First topic message reminder :

Nie mów mi że ja się nie znam pf. Znam się, tylko inaczej. Patrzę przez swoje cztery oka na świat jak prawie każdy człowiek i w ogóle takie tam. Różnica minimalna. No a poza tym ja go doskonale rozumiem. Myślisz, że nie lubie plotkować jak on? No bo w sumie to nie lubie... Ale na pewno nie pogardzę zalewać ludzi falami hejtu jak to on zazwyczaj miał w zwyczaju. W ogóle wiesz co ja ostatnio znalazłam?! Ha ha haaaa, teraz ci nie powiem, ale może jutro jak będziesz grzeczny.
- Ależ kochanie, wcale się nad tobą nie znęcam. - Stwierdziła oczywiście fakt, jakże inaczej. Ona była dla niego bardzo dobra i takie tam, wiesz jak jest. - Już chcesz wychodzić? Dopiero przyszliśmy. - Uniosła brwi patrząc na niego w udawanym zaskoczeniu i w ogóle. Dopiero co przed chwilką się przywitali, a ten już chciałby się ruchać. No dobra, w ramach prezentu Szarlotka dostała od niego kieliszek, uroczo. Ale to nie oznacza że od razu rzuci mu się w ramiona i będą pod stołem się pieprzyć czy w ogóle gdziekolwiek na tej sali.
Pokiwała główką, całkowicie się z nim oczywiście zgadzając. To, że pasowali do siebie jak mało kto było wiadomo od ich przybycia do szkoły. Takie dwa kundelki w ogóle słitaśne. Jak ten no... Jak sie kurcze ta bajka nazywała o tych psach? OJ WIESZ O CO MI CHODZI
- Vanbergowi kurwa. Naleigh, a komu. - Zirytowana łaskawie oświadczyła mu z kim tam za jego plecami się porozumiewa, oczywiście uważała, że za gwałtownie zareagował i w ogóle wydarł się jej do ucha. Ale jako że było to z czystej zazdrości, która tak na marginesie strasznie się jej podobała, dostał od niej jeszcze jednego całuska. No jak ona się dla niego stara to ja nie wierze. Też to doceń kurwa

Bonawenturę mało obchodziło co się dziej na scenie – mogliby się nawet na niej pozabijać, a jego by to nie obeszło. Po prostu dzieciaki chcą się wyszaleć, to tyle. Nie będzie interweniował dopóki w ruch nie pójdą zaklęcia niewybaczalne, o.
Również podziękował Faith za taniec i stwierdził, że chyba powinien zająć się teraz Mormiją – w końcu to z nią tutaj przyszedł, prawda? Poza tym – chyba będzie potrzebowała jego pomocy... Będąc w takim stanie... No cóż – nawet Dalgaard nie był na tyle złośliwy, żeby zostawić pijaną w sztok kobietę na pastwę losu.
Z lekką irytacją na twarzy podszedł do bibliotekarki. Bez kozery zabrał jej drinka z dłoni, westchnął ciężko i chwycił się za czoło, widząc w jakim Mormija jest stanie.
- No co, Cajger? – warknął bez cienia serdeczności w głosie – Aż tak cię boli, że ośmieliłem zatańczyć z kimś innym?
Nie, nie był uprzejmy. Nawet nie chciał być. Nienawidził pijanych kobiet; traciły wtedy cały ten czar i wszystkie przymioty prawdziwych dam. Zamiast tego stawały się po prostu żałosne – słaniają się na nogach i co tylko.

Ann spojrzała najpierw na Kostkę, a potem na Tima.
-Nie wiem właściwie jak to zrobiłam...
Powiedziała skromnie. Taki impuls? Na pewno, bo Ann nie robiła takich rzeczy. Nigdy... ale raz w życiu udało jej się zrobić coś przekór sobie, ale ku jej uciesze.
Usiadła obok ludzi i zaczęła wpieprzać. To skubnęła kabanoska, to czekoladkę. Raz słodkie, raz słone. Jakby była ciężarną to nie byłoby nic dziwnego, ale nie była. Na pewno nie była. No chyba, że rozmnażamy się przez zapylenie to wtedy sorry nie było tematu, ale nie sądzę.
Tak więc jadła sobie ze spokojem co pod rękę wpadło. Ważne by było jadalne i w miarę szybko zapełniło brzuch, bo ona nie chce być pijana. Przynajmniej nie za szybko...
-Wiecie co? Jak dla mnie nie ma sensu siedzieć tutaj. W szczególności, że nieprzyjaciel tu jest i to nie tylko mój w postaci Yvesa, ale też Corin. Widzę, że za nią też nie przepadacie.
Uśmiechnęła się lekko. Przynajmniej nie była sama.
-A gdzie Jaszczur?
Zapytała rozglądając się. Yvesa nie zauważała już. Miała gdzieś co czuł i co zrobił. Teraz... Bo później będzie pewnie ciągle o nim myślała na przekór swoim życzeniom. Nie mogła znaleźć swojego MxSexy'ego. Gdzie go wcięło?

Mormija cudownie się bawiła ze swoim nowym towarzyszem drinkiem, słuchając koncertu uczniów (4 akordy, darcie mordy), gdy tę wspaniałą imprezę musiał przerwać, nie kto inny, a Bonawentura.
Mormija nie była przecież aż tak pijana - jasne, była w stanie pewnego upojenia, ale do zalania się w trupa jej jeszcze dużo brakowało. Tak właściwie, to kobieta była bardziej wściekła niż upita.
Ale hej, też nie jej wina, ze ktoś doprawił poncz, prawda?
Chwilka bez alkoholu, szklanka wody i Mor będzie znowu świeża i piękna jak skowronek.
- Ojej, a co cię nagle interesuje co mnie boli? - zapytała złośliwie, odwracając od niego wzrok i kierując swoje oczy ku scenie na której szalał zespół. - Niech cię nie interesuje o. Nie umiesz się mną zająć to się nie dziw, ze mam podły humor.
Warknęła na niego, jakby ten co najmniej porwał jej dziecko. Chociaż teraz, bardziej niż złość, widać było co innego - Mormiji było najzwyczajniej w świecie, przykro.
- Możesz chociaż udawać, że się mną zajmujesz, albo cokolwiek, ja jestem na tym balu twoją para, prawda? Mnie się nie ignoruje, Bonawentura, o nie nie nie!
O nie, nie, nie, ten potok słów, mógł się źle skończyć, dlatego Mormija w ostatniej chwili ugryzła się w język. Zarzuciła włosami, a jej duże kolczyki zabłysnęły w świetle.
- Ha, dobrze, mów co chcesz, wbij mi szpilkę, proszę bardzo, pozwalam ci!

Naprawdę było nudno. No już dawno się tak nie wynudziła, a była na wielu imprezach. Wprawdzie w swojej kiecce czuła się nadzwyczaj swobodnie, ale co z tego? Nie widziała jeszcze swojego partnera. Ogarniała ją myśl,że chyba jednak nikogo nie wylosowała. To na jaką Głowę Merlina w ogóle brała w tym udział. Poza tym dobił ją jeszcze fakt, że Ślizgoni wygrali, no ale cóż. Bywa i tak. Przez ten cały czas obserwowała bawiące się pary, które wirowały już po parkiecie. Westchnęła ciężko, mocniej ściskając kieliszek z białym winem. Trochę pokręciła się po Wielkiej Sali, aż w końcu wyszła na korytarz. Od razu lepiej się zrobiło, gdyż nie było tu aż tylu ludzi. Rozejrzała się i kawałek dalej zobaczyła drugi, zielony melonik. Otworzyła szerzej oczy, a następnie je przetarła. Nadal tam się znajdował, więc nic jej się nie wydawało. Czyżby posiadał go jej owy tajemniczy partner? Podeszła bliżej, by już naprawdę uwierzyć swoim własnym oczom. Stał tyłem, więc jej jeszcze nie zobaczył. 'obejrzała' go sobie z góry na dół i najdłużej zatrzymała spojrzenie na jego nogach. A czemuż to? Otóż, to garniaka założył... glany! Otworzyła jeszcze szerzej oczy, a na jej twarz wkradł się uśmiech. To chyba nuda już zniknie. Szkoda, że ona nie ubrała glanów, chociażby trampek, ale cóż.. na bal trochę to by tak nie pasowało..
Podeszła niepewnym krokiem do owego chłopaka, który miał również ten sam zielony akcent co ona i stanęła obok. Przez całą drogę do niego ułożyła sobie formułkę tekstu, którą by powiedziała na wstępie, ale kiedy tylko jej spojrzenie spotkało się z jego, wszystkiego zapomniała i czuła, jak wkrada się na jej twarz ten głupi rumieniec.
- Yyy...hej.. chyba jesteśmy na siebie skazani... - powiedziała cicho, może za cicho, bo nawet nie miała pojęcia, czy ją usłyszał. Modliła się tylko w duchu, aby nie wyszła na jakąś kretynkę.

Ange miała już wszystkiego dość. Zawsze najgorsze rzeczy ją spotykają. W końcu blondyn odezwał się i powiedział imię, które sprawiało, że przez jej ciało przeszedł dreszcz. Lilly… znowu ta dziewczyna, która dręczyła ją od kąt przybyła do tej szkoły. To był moment, nawet nie dostrzegła, ze chłopak pozbył się jej i oddał Kame bez żadnego problemu. Zanim jednak odszedł powiedział coś jeszcze. Nie odpowiedziała chłopakowi, jednak nie odwróciła od niego spojrzenia. W końcu opamiętała się i schowała za Gryffonem spoglądając niepewnie na Ślizgona. Spoglądała na Draco tym swoim kocim wzrokiem, który chłopak bardzo dobrze znał.
- Dziękuje za pomoc – wyszeptała do Japończyka nie odsuwając się od niego i chowając, co nie było trudne zwłaszcza, że dziewczyna była bardzo drobna.

Doprawdy? Co masz na myśli? - w innym otoczeniu, gdyby byli sam na sam, nie krępowałby się z wyrażeniem swoich wątpliwości. Tutaj jednak nie chciał robić widowiska, uważając, że pewne sprawy powinny zostać prywatne. Co nie znaczy, że zawsze to wychodziło.
Dlatego nie czuł się dobrze z tym, że zaczynała ten temat tutaj. Lepiej byłoby, gdyby udawali, że dobrze się bawią, żeby tak to widzieli inni, bo ich dwójka znałaby prawdę.
Ale nie, musiała go wytrącić z równowagi.
- Być może. Jednak zastygła lawa staje się żyzną glebą - powiedział spokojnie.
Odwzajemnił uśmiech, widział jednak, że ten Naleigh był fałszywy, zdążył zauważyć grymas bólu.
- Za chwilę wrócę - uprzedził.
Skierował się w stronę stołów. Musiał na chwilę odejść i pomyśleć.

Shane był nieco rozgoryczony i miał w sobie żal, po tej (jak on to nazywa) wielkiej porażce w Londynie. Chciał się dobrze bawić, dlatego też usiłował całą uwagę skupić na swojej partnerce i ją w jakiś sposób zabawić, a nie cały czas marudzić o tym, jak zawalił sezon.
Już, już miał zacząć myśleć o czymś przyjemniejszym, już miał się delektować wspaniałą imprezą, gdy jego nagle zauważył nie kogo innego, jak Regisa.
Tego Regisa.
Tego samego, który stał się utrapieniem Shane'a w czasie szkoły i edukacji w Hogwarcie. Przez niego Wolff przeżył swoje największe rozczarowanie i tragedię młodego człowieka, czyli największą porażkę miłosną wieku nastoletniego.
I Shane dalej tego nie wyleczył, bo to było największe upokorzenie jakiego doznał - większe niż przegrana w Londynie.
Patrzył na Sauveterre i nie mógł się oprzeć wrażeniu, że ten cały gniew wrócił.
Regis, ty przeklęty złodzieju dziewczyn.

- Mam nadzieję tylko,że tym razem swojej partnerki komuś nie podkradłeś... - rzucił jakby od niechcenia, gdy Regis przechodził obok jego stolika. Nie patrzył na rywala, ale tonem dał do zrozumienia, zę ta uwaga jest definitywnie kierowana do niego.

Kame chwycił dziewczynę za nadgarstek i mruknął cicho do chłopaka
- Dziękuję - Powiedział. Sam się zdziwił, że tak łatwo poszło. Pociągnął ją za sobą i kiedy znaleźli się już na stosunkowo bezpiecznej odległości od chłopaka odwrócił się twarzą to niej.
- Nic ci nie jest. Dlatego nie znoszę losowań - Powiedział i wsadził sobie ręce do kieszeni. Zmierzył ją swoimi brązowymi oczami a na jego twarzy pojawił się nikły uśmiech. Odgarnął swoje włosy do tyłu a jego różdżka ponownie wylądowała w jego kieszeni, jednak tym razem przedniej.

- Jeszcze raz dziękuje – wydukała spoglądając w stronę Ślizgona. Po chwili opamiętała się i westchnęła niezadowolona – pierwszy raz trafiłam na takiego gbura – powiedziała rozmasowując obolały nadgarstek – chociaż, pierwszy raz brałam udział w losowaniu… - powiedziała lekko zamyślona. No cóż, trzeba było się jak najszybciej pozbyć znaczka, który pokazywał, z kim to przybyła. Schowała go do torebki i zaczęła poprawiać włosy. To był koszmar!
- Nazywam się Ange – powiedziała, gdy była już gotowa – miło mi – przy dwóch ostatnich słowach dygnęła z szerokim uśmiechem.

- Kamenashi, ale możesz mówić mi Kame - Powiedział i wbił wzrok w dziewczynę.
- Miałaś szczęście, że byłem niedaleko, chociaż powiem szczerze nie chciało mi się ciebie ratować, ale cóż taki mój charakter. - Powiedział i uśmiechnął się lekko zakłopotany. W oddali widział Cornelię tańcowała właśnie z jakimś kolejnym naiwniakiem, a może to on był tylko naiwny. Nie no czas przestać o niej myśleć i ułożyć sobie nareszcie jakoś swoje życie.
- Coraz niższy poziom kultury w tej szkole to już prawdziwa plaga. A nauczyciele nic nie widzą - Mruknął niezadowolony.

Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie słysząc jego imię. Jednak gdy skomentował swój ratunek spojrzała na niego wielce zdziwiona i zaczęła się śmiać.
- Co za bohater – zasłoniła usta chcąc się uspokoić – leniwy super bohater – po tych słowach uśmiechnęła się szeroko i podeszła do stolika nalewając sobie do picia soku. Upiła trochę wpatrując się przed siebie, a później wlepiając spojrzenie w kubek.
- Masz rację Kame, niektórzy tutaj schodzą poniżej podstawowego poziomu kultury, ale nie powinieneś ich za to winić. Nie powinieneś też za to winić nauczycieli, bo oni nie mają wystarczająco mocy, by cokolwiek zmienić.

- Poziom kultury zależy tylko od nas. A nawet jak rodzina nie zapewnia nam możliwości nauczenia się jej. Od tego każdy człowiek ma taki narząd jak mózg i powinien był go chociaż od czasu do czasu używać - Powiedział jednak nadal jego wzrok był skierowany w kierunku Corneli, sam nie wiedział czemu tam patrzy. Przecież dała mu do zrozumienia i to bardzo jasno, że raczej nie powinien był się kręcić i on to zrozumiał. Pokręcił lekko głową tak jak by chciał się pozbyć jakiegoś wybitnie natrętnego robala. Po chwili ponownie jego wzrok został skierowany na dziewczynę i uśmiechnął się lekko. Nie miał nastroju na wielkie imprezy, ale cóż jak już jej pomógł no to przecież tak jej nie zostawi.
- Więc chyba zostałaś bez partnera - Powiedział spokojnie.

- Nie każdy ma na to wpływ, bo nie każdy jest wystarczająco silny, żeby przezwyciężyć swoje problemy – wydukała odwracając się w stronę chłopaka, który spoglądał na pewną dziewczynę. Westchnęła pod nosem i z powrotem wlepiła swoje spojrzenie w soczek ściskając delikatnie ręce na kubeczku.
- Tak… najwyraźniej tak – powiedziała bawiąc się kubeczkiem – wiesz… - zaczęła niepewnie spoglądając kątem oka na Japończyka – jeżeli nie chcesz nie musisz się ze mną męczyć, widzę, że masz kogoś innego do towarzystwa. Nie chce zabierać Ci czasu… Kame – powiedziała ponownie wlepiając spojrzenie w kubeczek.

Nie trudno było zauważyć, że mina Tamary jest co najmniej zaskoczona. Jednak biernie poddała się jego zabiegom, by mogli w końcu kołysać się powoli w tańcu. Orlov zawsze potrzebował dużo czasu, żeby wybaczyć. Rok wydawał się być dla niego nawet nie tak długim okresem na to co zrobiła Markowa z jego najlepszym przyjacielem.
Teraz jednak zamknął na chwilę oczy. Chciałby być z powrotem w Rosji. Z nią i Dimitrim, kiedy byli razem, szczęśliwi. I jeszcze najlepiej kiedy była Lotta. Wtedy wszystko było najłatwiejsza. Ostatni rok był raczej niezbyt szczęśliwy dla Orlova i chyba dla niej również. Rok turnieju trójmagicznego był męczący. A najlepsze co było w szkolnych dniach w Dumstrangu, to fakt, że nie znał Effie Fontaine.
Effie Fontaine, która właśnie uczepił się swojego partnera. Zobaczył zdziwienie malujące się na jej twarzy, takie same jak wcześniej u Rosjanki. Czuł się jak duch, który przyszedł nawiedzać swoich znajomych. Przypominać im ból i poczucie winy. Gorycz rozstania. Dni które minęły. Z jednej strony czuł się z tym źle, z drugiej miał w tym pewny rodzaj nieskrywanej satysfakcji.
Wila zamknęła oczy. Grigori z trudem oderwał od niej wzrok.
- No pewnie – mruknął w odpowiedzi. Mnóstwo szczęścia. Na deski sceny wszedł chłopak, którego piosenkę Orlov kojarzył bardziej niż jego twarz. Sex on fire.
- Patrz. Idealny dobór piosenki – stwierdził uśmiechając się lekko. Wypuścił ją z objęć i stanął przodem do chłopaka. Objął ją ramieniem.
- Ej Tamara, nie wiem czy pamiętasz, ale bez twojego chłopaka też się dobrze dogadywaliśmy. Nie miałbym nic przeciwko, żeby trochę zapomnieć o tym co było- powiedział w ich ojczystym języku, pochylając się w jej stronę, żeby wszystko usłyszała.
- Usiądźmy. Powiedz co się działo tu. I u ciebie – po raz kolejny zadecydował Grig, nie mogąc się jeszcze powstrzymać od rzucenia kolejnego spojrzenia na Effie.
Niedobrze. Miał o niej zapomnieć.

- Problem w tym, że ja też nie mam partnerki. Teoretycznie umówiłem się z kimś, ale wystawiła mnie skubana - Mruknął lekko zakłopotany i ponownie wsadził sobie ręce do kieszeni.
- Więc, może jak już tak się spotkaliśmy...no to może chcesz zmienić partnera na kogoś delikatniejszego - Mruknął lekko zakłopotany. Kurcze dlaczego tak ciężko mu to przeszło przez gardło.
- Uprzedzam tylko, że ja za bardzo nie umiem tańczyć - Dodał po chwilce i poprawił kołnierzyk swojej koszuli, która była rozpięta na jeden guzik na górze i na dole.

Kiedy okazało się, że chłopak też nie ma partnera uśmiechnęła się szeroko i odwróciła w jego stronę.
- Skoro tak to ja zastąpię tą skubaną panienkę – wydukała z szerokim uśmiechem – nie umiesz? – spytała niepewnie, wypięła dumnie pierś, jakby chciała się czymś pochwalić, po chwili powiedziała dumnym głosem – ja też nie umiem! Więc będziemy się deptać jakby co, okey? – zaśmiała się pod nosem i zakręciła się w koło robiąc piruet i dygając po chwili przed nim. Wcześniej oczywiście odłożyła pusty kubek na stole.
- Będę czuła się zaszczycona jeżeli zechce Pan spędzić ze mną ten wieczór… Kame-san

On zrobił lekko zaskoczoną minę, jednak po chwili uśmiechnął się lekko.
- Skoro tak nalegasz - Powiedział lekko rozbawionym głosem. Oczywiście jak wszystko odwrócił tak aby nie wyglądało na to, że to on o coś poprosił, ale to nie było raczej nic groźnego. Popatrzył na parkiet i wyciągnął rękę w kierunku dziewczyny
- Watashi ga tazuneru - Powiedział w swoim ojczystym języku. Nie tłumaczył tego bo był pewien, że zorientuje się o co mu chodzi. Ogólnie chciał poprosić ją do tańca połamańca.

Tim rozejrzał się dookoła słysząc pytanie Ann. -Nie mam pojęcia...był tu przed chwilą, a potem wyszedł z jakimś kolesiem. Pewnie zaraz przyjdzie. - mruknął cały czas się rozglądając. Potrzebna mu była jedna osoba, której coś obiecał...A tak, jest. Stoi tam z jakimś Gryfonem. -Czekajcie, zaraz wracam. - podniósł się i ruszył w kierunku przyjaciółki. Gdy już stanął przy Puchonce i jej towarzyszu uśmiechnął się do nich szeroko. -Hej Angie. Cześć. To moja przyjaciółka, mogę ci ją porwać na chwilkę Obiecuję, że wkrótce do ciebie wróci. - zwrócił się do nieznajomego chłopaka i złapał dziewczynę za dłoń po czym delikatnie pociągnął ją w swoją stronę i skierował się już z nią z powrotem do znajomych. -Chciałem wam kogoś jeszcze przedstawić. To moja przyjaciółka Angelique, a to Kostka, Ann i Finn. - dokonał prezentacji wskazując na kolejne osoby cały czas się uśmiechając. No, to teraz wszyscy jego przyjaciele się znają. - Uwaga, ta dziewczyna jest niebezpieczna. -Ostrzegł ich, a przede wszystkim Finna, mając na uwadze to jak była podekscytowana jak dowiedziała się o ich związku.

Ange już chciała złapać Kamenashi za dłoń, jednak nagle ktoś ją zaatakował i zanim zdążyła się zorientować co się dzieje stała już daleko od Gryffona.
- Tim! – rzuciła pretensjonalnie – co ty ro… - nie skończyła, bo nagle chłopa zaczął jej przedstawiać swoich znajomych. Jej wzrok zatrzymał się na Finnie. Spoglądała na niego ze spokojem, żeby po chwili… rzucić mu się na szyję zachwycona.
- Jaki on wysoki! Jaki słodki! – powiedziała zachwycona. Dziewczyna namęczyła się żeby położyć rękę na głowie chłopaka i rozczochrać go głaskając – Jaki kochany! Mój brat ma boskiego chłopaka! Yay! – zachwycała się nim z szerokim uśmiechem. Była bardzo szczęśliwa, że jej braciszek trafił na kogoś takiego.

Kame patrzył na odchodzącą dziewczynę i westchnął ciężko. No on już wiedział jak to będzie wyglądało. Ona się zagada zapomni o nim, więc może lepiej usunąć się w cień. Naprawdę miał chyba dzisiaj wielkiego pecha, zresztą nie tylko dzisiaj. Jakoś przez ostatnie dni jego życie samo w sobie było jednym wielkim pechem. Wziął sobie jeden kubeczek i nalał sobie trochę płynu.
- Zostaje tylko upić się, a jak nie ma czym to przynajmniej do łazienki będę latał jak po kilku piwach - Mruknął do siebie i usiadł sobie przy jednym ze stołów. Co chwila zerkał na dziewczynę lekko znudzonym spojrzeniem.
- A po za tym co to za kultura tak zabierać ludzi kiedy z kimś rozmawiają, a może ona nie chciała z nim iść...ehh naprawdę kultura w tej szkole jest już masakryczna - Ponownie mruknął sam do siebie i podparł sobie głowę ręką

Bujali/Kołatali sie na tym parkiecie trochę niezgrabnie (może więcej niż trochę) tak słodko objeci, tak uroczo wygladając. Doprawdy, sielanka. Jego obecnosć. Jego zapach. Jego dotyk. Muzyka. Cudownie.
Tymczasem czas było zakończyć to podrygiwanie i zajać się nie mniej przyjemną częścią podobnych uroczystości. Gdy Twan ciągnąl ją w kierunku stolików, Endzi nie przestając wesoło o czymś opowiadac, rozgladała się na wszystkie strony. Juju, jak tu ładnie, wesoło i kolorowo!
Endżi dała się ciągnąc w stronę stolików, bez przerwy wesoło paplając. Gdy Twan nalewał im zielonego ponczu (który wyglądał jak zgniły, Endżi doznała wybuchu wesołości właśnie z tego powodu. Chichotała pod nosem, choć sama nie do końca wiedziała z czego, i wsuwała jakieś apetyczne ciastko. Swoją wypowiedzią, Gryfon rozmył tę Puchońską głupawkę, rzucając zagadkowe zdanie. Rozchichotanie panny Fly uniemożliwiło jej pełną obserwacje sali, co natychmiast odrobiła. huhu, już wszystko wiedziała. (no może nie do końca, przynajmniej tak jej się zdawało0 Pomogła lektura książek, o której nie zwierzyłaby się na pewno Bartolomiejowi, a które w takich sytuacjach sprawdzały się znakomicie.
- Pffffff, a to czopek - syknęła przez zaciśnięte zęby wpatrując się w Ycośtam. Toż to był Puchon! Endżi kojarzyła go z Pokoju Wspólnego, lecz nigdy do końca nie zapamiętywała jego imienia. Tak czy inaczej, postąpił nieładnie wobec Ann, jej kochanej Ann. Jeszcze chwila, a Endżi spuściłaby łomot temu podlecowi. Jak on może?! Nie specjalnie trzymała Twana przed tym, alby to on skopał tyłek Ycośtam. Nie to, że się o niego nie bała, czy obojętny był jej jego los. Z satysfakcja obserwowałaby jak jej chłopak trzepie skórę temu troglodycie. Hola hola! Panno Fly! W jednej chwili te bojowe nastroje w Angie umilkły. Zaczęła się jak zawsze bać.
- Twan, zrób coś, ale go nie bij, proszę. - powiedziała do towarzysza mając na względzie dobro Ann, jak i jego. Trzeba coś zrobić, ale nie koniecznie narażając własne zęby.

- Dobrze, że wróciłeś. Pewnie znowu będziemy się na lekcji denerwować – Wytknęła język w jego stronę. Lubiła wtedy kłócenie się z nim i przeszkadzanie wszystkim innym w lekcji. Zabawne trzeba przyznać. A on był dość interesującą osobą, więc było jeszcze fajnie. Mniejsza jednakże o to.
- Szczerze to ostatnimi czasy się nudziłam. Nic się nie dzieje – Kłamstwo ma krótkie nogi, ale przecież w tym momencie nie musiała mu się zwierzać z całego swojego życia osobistego. Szczególnie z tych bardziej przykrych kwestii.
Kątem oka zerknęła w bok i zobaczyła Kame. Wystawiła rękę w górę kiwając mu lekko. Nawet się uśmiechnęła do niego. Może była trochę zbyt wesoła, ale cóż. Taka dzisiejsza poza.

Kame popatrzył na Corn kontem oka i tylko leciutko jej pomachał i skinął lekko w jej kierunku. Jego wzrok, jednak szybko poszybował w zupełnie innym kierunku. Starał się jak na razie o niej nie myśleć. Chwycił jedną przekąskę i wepchnął sobie ją do ust. Zaczęło mu się coraz bardziej nudzić. Szkoda, że z Draco tak szybko wszystko załatwił. Dali by se po razie i było bu już ciekawiej a tutaj znowu owładnęła go nuda. A może on sam w sobie był nudą. Teoretycznie każdy człowiek potrafił w każdej chwili odszukać coś interesującego a on w tej chwili siedział i łamał się, że znowu jest sam.

Obserwowała w ciszy Kame. Miała niewielką nadzieję, że może jednak podejdzie. Owszem ich ostatnie spotkanie nie skończyło się jakoś szczególnie pozytywnie, ale chyba tak czy siak powinni porozmawiać chociaż trochę, prawda? No i mieli zatańczyć deptając się po nogach. Pamiętała, jak go „uczyła”. Potem skończyło się tak, jak się skończyło przez co ten dzień nie był aż taki pozytywny do samego końca. Ale to nie jego wina, dlatego też nie miała żadnych pretensji. Wiedziała, że to po prostu przez to, że jest tak bardzo niedostępna. Objęła się rękami i dopiła do samego końca swój trunek, by po chwili nalać sobie podwójną ilość. Chyba szybciej będzie pijana niż planowała wcześniej.

OO. Jak miło. Niestety przekomarzanie będzie musiało poczekać do końca wakacji. A propos, wybierasz się może gdzieś na wakacje?
Powiedział. Pomimo, iż Corn skrycie patrzyła się na Kame, Nero to zauważył. Wygląda na to, że jego rozmówczyni nie jest już zainteresowana rozmową z nim. Kiedy zobaczył jak Corin nalewa sobie kolejną porcję alkoholu uśmiechną się. Zrozumiał, że Corin nie chce opuścić sali trzeźwo. Ale co tam. Jak impreza, to impreza. Po wypiciu, nalał sobie kolejną porcję bacznie obserwując Corin.

Kame czując jej wzrok na sobie ponownie jego brązowe oczy zostały skierowane na nią, jednak nie podszedł do niej. Sygnały które dawała mu wcześniej były bardzo wyraźne więc co on będzie się narzucał, a po za tym znała doskonale jego warunek do tego aby z nią porozmawiał, a teraz jakoś nie za bardzo miał na to ochotę aby ponownie włazić w jakieś konwersacje z tą dziewczyną którą widział przed sobą. Odstawił pusty kubeczek i wyciągnął sobie nogi do przodu aby pozwolić sobie na wsadzenie sobie rąk w do kieszeni. Jakoś nie przejmował się za bardzo tym, że ktoś się może potknąć o nie. Jak na razie wbijał spojrzenie w Cornelię, z tak samym poważnym wyrazem twarzy.