Staż cz. 1, rok 2003

Opuszczając szkołę, chcę rozpocząć karierę aktora, ale wcale nie jest to takie łatwe - uruchamiam mugolskie kontakty, a także robię wszystko, by złapać coś w świecie czarodziejów. Staż w teatrze wydaje mi się dobrym wyborem - nawet jeśli mam tu zmywać podłogi i stać na kasie, to jednak teatr to teatr. Chcę być blisko tego świata i nabyć znajomości, a każdy, nawet ktoś taki jak ja, musi od czegoś zacząć.

Praca okazuje się ciężka, ale zaskakująco satysfakcjonująca. Już od początku mnóstwo czasu spędzam z aktorami, pomagam w ważnych sprawach, mam prawo głosu. Najwięcej godzin spędzam na kasie teatru, ale zdarza się, że robię coś artystycznego. Pomagam w dekoracjach, zastępuje chorego inspicjenta, a nawet statystuje. Rola drzewa numer 5 nie jest specjalnie porywająca, ale robię co mogę, by mnie docenili i zauważyli.

I tak się dzieje. Moje pomysłu są doceniane, a ja widzę szanse, że może uda mi się tu zakotwiczyć na stałe. W końcu dostaje moją pierwszą w życiu premię - 20 galeonów. Wydaje mi się jakby to był milion, nigdy tego nie zapomnę.

6

Czy Adela z własnej woli poszłaby na zajęcie aktorskie? Pewnie nie, ale powiedzmy sobie szczerze – ten szalony prezent od ojca był świetnym powodem, by przeżyć kolejną przygodę. Rodzice, widząc, że dziewczyna nieszczególnie wie jaki obrać kierunek w życiu, często wymyślali dla niej tego typu upominki – kursy, dodatkowe zajęcia i warsztaty, które mogłyby ją do czegoś zainspirować. W 99% te pomysły kończyły się beznadziejnie, ale przynajmniej Honeycottówna miała przednią zabawę i kolejne wspomnienia do swojej jakże licznej kolekcji.
To nie był jakiś długotrwały kurs, raczej jednorazowe, kilkugodzinne zajęcia z emisji głosu i improwizacji, które w jej ocenie były raczej zlotem fanek przystojnego aktora, który je prowadził. Adela, w przeciwieństwie do większości dziewcząt nie była typem groupie, nie mdlała przy sławnych ludziach i zdecydowanie preferowała swoich rówieśników, dlatego udając się na zajęcia do niejakiego Cartera, skupiała się wyłącznie na tym, by spróbować czegoś nowego. Nie obchodził ją jakiś gwiazdor.
Tego dnia udała się do teatru. Na sali były prawie same kobiety, w głównej mierze dziewczęta, ale też starsze babeczki, na oko dobiegające czterdziestki, czy nawet pięćdziesiątki. Adela próbowała nawet do nich zagadać, ale wszystko wskazywało na to, że żadna z nich nie przyszła tutaj na warsztaty, tylko na spotkanie z tym aktorem i właścicielem teatru. Honeycottówna poczuła się dziwnie, bo chyba po raz pierwszy była najbardziej ambitną osobą w pomieszczeniu.

@William Carter

Wiele osób zadaje mi pytanie, dlaczego w ogóle organizuję warsztaty teatralne. Unikam odpowiedzi, w której mógłby zrzucić to na sentyment, tonięcie w przeszłości, czy inne wspomnienia. Wolę mówić ludziom, że chodzi o pieniądze. To przekonuje wiele osób, bo jednak, żeby teatr dobrze funkcjonował musi mieć odpowiedni budżet, a ja lubię dobrze żyć i nie mógłbym do tego dokładać, niezależnie od miłości do tego przybytku. Drugi powód: dziewczyny i kobiety. Nie ma lepszego miejsca na polowanie niż miejsce, gdzie tak chętnie przychodzą moje fanki - zaślepione, absolutnie oddane i totalnie niewyobrażające sobie, że wcale nie jestem tak fajnym typem. Oczywiście, czasem lubię gdy kobieta jest niedostępna, ale bez przesady - mam mało czasu, a urabianie trwa. Fanka jest natychmiast, dostępna na jedno słowo.

Wchodzę na salę, co wywołuje entuzjazm zgromadzonych uczestniczek (i nielicznych uczestników) spotkania. Na wszelki wypadek podąża za mną ochroniarz, ale nie jest to potrzebne. Witam się wylewnie, szukając wzrokiem najładniejszych panienek, które po kursie odnajdę na wizzbooku. Uśmiecham się, czuje się fenomenalnie, co w moim życiu jest dość rzadkie.

I to nagle pęka. Między tym tłumem kobiet dostrzegam Ciebie.

- Phyllis? - chcę krzyknąć, ale nie robię tego, bo dojmująca świadomość śmierci dotyka mnie ze zdwojoną siłą. Nie jesteś Phyllis, to niemożliwe. Zapewne po przyjrzeniu się, dotrę do myśli, że nawet nie jesteś do niej aż tak podobna.

W tym jednak momencie mina mi rzednie, nie mogę oderwać od Ciebie wzroku, na moment niemal zapominam, że nie jesteśmy sami na sali.

Uświadomienie sobie, co właśnie robię zajmuje mi chwilę. Ogarniam się, przyjmuję znów plastikowy uśmiech i witam się z uczestnikami warsztatu, choć ledwo stoję na nogach, a mój język plącze się niemiłosiernie.

Widziadła: Gnie
Scenariusz: -

W końcu gwiazdor wszedł, a Adelę niemal zemdliło od tego, jaką pewnością siebie epatował. Ten mężczyzna ewidentnie wiedział, że te kobiety go pragną, co totalnie obrzydziło Adeli ten warsztat i przypomniało, dlaczego tak często odrzucali ją sławni ludzie.
W oczekiwaniu na rozpoczęcie kluczowej części zajęć, dostrzegła jednak, że głupkowaty uśmiech zniknął z twarzy Cartera. Jego buzia, pozbawiona lekko obleśnego wyrazu, stała się nagle zupełnie inna, jakby prawdziwsza i zdecydowanie ładniejsza. Ich spojrzenia się spotkały, a dziewczyna nie mogła pozbyć się wrażenia, że aktor w dość dziwny sposób się w nią wpatruje. Może było to złudzenie, ale trwało na tyle długo, że poczuła dość duży dyskomfort.
Po chwili jednak obleśny, sztuczny uśmiech wrócił na twarz Cartera, a Adela uznała to dziwne spojrzenie za własną imaginację. Mimo to atmosfera zrobiła się gęsta, a ona żałowała, że zgodziła się iść na ten cały warsztat.

Widziadła: B

Sprawdzam obecność, starając się za wszelką cenę nie spoglądać na Ciebie, choć gdy dochodzę do Twojego nazwiska, nasze spojrzenia ponownie się krzyżują, a ja przeżywam piekielne męki, starając się nie zwariować. Chcę za wszelką cenę podejść, by dokładnie przebadać Twoją zmysłową buzię i upewnić się, że wcale nie jesteś podobna do Phyllis, tak bardzo jak mi się wydaje.

Adeline - zachwyca mnie to imię, tak subtelne i eleganckie w swej wymowie. Czuję jak popadam w obsesję i jedyne, co może uchronić mój rozum to ucieczka stąd. A jednak muszę zostać, choćby, by utrzymać ten kurewski teatr. Wciskam więc na twarz uśmiech i zgodnie z przeznaczeniem tego dnia, każę ustawić się wszystkim uczestnikom w rzędzie, następnie zalecając ćwiczenia rozgrzewające aparat mowy. Ucieczka powinna mnie uratować, odciąć od urojeń i obsesji, ale staram się jak najbardziej profesjonalnie wykonać swoją pracę.

Gdy instruuje całą tę salę ludzi jak masować szyję i żuchwę, myślę tylko i wyłącznie o tym jakby to gładzić palcami Twoją gardziel. Gdy pokazuje rozgrzewające ćwiczenia języka, zastanawiam się jakby to było spotkać Twój język i ruszyć z nim w rany. By odwrócić uwagę od napierającej na mój rozum obsesji, wiodę wzrokiem po innych kobietach, szukając jakiejś ciekawszej twarzy, którą mógłby zapełnić swoje myśli i wieczór.

Wszystkie są puste i bez znaczenia. Ochujałem do reszty.

- Adela - poprawiła, gdy Carter przeczytał jej imię i nazwisko. Oczywiście, rodzice wykupując kurs wpisali pełne dane Gryfonki, ale Honeycottówna nie lubiła imienia Adeline, uważając je za zbyt poważne i niepasujące do jej beztroskiego charakteru.
Niemniej, mężczyzna w końcu skupił się na swojej pracy, pokazując ćwiczenia rozgrzewające aparat mowy, a także ułatwiające oddychanie. To w gruncie rzeczy nawet zaciekawiło dziewczynę, szczególnie gdy nie musiała na niego patrzeć. Miała jednak nadzieję, że dalsza część warsztatu dostarczy jej bardziej emocjonujacych wrażeń, bo na razie to całe aktorstwo było absolutnym rozczarowaniem.
Oczywiście, tak naprawdę jej rozczarowanie przyszło, nim zdążyła cokolwiek zrobić, ale to była Adela - jej entuzjazm zazwyczaj nie trwał zbyt długo, więc jeśli cokolwiek miało ją jeszcze utrzymać na tych zajęciach, to Carter musiał postarać się bardziej.

@William Carter

Wzdrygam się słysząc okaleczoną wersję Twojego imienia, choć muszę przyznać, ze głos masz wyjątkowo przyjemny. Staram się jednak o tym nie myśleć, skupiając się z całym sił i pozostałych skrawków rozumu na tym, by poprawnie przeprowadzić zajęcia.

Raz po raz podążam między uczestnikami, poprawiając ich technikę rozgrzewania jamy ustnej. Od razu zauważam, że Ty robisz to zaskakująco dobrze, jak na osobę, które (wedle mojej wiedzy) nie miała doświadczenia w tej dziedzinie sztuki.

Po klasycznej porcji ćwiczeń, decyduję się jeszcze na ćwiczenia dykcyjne. Wybieram takie, które są dość proste do zapamiętania, a jednocześnie zawierają duże nagromadzenia trudnych głosek, tak by wymusić na adeptach aktorstwa realne ćwiczenie języka i wyjście poza strefę komfortu. Nie znoszę seplenienia i wad wymowy, więc jeśli spotkam się z jednym albo z drugim to bez cienia wątpliwości stracę kontrolę nad sobą, co w obecnych okolicznościach jest wysoce niewskazane.

Z dużą starannością pokazuję ćwiczenia, choć wiem z doświadczenia, że połowa to spierdoli. Ale taka praca, trudno. Powstrzymuję się, żeby nie patrzeć w Twoją stronę.

Piosenki zadane przez Cartera wydały jej się idiotyczne - co niby miała zyskać, śpiewając jakiejś blubry o owcach czy jamniczkach? Dopiero gdy rozpoczęła śpiewanie i niemal nie połamała sobie języka, zrozumiała, o co chodzi w tym ćwiczeniu. Wszystko wskazywało na to, że ten buc faktycznie miał jakąś tam wiedzę, tylko nie za bardzo umiał przekazać ją w przystępnej formie, ani tym bardziej wyjaśnić - co jest co.
Pierwsze trzy albo nawet cztery próby były dla Honeycottówny przeklętą katorgą. Język jej się plątał i nie mogła sobie poradzić z nagromadzeniami głosek. Oczywiście, na co dzień mówiła dość szybko, ale to nieszczególnie pomagała w kwestii ćwiczeń dykcyjnych. Gdy paplała swoje bzdurki, to przecież nikt jej nie sprawdzał, ani nie przejmował się, gdy nie odpowiednio wymówiła zbitkę -sth.
Sam Carter dawał jej wyjątkowo dziwny vibe. Nie do końca była w stanie ocenić, o co w tym wszystkim chodziło.

Wdech, wydech. Nie patrz na nią Carter.

A jednak to robię, po przyjrzeniu się pozostałym adeptom i adeptkom sztuki aktorskiej, podchodzę bliżej, pod pozorem kontroli Ciebie, by poprawić błędy robione w rozgrzewce aparatu mowy. Nie masz za dobrej dykcji, ale nie widzę w tym problemu, bo wszystko jest do wyćwiczenia. Nawet nie obchodzi mnie teraz, czy masz talent aktorski.

- Adeline, bierz głębsze oddechy, będzie Ci łatwiej utrzymać tempo - mówię powściągliwie, powoli przeciągając każdą głoskę, tak by mieć chwilę dłużej na zlustrowanie Twojej twarzy. Z bliska widzę, że nie jesteś tak podobna do Phyllis jak mi się zdawało. A jednak - postura, jasne włosy, ciepły uśmiech dosięgający oczu. Wydaje mi się, że jest w Tobie podobna energia, choć pewnie oceniam Cię pochopnie, biorąc pod uwagę mój spaczony umysł.

Odchodzę od Ciebie i dobieram wszystkich uczestników kursu w pary do improwizacji. Każdy dostaje karteczkę z jednym zdaniem, które opisuje jego scenę. Daję kilka krótkich wskazówek i daje czas na przygotowanie, gotowy z pełną surowością skomentować każde sceniczne potknięcie.

- Adela - poprawiła go po raz kolejny, coraz bardziej irytując się tymi zajęciami i obcowaniem z nierozgarniętym bucem. Całe szczęście, wszystko wskazywało na to, że ta paskudna rozgrzewka dobiegła końca i mieli w końcu przejść do sensownych ćwiczeń.
Na całe szczęście, Honeycottówna została dobrana w parę z niewiele starszym mężczyzną, który faktycznie był zainteresowany zajęciami, a nie tak jak większość uczestników - nadętym aktorzyną. Czy tam reżyserzyną. A chuj go wie.
Adela wraz ze swoim partnerem wylosowała kłótnię małżeńską. To było całkiem ciekawe doświadczenie - mimo iż mieli improwizować, wykorzystali moment na wspólne ustalenie startu. Zdecydowali zagrać małżeństwo z wieloletnim stażem, dla którego drobna sprzeczka będzie katalizatorem do pokłócenia się o dawno skrywane problemy.
Gdy weszli na scenę, Adela miała moment zawahania, lecz gdy już zaczęli grać, niemal od razu wczuła się w rolę. To było naprawdę ciekawe doświadczenie, z perspektywy tak młodej osoby wymagające dużo wyobraźni i podążania za swoją intuicją.
Na całe szczęście, jej partner był równie mocno zaangażowany w ćwiczenie, więc finalnie poszło im naprawdę nieźle i dynamicznie - oczywiście. Było widać, że robili to po raz pierwszy, ale tak czy siak nie było źle.

Przyglądam się z uwagą kolejnym improwizacją, choć w większości przypadków ledwo jestem w stanie patrzeć na tę absolutną katastrofę. Rzecz jasna, po każdej daję rzeczowe i rozległe wskazówki, które mają być wskazówką dla kolejnych uczestników, ale i szansą przed ponowną kolejką tej samej pary.

- Alicia, więcej seksu, pożądasz go, nie możesz mieć miny obrzydzonej pijawki

- Vanessa, zbliż się do Demelzy i mów zdecydowanie wyraźniej. Otwórz buzię, nie zakrywaj zębów. Emocje są fenomenalne, ale co z tego, skoro usłyszy Cię tylko pierwszy rząd?

- Graj całym ciałem, nie tylko słowem. Twarz, ręce, ramiona, to Twoje narzędzia. I bez banałów, masz poczuć tę sytuację, a nie powtarzać frazesy.

Wystrzeliwuję z siebie kolejne komentarze, żonglując słowem ze sporą dozą sprytu i pozornej empatii. Jestem surowy, ale czasem walę banałami i pustymi komplementami. Wiem, że muszę docenić odrobinę nawet największe niedołęgi, bo inaczej zostawią brzydkie opinie po warsztacie, a tego bym nie chciał.

W końcu nadchodzi Twoja kolej. Nie grasz nawet jak początkująca aktorka, co najwyżej średni naturszczyk, widać ogromne braki w warsztacie, niedbałość w wymowie. Ale... jest w tym coś ciekawego. Jesteś świetna w emocjach, patrząc na Ciebie wierzę, że go kochasz, ale wierzę teżw ten nieopisany żal. Niemniej, nie ma tutaj przestrzeni do sentymentów.

Zaczynam się czepiać - nie ze złośliwości, po prostu chcę pozbyć się jakichkolwiek sentymentów. Jestem wobec Ciebie zdecydowanie zbyt surowy, ale być może to sprawi, że nigdy więcej Cię nie spotkam i nie poczuję się tak źle i dziwnie.

(...)

Po wielu godzinach warsztaty się kończą, a ja wychodzę z sali wraz z aplauzem uczestniczek. Już nie łapię Twojego spojrzenia - wygrałem ze swoim umysłem. Przynajmniej na razie.

/zt

Adela naprawdę starała się wykonać zadanie z zaangażowaniem i szczerze powiedziawszy wcale nie była gorsza od większości uczestników i uczestniczek tego spędu. Tymczasem, Carter potraktował ją z wyjątkową surowością, co sprawiło jej masę przykrości - oczywiście, nie spodziewała się orderu za swoje aktorstwo, niemniej tak daleko idąca krytyka była zdecydowanie zbyt surowa wobec kogoś, kto pierwszy raz stanął na scenie, bo trudno nawet mówić o początkującej aktorce w takim układzie.
Schodząc ze sceny, uderzyła aktora z bara. Na tyle dyskretnie, by nikt nie wziął tego za celowe postępowanie, jednak tak mocno, by mężczyzna od razu zrozumiał, że jest wkurwiona. Nie robiła na niej wrażenia sława. Był bucem, więc zasługiwał, by traktować go jak buca.
Do końca spotkania Adela była naprawdę naburmuszona i pewna tego, że to koniec jej przygody ze sceną. Czy aby na pewno?

/zt x2

+

Staż cz. 2, rok 2003

Staż idzie mi naprawdę dobrze, mimo że różnorodność zadawanych mi zadań bywa czasem naprawdę przytłaczająca. Nie znam się na wszystkim, ale bardzo staram się działać tak, jakbym się znał. Najwyraźniej ta technika jest dość skuteczna, bo z nikim nie mam problemów i zasadniczo idzie mi lepiej niż dobrze.

Niestety, pewnego dnia zdarza nam się totalna katastrofa. Godzinę przed przedstawieniem psuje się nam kurtyna, a technika akurat nie ma pod ręką. Większość aktorów nie jest szczególnie bystra w zaklęciach technicznych, ja zresztą też, niemniej biorę się do pracy, starając się maksymalnie zakombinować, tak żeby wszystko działało, jak w zegarku.

O dziwo, naprawiam kurtynę. Kilka zaklęć, trochę mugolskiej techniki i jakoś idzie. Nie jest to zrobione idealnie, wymaga jeszcze spojrzenia technika, niemniej na dzisiaj wystarczy, żeby spektakl mógł się odbyć. Wszyscy są niezwykle zadowoleni z mojej pracy.

Na dodatek okazuje się, że to wszystko obserwuje szef. Jest bardzo zadowolony i wręcza mi 25 galeonów premii. Dla takiego dzieciaka to masa forsy, ale też radość.

3, 2 (parzysta)

Widziadła: A, wisielec

Czekam na Ciebie.

Wiem, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że mnie wystawisz, ale skoro tak długo się dobijałem, to głupio byłoby nie spróbować.

W oczekiwaniu na Twoje przyjście robię to, czym każdy właściciel teatru powinien zajmować się regularnie, czyli kontroluję moje włości. Sprawdzam, czy każdy mechanizm działa, czy sprzątaczka dokładnie wysprzątała każdy kącik i czy garderobiana, aby na pewno zamknęła każdą skrytkę, tak by uniknąć zakurzenia naszych ubrań. Grzebiesz się tak długo, że powoli tracę nadzieję, że w ogóle przyjdziesz. Sprawdzam jeszcze rachunki, upewniając się, że księgowa nie robi mnie na siano i w głębi duszy obiecuję sobie, że poczekam na Ciebie ostatni kwadrans.

Czekając na Ciebie tak długo, doznaję zawrotów głowy. Zastanawiam się, czy to ze stresu, zmęczenia, czy po prostu przesadziłem z alkoholem. Przed moimi oczami pojawia się niewielki strumień o błyszczącej wodzie. Chcę przegonić tę dziwną wizję, więc dotykam tafli wody, która wydaje się zaskakująco chłodna jak na to, że to tylko halucynacja. Nagle wizja znika, a ja powoli dochodzę do siebie, choć gdy spoglądam w szybę, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że nadmiernie wyładniałem.

Ciekawe czy to zauważysz? Jeśli w ogóle przyjdziesz?

Staż cz. 3, rok 2003

W porównaniu do pierwszych tygodni stażu, ostatnie mijają mi w dziwnych, niemalże podejrzanym spokoju. Wprawdzie obywa się bez większych sukcesów, ale wystarcza mi to do szczęścia. Po zachowaniu szefa i własnych wrażeniach widzę potencjał, by zaczepić się tutaj na dłużej, być może nawet zagrać w którymś spektaklu. Wszystko zapowiada się naprawdę dobrze, szczególnie, że szef oferuje mi pomoc - pytanie tylko, czy faktycznie za tą propozycją pójdzie prawdziwa pomoc, czy pajac się tylko popisuje.

Staż się kończy, a ja nie tylko zostaję zaproszony na rozmowę dotyczącą pracy w teatrze, ale przede wszystkim otrzymuje całkiem hojny upominek, czyli aż 100 galeonów. Dla świeżo upieczonego dorosłego, bez grosza przy duszy, taki dar to niewiadomo co. Przyszłość rysuje się w kolorowych barwach.

Twój szef okazał się bardzo hojną osobą. Mimo wcześniejszych kłótni, problemów czy śmiesznych historii, teraz, na koniec, gdy przyszedł już Twój czas pożegnania się ze stażem otrzymujesz do niego drobny upominek. W Twoje ręce wędruje sumka stu galeonów, która ma być rekompensatą za wszystkie przykre chwile, które musiałeś znieść podczas stażu. W końcu wszyscy chcąc, żeby ich firma została dobrze zapamiętana, prawda?

6,4

Widziadła: E tak
Scenariusz: 16

Trudno powiedzieć, co w gruncie rzeczy kierowało Adelą w kwestii tego, że w ogóle tutaj przyszła – nie chodziło przecież o spotkanie z tym starym zgredem, który mimo niewątpliwie urodziwej aparycji, absolutnie nie robił na niej żadnego wrażenia.
Czy naprawdę skusiła ją ta obietnica roli? Przecież w gruncie rzeczy miała do czynienia z teatrem tylko ten jeden i na dodatek wyjątkowo boleśnie się zawiodła. Zresztą, dotąd nie była szczególnie zainteresowana brylowaniem w blasku fleszy. A jednak, obietnica roli zrobiła na niej dziwne wrażenie – i wcale nie chodziło o jej skłonność do dawania drugich szans. Po ludzku, ściągnęła ją tutaj ciekawość, bo sam koncept tego, że ktoś chciał ją w czymś obsadzić, wydawał się tak bardzo nierealny, że poczuła przemożną potrzebę, sprawdzenia czy to sen, czy faktycznie jawa.
Szczerze powiedziawszy, presja tego, że faktycznie Carter może chcieć ją obsadzić w jakimś przedstawieniu, nie dawała Gryfonce spać. Przez kilka dni ćwiczyła monologi, czy improwizowane scenki, jakby miało to cokolwiek zmienić. Przecież tak czy siak nie była aktorką. A jednak, po ostatnim zetknięciu się z krytyką ze strony Williama, za wszelką cenę chciała udowodnić, że jednak nie zasłużyła na jego negatywne komentarze.
Oczywiście, nie byłaby sobą, gdyby się nie spóźniła – tym razem był to poślizg dość duży, nawet jak na jej możliwości. Zrobiło jej się nawet trochę wstyd, mimo że było to spotkanie z tym bucem. Wbiegła do sali, gotowa wydusić jakąś głupią wymówkę, gdy go zobaczyła. Wokół niego unosiła się cała masa wróżkowego pyłu, co sprawiało, że wyglądał zaskakująco przystojnie, tak jakby miał coś wspólnego z wilą. Adela poczuła się naprawdę niekomfortowo.
- Dzień dobry – wydukała – Przepraszam za spóźnienie.
Dotychczasowy bitewny animusz, który wybrzmiewał w wiadomościach na wizzengerze, zaskakująco osłabł. Adela ruszyła w stronę mężczyzny, gdy nagle ją również ogarnęły dziwne halucynacje. Z jej piersi wyrwał się śpiew, a ona sama zaczęła tańczyć w dziwnym kręgu, jakby zapominając, że William w ogóle tu był.

@William Carter

W końcu jesteś.

Czuję jak ogarnia mnie fala gorąca i zadowolenia z Twojej obecności.

Czuję, że wszystko jest tak jak powinno być, jakbym znalazł zagubiony puzzel.

Najwyraźniej jednak straciłaś butę. Nieśmiałość, z którą się właśnie stykam, dziwnie nie przystaje mi do pyskującej gówniary z wizzengera, bardziej wpasowując się w wizję Ciebie, którą wykreowałem sobie w głowie - dziewczyny efemerycznej, delikatnej i łatwej do zranienia. Zrobię wszystko, by tego nie powtórzyć.

Nie jestem nawet zły, że się spóźniłaś. Uśmiecham się szeroko, starając się nie pokazać jak bardzo jestem w Ciebie wpatrzony, żebyś nie wzięła mnie za totalnego zboczeńca. Witam się skinięciem głowy, chcąc od razu zacząć wyjaśniać, po co Cię tu sprowadziłem. Ale nie mogę, bo zaczynasz się wyjątkowo dziwnie zachowywać.

Ni stąd, ni zowąd zaczynasz śpiewać, co początkowo biorę za dobry sygnał, biorąc pod uwagę, że rola, którą dla Ciebie mam jest rolą muzyczną. Głos masz ładny, choć nieoszlifowany, to bez wątpienia czysty. Po chwili, gdy ruszasz w dziwny, mechaniczny taniec, uświadamiam sobie, że nie robisz tego specjalnie.

Znowu widziadła.

Początkowo zamierzam przeczekać, jednak gdy widzę wzór w Twoim tańcu i to, że nie przestajesz tańczyć, decyduję się na ingerencję. Bezpardonowo, ciągnę Cię za dłoń, starając się uniknąć sytuacji, w której mogłabyś mieć pretensje, ze naruszam Twoją nietykalność cielesną, jednak zachowując stanowczość, która mogłaby wybawić Cię z tej opresji. Ty jesteś roztańczona, ja zaś czuję piękny jak nigdy dotąd (co sądząc po Twojej minie - najwyraźniej zauważyłaś). Niezły z nas widziadłowy duecik.

Nagle, wizja Adeli została przerwana, a ona w dość bolesny sposób wróciła do rzeczywistości, nie do końca wiedząc, co i jak. Jedyne, co do niej dotarło, to fakt, że w tym konkretnym momencie William trzymał ją za dłoń. Była rozbita między obrzydzeniem wobec jego osoby, a tym, że wybawił ją z paskudnej opresji. Starając się miarkować, powiedziała spokojnie:
- Dziękuję - po czym wyplątała dłoń z jego ręki.
Przez głowę przeszło jej tysiąc myśli, po raz kolejny poddających w wątpliwość jej obecność na tym spotkaniu - ze względu na rozbicie po widziadłach, nie były one szczególnie silne, jednak wciąż pozostawały bardzo uciążliwe.
A jednak mimo wszystkich wątpliwości, przyszła, choćby dlatego, że zaintrygował ją sam pomysł spektaklu i obsadzenia jej w jakiejkolwiek roli. Carter musiał być szalony - nic innego nie usprawiedliwiało tak odklejonych pomysłów.
- Opowiesz mi o co w tym wszystkim chodzi? - zapytała w końcu niepewnie, wciąż nosząc w głosie znamiona zagubienia. Starała się tego nie pokazywać, bo buńczuczna dziewczyna z wizzengera była z perspektywy Cartera trudniejsza do zmanipulowania. A teraz, gdy Carter dzięki czarom wyglądał tak wybitnie, manipulacja była łatwiejsza.

Najwyraźniej mój gentelmeński gest odrobinę topi lody Twojego serca, bo nagle stajesz się mniej butna, można wręcz odnieść wrażenie, że nagle Twoje zachowanie zaczyna bardziej korelować z niewinną twarzą. Do tej anielskiej, efemerycznej aparycji absolutnie nie pasuje mi odważna łobuzica, którą wystalkowałem na wizzbooku. Wciąż mam nadzieję, że za tą powłoką kryje się wrażliwa dusza funkcjonująca w moich wspomnieniach, którą tak bardzo przywodzisz mi na myśl.

- Już tłumaczę - mówię, odsuwając się lekko, bo choć dotyk Twojej skóry i możliwość poczucia niemiarowego oddechu są niesamowicie kuszące, to wiem, że nie mogę pozwolić sobie na nadużycie Twojego zaufania, czy ponowne spłoszenie Cię - Siedem lat temu napisałem sztukę. Musical, moje opus magnum, napisane z myślą o jednej konkretnej aktorce. Niestety ta aktorka zmarła, a ja nie byłem w stanie znaleźć zastępstwa, nikogo kto pasowałby do tej roli.

Opowiadam o tym mechanicznie, tak jakby historia, którą Ci przytaczam była historią jakiejś zwykłej, niemal obcej mi aktorki, nie zaś miłości mojego życia. Oczywiście, że musiałem wcześniej się zjarać, by być w stanie grać obojętność, ale Ty nie musisz tego wiedzieć.

- Zrobiłaś na mnie duże wrażenie na kursie, do tego jesteś naprawdę podobna wizualnie do tamtej dziewczyny - tłumaczę mój wybór, nim jeszcze zdążysz zapytać. Szkoda mi czasu na milion pytań o treści "dlaczego ja", więc przechodzę do konkretów. Może i jesteś urocza, może i nie mogę przestać na Ciebie patrzeć, ale w gruncie rzeczy jestem teraz w pracy. Działam możliwie profesjonalnie, choć z moich ust wydobywa się perlisty śmiech, gdy wspominam incydent sprzed chwili - Wnioskując po występie widziadłowym, ze śpiewaniem też radzisz sobie przyzwoicie.

Zawieszam głos, starając się odczytać cokolwiek z Twojej twarzy, by finalnie powiedzieć to co wisi w powietrzu już od dawna i to co jest sensem tej rozmowy.

- Chcę, w końcu zrealizować ten spektakl. I chcę, żebyś zagrała ze mną w tym spektaklu - mówię, a wypowiedziane przeze mnie słowa zawieszają się w teatralnej ciszy. Z niecierpliwością oczekuję Twojej odpowiedzi, licząc, że zdasz sobie sprawę z szansy jaka za tym stoi. Wciąż lśnię i porażam urokiem, więc mam nadzieję, że skoro ja Cię nie przekonuję, to chociaż widziadła zrobią za mnie część roboty.

Adela wsłuchiwała się w słowa Williama, z niemałym niedowierzaniem, zastanawiając się w ogóle, skąd ten pajac wpadł na tak absurdalny pomysł. Adela ani nie umiała śpiewać, ani grać, a na dodatek absolutnie nie pragnęła sławy, a ten pajac próbował wciągnąć ją w swoje dzieło życia, tylko dlatego, że była podobna do jakiejś baby. Niech skonam, to śmierdzi absurdem.
- Nie jestem przekona czy to dobry pomysł, nie jestem aktorką - skomentowała dość powściągliwie, starając się nie pokazywać mu tego, że jego historyjka (nawet biorąc pod uwagę śmierć aktorki) nie zrobiła na niej specjalnego wrażenia - Po za tym, nie obraź się, ale w wolnym czasie pracuję i nie stać mnie, żeby z tego rezygnować.
Tzn. w teorii Adela mogła ciągnąć pieniądze od rodziców, jednak ceniła sobie samodzielność. Nieważne zresztą - na samego Cartera spoglądała z niedowierzaniem, jak gdyby chciała sprawdzić, czy ten gość aby na pewno ma równo pod kopułą, bo poziom absurdalności tej propozycji wydał się Honeycottównie naprawdę wysoki.
Może i nie była szczególnie serdeczna wobec Cartera, ale uznajmy to za sukces, bo mogła wyzywać go od wariatów, a jednak tego nie zrobiła.

@William Carter

- Nie ma w tym nic złego, że nie jesteś aktorką - odpowiadam pośpiesznie, starając się nie pokazać jak zdesperowany jestem, byś wystąpiła w tym widowisku - Debiutantka sprawdzi się w tej roli doskonale, bo to de facto historia o debiutantce. Rozumiesz, autotematyzm, te spraw.

Czy jestem pretensjonalny? A i owszem. No i co w związku z tym? Gdybym taki nie byłby, nie zrobiłbym kariery. Z innych kwestii: zaskakująco wiele kobiet przepada za pretensjonalnymi gośćmi, więc jestem w stanie elastycznie wpisać się w ich oczekiwania.

Wracając jednak do tematu: ewidentnie nie jesteś przekonana, co jest dla mnie trochę obraźliwe. 90% kobiet, z którymi obcuję, rzuciłaby mi się na szyję za taką propozycję, robiąc wszystko czego pragnę. Z drugiej jednak strony, Twa niedostępność jest dla mnie jak zakazany owoc. Chcę Twojego towarzystwa jeszcze bardziej.

- Nie przejmuj się kosztami. Dogadamy się w kwestii wynagrodzenia - mówię, wymyślając warunki na szybko, tak by mieć asa w rękawie przeciw Twoim wątpliwościom. Poza tym, za wiele lat jestem w branży, by pieniądze był dla mnie przeszkodą - Proponuję 100 galeonów miesięcznie w okresie prób, bezzwrotne nawet jeśli dojdziemy do wniosku, że pomysł nie wypali. Jeśli wypali, dokładam 200 za premierę, a później kontrakt w teatrze.

Oczywiście, to zbyt hojna oferta dla amatorki, nawet za główną rolę. Jestem jednak wystarczająco zdesperowany, by nie wybrzydzać.

Chcę wystawić tę sztukę.
Ale ponad wszystko, chcę wystawić tę sztukę z Twoim udziałem.

- Zresztą... - wychodzę z inicjatywą, która osłabia komunikat, tak byś nie czuła presji z mojej strony - Poćwiczmy dzisiaj po prostu. Decyzję możesz podjąć po czasie, jak już zobaczysz materiał, prześpisz się z tymi. Nigdzie się nie śpieszę.

Spoglądam na Ciebie, marszcząc brwi. Badam każdy centymetr twarzy, starając się rozczytać intencje i dojść do wniosku, czy jesteś skłonna wziąć w tym udział. A jeśli nie - to czy jestem w stanie zrobić cokolwiek, by się do Ciebie zbliżyć?

Adela wybałuszyła oczy na Cartera, wysłuchując oferty, która wydawała się absolutnie absurdalna. Chłop albo miał za dużo pieniędzy (co w sumie było całkiem prawdopodobne, biorąc pod uwagę, że był znanym aktorem, reżyserem, celebrytą i chuj wie co tam jeszcze) albo absolutnym świrem, który nie wiedział, co w ogóle odpierdala.
- Wiesz, że biorąc pod uwagę moje doświadczenie i nasz dotychczasowy kontakt, to brzmi jak scam, będący w gruncie rzeczy jakimś handlem ludźmi lub czymś takim? - powiedziała, trochę żartując z całej tej sytuacji, choć w gruncie rzeczy to wszystko wydawało jej się tak odklejone od rzeczywistości, że nie mogła patrzeć na Cartera inaczej niż bardzo, ale to bardzo podejrzliwie.
Przed dłuższą chwilę mierzyła go spojrzeniem, jakby próbując dojść do tego, co siedzi w tym łbie. Jednak, Carter wciąż był pod wpływem zaklęcia związane z widziadłami, więc po chwili musiała opuścić wzrok, zawstydzona jego urodą.
- O czym to w ogóle jest? Dlaczego tak bardzo ci zależy? - zapytała, lekko zestresowana. Choć nie była przekonana, to jej opór powoli opadał - trudno jednak powiedzieć, czy wynikało to z tego, że była ciekawa nowej przygody, potrzebowała pieniędzy, czy może z tego, że dziś Carter nie wydawał jej się tak obleśny jak dotąd.

@William Carter

- Udostępnij koleżankom lokalizacje na wizzengerze i daj spokój - próbuję nie okazywać irytacji, ale jestem o krok od powiedzenia, żebyś jednak zmykała. Masz trudny charakter, zdecydowanie mniej przyjemny w obyciu niż Phyllis, nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydajesz się wybitnie pogodna. A może po prostu mi się zdaje? Może Phyllis nie była wcale takim łagodnym charakterem, tylko po prostu mnie kochała i dzięki temu na więcej mi pozwalała?

Nie wiem. I już się nie dowiem.

Wiem za to, że jeśli nie wystawię tej pieprzonej sztuki, to nigdy nie zaznam spokoju. Obawiam się też, że nie zaznam spokoju, jeśli nie zobaczę uśmiechu na Twojej uroczej twarzy, choć wszystko wskazuje na to, że to będzie zdecydowanie trudniejsze do uzyskania.

- Zależy mi, bo to najlepsza sztuka jaką napisałem. Poza tym nie wiem kiedy kolejny raz spotkam osobę, która będzie pasowała do tej roli, do mojego wyobrażenia na temat postaci - mówię niemal szczerze, choć wciąż w sprytny sposób pomijam fakt, że moje przywiązanie do wizerunku nie wynika z pobudek artystycznych, a jedynie z nieprzepracowanej traumy.

- To musical o początkującej aktorce, która porzuca karierę i walczy o swoje marzenia z bardzo miernym skutkiem i o muzyku, który staje przed szansą na wielką karierę, ale oznacza to odsunięcie marzeń. Stają na swojej drodze, a ich uczucie początkowo napędza ich suksesy, ale na pewnym etapie staje się ograniczkiem w walce o marzenia. Nazwałem ich Mia i Sebastian. Ja i ty zagramy główne role - mówię z pewnością siebie, przekonany o swoim talencie i o tym, że to dzieło będzie arcydziełem. Musisz tylko się zgodzić.

Adela i William bez wątpienia nie nadawali na tych samych falach - w jej oczach chłop był co najmniej odklejony, a jednak z jakiegoś dziwnego powodu wciąż tu trwałą, wsłuchując się w jego słowa dotyczące spektaklu. Wbrew temu co mówił nie wydało jej to wcale jakimś specjalnie odkrywczym widowiskiem, ale zdecydowała nie komentować, żeby nie musieć wysłuchiwać kolejnego uciążliwego monologu aktorzyny przekonanego o własnym geniuszu. Jeśli miała w ogóle wziąć w tym wszystkim udział, to chciała konkretów, a nie kolejnych niewiele znaczących wygłupów.
Zdecydowała się przymknąć oko na odklejki Cartera, licząc, że w najlepszym razie zarobi pieniądze za miesiące prób, a do samego spektaklu nigdy nie dojdzie, co nie było w gruncie rzeczy złym wyjściem. Już miała mówić, żeby dawał scenariusz i zabrali się za próbę, ale wtem w jej głowie pojawił się wątek, który odrobinę zmiótł ją z planszy.
- Czekaj Carter, chcesz mi powiedzieć, że mamy to zagrać jako para? - zapytała z oburzeniem - Czy Ty naprawdę napisałeś romans nastolatki z dziadem po czterdziestce? Na głowę upadłeś?

- Zachowujesz się tak jakbyś ty miała z 15 lat, a ja co najmniej 60 – mówię z irytacją, bo przecież spotkamy się tutaj jako dwoje dorosłych ludzi, którzy nie mają ze sobą uprawiać seksu, a jedynie odegrać sztukę. Oczywiście, zażyłość naszych postaci wymaga od nas nawiązania jakiejś relacji, co nie zmienia faktu, że nie robimy nic zdrożnego – Gdy pisałem tę sztukę miałem 32 lata, a odtwórczyni roli 22. Postacie były napisane jako mniej więcej 30 latek i 24 latka. Niestety, czasu nie da się zatrzymać, ale od czego jest charakteryzacja. I profesjonalizm.

Czy to przytyk? Być może. Może się mylę i faktycznie jesteś zbyt młoda do tej roli i do poważnej współpracy. Może masz pstro w głowie. Początkowe zauroczenie Twoim wyglądem, tak delikatnym i zbliżonym do mojej zmarłej ukochanej, zaczyna ustępować narastającej irytacji Twoją czepialską osobą.

Wyciągam w Twoją stronę rękę ze scenariuszem. Tym gestem staram się dać Ci do zrozumienia, że albo próbujemy bez dalszego marudzenia, albo dajemy spokój już teraz. Na decyzje będziesz miała czas po próbie.

- Strona 20, scena na samej końcówce - nie kryję już zmęczenia i irytacji.

Powiedzmy sobie szczerze – Carter od początku wkurwiał Adelę, a fakt, że ona (sądząc po reakcji) zaczęła wywoływać w nim podobne uczucia dawał jej całkiem sporo satysfakcji. Zabawa w ucieranie nosa temu zgredowi zdecydowanie zachęcała dziewczynę do tego, by mimo wszystkich wątpliwości wziąć udział w tej farsie.
- No może nie masz 60, ale w sumie niewiele mniej... – burknęła z trudem powstrzymując śmiech, ponieważ wiedziała, że takie „gwiazdy” jak ten cały Carter bardzo łatwo zbić z tropu. Choć w gruncie rzeczy wiedziała, że przed aktorem jeszcze jakieś 15, czy nawet 20 lat wzdychania kobiet, to zdawała sobie sprawę, że podkreślanie wieku i upływu czasu może przynajmniej lekko podkopać jego ego. Nie zwróciła uwagi za to na jego komentarz dotyczący profesjonalizmu, bo po prostu jej to nie ubodło. Może gdyby była aktorką z dużym portfolio, ale przecież była jedynie roztrzepanym dzieciakiem, który znalazł się tu jedynie poprzez posiadanie takiej, a nie innej mordy.
- Dzięki – odparła, sięgając po scenariusz. Całe szczęście, Carter nie wybrał na początek jakiejś romantycznej sceny, co zdecydowanie ułatwiało jej pracę. Nie była gotowa na romantyczne westchnięcia wobec tego buca, choć sam fakt, że miały one w ogóle zaistnieć doprowadzały ją do mdłości. Na całe szczęście, już początek wybranej przez niego sceny pozwolił jej na lekkie wyżycie się.
- Wiesz, że jesteś kutasem? – przeczytała z kartki, z trudem powstrzymując uśmiech, bo przecież nie o tym była ta scena. Mówienie prawdy bez ryzyka inby, brzmiało jak niewątpliwy plus tej roboty.

@William Carter