Ann wzruszyła ramionami.
Ruszyła za Twanem w stronę owego ukrytego pomieszczenia. I tak już był cud, że otworzyła przejście. Chociaż nie. Była zdolną bestią i w miarę dobrą pamięć jeżeli nie liczymy dat historycznych.
Coraz mniej się jej podobało zachowanie Twana, ale ciekawość co jest w pomieszczeniu sprawiła, że szła za nim. Co jakiś czas musiała się schylać, bądź iść bokiem, bo było dość ciasno w przejściu.
W międzyczasie patrzyła na hieroglify.
-Wiesz, że tu są historie faraonów wypisane? Po lewej jest życiorys jednego z pierwszych faraonów Egiptu.
Powiedziała, by nie szli w milczeniu.

Nie wiadomo czy już tu czekał, czy może niepostrzeżenie wślizgnął się, kiedy dwójka gryfonów przeciskała się niskim przejściem. W każdym razie, był już w środku - sporej wielkości pies, a raczej wilk, jak okazywało się po uważniejszej obserwacji.
Z samej góry stożkowanego pomieszczenia wydobywało się jasne światło, wręcz rażące, jeśli tylko spojrzało się bezpośrednio na punkt z którego się ono wydobywało. Wilk siedział sobie dumnie na samym środku, cudnie oświetlony. Ha, jak faraon. Farid - faraon, prawie to samo!
Przejście zamknęło się za uczniami - potem będziemy myśleć jak je ponownie otworzyć. W końcu nie na darmo mówiono, że łatwiej się do tego pomieszczenia dostać, niż wydostać. Jedno mgnienie oka i zamiast zwierzęcia, pojawił się człowiek, doskonale znany uczniom Hogwartu.
- Dobra robota, Twan - pochwalił chłopaka, z wyraźnym zadowoleniem na twarzy, na co gryfon po raz kolejny dziś spuścił głowę i udawał, że go nie ma. Zapewne najchętniej zapadłby się teraz pod ziemię, ale nie, nie było to możliwe, tak samo jak wyjście z ukrytego pomieszczenia. Tkwili tu teraz w trojkę, bez żadnej możliwości ucieczki.
Spojrzał z uśmiechem na dziewczynę. Śliczna była, takich ludzi brakowało, miał nadzieję, że nie będzie zmuszony jej zabić...
- Annelise... podoba ci się tutaj, co? Jaka szkoda, że nie mamy podobnych miejsc w Hogwarcie. Wyjątkowo łatwo poszło ci rozwiązanie zagadki. Potrafisz odczytywać hieroglify?

Ann przeciskała się przez korytarz, aż w końcu tuż za Twanem znalazła się w pomieszczeniu.
Chwilę po tym drzwi za nimi zamknęły się, a Ann natychmiast wyciągnęła wyżej różdżkę. Podejrzewała, że drzwi się zamkną, gdy wejdą i tylko dlatego nie podskoczyła z zaskoczenia.
Rozejrzała się uważnie i zauważyła znajomą osobę.
-Profesor Sherazi?
Była zdziwiona. Naprawdę zdziwiona.
Opuściła lekko różdżkę. W końcu to był jej profesor, a w dodatku uczył ONMS, a to był jej ulubiony przedmiot w Hogwarcie.
-Owszem podoba. Starożytny Egipt zawsze mnie fascynował, panie profesorze.... I tak... Kiedyś uczyłam się go. Mógłby mi pan wytłumaczyć dlaczego Twan mnie tutaj przyprowadził?
To, że Twan maczał palce w tym razem z Faridem to już Ann wiedziała. Nie wiedziała tylko po co i dlaczego to ma związek z jej osobą. Nie jest tak głupia. Za Twanem poszła tylko dlatego, że jest jej przyjacielem... A może był? Sama już teraz nie wiedziała jakie są relacje między nimi.
Spojrzała badawczym wzrokiem na profesora. Niby czuła, że coś nie gra i powinna szukać wyjścia, ale instynkt podpowiadał jej, że na razie nie ma rzucać się do ucieczki tylko ze spokojem i opanowaniem rozmawiać. Nie ma gorszej sytuacji. Jest zamknięta, nie ma przewagi ani liczebnej, ani umysłowej, bo z dorosłym nauczycielem nie ma szans specjalnych, a w dodatku nie wiedziała, gdzie i czy jest wyjście. Pozostało brnąć dalej i mieć nadzieję, że rozmowa nie zamieni się nagle w rzeź. Ceniła sobie swoje życie mimo jej ogólnego stanu, który nastąpił przez Yvesa. Tak. W obliczu zagrożenia bała się o swoje życie, bo wiedziała, że może je stracić i właśnie w tej chwili sobie uświadomiła jak bardzo chce żyć. Nie skończyła jeszcze swoich planów, swoich ukrytych misji wobec zwierząt... Brrr... Do rzeczy.
Ann obserwowała nauczyciela i co jakiś czas kątem oka sprawdzała co robi Twan. Ten najwyraźniej pokochał ścianę, bo opierał się o nią i milczał.

Farid bez przerwy się uśmiechał, w ten charakterystyczny, nieco drapieżny (i seksowany, mrauu) sposób. Uśmiech doskonale pokazywał jego charakter, którego zresztą wcale nie ukrywał. Przecież nawet na lekcjach był bardzo bezpośredni, jednak może nie aż tak... okrutny? jak dla swoich ludzi.
- Tak, to ja - zabłysnął na chwilę zębami, w których odbiło się światło.
Może i Annelise była zdziwiona, ale nie wyglądała jakby się bała. Bardzo dobrze, przykładna gryfonka!
- Cudownie, z takim zdolnościami na pewno się do czegoś przydasz. Potrafisz jeszcze coś innego, coś nietypowego? - dopytywał się. Co prawda dowiedział się już o dziewczynie wystarczająco dużo, by stwierdzić, że ją chce, ale to co innego niż rozmowa z cztery oczy. - Twan... cóż, Twan zrobił to dla mnie. Powinnaś uważać komu ufasz. Ale po co ja ci takie rzeczy mówię! Za niedługo nie będziesz musiała się martwić takimi błahostkami, bo dzięki wyjątkowym umiejętnościom każdego przekonasz do czego zechcesz. No, chyba, że mi odmówisz? Jednak mam nadzieję, że będziesz na tyle mądra, bym nie był zmuszony cię zabijać.
A co Twan na to? Nic. Stał dalej w tym samym miejscu i na pewno jego zachowanie było niecodzienne. Jak to tak - żeby nie walczył, nic nie próbował zrobić? Przecież zawsze stawał w obronie swoich przyjaciół! Przez to, Annelise mogła mieć tylko większe wątpliwości co do ich relacji, ale przecież nie mogła wiedzieć, że to wszystko wina wieczystej przysięgi, którą zmuszony był złożyć...

Taaa.... Ta gryfońska odwaga kiedyś ją zgubi... Chociaż. Jej odwaga była wtedy, gdy były dziwne sytuacje, bo jakoś odważna nie była wśród ludzi. Teraz jest bardziej odważna, ale to nadal nie to co chciała osiągnąć.
Wciąż obserwowała profesora. Jednych przerażał, drugich fascynował, a Ann fascynowała wyłącznie jego wiedza na temat magicznych zwierząt. Nie bała się go. Mimo, że w tej chwili wyglądał przerażająco i dziwnie się uśmiechał, jakby miał interes.
Wzruszyła ramionami.
- Dla czarodziejów nietypowe jest już samo granie w mugolskiego ping ponga, ale nie to miał pan profesor na myśli.
Powiedziała spokojnym głosem, choć cały jej organizm krzyczał "WIAĆ!". Czuła, że coś jest nie tak.
-Raczej nie odkryłam do tej pory niczego nadzwyczajnego.
Skromność, a to dobre! Oczywiście była ponad przeciętna w Zaklęciach, Transmutacji, OPCM i ONMS. Umiała dwa języki i trzeciego się uczy. Pięknie śpiewa i ostatnio zafascynowała ją Czarna Magia, choć jeszcze nie wgłębiała się w to.
Gdy usłyszała ostatnie słowa Farida zadrżała. Nie mogła tego ukryć, bo bała się teraz jak cholera. Wciąż jednak próbowała być spokojna i opanowana.
-Czy mógłby Pan przedstawić swoją ofertę? Nie kupuję kota w worku.
Powiedziała w miarę spokojnym głosem, choć było słychać lekkie drżenie. Przeciąganie sytuacji? Trochę, ale Ann chciała wiedzieć do czego się wciąga. Samo mówienie, że będzie mogła wszystkich przekonać jest mało zachęcające w gruncie rzeczy. Ann oczywiście zainteresowała się tym, bo dotychczas nikt jej nie słuchał specjalnie.
A Twan? Twana ignorowała w tej chwili. Poczuła się zdradzona przez niego. Był jej przyjacielem i zawsze stawał w jej obronie! Ba! Pobiła Yvesa nawet, a teraz co? Stoi skulony przy ścianie i nawet nie raczy się odezwać. Z drugiej strony Ann zainteresowało dlaczego Twan był taki przerażony i nieswój...
Patrzyła prosto w oczy profesora. Skoro gada już o zabijaniu to nie będzie odstawiać tutaj grzecznej uczennicy i bezczelnie będzie się patrzeć w jego gały co patrzały. Może dzięki temu ujawni coś więcej niż do tej pory? W końcu oczy to zwierciadła duszy są, więc może znajdzie owy haczyk w propozycji.

Bez przesady z odwagą, jej nadmiar często był mylony z głupotą, trzeba było umieć rozróżnić te dwie, zupełnie inne cechy charakteru człowieka, a tym bardziej chronić się przed drugą. Co z tego, że część jego ludzi była na tyle głupia, by robić wszystko co im rozkaże... no dobra, może wcale nie tak głupi, w końcu byli zmuszeni. Ale nikt nie kazał wykonywać poleceń w najprostszy możliwy sposób. Można było trochę się potrudzić, acz uchronić swoje zdrowie, czy nawet życie. Sherazi był całkiem rozsądnym człowiekiem, co prawda jeśliby potrzebował więcej ludzi, mógłby ich bez problemu znaleźć, ale to było nieco... męczące.
- Ach, tak? No, skoro tak uważasz, nie będę zaprzeczał, ale jesteś na tyle zdolna, że z pewnością będziesz w stanie zrobić rzeczy, o których tym idiotom co zwą się moimi poplecznikami nawet się nie śniło.
Pewnie, że wiedział o jej osiągnięciach w szkolnych przedmiotach. Miał dobrych informatorów, z pewnością. Co prawda o zapędach w stronę Czarnej Magii już pojęcia nie mógł mieć, ale wiadomo, może z biegiem czasu i tego się dowie? W końcu już sam eliksir którego używał, miał wiele wspólnego z tą dziedziną.
- Oczywiście, że mogę. Chociaż wyboru dużego nie masz... nie zaszkodzi, żebyś najpierw dowiedziała się o co chodzi - powiedział i zaczął opowiadać. O tym, że eliksir pozwoli przemienić się w wilka (tak, powiedział wilka, nie wilkołaka) o każdej porze dnia i nocy, że będzie silna, miała mnóstw możliwości i, że nie każdy godzien jest dostąpić tego zaszczytu, więc dumna powinna być, że właśnie ją on spotkał. Mydlił jej trochę oczy... ale czy nie o to chodziło? Jak na razie nie wspomniał nic o wieczystej przysiędze, posłuszeństwu względem jego osoby czy nakazie zupełnego milczenia poza kręgiem osób mu podlegających.
- To jak? Przyjmujesz moją ofertę czy raczej wolisz gnić tu z nadzieją, że ktoś kiedyś znajdzie twoje ciało? - zapytał, obracając w palcach różdżkę.

-Wiem, że nie mam dużego wyboru, ale jeżeli chcę uchronić swoje życie to chociaż chcę wiedzieć za jaką cenę.
Powiedziała ze spokojem. Ach ten spokój w jej głosie. Aż dziwny.
Wysłuchała co mówił profesor. Wilkiem? Zawsze kochała zwierzęta, a bycie wilkiem z pewnością pozwoliłoby jej przebywanie częściej ze stworzeniami.
-A haczyk?
Zapytała, gdy już skończył mówić.
-W każdej ofercie coś jest za coś, a znajomość warunków jest ważna.
Powiedziała.
-Może mi pan powiedzieć, bo jestem w takiej sytuacji, że albo zginę, albo przystanę na pańską propozycję, więc nie ma pan nic do stracenia.
Dodała po chwili. Jej oczy były dość dziwnie podekscytowane. To mydlenie oczu za pomocą przemian w wilka było skuteczne. Farid wiedział, że Ann kocha zwierzęta i chciałaby być Animagiem, więc z pewnością dlatego powiedział jej o przemianie w wilka. Oferta nie kulawa.

Uśmiech na jego twarzy jeszcze się poszerzył, kiedy dziewczyny zaczęła wypytywać o to, czego nie dopowiedział.
- Haczyk? Można tak to nazwać, jednak ja bym uznał, że jest to coś całkowicie oczywistego. Skoro to dzięki mnie zyskujesz tę zdolność, mnie jesteś posłuszna. Logiczne, prawda? A teraz bez ociągania, Annelise. Wybór należy do ciebie, a ja nie mam ochoty na dłuższe pogawędki. Na nie jeszcze przyjdzie czas.
Stukał niecierpliwie lewą ręką o nogę, ukazując w ten sposób swoje zniecierpliwienie. Oj, czuł, że tym razem pójdzie łatwo. Zauważył już, że gryfoni z reguły dzielili się na dwa typy - tych od początku negatywnie przeciw niemu nastawionych, którzy pyskowali czego by nie powiedział i w końcu jedynym rozwiązaniem okazywała się Avada, oraz tych, którzy całkiem szybko, bez zbędnego, długiego przekonywania przystawali na wszystko, co zaproponował. Cieszył się, że jak na razie miał do czynienia raczej z tymi drugimi.

Pokiwała głową.
-Rozumiem, że tą formą posłuszeństwa jest Wieczysta Przysięga...
Odpowiedziała. To by wyjaśniało dlaczego Twan nic nie mówił. Ann szybko domyśliła się tego. Chwilę stała tak i patrzyła na ścianę. Nie chciała umierać i przyznajmy szczerze... chciała być wilkiem. Była świadoma tego, że jeśli się zgodzi to nie będzie odwrotu, a ceną będzie właściwie zniewolenie, ale Ann najwyraźniej tego chciała. Widać było po jej minie, że nie jest tą samą Ann sprzed miesiąca, czy dwóch. Była już inna. Może nie całkiem inna, ale inna.
Spojrzała na Farida.
-Możliwe, że będę kiedyś żałować tej decyzji, ale za dużo mam do stracenia, by tak po prostu umrzeć. Wchodzę w to.
Parampampam. No to teraz po ptakach. Słowo się rzekło i blablabla... Ann przystała na propozycję. Może trochę naiwna była w tej chwili, ale nie należała do osób, które koniecznie chcą podążać jasną drogą. Nie... Ann nie była prawdziwą gryfonką. Gdyby była to w tej chwili leżałaby martwa, a jednak stoi i mruga oczkami.

- Jesteś bardzo domyślna - odparł, tym samym przyznając, że owszem, o Wieczystą Przysięgę tutaj chodziło. Jego przeczucia okazały się prawdziwe i tak oto miał praktycznie w swoim gronie kolejną osobę. Dalej tak pójdzie, a w przyszłym roku szkolnym Hogwart będzie należał całkowicie do niego.
- Mądra decyzja. Twan, chodź tutaj - machnął na chłopaka rękę, dał mu wstęgę którą wyciągnął z kieszeni. - Wiesz co robić. Podaj mi rękę, Annelise - powiedział, sam wyciągając do niej prawą dłoń, swoją różdżkę uprzednią wkładając za szlufkę spodni.
Twan obwiązał ich dłonie magiczną wstęgą i wyciągnął własny magiczny patyk, z którego zaraz zaczęły wydostawać się świetliste pasma światła i oplatać wokół wstęgi, podczas kiedy Farid mówił.
- Przyrzeknij na swoje życie, że nikomu nie zdradzisz informacji o naszej organizacji ani jej działaniach, a także o tym, kim jesteśmy i kim ty za chwilę się staniesz. Przysięgnij, że będziesz mi wierna i posłuszny.

Ann schowała różdżkę. W tej chwili mało będzie jej potrzebna.
O zasadach Wieczystej Przysięgi ojciec jej mówił. Mówił jak wygląda i jakie są konsekwencje. Cóż... Niegdyś Ann nie sądziła, że złoży Przysięgę, ale teraz to co innego.
Podeszła do profesora i wyciągnęła swoją prawą dłoń.
-Przysięgam, że będę wierna i posłuszna oraz nie zdradzę informacji na temat organizacji, jej działań, jej członków i o tym kim się staną, a kim inni już są... Przysięgam na swój marny żywot.
Nie ma to jak dodać od siebie parę słów. Czy uważała swoje życie za marne? Tak. Przynajmniej to dotychczasowe.
Może później zmieni zdanie i uzna swoje życie za pełnowartościowe jak chleb razowy.
Ann obserwowała jak wstęga owija się wokół dłoni. Od teraz była związana i zniewolona. Nie było odwrotu, a jedynym sposobem na skończenie tego była śmierć. Może będzie miała w miarę normalne życie? Znaczy się... nie będzie miała drastycznych zmian w swoim życiu.

Profesor Sherazi miał poważną minę, kiedy przysięga się dopełniała. Spoglądał na Annelise, na jej twarz, starając dostrzec na niej jakiekolwiek emocje. Jednak tego samego nie można było powiedzieć o Twanie. Ten starał się za wszelką cenę nie patrzeć na przyjaciółkę, teraz wpatrywał się w promienie wylatujące z jego różdżki, a kiedy te zniknęły, schował ją do kieszeni.
Sherazi puścił dłoń Ann, wstęgę wsadził na swoje miejsce w kieszeni.
- Wypij to. - Farid ostrożnie odetkał kryształowy flakonik, by potem podać go dziewczynie. - Przez najbliższe kilka dni nie będziesz się najlepiej czuła... ale jakąś cenę trzeba zapłacić, prawda?
Znowu uśmiechnął się tak jak wcześniej i czekał, aż Ann wypełni polecenie. Tuż po wypiciu mogło się jej zrobić słabo, a potem, kiedy eliksir zacznie działać na organizm, będzie cierpieć, jednak nie powinno to trwać dłużej niż trzy dni.

Gdy Przysięga się skończyła Ann spojrzała ukradkiem na Twana. Wyglądała zdecydowanie lepiej niż on. Wydawała się być pewna siebie. Nie okazywała strachu, czy smutku. Nie było miejsca na takie emocje już. Może później... ale nie teraz.
Spojrzała na Sheraziego. Wyciągnął flakonik z eliksirem. Pewnie to ten eliksir o którym mówił.
Wzięła pewnie flakonik. Gdyby postąpiła inaczej pewnie zbiłby się, bo by upuściła.
Westchnęła przeciągle. Po chwili przystawiła flakon do nosa. Nie śmierdziało tak ohydnie jak Eliksir Wielosokowy, ale do perfum to on też nie należał.
-Jakąś trzeba...
Powiedziała powtarzając słowa mężczyzny. Przyłożyła usta do flakoniku i szybko wypiła jego zawartość.
Chwilę później poczuła się tak jakby miała zaraz zwymiotować. Upadła na kolana i zaczęła trzymać się za brzuch. Skuliła się nieznacznie. Czuła narastającą ochotę na zwymiotowanie eliksiru, ale starała się tego nie robić. Przetrzyma to jakoś. Była już pewna, że będzie czuła ból. W tej chwili tylko czuła mdłości i jakby dziwne kłucie w żołądku, ale co będzie po tym? Nie znała eliksiru, nigdy go nie widziała i nie wiedziała jakie są konsekwencje wypicia go. Domyślała się zaledwie, że to sprawi iż zamieni się w wilka. Ja mam tylko nadzieję, że jej ubrania nie rozlecą się na kawałki jak się przemieni, a potem jak wróci do ludzkiej postaci to nie będzie naga, ale tym martwić się będziemy później.
Ann nie wydawała żadnych dźwięków. Żadnych syków, jęków, marudzenia, czy krzyków. Nic. Po prostu klęczała zgięta w pół i trzymała się za brzuch. Co jakiś czas miała odruch wymiotny i całe ciało wzdrygało się wtedy.

Farid spojrzał dość obojętnie, jak eliksir niemal natychmiast zaczął działać na dziewczynę. Twan był chyba za bardzo nią zainteresowany w obecnej chwili, by patrzeć na profesora, a więc ten skorzystał z chwili, przemienił się w wilka i niespostrzeżenie, w jemu tylko znany obecnie sposób, wymknął się z ukrytego pomieszczenia. Zostawił gryfonów samych, dobrze im zrobi pokombinowanie jak się stąd wydostać...
zt.

Twan wiedział, że Ann się zgodzi, nawet nie chciał, żeby było inaczej, śmierć przecież była ostatecznością, a to... to jednak dawało jakieś możliwości. Dużo możliwości, prawdę mówiąc. Na co dzień, jego nowa zdolność raczej nie przysparzała mu kłopotów, nie miał żadnych zmartwień, może raczej czuł się inaczej, tak jakby... coś stracił, ale równocześnie zyskał coś nowego.
Dzisiaj zachowywał się w ten sposób dlatego, że czuł się, jakby robił Annelise coś, czego mogła mu już nigdy nie wybaczyć. Nie miał wybór? Prawdę mówiąc, jakiś tam był. Mógł nie wykonać polecenia Farida, sam umrzeć, ale w ten sposób ocalić przyjaciółkę. Chyba nie by do tego zdolny, to głupie... zresztą nie był pewny czy to rozwiązanie rzeczywiście byłoby najlepszym.
Farid gdzieś wyparował, a Twan uklęknął przy Ann, objął ją, głowę przytulił do jej pleców. Dalej nic nie mówił, nie wiedział nawet co! Powinien przerosić, tłumaczyć, pocieszyć? Wszystko wydawało się bez sensu, wiedział doskonale przez co będzie teraz przechodziła... ale co z tego, nic nie mógł zrobić.

Ann nic nie mówiła. Farid gdzieś sobie zniknął, ale ona nawet tego nie zauważyła, a szkoda, bo może by wiedziała jak stąd wyjść?
Chociaż w najbliższym czasie i tak nie będzie w stanie wyjść.
Oddychała szybciej i ciężej. W pewnej chwili poczuła jak ktoś ją obejmuje i kładzie głowę na jej plecach. Twan...
Nie odezwała się do niego. Przez niego znalazła się tutaj. Nawet nie miała siły, by się odezwać. Zresztą nie miała nic do powiedzenia.
Po pewnym czasie zamiast nudności poczuła ból ogarniający całe jej ciało.
Zgięła się jeszcze bardziej. To nie był jeszcze najgorszy ból. Czuła większy... Wtedy... W jeziorze... Czułą wtedy ból całego ciała, bo umierała. Czuła palący ból płuc.
Ten ból w porównaniu do tamtego był słaby. Dlatego nie narzekała specjalnie. Czasem syknęła tylko, gdy ból się nasilił.
Twan mógłby mówić czego się może Ann spodziewać w najbliższym czasie. Właściwie nic nie wiedziała. Nie wiedziała co nastąpi po bólu, jak długo to będzie trwało, kim tak naprawdę się stanie, co jej to będzie dawało... Nie wiedziała co zamierza Farid, kto jest w jego grupie i jakie misje przydzielił swoim "poddanym". Nic nie wiedziała jeżeli nie liczymy Przysięgi Wieczystej, braku wyboru, śmierć jako alternatywy i możliwości zamieniania się w wilka.

Ale Twan nie wiedział, że właśnie tego Ann od niego oczekuje, więc ciągle milczał. Dopiero po jakimś czasie podniósł się i rozejrzał po pomieszczeniu. Musiał znaleźć stąd drogę ucieczki, jakaś musiała być i to wcale nie tak trudna, skoro Farid zniknął szybko... ale jak to z zagadkami bywało - jeśli raz się je rozwiązało, potem robiło się to bez problemu. Macał ściany. Może jakiś tajemniczy przycisk? Ale niestety nie było tak łatwo. Ha! On nie potrafił czytać hieroglifów, tam na pewno były jakieś wskazówki, ale mógł tylko gapić się na obrazki i zastanawiać się co mogą oznaczać.
- Wiesz, on kłamał. To wcale nie jest wilk - odezwał się po tak długim czasie milczenia. Jego głos był na początku lekko zachrypnięty. - To jest po prostu wilkołak.
Ciągle udawał, że jest mądry i czyta hieroglify.

Ann nic nie mówiła.
Podniosła się tylko lekko i zaczęła obserwować Twana. Co się zdarzyło jest już przeszłością. Oczywiście, że jest na niego wściekła i najchętniej by go pobiła jak on wcześniej Yvesa, ale się powstrzymywała. Zresztą ból uniemożliwił jej wstanie i myślenie.
-Czy zamienię się lada moment w wilkołaka? Dlatego tak rozpaczliwie szukasz wyjścia?
Zapytała beznamiętnym głosem.
Będzie wilkołakiem? Na jedno w sumie wychodzi. Znała wilkołaki. Fabiano był wilkołakiem. Pomagała mu dojść do siebie, gdy wracał do ludzkiej postaci. Dzięki niemu dowiedziała się sporo o wilkołactwie i poszerzyła swoją na ich temat wiedzę. O smokach wiedziała o wiele więcej niż o wilkołakach. Dla niej właściwie wilkołak był pół-wilkiem i pół-człowiekiem, gdy nie był w ludzkiej postaci.
-Skoro nie masz drogi ucieczki i nie umrzesz od tego to odpowiesz mi na kilka pytań...
Mruknęła dość bezwzględnie. Co się z nią stało? Ból tępił umysł, a skoro tępił to nie panowała nad sobą, a skoro nie panowała nad sobą to aktualny jej charakter wychodził na jaw.
-Kto jeszcze jest w to zamieszany?... Co zamierza Sherazi?... Dlaczego mnie wybrał?... Kiedy to się skończy?...
Rzucała pytaniami jak z armaty. Póki jeszcze ma siłę mówić i póki jej się chce słuchać. Zaczęła obserwować Twana. Jeżeli zamieni się teraz w wilkołaka to czy go zabije? Mimo tego, że ją zdradził w pewien sposób to nie chciała jego śmierci. Śmierci Yvesa czasem chciała, ale Twana? Nie... Rozumiała, że nie mógł nic powiedzieć, bo by umarł.

Zabolały go jej słowa, przecież to nie tak! Szukał wyjścia, bo jakoś musieli stąd wyjść, przecież nie będą siedzieć tutaj i czekać, aż Ann zakończy przemianę... to będzie trwało ze trzy dni! A potem co? Ha, może przemienią się obydwoje w wilkołaki i będą starać rozszarpać się nawzajem, ot tak w ramach yyy niewiemczego. Chyba tylko Ann by próbowała, Twan by się bronił.
- Co ty! nie, nie zmienisz się, wcale nie szukam wyjścia... rozpaczliwie. Będziesz mogła dopiero jak to się skończy. Czyli... czyli za mniej więcej trzy dni. Podobno. Farid ci nie powiedział, ale mi mówił... wtedy. Bo właściwie straciłem trochę rachubę czasu.
Przestał już szukać jakiś przycisków, usiadł teraz na posadzce, oparł się plecami o drzwi. Nie zgodziłby się, że wilk i wilkołak to dokładnie to samo, przecież wygląda zupełnie inaczej... a przede wszystkim przeraża ludzi kiedy tylko go zobaczą. Od razu uciekając, wiedzą, że mają marne szanse, bo jeśli ugryzie, to nie będzie odwrotu przed nieciekawą przyszłością. Nie lubił takiej Ann, która była zła, ale nawet tego nie powiedziała wprost, tylko starała się to w jakiś sposób okazać tymi pytaniami. Siedzieli tutaj, uwięzieni, co miał robić jeśli nie na nie odpowiadać?
- Właściwie... to nikt, chociaż zależy jak to ująć... jest trochę ludzi i niektórzy też się przemieniają w wilkołaki... no i jeszcze jest dwóch uczniów z Hogwartu - zamilkł. Mówić czy nie mówić kto to taki? - Nie wiem dlaczego. On jest dziwny, wydaje się, że ma jakieś plany zawładnięcia nad światem, jak kiedyś Voldemort.
Nie bał się, wiedział, że ona nic mu nie zrobi. Nie mogła się teraz przemienić, co innego on sam, potrafił to zrobić w każdej chwili, ale nie chciał. Dotychczas, zmuszony był tylko raz, na samym początku i specjalnie nie miał ochoty tego powtarzać.

Ból trochę zelżał. Ann mogła usiąść na ziemi, objąć się rękoma i oprzeć o ścianę. Nie patrzyła na Twana.
-Trzy dni...
Szepnęła i spojrzała w dół. Miała pochyloną głowę przez co włosy zakryły jej twarz całkowicie. Chwilę tak siedziała w milczeniu.
Po pewnym czasie cicho zaśpiewała.
-And I see no bravery... no bravery... in your eyes anymore, only sadness...
Kiedyś słyszała tą piosenkę i zapadła jej w pamięć. Była idealna do tej sytuacji i Ann właśnie dlatego sobie ją zaśpiewała. Podciągnęła nosem. Z jednego oka popłynęła łza, ale Twan nie mógł jej dojrzeć.
- Dlaczego ja...
Szepnęła ni to do siebie ni to do Twana. Czy ujrzy swojego braciszka? Czy ujrzy swoich przyjaciół? Czy będzie mogła żyć jak dawniej, czy Farid zabroni jej? Czym dłużej o tym myślała tym mniej była pewna, czy postąpiła słusznie.

Głupia Annelise, głupia... dlaczego mu to robiła? Czuł się jeszcze bardziej bezsilny niż wcześniej, kiedy przebywał tutaj Farid, więc zmuszony był zachowywać się w określony sposób.
- Ann... nie rób tak, mów do mnie, przecież... potem to wszystko się skończy - wygadywał głupoty, wiedział o tym. Może i nie widział jej twarzy, ale doskonale słyszał, nic tutaj nie zakłócało jakichkolwiek dźwięków przez nich wydawanych. Przysunął się do gryfonki, odgarnął włosy z jej twarzy. Patrzył przez chwilę. Starł łzę z policzka.
- Hej, zobaczysz, wyjdziemy stąd i potem... potem będzie dobrze.
Klęczał tuż obok przyjaciółki. Naprawdę miał nadzieję, że po tym wszystkim, go nie odtrąci. Zrozumie? Może, może w jakiś sposób zrozumie. Farid specjalnie jemu kazał ją tutaj sprowadzić, bo wiedział, w jakiś sposób może się to skończyć - bawiło go to, bawiły go uczucia, przyjaźń, miłość. Pewnie uważał je za słabość. Może sam kiedyś zawiódł się na nich i dlatego teraz tępił je u innych? Tak sobie Twan rozmyślał.

Ann nie słuchała Twana. Nie była głupia... Po prostu była w szoku, bo wszystko potoczyło się tak szybko. Zdecydowanie za szybko. W teorii powinna mieć czas na przemyślenie, ale nie było to jej dane. Albo trup, albo wilkołak.
-Nie wyjdziemy... Nie wiem jak...
Mruknęła. Spojrzała na ścianę na której znajdowały się hieroglify. Nie mogła się skupić, nie mogła odczytać znaków. Nie wiedziała, czy znak który widzi to na pewno ten znak, czy może inny, podobny...
Sherazi jakoś wyszedł, ale on był nauczycielem, a taki wie więcej niż uczeń Hogwartu.
Ann opuściła głowę. Od samego patrzenia dostawała oczopląsu.
Przestała ufać osobnikowi, który klęczał obok niej. To był jej instynkt samozachowawczy. Nie mogła powstrzymać tego uczucia zdrady i porzucenia na pastwę losu. Twan przez tą chwilę stał się obcy dla niej. Nie był wrogiem, ale był obcy. Okazało się, że wcale go nie znała, a w dodatku przez niego była uwięziona tutaj.
Najgorsze było to, że nikomu nie mogła powiedzieć, że jest wilkołakiem. Ale... Nie może powiedzieć... Nic nie było na temat pokazania, a może to było, że ujawnić tego kim jest? Chciała powiedzieć Fabianowi. Chciała z nim porozmawiać na temat wilkołactwa. Jedynym plusem był fakt, że mogłaby teraz pomagać Fabianowi znosić przemiany, ale czy w ogóle może coś takiego zrobić? Czy umrze, gdy w postaci wilkołaka podejdzie do Fabio, gdy ten będzie po przemianie?

Siedział chwilę w milczeniu, kiedy Ann powiedziała, że nie wie jak wyjść. Cóż... on mógł liczyć tylko na swoje szczęście, spróbować coś wymacać, skakać, walnąć itd, itp, ale usiadł tak koło gryfonki i siedział, nie podnosząc się, bo znowu powiedziałaby, że próbuje od niej uciec. A wcale nie próbował. Chciał co prawda wydostać, ale ich oboje. Wziąć Annelise na ręce i wynieść z tej okropnej piramidy, zaprowadzić do namiotu, do łóżka, gdzie z pewnością byłoby o wiele wygodniej leżeć niż tutaj. Do swojego namiotu, bo tam nie zastałaby Yvesa ani tej drugiej jakjejtam.
- Annelise... - zaczął znowu, bardzo cicho. Wziął jej dłoń, zamknął w swojej. Chciał, żeby czuła jego dotyk. Niech mu spojrzy w oczy. - Ja naprawdę... nie mogłem... rozumiesz? Rozumiesz dlaczego to zrobiłem? Co zrobiłabyś na moim miejscu? Teraz już nigdy nie będę musiał nic przed tobą ukrywać. Zobaczysz. Tak będzie.
Patrzył na dziewczynę, na włosy, oczu nie widział, nie miał pojęcia jaki jest ich wyraz.

Ann spojrzała Twanowi prosto w oczy.
-Nie wiem... Nie wiem co bym zrobiła.
Powiedziała cicho, wręcz szeptem. Wysunęła dłoń z jego dłoni. Poczuła przenikliwy ból. Całe ciało odmówiło jej posłuszeństwa i zgięła się w pół ponownie. Z wrażenia syknęła nawet niezadowolona.
-A Angie? Ona nic nie wie?
Zapytała. W końcu to była jej przyjaciółka. Taka najprawdziwsza i najważniejsza przyjaciółka. Wiedziała, że ona i Twan są razem. Jakby mogła nie wiedzieć skoro oboje są jej przyjaciółmi? Raczej byli oboje, bo teraz Angie tylko została. Twan chwilowo spadł w rankingu.
Po pewnym czasie ból znowu zelżał. Dziewczyna postanowiła wstać i zabrać się za odczytywanie hieroglifów. Może w nich jest jakaś wskazówka?
Co jakiś czas traciła równowagę i lekko się zataczała jakby była pijana, ale szybko odzyskiwała ją. Zaczęła oglądać hieroglify i czytać. Całe szczęście, że to był szczyt piramidy i przenikało przez szczelinę światło, bo gdyby pozostała im tylko pochodnia to musieliby się pospieszyć. Chociaż... Co ja wygaduję! Przecież różdżki mieli i mogli się posłużyć Lumosem! Ann już może używać magii poza granicami terenów na których mogą uczniowie korzystać. Czyli nie byłoby tak źle.
-Obawiam się, że będziemy mieć po jednej próbie tak jak przy wejściu. Nie mówiłam tego, ale wtedy napisane było, że tylko raz można spróbować.
Powiedziała do Twana.

Wytrzymał jej spojrzenie, nie odwrócił wzroku, w końcu tak długo na nie czekał... i odpowiedź wcale go nie zadowoliła, za to pojawiły się następne pytania i to takie, na które nie chciał udzielać odpowiedzi.
- Nic nie wie - powtórzył. - I nie będzie wiedziała, nie powiesz jej. Ona tym nie zostanie - powiedział, już nie do końca ze smutkiem w głosie, słychać było też ton czegoś, co można było uznać za wydawanie polecenia. Nie powiesz, bo ona nie musi wiedzieć, nie powiesz, bo nie możesz umrzeć, nie powiesz, bo wtedy ona może zrobić coś głupiego, bo przestanie mi ufać, a przecież... ciągle może. Nie chciał, żeby Ann w jakiś sposób nastawiła Angie przeciwko niemu, zresztą jak mogła to zrobić, nie łamiąc Przysięgi? Niech sama też się odwraca. Potrzebował jej.
Podczas kiedy gryfonka w końcu próbowała znaleźć jakąś drogę wejścia, Twan siedział dalej na podłodze i myślał.
- Aha. I co trzeba zrobić tym razem?