Gabinet Ministra Magii

Przestronny gabinet otulony przyjemnym dla oka półmrokiem. Małe okienka zasłonięte przez zżółkniałe firanki są jedynym źródłem światła w pomieszczeniu, a gdy promienie słoneczne zastąpione zostaną przez księżyc na hebanowym biurku oprócz stosu papierów porozrzucanych po całej jego powierzchni można dostrzec małą świecę, której płomień pomaga mężczyźnie dojrzeć drobne literki, którym zasypane są pergaminy. Na przeciw biurka tak jak i za nim stoją dwa, niewygodne krzesła o wdzięcznej ciemnobrązowej barwie. Są to jedyne meble jakie znajdują się o owym gabinecie, bowiem obecny Minister Magii wielbi prostotę i nade wszytko przekłada skromność, której mu nie brakuje.

Wkroczył do Ministerstwa pod postacią osobistego asystenta ministra. Z łatwością osiągnął ten cel porywając prawdziwego zastępcę, ogłuszając i dorzucając kilka włosów do wcześniej przygotowanego eliksiru wielosokowego. Był ubrany w jego ubranie, miał jego teczkę ze wszystkimi dokumentami. Słowem był właśnie sobowtórem asystenta. Wszedł do windy po drodze witając z tuzin osób. Kiedy w końcu złote kraty otworzyły się na jego pietrze wyszedł z windy i skierował się do gabinetu ministra. Kiedy doszedł do drzwi zapukał delikatnie i wszedł. - Dzień dobry Panie Ministrze. Przywitał się i w drzwiach skłonił głowę, po czym zamknął za sobą drzwi i usiadł przed biurkiem Ministra

Oczekiwał swojego asystenta już od dłuższego czasu i choć usilnie począł ignorować spóźnienie nienagannego dotąd pracownika jedna z jego dłoni mimowolnie wystukiwała nierówny rytm na drewnianym biurku, a oczy wędrowały do zegarka zawieszonego naprzeciw. Na Merlina, za dużo mu płaci ! Mógł przecież domyślić się, że zbyt duże zarobki wpłyną kiedyś na pracę asystenta.
Już dzierżył w dłoni pióro i z zamiarem napisania pisemnej skargi prawie skaził czarnym atramentem nowy pergamin. W porę jednak usłyszał nieśmiałe uderzanie o ciężkie, metalowe drzwi, które chwilę później uchyliły się ukazując postać niesfornego pracownika. Nie zdążył zając nawet miejsce naprzeciw Ministra, a już mógł dostrzec jego niezadowolone spojrzenie.
- Dzień dobry Williamie. - Odparł automatycznie odkładając pióro na brzeg biurka. - Nie tolerujemy spóźnień.

No tak spóźnił się. Trzeba to wytłumaczyć. - Bardzo przepraszam Panie Ministrze, ale jeszcze dziś rano kończyłem projekt, który chciał Pan mieć na dzisiaj. Powiedział z miną winowajcy, po czym sięgną do swej teczki i wyjął odpowiedni plik pergaminu. - Proszę to praca, o którą Pan prosił. Wręczył mu pergamin. - Obiecuję, że to się nie powtórzy.
Zapewnił ministra, po czym musiał się przyznać sam przed sobą, ze aktorstwo to jego powołanie.

Ministrowi Magii nawet przez myśl nie przeszło, że właśnie siedział przed nim osobnik ściągany listem gończym za używanie zaklęć niewybaczalnych na dzieciach. Panicz Grief był jednym z powodów jego przedwczesnego łysienia. Wszak był przestępcą torturującym dzieci o niesamowitej sile. Nie każdemu udaje się zbiec najlepszym aurorom z ministerstwa. Do dziś nieodgadnioną zagadką było jak udało mu się to zrobić, a jego imię owiane było strachem przy rozmowach pracowników MM na korytarzach.
- Dziękuje Williamie. - Skinął w jego stronę głową i wyciągnął grube paluchy po plik drobno zapisanych papierów, których oczekiwał. - Niezwłocznie się z nim zapoznam.
Choć projekt o którym była mowa był ważny mógł zaczekać dlatego też mężczyzna odrzucił go na bok i ponownie skupił się na zajęciu, które przed chwilą mu przerwano. Zaniepokoił go tylko brak hałasu, a konkretniej odgłos zamykanych drzwi, a gdy podniósł wzrok spostrzegł, ze asystent nadal spoczywa na swoim miejscu i ani myśli się z niego ruszyć.
- Na Merlina William. - Upomniał go zdzierając z nosa delikatne oprawki okularów. - Proszę, wyjdź.

Słysząc, że Minister go wyprasza wstał posłusznie, powiedział. - Tak Panie Ministrze. I odwrócił się idąc w stronę drzwi. Teraz była jego szansa. Był w połowie drogi do drzwi i nie zatrzymując się udał, że drapie się prawą ręką w lewe ramię, kiedy rękę opuścił różdżka już się w niej znalazła . Kiedy już się to stało błyskawicznie odwrócił się w stronę pogrążonego już w pracy ministra myśląc. - Imperio! Nie było szans na unik, z pozycji siedzącej. Zaklęcie musiało dojść do celu. Cała akcja była wykonana nadspodziewanie cicho. Tak cicho, że człowiek przechodzący akurat obok drzwi gabinetu nie mógłby usłyszeć co dzieje się w środku.

Michael nie musiał nawet kryć się z faktem, że nie zamierza opuszczać gabinetu, bowiem mężczyzna był tak przejęty śledzeniem wzrokiem kolejnych zdań, że nie zauważył nawet kiedy William, a raczej tylko jego sobowtór, podniósł się z miejsca. Wywnioskował to tylko i wyłącznie po podłodze, która zaskrzypiała w chwili gdy mężczyzna naparł na nią swoim ciężarem.
Jeszcze tylko jedna sprawa nie dawała mu spokoju i męczyła jego myśli nie dając im skupić się na danym mu zadaniu. Kolejne literki zlewały się ze sobą, a on mimochodem zagalopował się i odbiegł w głąb swojej podświadomości. Oczywiście ! Miał przecież dla swojego asystenta jeszcze jedno, niezwykle ważne zadanie nie cierpiące zwłoki.
- Ah i... - Podniósł wzrok w momencie w którym w jego osobę wycelowana była różdżka z całą pewnością nie należąca do Williama. Nie zdążył nawet wydać z siebie jęku czy też jakkolwiek zareagować. Biały promień już pomknął w jego stronę godząc go prosto w pierś i swoją gwałtownością strącając go z krzesła. Imperio całkowicie uwięziło jego duszę i wolną wolę wewnątrz nie dając jej ujścia w słowach czy w czynach.

Uśmiechną się drwiąco., po czym nakazał Ministrowi. - Ma Pan zachowywać się normalnie i usprawiedliwić moje wyjście. Poza tym wydaj Pan kilka ustaw i wznów Pan komisję rejestracji mugolaków. Dał zadania Ministrowi szeptem, i podniósł usadzając w fotelu przy biurku. Był bardzo zadowolony, po chwili sobie przypomniał, że musi się wymknąć z Ministerstwa, zanim czas działania eliksiru minie. Spojrzał na zegarek miał jeszcze dwadzieścia minut. Wyprostował się, spojrzał ostatni raz na Ministra, po czym już odwrócił się w stronę drzwi i skierował ku nim kroki

Z pomocą Williama, choć jego tożsamość była w tej chwili wątpliwa, znów powrócił do poprzedniej pozycji. Jeszcze kilka minut zajęło mu uspokojenie oddechu. Klatka piersiowa falowała coraz szybciej i jak na złość serce kołatało w niej jakby chciało się niezwłocznie wyrwać.
Polecenie wydane przez mężczyznę dotarło do niego, wyraźniej niż by tego oczekiwał, i pozostało w jego głowie nie pozwalając skupić się na niczym innym jak tylko na wykonaniu go. Już w myślach ułożoną miał mowę o powodzie szybkiego wyjścia Williama. Dłoń mimowolnie chwycił pióro i poczęła kreślić na nowym pergaminie powołanie komisji rejestracji mugolaków.Och, ileż by dał by dłoń w tej chwili zatrzymała się i zaprzestała wypisywać te absurdy !

Blake wstąpił do gabinetu ministra magii kilka minut po tym, jak wparadował tam jego znajomy czarodziej Grief. Wiedział, co powinno się stać w tym pokoju, czuł, że mogło się udać. Gdy zobaczył obu Panów był już pewien, że plan został wykonany.
- Dzień dobry Panom! - skłonił się lekko.
- Widzę, że Pan Minister nie jest w najlepszej formie fizycznej... jak i psychicznej. A ja jako lojalny pracownik Ministerstwa bardzo się tym przejmuję. Co myślisz o tym, przyjacielu - zwrócił się do Michaela- aby Pan Minister uczynił moją skromną osobą zastępcą ministra ze wszelkimi uprawnieniami? Myślę, że powinienniśmy czasowo na tę najważniejszą posadę w świecie czarodziejów delegować kogoś zdolniejszego. Z pewnością Pan Minister się zgodzi i nada mi takie uprawnienia, prawda?

Kiedy był już przy drzwiach i sięgał ku klamce nagle owe drzwi otworzyły się. Przestraszył się, lecz kiedy zobaczył Caspra od razu się uspokoił. Kiedy jego przyjaciel wypowiedział wszystko co miał do wypowiedzenia Mike odwrócił się w stronę mężczyzny znajdującego się pod Michaelową kontrolą. - Och tak Panie Ministrze. Pan Blake ma bardzo dobre rekomendację i sądzę, że poradzi sobie z tym zadaniem. pieścił się z Ministrem tylko po to aby zbić z tropu kogoś kto mógłby akurat przechodzić. W tym czasie w myślach powiedział. - Odstąp Panu Blake'owi swoje stanowisko. Wydał Ministrowi polecenie.

Z samego ranka, przytłoczony ciężarem dnia wczorajszego Gareth pojawił się w Ministerstwie o tej samej porze co zwykle, wcześniej wypijając kubek, dobrej mugolskiej kawy. Przytakiwał każdemu kto obdarzył go grzecznym 'dzień dobry' i tradycyjnie uśmiechnął się do bliskiego mu pracownika z biura klasyfikacyj magicznych stworzeń. Zachowywał się dokładnie tak jak każdego innego poranka. Trudno było dostrzec choć jeden podejrzany szczegół w zachowaniu ministra, toteż jego wewnętrzne rozdarcie pomiędzy rozkazem wydanym przez Michaela, a poczuciem zła jakie czaiło się w jego planie powiększało się z sekundy na sekundę.
Zamknął się w swoim gabinecie by ponownie zając się zapisywaniem kolejnych pergaminów. Nie podniósł wzroku znad arkuszu nawet gdy usłyszał głos Caspera. Oczywiście, spisek ! Jak mógł nie zorientować się, że jego ludzie także postanowią zamieszać się w ten brudny interes. Nawet fala goryczy zalewająca jego dobre serce nie mogła jednak równać się z niewidzialną siłą kontrolująca każdy jego ruch.
- Oczywiście. - Uciął krótko wywód, wydawałoby się lojalnego, pracownika Ministerstwa. - Spiszę oświadczenie. Będzie gotowe w południe.
Odruchowo odrzucił pergamin, który jeszcze przed chwilą maltretował czarnym tuszem i przyciągnął nowy by teraz go zapełniać starannym pismem.

- Bardzo się cieszę. Odpowiedział z małym uśmieszkiem. Spojrzał na zegarek, gdyż musiał wiedzieć kiedy się ulotnić. Osiemnaście minut to sporo pomyślał sobie i poklepał Caspra kilka razy po plecach oczywiście nie za mocno nie za lekko lecz w sam raz. Dopiero teraz spostrzegł, ze ciągle trzyma różdżkę w ręku, więc schował ją do wewnętrznej kieszeni szaty. Usiadł na krześle, które niedawno opuścił i czekał, aż minister skończy pisać oświadczenie.

Dwoje mężczyzn najwyraźniej nie miała zamiaru opuszczać gabinetu póki nie dostaną owego dokumentu, więc Minister nie mając wyboru począł sporządzać odpowiednie oświadczenie, które wyjaśniłoby jednocześnie dlaczego postanawia usunąć się w bok i dać działać innym i uspokajało magiczną społeczność. Dokładnie wyjaśnił, że zmęczenie i wiek nie pozwalają mu pracować tak jak dawniej. Uwzględniwszy długie zdanie o odpowiedzialności panicza Blake zakończył pisać. W dolnym rogu zamaszystym ruchem złożył swój podpis tak by dokument nie wzbudził podejrzeń. Zajęło mu to kilkanaście minut, a nie, tak jak wcześniej oznajmił Michaelowi i Casperowi , godzin.
- Skończone. - Oznajmił pedantycznie odkładając pióro obok innych. Odchrząknął cicho i podniósł się z miejsca, zastanawiając się jednocześnie komu powinien dokument oddać. Zdecydował się na Griefa i po chwili podał mu pismo, a następnie znów oddalił się by spocząć na wygodnym fotelu.

Wstał i wziął pismo od ministra. - Dziękuję bardzo. Powiedział i po raz kolejny spojrzał na zegarek jeszcze 9 minut trzeba się zmywać. - Panie Ministrze proszę jeszcze wysłać sowę do Proroka Codziennego, aby opublikował zmianę Ministra Magii. zakończył i opuścił gabinet. szedł w miarę szybkim krokiem. Kiedy wyszedł z Ministerstwa pozostały mu jeszcze 2 minuty. Deportował się z donośnym trzaskiem.

Szedł po czerwonym dywanie. Korytarz był puściutki. W końcu doszedł do drzwi gabinetu ministra. Otworzył je cicho, wśliznął się do pokoju i szybko je za sobą zamknął. Zdjął z siebie zaklęcie kameleona i wycelował różdżkę w Ministra wypowiadając w myślach. - Silencio! Minister momentalnie zamilkł. Mike uśmiechnął się do niego perfidnie i ciągle z wycelowaną w niego różdżką usiadł na krześle na przeciw jego biurka. Felix Felicis działał. Mroczny Mistrz czuł się dzięki temu pewnie i luźno. - Witam Panie Ministrze.Jak tam na nowym stanowisku?.

Nowy minister magii dopiero co objął swoje stanowisko i przez te całe zamieszanie ostatnio, miał mnóstwo, przede wszystkim papierkowej, roboty, więc wcale nie uśmiechała mu się następna rozmowa z jakimś nadpobudliwym pracownikiem, a właśnie o nim pomyślał kiedy drzwi zaczęły się otwierać. Bez pukania! No, co za maniery. Ferrero trochę się zdziwił, kiedy z początku nikogo nie zobaczył. Po chwili pojawił się mężczyzna z różdżką w dłoni, w dodatku wycelowaną w niego. Wcale mu się to nie podobało, więc tak na wszelki wypadek nacisnął kolanem guzik ukryty pod biurkiem. Doskonale wiedział jaka sytuacja miała tu miejsce ostatnio i nie zamierzał teraz za bardzo ryzykować.
Ferrero spokojnie wyciągnął różdżkę i zdjął z siebie zaklęcie. Wiedział, że za chwilę pod drzwiami pojawią się aurorzy, gotowi w każdej chwili interweniować.
- Witam, pana - zdobył się nawet na uśmiech. - Wszystko bardzo dobrze się sprawuje. Z kim mam przyjemność?

Wstał z krzesła. - Panie Ministrze proszę wstać i rzucić różdżkę na podłogę, a ręce podnieść na wysokość ramion. Powiedział, po czym po chiwli stwierdził iż jest to zbyteczne. Machnął krótko różdżką wycelowaną w Ministra i w myślach wypowiedział. - Bubbleforce! Zaklęcie strzeliło w Ministra. Po chwili skierował różdżkę w stronę drzwi i mruknął. - Colloportus! Usłyszał kilka metalicznych szczęknięć. Drzwi były zamknięte. Spojrzał na Ministra, a w jego oczach była żądza mordu.

Zmarszczył brwi, nie rozumiejąc do końca o co tu właściwie chodziło. Kiedy facet się podniósł, Ferrero sam też wstał, cofnął się kilka kroków i uniósł w jego stronę różdżkę.
- Nie wiem co pan sobie wyobraża tak się do mnie zwracając, ale z pewnością nie pozwolę panu zrobić czegokolwiek, co może mieć zły wpływ na społeczeństwo czarodziejów... - zaczął, co jak uznał po chwili, nie było potrzebne, bo nim jakkolwiek zdążył zareagować, został otoczony dziwaczną bańką uniemożliwiającą rzucanie zaklęć. Próbował w końcu! Zauważył też, że drzwi zostały zamknięte, ale dobrze wiedział, że to nie powstrzyma aurorów, przecież zwykłe Alohomora i po sprawie.
Kopnął krzesło, przed którym nadal stał, a kiedy tylko te spadło na ziemię robiąc przy tym nieco hałasu, drzwi otwarły się, a do środka wbiegło kilku aurorów. Jedno zaklęcie później Michael został pozbawiony swojej różdżki, która teraz bezpiecznie spoczywała w dłoniach blondwłosego czarodzieja, stojącego w drzwiach.

No tak. Cholera. Został pozbawiony różdżki. Jednak odwrócił się błyskawicznie i skoczył ku aurorowi, który trzymał jego różdżkę. Widocznie ani on, anie jego towarzysze nie spodziewali się czegoś tak głupiego z jego strony, a Felix mu jeszcze w tym pomógł. Uderzył aurora z całej siły w nos i usłyszał odgłos kruszenia się. Wyrwał obie różdżki swoją i aurora. Miał teraz dwie. Obydwie wycelowane w jego towarzyszy. Po chwili jedną różdżkę skierował w stronę Ministra. - Rzućcie różdżki bo on zginie! Krzyknął Nadal celował jednął różdżką w nich drugą w Ministra. Kiedy się wachali wykorzystał to i krzyknął. - Mortaddin! Wszyscy upadli martwi tak jak stali.

Blondwłosy auror jęknął z bólu i złapał się za krwawiący nos, wycofał się do tyłu, bo bez różdżki i tak wiele zdziałać nie mógł, a jego miejsce zastąpił inny, do tej pory czekający pod drzwiami. Czyli wciąż pełny, nieuszkodzony skład. Wszyscy mężczyźni wciąż stali w wyciągniętymi różdżkami, tylko jeden z nich zawahał się po słowach czarnoksieżnika. Ten stojący z boku powiedział coś bezgłośnie do wciąż trwającego w tej samej pozie ministra magi.
Ktoś krzyknął z korytarza kiedy trzy osoby padły martwe. Do środka weszła jeszcze dwójka oraz ten trzeci, blondyn, bez różdżki, tylko tym razem chroniła ich mocna tarcza, z każdej strony.
Jeden z mężczyzn rzucił zaklęcie, ale nie na czarnoksiężnika, a Ferrera, który od razu został uwolniony. W tej samej też chwili walnął "Bobmardą" w sufit, a inny auror rzucił "Incarcerous" na szalonego faceta. Wszystko wydarzyło się w przeciągu kilku sekund.

Rzucił się w bok unikając spadającego sufitu i zaklęć. Wskoczył za przewrócone biurko.
Korzystając z zamieszania Wycelował różdżkę w Ministra i mruknął. - Petrificus Totalus! Po czym skierował różdżkę na kłębiących się aurorów i krzyknął. - Expulso! A zaraz po tym. - Bombarda! Aurorzy, którzy stali w promieniu zaklęcia zostali odrzuceni, a podłoga pod stopami pozostałych wyleciała w powietrze. Czuł, że eliksir stopniowo traci moc. Teraz miał szczęścia w opór, ale z każdą chwilą było go coraz mniej. Ponad to Mortaddin go trochę wyczerpał. Skierował różdżkę na jednego z aurorów stojących z boku. - Confundo! Zdezorientowany czarodziej zaczął bić zaklęciami w swoich. To była bitwa.
Po kilku minutach zaciekłego bronienia się Mike wycelował różdżkę w Ministra i mruknął. - Imperio. Rozkazał mu siedzieć cicho. Michael dyszał ciężko. Był zmęczony, bardzo zmęczony, ale nie da się złapać o nie.

Ferrero zrobiła krótkie "aaa" i z gracją, padł spertyfikowany na fotel.
Nie wiadomo czy Michael Grief był ślepi czy głupi, ale zaklęcia jakoś nie podziałały na aurorów, gdyż wciąż chronieni byli mocą tarczą. A to psikus, żadne z jego zaklęcie nie przyniosło żadnych efektów i trójka mężczyzn dalej sobie tam stał i gapiła spod zmarszczonych brwi na czarnoksiężnika. Ten gruby, z okularami na nosie, wychylił się trochę zza tarczy i zaczął celować zaklęciami. Oszałamiające, wiążące... same podstawy, ale jakże przydatne.
Tymczasem Minister Magii dostał zaklęciem niewybaczalnym. Miał siedzieć cicho i siedział, w końcu nadal spertyfikowany za bardzo nie miał możliwości, żeby się ruszyć! A do mówienia potrzebny ruch języka i szczęki.
Korzystając ze zmęczenia Griefa, gruby auror strzelił w niego Expellirmusem i Incarcerousem.

Był w trudnej sytuacji. Na szczęście był ukryty za zwalonym biórkiem, więc zaklęcia nic mu nie zrobiły. Nie może rzucić kolejnego zaklęcia niewybaczalnego, bo straci kompletnie siły. Jednak wpadł na pewien pomysł. Wydał ministrowi polecenie(niewerbalnie), aby następnego wieczoru podpisał dokument o zrzeczeniu się urzędu i przekazaniu go właśnie Michaelowi. W następnej chwili wycelował różdżkę w sufit nad aurorami i mruknął. - Bombarda! Sufit zawalił się na obrońców ministra. Mike wstał i wybiegł z gabinetu.
Chciał jak najszybciej opuścić ten szajs. Wiedział, że zaraz zjawi się tu całe ministerstwo zwabione hałasem. rzucił na siebie zaklęcie kameleona i w pośpiechu opuścił gmach. Po chwili deportował się.

z/t

Gdyby aurorzy wciąż nie mieli utworzonej w okół siebie tarczy, to pewnie ciężko by z nimi było, ale w takiej sytuacji, gruzy jedynie ich przygniotły zatrzymując się tuż nad, a bariera światła zaczęła coraz bardziej niebezpiecznie migotać. To wystarczyło, żeby całkowicie odwrócili uwagę od czarnoksiężnika, zresztą i tak nie mieli jak go teraz atakować. Podczas gdy dwóch mężczyzn starało się jak najdłużej utrzymać tarczę, trzeci zajął się odsuwaniem szczątków sufitu. W końcu im się udało i natychmiast rzucili się do Ferrera, żeby zobaczyć co się z nim stało. Nie wyglądało na to, żeby było mu cokolwiek poza spertyfikowaniem, więc natychmiast odwrócono zaklęcie.
Potem posprzątano gabinet, sprawdzono czy Grief aby na pewno opuścił Ministerstwo Magii i zajęto się dokładnym przesłuchiwaniem ministra, co do sytuacji która miała miejsce. W końcu, ustalono, że przynajmniej przez jakiś czas był pod działaniem Imperiusa, a że nie wiadomo było czy nadal pod nim jest, to wolano dmuchać na zimne, szczególnie znając wcześniejsze wyczyny Griefa. Ferrero został zwolniony ze swojego stanowiska, by powrócić do uroczego mieszkanka, gdzie czekała na niego żona z dwójką dzieci. Niebawem miano wybrać nowego ministra magii, ale póki co jego stanowisko objął zastępca, Raphael Horse.

Nolan nerwowo krążył po gabinecie coś do siebie pomrukując. Najwyraźniej był zamyślony. Ten list go niepokoił, początkowo myślał, że to jakiś żart, lecz nie mógł tego zignorować. Co więcej w jego biurze było wiele cennych dokumentów. Wyciągnął różdżkę i wycelował w sklepienie gabinetu.
- Cave Inimicum - mruknął mając nadzieję, że alarm w razie włamania przywoła do biura pozostałych pracowników.
- Protego Totalum - ci co, wiedzieli gdzie jest jego biuro pewnie nie będą mieli większego problemu z odnalezieniem go. Drzwi do pomieszczenia zasklepiły się, znikły zupełnie.
- Discerio - jego stryj pracował jako łamacz zaklęć i klątw, dlatego nauczył go przede wszystkim ostrożności i dbałości o zabezpieczanie się. Kolejna kopuła ochraniająca gabinet osnuła całe pomieszczenie.
- Defigo- mruknął pod nosem wzmacniając swój ostatni czar, ale czy to będzie koniec czarowania? Poszerzył aurę wykrywającą.
- Fianto Duri - chciał mieć czas na reakcję w razie gdyby właśnie przesiadywał w biurze i ktoś chciał się do niego zakraść, te zaklęcie również wzmocnił za pomocą Defigo.
-Tueri abi - to zdawało się być końcem czarowania. Schował różdżkę do kieszeni garnituru i wyszedł przed gabinet. Rzucił jeszcze jedno zaklęcie Colloportus i wyszedł.


z/t

Spoiler: