Jeden z nielicznych, większych lasów na Malediwach. To tutaj właśnie można spotkać żyjące na wyspie stworzenia, które są rzadko spotykane. Las jest jednym z miejsc, w których można odpocząć albo uciec przed słońcem. Kilka wydeptanych ścieżek prowadzi w różne strony. Niektóre donikąd, inne natomiast pozwalają wyjść na drugą stronę Malediwów. Las jest na terenach zaradnych, więc trzeba uważać, gdzie się chodzi. Jak głosi jedna z legend, miejsce przy jednym z najpotężniejszych drzew uznawane jest za wyklęte. Nikt nie potrafi do końca wyjaśnić dlaczego. Tyle ilu rodowitych mieszkańców Malediwów, tyle różnych historii, otaczających owo miejsce. Jedni uważają, że to tutaj był niegdyś cmentarz, na którym pochowano najgorszych ludzi, a inni, że to tutaj miała miejsce niezwykła walka, podczas której piorun spadł z nieba, a duchy osób, które poległy w wojnie, toczonej w owym czasie. Każda jest o tyle zgodna, że mówi o wilku wyłaniającym się podczas pełni z ciemności. Powiadają, że zrodziła go nienawiść, a wychowała śmierć.
Rudowłosa znudzona czekaniem na współlokatora wyszła z domku. W podręcznej torbie ukryła blok i ołówki, w celu ukrycia się w lesie i naszkicowania kilku tutejszych zwierząt. Nerwowo rozglądając się na boki wlazła niezdarnie do lasu, denerwując się na siebie za zły wybór butów. Japonki... co mi strzeliło do głowy? Te gałązki... Spojrzała ostatni raz za siebie i uspokojona, nikogo nie dostrzegając, usiadła po turecku. Czekając bez ruchu wsłuchiwała się w leśne odgłosy, starając się oddychać jak najciszej, aby nie spłoszyć zwierząt. Drgnęła lekko, kiedy usłyszała odgłos przedzierania się przez zarośla, ale szybko schowała przybory do torby. Nie chciała przecież, żeby ktoś się dowiedział. Swoich rysunków broniła jak lwica. Nikt się nie dowie, a jeśli nawet, to nikomu nie powie. Licząc, że nie zauważy rudowłosej (o tak, włosy tak bardzo wyróżniały się pośród zieleni) czekała aż ten ktoś przejdzie obok.
Mark, już z odnowioną, w pełni sprawną nogą, postanowił zapuścić się w las. Jeszcze w nim nie był. Przyszedł tu także z tego powodu, że mógł się uchronić przed wyjątkowym upałem, panującym na Malediwach. Jeszcze z kufrem w dłoni zaczął przedzierać się przez kolejne zarośla, gdy zboczył ze ścieżki. Nie chciało mu się zanosić go do domu, ponieważ czuł wielką pokusę zwiedzania tych pięknych wysp. Zachwyciła go różnorodność drzew, i zwierząt. Starał się ich nie płoszyć, ponieważ rzadko miał okazję takie oglądać. Przed sobą ujrzał rozwidlenie ścieżki, skręcił w lewo. Ku swojemu zdziwieniu ujrzał tam siedzącą pod drzewem znajmomą mu już Gryfonkę. -O, cześć - Powiedział do niej.
Łaziła bez celu po wyspie i ingnorowała zdziwione spojrzenia uczniów. No tak, pewnie widza ją pierwszy raz w życiu. Jej rodzice chyba zwariowali. Postanowili przeieść się do Anglii i przepisali ją z Beauxbatons do Hogwartu. Niby miała zacząć naukę w tej szkole od września, ale rodzice wysłali ją teraz na ten obóz na Malediwach, żeby "zapoznała się z przyszłymi kolegami i kolezankami". Jasne. Ale ona czuła się wśród nich nieswojo. Wszyscy się znali, a ona była "tą nową i obcą". Źle się z tym czuła. Teraz postanowiła odwiedzić las. Ze swoimi eleganckimi, drogimi ubraniami pożegnała się już dawno. Teraz założyła T-shirt, szorty i skórzane sandały. Nagle zobaczyła dwie osoby, pewnie z Hogwartu. W pierwszej chwili speszona schowała się za drzewami i chciała odejść, ale postanowiła, że czas spełnić prośby rodzicieli. Wyszła z zarośli tak, aby ją widzieli. - Dzień dobry - przywitała się uprzejmie z lekkim francuskim akcentem.
- Cześć - przywitała się z Markiem, ze szczerym uśmiechem. Wiedział o jej "tajemnicy", co nie przeszkadzało jej w naszkicowaniu kilku zwierzątek. Spojrzała na niego i zadowolona, że w końcu ktoś się do niej odezwał, powiedziała szeptem: - Usiądź. Tylko bez ruchu i jak najciszej, nie chcę spłoszyć zwierząt - dodała i wyjęła z torby swoje skarby. Znieruchomiała i obserwowała dokładnie otoczenie, nie pomijając żadnych dziur między zaroślami. Nagle drgnęła lekko słysząc głos jakiejś nieznajomej dziewczyny. Natychmiastowo schowała kartki do torby i wstała, przywołując na twarz uśmiech. - Cześć - powiedziała do nieznajomej. - Audrey Primrose - powiedziała podając jej rękę. - Nigdy cię nie widziałam w Hogwarcie - dodała unosząc brew.
Mark uśmiechnął się, i wykonał jej polecenia, aby nie spłoszyć zwierząt. Gdy zobaczył jej szkice, to na początku pomyślał, że nie należą do niej. Jej rysunki wyglądały bardzo realistycznie. Przyglądał się, jej różnorodnym szkicom, gdy tu nagle usłyszał głos jakiejś dziewczyny, spojrzał na nią, i powiedział: -Cześć. - Uśmiechnął się szeroko, i po chwili zauważył, że szkiców już nie ma. Gdy rysuje, ludzi boi się jak ognia... - Pomyślał, i uśmiechnął się w duchu. Przyjrzał się bliżej dziewczynie. Nigdy jej nie widział.
Uścisnęła rękę Audrey z nieco niepewnym uśmiechem. - Miło mi. Jestem Alisa - nigdy nie podawała swojego nazwiska. Być może dlatego, że pochodzi z bogatej rodziny, którą wiele osób zna, ale nigdy nie lubiła się tym chwalić. Chociaż w Beauxbatons było wiele takich osób. - Cóż, nie widziałaś mnie, ponieważ naukę w Hogwarcie zacznę od września. Wcześniej uczyłam się w Beauxbatons - wyrecytowała. Lubiła swoją starą szkołę. Ba, nawet uwielbiała. Miała wielu przyjaciół, a rodzice musieli wszystko zepsuć... Przecież zostały jej jeszcze tylko dwa lata nauki, mogłaby tam zostać. Miała jednak nadzieję, że może w Hogwarcie troche się zmieni. Że nie będzie już taka zasadnicza. Sama nie wiedziała, czemu chce to zmieniać, w Beauxbatons ta cecha była bardzo pożądana...
- Beauxbatons? Jak tam jest? - zainteresowała się. Cała rodzina rudowłosej uczyła się w Hogwarcie, co było spowodowane mieszkaniem w jednym pałacyku. Nigdy nie miała okazji porozmawiać z kimś, ko uczył się w innej szkole. Kilka kuzynek chodziło do Beauxbatons, ich rodzicie wynieśli się do Francji, a sama Audrey miała z nimi niezbyt dobre stosunki. Musiała jednak przyznać, że niezbyt jej na tym zależało, były zarozumiałe i zakochane w sobie i swojej urodzie. Zawsze najlepsze, najpiękniejsze i wyniosłe. Nie chciała jednak kojarzyć dziewczyny z kuzynkami. Szkoła może i miała wpływ na charakter, ale jednak... ludzi nie ocenia się po pozorach. Ani po tym do jakiej szkoły chodzą.
Mark nie odzyawł się, tylko śledził wzrokiem ciekawy dialog. Jeszcze nigdy nie znał nikogo kto by chodził do Beauxbatons. Słyszał że do tej szkoły chodzą same szlachetne osoby. Rozejrzał się do około, upewniając się że nikt nie idzie. -Pewnie teraz nie masz przyjaciół, na pewno jest ci trudno. Nie martw się, niedłgo znajdziesz przyjaciół. A może już znalazłaś. - Powiedział Mark z uśmiechem.
Uśmiechnęła się, przypominjąc sobie pięć lat spędzonych we Francji. - Cóż, większość osób uczących się tam pochodzi z bogatych, szlachetnych rodzin... Niektórzy są strasznie zarozumiali, ale z wieloma da się wytrzymać. Wszyscy przestrzegają zasad, są dobrze wychowani (a przynajmniej tak twierdzą)... - wyjaśniła. Zarozumiałych ludzi omijała szerokim łukiem, ale kiedy ktoś już do niej zagadał, była miła. Jak zawsze. Słyszała o paru osobach, którym nie odpowiadała atmosfera panująca w tej szkole i przenieśli się do Hogwartu. Miała nadzieję, że spotka kogoś takiego... Spojrzała na Marka. - Tak. Wszyscy zostali we Francji - uśmiechnęła się smutno - A wy jesteście właściwie pierwszymi osobami, z którymi rozmawiam...
- No cóż, w Hogwarcie też są tacy ludzie. To chyba nieodłączna część świata - uśmiechnęła się. - Mam nadzieję, że ci się u nas spodoba. Bardzo chętnie cię oprowadzę, jak będziemy w szkole. A tak w ogóle... który rocznik? - zapytała kończąc swój wywód. Spojrzała na dziewczynę uważnie i uśmiechnęła się do siebie w myśli. Pewnie będą się za tobą uganiać.
- Dziękuję, z przyjemnością skorzystam z twojej propozycji - uśmiechnęła się uprzejmie. Pamiętała, jak trudno było jej w pierwszych dniach w Beauxbatons. A teraz, kiedy jest już przyzwyczajona do tamtejszych pomieszczeń, uczniów, nauczycieli... Ech, pewnie będzie jeszcze gorzej. To tylko dwa lata... przypomniała sobie słowa swojej najlepszej przyjaciółki, Dominique. Obiecała jej, że jak skończy Hogwart, to wróci do Francji... - Skończyłam piątą klasę w Beauxbatons - dopiero teraz odpowiedziała na pytanie - Więc we wrześniu pójdę do szóstej. Miała nadzieję, że dziewczyna jest z tego samego rocznika. Dobrze byłoby mieć kogoś znajomego...
- Wspaniale - ucieszyła się szczerze. - Też idę do szóstej klasy, jestem w Gryffindorze. Grasz na czymś? - zmieniła nagle temat, co miała w zwyczaju. Oczywiście zadała standardowe pytanie. Wszyscy jej znajomi słyszeli to z jej ust. To chyba takie przyzwyczajenie. Nie mogła sobie uwierzyć, że znów wyrwało się z jej ust.
Alisa też się ucieszyła. Miło bedzie mieć kogoś znajomego w tej samej klasie. Pewnie będą razem chodziły na jakieś lekcje, czy coś. Po chwili jednak Audrey powiedziała, z jakiego jest domu. Ech, ona była w innym. No cóż, trudno... - Też się cieszę. Ja jestem w Ravenclawie - już chciała powiedzieć coś jeszcze, ale ugryzła się w język - Nie, nie gram na niczym. A ty? Uznała, że skoro Audrey o to pyta, to może ona na czymś gra? Jeśli chodzi o Alisę, to zupełnie nie miała talentu do wszelkich instrumentów. Kiedyś Dominique próbowała ją uczyć, ale szło jej tak fatalnie, że zrezygnowała. Caszem lubi trochę pośpiewać, ale nigdy nie robi tego przy innych ludziach.
- Em, na skrzypcach - powiedziała krótko, nie chciała nic dodawać. To wystarczyło, wszyscy wiedzieli. Nie lubiła się rozgadywać na ten temat. - Ravenclaw, no cóż, musisz być mądra, skoro tam trafiłaś - rzekła wzruszając ramionami. - Próbowałaś się uczyć na czymś grać? - zapytała z braku lepszych pytań.
Wzruszyła ramionami. Rzeczywiście, w Beauxbatons była jedną z lepszych uczennic, ale czy była aż tak mądra? Hmm... To się okaże. Spojrzała przelotnie na Marka, który od pewnego czasu się nie odzywał, ale zaraz przeniosła wzrok na Audrey. - No tak. Moja najlepsza przyjaciółka próbowała mnie trochę uczyć gry na gitarze, ale szło mi tak fatalnie, że obie zrezygnowałyśmy - wyznała. Uśmiechnęła się, powracając do tamtych wspomnień. Ech, tak tęskniła za Dominique. Była pewna, że za dwa lata zamieszka we Francji. Nie ważne, co powiedzą jej rodzice.
Zaśmiała się serdecznie słysząc słowa dziewczyny. Jednak kiedy wspomniała o przyjaciółce na jej twarz wstąpił dziwny cień, który nie każdy by zauważył. Audrey potrafiła to dostrzec, jednak kosztem takiej spostrzegawczości była nieumiejętność krycia własnych emocji i odczuć, nagłe reakcje i wybuchy. Spojrzała na nią ze współczuciem. - Pewnie za nią tęsknisz... To musi być okropne. Zostawić wszystko i wszystkich i wynieść się gdzieś, gdzie nie znasz nikogo. Twoja przyjaciółka też musi to przeżywać. Nie wiedziała po co to mówi. Alisa to wiedziała, te słowa nie były potrzebne. Zielonooka była pewna, że czuje to, co przed chwilą usłyszała z jej ust.
Zamyśliła się na chwilę. - Tak, rzeczywiście. Masz rację, ale... Jej jest łatwiej. Tęskni za mną, ale ona została w starej szkole, dalej ma naszych wspólnych znajomych... - westchnęła. Teraz powiedziała to, co jej tak naprawdę leżało na sercu. Zazdrościła Dominique tego, że dla niej właściwie nic się nie zmieniło. Owszem, miała o jedną przyjaciółkę mniej, ale poza tym... Ta sama szkoła, nauczyciele... - Obiecałam jej, że za dwa lata wrócę do Francji i tam zamieszkam. Nieważne, co powiedzą na to moi rodzice - dodała jeszcze. Był to właściwie pierwszy moment, kiedy buntowała się przeciwko nim... Owszem, jej rodzina była podzielona między Francję i Anglię, ale wszyscy zostawali w tym samym kraju. Tylko jej rodzice musieli wpaść na tak głupi pomysł.
- Wiesz... myślę, że to dosyć pochopna decyzja - zaczęła nieśmiało. - Rozumiem, że kochasz Francję, swoją szkołę, znajomych i przyjaciół. Ale dwa lata to bardzo dużo. Wszystko może się zmienić. Hogwart jest pełen przyjaznych ludzi, jeśli tylko do nich zagadasz. A tam... nie będzie cię długo. Przez ten czas więzy między wami mogą się osłabić, nawet listy nie oddadzą tego, co było. Oczywiście mogę się mylić - dodała szybko, siadając przy drzewie. - Ale jednak... zobaczysz za dwa lata. Za sobą masz już sumy, przed sobą owutemy. Często wczuwała się w problemy innych, a ten mogła zrozumieć, mimo tego, że nie była w takiej sytuacji. Starała się wytłumaczyć swój punkt widzenia.
Zaczęła się zastanawiać nad słowami Audrey. Może ona miała rację? Mimo, że tamta usiadła pod drzewem, Alisa wciąż stała w tym samym miejscu i wydawała się głęboko zamyślona. Wreszcie się otrząsnęła i zrobiła to samo. Nadal jednak milczała. Obie milczały. - Możesz mieć rację... - zaczęła w końcu - Może powinnam to jeszcze przemysleć... Bała się tylko reakcji Dominique. W końcu obiecała jej to. Ale prawdziwa przyjaciółka powinna przecież zrozumieć. Zresztą moga odwiedzać się w wakacje, a po skończeniu szkoły nawet częściej. - Dzięki za radę - uśmiechnęła się lekko - Zobaczę, jak to wszystko się potoczy... W końcu jeszcze nie widziała Hogwartu. Słyszała tylko o nim z opowiadań krewnych. Może... Może nie będzie aż tak źle, jak jej się w pierwszej chwili wydawało?
- Nie ma za co, mam nadzieję, że jakoś się przyda - odwzajemniła uśmiech. - Trzeba czekać, nic więcej - dodała. - A Hogwart jest wspaniały. Nie martw się, spodoba ci się. Może nie jest tam tak... eee... nie wiem jak jest w Beauxbatons, strzelam... dostojnie... ale ten zamek jest wielki, skrywa wiele tajemnic. Ach, jest też Zakazany Las, tam to dopiero... Lepiej nie zapuszczać się wgłąb, jeśli nie zna się drogi. Jest tam taka mała polanka, biega tam dużo zwierząt, które... cholera, przepraszam. Rozgadałam się - uśmiechnęła się zmieszana. Mało brakowało. Zerknęła krótko na torbę wypełnioną szkicami.
Przypomniała sobie te strzępy rozmów, w których krewni opowiadali jej o Hogwarcie. Jej matka też się tam uczyła... - Cóż, mniej więcej wiem, jak tam jest... Wielu moich krewnych się tam uczyło... Na przykład moja matka. Co nieco mi opowiedzieli. Wiedziała jednak, że to nie to samo, co zobaczyć to wszystko na własne oczy. Troche się tego bała. Że się zgubi, że sobie nie poradzi... Nie lubiła zmian. Dlatego rodzice wysłali ją na Malediwy wraz z innymi uczniami. Żeby poznała jak najwięcej osób i miała kogo poprosić o pomoc. Żeby nie nie czuła się obco. Ale co z tego, skoro czuje się obco teraz i tutaj?
- Nie wyglądasz na zadowoloną - stwierdziła szczerze i krótko. Spojrzała uważnie na Alisę. Nie miała pojęcia, jak zapewnić ją, że będzie dobrze, że jest tu krótko. Nie miała pojęcia, bo w gruncie rzeczy sama też czuła się nieswojo. Przyzwyczajona do otaczających ją przyjaciół nie potrafiła poradzić sobie z samotnością, która dopadała ją kiedy tylko mogła. W każdej pustej chwili.
- Nie, wszystko w porządku - zapewniła ją - Po prostu... Nie lubię zmian. Na potwierdzenie swoich słow uśmiechnęła się lekko. Nie potrafiła się przyznać do tego, że po prostu się boi, ale to, co powiedziała, również było szczerą prawdą. Próbowała namawiać rodziców, żeby zamieszkali w Anglii, ale aby jej pozwolili uczyć się w Beauxbatons jeszcze przez te dwa lata, ale oni pozostali nieugięci. Alisa tego nie rozumiała. Przecież i tak cały rok szkolny spędzała w szkole, więc co to za różnica? Ok, zrozumiałaby, gdyby chodziło o drugi koniec świata, ale to przecież nie tak daleko!
- Przyzwyczaisz się - powtórzyła. - Wszystko będzie dobrze. Niektórzy mogliby ci nawet powiedzieć, że dwa lata w Hogwarcie to za mało - skrzywiła się. - I ja im przyznam rację. Ten zamek ma w sobie coś takiego, że... ciężko stamtąd odejść. Po prostu się przywiązujesz - zakończyła zgrabnie. Zamyśliła się. Przypomniała sobie Pokój Życzeń, boisko do quidditcha, polanę w lesie, pokój wspólny w wieży Gryffindoru... za dwa lata będzie opuszczać to wszystko. A jeszcze wiele pozostało do odkrycia, tak wiele wszystkiego, co tylko czekało, aż ktoś przyjdzie.
Właśnie znów miała zacząć rozmyslac o starej szkole, ale odgoniła te myśli. Po co ma się zadręczać? Skupiła się na tym, co słyszała o Hogwarcie. Całej jej rodzinie, która się tam uczyła, bardzo się tam podobało. Odkąd dowiedzieli się, że zmienia szkołę, ciągle jej o nim opowiadali. Co prawda miała jakieś tam wyobrażenia, ale wolała to wszystko zobaczyć na własne oczy. Bała się, że naprawdę polubi Hogwart, a za dwa lata będzie musiała go opuścić... Ech, to wszysko było takie skomplikowane i nijak nie poprawiało jej humoru, mimo, że powinna przecież cieszyć się wakacjami w tak pięknym miejscu. - Na pewno się przyzwyczaję... - uśmiechnęła się - Zawsze jest ciężko odejść z miejsca, w którym spędzało się tyle czasu przez tyle lat. Więc może jej będzie łatwiej? Przecież inni byli w Hogwarcie siedem lat, a ona będzie tylko dwa...
:: 
