Statek wraz z uczestnikami Hogwarckich wakacji dobił do brzegu. W całej podróży jednak nie towarzyszył dyrektor szkoły. Jedynie zapewnił uczniów, iż oddaje ich w dobre ręce i oznajmił, że na wyspie pojawi się dopiero po paru dniach. Podczas podróży statkiem wśród dorosłych było więc jedynie nieliczne grono pedagogiczne i załoga. Na statek zostały rzucone specjalne zaklęcia, dzięki czemu, podróż z Anglii trwała zaledwie trzy godziny. Statek przepływając przez ocean, pędził z wielką prędkością. Kiedy wreszcie znaleźli się na brzegu malediwskiej wyspy, tuż przy przystani, na lądzie czekali już na nich tubylcy. Po opuszczeniu zamkniętych kajut, od razu było można wyczuć różnicę temperatury. Miała ona ponad trzydzieści stopni, a powietrze było bardzo wilgotne. Delikatny wiaterek jedynie minimalnie ochładzał. Kiedy uczniowie wraz z nauczycielami zaczęli schodzić po schodkach na brzeg, w ich kierunku od razu podbiegła około czterdziestoletnia, ciemnoskóra kobieta. Miała ona krótkie włosy i była dość pulchną osobą, na dodatek ubraną bardzo kolorowo. Energicznie wymachując rękoma, mówiła do nich łamaną angielszczyzną.
- Witajcie na Malediwach, witajcie serdecznie - zwracała się z uśmiechem, jej Angielski akcent pozostawiał wiele do życzenia. Z dalszej części przystani machali w ich kierunku młodo wyglądający tubylcy. Jedna z nauczycielek zaczęła rozmowę z kobietą, chcąc dowiedzieć się czegoś na temat zakwaterowania... dyrektor zostawił ich bez większych wskazówek. Kobieta energicznie klasnęła w ręce, jakby przypominając sobie o najważniejszym, po czym z kieszeni swojej obszernej, kwiecistej spódnicy wyciągnęła pomięty pergamin.
- Wasz dyrektor przesłał mi listę co do rozmieszczenia was w pokojach, jednak tutaj wszystko zawsze się pogubi - rzekła kręcąc głową ze zmartwieniem, jednocześnie otwierając trzymany pergamin. - Ale nie musicie się martwić, rozdzieliłam was wedle przeczucia. A proszę mi wierzyć, ja zawsze potrafię coś dobrze przewidzieć. Kiedy zbliżał się sztorm, ten największy... - tu przerwała swoją wypowiedź, słysząc za plecami ciche kaszlnięcie.
- Ach tak, więc tu mam listę waszych nazwisk dobranych parami do pokoi - rzekła udając, jakby wcale przed chwilą się nie zagadała. Krzywym palcem przesunęła po liście. Czytając poszczególne nazwiska, wręczała tym osobom kluczyki do pokoi. [Spis, kto z kim ma pokój znajduje się w Domkach, gdzie są już założone tematy.] Nikt jednak jeszcze nie wiedział kto także ma kluczyk do tego samego pokoju. Jedna z nauczycielek spojrzała na kartkę trzymaną przez właścicielkę, wzrokiem przebiegając po liście nazwisk. Westchnęła cicho, widząc, jak uczniowie zostali dobrani. Cóż kobieta zapewne było nieomylna, jednak w większości raczej adekwatnie tego, jak nie powinna przydzielać. Nauczycielka spojrzała na wędrujących w stronę domków, uczniów, będąc przygotowaną na późniejsze pytania, w głowie miała już gotową odpowiedz "Nie ma mowy o zmianie".

Pierwszy raz miała płynąć statkiem. Miała nadzieję, że chociaż nie ma choroby morskiej, bo to z pewnością nie umiliłoby jej podróży. Na szczęście okazało się, że jej to nie grozi, więc całą drogę spędziła przy barierce, patrząc na bezkresny ocean.
Kiedy się zatrzymali, oderwała wzrok od wody, po czym spojrzała na wyspę. Zachwyciła się pięknym widokiem, a jakże. Cieszyła się, że pojechała, a nie została w domu, gdzie z pewnością byłoby nudno.
Stanęła na wyspie, idąc razem z innymi uczniami. Wysłuchała, co kobieta z dziwnym, angielskim akcentem miała do powiedzenia, odebrała swój kluczyk i skierowała się w kierunku domku.

Przez całą podroż stałem na dzióbie statku obserwując wszystko co się dzieje wokuł mimo że nie było na co patrzeć i z pewnością mógłbym sobie znaleźć inne zajęcie być może ciekawsze to jednak wolałem zacząć swoją "Prace" od początku do końca zostałem przydzielony do ochrony uczniów Hogwartu podczas ich wakacji cóż prawda była taka że nie miałem nic lepszego do roboty a propozycja ich ochrony spadła mi jak gwiazda z nieba nie spodziewałem się niczego nadzwyczajnego i szczerze wątpiłem by miało się cokolwiek wydarzyć podczas owych wakacji ale wolałem się nudzić tutaj niż nudzić się w ministerstwie kiedy dotarliśmy do brzegu wyszedłem z pokładu jako ostatni z daleka przysłuchując się tubylce po czym biorąc swój kluczyk i bez słowa odchodząc jeżeli ktoś chciał z zemną porozmawiać to z pewnością będzie miał na to czas puźniej

Używaj kropek i przecinków!

Mark oglądał z zachwytem morze. Wyobrażał sobie to wiele razy, lecz nigdy nie pomyśłał by o czymś podobnym. Co chwile można było usłyszeć szum fal. Raz to mniejszych, raz to większych. Dużo czasu spędził stojąc przy brzegu statku, i oglądając morze. Ku jego uldze nie miał choroby morskiej. Gdy ujrzeli już Malediwy, i dobili do brzegu, wysiadł, i tak jak większość uczniów, słuchał starszej kobiety z dziwnym akcentem. Gdy skończyła, wziął od niej kluczyk i udał się do domku.

Rudowłosa zmarszczyła nos wysiadając ze statku, co było spowodowane "zapachami przystani". Rozejrzała się dookoła obserwując wszystkich, spoglądając na małe zamieszanie. Niektórzy obserwowali wszystko z zachwytem, inni byli raczej obojętni, a ona sama po prostu patrzyła. Była już na takich plażach, ale miała nadzieję, że tym razem będzie się bawiła jeszcze lepiej. Słuchała uważnie kobiety, a kiedy dostała kluczyk ruszyła, ciągnąc za sobą wypchaną walizkę, w stronę domku. Kluczyk mówił, że jest on numerem siódmym.

Malediwy. Sama nazwa była zachęcająca. Czy może być coś lepszego od wakacji na tropikalnej wyspie? Chyba nie.
Przez cały rejs Vera wpatrywała się w wodę. Nie miała nic do roboty, już nie mogła się doczekać, kiedy dopłyną. Na szczęście nie miała żadnej choroby morskiej. Gdy już na horyzoncie pojawiła się ta wyspa, dziewczyna ucieszyła się bardzo. Jednak na jej twarzy nie było widać nic, co by o tym świadczyło.
W końcu wraz z innymi wysiadła i wysłuchała słowa kobiety. Po otrzymaniu kluczyka ruszyła w poszukiwaniu domku z numerem trzy.

Zmierzwił włosy wychodząc ze statku, powiew chłodnego powietrza rozbudził go. Był zaspany bo przez większość podróży spał i nie było z niego żadnego pożytku. Kiedy zobaczył śmieszną kobietę, która oznajmiła mu, że wedle uznania rozdzieliła ich w pokojach prychnął na znak, że nie do końca mu się to podoba. Wziął od kobiety kluczyk do domku i udał się w odpowiednim kierunku. Musi odespać podróż była męcząca, a zanim wyjdzie z domku chce się upewnić, że nie będzie marudził iż jest niewyspany.

Selena, mała i ruda pierwszoklasistka nie pierwszy raz płynęła statkiem. Już była przyzwyczajona do pływania statkiem, łódką a nawet motorówką. Wysiadając z łodzi poczuła zapach morza i wyspy. Po trzy godzinnej wyprawie na wyspę, lekko rozbolała ją głowa. Na szczęście, nie ma choroby morskiej. Rozejrzała się po wyspie i zauważyła parę znajomych osób. Uśmiecha się na widok Rose, która jak zawsze jest pomocna. Wzrokiem wyszukuje Cassie i Prince. Nigdzie nie może ich znaleźć, więc idzie w stronę najwyższej palmy. Siada pod palmą i wyciąga z torby rzeczy. Różdżkę, książkę, zdjęcie rodzinne, kolejną książkę i Baśnie barda Beedle'a. Słysząc huk z góry podnosi głowę, wyciąga różdżkę i mówi.- Wingardium Leviosa! - Kokos rzucony przez małpę zostaje unoszony i zamiast na głowie rudowłosej, wylądował na piasku niedaleko Seleny. Selena schowała książki i zdjęcie, ale różdżkę schowała na wszelki wypadek schowała do kieszeni. Wstała i poszła w stronę domków.

Ziewnęła sennie i zeszła ze statku. Nie pierwszy raz płynęła takim wycieczkowcem jednak podróż jej się podobała. Miała tak dobry humor, że nawet kobieta mówiąca z dziwnym angielskim akcentem nie doczekała się żadnego sarkastycznego komentarza co do jej staromodnej pstrokatej spódnicy. Na jej twarz wpełzną drwiący uśmiech i z nadzieją, że nie będzie mieszkała przez dwa tygodnie z jakimś puchoniastym szamanem Woo Do, ruszyła w stronę domków.

Nieco zaspana zeszła ze statku. Jezior miała już serdecznie dość, ale ocean był zdecydowanie przyjemny. Wakacje zapowiadały się świetnie. Związała czarne włosy, by nie było jej za gorąco.
Wysłuchała dziwacznej kobiety i wzięła klucz do domku. Pozostawało jej nic innego, jak znaleźć swoje mieszkanko i nieco zwiedzić okolicę.

Zmęczona schodzi ze statku. Rozgląda się wokół. Idzie powoli w kierunku domku numer osiem.

Upomnienie 1/5 - czwarty punkt regulaminu ogólnego

Sydney patrzyła na morze. Często jej się zdarzało pływać statkiem, ale nigdy nie była jeszcze na Malediwach. Rozglądała sie po całym statku szukając znajomych. Jendak nikogo nie zauważyła. Zeszła ze statku i wysłuchała tego o czym mówiła kobieta. Była ciekawa z kim będzie w pokoju. Jakos nie będzie jej przeszkadzał wybór. Da radę, a nikt jej wakacji nie zepsuje. Ruszyła w kierunku domków.

Jak weszła na statek to zaczęła oglądać morze. Ona pierwszy raz płynie na statku, więc jest bardziej zaciekawiona morzem. Potem zeszła ze statku i zaczęła wysłuchiwać kobiety. Jak skończyła już mówić, to poszła do swego domku.

Kiedy wyszła z domku, poszła przed siebie. Nie miała konkretnego celu. Po prostu miała dość siedzenia w jednym miejscu, a z chęcią spotkałaby kogoś znajomego. Jeden ze statków właśnie odpływał. Sama chciałaby wybrać się na taki rejs po oceanie. To na pewno byłoby przyjemne.

Bell spacerowała sobie po wyspie aż w końcu postanowiła pójść w miejsce, które jako pierwsze tutaj zobaczyła. Przystań. Co prawda już tam była, ale przecież zdarzyła tylko przez nią przejść. Wtedy nie było mowy o żadnym zwiedzaniu i zaglądaniu do najciekawszych zakątków... Już z daleka zobaczyła jakąś postać. Roś, uznała gdy była na tyle blisko, że mogła ją rozpoznać.
Na palcach podeszła do Puchonki, tak, żeby tak jej nie usłyszała. Zakryła jej oczy i nie pozwoliła się odwrócić.
- Zgadnij kto to - powiedziała szeptem. Dzięki temu jej głos był inny niż zazwyczaj i Rose trudniej powinno być ją rozpoznać.

Stała, wpatrzona w ocean. Żałowała, ze tam, gdzie mieszka, ma tak daleko do wody. Gdyby tylko mogła, to spędzałaby tam całe dnie, przyglądając się wschodzącemu lub zachodzącemu słońcu. Z pewnością byłby to niezapomniany widok, a możliwość spoglądania na wędrówkę słońca codziennie, niezwykle przyjemne. Już planowała usiąść i zamoczyć nogi w wodzie, kiedy "coś" jej to uniemożliwiło. Drgnęła niespokojnie. Cóż, nie codziennie zostaje się tak potraktowanym. Zmarszczyła czoło.
- Bell? - spytała niepewnie. Tylko ona była zdolna, aby tak się zachowywać.

- Nie wiesz! Podglądałaś - powiedziała, niby to obrażona i zabrała ręce. Stanęła obok Roś i spojrzała na nią. - Dawno się nie widziałyśmy, no nie?
Usiadła na pomoście, tak, jak to chciała zrobić Puchonka i zaczęła machać nogami, mimo, że miała wrażenie, że japonki które miała na stopach zaraz wylądują w wodzie i będzie musiała po nie skakać.
- Ej, co ty na to, żeby trochę poodkrywać co kryją te łódki, żaglówki...? - wskazała głową stojące przy pomoście wymienione przez nią środki transportu. Miała nadzieję, że nie wszystkie są zamknięte i mogłyby do nich zajrzeć.

Uśmiechnęła się delikatnie. Może z ulgi?
- Tylko ty masz tak szalone pomysły - odparła. - Czy uważasz, że ktoś inny kazałby mi zgadywać, kim jest? - zapytała.
Kiedy została puszczona, opadła na ziemię i zanurzyła nogi w chłodnej wodzie, uprzednio zdejmując buty. Nie chciała przecież ich zgubić. Należały do jej ulubionych, z którymi nigdy, no, prawie nigdy, się nie rozstawała.
- Nie chlap! - mruknęła, kiedy jej ubranie było lekko zmoczone. - Jeszcze zrobię ci na złość i wrzucę do wody. Mam nadzieję, że umiesz pływać?
Odchyliła się do tyłu, podpierając rękoma.
- Fakt. Ostatnio widział cię, jak byłyśmy z Larsem i, na nieszczęście, przyłapał nas Mop - roześmiała się, przypominając owe, dziwne zdarzenie. Jak dobrze, że Lars się nie odzywał, bo byłoby o wiele więcej tłumaczenia.
- A nie sądzisz, że są tam same ryby...? - Popatrzyła z niechęcią na łódki. - Jeszcze będziemy śmierdziały - skrzywiła się.

- Bez przesady, to nie jest jakieś takie szalone, żebym tylko ja to robiła - pokiwała mądrze głową. Nigdy jeszcze ie spotkała się z opinią, że taki gest jest jej znakiem rozpoznawczym. Ale cóż... człowiek uczy się przez całe życie, nawet, jeśli to jest coś o samym sobie.
- Dlaczego? - Chlapnęła jeszcze jeden raz, ale wyjątkowo mocno i przestała machać nogami. - Nie będę miała ci za złe, jest tak gorąco, że z przyjemnością znajdę się w wodzie w każdej chwili. - Mimo to wstała i oddaliła się od krawędzi pomostu.
- Niee... zresztą, miałam na myśli też, hmm... katamarany? Płynęłaś nim kiedyś?

- Spośród moich znajomych, raczej tak - odparła. Jakoś w ciągu tych pięciu lat nikt nie zasłaniał mi oczu - powiedziała po chwili namysłu. Nic sobie nie przypominała.
- Ej! - jęknęła, zasłaniając twarz. Może i lubiła pływać, ale nie lubiła być chlapana zimną wodą.
Niechętnie wstała, wynurzając nogi z przyjemnie chłodnej, oceanicznej wody. Rozejrzała się, dostrzegając katamarany, o których mówiła Bell.
- Nie, nigdy nie pływałam po oceanie. Moi rodzice wolą wylegiwać się na plaży - westchnęła.

- W takim razie czas przestać być zależnym od rodziców - uśmiechnęła się tajemniczo i pociągnęła Roś za rękę w stronę sporych rozmiarów katamaranów. Te nie były takie malutkie, dla dwóch osób. Specjalnie przystosowane dla turystów miał nawet barek i schodki na końcu "kajaków" po których można było wygodnie wejść do środka.
Bell wprowadziła Puchonkę na pokład. Nie odzywała się w ogóle, bojąc się, że ktoś je zauważy i stąd wygoni. W końcu wchodzenie bez pytania mogło być zabronione...
Dziewczyna udała się na przód katamarana gdzie między "kajakami" zawieszona została mocna siatka. Położyła się na niej na brzuchu i patrzyła na mieniącą się pod spodem taflę wody.

- Ale ja nie jestem za... - nie skończyła, bo już szła za Krukonką. Ostrożnie stawiała kroki i błagała, aby nikt nie zwrócił na nich uwagi. Bo co powiedzą? Przepraszamy, pomyliłyśmy domki z katamaranami? To było przecież śmieszne.
- A ty kiedyś pływałaś? - szepnęła, wchodząc na pokład. Z zaciekawieniem patrzyła w każdy kąt. Musiała przyznać, że było tu dużo miejsca. Ciekawa mogłaby być tu impreza.
Zatrzymała się przy małym barze. Napiłaby się czegoś...
- Chce ci się pić?

- Pływałam.
Przekręciła się na plecy i teraz patrzyła się w niebo pokryte nielicznymi chmurkami. Słońce ale nie chciała się poddawać dlatego zmrużyła oczy.
- No. Znalazłaś tam coś ciekawego? - Uniosła się na rękach i teraz siedziała, przyglądając się poczynaniom Roś. Sama pewnie nie pomyślałaby o czymś tak banalnym jak jakiś napój, szczególnie, że znajdowały się w tak interesującym miejscu. Chociaż, kto wie... może gdy poczułaby się bardziej spragniona?

- Dobrze ci - przyznała. - Teraz to i ja mam ochotę popływać.
Stanęła za ladą, przeglądając zawartość półek. Było trochę ciemno, aczkolwiek nie aż tak, aby nie było kompletnie nic widać. Otworzyła szafkę, wyciągając białe wino. Reszty albo nie znała, aby butelki nie miały opisów.
- Może być? - pomachała ręką z butelką pełną napoju.
Wyjęła dwa kieliszki i napełniła je do połowy.

- Oj, Rosik. Nie po tym ocenia się czy mi dobrze czy nie - zaśmiała się z własnych słów, zauważając, że właściwie nie mają większego sensu. - Stoi się prawie tak samo jak płynie, więc patrz... zapamiętuj... - rozłożyła ręce w geście, jakby chciała objąć cały katamaran.
- Mhm, może - przytaknęła. - Chodź no tu - poklepała miejsce koło siebie chcąc, by Puchonka tam usiadła.