Trzecia z cieplarni mieści w sobie najniebezpieczniejsze rośliny. Można tu spotkać mandragory, wnykopieńki, a także jadowitą tentakulę, która skrada się za pomocą macek. Należy na nią uważać. Jest to cieplarnia, do której uczęszcza się najchętniej, gdyż rośliny z tego miejsca otaczane są zainteresowaniem.
Marione spokojnie przeglądał sobie notatki. Dobra, głupio zaczęłam, bo koleżanki popędzają mnie i grożą mi, że wyrzucą mnie z domu, smuteczek. Okej nie leję już wody. To na czym to skończyłam? Ach no tak! Marianek spokojnie przeglądał te swoje cenne notatki, których nikt rozczytać nie umie. Dobrze, że znalazł parę, chociaż dla niego to nie problem, bo jak pojawia się jakieś zadanie to każdy jest chętny z nim współpracować. Potem mają go głęboko gdzieś, smutne no nie? Ale w końcu przyłączyła się do niego Dahlia, która rzeczywiście jest spoko, lubi ją. Oczywiście uśmiechnął się do niej, bo on jest bardzo miły, hehs. Mają pylnika, super! Krukon zaczął gorączkowo kartkować swój zeszyt i w końcu znalazł informacje na temat tej roślinki. Po chwili podszedł do blatu, gdzie stała roślina. Przyjrzał się jej dokładnie po czym stwierdził, że czas wziąć się za zdobycie korzenia. Ostrożnie wyrwał kawałek korzenia, coby roślinka nie rozpyliła swojego pyłu, który wywołuje swędzenie w nosie. Udało się! Jak dobrze. Zadowolony podszedł do gryfonki, po czym zawołał panią Vicario. (Uznajmy, że podeszła, sprawdziła i już). Wykonali zadanie i dobrze. Po chwili Shelley zabrał ze sobą notes i wyszedł z cieplarni.
Praca w parach? No nie, na zewnątrz taki ziąb i w dodatku każą się tak wysilać... No, ale mus to mus i nie ma innego wyjścia! Chwała Merlinowi, że przyszła Saunders, bo przynajmniej Violet przestała gapić się bezmyślnie na Howett, zastanawiając się, co też jej odbiło i dlaczego taka z niej dziwaczka. Początkowo była jednak na tyle zapatrzona, że dopiero po chwili podeszła do dziewczyny i uśmiechnęła się na przywitanie, nie mówiąc nic. Wygląda na to, że będą razem pracować, hehe. - Okej, więc do tego chyba potrzebne są rękawiczki? - nie czekając na odpowiedź, szybkim krokiem udała się na drugi koniec cieplarni i zabrała co trzeba, wziąwszy także okulary. - Siódemeczka, metralea, co ty na to? Podeszła w odpowiednie miejsce, gdzie metralea miała leżeć, cokolwiek to było. Kompletnie nie wiedziała, do czego służy, na szczęście, kojarzyła tą roślinkę - kiedy nudzi się na lekcjach, otwiera podręczniki na przypadkowych stronach i zajmuje się każdym tematem, tylko nie tym poruszanym. Doprawdy nie lubiła pracy w grupach, przecież co będzie, jeśli Saunders coś zepsuje? Miejmy jednak nadzieję, że będzie zadowolona ze swojej pracy. Okej, z ich pracy, chociaż o wiele bardziej preferowała indywidualizm. W każdym bądź razie już po chwili obie Ślizgonki były pochylone nad owym zielskiem, od którego Lavoisier próbowała uzyskać raleem. Ku jej uciesze, już po kilku minutach mogła zakończyć starania, gdyż wszystko poszło pomyślnie. - Pani profesor, skończyłyśmy - poinformowała nauczycielkę, spoglądając na uzyskaną substancję z satysfakcją.
Dziewczyna rozejrzała się po pomieszczeniu zaciekawiona. Nie ważne że już siedziała tutaj z Elijah’em od pewnego czasu. Zdziwiła się, że jeszcze nikt nie przybył. Spojrzała na chłopaka zdziwiona. Może odwołali zajęcia? Albo są przeniesione na inne miejsce, a oni o tym nie wiedzieli. Nikola wpatrywała się w chłopaka oczekując, że powie coś co ją zaskoczy i wyjaśni jej zdziwienie, jednak zanim zdążył wydobyć jakiekolwiek słowa ujrzała, że trzyma jego dłoń. Jej twarz spłonęła rumieńcem, a ona puściła go jak oparzona. - Przepraszam – wyszeptała lekko zdenerwowana tą sytuacją… Nie żeby przed chwilą trzymała go za ręce, przytulała się z nim i nie miała z tym, żadnego problemu. No cóż, jeżeli gra, to się tak bardzo nie denerwuje.
Ostatnio zmieniony przez Nikola Nightmare dnia Pon Sie 26 2013, 19:35, w całości zmieniany 1 raz
Elaine wkroczyła do Cieplarnii numer trzy wyraźnie uradowana. To miała byc jej pierwsza lekcja od przeszło trzydziestu lat. Nie mogła się doczekac aż pozna uczniów i studentów, zobaczy jak genialniue zajmują się roślinkami, albo jak zostawiajom po cieplarni gruzy. Obie wersje byłyby niebywale ekscytujące i... niebezpieczne, pewnie też. Jednak te gorące emocje stłamsiła ilośc uczniów na zajęciach. Bowiem, kiedy Sallow weszła do cieplarni zastała tam dwójkę uczniów. "Tylko dwóch?! To jakieś żarty!" pomyślała. - Witajcie - przywitała się sucho. Była wyraźnie zniechęcona i oszołomiona. Nie tego się spodziewała. Ale wzieła się w garśc! - Wiecie co - zwróciła się do Puchonki i Krukona. - Chyba jeszcze trochę poczekamy na resztę, a tym czasem dostaniecie po pięc punktów dla wszych domów za przybycie na lekcje wcześniej.
-Nie ma sprawy. Wybaczam moje księżniczce -oznajmił po czym rozejrzał się po pomieszczeniu. Najwyraźniej lekcje zielarstwa cieszyły się wielką popularności. Oszałamiające, jakim cudem ten wielki tłum zmieścił się w tak małej cieplarni. Nieważne. Oficjalnie wszedł razem z Nikolą, w tym samym momencie co ona. Stanął obok niej przy stole i czekał na nauczyciela. Kiedy tylko się pojawił dostali punkty dla swoich domów. Elijah odpowiedział kobiecie na powitanie krótkim "Bonjour". Chyba polubię zielarstwo. Na wieść o nagrodzie uśmiechnął się zadowolony. Może w tym roku Krukoni zdobędą puchar domów? Czuł się w cieplarni bardziej jak gość ponieważ nie miał zwyczaju pojawiać się na tych lekcjach. Ciekawe czy mimo nikłej frekwencja zajęcia się odbędą...
Nikola spojrzała na Elijah’a zadowolona i uśmiechnęła się delikatnie, kiedy nagle weszła nauczycielka. Nie kojarzyła jej, wydawało się jej, że jest nowa, jednak nie miała odwagi spytać. Jej towarzysz wypowiedział wesołe Bonjour, a dziewczyna skuliła się delikatnie i schowała za chłopakiem zakłopotana. Przypominało to dziwną scenę, starszy brat przyprowadza swoją młodszą siostrzyczkę i przedstawia komuś, a ta z nieśmiałości chowa się za nim wiedząc, że jej braciszek zawsze ją ochroni. - Dzień… dzień dobry – wyszeptała pod nosem nie wychodząc zza chłopaka. Kto ją znał wiedział, że na początku jest dosyć skryta, a dopiero później otwiera się, musi tylko zobaczyć, że osoba, która podeszła do tej dzikiej kotki, nie zrobi jej krzywdy.
Nikt nie doszedł. Elaine myślała, że oszaleje. Zielarstwo nigdy nie było specjalnie lubiane(głównie przez babranie w ziemi), ale żeby tak bardzo. "No to nie do pomyślenia". Ale cóż, trzeba zając się tą dwójką. Co tam, że tylko dwoje, zawsze czegoś ich nauczy. - Wiec tak, moi drodzy. Trochę nas dziś mało, ale co tam zaczynamy lekcje. A mianowicie kilka dni temu rozgladając się po cieplarni znalazłam kilka nieciekawie wyglądających okazów jadowitej tentakuli - tu machnęła różdżką i na stole pojawiły się dwa okazy tejże rośliny, faktycznie zwiędłe i przysuszone. - Waszym dzisiejszym zadaniem będzie doprowadzenie ich to normalnego stanu. Najpierw przesadzcie je do większych donic, a następnie użyjcie zaklecia Blostma, aby zaczeły rosnąc na nowo. To chyba tyle... do roboty - skończyła i posłała im łagodny uśmiech. - Ach tak... o mały włos bym zapomniała. Jestem pani profesor Elaine Sallow, nowa nauczycielka zielarstwa. Będe was uczyc w tym roku tego właśnie przedmiotu. Tak więc, powodzenia jeszcze raz życzę.
***
Kosteczki do Blostma:
1 - twoja tentakula stanęła w płomieniach. Cosik poszło nie tak? 2 - zamroziłeś/łaś swoją tentakule. Nice. -_- 3 - nie ma to jak kop energetyczny. Tentakula zaczyna przybierac monstrualnych rozmiarów. Lepiej coś zrób, ... albo podaj jej się na obiad. 4 - zaklecie zadziałało normalnie. Możesz roślinkę pokazac nauczycielce. Może dostaniesz punkciki. :D 5 - tentakula specjalnie się nie zmieniła. Za to doniczka jest już w kawałkach. 6 - zmieniłeś/łaś swoją tentakule w słodkiego króliczka. Chwila co to za kły?!
Chłopak ochoczo wyciągnął z torby rękawiczki ze smoczej skóry, które należało zabrać ze sobą. Mimo, że był zabezpieczony, obawiał się, w głębi, chwyci tak trująca roślinę. Zrobił to. Nic się nie stało. Delikatnie przesadził tentakulę do większej doniczki i dosypał ziemi. Dobra. Teraz należałoby cię uratować, moja droga. Zdjął delikatnie rękawiczki i odłożył je obok mniejszej doniczki. Przyjrzał się roślince. Zdecydowanie była bliska kresu swej egzystencji. Wyciągną różdżkę i przypomniał sobie zaklęcie, którego powinien użyć. Blostma, tak? Zamachał różdżką. -Blostma -już wiedział, że coś jest nie tak. W prawdzie roślinka dostała poważny zastrzyk energii ale chyba przesadził z siłą swojego zaklęcia. Tentakula rosła i rosłam, i rosła. Stała się niebezpiecznie duża. Elijah starał się jak najszybciej przypomnieć sobie jakieś zaklęcie, które to cofnie. -Reparifarge! -zawołał ale zaklęcia odmówiło mu posłuszeństwa. Coś innego...-Reduci!! -spróbował użyć zaklęcia, tym razem z wyraźnym zaniepokojeniem w glosie. Nic. Merde!!! Jeśli pani profesor nie zrobi czego natychmiast to prawdopodobnie cała trójka zostanie pożarta.
Kiedy przed oczami pokazała się jej jadowita Tentakula wyskoczyła zza chłopaka i przyjrzała się jej zachwycona. Jeżeli chodziło o zielarstwo to była nawet dobra… do czasu kiedy nie trzeba było posługiwać się różdżką. Zatem przygotowała się i dosyć szybko przesadziła ją do nowej, większej doniczki, wyszło jej to perfekcyjnie… jednak teraz gorsza część zadania. Zaklęcia były jej najsłabszą stronę, zwykle większość… większa większość zaklęć jej nie wychodziła i była przekonana, że i tym razem zawali, jednak błagała w myślach, żeby nie zabiła tej roślinki. - B…Blostma – wyjąkała niepewnie i… Co? ZAMROZIŁA JĄ! Dziewczyna spojrzała przerażona na Tentakulę, a w jej oczach stanęły łzy. Zabiła ją, ona ją zabiła! NIE!! Morderczyni! Załamała się psychicznie, czy zawsze na tym etapie musi wszystko niszczyć i psuć? Może zamiast nazwiska Nightmare powinna mieć panienka Destroy?! - Przepraszam – wyszeptała ciszej niż pierwsze dzień dobry. To było straszne uczucie… zabić roślinkę. Ojć. Spojrzała na Elijah’a z nadzieją, że chociaż mu dobrze poszło, ale… jej przerażony wzrok zatrzymał się na ogromnej Tentakuli, w oczach stanęły jej łzy ponownie, jednak tym razem ze strachu. ONA ZJE JEJ KSIĘCIA Z BAJKI! O nie… A później ją! Pani profesor RATUNKU!
Sallow w spokoju przyglądała jak dziewczyna i chłopak przesadzają tentakule do nowych donic. Ta częśc zadania wychodziła im niemalże perfekcyjnie. Aż do czasu drugiej części zadania. Elaine podejrzewała, że nie bedzie łatwo, bo gdyby miało te lekcje nie byłyby potrzebne. No dobra... Jednak niektóre osoby nie powinny dostawac różdżek do rąk za wcześnie. Szczególnie ta dwójka. Bowiem, Krukon mianowicie, dodał roślince "trochę" za dużo energii. Tentakula rozrastała się i rozrastała, jedna z paszcz nawet syknęła w stronę Elaine. Ta chwyciła różdżkę i krzyknęła: - Immobilus! - zaklęcie udało się i tentakula zamarła, teraz Sallow mogła w spokoju pomyślec nad nastepnym zaklęciem. Po chwili ponownie uniosła różdżkę do góry i wymówiła formułkę następnego czaru: - Diffindo - ono również się udało. Łodygi i liście rośliny wylądowały na podłodze, a następnie, za sprawą nastepnego niewerbalnego zaklęcia, pofrunęły do rogu cieplarni. Elaine dla pewności rzuciła jeszcze na tentakulę chłopaka zaklęcie Finite i odetchnęła z ulgą. Mogła zając się rośliną dziewczyny. "Ojc" pomyślała. Tu już nie było tak źle, no ale żeby... zrobic cos takiego?! - Incendio - powiedziała, a z końca jej różdzki wystrzelił mały płomyczek, który rozmroził lodową skorupę. No i sprawa załatwiona, choc jadowite tentakule nadal potrzebowały pomocy. - Spróbujcie jeszcze raz, każdemu zdarzają się... wpadki.
***
Nowe kosteczki do Blostma: 1,4,5,6 - to co wyżej 2 - twoja doniczka dostaje skrzydeł i wylatuje z cieplarni. Dosłownie! 3 - teoretycznie twoja tentakula niebardzo się zmienia. Nie licząc faktu, że teraz jest fasolą. Zwykłą, niemagiczną fasolą.
Cóż za marny koniec dla tak zdolnego ucznia. Mógł zostać pożarty i to nie przez jakiegoś potwora, którego można by się obawiać ("...zginą zjedzony przez Bazyliszka, nie miał z nim szans, biedak..."). O nie! Nigdy nie skończę jako obiad jakiejś roślinki! Właściwie to nie chciałbym skończyć jako obiad dla czegokolwiek... Nieważne. By uporać się z jego kwiatkiem pani profesor użyła kilku zaklęć, tentakula Nikoli wymagała tylko jednego. Sam nie wiedział czy powinien być dymny czy zawstydzony. Ponownie skierował różdżkę w stronę doniczki. Tym razem musiało się udać. A jeśli nie... Tylko mnie nie zjedz. Tylko mnie nie zjedz. Chłopak był niepewny tego co robi ale jednak zrobił to. -Blostma -rzucił zaklęcie. Od momentu kiedy roślinka zaczęła rosnąć, chłopak obserwował dokładnie jej rozwój. Im dłużej to trwało tym bardziej obawiał się, że znów stworzy potwora. Nagle przestała. Udało się? Udało się! -Parfaitement -powiedział wyraźnie zadowolony z siebie i przysunął doniczkę bliżej pani profesor by ta mogła ją obejrzeć.
Tak! Uratowała go! Uratowała ją! I uratowała wszystkich! Pani profesor Sallow miała nieziemską cierpliwość. Przyjęła ze spokojem to co się stało z tymi biednymi Tentakulami. Wypowiedziała zaklęcia i załatwiła sprawę bezproblemowo. Kolejna próba, a dziewczyna już wiedziała, że kolejny raz zawali. Machnęła różdżką i zawahała się. - Ta Tentakula mnie nie lubi… – powiedziała, chociaż wiedziała, że to nie jest wystarczająca wymówka. Tak, Nikola Nightmare była bardzo dziecinna i nie przeszkadzało jej to w ogóle. Wzięła głęboki wdech i wydech. Uspokoiła się, jednak nadal wiedziała, że zawali tą sprawę. - Z góry Przepraszam – odburknęła pod nosem. Machnęła różdżką wypowiadając zaklęcie. Dziewczyna spojrzała jak doniczka dostaje skrzydeł i zaczyna wylatywać z cieplarni. - Immobilus! – krzyknęła chcąc chociaż ją jakoś zatrzymać! Jednak nawet to się nie udało. Ona się chyba załamie psychicznie! - Starałam się! – powiedziała załamana i spojrzała na Elijah’a… Udało mu się? UDAŁO MU SIĘ?! Współczuje pani profesor Sallow, trafiła na takiego nieudacznika w pierwszym dniu pracy… Dziewczyna załamała się psychicznie i widocznie zrezygnowała z dalszych prób, chociaż do trzech razy sztuka, ne? Nie potrafię nawet jednego zaklęcia dobrze rzucić! Zaraz się popłaczę! Wstyd mi… - Mówiłam, że ona mnie nie lubi… – wyszeptała już sama do siebie. Każde kolejne słowa były coraz cichsze, bo ona czuła się coraz mniej pewnie. Kiedy jeszcze zaczął mówić po innym języku chciała się popłakać i schować w kącie nie odzywając się do nikogo. BEZSENSU!
Po pierwszej turze nadszedł czas na kolejną. Elaine lekko drżała w obawie, no ale jednak trzeba zaufac uczniakom. W sumie ma już dziewiędziesiąt cztery lata, jak ją coś zje nic się nie stanie. Najpierw próbę ponowił Krukon i odziwo, mimo obaw, które malowały się na jego twarzy, udało się. Uradowany pokazał swoje dzieło nauczycielce. - Świetnie! Mówiłam, że w końcu sie uda. No za to, to mogę dac ci 15 punktów, kochanienki - odparła i poklepała Elijah'e po plecach. - Możesz już iśśśc, ale... twojej przyjaciółce chyba przydałyby sie słowa otuchy - przerwała, kiedy zobaczyła jak Nikola "bije się" z myślami. - To tentakula, ona specjalnie nikogo nie lubi - zażartowała, chciała rozbawic Puchonkę. Jednak nawet to nie pomogło. Donica z tentakulą dostała skrzydeł i wyleciała z cieplarni. Dziewczyna nawet próbowała ją zatrzymac, ale to zaklęcie też nie wyszło. - Ależ kochanie nie opowiadaj głupot. Każdemu zdarzają się błędy, nie ma co rozpaczac - pocieszyła dziewczynę. - Wiesz co, zamknij oczy i zrób kilka wdechów i wydechów. Rozluźnij się - poinstruowała, a po chwili sama zademonstrowała jak ma to robic wdech-wydech, wdech-wydech... - I spróbuj jeszcze raz, tylko się nie denerwój. Podejdź do tego na luzie.
***
Nowe kosteczki dla Blostma: 1,3,4,5,6 - to co wyżej 2 - twoja tentakula, łącznie z doniczką zmienia się w chmurę ognistych iskierek i po chwili znika
Chłopak był dumny z punktów zarobionych dla Ravenclawu. Nie okazywał jednak tego by jeszcze bardziej nie załamać Nikoli. Swoją drogą, przykre było to, że niektórzy tak szybko się poddają i załamują. Gdyby chłopak poniósł klęskę to rozbawiło by go to. Częściowo był zadowolony z tego, że już skończył, częściowo żałował, że nie pobawił się jeszcze trochę swoją roślinką. Mogłaby odlecieć albo odpłynąć, albo zmienić się w dynię, albo... -Zostanę -oznajmił i zwrócił się w stronę dziewczyny by obserwować jej poczynania. Bardzo nie chciał jej peszyć ale nie za bardzo wiedział co ma zrobić. -Wierzę w ciebie -oznajmił tylko. Rozejrzał się po cieplarni. Interesujące miejsce. Ciekawe ile katastrof już wytrzymało od czasu założenia szkoły w średniowieczu... Może sama Helga Hufflepuff hodowała tu zioła do swojej magii kuchennej. Ciepło, lekko upiornie, tajemniczo... Cieplarnia jest spoko.
Dziewczyna naprawdę była załamana, ona była taka delikatna i taka nerwowa! Brakowało jeszcze, żeby przeskoczyła. Victorique zignorowałaby wszystko i wszystkich i pewnie zniszczyła biedną Tentakule uważając ją za nic nie wartego śmiecia, o którego nie powinno się troszczyć. Skoro jej żywot się już skończył to nie powinna żyć dalej. Koniec kropka. Dobrze, że chociaż Nikola miała inne zdanie, westchnęła i pociągnęła noskiem. Nauczyciela podeszła do niej, a ona wpatrywała się w nią ze łzami w oczach. Kiedyś na urodziny dostała kaktusa… który po dwóch dniach wysechł i opuścił świat żywych. No nie wiem, czy to coś z roślinami było nie tak, czy to ona potrafiła je zabijać samym wzrokiem czy jak. Wzięła poradę profesor Sallow pod uwagę i wzięła kilka głębokich wdechów i wydechów. Uspokoiła się i spojrzała na panią profesor. - A co jak ją znowu zabiję? – wyszeptała zakłopotana – Ja nawet potrafiłam zabić kaktusa… – wyszeptała kiedy tylko sobie przypomniała to wydarzenie. Westchnęła i spojrzała na Elijah’a, który również dodawał jej otuchy. Od razu się jej zrobiło lepiej na sercu. - Na luzie, no dobrze… – powiedziała i rozluźniła się wypowiedziała zaklęcie, czuła, że tym razem może się udać, że tym razem będzie dobrze! Jednak się myliła. Przed oczami pojawiła się jej chmura ognistych iskierek. Musiała przyznać, że to było piękne… ale to nie o to chodziło. - Hę? – wydobyła z siebie dosyć nieokreślony dźwięk, a ręce jej opadły – Zabiłam ją… – wyszeptała nie potrafiąc wyjść z oszołomienia. Może różdżka się popsuła… tak na marginesie, to różdżka może się popsuć? Mam nadzieję, że tak, bo jeżeli nie to by znaczyło, że to coś ze mną jest nie tak… Teraz już nie była ani załamana, ani zrozpaczona, była po prostu… zszokowana? Tak to chyba można nazwać. Serio jest aż takim beztalenciem? Żeby cztery zaklęcia pod rząd zawalić? No proszę was! DAJCIE JEJ OSTATNIĄ SZANSĘ! Chociaż pewnie i tą zawali.
Dziewczynie nie szło za dobrze, ale Elaine nie zamierzała się poddac. "Nauczę ją tego" pomyślała. Choc zdawała sobie sprawę, że Puchonka zaraz zamieni się w kłębek nerwów, albo kałurze łez. Trudno się dziwic, ale jednak... - Wtedy nic się nie stanie. Spróbujesz jeszcze raz. Od tego jest ta szkoła, aby młode czarownice i czarodzieje uczyli się sztuki magicznej oraz próbowali magii i próbowali, aż do skutku. Od tego jestem ja, aby Cię tego nauczyc. Nie bój się i spróbuj jeszcze raz. No i wtedy dziewczyna użyła zaklęcia. I... znowu się nie udało. Jej tentakula zmieniła się w chmurę ognistych iskierek. "To będzie długi dzień..." - Nie poddawaj się - powiedziała Elaine, próbując pocieszyc Nikolę. Podała jej chusteczkę. - Spróbuj jeszcze raz - odparła, machnęła różdżką, a na stole pojawiła się kolejna roślinka. - No dalej - dodała po chwili. - Uda się.
***
Nowe kosteczki do Blostma: 1,3,5 - udało się. Tentakula rośnie zdrowo i normalnie. 2,4,6 - z rośliną nic specjalnego się nie dzieje. Ale za to kilka szyb w cieplarni zaczyna pękac z trzaskiem.
Dziewczyna zamrugała kilkakrotnie i spojrzała na nauczycielkę. Spojrzała na tentakule. Okey nie idzie mi, ale to nie sposób, żeby się załamywać, żeby się poddawać. Nikola jesteś silna, dasz radę, po prostu dasz radę. Wzięła głęboki oddech i spojrzała na roślinę, która zapewne będzie się jej śniła po nocach. Lewą rękę położyła na brzuchu czując nieprzyjemny ucisk. Odchrząknęła i spojrzała na nauczycielkę. No kurczę, nie mogę wyjść na taką fajtłapę i ofiarę losu. Zwłaszcza, że Elijah się na mnie patrzy, grrr jeżeli tym razem nie naprawisz się Tentakulo, to obiecuję, że przyjdę w nocy i podleje cię kwasem mrówkowym lub czymś innym. Nie przeżyjesz dnia, a jeżeli Ci się uda, to będę cię nawiedzać do końca twoich dni. Może i myśli dziewczyny były bardzo, bardzo dziwaczne, ale to jej pomagało. Była przygotowana do walki, jej twarz pokazywała determinację jaka ją ogarnęła. Gdyby to była jakaś bajka, to pewnie ta jej determinacja zamieniłaby się w płomień, który otaczałby dziewczynę i dodawał jej siły. - Blostma… – powiedziała poważnie i odrobinę głośniej niż wcześniej. W tym momencie wyglądała jakby przeprowadzała sekcję zwłok… okey, nie ważne. Dziewczyna zadrżała i zamrugała kilkakrotnie. Zmieniamy powiedzenie, do CZTERECH razy sztuka, na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. - Udało się! – krzyknęła zadowolona, spojrzała na Tentakule, która zaczęła rosnąć zdrowo i normalnie. PRZEŻYŁA! – Elijah! Zrobiłam to! – wykrzyczała przeszczęśliwa. Czyż ona nie przypominała teraz dziecka, któremu udało się ułożyć skomplikowaną układankę. Jeju, jak uroczo! - Dziękuje pani profesor! – powiedziała z szerokim uśmiechem. No to się jej humor poprawił, mimo tylu niepowodzeń udało się jej w końcu! Dobrze, że teraz, bo za niedługo pewnie by nie wytrzymała i zamieniła się miejscami z Victorique, która albo by to olała, albo zrobiła to perfekcyjnie, znudzona całą tą zabawą.
Elijah czekał aż Nikola spróbuje ponownie. Jeśli nie zmienisz jej w krwiożerczego potwora to będzie dobrze. Jedno zaklęcie. Bum. Czy ona spłonęła? To raczej nie był ogień. Ona po prostu zniknęła... Francuz zerknął na swoją tentakulę. Zaczął się zastanawiać do czego może być ona wykorzystywana. Sporządzanie trucizn? Podszedł do stolika z innymi roślinkami i zaczął je oglądać. Nie ważył się jednak ich dotknął. Te, które wyglądały niepozornie mogły być najbardziej niebezpieczne. Tym czasem jednak Nikola znów spróbowała rzucić zaklęcie na swoją tentakulę. Chłopak przystanął na chwilę by przyjrzeć się efektom. Udało się. -Gratuluję -powiedział. -Bardzo ładna, niekrwiożercza, niezamrożona, nielatająca tantakula -kontynuował wymieniając wszystkie błędy jakie popełnili w czasie tej jednej lekcji.
Udało się! Elaine nie mogła uwierzyc, udało się jej! Oczywiście mowa tu o Puchonce, choc i Sallow osiągła tu niemały sukces. Teraz wiadomo, że nadal umi uczyc, a jej techniki pedagogiczne nadal działają. - Hurra! A nie mówiłam, że się uda! - krzyknęła z zachwytu, kiedy Nikoli udało się rzucic zaklęcie, a gdy ta jej podziękowała dodała: - Nie dziękuj. To wyłącznie twoja zasługa, moja droga. Możesz byc z siebie dumna. 15 punktów dla Hufflepuff'u za wykonanie zadania! Gdy wszyscy już ochłoneli, odparła: - Wiecie co, to już chyba wszystko na dziś. Możecie wyjśc... i jeśli chcecie zabierzcie ze sobą swoje tentakule. Do widzenia, zapraszam na następne zajecia - rzekła i sama wyszła z cieplarni.
Piętnaście punktów, piętnaście punktów! Mimo iż tak się męczyła i nie potrafiła tego zrobić. Jednego dnia udało się jej zarobić dwadzieścia punktów dla Hufflepuff! Normalnie niesamowite! Kontynuując. Kiedy profesor Sallow wyszła Nikola rzuciła wesołe do widzenia i spojrzała na Elijah’a z iskierkami w oczach. O tak była zadowolona i szczęśliwa. - Jesteś w tym niezły – powiedziała posyłając mu szeroki uśmiech – musisz mnie kiedyś w tym podszkolić! – powiedziała i oparła tyłek o jeden ze stołów. Prawdę mówiąc dziewczyna z chęcią wzięłaby Tentakule, jednak znając jej możliwości, roślina jutro będzie już martwa, a Nikola nie będzie wiedziała dlaczego. Lepiej dla niej będzie jak zostanie w cieplarni, gdzie będzie żyć długo i szczęśliwie.
-Biorę -rzucił spontanicznie. Chwycił swoją tentakulę (doniczkę!). Jesteś moją nagrodą.-W prawdzie chciała nas wszystkich zjeść ale nie ważne. -zamyślał się. Nie był pewien czy trzymanie w dormitorium trującej roślinki jest dozwolone. Ale skoro pani profesor pozwoliła im je zabrać to chyba nie. Tak czy siak, jego tentakula, była duża, zdrowa i JEGO. -Nie ma sprawy. Mogę cię podszkolić ale sam niewiele umiem -zaśmiał się. Muszę poczytać o tym kwiatku, może ma jakieś specjalnie właściwości o których nie mam pojęcia...-Do widzenia -powiedział na odchodne i wyszedł z Cieplarni nr 3. Już poza pomieszczeniem odezwał się do Nikoli: -Lecę teraz do dormitorium żeby zostawić tam roślinkę. Potem skoczę chyba na Historię Magii. Do zobaczenia później -przytulił dziewczynę na pożegnanie, oczywiście odstawił uprzednio roślinę na bok. Teraz zabrał ją i powędrował do zamku. Trzeba było się jeszcze wdrapać na wierzę Krukonów. [zt]
Część uczniów przypadło poszukiwanie składników do eliksiru w wilgotnych szklarnia, pełnych niebezpiecznych roślin, gotowych w każdej chwili zaatakować niczego nieświadomych uczniów.
Rzucamy dwoma kośćmi, by za sprawą pierwszej określić, który składnik odnajduje nasza postać, a drugą, by ocenić co jej towarzyszyło przy jego zabieraniu. W zależności od tego co wylosujesz, możesz wtedy gratis dostać jeszcze jedną rzecz.
1 – Twoja roślinka jest zakopana głęboko w ziemi. Próbujesz ją wyrwać, ale ta ani drgnie. Bez dwóch zdań, nie dasz sobie rady bez pomocy innego ucznia. Poproś o pomoc w wyrwaniu rośliny dowolną osobę w szklarni. (Pomocnik może zabrać jako dodatkowy składnik liść mandragory) 2 – Zmierzając w stronę swojej rośliny, rozzłoszczona tentakula zaczęła atakować, strzelając na oślep niebezpiecznymi igłami. Jednak z nich trafiła z ciebie, w efekcie czego, gwałtownie zakręciło Ci się w głowie i nieprzytomny runąłeś na ziemię. Inny gracz musi usunąć strzałkę z Ciebie. (Możesz zabrać jako dodatkowy składnik strzałkę tentakuli). 3 – Nieostrożnie przechodziłeś przez szklarnie i w pewnym momencie zahaczyłeś o czyrakobulwę. Ta, w efekcie zaczęła strzelać swoim sokiem, zupełnie Cię nim brudząc (co nie tylko widać, ale i czuć…). Szybko zabierz swoją roślinę i spróbuj oczyścić, dodatkowo możesz zatrzymać trochę ropy jako dodatkowy składnik. 4 – Twoja roślina nie sprawiała żadnych problemów, ba wprost nie rozumiesz czemu niektórym poszło tak źle. Ty swoją od razu zabrałeś i już możesz się kierować z powrotem do klasy. 5 – Przechodziłeś obok ucznia, który próbował wyrwać mandragorę. Niestety nikt cię nie uprzedził, że powinieneś założyć słuchawki ochronne. Okropny krzyk rośliny niemal Cię nie ogłusza. Stoisz osłupiony przez parę dobrych minut, nic nie słysząc. Zmysł wraca do Ciebie dopiero po chwili, jednak z tego wszystkiego zupełnie zapomniałeś jaką roślinę miałeś wydobyć. (Rzucasz jeszcze raz obiema kośćmi). 6 – Już chciałeś zebrać to po co tu przyszedłeś, gdy w twoje oczy rzuciły się piękne, dojrzałe truskawki. Nie możesz się powstrzymać! Sięgasz po jedną z nich, zaraz się nią zajadając. Niestety nikt Cię nie uprzedził, że są one nieco zmodyfikowane… Twoje włosy nagle robią się płomienno czerwone! Niestety nie masz pojęcia jak to teraz cofnąć. Pozostaje Ci zabrać swój składnik i wracać na lekcje. Po nich pójdziesz do pielęgniarki…
Tatiana ruszyła więc do Cieplarni numer 3, bo przecież tam miała wykonać zadanie. Nawet nie sądziła, że pójdzie jej łatwo, no bo przecież znalezienie Strączków Wnykopieńków nie powinno być trudno, co nie? Widziała, że parę uczniaków biega po korytarzach, inni też biegli właśnie do cieplarni, choć sama nie wiedziała dlaczego – nie widziała ich chyba w klasie eliksirów, a zresztą miała słabą pamięć do twarzy. Przegrzebała parę roślin, udało jej się trafić nawet na Tentakule, ale przecież nie tego szukała. No i w końcu kiedy już miała niemal zrezygnować, bo po prostu nie lubiła babrać się w tej wszelkiej maści roślinkach. -No szlag by to… Gdzież to może być… Ta cieplarnia jest tak duża jak moja szafa… Pf… Głupie rośliny! –Warknęła sama do siebie, jednak bardziej pod nosem, aniżeli by usłyszał ją ktokolwiek. Dobrze, że chociaż wiedziała jak Strączki wyglądają, to szukanie nie było znów takie trudne. I o dziwo, udało jej się znaleźć po paru minutach właśnie tą roślinkę, która było potrzebna na egzamin. Wzięła kilka Wnykopieńków, po czym ruszyła z powrotem do Sali Eliksirów. Naprawdę zastanawiało ją to, dlaczego niektórzy mogli mieć problemy ze znalezieniem roślin. Zadanie było przecież piekielnie proste, ba… A może to Tatka po prostu miała szczęście? Nie ważne, będzie o tym myśleć później, jak oczywiście nie zapomni, że poszło jej tak łatwo. Zadowolona, ze swoimi składnikami – ruszyła wprost na egzamin. Miała nadzieję, że chłopakom poszło równie dobrze co jej, no bo przecież nic nie może stanąć teraz na przeszkodzenia do znania egzaminu, nie?
Ledwo co Madison zajęła miejsce przy sowich super ziomach z Kanady, nauczycielka niemal od razu ją przesadziła w inne miejsce, do jakiejś dziewczyny, która wyglądała na trzecioklasistkę. Nie żeby była do niej uprzedzona czy coś, ale liczyła na towarzystwo bardziej do niej zbliżone przynajmniej wiekowo, jeśli już nie może pracować ze swoimi znajomymi. Przez to wszystko była tak zajęta rzucaniem nauczycielce niezadowolonych spojrzeń, że nawet nie odpowiedziała Tedowi, chociaż to naprawdę było frapujące, dlaczego nie pojawiła się reszta drużyny, a oni tak. W końcu słyszała, że obecność jest obowiązkowa. Uśmiechnęła się lekko do Devena, który ledwo co przybył, ale nie miała czasu na mówienie czegokolwiek kreatywnego, bo dostali swoje instrukcje. Quayle wystrzelił z klasy niczym z procy, bardzo przy tym rozczarowując Richelieu swoim wyborem udania się do chatki gajowego, ponieważ Kanadyjka była przekonana, że chłopak podobnie jak jego starszy brat, zna się na ziółkach lepiej niż ona i że uda się właśnie do szklarni. - Idź do wieży, nie mam siły wchodzić po schodach. – poleciła jeszcze Krukonce, nawet nie pytając jej o imię. Ach ten jej duch pracy zespołowej! Westchnęła jeszcze sobie teatralnie i poczłapała korytarzem w kierunku szklarni, gdzie po drodze złapała ją Teddra. – Można tak powiedzieć. – odpowiedziała na pytanie ciemnoskórej, dochodząc do wniosku, że najwyraźniej dziewczyna jeszcze nie miała okazji porozmawiać z Riverem, w przeciwnym razie zachowywałaby się inaczej. Chyba że to był następny jej przypływ empatii, tak jak wtedy, gdy po japońskiej wycieczce siedziała z nią w sweterkach w trolle, grała w karty i piła grzecznie herbatkę, opiekując się Madison z zabandażowaną głową. - Gdzie twoje szalone afrykańskie korale? River wykradł zapasy z całej wioski, że dla ciebie nie starczyło? – zapytała jeszcze, żeby jakoś wypełnić ich podróż do cieplarni, bo jakoś tak dziwnie, że szły w milczeniu. – Matko boska, nawet nie wiem czego mam szukać. – oznajmiła zrezygnowana, gdy dotarły już na miejsce, po czym rozejrzała się uważnie. W sumie nie przypominała sobie, żeby Mary mówiła cokolwiek o tym, jakie składniki będą im potrzebne, więc uznała, że wybierze sobie po prostu ładnie wyglądającą roślinkę, a potem będzie ze swoim zespołem stawać na głowie, by zrobić jakiś super eliksir. Z tą też myślą podeszła do liliowatej roślinki, która chyba była asfodelusem, ale tego nie była pewna, bo z zielarstwa nie była orłem i spróbowała ją wyrwać. Ta niestety była osadzona w ziemi mocniej niżby szło się wydawać. Chwyciła ją obiema dłońmi i spróbowała jeszcze raz, ale uparte zielsko ani drgnęło. - Teeeed, pomożesz mi z tym dziadostwem? – zawołała koleżankę na pomoc, dalej walcząc z roślinką i rozglądając się po szklarni w poszukiwaniu ciemnoskórej.
W sumie to Mini z eliksirów była nawet niekiepska. Ba, można by powiedzieć, że szło jej całkiem nieźle! W końcu to ona z dwójki rodzeństwa znalazła się w posiadaniu mózgu, więc nie ma co się dziwić. W dodatku jako córeczka tatusia z pełnokrwistej rodziny z magią, eliksirami i innymi duperelami miała do czynienia praktycznie od małego. Nie chcę powiedzieć, że dzisiaj nie ogarnia, bo uznanie, że dzieje się to tylko w tym konkretnym dniu byłoby kłamstwem ze względu na to, że dzieje się to stosunkowo często. Tego dnia miała jak zwykle tyle, że aż za dużo na głowie i o tym całym, durnym egtzaminie przypomniała sobie dopiero w przerwie między odpalaniem jednego papierosa od drugiego, a ogarnianiem popieprzonej korespondencji ze swoim przygłupi bratem, w której wyzywał ją od lesb. Taka sytuacja, a tu jej prawią morały, że a to nie skupia się na nauce, że opuszcza lekcje i że znowu odbiła koleżance chłopaka! No ale halo, przecież każdy wagon da się odczepić. Ona po prostu była w posiadaniu niezwykłych umiejętności, przekazywanych w rodzinie Villiersów z pokolenia na pokolenie. Sama w ogóle nie potrafiła zrozumieć, dlaczego się pokusiła na przyjście na jakiś głupi egzamin. Przecież leżenie w ciepłym łóżeczku i zastanawianie się ile przedmiotów obleje, było o niebo lepsze! Nawet nie zdążyła ogarnąć z kim się znalzła w grupie, bo już ktoś ją gonił do tego żeby w tą okropną pogodę ruszyła swoje dupsku aż do cieplarni w poszukiwaniu jakiegoś beznadziejnie nudnego składnika. Tyle przegrać, ale jak mus to mus. Przeniosła więc swoją zacną dupkę o tutaj i po kilku minutach, trzymając w ręku strączki wnykopieńków wracała do klasy eliksirów. Nie mogła pojąć, jakim cudem niektórzy jeszcze nie znaleźli tego po co tu przyszli. Mniejsza, bo nasza zdolniacha właśnie się ulotniła.
Amelia weszła wolnym, ociągającym się krokiem do cieplarni. Miała stąd przynieść jakieś składniki? Ale jak to zrobić? Westchnęła ciężko i zaczęła rozglądać się dookoła za czymś, co mogłaby stąd porwać. Nie zwracała kompletnie uwagi na uczniów, którzy już znajdowali się w cieplarni. Pewnie są tu z tego samego powodu, a to wreszcie sprawdzian, więc.. jakby ze sobą konkurują, prawda? Kto wykona zadanie lepiej i takie różne duperele. Dziewczyna dojrzała wreszcie swoją zdobycz - Strączki Wnykopieńków! Zawsze chciała osobiście je zerwać, a nie tylko dostać jako składnik do zrobienia eliksirów. Co prawda, na zielarstwie nie znała się ani trochę, toteż podeszła do roślinki, chcąc za nią po prostu pociągnąć. Pociągnęła raz - ani drgnie. Pociągnęła drugi raz - dalej nic. Za trzecim razem z jej ust poleciała wiązanka pięknych, soczystych przekleństw. - Cholera jasna! - warknęła, ciągnąc jak zwariowana za roślinę. Skubana, była zakopana tak głęboko, że za żadne skarby świata nie dało jej się samemu wyciągnąć. Amelia była upartą osobą i w głębi duszy postanowiła sobie, że nie wyjdzie bez niej z tej cieplarni. Rozejrzała się dopiero po raz pierwszy po obecnych tutaj. Same dziewczyn? Cholera, przecież żadna nie ma tyle siły co facet.. westchnęła ciężko. - Mi też przydałaby się pomoc! - zawołała do dziewczyny, która zmierzała w stronę drugiej, coby pomóc jej wyciągnąć cholerną roślinkę z ziemi. - Będę bardzo, bardzo wdzięczna - powiedziała cicho, zerkając na dziewczyny. Czy któraś pofatyguje się i pomoże Krukonce? W nagrodę postawi im drinka, kupi czekoladę, cokolwiek tylko zechcą. Ale przecież musi być jakiś sposób, żeby wyciągnąć to dziadostwo z ziemi.
:: 
1 ... 6 ... 8, 9, 10 ... 17 ... 26 
)
