Herbaciany Raj

First topic message reminder :

Ten pokój z pewnością ucieszy miłośników herbat. Na wszystkich ścianach są ustawione w rządkach torebeczki ze wszystkimi herbatami świata, które w dodatku same się uzupełniają. Niestety, przygotowanie napoju nie jest już tak magiczne - w kącie stoi stary piecyk z kociołkiem, w którym to trzeba zagrzać wodę. Ta jednak zawsze się w nim znajduje i sama się uzupełnia, więc jeden problem z głowy!
Możesz przysiąść na puchowym dywanie, albo niczym cywilizowany człowiek - przy jednym ze stolików.

Uwaga! Możesz rzucić kostką wyłącznie jeden raz! W każdym następnym wątku, który tu rozpoczniesz, kości oraz płynące z nich straty/korzyści już Ci nie przysługują!

Spoiler:

Skinęła lekko głową na jego uwagę, zgadzając się z nią, bo miał rację. Nic nie stało im na przeszkodzie, nic nie mogło ich zatrzymać, nic nie mogło właściwie pogorszyć ich sytuacji, nic nie mogło doprowadzić ich do nieodwracalnych skutków. Dlatego też sama również spróbowała pokryć jeden z foteli powłoką wodoodporną, dochodząc do wniosku, że nie wyglądało to aż tak tragicznie, jak wcześniej podejrzewała. Piękne nie było, ale z całą pewnością nie było też tak tragiczne, jak pierwotnie się spodziewała. To zaś był plus, nawet dość spory i kiedy przesunęła palcami po materiale fotela, doszła do wniosku, że prezentował się całkiem przyjemnie. To było naprawdę zabawne i nie była nawet w stanie powiedzieć, co inni uczniowie sobie pomyślą, kiedy to zobaczą, ale nie zamierzała się przejmować. Wyszło, jej skromnym zdaniem, całkiem nieźle.
- Cóż, będziemy musieli przyjść tutaj za kilka dni i przekonać się, jak się sprawy mają. Ale wydaje mi się, że to może przynajmniej częściowo rozwiązać niektóre problemy. Na pewno nie wszystkie, ale nie jest tak tragicznie, jak się obawiałam – stwierdziła, nim wykonała kilka zgrabnych obrotów, zatrzymując się w pobliżu drzwi, nie wykazując nawet cienia zmęczenia. Wszystko było tak idealnie, jak wydawało jej się, że będzie i musiała przyznać, że pokój prezentował się całkiem elegancko. Wszystko wskazywało również na to, że nawet tańcząc, nie zamierzała się zatrzymywać i wykonywała swoje zadanie, dokładnie tak, jak wykonać powinna.
- Och, doprawdy? I cóż to za nieprawdopodobnie skandaliczne miejsce? – zapytała, uśmiechając się ledwie widocznie, jakby chciała powiedzieć Maxowi, że nie było mowy, żeby zabrał ją w takie miejsce, czy może nie było mowy, żeby ona z nim gdzieś poszła. Miała w końcu swoje, cóż, standardy i nie zamierzała o tym zapominać, chociaż widać było, że wiele rzeczy już i tak złamała, chcąc robić swoje.

Widać nie znała jego talentu do pierdolenia pozornie niemożliwej do spierdolenia sytuacji. Na całe szczęście jednak wyglądało na to, że obędzie się dzisiaj bez ofiar, pożarów, czy innych pojebanych wypadków, jakie często mu towarzyszyły. Estetycznie nie potrafił powiedzieć, jak bardzo dali radę, ale zaklęcia wydawały się w porządku, a przecież po to tutaj się znaleźli i to było ich głównym zadaniem dzisiejszego dnia.
-Proponujesz mi kolejną randkę? Panno Brandon! - Udał, że się zawstydził, ale zaraz też przyznał jej rację, że mimo wszystko trzeba skontrolować to, co tu uczynili. Szczerze mówiąc sam obawiał się, że będą musieli się o wiele bardziej napocić. A tu proszę, nie dość, że poradzili sobie prawie bez problemu, to jeszcze mieli przy tym ubaw. Przynajmniej Max miał, ale Victoria też nie wyglądała specjalnie, jakby chciała go już teraz zrzucić z okna najwyższej komnaty w najwyższej wieży.
-Chyba nie liczysz, że zepsuję Ci niespodziankę. Nie znasz dnia ani godziny, piękna. - Puścił jej oczko, po czym uznał robotę za wykonaną i zaproponował krótki wypad do kuchni na jakąś przekąskę regeneracyjną po tych wszystkich dzikich pląsach i ciężkiej harówce.

//zt x2

@Nykos Lush

Ponura sala, do której wszedł Wacław, zdawała się bardziej przytłaczająca niż zwykle. Niewielkie, zakurzone okna przepuszczały tylko resztki gasnącego światła dnia, nadając pomieszczeniu złowieszczą, szarawą poświatę. Cienie rozciągały się po ścianach, jakby próbowały wciągnąć każdą żywą duszę w swoje niezgłębione mroki. Mimo to Wacek czuł się tu dziwnie swojsko, jakby ta specyficzna aura półmroku była idealnym tłem dla jego dzisiejszych planów.
Wszedł energicznie, a trzask drzwi rozniósł się echem, które znikło gdzieś w kątach, by ustąpić miejsca cichemu szelestowi papierów. Na jednym z długich, wytartych stołów spoczywał stos czystych arkuszy pergaminu, farby, pióra i kilka kałamarzy — przygotował je wcześniej, licząc, że ktoś jednak dotrzyma mu towarzystwa. Na razie jednak był sam.
Wacek rzucił swoją torbę na krzesło, które zaskrzypiało w proteście, po czym zaczął rozpakowywać przybory do rysowania. Przez chwilę przyglądał się pergaminom, jakby próbował wyobrazić sobie, jak najlepiej uchwycić na nich to, co miał w głowie. Plakaty na zajęcia dodatkowe — szlachetny cel, ale sposób realizacji? No cóż, tutaj Wacek miał pełną dowolność, a to zwykle oznaczało jedno: chaos w najlepszym wydaniu.

Strona 19 z 19	Strona 19 z 19 • 1 ... 11 ... 17, 18, 19