Zastanowił się: - Raczej nie uczniów miałem na myśli lecz samo zjawisko tajemnicy Machnął dłonią, skupiwszy się na chmurach- W zależności co za trening chcesz podjąć, siłowy czy magiczny miejsca winno Ci starczyć. Polecałbym wspinaczkę wysokościową bez zabezpieczeń ale nie każdy jest masochistą, zaś sam pobyt tutaj jest już treningiem wytrzymałościowym- Zwrócił się do niego spokojnym głosem- Może będę mógł pomóc
Hudson zawsze był dość tajemniczy więc dla niego samo to słowo już wiele znaczyło. Niewiele mówił o sobie chyba, że przedtem coś wziął. Tym razem jednak był czysty. Musiał odpocząć po zażyciu tej czystej koki, choć nie wiedział czy ona nie była czymś wzmocniona. Miał przecież już do czynienia z bardzo czystymi narkotykami ale to co się stało kilka dni temu gdy rozmawiali z Paulem nad stawem było czymś niesamowitym. Ale zostawmy ten temat bo to nie na teraz. - Tajemnica jest czymś pięknym i zarazem bywa zabójcza gdy się szuka jej samemu. Wiem coś o tym. – powiedział i na chwilkę zatopił swoje spojrzenie w krajobrazie jaki rozciągał się przed nim. Ta dzikość go pociągała. To było niesamowite, piękne i niebezpieczne zarazem. W takim miejscu Hudson mógł spędzić wiele czasu nawet nic nie robiąc tylko patrząc na ten krajobraz. No w końcu w Reno drzemała dusza artysty więc nic dziwnego, że ten widok go poruszył i przyciągnął jego uwagę. Dopiero z zamyślenia wyrwał go głos Aleksa. - Myślałem o treningu stricte magicznym jednak nie wiem czy to nie będzie zbytnio niebezpieczne dla ciebie. Moje zaklęcia potrafią czasem przybrać dość dziwną formę. – powiedział dość tajemniczo. Chciał zmusić Brendana by zaczął go wypytywać? Może? A może po prostu nie chciał zdradzać swojej tajemnicy.
- Reno zadam Ci retoryczny pytania czym się zajmuję w szkole. Pomyśl i sobie w duchu odpowiedz- Poczekał aż na twarzy Reno zabłyśnie olśnienie. Nim to jednak nastąpi zaczął bawić się przepływającym pasmem chmury zatrzymując go przed sobą, i za pomocą Ydwyf fi yn gwlychu, które płynnie i cicho wypłynęło z jego ust, różdżką zaczął tkać. Powoli odcinając nadmiar kształtując ją niczym drzewko bonsai tym razem z małego kłębka robił miniaturowego cumulusa.
Reno spojrzał na Aleksa. Nie miał pojęcia czym się może zajmować jednak gdy zobaczył jak mężczyzna zaczyna formować chmury zrozumiał, że musi uczyć zaklęć albo czegoś podobnego. Zastanawiał się nawet czy nie uczy magii żywiołów jednak nie wiedziała jaki żywioł stanowią chmury. - Chyba już wiem czym możesz się zajmować. Jeśli oczywiście się nie mylę, a mam dwie opcje do wyboru. – powiedział Hudson i lekko się uśmiechnął. No cóż miał jeszcze lekko przytępiony umysł i zdolność logicznego myślenia ale po tym pokazie był pewny, że choć w części trafi. - I chyba możesz mi pomóc w treningu. Jednak ostrzegam od razu, że to może być ciężka przeprawa. Nawet jeśli jesteś Mistrzem Zaklęć i Uroków. – dodał strzelając.
Zawiesił jedną dłoń w górze koncentrując się na swoim dziele które posłał w niebo. Powinna stać się zalążkiem chmury deszczowej która spadnie przeliczył zmienne klimatyczno-pogodowe. W rejonie obozu za jakieś 2 dni. - Raczej czarnoksiężnikiem odpowiedział spokojnie- Ktoś tu nie odrobiła zadania domowego albo przespał odprawę przed wysłaniem na zadanie. Pracuje na swojej funkcji już od 3 semestrów, więc nie można uznać tego że mnie pominięto, jeśli jednak to mi to nie uwłacza czyli udało mi się pozostać w cieniu. Ale na przyszłość rada nim wejdziesz w środowisko zawsze warto wiedzieć o nim jak najwięcej, mniejsza szansa na strzelenie błędu, mówię z doświadczenia zawsze warto wiedzieć z kim ma się przyjemność. Odwrócił się powoli do Reno- Co do treningu zaskocz mnie bo ciężkie przeprawy mam średnio co miesiąc lub tydzień w zależności od pomysłowości moich studentów
No cóż przecież nawet Hudson na wspomaganiu nie jest w stanie zapamiętać wszystkich imion i nazwisk swoich nowych kolegów i koleżanek, z którymi przyjdzie mu pracować. Zresztą jego dość dziwne podejście do życia sprawiło, że nawet jeśli cos mu mówili to wolał zapamiętać tylko najważniejsze i najciekawsze dla niego informacje. Wiedział, że coś czytał na temat Brendana tylko za diabła nie mógł sobie przypomnieć co. Podejrzewał, że informacja musi być ważna skoro ja zapamiętał. No tak, czarnoksiężnik, absolwent Drumstrangu. Używa zaklęć bezrózdżkowych. Jego żywioł to chyba woda. - Widzisz nie wiem czy jestem dobrze poinformowany ale jeśli się nie mylę i informacje, które podesłał mi dyrektor Hogwartu są prawdziwe powinieneś sobie poradzić z tym. Wybacz, że nie skojarzyłem od razu informacji z twarzą oraz nazwiskiem. Jednak przebrnąć przez kilkanaście teczek z różnymi nazwiskami i imionami nie jest łatwe, a jeśli chodzi o zapamiętanie to czasem przekracza nawet moje możliwości. – powiedział i uśmiechnął się dość zdawkowo jednak dało się widzieć w jego oczach błysk zrozumienia. Teraz już był prawie pewny z kim ma do czynienia i jakie ten czarodziej stojący przed nim może mieć możliwości. - Zatem jeśli jesteś gotowy możemy zaczynać. Tylko nie mów potem, ze nie ostrzegałem. – rzekł Hudson i zamknął oczy. Usiadł na ziemi i zaczął oczyszczać swój umysł ze wszystkich zbędnych myśli. To było konieczne jeśli chciał użyć magii swojego żywiołu. Wydawało się, że Reno zastygł w bezruchu i tylko czekał co się stanie.
- Całkowicie Cię rozumiem, ja mam dzięki Bogu dobrą pamięć. - Odpowiedział wciąż siedząc w pozycji lotosu na głazie. Skoncentrował się na otaczającej go magii i wyczuł w niej delikatne zawirowania. Patrząc na swojego kolegę, zaczął ściągać wokół siebie pasma chmur które zaczęły go otaczać, że w pewnym momencie wyglądał jakby siedział na jednej, a przebijające promienie słońca nadawały mu aurę świetlną wyciągnął dłonie prawą wyprostował i uniósł otwartą lewą oparł o swoje nogi dzierżąc w niej różdżkę przytrzymując ją kciukiem na jej otwartej powierzchni. Przymknął oczy a na jego twarzy zapanował wyraz spokoju. Gry ściągały ku niemu kolejne pasma wilgoci.
Hudson siedział w całkowitym bezruchu. Nie wiedział co się koło niego dzieje. Czuł jedynie silną koncentrację magii gdzieś niedaleko. Wiedział co to może oznaczać i wolał się przygotować zawczasu. Odetchnął głęboko ostatni raz. Nie otworzył oczu tylko niewerbalnie przywołał ogniste języki. Wiedział, że mu to nawet wyszło bo czuł ich żar blisko siebie. W myślach zaczął kształtować ognistą bestię. Stwór ten miał ciało wielkiego tygrysa, przednie nogi i głowa należały do orła. Ponadto stór ten posiadał ogniste skrzydła, którymi mógł w każdej chwili obronić Hudsona. Stwór zaczynał nabierać kształtów i po chwili przed mężczyzną stał stworzony z ognia gryf. Miał tylko nadzieję, że Aleks zdążył się odsunąć nim Reno skończył tworzyć stwora. Po chwili otworzył oczy i był zadowolony ze swojego dzieła. Jeszcze nigdy do tej pory ognisty twór nie wyszedł mu tak idealnie. Teraz zrozumiał, że musiał osiągnąć coś co mnisi nazywali całkowitym skupieniem i oddaniem magii tworzenia. - Jestem gotowy. – powiedział, a jego głos zdawał się brzmieć jak z oddali.
Przed sobą widział ognisty konstrukt przypominający gryfa na swojej twarzy czuł ciepło które powodował. Skoncentrował się na i pojedyncze kosmyki chmur zaczęły tworzyć wir zbijając się w kolumnę z każda chwilą przeistaczając się w płynną wodę po chwili przed Aleksem znajdowała się idealna sfera o metrowej średnicy wokół której krążyły pierścienie lodu. Nim odpowiedział wezwał jeszcze pozostałą wilgoć. Wziął głęboki oddech i stworzył wokół siebie ochronną kopulę przeźroczystego lodu chroniąca go od ciepła i możliwych odłamków. - Zgodnie z twoją wolą- Zatopił się w pełni w stanie wewnętrznego spokoju.
Informacje nie kłamały. To jest mag potrafiący sprawić by woda i wszelka wilgoć go słuchały.pomyślał. Oj będę miał ciężka przeprawę i trening. Ale przecież właśnie o to mi chodziło znów przemknęło mu przez myśl. Spokojnym gestem wskazał na kopułę. Ognisty Gryf otworzył dziób i wydobył się z niego pisk. Po czym spojrzał na kopułę przed sobą. Zacząłem formować w myślach ognistą kulę, która miała wystrzelić z dzioba stworzenia prosto w cel. Kula powiększała się zgodnie z moją wolą i gdy stała się odpowiednio duża wizualizowałem trajektorię ataku. Ognista kula pomknęła w stronę celu . Jednak w ostatniej chwili lekko się zdekoncentrował i pocisk zamiast trafić celu poleciał w niebo. Zaklął szpetnie w myślach i czekał co też wymyśli Aleks. W końcu on władał wodą i mógł w każdej chwili ugasić jego płomiennego konstrukta.
Widział pędząca ku niemu ognistą kule która przemknęła niedaleko nie naruszając lodowej kopuły. Skoncentrował się na konstrukcie przeciwnika. Sfera wzniosła się a jej lodowy pierścień wystrzelił gradem lodowych ostrzy które mknęły wprost w ognistego gryfa. [trafienie rzut parzysty] - Byłbym rad gdyś skupił się na konstrukcie a nie na mojej osobie Zwrócił się do niego spokojnym głosem nie tracąc ani na chwilę koncentracji i kontroli nad konstruktem.
Hudson znów skoncentrował teraz wszystkie swoje siły psychiczne na obronie. Wiedział, że pierwszy atak mu nie wyszedł i teraz musi się bardziej postarać. Skupił się tworząc ognisty krąg do wysokości piersi jego konstrukta. Wiedział, że łatwo nie będzie i się nie pomylił. Ognisty gryf został trafiony. Stworzenie znów pisnęło i spojrzało na swojego twórcę. Rany konstrukta były dość poważne więc trzeba było je zaleczyć. Reno oczywiście wiedział jak to zrobić i w skupieniu zaleczał ranę po ranie. Na jego czoło wystąpiły pierwsze kropelki potu. - Dobry jesteś ale ja jeszcze się nie poddałem. – powiedział i znów skupił się na konstrukcie i na ataku jaki miał wykonać. Zwizualizował przed pyskiem gryfa kolejną kulę ognia i po chwili gdy była już odpowiednich rozmiarów zaatakował. Tym razem jego koncentracja była bez zarzutu jednak chęć trafienia i pokazania Aleksowi, że jest niezły zaowocowała kolejnym pudłem. Pocisk przeleciał w niewielkiej odległości od konstrukra Brendana i znów pomknął w niebo.
- Spokojnie do tego podejdź, chłodno i z kalkulację - powiedział koncentrując się na konstrukcie. Kolejna przemykająca kula ognia przeleciała niedaleko kopuły dekoncentrując go w momencie gdy wyzwalał kolejny atak tym razem kula zaczęła wirować wokół własnej osi wystrzeliwując dwie macki wody, które złączyły się z pierścieniem lodu porywając jego fragmenty tworząc najeżone lodowymi kolcami macki. Jednak w wyniku błędu w obliczeniach i delikatnej dekoncentracji rozbiły się o ścianę skalną gdy konstrukt pomknął w kierunku gryfa.
- Ta… Chłodno i z kalkulacją. Widzisz nie do wszystkich żywiołów da się tak podejść. Ty władasz wodą więc ona jest z natury dość spokojnym żywiołem. Oczywiście nie liczę sytuacji ekstremalnych typu powodzie, fale tsunami czy też inne tego typu zjawiska. Ogień natomiast do spokojnych nigdy nie należał, tak samo jak i ja. Ogień przedstawia niecierpliwość, porywczość i tak samo jak woda ma wielką siłę niszczącą. – powiedział Hudson choć był przekonany, że czarnoksiężnik doskonale o tym wie. PO tej wypowiedzi znów zamknął oczy i oczyścił swój umysł z jakichkolwiek myśli, które były mu zbędne. Teraz liczyła się tylko walka. Gdy jego umysł był już oczyszczony znów zaczął tworzyć ognistą kulę. Pocisk rósł i rósł aż wreszcie został wypuszczony poprzedzając strzał piskiem konstrukta. Jednak i tym razem pocisk był nie celny. Kolejny atak wiec Reno wykonał z zaskoczenia utworzył uformował w myślach ognistą strzałę. Dokładnie wymierzył ją w konstrukta Aleksa i po chwili pocisk wystrzelił z dzioba stworzenia. Leciał prosto na stworzonego z wilgoci przeciwnika.
Pocisk Reno wleciał wprost w sferę Aleksa która stworzyła wewnątrz siebie w ostatniej chwili tunel przez który przeleciała nie naruszając struktury. Aleksander zrewanżował się celnym strzałem strumienia wody. - Zgodzę się że spokój nie leży w naturze płomienia, ale skoncentrowanie jego mocy nie zaszkodzi. - Odpowiedział ogniomistrzowi. Po wystrzale strumienia umieścił znowu sferę między nimi wprowadzając ją teraz w ruch wirowy. Zmienił ułożenie rąk teraz trzymając różdżkę miedzy kciukami i palcami wskazującymi przy reszcie dłoni ułożonych jakby do utrzymania kuli.
Hudson nie zdążył nawet zareagować gdy strumień wody trafił prosto w skrzydło jego konstrukta. Ognisty stwór znów wydobył z siebie pisk. Reno nie miał innej rady jak znów skoncentrować moc i naprawić uszkodzenia. Wiedział że jego płomienistemu gryfowi zostało już niewiele czasu. Hudson z resztą też był już lekko zmęczony. Kontrolowanie takiej masy ognia nie należało do najprzyjemniejszych. - Skoncentrowanie mocy w ataku jest rzeczą niezwykle trudną lecz i niebezpieczną. Zawsze może się zdarzyć tak, że płomień wymknie się spod kontroli. – powiedział. Widać było, że Hudson musiał wkładać coraz to większą koncentrację w wyprowadzenie każdego ataku czy też obrony. Oczywiście wiedział, że tylko konstrukty obrywają ale on musiał tego konstrukta kontrolować. Znów zamknął oczy i zaczął tworzyć w myślach ognisty podmuch, prostą linię ognia, która miała dosięgnąć wirującego konstrukta. Gdy wizualizacja dobiegła końca z dzioba gryfa wystrzelił płomienny podmuch w kształcie prostej linii mknąc prosto w wodnego stwora Aleksa.
Przed Sferą wyrosła wodna ścina która pochłonęła siłę fali po czym znów zjednoczył się z sferą. Walka nabierała tempa wraz z unikami ze strony gryfa i skuteczną obroną sfery wymieniali się nawzajem kolejnymi nieskutecznymi ciosami. Tym Razem Aleks postanowił po raz kolejny posłać w stronę gryfa grad lodowych ostrzy tak skuteczny w pierwszej fazie bitwy. Skoncentrował się i po sekundzie z pierścieni sfery pomknęły lodowe sople.
Walka nabierała rumieńców i Hudson wiedział, że w każdej chwili może być jej koniec. Znów skoncentrował wszystkie swoje siły na ataku. Musiał to zrobić jeśli jego wodny stwór miał przeżyć do kolejnej rundy. Zwizualizował sobie w głowie jak potężna, ognista ściana stapia lodowe pociski. Nagle przed jego konstruktem wystrzelił w górę mur płomieni. Lodowe pociski Aleksa zmieniły się w parę wodną i żaden nie trafił celu. No dawaj maleńki. pomyślał przez chwilkę Reno po czym szybko wyrzucił tą myśl z głowy i wrócił do wyprowadzenia ataku. Z pyska gryfa wydobyło się ni to warknięcie ni to piśnięcie jednak dźwięk był potężny. W tej samej chwili stwór zionął ogniem zalewając nim wodnego konstrukta Brendana.
Sfera zawrzała tracą cześć swej fizycznej powłoki która szybko wypełniła luki. Nie zdążył tym razem wykorzystać naturalnej elastyczności wody w obronie. - Brawo w końcu pokazałeś pazury bestio -Powiedział zadowolony, widząc że walka nabiera rumieńców. Skoncentrował się i wystrzelił sferę ku gryfowi zmniejszając odległość uderzając go samą masą konstruktu chcąc go wbić w skalna ścianę i zająć korzystniejsza pozycję do następnego ataku
- To jeszcze nie wszystko na co mnie stać. – powiedział patrząc na Aleksa. Chciał pokazać, że potrafi. Hudson odetchnął z ulgą na chwilkę i znów musiał odparowywać atak. Tym razem mu się udało. Z wielkim trudem jakoś odparował atak. Oddychał głęboko i dość płytko. Był bardzo zmęczony jednak teraz nie mógł się poddać. Tym razem włożył całą siłę, która mu jeszcze została w kolejny, sądził, że już ostatni atak. Zwizualizował w swojej głowie potężną ognistą kulę. Pocisk pojawił się nad głową gryfa i cały czas się powiększał. Gdy był już naprawdę duży Hudson wytyczył w myśli trajektorię lotu troszkę pod kątem by było ciężej ją odparować i wypuścił kulę prosto w wodnego konstrukta.
Sfera zaczęła wirować coraz bardziej a jej powierzchnia stała się kolczastą lodową skorupą która rozproszyła ognistą kulę. Aleksander znów posłał sferę wirowym atakiem wprost w gryfa Reno po raz kolejny bezskutecznie, lodowate kolce rozprysły się o skale. Nic straconego fragmenty lodu stopiły się i wystrzelił z powrotem kierunku sfery stapiając się z nią w jedną idealną kule teraz nieco wbitą wciąż wirującą w ścianie skalnej ale pomału się zeń wygrzebującej.
Hudson zmusił się do kolejnego ataku. Chciał to zakończyć jednak był bardzo zmęczony i za bardzo niecierpliwy by coś z jego ataku mogło wyjść. Zwizualizował atak ognistą strzałą jednak ona przeleciała blisko wirującego konstruktu Aleksa i pomknęła prosto w niebo. Po chwili przygotowywał się na odparcie ataku jednak lodowy atak konstrukta Brendana nie trafił. Tym razem Reno znów zmusił się do wielkiego wysiłku i wizualizacji ataku. Udało mu się utworzyć wielką ognistą kulę, która pomknęła w stronę wirującego tworu Aleksa. Był zmęczony i to bardzo.
Wciąż uwięziona Sfera otrzymała kolejny atak który wbił się w jej powierzchnie zatrzymując ją w miejscu. Aleksander skupił się i zastosował niebezpieczny ruch przekształcił całą formę w parę która skupił ponownie przed sobą w formie sfery nie obeszło się jednak bez strat Sfera stał się mniejsza i pierścienie zaczęły bardziej przypominać naszyjnik z kryształy lodu gdyż w jego powierzchni zaczęło widać dziury powstałe w wyniku ubytków spowodowanych ciągłymi atakami. Zrewanżował się jednak gryfowi kolejnym atakiem tym razem kompletnie nieskutecznym.
Jeszcze chwilkę. Jeszcze jedną chwilę. mówił sobie w myślach. Był bardzo zmęczony. Odparował ostatni atak jedynie siłą woli. Jednak gdy tworzył kolejną kulę ognia coś poszło nie tak i jego tworzona w pysku stworzenia kula kompletnie się rozpierzchła i do ataku nie doszło. Dyszał cały czas i starał się jeszcze utrzymywać kontrolę nad ognistym konstruktem. Wiedział, że nie ma już sił na wyprowadzenie kolejnego, ognistego ataku, zdecydował się więc na szalony pomysł. W myślach zwizualizował atak ognistym konstruktem. Puścił go w pełnym biegu by wbił się pazurami w sferę. Miał nadzieję, ze to będzie ostatni atak. Gryf również lekko zmalał, bo jego stwórca nie miał już prawie siły by atakować i utrzymywać kontrolę nad konstruktem. Siedział z zamkniętymi oczami i starał się wydobyć z siebie jak najwięcej sił. Gryf darł strefę pazurami jednak na chwilkę odpuścił i po chwili znów przypuścił kolejny atak. Hudson był wycieńczony.
:: 
1, 2, 3 
