-Może...Chodźmy stąd. Tylko nie mam kompletnie pomysłu gdzie...-westchnął cicho obejmując mocno chłopaka.
-Moja wena twórcza ostatnimi czasy jest dość skromna... Wszystko w twoich rękach.-zaśmiał się ciepło. Lecz mimo to myślał intensywnie gdzie mogli by się wybrać. Chciał w przyjemny sposób spędzić popołudnie...

Nami milczał przez krótką chwilę... Też w sumie nie miał za bardzo pomysłu, co by mogli teraz porobić...
- Może przechadzka po błoniach? Podobno coś tam się dzieje, turniej jakiś, czy coś... - prychnął rozbawiony. Coś obiło mu się o uszy, jednak szczerze powiedziawszy przez ostatnie dni nie robił nic innego, jak myślenie o Simonie, więc szkoła mało go obchodziła, a tym bardziej wydarzenia z nią związane.
- Moglibyśmy tam posiedzieć i pooglądać, co Ty na to? - dodał, podnosząc się i sięgając po bluzkę, od razu ją zakładając. - Tylko ten... trzeba by się było przebrać. - zaśmiał się, patrząc na swój, niezbyt zadbany strój. No, i musiał przywoła do porządku włosy i zrobić makijaż!

-To może zróbmy tak. Pójdziemy się ogarnąć i spotkamy się przy jeziorze,albo od razu na trybunach co ty na to?-spojrzał w jego oczy po czym zapewnił -Obiecuje ze tym razem nie zniknę-sam odnalazł swoja koszulkę i zarzucił ją na plecy,spakował kosmetyczkę i przewiesił ręcznik przez rekę:
-A to co się dzieje nad jeziorem to chyba turniej trójmagiczny,o którym tyle trąbią od początku roku.-uśmiechnął się przelotnie.

Namida naprawdę ucieszył się na to zapewnienie. Nie był pewien, czy znowu wytrzymałby rozłąkę. Ale ufał Simonowi i wiedział, że tak będzie na pewno.
- To będę czekał na trybunach... Pewno znajdziesz mnie gdzieś wśród znajomych... Chociaż właściwie, nie mam ich zbyt wielu... - dodał z lekką goryczą... No, ale to nie było ważne, póki miał jego!
Oh, no tak, Turniej Trójmagiczny, faktycznie! Przecież kochana Pani Prefekt Effie brała w nim udział! Trzeba koniecznie iść pokibicować!
- Dobrze, to spotkamy się na miejscu... Postaram się nie spóźnić, ale wiesz, bóstwo samo się nie zrobi. - zaśmiał sie, stając lekko na palcach całując lekko usta Simona... Niby na pożegnanie, chociaż wiedział przecież, ze niedługo sie zobaczą.
Pomachał mu jeszcze, po czym wyszedł z łazienki. Musiał raz dwa znaleźć się w lochach, przebrać się i przywołać do względnego porządku.

-Już tęsknie…-szepnął odpowiadając na pocałunek. Na słowa o bóstwie Simon się uśmiechnął , ale Namida już nie mógł tego zauważyć.
Chłopak podrapał się jeszcze po szyji, i wyszedł kierując się w stronę wieży.
Pierwszy raz w życiu, nią miał pojęcia w co powinien się ubrać…

Dostał wiadomość od profesorka z pierwszym szlabanem do odrobienia. Był więcej niż pewny, że padnie na toalety. To było tak bardzo oczywiste, że nawet lekko się uśmiechnął. Spodziewał się raczej czegoś gorszego, no ale nie zamierzał przecież z tego powodu żalić się Edkowi.
Oczywiście buntował się kiedy to miał oddać nauczycielowi różdżkę. Robił jedynie to co go nauczyli przez tyle lat w domu. Kłamał, oszukiwał i grał. Odgrywał swoją rolę, wielce pokrzywdzonego i zmuszonego do sprzątania bez używania różdżki. No ale Cortez przecież miał dwie różdżki, o czym już nikt nie wiedział. Niestety pilnował go woźny, więc musiał pozostać ostrożny i korzystał z niej wyłącznie w kabinach. Zresztą to tam miałby najgorszą robotę. Więc znów odgrywał obrzydzonego, zbulwersowanego i z niechęcią zabierał się za czyszczenie kabin. Na całe szczęście umiał rzucać zaklęcia niewerbalnie, a przynajmniej był w tym chociaż trochę wyuczony. Więc nie istniała możliwość by woźny coś usłyszał. Dlatego Cortez wyciągając różdżkę z miejsca, gdzie oczywiście żaden z mężczyzn by go tam nie klepał, z zamiarem znalezienia jej, a następnie czarował zwyczajne zaklęcia czyszczące, nieraz po kilka razy by zaklęcie się udało, a także by efekt był wystarczający. I tak posprzątał każdą z kabin. Gorzej było z szorowaniem umywalek i kafelek. No ale to było nic... Z tym co by go czekało w kabinach.
Dlatego posprzątał i to bez większego problemu, mamrocząc pod nosem jednak o wiele bardziej, przynajmniej do czasu aż nie znalazł dziesięciu galeonów pod jedną z umywalek. Zabrał je wiec i schował do kieszeni. Będzie na kilka browarów by później zalać się w Hogs.
Po skończeniu i pozytywnej ocenie woźnego wyszedł z łazienek, poszedł się wykąpać, a następnie wysłać krótką wiadomość do profesora, że wykonał zadanie.
Oczywiście zabrał swoją różdżkę od woźnego, po skończeniu tej czynności.
z/t
Kostka: 5

Po roku ze mną w Trausnitz i dwóch lata w Hogwarcie @Daniel Bergmann wiedział czego przystojni pół wile nie lubią najbardziej. Szorowanie kibli było czynnością w istocie uwłaczającą, a pozbawienie mnie różdżki traktowałem niemalże jak kastrację. Całe szczęście miałem doświadczenie w sprzątaniu łazienki z miliona innych szlabanów, po za tym wychowanie w mugolskiej rodzinie też było w tej sytuacji bardzo dobre - wiedząc, że od woźnego otrzymam co najwyżej wodę z octem zaopatrzyłem się we własne, mugolskie środki czystości, zdecydowanie bardziej żrące i może nie do końca odpowiednie do zabytkowych, magicznych kibelków, stwierdziłem jednak, że odpady w czarodziejskiej toalecie są dosyć podobne do mugolskich. Miałem nadzieję, ze skład chemiczny kupy czarodziejów, nie różnił się znacząco od niemagów.
Zabrałem się do pracy z wielkim zaangażowaniem wiedząc, że zaniedbanie sprzątania sprawi, że będę musiał tu przyjść jeszcze raz. Wyszorowałem podłogi, umywalki, a potem zająłem się muszlami klozetowymi (oszczędźmy jednak szczegółów!). Podczas starcia z jednym wyjątkowo opornym klozetem zobaczyłem, że na podłodze leży dość mocno zszargany zeszyt. Otworzyłem go i zobaczyłem, ze zawiera notatki z zaklęć. Trudno było mi się powstrzymać od przerwania tej nudnej roboty chociaż na chwilę, wiec zacząłem czytać. Dzięki temu szlaban minął znacznie szybciej, a ja zyskałem nową, przydatną wiedzę!

Kostka: 2

Znowu to samo, kolejny szlaban, ponownie w łazience męskiej. Ostatnimi czasy podczas korzystania z nich dbał o pozostawienie ich w stanie jakim zastał, albo i lepszej. W końcu to była jego praca, sam ją czyścił i dziwił się jakimi to flejami i capami byli pewni faceci. I jeszcze raz musiał po nich sprzątać, wkurzało go to, po raz pierwszy czuł się, wkurzony. Lecz nie przez to, że musiał tu sprzątać, nie na profesora, a na te zwierzęta, gorzej niż świnie. Zaczął od umywalek, to już mu szło w błyskawicznym tempie. Zresztą wiedział już na których częściach skupiał się woźny, które sam pomijał, więc nie poświęcał im więcej chwili niż to było konieczne. Sam nie lubił siedzieć w tych smrodach.
Postanowił, że jeśli jeszcze raz zastanie taki syf, to najgorzej zatkany kibel przetka łbem jakiegoś nieszczęśnika którego będzie mijał i obwini o cały ten bałagan.
Podczas sprzątania, gdy miał się zabrać za jeden z sedesów, poślizgnął się na kałuży i rąbnął głową w muszlę. Coś zaszumiało, cały świat kręcił mu się przed oczyma. Woźny coś mówił, wołał go. Ale jego słowa były przerywane, tak samo jak i obraz. Nieczysty, niewyraźny, znikający raz po raz i pojawiający się z zupełnie innej perspektywy. Woźny dalej coś tam mówił, lecz jedynie co zapamiętał z tego wszystkiego to Id... o... pielęgni...
Nie wiedział nawet jak się tam znalazł, czy sam tam doszedł, czy woźny go zaprowadził. To nie miało znaczenia, ważne że mógł się położyć na miękkim łóżku. Cały czas miał bowiem wrażenie, że się lada moment przewróci. Nogi odmawiały posłuszeństwa i same się uginały. Wredne szuje nie chciały współpracować ze sobą i każda stawiała kolejne kroki jak żywnie im się podobało. Przez co rozkaz położenia się na miękkiej, czystej pościeli. Pachnącej przyjemnie w dodatku było jak komenda spocznij dla wartownika który przez kilka dni musiał stać na baczność.
Zasnął szybciej niż zdążyłby wymówić swoje nazwisko
z/t

Kostka: 1

Tęskniłem, kochany.
Tak, mówię o kiblu, który od początku szkoły czyszczę chyba już setny raz, jeśli nie tysięczny. Ta toaleta zna mnie tak dobrze (i to z wzajemnością), że gdybym był zdesperowany, mógłbym ją poślubić i nie byłoby to ani trochę dziwne. Władze Hogwartu to nieźli cwaniacy, skoro wykorzystują szlabaniarzy do najbrudniejszej roboty. A woźny sobie siedzi i popija kawkę z termosu. A może to wcale nie zawiera kofeiny tylko inne ciekawe rzeczy? Już dawno temu doszedłem do wniosku, że ten facet musi być alkoholikiem. No bo spójrzcie, jak on wygląda. Ale dobra, nieważne. Nie mogę oceniać człowieka po okładce, choć ocenianie po ubraniu nadal mi zostało. Ciekawe tylko, czyja to sprawka?
Staram się ignorować Zakrzewskiego, bo jeśli tylko bym się do niego odezwał, pewnie zarobiłbym kolejny szlaban, a ostatnio na obiad była fasola, więc chyba nie chcę ryzykować. Zwłaszcza jeśli to będzie ten kibel najbliżej Wielkiej Sali. Czyszczę sobie moją toaletę do połysku, a nie idzie mi wcale tak tragicznie pomimo braku różdżki (a może właśnie dzięki temu, że nie mam tego kapryśnego badyla?), bo – jak już wspomniałem wcześniej – mam spore doświadczenie w tej dziedzinie. Może jeśli nie wymyślę, co ze sobą zrobić, to zatrudnią mnie jako asystenta woźnego? Całkiem przyjemna fucha, zwłaszcza że mógłbym korzystać z magii i popijać wódkę kawkę, przyglądając się, jak uczniowie robią wszystko za mnie. I jeszcze by mi za to płacili.
Pucuję sobie deskę klozetową, myśląc o naszym wspólnym życiu, gdy nagle wpada Irytek. No tak, jeszcze tego nam tu brakuje. Poltergeist oczywiście śpiewa, robiąc konkurencję Calumowi i mi w wymyślaniu kretyńskich piosenek:


No co ty nie powiesz, glonojadzie jeden? Ta lewitująca bulwa oczywiście rozrzuca wokół mnóstwo śmieci, przez co zaczynam się wyjątkowo mocno wkurzać. Jestem na tym szlabanie bez euforii, by przypadkiem sobie nie nagrabić za zbyt dobry humor, także bardzo łatwo mnie zdenerwować, a Irytek przegina pałę bardziej niż my na transmutacji.


Muszę przyznać, że ta druga piosenka jest nawet zabawna, bo parskam śmiechem pod nosem. Może mógłbym się jednak zakumplować z Irytkiem, gdybym nie próbował się nieco ogarnąć.
Ruszam się z miejsca, by ogarnąć cały ten syf, który Poltergeist nam tutaj robi i w moje ręce wpada jakiś stary notatnik. Nie wiem, komu został zajumany, bo nikt go nie podpisał, ale kiedy wertuję zeszyt, okazuje się, że jest w nim sporo informacji z zielarstwa, a to jedne z moich ulubionych zajęć. Postanawiam więc go zatrzymać, bo co mi szkodzi? Tym lepiej dla mnie, bo może w ten sposób łatwiej mi będzie napisać zaległe prace domowe.
Woźny przegania Irytka miotłą, bo chyba dopiero teraz go zauważa, a duch nie daje za wygraną, wyjąc jak opętany i uciekając pod sufitem.


Po tych słowach znika jednak za ścianą, a na korytarzu da się słyszeć jakieś wrzaski. Może już tutaj nie wróci.

kostka: 5

Wiedziałem, że nie jestem wspaniałym uczniem, który sprawiałby swoją obecnością radość pedagogom, jednak moja relacja z Danielem "szoruj-kible-szmaciuro" Bergmannem nabierała coraz to gorszego wydźwięku. Samo szorowanie kibli było dla mnie rutynową czynnością, którą wykonywałem już podczas dziesiątek, czy nawet setek szlabanów, a większym problemem był dla mnie fakt, że Bergmann za towarzystwo dobrał mi tę różowowłosą pizdę, szerzej znaną mniej uświadomionym jako @Holden A. Thatcher II. Nie byłem w stanie zrozumieć jak Calum i inne bliskie mi osoby był w stanie obcować z tym typem, na całe szczęście Ette również podzielała moją niechęć do tego typa, dzięki czemu nie czułem się jedyną na świecie oświeconą osobą.
Byłem pewien, że @Daniel Bergmann domyślał się, że wolałbym wylizywać te kible niż pracować w towarzystwie tego głąba. Nie miałem jednak wyboru, więc niechętnie zabrałem się do roboty starając unikać się towarzystwa tego piździelca. Niestety byłem skazany nie tylko na niego, ale również na Irytka, który podśpiewywał pod nosem idiotyczne piosenki, które zapewne na co dzień by mnie bawiły, ale ze względu na towarzystwo tego debila Thatchera wydawały mi się piekielnie wkurwiające.
Na szczęście ze względu, że było nas dwóch praca minęła na tyle szybko, że mogłem odzyskać swoją różdżkę i opuścić ten przybytek w podskokach, które doprowadziły do stłuczenia przeze mnie zabytkowego wazonu na korytarzu. Głośno przeklnąłem, wiedziałem jednak, że muszę to szybko naprawić, zanim woźny to zobaczy i powiesi mnie za jaja w wielkiej sali. Na szczęście poszło gładko - mogłem się ulotnić!

Kostka: 6

Coś pokrętnie szło mu to „studiowanie”. Po piekle zeszłorocznych Owutemów wydawało mu się, że ósma klasa okaże się jeszcze bardziej wymagająca, a tutaj… małe zdziwienie? Oczywiście, zagadnienia, które dostał do wyuczenia faktycznie dotykały trudniejszych problemów, szczególnie, że Liam skupiał się przede wszystkim na transmutacji, a ta już sama w sobie potrafiła dać uczniom w kość… niemniej ilość wolnego czasu, którą miał do wykorzystania, jakoś rekompensowała mu to aż w nadwyżce. Bywały dni, że się nudził… a nuda przynosiła kompletne zanurzenie się w bzdetach…
… ale jak mógł sobie odmówić przeczytania kolejnego komiksu czy też bazgrania po kartkach, gdy nie musiał uczyć się o przedmiotach, które go nie interesowały? Dlatego też ułożył sobie już plan, czym zajmie się tego popołudnia: oczywiście, rysowaniem. Liam talentu nie miał za grosz, choć ostatnimi czasy zaczynało wychodzić mu coś, co choć trochę przypominało jego artystyczny zamysł… niezrażony karykaturami, przysiadł w pokoju wspólnym Hufflepuffu i zaczął tworzyć sztukę.
I stworzył….
… sobie na palcach.
Tak się wczuł w ten sławny Inktober, że pomazał sobie tuszem całe dłonie. Zbliżały się jego zajęcia, toteż nie do końca widziało mu się robienie czarnych plamek z linią papilarną po każdym dotknięciu kartki podręcznika, toteż wybył czym prędzej z dormitorium Puchonów i wszedł do łazienki, gdzie spodziewał się nie zastać żadnego tłoku. Sam nie wiedział po co zgarnął do torby cały swój asortyment artystyczny, ale chyba bał się pakować tak pobrudzony, stosując metodę selekcji (wydłubywać odpowiednie pergaminy, chować farby…), więc szybko ściągnął wszystko jak leci i wybył, bojąc się, że się do tych zajęć nie domyje.
Stanął przed umywalką i zaczął ścierać czarny tusz z opuszków… i o ile szło mu niemalże szampańsko, tak chłopak nawet nie zauważył pozostałej na nosie kropki atramentu… wyglądał na wyjątkowo zaaferowanego pucowaniem własnej skóry.

@Thomen J. Wessberg

To zdecydowanie nie był dzień Wessberg'a. Obudził się i ledwo widział na oczy, dodatkowo kichał bez większego powodu... Przecież on nie chorował, jakby takie przyziemne rzeczy go nie dotykały. Ledwo wyszedł nogą z łóżka i wiedział, że to będzie wyjątkowo zjebany dzień. Nie mógł znaleźć w tym syfie zostawionym przez niektórych członków jego dormitorium żadnej paczki chusteczek, papieru, czegokolwiek w co mógłby wytrzeć cieknący nos. Cudownie. Chwycił bliżej nieokreślonego pochodzenia koszulkę i wysłużył się nią w iście subtelny i dżentelmeński sposób. Matka byłaby zachwycona.
Narzucił na siebie bluzę, w której mógłby się utopić i pchnął drzwi. Niech nie myślą, że w tym stanie ruszy swoje cztery litery na zajęcia. Za to skierował się do kuchni, w której podkradł kilka pasztecików i herbatę, która być może postawiłaby go na nogi... Może nawet pogorszyła sprawę? Przy kichnięciu poczuł, a może usłyszał... Nie wiedział nawet jak to opisać... Z jego uszu wylatywała para, przy okazji wydając dziwny gwizd. Rozsadzało mu to głowę, dlatego jeden ze skrzatów podskoczył kiedy Thomen walnął pięścią w stół. To był ból rozsadzający go od środka. Tego jeszcze nie było.
Nie było żadnej euforii, pragnienia posiadania więcej... To było irytujące.
Jednak po lekarstwo się nie udał. Typowo. Prosić kogokolwiek o pomoc? Żart.
Uwielbiał męskie toalety, naprawdę. Było w nich coś niepokojącego, co zwyczajnie mówiło człowiekowi, aby tam nie wchodzić. Przed wejściem powinni umieścić znak, żeby zwyczajnie tam nie wchodzić. Być może jest też tak, że tylko jego osoba przywoływała taką aurę w tym konkretnym miejscu.
Kiedy zrobił swoje, cały czas pociągając nosem i kichając(przy okazji prawie rozsadzając kabinę, tak nim rzucało), wyszedł mocno trzaskając drzwiami. Tym razem nie było to umyślne. Podszedł do umywalki, kompletnie ignorując to co działo się wokół. Przy okazji wywlókł sporą ilość papieru toaletowego, w który teraz wydmuchiwał nos. Oparł się o umywalkę i odkręcił kran. Przez moment woda jedynie się lała, jakby nie miał siły nawet wyciągnąć rąk i ich umyć. Kiedy już to zrobił, rozlał trochę wody na ziemię, na lustro... A woda wciąż się lała. Wytarł nos.

/sorki, że dopiero teraz ale jestem na nieobecności ;c

A Liam dalej pucował sobie ręce pod bieżącą wodą, stanowiąc dość wyraźny kontrast do postaci, która wparowała do łazienki i już na wstępie wydawała się roztaczać wokół siebie nieprzyjemną aurę… i zarazki. Charczał, smarkał… i poszedł do jednej z kabin zrobić swoje. Cóż… Liam jedynie powiódł za nim krótkim spojrzeniem, zaraz wracając do swojej higieny, choć było mu chłopaka zwyczajnie żal. Mimo że nie wydawał z siebie specjalnie urokliwych odgłosów, Puchonowi było mężczyzny po prostu szkoda: najwyraźniej złapało go wyjątkowo upierdliwe choróbsko. Niemal tak upierdliwe jak atrament, wżarty pomiędzy linie papilarne prefekta.
Nie chciał zaczepiać Ślizgona, ale… no, po prostu robił wokół siebie raban. Liam wpierw tylko ukradkiem zerkał na niego kątem oka… później odwrócił całą głowę… nieco się skrzywił… aż plakietka prefekta zakuła go zbyt mocno, żeby nie zwrócić chłopakowi uwagi.
- Am… hej! – postarał się skupić na sobie uwagę, zagadując dość wesoło, ale jednak ostrożnie. – Słuchaj, widzę, że niezbyt dobrze się czujesz, ale jednak bardzo bym cię prosił, żebyś nieco uważał z tą wodą. Znaczy wiesz.. ja sam nie cierpię mieć kataru i kiedy jestem chory najchętniej to bym nic nie robił, tylko leżał w łóżku i pił herbatę z miodem, ale jednak odrobinkę bałaganisz, a dobrze będzie posprzątać tę wodę, żeby ktoś przypadkiem się nie poślizgnął. – poprosił możliwie jak najgrzeczniej z wyjątkowo sympatycznym, szczerym uśmiechem. Nie chciał się kłócić, ale tak samo nie chciał odpuszczać. – Masz różdżkę przy sobie? Machnij proszę chłoszczyść i będzie po sprawie, dobrze? – dodał, zakręcając kran, przy którym sam mył ręce. Nie zauważył w lustrze tej kropki atramentu na swoim nosie… - Jesteś ze Slytherinu, prawda? Kojarzę cię z kolorem zielonym… jeśli nie, to wybacz… ale chyba nawet jesteśmy w równoległych klasach? Też pierwszy rok studiów, nie? – zagadnął wesoło, próbując jakoś z chłopakiem pogadać w miłym tonie. I roztrajkotał się jak zawsze... – Ja jestem Liam, a ty? – powinien być znany, w końcu był prefektem, ale i tak wolał się uprzejmie przedstawić. – Może pójść z tobą do skrzydła szpitalnego, hm? Naprawdę mocno cię siepnęło… tam cię postawią na nogi. – powinien zdążyć jeszcze na zajęcia, nawet mimo dodatkowego przystanka w sali medycznej. – Idziemy~?

Nie był zadowolony z obrotu spraw. Ledwo trzymał się na nogach, które w tym momencie zdecydowanie by mu się przydały kiedy... Nieważne. Zrobił swoje, gwizdał z uszu czy też z głowy... Chciał umyć ręce i jakoś przetrwać ten dzień. Ktoś jednak do niego podszedł, przeszkodził mu w czynnościach jakże istotnych. Nie był gotowy na potok słów, które ruszył na niego jak buldożer. Podniósł głowę i utkwił spojrzenie w chłopaku, coś zaświeciło na jego piersi... Odznaka? Prefekt? Kurwa, cudownie.
Nie załapał wszystkiego co było do niego mówione, bo zwyczajnie było tego za dużo w zbyt krótkim czasie. Jak można tyle mówić? I to jeszcze szczerząc się jak głupi do sera... Było to chyba bardziej irytującego od charczenia i kataru, który wciąż ciekł z jego nosa. Nie wiedział dokładnie, w którym momencie ale zatkał mu usta dłonią, jakby dźwięk jego głosu doprowadzał go do szału. Musiał się skupić! Szum wody i choroby zdecydowanie mu w tym przeszkadzał. Do tego jakiś przeklęty prefekt musiał wtrącić swoje cztery litery, a wiadomo, że nie mieli oni odpowiedniego nastawienia do kogoś jego pokroju.
-Zamknij się wreszcie! Nie słyszę własnych myśli.-Warknął.-Nie mam przy sobie różdżki, to tylko kilka cholernych kropel nikt sobie od nich karku nie skręci. A nawet gdyby, trzeba umieć patrzeć pod nogi.-Dodał, włożył palce pod ciepłą wodę i pstryknął kropelkami w idealnie skrojoną szatę (bo ją ma?) chłopaka, mocząc przy okazji ten kawałek metalu przypięty do jego piersi.
Był nieznośny i mógł jedynie podejrzewać z jakiego domu mógł być. Takiego, z którym nigdy nie miał dobrych kontaktów. Miał go po dziurki w nosie, dlatego próbował się wyprostować i rozciągnąć ramiona, a jedyne co udało mu się zrobić to wywołać kolejny ból głowy.

„Zamknij się wreszcie! Nie słyszę własnych myśli.”
Aż wzdrygnął się na ten warkot, a wesoły uśmiech od razu zszedł mu z twarzy. Cóż, nie było dla niego zaskoczeniem, że ktokolwiek mógł uważać jego gadaninę za irytującą – chłopak miał pełną świadomość, że jego trajkotanie bywało męczące i starał się z tym jak najlepiej walczyć. Jednak najwyraźniej w tej walce poległ.. i to sromotnie. Nie spodziewał się aż tak gwałtownej reakcji po Ślizgonie, dlatego przez sekundę mrugał na niego z miną skonsternowanego szczeniaka, który dostał po łapach za wejście na kanapę bez pozwolenia.
- R-Racja, przepraszam. Za dużo mówię. – spróbował jakoś załagodzić sytuację od razu przyznając się do błędu i z miejsca tonując. Choć podniesiono na niego głos, przywołał na twarz uśmiech, ale tym razem zdecydowanie delikatniejszy, niemal przepraszający. Tak, wiem. Trochę cię przytłoczyłem, gdy wyraźnie nie czujesz się najlepiej… wybacz. Poprawiam się! Ale zaraz te miłe uniesienia kącików ust ustąpiły miejsca wyrazowi czystego niedowierzania.
- Oh.. wolałbym jednak, żeby nikt się nie wywrócił przez tą rozlaną wodę. – zaczynał czuć się jak debil, stawiając się komuś w takim humorze, ale odezwała się w nim ta opiekuńcza, borsucza natura, która nie chciała, żeby ktokolwiek miał źle… więc się uparł na tę wodę. – Dlatego ja posprzątam. Ale prosiłbym, żebyś więcej nie robił bałaganu. To naprawdę może być niebezpieczne. – nie pasowała mu stanowcza maska prefekta. Liam był na to za łagodny, choć było po nim widać, że mu zależy. Nim zdążył sięgnąć po różdżkę, przybliżył się do Thomena i wyciągnął rękę do kurka z wciąż lejącą się wodą, żeby ją czym prędzej zakręcić. Poczuł się potwornie zlekceważony czując krople, którymi ochlapał go Ślizgon, ale puścił zniewagę płazem. Naprawdę nie chciał się tu teraz kłócić.. niedługo miały być zajęcia.
- I proszę, więcej nie chlap na podłogę. Inaczej będę musiał odjąć ci punkty. – ostrzegł i jeśli Thomen mu na to pozwolił, zaczął sięgać po różdżkę, żeby później rzucić zaklęcie czyszczące. Nim ją jednak wygrzebał, dodał jeszcze: - Na pewno nie chcesz, żebym poszedł z Tobą do skrzydła szpitalnego? Naprawdę źle wyglądasz…

Nareszcie! Cisza. Nie lubił jak słowa się marnowały, czy powietrza, którym on również w tym momencie oddychał. A przynajmniej się starał w obecnej sytuacji. Nie miał zajebistego humoru, który zapewne sprawiłby, że droczenie się z tym chłopakiem wydawać by się mogło zabawne. W końcu nie zawsze zionęła od niego czysta nienawiść i agresja.
Dzisiaj jednak wstał lewą stroną całego ciała, więc sytuacja była dosyć poważna. Nie chciało mu się bawić z chłopakiem, a ten ewidentnie stał mu na drodze do drzwi. I nie zamierzał odpuścić.
Jeżeli coś mogło go zszokować, to właśnie w tym dokładnie momencie. Nie chodziło o nagłe podkulenie ogona i wycofanie się ze swojej wcześniej pozycji. A raczej fakt, że ten prefekt zamierzał sam z siebie posprzątać to, co zrobił Thomen (wcześniej kompletnie nieświadomy, bo przecież kto zwraca uwagę na kilka kropel na podłodze!)
W dodatku nie powiedział nic na fakt zniewagi w kierunku funkcji, jaką pełnił w szkole. To zachowanie odbiegało od tego, z czym się spotykał. I cholernie go irytowało, bo jakaś cząstka jego chorego umysłu podpowiadała mu, że ten chłopak a) sam prosi się o wpierdol, b) czuje się od niego lepszy i w ten sposób właśnie to pokazuje. Głupie, prawda?
-Przestań pieprzyć.-Mruknął, chwytając chłopaka za nadgarstek zanim ten zaczął użyć jakiekolwiek zaklęcia.-Myślisz, że jakiekolwiek punkty zrobią na mnie wrażenie?-Uniósł wysoko brwi, rozbawiony i pobudzony najwidoczniej. Nie lubił takich zagrywek. Niemal jakby mu groził, że jak nie będzie zachowywał się lepiej to wlepi mu kilka minusów.
Kolejny potok słów, które wżerało się do jego głowy jak nieproszony gość. Strasznie wkurzające. Dźwięk upadającej różdżki zagłuszył dźwięk zbitego szkła, w które wbił głowę chłopaka, przytrzymując ją przy lustrze. Czy wyglądał na kogoś, kto lubił się tak bawić? O wiele bardziej preferował zabawę kiedy to on sam zostaje poddany wszelkim rodzajom tortur. Na jego twarzy nie było widać uśmiechu, jedynie przykry obowiązek.
-Kurwa, czego nie rozumiesz w słowach zamknij się!-Warknął, wcale nie puszczając jego szyi, która dziwnym trafem idealnie pasowała do jego długich palców.

Przypuszczenia Thomena wcale nie były aż tak dalekie od prawdy! Liam zdecydowanie prosił się o wariant oznakowany literką A), choć tragizm jego sytuacji polegał na tym, że robił to bardzo nieświadomie… ewentualnie ze zbyt małą świadomością, jakby jeszcze do końca nie wierzył, że w taki zwykły, normalny dzień może dostać po gębie. Mocno się przeliczył, patrząc na to, co przydarzyło mu się kilka chwil później… a miał naprawdę czyste intencje i nawet przez myśl nie przechodziła mu opcja B). Chciał tylko, żeby podłoga nie była śliska, a Ślizgon poszedł razem z nim do skrzydła szpitalnego, skoro wyraźnie źle się czuł. Odznaka prefekta była dla niego dumą, ale nie palił się do nadużywania swoich przywilejów. Szczerze mówiąc czuł się dość głupio, ilekroć musiał je komuś odbierać… ale niestety taka była jego rola.
- O-Oh.. czekaj! – zająknął się aż, gdy ręka mężczyzny zakleszczyła się na jego nadgarstku. – Puść mnie, proszę. Naprawdę chcę rzucić tylko Chłoszczyść. Jedno machnięcie i będzie po krzy-… - o nie. Krzyków było jeszcze trochę. Szczególnie ze strony Thomena, bo to właśnie jego warknięcie przydusiło kolejny słowotok prefekta. Puchon wytrzeszczył zaskoczony oczy i… podziękował Losowi, że zaraz szybko je zamknął, mocno spinając mięśnie.
W jednej chwili poczuł jak kujący, niemożliwie piekący ból rozlewa mu się po całej twarzy, paraliżując ją w wyrazie czystego przerażenia. Szkło wbiło się głęboko w skórę na policzkach czy czole, a jego drobniejsze odłamki nie szczędziły nawet skrzydełek nosa szatyna. Krew zaczynała barwić skórę na szkarłat, a Puchon ani myślał o różdżce, która potoczyła się po kafelkach w głąb łazienki.
- P-Proszę.. p-puść.. puść… - wyszeptał jedynie, wpatrując się w niego błagalnie, tłumiąc w sobie łzy. Nie był odważny… przecież potrafił wprost przyznać się przy znajomych, że często tchórzy, bo uważał, że należy być ze sobą szczerym. I w tym momencie też był bliski paniki. Nie rozumiał co się właściwie stało i dlaczego akcja pobiegła tak szybko z impetem wrzucając go w cholerne lustro. Merlinie, jak to potwornie piekło… to nie był żaden przeciwnik dla Thomena. Teraz jedyna reakcja jaką czuł na swoim ciele, to szybkie, spanikowane oddechy, które mógł wyczuć pod palcami, zakleszczonymi na szyi prefekta. Ewentualnie mizerne próby, zahaczenia palcami o jego nadgarstek… ale miał mroczki przed oczami, więc nie wypadał specjalnie dumnie w tych próbach.
- P-Puść, p-przepraszam…

O dziwo, czuł się zdecydowanie lepiej. Nie wiedział czy to za sprawą piskliwego głosiku Puchona, czy może pulsu, który czuł pod palcami, które zaciśnięte były na skórze chłopaka. Był przyspieszony, jakby wiedział, że wpakował się w naprawdę spierdoloną sytuację. Nie obchodziło go skrzydło szpitalne, jakby zmaganie się z chorobą w bardzo powolny i niewygodny sposób mogło mu bardziej pomóc. Szczerze nienawidził tego miejsca, tak samo jak wszelkiej formy ośrodków, które miały na celu leczyć. Zbyt wiele czasu tam spędził, zbyt wiele eliksirów było w niego wlewanych.
-Czego nie rozumiesz w...-Jęknął, jakby nie miał już sił na to, aby się z nim tak bawić.-W ZAMKNIJ SIĘ!-Krzyknął tuż do ucha Puchona, jakby ten miał spory problem ze słuchem. Najwidoczniej miał. A Thomen, jako uczynny student postanowił mu pomóc. Oczywiście sam siebie przyprawił o spory ból głowy ale jebać to.
Cały ten czas przyglądał się uważnie twarzy chłopaka, tego, jak ból przedziera się przez mięśnie aż trafia do podświadomości. To musi być zajebiste uczucie, móc tak bez przeszkód odczuwać... To wszystko, co wpływa na ciało.
Dzisiejszego jednak dnia Thomen musiał odpuścić sobie swoje perwersyjne marzenia. Chciał uciszyć chłopaka, a ten wciąż jęczał... Wkurzające. W sumie sam również nie wiedział czemu akcja tak szybko się rozwinęło i co dokładnie na nią wpłynęło. Może wszystko, może nic.
I wtedy... Uderzyło w niego to jedno słowo. Tak strasznie go nie znosił.-Przepraszasz? Za co kurwa? Wiesz chociaż?-Ludzie lubili go nadużywać. Chyba jednak nie spodziewał się takiej reakcji po Ślizgonie. Puścił jego głowę, pozwalając aby odsunął się trochę od umywalek. Rozciągnął się niespiesznie i kiedy zobaczył, że Liam próbuje odejść, podciął mu nogi. Czekał tylko na ten cudowny dźwięk uderzenia ciała o ziemię. Może nawet jakiś wstrząs mózgu wpadnie?

Był kompletnie skołowany. Ból przyćmiewał mu umysł, a na dodatek – nie oszukujmy się. Bez różdżki w ręku był zupełnie bezbronny. Czym on miał się bronić przed gniewem Thomena? Nie uprawiał żadnego sportu, więc nie miał szczególnie rozbudowanych mięśni. Poza tym.. nawet z zachowania był dość zniewieściały, a więc rzucanie go w wir walki bez magicznego patyczka w dłoni było dla niego oczywistym przesądzeniem sprawy. Tęczowa topola zaginęła gdzieś wśród odłamków szkła, a Liam nawet nie miał dobrej perspektywy na odszukanie jej wzorkiem. Zalewała go krew.. ponadto oczy miał przecież całe zaszklone.
- J-Ja… - i skulił się ponownie, na tyle na ile był w stanie, będąc w uścisku Ślizgona. Merlinie, oddychało mu się coraz ciężej przez to ściskanie za szyję, o czym próbował poinformować mężczyznę, delikatnym klepnięciem po nadgarstku. Słabym i niespecjalnie agresywnym… jakby się jeszcze łudził, że wychowanek Slytherinu zamierza mu dawać jakiekolwiek ulgi. Zaraz tylko mocniej przymknął oczy, gdy chłopak ogłuszył go kolejnym krzykiem.
Najgorsze w tym wszystkim było to, że prefekt naprawdę nie wiedział jakim cudem to potoczyło się tak nagle. Według niego, to wyglądało tak, jakby dostał po twarzy wyłącznie za propozycję pomocy… przecież już nawet ścierać tej podłogi mu nie kazał, samemu chcąc porwać się na chłoszczyść! Jedyne co mogło zdenerwować Ślizgona to…
- Z-Za gadanie? - … ale czy to był naprawdę powód do takiej krzywdy? Zachłysnął się łapczywie powietrzem natychmiast odsuwając się od napastnika. Jak można było się spodziewać, prefekt natychmiast porwał się do wyjścia i.. w tym samym momencie przywalił ostro w ziemię z cichym trzaskiem pozbywając się kawałeczka swojej górnej jedynki – jego uroczy look coraz bardziej cierpiał na tym spotkaniu. Pisnął ponowne, znajdując się w wyjątkowo niekorzystnej dla siebie pozycji – Thomen nad nim górował. Niemniej, mając głowę w resztkach odłamków szkła oraz piekielnie bolący ząb w ustach… dojrzał wśród resztek lustra różdżkę. Natychmiast przeczołgał się po kujących resztkach zwierciadła i chwycił czym prędzej różdżkę. Zamiast jednak od razu posłać w kierunku Ślizgona soczystą drętwotę czy jakiekolwiek inne zaklęcie, które przyszpiliłoby go i zmusiło do uspokojenia… srebrzyste światło przeleciało tuż obok sylwetki mężczyzny, zupełnie jakby Liam po prostu nie trafił. W rzeczywistości, po prostu poprosił desperacko o pomoc…
Niemniej.. zmarnował swoje cenne sekundy z różdżką w ręką na patronusa… teraz nie pozostało mu nic innego, jak ponownie spojrzeć na twarz Thomena, wycelować w niego swoim patyczkiem i tylko modlić się, by nie przeorał go tylko bardziej… próbował czym prędzej cofnąć się pod ścianę jak najdalej od niego.

Patronus: 4

//Korytarz pod łazienką

Ostatnia wizyta w spiżarce nie była najszczęśliwszą wyprawą w jej życiu - naraziła się skrzatom i była niemal pewna, że jeśli znienacka wpadnie do kuchni z prośbą o koktajl truskawkowy, to nie ma takiej opcji żeby go otrzymała. A jednak! Uśmiech pełen pokory, przeproszenie za naruszenie zasad bezpieczeństwa związanych z przechowywaniem jedzenia (co nie miało miejsca, ale mówi się, że tylko winny się tłumaczy) i udało się otrzymać nektar bogów. Grzecznie więc podziękowała, przejęła szklankę i wycofała się nim skrzaty zmienią zdanie. I to był błąd - mogła się napić w kuchni. Pierwszym powodem jest fakt, że Vittoria byłaby najgorszą kelnerką świata. Wzięła z kuchni pełną szklankę, po kilku schodkach miała już o 1/4 mniej. To jednak było jeszcze nic biorąc pod uwagę, że wpatrywanie się w szklankę by nie uronić już ani kropli spowodowało kompletny brak uwagi na to, co dzieje się przed nią. Była przekonana, że korytarz jest zupełnie pusty! Ale no... Nie był. Na jej nieuwadze ucierpiał jeden z gryfonów, w którego z impetem się władowała sprawiając, że cała zawartość szklanki pofrunęła do góry obryzgując wesoła ją, podłogę, trochę ścianę i... Oczywiście @Maximilian Brewer.
-Aaa... Oj - Jej reakcja w pierwszej chwili była rozpaczą nad straconym napojem, dopiero po chwili zorientowała się, że to nie tym powinna się teraz przejąć. Podniosła swoje niebieskie oczy na biednego, niemal stratowanego przez nią chłopaka i uśmiechnęła się przepraszająco.
-Wybacz! - To mówiąc rozejrzała się za najbliższą łazienką, która byłaby zbawieniem w tej chwili biorąc pod uwagę, że jej biały T-shirt z napisem "Mam złoty charakter - dlatego jest taki ciężki" miał na sobie różowawe plamki. Na jej szczęście, upragnione pomieszczenie było zaraz obok.
Jeśli jej na to pozwolił - złapała go za rękę i wciągnęła do środka, zupełnie ignorując jakiego rodzaju jest to łazienka.
Jeśli nie, tak zamrugała zaskoczona tym, że mimo iż ciągnęła go za sobą, tak się nie ruszyła z miejsca. Spojrzała więc w jego stronę, przechylając głowę z zaciekawieniem.

W sumie zrobiła się taka zajebista pogoda, że bardziej chciało mu się spać niż pracować, ale większość profesorów dostała właśnie teraz pierdolca i chciała nadrobić zaległości, jakie powstały w czasie, kiedy leżeli brzuchem do góry i mieli wszystko głęboko w dupie. Taka karma, nie mógł nic na to poradzić. Był jednak rozlazły, jak jakiś jebany ślimak i ziewnął przeciągle, kiedy tak lazł jak ciele, kierując się chuj wie dokąd, bo chyba sam już zdążył zapomnieć, o co dokładnie tutaj chodzi i w sumie - dokąd się wybierał. Drzemka była kurewsko mocno wskazana, ale chyba nie mógł sobie jeszcze na nią pozwolić, jakieś zajęcia, czy praca domowa, coś tam jeszcze było do ruszenia dupy, ale na wpół spał, więc nawet nie wiedział - co. Może powinien wybrać się po jakieś żarcie albo picie, czy co, kurwa? Może był odwodniony?
Pewnie właśnie wtedy, kiedy ziewał i miał wszystko w dupie, wlazła w niego dziewczyna. Kojarzył ją, ale o tym miał przekonać się dopiero za chwilę, kiedy już przestanie mrugać, jak wybudzony z letargu lunatyk, który nawet nie ma najmniej kurewskiego cienia pomysłu, gdzie się znajduje. Potem zdał sobie sprawę z tego, że po jego białej koszuli spływał sok. Koktajl? W każdym razie coś, co z pewnością dało się kiedyś wypić i zdaje się, że było z truskawek, a przynajmniej z jakichś owoców tego typu. Niezbyt fortunnie, skrzaty pewnie będą marudzić, że jest taką pierdoloną świnią, że nawet nie potrafi porządnie jeść, czy cokolwiek takiego.
- Zdaje się, że dopiero teraz zrobię się słodki - rzucił, może nadal niezbyt przytomnie, ale to nie miało wielkiego znaczenia, po czym spojrzał na dziewczynę, gdy pociągnęła go za sobą i uniósł brwi, kiedy znaleźli się w łazience. No, kurwa, to były dopiero szybkie zaloty, nie ma co. Spojrzał na dziewczynę, jakby chciał ją zapytać, co właściwie odpierdala, a później podszedł do jednej z umywalek i odkręcił wodę, by zgarnąć z siebie większość tego koktajlu, która wybitnie mu nie pasowała. Jasne, były jakieś tam jebane zaklęcia, ale na tym to się zdecydowanie nie znał i nie chciał w tym za mocno grzebać.
- Mogę chyba zostać miss mokrego podkoszulka - rzucił rozbawiony.

Ah, czyli skoro szedł korytarzem nie uważając pod nogi, to w sumie fakt iż na niego wpadła był jego winą. Przynajmniej tak będzie mogła to sobie Tori wytłumaczyć, jak już przestanie się przejmować zmarnowanym koktajlem i tym, gdzie ostatecznie jego większość wylądowała. Teraz jednak jedyne o czym myślała to ratowanie biednego gryfona przed jej truskawkowym atakiem. Białe ciuchy to zdecydowanie nie jest dobry pomysł - to się zawsze źle kończy. Nic dziwnego, że szkolne szaty były czarne. Nie było na nich widać jak bardzo nieogarnięci potrafili być studenci i uczniowie. Powinni przywrócić nakaz noszenia ich 24/7. Choć kiedy zakładałaby wówczas swoje ukochane koszulki z napisami?
-Na tyle słodki, że będziesz miał stado nowych adoratorek. Much - Słowa chłopaka trochę ją uspokoiły, gdy okazało się, że nie wybucha właśnie wściekłością i nie planuje cisnąć w nią jakimś zaklęciem. No właśnie... Zaklęcie. Tyle jest zaklęć, które nadawały się do czyszczenia różnych rzeczy. Problem był taki, że Vittoria w domu żyła jak mugolka, a w szkole też nie była mistrzem obycia magicznego, więc pierwsze co pomyślała - potrzebujemy wody. Tak oto trafiła z nim do łazienki. Dobrze, że chyba nikt nie zaglądał za nimi na korytarzu, bo znowu by wyszło, że łazi po zamku i molestuje ludzi.
Na szczęście ten sam postanowił zająć się swoim odzieniem (choć jego mina świadczyła o tym, że chyba nie wpadł od razu na to, że własnie po to trafili do łazienki), to też i ona zdjęła z siebie biedną koszulkę (nie widząc żadnego problemu w tym, że tym samym pozostała w białym staniku z różową wstążeczką z przodu) i ta wylądowała pod wodą. Spłukanie z niej koktajli nie pomogło na tyle, by nie zostały plamy. No nic, mówi się trudno. Wprawdzie trochę ją wykręciła, ale materiał który wrócił na jej ciało i tak był mokry.
-Myślę, że jestem dla Ciebie silną konkurencją - Odpowiedziała posyłając mu wesołe spojrzenie - Tym bardziej, że ja mam dodatkowe atuty przydatne w takich konkursach - Dodała uśmiechając się zabójczo przy tym. Dobra, jest okej. Potencjalna katastrofa chyba została zażegnana.