Cass w świetnym humorze zwiedzała zamek. Jego tajemnice były tak intrygujące, że nie mogła siedzieć spokojnie w dormitorium. Zwiedzając stare pomieszczenia, bawiła się swoimi bransoletkami na nadgarstku. Gdy doszła do tajemnicznych drzwi, uśmiechnęła się nikle i złapała za klamkę. Zaczęła się zastanawiać, co ją tam czeka. Może jakiś zwierz? Mnóstwo ksiąg z historią hogwartu? Otworzyła powoli drzwi, wchodząc po cichu do środka. Ucieszyła się, że była blisko. Izba Pamięci Mnóstwo pajęczyn otulało medale i nagrody. Na ścianach widniały lata, w których uczniowie je otrzymali. Podeszła do wielkiej tablicy, gdzie widniał znicz. Palcami wodziła po szybie, szukając jakiś znanych nazwisk. Gdy spostrzegła Potter, skrzywiła się lekko, lecz szybko odwróciła od tabliczki wzrok. Ruszyła w głąb Izby Pamięci. Nuciła sobie pod nosem jakąś znaną melodię. Nagle jej serce stanęło na moment. Podeszła szybkim krokiem do jednego z pucharów i odgarnęła dynamicznie pajęczynę. Przygryzła dolną wargę, widząc swoje nazwisko i imię matki.
- Lancaster- przeczytała cicho. Gdy odgarnęła ponownie pajęczyznę, spostrzegła, że podpis jest zamazany. Dlaczego dostała puchar? Spytała w myślach. Żadne z zaklęć nie działało. Tabliczka wyglądała jakby ktoś specjalnie usunął podpis. Pomyślała, że będzie musiała sprawdzić w historii hogwartu. Drgnęła niespokojnie i podekstytowana wybiegła z Izby Pamięci, wywalając owy puchar na ziemię. Metal zawdzięczał nieprzyjemnie, lecz Cass nie wróciła, by odłożyć go na miejsce. Dlaczego się nie chwaliła? To zupełnie nie w jej stylu! Myślała gorączkowo, biegnąc szkolnym korytarzem.

Weszła do Izby Pamieci. Po co? Sama nie była pewna. Po prostu przyszła się rozejrzeć. Nudziło jej się w dormitorium, a w Pokoju Wspólnym był ten ślizgon, którego wczoraj spotkała. Chdzołą bezmyśle po pomieszczeniu czytając podpisy do poszczególnych pucharów.

Weszła do izby pamięci rozglądając się. Zauważyła dziewczynę, która zaglądała do gablot, odniosła wrażenie, że czegoś szuka. Podeszła do innej gabloty i zaczęła szukać jakiś nazwisk. Była zmęczona i rozdrażniona, znowu zarwała jedną noc.

Usłyszała szczęk otwieranych drzwi. Dzisiaj była mniej rozdrażniona niż przez ostatnie dni, więc odwróciła się i przyjrzała dziewczynie. Ruda puchonka stała i przypatrywała się czemuś w gablotce. podeszła do niej. Nie znała jej jeszcze, więc może warto byłoby zawrzeć znajomość z jakoś dziewczyną?

Kiedy zauważyła dziewczynę, która zmierza w jej stronę odruchowo się uśmiechnęła. Czuła, że gdy zaczną rozmawiać na drażniący ją temat zaraz eksploduje i rozwali pół sali. Postanowiła się jednak powstrzymać od dziecinnych wybryków.
- Cześć - powiedziała obracając się na pięcie. Przez chwilę patrzyła na dziewczynę, a chwilę potem wymownie w sufit.

Spojrzała z ukosa na dziewczynę.
- Cześć – odpowiedziała. – Czego szukasz? – zainteresowała się. Nie chciała dać po sobie poznać, że jest taka , jak inni ślizgoni.
Zerknęła na gablotkę. Pod tym kontem, nie mogła rozczytać ani imienia, ani nazwiska osoby. Czyżby gdzieś tu było wymienione nazwisko tej dziewczyny?
- Jestem Andrea Amore – powiedziała, czekając, aż i puchonka się przedstawi.

Kiedy zadała jej pytanie spojrzała 2 razy na plakietkę z domem.
miła ślizgonka ? Nie wierzę... coś kombinuje - pomyślała marszcząc lekko czoło .
- Christine Davis - przedstawiła się - a nic... oglądam po prostu - powiedziała wzruszając ramionami. Popatrzyła na puchar, który przed chwilą oglądała i zerknęła na jego napis.
- A ty ? - zapytała wpatrując się w nagrodę.

Właśnie, co ona tu robi?
- Nic konkretnego. Przyszłam, bo się nudziłam.
Zmarszczyła brwi.
- Mogłabyś tak na mnie nie patrzeć? – tak, nie lubiła być w centrum uwagi. – Masz tu kogoś z rodziny? U mnie raczej nie ma. Możesz z rodziny mamy… - westchnęła.

Skrzywiła się.
- Przepraszam, ale...pierwszy raz spotykam ślizgonkę, która zachowuje się tak... normalnie ? - powiedziała i uśmiechnęła się.
- Chodzi mi o to, że zaskoczyłaś mnie - powiedziała jeszcze nie do końca wierząc w to, że taka jest z charakteru. Próbowała rozszyfrować jej twarz, aby wiedzieć o jej zamiarach.
- Nie mam tu nikogo z rodziny - powiedziała smutniejąc gdy przypomniała sobie o tych wszystkich bajkach które jej wmawiano.

- Jeśli Ci przeszkadzam, to mogę iść. Nie ma co na siłę próbować się zakolegować – wzruszyła ramionami.
Stanęła wyprostowana patrząc z góry na puchonkę. Jeśli tak bardzo chce, to może stać się ślizgonką z charakteru.
- Nie wierzysz, że taka jestem? Oszukuję? Niby po co?

Popatrzyła na nią zła.
- Powinnaś wziąć to pod uwagę, że Slytherin czepia się puchonów... Nie, nie idź - powiedziała zmieniając wyraz twarzy na łagodniejszy.
- Przepraszam, mam zły humor - mruknęła.

Uśmiechnęła się. Nawet nie chciała się stąd ruszać.
- Nie martw się, tez ostatnio miałam taki sam, a może gorszy. Co się stało? – nie wiedziała, czy nie staje się nachalna. Może jednak ta puchonka tak nie uważa? Zwierzanie się ze swoich problemów czasami pomaga…
- Nie wszyscy ślizgoni nie lubią puchonów. W każdym domu są wyjątki. Czasami anwet bardzo liczne.

- ah tak - mruknęła pod nosem - no tak jakoś wyszło, że nie śpię od paru dni - powiedziała zmęczona. Nie wiedziała, czy dobrze robi mówiąc jej o tym. Różdżka, która była w jej kieszeni zaczęła ją dziubać w brzuch, dlatego wyciągnęła ją z kieszeni.
- Ał - syknęła, kiedy różdżka otarła się znowu o ranę.

Spojrzała na nią dziwnie.
- To może warto byłoby się zdrzemnąć chociaż na chwilę? – zaproponowała.
Widząc jak dziewczyna wyciąga różdżkę, jej ręka sama powędrowała do kieszeni. Udała, że chce oprzeć dłoń na biodrze. Uważnie przyglądała się ruchom Christie.
- Jak to nie masz tu rodziny?
Zobaczyła jej zbolałą minę. Zmarszczyła brwi.

- Nie, nie mam czasu. Mam potworne zaległości z przedmiotów, nic nie umiem. A o numerologii to już nie wspomnę - uśmiechnęła się. Kiedy zobaczyła, że jej palce skierowane są w stronę kieszeni popatrzyła na nią.
- Myślisz, że zaraz rzucę na ciebie Avadę ? - powiedziała ironicznie.
Przez chwilę złapała się za głowę, zaczął jej dokuczać ból.

- Numerologia? Proszę, nie wspominaj o niej. Musze zrobić jakiś portret numerologiczny, a ja nawet nie wiem co to jest – pokręciła głową. – Z innych mogłabym Ci pomóc, chociaż nie odpada wróżbiarstwo i Mugoloznawstwo. Najgorsze przedmioty, których tu uczą…
- Tak, boję się, że mnie zabijesz – powiedziała udając przestraszoną. – Już tak mam. Mało komu ufam – dodała.

- Nie, dam sobie radę. Dzisiaj jeszcze usiądę nad numerologią i myślę, że będzie dobrze, jak pouczę się jeszcze jedną noc. A jutro się wreszcie wyśpię - powiedziała ziewając. Usiadła pod jedną z gablot, kręciło jej się w głowie, jednak nie dawała tego po sobie poznać. Nie wiedziała co jej się dzieje, może to ta bezsenność ? Kiedy kładła się zmęczona nie mogła zasnąć - to było jej prawdziwym problemem.

- Tobie to dobrze… Ja nie mam takiej cierpliwości do lekcji. Nawet ktoś mi cos tłumaczył na ten temat, ale i tak tego nie rozumiem.
Zauważyła, że dziewczyna nie czuje się najlepiej. Zabrała palce z różdżki. Dziwne, ale wcześniej czuła się osaczona przez puchonkę.
- Moim zdaniem powinnaś się wyspać, a dopiero potem uczyć. Więcej zapamiętasz.
Chciała jeszcze coś dodać, ale zamilkła. W dormitorium może spotka tą Des i dowie się, co planuje? Warto by było spróbować… Najwyżej ślizgonka znienawidzi ją jeszcze bardziej niż przy pierwszym spotkani, ale coś za coś.

- W tym problem, że ja spać nie potrafię - powiedziała stukając głową w gablotę. Oczy miała lekko przekrwione, a wzrok nieco jej się pogorszył.
- Cierpię na bezsenność - przyznała się. Nagle zrobiło jej się zimno, więc ubrała sweter, który miała owinięty wokół pasa,

- To może idź do skrzydła szpitalnego? Tam Ci na pewno pomogą. Po co masz się męczyć? – sama osobiście nigdy by się tam nie wybrała.
- Wszystko w porządku? – zapytała, kiedy dziewczyna słaniała się na nogach.

- Chyba masz rację - powiedziała. Miała dość ciągłego siedzenia i męczenia się bez powodu. Po chwili podziękowała dziewczynie.
- W takim razie do zobaczenia - rzuciła i w ostatnim momencie odwróciła się, żeby coś powiedzieć - i przepraszam, że to tak wyszło. To nie z mojej winy - powiedziała łapiąc się za głowę.

- Pa – odpowiedziała, zanim puchonka zniknęła za drzwiami.
Sama przeszła się po raz ostatni po pomieszczeniu i oglądała gablotki. Liczyła trochę na to, że znajdzie tu jakieś znajome nazwisko. Nic z tych rzeczy. Zrezygnowana postanowiła wrócić do lochów.

Tłocznymi korytarzami szkoły, Effie przemieszczała się w bliżej nieokreślonym kierunku. Właściwie sama nie miała zbytnio pomysłu gdzie się udać, szczególnie, że zdecydowanie nigdy nie było jakąś jej mocną stroną. Przechadzając się więc po zamku natrafiła na drzwi prowadzące do Izby Pamięci. Uderzyła kilkakrotnie palcami o klamkę, jakby się wahając. Ostatecznie jednak otworzyła drzwi i zajrzała stojąc w progu, do tego zakurzonego pomieszczenia. Gdy uznała, że nie ma tam ani żywej duszy, weszła do środka. Zamknęła za sobą drzwi i zaczęła się przechadzać między gablotami pełnymi różnych pucharów, czy medali. Zastanawiając się, czy może kojarzy nazwiska na nich wypisane, powoli sobie spacerowała.

A i tak się złożyło, że podobną drogę dzisiejszego popołudnia obrała Emma. Uznając, że tego dnia nie ma już nic interesującego do roboty postanowiła się udać właśnie do Izby Pamięci. Ze swego doświadczenia wiedziała, że uczniowie niechętnie tu przychodzili, chyba że w ramach szlabanu więc kogo by miała tutaj spotkać? Emma miała naturę refleksyjną i uwielbiała rozyślać o czymś co było kiedyś, o ludziach którzy kiedyś się tu uczyli i coś osiągnęli. Dla niej ta izba miała jakąś tajemnicę. Zawierała coś o co warto zobaczyć. Z takimi myślami gryfonka przekroczyła próg właśnie tej izby. Jakież było jej zdziwienie gdy ujrzała tam jakąś dziewczynę. Raczej nie spodziewała się towarzystwa. Zerknęła w stronę drzwi. Chyba nie wypadałaoby się teraz wycofać. Bądż co bądż podeszła do dziewczyny.
- Cześć. - przywitała się i dopiero teraz przyjrzała jej szacie - jesteś prefektem. - zauważyła. Interesujący był fakt, że po sześciu latach nauki w tej szkole Em wciąz nie rozpoznawała prefektów. A ta wiedza mogłaby jej się przydać nie raz.

Weszła do Izby Pamięci. Dlaczego właśnie tam szła? Nie wiedziała. Chodziła tam rzadko, zazwyczaj, gdy miała jakis konkretny cel. Zdziwiła się trochę, gdy ujrzała w środku Emmę, z którą niedawno spotkała się w sowiarni i Effie Fontaine, Ślizgonkę, prefekt. Gabrielle podeszła do nich powoli.
- Witam - przywitała się.
- Gabrielle Papillon - przedstawiła się Ślizgonce, obracając głowę w jej stronę.