i już chciała ponownie wygodnie się oprzeć i dopalić swojego papierosa, kiedy usłyszała, że Krukon się do niej zwrócił. Uniosła lekko brwi słysząc jego słowa i powoli podniosła się ze swojego miejsca. Nieśpiesznie zaczęła schodzić po schodach, cały czas paląc tego swojego niemożliwie śmierdzącego papierosa.
- Będziesz musiał jakoś wytrzymać to chwilowe trucie, na pewno mocno skracające życie - odpowiedziała zatrzymując się gdzieś na wysokości czwartego stopnia. Musiała gdzieś strzepać popiół, a jedynym miejscem do tego się nadającym była niezbyt czysta posadzka.
- Ale zapewniam Cię, że jeszcze nie muszę się martwic o koloryt swoich zębów - powiedzmy, że mam w tej kwestii pewne taryfy ulgowe , pomyślała sobie po wypowiedzeniu słów. Akurat przy tym pokonując kolejny stopnień prowadzący na sam dół, gdzie zamierzała się zaraz znaleźć.
- Zapach. Będę się łudzić, że jeszcze nie przywodzę na myśl popielniczki, ale sądzę, że i z tym byłabym gotowa się pogodzić. Wszystko oczywiście w imię przyjemności - uznała jakoś nie mogąc nie poruszyć kwestii każdego z wypowiedzianych przez niego słów.
I kolejny stopień pokonany. Z racji, iż miała na sobie całkiem wysokie obcasy raczej nie potrafiła w ekspresowym tempie zbiegnąć z góry, z resztą wcale nie tego nie chciała. Wszakże zamierzała wypalić jeszcze w sali, nie postradała jeszcze zmysłów na tyle, by biegać po korytarzach z papierosem w ręku.

Mhm.
Porażka zasmakowała krwią, bo gdy usłyszał głos Effie Fontaine, przygryzł wargę tak mocno, że skóra skropliła się krwią, pękła i wypełniła kilkoma strużkami jego usta.
Zamarł, nie mógł nic na to poradzić. Naprawdę, nic. Z trudem rozróżniał wypowiadane przez nią słowa, skupiając się bardziej na czystości dźwięków w tych słowach, niewymuszonej melodyjności i rytmiczności zdań.
Głos prefekt Slytherinu rozpoznałby na drugim końcu świata. Nie przyznałby się - ba, wciąż nie przyznawał się przed samym sobą - że odkąd zobaczył, gdy jeszcze miał okazję, jej twarz jako jedenastolatek, wpadł po uszy. Ale to było dziecięce zauroczenie, każdy na roku, na roku wyżej, jeszcze wyżej... każdy chociaż przez chwilę był zadurzony w panience Fontaine. Alexis Brooxter też zbierała niezłe siewy.
To tortury, zmuszać zwykłe dzieci do chodzenia do szkoły z półwilami! Powinni je nauczać na odseparowanych od reszty świata ukraińskich stepach, czy coś.
Ale Samaelowi nigdy tak do końca nie minęło. Pierwszoroczny Krukon, schowany pod schodami z książką, wciąż wodził wzrokiem za wdzięcznym chodem Effie, która szła właśnie do Wielkiej Sali. Ale on był tylko jednym z setek właścicieli oczu śledzących jej ruchy. A potem nawet to mu odebrano, a ona wciąż go nie zauważała.
W późniejszych latach stałaby się zapewne obiektem jego platonicznej miłości i wiecznego podziwiania. Jednak po wypadku znienawidził niemal cały świat, również wobec Effie żywił wyrzut horrendalny, o którym nie mogła mieć pojęcia. Potem krótkie minięcie jej na korytarzu, dźwięk jej głosu na lekcji eliksirów, to wszystko sprawiało, że odbierało mu na chwilę mowę, a potem wyrzucał sobie kilka godzin w dormitorium, dźgając się w brzuch i wypowiadając na głos kwestie, którymi powinien był zwrócić na siebie jej uwagę. Bo jednak do tego zawsze podczas tych krótkich chwil dążył, by chociaż na niego spojrzała. Ale nie potrafił się zdobyć choćby na próbę.
Pieprzone pół-wile. Nienawidził. Z całego serduszka. Które zaczęło bić szybciej, bo obawiał się, że porażka będzie jeszcze dotkliwsza.
Nie to, że był wciąż zakochany w Effie Fontaine. Z niewiadomego powodu starał się i sobie i jej udowodnić. Ale co? No właśnie, tego nie wiedział nikt, z samym zainteresowanym na czele.
Dlatego teraz wręcz wstrzymał oddech, gorączkowo myśląc nad repliką. Ostrą, sarkastyczną, mocną, zwalającą z nóg, ciężką, przesyconą ironią, błyskotliwą, nieco zabawną ale i gorzką, słodko-kwaśną, niezapomnianą, epicką.
- Eeeeeeee...
Sięgnął szponiastą dłonią do szalika i zakłopotanym gestem go poprawił. Nie mogła zobaczyć blizn, przecież. Wraz z każdym jej krokiem, stukotem obcasów wielokrotnie powielonym przez echo, zbliżającym się zapachem papierosa, który nagle zupełnie przestał mu przeszkadzać, Samaelowi robiło się coraz cieplej. To te... wiatry... śródziemnomorskie... ciepłe... tak. Wkrótce jego chorobliwie blada skóra powlecze się rumieńcem.
Weź się w garść, Samael! To tylko... to tylko czar półwil, tak silny, że działa nawet na ślepca.
Odchrząknął. Dłoń zaciskał nieświadomie na lasce, tak mocno, że skóra aż pobielała od siły nacisku.
- Cóż, na coś umrzeć trzeba. I nawet jeżeli złożą cię do trumny ze śnieżnobiałymi zębami, powiedz, czemu popełniasz miarowe, powolne i długotrwałe samobójstwo? Nie lepiej raz a dobrze?
Ale nie, Effie, nie rób tego, nie. Nie rób. I nie pachniesz jak popielniczka. Pachniesz ślicznie. Ale tego nie powiem. Będę udawał, że na mnie nie działasz. Masz za swoje!
To chyba nie była dla niej zbyt dotkliwa kara.

Och tak, przebywanie w zamkniętej Syberyjskiej szkole z samymi wilami na pewno byłoby zaiste intrygującym przeżyciem. I nie, nie absolutnie nie chodzi o ich wybuchowy temperament, zazdrość i wszelakie następstwa bycia potomkami widm kobiet, w złości przemieniających się w harpie. Całe szczęście, tylko nieliczne jednostki miały okazję zobaczyć, że w złości i rysy Effie nieco się zaostrzają, a oczy gwałtownie ciemnieją. Tak na szczęście bywało rzadko. Chociaż niezmiennie wszystkim polecała posiadanie matki, która w ramach braku cierpliwości mogła stać się harpią. O tak! To było doprawdy... interesujące.
Nie mogłaby być nieświadomą tego, że budziła zainteresowanie. Raczej udawała, że wcale tego nie widzi. Oczywiście zależało kiedy, w dzieciństwie jej to przeszkadzało. Dziś, coraz częściej owe pochodzenie po prostu wykorzystywała.
Dziewczyna przeszła kolejne dwa stopnie, zaciągnęła się raz jeszcze papierosem, a po chwili jego niedopałek rzuciła na posadzkę i przygniotła. Zeszła całkiem ze schodów, po czym przeszła obok chłopaka. Właściwie chciała początkowo po prostu teraz wyjść, bowiem nawet nie wiedziała co ma tu teraz dalej robić, a zwiedzenie dalszej części skrzydła może nie byłoby takim tragicznym pomysłem, chociaż wcale nie była do tego przekonana. Dodatkowo chłopak tylko coś mruknął pod nosem, najwyraźniej nie mając za wiele do powiedzenia, bądź będąc po prostu jakoś zaskoczonym.
Jednakże jak się zaraz okazało, chłopak miał coś do powiedzenia i to na tyle przykuło jej uwagę, że dziewczyna zatrzymała się tuż obok, przerywając kompletnie myśli dotyczące tego, gdzie to planowała pójść.
- Zapewne dlatego, że palenie jest formą przyjemności, stanowi stopniowe podtruwanie, którego to skutki odczuję dopiero w przyszłości. Gdybym uznała, że zrobię to raz, a dobrze i zrezygnowała z palenia, miałabym lata bez owej drobnostki, którą wyjątkowo lubię - odrzekła po chwili, gdy ten zadał jej pytanie. Przez moment była nim zaskoczona, a i początkowo nie była pewna co ma powiedzieć. Zaraz jednak obrała w odpowiednie słowa swoje myśli. Przy wypowiedzi tej, automatycznie przeniosła wzrok na Krukona. Przyjrzała mu się dość dokładnie i niezaprzeczalnie w największym stopniu jej uwagę przykuły właśnie jego oczy. Jasne i ponure, ale najdotkliwsze w nich było to, że martwo patrzyły w jakiś odległy punkt, nic nie widząc. Dlaczego napawało to pewnym lękiem? Może przypomniało o pewnej kruchości? I wcale nie chciała się nad tym zastanawiać, ani rozważać, samo przyszło. Nie w jej naturze leżało rozważanie, jak szybko wszystko może się skruszyć. Nawet nie należała do osób, które by zbytnio o tym pamiętały. Raczej do tych, które po prostu próbowały, a ciekawość wiecznie wiodła je coraz dalej.
Pół wila niezmiennie stała, ciekawa w jakiś sposób jego odpowiedzi. Przy tym nieustannie przekręcając bransoletkę wokół nadgarstka, co od tylu lat już było jakimś jej niezbadanym nawykiem.

Trwał nieruchomo, wsłuchując się i próbując wyobrazić sobie każdą kolejną czynność dziewczyny. Napięcie mięśni w smukłych nogach, gdy pokonała kolejne dwa stopnie. Słyszalne dla niego pękanie tytoniu pod wpływem zbliżającego się żaru, gdy filtr dotykał jej ust, a ona zaciągała się mocno. Cięższy oddech, wydychający dym, zakłócony jednocześnie przez miękkie opadnięcie papierosa na posadzkę. Odbił się raz od ziemi, opadł znów, tym razem niemal bezszelestnie. A potem syk dymu, ostatnie rozżarzone tchnienie przyduszone obcasem. I kolejny krok. W sekundę później przeszła obok niego i Samael wiedział już, że wychodzi. Już dawno nie mijała go tak blisko, świadomość, że była praktycznie na wyciągnięcie ręki była niesamowicie elektryzująca. Ale co z tego, co z tego, skoro dłonie zamarzły mu w kolejnym defekcie, chwilowym paraliżu.
Jednak się zatrzymała. Odwróciła i odpowiedziała, zaskakujące. Zwolnił uścisk palców na lasce, bo wkrótce nadwyręży sobie tym dłoń albo nie będzie mógł jej puścić do końca swych dni.
- Raz a dobrze... nie rzucić palenie, a popełnić samobójstwo. Zamiast metodycznej, codziennej formy masochizmu, która ostatecznie doprowadzi cię do śmierci, wybrać drogę na skróty, szybszą, łatwiejszą... skoro i tak wszyscy umrzemy... To czemu nie jutro, a dopiero za kilkadziesiąt lat?
Wiedział, że mówi bzdury. Ale nie był w stanie wyzbyć się swojej szalenie irytującej cechy, przeciwstawiania wszystkiego wszystkiemu, automatycznej negacji słów rozmówcy, wiecznego dążenia do polemiki i kłótni. Pokręcił więc lekko głową.
- Nie, wiem przecież, że jest mnóstwo rzeczy wartych przeżycia.
Ale nie zabrzmiał na zbyt przekonanego. On, pogrążony w swojej codziennej zgorzkniałej egzystencji, nie rozumiał epikurejskich haseł, wszechobecnego hedonizmu. Jemu w głębi serca całkiem podobało się takie wyjście.
Przystanęła, nie ruszała się, słyszał tylko dźwięk koralików bransoletki uderzających o siebie dźwięcznie. Patrzyła na niego, czuł to. Po paciorkach karku przebiegł dreszcz, a on poczuł się jeszcze bardziej chimeryczny, anemiczny, blady, kanciasty i niezgrabny niż zazwyczaj. Nigdy nie sądził, że potrafi bardziej, hehe.
- W sumie nie mi oceniać, czy ta forma przyjemności jest tego warta - rzekł, zawahał się, głos na chwilę zawieruszył się w wyższych tonach. Odchrząknął. - Nigdy nie miałem nawet w ustach papierosa, nie wiem, jak to jest. Jest nas trochę, prawiczków tytoniowych, zapewne ja i pierwszoroczni. Ewenement...
Nie, nie wierzy, że to powiedział. Zawahał się, użył sformułowania tytoniowy prawiczek i przyrównał siebie do pierwszorocznych. Nie tak zazwyczaj postępował, by w konwersacji górować nad interlokutorem.
Ale z jakiegoś powodu, teraz wcale nie chciał górować.