Nie, nie jest to restauracja założona przez panią Hufflepuff, jednakże przez jednego z jej dalekich krewnych. W środku serwowane są dania zgodne z jej recepturami, a więc w smaku nie mają sobie równych! W dodatku w środku panuje miła, ciepła atmosfera. Aż chce się zostać na zawsze! Co do budynku na zewnątrz - tak, umieszczony jest on na ogromnym pniu drzewa i wysokości dorównuje wieżyczkom domostw w Hogsmeade. Do środka można się dostać za pomocą schodów, które umieszczone są z tyłu restauracji, aczkolwiek czarodzieje preferują zaklęcia pozwalające lewitować. Jest wtedy dużo zabawniej! Nie przejmuj się jednak, jeżeli masz lęk wysokości - kiedy wejdziesz do środka, zapomnisz o wszystkim dookoła.
Reem w kwiatkach Merlin na Bahamach Hopki - ukropki Czarodziejskie bliny Lazania Bouillabaisse Uśmiech kudłonia Trytoni przysmak Złocisty feniks Merlin bayildi (Omdlały Merlin) Stek z kołkogonka w bąbelkowym musie
Plotka w szkole głosi, że do tej restauracji zatrudniono najprzystojniejszego kawalera w całej szkole. Co za tym idzie, wszyscy gnają co tchu, by się przekonać kim jest tajemniczy chłopak. Wśród tych osób znajdują się równieżFelix A. Villadsen i Karin Cortez. Niestety najwyraźniej nie będzie im dane tam trafić, ponieważ po drodze Karin upojona dużą ilością alkoholu, postanowiła ukraść Felixowi plecak. Biegają teraz wokół ogromnego pnia, na którym stoi restauracja. Karin oczywiście śmieje się przy okazji z loczków chłopaka, porównując je do włosów łonowych centaura. Jakby co najmniej je widziała! No nic, nie wnikam w jej życie, to już nie moja sprawa. Radze jednak Feliksowi zabrać jej plecak i wiać gdzie raki zimują, gdyż taka wiedza nie bierze się z ni kąt!
Co 3 post gracz (nie ważne które z was) rzuca na to, czy Feliks dogonił Karin: 1,4 - Wszystko toczy się tak jak wcześniej, z tą różnicą, że z plecaka wypada jeden przedmiot (ty wybierasz jaki) 2,5 - Niestety nic z tego. Potknąłeś się/Zmieniłaś kierunek biegu (w zależności które z was rzuca. Oczywiście odnosi się to do twojej postaci) 3,6 - Feliksowi udało się złapać tę niegrzeczną gryfonkę! Nareszcie
Zaczyna którekolwiek z was. Udanej zabawy życzy MG!
No cóż... Impreza była niezła, a nawet bardzo dobra. Nie ma to jak wyskoczyć sobie do klubu i pobawić się z mieszkańcami wioski. Oczywiście, nie była jedyną uczennicą która wpadła na ten jakże genialny pomył spędzenia piątkowego wieczoru. Właśnie tam, od jakiejś studentki Revencaw'u usłyszała nowinę o nowym przystojniaku w restauracji nieopodal. Oczywiście Karin nie byłaby sobą gdyby nie poleciała tego sprawdzić! Kij z tym, że była kompletnie pijana i tak trzymała się całkiem nieźle. Po drodze wpadła na jakiegoś przyjezdnego siedemnastolatka, który wyglądał jej na gówniarza z czwartego, może piątego roku. I miał on plecaczek! Ciekawe co w nim trzymał... Może zdjęcia mamusi? Albo swojego chłoptasia z trzeciego roku? No cóż... Trzeba to sprawdzić. Tak więc Karin zakradła się nic nie podejrzewającego chłopczyka i zerwała z niego ów bagaż. Ten oczywiście chciał ja złapać, ale Gryfonka nawet po potrafiła dobrze biegać, a że była w trampkach to szło jej to jeszcze lepiej. W pewnym momencie dostrzegła niesforne loczki tajemniczego chłopaka i od razu skojarzyły się jej z... włosami łonowymi centaura! Skąd wiedziała, ze akurat tak one wyglądają? Otóż jak była w trzeciej klasie zabłądziła w Zakazanym Lesie. Wtedy po raz pierwszy i ostatni zobaczyła centaura. Nie wiedząc co to jest zaczęła uciekać, a ten oczywiście w pogoń za nią. Gdy się potknęła i upadła, stworzenie stanęło dęba tuż nad nią. tak wiec widziała wszystko co miał między nogami, przednimi i tylnymi. A wracając do drzewa i plecaka... -Co, chcesz swój plecaczek? To najpierw mnie złap! O ile te łoniaki centaura nie przysłonią ci całego pięknego świata!- wołała biegając i śmiejąc się.
Gdy już się teleportowali prawie, że pod restauracją Helgi Hufflepuff, chłopak tylko uśmiechnął się do siebie. Restauracja wyglądała bardzo ciekawie zbudowana tak na tym drzewie i pewnie tylko magia sprawiała, że jeszcze ani budynek ani drzewo, nie runęły. -Jak ci się podoba budynek z zewnątrz? W środku jest jeszcze przyjemniej Mandy- powiedział. Podał jej swój przegub by się go chwyciła. Mandy jego zdaniem nie należała do tej kategorii dziewcząt, które na pierwszej randce zabiera się do baru, upija, tańczy a potem zabiera do łóżka na ostry i gorący seks, a nad ranem odsyła do domu. Nie, taka dziewczyna wymagała dużo pracy, ale była też kosztowna. Tutaj wymagane były luksusowe kolacje, może też wyższy poziom niż zwykły slams. Tak więc udali się schodami na sam szczyt do wejścia a potem Angelus otworzył drzwi i puścił dziewczę przodem by zaraz potem zawołać kelnera i przypomnieć mu o rezerwacji. -Pan Scorpion Angelus, specjalna rezerwacja dla dwojga- powiedział, a kelner uśmiechnął się tylko i poprowadził ich do specjalnie przygotowanego stolika w rogu restauracji oddzielonego specjalnym parawanem. -Państwa stolik panie Scorpion, wszystko tak jak pan pisał w liście- oznajmił kelner po czym usunął się w cień czyli jednym słowem ruszył do innych klientów. Stolik dla Angelusa i Mandy był okrągły i przykryty złotawym obrusem, stały na nim dwie długi złote świece, piękna zastawa i kieliszki do wina. Angelus odsunął krzesło i pozwolił najpierw usiąść dziewczynie. -Mam nadzieję, że reflektujesz w winie Mandy- oznajmił modląc się w duchu by powiedziała, że tak, uwielbia wino, zwłaszcza wytrawne. Angelus zazwyczaj wolał mocniejsze trunki, ale jeśli chodzi o dziewczyny to wolał wypić z nimi wino. -Możesz też wybrać co chcesz jeść, chyba że chcesz spróbować tego co jaa w pierwszej opcji zamówiłem. Twój wybór, chcę byś dzisiaj czuła się jak księżniczka przez całą noc, nie tylko do północy- powiedział uśmiechając się lekko i utrzymując z nią kontakt wzrokowy. Była taka śliczna.
Mandy była nauczona do funkcjonowania w różnych warunkach. Wszak w Beaxubatons uczyła się być godną tego, by występować właśnie w takich kreacjach jak teraz. Uczyli ją jak chodzić, by wszyscy myśleli, że ma wyjątkowe nogi, skoro tak zgrabnie zahaczają co raz o podłoże jednocześnie wcale go nie dotykając. Sprawa też była taka, że ona po prostu umiała zachować się w pewnych sytuacjach, obycie z kulturą to był jeden z jej koników, gdy lubiła zawierać co raz to lepsze, inne koneksje, żeby przy gorszych chwilach mieć się chociaż z kogo ponabijać. Była charakterystyczna i przez to nie można było jej odmówić uroku, lecz czy Scorpion miał rację z tym, że nie należało jej zabierać do baru? Tam też lubiła przebywać. Pojawiać się w takich wyjątkowych miejscach i po prostu znikać w rytmie szybkiej muzyki. Wtedy zwykle nie miała nałożonych szpilek, ale coś nieco bardziej płaskiego, co by mogła skakać do białego rana. Potrafiła się dostosować do wielu warunków, ludzi. Przecież pracując jako modelka potrzebowała też zniżenia się do najróżniejszych standardów. Najważniejsze wszak były zdjęcia, których nigdy nikomu nie pokazywała, ale te dumnie zajmowały miejsce na wielu mugolskich okładkach magazynów i tak oto reklamowały ją pod zupełnie innym nazwiskiem i imieniem. Choć raz... Choć raz udało się jednej gazecie podpisać ją: "Mandy Maurine Saunders" i wzięto to za pseudonim artystyczny, więc sytuacja i tak nie była zagrożona. Gdy tylko udało się im wydostać z Hogwartu, a później teleportować, bez słowa towarzyszyła mu pozwalając na te wszystkie uprzejmości, gdy tylko uśmiechała się i weszła do środka. Grzecznie poczekała na wskazanie im stolika, a później zajęła miejsce na przeciwko Angelusa i spokojnie przebrnęła dłońmi po udach prostując materiał sukienki, a dopiero później zdecydowała się zabrać głos. - Tak. Wino, czerwone, ale półsłodkie. - Odpowiedziała zastanawiając się czy nie popełniła jakiegoś genialnego błędu, ale po chwili przestała. Wszak to Mandy, a Mandy nigdy nie zastanawiała się zbyt długo nad tym czy zdążyła kogoś urazić. Przeprosi się samo, w świecie innym niż ten, może w kolejnych wiekach. - Hm, myślę, że to istotne zapytać kelnera czy jest dzisiaj coś specjalnego w sumie, nie? - Właściwie to po prostu zastanawiała się czy zna kogoś z pracowników tej restauracji, a wspaniale będzie to sprawdzić. Zatem wskazała dłonią mężczyźnie, że powinien kogoś wezwać, a potem wróciła spojrzeniem do Scorpiona. - Wypiłeś jakiś eliksir "nadpobudliwość w komplementach"? Nie żeby mi to nie odpowiadało, aczkolwiek to chyba nawet do Ciebie niepodobne. Choć może jestem w błędzie, więc musisz mi wybaczyć te dziwne dywagacje. - Rzuciła luźno zapewne przekraczając jakąś granicę.
Margo mówiła, że chce przyjść do tego wątku jako kelnerka.
Co ona tu robiła? To chyba oczywiste. Pracowała jako kelnerka i choć czasem nie wywiązywała się ze swoich obowiązków, to całkiem nieźle dogadywała się z resztą ekipy restauracyjnej. W ten sposób miała załatwione wymówki na wszelki wypadek i jakieś tam małe smaczne drobiazgi od szefa kuchni. Oczywiście nie działało to tylko w jedną stronę - ona też kłamała właścicielowi, gdy John i William zabalowali i się nie pojawili w pracy, albo kucharka Susan zajmowała się dzieckiem. Byli całkiem zgrani, a fakt, że nie było to specjalnie popularne miejsce do spotkań, wcale im nie przeszkadzał. Dopóki nie będą musieli chodzić po ulicach przebrani za magiczną żywność i rozdawać ulotki zapraszające do restauracji, to będzie okej. - Margo, przejmujesz stolik nr 1. - szepnął John, mijając ją z wielką tacą, zastawioną mnóstwem brudnych naczyń. - Dziś wieczór chciałbym wyjść z dziewczyną, jakbyś mogła zostać trochę dłużej i ich obsłużyć, to byłoby super.- dodał, spoglądając na nią uważnie. - No spoko, tylko oni siedzą przy tym najlepszym stoliku, jakieś dodatkowe wskazówki czy coś? - nigdy wcześniej nie obsługiwała gości, którzy zamawiali stolik nr 1 na wieczór, to też niezbyt wiedziała, co powinna robić. To co zwykle, czy przysługuje im jakieś wystrzałowe menu, a może w ogóle wcześniej zamówili specjalne potrawy na tą kolację? - Nie martw się, musisz być uśmiechnięta, a w kuchni czeka osobne menu w złotej oprawie. To chyba wszystko. - powiedział i już chciał odejść, ale przypomniał sobie o jeszcze jednej rzeczy. - I jeszcze jedno - musisz znać najlepsze potrawy z tej karty, by je polecać, bo często o takie rzeczy pytają. - dokończył i poszedł do kuchni. Margaret obsłużyła wcześniej jej przydzieloną parę, a następnie skierowała swoje kroki do kuchni. Pobieżnie przejrzała menu, by móc się wypowiedzieć chociaż ogólnikowo na temat tych dań, a następnie podeszła do stolika za parawanem z idealnie wypracowanym uśmiechem. Oby tylko nie popełniła jakiejś gafy... -Miło nam państwa gościć w progach restauracji Helgi Hufflepuff. Oto menu. - wyrecytowała zwyczajową formułkę, wpisaną z tyłu karty dań, a następnie podała Angelusowi i Mandy menu. Nie znała ich imion, wszak stanęła tak, że nie widziała twarzy MMS, a Scorpiona po prostu nie kojarzyła. Po chwili jednak zobaczyła twarz dziewczyny i nieco oniemiała ze zdziwienia. Nie spodziewała się jej spotkać w takich okolicznościach. Krukonka chyba też ją poznała.- Witaj, Mandy. - uśmiechnęła się lekko, ale nie przytuliła jej czy coś, w końcu była w pracy, poza tym zastanawiała się jak na to zareaguje ten facet, którego nie znała. Mógłby przecież oburzony wyjść, a wtedy pewnie straciłaby robotę.
Angelus zazwyczaj był strasznie porywczy, tutaj musiał przyznać Mandy rację. Teraz jednak chciał grać przed nią dżentelmena by wypaść lepiej niż jego odwieczny wróg Seth Lyons. Zresztą Mandy z pewnością musiała znać tę historię. Praktycznie każdy ją znał, aż dziwne, że obserwator się jeszcze upadłymi przyjaciółmi jakimi są Seth i Angel, nie zainteresował. To w sumie Angelus zaczął spór, ale Setg przez swoje chore ambicje-wg Angelusa- go tylko zaostrzył. Angelus z kolei był zbyt dumny by kiedykolwiek ustąpić miejsca komuś innemu, kto mu zalazł za skórę. -Eliksir czego? Nadmiernej uprzejmości? Oj Mandy, słodka Mandy. Nie, poza kieliszkiem ognistej na stres to niczego dzisiaj nie piłem od rana- powiedział z lekkim uśmieszkiem na twarzy. -Jesteś tak zjawiskową istotą, że po prostu wolałem dziś zaprezentować siebie z tej lepszej strony, co powinnaś uznać za naprawdę miły gest w twoją stronę- oznajmił. Wybrała wino, takie jakie chciał aczkolwiek on raczej win nie pijał, wolał mocniejsze trunki. Kelner, kelnerka? W sumie dobra myśl. Szkoda tylko, że pierwszy na to nie wpadł. -Jasne, kelner, oczywiście. O wszystkim chyba pomyślałem- powiedział pewnym siebie tonem po czym wykonał ruch dłonią jak to się wzywa kelnerów w prawdziwych restauracjach, no nie? Po chwili przyszła jedna z dziewcząt i przywitała ich uprzejmie w progach restauracji i podała im menu. Zaraz potem jednak nim Angelus zdążył coś powiedzieć już witała się z Mandy. -Angelus, to już się wszyscy znamy- powiedział jednakże bez uśmiechu na twarzy. Nie spojrzał nawet w menu, znał je na pamięć ponieważ przejrzał wcześniej listę dań zanim zarezerwował tutaj stolik nr 1. Dziewczyna miala plakietkę z imieniem Margaret na koszuli(?). Angelus przesunął palcami po blacie stolika po czym spojrzał na nią. Był bardzo spostrzegawczy. -A więc, Margaret. Co byś nam mogła polecić? Coś dobrego i zjadliwego? Niekoniecznie najdroższego w tej restauracji- powiedział pewnym siebie, ale dosyć miłym dla ucha tonem. Wpatrywał się w jej oczy. Ciekawe które pierwsze wymięknie i cofnie wzrok.
Mandy siedziała sztywno na zajętych przez siebie miejscu co raz rozglądając się wokół, jakby doszukiwała się kolejnych elementów, które mogłyby zaskoczyć ją swoim istnieniem. Nie miała pojęcia, co chciałaby zamówić. Pewnie wynikało to też z faktu, że nie była specjalnie głodna. Wydawała się być przez moment nawet nieosiągalna, gdyż po prostu dryfowała myślami przy czymś, co nazywało się egzaminem z transmutacji. Ale przecież siedziała teraz tu ze Ślizgonem, więc natychmiast odrzuciła pesymistyczne wizje niskiego wyniku i poczęła przyglądać się jego ruchom, może próbowała odnaleźć też coś, co pozwoli odgadnąć jego zbytnią uprzejmość, a raczej jej powód. Nigdy nie zastanawiała się nad tym czy ludzie mogą być po prostu przesadnie mili z natury, a może po prostu Bóg rozdzielając to wewnętrzne ciepło zapomniał o tym, że trzeba rozdać jej równe dawki, a jednak przy Angelusie zapomniał się i nasypał za dwoje. Także może to tak? A jeśli nie, to czy MMS zawsze musi znać powód? Coś co sprowokowało daną osobę do zdobycia świata? No właśnie nie musiała. Tylko że wewnętrzny płomień aż się domagał pożarcia kolejnej dawki wiedzy, jeśli nawet tak przyziemnej jak jakieś tam układanki myślowe. - Hm, dziękuję. - Rzuciła lakonicznie nieco gubiąc się pomiędzy komplementami. W końcu jednak zrezygnowała już z czegokolwiek, a z opresji zastanawiania się który uśmiech wysunąć na twarz wybawiła ją Margaret, która pojawiła się tu rychło w czas... Ale przecież nie widziały się od powrotu Mandy, więc... - Och witaj Margaret. Powiedz mi, że macie coś ekstra lekkiego do jedzenia, w postaci jakiejś super surówki czy coś, albo cokolwiek co jest do spożycia tak bez problemu. - Rzuciła luźno kompletnie zapominając o jakimś dystansie, przecież Reeve to była jej przyjaciółka! Zatem jakże by mogła "per pani". No w żaden sposób!
Spotkanie Mandy w towarzystwie tego umięśnionego blondyna, nie było zbyt dziwne, chociaż z pewnością dość niespodziewane. Margo była przecież przekonana, że zna wszystkich, lub prawie wszystkich, w każdym razie na pewno tych, których warto znać. MMS raczej nie spędzałaby czasu z nudziarzami, a jednak... jej wyraz twarzy nie wyrażał zainteresowania, fascynacji, lub jakichkolwiek uczuć i emocji tego typu. Wyglądała na znużoną zachowywaniem się tak, jakby połknęła kij. Aż Gryfonka jej normalnie zaczęła współczuć, bo zdecydowanie wolała spotkania bez tej otoczki formalności. Nie potrafiłaby się zachowywać tak sztywno i przesadnie miło, nawet w tej formułce, która musiała recytować można było wyczuć nutkę znudzenia. Raz jej się zdarzyło, że była w niesamowicie radosnym nastroju, to wyśpiewała formułkę. Oczywiście, przez resztę wieczoru goście na nią dziwnie patrzyli, ale co tam! Było to całkiem zabawne. -La Bella Vita będzie ci pasować? No wiesz, oliwki, makaron, szynka, pomidory... Chyba, że wolisz coś raczej z owocami morza, to Merlin na Bahamach. Jest też jakaś wegetariańska, tylko nie pamiętam nazwy i Trytoni Przysmak, głównie algi, chrobotki i sos czosnkowo-jogurtowy. Co wybierasz? - uśmiechnęła się szeroko do przyjaciółki, bo przecież zasypała ją nazwami sałatek i ich składników, a teraz bidulka będzie musiała którąś wybrać! Ale przecież tak zawsze jest, im większy wybór, tym większe rozterki. - Złocisty feniks jest chyba najlepszy, w każdym razie najbardziej zachwalany przez klientów. Mamy również mnóstwo innych dań, nie tylko angielskich... ale to zależy, jaką kuchnię się najbardziej lubi. - odpowiedziała. Nie zdziwiło jej, że znał jej imię, skoro najpierw tak ją nazwała Mandy, no i oczywiście miała tą super plakietkę, zachęcającą do tego, by klienci mówili jej po imieniu. Angelus się w nią uparcie wpatrywał, a ona nie zamierzała uciekać wzrokiem. I tak zaraz Mandy zwróci na to uwagę i Ślizgon da jej spokój. Nie lubiła takich ludzi, którzy uważali, że mają nad wszystkimi przewagę, a tak się właśnie Scorpion zachowywał. Ale nie da mu tej satysfakcji, nie spojrzy w bok, lub w podłogę, bo dla niej był to symbol uniżenia. Wystarczy, że musiała go obsługiwać. Ale co zrobić, praca to praca.
Angelus w końcu opuścił spojrzenie przestając wpatrywać się nieprzyjemnie w Margaret. Nie żeby ona wygrała. On po prostu dał jej spokój. Nie chciał być wyjątkowo złośliwy przy Mandy. Chociaż miała rację, zazwyczaj był nieprzyjemny. No i taka restauracja to była rzadkość. Wysłuchał uważnie co mówi dziewczę. -Tak więc, Margo? Mogę ci tak mówić? Poproszę dla mnie Złocistego Feniksa. Mówił ci ktoś, że pasowałby ci kolczyk? Widoczne miejsce, np jak u Monroe albo tatuaż. Zajmuję się tym, gdy nie śpiewam w Felix Felicis- powiedział spokojnie, nawet lekko się uśmiechając. Z przyjemnością zdobędzie klientów, nawet jeśli byli to znajomi Mandy. Ale przecież trzeba jakoś rozwijać swoją działalność. Poczekał aż Mandy zamówi to co chciała, a gdy tylko Margaret odeszła by zająć się ich zamówieniem, to przesunął palcem po dłoni dziewczyny, która leżała na stoliku. -Jesteś jakaś spięta. Jakbyś kij od miotły połknęła- skomentował krótko jej zachowanie. -Uśmiechnij się trochę i wyluzuj. Nie jesteś tutaj ze mną za karę. Zazwyczaj dziewczyny są zadowolone z mojego towarzystwa. Jeśli chcesz zmienić lokal nie ma problemu. Po jedzeniu możemy iść do klubu potańczyć- powiedział pewnym siebie tonem, upewniając dziewczynę, że jeśli chce to może też grać swoimi kartami. -Wydawało mi się, że rozrywkowa z ciebie dziewczyna, ale obiekty kulturalne też cię interesują, nie puste bary i imprezy- oznajmił. Jednocześnie myślami był przy cyckach Lumii, przecież już niedługo miał je jej przekłuwać. Fajna sprawa, nigdy tego nie robił, ale wiedział jak sobie z tym poradzić. Ostatnim razem podobało mu się jej ciało, tym razem pewnie również będzie idealne.
Nieszczęścia chodzą parami, czasem trójkącikami, ewentualnie dwoma koślawymi nogami, przez które ludzie potrafią wpadać w kłopoty. I tak też było… W przypadku cudownego Hieronima von De’tutti, który pracował w restauracji Helgi Hufflepuff od jakiegoś czasu, a właściwie to… Od wczoraj. Jednak wszyscy trzymajmy kciuki za tego kelnerzynę, wszak trzeba mentalnie i duchowo wspierać tych, którzy zasilają nasz rynek pracy. Myślicie, że pewne sprawy są awykonalne? Wierzycie, że wszystko zawsze idzie z górki? A może myślicie, że… No właściwie nie wiem co myślicie, ale ja wiem, że w życiu to jest bardzo ciężko! Wiecie – czasem pod górkę, no a czasem też pod górkę. Nigdy w dół, zawsze w górę – siabadaba tarantule. Jednak wracając do szanownego Hieronima, który to miał za zadanie obsłużyć nasz cudowny trójkącik jako „coś extra od firmy”, wybrał się do nich z pełną tacą. Na tej tacy zaś rozłożone były same smakołyki. Od deserów z truskawkami, aż po bitą śmietanę z galaretkami. Dodatkowym bonusem było również to, że na środku leżał talerzyk, z przeróżnymi dodatkami. Magiczne krewetki w kolorze fioletu, które co jakiś czas wypuszczały z pyszczków bąbelki. A to małe słodkie puffki, które miały za zadanie przylepić się do ślicznej blondyny i do równie pięknej brunetki. Bonusem był również wielki homar, który wypatroszony był magicznymi składnikami, przeróżnymi proszkami, które to dodawały smaku. Ponoć specjalność mistrza kuchni. I tak o to nasz dzielnym Hieronim von De’tutti ruszył w kierunku stolika, przy którym siedziała krukonka, gryffonka i ślizgon. Zabawne, że na każdego z nich można mieć jakieś określenie, hihihi! W każdym razie wracając do sytuacji, muszę wam nadmienić, że ręka niemiłosiernie drżała kelnerowi, a kiedy już się zbliżył do stolika, och co za peszek! Potknął się o jedną z nóg stolikowych, a zaraz potem cała zawartość tacy wylądowała wprost na Angelusie Scorpionie! Co za straszna rzecz! Jak on mógł! Co za łajdak! Co za hultaj! Co za nierób! Co za patałach! -O mąłdieeee, jaa psieprasiaam! – Powiedział wysokim tonem, a po chwili wbił w chłopaka spojrzenie pełne litości, wszak nie spodziewał się, że to jakiego rabanu narobi, nie skończy się tylko na wywaleniu całej tacy na Angelusa, ale także skończy się na tym, że jeden ze składników podziałał na niego… No cóż. Nieco specyficznie, bo chłopaczek takiej wysypki na twarzy dostał. Czyżby jakieś uczulenie? Nici z tej randki niemiłosiernie, ale to nie koniec atrakcji, bo ślizgon nie dostał szansy wyrzucenia z siebie frustracji na biednego Hieronima, bo ten w podskokach niczym Struś Pędziwiatr uciekł do kuchni, co by tam wysłuchać żali szefa, a zaraz potem zostać zwolnionym i wyrzuconym z restauracji Helgi Hufflepuff z impetem!
Zanim Mandy zdążyła wytłumaczyć swoje zachowanie, które wcale nie było spowodowane połknięciem kija od miotły, to wszystko zaczęło się dziać bardzo szybko. Wpierw MMS złożyła zamówienie, potem Margaret odeszła, w końcu pojawił się nieudolny kelner, który spowodował mały wypadek... Biedny Angelus został pokryty Bóg wie czym i do tego jego twarz pokryła wysypka. Czy to jest normalne? Cóż. Mandy z pewnością nie zamierzała tu jeść czegokolwiek. Wściekła wstała od stołu gotowa zabić tego człowieka, a potem po prostu fuknęła pod nosem stek obelg po francusku, co naprawdę rzadko się jej zdarzało od przybycia do Hogwartu... Ale ta sytuacja była na tyle wyjątkowa, że MMS musiała postawić na nogi cały lokal, wszak nie podobało się jej zachowanie kelnera, ani kogokolwiek innego, więc gdy tylko skończyła wrzeszczeć przeniosła wzrok na Angelusa. - Boże chodźmy. Czas faktycznie zmienić lokal na Skrzydło Szpitalne. - Co prawda Mandy miała sama nie miłe wspomnienia z ostatnim pobytem w tamtym miejscu, jednak teraz nie powinna marudzić. Szczególnie gdy chłopak potrzebował pomocy. Zatem szybko opuścili restaurację po drodze łapiąc swoje rzeczy i po prostu wyszli... Puff nie ma.
Thiago przyszedł tutaj tuż przed Festiwalem Błogosławieństw, lecz zapomniałam napisać posta. Tak więc chłopakowi bardzo była potrzebna kasa, dlatego postanowił się zatrudnić jako pomocnik kucharza w restauracji. W końcu całkiem nieźle szło mu gotowanie. Dlatego wziął głęboki oddech i wszedł do pomieszczenia. I w zasadzie nie miał jakiejś konkretnej rozmowy kwalifikacyjnej, bowiem szef uznał, że potrzebują pomocy na gwałt. Niebawem Festiwal, będą przewijać się tu tłumy osób, więc każda para rąk do pracy z pewnością się przyda. Dlatego jego opiekun od razu zabrał go na zaplecze, gdzie Thiago się przebrał, umył ręce, schował włosy i wziął się do roboty. Wystarczyło, że wysłuchał tego, co i jak ma robić, a potem robił już sam. Uwijali się jak w ukropie, bowiem klienteli przyszło naprawdę dużo. Co więcej ich dania im smakowały, więc można powiedzieć, że to był wspólny sukces tego miejsca. Po tym całym zajściu Cabrera był wykończony, ale szczęśliwy, bo robił to, co lubił. Dodatkowo szef był nim zachwycony, dlatego z miejsca zaproponował mu staż. Argentyńczyk ucieszył się jeszcze bardziej i od razu zaczął się zastanawiać, o co mógłby wzbogacić tutejsze menu. Miał tyle pomysłów! Jednakże teraz musiał się wyspać, bo jutro znów do pracy!
Elishia weszła do Helgi. Powiesiła swój ciężki od śniegu płaszcz na wieszaczku po czym poszła zająć stolik dla siebie i przyjaciółki. Miała wprawdzie wziąć ją do baru na coś mocnego, ale potem przemyślała sprawę... I wysłała jej drugi list na temat tego, że jednak skoczą coś zjeść. Restauracja to zdecydowanie lepszy pomysł. Przecież Vi albo nie pije, albo gdyby próbowała zostałyby wyproszone za próbę oszustwa na temat jej pełnoletności. Natomiast tu? Cisza, spokój i coś smacznego. Na stole leżały już dwie karty, ale jak na razie nie zamawiała - czekała rozglądając się dookoła. Niestety, nie zauważyła nikogo z kim mogłaby zamienić kilka słów. Święta idą pełną parą. Zamek opustoszał, wszyscy jej znajomy wracali do rodziny. Ciekawe, czy Victorique też planuje. Spyta ją przy najbliższej okazji, czyli tak właściwie za moment.
Dziewczyna weszła do restauracji z obojętnym tonem. Nie było tutaj za dużo ludzi. Podejrzewam, że w pubach i barach będzie trzy razy więcej osób. Wolała posiedzieć jakoś dzisiaj w takim otoczeniu niż w spokojnej restauracji. Jednak skoro Eli już tutaj była to nie będzie narzekać. Victorique weszła i powiesiła swój płaszcz na wieszaku rozejrzała się z uwagą po otoczeniu. W końcu dostrzegła ślizgonkę i uśmiechnęła się do niej. Miała ochotę na podwójną whisky, ale pewnie jej nie zamówi, jak zawsze kiedy miała ochotę się upić, ale sumienie jej na to nie pozwalało. Gryfonka usiadła przed panną Brockway i posłała jej uśmiech. - Co tam u ciebie słodziaku? – zapytała i otworzyła kartę, musiała się czymś zająć, żeby nie pokazywać, że nie ma za bardzo na nic humoru.
Zawsze mogą się przejeść kiedy już coś zjedzą. Choćby dlatego, że Eli dzisiaj nie była na obiedzie. Jakoś po prostu cały dzień męczył ją brak apetytu i liczyła, że w takim eleganckim miejscu, gdzie będzie mogła wpakować w siebie coś bardziej ekskluzywnego odzyska apetyt. No, a poza tym jak już wspomniałam – nie wie, czy może zaryzykować wyproszenie ich z powodu oszustwa. Sama by w życiu Vivi nawet nie wpuściła do baru. Oby jednak życie pozwoliło jej mieć kiedyś bardziej ambitną robotę niż taka. - Hey. Ktoś widzę ma szczególny humor – Zauważyła to niemal od razu. Trudno było się nie uśmiechać widząc dziewczynę tak pogodną. Jednak wzięła to za prawdziwy objaw radości, choć samo jej stwierdzenie zabrzmiało bardzo dwuznacznie. Sama również teraz wzięła i otworzyła kartę. Co by tutaj... Ciekawe, czy w ogóle wzięła portmonetkę, ale co tam. Raz kozie śmierć, byleby tylko nie szaleć aż za bardzo, bo ani się nie wypłaci ani nie zapożyczy.
Miała podobnie. Cały dzień na dietce, nie umiała nic przełknąć, dlatego żyła nadzieją, że teraz uda jej się coś przełknąć. Ona zawsze się z tym spotykała, zawsze było pytanie o wiek, czasami nie chcieli jej gdzieś wpuścić, ale za każdym razem gdy pokazała dowód to z zaskoczeniem puszczali ją. - Lasagne! – przerwała jej w połowie słowa i wlepiła spojrzenie w pyszne makaronowe danie – Może spaghetti też tu gdzieś jest! – była dobrą aktorką, a może raczej była nauczona bardzo dobrze ukrywać swoje uczucia. Nie chce jej zamęczać swoimi problemami, nie teraz. To ma być przyjemny wieczór, kiedy obie będą mogły się rozluźnić przed świętami.
Eli to tak wiecznie zaczyna dietki i je kończy. Przydałaby się jej jakaś porządna grypa żołądkowo-jelitowa żeby oczyścić organizm i ususzyć żołądek, ale przecież choroby nie można dostać na zawołanie. I oczywiście żadnej choroby broń boże nie można sobie życzyć – trzeba by było upaść na głowę. - Viki... No nie koniecznie jest – Zaśmiała się z niej. Słodki to dzieciaczek, trochę jak taka młodsza siostrzyczka, którą trzeba się opiekować. W podobny sposób traktowała pewną puchonkę, Aleksandrę. Jednak tamta dziewczyn była znacznie młodsza i było to dużo właściwsze. Lecz kogo obchodzi właściwość sytuacji w tych czasach? Podeszła do nich kelnerka toteż skorzystała z okazji: - Sok Dyniowy i Czarodziejskie bliny poproszę.
- Jest duże prawdopodobieństwo! – powiedziała pewna siebie i przeszukała kartę jeszcze raz. Niestety nic nie znalazła. Właśnie i tak ma być… miło, wesoło, przyjemnie. Victorique zerknęła kątem oka na Eli, po czym wróciła spojrzeniem na kartę. Naprawdę nie chciała jej nic mówić, a równocześnie czuła taką potrzebę wyżalenia się… Wyłączyła się. Kiedy podeszła kelnerka lekko spanikowała. - Aaa jeszcze nie wybrałam – powiedziała do siebie i zaczęła szybko przeglądać kartę – La… lasagne poproszę – zaśmiała się pod nosem i już wyobrażała sobie wielki kawałek jednego z jej ulubionych makaronów. Jej marzenia senne przerwała, jak zawsze, rzeczywistość. Vivi rozejrzała się dookoła oglądając po kolei wszystkich gości. - Co tam u ciebie? Bo mi nie odpowiedziałaś – uśmiech nie znikał z jej twarzy.
Podejrzewam, że Lazania, która tutaj jest nie spełni oczekiwać Vivi. Była powiem przekonana, że nie jest to zwykła, mugolska potrwa. Jednak skoro obie były 50% krwi, to oczywiste, że dopiero się uczyły. Przecież nie można z dnia na dzień zapamiętać wszystkich szczegółów dotyczących świata magii, a książki niewiele pomagały w poznawaniu takiej rzeczywistości. - To ty mi lepiej powiedz... Dobrze wszystko? - A jednak zauważyła. Po czym? Przy pierwszym spotkaniu Vi ani razu się nie wyłączyła, wręcz przeciwnie. Dawała Eli taką uwagę jak nikt, co czasem aż denerwowało, bo miała wrażenie, że jakikolwiek ruch zrobi zostanie on zauważony. Teraz było jak było, więc ślizgonka stwierdziła, że warto ją jednak zapytać. Najwyżej gryffonka ją wyśmieje i będą sobie siedziały na spokojnie dalej.
Znając życie tak będzie, a dziewczyna z rozpaczą będzie się przyglądać potrawie, po czym spróbuje i albo będzie załamana jadła, albo będzie się zachwycać nowym nabytkiem do kolekcji ulubionych potraw. Słysząc jej pytanie spojrzała na nią zdziwiona. - Wybacz – wydukała i podrapała się po policzku – mam małe problemy z mamą, trochę się pokłóciłyśmy i takie tam - zaśmiała się pod nosem – ale to nic takiego, norma – i znowu spojrzała do karty, nie dlatego, żeby unikać wzroku ślizgonki, ona zawsze tak robiła – nawet jeżeli to tak nie wygląda – dodała po chwili spoglądając na nią. Ona zawsze się za bardzo wszystkim przejmowała, a nie chciała nikogo zadręczać swoimi problemami i… przeczuciami. - Więc powiesz mi w końcu co u ciebie, czy mam to z ciebie wydusić kolejnym morderczo nudnym monologiem – na jej twarzy pojawił się chytry uśmieszek – tak to jest groźba. Miała rację do połowy, będą sobie siedziały spokojnie dalej. Nie chciała jej okłamywać, ale nie chciała też mówić całej prawdy.
Więc jednak coś się działo. No cóż, pewnie Vivi nie chciała się tym podzielić. Ale tak naprawdę Eli nie była osoba, która była jakoś szczególnie taktowna. Starała się to za wszelką cenę udawać jak najdłużej, ale tym razem już jej raczej nie wyszło. Czemu? No czysta ciekawość po prostu. - Opowiadaj – Tym jednym krótkim słowem skwitowała swoje oczekiwanie. Najwyraźniej nie miała zamiaru kompletnie nic mówić aż do momentu, kiedy do Vivi jej wszystko poopowiada. I ani groźby ani tortury nie odwrócą jej uwagi od tego, że jest jakaś tajemnica, którą się dziewczyna powinna podzielić. Chytry uśmieszek jak i cała reszta sztucznej otoczki został zignorowany, a wielkie niebieskie oczy blondynki świdrowały dzidzie.
Nie miała żadnych nadziei związanych z odpowiedzią Eli, nie oczekiwała czegoś konkretnego, jednak kiedy usłyszała to jedno słowo, spojrzała na nią bardzo zaskoczona. Nie wiedziała co ma zrobić, powiedzieć? Nawet jeżeli powie, to co ona z tym zrobi? Nic, bo nie zrozumie sytuacji. Vivi westchnęła pod nosem i zaczęła krótką opowieść. - Dostałam list od mamy, że nie chce mam nie przyjeżdżać na święta i nie chce mnie widzieć w jej domu. Krótko i zwięźle. To było wszystko, ale tylko osoby wtajemniczone w całą sytuację (czyt. Ja, jako bóstwo xD) są świadome co te słowa znaczą. Nawet Vivi nie miała pojęcia. - To wszystko – powiedziała nie spuszczając wzroku z Eli.
Na prawdę nie mogła zrozumieć... To jedno zdanie było chyba najgorszym, co sama mogłaby przeczytać. Jeden, jedyny raz gdy nie pozwolono jej wrócić do domu kiedy bardzo tego chciała, to kiedy ojciec miał poważny wypadek. Po prostu jej mama nie chciała, by Eli przerywała naukę. Znała ją i wiedziała, że jeśli ślizgonka będzie miała okazję zobaczyć się z ojcem, to zignoruję szkołę. A tak? Żeby odwrócić myśli uczyła się jeszcze więcej, co pozwoliło jej zdać. W innym wypadku naprawdę kiblowałaby rok więcej. - Pisałaś do niej? Pytałaś o co chodzi? - Przekrzywiła lekko głowę wpatrując się w dziewczynę. To była naprawdę martwiąca sprawa i miała nadzieję, że Vi nie odpuściła tak po prostu tylko dlatego, że zobaczyła taki list. Może... Może ktoś się podszył pod jej matkę czy coś? Ludzie lubią żartować. I lubią się mścić o byle co. Sama się często mściła...
Jedyne zdanie, którego Vivi nie chciała nigdy w życiu usłyszeć. Matka była jej jedyną rodziną, nie licząc Matt’a jednak to nie to samo, której mogła zawsze zaufać, dzięki której zawsze się podnosiła. Zawsze dzięki niej wiedziała co zrobić, a nawet jeżeli miała z czymś problem to mogła się do niej zwrócić o pomoc. Kiedy przeczytała ten list była w szoku odpisała matce, jednak nie dostała odpowiedzi. Płakała, była przerażona i zaczęła myśleć, a to było najgorsze co mogła zrobić w takiej chwili. Podejrzewała dlaczego tak się stało, ale musi się tego dowiedzieć od niej samej. - Tak… wysłałam jej kilka…naście wiadomości, ale nie odpisała. Będę do niej jechać mimo wszystko. Nie zostawię tak tego. Nawet jak mnie nie wpuści do mieszkania, to chciałabym znać powód. Czuła jak jej gardło się ściska. Bolała ją to i co najważniejsze bała się.
Widziała, że Vivi ciężko się o tym mówi mimo iż nie znała jej jeszcze zbyt dobrze. I jedno było nieciekawe – nie wiedziała jak jej pomóc. To zdecydowanie nie była prosta sytuacja. Ciężko było ją rozwiązać z daleka, więc to bardzo dobrze, że dziewczyna mimo wszystko planuje wrócić. No, to już Lila nie musi pytać co będzie robić w święta. Będzie się biedaczyna po prostu zamartwiać. - Słucha, moim zdaniem nie powinnaś tego teraz tak bardzo przeżywać. Owszem, mogło się coś stać, ale nie możesz się cały czas zadręczać, bo się wykończysz zanim się z nią zobaczysz. Odetchnij na spokojnie żebyś nie płakała przy ludziach i skup się na tym, co jest tu i teraz. Na spokoju tego miejsca i lazanii, która właśnie widzę, że do ciebie idzie – Nic innego jej nie mogła powiedzieć. Właściwie, to pewnie nawet nie zauważyła, że było to kompletni nieskładne. Może się kilka razy powtórzyła? Trudno. Dobieranie słów na szybko nie było jej mocną stroną jeśli jeszcze kogoś nie znała. I dlatego też dobrze, że pojawiło się przed nimi jedzenie. Sama od razu wzięła widelec i zabrała się do pałaszowania. Smaczne, bardzo smaczne. Takie tam czarodziejskie naleśniczki i sok z dyni. Dobrze, że w końcu coś w siebie dzisiaj wsadziła.
- Wiem o tym – powiedziała z uśmiechem – ale czasami słowo jest słabsze od umysłu – zaśmiała się pod nosem – lepiej siedzę cicho, bo znowu zacznę jakieś filozoficzno-psychologiczne wykłady! Słysząc słowa Eli poczuła się jakoś lepiej. Mimo iż dziewczyna nic nie zrobiła to po prostu poczuła się lepiej. Kiedy przed Victorique pojawił się talerz z zachwytem zaczęła jeść. Znowu wyglądała tak jak wcześniej, jakby nic się nie stało, mimo iż było inaczej i martwiła się w środku niesamowicie. - Więc powiesz mi co u ciebie? Czy naprawdę mam cię zabijać moimi jakże światłymi monologami? – zapytała z uśmieszkiem.
:: 
1, 2, 3, 4, 5 
