Zamknął z trzaskiem książkę i wyjrzał przez okno. Zadziwiające było to, że osoba jego pokroju siedziała sobie swobodnie przy jednej z ławek w bibliotece. Gdzieś na uboczu, ale zawsze. Pewnie, gdyby ktoś, kto go znał, zobaczył chłopaka w tym momencie, nie zostawiłby na nim suchej nitki. Najwidoczniej dbanie o swoje złe imię było trochę trudniejsze i wymagało wielu poświęceń, kto by się tym przejmował. Jeszcze raz spojrzał na przestrzeń za oknem. Pogoda nie zwiastowała niczego dobrego, nie czekał go więc przyjemny spacerek wśród śpiewających ptaszków, lub innych, dziwacznych kreatur. Co go więc podkusiło, aby w ogóle wyjść ze szkoły? Postanowił, że nie będzie się dłużej nad tym zastanawiał i po prostu wyszedł z pomieszczenia. Wrócił się do lochów po swoją kurtkę i zarzucił ją szybko, jeszcze zanim znalazł się na zewnątrz. Cholera, cholera, cholera. Było zimno. Jednak jak na gruboskórnego człowieka przystało, nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia. Czego nie mogły powiedzieć czubki jego palców, które powoli stawały się czerwone. Prawie tak samo, jak jego świeże blizny. Ah, to było na ostatnim wyjściu szkolnym do Hogsmeade. W tym momencie powód tego całego wydarzenia nie miał większego znaczenia, a przede wszystkim sensu.
Wsunął donie do kieszeni spodni i ruszył wzdłuż ścieżki. Nie mając zielonego pojęcia, dokąd zmierza, nawet nie zorientował się, kiedy zboczył z tej drogi. Ahoj przygodo! Podpowiadała jego druga podświadomość, ta żądna wiedzy i nieznanego. W pewnym momencie zatrzymał się, dostrzegłszy postać, która stała trochę dalej. Walka z wiatrem, aby papieros szybko nie zgasł? Nawet nie wiedział, co go pokusiło, aby bezceremonialnie sobie podejść i oprzeć się o to samo drzewo. Dopiero teraz dostrzegł jej poranione dłonie. Między jego brwiami pojawiła się lekko zmarszczka, a kiedy dostrzegł postać zza kaptura, zorientował się, że często widywał ją w salonie. Nie lubił tam zaglądać, a tu proszę.
-Obędzie się bez szwów.-Mruknął.

Nie miał w zwyczaju przeszkadzać ludziom. Prawda jest taka, że rzadko kiedy wchodził komuś w paradę. Nie czuł takowej potrzeby. Po prostu, jeżeli nie wchodziło mu się w drogę, mało obchodziło go życie społeczne. Jeżeli o niego chodzi, to chyba takowego nie posiada. Smutne ale prawdziwe.
- Skąd ta pewność? Może mam bardzo podziel na uwagę i oczy dookoła głowy.- Wzruszył ramionami. Po prostu lubił obserwować, a nie miał dzisiaj nic lepszego do roboty, więc mógł sobie pozwolić na ekscesy... Takie jak rozmowa z kimkolwiek. Pech chciał, że to ona stała mu na drodze. Była pierwszą, jaka zwróciła jego uwagę. Powinien jej współczuć czy raczej gratulować?
Kolejne wzruszenie ramionami. Czy był niewzruszony pogodą? Może. Co innego mówiły jego palce, ale te nie mogły go w tym momencie zdradzić. -Idealna pora na pooddychanie świeżym powietrzem, nie uważasz? Nigdy nie wiadomo czy jakaś urwana gałąź zaraz nie przeleci Ci nad głową. -Powiedział, może trochę głośniej niż powinien, aby było go słychać. Odchrząknął, chcąc pozbyć się chrypy, na marne. Nie dość, że dziwak, to jeszcze brzmiący jak gbur.
Może chciał zwyczajnie się trochę po torturować, może zamarznąć gdzieś za drzewem i umrzeć w spokoju. Nie byłoby to wcale przyjemne, ale skuteczne.
- Uczono mnie, że nie powinno się odmawiać.- Było to gówno warte, ale się tego trzymał. Przechwycił paczkę i wyjął papierosa, którego odpalił końcem różdżki. Gdyby miał swoją mugolską zapalniczkę, byłoby o wiele łatwiej. Cóż, lepiej jest utrudniać sobie życie, prawda?
Nic dziwnego, że go nie kojarzyła. Może być z siebie dumny, że jego odstępstwo od całej reszty w końcu się opłaciło. Nie bez powodu trzymał się z daleka. Teraz. Gdyby tylko usłyszał jej stwierdzenie, autentycznie by się uśmiechnął.
-Pokaż.- Wskazał głową dłonie, które gdzieś schowała. Nie gryzł, więc mogła czuć się chociaż trochę bezpiecznie. Sam wyciągnął swoją dłoń. I jego mały brudny sekrecik z tym całym niewzruszeniem pogodą poszedł się jebać.

Bez przesady. Niech nie popada w paranoję, choć komu on to mówił. Sam nie był lepszy... Może nawet gorszy. Czasem wystarczyło jedno słowo, spojrzenie, które niekoniecznie mu się podobało. I tyle mu wystarczyło. Powodów do oskarżeń nie było końca. Ale spokojnie, nie śledził jej, nie obserwował... Przynajmniej nie tak długo, jakby jej się to zdawało.
-Oczywiście. Nie mam nic lepszego do roboty. Łażę za dziewczynami, aby potem je zaczepiać i wykorzystywać do własnych, niecnych celów.-Powiedział, wywracaj teatralnie oczyma. Potrafił tak? Mógł pozwolić sobie na słaby uśmieszek. Byłby to naprawdę zabawny widok. I oczywiście miała wszelkie prawo do tego, aby myśleć o nim, cokolwiek jej się żywię podobało. Nie znała go. On nie znał jej. Równie dobrze mógłby powiedzieć, że to z nią coś jest nie tak. I zaraz sama wykorzysta go do jakiś swoich tajemnych planów.
Widziała go w swojej wizji? Był to jakiś sposób na podryw? Nie nadążał za trendami. A tak serio, czemu nie? Zaczęliby tę znajomość całkiem ciekawie, poza tym chętnie posłuchałby co go tam czekało. Niebezpieczeństwo? Równie dobrze mogłoby mu się coś stać, jedząc śniadanie, z drugiej tryb jego życia nie pozwalał mu na ułudę bezpieczeństwa i sielankowego życia. Niech go więc zaskoczy i powie mu coś, czego sam nie wie.
-Wystarczy, że trafi Cię w odpowiednie miejsce i po Tobie. Tak naprawdę, czasem wystarczy lekkie pęknięcie... -Wzruszył lekko ramionami. Wiele razy to widział. Wtedy jednak w ruch szły pięści... Nie była to gałąź, ale pod wpływem wiatru i samej ciężkości naprawdę wiele można zdziałać. Jednak nie chciał wychodzić na kolesia, z bardzo dziwnymi zainteresowaniami oraz posiadającym niepokojące kompendium wiedzy. Lepiej było się zamknąć.
Zaciągnął się dymem, przez chwilę przytrzymując go w płucach. Aż do ostatniej chwili. Uczucie pieczenia, pomimo tego, że potrafiło być nieprzyjemne dla większości, mu całkiem się podobało. Pozwalało poczuć... Cóż, cokolwiek, a w tym momencie najbardziej mu na tym zależało.
- Ten problem jest do rozwiązania. Lepiej, abyś pozbyła się tego od razu, o wiele gorzej będzie, jak dostaną się głębiej. Wtedy będzie zwyczajnie nieprzyjemnie. -Mruknął, czekając. Mówił już lżejszym głosem, bo może to stanowiło problem (bo przecież nie mogło chodzić o niego) Czemu chciał ją przekonać? Czemu w ogóle to robił? Co go to do cholery obchodziło.-Znam się na tym.-Dodał.
I wypraszam sobie, niczego nie udawał. Po prostu w ręce zawsze było mu zimno. W sumie ciekawe, cały czas używa tylko ich, a gdy przychodzi co do czego... Może po prostu nie używa ich odpowiednio. Nie w sposób, który doskonale zna. -Nie matkuj mi, bo sama zachowujesz się jak dziecko.- Zerknął na dłoń, która złapała jego. Trochę tak, jakby domagał się tej odpowiedniej. Jej dłoń była zdecydowanie cieplejsza i była również uczuciem całkowicie mu obcym. Nigdy specjalnie mu to nie przeszkadzało. Sposobem na to, aby krążenie wróciło do normy, było granie... Czego już nie robił. Od bardzo dawna.

Tak szczerze? Też by się nie zdziwił. Wręcz jako pierwszego podejrzanego, wskazałby siebie. Bo czemu nie? Źle mu z oczu patrzy, w ogóle jakiś taki dziwny i nieprzyjemny się wydaje. Ludzie potrafili sobie wiele rzeczy dopowiedzieć, co się stanie, kiedy większość okaże się prawdą? Perwersem nigdy nie był. Chyba.
- Ależ wierzę! Rzekłbym, że często jesteście gorsze od facetów w tej kwestii. Kto wie co, siedzi pod tymi waszymi główkami.- Zadrżał na samą myśl o tym, że miałby tam zajrzeć. Było to miejsce nieznane i dzikie. Czyli w sumie takie, jakie powinno go interesować. Uśmiechnął się lekko.- Nie wiedziałem, że wolno wam zdradzać wasze brudne sekreciki drugiej połówce tego świata. Nie zostaniesz wykluczona czy coś w tym stylu?- Był dzisiaj nadzwyczaj rozmowny. Nienormalna? Nie odczuwał żadnego dyskomfortu, rzekłby, że lepiej mu było w towarzystwie jakieś obcej i prawdopodobnie "nienormalnej" dziewczyny niż w swoim osamotnieniu. A to już coś. A może po prostu psychole mają to do siebie, że nieważne jak tragiczna będzie rozmowa, znajdą jeden temat, którego będą się trzymać.
Jeżeli ma to być dziwna fantazja czy możliwości uśmiercenia przez gałąź. Czemu nie.
Gdyby go nie trzymała, zapewne uniósłby dłonie w obronnym geście. Czyżby poznał kogoś równie upartego co on? W jego przypadku często skutkowało to obitym ryjem.
- I Ty wciąż z tym nic nie zrobiłaś?- Mógł użyć siły. Ale nie chciał. Po co... Po co miałby oglądać jej plecy, kiedy w końcu zorientuje się, że jest z niego niezły pojeb. Prawie prychnął, słysząc jej słowa. Nikt jeszcze nie zarzucił mu takiej bzdury. Troska. Pf.- Jaka troska. Nawet ja wiem, że lepiej to załatwić teraz. Mam sprawne paluszki. Nie martw się.- Powiedział. Tak. To była stuprocentowa prawda. Wyciągnął wolną dłoń i zamachał palcami, prezentując swoje umiejętności. Nie używał zaklęć. Jeszcze zanim stały się one problemem.
-Słuchaj, jak chcesz pretekstu do obmacywania mnie, to znajdziesz zdecydowanie lepsze. -Powiedział, unosząc jedną brew do góry. Zaśmiał się, nawet gdyby chciał, nie byłby to przyjemny dźwięk. - Ah ten odwieczny kompleks mamusi. Aż tak źle chyba ze mną nie jest.- I co takiego mogła zapamiętać. Zapewne nic szczególnego. Już prawie zapomnianego siniaka pod okiem, spojrzenie, które już dawno straciło tę żywą moc. Teraz jednak lekko się uśmiechał. Rozbawiony. Oparł głowę o pień. Jeżeli nie da dłoni, bywa. Z drugiej strony jak trochę rozświetli im się widok. Będzie mogła bezceremonalnie mu się przyglądać. A to przecież zaszczyt.
Z drugiej strony czuł się trochę nieswojo, gdy tak wlepiała w niego swoje ślepia. Rzadko tego doświadczał albo z powodu tego, że po prostu nikt tego nie robił lub dlatego, że nie dawał nikomu na to odpowiedniej ilości czasu. Nie wiadomo co tam jeszcze dostrzegą, wiedział jedno. Na pewno mu się to nie spodoba.

Bać się go? Nie. Po prostu unikać. Nigdy nie narzekał, że nie wchodzi ludziom w paradę, ani, że oni w jego. Tak żyło się znacznie lepiej. Przynajmniej jemu. Wiedział, że niektóre osoby miały kompletnie odmienne zdanie na ten temat.
Zaśmiał się, słysząc jej słowa. Naprawdę. Większość osób chce gdzieś przynależeć, chce znać swoje miejsce na świecie, zobaczyć, że sam nie stoi w tym całym bagnie. Nie widział sensu w szukaniu, miejsca czy kogoś podobnego do siebie. Pewnie szybko sielanka by się zakończyła i skończyliby tę znajomość w dosyć nieprzyjemnych warunkach. Nieważne.
-To znaczy, że chętnie mi o nich opowiesz? Normalnie nie mogę się doczekać.-Powiedział, rzucając niedopałek na ziemię i przygniatając go wierzchem buta. Chyba nie zamierzała go teraz tak zostawić, z tą niewiedzą, dodatkowo robiąc mu niezłego smaka na informacje, które mógłby poznać.-Trzymamy się bardzo dobrze, dziękuje, że pytasz.-Dodał. Czy naprawdę warto byłoby wyciągać wszystko na wierzch? Wątpił, że to, co ma za uszami, dotyczyło wszystkich reprezentantów "jego strony". Na pewno jednak z kimś by się identyfikowały.
Najwidoczniej miała niesamowitego pecha, a może po prostu coś ciągnęło do niej tych wszystkich popaprańców. Los chciał, aby na jej drodze trafił zwykły szaraczek. Niemalże niczym niewyróżniający się facet. Z pewnością nie ujrzy go w prawdziwej formie, kiedy znajdują się po tej stronie bramy. Rzeczywistość dosięga go jedynie w tych najciemniejszych zaułkach.
-Oj z pewnością byś chciała.-Powiedział spokojnie. Tak, jakby te słowa nie miały drugiego dna. No proszę cię, on i jakieś drugie dno? Walił prosto z mostu. Co kwalifikowało go często do pozycji prostaka.
Klasnąłby, gdyby tylko mógł. Czymże ją przekonał? Jego dar w tej kwestii trochę kulał i zwykle uciekał się do innych środków perswazji. Mógł być z siebie dumny, czyżby to początek nowego Lennoxa? Meh, na pewno nie.
Ujął jej dłoń i odsunął się od drzewa, odwracając się w kierunku światła, które dawało mu naprawdę sporę pole. W końcu nie było aż tak ciemno, a jego wzrok był całkiem niezły, przynajemniej, kiedy jeszcze ostatnio sprawdzał. Przyjrzał się drzazgom i mógłby przysiąc, że na jego wargach pojawił się ślad uśmiechu, którego starannie ukrywał. Czy była to reakcja na odwrócenie wzroku przez dziewczynę? Oczywiście.
-Nie wiem, czy próbujesz mnie rozproszyć, czy nie, ale chyba lepiej by było, gdybym skupił się na robocie, a nie na rozmowie z Tobą.-Powiedział, unosząc spojrzenie znad jej dłoni. Prawda była taka, że skupić potrafi się w naprawdę fatalnych warunkach, rozmowa była tylko dodatkiem do całego procesu.-Tylko się nie wierć, bo inaczej będę musiał rozciąć tę delikatną skórę, aby dostać się głębiej do resztek drzazg.-Owszem, mógł to zrobić, o ile coś by tam zostało. Jednak te małe skurwiele były dosyć sporej wielkości i było ich tylko cztery. Na szczęście dla niej.
-To groźba czy obietnica?-Mruknął, z tą zabawną zmarszczką między brwiami. Dwie z drzazg wyszły bez problemu, za to dwie pozostałe musiał podejść. Lekko zacisnął skórę wokół jednej i szybko z precyzją chirurga usunął problem. Czwartą musiał wysunąć pod kątem i proszę... Jej dłoń była tylko lekko czerwona w miejscach, w których wcześniej znajdowało się drewno. Zdmuchnął resztki kory, która jeszcze znajdowała się na jej dłoni i przyjrzał się krytycznie swojemu dziełu.-Dobra. Jak coś będzie Cię później boleć, to znaczy, że dostało się głębiej. Wtedy rozcinanie będzie już konieczne.-Wyprostował się.-I co, aż tak źle było, że musiałaś tyle gadać?-Był prawdziwym bohaterem, prawie jak rycerz na białym koniu. W tym wypadku, bez konia, miecza, zbroi... I miana rycerza.

-Tak się nie bawię.-Powiedział, prawie wydął wargi jak jedno z tych zawiedzionych dzieci, które nie dostają tego, czego chciały. Jeszcze nigdy o nic nie prosił i zamierzał się tego trzymać. Miał jakiś konkretny powód? Mhm, Może po prostu były inne sposoby na to aby dostać to, czego się chciało. A Z racji tego, że nie był dobry w normalnych relacjach z ludźmi... Wychodziło jak wychodziło. Były więc dwie opcje albo się nad nim zlituje i zacznie swoje niesamowite opowieści (które zapewne i tak nie pomogą mu niczego zrozumieć, bo może nawet nie chce tego robić lub nigdy nie będzie wstanie tej wiedzy podołać) lub będzie równie uparta, jak on.
- Co się stanie, jak powiem, że zostawiam to Twojej wyobraźni? - Wzruszył lekko ramionami. Ciekaw, cóż takiego mogłoby siedzieć w jej głowie. Polecił głową.- Jeszcze czego. Miałabyś za dobrze.- Już miał rzucić bardzo ciekawą anegdotkę o kobietach i ich fanaberiach, ale się powstrzymał. Obyło się bez większych szkoda, prawda. Może czas obrać kompletnie inny kierunek po ukończeniu szkoły? Mógłby zajmować się tym zawodowo. Ważne, aby dobrze płacili.
- Dobra. Odprowadzę Cię do szkoły, a potem przejdę się jeszcze po błoniach. - Uśmiechnął się lekko.- Ja nigdy nie mam dosyć.-Tak. Może był lekkim maszynistą i zamierzał dalej marznąć na dworze. A chociaż propozycja była kusząca, nie byłby sobą, gdyby ot, tak wybrał ją ponad siebie i swoje nikomu niezrozumiałe zachcianki.
W każdym bądź razie ruszył w kierunku szkoły. Zerknął tylko szybko za siebie czy za nim szła, jak się okazało pomimo drobnego wyglądu bardzo dobrze radziła sobie z wiatrem i fatalnym warunkami pogodowymi, bo szybko go wyprzedziła. Wizja ciepłego miejsca musiała być naprawdę kusząca.

Nigdy nie rozumiał kobiet. Nigdy też nie starał się ich zrozumieć, nie miało to większego sensu, prawda? Szybka zmiana tematu i manipulacja powodowała, że człowiek mógł się nieźle pogubić. Zapewne one same w pewnym momencie gubiły się w tych wszystkich swoich podchodach. Nie wchodził w takie układy. Lepiej, aby się nie dowiedział, że stawiała go w takiej pozycji. Do czego był zdolny? Nie ma rzeczy niemożliwych. Tego się trzymał. Sam też był ciekawy.
-Robisz się coraz bardziej interesująca. Nie wiem tylko, czy próbujesz mnie zachęcić, czy sprawdzić, czy sobie odpuszczę.-Uśmiechnął się szeroko, był to gest, który Ophelia określiła jako "wilczy". A z racji tego, że dawno przyjęli, że miała rację, nie spierał się. Wróżył kłopoty, te przyjemne. Spojrzał na nią i wybuchnął śmiechem. Ta bezceremonialność! Cudownie.-Czekaj, mam się obrócić, abyś mogła mnie sobie dalej wyobrażać?-Uniósł lekko dłonie i jak powiedział, tak zrobił. Teraz miała idealny widok na jego tyłek. Odwrócił się w jej stronę, chowając swoje walory, utkwił w niej swoje spojrzenie i uniósł dłoń, aby wydobyć jej wargę spod nacisku jej zębów. Miał tak stać i wodzić za nią maślanym wzrokiem? Nie ten typ.
Tak, miły to na pewno jego drugie imię. Po prostu chciał ją jeszcze przez moment wykorzystać, w końcu była jego sposobem na uratowanie się od szaleństwa. Człowiek, który większość czasu spędza w swojej samotni, od czasu do czasu powinien do kogoś otworzyć buzię. Czy przygotować jeden ze swoich popisowych ciosów.
Nie przejmował się ciszą, która zapadła. Dokładnie tak, jakby była na miejscu. Dopiero kiedy zorientował się, że nie było jej przy nim, odwrócił się w poszukiwaniu dziewczyny. I dostrzegł ją jak stała kilka metrów przed nim. Patrząc w jego kierunku ale nie na niego. Zmarszczył brwi, bo coś zdecydowanie mu tu nie pasowało.
Podszedł do niej szybko, dopiero teraz uświadamiając sobie, że nawet nie poznał jej imienia. -Co się stało?-Pochylił się lekko. Jakby to, że spojrzy jej w twarz, miało jakoś pomóc. Nie miał zielonego pojęcia, co się właśnie dzieje ani to, jak powinien się zachować. Położył dłonie na jej ramionach, coś mu podpowiadało, że nie na pewno w grę nie wchodziły krzyki ani potrząsanie.
Trwało to dosłownie chwilę, a jej wzrok na moment wrócił do rzeczywistości i już myślał, że jej przeszło... Dosłownie w momencie, w którym tak pomyślał, ona zaczęła osuwać się na ziemię. Cholera. Nawet nie zarejestrował tego, co mówiła. Nie było na to czasu. Chwycił ją mocniej i uniósł. Nie musiał chyba mówić, że pierwszy raz znalazł się w takiej sytuacji. Naśmiewanie się z rycerzy i ich lśniących zbroi nie było już takie zabawne, kiedy kierował się do szkoły, niosąc na rękach dziewczynę. To musiał być spektakularny widok. Wszedł do szkoły.

[z/t]

Bycie asystentem nauczyciela nie należało do szczególnie wdzięcznych zadań, jednakże @Tilda Thìdley dawała sobie radę z nadążaniem za nauczycielem transmutacji. Niestety oprócz obowiązków związanych ze zgłębianiem transmutacji Tilda miała na swojej głowie mniej fascynujące czynności jak chociażby sprawdzanie klasówek albo patrolowanie korytarzy. Tego wieczoru Tilda miała za zadanie obejść dziedziniec - początkowo wszystko było w porządku, a w oczy kobiety nie rzucił się żaden niesforny uczeń, który łamałby ciszę nocną. Wszystko zmieniło się, gdy dziewczyna dostrzegła dziwny błysk w okolicy ławek - błyskawicznie pobiegła w tamtą stronę, gdzie ku jej przerażeniu wybuchł pożar, najprawdopodobniej spowodowany niedopałkiem pozostawionym przez któregoś ze studentów. Nie był on wprawdzie duży, ale trawił swoim ogniem jedną ławkę nieopodal drzewa - jego rozprzestrzenienie na drzewo mogło mieć tragiczne skutki! Czy Tildzie uda się zachować zimną krew i zapanować nad swoim strachem?

Rzuć kostką, żeby sprawdzić co stało się dalej!
1,2 - próbujesz ugasić ogień, lecz niestety blokuje Ci się różdżka, a na dodatek płomień przenosi się na Twoją kurtkę. Zrzucasz ją z siebie dostatecznie szybko, więc unikasz jakichkolwiek obrażeń i pośpiesznie wzywasz na pomoc któregoś z nauczycieli. Udaje się opanować płomienie, niestety Twoja kurtka jest dość mocno zniszczona! Musisz zapłacić za jej naprawę 15 galeonów - odnotuj stratę w odpowiednim temacie.
3,4 - mimo silnej awersji do ognia zachowujesz zimną krew i  pomocą jednego zaklęcia błyskawicznie opanowujesz sytuację. Może to nic wielkiego, ale dyrektor docenia Twój wyczyn i nagradza Cię małą premią w postaci 20 galeonów - odnotuj zysk w odpowiednim temacie.
5,6 - Masz dzisiaj szczęście! Na miejscu oprócz Ciebie był również jeden z Twoich starszych kolegów, więc zanim zdążyłaś dobiec do ognia i rzucić odpowiednią formułę mężczyzna ugasił pożar za Ciebie. Mimo wszystko nie obyło się bez strachu - to był dość ciężki tydzień, więc wykorzystaj weekend na odpoczynek!

Patrolowanie korytarzy w dzień oraz w nocy było prawdopodobnie moim ulubionym zajęciem w pracy asystentki. Nauczyciele często wysługiwali się swoimi asystentami właśnie w tego typu zajęciach, na które im zwyczajnie szkoda było czasu i nerwów, lecz ja nie czułam się żaden sposób wykorzystana. Możliwość spacerowania po Hogwarcie była wisienką na torcie w całym moim powrocie do zamku, ponieważ mogłam bez problemu chłonąć wszystkie te widoki, odkrywać nowe miejsca, ukryte korytarze, klasy i przejścia, oglądać i zagadywać obrazy, wspominać dawne czasy. I jeszcze mi za to płacili, wprost wybornie!
Dziedziniec nie był moim ulubionym miejscem, ale nie narzekałam. Co prawda zdecydowanie bardzie wolałam patrolować zamkowe piętra, gdyż nie musiała się wtedy ubierać w dwie warstwy odzienia wierzchniego, lecz dzisiaj nawet to mi nie przeszkadzało. Oddychałam zimnym, lutowym powietrzem, czując szczypiący w policzki mróz. Wodziłam wzrokiem po usypanych kupkach śniegu w rogach dziedzińca, po ławkach znaczonych zębem czasu i po krużgankach, które były niemal filmowym miejscem na spotkania zakochanych. Westchnęłam cicho, analizując ową scenerię i przywołując z pamięci wszystkie przedstawienia teatralne, których scenografia uwzględniała podobne obiekty, gdy nagle coś błysnęło. Początkowo myślałam, że mi się wydawało, lecz gdy spojrzałam uważniej, dostrzegłam języki ognia czające się przy wielkim drzewie. Na moment zamarłam - ogień, tutaj, teraz? Lecz szybko pozbierałam się do kupy. Ruszyłam szybkim krokiem w tamtym kierunku, wyciągając zza pazuchy różdżkę i celując w ogień. Udało mi się szybko z nim uporać. Po wszystkim drżącymi rękami włożyłam różdżkę z powrotem na jej miejsce, a mój wzrok błądził po ziemi w poszukiwaniu powodu, dla którego drzewo w ogóle stanęło w ogniu. Niedopałki?
Co za idioci...

4

Ucieszył się, że koleżanka z tego samego domu, acz zupełnie innego rocznika zgodziła się na to spotkanie. Przez cały dzień chodził zamyślony, co mogą porabiać, zastanawiał się również, gdzie mogą iść. Szczerze powiedziawszy, z wielką chęcią poszedłby z nią do Hogsmeade. Napić się czegoś ciepłego... ah, jak bardzo tego pragnął! Ale wolał nie zapeszać, bo dziewczyna zwyczajnie mogłaby się nie zgodzić. Postanowił więc, że to jej da wolną kartę. W końcu jest kobietą, prawda? A on postara się być prawdziwym gentlemanem. Cóż, z jego gadulstwem to dość trudne, ale... w sumie, co ma piernik do wiatraka? Przynajmniej on sam tak uważał.
Przybył w umówione wcześniej miejsce i od razu siadł sobie na ławce. Zaczął machać nogami.. To dość infantylne, zgadza się, acz co się dziwić komuś w jego wieku?
Nagle wzięło mu się na wspominki. Pomyślał o Winter,  którą spędził parę chwil. Owszem, początkowo nie było miło, ale, przynajmniej według samego Arkadiusza, z czasem atmosfera zaczęła się... polepszać? To odpowiednie określenie?
Zarzucił nogę na nogę i zaczął nucić pod nosem osobliwą melodię. Nie wiedział, skąd ta wzięła się nagle w jego umyśle. Tak czy owak, nucił ją i pewnie nuci w tym samym momencie, w którym pojawiła się jego starsza koleżanka...

Przez ostatnie miesiące, Mirabelle dużo myślała, nad swoim życiem i o tym, co chce z nim później zrobić. Nie była pewna czy powinna iść w ślady swojej matki, czy zabrać się za jakiś mugolski zawód. Przekręciła się na drugi bok, przypominając sobie, że była umówiona na spotkanie z młodszym od siebie puchonem. Tak jak zawsze o tej porze, musiała zrobić sobie krótką drzemkę, by nie zasnąć w jakimś nieodpowiednim miejscu, gdzie mogłaby trafić na zimny bruk czy nawet trawę. Nie chciała też, by przypadkowi obserwatorzy bali się o nią i – co gorsza – wołali kogoś ze skrzydła szpitalnego. Zaraz po zjedzeniu małego obiadu, udała się do swojego pokoju z prędkością światła. Czuła, jak obejmuje ją senność, sprawiając, że jej powieki stawały się coraz cięższe. Usiadła na skraju swojego łóżka, przeciągnęła się i równocześnie rozejrzała w poszukiwaniu stojącego zegarka. Dostrzegła go kilka chwil później, gdy jej oczy przyzwyczaiły się do ciemności. Szybko zdała sobie sprawę, że była już spóźniona, a Arek na pewno już na nią czekał! Zerwała się z łóżka, złapała za zasłony i jednym ruchem je odsłoniła, wpuszczając do środka ledwo widoczne przebłyski światła. Było już coraz ciemniej i mimo że była czternasta, na niebie nie było widać słońca, które zostało zasłonięte przez gęste chmury. Mira cicho westchnęła, tęskniła za uczuciem ciepła na twarzy, niespowodowanego przez kominek czy rumieńce, często goszczące na jej twarzy. Chwilę wpatrywała się w okno, ale po chwili przypomniała sobie, po co wstała. Ruszyła szybkim krokiem do swojej szafy, by zarzucić jakiś płaszcz i niedługo po tym, szła już w stronę dziedzińca, na umówione miejsce z młodzieńcem. Zgodziła się z nim spotkać nie dlatego, że go lubiła, choć była to prawda. Nie miała czasu na jakieś pogaduszki, była zbyt zajęta nauką. Tym razem jednak postanowiła zrobić wyjątek, dla tego uroczego chłopca z delikatnymi loczkami wokół twarzyczki. Zawsze rozczulała się na jego widok, a słowa dziecka tylko pogłębiały przyjemne uczucie w jej sercu. Potrafił rozjaśnić jej dzień, nawet wtedy, gdy myślała o swoim ojcu. Uśmiech z twarzy Mirabelle nagle zgasł, pozostawiając po sobie ślad, który w szybkim czasie zmienił się w grymas. Nie dostała odpowiedzi na żaden swój list, a nawet nie miała pewności, że do niego trafiają. Był na zamkniętym oddziale już tak długo… A może w ogóle go tam nie było, a ciotka chciała sprawić jej przykrość? Dziewczyna szybko pokręciła głową, odrzucając taką możliwość. Ta kobieta była zbyt kochana, by mogła zrobić coś tak okropnego w stosunku do swojej siostrzenicy. Zanim się obejrzała, była już przy ławkach, pod wielkim drzewem na dziedzińcu. Uśmiechnęła się szeroko, gdy spostrzegła chłopca, siedzącego i machającego uroczo nogami. Podeszła bliżej i usłyszała, że nuci jakąś znaną jej piosenkę, ale nie mogła sobie przypomnieć jaką.
— Witaj, Arek! Przepraszam bardzo za spóźnienie, ale coś mnie zatrzymało. Mam nadzieję, że nie nudziłeś się za bardzo! — powiedziała dosyć głośno, siadając obok niego na ławce. Zastanawiała się, o czym chciał pogadać młodszy kolega. Zazwyczaj młodsi puchoni szukali jej, żeby dawała im korepetycje, co robiła z wielką chęcią. Założyłaby się, że ma w Hufflepuff reputację dobrej nauczycielki, dającej ciastka i inne przysmaki. Założyła ręce na piersiach i zaczęła pocierać swoje ramiona, mimo że miała na nich płaszcz.

Siedział na ławce, nucił melodię i czekał na starszą koleżankę. W głowie już zaczęły mu się tworzyć pomysły co powiedzieć, o czym mówić... a wiemy, że gadulstwo to jego chleb powszedni. Uwielbiał mówić, nawet jeśli wygaduje bzdury. Cóż, dla niego najważniejsze by w ogóle coś mówić. Opowiadać. Zadawać pytania i w równie wylewny sposób odpowiadać na nie. Ta melodia nie dawała mu spokoju. Wszczepiła się w jego młody umysł i nie chciała za wszelką cenę puścić. I to pewnie dlatego nie zauważył nawet, że Mirabelle podeszła do niego. Zwrócił na nią uwagę dopiero, gdy ta zawarła głos. Chłopak przestał nucić muzyczną kompozycję i spojrzał na jej twarz, przy czym żeby to uczynić, Arkadiusz musiał podnieść głowę ku górze. Potem to nie było aż tak bardzo potrzebne, gdyż dziewczyna zajęła miejsce na ławce, obok niego. Arka nieco zbiła z tropu ta bliskość fizyczna, mimo że inni na pewno by nie pomyśleli o tym w tych kategoriach. Może dlatego, że rzadko bywał w podobnej sytuacji.
Uśmiechnął się, gdy ta usiadła. Mimo tego, co opisaliśmy chwilę temu, czuł się coraz to śmielej. Już nie odczuwał skrępowania. Nie odczuwał dyskomfortu ani niczego w tym stylu. Gdy tylko dziewczyna zajęła miejsce na ławce, gdzie siedział Arkadiusz, ten ostatni postanowił wreszcie się odezwać.
- W porządku. Nic się nie stało. Wiesz, podczas twojej nieobecności miałem szansę kontemplować to wielkie drzewo – tu wskazał pokaźną roślinę palcem wskazującym. - Ciekawe, ile ma lat.... jak sądzisz? Bo ja wolę nie zgadywać, nie mam nosa do takich rzeczy. Nie mam nosa do oceniania wieku czegokolwiek... no, może poza ludźmi. – uśmiechnął się ku niej szeroko  - Tak czy owak, oglądałem sobie to drzewo i w ten sposób się bardzo zrelaksowałem. Oj tak. Tobie też to polecam, byś i ty patrzyła na okazy zieleni kiedy tylko możesz. Bo wiesz na pewno, że zieleń działa dobrze na oczy? Jeśli nie, to jestem szczęśliwy, że to właśnie ja mogłem cię w tym uświadomić. Jeśli tak, to i tak lepiej, to w końcu prawda powszechna. – najwidoczniej jego angielski poprawiał się. Z każdym dniem, i to jego kolejny pretekst, by dużo mówić – w ten sposób bowiem "trenuje" swoje umiejętności z tej kategorii – A w ogóle, to jak przekręcę jakieś słowo, coś powiem niepoprawnie, proszę, uświadom mnie w tym, dobrze? Dobrze? Bardzo proszę! No bo mój angielski nie jest idealny... ale ćwiczę się w tym. – i zaiste, idealny nie był, ale w jakim stopniu, to ocenić tu i teraz mogła to tylko Mirabelle. - Wiesz, dzisiaj cały dzień myślałem o naszym spotkaniu. Byłem taki podekscytowany! Nawet sobie nie wyobrażasz. – tu następuje krótka pauza, by Arek mógł się namyśleć, acz nie trwała ona dłużej niż trzy sekundy. No dobra. Ewentualnie cztery. Ale, w sumie, co to za różnica? - Ale nareszcie, nadeszła pora spotkania. Słuchaj... co porobimy? Posiedzimy tutaj i pogadamy, a może gdzieś pójdziemy? Może do Hogsmeade, co ty na to? Do jakiejś kawiarenki, pubu? Chętnie wypiłbym coś ciepłego... czekoladę, herbatę albo cappuccino. Bo czarnej kawy nie wezmę, bo się jej brzydzę. Tatuś za to ją uwielbia. Mnie obrzydza sam zapach. A może to się kiedyś zmieni? Jak sądzisz? – uśmiechnął się ponownie – Dobra. To jakie mamy plany na dzisiaj? – puścił jej porozumiewawcze oczko.

Arek przypominał jej samą siebie, gdy była szczęśliwym dzieckiem w dwóch kucykach. Tak jak on, mówiła dużo, co czasami irytowało ludzi. Poza tym aspektem ten blondasek był naprawdę pocieszny, zawsze poprawiał jej humor, nawet wtedy, gdy nikt inny nie potrafił. Za każdym razem miała ochotę wytarmosić go za policzki, tak samo, jak robiła to jej babcia, gdy była zbyt słodka. Mira westchnęła głośno, a potem wygodniej oparła się o tył drewnianej ławki, pozwalając, by jej włosy zwisały bezwładnie. Odkąd chłopiec zaczął mówić, dziewczyna poczuła ulgę, że nie był zły za jej delikatne spóźnienie. Wspomniał o starym drzewie nad nimi, a Mirabelle automatycznie podniosła głowę i zaczęła wpatrywać się w roślinę. Zastanawiała się nad jego niepozornym pytaniem, odnoszącym się do wieku tego drzewa. Zamyśliła się, podczas gdy chłopiec mówił dalej, nie przerywając ani na chwilę. Dopiero po krótkim czasie ocknęła się i spojrzała z powrotem w jego stronę, uśmiechając się delikatnie. Skinęła głową na wiadomość o tym, że zieleń dobrze działa na oczy, sama nie wiedziała, dlaczego to zrobiła, choć wcześniej o tym nie słyszała. Mały był mądry, skoro wiedział takie rzeczy, a ona nie. Zawsze była pewna jego inteligencji, zauważyła ją od razu, gdy się spotkali. Było to widać w jego oczach, że kiedy dorośnie, będzie stworzony do wyższych celów. Arek poprawił swój język angielski, potrafił teraz wypowiadać coraz więcej słów, bez zatrzymania ani zająknięcia. Była dumna z tego małego szkraba, który z kolejnym dniem starał się jeszcze bardziej. Uśmiechnęła się szeroko i skinąwszy głową, chciała coś mu odpowiedzieć, żeby nie myślał, że się nie interesuje. Zanim się namyśliła, chłopiec znowu zaczął mówić, tym razem szybciej niż poprzednio. Pokręciła głową z niedowierzaniem, ale nie miała zamiaru mu przerywać, bo sama nie lubiła, gdy ktoś robił to jej. Oparła ramię na rączce ławki, spoglądając przed siebie. Analizowała każde słowo chłopaka, żeby zastanowić się co będzie dla nich najkorzystniejsze. Kiedy skończył, w końcu odetchnęła z ulgą i oblizała suche wargi, by zaraz zacząć mówić.
— Myślę, że to, czy polubisz kawę, zależy od twojego gustu. Ja nadal jej nie lubię, a jestem już dosyć wyrośnięta — odparła na ostatnie pytanie, rozbawiona jego niewinnością. Pokręciła głową z niedowierzaniem, a następnie ponownie zwróciła wzrok w jego stronę. — Jest dosyć chłodno i chyba zbiera się na burzę — skomentowała, wskazując na pochmurne niebo i wstając z ławki. — Pójdźmy do Hogsmeade, chętnie napiłabym się kakao, nie wiem jak ty. — Otrzepała tył swoich spodni, a następnie odwróciła się do niego, czekając na odpowiedź. W ustach miała już smak idealnie zrobionego czekoladowego napoju, z piankami i ciasteczkami w środku.

Owszem, Arek uwielbia gadać. Ale nie oznacza to, iż nie potrafi słuchać. Owszem, to drugie przychodziło mu nieco gorzej, niż pierwsze, ale i tak miał dobrze rozwiniętą umiejętność słuchania. Dla niektórych takie coś może okazać się nieodpowiednie. Ale nie dla niego. Nie dla Arkadiusza.
W końcu skończył mówić, bo – co zdarza mu się wyjątkowo rzadko – zabrakło mu słów, jakich mógłby użyć, do których mógłby się uciec w chwili milczenia. Ale wiedział też, że nie może mówić ciągle. To by było uciążliwe. Nie myślał jednak o sobie w takich kategoriach. Co to to nie. Nie sądził, że jego gadulstwo to coś złego. Zwłaszcza, że bardzo lubi mówić. Jak już wiemy, to jego chleb powszedni.
Kiedy zaś wspomniała o kawie, miał już w głowie pomysł, co na to odpowiedzieć. Czyżby szykował się kolejny monolog z jego strony?
- Ah, więc podzielasz moje zdanie. Widzisz, ile nas łączy? Ten sam dom, niechęć do kawy... kto wie, może łączy nas jeszcze więcej? Więcej, niż sądzimy. Dlatego sądzę, że mimo iż znamy się już dość dobrze, musisz mi opowiedzieć o sobie jeszcze coś więcej. Nie sądzisz? Bo ja tak właśnie sądzę. Po co? No bo wtedy może wyjdzie na jaw, co nas jeszcze łączy! To bardzo dobry pomysł, a skoro godzisz się na niego, może opowiesz mi o sobie, jak już zajdziemy do jakiegoś miłego miejsca w Hogsmeade? Co ty na to? – uniósł znacząco jedną brew ku górze.
Nie wiedział, co ona sądzi o nim. Może dowie się, gdy usiądą przy czymś ciepłym w jakimś miłym, przytulnym, a co najważniejszy – ciepłym miejscu w Hogsmeade? Szczerze powiedziawszy, nigdy się nad tym zbytnio nie zastanawiał. Może warto zainteresować się tym tematem?
- To co idziemy? – spytał, wstając i otrzepując z grubsza swe odzienie. A raczej – wygładzając, w końcu musi jakoś wyglądać, skoro idą do takiego miejsca, jak Hogsmeade, prawda?
I zapomniał odpowiedzieć na jej pytanie... dlatego od razu się poprawił, odpowiadając:
- Kakao, albo coś innego... jeszcze nie do końca wiem, co wybiorę. - ach, i znowu ten jego rozbrajający uśmiech pojawił się na jego obliczu.

z/t x2

@Daniel Bergmann

Kolejny dyżur poza zamkiem,
ileż tego można, Danielu Bergmannie?
Kolejne spędzanie czasu wśród zatęsknionych za używkami uczniami. Oj tak, tego na pewno Ci brakowało, gdy Bennett postanowiła wepchnąć właśnie Twoją osobę na większość z możliwych dyżurów w najmniej przyjaznych ku temu miejscach. Proste pytanie w jej stronę nie pozostawiło żadnej odpowiedzi, zamiast tego, pod kopułą czaszki, nadal znajdowały się zdania zakończone pytajnikami. No cóż – mogłeś jedynie teatralnie westchnąć, ponarzekać w myślach, kiedy to postanowiłeś wziąć się za swoje nauczycielskie obowiązki, starając się dopiąć wszystko na ostatni z możliwych guzików.
Zima nadal dawała o sobie znać – poniekąd, jakby nie było, luty został zarezerwowany na delikatne przejaskrawienia, niektóre promienie słońca przedzierały się przez fasadę chmur zdobiących niebo. Być może klimat Wielkiej Brytanii zdawał się być wyjątkowo bezlitosny, niemniej jednak ten dzień, okrywając się płaszczem, musiałeś spędzić odrobinę na zewnątrz.

Rzuć kostką!
1, 6 - postanawiasz patrolować teren za pomocą postaci kruka – wzbijasz się zatem w powietrze, penetrując wzrokiem i błyskiem niebieskich tęczówek teren. Okazało się, że był to niemalże strzał w dziesiątkę; zauważasz uczniów powoli zamieniających się w studentów przy ławkach, którzy postanowili zapalić papierosy. Klasyka. Udaje Ci się tym samym ich odpowiednio zatrzymać, wlepić odpowiednią ilość punktów minusowych oraz przy okazji odprawić na szlaban. Tym samym zyskujesz jeden punkt do transmutacji – zgłoś się po niego w odpowiednim temacie!
2, 4 - nikogo tutaj nie ma. Nie było. Jedynie błoga cisza przedzierająca się poprzez delikatny powiew wiatru muskający Twoja skórę. Spojrzałeś na drewniane deski, z których została wykonana ławka; dostrzegasz na niej coś nietypowego. Rzuć jeszcze raz kostką!
Nieparzysta – okazuje się, że są to nasiona jakiejś bliżej nieokreślonej rośliny, pozostawione prawdopodobnie przez ucznia zafascynowanego zielarstwem. Fruwokwiat – czy jesteś jednak w stanie rozpoznać roślinę? Jeżeli masz minimum 5 pkt z Zielarstwa, robisz to bez większego problemu. W przeciwnym przypadku – zmuszony jesteś poprosić o pomoc bardziej doświadczoną osobę. Zgłoś się po przedmiot w odpowiednim temacie!
Parzysta – niestety, tylko przewidziało Ci się. Nie ma tutaj niczego, co mogłoby być godne Twojej profesorskiej uwagi; jedynie cisza zdaje się udzielać odpowiedzi na proste pytanie – czas ruszyć do zamku.
3, 5 - zauważasz coś poruszającego się w wiecznie zielonych zaroślach; nie wiesz, co to jest, nie reaguje na żadne słowa, więc postanawiasz podejść oraz sprawdzić, co dokładnie zakłóca Twój wewnętrzny spokój. Niebieskie tęczówki zwróciły się w stronę hałasu, kroki zaś skierowały wprost w jego stronę – czy rozważnie, tego nie wiedziałeś. Rzuć jeszcze raz kostką!
Parzysta – okazuje się, że tym, co zakłóciło Twój wewnętrzny spokój, był… porzucony przez kogoś mały puszek pigmejski. Przestraszony oraz zimny, cóż się mogłeś dziwić, że postanowił wskoczyć na Twoje ręce. Niezależnie od nastawienia, od tego, czy chcesz go przygarnąć, czy też i nie, czy zwierzęta za Tobą przepadają – zwierzątko podąża za Twoją sylwetką, w wyniku czego ostatecznie jesteś zmuszony go ze sobą wziąć… A co z nim dalej zrobisz, to już zależy od Ciebie. Upomnij się o niego w odpowiednim temacie!
Nieparzysta – jeden krok zakończył się wyjątkowo niefortunnie; nie zauważyłeś dziury, przez którą skręciłeś sobie kostkę. Ból na pewno nie był przyjemny, nie pozwalając w żaden sposób na dalsze poruszanie się po tychże terenach. Możesz przyjąć, że zamieniłeś się w kruka bądź zwyczajnie grupka młodzieży zauważyła Twój problem, postanawiając tym samym pomóc. Jesteś zobowiązany do napisania jednego krótkiego posta w gabinecie pielęgniarki.

Wylosowane: 1 dowód

Kolejny dyżur.
Kolejny, obciążający go obowiązek
nieprzyjemnie zrzucony, ugniatający barki. Schemat wręcz identyczny - rytuał - nieustannych przechadzek w obrębie terenu Hogwartu. Chcąc nie chcąc, spotkał się też z wątpliwym zobowiązaniem przeczesywania nie tyle - wnętrza samego zamku, co również obserwowania okolic. Ostatnie z minionych zdarzeń, zaistniałe w przypadku krużganków, zdołało wyostrzyć zmysły. Spowodowało również kaskadę rozmaitych pouczeń - także, w obrębie grona nauczycieli. Nakazywano sprawdzać wnikliwie, połacie okolic szkoły. Incydent, spowodował zawiadomienie rodziców i owocował przykuciem do szpitalnego łóżka. Osobiście, sam Bergmann, nie mógł uczynić nic ponad - różdżka, kąsana przez anomalie magii, zdołała być nieposłuszną - wyłącznie, zaprowadził ofiary własnej lekkomyślności do szpitalnego skrzydła. Wymierzył szlaban, chociaż, analogiczne wprost sytuacje mogły się bez wątpienia powtórzyć. Lata nagromadzonych doświadczeń, dokładnie wyrzeźbionych w obrębie skarbu pamięci - zdołały już ukształtować Bergmanna. Zdołały wytworzyć, dodatkowy mur nieufności pod względem uczniów; w zasadzie - nigdy, przesadnie nikomu nie zwykł zaufać, tym bardziej nieupierzonym i uporczywym w swojej niechlubnej większości istotom.
Znużony przebiegiem dyżuru, postanowił zdobyć się na odmianę. Metamorfoza w kruka, pozwalała mężczyźnie prześledzić teren o wiele szybciej, niźli w przypadku kolejnych, stawianych kroków. Miał zamiar wykonać lot, całkowicie niespieszny oraz następnie powrócić do korytarzy zamku. Intuicja, jednakże słusznie biła na alarm - o czym, był w stanie bezsprzecznie przekonać się za niedługo. Tymczasem, zmienił się w swoją zwierzęcą postać; ciemną, wręcz zdolną zlewać się z atramentem nocy, wyróżnioną jedynie przez jasność swoich tęczówek. Szybował, rozpościerając skrzydła na tle zakrytego chmurami nieba. Banał. Częsty niezmiernie banał. Dostrzegł, niedługo później na ławce grupę studentów. Zapach wypalanego tytoniu mile podrażniał nozdrza (sam, niebywale chętnie zaczerpnąłby nikotyny), chociaż zasady - głosiły całkowicie inaczej. Był jednak ponad zasięgiem ich ramion, w przeciwieństwie do kilku, nieświadomych jeszcze młodzieńców. Przysiadł, nieopodal; tak, aby ich nie rozproszyć. Niedługo później, spokojnym, chociaż zdecydowanym krokiem znalazł się przy nich oraz obwieścił znienawidzoną formalność. Szlaban. Punkty ujemne dla domów.
Cóż. Przynajmniej zdołał wypełnić sprawnie ową wątpliwą przyjemność.

| zt

Shawn bardzo powoli przyzwyczajał się do swojej nowej pracy i nowego trybu życia. W szkole pracował prawie miesiąc, a on dalej musiał sobie przypominać, że teraz jest nauczycielem, nie uczniem, choć niektórzy studenci wyglądali dużo starzej od niego. Reed był jednak nowym nabytkiem Hogwartu i widział, że wiele spojrzeń się na nim zatrzymywało, często z dość dziwnym wyrazem twarzy. Był niemalże pewien, że mało kto postrzega go jako nauczyciela, prędzej jako przyjezdnego – był przecież cały w tatuażach, miał lekko buntowniczą mimikę i do tego ta niespotykana srebrna ręka, którą mógł ruszać jak zwykłą, biologiczną.
Na lekcjach nie szukał sympatii uczniów, nie był też pewien czy robi je nawet dla nich, a nie dla samego siebie. Ciekawe było poruszanie niecodziennych tematów i słuchanie opinii młodych ludzi, ich różnorodność wyborów była dla niego lekko intrygująca. Dlatego też starał się przygotowywać do swoich lekcji, żeby nie wiały nudą. Na razie miał zajęcia jedynie z młodszymi klasami, po których ewidentnie widział, że uczniowie się go bali. Za niedługo będzie czas i na studentów i to w nich Reed miał nadzieje.
Tego dnia jednak, pozwolił sobie na chwile spokojnego wyjścia na dziedziniec i nieprzejmowania się swoim wizerunkiem. Usiadł na ławce w cieniu drzewa, gdzie miał widok na cały plac, jednocześnie samemu nie rzucając się w oczy. Metalową dłonią trzymał kubek z kawą, pod pachą zaś miał rolkę pergaminu, która była wypracowaniem jednego z uczniów, który szczególnie przykuł jego uwagę. Chłopiec z czwartej klasy zaczął opisywać szczegółowo dlaczego centaury są zagrożeniem dla społeczeństwa, cytując „są to największe koniary jakie można spotkać na świecie, jedyne co mogą dać światu to własną głupotę”. Reed nie do końca rozumiał tego dzieciaka, ale lektura tej wypowiedzi mocno poprawiła mu humor.
Największym utrapieniem pracy w Hogwarcie był zakaz palenia. Shawn musiał się z tym kryć, czując się przy tym jak piątoklasista, który ucieka na błonie popalić sobie fajki kupione przez starszego kolegę, a boi się konsekwencji. Na szczęście do gabinetu nikt mu raczej nie wchodzi bez pytania, więc tam może się czuć w pełni swobodnie, w każdej chwili mógł jednym machnięciem dłoni przewietrzyć cały pokój.
Upił łyk czarnej parzonej, rozkoszując się w jej gorzkim smaku, który ostatnimi czasy mocno przypadł mu do gustu i skupił się na pracy, czasem przerzucając wzrok na dziedziniec, gdzie można było ujrzeć paru uczniów, kilka par i ogólnie pełen spokój.

Pewnego dnia wolnego od nauki, Arek, przechadzając się po terenach przynależących do szkoły, natknął się na pewne wielkie drzewo z ławeczkami stojącymi nieopodal. Chłopiec poczuł, że już tu kiedyś był, acz nie był pewien co do czasu i czy był wówczas sam, a może z jedną bądź większą ilością osób? Tak czy owak, nie było to tu i teraz aż tak ważne, bardziej istotne, czy zdecyduje się zająć którąś z ławek. Nie widział w pobliżu żadnych innych osób. Dobrze, czy źle? Z jednej strony dobrze, będzie miał czas na osobiste przemyślenia i wyciszenie się. Z drugiej zaś - jego potrzeba "rozmowy" wzmogła się, bardzo chciał podjąć się rozległego monologu, ale niestety, nikogo tu nie było, o czym już wiemy.
Finalnie usiadł na omawianym wcześniej siedzisku i postanowił się nieco zrelaksować. Ot, w tym celu zamknął powieki, te same który chroniły oczy nad wyraz ciekawe świata, z taką samą pasją oglądające to, co piękne, wartościowe, czytające zazwyczaj materiały o starożytnych runach, a wiadomo, że Arek miał po prostu na ich punkcie fioła.
A właśnie! Chyba powinien gdzieś tu mieć książkę o takiej tematyce! Szybko sięgnął do swojej torby, którą uprzednio położył tuż obok siebie a potem kompletnie o niej zapominając, i wyjął z niej książkę o... no, wiadomo chyba o co chodzi, nieprawdaż? O starożytne runy właśnie. Z wielką pasją, widoczną w oczach w których płonęły małe iskierki, zaczął chłonąć litery. Te zmieniały się w słowa, składające się na zdania. Zdania te informowały każdego czytelnika o runach. Ah, chłopiec był w siódmym niebie, zapoznając się z tego typu treściami.
Na chwilę oderwał wzrok od (przynajmniej dla niego) fascynującej lektury, gdyż zauważył mętnym wzrokiem, jak zbliża się ku niemu jakaś nieodgadniona postać...

@Keyira Shercliffe

Do dwudziestej drugiej była jeszcze ponad godzina, więc wysyłanie sobie wierszyków z córką nauczyciela i późniejsze spotkanie się z nią na fajkę, wydało się Rowle'owi idealnym pomysłem na wieczór. Bo kto lubił palić w samotności? Zaintrygowany młodą pisarką, zwlókł się z łóżka i wciągnął czarne spodnie od dresu, białe adidasy i zieloną bluzę z kapturem, a na to kurtkę. Wcale jej nie miał za złe, że zwlokła go z łóżka. Wziął paczkę oraz upewnić się, że w kieszeni wierzchniego odzienia wciąż ma zapalniczkę, zanim złapał za obiecaną czapkę, wsunął ją w kieszeń i wyszedł z dormitorium. Droga na dziedziniec z lochów była szybka, a on i tak pokonał ją truchtem, nie chcąc, żeby dziewczyna marzła. Pchnął drewniane, ciężki drzwi, które oznajmiły jego przyjście przeraźliwym skrzypieniem, a następnie rozejrzał się dookoła, poszukując znajomej sylwetki. Gdy tęczówki o mętnym, zielonym kolorze napotkały siedzącą na ławce ślizgonkę, wyszczerzył się i ruszył w jej stronę. Zlustrował ją bezwstydnie wzrokiem, stając naprzeciw.
- Nie czekałaś za długo, kwiatuszku? - zaczął zadziornie, puszczając jej oczko i nawiązując do ich wcześniejszej wymiany zdań na wizengerze. Zaraz jednak zapiął kurtkę i wsunął kaptur na głowę, chowając brązowe włosy przed mroźnym, zimowym powietrzem. Dzięki otaczających ich śnieżnym zaspom było naprawdę jasno. Chłopak kucnął przed nią, sięgając z kieszeni swoją czapką i wsuwając jej na głowę, salutując następnie, niczym jakiś kapitan. - Tak, jak obiecałem! Chcesz fajkę? Mieszane mam. Nie wiem, którą wylosujesz, ale jeden rodzaj jest niesamowicie mocny.
Dodał jeszcze, wyciągając paczkę w jej stronę i jedną z fajek wsuwając sobie pomiędzy usta. Niezależnie od tego, czy miała swoje, czy skorzystała z jego zasobów, odpalił je za pomocą zapalniczki. Magiczny przedmiot miał kształt rogogona węgierskiego. Wstał, przeciągnął się leniwie i oparł o olbrzymi dąb, wsuwając wolną dłoń do kieszeni, a drugą delektując się używką, zaraz po schowaniu smoka do kieszeni. Zaciągnął się mocno, czując przyjemnie łaskoczący dym w płucach. Gdy po dłuższej chwili szary dym uciekł mu spomiędzy warg, obrócił głowę w stronę dziewczyny, patrząc na nią ze wciąż widocznym błyskiem w oczach.
- Od dawna taka z Ciebie poetka, Shercliffe?
Nie było złośliwości czy kpin w jego tonie, bo laska otwarcie używająca brzydkich słów i niepiekląca się o epitety ze słownika dla niegrzecznych, była na wagę złota w tych czasach.