Grudzień był miesiącem, w którym pieniądze okazywały się wyjątkowo przydatne. Nie tylko potrzebował opłacić podróż do domu, ale też chciał wesprzeć matkę i obdarować najbliższych. To nie było zaś wcale takie łatwe, kiedy miało się 21 lat i utrzymywało się właściwie tylko ze stypendium. Rok temu pracował w Pradze, teraz zaś nie miał niczego poza pieniędzmi ze szkoły i coraz silniej utwierdzał się w przekonaniu, że chyba jednak czas rozejrzeć się za jakąś robotą, bo miał dość klepania wiecznej biedy. To były jednak plany na nowy rok, teraz chciał wrzucić na luz. Postanowił odwiedzić strumień, bo ostatnio uratował mu on tyłek. Nie chciał wiecznie polegać na szczęściu w znajdywaniu kamieni szlachetnych, ale z drugiej strony skoro wiedział o istnieniu tego miejsca, żal było nie spróbować. Teleportował się więc do Doliny Godryka, od razu przy brzegu strumienia i czym prędzej wszedł do wody, chcąc mieć to już za sobą. Minęło sporo czasu nim udało mu się cokolwiek znaleźć i trzeba przyznać, że zdążył zmarznąć, choć przecież był dość odporną na zimno osobą. Właściwie zastanawiał się już czy nie lepiej się poddać kiedy coś błysnęło przy jednym z kamieni. Kiedy tam sięgnął, okazało się, że to naprawdę duży kawał rubinu. Miał dziś wyjątkowe szczęście albo był bardzo grzeczny i otrzymał przedwczesny prezent gwiazdkowy... Zadowolony, udał się do Londynu, by tam go sprzedać.

Kostki: 1, 2, 6

| z/t

To był trudny czas. Nie tylko dla Cassiana, ale również dla każdego członka naszej rodziny, a już w szczególności dla mnie. To oczywiste, ze potrzebowałam wyciszenia, bo myśli o tym jak tragiczna jest sytuacja mojego brata, w połączeniu z bezustannym przepracowaniem doprowadzały mnie niemal do obłędu. Udanie się do Doliny, do tak znanego zakątka wydawało się całkiem trafnym pomysłem - wprawdzie wciąż prawdopodobieństwo trafienia na innego człowieka było większe niz w przypadku poddasza na Nokturnie to i tak obcowanie z naturą było źródłem oczyszczenia.
Znalezienie zielonego odłamka nie było w żadnym razie celem, a jednak w obcowaniu z sobą samą i naturą, miło było znaleźć przedmiot, który mógł okazać się wspaniałą pamiątką.

1,4,5

/zt

Po tym niefortunnym meczu Quidditcha spędził kilka dni w domu. Jego szczęka zrosła się nie tak jak powinna i uzdrowiciel był zmuszony do ponownego jej złamania, co nie było niczym przyjemnym. Nic dziwnego, że Gabriel uznał, że na chwilę zrezygnuje z biegania po klasach i da sobie odpocząć. Odpowiedni nauczyciele zostali poinformowani o jego niedyspozycji, a on mógł w końcu położyć się na chwilę i mieć wszystko gdzieś. To był kolejny dzień jego błogiego lenistwa, które nieubłaganie zbliżało się do końca. Nikt nie uwierzył jego wymówce, że złamana kość czaszki jest powodem jego nieustannej nieobecności, a niektórzy nawet zaczęli się niecierpliwić. Ile można olewać studia bez żadnej konsekwencji? Jego rodzice też zaczęli mu wypominać jego nic nie robienie, więc w końcu udał sie na spacer po dolinie. Zawędrował aż nad strumień, przy którym przysiadł, by spokojnie móc przyglądać się wartkiemu strumykowi. Słyszał wiele historii, jakoby ten miał być magiczny i pełen zasobów. Nigdy w to nie wierzył, jednak tym razem dostrzegł jakieś migotanie. Podsunął się bliżej brzegu i wyciągnął wielki, piękny różowy kamyk. Uśmiechnął się, po czym wrócił do kontemplacji, kompletnie nie będąc świadomym ile warte jest to cudo, które leżało w jego kieszeni. Kilkanaście minut później, kiedy już porządnie zmarzł udał się z powrotem do swojej posiadłości, by wysłuchiwać narzekań matki po raz kolejny.


5,5,6

Price odkąd zawitał na ten magiczny strumień, szczęście go nie opuszczało. W pracy za wiele nie zarabiał, w życiu zawsze coś się chrzaniło, ale tu nad strumieniem był jak Mojżesz, który "wyciągnął rękę nad morze, a Pan cofnął wody gwałtownym wiatrem wschodnim" i tak dalej... Podobnie było z Angelem. Zawsze w oko rzucił mu się jakiś kamyk. Potem okazywało się, że to nie "jakiś", a taaaaki. Jakościowo dobry i gdyby był sentymentalny i wierzący w moc kamieni; na pewno zatrzymałby kilka okazów. Jednego na pewno był pewien, że szmaragd, którego dzisiaj znalazł, przyniesie mu spore zyski. Tego nie mógł wiedzieć od razu, ale obserwując ten nieskazitelny, dziewiczy okaz nie miał co do tego wątpliwości. Zwłaszcza że ostatnio odwiedzając jubilera, zwracał uwagę, za jakie okazy dostanie najwięcej galeonów. Zazwyczaj były to spore, ładne i bez ubytków; nie trzeba było być specjalistą, wystarczyło dobre oko. Ten szmaragd, który trzymał w dłoniach, właśnie taki był — idealny.
W te chłodne popołudnie nawet zimno mu nie przeszkadzało. Wiedział, że jak dalej tak pójdzie, uzbiera sobie na własne lokum, a może i nawet otworzy swój własny interes, o którym zawsze marzył. A to wszystko przez magiczny strumień i kamienie.

Kostki: 1 -> 4 -> 6

Była niewolnikiem - niewolnikiem dziecięcych pragnień bycia kochaną i nastoletnich potrzeb bycia zauważoną i docenioną. Wydawało jej się, że uporała się z tym całkowicie już jakiś czas temu, ale potem Caine pojawił się w szkole i wszystko to diabli wzięli. No, prawie. Progres był wyraźnie zauważalny dla każdego, kto wcześniej zdawał sobie sprawę z jej problemu. Tak więc owszem: Keyira czuła się zniewolona i przyduszona, ale bynajmniej nie przez samego ojca.
— Nie, nie możesz... — przyznała spokojnie, zamyślając się na moment. — Ale mylisz się, sądząc, że chciałabym cofnąć czas. Gdyby tak było, już dawno znalazłabym na to sposób — oznajmiła, uśmiechając się pod nosem na tą myśl. Mówiła jednak szczerze, zależało jej na czymś innym.
Zaprzeczenie starszego Shercliffe'a odrobinę poprawiło jej humor, bo wiedziała już, że kryje się za tym coś więcej. Key odzyskała pełną kontrolę nad samą sobą, a wąż ześlizgnął się z jej gardła pod bluzkę, gdzie ojciec nie mógł go już zobaczyć.
— Nie byłbyś w stanie mnie zatrzymać — mruknęła z pewnością, której nie powinna była odczuwać nastolatka w towarzystwie dorosłego czarodzieja. A jednak, w jej oczach krył się pewien sekret, a fakt jego posiadania i niewiedza mężczyzny sprawiały jej ogromną satysfakcję. — Ale masz rację, powinnam się zbierać — przyznała, zasalutowała brunetowi luźno wolną dłonią, a potem wycofała się do ścieżki i zniknęła między drzewami.

z/t   x2

To może trochę dziwne, ale tylko raz do tej pory był nad tym strumieniem. Pomimo sławy jaka otaczała to miejsce. Nigdy jakoś nie zwracał szczególnej uwagi na to jak bardzo wypchaną miał kieszeń galeonami. Kiedy coś potrzebował miał to od razu, korzystał z przepastnej kieszeni swojej rodziny. Niedawna rozmowa z Nessą o jego przyszłości i o tym co planował robić spowodowała, że zaczął się zastanawiać też nad kwestią finansową swoich planów. Wszakże łowcy nie zarabiali bardzo dużo, ale lubił to robić, więc nie widział powodu by zmieniać planów tylko ze względu finansowych.
Nie mniej jednak pojawił się tutaj drugi raz. Zastanawiając się na ile prawdziwe jest to co o nim się mówi. Poprzednim razem faktycznie udało mu się znaleźć kamień, ale ten był niewielki i niewiele wart.
Ubrany w czarny garnitur snuł się wzdłuż wody sunąc mętnym spojrzeniem po tafli czystej wody. Wyrwało go z tego stanu nagłe załamanie światła i błyśnięcie czegoś w wodzie co na moment go wręcz oślepiło. Zamrugał kilka razy i przetarł oczy. Nachylając się nad rzeczką i przeszukując to miejsce jeszcze raz, dokładniej.
Zauważył i sięgnął po niego ręką. Czarny kamień był wielki, niezwykłej jakości i bez większych skaz. To było jego najdrogocenniejsze znalezisko do tej pory. Aż uśmiechał się mimowolnie i uznał że częściej będzie musiał tutaj przychodzić.
Schował kamień do kieszeni po czym się stąd teleportował by sprzedać znalezisko.

zt

Kostki: 1, 6, 6

Wiele słyszała o urokach Doliny Godryka. Wcześniej nie miała większej okazji do tego, by ją odwiedzić, ale stwierdziła, że może faktycznie warto byłoby się tam udać i nieco pozwiedzać. Takim też cudem znalazła się przy przepływającym przez dolinę strumieniu. Uwielbiała obcować z naturą, a okolica, w której się znalazła wydawała jej się być niezwykle malowniczą. Od razu czuła się spokojniejsza i zrelaksowana dzięki szumowi strumyka i innym odgłosom przyrody, które zimą niestety nie były tak częste i łatwe do usłyszenia niż latem czy wiosną.
I tak oto wędrując sobie wzdłuż tego niezbyt wielkiego potoku spostrzegła w jego toni całkiem pokaźnych rozmiarów kamień, który nawet z pewnej odległości wydawał się być dosyć wyjątkowym znaleziskiem. W zasadzie słyszała coś na temat tego, że w dolinie Godryka czasem można było napotkać na kamienie szlachetne, ale nie sądziła, że jest to fakt. Bardziej brała to za swego rodzaju miejscową legendę, a jednak w jej dłoni wylądował całkiem pokaźnych rozmiarów szafir, który po krótkich oględzinach schowała do kieszeni po czym ruszyła w dalszą przechadzkę, zastanawiając się cóż też takiego mogłaby z nim zrobić.

Kostki: 5 -> 3 -> 6

z/t

Brzegi strumienia były już wyraźnie wydeptane, przez to jak każdego miesiąca masy mieszkańców Doliny Godryka, a pewnie i pokaźna część biednych studentów wędrowała wzdłuż nurtu z nadzieją wyłowienia jakiejś zdobyczy - Ezra zaryzykowałby nawet stwierdzeniem, że było to najchętniej odwiedzane miejsce w całej, niezwykle zresztą urokliwiej, Dolinie. I nie byłoby w tym zupełnie nic kąśliwego, bo kim on był, aby potępiać ludzi skoro sam co i raz nad strumieniem się pojawiał. Nie chodziło nawet o to, że jakoś wybitnie pieniędzy potrzebował, odkąd powoli rzucał narkotyki, kwestie finansowe również się stabilizowały. Wcisnął dłonie w kieszenie, wędrując niespiesznie i tak naprawdę jedynie połowicznie w ogóle czegoś wypatrując. Zimno szczypało go po skórze, ściśle trzymając go w potrzasku fizyczności; i było to dziwne dla kogoś, kto jeszcze nie tak dawno próbował oderwać od siebie własną duszę.
W końcu przykucnął na brzegu strumienia, wkładając dłoń w chłodną taflę i obserwując jak woda rozchodzi się i umyka dwoma mniejszymi strugami. Zupełnym przypadkiem o jego palec zahaczył kamyk, który zaraz pochwycił. Ezra  nigdy wcześniej nie miał w rękach kwarcu różowego, toteż trudno było mu oszacować jego wartość. Niemniej blado różowa barwa ślicznie opalizowała w słońcu, wiec niezależnie od domniemanej ceny, schował kamień do kieszeni. Najwyżej będzie miał prezent dla siostry...

5, 5, 5

Kości: 5, 5, 3

Po raz kolejny znalazła się w Dolinie Godryka, chcąc zaczerpnąć nieco świeżego powietrza w czasie spaceru. Po raz kolejny udała się nad strumyk, nad którym była już poprzednim razem. Przez pewien czas przechodziła się wzdłuż strumienia i zapewne, gdyby wciąż nie było tak zimno to z chęcią zdjęłaby buty i zaczęła brodzić w płytkiej wodzie. Niestety wciąż zima trzymała się dosyć mocno i chwilowo mogła jedynie pomarzyć o podobnej formie relaksu.
Po raz kolejny otaczała ją natura, która pomagała jej oczyścić umysł z myśli, a także się odprężyć. Pasowało jej to, że w zasadzie w pobliżu nikogo nie było, bo dzięki temu mogła odpocząć również od ludzi. Co prawda nie miała nic przeciwko nim, ale wciąż preferowała przebywanie w samotności, która dawała jej nieco większy komfort i sposobność wyciszenia się.
W czasie spaceru po raz kolejny natknęła się na coś co wydawało jej się wyglądać niczym fragmenty jakiegoś z kamieni szlachetnych. Całkiem piękne znalezisko, które musiało powędrować do jej kieszeni nim ruszyła w dalszą wędrówkę.

z/t

Kostki: 1-4-6

Szybka wizyta w rodzinnym domu musiała zakończyć się jakąś dramą. Kłótnia z matką o jego ostatnie zachowania nie była czymś. co uwielbiał i na co czekał, kiedy wracał na weekend do Doliny Godryka, nic więc dziwnego, że wyszedł się przejść kiedy tylko miał okazję. Wybrał się nad strumień, bo w plumkaniu wody odnajdował swoje ukojenie. Po drodze zgubił się kilka razy, ale nie narzekał po prostu kontemplując sobie w ciszy i podziwiając przyrodę, która mimo mrozów prezentowała się nadzwyczaj dobrze.
Kiedy dotarł do wody zdziwił się, że nie jest zamarznięta. Kiedy kroczył po twardej ziemi zorientował się, że ciężko może być z odprężającym chlupotem, jednak i tak nie zmienił miejsca destynacji. Jak widać podjął dobrą decyzję.
Postał chwilę przy wodzie, zastanawiając się czy włożenie do niej ręki po ten świecący zielony przedmiot to dobry pomysł. Zawsze to mogła być jakaś butelka. Ostatnia wizyta w tym miejscu jednak zaowocowała znalezieniem dużego kamienia szlachetnego więc zaryzykował i znowu mu się opłaciło. Już chwilę później w zmarzniętej pięści trzymał pokaźny szmaragd. Nie wrócił jednak zbyt szybko do domu - usiadł na zimnej ziemi i rozmyślał jeszcze co najmniej kilkadziesiąt minut.

/zt

Kostki-3

Tuż przed wyjazdem na ferie, Boris zaciekawiony opowieściami o możliwości znalezienia drogocennych kamieni, udał się nad strumień nieopodal Doliny Godryka, w której mieszkało wielu znakomitych czarodziejów i czarodziejek. Rosjanin nie przykładał jednak zbyt wielkiej uwagi do samego miasteczka, czy ich mieszkańców, tylko od razu ruszył na poszukiwanie skarbu. Niestety, tym razem Zagumovowi nie udało się niczego znaleźć pomiędzy długich i dokładnych poszukiwaniach. Zawiedziony takim obrotem spraw, postanowił wrócić do domu i dokończyć przygotowania do wyjazdu na ferie.

Wybrał się w odwiedziny do Charliego. Wiedział doskonale, że to znowu będzie bolesne spotkanie, ale już od jakiegoś czasu nie widział się z przyjacielem i skłamałby, gdyby powiedział, że w ogóle za nim nie tęskni. Nie wiedział jednak zupełnie, jak ma sobie poradzić z tymi wszystkimi emocjami, jakie się przez niego przelewały za każdym razem, kiedy stawał z nim twarzą w twarz. Pewnie powinien był przyjechać tutaj jeszcze w czasie, kiedy trwały ferie, ale nie umiał się do tego za nic w świecie zabrać i teraz, zamiast wracać prosto do Hogwartu, kręcił się po okolicy, starając się oczyścić umysł, by nie wracać do pracy nazbyt wzburzonym. Przyglądanie się przyrodzie, spacerowanie po Dolinie i po prostu obcowanie z naturą sprawiały, że nieco się uspokajał, wypieki, jakie biły na jego policzki, nieco zanikały, a on mógł myśleć zdecydowanie przejrzyściej. Ostatecznie skierował się w końcu nad strumień, bo słyszał o nim naprawdę wiele plotek, a Charlie uparcie powtarzał mu, że rosną tutaj rzadko spotykane gatunki i zdecydowanie powinien je sobie obejrzeć, bo wtedy na pewno poszerzy, znowu, horyzonty. Uznał zatem, że taka wycieczka mu nie zawadzi, może przy okazji uda mu się dostrzec coś, co znał tylko z książek, a nigdy nie miał okazji z tym obcować, poza tym krążyły jakieś plotki o tym, że strumień krył w sobie jeszcze więcej tajemnic, niż można było się spodziewać. Jak do tej pory Chris nie miał okazji przekonać się o tym na własne oczy, bo z reguły prędko uciekał z Doliny, ale tego dnia było inaczej. Potrzebował czasu.
Szedł, rozglądając się bardzo uważnie, bo oczywiście nie chciał przypadkiem wpaść w jakieś pnącza, które postanowią skonsumować go na śniadanie, ale pomny na uwagi Charliego, był równie ostrożny, co w Zakazanym Lesie, gdzie mogły spotkać go dziwy nad dziwami na każdym właściwie kroku. Wiedział doskonale, że w ich świecie fauna i flora potrafi być naprawdę zabójcza, co oczywiście odnosiło się również do całkiem zwyczajnego świata, w którym nie pojawiała się magia. Tym razem miał zatem szczęście, bo kiedy jego spojrzenie prześcignęło się po strumieniu, dostrzegł pomiędzy kamieniami roślinę, której nie widywał na co dzień. Przyklęknął zatem ostrożnie, by upewnić się, że to, na co patrzy, może być faktycznie żabieńcem strumieniowym. Jeśli dobrze pamiętał, okazy te rosły w bardzo czystych wodach, co oznaczałoby, że strumień nie może być w ogóle zanieczyszczony. Christopher nie był w tej chwili tego pewien, ale jeśli się nie mylił, w przypadku pojawienia się jakichkolwiek zanieczyszczeń w wodzie, roślina najpewniej zaczęłaby obumierać, aż w końcu ostatecznie by zmarniała. Prędko odpowiedział sobie również na pytanie o klasyfikację żabieńca, ale był on rośliną całkowicie neutralną. Korciło go, by poruszyć roślinę, ale bał się, że wtedy ją zniszczy. Wyglądała na o wiele drobniejszą i delikatniejszą, niż na znanych mu reprodukcjach, które kiedyś oglądał. Odkrycie to było dla niego niezmiernie fascynujące i żałując, że nie ma przy sobie notesu, aparatu, ani niczego, co pomogłoby mu uwiecznić to znalezisko, postanowił wrócić do domu Charliego, który na pewno mógłby służyć mu pomocą, a kto wie, czy nawet by mu nie towarzyszył.
Ostatecznie wrócili na miejsce razem. Z książką dotyczącą roślin rzadko występujących, z notesem, a Charlie dodatkowo zabrał również aparat i nic nie mówił, chociaż jak zawsze fascynacja tematem, jaką przejawiał Chris, była dla niego nieco niepojęta. A jednocześnie wzbudzała w nim ciepłe emocje do przyjaciela, który obecnie klęczał w błocie nad strumieniem i szkicował uważnie roślinę, by zachować ją sobie na nieco dłużej. Nie śmiał jej zrywać, choć oczywiście byłby to na pewno okaz wyjątkowy. Charlie, który w tym czasie przysiadł na jakimś kamieniu, przeczytał mu wszystko, co znalazł w książce. Potwierdził, że znalezienie żabieńca jest bardzo mało prawdopodobne, aczkolwiek Christopher podejrzewał, że sporo osób, które po prostu nie znały się na zielarstwie, nie miała pojęcia, co dokładnie mija. Potem skwapliwie odnotował sobie, że roślinę te można hodować w przydomowych oczkach wodnych, ale nie wykazuje ona wtedy tak mocnych właściwości, jak ta rosnąca w naturze. To również wydawało mu się logiczne, strumienie i potoki, były miejscami o wodzie zdecydowanie czystszej, niż przydomowe zbiorniki, jakie należało oczyszczać właściwie nieustannie. To było jednak co innego i gajowy doskonale rozumiał różnicę, jaką zaprezentowano w książce — w końcu sztuczne warunki niemalże zawsze bywają gorsze od tych naturalnych. Owszem, można było o tym dyskutować, ostatecznie bowiem w szklarniach dbano o rośliny z pewnością bardziej, niż dbała o nie matka natura, ale flora była na tyle mądra, że raczej sama wiedziała, jakie miejsca do życia dla siebie wybierać.
Dodał do notatek również informację o tym, że żabieńce stosuje się w leczeniu schorzeń skóry. Choć nie tylko, oczywiście, była bowiem pożyteczna przy wszystkiego rodzaju wypryskach, ale poza tym sprawdzała się świetnie przy łuszczycy, trądziku oraz przy zwalczaniu grzybów. Działanie hamujące było czymś z pewnością przydatnym, a Christopher dopytał również Charliego o to, czy w książce odnotowano przypadkiem, jak dokładnie je stosować, kiedy zaś przyjaciel to potwierdził, dodał to do swoich notatek, uznając, że kiedy będzie miał czas, poszuka więcej danych, uzupełniając je tym samym o to, co już miał. Domyślał się jednak, że może nie znaleźć zbyt wielu informacji, w końcu roślina ta była jednak rzadka i faktycznie najczęściej występowała na dziko. Musiał przyznać, że korciło go spróbowanie hodowli żabieńca, ale wiedział, że to nieco porywanie się z motyką na słońce w obecnej sytuacji.
Pożegnał się ponownie z przyjacielem, zbyt zajęty myśleniem o niezwykłej roślinie, by jakoś ponownie przeżywać ich rozstanie. Pochylił się ponownie nad żabieńcem i wtedy dostrzegł błysk w wodzie. Nie wiedział, czego właściwie powinien się spodziewać, ale ostrożnie podciągnął rękaw kurtki i swetra, po czym wsunął rękę do strumienia i wydobył z jego dna to, co zwróciło jego uwagę. Jakie było jego zdziwienie, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że patrzy na naprawdę spory kawałek kwarcu różowego. Takie zatem tajemnice skrywał strumień? Uśmiechnął się pod nosem, jakby chciał sam sobie zażartować, że to pewnie prezent za brudzenie się błotem i podziwianie jednej, niewielkiej i drobnej rośliny, której starał się nie naruszyć nawet, teraz gdy wydobywał kamień z wody. Cóż, najwyraźniej los chciał go nagrodzić za to, że wewnętrznie znowu czuł się całkowicie pusty.


55, 5

kostki: 1, 3,4

Było takie miejsce w Dolinie Godryka, o którym słyszał, a w którym był do tej pory raz. Podobno, w konkretnym strumieniu, można było znaleźć drogocenne klejnoty, któe możńa było następnie wymienić z łatwością na galeony. Jeśli miało się tylko trochę czasu, a potrzebowało się gotówki, to był najprostszy sposób. Znaleźć kamień. Cóż, był tu już raz i nie udało mu się. Po feriach uznał, że warto spróbować jeszcze raz. Teleportował się więc w odpowiednie miejsce, chwilę pozwalając sobie zachwycić się otoczeniem. Właściwie strumyk był dość ciekawym miejscem, w które zawsze warto zabrać kogoś na randkę. Jednak nie po to tu przyszedł, wzruszył wiec jedynie ramionami i zaczął rozglądać się za kamieniami.
Kto wie, może gdyby wszedł do środka, znalazłby coś większego? Mimo to udało mu się wyjąć jeden kawałek szafiru, ani duży, ani mały. Zawsze coś! Przynajmniej miał pewność, że rzeczywiście są w tym strumieniu jakieś wartościowe kamienie.

/zt

Tym razem nie wybrał się do Charliego, nie wspominał mu nawet, że zamierza pojawić się w okolicy, bo nie był w stanie skupić się na tyle, by móc całkiem swobodnie rozmawiać z przyjacielem. To nie zawsze się udawało, czasem Chris miał po prostu gorszy nastrój i bał się, że zrobi coś, co go wyda albo spowoduje, że Charlie zacznie zadawać pytania, jakich jednak chciał uniknąć, ostatecznie bowiem, choć teoretycznie wyleczony, wciąż czuł dziwną nostalgię i nie mógł do końca uwolnić się od przeświadczenia, że coś stracił. Nigdy by tego nie otrzymał, wiedział doskonale, że na dłuższą metę przyjaciel po prostu by z nim nie wytrzymał, nie mówiąc już o tym, że nie widział w nim nikogo więcej, niż brata. Tak czy inaczej, gajowy nie chciał się z nim tym razem widzieć, nie czuł potrzeby podejmowania jakichś rozmów, po prostu chciał pobyć tutaj sam. Zjawił się nad strumieniem bardzo wczas rano, tuż przed świtem, z torbą przewieszoną przez ramię. Zabrał ze sobą książkę o rzadkich roślinach, miał też swoje notesy i ołówki, których potrzebował, by w pełni uwiecznić to, co napotka. Liczył bowiem na to, że znajdzie pozostałe rośliny, jakich występowanie było określane, jako co najmniej rzadkie. Wiedział mniej więcej czego wypatrywać, ale i tak musiał co jakiś czas przystawać, by pokręcić ostatecznie głową.
Aż w końcu znalazł go. Języcznik migocący, nie różnił się właściwie zbyt wiele od zwykłej paproci, których w pobliżu było całkiem sporo, musiał się pośród nich doskonale kamuflować, na tyle dobrze, że nie dało się go tak prosto dostrzec, a mugole w ogóle nie byli w stanie zorientować się, że coś tutaj nie pasuje. Zresztą, sam Christopher musiał przykucnąć i dość długo przypatrywać się roślinie, porównać ją nawet z reprodukcją, jaka znajdowała się w przyniesionej książce, nim ostatecznie doszedł do wniosku, że trafił na właściwy okaz. Cechą, która go wyróżniała, została wskazana w książce, a teraz zaobserwowana przez Christophera, był drobny pyłek unoszący się nad rośliną tworząc kształty, przypominające spirale. Był bardzo delikatny, więc gdyby nie to, że gajowy mniej więcej wiedział, czego potencjalnie wypatrywać, pewnie nigdy by się nie zorientował, że to może być to. Spędził sporo czasu na analizowaniu, jakie to rzadkie gatunki roślin mogłyby tutaj stacjonować i teraz jedynie potwierdzał swoją teorię. Przede wszystkim jednak, po pochyleniu się nad rośliną, po przyglądaniu się jej uważnie, można było dostrzec migotanie i stąd brała się nazwa rośliny, to ono zwracało uwagę na roślinę i to ono właśnie spowodowało, że gajowy przy niej przystanął, by poświęcić czas na obserwację. Im dłużej przypatrywał się roślinie, tym bardziej był pewien, że trafił na właściwy okaz, co odnotował sobie starannie, poświęcając czas na jej skatalogowanie i określenie miejsca, gdzie na nią trafił. Nie zamierzał jednak dzielić się to informacją. Wiedział już, dzięki wiedzy zaczerpniętej z książki, że liczebność tego gatunku spadła ze względu na czarodziejów, którzy poszukiwali go licznie, by wykorzystywać go jako składnik eliksiru odmładzającego. Niska liczebność języcznika powodowała, że nie był tak często wykorzystywany, aczkolwiek Christopher doczytał również, że poza tym jednym elementem, języcznik nie znajdował zbyt wiele zastosowań, jeśli już, to i tak głównie w eliksirach kosmetycznych, co powodowało, że był zapewne bardzo pożądany, a ponieważ wymagał raczej dość specyficznych warunków, trudno było go w gruncie rzeczy hodować. To znowu prowadziło do zastanowienia, czy nie warto byłoby jednak przekonać się, czy byłby w stanie doprowadzić do jego wzrostu w warunkach cieplarnianych. Na to jednak miała jeszcze przyjść pora. Wiedział, że w okolicy znajdują się również inne rośliny, ale poświęcił już wiele czasu, na znalezienie tej jednej, konkretnej, która przypominała faktycznie nieco orlicę, jeśli patrzeć na nią z daleka i tylko zabawnie migotała, jeśli uważnie ją obserwować. Poświęcił jej jednak wiele czasu, zaczynając od rysunków i notatek, analizy, czy to na pewno ten gatunek, a kończąc na taplaniu się w błocie, gdy uważnie oglądał jej liście od spodu, by sprawdzić, jak wyglądają, ale tam nie znalazł nic szczególnego. Starał się jej również w żaden sposób nie naruszyć, sam był więc brudny i raczej zmęczony, a roślina jak rosła, tak rosła. Przyszła zatem pora, by wracać do zamku.

Dolina Godryka była magicznym miejscem. Miała swoją aurę tajemniczości, mistycyzmu i czarodziejskiej aury. Prudencia żałowała, że właśnie tu nie mieszkają. Może mogłaby polubić szarą, ponurą Anglię, gdyby właśnie w tym miejscu mieścił się jej dom. Nie wiązała z tym kontynentem swojej przyszłości. Po szkole zamierzała jak najszybciej wrócić na tropikalne, kolumbijskie wyspy; ale może jednak? Dość często wyrywała się na spacery po dolinie, chyba chciała odnaleźć swój azyl.
Słyszała, jak w Hogwarcie studenci mówili coś o magicznym strumieniu, gdzie można było znaleźć cenne znaleziska i drogo sprzedać, jeśli ma się farta. W ogóle nie znała się na jubilerstwie, na tych kamieniach. Podobno można było coś takiego tam znaleźć.
Spacerowała powoli, niczym czuje zwierze i przyglądała się rwącemu potokowi. Woda co chwila uspokajała się; takie można było odnieść wrażenie, tylko nieliczni mogli wyłapać ten moment zadumy, ciszy w chaosie. Prudencia lubiła obserwować naturę. Dziką nieokiełzaną wodę. Nie szukała znalezisk, ale gdzieś na uboczu strumienia leżały fioletowe odłamki. Na pewno były fragmentami jakiejś całości. Pięknego, cudownego ametystu. Nie miała pojęcia, że tak nazywa się ten kamień. Dowiedziała się tego później, kiedy dotarła do jubilera, ciekawsza nazwy znaleziska niż jego ceny.
Sprzedawca nie mógł za wiele zaproponować, ponieważ ametyst był w strzępkach, ale też nie chciał nie przyjąć znaleziska. Miał sprawne stare dłonie, które tylko czekały na oszlifowanie i wprawienie w srebro tych okruchów, które mogły stworzyć piękną całość.
Prudenci ciężko było rozstać się z tym pierwszym znaleziskiem na ziemiach Godryka, jednak oddała je w ręce sztukmistrza, odbierając od niego swojego trzydzieści galeonów.

1 -> 1 -> 3

| zt

Przemykając przez tereny okalające miasteczko spieszyła się bardzo by zdążyć na rozmowę o pracę. Wiedziała, że nie może się zatrzymywać i oglądać za bardzo, bo się znów zagapi na jakieś ptaki wiewiórki i szyszki, a miała tyle rzeczy dziś do zrobienia, już nawet nie mówiąc o zdobyciu wymarzonej posady!
Tylko czy ta posada była wymarzona?
Jurka nie miała pojęcia o czym marzy, co w życiu chce robić, kim chce być i co osiągnąć. Aplikowała gdzie się da, chodziła na rozmowy o pracę tu tam i siam, a finalnie nie wybierała nic bo nie wiedziała co wybrać. Przesiadywała w zrujnowanym dworku i zamartwiała się swoim brakiem zdecydowania tak długo, aż Madog przynosił jej gorącą czekoladę. Wtedy zamartwiała się trochę mniej. Nie zmieniało to jednak faktu, że poświęcała bardzo dużo czasu rozmyślaniom na temat swojej przyszłości.
Nierozważnie stąpając poślizgnęła się na brzegu strumienia i wpadła do lodowatej wody aż pisnęła ze strachu! Nie umiała osuszyć się zaklęciem, bo była w zaklęcia beznadziejna, za do jej wzrok przykuł kamień na dnie po który sięgnęła bez zastanowienia. Był wielki i piękny. Ciekawe, czy coś wart?

kości: 1, 3, 6

zt

kości: 1,1,5

Aurora uparła się, żeby poświęcić chwilę w tym tygodniu i wybrać się na spacer ze swoim mężem. Ostatnio jej ulubionym miejscem, do chodzenia wspólnie za rękę był TEN park w Dolinie Godryka. Uwielbiała siadać z nim na tej ławce, opowiadać o trudach dnia i skradać buziaki. W tamtej chwili nie potrafiła sobie wyobrazić miejsca, które by było dla niej bardziej sentymentalne niż ta jedna ławeczka.
Małżeństwo teleportowało się przy wejściu do parku i po spędzeniu miłych chwil wspólnie mieli się zbierać, kiedy kobiecie przypomniało się o strumieniu, nad którym przecież już kilka razy była. Chwyciła męża za rękę i pociągnęła w tamtą stronę, żeby mu pokazać magiczną rzeczkę. Już chwilę po dotarciu do brzegu poślizgnęła się na mokrym i śliskim od mchu kamieniu i tylko szybka reakcja jej męża sprawiła, że nie wpadła do wody. Skradła mu za to buziaka, po czym wytłumaczyła, że ostatnio znalazła tutaj kamień szlachetny i warto by się było rozejrzeć. Chwilę później ujrzała kamień, który był całkiem spory. Dorien powiedział jej, że to ametyst i chociaż on sam nie miał tyle szczęścia, to zadowoleni wrócili do domu.

/zt

kości: 5,3,5

Był już tutaj kilka razy, dlaczego więc miał nie wrócić, skoro się wzbogacił. Tym razem po prostu skoczył do Doliny na weekend. Spotkał się z rodzicami, porozmawiał ze skrzatem. Opowiedział jak tam w szkole i w pracy, dostał mnóstwo słodyczy i wyruszył w drogę powrotną. Zahaczył oczywiście o park - w końcu taki był pierwotny cel jego podróży i nie miał zamiaru z tego zrezygnować. To odwiedziny w domu były dodatkiem - nie chciał słuchać pretensji matki, gdyby jakiś wścibski sąsiad jej przekazał, że widział go w okolicy.
Długo musiał wypatrywać kamieni w wodzie i już prawie się poddał. Dopiero w drodze powrotnej, którą odbył wzdłuż rzeczki zdołał ujrzeć ciemnogranatowy kamyk, który na początku pomylił ze zwykłym głazem. Leżał na brzegu i był tak brudny, że praktycznie zmienił kolor na szary. Podmuchał na niego, żeby chociaż trochę oczyścić go z piasku, po czym schował do kieszeni i udał się do zamku, po drodze spieniężając swoje znalezisko. To był całkiem dobry dzień.

/zt

kostki: 5, 2, 3

Kiedy był małym chłopcem, Penelopa przyprowadziła go na miejscowy cmentarz, żeby zobaczył, gdzie są pochowani jego dziadkowie. Później przyprowadziła go tutaj. Matka miała zawsze ducha poszukiwacza, może właśnie przez to znalazła to miejsce? W każdym razie – nie dość, że miał stąd sporo dobrych wspomnień, to jeszcze wiedział, że przy odrobinie szczęścia, można znaleźć tu coś bardzo pomocnego. Ojciec, niezadowolony z jego wyborów na drodze edukacji, bardzo zmniejszył jego kieszonkowe. Przydałoby mu się trochę pieniędzy.
Przeszedł chyba ze dwa kilometry wzdłuż strumienia, wpatrując się uważnie w wodę. Aż mu tańczyło przed oczami od wytężania wzroku. Kilka razy był przekonany, że już widzi jakieś kamienie, ale okazywało się, że to tylko światło sobie z nim igrało. Zbliżał się już do miejsca, w którym zaczął poszukiwania, kiedy coś błysnęło mu na czerwono. Kilka małych kawałków rubinu. Uśmiechnął się do nich i włożył znalezisko do kieszeni. Nie dostanie za to wiele, ale przyda się tak czy inaczej. Trzydzieści galeonów (jak się okazało w drodze powrotnej, gdy zahaczył o miejsce, w którym mógł wymienić kamienie) piechotą nie chodzi.

/zt

Czasami udawało mu się nie mówić Charliemu, że będzie w okolicy, bo nie chciał go do siebie ciągnąć, doskonale wiedząc, jak to może się skończyć i tym razem udało mu się uniknąć spotkania z przyjacielem. Pewnie to nie było dobre, ale mimo wszystko Christopher wolał poświęcić się w pełni zadaniu, jakie sobie wybrał na ten dzień, a nie rozmowach o niczym szczególnych, które czasami zdarzało mu się prowadzić z przyjacielem, kiedy widywali się zbyt często, a on nie był człowiekiem, który miałby sto opowieści na minutę. W Dolinie jednak zjawił się głównie z uwagi na plotki, jakie opowiedział mu właśnie Charlie, o niebezpiecznych roślinach, które podobno znajdowały się nad strumieniem, który już kojarzył, a biorąc pod uwagę opis, jakiego udzielił mu mężczyzna, O'Connor wiedział już właściwie, że ma szansę znaleźć tutaj płomiennicę drzewną. To z całą pewnością było ekscytujące, ale w dużej mierze także niebezpieczne, więc rozglądał się uważnie, gdy jej poszukiwał, by przypadkiem nie wpaść w jej, nazwijmy to, sidła. Niekoniecznie chciał skończyć z poparzeniami, tym bardziej że nie był raczej nazbyt dobrym uzdrowicielem, a powrót do zamku w takim stanie nie był raczej zbyt wskazany. Tak więc wędrował po okolicy z uwagą, starając się nie podchodzić nazbyt blisko do drzew. Miał całkiem sporo czasu, wybrał w końcu wolny dzień, a ludzi nie było zbyt wielu, zapewne przez zadziwiająco mroźną pogodę, która ich akurat spotkała, można było więc spokojnie powiedzieć, że las był jego i tylko jego.
Zatrzymał się wpół kroku, kiedy w końcu, całkowitym przypadkiem, dostrzegł roślinę. Nie chciał, na pewno nie chciał, żeby coś mu się stało, nic więc dziwnego, że wolał z daleka upewnić się, że to, co dostrzegł na jednym z drzew, faktycznie jest płomiennicą. Nie było jednak co do tego właściwie żadnych wątpliwości. Wyglądała jak grzyb, chociaż zdawał sobie sprawę z tego, że tak naprawdę to tylko jej wielka korona przypomina ten twór natury. Wiedział, po wcześniejszej uważnej lekturze kilku książek, że ich występowanie jest naprawdę rzadkie i można je znaleźć faktycznie tylko na drzewach, nigdzie jednak nie znalazł wskazówki dotyczącej tego, czy na konkretnych gatunkach, czy może jednak nie. Tutaj, kiedy nie było liści, trudno było coś wywnioskować, aczkolwiek biorąc pod uwagę ogólny wygląd drzewa, na którym rosła płomiennica, Christopher mógł zakładać, że ma do czynienia z bukiem albo dębem, aczkolwiek bardziej raczej z tym drugim. Wszędzie oczywiście znalazł ostrzeżenia dotyczące tego, by nie podchodzić zbyt blisko rośliny, ale autorzy nie byli zbyt zgodni co do tego, jaka odległość jest właściwa, a jaka naraża człowieka na spalenie, niemniej jednak gajowy czuł, że ciągnie go do tego, by przekonać się o tym wszystkim na własnej skórze. Nic zatem dziwnego, że ostrożnie zrobił jeszcze kilka kroków, potem dwa następne i z miejsca właściwie musiał uskoczyć, co na całe szczęście skończyło się tylko nieco osmalonymi spodniami, które zresztą utytłał w błocie, ale musiał przyznać, że efekt był co najmniej zadziwiający. Odsunął się jak najszybciej, nie próbując nawet się podnosić i doszedł do wniosku, że roślina ta faktycznie jest niebezpieczna, nawet może bardziej, niż o niej piszą. Trudno było mu ocenić odległość, jaka dzieliła go od pnia, kiedy płomiennica postanowiła nieco podgrzać atmosferę, a na razie, bez większego zabezpieczenia i informacji, nie chciał zbliżać się do niej ponownie. Nie bardzo rozumiał cel jej istnienia, ale też - nie musiał z miejsca wiedzieć wszystkiego, prawda? Na razie zatem postanowił wrócić do Hogwartu i uzupełnić wcześniej poczynione notatki, o własne spostrzeżenia.

Strumień w Dolinie Godryka cieszył się zdecydowanie dobrą sławą. Nancy niejednokrotnie słyszała historie o tym jak można się tutaj dorobić małej sumki galeonów. Jeśli miało się trochę szczęścia można było znaleźć jeden z kamieni szlachetnych występujących w tych okolicach. Już sama możliwość wyjścia z zamku by udać się na wycieczkę była dla Puchonki zachęcająca, a jeśli mogło coś przy okazji wpaść do sakiewki to tym lepiej. Wiosna powoli się rozkręcała i chociaż wciąż temperatury były dosyć niskie, to można było już cieszyć się słońcem, które tylko od czasu do czasu chowało się za chmurami.
Po dłuższym spacerze dotarła na miejsce. Chwilę stała ciesząc się rześkim powietrzem, promieniami słońca na twarzy i okolicznymi widokami. Kiedy nacieszyła się okolicznościami przyrody zakasała rękawy i zanurzyła rękę w strumieniu szukając kamieni. Niemal od razu rzucił jej się w oczy czerwony, całkiem spory kamyk. Wyłowiła go i z zachwytem stwierdziła, że wygląda przepięknie. Dziewczyna nie miała pojęcia co to może być, ale czuła, że może uda się go sprzedać za parę galonów. Wrzuciła kamień do kieszeni i ruszyła w drogę powrotną.

Kostki: 5, 2, 4

To było jego przeznaczeniem. Boskość. Zaraz, zaraz to też, ale miałem na myśli coś innego. Strumień w Dolinie Godryka stał się jego mekką do ziemi obiecanej. Tu potrafił wiele zarobić kasy. Szczęście w tym miejscu go nie opuszczało. Wystarczy, że wzniósł ręce do pana, a manna z nieba sama leciała. Znaczy te kamienie. No i nie z nieba. Spacerując sobie, zawsze bacznie przyglądał się rwącej wodzie i spokojnym brzegom. Zawsze pewny, że coś znajdzie. Energia tego miejsca otaczała go i niemal spełniała jego życzenia. Dzisiaj zieleń szmaragdu miała czelność pojawić się na jego drodze. Pomniejsze kawałki, rozbite na drobne części. Nic całego, ale i te okruchy miały swoją cenę. Price może i się nie znał na jubilerstwie, ale chodził do tego pana ze szklanym monoklem za każdym razem, kiedy coś znalazł, więc podłapał co nieco; o co w tym wszystkim chodzi. Kariera jednak mu się taka nie marzyła.
Zadowolony schował zdobycze do kieszeni i ruszył przed siebie, podśpiewując taką jedną piosenką mugolską ze świata discopolo.
- Przez twe oczy szmaragdowe oszalałem!- Niemal wydarł się na całe gardło, zastanawiając się, czy to jednak nie były jakieś inne ślepia.

5, 4, 3

Dziewczyna o strumieniu w Dolinie Godrika dowiedziała się jakiś czas temu od swojego brata, ale zawsze była jakoś sceptycznie nastawiona. Miejsce w którym można było zarobić ot tak niezłą sumkę? Przecież to nie było możliwe. Może po prostu chciał ją nabrać? W końcu dzisiaj był pierwszy kwietnia. To było całkiem możliwe, ale przecież mogła spróbować. Zwłaszcza, że dzień był jakiś taki luźny.
Długo się nie zastanawiając przykucnęła nad strumykiem i zanurzyła w wodzie dłoń. Poczuła przyjemny chłód wody. Nie było to bardzo zimne tak jak myślała na początku, ale nie była woda też ciepła. Nim się zorientowała coś dużego wylądowało w jej dłoni dlatego też to wyłowiła. Tym czymś okazał się fioletowy kamień. Ametyst. I to nie byle jaki kawałek. To był cały kamień! Coś jej podpowiadało że sporo jest wart. Brat chyba miał rację. Powinna mu podziękować, ale hajsem nie zamierzała się z nim dzielić.

5,1,6

5>1>4

Spacer był jedną z ostatnich desek ratunku dla Rowlea, który ostatnio dość solidnie dostawał po tyłku. Gdyby wierzył w przeznaczenie i inne bzdury, uznałby, że wraca do niego karma za wszystko, co źle zrobił w swoim krótkim życiu — tylko nie był pewien, czy nie skończ się tego jego zgonem. Leniwie przebierał nogi, przedzierając się w stronę strumienia — pamiętał drogę, znalazł tu kiedyś drogocenny kamyczek, na którym udało mu się zarobić i liczył, że powtórzy sukces. Poza tym, świeże powietrze dobrze mu zrobi, bo ostatnio długo siedział zamknięty w pokoju lub dormitorium, unikając całego świata po festiwalu żenady, którego doświadczył. Zielone oczy chłopaka rozglądały się więc dookoła z zaciekawieniem — bo jak to możliwe, że nigdy wcześniej nikogo tu nie spotkał? To było miejsce chyba dość popularna, bo na brzegu wartkiego strumyka często dostrzegał odciski butów. Nie on jeden widocznie znał sekret w Dolinie Godryka. Przyśpieszył nieco, gdy usłyszał charakterystyczny szum i zaraz znalazł się nad brzegiem, przechadzając się po kamieniach i spoglądając w wodę, szukając tam czegoś wyraźnie. Obrażony był na ojca za zaręczyny, więc nawet grosza od niego nie wziął i kończyły mi się fundusze na rzeczy niezbędne, a brata przecież nie pożyczy, bo głupio. I wtedy właśnie w promieniu słońca zalśnił fioletem niewielki kamyk, wywołując na jego ustach dziecinny wręcz uśmiech. Nachylił się, wyciągając go z wody i oglądając dookoła, po czym wsunął do kieszeni. Dokończył swój spacer w lepszym humorze, gwiżdżąc sobie nawet i teleportował się do najbliższego jubilera, żeby trochę zarobić.


z/t

kostki: 5, 3, 6

Miała dosyć dzielenia swojej prywatnej przestrzeni z babcią Vladyslavą – co prawda większość czasu Valeria i tak spędzała w zamku, ale nie wszystko mogła zrobić tam, a kiedy widywała babcię Negrescu częściej, niż kilka razy do roku, łatwo było o zgrzyty i kłótnie. Miała dosyć jej zbędnych komentarzy, których nigdy nie potrafiła sobie darować i postanowiła – skoro jej pobyt w Anglii był już przypieczętowany, jako sprawa potencjalnie na zawsze, nadszedł czas na zakup nieruchomości. Im szybciej, tym lepiej, a obecnie Val nie miała odłożonej odpowiedniej ilości gotówki. "Idź nad strumień", podpowiedziała jej sama Vlada. Chyba też miała już dosyć swojej wnuczki regularnie kręcącej się w pobliżu. Przynajmniej pod tym względem się rozumiały.
Tym właśnie sposobem Valeria znalazła się nad strumieniem. Przeszła zaledwie kilka kroków, zanim nie zwrócił jej uwagi błysk błękitu kontrastujący z mulistym dnem. Pochyliła się, szybko wyławiając swoje znalezisko i oczy prawie wyszły jej na wierzch. Ale miała szczęście! Cały kamień! Może to wszechświat próbował jej w ten sposób powiedzieć, że naprawdę musi wyprowadzić się od Negrescu?

/zt

5 -> 1 -> 6

Wiedziona sukcesem z marca pomyślała, że przy najbliższej okazji znów postara się zajrzeć nad magiczny strumyk. Poprzedni kamyczek, bardzo śliczny zresztą, udało jej się sprzedać za niemałą sumkę więc trudno się dziwić, że pokusiło ją by szukać znów! Mogła w zasadzie spróbować sprzedać jakieś drobiazgi i szpargały po swoich rodzicach, wszystko jednak wydawało jej się spełniać zasadę PPP (pamiątkowe, piękne lub przydatne) w związku z czym nie było ku temu sposobności. Wyszedłszy z miasteczka skierowała kroki w stronę okolicznego niewielkiego lasku.
Tym razem była przygotowana, wzięła ze sobą porządny czerpak, założyła na nogi wysokie gumofilce i weszła do zimnej wody by zacząć grzebać w mulistym dnie. Ręcznie oczywiście, nie żadną różdżką, obawiała się bowiem, że z jej magicznym talentem mogłaby jakiś cenny nabytek uszkodzić albo co gorsza zniszczyć bądź zupełnie zniknąć zamiast wydobyć w celach handlowych.
Nabrała mułu kilkukrotnie w różnych miejscach strumyka, płukała swoje sitko aż w końcu znalazła w nim wielki i dorodny ametyst, lśniący fioletowym blaskiem w świetle słońca przebijającego się między drzewami. Uradowana wyskoczyła z wody i zaraz pobiegła go sprzedać!


zt