Jeśli tylko tu zapukasz to w Twoje nozdrza od razu uderzy zapach letniej łąki pomieszanej z egzotycznymi owocami. To henna, którą zdolne kobiety pokrywają widoczne partie ciała chętnych osób w tym też turystów. Obejmują one pędzlami najróżniejsze wzory układające się czasem nawet w opowieści. Oczywiście to magiczna henna, którą zdjąć możesz tylko zaklęciem "Akhir", którego nauczysz się zaraz po wyjściu z budki. Na razie jednak rozsiądź się wygodnie i wskaż czy to ręce czy nogi, a może to i to na raz, ma zostać pokryte magicznymi wzorami? Na pewno powinieneś poczuć przyjemne łaskotanie, jednak nie ruszaj się zanadto, bo wszystko popsujesz. Cały zabieg trwa dość długo, jednak jeśli przyjdziesz tu z przyjacielem to powinniście to jakoś razem wytrzymać, poza tym wzory wymalowywane na ciele są niezwykle fascynujące, więc nie da się tu zasnąć... Choć wiesz... Nawet jeśli miałbyś zamiar spać, to nie śpij bo Cię okradną!
Kurs malowania henną, to w sumie fajna sprawa była. Zwłaszcza dla Gabe’a, który postanowił sobie nie tak dawno temu, coś zrobić ze swoimi zdolnościami plastycznymi. A przecież henną robi się tatuaże, prawda? Prawda. Te akurat strasznie mu się podobały, choć zbyt wieloma nie przyozdobiłby swojego ciała. Jakoś.. miał coś w rodzaju wewnętrznych obaw. Może i słusznie? Może gdyby nie one skończyłby wytatuowany od stóp do głów? Kto wie, kto wie. Nad tym, tamtym i inny rozmyślał wchodząc do Budki Mehndi, gdzie ów kurs miał się odbyć. Sama obecność profesora Howarda była pewnie dla wielu wystarczającym powodem do zjawienia się na zajęciach. Nie inaczej było z nim. Taki poczciwy człowiek, staruszek. Całkiem zabawny, miły, nieco ironiczny, ale nadal pozytywny w odbiorze. Czego chcieć więcej? Wygodnie rozsiadł się na wcześniej wyznaczonym miejscu, czekając na rozpoczęcie zajęć. A gdy to się zaczęło z pokorą zabrał się za przygotowanie henny. Z początku nie szło mu zbyt dobrze, przynajmniej tak sądził, nie bardzo wiedział co i jak połączyć, aby się wszystko udało, no ale w końcu jakoś coś tam wyszło. Niestety, w żadnym razie jego wizja henny nie przypominała tej prawdziwej, a już na pewno tej, która leżała na stole. No, ale właśnie. Deal patrzył na naczynko z papką, przygotowaną przez Howarda, kiedy w jego głowie pojawiła się straszna myśl. Podmieni henny! Tak! Geniusz zła – Gabriel! Jak pomyślał tak i zrobił. A więc, złapał za miseczkę, że niby chciał sprawdzić, jak to powinno wyglądać, jaka konsystencja i w ogóle wszystko, wszystko. Następnie, niby to przypadkiem położył nie tę, co trzeba na miejscu tej przygotowanej przez profesora. Zadowolenie chłopaka nie trwało jednak długo i szybko zmieniło się w wstyd, kiedy zobaczył jego spojrzenie. Patrzył na niego, jak.. jak na największego przestępce tego świata. Puchon z pokorą odłożył miseczkę, po czym przeprosił profesora za swój haniebny i dziecinny czyn.
List od jakiegoś Toby'ego był dla niej bardzo miłą niespodzianką, a dokładniej trzy słowa - zadania, Złotego, Sfinksa. Nic więc dziwnego, że niemal od razu pognała do owej Budki Mehndi, pytając się pod drodze chyba z dziesięć razy jak tam trafić. Nie robiła ostatnio nic ciekawego, właściwie, niewyobrażalnie jej się nudziło, a dodatkowo upał ją irytował, dlatego z chęcią zajmie się zadaniem. Nawet gdyby dotyczyło wróżbiarstwa. W końcu pod koniec roku bardzo sumiennie chodziła na wszystkie lekcje... ale coś jej mówiło, że tym razem będą to eliksiry. Akurat trafiła na jakąś lekcję, dostrzegła parę znajomych twarzy, ale starała się udawać, że jej tam nie ma, szukała chłopaka z kuferkiem. Tak napisał w liście, to był doskonały znak rozpoznawczy. W końcu go zobaczyła, przekazał jej kuferek, a potem poszła z nim do łódki. Żeby spokojnie zobaczyć co będzie musiała zrobić.
Wszyscy wiedzą już, że Gittan to największa oferma świata, zwłaszcza w brytyjskim zamku. Nie było lekcji, na której poszłoby coś dobrze, a z pielęgniarką szkolną jest już na pewno na „ty”. Nigdy pewnie nie widziała tyle oparzeń w jednym tygodniu! A Gittan była zdolna. Chociaż potrafiła być doskonale opanowana na scenie w szwedzkim teatrze narodowym, tak w życiu, zbyt często potykała się o wystające gałązki albo wpadała na płonącego Feniksa. Zupełnie przypadkiem! Uznała, że idealną zabawą będzie pomalowanie po kimś henną. W sumie jest to doskonała alternatywa dla tatuażu. Tylko szkoda, że nie czuć bólu! Uwielbiała profesora Forestera. Staruszek zawsze radośnie nucił coś pod nosem. Nie wiedziała, jak można nie chcieć oglądać jego uśmiechniętej twarzy, nawet w wakacje. Uważanie słuchała, skąd się bierze henna i kto ją wynalazł. Miała ochotę nawet zapytać, jak to jest, że tusz rośliny się po prostu zmywa, a sztuczny zostaje na zawsze na skórze. Zdjęła sandałki, a następnie usiadła na dywan. Chwyciła na początek sproszkowaną lawsonię. Potem dodała do niej sok z cytryny i tak energicznie mieszała, że dłoń wleciała jej do miseczki. - Javla, Gittan, ty skończona ofermo – warknęła na siebie, schodzą na chwilę z dywanu i próbując ją zmyć jakimiś zaklęciami, ale to nic nie dawało. - Przepraszam, nie ma żadnego super, magicznego sposobu na pozbycie się tej wielkiej plamy? – jęknęła w stronę profesora Forestera. Ależ się będą znajomi śmiać. Niezdarna Svensson stanie się niedługo legendarna w tej szkole!
A zatem są na świecie ludzie, którzy potrafią połączyć przyjemne z pożytecznym. I mowa tu oczywiście o poczciwym profesorze Foresterze. Cudownie, cudownie, cudownie, cudownie, cudownie, cudownie! Kurs malowania henną. Chyba nie muszę mówić nikomu, jak bardzo zajarzył się na niego Ambroge, a także jak bardzo był zadowolony z tego, że takie rzeczy w ogóle się tutaj odbywają. No, lepiej być nie mogło, naprawdę. Nie dość że pomaluje, to jeszcze nieznaną mu do tej pory i obcą dość substancją, a najlepsze było to, że jeszcze pewnie dowie się, jak to zrobić. Z uśmiechem od ucha do ucha, pojawił się w miejscu rozpoczęcia zajęć. Nie spóźnił się, a to dobrze,bowiem wydawało mu się, że pomylił godziny. Nic jednak bardziej mylnego. Zatem, kiedy zajął już swoje miejsce, no i usłyszał o swoim zadaniu, zabrał się za nie bez większych problemów. Wcześniej oczywiście wysłuchał krótkiego wstępu dotyczącego historii używania henny i takich tam innych rzeczy z nią związanych. Zaraz po tym zabrał się za stworzenie własnej henny. Trochę się znał na tworzeniu własnych farb – niegdyś go to zajmowało i w ogóle wszystko, wszystko. Tak więc zabrał się, nieco pamiętając, nieco na własny rozum. Po krótkim czasie widać było efekty. Była idealna! Tak bardzo cudowna. Kolor, wszystko jak trzeba. Pozostało tylko poddać ją ostatniemu egzaminowi – sprawdzeniu trwałości. – Cholera! – mruknął pod nosem, kiedy okazało się, iż jego henna jest nieco zbyt wodnista. Cóż mógł zrobić, przystąpił zatem do drugiej próby. Zrobił wszystko podobnie, bo przecież gdzieś się pomylił, ale reszta była spoko. Ba! Wiedział nawet, gdzie. Za dużo, za dużo wody. Toteż teraz pozwolił sobie dać jej nieco mniej. Efekt był ten sam. Niestety, się nie udało. Widocznie nie mógł jeszcze znaleźć odpowiednich proporcji. Poza tym wszystko było spoko. Popróbować jednak będzie zmuszony później, bowiem teraz Howard zarządził dalszy ciąg lekcji.
Przez cały tydzień bardzo troskliwie zajmowała się eliksirem. Można by pomyśleć, że tak samo potrafiłaby z magicznym zwierzątkiem, ale miała taką cierpliwość chyba tylko do rzeczy martwych. Nawet, jeśli te czasem niekoniecznie robiły to czego się spodziewało... zawsze jednak można było dojść do przyczyny ich zachowania. Nie było najłatwiej, nigdy nie warzyła eliksiru Fiksacji, zresztą jego działanie... nie mogła sobie wyobrazić do czego mógłby być jej potrzebny. Z książki dowiedziała się jakie składniki potrzebne są do tego eliksiru. Głupio trochę, bo nie miała pojęcia do wrzuciła do niego poprzedniego osoby... nie wyobrażała sobie, że po skończeniu, eliksir ma dotrzeć do komisji gotowy do spożycia. A tak mówiła notatka w kuferku. No cóż. Postanowiła się tym nie przejmować, robiąc przez swój tydzień co tylko mogła, nie będzie przecież poprawiać błędów innych. Pewnego dnia udało jej się znaleźć mandragorę. Zerwała parę liści a potem suszyła je na łódce, zamknięte w książce. Następnie wystarczyło je pokruszyć i oto były trzy szczypty suszonych liści mandragory. Wydawało jej się, że poszło całkiem nieźle, chociaż pewne zawsze mogło być lepiej. Kiedy minął dokładnie tydzień napisała list do dziewczyny której miała przekazać kuferek z eliksirem, a potem udała się na miejsce spotkania.
Kostki: 1 i 6 Bonus: Nie Przekazanie eliksiru: Leah Aristow
Malowanie henną? Pomyślicie, że Chapman na pewno się tu nie zjawi, prawda? Muszę was zaskoczyć, jego życie ostatnio całkowicie się zmieniło, zwrot o sto osiemdziesiąt stopni dokładnie. Teraz zamiast mówić "na pewno nie", zadawał sobie pytanie "dlaczego nie", co oczywiście pomagało mu w podejmowaniu decyzji. Dzięki temu robił rzeczy, o których nigdy wcześniej nawet by nie pomyślał - tak jak kurs malowania henną. Gdy pojawił się przy budce Mehndi i zobaczył profesora Forestera, na jego smutną, spokojną i kompletnie pozbawioną wyrazu twarz wkradł się lekki uśmiech. Lubił tego starego człowieka, właściwie nie widząc za co. Usiadł na dywanie i wysłuchał jego wykładu To znaczy, na pewno chciał posłuchać, co ma do powiedzenia, a to, że jego myśli uciekły w jakąś dziwną stronę, było dość zrozumiałe. W końcu kto chciałby słuchać o tym, jak powstaje henna? Problemem okazało się, to, że profesor kazał im ją samemu przygotować. Zdezorientowany Tanner zaczął od cytryny, która jakimś dziwnym trafem wylądowała prosto w jego oczach. Jakimś cudem udało mu się jej pozbyć, płacząc i wycierając oczy w koszulkę, jednak obraz, jaki widział, cały czas pozostał zamglony. Cudownie, ciekawe jak długo będzie się musiał zmagać z takim wzorkiem. Czuł się jak ktoś, kto potrzebuje okularów. Zrezygnowany zaczął dalej dodawać składniki do henny, co okazało się całkiem dobrym pomysłem, ponieważ przypominała ona nawet tą, która stała na stoliku obok profesora Howarda.
Frejka szalona artystka postanowiła pojawić się na zajęciach z malowania henną, chociaż właściwie sama nie wiedziała czy faktycznie aż tak fascynuje ją wizja bebrania się w ciemnej mazi czy chodzi raczej o poczciwego Forestera, którego bardzo polubiła po zajęciach z magicznego gotowania czy starożytnych run, które wykładał z taką pasją. Pojawiła się w wyznaczonym miejscu, by uważnie wysłuchać opowieści o roślinie i zwyczajach, po czym z niecierpliwością ruszyła do przygotowywania roztworu. Z tą częścią zadania miała jednak problemy, bo pomimo tego, że słuchała uważnie słów profesora Forestera i usilnie próbowała zwalczyć swój brak koncentracji, jej henna była kompletną katastrofą i nic nie szło po jej myśli. Na domiar złego, przy wyciskaniu cytryny za mocno ścisnęła niesforny owoc, w wyniku czego całkiem sporo soku poleciało prosto w jej oczy. Frejka, wiadomo, jak to Frejka, nie poczuła bólu, który poczułby już każdy normalny człowiek, ale mimo wszystko wydała z siebie okrzyk pełen zdziwienia i momentalnie wypuściła okropną cytrynę z rąk, by bardzo mądrze dotknąć palcami oczu, które teraz nie widziały zupełnie niczego. Stała tak dłuższą chwilę, mrugając jak szalona i próbując w jakikolwiek sposób uratować swoją zdolność widzenia czegokolwiek, jednak bezskutecznie. - Halo, przepraszam, czy możesz mi pomóc? Trochę oślepłam. - zwróciła się do pierwszej osoby stojącej obok, a był nią Tanner, którego chwyciła na oślep za rękaw koszulki, nie przestając mrugać. Jakie życie było okropne, kiedy nie widziało się nic oprócz przeklętej rażącej mgły i było się zdanym na łaskę innych!
Gdy tylko dostała wiadomość o tym, że nadszedł czas na odebranie "zadania" ze Złotego Sfinksa nie mogła się opanować. Co tym razem? Byle nie żadne gwiazdy, bo nic o nich nie wie... Mimo, że tragicznie nie było to Leah obawiała się tego co może nadejść. Nie zmieniało to jednak faktu, że z drugiej strony nie potrafiła się powstrzymać od radości. Zawsze może być lepiej, czyż nie? To co było już nie wróci i nie warto się nad tym zastanawiać dłużej. Na spotkanie poszła opanowana, ale w środku czuła jak wszystko pragnie wykrzyczeć byleby tylko ulżyć. Otrzymała od autorki listu skrzynkę. Nie żeby było to specjalnie dziwne, ale i tak wiele pytań mąciło się w jej główce. Zabrała go i później zapoznała się z nim dokładniej. Eliksir! Coś w czym dziewczyna czuła się tak pewnie. Tylko, żeby wszystko poszło tak jak powinno. Niby wydaje się proste, ale czy w istocie takie będzie? Cóż przekona się o tym podczas swoich zmagań. Może tak wiele pokazać, ale skłonność do psucia prostych rzeczy jest dla niej naturalną odpowiedzią od świata, że powinna czasami przystopować z przedobrzaniem. Choć była pełna obaw jak i niewyrażonej radości trzymała się jednej myśli: "Musi być dobrze!".
Profesor Forester z szerokim uśmiechem na twarzy obserwował, jak radzą sobie jego podopieczni. Kilku z nich naprawdę przestrzegało wszystkich zasad, które im przedstawił. Udało im się zrobić hennę prawie identyczną z tą, która stała na stoliku obok niego. Trzeba przyznać, że jest to wielki sukces jak na kogoś początkującego. Właśnie dlatego Howard postanowił nagrodzić ich odrobiną sproszkowanej lawsonii, którą będą mogli wytatuować kila najbliższych sobie osób, jeśli uda im się stworzyć z niej hennę. Niech wiedzą, że docenia ich umiejętności! Kilka innych osób, które kompletnie nie dawały sobie rady z jego poleceniami musiał poratować własną henną, której specjalnie przygotował więcej. Wiedział, że nie wszyscy poradzą sobie z własnoręcznym wyrobieniem najważniejszego dzisiaj materiału. - Nie przejmujcie się, jeśli Wam nie wyszło. Ważne, że w ogóle spróbowaliście, to już połowa sukcesu. Następnym razem będziecie bardziej ostrożni i z pewnością dacie sobie radę z poprawnym stworzeniem henny. Dla tych, którym dzisiaj nie wyszło, przygotowałem kilka dodatkowych miseczek, możecie je wziąć, znajdują się tutaj – zakończył, pokazując ręką na stolik obok niego. Poczekał chwilę, obserwując, jak większość uczniów wstaje z dywanu i rusza w stronę stolika, aby opróżnić jego zapasy do zera. Nie spodziewał się, że aż tyle osób polegnie na pierwszej części zadania. Gdy wszyscy zajęli już swoje miejsca, przemówił po raz kolejny. – Każdy z Was dostanie teraz kartki – uśmiechnął się i machnął różdżką, a w ich kierunku poleciała kartka i pióro, dla każdego po jednym. – Teraz, zanim przejdziemy do malowania na naszej skórze, chciałbym, żebyście pokazali mi, jaki macie pomysł na swój tatuaż. Nauczymy się też zaklęcia, które będzie go ożywiało, tak, żeby się ruszał. Jego formuła to Khadi. Wymawiając je, musicie skupić się na tym, co chcecie zobaczyć. Wyobraźcie sobie, że Wasz tatuaż naprawdę się rusza. Do dzieła więc! – zaprosił wszystkich gestem, żeby zaczęli malować coś na swojej kartce i po kolei pokazywali mu swoje prace. Ciekawe, kto wygra w jego głowie?
Kostki:
Rzucacie dwoma kostkami. Jedna z nich określa, co narysowaliście na Waszej kartce, druga z nich natomiast jak poradziliście sobie z zaklęciem ożywiającym tatuaż. Przy drugiej kostce jeśli macie ponad piętnaście punktów z zaklęć, możecie rzucić jeszcze raz. Jak klikniecie na słowa "tak" w kostce 1 i 2, "wąż" w 3 i 4 oraz "rysunek" w 5 i 6, to pokaże Wam się wzór, jaki narysowaliście. Rysunek: 1, 2 – postanawiasz narysować kilka chińskich znaków, które od zawsze Ci się podobały, chociaż nigdy nie wiedziałeś, co tak naprawdę oznaczają. Wygląda to mniej więcej tak. Profesor Forester kręci głową i próbuje wytłumaczyć Ci, że nie mają one najmniejszego sensu i robienie sobie takiego tatuażu jest dobre dla ludzi, którzy nie wiedzą co zrobić ze swoim życiem. Ty mimo wszystko upierasz się przy takim wzorze i próbujesz go ożywić, nie słuchając rad profesora. Może gdy dojdzie do malowania na ciele, to zmądrzejesz i wybierzesz coś ciekawszego? 3, 4 – wąż wydaje Ci się najlepszym rozwiązaniem. Łatwo będzie wyobrazić sobie jego ruchy, przez co z pewnością łatwiej będzie Ci poprawnie rzucić zaklęcie ożywiające tatuaż. Howard jest pod wrażeniem Twojego rysunku, jednak wyraża pewne obawy dotyczące miejsca tatuażu. Czy dłonie to aby na pewno odpowiednie miejsce? W żaden sposób nie zdołasz tego ukryć przez całe dwa tygodnie. Jesteś pewien, że chcesz oglądać węża przez czternaście dni? 5, 6 – Twój rysunek wyjątkowo przypada do gustu profesorowi Foresterowi. Jest on zadowolony z miejsca, które wybrałeś oraz z tego, że są to neutralne wzory, w miarę małe i łatwe do zasłonięcia. Uśmiecha się do Ciebie ciepło, mówiąc, że z pewnością nie jest to tatuaż, którego będzie się żałować na stare lata. Dostajesz od niego zielone światło do dalszych zabaw z henną, nie ma żadnych zastrzeżeń co do Twojego wzoru.
Powodzenie zaklęcia Khadi: 1, 6 – zaklęcie wychodzi Ci wyśmienicie już za pierwszym razem! Jakimś cudem potrafisz rzucić je od razu, nie zastanawiając się za bardzo jak masz to zrobić. Twój rysunek zaczyna się ruszać dokładnie tak, jak wyobrażałeś to sobie w swojej głowie, a profesor Howard jest zachwycony i pokazuje Ci uniesionego kciuka. Oby tak samo łatwo poszło Ci z tatuażem na skórze! 2, 4 – nie idzie Ci najlepiej, jednak połowa Twojego rysunku nagle ożywa na jakieś dwadzieścia sekund. Nie jesteś pewien czy ktokolwiek to widział, czy to może tylko Twoja wyobraźnia płata Ci figle, dlatego rzucasz zaklęcie jeszcze raz. Rzuć kostką: parzysta – zaklęcie się udaje, a Twój rysunek porusza się tak, jak chciałeś. Nieparzysta – niestety, nie Twoje zaklęcie dalej jest zbyt słabe. Może następnym razem, gdy będziesz rzucał je na tatuaż na ciele coś się zmieni? Miejmy taką nadzieję. 3, 5 – kompletnie nie wiesz jak wypowiedzieć poprawnie zaklęcie. Próbujesz kilkanaście razy, jednak z każdą próbą wypowiadasz je źle. Po pięciu razach poddajesz się i liczysz na cud. Profesor Forester patrzy na Ciebie z wyrzutem, jednak Ty nie zamierzasz próbować ponownie. W końcu rysunek nie musi się ruszać, prawda? Ważne, żeby zadziałało już na właściwym tatuażu.
Puchonka mimo swoich obaw pokazała na co ją stać. Jej umiejętności w zakresie Eliksirów były wysokie (na koniec roku bez powodu nie ma się z nich Wybitnego, czyż nie?) i choć wszystko mogła łatwo popsuć to zadaniu podołała, przynajmniej we własnej opini bardzo dobrze. Przez tydzień poprawnie opiekowała się miksturą, nie próbowała niczego kraść i ogólnie była uczciwa mimo ogromnego pragnienia sprawdzenia się i udowodnieniu, że nawet Puchon potrafi ze wszystkim dać sobie radę. Co oczywiście wywoływało pewne pomysły, które nie należało do uczciwych. Czasami jednak trzeba odpuścić i zdać się wyłącznie na siebie co w jej przypadku wyszło tylko na dobre. Jeden ze składników wydał jej się nawet bardzo przydatny, więc były powody do dumy. Komisja z pewnością podzieli jej opinię. Przygotowanie nie było rewelacją, ale przecież niczego nie popsuła, co już samo w sobie jest sukcesem. Jest bardzo dobrze, czyli pozytywne nastawienie się tylko polepszyło jej efektywność pracy. Udało jej się nawet przy okazji wskazać jakiejś małej dziewczynce drogę, gdy zajmowała się przygotowaniami. Dobry uczynek i ciężka praca. Szukanie tego czego potrzebowała do pracy, również przeszło spokojnie aczkolwiek efektywnie. Prócz tego co potrzebowała znalazła 15 galeonów. Co z nimi zrobi? Może jakaś herbata? Nad tym zaczęła się zastanawiać później gdy już minął jej tydzień opieki nad eliksirem i wysłała wiadomość do następnego uczestnika projektu na temat tego gdzie znajdzie swoje następne zadanie do odebrania. Umierała z ciekawości jak inni sobie poradzili, lub będą radzić. W końcu mikstura wróci do komisji... Choć były wakacje to myśli wokół Złotego Sfinksa wciąż krążyły jak Ziemia po orbicie tej dziewczynie.
Kostki: 1 i 1 Tu Bonus: Tak Przekazanie eliksiru: Malakias Egede
Nie wyszło mu za pierwszym razem, więc podszedł do stolika po miseczkę z henną, którą profesor Forester pozwolił zabrać, gdy ktoś nawalił. Następne zadanie polegało na narysowaniu rysunku na kartce, a następnie trzeba było ten rysunek ożywić zaklęciem. Gdy otrzymał kartkę i pióro od razu zabrał się do pracy. Zaczął malować jakieś chińskie znaczki, które nie spodobały się profesorowi, ale co on tam wie? Jeśli komuś taki tatuaż się podobał, to dlaczego miałby go nie mieć. Uparł się przy swoim rysunku i go dokończył, następnie wyciągnął różdżkę i wypowiedział formułę zaklęcia, które powinno ożywić ten obrazek, oczywiście tak się stało, wyszło mu za pierwszym razem, Logan nawet sam w to nie uwierzył, bo pierwszy raz usłyszał o tym zaklęciu. Profesor Forester pochwalił go za wykonanie zaklęcia, unosząc swój kciuk, Logan uśmiechnął się do niego, bo wreszcie naprawdę pokazał na co go stać.
Po udanej próbie oszukania nauczyciela William czekał na dalszą cześć zajęć. Jak się okazało, wszyscy, którym henna nie wyszła brali tę przygotowaną wcześniej. Przynajmniej profesor myśli, że moja się udała. Zanim zabrał się za swój własny rysunek, postanowił rozejrzeć się by wybadać na jakie pomysły wpadli inni. Najmniej inteligentnym pomysłem wydawały się chińskie znaki. I jak ona zamierza te znaki ożywić? Będą tańczyć makarenę? Dalszymi pomysłami były lecące ptaki, płomienie lub motyle. Chłopak dostrzegł Ślizgonkę, która miała na policzku smugę z henny i zapewne nie miała o tym pojęcia. Slytherin... hmm... może wąż... Trzymając przyrząd do rysowania w prawej ręce, rysował węża na lewej. Tak mu było najwygodniej. Profesor był zadowolony z jego rysunku, choć miał wątpliwości co do miejsca jego powstawania. William zignorował jego negatywną uwagę i przyjął tylko tę pozytywną. Spędził dłuższą chwilę na pracy, gdy była już zakończona uśmiechnął się zadowolony. Wyciągnął pośpiesznie różdżkę. -Khadi -rzucił zaklęcie na rysunek a wąż zamerdał ogonem jak uszczęśliwiony szczeniak. Will nie był pewnie czy to jego wyobraźnia czy czar rzeczywiście przyniósł efekt. Dla upewnienia się postanowił użyć go jeszcze raz. Zwierzak zaczął wić się i okręcać wokół jego dłoni robią swobodne wycieczki. Nie wychodził jednak poza jego przedramię. Zadowolony z siebie zaczął podziwiać swoje dzieło.
Pomimo, że poprzednia część zajęć poszła jej doskonale, Melody nie zamierzała osiąść na laurach. Wręcz przeciwnie. Wiele osób otrzymało gotową hennę od profesora. Następnym krokiem było zaprojektowanie własnego tatuażu. Mel przez chwilę łamała sobie głowę, co też mogłaby wyrysować. Jakieś motylki czy kwiatuszki odpadały, chciała być nieco bardziej ambitna. Przez chwilę planowała narysować kruka, ale porzuciła ten pomysł równie szybko, wiedziała, że odwzorowanie tego ptaka przerasta jej możliwości. Jej myśli poszły jednak dalej tą ścieżką. Lew nie, borsuk odpada, ale... wąż? To był znakomity pomysł. Mel potrafiła w myślach idealnie odtworzyć jego budowę i ruchy, co z pewnością pomoże jej w zaklęciu! Znakomicie. Podczas rysowania koniuszkiem języka dotykała kącika ust. Głupie przyzwyczajenie, kiedy dziewczyna się wyjątkowo skupiała. Po skończeniu krytycznie spojrzała na dzieło, ale nie miała sobie nic do zarzucenia, nawet profesor był pod wrażeniem. Uwagę o złym umiejscowieniu tatuażu puściła mimo uszu. - Khadi - rzuciła zaklęcie z pewnością siebie. Rysunek od razu zaczął się ruszać, pomimo tego, że Melody właściwie nie wiedziała, jak udało jej się to za pierwszym razem. Niemniej jednak bardzo ją to usatysfakcjonowało. Profesor uniósł kciuk do góry, a Melody zaczęła obserwować węża. Był dokładnie taki jak chciała! Przeczucie mówiło jej jednak, że z tatuażem na skórze może nie pójść tak łatwo.
Tę część zajęć przyjął z mieszanymi uczuciami. Rysowanie nie było najlepszą stroną Jaspera. Właściwie to nie miał o tym zielonego pojęcia, jednak jaki problem stanowiło narysowanie tatuażu? Nie chciał nic wymyślnego i trzymając kartkę w zabrudzonej henną dłoni, zaczął na niej rysować. Zaczął od kilku prostych, cienkich kresek, które po krótkiej chwili zaczął ze sobą łączyć. W niektórych miejscach pociągnął piórem parę razy, chcąc nadać im nieco bardziej wyrazisty kształt. Czuł się jak dziecko, które dostało pierwsze przybory do malowania i mógłby pokryć całą ścianę swoimi malunkami, byleby zaspokoić swoje zainteresowanie. Oczywiście nie na tym polegała ta sztuka, gdyż namalowanie czegoś na dłoni, dużo mniejszym i bardziej skomplikowanym obszarze, było znacznie trudniejsze. Dobrze, że najpierw przygotował wzór na kartce. Niezbyt chętnie pokazał go profesorowi ze względu na jego prostotę, ale najwyraźniej uśmiech na twarzy mężczyzny okazywał zadowolenie z takich poczynań. Cóż, nieoczekiwany zwrot akcji, po którym wyciągnął różdżkę, by przećwiczyć zaklęcie. - Khadi - mruknął, dźgając papier końcem patyka. Część linii zaczęła się poruszać w dość chaotycznym ruchu i równie szybko zamarła. Zrobił coś nie tak? Czy jego ręka zadrżała przy wymawianiu formuły? Zapewne, ale miał wciąż szansę, by to naprawić. - Khadi - powiedział z większym przekonaniem, wyobrażając sobie niewielkie ruchy, jakie powinien wykonać malunek. Wygiął wargi w lekkim uśmiechu, obserwując swój efekt. To było dokładnie to, czego potrzebował. Idealne zgranie fantazji z brakiem umiejętności artystycznych i niebywałą łatwością ukrycia tatuażu, gdyby nagle przestał mu się podobać. Odłożył kartkę na bok, obserwując lekkie falowanie czarnych kresek. Czy malowanie na skórze będzie równie proste?
Leonardo był dzisiaj w wyjątkowo dobrym humorze. Nie miał do tego jakiegoś konkretnego powodu, po prostu właśnie dzisiaj wypadał taki dzień, w którym los się do niego uśmiechał, a on dziękował za to radując się z każdej, nawet tej najmniejszej drobnostki. Więc w momencie, gdy profesor Forester po raz kolejny zabrał głos, na twarzy Leosia pojawiło się nic innego, jak właśnie szeroki uśmiech, skierowany prosto do profesora. Od razu gdy ten skończył mówić, Leonardo wziął pergamin i pióro. Chciał namalować coś, co będzie odzwierciedlało jego. Jego subtelność, delikatność, a jednocześnie zdecydowanie i.. męstwo? Właśnie tak siebie widział Björkson. Czy słusznie? Tego nie potrafił sam ocenić. Zdecydował się więc narysować malutki wzorek, na którym znajdował się motylek i jakby część liścia. Wszystko to umieścił na prawej łopatce szkicu pleców człowieka, którego także szybciutko narysował. Podszedł do profesora Howarda i czekał na jego ocenę rysunku. Okazało się, że nie tylko jemu podoba się tatuaż. Miejsce także było jak najbardziej odpowiednie, ponieważ cały malunek łatwo dało się ukryć pod koszulką. Po co wszyscy mają znać jego tajemnice? Tylko i wyłącznie jemu miał służyć ten rysunek. Tak więc przyszedł czas na trudniejsze zadanie - teraz należało go ożywić. Leonardo skupił się więc z całych sił na tym, jak wyglądałby jego rysunek po ożywieniu. Motyl. Wyobraź sobie motyla. Na początku tylko siedzi na jednym z listków, jednak po chwili jakby szykuje się do lotu. Chce ruszyć, uciec, ale nie może. Macha bezbronnie skrzydełkami, a ja nie mogę mu w żaden sposób pomóc. Chcę, żeby już odleciał. No dalej, dlaczego nie odlatujesz, głupie stworzenie.. - Khadi! - zaklęcie Leonardo nie zadziałało. To znaczy, udało mu się ożywić na kilka sekund swoje motyla. Jednak było to tylko kilka marnych sekund, które nic dla niego nie znaczyły. Żeby zaklęcie było udane, musiało działać przez jakieś dwa tygodnie. Nie kilka sekund. Z lekkim niesmakiem rozejrzał się po kolegach, w poszukiwaniu kogoś, komu zaklęcie wyszło za pierwszym razem. Nie było wiele taki osób, jednak gdy już je znalazł, spojrzał z zazdrością. Nie, musi spróbować jeszcze raz. - Khadi! - powtórzył drugi raz, czekając chyba na cud, który nastąpił. Jego motyl zaczął machać skrzydełkami. Świetnie! Właśnie tak to sobie wyobrażał.
Mimo, że pierwsza część kursu nie poszła jej za dobrze, Gabi nie poddawała się i postanowiła pokazać, że stać ją na znacznie więcej. Przed podejściem do nauczyciela po miskę z henną, musiała pomóc jeszcze siedzącej koło niej dziewczynie. Wywróciła więc oczami i nic się nie odzywając, pomogła jej wycisnąć do końca sok z cytryny. Nie wiedziała co ma jeszcze zrobić, dlatego wzruszyła tylko ramionami i ruszyła w kierunku profesora. Dorwała się do jednej z leżących na dywanie miseczek i wróciła na swoje miejsce, gdzie czekała już na nią czysta kartka papieru i pióro. Usiadła na miękkim dywanie po turecku i oparła głowę na dłoni. Przygryzła dolną wargę i delikatnie zmrużyła oczy, jak to miała w zwyczaju robić, gdy się nad czymś intensywnie zastanawiała. Po chwili uśmiechnęła się pod nosem i zaczęła rysować węża. Węża, którego widziała już parę razy u niektórych Hindusek na..dłoni! Może wydawać się to nieco dziwne, ale Gabi naprawdę się spodobało. Było takie...inne i niespotykane. I w dodatku łatwo wyobrazić go sobie, jak się porusza, a jest to potrzebne, żeby zaklęcie dobrze zadziałało. -Khadi. -Mruknęła, w wyobraźni widząc ruszającego się na jej dłoni smoka. Udało się. Nauczyciel podniósł nawet kciuka w górę, gdy zauważył sukces dziewczyny. Uśmiechnęła się z satysfakcją pod nosem i podniosła głowę, coby podejrzeć wyczyny innych.
Gittan za całą czarną ręką nie miała najmniejszej ochoty brać dalszego udziału w zajęciach. Przez to obraziła się na swojego ulubionego profesora. Mógł nucić i pośpiewywać pod nosem, ile tylko chciał. To nie on miał całą czarną dłoń. Gittan miała już tyle tatuaży, że miała problem z wymyśleniem kolejnego wzoru. Chciała, aby zajęcia jak najszybciej się skończyły. Rozmyślała, czy może powinna wstąpić do Archibalda, który usunie czarną plamę na dłoni jakimiś super zaklęciami. On na pewno by dał radę. Jedyne co przyszło jej do głowy, gdy podchodził do niej Forester to szybki jakiś chiński wzorek. Mógł ją uważać za mało kreatywną, ale to przez niego wygląda jakby zamoczyła dłoń w smole! Zdenerwowana jego uwagą prychnęła pod nosem. I tak będzie chciała się go pozbyć. Miała zbyt mało wolnej przestrzeni na ciele, aby decydować się na „pamiątkę” po Indiach. Wypowiedziała formułę zaklęcia, a znak ożywił się dosłownie na kilka sekund. Czy gniew nie pozwalał się jej skupić? Postanowiła spróbować jeszcze raz i tym razem się udało. Na stu krasnoludów, miała dość. Czy mogła to już zmyć?
Leah nigdy nie próbowała projektować, ani tym bardziej w całym swoim życiu nie interesowała się rysunkiem, czy tym podbnymi sprawami. Mimo to wzięła się za szkic i spodobało się jej to co stworzyła. Nie tylko jej, bo i profesor wydał się zachwycony. Miejsce jakie wybrała także. Naturalnym było dla niej takie w które da się ukryć, a wielkość wzoru i jego neutralność była oczywista. Dla niej, bo w sumie takim typem człowieka jest. Potem nadszedł czas na to co lubiła najbardziej. Zaklęcie! Z tym chyba sobie poradzi? Na moment (albo tylko w jej wyobraźni) rysunek rzeczywiście się porusza. Nie szło jej za dobrze, a teraz nie była nawet pewna, czy rzeczywiście się jej udało. Spróbowała jeszcze raz, bo nie miała wyboru. Poddanie się tak szybko nie jest w jej stylu, a i teraz nie było sposobności do oszustwa. Powtóren rzucenie nie przyniosło efektu. Leah była wściekła. Jakim cudem zawsze na zajęciach z tym profesorem coś jej nie szło! Niby zapowiada się dobrze, a tu nagle bach! I koniec. A przecież samo miejsce było szczęśliwe, bo z eliksirem z projektu poszło jej bardzo dobrze. Cóż, trudno nawet jeśli nauczyciel jest po prostu źródłem złej energi nic na to nie poradzi, a zaklęcie uda się przy następnej okazji, gdy rzuci je na tatuaż.
Teraz przyszła cięższa część czyli trzeba było wykazać się inwencją i przedstawić własny pomysł na tatuaż. Był ślizgonem więc od razu do głowy przyszedł mu wąż więc wziął kartkę i zaczął coś tam na niej skrobać. Oczywiście niezbyt przemyślał miejsce tatuażu bo wybrał dłonie? Sam nie wiedział czemu. Nie waaażne, czas było przejść do zaklęcia ożywiającego! Niepotrzebnie ten entuzjazm bo nie poszło mu najlepiej. W prawdzie połowa rysunku ożyła, to już jakiś plus. Ale szybko tatuaż znów znieruchomiał. Nie zastanawiając się wiele postanowił jeszcze raz rzucić zaklęcie. Niestety jego zaklęcie nadal było zbyt słabe. Ech, czemu on ciągle miał takiego pecha?
W głowie Katniss już kształtował się wzór, jaki miała zamiar stworzyć henną. Jeszcze zanim profesor Forester skończył mówić, wiedziała, co mu pokaże. Prędko chwyciła kartkę i zaczęła na niej malować. Od dawna przecież podobały jej się te różne, dziwne znaczki, więc naszkicowała kilka. Nie znała ich znaczenia, ale liczył się wygląd! Zawoławszy profesora, Katniss obserwowała jego negatywną reakcję na jej pomysł. Cóż, nie zna się. Zresztą to ona będzie miała taki tatuaż, co mu do tego! Zakasała rękawy i wyciągnęła różdżkę. Powtórzyła w myślach formułę zaklęcia, zanim wypowiedziała je, celując w kartkę. O dziwo, już za pierwszym razem wzór zaczął się poruszać. Profesor zauważył to i pokazał, że jest z niej zadowolony. Katniss odwzajemniła uśmiech. Może teraz pozbył się uprzedzeń do jej pomysłu?
Mimo, ze Sunny nie udało się przygotować henny idealnie nie poddawała się! Za wszelką cenę chciała coś osiągnąć, w końcu lubiła takie rzeczy. Kiedy Profesor dał im kartki myślała nad rysunkiem dość długo. Nie wiedziała co ma narysować w końcu to była ważna sprawa, której nie mogła popsuć. Przecież to miał być tatuaż na ciele a nie jakiś zwykły rysunek. W końcu po dłuższych namyśleniach zdecydowała się na delikatny i lekko tatuaż na ramieniu. Widocznie spodobał się on Foresterowi, który mówi o tym, ze Sunny nie będzie żałowała tatuażu uśmiechając się ciepło. Na twarzy Puchonki pojawił się delikatny uśmiech spowodowany słowami Profesora. Przyszedł czas na ożywienie tatuażu, no dobrze. Wyjęła z kieszeni różdżkę po czym wycelowała jej koniec w kartkę. -Khadi! - powiedziała pewnym siebie głosem. Zaklęcie wychodzi jej wyśmienicie już za pierwszym razem! Jakimś cudem potrafi rzucić je od razu, nie zastanawiając się za bardzo jak ma to zrobić. Jej rysunek zaczyna się ruszać dokładnie tak, jak wyobrażała to sobie w swojej głowie, a profesor Howard jest zachwycony i pokazuje jej uniesionego kciuka. Oby tak samo łatwo poszło jej z tatuażem na skórze! Była zaskoczona tym, że udało jej sie za pierwszym razem. Była również z siebie dumna jak nigdy. Z uśmiechem na twarzy zaczęła rozglądać się po zgromadzonych tutaj osobach.
W końcu musiała zaprzestać swoich prób wyczyszczenia plamy, bo nauczyciel zarządził dalszą część kursu. Oczywiście, jej henna była do niczego, tak więc razem ze sporą częścią osób obecnych na kursie udała się po tą zrobioną dobrze. Gdy usłyszała o tym, że będą rysować, uśmiechnęła się szeroko. Z tym powinna poradzić sobie lepiej. Myślała dłuższą chwilę nad tym, co narysować, rozmyślając nad słowami Forestera. Na początku miała chęć na naszkicowanie węża, którego można by także z łatwością ożywić, używając zaklęcia. W pewnym momencie nauczyciel podszedł do jednej z osób niedaleko, a Lindsey przyjrzała się i zauważyła, iż owa osoba narysowała właśnie węża. Profesor nie o końca polubił ten pomysł, więc dziewczyna od razu wybiła go sobie z głowy. Zamiast tego naszkicowała jakiś mały znaczek, który mogłaby wytatuować w mało widocznym miejscu i uśmiechnęła się z zadowoleniem, gdy nauczyciel pochwalił jej pomysł. Teraz przyszedł czas na zaklęcie, którego ślizgonka kompletnie nie pamiętała, bo przestała słuchać od razu po tym, gdy Forester wspomniał o tym, że dostaną kartki. Używała formuł, które jawiły się w jej umyśle z pięć razy, po czym porzuciła dalsze próbowanie. W końcu tatuaż i tak nie ruszałby się na jej skórze, czyż nie? Ważne, że wymyśliła jakiś odpowiedni i tyle, o!
Rysunek - kostki: 5 Khadi - kostki: też 5, a co! [tutaj kostki]
Jak to się mówi, pierwsze koty za płoty, nie? Po tej nieszczęsnej cytrynie nie sądził, że może być jeszcze gorzej. Pierwsza lekcja panie Weatherly, nigdy nie jest na tyle źle, żeby nie mogło być jeszcze gorzej. Musieli narysować projekt swojego tatuażu. Nie powinno stanowić to dla niego problemu, bez przerwy coś mazał w tym swoim szkicowniku. Chwycił kartkę i... miał kompletną pustkę w głowie. W końcu zdecydował się na chińskie znaczki. Interesowała go ta kultura i uznał, że to jest dobry pomysł. Zacisnął usta słysząc negatywną opinię profesora i kontynuował projekt. Najważniejsze było to, że jemu się podobało. Rzucanie zaklęć również mu nie poszło. Próbował z kilkanaście razy, a jakże, ale obrazek za nic w świecie nie chciał się poruszyć. Profesor spojrzał na niego z wyrzutem, kiedy chłopak zrezygnował z dalszych prób. Nie wszystko zawsze się udaje. Widocznie tatuaże nigdy nie będą jego żywiołem.
Malakias straszliwie bał się zadania z eliksirów. Co prawda uczył się tak dużo jak mógł, ale nie był pewny czy wiedza zdobyta w ciągu jednego roku wystarczy na przeżycie zadania z tego przedmiotu. Dlatego bardzo niepewnie podszedł do swojego zadania, kiedy odbierał kuferek od nieznajomej dziewczyny, uśmiechając się poprawnie. Cóż za pech, że jego tura przypadła akurat na wakacjach! Zamiast cieszyć się słońcem i ciepłym krajem, on musiał zajmować się swoim eliksirem. Samo szukanie składników było znacznie trudniejsze niż jakieś podkradnie z cieplarni w Hogwarcie, gdzie wszystko byłoby bliżej i pod ręką. Ale Egede nie narzekał długo na swój ciężki los. Eskimos nie wiedział za bardzo co robić, by ulepszyć swój eliksir i nie miał zamiaru kombinować, bo bał się, że wtedy wszystko sknoci. Dlatego był bardzo ostrożny przy wybieraniu składników i nic nie kombinował, co w sumie z jednej strony wyszło mu na dobre, bo nic nie sknocił, z drugiej, nie był przekonany, czy jego super wiedza przekona sędziów Złotego Sfinksa, że to on jest najzdolniejszym czarodziejem w Noctis. No trudno. Kiedy dodał swój składnik do eliksiru, w zasadzie niewiele się zmieniło. Nawet wydawało mu się, że i bez tego wszystko, wywar fiksacji działałby tak jak powinien. No trudno, co zrobić! Malakias zabrał wszystko co tam przyrządził i co musiał przekazać kolejnej osobie i poczłapał z powrotem pod budkę, by dokonać stosownej wymiany.
Kostki: 6,6 BONUS: Tak Przekazanie eliksiru:Nina Goldrey Tanner Chapman
Były takie momenty, kiedy Kaia wyłączała myślenie logiczne. Takie, kiedy nie przejmowała się co powiedziałby tata i skupiała się na tym, co naprawdę podoba się jej. Z resztą, gdyby w tym momencie zważała na zdanie Humphreya, w ogóle nie wzięłaby udziału w zajęciach z malowania tatuażów henną. Bo przecież to tatuaż, bo szkodzi, bo zdrowie, bo nauka… Byłoby tyle powodów. Ale nie, teraz skupiła się tylko na sobie. Na chwilę zamknęła oczy, by skupi ć się na tym, co chciałaby namalować. Gdy wzór już ukształtował się w jej wyobraźni zabrała się do przenoszenia go na kartkę. Gdy ukończyła pokazała tatuaż profesorowi i naprawdę ucieszyła się, gdy zyskała jego aprobatę. Może powinna zająć się zajęciami artystycznymi zamiast cały czas siedzieć w książkach? Mogłaby nad tym pomyśleć. Tyle, że obóz kiedyś się skończy, a ona nie będzie zajmować się w przyszłości malowaniem henną. Przyszedł czas na kolejny etap tworzenia tatuażu. W tym celu wyciągnęła różdżkę. - Khadi! – Może powiedziała to zbyt cicho, a może skupiła się zbyt mało? Wydawało się jej, że połowa jej rysunku zaczęła się poruszać, jednak nie była do końca pewna, czy to nie jest przypadkiem tylko złudzenie. Każdy widzi przecież to co chce. - Khadi! – Rzuciła zaklęcie jeszcze raz, tak dla upewnienia. Gdy tatuaż zaczął się poruszać spojrzała na profesora, który chyba skinął jej głową. Czyli wciąż nie było źle, a to przecież już drugi etap zajęć!
Rysunek - kostki: 5 Khadi - kostki: 4, potem parzysta
Podobno nie mogło być gorzej? Jednak cuda się zdarzają. W przypadku Amelii nie są to cuda, a po prostu brak jakichkolwiek umiejętności artystycznych, o czym już wszyscy z pewnością wiedzą. Tak więc - panna Wotery nie posiada ich w ogóle. Co więc robi na kursie malowania henną? Zabija czas. Siedząc tak i czekając na dalszą część, Amelia wpatrywała się w swoją czarną rękę, zastanawiając się jak długo będzie jeszcze zmuszona ją oglądać. Z pewnością taki preparat zaczarowany jest jeszcze w jakiś specjalny sposób, coby nie zmywał się ze skóry w przeciągu godziny. Wywróciła oczami i własnie w tym momencie jej jakże fascynujące rozmyślania przerwał profesor Forester, zaczynając swoją przemowę. Amelia z chęcią skorzystała z henny, jaką dla nich przygotował i z szerokim uśmiechem na twarzy udała się do stolika stojącego obok profesora Howarda, żeby wziąć jedną z miseczek. Teraz czas na pokazanie swoich umiejętności. Gdy karta doleciała do dziewczyny, ta dość długo zastanawiała się, co ma narysować, podglądając pomysły innych. Czyżbyś była aż tak ograniczona, że nie potrafisz wpaść na pomysł tatuażu? Nie narysujesz chyba pełni księżyca ani wilkołaka, prawda? Słoń też jest kiepskim pomysłem. Słońce? O nie, na pewno nie słońce. Może te chińskie znaki, których nie potrafisz nazwać i o których nie wiesz nic poza faktem, że wyglądają całkiem nieźle? Właśnie na tym stanęły myśli Amelii i postanowiła narysować znaki. Cóż, kiepski pomysł i profesor wyraźnie powiedział, że nie powinna go wykonywać, ale przecież co on może wiedzieć, prawda? Panna Wotery jest upartą osobą i dąży do celu za wszelką cenę, co z pewnością nie pomogło w podjęciu decyzji. Wzroki wyszły całkiem ładnie, ale ożywienie ich okazało się zdecydowanie ponad jej siły. W końcu jak ożywić u licha chińskie znaki?! Amelia próbowała kilka razy, jednak nie udało jej się to i wreszcie zrezygnowała z próby rzucenia zaklęcia, czekając, aż profesor przejdzie do kolejnego zadania. Ten pokręcił tylko głową i odszedł od panny Wotery, zostawiając ją samą ze swoimi wyrzutami sumienia.
:: 
1, 2, 3 
