- Nie uczyliśmy się go, ale kiedys o nim czytałam i racja jest trudne, ale jesli nie spróbuję to nie wiem czy dam radę. - powiedziała.
Ona czuła to samo co pielęgniarka. Także nie potrafiła pocieszać, ani doradzać. Nigdy nie musiała tego robić tak samo jak nie przywykła by ktoś użalał sie nad nią, pomagał, doradzał czy pocieszał.
- Właściwie to już nie boli. - odparła.

-Mhhmm, musiałabyś sporo poćwiczyć. No cóż będę trzymać kciuki. Mam nadzieję, że rany się dobrze goją. Sprawdzisz jak będzie jutro, i jeśli coś będzie nie tak, to odwiedzisz mnie jeszcze raz. Dobrze? A teraz, chciałabyś poleżeć tu czy wolisz odpoczywać we własnym domku? - spytała Scar.
Miała ochotę wyjść do baru i napić się czegoś mocniejszego.

- Nie, chyba raczej pójde domku. Pani pewnie ma jakies plany, więc... - zeszła z łóżka próbując złapać równowagę. - Napewno przyjdę jutro. Sama Pani sprawdzi czy wszystko jest wporządku. A co do zaklęcia szybko sie uczę tylko chyba zrobie to po wakacjach. - powiedziala i ruszyła do wyjścia. - Dowidzenia i dziekuję. - uśmiechnęła sie lekko i wyszła z gabinetu. Ruszyła do swego domku.

Wywróciła oczami, widząc jego zawziętą minę. Aha, twardziel. Łatwo go było rozpoznać, bo jakby inaczej?
- Przesadzasz. Jeśli brakuje ci pomysłu na dobrą i bezpieczną – choć nie zawsze, dodała w myślach – to zgłoś się do mnie. W sumie brakuje mi jakiś szalonych ludzi. Wszyscy tacy sztywni. A Krukoni to w ogóle – westchnęła. Jak ona mogła trafić do takich kujonów? Owszem, lubiła książki, co raczej nie było aż takie krukońskie. Bo czy Ślizgoni nie czytali? Albo Gryfoni? To, ze czytała dużo, też nie oznaczało, ze jest urodzoną Krukonką. Sama już nie wiedziała, co myśleć.
- Wiesz, skoro idiota zrozumiałby, że tu jest płytko, to ty musisz być czymś o wiele gorszym – wystawiła mu język, odsuwając się na wszelki wypadek. Jeszcze jej się oberwie za takie słowa.
Nadal jednak trzymała dłoń chłopaka. Pokiwała z aprobatą głową, gdy ten przycisnął koszulkę do rany. Dobrze, że chociaż tyle wie.
- No, różdżka, różdżka – przytaknęła cicho. Ona zawsze pamiętała o różdżce, a dziś nie wzięła jej specjalnie, ale to był błąd. Nieszczęścia zawsze przytrafiają się wtedy, gdy nie jest się na nie przygotowanym.
Ruszyli wreszcie, idąc przed siebie. Szli dłuższą chwilę do domków, a potem chodzili i szukali gabinetu. Wreszcie ukazał im się wielki, czerwony krzyż.
- Właź – popchnęła drzwi i wepchnęła chłopaka, sadzając go na łóżku. No, teraz trzeba czekać na pielęgniarkę…
Zaciekawiona, czy mają tu pielęgniarkę z Hogwartu czy jakąś mugolkę, przeszła, oglądając zawartość szafek. Nic nie dotykała – po prostu patrzyła.
- Czarodziejka – wyjaśniła, kiedy zobaczyła kilka flakoników z eliksirami.

Wlekł się za nią, bo co innego mu pozostało. Na szczęście znała drogę albo tylko tak wyglądała, dopóki jednak nie chodzili w kółko szedł ślepo za nią.
- Dobra i bezpieczna wzajemnie się wykluczają - spojrzał na nią znacząco, przecież powinna to wiedzieć, a jak nie to właśnie ją uświadomił. Była bogatsza, dzięki niemu, o taką cenną informacje. - A to chwila moment i się zsz... wyleczy - na moment zabrał bluzkę z głowy, był to jednak zły pomysł i szybko z niego zrezygnował. A myślał, że już nie będzie tak krwawił. Miał już poważniejsze urazy i bez magii zawsze go składali, więc teraz to zajmie chwilkę, a nie tydzień czy nawet dłużej jak to bywało w przeszłości. Wciąż był pod wrażeniem magicznego leczenia i nawet z czasem nie umiał się do niego przyzwyczaić.
- No właśnie bezpieczna zabawa jest sztywna - uśmiechnął się do niej kiedy podpowiedziała mu odpowiednie słówko, które w tym momencie wyleciało mu z głowy. - Aha - odpowiedział inteligentnie na wspomnienie o domu i jego mieszkańców. Nigdy nie wchodził w jakieś dyskusje na te tematy, bo najzwyczajniej w świecie nie miał nic ciekawego do powiedzenia. - Ale zapamiętam w razie czego, że brakuje Ci szalonych ludzi. I na pewno się zgłoszę - zapewnił, przyspieszając kroku bo czuł, że Michelle zaczyna ciągnąć za rękę.
- Prawie nigdy jej nie noszę przy sobie, a na wakacjach już w ogóle - przyznał, chociaż wiedział, że znajdzie ją na dnie swojej walizki. - Myślisz, że obejdzie się bez eliksiru? - spytał wchodząc za nią do chatki.
- Widzę, widzę - spojrzał na te wszystkie ciekawe flakoniki z różnokolorowymi płynami. Może tym razem dostanie jakieś smaczniejsze.

Pielęgniarka po dłuższym spacerze, z braku innych zajęć wróciła do gabinetu. Z rozmachem otworzyła drzwi domku. Jej oczom ukazała się dwójka uczniów, jeszcze jej nie znanych.
- Dzień dobry - zagadnęła wesoło, zamykając tym samym drzwi. - Co się stało? - spytała retorycznie, lustrując wzrokiem chłopaka, który trzymał kawałek zakrwawionego materiału przy głowie. Był wyższy od pielęgniarki, więc ta nie mogła zobaczyć co jest nie tak z jego głową.
- No, siadaj - powiedziała wskazując ręką jedno z łóżek, przeznaczonych dla pacjentów. - I pokaż mi tą ranę. - Czekała chwilę, aż uczeń odsunie trzymany przy głowie materiał.

Opadła na pierwsze lepsze łóżko, opierając plecy o ścianę. Trochę tu nudno było. Może i Malediwy są piękne, ale dobra zabawa jest, w przypadku Michelle, równie ważna, co podziwianie widoków. W jej głowie już się rodził plan.
- Skoro narzekasz na nudę, to, jeśli się oczywiście nie boisz, zapraszam na klif jutro o północy – zaproponowała. - Co ty na to? – Może to nie była najbezpieczniejsza zabawa, ale wrażenia będą niesamowite. Trochę magii – przecież nie powinno być tam mugoli – i efekty specjalne gotowe. Dodatkowo, kiedy ocean będzie spokojny, nie ma żadnych większych niebezpieczeństw.
- Nie zawsze taka chwila moment. Wiedz, że czasami zaklęcia nie pomagają, a w tedy potrzebny eliksir – przypomniała. Niestety, ale niektóre krukońskie cechy jej pozostały. A może to z powodu zbyt długiego spędzania czasu z osobami, które idealnie pasują do Ravenclawu?
- Sam jesteś sztywny i żyjesz – westchnęła. – Przekonasz się za dwa dni, że może być inaczej niż tak, jak twierdzisz.
- Oj, zgłosisz się i to nie raz – wyszczerzyła się. Jeśli ktoś raz ją spotkał, starał się spotkać z nia jak najczęściej. Z nią nie ma czasu na nudę.
Ziewnęła, zakrywając usta ręką. Nie wyspała się, bo całą, no, prawie całą noc spędziła na schodkach przed domkiem, podziwiając gwieździste niebo i ocean, a do tego myślała, jak zorganizować jakąś imprezę. Nic się tu nie działo. Oczywiście przeczytała coś tam w szkolnej gazetce, ale to było mało. Dodatkowo głowiła się nad tym, skąd wydanie wzięło się tutaj? Sądziła, że najnowsze będzie dopiero we wrześniu.
- Ja noszę z przyzwyczajenia. Od małego uczono mnie, że różdżka to coś ważnego, a właściwie najważniejszego. Rodzice wpajali jej, że tylko ona może ją uratować. W sumie mieli racje, bo nieraz już przy pomocy różdżki wychodziła cało z każdej sytuacji. Nawet tej, kiedy, niby, nie było już żadnych szans na ratunek. – Jak widzisz dziś nie wzięłam i to był błąd. Tak to by się obeszło bez wizyty tutaj. A przynajmniej bez tej rany.
- Może… Nie wiem, nie jestem specjalistą w medycynie, więc ci nie powiem. Sądzę jednak, że dostaniesz jakiś, ale jaki konkretnie, to nie wiem.
Spojrzała wyczekująco na drzwi. Kiedy ta kobieta przyjdzie? Dziewczynę zaciekawiła postać Drazika. Na pewno nie był sztywny, co mogła zauważyć na basenie. Dodatkowo wydawał się fajny, a Michelle miała nosa do rozpoznawania ludzi, którzy nadają z nią na tych samych falach.
Jej rozmyślania przerwały otwierane drzwi. Zobaczyła wchodzącą pielęgniarkę. Nareszcie.
- Dzień dobry – przywitała się, podnosząc.

[Wybaczcie, że musicie to czytać. Naszła mnie wena i to wielka oO]

No, jakoś doszli. Przeszła ostrożnie przez próg, by nie urazić jeszcze bardziej i tak zranionego już dosyć mocno kolana, które znowu dawało o sobie znać, boląc i piekąc coraz bardziej.
W środku zobaczyła pielęgniarkę, która pomagała jakiemuś chłopakowi oraz Michelle, siedzącą na jednym z łóżek. Gabrielle doczłapała się i usiadła obok dziewczyny tak, by nie obciążać obandażowanej nogi.

Oglądał z ciekawością wszystkie flakoniki, patrząc na nie pod światło.
- Nie narzekam na nudę, nigdy - zaśmiał się, jak mogła w ogóle tak pomyśleć. Ojciec już jak był mały powtarzał, że tylko głupi się nudzi, a mądry zawsze umie znaleźć sobie jakieś zajęcie. Jakoś zapadło mu to w pamięć i nigdy nie dopuszczał do siebie takiej sytuacji.
- Ale jutro o północy będę czekał, tylko Ty nie stchórz - zmierzył ją wzrokiem oceniając czy przyjdzie na ten klif. Nie chciał tam stać jak idiota a później słuchać głupich wymówek.
- Dzień dobry - przywitał pielęgniarkę, której jeszcze nie znał, a przecież w Skrzydle Szpitalnym bywał co jakiś czas, żeby nie powiedzieć często. - Już siadam - przysunął sobie jedno z krzeseł które stały pod ścianą. Nie był pewien czy zabieranie koszulki od rany było dobrym pomysłem, ale on się na tym nie znał. - I jak to wygląda? Pani rzuci jedno szybkie zaklęcie i już sobie idę, nie chcę zajmować dużo czasu - uśmiechnął się do kobiety nie chcąc dać poznać, że jednak trochę go to boli. Przecież uderzył się bądź, co bądź w głowę. - Jesteś szkolną pielęgniarką czy tylko na czas koloni przyjechałaś tutaj? Pracujesz w Mungu albo jakimś innym magicznym szpitalu? - był tak ciekawy, że zupełnie zapomniał o formie grzecznościowej.
Jak kolejna osoba weszła do chatki momentalnie odwrócił się w tamtym kierunku ciekawy co sprowadza innych.
- Też zapomniałaś różdżki? - wychylił się aby zobaczyć czy może oprócz zabandażowanej nogi dziewczyna ma jeszcze jakieś większe i poważniejsze rany. Bo przecież takie coś to już nawet on się nauczył leczyć. - Czy zapomniałaś odpowiedniego zaklęcia? - wyprostował się krześle i przycisnął koszulkę do rany, aby krew się z niej nie sączyła.

Zamyśliła się na chwilę, gdy usłyszała, jak ktoś do niej coś mówi. Dopiero po chwili zrozumiała, o że to ten chłopak z raną na głowie pyta się o jej nogę.
- Niestety, zaklęcia okazały się niewystarczające. Ale bez nich byłoby jeszcze gorzej - dodała, by Jared nie poczuł się urażony, że nie docenia jego pomocy.
Spojrzała na Krukona, który wydawał się być zamyślony i czymś przejęty.
- Hej, co jest? - zapytała, szturchając go lekko w ramię.

Chrząknął cicho, kiedy poczuł szturchnięcie. Nie był do końca pewien, czy to nie przez niego jest w takim stanie. Niepoprawnie rzucone zaklęcie było trudniejsze do wyleczenia niż świeża rana. Wydawało mu się jednak, że wszystko zrobił poprawnie. Oczyścił ranę, a potem opatrzył. Może po prostu stłukła to kolano?
- Em, nic - odpowiedział krótko. - Co ci jest? - zainteresował się chłopakiem, który przytrzymywał koszulkę przy głowie. Brew Krukona powędrowała lekko do góry.
Michelle najprawdopodobniej przyszła z nim. Ale chyba to nie ona go tak urządziła? Gdyby nie był zestresowany stanem nogi Gabrielle pewnie roześmiałby się z własnych myśli. Michelle miewała różne pomysły, ale raczej nie była głupia i nie wpędzała ludzi w kłopoty. No, chyba że niechcący. Posłał jej pytające spojrzenie.

Spojrzał na dziewczynę i chłopaka chcąc chociaż przypomnieć sobie ich imiona. Niestety na marne. Zamiast zacząć od wyjaśniania co mu jest, bo to chyba było oczywiste. Każdy widział, że rozwalił sobie głowę, z rany leciała, a teraz już tylko sączyła się krew.
- Jestem Drazic - wolał zacząć od tego, jeszcze zaczną mówić na niego 'To ten od krwawiącej głowy' czy wymyślą coś równie głupiego. - A to - wskazał wolną ręką na głowę - to tylko mały wpadek, nic wielkiego - zapewnił, wyglądali na przejętych i to chyba z powodu nogi dziewczyny.
- Bardzo Cię boli? - zainteresował się wychylając z krzesła, usiedzenie w jednym miejscu było dla niego nie lada wyzwaniem. Ale wiedział, że jak zacznie się kręcić może utrudnić pielęgniarce swoje leczenie. Nadal z zaciekawieniem czekał na odpowiedzi na swoje pytania, nie chciał poganiać kobiety, ale naprawdę był ciekawy czy jest nową szkolną pielęgniarką.

- Gabrielle - przedstawiła się chłopakowi z krwawiącą głową. Zdawało jej się, że był on Gryfonem, jednak nie była tego pewna.
- Noga? Nie, nie aż tak - odparła. Próbowała podciągnąć się bardziej na łóżko, jednak już przy lekkim ruchu noga zabolała jeszcze bardziej, aż dziewczyna ponownie syknęła.
- Jednak boli jak cholera - dodała, nie przejmując się obecnością pielęgniarki ani tym, że z ust dziewczyny takie słowa brzmią niezbyt ładnie.

Uśmiechnął się w dziwny sposób na słowa Gryfona. Mały wypadek, czy zgrywa twardziela? Ci Gryfoni chyba mieli to w zwyczaju. Nie żeby coś do nich miał, ale czasami zachowywali się co najmniej dziwnie. Widocznie taki był ich zwyczaj.
- Jared - przedstawił się.
- No patrz, chyba jednak muszę się podszkolić w zaklęciach - dodał nie tracąc cwaniackiego uśmieszku.

Chwilowo odcięła się od wszystkiego, co mówili. Ano o czymś dyskutowali, a właściwie wymienili ze sobą kilka słów.
- Michelle - przedstawiła, a po chwili pacnęła w głowe. Po co ona w ogóle wyjawia swe imie? Zarówno Jared jak i Gab ją znali, a Drazicowi zdążyła się przedstawić.
- Jared, zawsze mówiłam, ze nie umiesz rzucać zaklęć - wystawiła mu język. - Zawsze mam racje - dodała.
- Wybaczcie, że was opuszczę, ale się spieszę. Przypilnujcie tego oto szaleńczaka - wyszczerzyła się - aby przypadkiem nie zabił się przechodząc przez próg - powiedziała i zniknęła za drzwiami. Jeszcze temu odbije i zacznie ją gonić z zakrwawioną głową?
Cofnęła się, wychylając głowę.
- I do widzenia pani! - krzyknęła. - A ty - wskazała palcem na Gryfona - nie zapomnij o klifie! - rzuciła beztrosko, opuszczając domek.

/Jakby były błędy, to poprawcie, dobra? Spieszyłam się xd/

Scar popatrzyła chwilę na zranienie chłopaka, stwierdzając, że nie jest zbyt głębokie. Wzięła różdżkę, leżącą na biurku po czym wycelowała w głowę chłopaka i powiedziała Episkey. Rana bardzo szybko się zrosła.
- Leczyłam gorsze urazy, więc z twoim też jakoś dam radę. Tak, jestem waszą nowa pielęgniarką. Jednak wypadałoby zwracać się do mnie per Pani - odpowiedziała z uśmiechem. - I nie, nie mam zamiaru pracować w Mungu. Wolę Hogwart, jest ciekawszy.
Zaklęciem Terego wyczyściła głowę chłopaka z krwi, by móc sprawdzić, czy aby na pewno wszystko jest już dobrze. Dla upewnienia rzuciła zaklęcie Ferula, po czym podała mu do wypicia eliksir Wiggenowy.
- Po tym ból powinien ustąpić i wszystko będzie w porządku - powiedziała, spoglądając na nowo przybyłych uczniów. Jak gdyby nigdy nic, weszli do gabinetu nie przywitawszy się uprzednio, zaczęli rozmawiać z pozostałą dwójką.
- Jeśli chcesz, to posiedź jeszcze chwilę, a jeśli czujesz się na siłach, możesz wracać do domku. Tylko staraj się dziś odpoczywać, żadnych szaleństw - zwróciła się z uśmiechem, do Drazica. Odkrzyknęła jeszcze ,,Do widzenia" wychodzącej Michelle, po czym oparła się o biurko.
- Wypadałoby chociaż `Dzień dobry` mruknąć - powiedziała dość ostro, do nowych. - Co się stało z nogą? - zwróciła się do dziewczyny.

Obserwował wymianę zdań między Gryfonem a pielęgniarką. Dość szybko uporała się z jego głową (jakkolwiek to brzmi) i wszystko wydawało się być w porządku. W zasadzie mógł mieć jakiś wstrząs, czy cokolwiek w tym stylu, ale ominął ten fakt. To ona tu leczyła, nie Jared. Poza tym on nie potrafił uleczyć nawet nogi, co tu wspominać o głowach i wstrząsach?
Spojrzał na Gab, która nie paliła się do wyjaśnień. Westchnął ledwo słyszalnie i odpowiedział kobiecie:
- Dzień dobry - wyszczerzył się. - Mały wypadek, wracaliśmy z klifu. Potknęła się i upadła na kolano. Wyglądało na zwykłe zatarcie, więc wyczyściłem ranę Tergeo, aby zapobiec zakażeniu i opatrzyłem Ferulą. Nie użyłem Episkey więc możliwe, że to zbicie albo coś w tym stylu - wyjaśnił za nią, gdyż najwyraźniej nie miała zamiaru się odezwać.
Nie widział innego powodu, dla którego ta noga jeszcze bolała. Skoro użył poprawnie zaklęć, to musiało być coś z kością, a nie z raną.

- Dzień dobry - w istocie mruknęła. Musiała naprawdę zrobić coś sobie w te kolano, bo ból nie dość, że nie zelżał, to jeszcze się wzmagał. Musiało być co najmniej zbite. Przez ten paraliżujący ból ledwo miała siłę mówić, dlatego była wdzięczna, że Krukon zdecydował się za nią wytłumaczyć całą sytuację.
- Było dokładnie tak, jak Jared mówi - udało się jej z siebie tyle wydusić. I tak była na tyle silna, że jeszcze nie zemdlała z bólu. Podobny ból czuła tylko raz, jak miała złamaną rękę. Prosiła w myślach Najwyższego, by to nie była złamana kość, która, nawet przy pomocy eliksirów i zaklęć, unieruchomiłaby ją na jakiś czas.

Scar wysłuchawszy wyjaśnień chłopaka podeszła do dziewczyny, kucając przy niej. Delikatnie odwiązała bandaż po czym najlżej jak umiała dotknęła rękoma kolana dziewczyny. Ból, opuchlizna i powoli powstający siniak, mógł świadczyć o zwichnięciu stawu kolanowego.
- Przy upadku musiałaś zwichnąć staw kolanowy - odpowiedziała Scar, wstając z kucek i podchodząc do szafki z eliksirami. - Wypij to - powiedziała podając dziewczynie Eliksir Znieczulający. - Muszę nastawić Ci staw, a to jest bardzo bolesne.
Gdy pacjentka wypiła eliksir, Scar wycelowała różdżkę w jej kolano.
- Episkey - mruknęła. Zaklęcie nastawiło zwichnięty staw. - Teraz musi być dobrze, staw jest nastawiony, z więzadłami też nie powinno być problemów. Wypij jeszcze ten eliksir dla upewnienia, że wszystko będzie w porządku - powiedziała dając dziewczynie znaleziony wcześniej w szafce Eliksir Wiggenowy. - Jeśli możesz, odprowadź ją do domku. Nie powinna teraz obciążać nogi - powiedziała do Jareda. - Dzisiaj odpoczywaj, najlepiej nie chodź już nigdzie - powiedziała do dziewczyny. - A gdyby coś się działo, natychmiast do mnie przyjdź - zakończyła, siadając za biurkiem.

Gdy tylko Scar dotknęła kolana, te zapiekło niemiłosiernie. Jednak gdy Gabrielle wypiła eliksir, ból zelżał, a ustał już prawie zupełnie, gdy staw został nastawiony. Wzięła od pielęgniarki drugi eliksir i wypiła go, dla pewności. Nie chciała, żadnych komplikacji.
- Dobrze, jak tylko będzie coś nie tak, przyjdę od razu - obiecała.
- Dziękuję - powiedziała.

Słuchał uważnie, co mówi Scar Lightwood. Podszedł do przyjaciółki i podał jej rękę, po czym zapewnił pielęgniarkę, że odprowadzi ją do domku. Taki właśnie miał zamiar i nie sądził, że będzie protestować. Zapewne będzie wolała stosować się do zaleceń kobiety, aby z kolanem było w porządku.
- Ja również dziękuję. Do widzenia - powiedział, prowadząc Gabrielle do drzwi.
- No i masz, ja bym niedużo zdziałał - zaśmiał się, gdy wyszli.

Gab i Jared, Gab i Jared, Gab i Jared, Gab i Jared. Powtórzył kilka razy w myślach, chcąc zapamiętać ich imiona. Im więcej osób się pozna, tym później można liczyć na lepszą zabawę. Miał cichą nadzieję, że oboje się do tego nadadzą. Dziewczyna mimo swojej kontuzji wydała się miła.
- A Ty nie zgub drogi na klif! - krzyknął za wychodzącą Michelle.
Dostał w końcu odpowiedzi na swoje pytania, znów zaczął się wiercić. Przecież i tak wystarczająco długo siedział na tym krześle.
- To świetnie, ostatnia nie była taka miła i pachniała kotami - ściszył głos, mówiąc jej przecież wielką tajemnicę. - Teraz już nie będę musiał w Skrzydle Szpitalnym wstrzymywać oddechu. - z wielką ulgą i kamieniem spadającym z serca odetchnął. Przypatrzył się eliksirowi, który przez kilka lat w szkole zdążył poznać. - To jest eliksir Wiggenowy, prawda? I będę pamiętał o tej formie, a przynajmniej postaram się, proszę pani. - Mimo tego drobnego wypadku miał dobry nastój, widocznie wieczorne skakanie z klifu tak na niego podziałało.
Siedział nadal ściskając w rękach pustą już buteleczkę. Był ciekawy czy z Gab będzie wszystko dobrze. Zresztą nie mógł się oprzeć, aby choć chwilkę nie popatrzeć jak magicznie Scar usuwa rany.
- Dziękuje i do zobaczenia! - pożegnał się ze Scar, którą z pewnością odwiedzi jeszcze. Na wyspie może i nie, ale w szkole to już na sto procent.

- W takim razie cieszę się, że już uznano mnie za miłą i w miarę dobrze pachnącą - zwróciła się do Drazica. - Tak, to właśnie ten eliksir - odpowiedziała mu z uśmiechem. Polubiła tego dzieciaka.
- Do widzenia - Powiedziała zarówno do Gryfona, jak i do Gabrielle i Jareda.
Zdecydowała, że szybko popakuje wszystkie eliksiry i inne pomoce medyczne. W końcu wakacje dobiegły końca. Jak postanowiła, tak zrobiła. Wszystko poukładała w dwóch specjalnych opakowaniach i zostawiła na biurku. Ktoś potem się tym zajmie - pomyślała, po czym wyszła ze swojego gabinetu, zakluczywszy go.

Charakterystyczny trzask przeszył powietrze, gdy wraz z Julką znaleźli się w centrum medycznym między domkami, w których stacjonowali podczas tych ferii. Max zachwiał się i gdyby nie szybka reakcja pielęgniarki, która zdążyła go pochwycić, zapewne upadłby na ziemię. Wyglądali tragicznie obydwoje. Poparzeni, połamani i zalani krwią. Nie było wątpliwości, że potrzebowali szybkiej interwencji medycznej.
-Smoki. - Wydyszał tylko zapytany o przyczynę takiego stanu, po czym pozwolił się zaprowadzić na łóżko i oddał w ręce profesjonalnej opieki. Skłamałby mówiąc, że była to przyjemna wizyta. Poparzenia piekły jak skurwesyn, a maści, które nakładano na rozorane tkanki piekły jak cholera. W dodatku Max musiał znieść ohydny smak szkiele-wzro, którym napojono go ze względu na złamaną piszczel, zanim nie zaczęto rzucać zaklęć. Zapowiadała się naprawdę długa noc, ale Solberg wiedział, że nie może w takim stanie wrócić do domku. Przynajmniej jeszcze wszystkie kończyny miał na swoim miejscu.
Kątem oka spoglądał na Julkę, którą też się zajmowano i przypomniał sobie ich pierwsze spotkanie, które miało miejsce w skrzydle szpitalnym. Mimowolnie uśmiechnął się na tę myśl zastanawiając, czy dziewczyna przypadkiem nie wyciągnie zaraz z kieszeni krzyżówek, by jakoś umilić sobie spędzany tutaj czas. Sam nie miał przy sobie nic oprócz wiggenowego, ale ten nie był mu teraz specjalnie potrzebny, jako że uzdrowiciele mieli zdecydowanie bardziej skuteczne środki na poprawę jego kondycji. Zatopił się więc jeszcze głębiej w poduszki i oddał w pełni opiece, czując jak przez zmęczenie powoli odpływa w błogi sen.

//zt

Związek Brooks i punktów medycznych to romans, który trwał w najlepsze od momentu, gdy wielkooka dziewczynka nauczyła się chodzić. Wtedy też uzmysłowiła sobie, że świat jest wielki, ona mała i że musi się o nim dowiedzieć jak najwięcej. Niestety nie oznaczało to ślęczenia nad książkami a szukaniem sposobu na zrobienie sobie krzywdy. Lata mijały, a w tej materii nie zmieniło się prawie nic. Prawie, bo dawniej obijała się spadając z drzew czy starych rusztowań w dokach. Teraz doki zastąpiła miotła, tłuczki i, omen nomen, kamienne smoki. Kiedy wraz z Maxem zakończyli swoje poszukiwania legendarnego smoka, byli cieniem osób, które w tę podróż wyruszyły. Włosy miała nadpalone, podobnie jak ubrania, żebra pęknięte, ramię rozcięte kamiennym pazurem. Wyglądała i czuła się jak kupka nieszczęścia. Nawet nie miała siły rozmawiać, tak więc pozwoliła mówić Maxowi. Ten pokrótce wyjaśnił pielęgniarce, co takiego u licha ich dopadło, zanim to zapewniono im profesjonalną opiekę. Krukonka opadła ciężko na łóżko. Bez słowa sprzeciwu najpierw wypiła ohydny eliksir wiggenowy, już drugi tego dnia, a następnie pozwoliła na oczyszczenie ran i posmarowanie ich jakąś cuchnącą maścią. Normalnie wyrywałaby się ze szpitala jak najszybciej, chcąc już siedzieć w domu i odpoczywać, ale dziś miała dość już wszystkiego. Kiedy lekarka zaleczyła jej pęknięte żebra i zabandażowała zranione ramię, dziewczyna spojrzała jeszcze z uśmiechem na Solberga, którego to poznała w identycznych okolicznościach, zanim to wlała w siebie eliksir spokoju, po którym zasnęła snem sprawiedliwego.

- Dobranoc, Max – mruknęła jeszcze pod nosem, odpływając w kierunku krainy zapomnienia.

/zt

Nie miał jeszcze okazji sprawdzić w praktyce owijki na różdżkę ze smoczej łuski, jaką zdobył podczas wspólnych przygód na legendarnych wyspach ze swoim aurorskim kompanem, toteż nie miał pojęcia czy warta ona była wysiłku i odniesionych ran. Całe jego ciało pokryte było obecnie licznymi zadrapaniami i poparzeniami, a chociaż nie znajdował się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, tak wiedział że i tak powinien zareagować stosunkowo szybko. Problem w tym, że – co do niego niepodobne – zapomniał o zapakowaniu zapasu eliksirów wiggenowych, a w konsekwencji zmuszony był odwiedzić tutejszego uzdrowiciela.
Do oznaczonego czerwonym krzyżem domku przybył na własnych nogach, o własnych siłach, niekiedy tylko sycząc z bólu, kiedy kobiecina dotykała świeżo rozciętej do krwi skóry. Przynajmniej nie zadawała niewygodnych pytań, oceniając jedynie jako obecny stan zdrowia i udzielając mu kilku magimedycznych porad. Nafaszerowała go również eliksirem wiggenowym, przedtem oczyszczając rany, by nie wdało się żadne zakażenie. Proces leczenia nie należał może do najprzyjemniejszych, ale przeżył już w życiu o wiele gorsze. Wiedział też, że w przeciwieństwie do czarnomagicznych zaklęć, które pozostawiały po sobie trwały blizny, akurat o istnieniu śladów walki na tajemnych wyspach będzie mógł niedługo całkowicie zapomnieć.
Po niecałej godzinie mógł opuścić miejsce, z którego zapach lekarstw unosił się na kilometr i odpocząć w zaciszu wynajętych czterech ścian. Całe szczęście, bo zmęczenie dawało mu się we znaki, a obecnie potrzebował nie plaży, nie kolorowych drinków, a choćby odrobiny regeneracyjnego snu.