Głuchą ciszę w pustej klasie początkowo przerwały kroki obu dziewczyn by po w tym prawie pustym pomieszczeniu rozbrzmiał ciepły głos Nessy. Blondyn oderwał się od lektury, która niestety nie wydawała się niesamowicie porywająca, a bardziej powodowała w nim swego rodzaju lęk, przed tym, jak faktycznie może wyglądać nadrabianie materiału. Szybko zamknął, jeszcze przed chwilą otwarty podręcznik, który usilnie starał się lustrować, a swoją twarz zwrócił w kierunku obu uczennic Slytherinu.  
- Cześć, cześć! - Posłał obu ciepły uśmiech, a jego wzrok, który do tej pory przeskakiwał z jednej postaci na drugą skupił się na Heaven. Kojarzył dziewczynę z widzenia, ale nie mieli jeszcze przyjemności się sobie przedstawić. - Aiden. - Powiedział i skinął głową w jej kierunku, podnosząc się wcześniej z krzesła.  
Kiedy ulubiony rudzielec chłopaka otworzył okno, do pomieszczenia wleciał przyjemny podmuch ciepłego wiatru, który dodał trochę życia, w tym przymierającym pustostanie klasowym. Obserwując uważnie poczynania dziewczyn starał skoncentrować się i przypomnieć każdą możliwą informację o tym, co to za eliksir i jakie ma zastosowanie.  
Wertował swoje wspomnienia niczym kartki szkolnego podręcznika. Na całe szczęście nazwa była na tyle charakterystyczna, że moment zawahania nie był długi i nie wyglądało to, jakby Aiden nie miał bladego pojęcia o tym co dzieje się na eliksirach już od dłuższego czasu. W końcu będąc na pierwszym roku studiów, akurat takie eliksiry powinien mieć w małym palcu.  
- Więc... - Zwrócił się do obydwu z odpowiedzią. - Eliksir ten powoduje, że osoba, która go wypija zapada w głęboką śpiączkę.  
Dopiero po chwili zorientował się, że w sumie jego wypowiedź była lakoniczna i nie oddawała całego charakteru tej mikstury. Wszakże eliksir żywej śmierci swoją nazwę zawdzięcza nie temu, że powoduje tylko śpiączkę.  
- A i należałoby jeszcze wspomnieć. - Po chwili zwłoki dodał. - Śpiączka jest tak głęboka, że osoby, które na dobrą sprawę nigdy specjalnie nie miały styczności z danym eliksirem, nie widziały jego działania, czy też nie znają takiego eliksiru, mogą pomylić stan osoby, będącej pod wpływem mikstury ze śmiercią.  
Wypowiadając ostatnie słowo wziął głęboki oddech. Sam nie wiedział, dlaczego aż tak się denerwuje wspólną nauką. Nie chciał wyjść na idiotę, to na pewno i raczej przede wszystkim. Chłopak nie przepadał za możliwością bycia wyśmianym z powodu braków wiedzy. Mimo wszystko liczył, że spięcie i stres miną w momencie, w którym wszyscy przejdą do warzenia eliksiru.  
- Coś jeszcze powinienem wiedzieć na jego temat? - Zagaił w kierunku dziewczyn.
Na dobrą sprawę sam nie znał odpowiedzi na to pytanie. Nie świtała mu w głowie żadna myśl, która dopełniałaby jeszcze właściwości eliksiru. Proces wytwarzania mieli jeszcze przed sobą, zatem z teoretycznych informacji i wszystkiego co powinien blondyn wiedzieć to było wszystko, a przynajmniej tak jemu się wydawało.  
Stojąc oparł się swoim tyłem o ławkę i wyczekując aprobaty zaczął przygryzać lekko dolną wargę. Na miłość boską, na cholerę ty się tak denerwujesz? Dopiero po skarceniu siebie w myślach negatywne emocje zdawały się, że ulatują powodując, przynajmniej częściowe, rozluźnienie już i tak spiętych do granic możliwości mięśni.

Po lekcjach znalazł sobie inne zajęcie (oprócz wpatrywania się w swoje odbicie w lustrze), a mianowicie kółko teatralne. Lubił się pokazać, bycie w centrum uwagi i to, że inni mogli go podziwiać. Jedynym minusem teatralnych sztuk były debilne przebrania, wolałby przedstawienie, w którym występowaliby nago; być może zbyt kontrowersyjne - nie dla niego. Co prawda niektórzy mieli niemały talent, jeśli chodzi, o tworzenie stroi. Na pewno Angel zapoznałby się z niektórymi ludźmi z takimi zdolnościami. Jeszcze jakby mógł wytargować uszycie dla niego prywatnej garderoby i to za pół darmo. Uważał, że znajomi z kółka powinni sobie pomagać.
O materiały nie było tak łatwo. Ciężko znaleźć dobre szmaty w Hogwarcie, a co dopiero guziczki i tego typu dodatki. Nim coś udało mu się znaleźć, buszując po magazynku kółka TT. Zajrzał do swojego kufra. Przeglądał niepotrzebne i zniszczoną odzież. Ciężko było rozstać się z czymkolwiek, ale jak tak dalej pójdzie, będą mu potrzebne kolejne dodatkowe kufry. Nie chciał, żeby jego kolejna podróż do Hogwartu zmieniła się w wyprawę do Mediolanu. Właściwie, jak dobrze pójdzie i zda szkołę, nie będzie musiał tu wracać. Co prawda darmowe wyżywienie i spanie bardzo mu odpowiadało, no ale... Czas dorosnąć!
Szedł przez korytarz, niosąc ze sobą jakąś kieckę, sztuczną brodę i merlińską szatę. Był umówiony z taką krukonką z kółka. Tak, umówiony (no tak jakby...). Nie mógł się doczekać spotkania z nią, chociaż po ostatniej wymianie z dań, spodziewał się wpierdolu. Wiedział, że laski takie jak ta dziewczyna nie dają się tak po prostu zbajerować, ale nie mógł się poddać. Właściwie mógł, nie był raczej typem, który zabiegał o serce kobiet zbyt długo; raczej zabiegał o coś innego...
Rozejrzał się, nadal jej nie było. Istniało duże prawdopodobieństwo, że dziewczyna postanowiła zrezygnować ze współpracy z nim. Wcale by się nie zdziwił. W końcu chyba za nim nie przepadała. Ludzi nie brakowało, co jakiś czas uczniowie mijali go na korytarzu, podejrzliwie patrząc na to, co trzyma w dłoniach. Dość jaskrawy materiał, coś, co przypominało cekinową chustę i kilka skrawków podziurawionych seledynowych spodni? Jakiś puchon uroczo mrugnął do niego, a Angel chciał się odezwać, że o nie "z tych". Jednak na próżno wygłaszałby te słowa. Przecież każdy wiedział, że jest tylko jedno boskie ciało na tym hogwarckim padole łez; które szczęśliwie posiadał Angel Price.
Nie przyszła. Zamknął się w miejscu, gdzie będzie miał trochę ciszy i spokoju, po czym zabrał się do szycia w iście mugolskim stylu. Raz czy dwa postanowił użyć magii, ale nie nadużywał różdżki; to nie było dla niego. Miał mugoslkie przedmioty. Nożyczki, nić z igłą i kreatywność. Kilka cięć, trochę czerwonych guzików przyszytych do pomarańczowej jarzącej się tkaniny. Seledynowe rękawy i cekinowa stójka. Ach, był wniebowzięty swoim dziełem. Kusiło go, żeby zatrzymać swoje dzieło dla siebie, ale nie mógł. Musiał poświęcić to dzieło wyższemu celowi. Pragnął zobaczyć kogoś w tym ubraniu, stworzonym przez jego boskie ręce (najprędzej siebie). Zaniósł strój do garderoby Twórczych Teatrofili, z wielkim bólem w sercu.

/zt

   Namawianie Cassiusa, żeby pomógł mu w nauce zaklęcia Kameleona było drogą przez męki. Pomijając sam fakt, żeby wyprowadzić prośbę tak, żeby prośbą nie była, Swansea nie był łatwy w przekonywaniu go do czegokolwiek, a już w szczególności, kiedy chodziło o jego zdrowie fizyczne. Argumenty, że Gunnar wie co robi, ponieważ szkoła, z której się wywodził – Stavefjord – słynęła ze specjalności w transmutacji, nie trafiały do tego ciężkiego człowieka. Grożenie mu różdżką też nie. Zanim w końcu dotarli do pustej klasy w celu praktyki inkantacji. Ragnarsson podstępnie ciskał w niego zaklęciami z zakresu transfiguracyjnych, dopóki Swansea nie wylądował razem z nim w jednej z pustych salek. Wtedy mogli się już wymieniać zaklęciami na przemian. Metoda – udajmy, że nie uczę się na Tobie zaklęć, a kłócę się z Tobą, jak zawsze, jak zawsze biorąc z tobą udział w pojedynku na różdżki bez udziału sekundanta, działała bez zarzutu. Cassius, nawet jeśli się domyślał, ze Ragnarsson podstępem próbował na nim dopracować zaklęcie poznane na lekcji transmutacji, nie dał tego po sobie poznać. Zbyt mocno skoncentrowany na własnym wyładowaniu swojej frustracji, zupełnie zdawał się nie przejmować tym, w jaki sposób został wykorzystany. Gunnar też był wykorzystywany. Nie w celach naukowych, a terapeutycznych, ale jakie to miało znaczenie, kiedy islandczyk, pod koniec dnia, mógł się z tego tytułu pochwalić lekką wprawnością w rzucaniu Zaklęcia Kamaeleona?
   Niewiedza z dziedziny, jaką w dawnej szkole kochał, go drażniła. Nic więc dziwnego, że z takim uporem, chociaż mógł rzucić każdy możliwy czar, uparł się na to jedno, konkretne, którego jeszcze nie ogarnął perfekcyjnie.
   Proces samonauki utrudniał fakt, że kiedy pierwsza próba powiodła się i Cassius w istocie wtopił się w otoczenie, następna zakończyła się fiaskiem. Dostrzeżenie go pomiędzy meblami nieuczęszczanej klasy graniczyło z cudem. Tym samym, z jakim Gunnar uniknął światła, które mknęłó w jego stronę z różdżki drugiego Ślizgona.
   — Ej, tylko nie czarnomagiczne! — oburzył się islandczyk, bo on przecież, jak cywilizowany człowiek stosował na nim magię zupełnie nieinwazyjną, zresztą zatwierdzoną przez profesora Pattona. Wnioskując po kolorze i prędkości zaklęć Cassiusa, on nie byl taki laskawy.
   — Finite.
   Zakończył zaklęcie, żeby chociaż widzieć swój cel, zanim oberwał kolejnym, które wykluczyło go z pojedynkowania na dobre pół minuty, w którym to czasie Cassius regenerował siły. Trzecia próba nie byla skuteczna. Nie dość, że minęła kolege o cale, to godząc w mebel za jego plecami nie zrobiła nic. Na chwilę drewno wtopiło się w ściane, migotliwym błyśnięciem, ale zaraz wróciło do swojej faktury. Co robił źle? Nie wiedział. Skupił wolę i spróbował jeszcze raz. Zaklęcia Kameleona ugodziło Swansea w pierś i kolejny raz nie wyrządziło mu żadnej krzywdy. Gunnar, skoncentrowany i uważny, uczony doświadczeniem, tym razem zdjął czar od razu, przygotowany do następnego podejścia.
   Walka z Cassiusem i jednoczesna nauka podrasowywała dodatkowe kompetencje. Refleks, wytrzymałość i umiejetność rzucania zaklęć pod presją. Sama nauka w samotności, nie testując zaklęć w terenie, nie przynosiła tak dobrych efektów. Kiedy przyszło co do czego, jeśli nie potrafilo się rzucic zaklęcia instynktownie, bez namysłu i bez głebokiego skupienia – taka wiedza była bezużyteczna. Dlatego Gunnar cenił sobie metodę jaką obrał. I wbrew temu, jak wściekłe zaklęcia posyłał w jego stronę Cassius, cenił sobie również jego towarzystwo i wsparcie, jakiego mu udzielał podczas tej nauki. Nawet jeśli nie zawdzięczał jej tylko jemu, a głównie swojemu samozaparciu i technikach manipulacyjnych, którym Cass moze nie ulegał, ale które w tym konkretnym przypadku były mu istotnie… obojętne.
   — Ok! Koniec! Już chyba łapię.
   Gunnar zarządził przerwę, pochylając się do dołu, do kolan, żeby złapać oddech, a zaklęcie zwiastujące, że dla Cassiusa to jeszcze nie był koniec pojedynku, świsnęło mu obok ucha.
Może to był koniec nauki, ale jeszcze nie koniec wszczętej wojny...

| zt

dodatkowe uwagi:

Nie mogła dzisiaj znieść nawet sama siebie, nie mówiąc o tym, by spędzać czas między ludźmi. Jak zwykle umknęła niepostrzeżenie wścibskim oczom w drodze do wielkiej sali na kolację i szybko przebierając karlimi nóżkami czmychnęła prędko aż na siódme piętro przekonana, że co jak co ale tu jej nikt szukać nie będzie mając do wyboru dalekosiężne podróże po całej szkole versus pyszna kolacyjka (lub zakładała, że pyszna - od czasu wylądowania jej ojca w szpitalu karmiła się przecież głównie eliksirami, zaczynała zapominać jak smakują rzeczy inne niż wiggenowy i Cassius Swansea). Weszła do pustej klasy i zaklęciem zakluczyła za sobą zamek. Zdjąwszy torbę z ramienia położyła ją na starym, zakurzonym biurku rozglądając się po zagraconym pomieszczeniu. Musiała przyznać, żę jak na tak wypełnioną uczniami placówkę kształcenia w Hogwarcie wciąż było mnóstwo pustych i niewykorzystanych pomieszczeń.
Odsunęła nie bez trudu kilka ławek zanim jej przyszło do głowy by użyć zaklęcia i przewróciła oczami na własną głupotę ciesząc się jednocześnie z tego, że nikt tego idiotyzmu nie widział. Kolejno zaklęciem poodsuwała ławy a następnie, wyjąwszy z torby czarny pakunek, ustawiła go na środku wcześniej utworzonego miejsca.
Odwróciła się do zawiniątka plecami i zaczęłą liczyć, robiąc kroki.
Raz, dwa, trzy, cztery… - zatrzymując się przy siedmiu i zwróciła się na powrót w stronę tajemniczej rzeczy. Wpadła jej w ręce w jednym z antykwariatów znajdujących się w Dolinie Godryka bardzo interesująca książka, którą udało się jej z trudem przetłumaczyć. Był to datowany na szesnasty wiek niemiecki grymuar zawierający kilka tajemniczych zaklęć, których nie było jej dane widzieć nigdy wcześniej. Jednym z nich była tajemnicza inkantacja, która według definicji miała odkrywać tajemnice w taki sposób, by nikt nie wiedział iż tajemnica została odkryta. Harlow uznała, że wygodnym będzie zawinąć coś w materiał i spróbować dowiedzieć się co to jest następnie upewniając się, że materiał nie został w żaden sposób naruszony.
Pokręciła nadgarstkiem jakby na rozgrzewkę, inkantując powoli i wyraźnie niemieckie sylaby, które wychodziły jej dość koślawo bo nigdy nie była jakimś urodzonym lingwistą. Pierwszy, drugi, piąty raz i nic. Na tyle strasznie nic, że zaczynała myśleć, że się wykosztowała całe pół galeona w tym zaśmierdłym antykwariacie na jakiś absolutny bubel! Zdenerwowana zamachnęła się na zawiniątko po raz kolejny inkantując ze złością odpowiednią formułę i to zdawało się przesądzać sprawę. Nie od dziś bowiem wiadomo, że język Niemiecki brzmi głównie jakby ktoś był zdenerwowany albo kogoś przeklinał. Nigdy nie przyszłoby jej do głowy by świadomie spróbować takiego zabiegu w celu prawidłowego wyrażenia zgłosek w zaklęciu. Z zadowoleniem obserwowała efekt nowego zaklęcia, które zaprezentowało pęto grubej liny, a raczej jego wizualizację nad pakunkiem, nieco eteryczną i ulotną niemalże jak jej pierwszy patronus. Niestety, nim zdążyła przyjrzeć się szczegółom czy nawet pomyśleć o tym by podejść bliżej obrz zamigotał i zniknął, zmuszając dziewczynę do kolejnych i kolejnych prób, które zajęły jej długie godziny aż do późnej nocy.

zt

Dalej miała wystarczającą ilość wolnego czasu, by samodzielnie zgłębiać sztuki magiczne i uczyć się nowych rzeczy we własnym zakresie. Ostatnimi czasy stało się to jakby jej nowym ulubionym zajęciem, dzięki któremu mogła się dalej rozwijać i zdobywać nowe umiejętności. To nie było wcale takie złe.
Kolejne popołudnie spędzała w towarzystwie podręcznika zawierającym zaklęcia dla średniozaawansowanych. I właśnie wtedy natrafiła na opis zaklęcia, który wyraźnie ją zainteresował. Niemal automatycznie jej brwi powędrowały w górę w niemym geście zaciekawienia, gdy tylko odczytała, do czego owy czar mógł być zastosowany. Oczywistym też wydał się fakt, że chciała go jak najszybciej wypróbować. Jednak wpierw musiała jakoś opanować tę całą swoją ekscytację i zająć się dokładnym przestudiowaniem działania zaklęcia i jego historii pod względem teoretycznym. W końcu musiała jakoś zadbać o swoją wiedzę, która mogła się przełożyć na lepsze wyniki w praktyce i większe bezpieczeństwo w czasie prób rzucania zaklęcia. To brzmiało jak całkiem solidny plan.
Dopiero wtedy postanowiła wypróbować swoich sił przy rzucaniu zaklęcia. W tym celu jednak wymagała pewnej asysty. A kto nadałby się do tego lepiej niż jej rodzona siostra, która zawsze była skora do realizacji tych nawet najbardziej szalonych pomysłów? Chociaż jeśli dłużej nad tym pomyśleć to Jean była raczej po prostu typem awanturnika i psotnika, który szukał przygód, a Violetta odgrywała rolę szalonego naukowca, który musi jakoś realizować swoje eksperymenty.
Tak jak przewidziała Gryfonka zgodziła się spotkać z nią przed wieczorem w jednej z pustych klas. Krukonka przybyła jak zwykle przed czasem i przygotowała się na przybycie bliźniaczki. Wyciągnęła różdżkę i chwyciwszy ją odpowiednio pochyliła się nad jednym z paneli podłogowych. Cóż, musiała się przygotować na jej nadejście. Cichym tonem wypowiedziała inkantację zaklęcia, wykonując przy tym odpowiedni ruch różdżką i obserwowała swoje dzieło z delikatnym uśmiechem na twarzy. Miała teraz tylko nadzieję, że zadziała. Odsunęła się nieco i przysiadła na jednej z ławek, krzyżując nonszalancko ramiona na piersiach. Jakiś czas później usłyszała odgłos kroków na korytarzu, a drzwi do sali otworzyły się, by po chwili pojawiła się w nich postać Jean.
- To czego ode mnie chciałaś? – spytała, wchodząc do klasy zamknąwszy za sobą drzwi.
- Podejdź to ci pokażę.
Gryfonka zrobiła jeszcze kilka kroków nim w końcu nadepnęła na glif w kształcie błyskawicy, który Krukonka stworzyła przy pomocy zaklęcia Tonitrus Esnaro. Kilka niezbyt sporej wielkości elektrycznych lin wystrzeliło jak na komendę z uczynionego znaku i owinęło się wokół nóg Jean, rażąc ją prądem i paraliżując na krótką chwilę.
- Co do chuja, Viola?! – krzyknęła, gdy w końcu odzyskała nad sobą panowanie.
Krukonka uśmiechnęła się w jej stronę niewinnie. Sam glif wyglądał, co prawda nienagannie, ale wyglądało, że wciąż mogłaby nieco bardziej dopracować samo zaklęcie. Choć ogólnie rzecz biorąc nie było tak źle. Jeszcze kilka powtórzeń i z pewnością opanuje tę sztukę.
- Zemsta za ostatnią akcję – stwierdziła, przypominając Jean o ostatnim żarcie, którego padła ofiarą. Przynajmniej teraz się jakoś odegrała.
Gryfonka jednak nie wyglądała na zachwyconą. Podobnym pomysłem. Violetta jedynie przewróciła oczami. Oczywistym był fakt, że wcześniej starała się przećwiczyć zaklęcie nim wypróbowała je na siostrze. Wcześniej jednak ograniczała się jedynie do prób wyczarowania glifu i dopiero teraz przetestowała je w pełni. Jeszcze przez chwilę przekomarzała się ze swoją bliźniaczką nim w końcu obie wyszły z sali.

z|t

Tym razem nie zagłębiałam się już w zaklęcia ofensywne. Moją uwagę przykuło coś innego - Barrera. Mimo że było defensywne, brzmiało jak bardzo poważna broń na alergika, takie stężenie pyłków i kurzu w jednym miejscu zapewne wywołałyby reakcje alergiczne, jak kichanie, kaszlenie czy opuchnięcie oczu, dodatkowo wzmocnione przez piasek w oczach. I kiedy już miałam pisać do Violetty, czy nie chciałaby zobaczyć czegoś fajnego, Jordan napatoczył się sam. Nie ma chyba nic lepszego niż stały obiekt testowy, prawda? Że tak wciąż był chętny do tego, żeby spędzać ze mną każdą możliwą chwilę. Cóż, będę musiała na niego nasłać w pewnym momencie Seonghwę, jeżeli to tak dalej będzie szło, ale póki to, wykorzystam go jeszcze trochę.
Dosiadł się do mnie w pokoju wspólnym, chociaż ciężko nazwać to “dosiadaniem się”. Praktycznie leżałam na fotelu, doczytując jeszcze te najważniejsze informacje i upewniając się, że niczego nie pominęłam, kiedy ten nagle znalazł się nade mną, pytając, czy nie miałabym ochoty na zagranie w eksplodującego durnia, tylko z nim. Takie jeden na jeden, dla zwyczajnej rozrywki, bo takie bezczynne siedzenie w dormitorium czy pokoju wspólnym było po prostu nudne.
I w tym właśnie momencie przypomniałam sobie o dwóch poprzednich naukach, które na nim wykorzystałam. Dobra, skoro chciał ze mną spędzać tak dużo czasu, to co mi zaszkodzi wykorzystać jego chęci do własnych celów? Uśmiechnęłam się tylko, zamykając podręcznik i zgadzając się na rozgrywkę, ale pod jednym warunkiem - pójdziemy do opuszczonej klasy, w której wypróbuję nowe zaklęcie. Zachował się tak, jakby nie usłyszał drugiego warunku, był po prostu tak podekscytowany, że niemal od razu poszedł do wyjścia, jakby zapomniał, że mam iść z nim. Chłopcy czasem są naprawdę przeuroczy.
O dziwo, klasa była pusta. W sensie nikt nie zdecydował się na granie w niej w durnia czy cokolwiek innego, a była to częsta baza wypadowa Gryfonów. Cóż, może nie powinnam zbytnio narzekać. To przecież oznacza, że nikt nie będzie świadkiem moich eksperymentów i prób, poza oczywiście moim obiektem testowym, czyli Jordanem. Zaczął już nawet wyciągać karty, na co tylko pokręciłam głową.
- Najpierw moja część układu, dobrze? - uśmiechnęłam się delikatnie, patrząc na jego reakcję. Uśmiechał się, kiwnął głową z krótkim okej, nawet nie pytając, czy ma stanąć na środku. Po prostu to zrobił. To naprawdę zaskakujące, jak szybko się uczył. Może faktycznie miał nadzieje na coś więcej? Będę musiała mu to wybić z głowy… Ale jeszcze nie teraz.
Wyciągnęłam różdżkę, o co poprosiłam też jego. Myślał, że będziemy się pojedynkować, bo w końcu to było moje hobby, ale nic z tego. Uniosłam prawy kącik ust w górę, uniosłam magiczny patyk i niemal szepnęłam Barrera, patrząc jak cały kurz się unosi, ale nic więcej. Pokręciłam głową, kiedy zapytał, czy teraz jego kolej. Stwierdziłam, że muszę jeszcze kilka razy powtórzyć zaklęcie, żeby być go pewna. Bo co da mi wiedza teoretyczna, jeżeli nie mam żadnej wiedzy praktycznej?
- Barrera - była to chyba piąta próba, ale nadal się nie poddawałam. Po prostu nie mogłam. Byłam świadoma, że to prędzej czy później musi mi wyjść. I weszło. Podmuch wiatru, wszelki kurz oraz pyłki uniosły się i utworzyły barierę, a ja usłyszałam tylko jęk niezadowolenia swojego kolegi. Ups?
- Nic ci nie jest? - zapytałam, niby zatroskana.
- Mam piasek w oczach! - zmusiłam się do nie odpowiedzenia na to wiem. Byłoby to już po prostu wredne. Cóż, to by oznaczało, że nic z durnia, skoro nie był zdolny do gry. A to szkoda, naprawdę chciałam zobaczyć, jak dostaje jeszcze jeden wpierdol. No cóż…
Odprowadziłam go do łazienki, żeby nic sobie nie zrobił po drodze, po czym zniknęłam we własnym dormitorium, zadowolona z nowo nabytej umiejętności. Pora znaleźć coś nowego; coś, co znów na nim przetestuję...

z/t

Musical zbliżał się wielkimi krokami. Dziewczyny były już po swoich wspólnych próbach w czasie których dogrywały się w wspólnie i ustalały pewne szczegóły swojego występu. Nie mogło wtedy zabraknąć cennych wskazówek, które miałyby pomóc im w poprawieniu jakości swojego występu. Jednak pannie Strauss najwyraźniej to wszystko nie wystarczało. Oczywistym dla niej był fakt, że musiała jeszcze nieco czasu poświęcić w samotności na to, by przetrenować wszystko w odpowiedni sposób. Z musicalem miała podobnie jak z Quidditchem – musiała się w to zaangażować całkowicie i ćwiczyć nawet jeśli wokół nie było jej współtowarzyszy. Tym bardziej, że raczej była sportowcem, a nie wielką piosenkarką i zdawała sobie sprawę, że musi popracować nad swoim głosem.
W tym właśnie celu znalazła się w jednej z pustych sal, w której udało jej się odnaleźć magiczny gramofon, na którym włączyła płytę z odpowiednią ścieżką dźwiękową. Przez jakiś czas wsłuchiwała się dokładnie w znaną jej dobrze melodię Cell Block Tango jedynie po to, by jeszcze bardziej utrwalić ją sobie w głowie. Przy okazji miała przy sobie również kawałek pergaminu, na którym zapisała wcześniej słowa swojego tekstu. Śledziła go przez chwilę oczami, starając się w myślach dopasować słowa do odpowiedniego rytmu, który pomrukiwała cicho, starając się rozgrzać jakoś gardło.
Dopiero wtedy cofnęła nagranie, by puścić je od początku i tym razem już na głos wypowiadać czy to też wyśpiewywać odpowiednie fragmenty. Musiała przy tym przyznać, że samo wymawianie napisanego wcześniej tekstu w rytmie istniejącej już muzyki nie było wcale takie proste. Musiał wybrać odpowiedni rytm tak, by pewne słowa idealnie wpasowały się w nastrój całego utworu i tworzyły z nim dobrze dopasowaną całość. Musiała odpowiednio dopracować prędkość swojej wymowy oraz opanować miejsca, w których powinna zrobić odpowiednią pauzę. Ogólnie rzecz biorąc nie szło jej to nawet tak źle. I pomimo bycia jak by można podejrzewać zimnokrwistą morderczynią w pewnych momentach musiała wypowiedzieć swoją kwestię z odpowiednim zabarwieniem emocjonalnym, które miała nadzieję, że udało jej się w miarę dobrze uchwycić.
Dużo gorsze było dla niej ćwiczenie kwestii stricte śpiewanych. Raczej nie uczyła się nigdy tak na poważnie śpiewu i nie zdawała sobie sprawy z tego jak powinna to robić w odpowiedni sposób. Dobrze, że chociaż pozostałe z dziewczyn mogły zawsze jej coś podpowiedzieć także w czasie samotnych ćwiczeń śmiało korzystała z tego, co już od nich usłyszała, starając się każdą radę wcielić w życie. Oddychać przeponowo, nie ściskać gardła… To wszystko brzmiało naprawdę sensownie i o wiele prostsze było do wykonania w pozycji stojącej. Dlatego też Krukonka chodziła po całej klasie od jednej ściany do drugiej, by w ten sposób nieco utrudnić sobie zdanie. Zwłaszcza w kategorii: panowanie nad oddechem, która stawała się bardziej wymagająca w czasie wysiłku.
Mimo wszystko wciąż starała się wyśpiewywać odpowiednie fragmenty z refrenu tanga głośno, wyraźnie i w odpowiednim tonie. Dopiero po kilku powtórzeniach utworu z zachowaniem swoich często dziwnych rytuałów była zadowolona z efektu i postanowiła opuścić salę, zabrawszy z niej swoje rzeczy.
z/t

Słońce za oknami powoli już zachodziło, ale Max nie miał zamiaru spocząć na laurach. Nie dawało mu spokoju, że nadal nie mógł sobie poradzić z zaklęciem chorus omnia, dlatego niezmiernie ucieszył się, gdy @Darren Shaw zgodził się mu pomóc w opanowaniu tego czaru. Krukon był skory do pomocy młodszemu koledze, jednak ze względu na napięte grafiki obydwu uczniów, mogli spotkać się dopiero teraz. Zaletą tej pory było to, że prawie wszystkie sale i korytarze były już opustoszałe, dlatego Max bez problemu dotarł na miejsce spotkania.
-Gotowy na korepetycje, panie psorze? - Przywitał się z oczekującym na niego krukonem. Ze względu na działanie zaklęcia, Solberg miał przy sobie garść sowich piór, które zgarnął wcześniej z sowiarni. Na pewno będą one przyjemniejsze do pracy i późniejszego sprzątania niż taki np. piasek. Nie miał zamiaru oślepnąć przez fruwające tu i ówdzie ziarenka. Jego eukaliptusowa różdżka spoczywała pewnie w kieszeni jego spodni, a pod ręką trzymał swój podręcznik do zaklęć. Miał zamiar opanować ten czar choćby nie wiem co.

Maxa rozbawiła ta parodia znanegoi mało lubianego w murach zamku Craine`a. Jednak, gdy chłopak zaczął demonstrację, uśmiech na twarzy Solberga ustąpił miejsca skupieniu. Chciał dokładnie zapamiętać ruch różdżką i wymowę zaklęcia, aby przez przypadek nie wywołać tragicznego efektu.
-Nie wygląda to tak źle. - Podszedł w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał Darren. Obok jego serwetek ułożył trzy sowie piórka i wziął do ręki różdżkę. W tym momencie, bez srogiego oka Craine`a chłopak czuł się o wiele pewniej.
-Chorus Omnia! - Wypowiedział inkantację, ale piórka nadal leżały spokojnie na ziemi. Max spojrzał na nie rozczarowany i spróbował jeszcze raz. Tym razem, po wypowiedzeniu zaklęcia, jego rekwizyty lekko drgnęły. Daleko było im jednak do pięknego wirowania w powietrzu, jakie zademonstrował przed chwilą Shaw.
-Mógłbyś pokazać mi jeszcze raz ten gest? - Zwrócił się do starszego kolegi. Był przekonany, że z wymową nie miał problemu, chociaż i tutaj mógł się mylić. W końcu to Darren był teraz nauczycielem i jeżeli uznałby, że Solberg nie potrafi inkantować zaklęcia, ślizgon musiałby uznać, że ma rację.

Pisanki, 2 próba: E - nieudana

Uważnie słuchał, co miał mu do powiedzenia starszy kolega. Nie wiedział dokłądnie, w którym miejscu jego gest zawierał błąd. Powiedzenie mu, żeby ustawić różdżkę pod kątem trzydziestu stopni nie mówiło mu za wiele. To zawsze była bolączka Maxa. Nie potrafił oceniać ani kątów ani odległości na tak zwane oko. Wymachiwał "na sucho" swoją różdżką wraz z Darrenem. Jeżeli wymowa nie stanowiła problemu, chciał się skupić na tym, co faktycznie przeszkadzało mu unieść te cholerne piórka w górę.
-Dobra, chyba rozumiem. - Stwierdził po kilku minutach ćwiczenia gestu. Ponownie zwrócił się w stronę swojego stosiku piórek.
Chorus Omnia! - Wypowiedział zaklęcie skupiając się, aby każdy jego ruch był precyzyjny. Piórka znów drgnęły i uniosły się lekko w górę.
-Działa coraz lepiej. - Wyszczerzył sie w stronę krukona i podjął kolejną próbę. Nie rzyszedł tu przecież, aby "w miarę ogarniać" zaklęcie. Chciał się go porządnie nauczyć, a do tego jeszcze trochę mu brakowało. Za każdym razem, piórka unosiły się troszkę wyżej.
-Czemu nie mogę po prostu użyć Leviosy? - Zapytał bardziej ironicznie niż na poważnie, ale w głębi duszy nie za bardzo rozumiał różnicę między tymi zaklęciami. W końcu oba miały wywołać mniej więcej ten sam efekt.

Pochwała Darrena mimo, że skromna ucieszyła Maxa. Ważny był nawet najmniejszy postęp przecież. Gdy krukon wyjaśniał różnicę między ćwiczonym zaklęciem a Leviosą, Max pokiwał ze zrozumieniem głową. Demonstracja uświadomiła mu, że faktycznie Chorus Omnia było bardziej efektowne i wykwintne.
-Chyba rozumiem już o co w tym chodzi. - Wirujące wokół niego piórka przypomniały mu efekt w jednej z mugolskich bajek, które tak bardzo lubiła jego siostra.
-Myślisz, że można by tego użyć w pojedynku, aby oślepić przeciwnika? - Sam nie wiedział,, czemu przyszło mu to na myśl, ale gdyby tak rzucić komuś garścią piachu w oczy, dawałoby to na pewno przewagę w starciu.
Nie rezygnował z dalszej praktyki. Po kilku skromnych wzlotach piórek w powietrze w końcu udało mu się sprawić, aby dwa z nich zawirowały lekko w powietrzu.
-Z dala od Craine`a jakoś łatwiej mi to idzie. - Max nie miał dużego problemu z pracą pod presją, ale było coś w tym nauczycielu, co skutecznie hamowało sukcesy naukowe wielu uczniów Hogwartu, niezależnie od ich talentu i wiedzy.

Nie wiedział, czy to zaklęcie kiedykolwiek mu się przyda akurat w ten sposób. Szczerze wątpił nawet, że jakkolwiek będzie mu potrzebne w życiu, ale przecież z jakiegoś powodu musieli ich uczyć tego czaru. Nie mogli od razu rzucać ich na zaklęcia wyższego poziomu jeżeli niektórzy nie potrafili poradzić sobie z takimi podstawami.
-Możesz mieć rację. - Przyznał Darrenowi. - Albo po prostu jest psychopatą, który uwielbia się nad nami znęcać. - Dodał już lżejszym tonem. Craine był raczej z tych nauczycieli, którzy chętnie odejmowali punkty za najdrobniejsze błędy i nie robili nic, gdy ktoś poprawnie wykonał zadanie. Ciężko było wyjść z jego lekcji z dodatnim bilansem.
Kiwnął głową, gdy krukon zarządził dalsze ćwiczenia. W końcu po to tutaj przyszli.
-Chorus Omnia! - Starał się wypowiedzieć zaklęcie bardziej śpiewnie, ale chyba przesadził lekko i wyszła mu bardziej piosenka niż zaklęcie. Leżące na podłodze piórka zignorowały tę żałosną próbę.
-Może powinienem zgłosić się do następnego musicalu. - Zażartował ze swojej porażki i kolejny raz wypowiedział zaklęcie. Tym razem już lepiej stosując się do wskazówek starszego kolegi. Nie miał już problemów z podniesieniem piór z ziemi, ale efekt nie był jeszcze tak artystyczny, jak u krukona. Przedmioty lekko wirowały po czym z gracją opadały obok serwetek wyniesionych przez Darrena z Wielkiej Sali.

Przy Darrenie, Max czuł się swobodnie, nawet gdy popełniał błędy i zaklęcie nie do końca wychodziło tak, jak powinno. Jego zachęty jeszcze bardziej dodawały ślizgonowi pewności siebie i coraz odważniej i sprawniej machał różdżką nad piórkami, które powoli zaczynały wyglądać, jak przeżute przez hipogryfa.
Gdy Shaw rzucił mu pod nogi konfetti i serpentyny, Max ponownie się zaśmiał.
-Z której imprezy to wyniosłeś? - W hogwarcie nie brakowało mniej lub bardziej oficjalnych i legalnych przyjęć, na których z pewnością można było znaleźć bardziej niekonwencjonalne ozdoby niż te, które właśnie leżały na ziemi. Jednak konfetti i serpentyny to była klasyka klasyki i raczej mało imprez odbywało się bez nich. Felix skupił się jak tylko mógł, machnął różdżką i wymówił inkantację zaklęcia. Z zadowoleniem patrzył, jak przedmioty unoszą się w górę i wirują wokół chłopaków.
-Wow Shaw, jesteś świetnym nauczycielem. - Szczerze pochwalił krukona i podziękował mu za poświęcony czas. W końcu nie każdy miałby ochotę z nim tu siedzieć i patrzeć, jak próbuje podnosić drobinki z ziemi.

Co jak co, ale Max był pewien, że jeszcze nie raz poprosi krukona o pomoc. Ćwiczenie z nim zaklęć było przyjemne i zrozumiałe, co nie zawsze dało się osiągnąć na lekcji. Gdy drzwi za Darrenem się zamknęły, Solberg jeszcze kilka razy powtórzył sobie zaklęcie na pozostałych mu piórkach. Gdy sam zbierał się już do wyjścia ujrzał, że w kącie coś błyszczy. Była to jednak tylko stara pinezka, która ktoś tu porzucił. Posprzątał więc po sobie i upewniwszy się, że wszystko zabrał, również opuścił klasę. Darren miał rację, na lekcji Craine`a lepiej było stawić się punktualnie.

/zt x2

Pisanka nr 5: 2 próba – udana (I)

Czasami pomysły, które rodziły się w głowie Strauss było po prostu szalone, bo inaczej nie można było tego nazwać. Jedni mogliby stwierdzić, że było to poświęcenie dla nauki i geniusz, który innym trudno pojąć, ale dla drugich byłoby to najzwyczajniejsze szaleństwo. W końcu jak mogliby inaczej nazwać akty okaleczania własnego ciała w nadziei na to, że uda im się opanować zaklęcie, które zaraz wszystko naprawi? Tyle jednak dobrego, że Krukonka miała wystarczająco rozumu, by nie przechodzić do niezwykle ekstremalnych sposobów.
Po raz kolejny stała w pustej i nieużywanej od dawna klasie, którą upodobała sobie na naukę zaklęć. Tym razem jednak stała sztywno przy nauczycielskiej katedrze, opierając o nią dłonie. W prawej z nich dzierżyła różdżkę. Czuła już powoli zbierający się na jej ciele zimny pot. Denerwowała się. Świadczył o tym także dosyć krótki i płytki oddech. Wciąż zastanawiała się jak to zrobić. Lepiej samodzielnie czy przy pomocy zaklęcia? Magia dawała co prawda pewny efekt, ale przy niej istniało ryzyko, że musiałaby poprawiać ręcznie jego dzieło, bo nie byłaby w stanie tak czarować. Dlatego też zdecydowawszy się jednak na bardziej mugolski sposób położyła sztywno połowę palca na blacie biurka, przygotowując się powoli na najgorsze. Zacisnęła zęby i starając się o niczym nie myśleć uderzyła z całej siły drugą ręką w napiętą dłoń.
Zgodnie z jej oczekiwaniami kość w palcu złamała się po wpływem siły uderzenia, a ona sama poczuła potworny ból, który był tym gorszy, że się go spodziewała. Przez cały czas była świadoma tego, co zamierzała zrobić i przez to umysł płatał jej figle jedynie wyostrzając bolesne doznanie, którego była świadoma. Zaciskając zęby, spojrzała na nienaturalnie wygięty palec lewej ręki. Przynajmniej osiągnęła efekt, o jaki jej chodziło. Teraz jedynie musiała nastawić kość, a potem upewnić się, co do tego, że ta się zrosła. Dawanie jej podręcznika do magii leczniczej naprawdę nie było dobrym pomysłem. Tym bardziej, że chciała jak najszybciej wypróbować zaklęcia, o których jedynie wcześniej czytała.
Wycelowała różdżkę w uszkodzone miejsce. Starała się jeszcze przez chwilę uspokoić przyspieszony przez nagły skok adrenaliny oddech, któremu towarzyszyło szalone wręcz bicie serca i dopiero wtedy zabrała się za wypowiadanie formuły zaklęcia, na którym jej w tej chwili najbardziej zależało.
- Locus – wypowiedziała, mając nadzieję na to, że czar podziała pomimo faktu, że wypowiedziana przez nią inkantacja mogła być nieco niewyraźnie wypowiedziana, a raczej wycedzona przez zaciśnięte żeby.
Jakież było też jej zdziwienie, gdy poczuła, że przestawiona kość zaczyna wracać na swoje miejsce, wywołując tym samym kolejną falę bólu, która przeszyła Strauss, promieniując od miejsca złamania. Mogło jednak być o wiele gorzej, prawda? Już nie takie rzeczy przeżyła…
Locus sprawił jedynie, że palec odzyskał jedynie normalny wygląd, ale nie naprawił problemu. Dlatego też Violetta ponownie zacisnęła dłoń na dzierżonej różdżce i wypowiedziała jeszcze jedno zaklęcie, które miało sprawić, że złamanie się zrośnie.
- Episkey – i tym razem jej zaklęcie zadziałało. Mimo wszystko musiała się upewnić i dlatego wciąż z widmem bólu obecnym w palcach kilkukrotnie zacisnęła i rozluźniła pięść, by upewnić się, że wszystko działa jak należy.
I już miała się zbierać do wyjścia, gdy nagle dojrzała jakiś dziwny kształt wystający zza jednej ze starych ksiąg do numerologii. Podeszła bliżej do nieużywanej już praktycznie półki i stwierdziła ze zdziwieniem, że ktoś umieścił na niej pisankę. Strauss sięgnęła po nią, a następnie po krótkich oględzinach umieściła w kieszeni swej szaty. Dopiero wtedy wyszła z pomieszczenia.

z|t

Siedział w klasie, a na ramieniu miał Fruzję. Jeden z tych dni, gdy nie chciała być sama, a on nie miał serca jej zostawiać. Zabrał ze sobą torbę żywych świerszczy, żeby w czasie kółka móc ją dokarmiać, a kto wie, może ktoś zainteresowanych również zajmie się lelkiem? Z uśmiechem na twarzy dotarł do klasy, gdzie wyczarował i ustawił ławki tak, aby tworzyły jeden stół z krzesłami wokół. To nie była lekcja, raczej luźne spotkanie, na którym mieli zacieśnić więzy, przynajmniej między sobą, mogli więc siedzieć wszyscy razem. Nie pamiętał, ile osób zapisało się do kółka… Liczył jednak na to, że zdążyli się przygotować z tematu, który chciał między innymi omówić na spotkaniu. Pomijając oczywiście powitanie i zmiany jak jego opieka i nowy przewodniczący. Oraz pupilek - Fruzja. Wyjął jednego świerszcza, po czym podał swojej towarzyszce, siadając na brzegu ławki, póki nikogo nie było.
Podniósł się, gdy przyszły pierwsze osoby, które powitał z typowym dla siebie uśmiechem, gestem wskazując krzesła i stoły. Obok niego leżała jego talia tarota, którą zabrał na wypadek, gdyby ktoś nie miał swojej. W pewnym sensie stresował się tym spotkaniem, jego pierwszym, ale z drugiej strony… Przecież to nie były zajęcia.
- Cieszę się, że przyszliście. Dla tych, którzy mnie nie kojarzą, jestem Joshua Walsh, uczę quidditcha, na wróżbiarstwie nie znam się na tyle, żeby was uczyć, ale również nie o to chodzi. Ta urocza ptaszyna to Fruzja, lelek wróżebnik. Jeśli ktoś będzie chętny, a ona go polubi, można co jakiś czas się nią zajmować. Jest bardzo towarzyska w swojej nieśmiałej wersji - przywitał się, podając Fruzji kolejnego świerszcza. Spojrzał po przybyłych i trafił spojrzeniem na Maxa, na którym zawiesił odrobinę dłużej spojrzenie. Jakoś nie dziwił się, że tu przyszedł, choć brakowało mu Fabiena. - Mamy również przewodniczącego, pan Maximilian… Brewer - zamyślił się na moment, próbując sobie przypomnieć nazwisko, którego dzieciak używał. Miał nadzieję, że się nie pomylił, co właściwie nie byłoby takie dziwne, biorąc pod uwagę, że nie skupiał się szczególnie na tych, którzy nie grali w quidditcha. Poczuł, że Fruzja trąca go łbem, więc podniósł dłoń, pozwalając jej wtulić się w jej wnętrze. Była kochana i piękna, a jeśli ktoś twierdził inaczej, lepiej, żeby milczał.
- Na początek może warto przypomnieć, jeśli ktoś nie wie. Dom Spokojnej Starości poprosił nas, abyśmy korzystając z kryształowych kul, spróbowali odzyskać wspomnienia podopiecznych, a później przedstawili je w trakcie potańcówki. Czy ktoś nieszczególnie chce się tym zająć, czy raczej wszyscy pomożecie? - spytał, spoglądając po młodzieży z miłym uśmiechem. On sam nie widział nigdy nic w kulach i nie zdziwiłby się, gdyby inni mieli podobne zdanie co on, ale z drugiej strony, tu raczej chodzili pasjonaci, prawda?

Walsh? Z jakiej, kurwa, paki, on był niby opiekunem kółka, tego Max nie wiedział i chyba nawet nie chciał wiedzieć, bo wydawało mu się to zbyt pojebane, żeby móc się w to jakoś zagłębiać. Nie miał chyba nawet takiej potrzeby, jeśli być szczerym, chociaż korciło go niemiłosiernie, żeby pokazać profesorowi, że gówno wie na temat wróżenia. I był nawet gotów stawiać mu tarota, żeby odpowiedzieć na jego pytania, jakiekolwiek by nie były. Uznał nawet, że to mogłaby być wykurwiście dobra zabawa nic zatem dziwnego, że po prostu postanowił wybrać się na spotkanie. Nie żeby nie został również jego przewodniczącym, czy coś tam, ale na razie nie miał pomysłów, co miałby niby robić, po co i czego by to miało dotyczyć. Był, mówiąc prosto, zbyt nieobeznany z takimi kujońskimi sprawami, a jeśli kazałby im palić malwę, to chyba by go wypierdolili ze szkoły w zacnych podskokach. W końcu, ale równocześnie, na jego nieszczęście.
Przywitał się, spojrzał na lelka, jakby chciał zapytać na chuj on im tutaj, a później zajął jedno z miejsc, czując się jak na jakimś pieprzonym spotkaniu Anonimowych Alkoholików, ale nie zamierzał tego w żaden sposób komentować. Wyciągnął przed siebie nogi i aż uniósł brwi ze zdziwienia, kiedy Walsh użył jego właściwego nazwiska, a nie tego gówna, które zostało mu siłą przypisane. Próbował się, kurwa, wkupić w jego łaski, czy co do chuja pana?
- Pomogę - burknął tylko, co brzmiało niesamowicie wręcz entuzjastycznie, a później poruszył stopą, zaczynając nią lekko bujać, ręce zaś założył na piersi i czekał na to, co się tutaj zaraz odpierdoli.

Nawet nie zwróciła uwagi na to, kto jest opiekunem koła. Zapisała się, licząc na rozwój zainteresowań, wciąż nie wiedząc, w jakim kierunku iść w trakcie nauki, do czego dążyć. Chciała się w miarę wszystkim, zapisując się jednak na wybrane tylko kółka. Z zaklęć oraz transmutacji i z wróżbiarstwa. Elementy historii magii, czy run w programie IKE były dla niej czymś dodatkowym, ale niekoniecznie potrzebnych, choć musiała przyznać, że na zajęciach z wykreślanką bawiła się świetnie.
Wpadła do sali niewiele przed wywodem Walsha, dziwiąc się, że właściwie będzie sama z... Maxem. Przygryzła policzek od środka, nie czując się dobrze z tą myślą, ale nie wycofała się. Podeszła do krzesła i usiadła naprzeciwko Gryfona, udając, że w niczym jej to nie przeszkadza, choć starała się nie patrzeć w jego stronę. Nie miała zbyt dobrego dnia na udawanie, że nic się nie działo i nie czuje konieczności wyprostowania sprzeczki, choć coś jej podpowiadało, że jemu na tym nie zależy. Skupiła się na tym, co przekazywał im Walsh, zastanawiając się, dlaczego akurat on przejął koło, aby po chwili unieść zaskoczona brew ku górze, gdy padło inne niż zazwyczaj nazwisko Maxa.
- Też mogę pomóc - odpowiedziała od razu, pamiętając, że i tak zgłaszała się do pomocy z zakresu transmutacji. Poprawiła nieco włosy, aby nie opadały jej na twarz, zerkając na moment w stronę Maxa. Czyli będzie szła z nim?

Zajebiste wystąpienie dla dwójki dzieciaków. Aż Fruzja wyczuła, że nie jest zbytnio zadowolony z zaistniałej sytuacji i trąciła jego policzek swoją głową. Cóż, na całe szczęście nie była to lekcja, a koło, mogli nie przychodzić. Dobrze, że przynajmniej Gryfoni się pojawili i wzięli na swoje barki zadanie z odnalezieniem wspomnień staruszków. Nie zawiodą Domu Spokojnej Starości. No i Brewer był przewodniczącym, więc nic dziwnego, że się pojawił. Pozostawało jednak przejść dalej do spotkania, do jego kwestii organizacyjnych.
- No to część ze zleconym zadaniem mamy za sobą. Cieszę się, oby rzeczywiście udało się wam odzyskać jakieś wspomnienie - rzucił z lekkim uśmiechem, zacierając nieznacznie dłonie i podając kolejny przysmak lelkowi. Cudne, piękne, majestatyczne ptaszysko, które nie chciało siedzieć samo i miał je dziś na swojej głowie. Nieomal dosłownie. Przynajmniej nie zawodziła na deszcz, choć wydawała się dziwnie niespokojna. No trudno, najwyżej będzie go zagłuszać. Nie zamierzał się teraz tym przejmować.
- Zostałem opiekunem tego koło, głównie przez zainteresowanie wróżbiarstwem, astrologią. Nie jestem w tym dobry, wyszedłem z założenia, że skoro nikt inny nie chciał, to będę poszerzać swoją wiedzę wraz z wami. Jestem też w kontakcie z profesor Albescu, która prosiła o omawianie niektórych zagadnień na spotkaniach, gdyż nie pasują do zajęć - zaćżął spokojnie wyjaśniać swoją obecność i plany, po czym uśmiechnął się szerzej. - A więc... Była prośba, żebyście przed spotkaniem postawili tarota na dowolne pytanie. Teraz chciałbym, abyście znów spróbowali postawić i sprawdzili w praktyce, czy czujecie, czy dostrzegacie różnicę w odczytywaniu kard. Zgodnie z mitem, podobno pora dnia ma znaczenie i nie powinno się stawiać go w różnych porach, a o jednej, stałej - poprosił, dając zadanie. Widząc, że panna Moreau nie ma swojej talii, podsunął jej własną. Nie miał jej okazji jeszcze użyć, więc niech dziewczyna ma jakiś użytek z tego, co sam wygrał na dodatkowych zajęciach w trakcie ferii.

@Maximilian Brewer @Loulou Moreau

Totalnie wyleciało mi z głowy, że dzisiaj jest spotkanie kółka IKE - dopiero niedawno się do niego zapisałam, bo stwierdziłam, że chciałabym robić z tym wróżeniem coś więcej niż tylko lekcje... ale kiedy ostatnio próbowałam wyczytać przyszłość z bąbelków kłębolota to jakoś niespecjalnie mi to wyszło. Przynajmniej tak mi się wydawało - w końcu ciężko było powiedzieć czy przewidziałam coś, co się jeszcze nie wydarzyło, nie było jak sprawdzić. Nie czułam jednak, żeby ta wizja tego co się wydarzy jakoś magicznie pojawiła mi się w myślach, raczej wymyślałam co tylko przyszło mi do głowy.
Normalnie nie przejmuję się spóźnianiem ale dzisiaj naprawdę nie chciałam tego robić! Co jednak poradzić, że niemal o każdej lekcji przypominam sobie na ostatnią chwilę? Wpadam do sali, urozmaicając trochę gryfońskie, bardzo kameralne towarzystwo.
- Dzień dobry, panie Walsh! Bardzo przepraszam za spóźnienie, zupełnie nie wiem jak to się stało... - mówię zaraz na wstępie i idę gdzieś usiąść. Rzeczywiście, widziałam w ogłoszeniu, że miał się dzisiaj dziać tarot i też dlatego bardzo chciałam przyjść, bo właściwie to nigdy tarota nie stawiałam. A bardzo chciałabym się nauczyć. - Nie wiedziałam, że pan się interesuje wróżbiarstwem. To zupełnie tak jak ja! Uwielbiam latanie i wróżenie. - Rozgaduję się ale zamiast patrzeć na Walsha, nie spuszczałam wzroku z ptaszeła. Nie przepadam jakoś bardzo za ptakami i obecność tego tak blisko trochę mnie stresuje a równocześnie i intryguje. Kiedy weszłam, była akurat mowa o stawianiu tarota i odniosłam wrażenie, że nauczyciel zakłada jakby każdy już umaił to robić, tymczasem ja nigdy tego nie robiłam sama, nie mam również swoich kart. - Czy mógłby pan wytłumaczyć jak właściwie się za tego tarota zabrać?
Siadam przy jednym ze stołów i czekam na to co będzie. To prawda, niespecjalnie się przygotowałam ale to jednak kółko a nie lekcja, więc chyba nie będzie przypału?