Kostki: 6, 4, 2

Chodził nad ten strumyk o tej porze roku tylko dla błyskotek. Listopad w swojej ponurej aurze miał to do siebie, że łączył najgorsze cechy wodnych, naturalnych atrakcji. Strugi życiodajnej cieczy wartko przemierzały kolejne metry, łagodnie uderzać o wystające głazy, które nadawały wszystkim swym odgłosom jakiejś harmonii. Owszem, ta część zdawała się piękna. Na tyle piękna, aby zbliżyć się do strumyka.
A Rav posiadał ten problem, że każde jego zbliżenie do wody kończyło się umoczeniem ubrania. Zawsze, mimo tego cholernego listopada, jakiś przykry komar postanowił go ugryźć w czoło. Mroźnawa aura dawała odczuć się w nerkach i samo miejsce, które w kwietniu rozkoszowało swoim podglądaczy urokiem z nutką błogiego spokoju. Tak idąc z nieubłaganą końcówką roku - strumyk wkurwiał swoja jałowością oraz magią. Tą z najgorszego sortu, bo magią przeziębień.
Równie szybko się tu pojawił, co uciekł. Może brak cierpliwości, a może nagły szacunek do własnego zdrowia? Sam nie wiedział. Jednak nie pozostawił sobie tego jako temat rozważań, bo w całym tym absurdzie - zaliczył pieszy spacer. Podobno dla zdrowotności, która okazała się prędko niemiłą mistyfikacją. Fairwyn prędko pożałował pozostawienia szalika w domu, a gardło zaczęło szybko drapać go od dziwnego kaszlu. Powoli czuł jak czerwienieje mu nos, a niemiły pąs już od dobrych kilku minut okupował policzki. Cóż, w takie dni przynajmniej miło napić się piwa karmelowego.

/zt

Ten jeden standard szkolenia niby jest dobry, ale nie do końca. To zawsze mniejszy wybór dla osób, które chciałyby jednak przetestować inne możliwości i sprawdzić zdolności nauczania w innych placówkach, a jeżeli na parę krajów przypadała jedna, to trochę się to mijało z celem. Poniekąd to rozumiał, ale też - monopol nie pozostawał specjalnie dobry. Czasami miło byłoby zobaczyć, jak inne szkoły się rozwijają na terenach Wielkiej Brytanii, pokazując swój potencjał. Wszystko, co ich ogranicza, to przepisy prawa i własna wyobraźnia.
Mimo to uczęszczanie do szkół pozwalało na zdobycie nowych relacji. Sam dopiero pod koniec poznał wielu przyjaciół, drugą połówkę, jak również nauczył korzystać się z życia. Zawsze mogło to być nieco szybciej, nieco lepiej, a przede wszystkim bez wewnętrznego bólu, jaki dzierżył przez cały czas, ale tak zadecydował. Tak wybrał.
Spacer po okolicznych terenach pozwolił mu nieco odświeżyć myśli, gdy wiedział, że i bez tego będzie ciężko. Odetchnął pełną piersią, pozwalając na to, by stukot butów nieco stłumił jego wewnętrzne zdenerwowanie, a sam był w stanie bardziej racjonalnie podejść do tematu. Choć nadal się obwiniał i choć nadal był widocznie wycofany pod względem rozmowy i komunikacji, w oczach żarzył się tym razem błysk płomienia. Niewielkiego, acz decydującego.
- I proszę, oto strumień... można tutaj czasami znaleźć kamienie szlachetne, jeżeli oczywiście szczęście postanowi się do ciebie uśmiechnąć. - pokazał obraz spowijany przez leniwą, cichą rzeczkę, której szum docierał do ich uszu, pozwalając tym samym na nieco odpoczynku. Felinus uważnie rozejrzał się po otoczeniu, dostrzegając parę pozostałych ptaków, które bacznie im się przyglądały, by następnie rozprostować skrzydła i wydostać się prosto w powietrze. Zrzuciwszy parę piór, te wylądowały tuż obok ich sylwetek, pozostawiając niewielką pamiątkę po obecności. - Może teraz nam się jakoś uda? Spokojnie, na mnie też to miejsce często pluje. - machnął na to ręką, wskakując od razu butami do chłodnej wody, by wzdrygnąć się widocznie. - Uwierzysz, że raz czekałem równe dziewięć miesięcy, by zdobyć bardziej wartościowy kamień niż drobne, marne okruchy lub niewielki kamyk za dziesięć galeonów? - starał się zapomnieć o tym, jak jest mu zimno i jaką by zjebę teraz dostał, gdyby pewna osoba się o tym dowiedziała. Mimo to starał się dostrzec jakiegokolwiek kamienia szlachetnego, by móc go jakoś spieniężyć.

rzut:

         — A więc te opowieści barowe to jednak nie jest zbiór bajek i omamów alkoholowych? — parsknął cicho, podchodząc do brzegu i zaglądając do małej rzeki.
         Wpatrywał się w dłuższą chwilę w toń strumienia, starając się wypatrzeć jakiś kamień szlachetny, jednak bez większego skutku. Może patrzył pod złym kątem? A może jego szczęście się wyczerpało w momencie, gdy opuścił starą chatę z magicznym eliksirem? Vinzent poklepał się po kieszeniach, jakby chcąc się upewnić, czy fiolka wciąż tam jest. Tylko co właściwie powinien z nią zrobić?
         Zostawienie na czarną godzinę, to całkiem niezła opcja, skomentował w myślach. Przenosząc się do Wielkiej Brytanii, nie spodziewał się, że już w pierwszych miesiącach pracy przyjdzie mu znosić efekty starożytnych klątw na własnej skórze i odwiedzić Camelot. Biorąc więc pod uwagę, jak dynamicznie potrafiła się rozwijać sytuacja na wyspach, odrobina płynnego szczęścia pod ręką zawsze mogła się przydać.
         — Dziewięć miesięcy — powtórzył, marszcząc brwi. — A więc rzeka ogólnie rzadko kiedy bywa hojna?
         Zerknął w kierunku jednej ze ścieżek prowadzących z powrotem do lasu. Czy leprehau, którego szukali, mógł skrywać się gdzieś w tych okolicach? W sumie było to całkiem dogodne miejsce. Blisko gęstwin, w których można było się skryć w razie potrzeby, ale także blisko strumienia ze świeżą wodą. Spojrzenie mężczyzny powędrowało w kierunku Felinusa, który najwyraźniej zdecydował się wyruszyć na małe poszukiwania skarbów.
         — Daj znać, jak coś znajdziesz. Może przekonasz mnie, że faktycznie można tu wyłowić coś drogocennego — uśmiechnął się pod nosem.
         Widział, że sprawa zaginionego psa działa na niego dołująco i bardzo chciał mu jakoś w tym pomóc. Wprawdzie wciąż trzymał się myśli, że a nóż widelec ich wycieczka doprowadzi do szczęśliwego finału, jednak... Czasami szczęściu trzeba pomóc, prawda? Schowana w kieszeni buteleczka zaczęła mu nagle nieco ciążyć. To byłoby dobre wykorzystanie eliksiru, pomyślał, przysiadając na brzegu, uważając, aby nie zamoczyć butów.
         Nie przybył do Doliny Godryka nastawiony na to, że wróci do domu objuczony kosztownościami czy rzadkimi wyrobami czarodziejów. Z tego też powodu nie miał żadnych konkretnych planów w stosunku do magicznej cieczy. Z jednej strony mogło się okazać, że za dzień lub dwa felix felicis okaże mu się niebywale potrzebny, ale z drugiej strony okazja do użycia eliksiru mogła nie nadejść przez wiele tygodni, jak nie miesięcy. A w tej konkretnej chwili ktoś bardzo potrzebował sporej dozy szczęścia.
         — Wiesz, moglibyśmy spróbować użyć eliksiru, aby znaleźć psa — podsunął nieco niepewnie z niemalże dziecięcą niewinnością w głosie.

Spojrzał na niego dokładniej, zastanawiając się nad tym, czy Vinzent naprawdę nie miał szczęścia, czy po prostu naprawdę nie wierzył, że w pewnym strumyku można znaleźć kamienie szlachetne. Mimo to czekoladowe tęczówki nie robiły tego w sposób, który pozostawałby haniebny, a prędzej neutralny, spokojny.
- Wyobraź sobie, że to miejsce zazwyczaj jest oblegane przez sporą ilość dorosłych i, jak żeby inaczej, studentów szukających możliwości spieniężenia kamyka w celu zdobycia nieco galeonów. - dookoła jednak nikogo nie było. Znajdowali się w trochę innym odcinku rzeki, by też owego tłumu uniknąć, choć wiadomo - nie wszyscy z Hogwartu rzuciliby się wczesnymi godzinami w paszczę lwa w postaci braku wypoczynku i konieczności pójścia następnie do pracy. - Kwestia miejsca szukania i dobrego oka. - w tym momencie oprawki na jego nosie uległy poprawieniu; często je nosił, choć sporadycznie o nich zapominał.
Nigdy nie miał okazji być pod wpływem felix felicis, ale też - każdy taki eliksir pozostawał nieco zgubny. Mimo że widział, jak ten dokładnie działa, o tyle nie zawsze sądził, by był w swoich skutkach jak najbardziej prawidłowy. Dowodem tego pozostawała nieistniejąca już blizna po dźgnięciu ostrzem Karona, będąca tylko i wyłącznie nieprzyjemną wizją przeszłości.
- Nie no, po dziewięciu miesiącach to mi wypluła kamień wart dwieście pięćdziesiąt galeonów. Lepiej w sumie tak, co nie? - hojność rzeczki zawsze pozostawała pod znakiem zapytania. Od czego zależało znalezienie? Może po prostu od szczęścia, choć powątpiewał nieco. - Ale jest hojna. Zależy, czy ma ogólnie humor i czy kogoś lubi w danym czasie. - to tak jak z kobietami, ale kobiety nigdy nie miał i nic się na to obecnie nie zapowiadało. Zresztą, niespecjalnie się na nich znał i większość znajomości, jakie posiadał, były właśnie z innymi facetami. - Dam znać, choć wątpię, czy cokolwiek mi się uda odkryć ciekawego. - szczerze? Wolał odnaleźć psa niż jakiś kamień, który gówno wnosił tak naprawdę do jego życia. Galeony nie dawały mu szczęścia i doskonale o tym wiedział, a strata przyjaciela bolała na sercu bardziej, nie mogąc zostać stłumioną przez brzdęk złotych monet opadających na posadzkę.
Magiczna ciecz posiadała w sobie ogromny potencjał, jak również ogromną odpowiedzialność. Ostatnio czuł się znacznie gorzej, nieco podupadł na pewności siebie, w związku z czym zażycie czegoś takiego mogłoby się wiązać ze znacznie większymi konsekwencjami, a też - nie chciał marnować cudzych eliksirów. Dlatego, gdy usłyszał propozycję, podniósł w zaskoczeniu brwi, zastanawiając się nad tym, czy ma jakieś omamy.
- Słuchaj, są inne, ba- - nieco się zawahał, biorąc głębszy wdech, zanim wystosował to słowo. - Lepiej jest mieć w zapasie taki eliksir na bardziej stosowną okazję, by potem nie pluć sobie w mordę, że straciło się go na coś innego. - ręce wylądowały na klatce piersiowej widocznie, na krótki moment, zanim to nie powrócił do ponownego szukania kamienia. - Poza tym, jak by on zadziałał, gdyby okazało się, że jego już nie ma? Wskazałby zwłoki? Wskrzesił? - brzmiało to co najmniej irracjonalnie, ale to była ta rzecz, której się obawiał. Wolał żyć na uprzęży strachu i braku pewności, aniżeli próbować konfrontacji bezpośrednio z okrutną prawdą. Nie patrzył na twarz Vonneguta, zamiast tego oddając się czynności. I nieco marznąc. - Doceniam to, że chciałbyś, ale to, iż mnie znasz, nie zobowiązuje cię do takiej formy pomocy. Są inne, ważniejsze sprawy niż zaginiony pies, który należy do szaraka. Wykorzystywanie go do tego celu jest skrajnie nieodpowiednie. - nie zauważył, jak palce od zimna stały się czerwone, zesztywniały, a w dłoniach dzierżył duży, bardzo duży kawałek szmaragdu. Odpychał od siebie wszelką pomoc.

Wbrew pozorom Vinzent był w stanie uwierzyć, że w wodzie można było wyłowić jakieś kosztowności, ale trudno było mu zaakceptować to, że grono osób, którym udało się coś znaleźć, było jakoś wyjątkowo pokaźne. Z początku wydawało mu się, że ludzie po prostu powtarzali cały czas jedną i to samą historię, dodając jedynie samodzielnie wymyślone szczegóły, jednak z opowieści Felinusa wynikało, że faktycznie można było tu znaleźć co nieco. Może, gdy jemu także dopisze tutaj szczęście, to uwierzy w historię o kamieniach szlachetnych w stu procentach. Kto wie?
        — Niezły dodatek do stypendium albo wypłaty — skomentował, zanurzając powoli dłoń w wodzie.
        Nieuchronnie zbliżała się zima, a wraz z nią pierwsze chłody tego roku, więc nie powinno go dziwić, że aktualna temperatura wody całkiem nieźle oddawała ten stan rzeczy. Ciepło wakacyjnych miesięcy, czy nawet pierwszych dni września wydawała się teraz odległym wspomnieniem, które na nowo zagości w umysłach stałych bywalców tego miejsca za przynajmniej sześć miesięcy.
        Vinzent rozejrzał się dookoła. W ostatnie lato nie miał zbytnio okazji do tego, aby wybierać się na dłuższe wycieczki, przez to, że intensywnie powtarzał wiadomości do kursów nauczycielskich. Czy w przyszłym roku będzie miał szansę przekonać się na własne oczy, jak wygląda prawdziwe, gorące lato w Anglii? Chyba że wyląduje na jakimś wyjeździe, pomyślał, przypominając sobie o słynnych wyjazdach za granicę z Hogwartem. Tak, wylądowanie za granicą razem z resztą kadry, było całkiem prawdopodobnym scenariuszem.
        Słysząc o wycenie felinusowego kamienia, zagwizdał cicho. Niezła sumka, jak za kamień znaleziony w miejscu, do którego wszyscy mieli wolny dostęp i nawet nie musieli płacić za wejście. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę, jak się miała ilość znalezionych kamieni szlachetnych do porażek poszukiwaczy, przychodzenie tu było jedną wielką loterią.
        — Coś w tym jest — stwierdził. — Chyba że dla tych dwustu pięćdziesięciu galeonów wcześniej przez dziewięć miesięcy codziennie przez powiedzmy, osiem godzin z rzędu przeszukiwałeś dno. Wtedy można by się kłócić czy faktycznie było warto.
        Niektórzy zaczęliby się zastanawiać, czy warto było poświęcać tyle czasu na poszukiwanie kamienia. W końcu, zamiast tego można było starać się o awans lub podwyżkę w pracy, lub nawet spróbować pójść do jakiejś pracy dorywczej. Ba, nawet wykonać parę prywatnych zleceń za dobrą stawkę. Pozostawało tylko mieć nadzieję, że Felinusowi taka sumka wpadła do kieszeni przy minimalnym nakładzie sił i nerwów.
        Przysłuchując się słowom Lowella, uświadomił sobie, że podszedł zbyt lekkomyślnie do sprawy użycia eliksiru. Zdecydowanie rzucił tym pomysłem bez przemyślenia tych mniej fortunnych konsekwencji. Wypuścił powoli powietrze z ust, starając się uważnie ważyć kolejne słowa.
        — Wybacz, nie pomyślałem — powiedział, przeklinając się w duchu za tę dosyć gwałtowną propozycję. — Możemy spróbować bardziej konwencjonalnych sposobów. Przejdziemy się jeszcze mniej uczęszczanymi ścieżkami, jeśli będziesz chciał.
        Wstał z ziemi, przenosząc się parę metrów dalej, starając się wypatrzeć coś jeszcze w strumieniu. Wątpił, aby tym razem udało mu się coś znaleźć, ale hej, podobno do trzech razy sztuka, prawda?

Strumień potrafi rządzić się własnymi zasadami - jednych faworyzuje, innych skazuje na wieczny brak dodatkowego przypływu gotówki. Nie tylko jego opowieści miały swoje odzwierciedlenie w rzeczywistym świecie, ale także to, co słyszał od innych. Grono rzeczywiście pozostaje pokaźne, lecz czy zawsze można mieć szczęście lub pecha? Nie zawsze. Wszystko jest proste, raz życie uśmiechnie się ze wzajemnością, innym razem zrobi to bardziej złowieszczo, mniej przyjaźnie, a przede wszystkim bez zrozumienia, jakie jest momentami wymagane. Mogą narzekać, mogą także denerwować się na brak. To kwestia ludzka, zanim ktoś zauważy, że lepiej jest wziąć się do roboty niż czekać na mannę z nieba.
Na słowa dotyczące o niezłym dodatku do stypendium lub wypłaty kiwnął głową, wiedząc, że tak jest. Że dodatkowy zastrzyk galeonów w postaci sporego kamienia zawsze stanowi coś chętnego, coś, co czarodziej bądź osoba pozostająca poza magicznym światem po prostu chwyci, nie czekając na inną możliwość.
Chętniej przyjąłby mimo wszystko bardziej stosowną pogodę. Zimna woda nie pozostawała tym, z czym chciał mieć do czynienia, ale wystarczyło zacisnąć zęby. Wystarczyło spojrzeć na to jak na kolejną przeszkodę, którą należy przeboleć, jeżeli chce się zauważyć pewne rzeczy, które pozostają poza zasięgiem. I choć wolałby to, by rzeka miała znacznie wyższą temperaturę, mógł tylko sobie pomarzyć.
Na wakacje zamierzał natomiast pojechać, co wynikało z tego, że jako asystent nauczyciela powinien zadbać o zdrowie i życie uczniów, ale też - ubóstwiał ciepłe kraje. Gdyby ktoś mu zaproponował przeprowadzkę na stałe z partnerem do tego typu miejsc, wraz z załatwionym dostępem do pracy bądź stałym świstoklikiem, bez problemu by się zgodził. Pamiętając we własnych wspomnieniach o rezydencji należącej do Zagumova, która znajdowała się na Bari, coraz bardziej taka opcja zdawała się go kusić. Niezależnie od tego, jak odrealniona by pozostała od reszty; być może taki kamień nieco umożliwiłby mu spełnienie tego drobnego celu.
- Coś ty, więcej już bym zarobił poprzez pracę. - odpowiedziawszy, nie widziałoby mu się ślęczenie tutaj przez osiem godzin dziennie w celu znalezienia kruszcu o dość wysokiej wartości. - Wiem, że niektórzy tak żyją, ale to nie jest... stabilne. A na pewno nie możesz mieć pewności, czy aby na pewno wystarczy ci pieniędzy do końca miesiąca wówczas. - taka praca była ryzykiem; nie zawsze mógł liczyć na to, że mu się uda coś więcej zdobyć, a też, musiał brać pod uwagę bieżące wydatki. Choć obecnie pieniędzy miał całkiem sporo, jako że wcześniej pracował nie tylko w Hogwarcie, ale też sprzedał eliksir, który wynalazł. Liczna pomoc przy zdejmowaniu plakatów, artykuł do Proroka, jak również korki poza szkołą. Zaoszczędził. - Też, lepiej jest już chwycić się korków poza szkołą, zleceń z Proroka, drobnych misji od Ministerstwa Magii. - dorzucił jeszcze.
Tak bezmyślne wykorzystanie eliksiru nie wchodziło w drogę. Za dużo potencjalnych problemów, gdyby postanowili wszystkie karty rzucić na stół i uznać to za najbardziej odpowiednią opcję. W życiu zaistniała tylko jedna sytuacja, kiedy to by go użył, ale nie zamierzał jej przytaczać, jako że pozostawała nieco bardziej prywatna.
- Nic się nie dzieje, spokojnie. - poprawił się nieco, spuszczając wzrok na strumyk, gdy poczuł, jak cholernie zimno mu jest i co trzyma w dłoni. Szmaragd był ogromny, przeogromny, na co wybałuszył nieco oczy, by następnie dość szybko wydostać się poza zasięg wody i wysuszyć sobie nie tylko buty, ale też i spodnie. Powinien nieco bardziej uważać, jeżeli nie chce się przeziębić. - Bardziej konwencjonalnych? Co masz na myśli konkretnie? - zapytał się nieco, by unieść brwi, marszcząc przy okazji czoło. - Możemy, ale nie będę cię ciągnął cały czas, co nie? - założył ręce na klatce piersiowej, chowając duży kawałek kamienia do torby. - Myślę, że na obecną chwilę możemy zrobić sobie przerwę i coś zjeść. Ewentualnie poszukiwaniami zajmiemy się w innym dniu... przeczucie mi mówi, że zmarnujemy tylko czas. - pokręcił głową, spoglądając na Vinzenta. I tak już za dużo pomagał, w związku z czym czuł się co najmniej głupio.

Taki był chyba urok miejscówek, w których spędzało się swoje najlepsze chwile w ciągu lata. Wakacje w dużej mierze kojarzyły się ludziom przede wszystkim z pozytywnymi doświadczeniami, możliwością odpoczynku od trudów dnia codziennego, a także swoistym komfortem psychicznym i szansą na odcięcie się na określony czas od reszty świata. Nic dziwnego, że z takim rozrzewnieniem wspominało się te chwile, wracając do nich ze swego rodzaju nostalgią.
         — Nawet nie tyle mało stabilne, ile po prostu trudne. Za dużo zależy od przypadku, nie mówiąc już o tym, że w terenie może się czaić paru innych podobnych poszukiwaczy — dodał od siebie, rozglądając się znowu. — A to jeszcze dodatkowo zmniejsza szansę większego zarobku.
         Być może dla niektórych taka praca wydawała się romantyczna lub warta zachodu, jednak praca przy strumieniu na pełen etat raczej nie zapewniała stuprocentowej płynności finansowej. Brak szczęścia, konkurencja... Nie mówiąc już o tym, że nie można było wykluczyć, że magia w jakiś sposób wpływała na to, jak duża liczba kamieni szlachetnych była możliwa do odnalezienia. Parę osób być może zniosłaby trud, czerpiąc satysfakcję z takiej pracy, ale była to raczej mała część populacji.
         — Możemy pójść w stronę wioski i popytać albo zahaczyć o jeszcze parę miejsc, zanim zdecydujemy się na powrót — zaproponował słabo, nie chcąc niczego wymuszać i dać wolną rękę Felinusowi.
         Słysząc o obiedzie, pokiwał ochoczo głową. W gruncie rzeczy spędzili już trochę na świeżym powietrzu, więc udanie się na jakiś posiłek do jednej z knajp w mieście było całkiem niezłym pomysłem. Być może z pełnymi żołądkami uda im się ustalić jakiś wspólny plan lub stwierdzić, czy faktycznie nadszedł czas, aby odpuścić? Vinzent zajrzał po raz ostatni do strumienia, jednak i tym razem nie udało mu się wypatrzeć niczego szczególnego. Typowe, pomyślał i wrócił do Lowella.
         — To co? Cel najbliższa knajpa? — spytał.
         Gdy oboje doprowadzili się już do porządku, teleportowali się znad strumyka z cichym pyknięciem.

Strumień: 3, 6, 5

Przebywanie w Dolinie Godryka zawsze wiąże się u mnie z odwiedzaniem rodzinnej hodowli. Feniksy, które przygarnęliśmy, nieco bardziej się uspokajają, kiedy mają do czynienia z doświadczonymi sokolnikami, a samemu poświęcam na to nieco więcej czasu niż zazwyczaj. Obserwuję zachowania, specyficzne, nietypowe, by upewnić się, jakie aspekty ich życia wpływają na końcowy efekt spalania. Wiemy też, skąd one pochodzą, dlatego wykazujemy im więcej wyrozumiałości, a opieka nad nimi nie sprawia mi żadnego większego problemu. Te zdają się za mną przepadać, a ja bogacę się nie tylko o doświadczenie, ale także o nowych, zwierzęcych przyjaciół, choć co do tego słowa... no cóż. Jeszcze daleka droga, bym mógł tak ich nazwać.
Oddycham świeżym powietrzem, które reprezentują okoliczne tereny charakterystycznego dla magicznej społeczności miasteczka. Wiatr uderza nieco bardziej, świst zdaje się dudnić mi w uszach, a tym samym bardziej przykrywam się polarem, jaki zakupiłem podczas pobytu w mugolskich dzielnicach Londynu. Moja matka perfidnie za tym nie przepada, ale ignoruję zazwyczaj jej słowa, w związku z czym zaznaję nieco więcej spokoju. Gdybym miał się denerwować, już dawno by mnie tutaj nie było - a tak to nauczyłem się pewnych rzeczy, dzięki którym wspólne życie, choć nie do końca takie kolorowe, jest nieco łatwiejsze.
Ból głowy mniej mi doskwiera, gdy jestem wystawiony na chłodniejsze temperatury. Przechodzę zatem poprzez wydeptaną ścieżkę, którą pamiętam jeszcze za czasów dzieciństwa, by następnie przedostać się do miejsca, gdzie zarówno dorośli, jak i studenci starają się znaleźć dodatkowe źródło zysku. Czasami się zastanawiam nad tym, dlaczego ktoś nie przejął tego "obiektu" na własność, by móc czerpać z niego większe zyski. Mimo to w sumie dobrze, że tak się nie dzieje, gdyż tutaj nie chodzi o monopol, a o zwyczajne, ludzkie szczęście, po którym udaje mi się chodzić nie tyle z dumą, co prędzej kurczowo, z ramionami wetkniętymi w kieszenie, z długimi nogami wykonującymi jeszcze większe susy.
Przyglądając się własnemu odbiciu, ciężko jest mi odnaleźć w nim tego dawnego, bardziej... otwartego Hawka. Co prawda nie aż tak, nadal pozostawałem wycofany, ale teraz to nawet proste rzeczy w postaci rozmowy potrafią sprawić mi więcej przykrości bądź problemów. Wzdycham ciężej, zanurzając opuszki palców, by nieco zaburzyć to idealne zwierciadło, w którym istnieje moja twarz do momentu, dopóki znajdę się w zasięgu działania promieni słonecznych. A tych jest wyjątkowo mało od czasu, gdy zbliża się sezon zimowy.
Nie wchodzę bezmyślnie do wody, gdy nie dostrzegam niczego, co mogłoby przykuć uwagę moich jasnoniebieskich tęczówek. Wędruję wzdłuż strumienia, starając się dostrzec cokolwiek, co mogłoby mi się przydać, ale ostatecznie jedyne, co zyskuję, to spokój na duchu poprzez dźwięk płynącej wody. Zapewne, gdybym nieco bardziej się postarał, udałoby mi się zdobyć jakiś drogocenny kamień, ale wiem, że czasami lepiej jest nie ryzykować; okrywam się szczelnie kurtką i idę siną w dal, chcąc jeszcze w paru miejscach na krótki moment zawitać.

Dolina Godryka posiadała jeszcze więcej ciekawych atrakcji o których nie dane mu było aż tak często odwiedzić. Albo może po prostu nie miał do tego farta? Istniało takie prawdopodobieństwo, kiedy Michael przybył nad strumień w poszukiwaniu tego co Doliniarze nazywali "szczęściem w wodzie". Niektórzy zarzekali, że udawało im się odnajdywać kawałki szlachetnych kamieni, które następnie wymieniali na kosztowne galeony. Inni mówili o zachowywaniu ich i przerabianiu na magiczne pierścienie w Londynie, które potem znajdywały się na ich palcach. A on? On przybył tutaj dowiedzieć się tylko czy wszyscy tutaj będący mieli rację. Ilekroć jednak szedł w stronę strumienia - nic nie wpadało w jego wzrok, co wyróżniałoby się na tle wszystkich tych kamieni, które znajdowały się przy brzegach. A cóż to? Czyżby coś lśniło i miało przynieść wytwórcy różdżek jakieś ciekawe zwieńczenie południa? Chyba jednak nie, bo kiedy podszedł bliżej zauważył, że owym czymś było jedynie lśniące, puste pudełeczko z zepsutą pozytywką. Ani trochę w środku kruszywa czy czegoś innego kosztownego. Widać było, że ktoś faktycznie robił go w oczywiste bambuko. Shakeshaft zatem postanowił cofnąć się z tego miejsca. Może innym razem znajdzie tu swoje "szczęście".

Kostki: 5, 1, 6

Wydaje mi się, że strumień w Dolinie Godryka staje się już właściwie legendarny i chyba każdy kiedyś próbował swoich sił przy poszukiwaniach cennych kamieni, które niósł nurt. I ja wcale nie pozostaję odporny na te zachęty, wręcz przeciwnie - pakuję do torby kanapkę i termos z gorącą herbatą, która nawet teraz zdaje się utrzymywać wokół mnie zapach goździków; poprawiam gniotącą niesforne kosmyki włosów czapkę i niemal zagryzam się na ciasno zawiniętym szaliku. Jestem gotowy na dłuższy spacer, bo też nieszczególnie wierzę w swoje szczęście... ale nawet znalezienie byle okruchów w ładnych barwach wydaje mi się wystarczającą nagrodą za trudy dreptania po strumykowym brzegu przy mało sprzyjającej do tego pogodzie.
Szybko okazuje się, że jest to jednak dość nudna wyprawa, a mi brakuje jakiegoś towarzystwa - nieważne, czy ma chodzić o przytrzymanie się kogoś w próbie uniknięcia upadku, czy o podzielenie się drobną frustracją podczas wyłowienia kolejnego otoczaka, błyszczącego jedynie pod cicho szumiącą wodą. Dlatego też w pewnym momencie prawie przegapiam różowawy błysk, który nieśmiało mnie do siebie przywołuje. Wracam się do niego powoli, z różdżką w gotowości i przygotowaną chusteczką, w którą planuję zawinąć swoje zdobycze. Ametyst, który udaje mi się wyciągnąć, jest całkiem pokaźny, a ja już wiem, że moim kolejnym przystankiem będzie jakiś sklep jubilerski, w którym wycenią obciążający moją kieszeń kamień.

/zt

Michael ponownie dał się złapać na zachętę ze strony ludzi, że A BYĆ MOŻe, że tym razem zdobędzie swoją upragnioną nagrodę i uda się im przekonać go, że ten strumień faktycznie przynosi szczęście i fortunę każdemu kto spróbuje tutaj przyjść. Wydawało się to absurdalnym pomysłem, ale jednak mężczyzna złapał się na spławik i postanowił zaryzykować kolejną przechadzkę po brzegu strumienia. Ponownie zdawało mu się, że jakiś znak od Merlina widział, bo coś tam błyszczało. Przewrócił jednak oczami i skierował się w kierunku owego błyszczącego przedmiotu. Kolejna puszka? Nic z tych rzeczy. Dosłownie cały kamień szlachetny, który mienił się kolorami. Stuknął parę razy palcami czy to na pewno nie jest żadna iluzja albo miejscowe dzieciaki robią sobie z niego jaja, ale... Hmm... Faktycznie był to prawdziwy kamień. Pozostawało więc znaleźć jakiegoś jubilera i opchnąć go za pieniądze, zobaczyć ile to galeonów wyląduje w jego kieszeni.

  Widok otulonej śnieżną pierzyną Doliny Godryka aż zapierał dech w piersi.
  Rudzielec wcale jednak nie wybrał się w te okolice, żeby cokolwiek podziwiać, ale by z pożytkiem wykorzystać swój wolny czas i potrenować trochę na łonie natury, tak dla małej odmiany; ośnieżony krajobraz stanowił taki dodatkowy i całkiem sympatyczny akcent, o.
  Nie miał żadnego bardzo konkretnego planu na sam trening, ale rzeczą oczywistą było, że musiał się on rozpocząć od solidnej rozgrzewki. Tą zaś zaczął od biegu po jednej z leśnych ścieżek przebiegających nieopodal strumienia – nie szarżował, starając się jednak utrzymać mocne, równe tempo przez całą trasę, która zataczała pętlę zaczynając się i kończąc na niedużej polance, na której chwilowo pozostawił resztę swojego sprzętu. W trakcie włączył do swojego repertuaru inne ćwiczenia rozciągająco-rozgrzewające, jak chociażby wymachy ramion czy skłony, żeby odpowiednio rozgrzać oraz rozciągnąć wszystkie partie mięśni; nie chciał w końcu ulec jakiejkolwiek kontuzji, bo to byłoby mu mocno nie na rękę. Wprawdzie trwała przerwa w sezonie, ale to wcale nie oznaczało, że mógł sobie pozwalać na jakąkolwiek bezczynność.
  Znalazłszy się z powrotem na polance był już dobrze rozgrzany i tym samym gotowy do dalszych ćwiczeń. Założył gogle i rękawice, po czym wskoczył na Yajirushi, którego zdecydował się dziś wykorzystać do treningu, a następnie uniósł się w powietrze. Wstępnie zrobił kilka okrążeń po polanie, żeby na nowo wyczuć miotłę, bo trochę czasu minęło, odkąd ostatni raz latał na japońskim modelu. Poczuwszy się pewniej przyspieszył, urozmaicając go sobie dodatkowo beczkami oraz korkociągami. Taki lot po okręgu szybko zaczął się robić dość monotonny, nawet po wzbogaceniu go o akrobatyczne manewry, więc nie zwalniając na prędkości zdecydował się wlecieć między drzewa, żeby troszkę w ten sposób popracować nad swoim refleksem, czasem reakcji i precyzją.
  Przekonał się już wcześniej, że Yajirushi jest niezwykle zwrotny, co zdecydowanie ułatwiało manewrowanie między nawet ciaśniej rosnącymi drzewami i sprawiało, że lot między nimi stawał się czystą przyjemnością. Oczywiście nie mógł polegać wyłącznie na miotle, musząc zachowywać stale najwyższą czujność, kiedy z całkiem sporą prędkością przemykał między pniami, bo chwila nieuwagi mogłaby skończyć się bliskim spotkaniem z jednym z nich, a to mogłoby być bardzo… nieprzyjemne, lekko rzecz ujmując, w skutkach. Nie starał się lecieć wyłącznie prosto, a raczej slalomem; czasem wykonywał ostre nawroty wokół drzew, bywało też, że musiał dość gwałtownie się wznieść albo opaść, żeby uniknąć rozkwaszenia się o gałąź. Nie zawsze wychodziło to idealnie, więc parę razy zdarzyło mu się otrzeć dość boleśnie o ten czy tamten pień albo zahaczyć o jakieś mniejsze gałęzie, zrzucając przy tym na siebie zalegający na nich śnieg. Trochę średnia przyjemność, zwłaszcza kiedy biały puch wlatywał mu za kołnierz.
  Kilka razy wzniósł się ponad korony drzew, żeby odrobinę odsapnąć przy takim spokojniejszym locie i pozwolić poziomowi adrenaliny we krwi nieco się unormować, nim ponownie nurkował między pnie, powracając do krążenia między nimi. Latał tak dość dobrą chwilę nim zdecydował się na kilka chwil przerwy.
  Płynnie skierował trzonek Yajirushi ku ziemi i zeskoczył jeszcze nim jego stopy dotknęły gruntu, lądując akurat w pobliżu strumienia. Strzepał z siebie śnieg i przeciągnął się, by następnie zerknąć ku ciekowi, który wciąż radośnie toczył swoje wody pomimo ujemnych temperatur. Jego uwagę momentalnie przykuł błysk i to zdecydowanie nie był promień słońca odbijający się od wody; na tyle często już tu miał okazję być, że dobrze wiedział co to może oznaczać. Przykucnął przy brzegu, zdjął rękawicę i lekko się skrzywił, kiedy zanurzył dłoń w lodowatej wodzie. Dość szybko zgarnął interesujący go kamyk i po osuszeniu oraz ogrzaniu ręki przyjrzał się swojemu znalezisku, którym okazał się być całkiem duży, choć dość brudny kawałek szmaragdu, patrząc po jego zielonej barwie.
  Uniósł kącik ust w zadowoleniu, bo to pewnie będzie warte całkiem konkretną sumkę galeonów. Schował kamień, po czym nałożył rękawicę, wskoczył z powrotem na miotłę i wzniósł się w powietrze, żeby jeszcze trochę polatać, póki było widno.

    | eot

Kostki na strumyk: 5, 4, 5 → szmaragd, bardzo brudny spory kawałek, 120g

Life is life, trzeba robić swoje. Najlepiej tak, żeby się nie narobić, ale jednocześnie conieco zarobić. Śmieci jednego człowieka mogą być innego człowieka skarbem, a ktoś tu całkiem dobre europalety za śmietnikiem zostawił i już Ripley kombinowała jakby je zabrać ze sobą, bo mebli już żadnych w spopielonym mieszkaniu, to chociaż na europaletach możnaby pospać, czy coś. Spacerowym krokiem niby, prawie, że do tanga, przemierzała ustronia Doliny Godryka. Symulowała zainteresowanie nabyciem nieruchomości w tych okolicach - niestety, biedna była jak mysz kościelna, a może nawet i kościelne myszy bardziej od niej zamożne. Rozważając więc swoje bycie w niebycie, albo bycia brak, oby jak najrychlejszego, chwyciła w palce ze sprytem skaczącego kuguara, czerwonego ptaka, kreślącego koła wokół jej głowy niczym satelita.
- Czy Ty możesz, no nie wiem, przydać się i znaleźćpieniądze. - zapytała rzeczowo i z pełną determinacji powagą wpatrując się w czarne, paciorkowe oczka. Gogol wydał z siebie przejmujące "pip" które znaczyło tyle co nic. Zrezygnowana wypuściła go z rąk, a ptak, skołowany nagłym zamachem na własne życie, ostrym katem odbił się od prostej, po której zmierzali i niemal wpadł, do płynącego obok ścieżki strumyka.
I co tam w tym strumyku, jak nie kamyk lśniący, pokaźny, różowy i lśniący tak bardzo, że Ripley aż podskoczyła w miejscu.
- Gogol! Ty cudowny skurwysynie! - kwinęła z radością, pakując się do wody by wyłowić rzeczoną znajdźkę. Nie miała pojęcia co to, ale wyglądało na całkiem kosztowne, niewiel myśląc i znacznie szybszym krokiem skierowała się do miasteczka, zastanawiając się komu mogłaby to opchnąći czy dałoby się troche targować.

kostki

zt

Kostki: 5, 6, 6

Odkąd straciłem pracę - choć tak naprawdę rzuciłem, ale lepiej czuję się, gdy nie biorę na siebie zwiększonej odpowiedzialności - muszę się o wiele bardziej pilnować z galeonami wydawanymi na nawet drobne przyjemności. Tym większą presję zacząłem odczuwać w okolicy świąt, gdy skrupulatnie liczyłem pieniądze, by upewnić się, że wystarczy mi na kupno prezentów. Być może to było trochę naiwne, by w jeden z weekendów wybrać się do Doliny Godryka - zawsze uważałem jednak, że optymistyczne nastawienie przyciąga dobre rzeczy do życia. Zresztą, nie wykorzystuję wcale przesadnie magii bogatego strumyka, bo nie przyszło mi nigdy do głowy, by wyciągać z niego kamienie każdego miesiąca.
- Wiesz, że jestem tu, ponieważ faktycznie potrzebuję - mówię do strumyka, przechadzając się jego brzegiem i nie kłopocząc się ze zmianą języka na angielski. - Pewnie byłoby łatwiej, gdybym znalazł sobie jakąś pracę. Jasne, pierwsza była niewypałem, ale to nie powód, żeby się poddawać, prawda? - Kucam i biorę do ręki patyk, którym grzebię w powoli płynącym strumyku, tak naprawdę powodując jedynie mętnienie wody unoszącym się piaskiem. - Ale nawet za bardzo nie wiem, co miałbym robić. Nie nadaję się do pracy w kawiarni ani w sklepie. I nie mam też żadnych umiejętności, które mogłyby okazać się przydatne na jakimś wyższym stanowisku. Zostaje mi kariera sprzątacza? - Nie chcę myśleć, że to zła praca, z pewnością jednak nie taka, którą chciałbym mieć po skończeniu studiów. Wzdycham, odkladając patyk i czekając, aż drobinki ponownie opadną na dno. - Dobrze radzę sobie w quidditchu, tam nie trzeba za wiele mówić - przypominam sobie w zamyśleniu, ale zaraz parskam śmiechem na myśl, że ja miałbym się znaleźć w profesjonalnej drużynie, kiedy ledwo co przekonałem się, że latanie nie jest aż tak przerażające. - Rozumiesz więc, dlaczego potrzebuję tego kamienia - przekonuję dalej strumień, obserwując większe i mniejsze kamyki powoli przepływające z nurtem. Żaden z nich nie wydaje mi się jednak cenny, ale może być to po prostu kolejna rzecz, na której zupełnie się nie znam, być może pozwoliłem po prostu odpłynąć kilkudziesięciu galeonom. Otrzepuję więc dłonie i podnoszę się z myślą, że przynajmniej spróbowałem. Ostatecznie jednak przechodzę jeszcze w tę i z powrotem, bo trudno jest mi stracić nadzieję; zbyt mocno wpisała się do mojej osobowości, bym tak szybko zrezygnował. To raczej nie jest szczęście, gdy faktycznie w końcu znajduję połyskujący czernią kamień, ale tak właśnie chcę myśleć, tym bardziej, że nie jest to jedynie odłamek.
- Och. Dziękuję za wysłuchanie - rzucam w kierunku strumyka mimo wszystko, nie czując się z tym głupio, skoro nikogo nie ma w pobliżu, a i mi takie mówienie w przestrzeń pomaga pozbyć się napięcia z ciągłym przymusem używania obcego języka. Mogę więc powiedzieć, że wycieczka do Doliny przysłużyła mi się podwójnie.

Kostki: 2, 5, 5

Budzenie się w środku nocy, czyli o jakiejś 6 rano, niosło za sobą problem i odbijało się na zdrowiu. Zwłaszcza, gdy nagle ktoś popędza cie na pociąg do Doliny Godryka. Wacław nawet nie pamiętał w jaki sposób stoczył się z łóżka, jakim cudem znalazł swój zimowy ortalion narzucony na hawajską koszulę. Bo co to za outfit, którego nie można nosić cały rok? No i tak się okazało, że chłop ledwo przytomny wysiadł z pociągu. Dziękował Welesowi, że nie zaspał na kolejny przystanek, ale finalnie wysiadł na upragnionym peronie.
Problem pojawił się, że miał tam spotkać znajomą Puchonkę, ale ten fakt przespał i poszedł szukać domu kolegi, u którego miał oddać się alkoholowej uciesze miłej libacji. Tak też bez opamiętania poszedł drogą przez strumień. Jak wiadomo, im dalej w las, tym więcej drzew. Więc im dalej wzdłuż strumienia, tym bardziej Wacek uświadamiał sobie, iż gubi się w jakimś lesie. Dokładnie wiedział jakim lesie, ale w ogóle nie wiedział gdzie się gubi.
Usiadł na kamieniu, dupa mu niemal przymarzła do powierzchni skały i tak sobie dał chwilkę na rozbudzenie. Mórz szczypał go w policzki, a świeże powietrze ożywiało umysł. Przynajmniej miało, tak robić, bo zaowocowało to jedynie w rozkminę na temat lodu i skał. Jeśli lód to kamień, a roztopiony kamień to lawa. A roztopiony lód to woda. To woda jest lawą, a ludzie składają się w większości procentów z lawy. Czyli wszyscy byli lawowymi golemami. Oh, jakże świat był fascynujący.
Ortalion to nie jest materiał na takie temperatury. Wodzirej w końcu odlepił się od siedziska i z lekko odrętwiałą nogą doczłapał się peron na peron, pytając jakiegoś miłego jegomościa o drogę do domostwa Keatonów.

/zt

Kostki: 1, 6, 6

Nie wiedział w sumie dlaczego przyszedł nad strumień w Dolinie Godryka. Było to prawdopodobnie spowodowane tym dziwnym przeczuciem, że powinien. Poza tym i tak miał zamiar się przejść, tak więc dlaczego nie teleportować się z tłocznego Londynu w jakieś spokojniejsze miejsce? W końcu od czasu do czasu było warto zażyć nieco świeższego powietrza i dobroci matki natury... o czym on myślał. Tak czy siak, dotarl na miejsce, powoli przechadzając się wzdłuż brzegu, a do jego oczu dotarł nagły błysk spod powierzchni wody. Podszedł w tamto miejsce i przykucnął, sięgając ręką do owego przedmiotu, którym okazał się dość spory kamień szlachetny. Uniósł brwi do góry nie wierząc w ten zbieg okoliczności. Przecież już nie pierwszy raz znalazł tu coś wartościowego! Wzruszył ramionami - nie zamierzał dyskutować z losem.

[eot]

5, 4, 3

Ostatnio dość często zjawiał się przy strumieniu. Miał dziwny sentyment do tego miejsca, prawdopodobnie od momentu, w którym odbył tu swoją rozmowę z rudowłosą uzdrowicielką i bynajmniej nie miał tu na mysli Samanthy. Przechadzał się wzdłuż wody, jak zwykle, w zamyśleniu i rozważając co nieco na temat ostatnich wydarzeń. Nawet nie wiedział kiedy zaczął się uśmiechać sam do siebie.
Jego białe oczy choć w głównej mierze zerkały przed siebie, to jednak co rusz zerkały na hipnotyzującą taflę strumienia, leniwie płynącego w tylko sobie znaną stronę. W sumie nigdy nie doszedł do jego końca aby sprawdzić gdzie był jego kres. Być może kiedyś to zrobi. Jeszcze jedno zerknięcie na wodę i wtem skupienie jego wzroku na niewielkim błysku. Pochylił sie nad taflą i wyciągnął rękę, sięgając po mały, choć wartościowy szafir. Przyglądał mu się przez chwilę i pokręcił z niedowierzaniem głową. Jeśli to nie był znak, to on nie wiedział co nim było.
[eot]

Kostki: 4, 5, 6

Trzeźwość.
Absolutnie mu tego nie brakowało, a ostatnio nawet nie usiłował zbliżyć się do tego stanu. Nie żałował sobie, jednak brakowało mu czegoś - świeżego powietrza oraz czasu ze sobą sam na sam. Dlatego poprosił Hawka i Dori o wybaczenie, wybierając się nad złowieszczy strumień, przy którym kilka dni temu błądził. Niekoniecznie pewien skąd taki wybór, ale padł.
Wacław nawet szlachetnie myślał o tym, by wyprowadzić na spacer Demona, jednak umiał ledwo utrzymać w dłoni kieliszek, widelec a różdżki nawet nie próbował. Bo po co? Dlatego z łapami roztrzęsionymi od delirki zasłaniał się zapożyczoną od Krukona kurtką i szedł wzdłuż wody, wypatrując co ciekawego rzeka może mu przynieść. Głównie był to lód, ale też bez żadnego większego przejmowania się. Przynajmniej można zrobić ładne zdjęcie na Wizzbook, co brunetowi przechodziło jakoś łatwiej od początku roku. Właściwie od dziś, bo w końcu wypadało zakręcić się przy magicznym towarzystwie w relacji głębszej niżeli płytka.
Magiczna książka dawała się temu sprzyjać, bo zawsze to jakieś żarciki na odległość lub, co lepsze, ładne zdjęcia, którymi można się zainspirować do czegoś. Wacek zaś planował tam nieśmiało dzielić się swoją "poezją", czyli niewybrednymi słowami, które miały komentować życie wokół niego i niechlubnie pomóc mu w zrozumieniu własnych emocji.
Ta refleksja była nieznośnie gorzka, bo wniosek był jeden: Wacław upodobnił się do kutasa, którego nienawidzi - Kazimierza Przerwy-Tetmajera.

/zt

Kostki:5,1,6

Odetchnęła, stawiając kolejne kroki. Początek roku był intensywny, począwszy od ślubu Beatrice, od którego minęło już kilka dni aż po niezbyt udany początek stażu, który miał być podsumowaniem jej pracy jako asystenta nauczyciela w Hogwarcie. Nawet jeśli była w tym dobra, miała doskonałe wyniki — bez papierka nie mogła zwyczajnie ruszyć dalej. Przez przygotowywanie lodowego zamku nie poszło jej najlepiej, chociaż trzeba przyznać, że umiejętność odcięcia się od emocji była tutaj bardzo praktyczna. Las zimą był znacznie cichszym, spokojniejszym miejscem, a zamarznięte krawędzie strumienia błyszczały w promieniach przebijającego się przez korony drzew, słabego słońca. Szła leniwie, wypełniając płuca rześkim powietrzem i pozwalając, aby rude pasma włosów leniwie kołysały się przy każdym ruchu. Woda pluskała relaksująco i nic by nie zakłóciło jej spokoju, gdyby nie znacznie głośniejszy odgłos, jakby coś dużego wpadło do wody. Zaintrygowana przystała, rozglądając się dookoła z uniesioną w niepewności ręką, ostatecznie jednak kucając i przyglądając się tafli. Dostrzegła w zimnej wodzie błyszczący, duży przedmiot, po który bez zawahania się sięgnęła, zaciskając nań smukłe palce. Nie było to przyjemne, dreszcz przebiegł po jej ciele, zostawiając gęsią skórkę, jednak Lanceley zdawała się kompletnie to ignorować, przyglądając kamykowi trzymanemu w dłoni. Uśmiechnęła się pod nosem, rozpoznając natychmiast rodzaj, a przede wszystkim wartość kruszcu, jako jubiler z uprawnieniami. Niewiele myśląc, wyprostowała się, wsuwając znalezisko do kieszeni i kontynuowała spacer jeszcze dobrą godzinę, będąc już w znacznie lepszym niż wcześniej humorze. Czasem miała trochę szczęścia, może była to kwestia zachowania w życiu równowagi lub nawet karmy?

|ZT

kości: 5, 6, 4

Nie zliczyła ile razy udawała się nad strumień w celu sprawdzenia krążącej wśród studentów legendy, że ktoś-kiedyś-sto lat temu znalazł tu kamień, który był coś warty. Cel jej dzisiejszej podróży był podobny - chciała potwierdzić plotki albo raz na zawsze je zdementować. Dlatego wyposażona w wysokie kalosze i różdżkę, zanurzyła się w wodzie, uparcie wypatrując na dnie jakiegokolwiek błysku zwiastującego sukces. 
I już po kilku minutach żałowała swej decyzji, bo brodzenie w strumyku w połowie stycznia, przy tak kurewskich mrozach, musiało zwiastować, że postradała zmysły. Im dłużej stała przy brzegu, tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że nie posiada już żadnej szarej komórki - kto normalny aż tak poświęcałby się dla samego faktu poparcia lub zaprzeczenia głupiego stwierdzenia, usłyszanego podczas pochłaniania dyniowych pasztecików w trakcie przerwy między zajęciami? Ano ona.
I gdy już obracała się, aby skierować kroki ku zamku, marząc jedynie o przykryciu się grubym pledem w towarzystwie Guinnessa, zauważyła upragnioną iskrę zwiastującą, że parę metrów dalej coś kosztownego (a przynajmniej taką miała nadzieję) leży na dnie. Zanurzyła dłoń w wodzie, kompletnie nie przejmując się, że moczy rękaw płaszcza i wyłowiła z mulistej otchłani kawałek onyksu. Uśmiechnęła się szeroko i skryła kamień w kieszeni, jak na skrzydłach biegnąc do Hogwartu z myślą, że jak spienięży swoją zdobycz to ułoży sobie życie zupełnie inaczej.

/zt

5, 1, 6

Kiedy udało mi się w końcu wygospodarować wolne popołudnie, zamiast bezmyślnie walnąć się w pokoju wspólnym i szukać kogokolwiek, kto mógłby mi podarować trochę atencji, przebrałem się w luźny dres i wyszedłem z zamku, uparcie ignorując nieszczególnie sprzyjające warunki atmosferyczne. Krótka przebieżka po błoniach prędko zmieniła się jednak w długi bieg - o czym uzmysłowiłem sobie dopiero w momencie, kiedy dostrzegłem znajomy strumień płynący w Dolinie Godryka. Byłem tak pochłonięty myślami, że nie zarejestrowałem faktu, że oddalam się od Hogwartu coraz bardziej i gdy tylko przekalkulowałem, że zaraz czeka mnie równie długa trasa powrotna automatycznie opadłem z sił; dlatego w ramach odpoczynku zatrzymałem się przy brzegu i wyciągnąłem z kieszeni zmaltretowaną paczkę papierosów (bardzo sportowo). Tytoń wraz z mroźnym powietrzem katowały moje obolałe od wysiłku płuca, ale właśnie teraz dotarło do mnie jak bardzo potrzebowałem takiej przebieżki i że brakowało mi tego porannego biegania, które zaniedbałem tuż przed świętami na rzecz nauki, ogarniania prezentów, a potem rozleniwiłem się na tyle, że odnalezienie motywacji do ruszenia dupy graniczyło z cudem.
Spokojnie wypaliłem papierosa, po raz pierwszy od dawna czerpiąc przyjemność z chwilowej samotności. Zanim ruszyłem przed siebie, zanurzyłem ręce w wodzie chcąc przemyć twarz, kiedy poczułem, że mój palec zahaczył o coś na dnie. Wymacałem przedmiot i przyjrzałem mu się rozczarowany. To tylko głupi kamień. I już miałem się zamachnąć, żeby wrzucić go z powrotem, ale coś mnie tknęło - przecież niejeden raz słyszałem o drogocennych kryształach, które można tu było znaleźć, a potem spieniężyć. Dlatego wsunąłem go w kieszeń, mając zamiar zahaczyć o jubilera, aby albo się przed nim zbłaźnić, że przytargałem do niego jakieś zaschnięte gówno albo zyskać trochę galeonów.

/zt

Niekiedy potrzeba było odpocząć od szarej codzienności, zabrać się na dłuższy spacer i zaczerpnąć nieco świeżego powietrza, żeby poukładać zabałaganione myśli. Salazar lubił jednak łączyć przyjemne z pożytecznym, a że od wielu osób słyszał, że nad strumieniem położonym w okolicach Doliny Godryka można się nieźle obłowić, postanowił zweryfikować plotki i samemu spróbować szczęścia. Nie miał pojęcia, gdzie powinien kamieni szlachetnych szukać, toteż wędrował po prostu wzdłuż nurtu wartko płynącego potoku, mając nadzieję że wypatrzy pod wodą mieniący się intensywnym kolorem minerał. Nie był pewien czy potencjalne znalezisko wolałby sprzedać, czy może zachować dla siebie na pamiątkę i na razie starał się nad tym nie zastanawiać, bo i nie miał żadnej gwarancji sukcesu.
Przez moment wydawało mu się, że wypatrzył wartościowy odłamek, nawet umoczył nogi po kostki, ale niestety był to fałszywy alarm, odblask światła na zwyczajnym krzemieniu. Osuszył więc ubrania zaklęciem, szedł dalej w dół strumienia, ale na tym właściwie zakończyła się jego przygoda. Niewykluczone, że przyszedł zbyt późno, a inni czarodzieje zebrali wszystko, co miało jakąś cenę przed jego przybyciem. Możliwe też, że został oszukany, chociaż ta wersja wydarzeń zdawała mu się mało prawdopodobna – zbyt wielu znajomych wybierało się na podobne wycieczki. Najwyraźniej los mu po prosu nie sprzyjał, ale to nic straconego. Zamierzał i tak odwiedzić jeszcze to miejsce i w następnym miesiącu, bo przecież nie zależało mu tylko na wydobyciu z wody szmaragdów, ale również na spędzeniu czasu na łonie natury. Póki co jednak powrócił do hotelu, bo mroźna pogoda nie sprzyjała zbyt długim przemarszom.  

Kostki: 5>1>5

O strumieniu słyszała od dłuższego czasu, stąd też chęć odwiedzenia tego magicznego miejsca. Bo jak to możliwe, że spacerujący w tych okolicach studenci oraz uczniowie wracali bogatsi w galeony lub mając w kieszeni duże kamienie szlachetne, aby je wymienić? Na myśl o nowej maszynie do szycia lub farbkach, cała się podekscytowała. Niewiele więc myśląc, po zakończeniu zajęć udała się na miejsce w towarzystwie jednej z Gryfonek, która wybierała się w te strony, aby spotkać się ze starszym chłopakiem. Las był piękny zimą, nawet jeśli mroźne powietrze wypełniało jej płuca i czerwieniło policzki. Śnieg skrzypiał pod butami, a śpiew ptaków umilał spacer do szepczącego w oddali strumienia. Woda była przejrzysta, leniwie spływała po kamykach, obladzając brzegi. Wyglądało to magicznie! Swansea z zachwytem szła wzdłuż, uważając, aby nie wpaść butami w wodę, aby się nie poślizgnąć czy też wywrócić o skryty w śniegu patyk, który mógł być podstępną gałęzią. Przyglądała się uważnie wodzie, jakby wyczekując znalezienia skarbu. Merlin jej chyba świadkiem, że własną wolą musiała ściągnąć fioletowy ametyst, który błyszczał przy brzegu zachęcająco. Pisnęła i podskoczyła po znalezieniu skarbu, rozglądając się jeszcze chwilę dookoła za krasnoludkami. Podejrzliwie nasłuchiwała, gdy wsuwała kamyk do kieszeni, chowając też tam zmarznięte od wody dłonie. Zacisnęła usta, ruszając dalej przed siebie, ciesząc się spacerem jeszcze dobrą godzinę, zanim wróciła do zamku i podzieliła się swoim znaleziskiem ze znajomymi. Teraz im wierzyła w te wszystkie opowieści o nagłym bogactwie.

|ZT

Kości: 1,5,4 - 70g

Nie był jednym z tych fanatyków poszukiwaczy, którzy witali tutaj regularnie, ale ciekawość od czasu do czasu kazała mu zajrzeć w te okolice. Jakby nie było już parę razy odnalazł w pobliskim strumieni kamienie warte kilka ładnych galeonów, więc legendy nie były tylko bajeczkami dla głodnych hajsu poszukiwaczy.
Przechadzał się z nóżki na nóżkę, podziwiając przyrodę i ćwicząc gest Obliviate, próbując za wszelką cenę rozluźnić ten pierdolony nadgarstek, gdy nagle przypadkiem wypuścił zaklęcie z różdżki i trafił w jeden z pobliskich kamieni, który rozłupał się na kilka części. Normalnie Max przeszedłby obok tego obojętnie, ale kątem oka zauważył, że coś się tam błyszczy.
Naturalnie więc zboczył z kursu i zgodnie ze swoim przeczuciem dostrzegł tam dość spory kawałek różowego kwarcu. Skitrał klejnot do kieszeni i jeszcze chwilę spacerował po lesie nim ostatecznie zawrócił do Doliny, gdzie miał zamiar wycisnąć z tego pięknego kwarcu trochę galeonów.

//zt

Snuję się po żwirowanej ścieżce, gdzie buty raz po raz dotykają mniej lub bardziej wydeptanego śniegu. Promienie słońca nie oświetlają aż nadto Wielkiej Brytanii okrytej pod płaszczem rozwijającej się melancholii i ciał chcących uderzyć o czarną ziemię z hukiem i trzaskiem przerwanych ciągłości kostnych. Tutejsze warunki zupełnie nie dopisują, aby móc przedostawać się poprzez mniej lub bardziej odczuwalną gęstwinę roślinności okrytej do snu warstwą białego puchu; czuję to i wewnątrz doskonale zdaję sobie z tego sprawę. Zima pozostaje jednak ważną - z punktu widzenia natury - porą roku, gdzie po okresie snu wszystko powraca do życia, aby móc z powrotem cieszyć ludzkie oczy będące odzwierciedleniem dzierżonej w naczyniu duszy. Aby kwiaty mogły z powrotem zakwitnąć, aby drzewa stały się z powrotem zielone, a zwierzęta zostały puszczone z ramion samego Morfeusza, z powrotem zapoznając się z otaczającym ich światem. Być może dlatego bardziej przepadam za chłodem, aniżeli skupiam w pełni na cieple, które powinno być moim powiernikiem, tudzież partnerem w każdej możliwej czynności - bo przypomina letarg.
Bo sam się z nią utożsamiam - z jej obecnością, z jej wyglądem, z jej chłodem i ustami przypominającymi dotyk zarówno kojący, gdy człowiek się odsunie, jak i rozpalający ogień w sercu. Chociaż nie, wróć - już dawno mam ten etap za sobą. Głównym powodem dla mnie stało się to, że przypomina samotność, jaką to próbuję się opatulić, ale ostatnio w ogóle mi ta czynność nie wychodzi. Jej dłonie dotykają mnie w mniejszym stopniu, nie snują się w celach zapoznania z membraną skóry, a zamiast tego odsuwa. Robi parę kroków do tyłu, przymyka powieki i smętnieje; wyczuwa zdradę.
W zamyśleniu, kiedy to docieram nad strumień owiany legendami o wielkim bogactwie wyłaniającym się niczym niezidentyfikowane szczęście dla poszczególnych, wybranych przez los i Fortunę jednostek, powoli rozpoczynam poszukiwania. Często tutaj przychodzę, wszak tereny ochrzczone mianem założyciela jednego z hogwarckich domów nie pozostają mi w żaden sposób obce - w końcu się na nich wychowałem. Równie dobrze mogę nazwać się ich potomkiem, kiedy to, w dzieciństwie bardziej barwnym i posiadającym pełną paletę kolorów tworzących naprawdę wysublimowane mieszanki, bez problemów przemierzałem poprzez gęste lasy i obserwowałem nieśmiałki chroniące drzew o magicznym potencjale. Zwierzęta mnie lubią, a ja lubię je - zdecydowanie łatwiej jest mi odczytać ich intencje niż te ludzkie, choć światło barwy szkarłatu potrafi mienić się pod kopułą czaszki, by wskazać na zbliżające się nieopodal zagrożenie. Często ten mechanizm potrafi mimo wszystko zawieść.
Nie zwracam zatem uwagi na to, kogo mogę spotkać i z kim mogę mieć do czynienia - skupiony jestem na znalezieniu tylko i wyłącznie czegokolwiek, co pozwoli mi na bardziej pozbawione oszczędności gospodarowanie własnym budżetem. Pusty portfel zawsze jest gorszy od tego wypełnionego prowizorycznymi syklami, dlatego wytężam spojrzenie w rozbitej już tafli rzeki, aby dostrzec jakąkolwiek aberrację, która mogłaby mi pomóc w tych gorszych chwilach. Pieniądze szczęścia nie dają, to prawda - w moim przypadku dają jednak nadzieję na kolejne jutro. W związku z czym, gdy udaje mi się dostrzec jeden z kamieni, który to znajduje się w zasięgu ręki, przykucam uważnie i decyduję się na kolejny krok, zanurzając dłoń w bardzo lodowatych odmętach rzeki. Jeszcze nie wiem, co to jest, może nadzieja jest matką głupich, aczkolwiek tej szansy nie zamierzam przepuścić.

Dolina Godryka wiązała się z wieloma wspomnieniami, ale to nie w ich poszukiwaniu wybrała się w ten właśnie rejon. Szczerze mówiąc, Fire starała się odgrodzić jak najcięższym murem od napływających sentymentów, gdy zawitała w rodzimej Brytanni. Widmo wyniszczającej poczuciem winy fali uczuć skutecznie przekonywało do zdystansowania się. Odziana w obojętność znów mogła przemierzać drogi dawnego domu.
Nad strumień planowała przebiec się jedną z dobrze sobie znanych ścieżek, ale lodowa pokrywa ziemi na to nie pozwoliła. Tego dnia Fire dokuczał mróz mimo dokładnie rzuconych zaklęć ocieplających. Być może nie był to mróz zewnętrzny, a wydzierający się gdzieś z wnętrzności dziewczyny. Zamiast skupiać się na swoich chłodnych myślach, Blaithin zwróciła oczy ku otaczającemu ją środowisku. Kiedyś widywała tu rzadkie rośliny, także i tym razem liczyła na zdobycie jednego z rzadkich okazów. Choć zimą wysokość prawdopodobieństwa udanych zbiorów bardzo malała, po powrocie do Londynu i tak nie miała większego pojęcia co ze sobą właściwie zrobić. To znaczy - wiedziała co musi zrobić, ale wolała rozegrać wszystko w odpowiednim czasie. Gdy pakowała sobie w ręce mnóstwo różnych zajęć miała mniej okazji na pogrążenie się we własnym umyśle, co w każdym możliwym sensie było korzystne. Zielarstwo było Fire bardzo bliskie ze względu na to, że swoje eliksiry lubiła ważyć z własnoręcznie zebranych składników, nierzadko także własnoręcznie wyhodowanych. Tliła się w tym neurotyczna podejrzliwość co do jakości tych obcych. Jeśli chcesz coś mieć zrobione zrób to sam. Nad wodą rosły płomiennice drzewne, języczniki migocące oraz żabieńce strumykowe, co mogło nic nie mówić dla laika, ale dla Blaithin oznaczało wspaniałe i ciekawe miejsce. Rośliny tak rzadkie nie rosły byle gdzie toteż sam strumień budził w głowie Szkotki wiele pytań na temat tego, co w nim tak specjalnego. Nie omieszkała zabrać ze sobą kilku szklanych fiolek. Niechętnie zbliżyła się do szumiącego nurtu, starając się przykucnąć na brzegu wśród traw. Napełniła naczynia wodą z uczuciem lekkiego samozadowolenia. Lubiła badać. Jeśli odkryje jakiś tajemniczy składnik w substancji, na pewno będzie mogła uznać to za osobisty sukces. Zajęta dbaniem o to, by woda nie miała prawa dosięgnąć jej trzewików, dopiero po chwili spostrzegła, że nieopodal ktoś również się przechadzał. Nic dziwnego. Przy strumieniu często kręcił się ktoś liczący na łut szczęścia i galeony w postaci szlachetnych kamieni spoczywających na dnie. Zawsze to łatwiej niż pójść zwyczajnie do pracy, prawda? To nawet nieco bawiło dziewczynę - podczas gdy w tym miejscu można było spotkać tyle cennych roślin, ludzie tak czy siak woleli wyławiać mokre kamyki.
Skrzywiła się na widok obcego i cofnęła o krok, jak zwierzę, które przez alienację zdążyło zdziczeć. Chłopak wyglądał na studenta, choć Blaithin go nie kojarzyła. Najgorzej radziła sobie z zapamiętywaniem nijakich, cichych myszek, ponieważ nie uznawała ich za wartych zapisania w pamięci. Wolnym ruchem schowała fiolki do niewielkiego plecaka, podczas gdy nieznajomy wydłubywał coś z dna strumienia. O dziwo, chyba nie zauważył, że obok błyszczy się większy kawałek cennego kruszcu, który zdawał się kąpać w nielicznych promieniach słońca.
- Nie za zimna woda na połowy? - powiedziała nagle, prostując się w pełni i jednocześnie odsłaniając swoją osobę zza zarośli. Zbliżyła się, wskazując dłonią na zauważony wcześniej kamień w wodzie. - Tam jest jeszcze większy. Chyba ametyst.