Nie mogła niestety być alfą i omegą we wszystkim, więc znalazły się również takie dziedziny, z których pomimo wielu godzin nauki nie szło jej tak dobrze. Wiedziała, że przesadziła. Chodziła na wszystkie przedmioty, ćwiczyła muzykę i jeszcze dorabiała w barze po nocach i jako wolny strzelec na rynku artystycznym. Można być bardziej ambitnym samobójcą? Zazdrościła Heaven często podejścia i wyluzowania. Ona nie potrafiłaby skupić się tylko na jednym, chociaż transmutację kochała całym sercem i naprawdę wierzyła, chciała, aby udało się wszystko, nad czym pracowali z Calumem. Musiało się udać. A jak nie pójdzie za pierwszym razem, to będą próbowali do skutku, a przynajmniej Nessa miała taki plan. Musiała zostać animagiem. Pomimo braku zrozumienia dla rywalizacji sióstr Dear, to jednej i drugiej chciała w rozwoju pomóc. Zerkała na nią z zaciekawieniem i sympatią, którą tak łatwo dostrzec można było w jej brązowych oczach. Lanceleyówna w ogóle była personą idealną do czytania z niej niczym z otwartej księgi. Dobrze się stało, że Niebiańska była w Slytherinie, podchodziła do punktów również z ambicją i chociaż starała się ich nie tracić. Plus taki, że prawdopodobnie skończą na trzecim miejscu w tabeli domów. Może za rok puchar? W puchar za ich latanie na miotle nie wątpiła, Vivi na pewno nie odpuści w przyszłym roku i pewnie nadal rwie sobie włosy z głowy razem z Lopem, za porażkę. Musiało być im naprawdę ciężko, dużo pracowali nad sobą, mieli dużo treningów. A tu znów znicz złapany zbyt szybko.
— Nie daj się zwariować, jak się przeuczysz, to też słabo. — westchnęła cicho, przekręcając głowę w bok i opierając ją wygodnie o kamienną, chłodną ścianę szkolnej łazienki. Wywar spokojnie bulgotał w kociołku, a Ruda miała drewnianą łyżkę w pogotowiu, w razie, gdyby nastąpić miała jakaś katastrofa. — Jak będziesz się tak nakręcała, to faktycznie pojawi się pustka. Podejdź do tego na luzie jak do każdego innego zaliczenia.
Dodała, jeszcze zanim na dobre powróciły do nauki eliksirów. W dzisiejszej nauce to Panna Dear była liderką, więc Lanceleyówna grzecznie postępowała z jej instrukcjami, zadając okazjonalnie pytania dotyczące składników czy przygotowywania, aby zmusić ją do mówienia. Przecież doskonale to znała! Wystarczyło tylko ją o tym uświadomić. Kiwnęła głową na jej słowa.
— Uważasz, że dlaczego w całości jest lepiej? — dociekała z błyskiem w oczach, prostując się i siadając wygodnie, skupiając uwagę na bulgoczącym płynie. Charakterystyczny dla waleriany zapach rozniósł się po całej łazience, chociaż rudej wcale nie przeszkadzał. Przeczesała wolną dłonią włosy. — Jaki jest kolor, gdy płyn jest gotowy?
Cały czas pytała, posyłając jej krótkie spojrzenia. Eliksir zapomnienia był przydatny. Był nieco łagodniejszy niż zaklęcie wymazujące pamięć, a jednocześnie łatwo można było go przemycić w napoju. Miała jednak nadzieję, że nigdy nie będzie musiała po niego sięgać. Nawet błędy czy żenujące sytuacje, wszystko było jej decyzją i zapomnienie i tak by niczego nie zmieniło. Warto pamiętać. Zawiesiła spojrzenie gdzieś w przestrzeni, parskając śmiechem na jej słowa i kręcąc głową z niedowierzaniem.
— Taka młoda, a już Ci głowa siada! Za dużo w obłokach bujasz, pewnie się zakochałaś czy coś. Tak się dzieje, gdy na kobiety spada ten kataklizm podobno. — rzuciła rozbawionym tonem głosu, stukając końcówką drewnianej łyżki o swoje kolano.

Akurat sportowej porażki nie odczuwałam zbyt dotkliwie. Mimo wszystko dopiero dołączyłam do drużyny i nie brałaM przegranej tak bardzo do siebie. Jednak oczywiście było mi przykro i domyślała się, że Lope jest wręcz załamany. Zamierzałam ostro potrenować przez wakacje i w przyszłym roku przyłożyć się najbardziej jak będę potrafiła. Może wtedy będziemy mieli więcej szczęścia? Punktacja domów to była moja odwieczna zagadka, miałam wrażenie, że gryfoni ciągle je tracą, a ostatecznie to i tak oni wygrywali. Magia magią, ale to już chyba przesada. W każdym razie cieszyłam się na wakacje i na chwilę oddechu od tego wszystkiego. Byle przetrwać te wszystkie zaliczenia i nadejdzie czas na błogi odpoczynek. A od przyszłego roku - studia. Byłam naprawdę ciekawa, czy w jakiś sposób odczuje ten przeskok. Z pewnością planowałam iść do pracy i chociaż minimalnie się usamodzielnić. Oby to się udało.
- Jakbym podeszła do tego tak jak do innych zaliczeń to nie skończyłoby się to dobrze - oceniłam. Do tamtych przedmiotów nie przysiadłam praktycznie wcale. To chyba nie był perfekcyjny przepis na sukces. Chociaż kto wie? Wcale się nie zdziwię, jak z zajęć, które zawsze były dla mnie jedną, wielką porażką nagle dostanę lepszą ocenę niż z eliksirów. Los potrafił być okrutny i robić dziwne, nieoczekiwane zwroty. A od szczęścia zależało więcej, niż bym tego chciała. Może byłoby inaczej, jakbym należała do osób, które los lubi.
- Szczerze mówiąc, ciężko powiedzieć. Pewnie po rozdrobnieniu też by wyszło, ale nie warto ryzykować, jak się zmieni struktura rośliny do nigdy nie do końca wiadomo co z tego wyniknie - stwierdziła szczerze. Czasami warto było wybrać schematy, które po prostu działały. Nawet jeżeli nie było dla tego konkretnego uzasadnienia.
- Musi jeszcze troszkę ściemnieć - odparłam i zaraz faktycznie usiadłam spokojnie, bo nie było sensu patrzeć się w płyn, który potrzebował trochę czasu. Nic by to nie zmieniło. Zaśmiałam się na kolejne słowa rudej i pokręciłam głową. Kompletnie nie widziałam siebie zakochanej i na dzień dzisiejszy traktowałam to jako totalną abstrakcję. Może nie stroniłam od tego tak jak Nessa, ale nie wyobrażałam też sobie obdarzyć kogoś prawdziwym uczuciem. Przede wszystkim z wielu względów, nie chciałam tego.
- Nie w tym życiu - przewróciłam oczami i po jakimś czasie z powrotem przeniosłam uwagę na nasze dzieło. - Okej, chyba możemy powoli działać.

Nessie było przykro, że przegrali. Naprawdę ciężko pracowali nad sobą i umiejętnościami, a tu taka złośliwość od losu i łut szczęścia w rękach szukającej krukonów! Wiedziała, że niebiańska nie była aż tak długo w drużynie, właściwie to zdecydowała się ostatnio. Spotkała ostatnio kapitana na korytarzu, który w tym roku niestety kończył Hogwart i biedny wyglądał jak wrak człowieka, widocznie nie mogąc poradzić sobie z porażką. Pewnie czuł, że zawiódł, chociaż nie była to jego wina. Robił, co mógł. Nadal nie rozumiała fascynacji Quidditchem, jednak doskonale znała krążące nad głową widmo klęski, wpadającej w poczucie winy. Miała tak z runami. Teoretycznie wiedziała, że zrobiła, co mogła, a praktycznie.. Cóż, mogło być lepiej, mogła spróbować, chociaż zdać ten egzamin! Tak, sprawa gryfonów była bardzo tajemnicza. Jak oni w ogóle wygrali po tym, co działo się w kończącym się właśnie roku szkolnym? Westchnęła, przymykając na chwilę oczy i sprowadzając umysł do rzeczywistości. Parsknęła śmiechem na jej słowa, posyłając jej rozbawione spojrzenie. No tak, Heaven nie była pionierem w kwestii poświęcania czasu na naukę.
— No tak.. Ty skupiasz się tylko na Eliksirach, nie? Chcesz pracować w rodzinnym sklepie czy może masz inny pomysł na siebie? Swoją drogą, na studiach będzie Ci lżej. Nie musisz uczęszczać na wszystkie przedmioty.— odparła z delikatnym wzruszeniem ramion, lustrując brązowymi oczyma twarz kuzynki. Pomimo talentu do warzenia mikstur, nie mogła wyobrazić sobie jej za ladą, obsługującej stare czarownice. Chociaż trzeba jej przyznać, że potrafiła się dostosować, zyskać przychylność ludzi przez spełnianie ich oczekiwać. Powinna bardziej wierzyć w siebie i swoje umiejętności, była pewna, że poradzi sobie doskonale. Stres jednak nadal malował się na twarzy ślizgonki. — Nie denerwuj się tak, poradzisz sobie. Masz rok różnicy od Blaith, ona miała inny materiał. Rok to bardzo dużo, jeśli chodzi o naukę.
Dodała jeszcze, chcąc nieco podnieść ją na duchu i sprawić, aby się uśmiechnęła. Co więcej, Lance mogła zrobić? Rudzielec zerknął do kociołka, odgarniając kosmyk włosów z twarzy. Upewniła się, że ogień jest odpowiedni oraz że gałązka prawidłowo oddaje swoje właściwości miksturze, nie przypalając się gdzieś przy dnie.
— Wydawało mi się zawsze, jak roślinę rozdrobnisz i sprawisz, że pojawią się soki, to jej moc i właściwości będą większe. Chociaż z tym eliksirem lepiej tego nie próbować. — rzuciła spokojnie, marszcząc przez chwilę brwi i nos, uświadamiając sobie, jak poważnie mikstura mogłaby wpłynąć na pamięć. Zabaw ze wspomnieniami nie lubiła nigdy. Kontrolowała barwę i temperaturę płynu, informując co jakiś czas Dearównę o aktualnym jej stanie. Drewniana łyżka wciąż tkwiła w dłoni ślizgonki, chyba się całkiem polubiły. — Rozumiem. Więc mamy jeszcze dla siebie chwilę.
To były dwie, bo Nessa również nie widziała siebie zakochanej i też traktowała to jako abstrakcję, w ogóle nie traktując się kobieco. Miała ważniejsze rzeczy na głowie od ckliwych romansów, na przykład pracę, naukę i transmutację, a co z nią szło — drogę do animagii, która była ciężka i pełna poświęceń. Rzucie liścia przez miesiąc nie wydawało się wbrew temu, jak brzmi, prostą czynnością — zwłaszcza że nie mógł opuścić jej ust. Kąciki ust drgnęły jej ku górze, do własnych myśli.
— Zostaniemy we dwie starymi pannami, mówię Ci. Ja będę miała żmijoptaki i barek, a Ty? — zapytała pół żartem, pół serio, posyłając jej pociągłe spojrzenie. Kiwnęła głową na jej słowa, nachylając się nad kociołkiem. Zapach znów uderzył w jej nozdrza, a ona westchnęła cicho. Na swój sposób pełen był nostalgii. — Kolor się chyba zmienił, Heaven.

Przegrana była przykra, ale trzeba było się z tym po prostu pogodzić. To co było przed nią dużo bardziej ją stresowała, zresztą miałam dużo większe ciśnienie na zrobienie tego jak najlepiej. Wiedziałam, że z taką porażką nigdy się nie pogodzę. Po prostu bym sobie tego nie wybaczyła. Miałam więc nadzieje,że do niej nie dojdzie. Gdybym przejmowała się tak innymi przedmiotami pewnie prędzej czy później bym oszalała. Nessa się czuła tak cały czas? To musiała być tragedia.
- O nie, nie. Żadnych rodzinnych interesów. Na pewno chce robić coś z eliksirami, ale nie mam skonkretyzowanego planu. Tak czy inaczej z dala od sklepu Dearów, to jest pewne - powiedziała od razu, przyglądając się kociołkowi uważnie. Miała nadzieje, że tego postanowienia będzie się trzymać. W końcu co jak co, ale przyszłość tak ściśle powiązana z własną rodziną nie była czymś, na co specjalnie miała ochotę. Wolała w miarę możliwości trzymać to wszystko na dystans. - A ty, jakie konkretne plany?
Pokiwałam głową na jej kolejne słowa i przyjrzałam się barwie uważniej - tak, z intensywnością tego zdecydowanie lepiej uważać. Warto jakieś wspomnienia jednak zachować. Chyba - pokręciłam głową i faktycznie razem z Nessą urządziłyśmy sobie krótką przerwę. W warzeniu eliksirów cierpliwość i czas to były dwie najważniejsze rzeczy. Kiedy trzeba było się przyłożyć i działać to trzeba było, jednak sporo z tego to było zwyczajne obserwowanie i kontrolowanie sytuacji na bieżąco.
- O, barek brzmi idealnie. Moje mieszkanie to będą same kociołki i butelki. Tylko ciekawe czy ty faktycznie będziesz towarzyszyć mi w tym losie - zawahałam się rozbawiona i pokiwałam głową. - Tak, tak, możemy iść dalej - stwierdziłam i sięgnęłam po moździerz. - Teraz sobie zmiażdżymy te mieszankę - sięgnęła po standardowy składnik eliksirów - razem z czterema jagodami jemioły - mówiła i jednocześnie wykonywała tę czynność spokojnie.

Nikt nie lubił przegrywać, jednak najważniejsze, aby z każdej porażki coś wynieść. Potem było się lepiej przygotowanym i rzadko kiedy popełniało się ten sam błąd. W przypadku Quidditcha jednak i złotego znicza, to wszystko było kwestią refleksu i szczęścia. Pomimo braku sympatii i zrozumienia dla tej gry, Ness musiała przyznać, że pozycja szukającego była najgorszą z możliwych. Bała się, co się stanie, jeśli Heaven faktycznie nie dostanie oceny Wybitnej z Eliksirów, a Blaithin tak. Wiedziała, że dziewczyna by sobie tego nie wybaczyła, wmawiając sobie, że tkwi w cieniu całkiem popularnej siostry. Nie mogło być normalnie i nie mogły się kochać, czy coś? Ruda tak im zazdrościła, że były we dwie. Bycie jedynakiem wcale nie było takie przyjemne.
— Słusznie. Wykończyłabyś się tam nerwowo. Zawsze możesz pomyśleć o otwarciu własnej działalności i na przykład zaopatrywać munga w medykamenty. Tylko wtedy musiałabyś chyba też zielarstwo na maksymalny stopień wyciągnąć, a w tym Ci nie pomogę. Nie współpracuję z florą. — odparła z westchnięciem, wzruszając ramionami, jakby całkiem nie rozumiała, dlaczego się dzieje tak, a nie inaczej. Faktycznie, była w stanie mieć Zadowalający, ale nakładem wielu godzin wśród notatek i książek. Obiecała sobie, że na drugim roku spróbuję się poprawić, bo ta jedna Z na świadectwie bardzo jej przeszkadzała. Wszystko jednak lepsze od N lub O, które z pewnością miałaby z eliksirów. — Nie wiem. Mam trochę gorzej, jestem jedna. Moi rodzice nie są najmłodsi, zależy im na zapewnieniu, że dziedzictwo Lanceleyów przetrwa.
Kontynuowała cicho, zastygając w bezruchu i wpatrując się w bulgoczący w kociołku płyn. Zamieszała delikatnie, pozwalając, aby gałązka waleriany poruszyła się leniwie i zakołysała w płynie, oddając mu jeszcze więcej swoich właściwości, uwalniając kolejną falę intensywnego zapachu. Zaśmiała się cicho, zerkając na nią z dołu. To chyba sprawiło, że przez umysł ślizgonki przeszło bardzo dużo scenariuszy, o których Dearówna wolałaby nie pamiętać i zastanawiała się dlaczego? Nessa również nie była dumna ze wszystkich swoich wspomnień czy decyzji, jednak to one właśnie sprawiły, że była, kim była i jaka była. Przyczyniły się do rozwoju.
— Tak! Zdecydowanie warto, kuzyneczko. Byłaby tragedia, gdyby zapomniało się nie tych wspomnień, które trzeba, co?— przytaknęła, wciąż rozbawionym głosem. Nie przeszkadzała jaj cierpliwość, której wymagała ta subtelna sztuka przygotowywania mikstur. Właściwie zawsze można było ją dobrze wykorzystać, robiąc tym sam dwie pożyteczne rzeczy zamiast jednej. Należało tylko zawsze pilnować kociołka i znajdującego się w nim płynu, ponieważ często niekontrolowane wybuchały. Przekręciła głowę w bok, posyłając jej zaintrygowane i zdziwione spojrzenie. Dlaczego w to wątpiła?
— Prędzej ja zostanę sama, niż Ty. Skąd w ogóle taki pomysł, że miałabym Ci nie dotrzymywać towarzystwa? — zapytała, unosząc na kilka sekund brwi ku górze, w akcie zaskoczenia. Kiwnęła głową na jej słowa, obserwując jak łapie przedmiot i zabiera się za wrzucanie do moździerza składników, a następnie zmieniając je w papkę. — Muszą być bardzo dobrze utarte i wymieszane, czy wystarczy tylko troszkę? Jagody jemioły mają chyba sporo zastosowań w dziedzinie eliksirów, prawda?
Rzuciła jeszcze, przenosząc spojrzenie z dłoni Heaven prosto do kociołka, poprawiając tlący się pod nim płomień. Temperatura również musiała być dobra, a ogień kontrolowany.

Nie wiedziałam, czy wolałabym być jedynaczką. Oczywiście Fire chętnie bym wykreśliła i to bez większego wahania, ale miałam dobrą relację ze Scorpiusem i kochałam młodszego brata. Zresztą, co by to było, gdybym była jedyną osobą w domu poza rodzicami? Nie wytrzymałabym z ojcem. Gdyby to we mnie pakował te wszystkie chore ambicje pewnie nie wytrzymałabym psychicznie do pełnoletności. Zresztą idealnym dowodem na to był fakt, że kiedy Fire odeszła, Scorpiusa nie było - w domu zrobiło się znacznie gorzej niż wcześniej. Może więc dobrze się stało, że w dzieciństwie miałam kogoś pod ręką? Nawet jeżeli to oznaczało konieczność znoszenia takiej siostry.
- W sumie do zielarstwa mam neutralny stosunek, jakby trzeba było to może bym przysiadła. Nie wiem tylko czy chciałabym pracować w Mungu - zastanowiłam się. Leczyć ludzi? To nie brzmiało jak zajęcie odpowiednie dla mnie, kompletnie nie potrafiłam sobie wyobrazić siebie w takiej roli. Może i udałoby mi się jakoś do tego dojść, ale czy sprawiałoby mi to jakąkolwiek przyjemność?
- Fakt, wszystkie ambicje spadają na ciebie, tego też bym nie chciała. Ale z drugiej strony masz spokój, żadnych irytujących sióstr i do nikogo cię nikt nie porównuje. Plusy i minusy - przyznałam, krzywiąc się znacząco, kiedy wspominałam o siostrach. Mało subtelne.
Przygotowywanie eliksiru szło nem znakomicie. Wszystkie składniki dodawałyśmy w odpowiednich ilościach i wyglądało na to, że były one dobrej jakości. Nie było większych problemów i na moje oko wywar w odpowiedni sposób i w odpowiednim czasie zmieniał kolor. Kolejne składniki zatapiały się w nim i rozpuszczały jak należy. Jeszcze odrobina pracy i wszystko będzie gotowe, pozostanie tylko przelać miksturę do fiolek i ewentualnie w przyszłości użyć.
- No, nieciekawie - potwierdziłam, kręcąc głową i po kolejnych słowach Nessy przewróciłam oczami. - Mhm. Zobaczymy, zobaczymy - powiedziałam i następnie dorzuciłam kolejne składniki. - W tym wypadku trzeba rozdrobnić jak najlepiej. No i faktycznie, jagody jemioły przydają się do masy eliksirów - potwierdziłam jej słowa i dalej wytrwale postępowałam zgodnie z instrukcjami. Po jakimś czasie mogłyśmy się pochwalić już niczego sobie wywarem, który faktycznie przelałyśmy do niewielkich fiolek i podzieliłyśmy nimi po równo. Kto wie, kiedy którejś z nas się to przyda? Uśmiechnęłam się do Nessy, posprzątałyśmy po sobie, umyłam kociołek i oddałam go dziewczynie. W końcu zrobiło się późno, wiec zaczęłyśmy się zbierać. - Dzięki za pomoc. We dwójkę zawsze raźniej nad tym siedzieć - przyznałam i już po chwili pożegnałam się z dziewczyną.

/ztx2

Nie ma to jak dyżury jako nauczyciel.
Ha! Łapanie uczniów to czysta przyjemność. Dawanie szlabanów - niestety niezbyt. Na szczęście Aaron nie był osobą o podwyższonej własnej wartości, nie uważał siebie za cholera-wie-jakiego-nauczyciela, więc zazwyczaj odpuszczał, kiedy to monitorował bezpieczeństwo podczas własnej warty. Wieczór. Piękna pora. Śnieg padający na zewnątrz, brak jakiejkolwiek żywej duszy, ewentualnie uczniowie powracający do swoich dormitoriów. Och, jak on dawno nie korzystał z uroków szkoły, pamiętał, co robił, kiedy robił, z kim śmiał podważać największe wówczas autorytety. Pięknie - chciałoby się rzec, kiedy to stawiał kolejne kroki zgodnie z rytmem melodii wydobywającej się z jego ust. Czasami gwizdał, a jeżeli to robił, było jednoznaczne z tym, że ma zwyczajnie dobry humor - na tyle dobry humor, iż nic go nie potrafi wkurzyć. Oaza spokoju, powiadacie? Jak zawsze, nie musiał przecież siebie do niczego zmuszać, lubił być osobą, która jednak rozsiewała pozytywne myślenie zgodnie z rytmem wskazówek zegara. Odliczał kroki, zaciekawiony kierował się obok łazienki drugiego piętra, co go dość zaniepokoiło, by zwyczajnie zwrócić uwagę na to, co się z niej wydobywało.
Smród niesamowity, Matko Bosko Częstochowsko, cóż się tutaj stało?
- Irytek! - wypowiedział w jego stronę, choć to wcale nie zadziałało na poltergeista; Aaron znał go doskonale, wiedział, że nic nie jest w stanie podważyć jego autorytetu, co w sumie zgadzało się z rzeczywistością. Nieśmieszny duch postanowił sobie wysmarować całą łazienkę płci pięknej łajnobombami - nosz tego już za wiele! Chciał coś powiedzieć, podnieść dłoń, unieść głos, ponarzekać na to, iż ktoś będzie musiał dopilnować porządku, teatralnie, nabierając powietrza do płuc, gdy to nagle poczuł, zauważył, jak jeden z ładunków leci prosto na niego. Tak.
Cholerny psujek życia w Hogwarcie!
Nie było to ani przyjemne, ani zabawne, poniekąd smród nie był przyjemny, nauczyciel dbał o swoją higienę (i aparycję, jakby nie było). Niestety, niezależnie od swoich następnych poczynań, szorowań, zastosowanych substancji, i tak niezbyt radosny odór przegryzał powietrze, perfumy, kosmetyki oraz inne tego typu substancje; ironio losu, dlaczego właśnie on?! Czym on zasłużył?

| zt

Kostka: 4 - https://www.czarodzieje.org/t16946p1050-kostki#475512

.

Otwieram drzwi z hukiem. Nie jestem spokojny jak zwykle, rozbawiony czy nawet pobłażliwy. Już dawno uczniowie tak nie wytrącili mnie z równowagi. Macham różdżką zapalając mocne światło w całej łazience i moje wściekłe spojrzenie trafia na dwóch chłopców, którzy postanowili wybrać się w podróż po Hogwarcie w nocy. Szybkim krokiem podchodzę do obydwu i mrużę wściekle oczy.
- Ładny mamy wieczór? - pytam uprzejmie chłopców z wielką dozą ironii. - Bo widzicie ja skończyłem patrol korytarzy i uznałem, że przed spanie pójdę sprawdzić czy wszystko w porządku z moim chorym uczniem... Wyobraźcie sobie moje zdziwienie kiedy... NIE BYŁO GO W ŁÓŻKU - mój głos jest coraz wyższy aż w końcu trochę pokrzykuję na przyjaciół. Oddycham spokojnie, próbując uratować skołatane nerwy.
- Wobec tego zacząłem przeszukiwać cały Hogwart, zaczepiać prefektów czy czegoś nie widzieli i zaglądać do każdego pokoju czy łazienki... Trochę mi to zajęło, ale na szczęście nie poszliście za daleko. Mogliście się postarać lepiej niż drugie piętro, chociaż doceniam miejsce - kontynuuję rozglądając się po damskiej toalecie.
- Lowell tracisz 30 punktów, Solberg tracisz 20 i zarabiasz szlaban. Felinus spędzi za to dodatkowy dzień w skrzydle szpitalnym - mówię prędko i oczami wyobraźni możecie zobaczyć uciekające wam z klepsydr punkty. Macham ręką na pogonienie Maxa i sprawdzam stan zdrowie Lowella, by zabrać go z powrotem do SS.

@Felinus Faolán Lowell @Maximilian Felix Solberg

Byłem zbyt zdenerwowany, żeby zauważyć, że cokolwiek było nie tak. Szczerze mówiąc po prostu myślałem o nich, że po prostu wymknęli się we dwójkę żeby sobie poplotkować. W jednych sprawach jestem bardzo spostrzegawczy, a czasami aż szkoda gadać. Dzisiaj pod wpływem emocji byłem tak ślepy jak tylko się da. Szczególnie się burzyłem, że panowie znowu rzucają sobie jakieś durne porozumiewawcze spojrzenia, jakby chcieli się porozumieć tuż pod moim nosem. To sprawiało, że jeszcze bardziej poirytowany dreptałem niemalże w miejscu, mając ochotę przyłożyć jednemu i drugiemu po głowie, żeby przynajmniej wleciało im trochę oleju do głowy.
- O jak miło z twojej strony, że chciałeś pomóc mu wrócić do domu po waszej sekretnej rance w damskim kiblu - mówię głośno z ironią, bo niestety słowa Solberga bardzo szybko wytrącają mnie z równowagi. Oddycham kilka razy spokojnie, by spróbować się uspokoić. Naprawdę współczuję ich opiekunkom. Wtedy oczywiście Felinus próbuje zwalić całą winę na siebie, chcąc przyjąć jego punkty, szlaban i wszystko na raz. Wzdycham smutno i kiwam głową, bo jakoś specjalnie mnie to nie zaskakuje.
- No dobrze, więc jak wyjdziesz ze skrzydła szpitalnego to tobie również dam szlaban. Ale nie będziecie razem, bo to by była pewnie przyjemność - mówię wcale oczywiście nie anulując nic Maxowi, albo skoro Felek sam się prosił, głupi mi było nie dać tego do czego sam się przyznaje i bierze całą winę.

/zt wszyscy

Właściwie co on robił późnym popołudniem na drugim piętrze? Wracał z zaklęć, które skończyły się jakieś pół godziny temu i zamiast wyjść na wielkie schody i dostać się do lochów zabłądził na poziomie niżej, dokąd w sumie rzadko kiedy się zapuszczał. Bo generalnie na tym piętrze nie było nic ciekawego. Ale skoro już się tutaj znalazł musiał trochę pozwiedzać. Przeszedł się tam i z powrotem po korytarzu, a kiedy wracał, do jego uszu dobiegł dźwięk trzaśnięcia drzwiami, za jego plecami. Odwrócił się zauważył, że niedaleko wejścia do damskich łazienek, a w głębi niewielkiego korytarzyka prowadzącego do kabin dostrzegł znajomą sylwetkę drobnej blondynki. Uśmiechnął się pod nosem i oparł o ścianę nieopodal, aby zaczekać, aż księżniczka wyjdzie z ukrycia. Jak mógłby darować sobie "umilenie" jej tego popołudnia swoim towarzystwem.
- Bu! - rzucił tuż za jej plecami, kiedy wreszcie pojawiła się przed nim, jednak nieświadoma zupełnie, że Dear czai się przy skrzyżowaniu wejścia do łazienek i głównego korytarza. Wyszczerzył się do niej, wiedząc, że będzie wściekła, że tak ją straszy - Podsłuchałaś jakieś ploteczki w kibelku? - zagadnął po chwili, chcąc jakoś nawiązać do miejsca, w którym ją "nakrył". Dobra, tak naprawdę chciał ją trochę poruszać. Tak dawno nie miał okazji, żeby powymieniać się z nią ciętymi ripostami, że już prawie zapomniał jak to jest.

@Robin Doppler

Spotkanie Robin w tym miejscu niemalże graniczyło z jakiegoś dziwnego rodzaju cudem. Normalnie nie zapuszczała się w te rejony zamku, bo i nie miała szczególnie po co tam iść. Dziś jednak wracała z biblioteki, w której to spędziła ostatnie kilka godzin. Wyjątkowo trudny esej zadany przez profesora Whitelighta przysporzył jej naprawdę dużo problemów. W międzyczasie zdążyła wielokrotnie porządnie przekląć młodego profesora oraz jego pomysł na tę pracę domową. Nawet nie zauważyła, że czas minął jej tak szybko. Po prostu zmęczona tym wszystkim i przede wszystkim ciskając w myślach klątwy w nauczyciela transmutacji, zebrała swoje graty z zamiarem udania się do odbudowanego dormitorium Slytherinu. Nie bardzo miała ochotę zwracać uwagę na otoczenie i wszystko to, co działo się dookoła. Jeszcze tylko weszła do łazienki na drugim piętrze, bo tak zwyczajnie, po ludzku, poczuła, że musi tam iść. Nic więc dziwnego, że kiedy stamtąd wychodziła, nie zwróciła uwagi na to, że coś nie do końca się zgadzało. Wymęczony nauką umysł nie rejestrował tak podstawowych rzeczy.
Torba spadła z jej ramienia, kiedy zaczęła głośno wrzeszczeć. Odwróciła się twarzą w stronę zagrożenia od razu wyszarpując różdżkę z kieszeni. Oddychała szybko, zupełnie zaskoczona. Dopiero, kiedy zobaczyła przed sobą ten ryj Deara, zrozumiała, co właśnie miało miejsce. Jej oddech powoli się uspokajał, kiedy wpatrywała się w chłopaka. W oczach zagościła prawdziwa i zupełnie nieskrępowana nienawiść.
- Dear, ty debilu! - ryknęła na niego, popychając go mocno obiema dłońmi prosto w pierś. Schowała swoją różdżkę z powrotem do kieszeni. Ukucnęła, aby zacząć zbierać z powrotem swoje rzeczy, które w majestatyczny sposób rozsypały się po posadzce. Teraz przekleństwa w głowie kierowała nie w stronę młodego profesorka, ale Hunta. Miła odmian po niemalże całym dniu spędzonym w szkolnej bibliotece. Słysząc jego kolejne pytanie, prychnęła pod nosem. Nie była aż tak zdesperowaną, by ścigać innych ludzi na kiblu. No przecież nawet ona miała jakąś swoją godność.
- A nie przyszło ci do głowy, że tak zwyczajnie poszłam tam za potrzebą? - wysyczała w jego stronę, gotowa, jeśli będzie bardzo sobie tego życzył, pokazać nawet który dokładnie kibel został przez nią zanieczyszczony. - A może chcesz sprawdzić osobiście? - wymruczała jeszcze przymilnym tonem.

Były takie miejsca w zamku, których zwyczajnie nie było sensu odwiedzać. I jednym z tych zakątków było właśnie to piętro. Co prawda znajdowała się tu łazienka Jęczącej Marty, ale umówmy się - wszystkim już się dawno przejadło gadanie z tą marudą. Było w tej szkole dużo więcej bardziej atrakcyjnych pomieszczeń, w których warto było się przyczaić, żeby zobaczyć coś ciekawego. A tutaj jedynie niezbyt długi korytarz, pare rozwidleń (między innymi na łazienki męskie i damskie) i pare pokoi. Nudy.
Dlatego jak tylko usłyszał hałas, zainteresował się, ponieważ to oznaczało, że coś na tym zadupiu się dzieje. A nóż spotka Irytka, który gnębi jakąś dziewczynę i pomoże jej uciec przed poltergeistem? To była ciekawa perspektywa. Ale zamiast niej otrzymał widok zgrabnej pupki Doppler, która zniknęła w kabinie. Nie byłby sobą gdyby nie zaczaił się na nią, tak, żeby podnieść jej ciśnienie. Kurde, kto normalny skrada się na laskę przy kiblu? Dobra, najwyżej nie był normalny. Ale dla widoku rozjuszonej Ślizgonki warto było nudzić się te kilka minut patrząc durnie w kamienną posadzkę. Kiedy ją nagle ją zaczepił, zaczęła wrzeszczeć, czego się nie spodziewał zupełnie, dlatego skrzywił się, jakby go uszy zaczęły boleć.
- Kobieto, spokojnie - zdołał się odezwać zanim go zwyzywała i popchnęła. Widząc, że już nieco ostygła, zaśmiał się pod nosem, nie przejmując się tym, że prawdopodonie niewiele brakowało a Robin wyplułaby serce ze strachu. Kucnął przy niej, podnosząc jakiś przedmiot i przyglądając się mu z uwagą. Ostatecznie jednak potrząsnął tylko głową oddając jej rzecz, wiedząc że nawet nie powinien się zastanawiać do czego służą jakieś tam babskie pierdoły. Parsknął śmiechem, usłyszawszy jej odpowiedź, dotyczącą tego co robiła w damskiej ubikacji.
- No według mnie to jest właśnie Twoja potrzeba. Potrzeba szukania sensacji - oznajmił retorycznie akcentując ostatnie słowa. - Uuu, kotku, a dasz mi to sprawdzić? W jaki sposób? - spytał, zerkając na nią i poruszając sugestywnie brwiami. Spodziewał się, że jeszcze chwila i znowu wybuchnie. Na to właśnie liczył. Tylko niech się jej tętno trochę uspokoi, bo nie chciał, żeby tu dostała zawału. Podał jej jeszcze pergaminy, które poturlały się kilka metrów od nich, zanim wstał, przeciągając się.
- Ale nie mów, obudziłem Cię trochę z tej Twojej reporterskiej hibernacji - mruknął po chwili, zerkając na nią z głupkowatym uśmieszkiem. - Irytek Cię okradnie, a Ty nawet nie będziesz wiedzieć. - dodał, śmiejąc się.