Tak, spodziewał się że Wacuś zdejmie jego dłoń z siebie. Co delikatnie raniło jego wilkołacze serduszko. Chociaż bliżej było mu do psa niż wilka. No ale nic, będzie grał dobrą minę do złej gry. -Akurat ty zawsze wyglądasz dobrze, więc nie masz czym się przejmować. - Powiedział z delikatnym uśmiechem. I chyba tylko siła woli powstrzymywała go żeby nie spanikować. Już nie byli ze sobą, więc nie powinien chyba mówić czegoś takiego. - To dobrze. Kroić potrafię... - W końcu z eliksirów dupa nie był, a tam też było krojenie. Wziął podane mu składniki i zaczął kroić warzywka. Mocno i stanowczo. I to nawet w miarę równe kawałki! No, tego spierdolić się nie dało. Nie ważne jak by się nie starał. Chociaż zrobiłby to lepiej gdyby mógł magii używać. No, ale nic nie miał przeciwko rozwiązaniom analogowym. Jednak pytanie które zadał, sprawiło że prawie trafił we własny palec. Na szczęście prawie. - Jeśli liczymy polowanie na niskie ceny, to tak. Pełnia była dosyć dawno, jeszcze zanim się na gotowanie zgadaliśmy - Po chwili doszło do niego jak to mogło zabrzmieć. - Nie znaczy to że upolowałbym jakąś krowę... Zazwyczaj w pełnię nie szaleję, tylko leżę i drzemię. - No może poza tym jednym wypadkiem gdzie pokąsał Kryśkę. Ale to wina tych jebanych klątw arturiańskich. Poza tym nie był pewien czy można było jeść upolowane przez wilkołaka mięso. W końcu jeśli przemienia się innych ugryzieniem... Nie! Wolał nawet o tym nie myśleć! Polowanie pozostawi myśliwym, ubój zwierząt rzeźnikom. - Czemu pytasz? - Spytał patrząc nieco w dół. W końcu wzrostem różnili się dość potężnie.

@Wacław Wodzirej

Cieszył się, że Drejk tak bezproblemowo przyjął warunku Puchona. Z jednej strony gest ten zdawał się zwyczajnie miły, prosty i uroczy. Z drugiej - bardzo zaskakiwał studenta, który znał umiłowanie Gryfona do zaklęć, a wspólnie spędzony czas uświadamiał go w przekonaniu, iż Wilkołaczysko wszędzie węszy pretekst do machania swoją magiczną pałką. Taki już jego urok, który przez cały związek onieśmielał Wacława.
  - Chcesz powiedzieć, że to jest jakaś martwa krowa z promocji? - Uniósł pytająco brew i się zaśmiał. Ton wskazywał, że to tylko zabawne i Wacław nie zamierzał przykładać do tego większej uwagi. Chociaż w środku jego żołądek się ścisnął, a niepokój dopadł myśli. Kiedy Gryfon był pochłonięty krojeniem, Puchon zbliżył się do kawałka mięcha (nie mówimy o tyłku Drejka), spojrzał na nie z bliski i przydusił nożem od góry. Nie zauważył nic niepokojącego: może mogło mieć nieco mniej żyłek, ale i kolor, i tłuszcz zdawały się być w porządku.
  - Pomyślałem, że... - wiedział, co myślał. Tylko nie wiedział czy taktowanie będzie mówić o tym głośno. Przez moment zapomniał o swoich sprawunkach, wpatrując się jedynie na swojego byłego. Ten wyczekiwał odpowiedzi, a Wacław myślał o tym czy taką kupę mięśni da się skrzywdzić. Nawet jeśli - on wolał tego nie robić. - Koty przynoszą martwe szczury swoim właścicielom. Jako dowód… no wiesz… przywiązania. Przyszło mi to na myśl - wyjaśnił zgodnie z prawdą. - Widzę, że poprawiłeś swój skill kuchenny - wtrącił od razu, żeby zmienić temat. Wrócił do wołowiny, aby skończyć jej przyrządzanie. W międzyczasie piekarnik się już grzał, a i apetyt Wacława nie malał.

Potrafił postawić sobie wyzwanie by nie korzystać przy czymś z magii. I robił to dość często. Co było z resztą po nim widać. Spojrzał jeszcze na mięso tak z dwa albo trzy razy i z powrotem na Wacława. - Tak, jestem prawie na sto procent pewien że to krowa. Albo podobne mięso... - No na nokturnie tego nie kupował, więc chyba aż tak źle nie było. A promocje to promocje! Obserwował jak jego były dokładnie ogląda mięsko szukając... Kurde, sam do końca nie wiedział czego on tam szukał. Normalnie sprawiał że chciałby być na miejscu tego mięska. Być tak obserwowanym przez puchona. - Wiesz... W teorii bliżej mi do psa niż kota, a z drugiej mój patronus to lew więc ciężko stwierdzić. - Odpowiedział przerywając na moment krojenie, a następne słowa jakie wylały się z Wodzireja trochę rozmiękły jego serducho. - Ale wiesz... Mógłbym coś upolować... Jakbyśchciał... - Ostatnie słowo dopowiedział znacznie ciszej. - No... Powiedzmy że miałem parę okazji żeby spróbować. W ogóle szkoda że nie było Cię na wakacjach. Pojechaliśmy do Polski na Podlasie. - Rzucił kończąc krojenie już ostatecznie. - Oczywiście znowu poszedłem z Ruby na misję samobójczą do jakiegoś nawiedzonego lasu, ale miałem nadzieję że uda mi się ciebie gdzieś tam wyciągnąć... Upolować utopce czy kiełbaskę zrobić na grillu. - Powiedział siadając na stołku i uciekając spojrzeniem. W sumie nadal mogli tam pojechać, ale... Tylko we dwoje? Sama myśl sprawiała że ciężej mu się oddychało i było skupić. - Jak tam mięso?