Niczym burza do sali wpadła Marigold prawie cała czerwona na twarzy jak burak gdyż za szybko biegła, aby tylko zdążyć na lekcję. No tak, nie wypada się spóźnić. O drzwi są lekko uchylone więc pewnie pan profesor już jest więc spokojnie weszła jakby nigdy nic.
- Dzień dobry panie profesorze, przepraszam za spóźnienie - przyznała się, a następnie usiadła obok pewnego Ślizgona, którego oczywiście wcale nie znała, ale przecież nie wszystko stracone, prawda?
- Jednak tak jakby się wcale nie spóźniłam - powiedziała próbując się w jakiś sposób pocieszyć.
- Cześć. Jestem Marigold, a Ty? - spytała go póki jeszcze się nie zaczęła dobrze lekcja.
No tak. Próbowała w jakiś sposób spróbować nawiązać kontakt z ''kolegą z ławki''. Miała nadzieję, że się chociaż odezwie, ale wcale się nie obrazi jeżeli nic nie usłyszy, mówi się trudno.

No tak... Jak zawsze... Niektóre zajęcia były całkowicie olewane przez uczniów. Myślałem że chociaż studenci przykładają większą wagę do zajęć. Westchnąłem tylko i kiwnąłem głową na powitanie kolejnej osoby która zjawiła się w klasie. Podrapałem się po skroni i odgarnąłem kilka włosów które niesfornie układały się na mej twarzy. Wciągnąłem powietrze w płuca i z cichym świstem wypuściłem je na zewnątrz przyglądając się dwójce studentów.
- Lepsze to niż nic
Powiedziałem w zadumie sam do siebie. Następne słowa skierowałem już do studentów.
- Nie spodziewałem się zresztą jakiegoś większego zainteresowania tymi zajęciami. Zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach w pociągu i tej aferze z pielęgniarką
Aj, tak... Klatka piersiowa nadal mnie bolała, nie mówiąc już o ciągle powracającym widoku wilkołaka który rozbebeszył tę biedną kobietę. Uśmiechnąłem się lekko.
- A szkoda że więcej osób nie pofatygowało się tutaj na zajęcia. Może nie będą to lekcje dla każdego, bo do magii żywiołów należy mieć chociaż trochę talentu, jednak jak już ten talent macie i odpowiednio go doszlifujecie, to nawet wilkołaki będą czuły przed wami respekt.
Powiedziałem wpatrując się w twarze studentów.
- Powiedzcie mi, co wiecie na temat żywiołów. czego dowiedzieliście się przez te siedem lat nauki tutaj
Głupie pytanie, znałem odpowiedz, sam przecież kończyłem tę szkolę. jednak może pośród nich ktoś wiedział więcej niż podstawa programowa przewidywała. Spojrzałem z zainteresowaniem na studentów.


[Piszemy tradycyjnie, czyli każdy po jednym poście, kolejkę zamyka nauczyciel i tak dalej. Jeśli będę chciał kogoś wyróżnić pierwszym wpisem, zaznaczę to]

Wpadła do sali, jak zwykle spóźniona. Było jej głupio, ale zależało jej na tych zajęciach, bardzo chciała na nich być. Żywioły to było coś, co kochała.
- Przepraszam za spóźnienie - mruknęła, patrząc przepraszająco na nauczyciela. Miała ogromną nadzieję, że nie będzie na nią wkurzony przez całą lekcję i nie wywoła jej niespodziewanie do jakiejś odpowiedzi na pytanie, której nie będzie znała.
Zajęła miejsce koło Ślizgona, kiwając do niego głową. Rozejrzała się po sali, dopiero teraz na spokojnie. Nie było ich zbyt wielu, jak na taką lekcje. Właściwie, była ona, Ślizgon i jeszcze jedna Krukonka, którą kojarzyła tylko z widzenia.
- Tylko tylu nas będzie? - spytała szeptem Ślizgona, unosząc brwi do góry z lekkim zdziwieniem. Był tu dłużej, więc może wiedział coś więcej? Z zainteresowaniem czekała na dalszy przebieg lekcji, która aktualnie nie zdążyła się nawet dobrze zacząć.

Matt może był jedną z bystrzejszych osób jakie znał (i baaardzoo skromną), ale wiedział, że troche brakuje mu wiedzy z niektórych przedmiotów. Słuchając nauczyciela sądził, że nigdy nie zacznie lekcji. Jak każdy wspominał jeszcze te wydarzenia z pociągu. Po co oni właściwie to robili? Nie rozumiał tego, ale cóż.
Jakby od niechcenia posłuchał nauczyciela i przesiadł się na początek klasy. Po co miał być tak blisko? Niewielka odległość do innych ludzi wywoływała w nim rozdrażnienie. Tym bardziej zdziwił się jak po chwili ktoś się do niego dosiadł przedstawiając zarazem. Zerknął na dziewczynę i się uśmiechnął jakby od niechcenia. - Cześć, Matt - po czym skupił się na nauczycielu.
O co on pytał? Co wiedzieli na temat żywiołów? - Hmm, wydaje mi się, że są cztery. Myślę, że każdym możemy władać.. - powiedział i zaczął czekać na opinię nauczyciela i Marigold. Ciekawe czy nie zrobił z siebie kompletnego idioty.
Po chwili zauważył, że znowu ktoś doszedł. No cóż, będzie ich więcej chociaż. Zmniejszy się szansa na to, że będzie musiał więcej mówić. - Chyba tak. - szepnął chłodno nie wiedząc kim ta w ogóle jest. Chyba jej nie kojarzył. A może to pamięć go po prostu zawodzi.

Uśmiechnąłem się widząc kolejną osobę która pojawiła się w sali. Kiwnąłem na powitanie głową i spojrzałem na zaczynającego mówić chłopaka. Uśmiechnąłem się znowu gdy skończył po czym przejechałem po twarzach obu studentek.
- I na tym kończy się wasza wiedza po siedmiu latach nauki w Hogwarcie. Tyle nauczyliście się na zaklęciach. Więcej nikt wam nie powiedział i wątpię żeby zmieniło się to przez następne lata. Ta gałąź magii jest trudna w podobnym stopniu co opanowanie animagii. Oczywiście to co powiedział Pan Cunningan jest prawdą. Chociaż może nie do końca. W naszej, europejskiej odmianie magii, żywiołów jest cztery. W magii bliskiego wschodu już jest ich pięć. Oczywiście każdym z nich można się posługiwać. Władać to złe słowo...
Spojrzałem na uczniów którzy wydali się słuchać jego słów. Znał te miny, ćwiczył je od lat.
-Władać można orężem, językami, ale żywioły władać sobą nie dadzą. Najczęściej jest odwrotnie, to one władają nami. Żywioły to nie tylko magia. To również nasze charaktery, temperamenty. Ale o tym porozmawiamy później.
Skończyłem ten wywód. Prowadził on do długiego wykładu na temat tego kim jest przez żywioły które na niego oddziałują.
- Te zajęcia są ostatnimi z zajęć teoretycznych. Nie da się nauczać magii żywiołów z książki. A ja nie zamierzam was uczyć formułek do zaliczenia tego przedmiotu i w efekcie całych studiów. Postaram się przekazać wam tyle wiedzy na temat tej magii, ile mi się tylko zdoła w was umieścić. A łatwe to nie będzie.
Doskonale wiedziałem co będzie potem. Krzyki osób wciąganych przez ruchome piaski, swąd przypalanej skóry, odgłosy dartego materiału i piski podtapianych uczniów. Wszystko to przerabiałem na własnej skórze, a błędów uniknąć się nie da.
- Tyle mianem wstępu. Jest was trójka. Niech każdy powie mi co wie na temat jednego żywiołu.



[Matt- napisz coś o ogniu, Amelia - powietrze, Marigold - woda. Opiszcie silne i słabe strony żywiołu itd.]

O ogniu nie wiedział wiele. Przynajmniej tak mu się wydawało. Żeby powiedzieć, że się na czymś zna, musiałby dokładnie przestudiować temat. A o żywiole, który sobie wybrał wiedział naprawdę niewiele. W końcu ogień do niego pasuje. Ma to coś w sobie. Z jednej strony jedna iskra może wzniecić ogromny pożar. Z nim było tak samo. Niewinny czyn potrafił narobił wiele problemów.
- Ja chyba wybiorę ogień.. - zaczął Matt niepewnie. - Więc ogień to według mnie jeden z najgroźniejszych żywiołów. Tworzy przeciwność do wody. Może być podtrzymany poprzez żywioł wiatru. Tyle wiem z życia codziennego. - powiedział po czym zamyślił się trochę bardziej. - Myślę, że trzeba dodać, że feniks odradza się po spłonięciu. To też coś oznacza. Jako symbol można spotkać jeszcze ogień na cmentarzach. Poza tym jest bardzo niszczycielską siłą. - powiedział po głębszym zastanowieniu. Nie wiedział, czy to ma sens, co mówi. Ale miał nadzieję, że o to chodziło nauczycielowi.

DZIEŃ DOBRY! PRZEPRASZAM! PRZEPRASZAM! – Krzyknął, wpadając do klasy – Jakoś tak. Zacząłem malować i trochę mi zeszło. A że byłem na Błoniach.. Sam pan rozumie.. – posłał profesorowi przepraszający uśmiech. Naprawdę było mu przykro. I tak trochę wstyd. Bo z jednej strony nie lubił się spóźniać.. Ale z drugiej, spieszyć też nienawidził.. Widząc jednak, jak nauczyciel uśmiechnął się i nawet zaprosił do sali, zamknął twarz i usiadł spokojnie w ławce, wypakowując wszystkie potrzebne rzeczy. Nie, szkicownik do nich nie należał.. Ech Ambroge.. I właśnie dlatego, lepiej kiedy jest wcześniej.
Jeszcze tylko szybki rzut oka na wszystkich zebranych – okej, a więc profesor Price, którego z resztą bardzo lubił, chociaż jeszcze zbyt dobrze nie znał. Dlaczego? Bo też był Brytyjczykiem! Ale Brytyjczykiem, a nie Anglikiem! O ile dobrze słyszał, to pochodził z Walii, albo Szkocji.. Zaiste ciekawie. Gdyby on sam miał wybierać część Wielkiej Brytanii, z której miałby pochodzić, to zapewne byłyby to Falklandy. A poza nim? Matt i jeszcze ta dziewczyna, która jechała z nim w przedziale. Chyba, tak sądził. O i jeszcze Marigold przyszła. No, fajnie. Sami znajomi. Nie licząc tej dziewczyny..
Rozpakowywał się jeszcze, słysząc prośbę nauczyciela. Powiedzieć coś o żywiołach? Tylko o czym on, taki Piątek mógłby coś powiedzieć? Matt zaczął coś o ogniu. Więc może on o ziemi? Tak, to chyba dobry pomysł..
- Jeśli można. To może ja coś o ziemi powiem.. - zaczął. Teraz tylko co tu powiedzieć? Myśl Ambroge, myśl.. Ojciec na pewno coś Ci kiedyś o tym wspominał. - Więc. O ile dobrze mi wiadomo, to ziemia, podobnie, jak ogień wchodzi w skład czterech podstawowych żywiołów. Chociaż niekoniecznie czterech, bo różne nacje.. - już odbiegłby od tematu. W porę jednak ugryzł się w język i powiedział, że to nieważne - Wydaje mi się, że ten żywioł ma dość duże znaczenie. No bo jakby nie patrzeć, to na niej właśnie się znajdujemy. I nie mówię tu tylko o naszej planecie, ale o lądzie w ogóle. Poza tym, stanowi pewnego rodzaju ostoje. Wydaje mi się, że dlatego magia żywiołu ziemi jest używana do obrony. - Palnął. Szybko jednak chciał to wyjaśnić. - Moim zdaniem, jest to najbardziej statyczny z żywiołów. I chyba najtrwalszy. Bo.. Jakby nie patrzeć.. Ziemia trwa kilkaset lat. Natomiast to na niej już nie. Czego jesteśmy dobrym przykładem. - skwitował - Co by tu jeszcze.. nie. To chyba tyle. Mam nadzieję, że wystarczy..

Skrzywiła się, widząc, jak odnosi się do niej chłopak. Ślizgon. - przemknęło jej tylko przez myśl i już przestała przejmować się tym, jak się zachowuje. Wiedziała dobrze, że sama ma w sobie wiele z typowego Ślizgona, jednak nigdy nie robiła tego celowo, a chłopak najwidoczniej tak. Może właśnie dlatego są w takich domach, w jakich są?
Z zamyślenia wyrwał ją głos profesora, więc zaczęła uważnie go słuchać. Lubiła lekcje. Lubiła się uczyć, co było tak dziwne w jej wieku, że aż niemożliwe. A jednak, istnieją jeszcze tacy uczniowie, którzy chcą poszerzać swoją wiedzę.
- Może teraz ja - uśmiechnęła się lekko, przekrzywiając głowę. O jakim żywiole by tu opowiedzieć, o czym wiedziała najwięcej? - Opowiem o powietrzu.
Toś się wpakowała, idiotko. Od czego by tu zacząć, żeby wyjść na mądrą i chociaż zrobić wrażenie, że ma się pojęcie o czym się mówi. No cóż, może jakaś metafora na początek?
- W dawnych religiach twierdzono, że powietrze oddziela Ziemię od Nieba. Niebo było siedzibą bogów - ah, jaki kiepski początek. Weź się w garść. Musisz powiedzieć coś na temat, co będzie dobrze współgrało z całymi zajęciami.
- Powietrze symbolizuje intelekt, przestrzeń, pamięć, moc skupienia, porozumiewanie się. Żywioł ten jest również związany z oddechem - symbolem siły życia. W psychice przejawia się jako: dociekliwość, zdolność przystosowywania się, szybkie myślenie, dobra pamięć, ekstrawertyzm - teraz może coś jej się udało. Ale stop, trzeba się skupić na słabych i mocnych stronach tego żywiołu. Do tej pory mówiła tylko o symbolice.
- Poprzez powietrze możemy zrozumieć także wiatr, który może być łagodny i chłodzić nas w upalne dni. Może jednak mieć także zabójczą moc, wywoływać tornada, burze powietrzne, które niszczą wszystko, co napotkają na swojej drodze - westchnęła cicho. To chyba było na tyle jej wiedzy na ten temat. Nie była pewna czy powiedziała to, o co prosił ją profesor. Czekała na jego reakcję, przekrzywiając głowę na bok.
Po chwili jej oczekiwanie przerwało nagłe wtargnięcie do klasy chłopaka. Krukon, a jak, tylko oni potrafią się tak "taktownie" spóźnić. Westchnęła ciężko.

Wyczekująco spojrzał na Marigold, która jak by ucichła, został jeden żywioł o którym dziewczyna, widocznie, nie wiedziała zbyt wiele, albo nawet nic. W takim wypadku oparłem się tylko o blat biurka i sam podjąłem temat.
- Woda, tak... Ciężka do określenia jest natura wody. Bywa że ratuje spragnionych, gdzieś na pustyniach czy w ekstremalnie zimnych miejscach, a bywa że niszczy w postaci tsunami czy monsunów. Chyba najtrudniejszy do opanowania żywioł. Jeśli cofniemy się w wiedzę historyczną to wierzono kiedyś że świat unosi się na wodzie. Sama zaś woda jest symbolem życia i zmartwychwstania. Chaosu, ruchu i bezmiaru a także niebezpieczeństwa i śmierci. Jeśli zaś wejdziemy w sfery charakteru to osoby których charakter zdominowany jest przez ten żywioł są spokojne i ciche lecz gdy granice ich cierpliwości zostaną przekroczone, potrafią bardzo namieszać i być wybuchowymi, wzburzonymi i często niebezpiecznymi. Sama woda gasi ogień jednak znika pod wpływem ziemi. Możliwe jest oczywiście wyparowanie wody, jednak tutaj trzeba zastosować magię ognia na niezwykle wysokim poziomie...
Skończyłem patrząc na osoby w klasie. Większość wydawała się zainteresowanych tematem, sam w sobie był on ciekawy. Ale dość refleksji, trzeba kontynuować lekcję.
- Nie wiem czy jesteście tego świadomi, ale cztery domy Hogwartu mają do siebie przypisane żywioły. Wszystko to tworzy harmonię i ład, którego symbolem jest ta szkoła. I tak, Gryffindor to ogień, Ravenclaw to powietrze, Hufflepuff to ziemia a Slytherin to woda. Musi być zachowana harmonia i równowaga. Ma się cztery niezbędne komponenty i łącząc je ze sobą, tworzy się jedno potężne i magiczne miejsce.
Uśmiechnąłem się lekko i siadając, tym razem, za biurkiem, na fotelu  założyłem sobie ręce na piersi i spojrzałem badawczo na studentów.
- Podsumowując wasze odpowiedzi. Powietrze, najbardziej ofensywny z żywiołów. Może skruszyć skały, rozdzielić wodę i rozwiać ogień. Mimo to że jest go wokół nas tyle, nie jest łatwo nim kierować. Najczęściej wymyka się spod kontroli a wtedy słyszymy w "Proroku" o różnych kataklizmach związanych z tym żywiołem. Niestety, jest to żywioł pozbawiony obrony. Ciężko nim się bronić. Dlatego też osoby które nim władają uczą się następnie żywiołu ziemi. Ten jest najbardziej defensywny. Ziemią możemy wznosić mury oddzielające nas od przeciwników, a także zastawiać pułapki podczas ucieczki. Mowa tu oczywiście o ruchomych piaskach czy bagnach. Ogień jest żywiołem najbardziej zdradliwym. Łatwo go opanować i tutaj kończy się to co przychodzi w sposób prosty. Ten żywioł może nie tylko wam pomóc podpalając przeciwnika, ale również potem podpalić was, albo wszystko to co jest w pobliżu. Mimo to istnieje multum zaklęć opierających się na tym żywiole. Głównie chodzi tu o to by nie musieć władać nim własnoręcznie, a jedynie słowem i gestem. Jeśli chodzi o wodę, powiedziałem już o niej co nieco. I tutaj pytanie do was. Który z tych żywiołów do was najbardziej przemawia. Którym chcielibyście się zająć? Następne lekcje będą oparte na dogłębnym badaniu każdego z żywiołów, będziecie poznawać wzajemne zależności miedzy nimi, proste zaklęcia i inne ciekawostki związane z każdym z nich. Jeśli już będziecie myśleć nad odpowiedzą, pomyślcie nad waszymi cechami charakteru które określają żywioły, o tym w jakich domach jesteście.
Uśmiechnąłem się tylko. Plan określający kolejność żywiołów w czasie nauki był już opracowany przez niego od dawna. Jednak czasami dobrze dać uczniom świadomość że mogą o czymś zdecydować sami. No i, ciekawiło mnie który żywioł każe z nich wybierze. To chyba było najciekawsze w tym całym pytaniu.



[Niech każdy coś od siebie napisze, bez kolejki.]

Matt nie spodziewał się, że Żywioły Magii mogą być tak interesujące. Przychodząc na dzisiejszą lekcje wydawało mu się, że to będzie tak wyglądać. Bardziej spodziewał się nudzenia. Nawet nie wiedział o czym to może być. Może to ta niewiedza powodowała taką niską frekwencje? Albo ludzie nie wiedzieli, że ten nauczyciel potrafi tak zaciekawić.
- Mi się wydaje, że powietrze nie zawsze jest przeciwnikiem ognia. Trzeba popatrzeć na przykład na ogniska. Żeby je powiększyć dmuchamy, żeby się zwiększył płomień. Co do obrony.. Wydaje mi się, że nie można używać Żywiołów do tego. Ziemia może w pewnym stopniu się do tego nadaje, ale nie do końca. Nie wiem jak sądzą inni. - powiedział Matt i rozejrzał się po sali. Zauważył kątem oka kuzyna. Cóż, to chyba rodzinne, że oboje pilnują zajęć.
Może oboje podzielali pogląd na świat? Cóż, zobaczymy z czasem.

Skupiła się na tym, co powiedział nauczyciel, z lekkim uśmiechem. Fakt faktem, powietrze było dla niej jednym z najgroźniejszych żywiołów, nad którym najciężej było zapanować. Zgodziła się z tym bezwarunkowo. Ale jednak.. ogień wydawał jej się najstraszniejszy, zawsze miała do niego "szacunek" - jeśli jest to w ogóle dobre określenie tego co odczuwała.
Wysłuchała w ciszy także słów Matt'a i uśmiechnęła się lekko.
- Mnie osobiście interesują najbardziej powietrze i ogień. Są to według mnie żywioły, o których dobrze mieć jakieś większe pojęcie, żeby wiedzieć, jak można się z nimi uporać - tak, to na pewno. Chciała dodać coś jeszcze? Z pewnością chciała pokazać, że NAPRAWDĘ interesują ją ten przedmiot i będzie na niego uczęszczać, jeśli nie będzie kolidował z innymi jej zajęciami. Mimo tego nawet, że nauczyciel będzie musiał prowadzić lekcje tylko dla niej.
- Myślę, że moja nieprzewidywalność i lekkość ducha dobrze określa powietrze. Ravenclaw jest idealnym odniesieniem cech charakteru dominujących w żywiole powietrza - chyba trochę przesadziła. Nie sądziła, że ktoś zrozumie o co jej chodziło, ale przecież liczyły się chęci. Tutaj miała się czegoś nauczyć.
Zdenerwował ją też fakt, że tylko ona ze Ślizgonem udzielają się w tej dyskusji. Pozostali Krukoni jakby w ogóle umilkli i nie byli obecni. Pewnie przyszli tylko odhaczyć jakąś lekcję, żeby nie mieć później wyrzutów sumienia. Westchnęła ciężko, może trochę zbyt ciężko jak na tą sytuację. Cóż, było jej trochę wstyd za jej dom.

O matko.. Pierwsze zajęcia i od razu pytania, na które trudno znaleźć  odpowiedź. No po prostu cudownie. Wręcz bosko. Naprawdę. Żyć nie umierać. Dobra, koniec narzekania! Czas znaleźć odpowiedź na to pytanie. Pomyślmy.. Ogień? Nie,  chyba nie. W końcu nie należał do osób porywczych. Był raczej cichy, pomocny.. Kurde. Więc żywioł ziemi? A może przeciwnie wody? Umm.. musiał zająć się czymś innym. Czymś zupełnie innym. Na szczęście z pomocą przyszedł mu nieoceniony kuzyn, wyrażając swoją opinię.
- Ja sądzę.. – powiedział nieśmiało, po czym wycofał się z tego. Jak to jest, że w gronie znajomych, przyjaciół i rodziny był przebojowym człowiekiem, a wśród obcych ludzi, na przykład nauczycieli cała jego charyzma znikała? Tyle trudnych pytań. A lekcja trwała tak krótko. W każdym razie, widząc wyraźne zainteresowanie ze strony nauczyciela, ale także i Matta, który chyba jakby podświadomie wyczuł, że pije do niego, wrócił do urwanego wątku -.. że owe żywioły nie zawsze się zwalczają. W końcu sam Pan powiedział, że w świecie musi pozostać harmonia, prawda? No więc właśnie. A jak tu osiągnąć spokój, kiedy ciągle są jakieś konflikty? – No. Ambroge, bez swojego światopoglądu. Niekoniecznie oni chcą go znać.. – Chodzi mi o to, że w naturze zawsze są siły, które umiejętnie wykorzystane mogą się znosić, albo wręcz przeciwnie.. – skończył swój wywód. A może niekoniecznie. Może też pokusi się o przykład? Tak! W końcu był Krukonem. To do czegoś zobowiązuje! – No bo na przykład weźmy taką wodę i ziemię. Woda, występując na lądzie przynosi życie. Wokół niej osiedlają się organizmy, które zamieszkują ów ląd. Mamy zatem pewien sposób symbiozy. Niestety na świecie są zależności również antagonistyczne.. – fajnie mieć ojca Mugoloznawce, który kiedyś z nudów, zapoznawał się z najwybitniejszymi dziełami naukowymi nie-czarodziejów - ..I tak na przykład ta sama woda, właśnie w formie tsunami, może te istnienia pochłonąć. Podobnie, z powietrzem. Niby występuje wszędzie, niezależnie od miejsca. Zatem jest czynnikiem nazwijmy go „życiotwórczym”. Mimo to, różnie może się ta relacja z żywiołem ziemi układać, co widzimy po wiatrach, które pomagają przenosić pyłki jakiś kwiatów, ale i trąbach powietrznych.. – zamyślił się. W głowie jego był pomysł na wspaniały obraz, ilustrujący zależności między tymi żywiołami. Po chwili wrócił na ziemię. Podzielił się swoim zdaniem z innymi, fajnie. Może nawet uczynił ich życie bogatszym? Jeszcze lepiej! A teraz czas na odpowiedź dla Prica. – Co do żywiołu, który by mnie interesował.. Nie bardzo wiem. Przykro mi.. – zasmucił się. No bo. Znowu będzie odstawał..

Dziewczyna przemyślała każde słowo nauczyciela oraz swoich kolegów, których oczywiście nie znała. No, ale mniejsza z tym. Kiedy pomyślała o wodzie marzyła o tym, aby stać się największą czarownicą żywiołów w tym świecie. Tak bardzo tego pragnęła.
- Według mnie żywiołów jest znacznie więcej. Owszem zazwyczaj górują te cztery, ale jest jeszcze metal oraz drewno. One na pewno mają swoje właściwości i to również niezwykłe co ogień czy woda. Każdy żywioł jest potężny i to zależy kto jak nim włada, osobiście wolę jednak panie profesorze wodę. Marigold urodziła się po to, aby być wodą. Panie profesorze proszę mi powiedzieć czy można panować, albo w jakimś stopniu wywołać wodę bez użycia różdżki? Wiem, że może trochę przesadzam, ale słyszałam i czytałam, że raz się komuś się to udało i to nawet chodziło o sam ogień, który jest podobno bardzo ciężki i trudny. Ja jestem wodą... - powiedziała i mogło się wydawać iż jej oczy stały się jeszcze bardziej niebieskie niż dotychczas.
Tak. Ona pragnęła stać się wodą gdyż od dziecka miała z nią styczność. Dzięki babci nauczyła się doskonale pływać i wodzie czuła się po prostu jak ryba. Gdyby mogła tylko chciałaby zawładnąć tym żywiołem, ale wie też, że do złych celów nie wolno użyć tego żywiołu gdyż inaczej obróci się to przeciwko niej. Zastanawiała się także czy nie pokusić się o dodatkowe lekcje dotyczące Magii Żywiołów.
- Tak... - wyszeptała - Ja jestem wodą. I będę już zawsze...

Wysłuchałem w skupieniu odpowiedzi każdego z uczniów. Mimo iż było ich tak mało to jednak nie była to przypadkowa grupka, żeby tylko każdy uczeń posiadał takie rozumowanie jak oni. Uśmiechnąłem się i zacząłem od odpowiedzi na argumenty Matta i Ambroga.
- Panowie stwierdzili że żywioły ze sobą walczą. W dodatku twierdzą to Panowie na podstawie moich słów, a ja chyba nie użyłem takiego sformowania a jeśli tak to było ono wielce niefortunne. Otóż nie jest tak że one ze sobą walczą, ale chodzi tutaj o wzajemne zależności pomiędzy każdym z nich, a o tym będzie rozmawiać w czasie omawiania każdego z żywiołów z osobna. I tak jak ogień ulega wodzie tak będzie jednostką silniejszą od powietrza. I tak samo będzie z ziemią. Przegra ona z powietrzem ale będzie silniejsza od wody. Żaden z żywiołów nie walczy ze sobą. One się wzajemnie uzupełniają jak i wypierają. Tak jak w tym chińskim znaku harmonii, jing-jang.
Skwitowałem by nie rozpędzić się i nie rozpocząć drugiego wykładu na temat właśnie zależności. Następnie odniosiłem się do słów Marigold.
- Ma pani rację. Żywiołów jest znacznie więcej niż te 4 główne. Każdy z nich łączy się z innym. Mamy przecież różne klasyfikację żywiołów głównych i pomniejszych. Żywioły metalu i drewna to żywioły zaczerpnięte z bliskiego wschodu i bardzo ciężko je u nas uzyskać. Tamtejsi magowie nie dzielą się takimi sekretami z nami. O wszystkich żywiołach będziemy sobie mówić i wy również będziecie pieli okazję o nich coś powiedzieć lub napisać. Kolejna sprawa... Ta woda bez użycia różdżki...
Westchnąłem lekko i odłożyłem demonstracyjnie różdżkę na biurko. Wstałem i wycelowałem wyciągniętą ręką, bez patrzenia w boczną ścianę, wzrok zaś miałem utkwiony w twarzy Marigold. Lekko strzepnąłem dłoń i złożyłem palce na kształt kielicha, spomiędzy nich wypłyną strumień wody i z impetem rąbną w ścianę. Gdy zwolniłem zaklęcie, w ścianie pokazało się lekkie wklęśnięcie. Z uśmiechem obserwowałem minę uczennicy.
- Jak widzi Pani, można wyczarować wodę bez różdżki. Jednak jest to trudna sztuka, praktycznie nie do opanowania na poziomie szkolnym.
Skończyłem i usiadłem znowu za biurkiem. Wziąłem w dłoń swoją różdżkę i zacząłem się nią bawić. Patrzyłem kolejno na każdego z uczniów a w sali zagościła głucha cisza która była od czasu do czasu zagłuszana trzaskiem ognia ze świec. Wreszcie wziąłem do płuc głęboki wdech i zacząłem.
- Dzisiejsza lekcja miała mi tylko pokazać trzy rzeczy. Frekwencję uczniów na pierwszej z nich, która powinna być traktowana najbardziej poważnie, no ale widać nie koniecznie. Druga rzecz to żywioły które was interesują i pod które mogę ułożyć sobie dalszy plan waszej nauki. Rzecz trzecia, chyba najważniejsza... wasze zainteresowanie tematem, udział w dyskusji i przyszłych ćwiczeniach, bo jak powiedziałem, to ostatnie zajęcia teoretyczne w tej sali. Następne będą już praktyczne. Więc nie zapomnijcie wziąć ze sobą różdżek. I postarajcie się nie brać na te zajęcia nowych rzeczy. Nie raz i nie dwa będziecie musieli je wymieniać, a dużo bardziej mniej szkoda znoszonych rzeczy niż nowych szat.
Skończyłem wstając znad biurka i opierając się na powrót o jego blat, twarzą w stronę uczniów.
- Jako pracę domową proszę o napisanie pracy na temat "Jaki żywioł mnie interesuje, i jak wyobrażam sobie swoje życie razem z nim." Minimum jedna rolka pergaminu, ale nie rozpisujcie się za bardzo, też lubię mieć trochę wolnego czasu... Prace proszę składać przez sowią pocztę do mojego gabinetu
Westchnąłem tylko i uśmiechnąłem się do uczniów.
- Krótko dziś, ale to tyle. Jeśli ktoś ma jakieś pytanie do mnie, proszę zostać po zajęciach, postaram się na nie odpowiedzieć.
Powiedziałem to kończąc zajęcia dużo przed czasem. Każdy chce mieć trochę luzu przed rozpoczęciem prawdziwej nauki. A i chciałem aby uczniowie zapamiętali tę lekcję jako coś na co warto znowu przyjść. Czekałem aż wyjdą by zamknąć klasę.


[Praca domowa polega na wysłanie mi sowy(na dole macie odnośnik) a w treści wiadomości wpiszcie np. "Żywioł - Woda. W pracy zawarłem, właściwości, słabe i mocne strony, zależności z innymi, własne przemyślenia." I tyle. Nie rozpisywać się.

Wysłuchała słów nauczyciela z zainteresowaniem. Gdy skończył, zaczęła zastanawiać się nad sensem jego słów.
Po jakimś czasie jednak zrezygnowała z myślenia o tym tutaj i podniosła się, ruszając w stronę drzwi.
- Do widzenia - rzuciła przez ramię do nauczyciela. Wyszła z klasy i zatrzymała się na chwilę. Cóż, wybrała chyba odpowiedni przedmiot dla siebie. Z pewnością będzie uczęszczać na niego z dużym zainteresowaniem i chęcią nauczenia się czegoś o żywiołach. Z pewnością interesowało ją najbardziej powietrze i wiedziała już, że to właśnie o nim napisze swoją pracę domową.
Swoją drogą, jedna rolka pergaminu, pierwsza praca domowa? Czyż on zwariował..? - przeszło jej przez myśl, ale nie chciała się teraz nad tym zastanawiać. Postanowiła udać się w stronę swojego dormitorium. Idąc korytarzem zastanawiała się jeszcze nad jedną rzeczą - czy wszyscy uczniowie są tu z zainteresowania tym przedmiotem? Jeśli tak, będzie im się z pewnością dobrze współpracować.
Zniknęła za rogiem korytarza, przez chwilę słychać było tylko jej kroki.

[zt]

Miał gość gadane. Nie ma co. W dodatku nie stawiał na lekcje natury teoretycznej. Już go lubił. Chociaż denerwowała go jedna rzecz – nauczyciel, nie zrozumiał, co Piątek chciał powiedzieć. Może faktycznie lepiej było nie używać tego „zwalczać”? No cóż. Było minęło. Wypracowanie trzeba napisać. I wysłać sowę do gabinetu.. Jak dobrze, że nie muszą zrobić tego osobiście, bo w życiu by tam nie trafił. No, ale póki co lekcja dobiegła końca. A on jakoś nie miał pytań. Jeszcze. Stąd, wyszedł żegnając się ze wszystkimi i kierując w stronę dziedzińca. Z chęcią pogadałby trochę z kuzynem, ale niestety. Chciał jeszcze dziś pomalować, stąd..

[zt]

No, tak. Bardzo ją to zaciekawiło. W takim razie źle myślała, iż jej marzenie może nie spełnić się, a wręcz przeciwnie: może stać się największym magiem wody! Och tak! Wtedy wszyscy będą ją podziwiać. Gdy profesor wyczarował wodę bez użycia różdżki naprawdę go podziwiała, będzie uczęszczać na każdy wykład, bez żadnych wyjątków jeśli da oczywiście radę. To przecież niesamowite. Wyczarować coś z niczego? Nie byle jaki mag potrafi to zrobić, ale czy ciało Marigold może być także wodą? Oto nie zdążyła profesora zapytać, ale zrobi to innym razem.
- Na pewno odrobię pracę domową - powiedziała nadal z ogromnym przejęciem i zachwytem.
- Do widzenia - pożegnała się z wszystkimi gdy lekcja dobiegła końca, a następnie wyszła.

z.t

Gdy wszyscy opuścili już salę, sam wyszedł z niej zabierając z biurka swoje graty. Zarzucił plecak na ramię i wychodząc przypominał bardziej ucznia niż nauczyciela, co zresztą podkreślił wzrok niektórych uczniów którzy przechadzali się korytarzem. Zamknął klasę i ruszył przez korytarz rozmyślając, czy przypadkiem nie nagrodzić tę grupkę punktami za obecność na lekcji. Drobna nagroda powinna jedynie pomóc rozpalić ich chęć na więcej. Postanowił przyznać każdemu z uczniów po 5 punktów i udał się w dalszą podróż korytarzami Szkoły.

Pewnym krokiem wszedłem do sali. Uczniów jeszcze przed nią nie było, co zresztą było całkowicie naturalne, wszak jeszcze godzina do rozpoczęcia lekcji. Przez ostatni tydzień zastanawiałem się w jaki sposób podać im w ciekawy i nie nużący temat dzisiejszej lekcji. Kilka pomysłów chodziło mi po głowie, jednak nie wiedziałem jak studenci na to zareagują. Uprzątnąłem swoje biurko z papierzysk i wychodząc otworzyłem całkowicie drzwi od sali by studenci mogli zająć miejsca, w razie spóźnienia. Otworzyłem jeszcze tylko okno i wychodząc gestem dłoni zapaliłem płomienie na świecach. Wyszedłem z sali i po chwili odgłos moich kroków zniknął za rogiem korytarza.

Dobrze. Jeszcze trochę czasu do rozpoczęcia. A lepiej być wcześniej niż później, prawda? Właśnie, stąd Piątek zjawił się w klasie dobry kwadrans przed rozpoczęciem lekcji. Chciał złapać nauczyciela, przed jej rozpoczęciem, w celu wyjaśnienia, przyczyny nie złożenia pracy domowej. A jaki był powód? Bardzo prosty. Nie wynikało to z jego lenistwa. Po prostu chłopak za nic nie wiedział, jakim żywiołem mógłby się zająć. Szczerze liczył na to, że nauczyciel pomoże mu, podpowie, naprowadzi, albo wprost oznajmi czym dokładnie powinien się zająć.
Niestety, profesora Prica nie było. Postanowił zatem umilić sobie oczekiwanie na pozostałych. W tym celu wyciągnął ze swojej torby, pełnej rozmaitych kartek, ołówków, oczywiście wyposażonej w szkicownik, egzemplarz pierwszego chyba w dziejach tomiku poezji Allena Ginsberga, jednego z jego ulubionych poetów ubiegłego wieku i poetów w ogóle. Tak więc, czekając na przybycie innych, a może i samego Prica, Krukon oddał się do reszty lekturze. A co go tak wciągnęło? Oczywiście najważniejsze, jego zdaniem dzieło pana Allena, pt. „Skowyt”. Tak, nim się zachwycał. Często nad nim kontemplował. Teraz jednak po raz enty w swoim krótkim życiu oddawał się lekturze tego jakże wspaniałego, jego zdaniem, poematu.

Charlotte przeklinała się w duchu (dziwne, moje postacie zawsze się tak nienawidzą) za nieobecność na ostatnich zajęciach z Magii Żywiołów. Akurat ta dziedzina magii miała duży potencjał na zagoszczenie w jej "trzech ulubionych przedmiotach" i gdyby nie Muzyka Czarodziejska, Historia Magii i Złożone Zaklęcia, to bez problemu by się tam znalazła. Od znajomej słyszała, że miała to być ostatnia z lekcji teoretycznych, na której z założenia powinni być wszyscy studenci i że na następną trzeba mieć ze sobą różdżkę. Windsorówna oczywiście pięć razy musiała sprawdzić specjalną kieszeń w jej szacie, czy aby zawierała trochę ponad jedenastocalowy kawałek eukaliptusowego drewna. To nic, że za każdym razem otrzymywała wynik pozytywny, i tak podczas zajęć będzie sprawdzała to kolejne pięć razy. Jednakże, wspomniana znajoma powiedziała też coś o pracy domowej, która polegała mniej więcej na opisaniu swojego ulubionego żywiołu. Przynajmniej tak wyglądało to w wielkim uproszczeniu. Lotta nie musiała się długo zastanawiać, o jakim żywiole by napisała. Ogień. Zawsze chodziło o ogień. Niby tak niszczycielski, a jednak pomocny w tworzeniu, w przemianie. Majestatyczny sam w sobie, wywołujący strach w słabych. Brzmi to z lekka sadystycznie, ale czy aby nie było to prawdą? Płomienie były przecież  atrybutem rządzących - a przynajmniej tych, którzy decydowali się siłą wprowadzać swoje rządy na nowe ziemie. Ot chociażby płonące wioski. Założę się, że nikomu nie kojarzą się one na pierwszej myśli z przypadkowym pożarem. No ale właśnie, jak to jest z tym byciem pomocnym w tworzeniu? Kowale wiedzą chyba najlepiej. Windsorówna, jeśli kiedykolwiek miałaby specjalizować się w używaniu Magii Żywiołów, na pewno najwięcej używałaby ognia. Zwłaszcza w sytuacji, gdzie wilkołaki biegają wolno po Szkocji! Przypalić takiemu futro i już bliżej nie podejdzie, prawda?
Brytyjka ujrzała otwarte drzwi do sali, co wywołało u niej pewne obawy. Nie mogła się przecież spóźnić. Pilnowała czasu jak nigdy i miała stuprocentową pewność, że przyszła na czas. Cóż, może profesor po prostu postanowił wywietrzyć wnętrze. Przyda się, jeśli dzisiaj ma być zapełnione. Siedzieć w dusznym pomieszczeniu, do tego w szkolnych szatach, przecież to tortura! Dziewiętnastolatka zajrzała do środka, a widząc tylko jedną czuprynę doszła do wniosku, że albo popieprzyły jej się godziny i przyszła na sam koniec, albo wręcz przeciwnie, i jest za wcześnie. Westchnęła więc cicho, założyła, że rozgrywany jest ten drugi scenariusz, po czym weszła do środka. Rzuciła Krukonowi krótkie "Cześć", nie będąc nawet pewną czy się znają i zajęła miejsce mniej więcej w środkowym rzędzie, bardzo bardzo na zewnątrz. Nie chciała, aby którekolwiek słowa nauczyciela jej uciekały i nie chciała, żeby w razie nagłej potrzeby do wyjścia trzeba się było przeciskać przez kilkanaście osób. Tutaj było idealnie.

Na ostatnim wykładzie jakoś tak wyszło, że się nie pojawiła, ale dzisiejszego nie miała już zamiaru opuszczać. Strasznie długo zastanawiała się nad zagadnieniem z poprzedniej - który żywioł najbardziej lubi, ciągle nie mogąc się zdecydować pomiędzy wodą a powietrzem, ale w końcu uznała, że chyba woli to pierwsze, chyba, że akurat używa zaklęcia Bablogłowy i może oddychać pod wodą. Ciekawe czy profesor będzie pytał o to. Będzie miała wtedy co opowiadać.
Przyszła chyba dosyć wcześnie, bo dużo osób jeszcze nie było. Całe dwie! O ile kojarzyła, chłopak był z jej domu, dziewczyna natomiast z jakiegoś innego, żadnego z nich nie znała, ale uśmiechnęła się do nich i usiadła obok blondynki czy tam szatynki, w celu próby nawiązania jakiejś znajomości. Wiadomo! wspólne, wykładowe tematy i problemy bardzo zbliżają ludzi.
- Hej - powiedziała do niej, rozkładając swoja torbę ze wszystkim co przydatne i nie na krześle obok. - Ten wykład nie miał się już zacząć? Jakoś strasznie mało nas jest - zagadała, tak o, o byle czym.

Wszedł do sali dość szybkim krokiem. Jak zwykle myślał że się spóźnił. Na szczęście nauczyciela nawet nie było. Czy przyszedł za wcześnie? To by była nowość. Na ostatnim wykładzie się nie pojawił i ma nadzieje że nauczyciel nie będzie miał mu tego za złe. Co gorsza nie zrobił pracy domowej. I nie ma sensownego wytłumaczenia czemu tego nie zrobił.
Nie było jakoś dużo osób, ta, na pewno się nie spóźnił. Spojrzał na wszystkich zebranych. Parę osób kojarzył z widzenia. Usiadł w ławce na samym końcu by nie rzucać się w oczy. Może nauczyciel zapomni o zadaniu domowym. Sam wyjął wszystko co potrzebne i zaczął się zastanawiać się nad jakąś sensowną wymówką, czemu nie zrobił tej pracy domowej.

Jossie na poprzednim wykładzie nie było, co właściwie powinno wszystkich zaskoczyć. Krukonka zazwyczaj była bardzo sumienną osóbką, nie cierpiała braku zorganizowania, systematyczności i innych takich, bo w końcu, do ciężkiej cholery, trzeba naukę i pracę rozkładać w czasie, a nie latać potem i histeryzować, że się nie wyrobi.
Ale odkąd wyjechała Ellie, Josephine jakby przestało zależeć na byciu uczennicą doskonałą. W sumie nigdy jej nie zależało, to po prostu samo wychodziło, bo była bystra, miała dobrą pamięć i ambicje. A Ellie poszła swoją własną drogą, znalazła miłość życia, wzięła ślub i wyjechała gdzieś na koniec świata, by wreszcie dorosnąć. Co za parszywy los. Mia była w depresji przez tego kretyna Ioannisa, Clarcia miała szczęśliwie dobry nastrój, jak zazwyczaj zresztą... No jakoś się toczyło. Ale jakoś to chyba najwłaściwsze słowo. Dobrze, że była Lotta, do której też podeszła, pomachawszy wcześniej Bell i Friday'owi.
- Cześć, mała- uśmiechnęła się ciepło do Charlotte, siadając obok niej w ławce i odrzucając na plecy swoje ciężkie, orzechowe loki.- Działo się coś ciekawego na poprzednich zajęciach?

Marigold kompletnie zapomniała o następnym wykładzie, ale na szczęście w porę się ogarnęła. Już myślała, że nie zdąży, nawet poprzednia praca domowa była dość łatwa do zrealizowania co ją bardzo ucieszyło. Gdy rudowłosa weszła do sali wykładowej zauważyła, że jest dość mało. O! Przyszedł nawet Ambroge. Przypomniało się jej, że obiecywał jej pozowanie, ciekawe kiedy to zrealizuje, będzie musiała mu sowę wysłać i umówić się na spotkanie. Znalazła miejsce naprzeciwko Ambroge i uśmiechnęła się do niego. Jeżeli on będzie chodził na te zajęcia to ona w takim razie też, ach.Dziwne, że nie przyszedł nawet sam nauczyciel, który powinien być znacznie wcześniej od studentów.
- Dziwne, że nie ma profesora - mruknęła do siebie, a potem z nadzieją w oczach spojrzała na Ambroge - Jak ja Cię dawno nie widziałam! - krzyknęła - Gdzieś ty się podziewał? Od tamtego spotkania nawet mi łaskawie sowy nie wysłałeś.

Chłodny powiew wiatru wkroczył natychmiast do sali przez okno. Chwilę po nim, przez okno wleciała sowa, śnieżny puchacz z listem trzymanym w dziobie. Upuścił kartkę na blat biurka i spojrzał wymownie na uczniów zebranych w klasie. Po czym strzepnął skrzydłami i wyleciał przez okno. List natomiast był następującej treści:

Wybaczcie zamieszanie ale stwierdziłem że zamiast siedzieć w zimnej i dość przygnębiającej klasie powinniśmy dziesiejsze zajęcia spędzić na powietrzu. Zapraszam wszystkich na brzeg jeziora.

. Mam nadzieję że nie zapomnieliście o różdżkach??

prof. Price