First topic message reminder :

Owego kolejnego, pochmurnego poranka, Valentin nie śpiesząc się, opuścił ciemne lochy. Co prawda nie chciał, bowiem nie lubił tak wcześnie rano jeść, jednakże musiał się napić, kawa była czymś co o tej porze było dla niego konieczne. Nie chciało mu się przepychać znów przez kuchnię pełną skrzatów, więc postanowił, że wypije ją po prostu w Wielkiej Sali. Nieco niewyspany, aczkolwiek jak zwykle w przemyślanie dobranych ubraniach, wszedł do owego pomieszczenia na parterze. Miał na sobie koszulę w biało szkarłatne pasy, a i oczywiście nie zapomniał jednego ze swych archaicznych zegarków, zwisających z kieszeni. Nie rozglądając się po sali skierował się do jakiegoś wolnego miejsca przy stole Slytherinu. Leniwie sięgnął po dzbanek z kawą, aby nalać nieco napoju do kubka. W myślach nieprzerwanie narzekał, że znów siedział po nocy, co za tym idzie, te parę marnych godzin snu na pewno nie były wystarczające. Spojrzał na czarny napój w kubku, mając nadzieje, że nieco go rozbudzi do życia, po czym wypił parę jego łyków.

Twan dopiero teraz otrząsnął się z zamyślenia (i zjadania wszystkiego co się da, ale o tym przecież nikt nie wiedział...), akurat żeby zobaczyć co Connie robiła jego Verze.
Pobiegł ile sił było w jego dość chudziutki nogach i zagrodził ślizgonce drogę do wyjścia.
- Jak możesz, Connie! - krzyknął płaczliwym głosem. - Myślałem, że jesteś chociaż trochę fajna... ale... ale... jednak nie jesteś - wypalił w końcu i zasłonił twarz dłońmi.
Nie oczekiwał od niej odpowiedzi. Zawiódł się na niej i już. Dotychczas wydawało mu się, że jak na ślizgonkę jest całkiem spoko, w końcu należała do jego wolontariatu, a tu niespodzianka.
Wybiegł pierwszy z Wielkiej Sali.

Namida patrzył na tą całą scene... No tak, Vera mogła nie chcieć jego pomocy co było dosyć oczywiste... Connie się obraziła, co też było raczej do przewidzenia... Pokręcił głową zrezygnowany... teraz to już w ogóle jest spalony,... brakuje tylko tego, żeby pojawił się jakiś nauczyciel, odebrał im punkty i wysłał sowę do jego ojca! To już byłby szczyt wszystkiego!
Nie patrząc już na nikogo po prostu wyszedł z wielkiej sali, udając się prosto do lochów i swojego dormitorium.

- Aha, rozumiem, że wszystko to wyłącznie moja wina, tak?! Super! - Naprawdę była wkurzona, ale po tym jak Twan jeszcze zaczął mieć do niej pretensję, doszło to do maximum. Najchętniej wyciągnęłaby różdżkę i pozabijała wszystkich na około. Co jak co, może jest zła i w ogóle, ale nie jest mordercą. Postanowiła, że zrobi jedyną rzecz, która jej została. Wyszła z Wielkiej Sali i ruszyła do lochów. Chciała podumać w spokoju w kącie, w pokoju wspólnym.

Bez sensu wędrując po tym wielkim zamku Zofii dotarła do Wielkiej Sali. To nie było do niej podobne. Zazwyczaj błąkała się po hogwarcie tylko po to by znaleźć jakieś ukryte miejsce, gdzie nikt jej nie znajdzie, gdzie zazna chwilę spokoju. A jak wiadomo w tej szkole takich miejsc nie brakowało. A tu nagle ni z gruszki nie z pietruszki znalazła się w zatłoczonej wielkiej sali. Uniosła wyżej nos i usiadła przy stole Slytherinu. Wyjęła z torby jakąś książkę i zaczęła ją czytać skubiąc winogrona.

Na scenie, działy się doprawdy... dziwne rzeczy. Ktoś się całował, ktoś trzaskał ziemniakami, a inni po prostu turlali się po podłodze. Biorąc pod uwagę fakt, że znajdują się w Szkole Magii i Czarodziejstwa, gdzie towarzystwo jest... jakie jest, nie wydawało mu się to warte jego uwagi. Jednak Francesca potwornie się tym podniecała. Wciąż wzdychała, tupała i stękała, nie mogąc skupić się na tańcu. Raz nawet miał wrażenie, że rzuci się na scenę. Po prostu była totalnie zdekoncentrowana. W końcu złapał ją za dłoń i ścisnął mocniej, chcąc skupić na sobie jej uwagę.
- Przepraszam, Francesco! Może chodźmy już usiąść? - Spytał, ciągnąc ją w stronę stolika, gdzie siedziały Cherrie i Effie. Dostrzegł również, że kędzierzawy chłopaczyna, który wcześniej wylądował pod stołem, przebudził się i usiadł naprzeciwko dziewczyn.
Ze sceny zaś dobiegł ich melodramatyczny lament Twana, który potępiał brutalny czyn Connie. Wilk nie mógł się powstrzymać przed chichotem. O tak, dzisiaj mógł poczuć się spełniony.
Już po krótkiej chwili zaś z Wielkiej Sali wyszła Connie, a po niej Namida. Wzruszył ramionami i w dalszym ciągu kierował się w stronę stolika.

Towarzystwo na scenie powoli się rozpraszało, a sytuacja poczęła uspokajać. Jednak fakt, że pomieszczenie opuścili i Conn i Namida, nie dawał jej spokoju. Jak może teraz siedzieć spokojnie na pupie w towarzystwie Wilkiego i beztrosko konwersować, skoro Connie najprawdopodobniej już za chwilę ustawi się z Namidą? Co to, to nie! Nie pozwoli na to! Jak Boga kocha!
- Możemy, możemy... - Odpowiedziała automatycznie, po czym bezwiednie ruszyła w krok za Wilkiem. Spoglądała tęsknie w drzwi, tocząc w myślach prawdziwą, zaciekłą walkę. Rozsądek tłukł po łbie hormony, dumę i marzenia nastolatki.
- Twycross, muszę iść na chwilę... do łazienki... p-po chorągiew! Chodź ze mną! - Pociągnęła go za rękę, kierując się w stronę drzwi. Bezmózga nastolatka tańczyła w jej środku taniec szczęścia, po raz kolejny powalając jej makabrycznie lichy rozsądek. I tak oto po raz kolejny roztropność i inteligencja musiały ustąpić przed atomową siłą zazdrości.

Chłód blatu sprawiał, że na twarzy chłopaka wykwitł delikatny uśmiech, przez chwilę kręcił łbem pocierając czołem o stół. Właściwie wyglądał jak niespełna rozumu, jednak chyba się tym zbytnio nie przejął, zresztą jak i tym, iż na sali robiło się pusto. Dopiero po chwili dźwignął czerep opierając go ponownie na dłoniach i spojrzał na Effie. Tak, właściwie wyglądała całkiem ładnie, miała ciekawy strój. Przez moment myślał nad tym po prostu wgapiając się w dziewczynę, jednak w końcu wyciągnął dłoń po papierosa.
- Dzięki, normalnie życie mi ratujesz - umieścił fajkę w ustach i zabrał się za szukanie po kieszeniach swej różdżki. Tym razem była na miejscu. Dobył ją.
- Incendio - mruknął odpalając papierosa. Zaciągnął się dymem odchylając łeb do tyłu, zaraz wypuścił powietrze nosem i usiadł prosto na krześle. Przez moment obserwował parę, która jak mu się zdawało zmierzała w ich kierunku, jednak zawróciła. Czyżby na prawdę wyglądał tak przerażająco jako Edward nożycoręki? Zaraz wzrok przeniósł ponownie na Effie.
- Przegapiłem konkurs na najlepsze przebranie, parę, czy co tam jeszcze komu do głowy przyszło? W ogóle był jakiś konkurs? Coś się działo prócz tego teatru na scenie? - zapytał rozglądając się po opustoszałej już sali, wzrok zatrzymał na pustej scenie - cholera nie zatańczyłem ani razu, z jednej strony to dobrze, bo nie umiem, ale z drugiej to po to przyszedłem, żeby się upić i potańczyć z ładnymi koleżankami... A niestety tylko się upiłem... - rzekł, właściwie nie spoglądając na dziewczynę, a na scenę, może w sumie nie mówił do niej, a sam do siebie.

Podając mu jednego z papierosów, usłyszała jego uwagę o ratowaniu życia. Lekki uśmiech przebiegł jej po ustach.
- Skoro tak twierdzisz, w takim razie teraz będziesz mieć u mnie dług - stwierdziła strzepując zaraz popiół na ziemię. Na moment spojrzała w stronę sceny, aby dojrzeć, czy dzieje się tam jeszcze coś tego wieczora, jednak scena była już pusta. Zespół się pozbierał po aferze kończącej szkolne przedstawienie, a jak widać więcej planów tego wieczora nie było.
- Zapewniam Cię, że nie przespałeś mianowania na króla balu - uspokoiła chłopaka, gdyby temu przypadkiem koło nosa przepadła korona balu. - Nie miałam okazji usnąć pod stołem, ani przy nim, ani ogółem tego wieczoru, tak więc jeśli mnie pamięć nie myli, nie było żadnych wyborów. - Dodała jeszcze, po czym zaciągnęła się swoim papierosem.
- Bal się kończy, będziesz musiał kolejnym razem solidniej wypełniać listę swoich planów na wieczór - dodała jeszcze, gdy ten wspomniał coś na temat tańczenia. Podniosła się, bowiem wszyscy powoli się już zbierali, aczkolwiek stanęła jeszcze opierając się o krzesło na którym siedziała, zamierzając dopalić swojego papierosa do końca.

- Po co mam iść z Tobą do łazienki? - Spytał, unosząc ku górze jedną brew. - Wiem, nieraz widziałem, jak płeć piękna urządza sobie całe wycieczki do łazienki i zapewne z Twojego punktu widzenia ma to jakiś sens... ale mi niestety nie jest dane poznać tak dogłębne tajemnice i filozofie kobiecej natury. Jestem w tym zakresie totalnym amatorem. - Odpowiedział, po czym puścił doń oczko i zostawiając ją samą sobie, przysiadł się do Effie.
Już po chwili owinął go słodki zapach jej perfum i niemal się przewrócił. Dziewczyna jest po prostu piękna. Czy na każdego tak działa? Uśmiechnął się błogo, po czym powstał i nachylił nad stołem, zbierając garściami dyniowe paszteciki, które już po chwili poukładał w równiutkim rządku na zmyślnym i wzorzystym talerzu.
- Witaaj Eff. - Przywitał się z dziewczyną, udając, że dopiero teraz ją zauważył. - Jak mija noc? Mi.... Powiem Ci szczerze... Chce się rzygać. Widziałaś jak Namida macał Connie na scenie? - Spytał zupełnie zapominając o słodkościach, które zdobiły jego talerz.

Trącił papierosa palcem i spojrzenie przeniósł na dziewczynę, po czym uśmiechnął się delikatnie.
- Tak, jestem Twym dłużnikiem... królowo szachownicy - rzekł mierząc przebranie dziewczyny wzrokiem. Tak, kojarzyło mu się z szachami. Może dlatego, iż nie za dobrze znał "Alicję w krainie czarów"? Zapewne tak. Kiedy usłyszał, iż żadnych wyborów nie było pokiwał tylko delikatnie głową.
- No tak, zasnąłem to i kogo na króla mianować nie było, no nic... następnym razem - rzekł z pewnym siebie uśmiechem. Wiele rzeczy można by o nim powiedzieć, ale na pewno nie to, że był skromny, a wręcz przeciwnie. Wyrzucił niedopałek z papierosa na podłogę i zadeptał go metalowym obcasem, a ten zginął w chmurze zielonkawego dymu. Chłopak przez moment patrzył w podłogę, zaraz jednak podniósł wzrok na ślizgonkę.
- Następnym razem ograniczę się do trunków, które sam przyniosę... - rzekł i mrugnął do dziewczyny, a widząc, że ta się zbiera sam dźwignął z krzesła swój zad. Nie wypadało wszak siedzieć, gdy kobieta stała. Zasunął swe krzesło i rozejrzał się. Już chciał coś powiedzieć, zaproponować Effie, że ją odprowadzi, czy coś, jednak wtedy do ich stolika przyszedł kolejny ślizgon. Chłopak zerknął na niego, po czym na dziewczynę i rzekł.
- Będę szedł, to cześć - mruknął, po czym schował dłonie do kieszeni i oddalił się w kierunku wyjścia z wielkiej sali.

Uśmiechnęła się jeszcze lekko do Marvola, kiedy wspomniał o królowej szachownicy. Zaraz jednak usłyszała Wilkiego. Odwróciła się w jego stronę z promiennym uśmiechem. Nawet nie pamiętała kiedy ostatnio miała okazję go widzieć, jedno było pewne, było to dawno.
- Wilkie, witam. Właściwie widziałam tylko kontem oka co tam się działo. Jakoś postanowiłam, że nie będę specjalnie wnikać w arcyciekawą sytuację na scenie - powiedziała do niego, jednakże oczywiście wiedziała co tam zaszło. Niby tylko kontem oka patrzyła, ale to co zobaczyć miała, zobaczyła. - I myślę, że lepiej nie analizować ani rozpamiętywać tamtej sceny. - Dodała jeszcze i ponownie zaciągnęła się swoim papierosem. Właściwie ostatni raz, bowiem ten się wypalił i tylko pozostało jej wyrzucić go gdzieś w zieloną mgłę.
- Na razie - powiedziała jeszcze w stronę Marvola, który właśnie oświadczył, że już idzie. Powoli jak widać wszyscy się rozchodzili. Spojrzała tylko na Wilkiego, który jak widać postanowił tu chyba jeszcze siedzieć.
- Zostajesz tu jeszcze? - Zapytała kierując swoje spojrzenie ku Wilkiemu, stojąc przy krześle i wybijając o nie jakiś rytm. Nim ten jednak odpowiedział, przemyślała jego pytanie. - Dość spokojnie, a co więcej trafił mi się normalniejszy partner niż ostatnio, to znaczy przede wszystkim nie miał na sobie szaty Hufflepuffu - wyjaśniła. Oczywiście Charles był fajnym trafem, gdziekolwiek się teraz podziewał. Ale jak widać i tak na towarzystwo tego wieczoru zupełnie nie mogła narzekać.

Nim jednak zdążył przywitać się z jej kędzierzawym przyjacielem, ten odszedł, a Wilk odniósł wrażenie, jakoby to właśnie on go spłoszył. Bynajmniej... mało go to obchodziło. Wywrócił ramionami, po czym mechanicznym ruchami począł rozdrabniać dyniowe ciasteczka. Z punktu widzenia człowieka, który nie byłby tak skoncentrowany na rozmowie (wilkowi zaś nie zależało na tym, aby zachwycić Eff swymi błyskotliwymi spostrzeżeniami. Pragnął jedynie nie zrobić z siebie debila.) podobne przyozdobienia talerza wydawałyby się bezsensowne.
- Czemu nie? Przecież taka sytuacja... to perspektywa kolejnego tysiąca ripost wobec małej, pomylonej brzydulki. Totalnie pobudza kreatywność. Aż mnie korci, żeby za nią pobiec. - Westchnął ciężko, po czym zorientowawszy się, jak bezdusznie maltretuje nałożone na talerz słodkości, opuścił ręce pod stół i powycierał dyskretnie opuszki o kant krzesełka.
- No pewnie, że zostaje. Czekam na moją partnerkę. Kurczę, całkiem-całkiem mi się trafiło. W dodatku oboje ubraliśmy niczym w szalonych latach '20! Cóż za zbieg okoliczności. - Po czym wysłuchawszy jej uwag o partnerze, uśmiechnął się kącikiem ust. - Cóż, nie wiem czy ja aby na pewno nie trafiłem na słodkiego puchonka, ale dziewczyna nie wydaje mi się jakaś szczególnie niezrównoważona. - Wywrócił ramionami. - Mogę wiedzieć, za kogo się przebrałaś? - Spytał z wyrazem zagubienia na twarzy. Żaden motyw zeń nie był mu znany...

Weszła do sali i rozejzała sie po niej. Nie widziała nikogo znajomego. Podeszła do swojego stołu i zaczęła jeść. Była na prawdę głodna.
Rzuciła przelotne spojrzenie na stół Gryffindoru, jednak nigdzie nie widziała marka.
Ciekawe co on teraz robi... Pomyslała i szybko cię zbeształa w myślach.odetchnęła głęboko i zaczęła powoli przeżuwać grzenkę z dżemem.

Czytaj każdy post przed wysłaniem, bo jak widzisz bardzo często zdarzają Ci się literówki i błędy orograficzne. Nie wspomnę już o kompletnym braku sensu w co niektórych zdaniach.

Posnuła sie powoli do swojego stołu. Spojrzała na siedzących przy stole puchonów i westchnęła. Wziąła tależ i podeszła do siedzącej najbliżej dziewczyny.
- Hej! - Uśmiechnęła się - Jestem Vanille Moor. Mogę się dosiąść?
Nie czekając na odpowiedź usiadła obok dziewczyny.

Drgnęła słusząc czyjś głoso tuż nad swoim uchem. Odwróciła się i ujżała dziewczynę z czwartego rocznika.
-Yyy... tak jasne siadaj. Jestem Diana Potter.- uśmiechnęła się do niej życzliwie.

- Cokolwiek, byle ciepłe, cokolwiek - odpowiedziała, gdy były już przy drzwiach od korytarza. Szybko znalazły się w środku i równie szybko znalazły się pod Wielką Salą. W międzyczasie Cirilla zdążyła zdjąć z siebie płaszcz Hanny, który nie był już jej potrzebny, jako że było już jej wystarczająco ciepło.
- No, jesteśmy - rzekła, otwierając drzwi do Wielkiej Sali, do paszczy lwa. I znów, chcąc nie chcąc, Cirilla musiała stać się "królową śniegu", tą zimną pięknością, którą znali wszyscy. A którą poznać bliżej mieli zaszczyt nieliczni, ci wyjątkowi, według niej.
Chociaż nie, raz będzie zachowywać się na widoku po ludzku. A niech się dziwią.
- Czego byś chciała? Kawy? Herbaty? - zapytała Hannę, gdy tylko poprowadziła ją do stołu Ślizgonów, za którym zaraz obie usiadły.

Dawno już nie miała okazji usiąść przy stole ślizgonów i fakt ten nieco ją uradował. Przypominało jej to bowiem czasy gdy jeszcze uczęszczała tu do szkoły w zielonym krawacie lub noc w której po raz pierwszy nieco wystraszona zasiadła obok starszych od niej uczniów, tylko dlatego, że tak nakazała jej tiara. Była wtedy oszołomiona, ale jednocześnie przepełniona dumą, wszak matka będzie ją za to uwielbiać.
- Ciepło. - Zauważyła i zaraz uśmiechnęła się głupkowato. Oczywiście, że ciepło ! Przybyły tu właśnie ze względu na ten fakt.
- Herbaty. - Odpowiedziała zajmując miejsce obok Cirilli. - Nie pijam kawy.

- Tak, ciepło - odparła, choć wiedziała, że nie musiała. A jednak zrobiła to, bo ciała. Taki normalny, zwykły ludzki, do niczego niezobowiązujący gest. Tak mało, a jednocześnie tak wiele.
- Dobrze, niech będzie herbata - dodała, po czym nalała Hannie i sobie trochę tego gorącego płynu. - Jak tam ci się wiedzie na studiach? - zapytała, upijając powoli herbatę.
Patrzyła na Hannę i nie wierzyła do końca w to, co robiły jeszcze tak niedawno na polanie przy tym lasku. Czy to był jawa, czy sen?

Uśmiechnęła się promiennie do Cirilli i obejmując zimnymi dłońmi kubek z gorącą herbatą. Substancja była niezwykle gorąca, co było kolejnym pocieszającym faktem.Ten napój był magiczny.
- Nie byłam jeszcze na żadnych zajęciach. - Wyznała upijając łyk herbaty. Rzeczywiście, nie była. Zapominała lub zwyczajnie była tak zajęta, że nie mogła zdążyć. Nie miała też pojęcia czy się owe odbyły. Studia były inne niż lekcje w Hogwarcie. Nie czuła się jak w szkole, a nawet wręcz przeciwnie, jakby była na długich wakacjach.

Obserwowała uważnie każdy gest dziewczyny, każdy jej ruch. Jakby chciała się nacieszyć tym widokiem na zapas. Widziała jej ręce, chłodne od zimna. Tak chciała je rozgrzać, tak chciała rozgrzać każdy kawałek jej ciała... Opanuj się, Cir! Nie przy ludziach! Musiała być opanowana, chłodna. A przynajmniej tak wyglądać. Dla innych. Nie dla Hanny. Wiedziała, że gdy ta spojrzy jej w oczy, będzie widziała wszystko, co czuła do niej Cirilla. Wszystko.
Ale teraz trzeba zachowywać się w miarę normalnie. Nie przy ludziach, pamiętaj, Cir, nie przy ludziach.
- Och, czemu?

Weszła do sali, gdzie akurat wszyscy jedli. Nie wiedząc co zrobić, weszła i cicho pobiegła do jednego z pustych stolików. Uczniowie byli zdziwieni widząc "nową". Po co tu wchodziłam... - zaklinała w myślach. Postanowiła o tym nie myśleć i rozglądnęła się po sali. Czytała trochę o Hogwarcie, więc wiedziała o co chodzi. Spojrzała na sufit. Był niesamowity! Patrzyła się na niego z dobrych pięć minut, gdy doszło do niej, że musi dość dziwnie wyglądać. Wyciągnęła książkę i zaczęła czytać...

Uśmiechnęła się.
-Uff.. Cały dzień siedzenia przy książkach. W dodatku nie miałam dzisiaj żadnych fajnych zajęć... -westchnęła. Nałożyła sobie na talerz sałatkę i zaczęła bawić się widelcem. - A tobie jak minął dzień?

Michael wszedł niewyspany do Wielkiej Sali.
Nie mógł dziś spać. Może to wydarzenia z Wieży Astronomicznej nie dawały mu zasnąć.
Rozejrzał się po wielkiej sali, zwłaszcza po stole Puchonów. Lecz jej nigdzie nie było.
Usiadł i zaczął jeść śniadanie, choć wcale nie miał apetytu. Po prostu sobie posiedzi wśród gwaru wielkiej sali. Wyciągnął z torby "Proroka Codziennego", i zaczął uważnie przeglądać strony.

Taurie weszła z bardzo szerokim uśmiechem na ustach. Rozejrzała się na chwilę. I zobaczyła Mike'a. Chciała do niego podejść, ale nagle głośno zaburczało jej w brzuchu. Dobra podejdę do niego jak tylko wrzucę coś na ząb. Z lekki rozdrażnieniem ruszyła do stołu Puchonów i usiadła. Hmm... Mam ochotę na jajka. Nałożyła sobie porcję i patrzyła co chwilę na niego.

Mike'owi serce podskoczyło do gardła, choć nie miał pojęcia czemu. Odruchowo schował proroka z powrotem do torby. Odwrócił się... do sali weszła Taurie.
Gryfon ucieszył się na jej widok. Odczekał chwilę po czym do niej podszedł.
-Cześć, Taurie- przywitał się.

- Zapominam. - Odparła uśmiechając się delikatnie. - Na studiach nie czujesz się jak w szkole. Nic Ci nie mówią, gdy opuszczasz zajęcia. Nie jestem nawet pewna czy wiedzą, że w ogóle uczęszczam na jakikolwiek wydział magii.
Wzruszyła delikatnie ramionami upijając kolejny, spory łyk ciepłej substancji, która już całkowicie ogrzała jej dłonie i w przyjemny sposób parzyła jej podniebienie.
- A jak Tobie idzie w szkole ? - Zapytała spoglądając na nią z ciepłym uśmiechem. - To ostatnia klasa, nie jest Ci ciężko ?