Dolina Godryka absolutnie nie należała do moich rejonów, a spacerki po lesie nie były w moim stylu - niemniej jednak wydawało mi się, że przejście po lesie, w spokoju i nieznanym miejscu pomoże mi uporządkować myśli związane z kolejnym pojawieniem się Padme w moim życiu. Przekraczając kolejne kręgi lasu starałem się rozważyć całą tę sytuację, ale z każdą chwilą czułem się coraz bardziej zdezorientowany.
W pewnym momencie między drzewami dostrzegłem źródło wody - z trudem sięgnąłem do mojej pamięci odświeżając sobie w gruncie rzeczy niedawne czasy studenckie, kiedy po zmianach w Błędnym Rycerzu przychodziłem tutaj by odsapnąć, ale także dorobić.
Zamoczyłem dłonie nie spodziewając się w gruncie rzeczy, że coś znajdę. Zaskoczyłem sam siebie - wyciągnąłem duży czarny skrawek. Schowałem go do kieszeni i poszedłem w drugą stronę.

Kostki: 1,6,5

Wiele razy słyszał o strumieniu w Dolinie Godryka. Chociaż można tam było podobno odnaleźć drogocenne kamienie, nigdy jeszcze nie próbował szczęścia w takim fachu. Tego dnia miał trochę więcej wolnego czasu niż zwykle, więc stwierdził, że nic nie stoi na przeszkodzie, żeby się tam udać. Zrobił sobie krótki spacer, aż wreszcie do jego uszu dobiegł szum wody, świadczący o tym, że znajduje się już blisko swojego celu. Chwilę później Fleming ujrzał jedno z ulubionych miejsc czarodziejów, zarówno jeśli mowa o zarobku, jak i wypoczynku. Musiał przyznać, że była to ładna okolica, ale że na zielarstwie się nie znał, nie usłyszał migocącego języka, a i miał problem z rozpoznaniem wszystkim rosnących tu roślin. Coś mu podpowiadało, że są to rzadkie okazy, ale do czego służyły i jak się nazywały… tego już powiedzieć nie potrafił. Mimo wszystko podobało mu się tutaj, można było przynajmniej zaznać trochę relaksu i na chwilę zapomnieć o codziennych obowiązkach i wyścigu szczurów.
Na skutek tych pięknych widoków o mało co nie zapomniał, że nie przyszedł tutaj wyłącznie dla przyjemności. Wreszcie zaczął jednak brodzić wśród śliskich głazów, poszukując minerałów. Kilkukrotnie wkładał ręce pod wodę, ale jedyne co wyciągał, to jakieś nic nie warte, zwyczajne kamyczki. O jakimś rubinie czy szafirze nie było mowy. Domyślał się jednak, że nikt nie łowi tutaj niczego wartościowego za pierwszym razem, więc postanowił próbować do skutku. No tak… tylko jak długo można było czekać na upragniony rezultat? Spędził na swoich poszukiwaniach może jakieś trzydzieści minut i w końcu poczuł się jak kompletny idiota. Nie był pewien czy nie ma do tego drygu czy może przyszedł tego dnia zbyt późno i inni czarodzieje sprzątnęli mu galeony z przed nosa, ale miał coraz silniejsze wrażenie, że nic z jego wielkich planów dzisiaj się nie uda. Ktoś mógłby powiedzieć, że się poddał, ale jemu po prostu szkoda było czasu, który niekiedy był nawet cenniejszy od tych kamieni. Dlatego też czarodziej opuścił strumyk i udał się w swoją stronę, niestety z pustymi rękoma.
Przez jakiś czas przechadzał się jeszcze alejkami w centralnej części doliny, myśląc nad tym, co zrobił źle, ale w końcu pomyślał o tym, że mógł mieć po prostu pecha. Właściwie był to najbardziej prawdopodobny scenariusz, toteż Leo stwierdził, że jeszcze kiedyś wpadnie nad strumień i spróbuje swoich sił ponownie. Może kolejnym razem uda mu się obłowić, ale na razie musiał obejść się smakiem. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło. Przynajmniej chwilę spędził poza zatęchłym, śmierdzącym dymem i whiskey pubem, a także odciął się od swych szemranych klientów. Mimo że nie wrócił z jakimś sporo wartym kamykiem w kieszeni, swój wypad uważał więc za udany.

zt.

Kostki: 6, 4, 1

Posiadanie domu w Dolinie Godryka poniekąd zmuszało do poznawania okolicznych terenów - choćby po to, aby małej, skocznej Chione urozmaicać w jakiś sposób trasy spacerowe. O strumieniu krążyło wiele opowieści i Clarke już dawno od swoich znajomych słyszał, że przy odrobinie szczęścia można z wody wyciągnąć jakiś drogocenny kamyczek. A komu bardziej sprzyjała fortuna niż jemu? Tym bardziej, że ostatnio karma zaciągnęła u niego poważny dług; spłacenie sumy, którą Ezra przekazał na drużynę Krukonów niewątpliwie miało zająć trochę czasu, toteż Clarke wspaniałomyślnie sam wychodził temu na przeciw.
Przykucnął przy brzegu strumyka, wpatrując się w drobne kamyki podążające wraz z niespiesznym nurtem. Wsunął rękę w chłodną toń, będącą tak przyjemnym kontrastem wobec coraz większego upału nadchodzącego z nieba. Kropelki zatańczyły na jego skórze, błyszcząc się w świetle promieni. Ale błysk innego rodzaju dostrzegł Ezra kątem oka w strumyku. I choć przez chwilę myślał, że jasnofioletowy kamyk umknie mu spod palców, to już chwilę w garści miał kawałek ametystu, o czym wiedział, dzięki edukacji u Felicity. Nie miał pojęcia, czy będzie cokolwiek wart, ale jeśli nie, zawsze miał pamiątkę, prawda?

1,1,4

Zgodnie z radą panienki Swansea zdecydował się na podróż nad strumień z samego rana, jako że podobno o tej porze można było liczyć na o wiele większe szczęście w kwestii znalezienia jakiegoś wartościowego kamienia szlachetnego. Nie był pewien ile w tym prawdy, ale nie zaszkodziło przecież spróbować. Porzucił plan teleportowania się w miejsce przeznaczenia na rzecz krótkiego spaceru, z czego był rad, bo uczucie wiatru we włosach pozwoliło mu się tego dnia rozbudzić. Bez większej wiary w swoje możliwości, ale z nieskrywanym entuzjazmem, wszedł do płytkiej wody i zaczął po niej brodzić w poszukiwaniu pokaźnej sumy galeonów, która akurat teraz naprawdę by mu się przydała. Myślał w końcu o sporej inwestycji, a do jej realizacji brakowało mu jeszcze kilku zer w bankowej skrytce.
Sięgał rękoma do chłodnej wody, choć początkowo wyciągał jedynie garście nic nie wartych kamyków. Szczerze mówiąc, przewidywał że jego wizyta zakończy się dokładnie tak jak ostatnio, czyli fiaskiem. A jednak nagle w oczy rzuciła mu się jakaś większa bryłka o czarnej niczym smoła barwie. Młody Fleming, niewiele myśląc, podążył w tamtym kierunku i o mało co nie stracił wypatrzonego obiektu z zasięgu wzroku. Kamień porwany został bowiem przez wzburzony nurt. Na szczęście chłopak zareagował dość szybko i w końcu udało mu się złapać uciekający przed nim minerał. Nie znał się na nich zbyt dobrze, choć przez wzgląd na jego kolor, wydawało mu się, że ma do czynienia z onyksem. Czyżby tego dnia los się do niego uśmiechnął? Znalezisko zdecydowanie przednie, ale miał wrażenie, że jego nadgarstki i kostki zaraz odmarzną, więc wyszedł na brzeg, mimo że mógłby pewnie i dalej pobawić się w poławiacza skarbów. Pomógł sobie zaklęciem osuszającym, choć potrzeba było dłuższej chwili, by wreszcie zrobiło mu się ciepło. Popatrzył jeszcze raz na swoją zdobycz, a następnie udał się do centralnej części miasteczka w Dolinie Godryka, by zamienić niepotrzebną mu ozdóbkę na galeony. Nie miał problemu ze znalezieniem kupca, znajdowało się tu sporo handlarzy kamieniami szlachetnymi. Nic dziwnego, skoro strumień wypluwał ich tak wiele. No właśnie, Leonel uwierzył w to, że jednak na takich poszukiwaniach można się dorobić i obiecał sobie, że będzie odwiedzał strumień regularnie. Bogatszy o siedemdziesiąt galeonów mógł powrócić do swoich obowiązków i tym razem, żeby nie tracić czasu na podróże, wykorzystał już swą umiejętność teleportacji, by zjawić się w jednej z alejek Hogsmeade.

zt.

Kostki: 5, 6, 4

Matka Natura dba o swoje dzieci. Takiego zdania była Xanthea i zawsze, gdy miała z czymś poważniejszy problem, zwracała się z prośbą o pomoc do swojej opiekunczej bogini. Tak się składało, że kobieta zwykle była wysłuchiwana i w ten czy inny sposób udawało jej się wybrnąć z kłopotów dzięki interwencji Ziemi.
Tym razem problem był wyjątkowo przyziemny. Brak galeonów! I nawet w tej sytuacji wiedziała, że na swej Matce mogła polegać. Wystarczyło mieć pojęcie o tym , gdzie szukać! A Xanthea pamiętała gdzie w dzieciństwie szukały wsparcia z siostrami, gdy w domu bywało nieco gorzej - nad strumieniem. I wlasnie tutaj udała się w pierwszej kolejności. 
Przede wszystkim rozglądała się za roślinami, ktore mogły wzbogacić jej kosmetyki. Języcznik migocący rósł tu niegdyś i była pewna, że uda jej się go odnaleźć. Miała szacunek do tej rośliny, głównie ze względu na właściwości, niestety jednak wiele czarownic nie potrafiło się z nią należycie obchodzić. Tak przetrzeć ten bezcenny, odmładzający skarb... Xanthea miała szczerą nadzieję, że uda jej się znaleźć sadzonkę i hodować własne magiczne paprocie. To samo tyczyło się żabieńca, choć tutaj sprawa się komplikowała. Żabieniec najskuteczniejszy był rosnąc dziko. Ale wiedziała, że znajdzie go tutaj. Może jej się poszczęści? 
Xanthea brodziła boso w wodzie, rozglądając się za upragnioną rośliną, kiedy nagle poczuła pod stopą nienaturalny kształt. Zabolało! Wśród wygładzonych strumieniem kamieni ten byl ostry jak brzytwa. Kobieta pochyliła się, by podnieść winowajcę i... Oniemiała! Trzymała w ręce spory kawałek szmaragdu! Matka Ziemia znów ją wysłuchała i tym razem pomogła w bardzo bezpośredni sposób. 

Z/t

Kosteczki: 5 4 4

Wracał już do domu, żeby oczyścić ranę nabytą w pobliżu wieży wróżek, kiedy nagle przypomniał sobie o magicznym miejscu, które uwielbiał odwiedzać – o strumieniu! Kiedyś znalazł tam drogocenny kamień i od tego czasu odwiedzał ten rejon regularnie w nadziei, że zarobi więcej galeonów. Miał smykałkę do biznesu, a pieniążki się go trzymały, więc nie mógłby przecież nie skorzystać z okazji do napełnienia swojej kiesy. Co jakiś czas tamował jeszcze z pomocą swojej koszulki krwawiącą ranę, ale to nie przeszkadzało mu w pogoni za szczęściem. Dotarł nad strumień i po chwili już brodził po płytkiej wodzie, starając się nabrać na ręce czegoś, co nie będzie przypominało zwyczajnych, nic nie wartych kamyczków. Prawdę mówiąc słabo to wszystko wyglądało i miał wrażenie, że tego dnia wróci do domu z niczym. A nie, z rozciętym łukiem brwiowym, ale to inna sprawa i raczej nie był z tego faktu zadowolony. Kolejna garść i znów nic ciekawego poza czyściutką wodą wypływającą spomiędzy jego palców. Stwierdził, że daje sobie jeszcze pięć minut, bo przecież nie będzie siedział nad strumieniem cały dzień. To właśnie w tym momencie dojrzał jednak z oddali kamień jaskrawoczerwony niczym jego rana. To chyba rubin? Bez cienia wątpliwości rzucił się parę metrów dalej niczym szczupak, łapiąc swoją upragnioną zdobycz. Mocno zacisnął rękę na swym znalezisku i poza tym, że był przemoczony do suchej nitki, wszystko poszło wręcz idealnie. Wyciągnął zza paska spodni różdżkę, starając się choć w części osuszyć swoje ubranie, a następnie udał się w kierunku domu.
- Wspaniale. – Mruknął do siebie, oglądając z każdej strony sporawy kawałek rubinu. Może powinien go jednak opchnąć od razu? Skręcił w jedną z alejek prowadzących do centralnej części miasteczka, a następnie wypytał ludzi o handlarzy kamieniami szlachetnymi. Tych zawsze było w wiosce wielu, więc odnalezienie odpowiedniego człowieka nie zajęło mu wiele czasu. Facet dał mu za rubin siedemdziesiąt galeonów. Nie była to zła kwota, choć Matt nie ukrywał, że liczył na trochę więcej. Tak czy inaczej wyprawa nad strumień zdecydowanie poprawiła mu humor i teraz z uśmiechem na ustach wracał do domu. Wiedział, że tam czeka go jeszcze trochę pracy. Musiał w końcu zająć się łukiem brwiowym, a nie za bardzo miał w sumie pojęcie jak. Może zastanie siostrę lub mamę? Kobiety chyba lepiej znały się na takich rzeczach.

zt.

Kostki: 1, 2, 4

To nie tak, że potrzebowałam pieniędzy - moja obecna pensja była tak imponująca, że mieszkanie w skromnym mieszkaniu w Hogsmeade wyglądało jak fałszywa skromność, ja zaś sama byłam w stanie pozwolić sobie nawet na bardzo dziwne fanaberię. Nie przyszłam tutaj szukać drogocennych kamienii, a raczej, żeby przed kolejnym koncertem odnaleźć chwilę spokoju. To miejsce wciąż nie było zbyt popularne, więc nie musiałam się martwić, że ktoś mnie będzie tutaj niepokoił, a w tak piękny dzień siedzenie nad strumieniem było wyjątkowo dobrym i przyjemnym pomysłem.
Zdjęłam buty i zanurzyłam stopy w delikatnej toni wody, lekko przymykając oczy. Błogi stan przerwało bolesne ukłucie w stopę. Jęknęłam cicho i wyciągnęłam z wody zakrwawioną stopnę. Na brodę Merlina! Pośpiesznie zatamowałam krwawienie, po czym sięgnęłam do wody, żeby zobaczyć, co było źródłem mojego skaleczenia. Jakież było moje zdziwienie, gdy zamiast ostrego, ale absolutnie nieużytecznego kamlota wyciągnęłam błyszący na fioletowo ametyst. Mimo bólu miałam tego popołudnia całkiem spory zysk..

Kostki: 1,1,6

W Dolinie pojawiałem się w ostatnim czasie dość często - głównie ze względu na sprawy zawodowe, jednak po ostatnich zdarzeniach nie potrafiłem odmówić sobie również krótkiej wycieczki do strumienia. Choć ostatnio nic nie znajdowałem to liczyłem, że w końcu mi się powiedzie - mimo wszystko taki zastrzyk gotówki byłby miłą odmianą dla aurora na dorobku, nawet jeśli nie mogłem narzekać na wysokość mojej pensji.
Tego dnia poszczęściło mi się odrobinę bardziej niż wcześniej - ba, dużo bardziej. Nie musiałem nawet sięgać do strumienia, bo gdy tylko zbliżyłem się do tafli wody moim oczom ukazał się duży, dość mocno zabrudzony odłamek minerału. Wiedziałem, że po wyczyszczeniu będzie warty naprawdę sporo, dlatego bez chwili wahania schowałem go do kieszeni i poszedłem w swoją stronę.

Kostka: 1,3,5

Szukanie drogocennych kamyków w strumieniu gdzieś w lesie nie było w moim stylu, a jednak ze względu na moje częste odwiedziny u pewnej bardzo utalentowanej zielarki, bywałem w Dolinie na tyle często, że czasem, gdy ból tak bardzo mi nie dokuczał wybierałem się na krótki spacer w okolicę strumienia. Nie chodziłem tak, aby się wzbogacić, ale by pobyć w samotności, za pan brat z naturą. Czasem zdarzyło mi się znaleźć kamyk i korzystałem z tego - tak było i tym razem. Drobny odłamek nie miał może dużej wartości, lecz ja ze względu na duże środki pochłaniające moje leczenie cieszyłem sięz każdych dodatkowych pieniędzy.

Kostki: 5,2,3

Łatwo zapomnieć o regularnych wizytach w Dolinie Godryka zwłaszcza, że żaden z jego zacnych kumpli nie pofatygował się, by mu o nich przypomnieć. Teleportował się z trzaskiem kilkanaście metrów od strumienia, do którego często chodzą pielgrzymki. Jerry nie był wyjątkiem, systematycznie przychodził w te okolice i sprawdzał swój poziom szczęścia. Postanowił spędzić tu maksymalnie dwie godziny, skoro planował wrócić przed zmrokiem do eliksirów. Podwinął nogawki do kolan, rękawy do łokci i kucnął. Poszukiwania nie były szczególnie owocne, choć cieszył się, że natknął się na cokolwiek - tym razem nikłe ilości szmaragdu. Każdy knut się liczy, więc nie narzekał. Wytarł drobne cząstki kamienia i wsypał je ostrożnie do małej kieszonki. Jeśli tylko znajdzie czas skoczy je wymienić. Westchnął, podniósł się i jak stał, tak się deportował hen z powrotem do Hogsmeade.

zt

Kostki: 5, 4, 2

Kiedyś szczęście dopisać musi. Owiane sławą miejsce nie zawsze pozwalało się wzbogacić odwiedzającym turystom. Sama Elaine mimo, że mieszkała w Dolinie Godryka całe życie, tak nie mogła pochwalić się zyskami, jeśli chodzi o wartościowe kamienie spoczywające na dnie strumyka. Spędziła tu kilka bitych godzin - nie miała co robić? A może potrzebowała pobyć sama, by odetchnąć świeżym powietrzem? Owocem przyjścia tutaj było zebranie kilku pomniejszych kawałków szmaragdu. Nie było to może to, czego oczekiwała ambitna Krukonka, a jednak nie gardziła. To zawsze odrobina galeonów więcej w kieszeni, a z racji zbliżających sie wakacji warto się ubezpieczyć w zastrzyk gotówki.

kostki: 1,4,3

Zawsze uważał historie o znajdującym się w Dolinie Godryka strumieniu za co najmniej przesadzone... na tyle, że zimową porą nie chciało mu się zaprzątać tym głowy. Teraz jednak, kiedy w końcu zaczął się jego urlop, a miał jeszcze chwilę przed wakacyjnym wyjazdem, postanowił przekonać się na własne oczy czy tkwi w tym choćby ziarno prawdy.
Prawdę powiedziawszy nie był tutaj nawet dla samych pieniędzy – zarabiał przecież całkiem nieźle, a w razie kłopotów mógł liczyć na wsparcie zamożnej rodziny... bardziej chodziło o to, by przekonać się o własnym szczęściu. Zarobić pieniądze ciężką, uczciwą pracą, a znaleźć kamień wypatrzony w jednej chwili... cóż, nie da się porównać tych uczuć. Pełen wątpliwości, podwinął nogawki jeansowych spodni i wszedł do płytkiego strumienia, wypatrując kamienia.
Wypatrzył go dość szybko, choć początkowo w to nie uwierzył... wziął zieleń szmaragdu za jedną z porastających dno roślin, lecz mimo wszystko postanowił po to sięgnąć – i jakież było jego zdziwienie, kiedy okazało się, że jego palce dotknęły twardej powierzchni szlachetnego kamienia. Wyciągnął go, obejrzał z zadowoleniem i czym prędzej wyszedł z zimnej wody. Sprzeda go jeszcze dzisiaj, a co. I na pewno jeszcze tutaj wróci.

Kostki: 1, 4, 6

| z/t

Jako mieszkaniec Doliny Godryka doskonale wiedział, że nad strumieniem można zarobić parę galeonów. Mając trochę wolne czasu, wybrał się więc w to miejsce w poszukiwaniu drogocennych kamieni. Długo brodził po chłodnawej wodzie, co właściwie było zajęciem dość przyjemnym przy ostatnich, znacznie wyższych temperaturach. Wakacje zaczęły się na dobre, a pozostało jeszcze kilka dni do szkolnej wycieczki, toteż liczył na to, że uda mu się trafić na jakiś rubin, a może ametyst? Kilka galeonów więcej do wydania poza granicami kraju brzmiało zachęcająco; problem tkwił w tym, że nie zawsze z wycieczek nad strumień wracał z pełnymi rękoma. Wreszcie wypatrzył jednak jakiś jasny punkt w otoczeniu pozostałych szarych drobinek. Podszedł bliżej, a jego oczom ukazały się malutkie kawałki szafiru. Cienizna, ale jak to się mówi? Lepsze to niż nic. Wziął więc to, co zdołał i ukrył w płóciennym woreczku. Część odpłynęła z prądem i nie miał już możliwości dogonienia swojej zguby. Z drobinkami kamienia udał się do centralnej części miasteczka i tam próbował opchnąć je jakiemuś starcowi.
- Trzydzieści galeonów? Poważnie? – Mruknął, kiedy usłyszał cenę. Po tłumaczeniach, że za tak niewielkie odłamki nie dostanie dużo więcej, odpuścił jednak, bo i nie miał ochoty poszukiwać innego kupca. Odebrał więc swoją marną zapłatę i udał się w kierunku domu. No trudno, nie zawsze ma się tyle szczęścia. Równie dobrze mógł wrócić z niczym, więc i tak miał powody do radości. Za tyle kasy mógł już komuś sprawić ładny prezent na szkolnej wycieczce, a jak wiadomo, był to dobry czas do zawierania nowych znajomości albo rozwijania już tych istniejących. Nie wiedział więc jeszcze komu coś sprezentuje, ale postanowił sobie, że ktoś otrzyma od niego jakiś fajny podarek na pamiątkę. Jeśli nie jego potencjalna druga połówka, to chociaż młodsza siostrzyczka.

Kości: 1, 3, 3

zt.

Klasycznie już raz w miesiącu spożytkował trochę czasu na podróż nad strumień, nad którym można było znaleźć drogocenne kamienie. Kiedyś nie wierzył w te bzdety, ale po radach Elaine udało mu się trafić na wartościowy okaz i od tamtej pory przychodził tu dość regularnie. Tego dnia także liczył na to że złowi ogromną rybę, choć nie wiedział jeszcze, że szczęście tym razem mu nie dopisze. Powoli poruszał się po chłodnej wodzie. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że za niecałe dwa tygodnie będzie za takimi zimnymi strumykami cholernie tęsknił. Tak czy inaczej nie widział nic poza osiadłym przy brzegach mułem i nic nie wartymi otoczakami. Dopiero po jakimś czasie tuż przy jego stopach, na skutek silnego nurtu, pojawiły się maleńkie kawałki ametystu. Wiedział, że fortuny na nich nie zbije i pewnie gdyby wypatrzył je gdzieś w oddali, nawet by się po nie nie fatygował. No ale w takiej sytuacji, skoro same właściwie do niego podpłynęły…
Schował kamyki do kieszeni spodni i udał się do osady w poszukiwaniu kogoś, kto skusi się na taką drobiznę. Nie było wielu chętnych, ale wreszcie zapoznał się z jedną z panien, która stwierdziła, że nawet tak małe fragmenty może wykorzystać do wykonania pięknej biżuterii. Zaproponowała za nie dziesięć galeonów. Kwota brzmiała marnie, ale Leo nie miał nawet czasu na polowanie na lepszą ofertę. Stwierdził więc, że lepiej weźmie to, co może, bo i tak z paroma złotymi monetami mógł zrobić większy użytek niż kilkoma kawałeczkami ametystu. Bogatszy o przysłowiowe grosze udał się na ulicę Śmiertelnego Nokturnu na spotkanie z potencjalnym klientem.

Kostki: 5, 1, 2

zt.

(Post powakacyjny)
kostka: 5,5,5


Wynagrodzeni będą ci, którzy cierpliwie przychodzą w te okolice w poszukiwaniu szczęścia przejawiającego się odnalezieniem kolorowego kamyka wartego fortunę. Dla kieszeni studenckiej takie znalezisko było na skalę złota, a więc przychodził tu co jakiś czas i brodził w wodzie. Dzisiejszy dzień nie był wyjątkiem, cierpliwie szukał, sprawdzał i liczył na jakiś malutki cud. Nie chciał nic mówić, ale został wyrzucony z domu i gdyby nie podjęte studia to mieszkałby pod mostem. Ileż można nocować u znajomych? Miał swoją dumę i mimo, że pracował za trzech to dalej prześladowało go widmo biedoty.
Dzisiaj miał dobry dzień. Dosłownie po kilkunastu minutach leniwego przeszukiwania strumienia, w jego ręce wpadł sporej wielkości różowy kamień. Pokryty mułem, błotem i glina, ale niewątpliwie po oczyszczeniu będzie coś wart! Pierwszy raz od tylu miesięcy opłaciła mu się wizyta i nie wychodzi stąd z pustymi rękoma. Wyszczerzył się do kamienia, zawinął ostrożnie w materiał i schował do plecaka. Czas iść się chociaż odrobinę wzbogacić… a raczej oddalić widmo bezdomności. Takie poszukiwania to on lubił.

Zt

/po wakacjach

Po wakacjach odczuwał jakąś wewnętrzną pustkę. Leżał w domu na kanapie i brakowało mu zarówno znajomych, jak i nieco ciekawszych niż trening latania na miotle czy czytanie książek zajęć. W końcu dopadła go już taka nuda, że zdecydował się na spacer nad strumień. Stwierdził, że taka wędrówka może się okazać chociaż pożyteczna, pod warunkiem że uda mu się oczywiście znaleźć jakiś drogocenny kamień. Wychodząc z domu, dostrzegł merdającego wesoło ogonem psa, więc postanowił go wziąć ze sobą. Przywiązał smycz i ruszył wraz z owczarkiem niemieckim w interesujące go miejsce.
Nad strumieniem puścił psa wolno, jako że nikogo nie było w pobliżu. Dzięki temu biedaczek mógł się chociaż trochę wybiegać. W tym czasie Matthew zajął się wyszukiwaniem minerałów. Brodził po wodzie, próbując wypatrzyć coś, co będzie mieniło się innym kolorem niż te wszystkie inne szare odłamki skał. Po niedługim czasie w oczy rzuciło mu się w oddali coś zielonego. Teoretycznie mogła być to również jakaś roślina, ale mimo wszystko zdecydował się to sprawdzić. I całe szczęście, bo jak się okazało trafił na pokaźny kawałek szmaragdu! Pomyślał sobie, że ma podobny kolor do herbu Slytherinu. Nie chciał go jednak zatrzymać, bo nie widział dla niego żadnego zastosowania. Dlatego też uwiązał swojego psa na smyczy i odprowadził go do domu, a następnie już sam pokierował się w stronę wioski, żeby znaleźć kupca, którego zaciekawiłby znaleziony przez niego kamień.
Daleko szukać nie musiał. Na jednej z uliczek siedziała starsza kobieta, która sprzedawała swoją biżuterię. On nic kupić nie chciał, ale pokazał nieznajomej swój szmaragd, a ta podzieliła się z nim kilkoma pomysłami na to, co można zrobić z tak przepięknym minerałem. Umówili się, że Gallagher odsprzeda jej kamień za sto dwadzieścia galeonów. Być może miał szansę uzyskać gdzieś korzystniejszą cenę, ale ta w pełni go satysfakcjonowała. Bogatszy o całkiem wysoką sumkę, z uśmiechem na ustach, powrócił do domu i kolejną godzinę spędził na już nieco bardziej nudnym czytaniu książek.

Kostki: 5, 4, 5

zt.

Czy kogokolwiek zdziwiłby fakt, że nie zdecydowałem się na wizytę w dalekim kraju, kiedy do wyboru miałem możliwość pozostania w rodzinnych, nieco chłodniejszych stronach? Niechęć do ciepła była we mnie zakorzeniona na tyle mocno, że poszedłem nawet o krok dalej. Skrupulatnie unikając miasta z przyjemnością zanurzałem się w objęciach pobliskich lasów. Powietrze wokół mnie było tak nagrzane, że nawet mi w głowie nie postała myśl o polowaniu. Chęć na zrelaksowanie się była mi niezwykle obcą. Na tyle, że chyba nie do końca wiedziałem jak powinienem się za to zebrać. Zamiast lenić się w najlepsze, przez kilkanaście minut spacerowałem brzegiem linii drzew i wlepiałem oczy w ziemię pod swoimi stopami, ewidentnie szukając ciekawych roślin czy śladów bytności zwierząt. Nie znalazłem ich zbyt wiele. Roślin, naturalnie, chyba trochę więcej niż stworzeń, które najwidoczniej pochowały się sprytnie w głębi lasu czy przy zbiornikach wodnych w poszukiwaniu ochłody. Ta myśl naprowadziła mnie na pomysł, aby odpocząć sobie przy strumieniu. Nie bywałem w jego okolicy zbyt często. Słyszałem, że niekiedy można w jego wodzie znaleźć odłamki kamieni szlachetnych, co natychmiast sugerowało mi, iż znajdę tutaj łowców zarobku. Taka perspektywa niekoniecznie sprzyjała osobie tak zakochanej w samotności, ciszy i spokoju. Jednakże wizja ochłodzenia się była zbyt kusząca, gdy tak znalazła się na wyciągnięcie ręki. Podążyłem więc w kierunku odległego szmeru wody, podążając niejako po śladach drobnych łapek odbitych w trawie. Ścieżka zdawała się być wydeptana, co pozwoliło mi sądzić, że prowadzi właśnie do wody pitnej. Po krótkim marszu udało mi się osiągnąć swój cel. Ba, okolica wydawała się nawet przyjemnie opustoszała. Natychmiast zbliżyłem się do strumienia i przykucnąwszy, ochlapałem kark chłodną cieczą. Skupiony na tym działaniu straciłem czujność i nie zwróciłem uwagi na postać, która niespodziewanie wyłoniła się zza skał. On zapewne poznał mnie z daleka po samym sposobie chodzenia.

6, 5, 5

Przy okazji powrotu z wakacji w Ameryce Północnej, miała trochę wolnego czasu przed rozpoczęciem ostatniego roku szkolnego, a właściwie akademickiego, bo przecież Killa studentką była. Hogsmeade, gdzie wynajęła hotelik na kilka nocy było ciekawym miejsce, ale nie chciała go zwiedzać przed rokiem szkolnym, bo dlaczego miałaby sobie odbierać przyjemność z włóczenia i odkrywania nowych, nieznanych zakątków w miasteczku, skoro mogła to robić w czasie pomiędzy jedną nudną lekcją, a drugą nudną lekcją. Dlatego też całymi dniami włóczyła się po Dolinie w poszukiwaniu szczęścia oraz wielu ziół, których gatunków nie dane jej było znaleźć w miasteczku przy Hogwartcie.
Dla ochłody brodziła pomiędzy śliskimi kamieniami; nie szukała tam skarbu, chociaż dobrze zdawała sobie sprawę z bogactwa tegoż nurtu, w żadnym wypadku nie zależało jednak dziewczynie na pieniądzach, bo przyszła tu po prostu z nudów, a nie żeby się babrać w piachu i odkopywać skarby.
Kiedy dostrzegła jakiś błysk w wodzie przeklęła wszystkie pokolenia, które się w tamtym miejscu pojawiły, bo pomyślałam, że to kawałek szkła. Sprawną ręką sięgnęła po szkiełko, dopiero po chwili orientując się, że to kamień, a nie pozostawione przez łobuzów śmieci. Uśmiechnęła się zadowolona, bo najwyraźniej dobro czasem popłacało, wsadziła kamień do skórzanej torby i dalej spacerowała, w głowie zaznaczając, że koniecznie musi się więcej na temat znaleziska dowiedzieć, a najlepiej to go wymienić na kilka galeonów.

zt

5,6,5

Powiedzmy sobie szczerze, Shenae nie była najlepszym przykładem kobiety, znajdującej się dobrze na łonie natury. Z dwojga Halvorsenów to prędzej Enzo odpowiadał temu szablonowi. Niemniej jednak, słyszała w pracy, że gdzieś tutaj w tej okolicy można wyłowić kosztowne kamienie w rzece, a jako, że w domu Halvorsenów się nie przelewało, postanowiła to po prostu sprawdzić. Przy okazji mając nadzieję, że może przyniesie w rodzinne progi jakąś zdobycz. Tak naprawdę nie spędziła tu dużo czasu. Przemieszczała się niepewnie między skałami, w zasadzie decydując się już stąd iść, kiedy noga ześlizgnęła jej się na mokrym głazie, lądując w płytkiej wodzie.
— Szlag.
Machnęła nogą, czując, że w tym ruchu coś ostrego wpadło jej do buta, o mało nie przecinając tyłu stopy. Pozbyła się nieproszonego kamyczka, dopiero po chwili, dostrzegając że ten, ma szlachetną barwę. Granatowy. W barwie diademu Roweny. Shenae wydawała się urzeczona. Chociaż planowała go spieniężyć na coś bardziej wartościowego, zamiast tego schowała go do kieszeni spodni, decydując się zostawić go sobie na pamiątkę. Być może kiedyś, w przyszłości, zrobić z niego pierścionek zaręczynowy, jakiego nigdy nie dostała. Chyba, że liczyła się plecionka z pędów główki kokosa.

Kostki: 1, 3, 6

zt

tuż po przyjeździe

To było zabawne uczucie - znów przechodzić się po lasach Doliny, oddychać świeżym powietrzem i znów być tak jak dawno temu. Wracając w tę okolicę byłem w stanie na moment zapomnieć, że jestem dojrzałym mężczyzną, nauczycielem, ojcem dwóch przecudownych córek. Tu znowu budził się ośmioletni, lekko rozbrykany Dave Fairwyn.
Na razie nie mogłem tu wrócić - ze względu na łączenie pracy z wychowaniem dziewczynek Hogsmeade było zdecydowanie wygodniejszą opcją, zapewniało też lepsze możliwości mieszkaniowe. Tutaj musiałbym od razu kupić dom, zaś ja sam nie byłem jeszcze pewien, czy po skończonym roku na wymianie, nie będę chciał jednak wrócić do Pragi. Tak wiele mogło się stać.
To jednak w tym momencie się nie liczyło - błądziłem wspomnieniami po okolice nie myśląc o przyszłości, aż zabrnąłem do dobrze znanego mi strumienia. Znałem to miejsce aż za dobrze, dlatego znalezienie w nim pięknego szafiru nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem.

5,3,6

W obliczu prześladującego go od dłuższego czasu pecha, nieszczególnie liczył na to, że strumień okaże się dla niego łaskawy. Z drugiej strony ostatnim razem również podchodził do tego sceptycznie, a jednak udało mu się wyciągnąć duży kamień, który przyniósł mu spory zysk. Gwoli ścisłości – nie zależało mu zbytnio na samych pieniądzach, bo tych przez cały okres swojego życia nigdy mu nie brakowało; liczył się sam fakt odnalezienia czegoś tak pożądanego przez innych ludzi, samo to, że zdoła wypatrzyć kamień, który dla innych był taki wartościowy.
Nie przyjechał specjalnie po to, ale skoro i tak urządził sobie małą wycieczkę do Doliny Godryka, postanowił, że tu zajrzy. Było to, jak się zaraz okazało, naprawdę dobre przeczucie. Korzystając z tego, że nie było jeszcze bardzo zimno, zdjął buty i wszedł do strumienia, dając sobie kilkanaście minut na to, by szukać kamienia. Nie miał ochoty tkwić tu więcej, szkoda mu było na to czasu. W skupieniu wypatrywał jakiegoś błysku i właściwie nie minęło dużo czasu nim w oczy rzuciło mu się coś fioletowawego. Schylił się i zanurzył rękę w chłodnej wodzie, by wyciągnąć bryłkę... ametystu. Prawie go przeoczył, bo był bardzo zabrudzony. Podejrzewał, że będzie to miało wpływ na jego wartość, ale kawałek kamienia był tak duży, że mimo to warto było to sprawdzić prawda?
Włożył kamień do plecaka i zadowolony ruszył przed siebie.

Kostki:5, 1, 5

Ze wszystkich żywiołów, woda była jej ulubionym. Chyba najbardziej koił ją do snu jej szum, niczym kołysanka wydarta z samego wnętrza ziemi. Czasem w jej głowie kłębiły się myśli, opowieści o tym, że ta woda tu była, jest i będzie, jeszcze długo po tym, kiedy po istnieniu kobiety znikną wszelakie ślady. Ciekawe jak wielu sytuacji była ona świadkiem. Dziewczyna wyobrażała sobie w głowie niestworzone historie, o miłości, zdradzie, rozstaniu, szczęściu i rozpaczy, jednocześnie trzymając stopy w lodowatym strumyku. Zimno też jej nie przeszkadzało, raczej przeszywało w przyjemny sposób, kując milionami igiełek w skórę. Wszystkie kamienie wyglądały tak samo, szaro-buro. Duże, obłe, obślizgłe. Coś błysnęło, jednak na początku miała wrażenie, że to po prostu promienie słońca tworzą pryzmat nad taflą. Jednak coś tam było, coś utkwiło w kupce mchu. Talia wstała i ostrożnie zrobiła krok w stronę niebieskiego kamyczka, starając się nie przewrócić. O matko, to szafir! Tak, jej babka uwielbiała szafiry i często je nosiła, obwieszona drogocennymi wisiorami. Ciekawe ile jest wart? Na pewno jeszcze zajdzie dziś do jubilera w Dolinie.




Kostki: 5,3,5

kostki: 5, 5, 5

O tym strumieniu huczało w Hogwarcie już od dłuższego czasu. Raz był tu przypadkiem i coś znalazł, a skoro i tak szwendał się po okolicy to uznał, że zajrzy jeszcze raz. Zaczął sam się utrzymywać mimo, że mógł pobierać galeony od rodziców zwazywszy, że jest jedynakiem i pochodzi ze średnio zamożnej rodziny. Mimo wszystko chciał zapracować na własny rachunek, a jednak doskwierał mu brak skrzata. Przywykł do tego, że nie musiał ani sprzątać ani gotować, bo robił to stwór. Postanowił odłożyć sobie z pensji jakąś kwotę i któregoś razu kupić sobie skrzata, a potem umieścić go w swoim mieszkaniu. Kaprys, który zechciał spełnić. A skoro strumień jest osławiony, a ostatnio coś tu znalazł… czemu nie rzucić okiem? Nie planował tu spędzić zbyt wiele czasu, a więc gdy podszedł do strumyka, kucnął i rozejrzał się uważnie. Nie szukał długo. Czemu akurat dzisiaj szczęście mu dopisuje? Czemu nie mogłoby mu sprzyjać w sprawach poważniejszych, podczas których potrzebuje go rozpaczliwie? Wymacał w wodzie różowy kamień, niemal przyklejony do zwyczajnego. Siłował się i ostatecznie wyciągnął spory kawałek. Obmył go, obrócił między palcami i przekrzywił głowę zastanawiając się czy następnym razem też się w ten sposób wzbogaci? Westchnął, owinął kamień w materiał i włożył do sakwy. Teleportował się z hukiem w bliżej nieokreślonym kierunku.

Zt

kostki: 1, 4, 4

Stały bywalec tego miejsca odkąd tylko został studentem. Trzeba jakoś sobie dorabiać, a skoro udało się zażegnać ryzyko bycia bezdomnym… to trzeba odkładać kasę na przyszłość. Pracował za trzech, a chwytał się wielu sposób normalnego zysku pieniężnego. Wizyty przy strumieniu się do nich zaliczały. Czasami przychodził tu z kumplem, ale w większości razach sam, bowiem miał czas tylko późnym wieczorem, jeśli zasiedział się w pracy. Spędził tu z jakieś dwie godziny, podgwizdując sobie pod nosem wesołą melodię. Można tu się dorobić, oj można. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę, a więc zamierzał spróbować swoich sił. I dobrze, że się nie poddał bowiem po jakimś czasie udało mu się wygrzebać spod mułu większy kawałek szmaragdu. Obmył go i uśmiechnął się pod nosem. Gdyby tak mu się poszczęściło z kobietami jak ze znalezieniem wartościowych kamieni, to zupełnie by inaczej świat wyglądał. Jeszcze zanim się teleportował to poszukał na podręcznej mapie najbliżej ulokowanego jubilera. Z pewnością się ucieszy zyskując materiał do pracy, a on skorzysta i zarobi chociaż odrobinę galeonów. Oszczędzał, pracował na wlasne utrzymanie a więc doceniał każdego sykla i knuta.

|Zt

Nigdy wcześniej nie zawędrował nad strumień w Dolinie Godryka, a o jego przeróżnych bogactwach usłyszał dopiero niedawno od swoich kolegów z Hufflepuffu. Nie mając nic lepszego do roboty, stwierdził że zrobi sobie popołudniowy spacer i spróbuje odnaleźć jakiś drogocenny kamień. Ubrał się w ciepłą, polarową bluzę, a już po piętnastominutowym spacerze z centrum wioski przeniósł się w obrane przez siebie miejsce podróży. Starał się nie wchodzić bez potrzeby do chłodnej wody, obserwując wszystko co płynęło z nurtem z brzegu. Przez długi czas nie rzuciło mu się jednak w oczy nic interesującego. Nie zamierzał się poddawać, choć zdawał sobie sprawę z tego, że powoli zaczyna się ściemniać i nie pozostało mu z tego powodu wielu czasu na „polowania”. Westchnął ciężko, mając wrażenie, że swą pierwszą próbę zbieractwa zakończy z pustą kieszenią, kiedy nagle dojrzał z oddali coś błękitnego, o wiele bardziej jaskrawego niż mętna, szarawa woda. Przeszedł kilka kroków dalej i sięgnął daleko ręką, wyciągając niewielki odłamek szafiru.
Nie miał pojęcia czy znaleziony przez niego kamień jest cokolwiek wart, więc udał się z powrotem do centralnej części doliny, by spróbować go komuś sprzedać. Jak się okazało, nie miał problemu ze znalezieniem kupca, a chociaż nie zbił na tym interesie fortuny, tak cieszył się, że jego portfel wypchany został chociaż takimi drobniakami. Zawsze mógł za nie sprezentować komuś jakiś mały prezent. Z uśmiechem na ustach udał się więc w stronę domu, by wyspać się przed porannymi zajęciami w Szkole Magii i Czarodziejstwa.

Kostki: 5, 3, 2

zt.