Dzisiejszy dzień był taki piękny, że siedzieć w pokoju byłoby grzechem, tak więc panienka Nightmare wyruszyła z samego rana na pasjonującą podróż na górę Fuji. Jednak dosyć nietypową drogą. Zadowolona wpatrywała się w szczyt, który znikał a chmurami. Z minuty na minutę czuła się podekscytowana. Wysmarowała ręce kredą, którą miała w torbie przyczepionej do pasa i rozpoczęła wspinaczkę. Początek był najprostszą rzeczą, tak więc szybko zmieniała swoje położenie. Jak małpka. W pewnym momencie zaczęła odczuwać zmęczenie, a po kilkunastu minutach zgłodniała. Na szczęście doszła do półki skalnej, która okazała się być jej ratunkiem. Weszła na nią resztką sił i opadła na ziemie zmęczona. Musiała chwilkę odpocząć, a potem… wspinamy się dalej!
Jak on dostał się na półkę skalną tak wysoko w górach? Ano... Przypadkiem. To bardzo zabawna historia i nie była w ogóle interesująca ehehe... No chyba, że nalegacie, żeby ją poznać. Więc to było tak. Razem ze swoim kumplem Taku, który wynajmował pokój w mieszkaniu jego dziadka zrobili sobie pewną zabawę, a dokładniej zakład. Przyjaciel zapowiedział, że nie ważne gdzie Naoki się aportuje, to i tak zostanie przez niego znaleziony. Tysiące jenów to naprawdę dobra stawka, więc dlaczego miałby nie spróbować? Nie miał nic do stracenia, a był tak pewny swojego zwycięstwa, jak niczego na świecie. Ogólnie był bardzo pewny siebie, co widać już przy pierwszym spotkaniu. Nic dziwnego, że kiedy tak się teleportowali i teleportowali w końcu wpadł na głupi pomysł i pojawił się właśnie na półce skalnej. - Chikusho... - Zaklął w swoim ojczystym języku patrząc w dół. Przez chwilę zastanawiał się, czy to aby na pewno mądre tak tutaj sobie stać. Potem obejrzał się w bok i zobaczył... - No proszę, proszę. Cóż za spotkanie. Nie wiedziałem, że górskie kozice promienieją taką urodą – Rzucił pierwsze, co wpadło mu do głowy nawet nie wiedząc, że zabrzmiało to dość zabawnie. Kucnął na półce jakby nie wiedział, że mocniejszy podmuch wiatru i zleci. W sumie, to nie wiedział. Jakoś nie pasjonowała go wspinaczka. Chociaż gdyby chciał, to pewnie by się nauczył w kilka minut! W końcu potrafił niemal od razu wszystko, za co się zabierał – taki był niesamowity!
Dziewczyna siedziała na ziemi i z trudem starała się zaczerpnąć powietrza. Jej ręka powędrowała na klatkę piersiową i zacisnęła pięść na koszulce. Victorique co się z tobą dzieje? Taki mały dystans, a ty już tracisz dech? To do ciebie nie podobne! Syknęła na siebie w myślach panna Blois. To było okropne uczucie jednak starała się jakoś uspokoić. Zamknęła oczy i starała się wyrównać oddech. Nagle usłyszała niedaleko siebie znajomy głos. Odwróciła głowę w bok i wstała – co sprawiło jej wiele trudności. Nie panikuj, zaraz Ci przejdzie, przecież nie masz astmy ani niczego w tym rodzaju więc uspokój oddech… ale czemu to takie trudne? Do momentu kiedy chłopaka nie było oddychała głośno przez usta starając się jak najbardziej uspokoić, ale teraz wolała nie pokazywać, że coś jest nie tak. - Wi… wiesz muszę m… mieć niezłego pe… pecha na… natrafiając akurat na… na ciebie. – wydukała z trudem. Nie sądziła, że mogło brzmieć to, aż tak źle. Dlatego wymusiła na sobie swój chytry uśmieszek, który chłopak już znał.
Zauważył to, że coś jest z dziewczyną nie tak nim jeszcze zauważyła jego obecność. Nie był głupi, w końcu będzie krukonem, choć jeszcze nie ma o tym pojęcia. Tym bardziej nie ma nic dziwnego w tym, że zainteresował się stanem słodkiego maluszka, który to uważał się za bóg wie kogo. - Owszem – Odpowiedział jej tylko tyle, a po chwili już miał różdżkę w rękach. Wypowiedział zaklęcie Avada Kedavra i zaraz po tym krwawym mordzie zepchnął jej ciało ze skały... A tak poważnie, to owszem, z jego ust wydobyły się słowa, a dokładnie jedno. „Anapneo”. Zaklęcie udrożniające drogi oddechowe. Nikt mu nie wmówi, że ono chociaż trochę nie pomoże. Szczególnie, że oczywiście mu wyszło. Jak zwykle. Jest naprawdę dobry w zaklęciach. W sumie – w czym nie jest!
Victorique stała zdziwiona i kiedy wyciągnął różdżkę starała się zrobić krok do tyłu, co było trudnym zadaniem. Kiedy wypowiedział zaklęcie poczuła delikatną ulgę. Oddech nadal był ciężki, jednak czuła, że teraz da radę sama go wyciszyć. Nie zwracając uwagi na chłopaka zamknęła oczy i uspokoiła go. Kiedy czuła, że już jest w porządku spojrzała na chłopaka niezadowolonym spojrzeniem. Nie chciała nikomu pokazywać swoich słabości, a teraz to zrobiła. Uchyliła usta i wyszeptała zakłopotana. - Dzię… dziękuje. – widocznie to słowo z trudem wydostało się z jej krtani. Odchrząknęła i spojrzała na niego ponownie dumnym spojrzeniem, chociaż można było w nim dostrzec zakłopotanie. - Tak więc co sprowadza cię w takie miejsce jak to? I czemu akurat tutaj? – spytała beznamiętnie mimo, że tak mówiła to była wdzięczna, że jest tutaj i że jej pomógł. Zachowywała się inaczej nie syczała cały czas na niego i była milsza.
Nie zrobiłby jej krzywdy, no dajcie spokój. Z tego, co zdążył ją poznać, to prędzej ona zepchnie go stamtąd i zacznie się szyderczo śmiać jak czarownica z bajek, które tak przerażały mugolskie dzieciaczki. No i nie był brutalem, który przy pierwszej lepszej sposobności morduje osoby, które mu przeszkadzają. On raczej je... Przesuwa. I nie pozwala, by zasłaniały jego cel. Hm, w tym momencie tak właściwie nie było kogo odstawiać na bok, bo to właśnie ta słodka ptaszyna była wyznaczoną metą na końcu prostej drogi bez żadnych wyboi i nawet kamieni. W końcu kto by nie chciał mieć dobrych relacji z kimś takim jak on? Trzeba otwarcie przyznać, że był nadludzko przystojny, a jego charakter ociekał zajebistością. - Masz do wyboru dwie rzeczy. Albo był to przypadek, albo Cię śledzę. Którą opcję wolisz króliczku? - Zaskoczyła go swoją niewielką zmianą. Nic dziwnego, że uznał, że na jego drodze do zwycięstwa nie ma już nawet pyłku, który mógłby uformować się w małą kupkę, o którą jakimś cudem mógłby się potknąć. Banalnie łatwa sprawa... A banalnie łatwe sprawy zazwyczaj go nudziły, chociaż nie tym razem. Chyba, że już dzisiaj rzuci mu się dziewczyna na szyję z ogromem miłości jak to wiele lalek robiło. Wtedy jednak rozważy zrzucenie jej w dół, a potem zobaczenie czy zrobił się naleśnik z dżemem, czy raczej papka z ketchupem.
Jej brew drgnęła. Dziewczyna wpatrywała się w niego zirytowana. No dobrze pomógł jej, ale nikt nie będzie jej króliczkował! Co ona jest jakaś pusta lalunia, która poleci na takie ksyweczki, rzuci mu się na szyję i będzie całować zachwycona? O nie stary, jak chcesz tak się bawić to pogadamy inaczej. - Jeżeli był to przypadek to może nie zrzucę Cię stąd – powiedziała odwracając się z powrotem do ściany i kładąc ręce na kamieniach. Spojrzała na niego kątem oka. Trzeba przyznać, że miał w sobie coś… ale i tak było tego czegoś za mało, żeby nią zawładnął. Uśmiechnęła się do siebie i zabrała ręce ze ściany. Na dziś starczy, nie chce ponownie mieć wypadku takiego jak przed chwilą. Będę musiała coś z tym zrobić. Odwróciła się ponownie do niego i oparła jedną rękę o biodro, posłała mu swój specyficzny uśmieszek i zaczęła. - Jeżeli mnie śledzisz oznacza to, że zaraz spadniesz z tej półki, a ja będę udawała, że to wypadek. Dodatkowo wątpię w to kochaniutki – wydukała i odrzuciła włosy z ramienia – Wtedy może dowiedziałbyś się o mnie wiele ciekawych rzeczy, a to nie jest możliwe. – powiedziała pewna siebie.
Dobrze wiedział, że ma w sobie to coś. Ale w ujawnianiu tego trzeba zachować pewną dawkę, aby nie zrobiło się nudno. Bo gdyby od razu na niego poleciała, to Naoki najzwyczajniej w świecie nawet nie pozwoliłby jej się przytulić do niego. On potrzebował rozrywki, atrakcji. I jak na razie zapewniała mu jej bardzo dużo. Bo w końcu dobrze wiedział, że na niego leci. Ale urocze było to, że tego nie pokazuje. - Uznajmy więc, że to był przypadek. Ale jeśli pojawi się tu ktoś jeszcze, to śmiało możesz go zrzucić i pomogę ci w tym. Ty wypełnisz swoje ambicje zrobienia komuś krzywdy, a ja będę mógł w spokoju pobyć z tobą sam na sam. Co ty na to Nikolo Nightmare, uczennico Hufflepuffu w wieku osiemnastu lat, która w połowie jest Polką, a obecnie mieszka w Londynie i uczy się w VII klasie? - Spojrzał w niebo tak, jak gdyby wszystko to, co powiedział było prawdą. No bo przecież było. I naprawdę sporo się musiał nachodzić, z przerwą na poznanie pewnej chorej psychicznie gryfonki. Najwięcej powiedział mu ktoś o dziwnym imieniu Corin, chociaż zdawało się, że ona sama dowiedziała się wszystkiego w ten sam sposób – wypytując ludzi.
Dziewczyna wpatrywała się w niego z powagą kiedy to wszystko mówił. Milczała, widocznie trafiło to w nią. Nikola Nightmare… znowu ona, co jest grane do jasnej cholery! Czemu wszyscy mylą mnie z tą laską. Muszę się z nią kiedyś spotkać, żeby zobaczyć czy naprawdę jesteśmy, aż tak do siebie podobne. Po chwili opuściła głowę, a włosy delikatnie przysłoniły jej twarz, na której pojawił się uśmiech. Podniosła głowę do góry i zaczęła się śmiać. Kiedy w końcu skończyła spojrzała na Naoiki’ego i wzięła głęboki wdech. - Sorry stary, ale mam nadzieję, że nie płaciłeś swojemu informatorowi, bo zrobił Cię nieźle w konia! – powiedziała odwracając się an pięcie. Rozciągnęła się i odwróciła twarz w jego stronę posyłając mu uśmiech. - Zgadza się jedynie to, że mieszkam w Londynie i będę się uczyć w VII klasie. – powiedziała zadowolona z samej siebie. – Zresztą już Ci wspominałam, że mam dwadzieścia lat, więc czemu tak po prostu uwierzyłeś w czyjeś słowa? – spytała widocznie troszeczkę zawiedzona. Westchnęła i ponownie zwróciła się do niego podeszła bliżej. - No dobrze niech już będzie, skoro tak trudno znaleźć o mnie jakąkolwiek informację to Ci trochę pomogę chłopczyku. Mam na imię Victorique. Z resztą musisz sobie sam poradzić… – powiedziała i zaczęła od niego odchodzić w stronę przepaści, zatrzymała się przed samym końcem – o ile masz ochotę.
Śmiech kobiety był jedną z nagród, do których należy dążyć. Nie koniecznie akurat w tym momencie był odpowiedni – wolałby, żeby zaśmiała się z jego żartu, który w bardzo mądry sposób przemycił pośród zwykłych słów. W każdym razie była teraz dużo mniej agresywna, a dużo bardziej słodka i urocza. Zaskakujące, wreszcie to jak się zachowuje pasowało jej do charakteru. - 'Wiktorik' to dość ciekawe imię – Odpowiedział w lekkim zamyśleniu. Najwyraźniej ochota była i to duża. Jednak niepokoiła go jedna rzecz. Ta gryfonka jak jej tam było raczej nie kłamała. I wydawała się świetnie poinformowana, a co najlepsze chyba dobrze znała się z ów Nikolą. Dlaczego więc... - Masz siostrę? Albo brata transwestytę? - Spytał poprawiając swój kapelutek cudnie wyglądający na jego niesamowitych i zadbanych włosach, które aż chciało się dotknąć Ah! Ale był wspaniały. Sam by się w sobie zakochał gdyby nie fakt, że sam się kiedyś nie zapłodni i całowani się z lustrem byłoby dość... Szalone.
Victorique jest agresywną kobietą! I to bardzo zwłaszcza jak ma okres! Dlatego współczułam Naoki’emu pierwszego dnia kiedy ja spotkał. Ona miała ochotę pozabijać całą rasę ludzką, bez mrugnięcia okiem! No zaczynając od pewnego pana i torturowania go tak długo, aż będzie błagał o śmierć, a ona nie okaże się być litościwa i dalej będzie go torturować, mwahahaha! Kiedy wspomniał o jej imieniu uśmiechnęła się delikatnie, ale niezauważalnie. Posłuchała dalej. Kiedy wspomniał o bracie transwestycie zaśmiała się pod nosem i spojrzała na niego poważnym spojrzeniem. Dobrze wiem do czego zmierzasz… Pomyślała i odpowiedziała natychmiast. - Nie i uprzedzam twoje kolejne pytanie, nie znam tej panienki Nikoli, czy jak ją zwą. Ostatnio pewna dziewczyna mnie z nią pomyliła i tyle. – powiedziała zakładając ręce na piersi. Prawdę mówiąc nie podobała jej się ta sytuacja. To było niepokojące, że cały czas ktoś nazywał ją Nikola i był wręcz przekonany, że to ona. To było… irytujące? Tak irytujące. Musiała się najszybciej dowiedzieć co i jak.
Oh, znał już możliwości kobiety podczas miesiączki. Dlatego też ze swoją przyszłą partnerką nie będzie się widział raz w miesiącu przez jakieś 4-5 dni z przyczyn oczywistych – trzeba chronić swoje życie i zdrowie, a przede wszystkim twarz. Nie chciał mieć sińców pod oczami od pretensji wygłaszanych przez pół nocy albo guzów, bo jej się „patelnia omsknęła” . - Może Nikola ma brata transwestytę... - Powiedział bardzo, bardzo znacząco oczywiście tonem, który udawał, że to była uwaga rzucona tak po prostu w przestrzeń, po czym uśmiechnął się zabójczo pokazując te swoje równiutkie, białe ząbki, na które to leciały wszystkie panny w wiosce. - W takim wypadku jesteście kropka w kropkę takie same i to jest chore – Skomentował siadając sobie na ziemi, bo stanie na tej skale, a tym bardziej kucanie było zdecydowanie mało bezpieczne, a gdyby zginął byłoby to ogromną stratą dla świata.
Dziewczyna westchnęła i poszła w ślady chłopaka. Może i była pewna swoich zdolności utrzymywania równowagi i wspinaczki, ale po dzisiejszym incydencie z oddechem wolała już nie ryzykować. Kiedy wspomniał o bracie transwestycie spojrzała na niego pretensjonalnie, ale nic nie powiedziała. Wpatrywał się w dół ze stoickim spokojem. Nikola to by już panikowała ze swoim lękiem wysokości. - Od razu napomnę, że posiadanie zaginionej bliźniaczki to niemożliwe – powiedziała zamykając oczy. Po chwili spojrzała w niebo i dodała – jeżeli naprawdę ta Nikola jest Polką, to nie może być ze mną spokrewniona, nie było u mnie w rodzinie nikogo z polaków. Tylko Anglicy. – wydukała i położyła się zmarnowana. Wpatrywała się spokojnie w niebo, nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć. W tym właśnie momencie zaczęła ignorować chłopaka. - Nie wiem co o tym wszystkim myśleć…
Spodziewał się raczej scenariusza, który przebiegałby następująco: Dziewczyna zirytowana rzuciła się na niego, oboje spadli ze skały. On się aportował razem z nią. Wycałowała go dziękując długo długo i namiętnie za pomoc. Ah, ale mu się zachciało jakiś scen łóżkowych, ale właśnie z tą konkretną osobą. Miał czasem takie chęci, że chciał coś i musiało to być dokładnie to, co powiedział. Na przykład lody w konkretnym smaku, z konkretnej firmy i konkretnego sklepu. I zazwyczaj dostawał to co chciał. Ale mu dobrze! - Rozumiem – Odpowiedział również przez chwilę się zastanawiając... Ale uznał, że to bez sensu. I tak nie wpadnie na nic ciekawego. I nie za bardzo mógł pomóc. Chyba, że... - Słuchaj zajączku, może przedstawię Cię przyjaciółce tej całej Nikoli za jakiś czas? Słyszałem, że organizuje jakiś piknik... Może nawet Nikola tam będzie? - Zaproponował wpatrując się w nią w oczekiwaniu na odpowiedź. Potem spojrzał w dół. Nie no... Mogli by już stąd zejść.
Dziewczyna spojrzała na niego kątem oka. Milczała. Piknik? I ma tam być ta cała Nikola? Nawet nie jestem pewna czy chce ją poznać. - Gdzie ma być ten piknik? – spytała niepewnie odwracając wzrok. Musiała poznać tą dziewczynę, musi wiedzieć kim ona jest, że wszyscy ją mylą z nią. Tak przecież nie może być. Ponownie spojrzała na Naoki’ego i zaśmiała się. - Panikujesz? – powiedziała ze swoim chytrym uśmieszkiem i również spojrzała w dół. Dopiero teraz zauważyła, że jednak nie są tak wysoko jak się jej wydawało. Naprawdę się pogorszyła we wspinaczce.
- Nie mam pojęcia. Ta dziewczyna mówiła tak szybko, że nie zrozumiałem wielu rzeczy – Szczerząc się lekko w bardzo uroczy sposób. Nic, tylko się zakochać. Jakim cudem ta dziewczyna jeszcze opierała się jego cudownej buźce i całej reszcie równie wspaniałej? - Nie. Raczej nigdy nie bałem się wysokości – Mruknął spoglądając na nią kątem oka, ale i raz na jakiś czas kontrolując swoją pozycję – Od dawna się parasz wspinaczką? - Zagadnął chcąc kontynuować rozmowę na jakikolwiek temat. No i w sumie naprawdę interesowało go to, jak i wiele innych faktów z życia kruszynki.
- Mówiła szybko? – powtórzyła i zamyśliła się. Czyżby to mogła być ta laska, z którą rozmawiała na temat zemsty? Ona również pomyliła ją z tą Nikolą… Ale przecież każdy może szybko mówić, może to zbieg okoliczności. Nie ważna informacja. - Bo tak spoglądasz w dół jakbyś bał się, że spadniesz – powiedziała i pokazała mu język. Po czym spojrzała w niebo. – Odkąd skończyłam dziesięć lat – powiedziała i zamknęła oczy – jestem w tym nawet niezła – pochwaliła się, ale po chwili dodała – to co dzisiaj miało miejsce, zdarzyło się po raz pierwszy – wydukała pod nosem. Widocznie była zmartwiona tym co się stało.
- Nawet bardzo szybko, ale mniejsza o nią. Wolałbym pomówić o kimś ciekawszym. Znasz może taką osobę? - Puścił jej oczko oczywiście jak zwykle przedstawiając wszem i wobec pozę flirciarza. - Jeśli mam spaść, to z tobą. A co do twojej wspinaczki, to zaskakujesz... To nie jest raczej sport, w którym odnalazłaby się każda dziewczyna – Chwilowo naprawdę widać było w jego oczach podziw, ale chwilę później pomyślał jedną rzecz. Gdyby chciał, byłby od niej lepszy. I nie dostałby od razu zadyszki. Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale w tym momencie PUF! Nagle na skale pojawił się jakiś Japończyk. Zaczął coś mówić w swoim rodzimym języku i zanim Naoki cokolwiek zdążył zrobić nagle już go nie było. Kumpel wraz z nim się aportował. I dostał za to sowity ochrzan. [z/t]
Victorique wpatrywała się w niego i posłała mu jeden ze swoich uśmiechów. - Może znam, może nie – powiedziała spoglądając na niego kątem oka. Kiedy pochwalił ją uśmiechnęła się delikatnie w ten sposób przyjmując komplement. Spodobało jej się to, ją w ten sposób komplementował. Chociaż jeżeli powiedziałby to co pomyślał to by dostał w łep. Kiedy pojawił się drugi Japończyk zdziwiła się, nawet nie zauważyła kiedy jeden z chłopaków znikł, a za nim drugi. Potrząsnęła głową chcąc sprawdzić czy wszystko z nią w porządku i zaśmiała się pod nosem. - Dziwak – powiedziała, poczym teleportowała się do domu. Nie mogła wracać w dół w ten sam sposób jaki przybyła. Nie chciała powtórki z rozrywki.
Usiadł by ciesząc się widokiem roztaczającym się stąd cieszyć serce oraz dusze, takie odosobnione miejsca dają przestrzeń by zastanowić się nad wszystkim i niczym. Aktualnie nie chciał o niczym myśleć, pragnął na chwilę oczyścić umysł z pełzających myśli wolnych iluzji kłębiących się po jego zakamarkach. Czekał wtulony w szczelinę obserwując chmury które z wolna przetaczały się wokół niego, wdychając powoli rozrzedzone wilgotne i zimne górskie powietrze czując że żyje. Zapiął pewniej swój skórzany płaszcz.
Co Hudson robił w górach sam Merlin raczył wiedzieć. Nauczyciel OPCM po prostu szukał rozrywki . Ubrał się jak na niego dość ciepło. Miał na sobie czarną ramoneskę, czarne skórzane spodnie a na nogach miał czarne kowbojki. Na głowę założył cylinder choć po co to zrobił to nie umiał pewnie powiedzieć, a na rękach oprócz tony żelastwa miał również czarne, skórzane rękawiczki podobne do snajperskich. Szedł spokojnie szukając odpowiedniego miejsca, w którym mógł po prostu pomyśleć. Zastanawiał się co on do diabła ciężkiego tu robi i dlaczego dał się wrobić w ten wyjazd do Japonii. W końcu miał inne plany ale musiał je zmienić by chronić uczniów przed jakimiś wilkołakami, których to Hudson się panicznie bał. Wchodził właśnie na jakąś półkę skalną gdy zobaczył tam siedzącego mężczyznę. Kojarzył go z korytarzy Hogwartu. - Witam kolegę – powiedział i usiadł po drugiej stronie półki skalnej.
Muzykę wiatru i obraz chmur zakłócił przybysz, podniósł wzrok w kierunku mężczyzny. Skłonił się mu powoli i z godnością: -Witam jak widzę przechadzki po górach w nietypowym odzieniu nie są wyłącznie domeną Powiedział spokojnie i stosownie do rangi przybysza- Reno Hudson jak mniemam, słyszałem że dołączasz do szacownego grona profesorskiego, w związku z ostatnim smutnym wypadkiem na balu. Mam w zwyczaju być na bieżąco w kwestiach personalnych.- Wyjaśnił uprzejmie- W imieniu Aledkandra Brendena stojącego tu przed tobą pragnę życzyć Ci powodzenia
Według Hudsona to zachowanie było dziwne. Jednak patrzył na mężczyznę z szacunkiem. Nie wiedział w prawdzie czego on uczy ale wydawał się mieć większe doświadczenie niż on. No cóż może będzie okazja by się czegoś o uczniach dowiedzieć i o tym jakie zasady panują obecnie w szkole. - Czy to taki dziwny strój to nie wiem. U mnie to całkiem normalne. Widziałem już ludzi, którzy w jeszcze dziwniejszym stroju chodzili po górach. – powiedział Reno i wysłuchał reszty przemowy, bo chyba tak to trzeba było traktować Aleksa. - Nie pomylił się pan. Rzeczywiście jestem Reno Hudson i od tego roku mam zaszczyt dołączyć do kadry nauczycielskiej Hogwartu. Dziwię się, że są tak dobrze poinformowani ludzie jak pan. Większość myli mnie z kimś innym. – rzekł Hudson i spojrzał na Brendana. Sam stwierdził, że strój mężczyzny wcale nie był taki dziwny. Z nich dwóch to właśnie Reno wygladał jak dziwoląg. Jednak nauczyciel OPCM i Dzikich Zwierząt miał to w dupie. - To miało być tajemnicą, że właśnie przez te wydarzenia jestem nauczycielem. A za życzenia bardzo dziękuję. Przydadzą się zarówno mi jak i uczniom, którzy będą mieli ze mną zajęcia. – powiedział spokojnie i spojrzał na Aleksa. - A tak z ciekawości to co pan tu robi? – zapytał.
Spojrzał na otaczającą go scenerie: - Może głupio to zabrzmi ale by się wyciszyć, czuję że od nowego semestru czekać mnie będzie masa roboty.- popatrzyła na Reno- Co do tajemnic zabawne stworzonka im silniej chronione tym smakowitsze, choć jak mawiał pewien filozof nie pytania są najgroźniejsze lecz odpowiedzi- odwrócił wzrok siadając po turecku na najbliższym głazie twarzą ku niebu z laską położoną na jego nogach:- Więc ryzykuję co sprowadza ciebie w te rejony.
Hudson otrząsnął się słysząc głos drugiego nauczyciela. Sam nie wiedział czy ma przejęć na ty czy też pozostać przy formie grzecznościowej. W końcu jego kompan jej nie używał. - Nie rozumiem czemu sądzisz, że to brzmi dziwnie. Ja uznałbym za dziwność jeśli spotkalibyśmy się na dachu szkoły lub też w innym podobnym miejscu. To… – powiedział i zawiesił głos. Rozejrzał się dookoła i wrócił wzrokiem na Aleksandra. –… wcale dziwne nie jest. A powód dla jakiego tu przyszedłeś tym bardziej mnie nie dziwi. Sam czasem szukam miejsc do wyciszenia i treningu równie odludnych. – rzekł tak jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. Po prawdzie dla Reno taka była. Kiedy nie grał na gitarze lub też nie pił lub nie brał innych środków wyskokowych by się wyciszyć przychodził właśnie w podobne miejsca. Kiedyś nawet wszedł na dach swojego domu w Dolinie Godryka by tam w spokoju pomyśleć. No ale zostawmy dziwne zachowania Hudsona. Za nim mało kto był w stanie trafić. - Wiesz nie wiem kogo nazywasz potworkami czy tez zabawnymi stworzonkami ale jeśli chodzi o uczniów to dla mnie oni nie są zabawni. Wiesz paru już spotkałem i stwierdziłem, że szacunku do nauczyciela czy też starszego od siebie kolegi nie mają. A na filozofii czy tym bardziej filozofach się nie znam. Pewnie uznasz to za grubiańskie z mojej strony ale filozofia nie wiele mnie interesuje. No chyba, że mamy na myśli filozofię duchową czy też filozofię mnichów z Klasztorów w Azji. To już zupełnie co innego. – rzekł i spojrzał na swojego rozmówcę. Nie wiedział czy się zdziwi czy też nie ale Hudson przyszedł tu w podobnym celu co Brendan, tyle, że Reno miał nadzieję znaleźć tu może jeszcze jakieś ciekawe zwierzęta. - Teraz pewnie stwierdzisz, że to zabawne ale ja przyszedłem w podobnym celu. Z tym, ze jeszcze myślałem o treningu. Ale nie wiem czy jest tu dość miejsca na to. – dodał i zaczął sprawdzać stabilność tej półki. W końcu doskonale pamiętał słowa swojego Mistrza o stabilności i równowadze.
:: 
