@Adela Honeycott

7

Tak się zaangażowała w szykowanie otoczenia pracy, że zupełnie nie kontrolowała lotu wszystkich przyborów. Kiedy jajo dosięgło swojego celu z trzaskiem, odwróciła się gwałtownie.
- O rany, bardzo Cie przepraszam, Deli! - zaraz podała jej ściereczkę i zaklęciem pousuwała skorupki z jej włosów, a drugim ściągnęła białczaną masę z jej skóry - Podekscytowałam się tymi wnykopieńkami, przepraszam! - pokręciła głową - Poprzednie wnykopieńki, które podprowadziłam Walshowi spadły mi w przepaść i jakoś tak, no wiesz... - wzruszyła ramionami, ciesząc się, że dziewczyna nie ma jej tego drobnego chaosu za złe.
Zabrała się niemal natychmiast za szorowanie rąk, wzrokiem śledząc poustawiane na stole składniki, by upewnić się, że mają wszystko, co trzeba wystawione i pod ręką.
- Zaczniemy od wyczyszczenia kłączy i bulw, bo są trochę zapiaszczone, musiałam się uwijać... - na złodzieju czapka gore, czy jak to mawiała mama. Zabrała się za wyjmowanie ze skrzynki składników sprowadzonych ze szklarni i dzieleniu ich na dwie grupy - Z kłączy trzeba obłamać kolce i oczyścić je z tych twardszych zgrubień. Zaskakująco pomocne jest finestra. - podpowiedziała - Bulwy umyć, a potem wrzucić do namoczenia się, wtedy trochę zmięknie im skóra... - poinformowała, jaki jest plan na początek.

Na kłącza:
1,3 - idzie super, kłącza oczyszczone jak nigdy nic
2,4,5 - zależnie od tego, jakiego zaklęcia używasz, coś sie partoli
6 - decydujesz się jednak zabrać za bulwy...

Na bulwy:
1 - decydujesz się jednak zabrać za kłącza...
2,5 - udaje sie wypucować je na błysk jak z czaromarketu
3,4,6 - zostaje w nich trochę piachu, może to później popsuć nam szyki!

To, czego nie wybierzesz rzucę ja w następnym poście!

Bulwy: 5

- Nic się nie stało – odparła Adela, wciąż się lekko podśmiechując. Humor jej dopisywał, a jajko nie było czymś, co mogłoby go zepsuć. Choć Honeycottówna była osobą „intensywną” i bardzo ekspresyjną, to jednak niełatwo było jej popsuć humor. Zresztą, wytarcie jajka to chwila, szczególnie gdy jest się czarownicą.
- Spadły w przepaść? Co ty z nimi robiłaś? – drążyła temat wnykopieńków, bo ta przepaść wydała jej się częścią kolejnej, równie ciekawej historii. Uśmiech poszerzył jej się także na wieść o tym, że Gwen podprowadziła coś innemu nauczycielowi. No cóż, genów nie oszukasz…
Miały się jednak zabrać do roboty, więc średnio była przestrzeń na dalsze dywagacje. Adela z uwagą wsłuchała się w słowa kuzynki, bo choć sama miała sporą wiedzę w zakresie gotowania, to jednak uznała jej przewodnictwo w tym zakresie. Po pierwsze: to ona była nauczycielką, a po drugie i w sumie zdecydowanie ważniejsze: to w jej głowie zrodziła się koncepcja tego dania, więc zaufanie jej było najrozsądniejszym, co młodsza Honeycottówna mogła zrobić.
- Biorę bulwy – Adela zgłosiła się na ochotniczkę, sądząc, że kłącza są dużo trudniejsze od bulw. Trochę się jednak  przejechała, bo okazało się, że samo rzucenie Targeo, może i oczyszcza je z największych zanieczyszczeń, ale nie daje efektu, który można by było uznać za zadowalający.
Chcąc nie chcąc, Gryfonka musiała sięgnąć po mugolskie sposoby, które w gruncie rzeczy uważała za równie ciekawe, nawet jeśli zdecydowanie bardziej męczące.
Bez marudzenia zabrała się do pucowania – trochę jej to zajęło, ale gdy skończyła, bulwy były tak czyste, że wyglądały wręcz nienaturalnie. Zgodnie z dalszą instrukcją swojej kuzynki, wrzuciła je do wody, by zmiękczyć ich skórę.

@Gwen Honeycott

4

Zaśmiała się głupio na samo wspomnienie, zalewając kawę wrzątkiem.
- Szmuglowałam je ze szklarni na zajęcia, ale przydybała mnie Norwoodówna i mi spadły z mostu w przepaść. - wyjaśniła tonem, jakby to było najbardziej naturalne wydarzenie na świecie, a gubienie rzeczy w przepaściach zdarzało się każdemu i to na porządku dziennym.
- Okej. -= kiwnęła głową i zabrała się za przeglądanie kłączy. Zaczęła od segregowania ich na grubsze i trudniejsze do oczyszczenia i te młode, giętkie i miękkie, które można było od razu wrzucić do sparzenia w garnku.
Obłamywała kolce z kłączy i zaczęła skrobać je zaklęciem, jednak ciągle wyślizgiwały się jej z rąk, jakby dalej były całkiem żywe i gibkie niczym węże. W końcu jednak obie podołały ze swoimi zadaniami. Kłącza parzyły się w garnku, a bulwy rozmiękały zalane wodą. Szturchnęła jedną palcem, by zbadać konsystencję jej powłoki:
- I co tam z tym Twoim lovelasem. - zagaiła, zerkając na kuzynkę. Oczywiście, że ploty w szkole rozchodziły się jak zaprószony jesienią w zakazanym lesie ogień, a już w pokoju nauczycielskim, to od plotek huczało. Wbrew pozorom nauczyciele bardzo lubili ploteczki i niejeden duch czy obraz donosił o różnych cudach-cudeńkach dziejących się w szkolnych zakamarkach.
Pamiętała, że Adelka miała się ku pewnemu puchonowi i spędzili ze sobą wiele czasu na feriach, ale od jakiegoś czasu nie widywała ich razem nawet na zajęciach.
Wyjęła jedną z bulw i zaczęła trochę ściskać:
- Jak ją zrolujesz na blacie albo pościskasz w dłoniach, to ta rozmiękła skórka schodzi gładko nawet palcami, o tak. - pokazała jak rozebrać bulwę ze skóry, ukazując mięsiste wnętrze- Trzeba wycisnąć cytryny..!

Historia o przyłapaniu Gwen przez Scarlett wywołała w Adeli kolejną salwę śmiechu. Nawet jeśli sama w sobie nie była tak turbo zabawna, to sposób opowiadania jej przez Gwen i pojawienie się w opowieści Puchonki, która wyskoczyła praktycznie jak Filip z konopii, czyniła tę historię wybitnie zabawną.
W czasie zajmowania się bulwami, Adela przyglądała się temu co robiła jej starsza kuzynka i podziwiała z jaką dbałością radzi sobie ona z tym wyzwaniem. W głowie młodszej Honeycottówny te kłącza były czymś piekielnie trudnym i skomplikowanym, zaś starsza – mimo trudności sprawnie poradziła sobie z zadaniem. No cóż, najwyraźniej Adela nadawała się tylko do polerowania – czy to bulw, czy kryształowych kul. Każdy orze jak może.
- Po chuju – skomentowała powściągliwie, bo jej ostatnie zauroczenie pewnym znanym Puchonem spaliło się, nim zdążyło zabłysnąć, bynajmniej nie z winy Adeli – Nie odzywa się do mnie, szkoda gadać.
Nie była absolutnie zdziwiona, że Gwen wie o tym incydencie, bo już przywykła do tego, że przed belframi ciężko jest cokolwiek ukryć. A co dopiero przed belframi, w których żyłach płynęła ta sama krew co u niej. No i pewnie jeszcze jakiś czas temu byłoby jej bardzo przykro, ale minęło zbyt wiele czasu, by był sens przejmować się jakimś feryjnym nawet-nie-romansem.
- A u ciebie jakieś nowości? – spytała, odwracając uwagę od swojego drobnego niepowodzenia. Pewnie i nie musiałaby tego robić, bo uwagę obu kobiet przykuły bulwy. Wskazana przez Gwen metoda była faktycznie bardzo sprawna albo Adela odkryła w sobie talent do rozbierania bulw. W każdym razie szło naprawdę sprawnie, więc nie można było narzekać.

@Gwen Honeycott

Mimo roli pedagoga i bądź co bądź wciąz jeszcze opiekuna domu, Gwen miała silnego, młodzieżowego ducha. Może gdyby miała z trzytdzieści lat więcej nie wystraszyłaby się puchonki i nie straciła swoich wnykopieńków, a może, gdyby miała z trzydzieści lat więcej, nie kradła by ich tylko jak normalny człowiek kupiła w sklepie. Wbrew honorowi rodziny, blondynka jednak czuła w duchu, że cudzesy smakują najlepiej...
Uśmiechnęła się do kuzynki, pokazując jej i tłumacząc jak obejść się z kłączami. Wszystko opierało się na wystarczająco dużej ilości praktyki, pewne czynności były już powodowane wyłącznie pamięcią mięśniową kobiety.
- Co Ty gadasz? - zdziwiła się, szczerze i aż na chwilę przestała robić co robiła, przyglądając gryfonce. Nie mieściło się jej w głowie, że ktoś, kto zdołał zdobyć dłuższe niż chwilowe zainteresowanie Adeli z tego nie skorzystał. - Musi być bardzo głupi. - powiedziała wcale bez kłamstwa, bo szczerze uważała, że może był niespełna rozumu.
Jej twarz zaraz rozciągnął uśmiech, gdy rzuciła zaklęcie na cytryny, które w powietrzu zaczęły rozpadać się na cząstki, a potem pod wpływem kolejnego zaklęcia wyżymać się do miseczki.
- A ja wiem? - powiedziała rozbawiona, wspominając Bena - Poznałam na feriach takiego pisarza, byliśmy na tym festynie cudowności ostatnio, ale poza tym, że obćpałam się wróżkowym pyłkiem to wiele ciekawego się nie działo. - przyznała. Po kolei zaczęła lewitować sparzone kłącza do misy, a później zabrała za gwałtowne i bezlitosne wyciskanie z nich wszystkich soków. Był to jeden z wielu sposobów na utylizacje negatywnych emocji, nadmiaru energii czy jakichkolwiek innych życiowych niepowodzeń, wymagających użycia siły. Za młodu napierdalała w tłuczek, dorósłszy nieco, napierdalała w gary.
- Musisz je rozdrobnić i skarmelizować. - powiedziała, kiedy Adelka poradziła sobie z bulwami - Pamiętasz zaklęcia? - uśmiechnęła się.

- Albo ślepy – zażartowała, bo przecież jasne było, że wszystkie Honeycottówny to były piękne i urocze panny, którym niczego nie brakowało w żadnej kategorii. Nawet jeśli Adela często chodziła umazana błotem i mózg przegrzewał jej się, gdy ktoś kazał uczyć jej się czegoś na pamięć, to w gruncie rzeczy było to całkiem bystre i ładne dziewczątko.
- Spotkacie się jeszcze? – zapytała, lekko drążąc temat, mimo iż Gwen nie zakomunikowała, że z pisarzem łączyłoby ją coś romantycznego. A może jednak? Adela żywo interesowała się nie tylko ploteczkami, ale i życiem niemal każdego członka swojej rodziny. Z tą kuzynką była jednak wyjątkowo blisko, więc życzyła jej wszystkiego, co najlepsze – niezależnie od tego, czy był to przystojny pisarz, podwyżka w pracy, czy może zamek z czekolady.
- Nic mi nie mów o tym pyle – westchnęła, i nagle wszystkie tematy jakby odeszły w cień, a nawet pięknie wypolerowane bulwy stały się dziwnie blade, bo widziadła skutecznie psuły humor Adeli niemal każdego dnia – Nie pamiętam kiedy ostatnio miałam jakiś dzień bez wypadku.
Na wzmiankę o widziadłach od razu posmutniała, na całe szczęście było coś, co skutecznie mogło odwrócić jej uwagę od tej parady smutku, rozczarowań i halucynacji pylnych.
- Rozdrabniające tak – odparła z uśmiechem, uciekając od myśli na temat zawirowań i widziadeł. Gotowanie było odprężające, pozwalało odwrócić uwagę. Zaklęcie rozdrabniające Cofminuo znała lepiej niż własną kieszeń. Biorąc pod uwagę jej pochodzenie, to był jeden z pierwszych opanowanych przez nią czarów i mimo, że wymagało ono precyzji, której zazwyczaj brakowało Adeli, to w tym wypadku udawało jej się zachować umiar. Stąd wnykopieńki były posiekane niemal idealnie równo. Gorzej było w kwestii karmelizacji – choć umiała to zrobić po mugolsku, to dziwnym trafem odpowiednie formuły magiczne wypadły z jej głowy. Dobrze, że była z większym autorytetem kulinarnym.

@Gwen Honeycott

@Adela Honeycott

Rozgniatane kłącza puszczały wiele soków, które trzeba było teraz wymieszać z sokiem cytrynowym i czekać, aż jego kwasowość zadziała z zasadowością wnykopieńków. Zamyśliła się na chwilę nad pytaniem kuzynki, mieszając składniki sypkie, cukier, trochę cynamonu, wanilinę.
- Nie jestem pewna. Jest sympatyczny, ale chyba niezainteresowany. - przyznała, przechodząc do mieszania soków i powoli zaczęła dodawać cukier. Oblizała łyżkę, po czym namyśliła się chwilę, wrzuciwszy łyżkę do zlewu - Dałam mu majtki z cukierków. Wiesz, ten prototyp ciotki Miuriel. - uniosła brwi - Po prostu podziękował. - dodała, jakby to było wyjaśnieniem samym w sobie.
Zamyśliła się chwilę, próbując oszacować, od czego zacząć łączenie składników. Wertowała w pamięci wytyczne przepisów do tworzenia konfitur i dżemów, oraz opcje przekucia tego na składniki niebędące owocami.
- No dobra, to rozdrabniamy, a potem lekkie fovere zanim na patelnię. W szafce na górze jest samomieszająca, trochę zdezelowana, ale jestem pewna, że sobie z nią poradzisz. - uśmiechnęła się promiennie i puściła jej oko.
W międzyczasie zaczęła podnosić temperaturę miski, w której sok z kłączy zmieszany został z sokiem z cytryny, łącząc się z miksem suchych składników, zaczął tworzyć aromatycznie i słodko-kwaśno pachnący syrop.
- O. O. Popatrz, widzisz tę gęstość? Jak przeciągniesz łyżką, do zostaje na chwilę ślad, że widać dno. - pokazała kuzynce kilka razy trik na sprawdzanie gęstości syropu, po czym zaczęła obserwować, jak jej idzie z bulwami.

+

Sok z wnykopieńków miał odrobinę dziwny zapach, ale po pomieszczaniu z sokiem cytrynowym wydawał się bardzo przystępny i na dodatek bardzo dobrze mieszał się z kolejnymi dodawanymi składnikami, bez dużej ilości grudek.
- Szczerze? – powiedziała, a na jej twarzy pojawił się wyraz zamyślenia, który wskazywał, że najprawdopodobniej jej dwie komórki mózgowe właśnie się przegrzewały – Myślę, że nie każdy jest w stanie docenić majtki z cukierków. Przynajmniej od razu, może potrzebuje więcej czasu i zrozumienia naszego lore.
W dalszym ciągu Adela podążała za instrukcjami Gwen. Zgodnie z niezastąpionymi instrukcjami kuzynki, samomieszająca patelnia sprawdziła się doskonale, znacznie ułatwiając proces karmelizowania bulwy. Gryfonka wiernie podążała za wskazówkami ulubionej kuzynki, raz po raz dodając coś od siebie. Ten trik na sprawdzenie gęstości syropu był naprawdę świetny, i Adela nie miała wątpliwości, że wykorzysta go w przyszłości. Gotowanie z kimś bardziej doświadczonym miało wiele zalet, choć rzecz jasne niepowtarzalne towarzystwo @Gwen Honeycott było największą z nich.
Adeli wydawało się, że nic nie popsuje tego popołudnia – miały pyszny wyrób, a do tego spędziły wspaniały czas. Niestety, gdy opuszczała kuchnię, znów dopadły ją widziadła. Najpierw – charakterystyczny już niepokój, potem droga przez most, a potem konieczność pokonania stojącego na nim czarodzieja. Adela rzuciła na niego jedno zaklęcie, po czym nie zastanawiając się dłużej pomknęła w stronę dormitorium, czekając aż wizja minie.

/zt x2
+

Kuferek: 5
Czas z części teoretycznej B 4min
Czas z części praktycznej H 40min
Przygotowywanie 59 - modyfikator = 49 (-15 min do wyniku)
Modyfikatory 2 x praca domowa - 10 do k100
Ostateczny czas 4 + 40 - 15 = 29
Ocena zadowalający

Stawił się na egzaminie z magicznego gotowania chyba tylko z sentymentu do profesora Honeycotta, którego bardzo polubił. Okazało się jednak, że egzaminować ich będzie Macklovitch, co było o tyle zaskoczeniem, że chyba nigdy nie miał z nim zajęć.
Dostał w rękę kartkę, a następnie zadanie, by odszukać podane na niej składniki. Na szczęście nie było to trudne, miał dość banalne rzeczy, które albo mógł znać każdy, typu sól, albo można było łatwo rozpoznać, chociażby po zapachu, jak tłuszcz krewetek. Uwinął się raz-dwa i przystąpił do części praktycznej.
Zawiesił się nad swoimi rybimi płetwami na dobry kwadrans, bo choć niegdyś pasjonowała go kuchnia, to teraz czuł, że tamten Lockie jest gdzieś bardzo daleko, a obecny nie ma pojęcia co można zrobić z tych mizernych składników, co zainteresowałoby Macklovitcha na tyle, by mu zaliczył przedmiot. Zabrał się w końcu za jakąś przekąskę z prażonych płetw z sosem z krewetkowego tłuszczu i choć nie sądził, by miało to być wybitne danie, to jednak liczył na to, że uda mu się stworzyć coś niebanalnego. Przynajmniej nie są to tosty z szynką.
Ostateczne danie nie grzeszyło urodą, było miską chrupiących płetw wraz z dipem i miał wrażenie, że mina nauczyciela jest surowsza niż sama ocena. Na szczęście było to danie z gatunku tych brzydkich, ale smacznych, ostatecznie więc zdołał zrobić wystarczające wrażenie, by dostać zadowalający stopień i opuścił kuchnię.


zt

Kuferek: 13
Czas z części teoretycznej A - 2 min
Czas z części praktycznej D - 25min
Przygotowywanie 2 -20min
Modyfikatory -
Ostateczny czas 2+25-20 = 7
Ocena Wybitny

Magiczne gotowanie było jedną z niewielu rzeczy w tym roku szkolnym, które sprawiało jej radość. Podjęła się nauki przedmiotu głównie przez wzgląd na fakt, że czas usamodzielnienia i zaprzestania polegania na pysznej kuchni skrzatów domowych zbliżał się nieuchronnie, a sama nie była pewna, czy potrafiła zagotować wodę na herbatę bez wyrządzenia nikomu i niczemu krzywdy, w tym samej sobie (jej doświadczenia niestety mówiły, że nie umiała). Nauki profesor Honeycott nie poszły w las, a późniejsze eksploracje i eksperymenty sprawiły, że wypracowała całkiem niezłe schematy i połączenia smakowe.
Nie musiała się specjalnie wysilać, by znaleźć czosnek, algi i chorbotki, bo doskonale wiedziała, jak wyglądają poszczególne składniki i gdzie się znajdowały. Przygotowanie przy ich użyciu przystawki okazało się być dla Kate bułką z masłem. Pracowała w pocie czoła, ostatecznie kończąc znacznie przed oczekiwanym przez profesora czasie. Wyszła z sali z wybitnym wymalowanym w uśmiechu na twarzy.

zt

Kuferek: 47, ale pół, więc 23
Czas z części teoretycznej 3 - Liście mandragory, śledź, śluz gumochłona
I 18 minut - G - G - H - I, najlepszy to G, więc 14 minut
Czas z części praktycznej B 15 minut
Przygotowywanie 7
Modyfikatory przerzuty za lekcje
Ostateczny czas 14 + 10 = 24
Ocena Powyżej Oczekiwań

Oczy jej się pociły. Była spięta dzisiejszym egzaminem, w końcu gotowanie zawsze szło jej świetnie, a od czasu powrotu z wyprawy na dwory wróżek, coś jakby się zmieniło. Na dokładkę ta wrażliwość, to napięcie, to wszystko powodowało, że czuła się nieco, jakby szła na ścięcie. I chociaż początkowe zadanie, jakie postawił przed nimi profesor - znalezienie odpowiednich składników - nie wydawało się aż tak trudne, trzeba przyznać, że Norwood miała z nim większy problem, niż zazwyczaj. Śledzia znaleźć nie było trudno, jego zapach był zdecydowanie charakterystyczny, tak jak wygląd, ale ślub gumochłona całkiem zniknął jej z oczu, a na rozum musiało jej się coś poważnie rzucić, bo wyglądało na to, że nie jest w stanie znaleźć przez dłuższą chwilę również liścia mandragory... I to wprawiło jej serce w szybki, niesamowicie głośny łomot, jaki utrudniał jej zadanie, choć ostatecznie dopięła swego, znajdując to, czego jej było trzeba. Choć jeszcze nie do końca była pewna, czego oczekiwał od niej profesor.
Po chwili jednak dotarło do niej, że ma przed sobą składniki na śledzia kiszonego i niemalże uderzyła dłonią w czoło, odnosząc wrażenie, że popełniła jakiś wielki błąd, chociaż trudno było jej powiedzieć, w którym dokładnie momencie. Może wtedy kiedy wybrała się na wyprawę, nie wiedziała już sama. W każdym razie przygotowanie tej przystawki nie było dla niej problemem i śmigała z nią tak prędko, jak to było możliwe, mając przepis w jednym paluszku. I chociaż skończyła we wspaniałym czasie, a i przystawka była wspaniała, to nie wszystko poszło tak świetnie, jakby chciała i jej oczy znowu zaszły łzami, co ją zirytowało, a później musiała niemalże uciec z kuchni, zapewne zachowując się, jak histeryczka, cierpiąca z powodu doskonałej oceny.

#nacechowany słaba psycha (wrażliwość)
z.t

Kuferek: 44 (ale 22, bo mam zblokowane po evencie)
Czas z części teoretycznej H -> E - 10 minut
Czas z części praktycznej A - 10 minut
Modyfikatory -15 za scenariusz, wykorzystałam przerzut 1 litery za to, że gotowanie to moja najlepsza statystyka
Ostateczny czas 10+10-15=5 (czyli ok. 10 minut heh)
Ocena Wybitny

Od powrotu z Iverclyde miała duży problem z gotowaniem, tak jakby nagle straciła połowę swoich umiejętności - ciągle czegoś zapominała, czy to przepisów, czy jakichś składników, dlatego bardzo się obawiała, że zawali egzamin, mimo że Magiczne Gotowanie było de facto jedynym przedmiotem.
Początek nie był najlepszy - w ramach teorii miała odnaleźć w kuchni ocet balsamiczny, sałatę i pikle zajęło jej masę czasu, co biorąc pod uwagę jej dotychczasową znajomość tej kuchni, wydawało się co najmniej odklejone.
Na całe szczęście - szybko nadrobiła w praktyce, dokładając do tych składników sałatę i grzanki, dzięki czemu udało się stworzyć przepyszny Uśmiech Kudłonia. To właściwie przekomiczne, że w finalnym rozrachunku szukanie składników zajęło jej więcej czasu niż gotowanie, niemniej najważniejszy był rezultat i to, że zmieściła się w wyznaczonym czasie, zasługując na ocenę Wybitną.

/zt

#nacechowany: słaba psycha - nieasertywność

Kuferek: 8
Czas z części teoretycznej C - 6 minut
Czas z części praktycznej H - 40 minut
Przygotowywanie 75
Modyfikatory brak
Ostateczny czas 46 minut
OcenaOkropny

Im bliżej było do egzaminu, tym bardziej się denerwował. Tym razem mieli mieć do czynienia z jakimś nowym profesorem, a nie z jego ukochanym kuzynostwem. Potrzeba wykazania się i podtrzymanie renomy nazwiska, dosłownie zjadała go od środku. Nic więcej dziwnego, że gdy przyszło do zdawania, to w głowie Lewryka panował chaos i zniszczenie. Odnalezienie składników, w teorii bardzo proste zadania biorąc pod uwagę ilość czasu spędzanego w kuchni, okazało się się nieco problematyczne. Gdy pozostali uczniowie sprawnie uwijali się i lawirowali pomiędzy stanowiskami, on dokładnie sprawdzał, czy to co trzymał i wąchał, to faktycznie przedmiot wypisany na kartce. Zupełnie jakby nie wierzył ani swoim zdolnościom, ani etykietom opisującym słoiki i pudełka. Praktyka poszła mu jeszcze gorzej, chociaż w tym przypadku można spojrzeć na sprawę z dwóch stron. Gryfon nigdy nie przykładał uwagi do czasu wykonania potrawy, a ja jej jakość. Egzaminujący krytycznym wzrokiem obserwował jego powolną pracę, wręcz ślamazarną, bo pod wpływem stresu starał się dopiąć wszystko na ostatni guzik. No i co z tego, że na koniec stworzył przepysznie wyglądającą i smakującą przystawkę, jak za egzamin dostał ocenę Okropny. Pozostało mu jedynie westchnąć i opuścić kuchnię z negatywną oceną i pierwszym wrażeniem.

z/t

Kuferek: 8
Czas z części teoretycznej F
Czas z części praktycznej D
Przygotowywanie 29
Modyfikatory PD, lekcja 1, lekcja 2, lekcja 3
Ostateczny czas 10 + 40 - 5 -15 =30
Ocena Zadowalający

Po raz kolejny musiała stanąć naprzeciw nowego nauczyciela i pokazać na co było ją stać. Tym razem padło na lekcje gotowania, które może i nie należały do jej ulubionych, ale z pewnością miały nieco wspólnego z warzeniem eliksirów, co było jej bliższe. Dodatkowo przez swoją znajomość z Carly mogła się nauczyć tego czy owego także akurat ten egzamin nie wydawał jej się być taki straszny.
Odnalezienie konretnych składników w całym tym gąszczu różnego rodzaju produktów było dla niej pewnym wyzwaniem. Zwłaszcza, że trafiła na bardziej egzotyczne ingrediencje, z których nie korzystało się tak często. Co stało się z takimi rzeczami jak rozmaryn? No, ale jakoś sobie z tym poradziła i mogła przejść do właściwej części egzaminu.
Niezbyt uśmiechało jej się przygotowywać jakieś glonowe specjały, ale skoro musiała to zabrała się za to. Potrzebowała czasu, aby przypomnieć sobie co i jak, bo jednak nie była ekspertką w gotowaniu. Podglądanie innych również nie zdało się na zbyt wiele i po prostu musiała polegać na tym, co miała w głowie, a wiedza ta była zgubna.
Może i nieco błądziła po drodze i nie wszystko wyszło jej jak trzeba, ale starała się ratować danie i sprawić, aby nawet pomimo drobnych mankamentów było smaczne. Zajęło jej to nieco czasu, ale finalnie była gotowa, by zaprezentować je nauczycielowi i czekać na jego werdykt, a ten mimo wszystko nie był szczególnie surowy choć uświadomił jej, że zdecydowanie mogła się bardziej postarać.

z|t

Kuferek: 5
Czas z części teoretycznej H > D > A (2 min)
Czas z części praktycznej A (10 min)
Przygotowywanie 66
Modyfikatory dwa przerzuty za udział w lekcji (lekcja 1, lekcja 2)
Ostateczny czas 12 min 
Ocena wybitny

To był jeden z tych egzaminów, które miały być szybkie, bezstresowe i całkiem przyjemne. Terry nawet specjalnie się na niego nie uczył – no chyba że za naukę można uznać wieczory spędzone w towarzystwie skrzatów domowych, kiedy zajadał nerwy kilogramami czekoladowych ciastek. Chłopak był zdania, że posiada całkiem niezłą intuicję kulinarną podłapaną od babci i nabytą drogą podglądania skrzatów podczas pracy w Hogwarcie. Nie otworzywszy więc ani jednej czarodziejskiej książki kucharskiej stawił się na egzamin u nowego profesora z optymizmem naiwnego dziecka i szerokim uśmiechem. Pierwsze zadanie okazało się banalne – znał to pomieszczenie równie dobrze co własną sypialnie, wiedział więc doskonale gdzie można znaleźć wymienione na kartce składniki i potrzebne do ich przygotowania przybory. W mgnieniu oka skompletował wszystko, co niezbędne i bez zbędnych ceregieli przystąpił do pracy. Od początku do końca wiedział co robi, ale nie śpieszył się. Starannie kroił, siekał, rozgniatał i doprawiał, zwyczajnie ciesząc się, że może przez jakiś czas odetchnąć od stresu związanego z zaliczeniami i spędzić te kilkanaście minut na czymś, co sprawiało mu szczerą frajdę. Oddając gotowe danie chłopak nawet nie przejął się zniecierpliwioną miną profesora, a wychodząc udało mu się podwędzić pudełko czekoladowej żaby, dobry humor nie opuszczał go więc aż do wieczora. 


/zt