Pojawienie się nowej osoby w pokoju, zmieniło całkowicie przebieg oczekiwania na solenizantkę. Szczególnie gdy Sigrid uderzyła dopiero co przybyłego chłopaka. Cała sytuacja robiła się coraz poważniejsza, groteskowa i niesmaczna, dlatego też nie zamierzałem się mieszać w tą tyradę, przynajmniej dopóki nie dobiegnie końca. Spowodowałbym jeszcze więcej zamieszania, a sytuacja przemieniłaby się w nie do zniesienia dla osób postronnych. - Jakby już teraz, można było ją znieść. - wyszeptałem do siebie. Kiedy Sigrid i Nataniel odeszli, podszedłem do Elliott i chłopaka, jak zawsze postanowiłem pod wpływem chwili powiedzieć to co myślałem.
- Wybaczcie – lekko się ukłoniłem do nich – nazywam się Yavan Hyjandal – przedstawiłem się młodzieńcowi – zamierzam powiedzieć to co myślę o sytuacji która właśnie miała miejsce, nie zamierzam cię oceniać – spojrzałem na niego – tylko twoje poczynania których byłem świadkiem. Jesteś mężczyzną?... Wybacz, twój wygląd, wskazuje że tak, niestety twoje zachowanie temu przeczy. Co do Nataniela, to jego wina że tak się sprawy z NIM potoczyły, zachował się grubiańsko i niestosownie. Nie zrozumiałeś jego gry jaką chciał z tobą poprowadzić, ale też nie miałeś takiego obowiązku i powinien się z tym liczyć. Niestety zachowałeś się niegodnie wobec Sigrid, to ona chciała cię poznać i poprosiła o przedstawienie, Kobieta o to poprosiła, każdy szanujący się mężczyzna powinien to uszanować. A ty co uczyniłeś – rozpocząłem smutnym głosem – odpowiedziałeś chłodno i lekceważąco obrażając ją, oraz to spojrzenie... - westchnąłem – Wiesz co mężczyzna zrobiłby gdyby kobieta go uderzyła? Przyjąłby w milczeniu karę, a następnie przeprosił, bo ją akceptuje i wie co źle uczynił. Zlekceważyłby całe zdarzenie, jakby nic go to nie obchodziło wtedy jest po prostu draniem. Lub starałby się dowiedzieć czym zawinił kobiecie i próbował zadośćuczynić. Sam sobie odpowiedz jak się zachowałeś i kim jesteś. - zwróciłem się do Elliott - Wybacz za moje zachowanie i słowa, masz rację nie mógł wiedzieć że ma się tu odbyć przyjęcie, ale tego stosu prezentów nie da się przegapić – smutny głos goryczy wydobył się z moich ust - Zapamiętaj pewne słowa „ Najbardziej wymagający jesteśmy dla osób które najbardziej kochamy”. Sądzę, że właśnie tak myślał twój mistrz. - podszedłem ku drzwiom i skłoniłem się nisko wszystkim obecnym – Wybaczcie za moje zachowanie i słowa, nie będę więcej niepokoił tego przyjęcia, Żegnam. - Po tych słowach opuściłem salę.

Patrzył na chłopaka, który zbytnio się przedtem nie udzielał w rozmowie. Hm, miał jakieś dziwne wrażenie, że ludzie go po prostu nie lubią z samego wyglądu. Jego zachowanie jest niedorzeczne? Złe? Przepraszam bardzo, ale tutaj kto inny zasługuje na taki opis, nie on. Może i zachował się nieodpowiednio, ale na pewno byłby milszy, gdyby jego też potraktowano z takowym szacunkiem. Boże! Przecież chłopak tylko chciał się bronić!
Teraz wstał, zły, ale jednak nie okazywał tego uczucia. Podszedł do stojących przy drzwiach Sigrid i Nataniela. Spojrzał im w oczy z zaciętym wyrazem twarzy.
- Wiecie, jak to jest kiedy ludzie cię wytykają palcami, bo jesteś inny? Kiedy uchodzisz za dziwadło bo masz inny styl i spojrzenie na świat? Kiedy nie umiesz się dopasować do towarzystwa, bo nikt nie chce się z takim kimś zadawać? Tutaj, w Hogwarcie jakoś tego nie odczuwałem. Ludzie wytykali mnie palcami i obgadywali, ale jedynie za moimi plecami. Czasem, kiedy coś do mnie zawołali, ignorowałem ich. I to właśnie mnie przed tym wszystkim chroniło. Wieczna ignorancja. I także w tym miejscu tak samo was potraktowałem. Nie wiem, jak możecie uważać mnie za gorszego, bo tak na prawdę ja też jestem czystej krwi, ale nie odnoszę się z tym gdziekolwiek pójdę. Każdy ma swoje oczy, i każdy patrzy SWOIMI oczami na świat. Tak, jak wy oceniacie status krwi, tak samo ja oceniam innych po ubiorze i stylu. A poza tym... Ubiór zawsze można zmienić, a do końca życia jest się takim, jakim się jest. - Po chwili przeniósł wzrok na Elliott.
- Dziwne, ale dopiero teraz zauważyłem jak mało osób mnie docenia.
Kończąc przemowę, wrócił na swoje miejsce, czekając tam na Gryfonkę.


A teraz Sigrid pozwól, że ja też coś powiem i trochę ci nawtykam. A więc Ridż nie jest wcale przerysowany, a nawet jeśli trochę, to właśnie taki miał być. Nie planowałam z tobą tej postaci, więc proszę, nie wtykaj nosa w rzeczy o których nie masz pojęcia. A poza tym, co ma świat realny do tego tutaj? Tutaj tworzymy własną postać, według samych siebie. Więc Ridż może sobie być jaki chce, no chyba że myślisz że za chwile wyskoczy mi z monitora i będzie sobie beztrosko hasał do drodze w swojej różowej designerskiej koszulce.

Przetarła łzy rozbawienia z policzków. Dobra, może i trochę zagalopowała się z tym śmiechem. Ale tylko trochę! Pomijając oczywiście fakt, że przed chwilą turlała się jak najęta po ziemi i chichrała się bez opanowania. I wiecie co? Ona to dopiero miała wyczucie czasu. Opanowała swój wybuch akurat wtedy, kiedy Yavan zaczął mówić, o. Uwaga, uwaga! Ktoś tu w końcu mówi z sensem. Jej nie bierzemy oczywiście pod uwagę. Jednak nie ma to jak osoba postronna, która nie bierze bezpośrednio udziału w dyskusji czy raczej kłótni. Hmm... cóż. Chcąc nie chcąc musiała się z tym zgodzić. Ale... zacznijmy od tego, że Ridż wcale nie powiedział ani nie zrobił czegoś, czego... nie. Stop! Może i mógł swoim zachowaniem zrazić do siebie Sigrid, ale to wcale nie był powód do bicia, o. Nawet się podniosła z podłogi, kiedy skończyła się mowa Ślizgona o całej sytuacji i zwrócił się do niej.
- Naprawdę nie masz za co przepraszać, Yavanie. Myślę że to, co powiedziałeś przemówiło niektórym do rozsądku. I wydaje mi się, że masz rację... Chyba właśnie tak myślał. - Uśmiechnęła się do niego, po czym w przypływie pozytywnych emocji i trochę też z powodu lekkiej głupawki, przytuliła go, o. No co? Miała nadzieję, że nie poczuł się nieswojo. - Dziękuję.
Wyszeptała mu w międzyczasie do ucha, po czym odsunęła się od niego i obserwowała z kolei poczynania Ridża. On też miał dużo racji. Ludzie nie akceptowali inności. Zawsze reagowali z uprzedzeniem do osób, które w jakiś sposób się od nich różnili. Może nie odczuła takiego traktowania, ale mogła sobie wyobrazić jak to jest.
- Najbliżsi cię doceniają, to jest przecież najważniejsze. Resztę można mieć w szerokim poszanowaniu, o! Świat mody też cię doceni, zobaczysz.
Przysiadła na podłokietniku, dokładnie tam, gdzie wcześniej.
- Już nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę tę sukienkę na żywo. A wiesz... muszę ci się pochwalić. Kupiłam niedawno swoje pierwsze buty na obcasie. - Uniosła dwa razy brwi.

No tak spojrzałem na chłopaka nieco innym spojrzeniem... On mi coś tłumaczy? Mnie który jest uważany za dziwadło i odtrącany odkąd przybyłem do tej szkoły? Jakie to zabawne. Jesteś rasistą! Żyjesz jak z innej epoki! Nie możesz obnosić się z tym kim jesteś!
Od przybycia tu, spotkałem setki ludzi małego kalibru. Tak płaskich iż aż chciałem płakać nad upadkiem naszej nacji. Niegdyś czarodziej był kimś! Miał moc i władzę nad potęgą jaką brakowało mugolom. A czysto krwisty był kimś jak mistrz dla czarowników na tym świecie. Arystokrata mający lenników i wasali. Władza którą posiadał pozwalała mu kontrolować słabsze rody i chronić je przed nadużyciami innej Arystokratycznej rodziny...
Byliśmy jak bogowie. Bogaci i poważani przez wszystkich, władając losem żywych i nawet umarłych, gdyż i ich mogła dosięgnąć nasza moc gdy tylko sięgaliśmy po mroczne sztuki. A teraz ta miernota małe gówno ośmiela się mnie krytykować?
Ja żyłem jak moi przodkowie! Krukolas zamek mego rodu wciąż stoi a na mój ród wciąż ma prywatną armię na swoich usługach. Tyle że ja nie jestem już pełnoprawnym członkiem rodu...Patrząc jednak na upadek panujący w tym kraju czułem się jak parias, wyklęty jedynie za to iż nie zdradziłem swych tradycji i korzeni jak oni...
- Nie zrozumiesz chłopcze. Jeśli to twoje jedyne kłopoty i ból... To jesteś szczęśliwym dzieckiem. Ciebie miał kto chronić.
Jeśli miał oczy mógł zobaczyć wszystko co o nim myślałem i co czułem jedynie patrząc w moje oczy, które pokazały wszystko na ten temat. Czasem jedno spojrzenie potrafi przekazać więcej treści niż cały monolog Odwróciłem się i wyszedłem z Sig zostawiając Ell i odmieńca samym sobie...


( Parę słów do Riża ... Ot ta postać burzy moje poczucie dobrego smaku jak diabli... Ale ok twoja sprawa jeśli chcesz tworzyć charaktery wzorowane na komediach z USA dla debili. Miałem podobnego kumpla w rzeczywistym świecie i wiem że większość BI i Gejów facetów się tak nie zachowuje. A Sig słusznie razi brak realizmu tej postaci. Dopiero twój ostatni post nadał jej jakiś rys i kręgosłup ale jeśli tego nie pociągniesz ta postać będzie za sztuczna i banalna. Ot twoja wola jednak w końcu jak pisałaś każdy pisze jak ma ochotę)

Po dość długim spacerze przez wszystkie piętra, razem z Simonem z lochów trafili na najwyższe piętro Hogwartu.
Jako, że Namida teraz już w ogóle nie mógł się powstrzymać, kilka razy, kiedy nie było nikogo w pobliżu (co swoją drogą było rzadko spotykane), zatrzymywał się na drobny pocałunek. Nie chciał być zbyt nachalny, szczególnie teraz, kiedy naprawdę wypadało być delikatnym... Ale Simon tak cuuudownie całował, i od razu robiło się tak ciepło, że nie mógł nie korzystać.
W Tęczowym pokoju nie bywał zbyt często. Jakoś nie ciągnęło go, ale uznał, że akurat ten pokój może być zabawny. Poza tym stwierdził, że przy okazji może zmienić kolor swoich trampek, bo aktualny mu się znudził.
Kiedy weszli, od razu uderzyły w nich te tęczowe barwy... Zresztą, bardzo tematycznie, tęczowej flagi jeszcze brakuje...
- Byłeś tu już kiedyś? - spytał z uśmiechem, zamykając drzwi pokoju. Na szczęście, byli sami, a to znaczyło, że mogą jeszcze swobodnie porozmawiać.

Simon przeszedł jak duch przez cały Hogwart. Liczyło się że Namida jest blisko. Gdy dotarli na siódme piętro Simona oświeciło że już kiedyś był w Tęczowym pokoju. Na imprezie niespodziance....dla kogoś tam. Pamiętał że podobało mu się tam.
Gdy już znaleźli się w środku,Simon zmrużył oczy. Z ciemnych lochów przejść do tak kolorowego pomieszczenia,było nie lada przeżyciem dla jego oczek. Ale chwile potem oczy się przyzwyczaiły i Simon mógł spokojnie podziwiać kolory tego jakże magicznego pokoju.
-Tak,Na imprezie-niespodziance....dla kogoś tam-. Simon wzruszył ramionami.Byli sami,co nie da się ukryć ucieszyło chłopaka.

- No tak, kto by pamiętał. - zaśmiał się rozbawiony. Przysiadł na jednej z kanap, ciągnąc obok siebie Simona.
Od razu zaczął ściągać buty i pozbawił je sznurowadeł, co chwile zajęło.
- Twój ulubiony kolor to niebieski, co nie. - właściwie bardziej stwierdził, niż spytał. Było łatwo się zorientować po tym, jak chłopak się ubierał.
W samych skarpetkach Namida ruszył w stronę tęczy. Myślał przez chwilę, aż w końcu butami dotknął jasnego niebieskiego, a sznurówkami do fioletu, który natomiast był jego ulubionym kolorem.
Z "pofarbowanymi" butami wrócił na miejsce, wiążąc je na nowo.

Simon usiał na wygodnej kanapie przyglądając się poczynaniom Namidy. Gdy załapał co slizgon planuje zrobić sam zaczął rozwiązywać swoje (o dziwo czarne trampki). Gdy Namida wrócił,Simon pryzjrzał się uważnie jego trampką. Zmarszczył brwi myśląc intensywnie.Podszedł to tęczy po czym przyłożył jedną stronę trampka do jasnego błękitu a drugą do fioletu. Sznurowadła zafarbował w podobny sposób.
Wrócił na kapnę,posłał Namidzie uśmiech i zaczął swoje buty doprowadzać do porządku

- Wygląda uroczo. - skomentował ze szczerym śmiechem buty Simona.
Zastanawiał się, co teraz chodzi mu po głowie. Czy się cieszy, czy może jest trochę zagubiony... No, tego nie chciał, ale sam by pewnie tak się czuł.
- Lubię spędzać tak czas. - stwierdził, czując że za chwilę włączy się jego gadulstwo. Miał tylko nadzieje, że nie powie czegoś strasznie głupiego. - Tak, właściwie nic nie robiąc, a jednak cały czas się czymś zajmując. Zwykle tak robiłem, kiedy grałem. No wiesz, niby nic, a jednak coś. Niby tylko brzdąkam, lub mruczę coś pod nosem, a tak naprawdę akurat komponuje jakąś piosenkę, czy coś. Ale właściwie, bardzo rzadko sam coś tworze. Nie jestem w ogóle specjalnie twórczy. Ale dążę do wyznaczonego sobie celu... stać się tak sławnym, jak mój największy idol.. - Nami westchnął, na wspomnienie jednego ze swoich ulubionych, japońskich wokalistów.
- W ogóle, chcę się związać z muzyką już na całe życie... A Ty? Myślałeś już, co byś chciał zrobić po wyjściu z Hogwartu? - spytał, kiedy akurat skończył wiązać buty. Usiadł na kanapie po turecku, przodem do chłopaka, chcąc go dokładnie widzieć.

-Dzięki-uśmiechnął się znad butów. Simon właściwie czuł się trochę zagubiony lecz za razem szczęśliwy.Kto by pomyślał że wszystko może się tak potoczyć.
Chłopak skończył wiązać buty,i bez jakiejkolwiek krępacji położył je na kanapę uginając w kolanach, w końcu miał zostawić miejsce dla Namidy.
-Ja tylko tak spędzam wolny czas,a ostatnimi czasy mam go nie zbyt wiele,ale co poradzisz-wzruszył ramionami- Ja nigdy nie marzyłem o sławie. Nawet jak bym miał wydać moje piosenki to pod pseudonimem artystycznym. Sława by mnie po prostu męczyła. Rozumiesz-zaczął gestykulować- paparazzi,wywiady,plotki...nie to zdecydowanie nie dla mnie.-westchnął przeciągle i zaczął zastanowić się nad ostatnimi pytaniami Namidy.:
-Myślę,aby pójść na studia,tu w Hogwarcie. Albo mógłbym nauczać...muzyki. Tak to jedyne stanowisko na jakie bym się nadawał,a jestem zdania ze takich zajęć brakuje w tej szkole.-oparł głowę wygodnie o kanapę- Muzyka jest już całym moim życiem. I cokolwiek będę robić to na pewno z nią-uśmiechnął się rozmarzony.

- A ja to chciałbym być sławny... - powiedział rozmarzonym głosem, jednak zaraz sprostował - Mimo wszystko, nie jestem w szkole jakoś specjalnie popularny... A tak to będę miał wszystko, sławę, pieniądze, uznanie... Cóż poradzić, jestem strasznie próżny. - zaśmiał się, zdając sobie z tego sprawę. No, ale taki już po prostu był.
Kiedy usłyszał, jakie plany ma Simon, uśmiechnął się szeroko, od razu wyrażając na głos swoje myśli
- Świetnie, że chcesz zostać w szkole na studia. Umarłbym chyba normalnie, jakbym miał Cię nie widzieć tak długo, a jeszcze rok muszę siedzieć w szkole. To znaczy, mógłbym ją rzucić i zająć się muzyką... Ale ojciec chyba by mnie zabił. No i fakt, w szkole brakuje muzyki. Jasne, nie każdy jest uzdolniony muzycznie, ale Ci, co mają to szczęście, powinni się jak najbardziej kształcić w tym kierunku.

-Mi tych trzech rzeczy najbardziej zależało na uznaniu. Od paru miesięcy zbieram swoje piosenki,z myślą wydania jednego singla,potem może płyty jak się przyjmie. Strasznie chciałbym aby mnie ktoś kiedyś docenił,poklepał po ramieniu,gdy wykonam jakiś specjalny utwór i powiedizał 'Dobra robota ,Simon'-powiedział chłopak oczami wyobraźni widząc jak tak właśnie robi jego ojciec. On nigdy w pełni nie zaakceptował,pasji chłopaka. Wolał aby ten był bankierem bądź lekarzem,dla niego bycie muzykiem było zbyt nie męskie.
Simon zaśmiał się gdy usłyszał jego entuzjazm:
-Jak ja pójdę na studia,to chyba będę chciał je skończyć. A w rok,raczej tego nie zrobię. Ale pożyjemy zobaczmy-posłał Namidzie uśmiech.
-O tak. Choć znam parę takich osób którym chyba stado słoni przebiegło przez uszy-pokręcił głowa przypominając sobie wycie paru osób.

- Cóż, mnie mógłby wypromować ojciec, jako producent ma niezłe wzięcie, ale... Nie chcę, żeby później ludzi mówili, że gdyby nie on, to nic bym nie osiągnął, że to przez więzi rodzinne... A póki co nie miałem za bardzo natchnienia, żeby stworzyć cokolwiek samemu... No, ale moja wena chyba wróciła... - zaśmiał się, przekrzywiając lekko głowę na ramię, patrząc uważnie w oczy Simona, uśmiechając się przy tym błogo. Simon mógłby być jego natchnieniem, to fakt. Bo w końcu silne uczucia bardzo często działają na wenę twórczą... A jak wiadomo, miłość to najsilniejsze z uczuć...
- Musimy koniecznie razem coś kiedyś skomponować. - powiedział, nadal mu się przypatrując... Oh, cóż, chyba znalazł sobie nowe hobby...

-Zdecydowanie się z Tobą zgadzam-strzelił z kości żuchwy bez widnie- Zawdzięczamy im życie,kolor oczu,budowę i wiele innych rzeczy. Do reszty powinniśmy darzyć sami.-Simon złapał kontakt wzrokowy z Namida uśmiechając się przy tym. Jego oczy były naprawdę niezwykłe,takie pełne ciepła,naprawdę magiczne. A nie jak oczy krukona proste i szare.
Gdy przyjaciel zarzucił swoją propozycję Simon już widział oczami wyobraźni kartkę z ich piosenką,w głowie już miał pierwsze słowo:
-Koniecznie. I na pewno nie jedną-patrzył na ślizgona,swoimi rozmarzonymi szarymi tęczówkami.

- Koniecznie. - powtórzył za chłopakiem. Jednocześnie zgadzał się z pierwszą częścią jego wypowiedzi. Niestety, póki co Namida był kompletnie zależny od ojca. Głównie przez siebie samego... Nie dało się ukryć, że Nami wychowywał się w przepychu, i może nie jakimś super wielkim bogactwie, ale zawsze miał to, czego chciał. Wiedział, że to się skończy jak tylko sprzeciwi się ojcu, dlatego starał się tego nie robić. Chociaż było to strasznie trudne, jak na przykład kiedy kazał mu zostać w zamku "za karę" na przerwę świąteczną. No, ale mówi się trudno.
- Jakiś porządny, rockowy kawałek z nutka sentymentalnych, może miłosnych bzdur... - zamyślił się, szukając w głowie dobrego odpowiednika... Ale przestał. Piosenka, którą mieliby stworzyć razem, byłaby inna niż wszystkie.
- Może z jakimiś hiszpańskimi wstawkami... Ten język jest taki... seksi. - powiedział cicho, przy ostatnim słowie marszcząc lekko nos, uśmiechając się wesoło. Niby mówiono, że francuski jest językiem miłości... ale hiszpański był o wiele lepszy.

Simon posłał Namidzie pełen uroku uśmiech. Z nim sprawa miał się trochę inaczej. Gdy wyjechał do Hogwartu wrócił do domu tylko raz na święta w pierwszej klasie. Potem rodzice wynajęli mu małe mieszkanie w Londynie. A ze wyglądał na dużo starszego niż był w rzeczywistości. więc nikt się nie pytał czemu mieszka tu sam. I tak na kontakcie listownym z rodziną minęło mu 6 lat.Czasem żałował ze nie może zostać w Hogwarcie na wakacje...ale cóż zasady to zasady...
-Pożyjemy zobaczymy-puścił mu oczko śmiejąc się cicho.
-Wiesz chyba masz racje mío querido-powiedział cicho uśmiechając się. Przeczucie mówiło mu że będzie tłumaczem.

Namida uśmiechnął się szeroko, słysząc egzotyczny język. Nie zrozumiał, bo po hiszpańsku umiał jedynie policzyć do czterech i kilka jakiś drobnych słówek, które podchwycił z różnych piosenek, i tyle. Ale z pewnością było to coś miłego! Japoński taki nie był... znaczy się, seksowny. Namidzie zawsze kojarzył się z wysoką kulturą... No, ale przynajmniej mógł się pochwalić, że zna jakiś język obcy... To znaczy, poznał już wiele "języków obcych"... Teraz ma okazje poznać hiszpański.
- Simon... - zaczął powoli, zastanawiając się, czy kontynuować... Ale, właściwie, od tego chłopaka mógłby usłyszeć nawet najgorszą prawdę. - Co o mnie sądzisz...? No i... o tym wszystkim... - spytał cicho, starając się mimo wszystko patrzeć mu w oczy. Wyciągnął rękę, przydługimi, pomalowanymi na czarno paznokciami smyrając go po przedramieniu.

Simon wyczytał z twarzy Namidy,że podobało mu się. On sam kochał swój język,i często łapał się na tym że myśli po hiszpańsku. Ale co poradzisz.
Nadal wpatrzony w oczy ślizgona,myślał nad odpowiedzią nie da się ukryć na to trudne pytanie. Znów dochodzili od tematu o którym krukon,nie potrafił rozmawiać;do uczuć:
-Jesteś...Najlepszym co mogło mi się kiedykolwiek przytrafić...I-złapał go za rękę i zaczął na jego dłoni kręcić kółka palcem-zależy mi na Tobie...Na nas...-zaczerwienił się,i spuścił wzrok-Jesteś wspaniałym człowiekiem Nami...Ciepłym,Czułym...I sama przyjaźń z Tobą jest...ogromnym szczęściem...a co dopiero...-spojrzał w oczy Namidy z zdecydowanie widoczna czułością...Nie miał pojecia jak zareaguje ślizgon,ale chciał ,musiał to powiedzieć...

Namida słuchał w skupieniu... Cóż, jako strasznie próżny człowiek, uwielbiał słuchać takich rzeczy, takie miłe rzeczy... Zresztą, chyba każdy lubi wiedzieć, że jest ktoś komu zależy, kto uważa nas za ważnych.
- To takie piękne, co mówisz... - powiedział cicho, uśmiechając się niemalże słodko na to, co usłyszał. - Nawet nie masz pojęcia, jak strasznie się cieszę, że tak myślisz... Ty też jesteś cudowny... Tak cholernie bałem się, że źle na to wszystko zareagujesz... Przepraszam, nie powinienem w Ciebie wątpić. Chcę, żebyś wiedział, że będę przy Tobie, kiedykolwiek byś mnie potrzebował. - obiecał, starając się utrzymać spojrzenie Simona.
Nami usłyszał gdzieś, od kogoś, już nawet nie pamiętał, od kogo, że Simon w tej całej akcji w cukierni stracił przyjaciela... Było mu strasznie przykro, on sam właściwie nigdy czegoś takiego nie doświadczył. Domyślał się jednak, że musi być mu z tym naprawdę ciężko, dlatego postanowił sobie, że co by sie nie stało, to go nie zostawi... Nawet, jeśli faktycznie nic z tego nie wyszło.
- ... więc gdybyś czuł potrzebę pogadania, to od razu daj mi znać.

-Wystarczy ze jesteś Nami...Wystarczy-nadal patrzył w oczy ślizgona. Cieszył się z obietnicy przyjaciela. Kolejnej straty chyba by nie przeżył. Namida był dla jego popękanego serca jak taśma klejąca-składał go do kupy.
Wszystkie blokady w umyśle Simona puściły. Z oczu wylewał się ból tak dobrze chowany w zakamarkach jego mózgu. Chłopak zagryzł dolaną wargę tak mocno że aż ta pobielała."Uspokój się. Tylko go zmartwisz" mówił rozum. Po chwili wszystko szybko wróciło do normy. Jedyną oznaka chwilowej słabości była strużka krwi która ściekła z ust krukona.
Simon posłał Namidzie słaby uśmiech. Chciał ukryć to.co się przed chwila z nim działo....

Widać było dokładnie, jak Simon cierpi... Może i to ukrywał, ale Namida widział to już wiele razy u różnych osób, to spojrzenie, to napięcie.
- Niczym się nie przejmuj. Wszystkim się zajmę. - obiecał. Nie mógł nie spełnić takiej przysięgi.
Wychylił się do przodu, muskając delikatnie jego usta, czując metaliczny smak krwi. Jednak w ogóle się tym nie przejął. Liczył, że chociaż odrobinę ulży Simonowi w jego zmartwieniach, nie chciał przysparzać mu kolejnych. I nie miał zamiaru go zmuszać do uzewnętrzniania się, skoro nie chciał.

Simon odpowiedział na pocałunek.Chciał się w nim zatracić zapomnieć o wszystkim,ale czuł też że Namidzie należą się wyjaśnienia:
-Wybacz. Nie powinieneś mnie widzieć w takim stanie. Czasem-puknął delikatnie swoja czaszkę placem wskazującym-Blokady puszczają,i wszystko ze mnie wypływa jak z otwartej księgi. Wtedy mam ochotę krzyczeć,zrobić sobie krzywdę,czuć ból.A to wszystko przez wyrzuty sumienia.-chłopak znalazł jakiś martwy punkt w pokoju,i zaczął się w niego wpatrywać;zawsze tak robił gdy mówił o czymś naprawdę bolesnym:
-Miałem przyjaciel,jednego z najlepszych. Byliśmy jak bracia...Był zakochany wiec oczywiście pojawił się na tej durnej imprezie z okazji walentynek,a jakże. I wiesz co-tym razem spojrzał w oczy przyjaciela,jego własne był zimne i puste jak kamień-Umarł.Dostał śmiertelnym zaklęciem. Ja tam byłem i nie zapobiegłem temu wszystkiemu...nie zrobiłem nic. Nie potrafię sobie tego wybaczyć. Parę dni po walentynkach gdzie się nie obejrzałem widziałem tylko jedno:Jego. Z tym przerażeniem na twarzy...-jego głos był pełne goryczy i bólu... Miał nadzieje że Nami to wszytko zrozumie...

- Oh, Simon... - Namida właściwie nie wiedział, co powiedzieć... Czuł, że pocieszenie ten chłopak słyszał już nie raz. Pewnie i on sam to wiedział, jednak czuł się zbyt winny.
- To nie Twoja wina, w żadnym wypadku. Nie mam pojęcia, jak się czujesz, ale... Jeśli musisz, to krzycz, nie trzymaj emocji w sobie... Tylko nie rób sobie krzywdy... To pomaga tylko na chwilę, nie pozwala się wyzwolić ze zła... Krzycz, bij, cokolwiek... - mówił mało składnie, ale teraz nie było to takie ważne. - I wiem, że to trudne... ale musisz uwierzyć, że chociaż fizycznie go nie ma, to... to jest. We wspomnieniach, w sercach... I to jest najlepsze miejsce.
Nie był dobrym pocieszycielem... Ale zawsze umiał słuchać, sam lubił gadać, ale wiedział, ze inni też czasami tak mają, dlatego uważnie słuchał, także teraz. Starał się również pomóc, chociaż nie był pewien, czy mu się uda. Cały czas trzymam dłoń Simona, starając się tym drobnym gestem dodać mu otuchy.

-Niestety wiem ze to nie moja wina...-chłopak westchną,a jego oczy powoli zaczęły wracać do normalnego stanu. Poczuł się dużo lżejszy,gdy powiedział o wszystkim Namidzie...Gdy w końcu komuś powiedział,zdjął z siebie skorupę "twardego faceta".
-Ja już ją sobie robię Nami-wskazał palcem na swoja twarz-Myślisz że dlaczego się nie goi? Bo jej nie pozwalam...Nie chcę żeby znikła. Nie chcę o nim zapomnieć...a boje się ze bez namacalnego znaku,szybciej czy później zapomnę...-znów westchnął. Czuł się kompletnie zagubiony...znowu naszła go ochota na długie spacery po Hogwarcie,albo na wieczne granie na gitarze...
Trzymał cały czas dłoń Namidy...Chyba naprawę pierwszy raz w życiu poczuł,że nie chce zostać sam...

- Nie zapomnisz. - powiedział stanowczo. Wiedział, ze są różne sposoby na pomoc ludziom. Albo trzeba ich wesprzeć ciepłymi słowami, albo nieco gwałtowniej.
Namida chwycił pewniej jego dłoń otworzył ją, kładąc na Simonowej piersi.
- Czujesz? To Twoje serce. I on tam będzie już zawsze, nie zapomnisz go. Nawet, jeśli tak Ci się będzie wydawało, to on zawsze będzie przy Tobie, w Twoim sercu. Póki ono bije, on także będzie. - zapewnił, patrząc Krukonowi prosto w oczy. Sam równie silnie wierzył w to, co mówi, i miał nadzieje, że chłopak go zrozumie.

Simon czuł w swojej dłoni serce. Biło rytmicznie nie przerwanie... Namida miał rację, tak samo jak wszyscy jego znajomi,przyjaciele,a chłopak musiał po prostu uwierzyć,przestać się obwiniać za to co nie było jego winną.:
-Dziekuje Nami...Czemu tylko Ty potrafisz mi przemówić do rozumu?-uśmiechnął się delikatnie po czym przytulił mocno ślizgona,szukając ciepła,dobrze wiedząc ze ten mu to da...Swoją głowę położył na jego ramieniu przymykając oczy..