- Ależ naturalnie, mój drogi panie - odparła wytwornie, ujmując z największą gracją jego dłoń. - Niech wiedzą, jaka panuje teraz moda na salonach.
Nie było tak łatwo zachować powagę, gdy miał człowiek ochotę się śmiać. Dopiero po chwili dotarło do niej, że mają ją zobaczyć ludzie w takim stanie. Nie była pewna, czy dobrze robi. Jednak, po chwili zastanowienia, doszła do wniosku, że ciekawa jest reakcji ludzi na ich niecodzienny widok.

Connie weszła do klasy artystyczej. Zdecydowanie bardziej wolałaby muzyczną... ale najzwyczajniej w świecie nie umiała jej znaleźć. Nadal gubiła się w Hogwarcie, dlatego żadko chodziła gdzieś sama. Raczej z Namidą, czy po prostu za grupką jakiś przyjaciół. Teraz też właściwie się zgubiła, chociaż uwcześnie nie miała planu gdzie by dojść. Idąc tak po prostu, przed siebie, odniosła wrażenie, że jej droga zmierza tutaj w konkretnym celu. To też otworzyła drzwi i rozejrzała się, czy ktokolwiek znajduje się w sali. Nikogo nie dostrzegła, jedynie bałagan i rozlane farby. Nie ma co się dziwić. Usiadła na ławce i spojrzała wokół siebie ponownie. Miłe miejsce, zdecydowanie. A skoro jest sama, to może się zagłębić w rozmyślaniach.

Candy natomiast uwielbiałą malowac. Było to jej pasją od dzieciństwa. To też często przychodziła w progi sali artystyczej, żeby dać upust wyobraźni na kawałku płótna. Miała w torbie swoje własne przyrządy, to też była przygotowana na każdą ewentualność. Otworzyła drzwi i rozejrzała się. Z początku klasa wydawał się być pusta. Jednak po chwili dostrzegła na ławce dziewczyne. Kiedy się przyjżała zrozumiała, że napewno nie będzie tu mile widziana. Ni z tąd ni z owąd przez jej myśli przeleciało jedno z ukrywanych wspomnień.

-Oto nadchodzi ta, której imienia nie wolno wymawiać! Bliznowata dziedziczka Slytherina, Connie Tenebres! Ziuu- Krzyczała mała dziewczynka o czarnych do pasa włosach i niebieskich oczach. Latała na małej miotle po całym domu śmiejąc się z blondynki, która to nie umiała jej dogonić.
-Connie czekaj! To ja chcę być Hermioną Granger!- Krzyknęła siedmiolatka i wyciągnęła przed siebie zwykły patyk, który to znalazła nieopodal wielkeigo dębu.
Druga dziewczynka zeszła ze swojej zabawki i również wycelowała patyk, jednak z mahoniu, co może wpłynęło na przyszłą decyzję. Zaczęła się śmiać złowieszczo, chociaż to było to trude z dziecinnym, piskliwym głosikiem. Blondynka zaczęła krzyczeć abra kadabra, na co czarnowłosa spojrzała na nią jak na kosmitke. Wtedy to była zwykła zabawa. Candy jeszcze nie wiedziała, że ma to jakieś większe znaczenie w nie znanym jej jeszcze świecie.

Uniosła wzrok znad swoich zadbanych paznokci, kiedy usłyszała, że ktoś wchodzi. Aż jej się oczy zabłyszczały, kiedy zobaczyła swoją siostrzyczkę przyrodnią. Jak dawno nie kłociły się, nie dokuczały sobie. Może było za dużo lekcji, zadań, żeby znaleźć chwilę dla siebie i swoich wybryków. A właśnie, kible w Hogwarcie miejscie się na baczności, bo Connie przypomniała sobie o swoim pierwszym planie.
-Cukiereczku, czyżby brakowało ci przyjaciół, że samotnie wędrujesz po Hogwarcie?- Spytała najbardziej cynicznym tonem, na jaki potrafiła się zdobyć. Dziewczyna wyglądała na zamyśloną. Ciekawe czym.

Poprzez mgłe wspomnien usłyszała głos osoby, która siedziała dwie stopy naprzeciw niej. Otrząsnęła sie z pewnego rodzaju transu i odburknęła ostro.
-O to samo mogłabym spytać ciebie. Gdzie masz tych twoich najwspanialszych towarzyszów niedoli Koniku? Tą całą Veronique na przykład- Uśmiechnęła się cynicznie i zrobiła kilka kroków w jej stronę.
-Albo twoją milość? Już cie nie chce?- Spytała i zachichotała pod nosem. Właściwie o jej przyjaciela była trochę zazdrosna. Dużyła się w nim od pierwszej klasy, ale właściwie nigdy nie rozmawiali. No, a od ostatniej lekcji zaklęć to już na sto procent nie ma szans go poderwać.

Przewróciła oczami widząc, jak słodziutka siostrzyczka sili się na tą samą arogancję, jaką los obdarzył czarnowłosą. Dla niej do było mniej wiecej żałosne.
-Dobrze wiesz, że konik od jakiś 10 lat nie potrzebuje już przyjaciół. Więc możesz przestać bawić się wiecznie tymi samymi wyzwiskami i daremnymi pytaniami- Mruknęła, dodatkowo ziewając znacząco, żeby utwierdzić ją i siebie w tym przekonaniu. Zagadnienia o przyjaciół nigdy jej nie bolały.
-Miłość? O czym ty mówisz?- Spytała przekrzywiając lekko głowę w bok i wstając z dumnie uniesioną głową.

-Dobrze wiem, że konik tylko pozuje na kogoś, kto nie potrzebuje przyjaciół- Od zawsze była tego pewna. W końcu kiedy byłe małe często płakała, że dzieci nie chcą się z nią bawić. Wtedy ich wspólna babcia brała ją na kolana i opowiadała mugolskie bajki, w które Candy wierzyła, a z których ślizgonka się nabijała. Kiedy to puchonka marzyła o księciu z bajki na białym koniu, Connie mówiła, że tacy ludzie nie istnieją i, że obie skończą jako stare panny, bo obie są brzydkie. I znów płacz, tym razem Candy i znów bajki. Historia dzień w dzień zataczała koło.
-Nie udawaj. Ten cały tój uroczy japoniec- Nie dała po sobie poznać, że jest tym głębiej zainteresowana.
-Widzę jak na niego patrzysz. Jak kiedyś na Wilkiego- I tutaj zapewne zaskoczy ją długie milczenie, wyparcie się, a potem wojna o to, że ma jej nie wspominać o dawnej miłości, którą to chce zniszczyć za wszelką cenę. Candy fuknęła z przesłodzonym uśmiechem.

No i się zgadzało. Connie z początku nie powiedziała kompletnie nic. Tylko jakieś ciche bzyczenie rozdzierało powietrze. Po chwili jednak odwróciła twarzi wydukała z siebie.
-Najprawdopodobniej jesteś po prostu ślepa moja droga. I wtykasz za długi nochal w nie swoje sprawy- Dużo gniewu dało się wychwycić z jej obecnego tonu i zdecydowanie naszła ją chęć mordu. Może by poszczuć Candy jako pierwszą Pyszczkiem?
-A co do Wilkiego, było i minęło. Możesz przestać wreszcie o tym wspominać, bo zdecydowanie nic ci to nie daje- Cięte riposty jakoś nie przychodziły jej do głowy. Pewnie nawet coś pomieszała przy wymowie. Nawet nie wiedziała dlaczego. Ruszyła powoli w stronę drzwi.

-Najwyraźniej, albo ty jesteś ślepa, albo się nie potrafisz przyznać. Kiedyś to się wydzierałaś na pół osiedla do chłopaka, że ci się podoba- Candy zasmiała się trochę cynicznie. Coraz bardziej bawiło ja takie dręcznienie siostry. Juz widziedziała, co ślizgonce sie w tym tak podoba.
Na komentarz o jej byłym nic nie powiedziała prychnęła tylko i wzięła palete. Ogólnie przygotowała się do malowania.

-Po cholere udajesz dzisiaj taką mądrą? Co ci to da, że wyjde stąd ówcześniej rzucając ci zaklęciem w plecy?- Spytała coraz bardziej wkurzona tą całą sytuacją. Nie miała zamiaru tak po prostu wyjść, więc spowrotem przysiadła na ławcę przez chwile spoglądając w ciszy, jak Candy maluje jakiś krajobraz. Potem zaczęłą wodzić wzrokiem dookoła.

-Nie udaje, jestem- Powiedziała, puszczajac jej oczko i zasmiała się. Widziała, jak ślizgonka stasznie się wkruza na to wszystko, to też przysporzyło jej to nie lada satysfakcji. Wkurzyć nabjardziej wnerwiającą osobę w szkole to nie lada wyzwanie. A co do zaklęćia w plecy to dobrze wiedziała, że Konik tak po prostu tego nie zrobi. Działa spontanicznie, ale wiedziała dobrze, że złe posunięcie i wyleci z rodzinnego domu.

-Chciałabyś. Inteligencja to zdecydowanie nie jest rzecz, którą możesz się popisać. Szczególnie, że jesteś tylko tandetnym kujonem- Powiedziała zaciskając pięści i boleśnie wbijajac sobie paznokcie w ręce. Własciwie zaczynały jej się wieczorne migreny, kiedy to miała nadmiar stresu i wojen jak na jeden dzień.
-Zresztą, naturalny blond mówi sam za siebie.

-I kto to mówi? Zawsze chciałaś być blondynką jak ja, czy twój kochany braciszek- Powiedziała i zaśmiała się. Domalowywała właśnie biało-różowe chmurki na tle zachodu słońca, które nieruchomo ozdabiało jej płotno. Zapewne powiesi je sobie w dormitorium nad łóżkiem. Zerknęła kątem oka na Connie. Zdecydowanie nie będzie zadowolona wspominaniem, o kolejnej osobie z jej życia. Ciezko było się opanowac, kiedy druga osoba zna twoje najgorze obawy i lęki, oraz każdy szczegół z życia.

-Tak, ale u mnie to nie jest cecha dziedziczna po twojej brudnej, szlamowatej matce- Powiedziała zadowolona z siebie. No i najsłabszy punkt dziewczyny został odkryty. Już widziała jak się w niej gotuje. Więc szybko wyjęła róźdźkę i zanim ta zdąrzyła coś zrobić, krzyknęła jedno z ulubionych zaklęć.
-Aquamenti- Strumień wody odepchnął jado tyłu srpawiając, że wleciała na swój nowitku, nie wyschnięty obraz i doszczętnie go znisczyła.
-O, jaki ładny. Powinnam zostać artystką- Nasiliła się na francuzki akcent i zaśmiała.

Zaczęło się w niej gotować, kiedy to usłyszała jak Connie nazwała jej matkę.
-Jakoś twojemu tatusiowi to nie przeszkadzało, żeby waszą mamę zdradzić. Moja najwyraźniej jest lepsza!- Krzyknęła. Chwile potem wylądowała na ziemi, z plecami całymi w farbach. Connie zdecydowanie przegięła.
-Incarcerous!- Powiedziała, a w następnej chwili plącza już obwiązywały dziewczyne, która wydawała się być tym niewzruszona.

Zaklęcie Candy nie do końca wyszło. To też liny chwilę później poprotu z niej spadły i była gotowa do ataku. Wystawiła różdżkę przed siebie i krzyknęła.
-Jęzlep!- to zaklęcie nie było zbyt udane, ale zdecydowanie na chwile zatkało puchonkę dając jej kilka sekund na mysły i czas na atak.
-R-relashio- Zająknęła się, co nie dało porządanego efektu i kilka iskier tylko wyleciało z różdżki. Strach przed ogniem blokował ją zawsze przy tym zaklęciu. W końcu ogień, użyty w zaklęciu czarnomagicznym oszpecił ją do końca życia.

Próbowała coś wykrzyczeć, ale język przykleił się jej do podniebienia. Na szczęście tylko na kilkanaście skund. Kiedy to Connie nie udało się zaklęcei skorzystała z okazji.
-Drętwota!- Krzyknęłą i wykonała zaklęcie idealnie. Kiedy to odepchnęło rywalkę szybko wzięłą swoją torbę i wybiegła. Może i to ucieczka od kłopotów, ale Candy nie miała pojęcia co zrobić innego.

Drętwota? I tyle? Connie bez problemu się po tym pozbierała. Zdąrzyła zauważyć wybiegającą blondynkę. Wstała i rozmasowała obite pośladki. Tchórz i tyle! Schowała różdźkę i rozejrzała się po dość mocno zabałaganionej sali. Kurde, jeszce zwalą na nią sprzatanie. Czym predzej uciekła.

Davis obudziła się tego dnia zupełnie bez żadnych pomysłów, co będzie robić. Oczywiście nie udała się na żadne z porannych lekcji, mimo iż sobie to obiecywała, ale na razie miała ochotę iść na te wieczorne. Chodziła po zamku zastanawiając się gdzie wpaść, aż w końcu się zdecydowała. Wędrując po szóstym piętrze weszła do klasy artystycznej. Nie spodziewała się kogoś tam spotkać, w końcu trwały jeszcze jakieś lekcje popołudniowe, i nie myliła się. W sali było słychać cichą muzykę, która zapewne miała dodawać weny, zresztą jeżeli ktoś chciał, to mógł ją w każdym momencie wyłączyć.
- Farby, kredki, czy szkic? - Zapytała samą siebie na głos, a w końcu postawiła na farby.
Najbardziej lubiła szkicować, ale to mogła robić wszędzie, a malowanie pędzlem w tym momencie nawet ją pociągało. Położyła na jedną ze sztalug nową kartkę, zamoczyła pędzel w wodzie, a następnie zamyśliła się nad wyborem farby. Nie wiedziała jeszcze co chce namalować, więc i nie mogła zdecydować się na pierwszy kolor.

Audrey miała akurat dwie godziny wolnego, gdyż nie chodziła na wróżbiarstwo i numerologię. Zadowolona, że może w jakiś sposób wykorzystać wolny czas, postanowiła oddać się szkicowaniu. Na początku planowała wyjść na błonia, ale lało niemiłosiernie, co też utrudniało, a nawet całkowicie uniemożliwiało, rysowanie. Kartka zaraz byłaby mokra, a ołówek pięknie rozmazany. Plus humor zepsuty na kolejne dwadzieścia cztery godziny. Nie dziw więc, iż zdecydowała się udać do klasy artystycznej. Tam mogła spokojnie usiąść i chwycić ołówek, na jaki miała ochotę. Czy to twardy, do uwieczniania śliskich i błyszczących powierzchni, czy gruby, aby zrobić grubą i ciemną krechę tak, gdzie trzeba. Nie zaniosła więc swoich rzeczy na siódme piętro, ale przyszła na szóste. Otworzyła drzwi i ze zdziwieniem stwierdziła, że ktoś jest już w sali. Davies stała przy sztaludze, najwyraźniej usiłując coś stworzyć. Ruda zdecydowanie życzyła jej powodzenia i cierpliwości, gdyż sama tego przy farbach nie zaznawała. Lubiła tylko ołówek i kredki. Pędzel odpadał definitywnie.
- Cześć - mruknęła, wślizgując się do klasy. - Mam nadzieję, że nie przeszkodzę ci, jeśli sobie gdzieś usiądę?

Ślizgonka nawet nie zauważyła, że ktoś prócz niej znalazł się w pomieszczeniu, i pewnie dalej by o tym nie wiedziała, gdyby nie głos, który wytrącił ją z rozmyślań, którą farbę wybrać i co namalować. Z początku Davis nie rozpoznała dziewczyny, ale po chwili zrozumiała, że to Primrose.
- A witaj. - Oznajmiła dosyć sucho jak na początek. - Jak mi podsuniesz pomysł, co mogę namalować, to na pewno nie przeszkodzisz, a wręcz pomożesz. - Dodała już weselej, z nutą nadziei, że Gryfonka podsunie jej jakiś ciekawy pomysł.
Podniosła jedną ze stóp, i kilka razy zastukała czubkiem buta o podłogę. Nie przypominała sobie, by kiedykolwiek rozmawiała z Audrey sam na sam, więc nie wiedziała też, na co ją stać.

Rudowłosa usiadła pod jedną z pustych ścian i oparła się o nią, uprzednio wydobywając z jakiejś szafki kilka kartek i parę ołówków różnej twardości. Ułożyła je równo na podłodze, obok swojej nogi, po czym sięgnęła jeszcze po podkładkę, zastanawiając się przy tym nad tematem pracy Angie.
- Hmm... no nie wiem... może coś oryginalnego? No wiesz, możesz zaburzyć prawa fizyki i namalować coś niezgodnie z proporcjami, ale żeby było ciekawie. Ja nie mam tego problemu, bo zwykle rysuję zwierzęta - wyjaśniła przepraszająco. Nie miała innych pomysłów. Pusta w głowie, jak ona tego nie lubiła! Wyobraźnia się wyłączała i nie chciała wracać przez długi czas, było to niezmiernie irytujące.

Podczas gdy Aud zastanawiała się nad pomysłem, na rysunek, dla blondynki, ona sama zrobiła już parę kresek na rysunku. Miała nadzieję, że ten początek sam jej da kilka pomysłów.
- Zaburzyć prawa fizyki, powiadasz? - Zdjęła kartkę, która była teraz upaprana czerwonym kolorem farby, zmięła ją i rzuciła w kierunku kosza. Wpadła dokładnie do środka. Szpan. - Mam nadzieję, że na coś wpadnę. - Rysowanie ją odprężało, więc i przeważnie była podczas niego miła. - A jakie zwierzę masz zamiar narysować tym razem? - Zwróciła się do niej po raz kolejny. Jest w tej klasie jakiś twój rysunek? - Pokazowo rozglądnęła się. - Na przykład tamten, - wskazała na rasta lwa, z fajką w pysku, który wyglądał dosyć komicznie - jest mój, i jeszcze kilka, ale chyba w dalszej części klasy.

Powiodła wzrokiem za zgniecioną kartką, która wylądowała w środku kosza. Idealny rzut. W sumie to nie wiedziała co chce narysować. A i niekoniecznie miała jak, bo była przyzwyczajona do obserwowania swojego obiektu. Przyszła bez weny i pomysłów, to się nazywa niebezpieczna improwizacja. Już wiedziała, że dziś nic jej nie wyjdzie, jeśli nie wpadnie na cokolwiek. Małe cokolwiek.
- Tym razem spasuję, bo nie mam żadnego przy sobie - powiedziała, wpatrując się tępo w kartkę. Zwykle wybierała się do lasu, ale tym razem pogoda jej to uniemożliwiła. - Nie ma, rzadko tu bywam. W sumie to wcale. Tylko czasami, jak nie wiem co ze sobą zrobić - powiedziała. A za sobą miała spore doświadczenie w kontakcie z ołówkiem. Nie musiała tu przychodzić, bo pomieszczenie kojarzyło jej się z farbami, których używała tylko dla zabawy. Spojrzała na rysunek lwa i uśmiechnęła się do siebie. - Świetny - skomentowała szczerze. Ciekawy pomysł. - Podpisujesz je? - zapytała, mając nadzieję w najbliższej przyszłości odnaleźć kilka innych prac dziewczyny.

Zgniotła kolejną kartkę, którą już zdążyła umazać i znów rzuciła nią w kierunku kosza. Tym razem kartka spadła za niego, ale Davis jakoś się tym nie przejęła.
- Nie mam dzisiaj weny, więc dam sobie spokój. - Westchnęła - Tak, przeważnie w prawym, albo lewym dolnym rogu, małą czcionką piszę A kropka D kropka, i czasem rok, ale on to już niekoniecznie. - Odłożyła pędzel na miejsce, wcześniej płucząc go w kubku z wodą. Farby tylko zamknęła. - A ty nie masz tu żadnych prac? Szkoda, byłoby co oglądnąć, albo ocenić. - Poruszała znacząco brwiami. - Wiesz, jak się ma talent, to trzeba się nim chwalić. - Dodała z pewnością siebie. - Ja poza średniej jakości rysunkami, świetnie tańczę. Hip hop i jazz, ale jednak hip hop lepiej. - Wzruszyła ramionami. Kim by była, gdyby się nie pochwalił swoim atutem, czyli tańcem.

Zapamiętała sobie, że ma poszukać prac podpisanych w ten sposób. Teraz nie chciało jej się wstawać. Nie patrząc w stronę ołówków, chwyciła jeden z nich, aby losowo narzucić sobie jakąś rzecz do narysowania. Twardy, ach, szkło lub metal. W zasadzie to dobrze, bo nigdy nie próbowała tego opanować bardziej niż zwierząt. Spojrzała więc w stronę jakiejś szafki, na której dostrzegła połyskujący metalicznie kubek.
- Wszystko mam w szkicownikach - powiedziała. Było ich sporo, każdy opatrzony datą, od kiedy do kiedy był prowadzony. Niesamowita ilość postępów, ale jej zdaniem jeszcze nie perfekcja. Choć rysunki były bardzo realistyczne. - Nie lubię się chwalić. Ale podziwiam cię za taniec, ja potrafię tylko towarzyskie, bo rodzinne imprezy tego wymagają. Za to umiem grać na skrzypcach, choć moim hobby jest definitywnie szkic - skomentowała, zarysowując kształt naczynka.