Zbroja rozleciała się na kawałki, a gdy otrząsł się z ogólnego huku i krzyków w głowie, miał chwilę by spojrzeć w stronę Trevora, gdy on położył swoją dłoń na jego nim. Mina Collinsa wskazywała, że coś było zdecydowanie nie w porządku i nie musiał długo szukać wzrokiem by zobaczyć halabardę, która paskudnie przebiła mu się ramię. Choć głosy w głowie dalej wyły, skłaniając do złożenia zbroi, on całkowicie je zignorował. Pomógł Tevorowi usiąść, a przy okazji mógł chwilę dłużej spojrzeć na ranę i zastanowić się czy któreś zaklęcie by pomogło. Eliksir wiggenowy na pewno, ale jego nie nosił na co dzień z sobą. Będzie musiał zacząć.
- Albo pielęgniarka do nas. - odpowiedział stanowczo, sięgając do swoich rzeczy po wizbooka. Musiał napisać do kogoś, kto szybko zawoła pielęgniarkę na miejsce zdarzenia by oceniła, czy będzie potrzebne przeniesienie do skrzydła szpitalnego. Pomyślał o Valerii, którą widział już kilka razy na korytarzu tego dnia i drżącą ręką wypisał  lakonicznie, że bezzwłocznie ma pójść po panią Finch, bo jest potrzebna w szkolnej zbrojowni. Nie czekał długo na potwierdzenie, że dziewczyna przyjęła informacje, po czym odrzucił książkę gdzieś w stertę metalowych kawałków.
Uklęknął przed nim na jednym kolanie, chciał być na wysokości jego wzroku, a jednocześnie w gotowości się podnieść jeśli zajdzie taka nagła potrzeba. Słowa Trevora dochodziły do niego jak przez mgłę, przygłuszane ciągłymi jękami w głowie. Zrozumiał je jednak i jego pierwsza reakcja, odruchowo, nie była tak jaka być powinna.
- Ja będę gorszy jak nie przestaniesz. - powiedział lekko zirytowany przez zęby. Zdenerwowany tym, że Trevor umniejsza temu co się stało. Patrzył na krwawiącą ranę chłopaka, ale to spojrzenie na jego twarz, dopiero przypomniało mu, że musi trzymać teraz nerwy na wodzy.
- Odetnę drewno od ostrza, przytrzymaj się mnie. - stwierdził już zdecydowanie trzeźwiej i poważniej, wyciągając różdżkę z tylnej kieszeni.  Nachylił sylwetkę bliżej Trevora, by mieć dobry dostęp różdżką do wbitej broni. Drugą rękę skierował za zdrowe ramię Trevora, by móc osłonić jego plecy, gdy drewniana część będzie upadała po odcięciu. Za pomocą zaklęcia "Diffindo" odciął drewnianą trzon kilka centymetrów od miejsca, gdzie łączył się on z metalowym ostrzem. Włożył w to całe swoje skupienie, robiąc to powoli i precyzyjnie, by nie naciąć zaklęciem niczego poza przewidywanym miejscem. Gdzieś z tyłu głowy wziął pod uwagę, że właśnie zniszczył kilkusetletnią broń, ale jeśli ktoś będzie miał mu to za złe, to zdecydowanie później. Wtedy będzie się tym przejmował.
- Mogę zrobić coś jeszcze. - Stwierdził przykładając różdżkę delikatnie do miejsca gdzie metal wychodził z ramienia i leciała krew. Zaklęciem "Tuus claudere varices" spowolnił krwawienie, warunek był tylko taki, że różdżka musiała być ciągle przyłożona do rany, którą blokowała.
- Zdrową ręką przytrzymaj moją różdżkę dokładnie w tym miejscu, w którym jest. - mówił stanowczo, już całkowicie zapominając o wcześniejszej chwilowej złości. Zdawał sobie sprawę, że pewnie brzmi teraz jak własna matka, bo od niej też znał to zaklęcie, ale była to najlepsza postawa jaką mógł sobą zaprezentować.
Gdy już poczuł, że ręką Trevora trzyma jego różdżkę, zabrał swoją dłoń. Zdał sobie sprawę, że za bardzo się pośpieszył i wpierw mógł wyczarować bandaże, a dopiero później tamować krwawienie. Nie zamierzał teraz tego rozdrapywać. Rzucił spojrzeniem w stronę drzwi. Słyszał jak coś się za nimi dzieje, nie był jednak pewien czy to Valeria z pomocą czy jednak prefekta naczelna lub dyrektorka ze szlabanem w zanadrzu.

@Valerie Lloyd @Noreen Finch

Nie ukrywał, bolało jak diabli jednak nie na tyle aby jojoczyć, stękać i marudzić. Chętnie pozbędzie się tego tatałajstwa i odzyska pełnię zdrowia lecz nie planował tutaj ani mdleć ani tym bardziej płakać. Jedynym plusem toczonej w nim klątwy jest wysoki próg bólowy więc gdyby zawziął się to byłby w stanie wstać i podreptać powoli do skrzydła szpitalnego. Tę jakże uroczą propozycję miał już na końcu języka gdy wtem usłyszał zgryźliwy ton Benjamina. Wbrew jakiemukolwiek logicznemu zachowaniu... uśmiechnął się do niego - blady, z ciemnymi policzkami, kroplami potu zbierającymi się na twarzy.
- To propozycja? - żartował i grzecznie siedział. Oglądanie Benjamina zachowującego zimną krew było znacznie bardziej interesującym zajęciem niż przypatrywanie się wystającej z niego halabardzie.
- Nie można narzekać na nudę, co nie? - kolejne pełne rozbawienia - i całkiem nieźle ukrywanego bólu - wypadło z jego ust. Dosyć mocno zacisnął palce na jego barku gdy ten odcinał lwią część halabardy. Ta utkwiona w jego ramieniu drgnęła wywołując silniejszą falę bólu, którą skomentował silnym uściskiem na oferowanym barku.
- Walniesz mnie gdy powiem "uszy do góry"? - patrzył na jego twarz z przymrużonymi oczyma. Rozmazywał mu się, nabrał nasycenia, a jego głos czasami brzmiał jakby mówił do niego przez szklaną ścianę. Jak obiecał oszczędzić mu pytań tak teraz rzucał nimi na prawo i lewo.
- A co mi robisz? - popatrzył na zaklęcie, które wsiąknęło przez ubranie. Niewiele widział przez materiał odzieży. Próbował trzymać jego różdżkę w należytym bezruchu ale nie udało mu się to ani razu - dłoń miał śliską od potu i krwi, mroczki przed oczami zaburzały koordynację wzrokowo-ruchową i wolał wolną rękę wykorzystać po to, aby podeprzeć się o podłogę bo nie mógł się o nic oprzeć.
- No nie potrzymam różdżki bo jeszcze wydłubię ci nią oko. - rzekł przepraszającym tonem i skrzywił się gdy poprawiał się w siadzie.
- To co, wstajemy i idziemy do skrzydła szpitalnego? Rozpuścimy plotki, że w zbrojowni grasuje bazyliszek. - żarty się go trzymały i domagał się odpowiednich reakcji. Pytanie jednak było kluczowe wszak nie zauważył w całym tym rozgardiaszu momentu gdy Benjamin używał wizzengera. Ból rozpływał się falami po jego ciele, promieniował wszędzie tam, gdzie nie spodziewał się tego bólu zastać.
- Drugi dzień w szkole, zajebiście się zaczyna. - roześmiał się lecz dźwięk ten wymagał poruszania tułowiem i nieumyślne spięcie ramion - co wywołało kolejny grymas na twarzy. Nie jęknął ani razu, nie stęknął, oddychał płytko i raz na jakiś czas łapał głębszy oddech. Trzymał się całkiem nieźle jak na człowieka z którego wylatywało nieco krwi. Przyglądał się twarzy Benjamina w sposób natarczywy, świdrujący - dzięki temu nie wpadł na durny pomysł zamknięcia oczu i ucięcia sobie drzemki.

Bazory bardzo się starał zachować zimną krew. Pomagał Trevorowi jak potrafił. Na pewno bardziej sprawdziłby się tutaj ktoś uzdolniony w uzdrawianiu, ale nie mieli takiej możliwości. Może lepsza pomoc medyczna sprawiłaby, że Trevor potraktowałby swój stan choć odrobinę poważnie i nie plótłby trzy po trzy. Benjamin czuł się prowokowany, ale starał się nerwy trzymać na wodzy, nie odpowiadał więc na zaczepki do momentu odcięcia drewnianej części halabardy. Potrzebował skupić się, a nie irytować, potrząśnięcie nerwowo ręką sprawiłoby, że zamiast ułatwienia mieliby kolejną ranę do szycia.
- Naprawdę powinieneś przestać mnie drażnić, próbuję ci pomóc. - powiedział głośniej niż chciał. Czuł, że Trevor go zaczepia, potrzebuje tej dziwnej zabawy. Gdyby podejrzewał, że myśli logicznie, Benjamin uznałby, że chce się pokłócić. Odganiał jednak te myśli, zrzucał winę za jego zachowanie na otępienie upływem krwi i oszołomienie całym zdarzeniem. Jakaś jego część czuła, że to nie do końca prawda. Walczyły w nim więc dwa wilki, pierwszy chcący usprawiedliwić idiotyczne zachowanie Collinsa i drugi, pragnący powiedzieć mu jakim jest pajacem, że w tym momencie prowokuje do kłótni jedyną osobę, która może mu pomóc.
Widział, jak różdżka osunęła się z rany prawie zaraz po tym jak mu ją podał. Zmartwiło go jak bardzo chwiejny i niestabilny był Trevor. Dalej przy nim klęczał, odebrał od niego swoją różdżkę i powtórzył zaklęcie, czując, że to jedyne sensowne rozwiązanie jakie miał, zanim przyjdzie do nich Valeria z panią Finch.
- To zaklęcie tamuje krwotok. - wiedziałby gdyby zamiast kraść kredę w trzeciej klasie, choć trochę uważał na uzdrawianiu. - Nie żartuj więcej, nie chce się pokłócić, dobra? - pytał, bo jego wewnętrzne zdenerwowanie rosło, a musiał je trzymać na wodzy i to tłumienie rezonowało w nim niemiłosiernie.
- Nigdzie nie idziemy, Finch jest w drodze. - ręką, którą nie trzymał różdżki objął go tak, by nie miał możliwości samodzielnie wstać. Tego mu jeszcze brakowało by musiał go zatrzymywać. W dodatku widok bladego, krwawiącego ucznia na pewno nie zwrócił by na nich niczyjej uwagi.
Pomimo do tej pory staranie trzymanych nerwów na wody, był bardzo zdenerwowany, dlatego na kolejne irytujące słowa Trevora zareagował już nieco intensywniej. Zwłaszcza, że nie miał już w tym momencie nic czym mógłby zająć ręce lub głowę i  pozostało im tylko czekać.
- Nie kurwa, nie zajebiście. - powiedział bardzo na Trevora zły, nie głośniej niż wcześniej, ale bardziej gniewnie, chcąc zaznaczyć jak bardzo jego słowa odbiegają od rzeczywistości. - Zamknij się już. - irytował się i nie ukrywał tego. Nie rozumiał jak to paplanie, żartowanie czy co to tam było, miałoby im pomóc z obecnej sytuacji.
Nie minęło wiele czasu gdy do pomieszczenia weszła Valeria, a zaraz po niej pani Finch. Oględziny Trevora przez pielęgniarkę chwilę trwały, a potem została podjęta decyzja, że Trevor musi się udać do skrzydła szpitalnego w celu podjęcia leczenia. Benjamin nie odzywał się więcej, pomógł Trevorowi wstać i asekurował go, gdy ten szedł korytarzami i schodami. Podziękował jeszcze Valerii za zareagowanie w porę, bez niej sytuacja byłaby dużo trudniejsza.

zt x 2

Kostki: 3 rozegramy pod koniec wątku

Gdy wybiła w końcu godzina, w której pani Finch wyprosiła ich ze Skrzydła Szpitalnego, Val chętnie przystała na tę propozycję. Z kolei gdy już wyszli z pomieszczeniu, spojrzała na Bena pytająco, a w odpowiedzi on cicho zaproponował, żeby poszli razem do zbrojowni bo musi tam coś jeszcze zrobić.
Aha. Okej. Valeria nie zwykła jednak pytać, była człowiekiem czynu, a tam gdzie potrzebna jest pomoc jej przyjaciołom, tam i ona. A z resztą - była ciekawa, czy jej powie. Coś, cokolwiek.
Gdy weszli do zbrojowni, stanęła w drzwiach i rozejrzała się po pomieszczeniu. Te halabardy wyglądały szczególnie groźnie - może ze względu niedawnie wydarzenia, ale w głowie Val uruchamiało się milion scenariuszy, w której i ona zostaje ranna.
- Gdzie teraz? - zapytała cicho Bena, powstrzymując odruch dobycia różdżki. Miała co do tego złe przeczucia, ale może była przewrażliwiona.

Musiał wrócić do zbrojowni by zająć się jednym z eksponatów, który spadł na niego podczas rozmowy z Trevorem. Nie mówił Valeri jak intensywnie już słyszał głosy wzywające go by jak najszybciej metalowy rycerz odzyskał dawną chwałę. Sądził, że podzielenie się tym z nią nie dało by za wiele w końcowym rozrachunku. Chciał ją jednak mieć obok siebie jeśli ta swego rodzaju klątwa, nasiliłaby się. W końcu nie wiedział jak działała ta magia, czy nie należała do jakiegoś działu zakazanego.
Droga, która do skrzydła szpitalnego dłużyła mu się niemiłosiernie, w drugą stronę zajęła dosłownie pięć minut. To zapewne zasługa schodów, które ułożyły się tak, że już jedna ich długość prowadziła na odpowiednie piętro. Czuł ulgę, ze dziewczyna po drodze nie kierowała do niego trudnych pytań. Z drugiej strony zastanawiał się od kiedy tak się działo. Kojarzył ją jako kogoś absolutnie szczerego i otwartego w przeszłości, przez co zastanawiał się jak bardzo ostatnie dwa lata dały jej się we znaki. Może miał mylne wrażenie? Potrzebował sprawę zbadać dokładniej, zanim wysunie jakieś jednoznaczne wnioski.
Wchodząc do pomieszczenia, od razu skierował się do części zbroi, chaotycznie leżących na podłodze. Wśród nich dostrzegł też swojego wizzbooka, którego niedbale odrzucił gdy pomagał Trevorowi nie tak dawno temu. Teraz podniósł go i z powrotem schował do torby ze swoimi rzeczami.
- Tutaj, musze uprzątnąć ten bałagan zanim ktoś inny niż pani Finch się o tym dowie. - wyciągnął różdżkę, wiedząc, że z odrobiną magii pójdzie to nieporównywalnie szybciej niż gdyby na kolanach próbował dopasować wszystkie części do siebie. - Zajmie to mniej niż godzinę, jeśli byś mi w tym pomogła. - dodał, nie zmuszając jej do pomocy, a jedynie pokazując w czym rzecz. Kucnął nad metalowymi kawałkami i z pomocą zaklęcia "Chłoszczyść" układał pierwsze z nich. Nie wymagało to specjalnego skupienia, dlatego widząc Valerię bliżej siebie, czując na sobie jej spojrzenie, zdał sobie sprawę, że w jakiś sposób jest zobowiązany wyjaśnić jej tę sytuację. Wcześniej już pisał jej o Trevorze i części ich relacji, na pewno miała więc jakieś podejrzewani po co mogliby się tutaj spotkać.
- Pisałem ci, że między mną i Trevorem zaiskrzyło. - przypomniał informacyjnie, choć pewnie nie musiał. Wiedział, że w jakimś stopniu jest dla niej ważny i zdziwiłoby go gdyby nie pamiętała jednej z niewielu rozmów na wizzengerze jaką odbyli w ostatnim czasie.
- Przyszliśmy tutaj na jego życzenie, porozmawiać. - mówił opanowanie, choć ślady krwi Trevora na ziemi i to wszystko, co tutaj się wydarzyło, wcale nie sprawiało, że czuł się spokojny. - Zamieniliśmy kilka zdań o imprezie żądlibudowej. Wiesz, ten jego pocałunek z Ikem wprowadził nieco zamieszania. - w zasadzie Benjamin nic nie pamiętał z tamtego wieczoru, ale wierzył, że Trevor nie wymyślił sobie swoich wątpliwości. Słowa Valerie mogły potwierdzić lub zaprzeczyć tym zdarzeniom, na co poniekąd liczył.