Och, miny uczniów były zdecydowanie zróżnicowane. Zwłaszcza ciekawie patrzyło się na dzieciaki z czarodziejskich rodzin. Niektórzy pokpiwali, że oto szlama upodabnia się do niższej formy życia jaką są mugole, bawiąc się ich wynalazkami, a inni patrzyli ze zdziwieniem, pewnie myśląc sobie, że poruszanie się na czymś takim to coś trudnego. Ale to po prostu Litwinówna należała do grupy osób, które zwyczajnie nie potrafią zapanować nad równowagą i nigdy nie nauczą się jeździć na rolkach, wrotkach, łyżwach i tak dalej. Z tym, że blondynka była tym wyjątkiem, że wcale nie zrażała się niepowodzeniem, tylko dalej pchała się z uśmiechem w kłopoty, urządzając takie eskapady.
- Oj musisz, musisz! - zapewniła Ulka, kiwając energicznie głową, podekscytowana myślą, straszenia zamku nie w samotności, ale z towarzyszącą osobą, również na czterech kółkach! - Te schody, te korytarze, te zakręty, ci nauczyciele do ominięcia... - mówiła z przejęciem, wyraźnie gestykulując,  jakby chciała mieć pewność, że Deidree zrozumie niezwykłość, opisywanych przez Puchonkę zdarzeń. Po czym zmrużyła oczy i uśmiechnęła się porozumiewawczo - oj tego się nie da opisać.
Tym samym chyba zaczęła utwierdzać Gryfonkę w tym, że istotnie, jej efektowna podróż na wrotkach zaczęła zagrażać ludziom dużo wcześniej niż od której z alejek Hogsmeade. 
- Na szczęście mamy sowy, więc kontakt się nie urwie - stwierdziła pocieszającym głosem, po tym jak Randallówna wyraziła żal w związku z wakacyjną rozłąką. Zdaje się, że nad Ulyssą wisiało widmo wypisania sobie listy wszystkich ukochanych - czyli pół Hogwartu, do których będzie musiała wysłać tonę listów. Inaczej się biedactwo w tym wszystkim pogubi. Chyba, że Adi się zlituje i pomoże.
- Ach, myślałam, że może trafiła ci się gdzieś jakaś wycieczka po Europie, a może i dalej - wzruszyła ramionami. - Ale z drugiej strony może uda się jakoś spotkać w czasie wakacji, więc chyba nie tak źle.

Zajęła stolik w miarę oddalony od kontuaru, od szalejących gdzieś przy wejściu gryfonów, od dwóch ponurych ślizgonów i innych, których przygoniło wieczorną porą pod Trzy Miotły. Zamówiła wcześniej piwo kremowe i coś słonego, co nadawałoby się na przekąskę; za ognistą nie przepadała, chyba, że we własnym towarzystwie i poza rozrywkowymi lokalami. Prawdę mówiąc, wolała pić sama, jeśli już na poważnie. "Na smutno", jak to niektórzy nazywali. 
-Nie pamiętam twojego imienia.
Przyznała w końcu, gdy pozbywała się lekkiego, letniego okrycia. Taka pogoda, że cholera, nigdy nie wiadomo, kiedy lunie. 
Postawiła swoją torbę między sobą a panelem, w razie gdyby komuś z widocznym niedoborem instynktu samozachowawczego zachciało się zapuścić tam żurawia. Może nie nosiła ze sobą niewyobrażalnego dobytku czy klucza do skarbca, ale strata tych książek, notatnika z co ważniejszymi informacjami utrzymującymi ją w ryzach i terminach byłaby bolesna i pewno odczuwalna.
-Mów mi Danny, przynajmniej dzisiaj.
Nie obstawiała, że krukon wyrazi chęć zawiązania bliższej relacji, a przynajmniej nie takiej, która zobowiązywałaby ich do codziennych kontaktów i obowiązku spamiętywania swoich pełnym imion czy nazwisk nie daj boże. Oczywiście byłaby bardzo mile zaskoczona, gdyby Shiver jednak miał ochotę choć trochę wypełznąć z tej opornej skorupy i powiedzieć coś więcej, czy wpaść na nią jeszcze jakiegoś popołudnia by zabrać ją na grządki przy szklarniach i ponarzekać na to i owo. Nawet jeśli Danielle nie była specjalistą w doradzaniu i nakierowywaniu na racjonalne, życiowe drogi, potrafiła jeszcze słuchać, a okazjonalnie strzelić w łeb. To ostatnie czasami było wybitnie przydatne.

Krukon nie był wymarzonym kompanem, aby pójść na ryby, pójść tańczyć czy w ogóle pójść gdziekolwiek. No może na cmentarz by się nadawał, humor by mu dopisywał tak samo, jak tym opłakującym innych. Hm. Kiedyś był taki zwyczaj chyba w starożytności, że wynajmowano płaczki i one nieźle dawały czadu przy trumnach. Myślę, że Shiver by się w tym odnalazł. Wreszcie coś dla niego, wiecznie cierpiącego. Zdecydowanie powinien o tym pomyśleć i spróbować, a nie się ciągle opieprzać i myśleć tym, że zostanie kimś, kim w ogóle nigdy nie chciał być. Bo to w myśleniu o przyszłości było najgorsze. Nieważne było to czego pragniesz, czego chcesz, ale to co zrobisz kolejne... To kim zostaniesz może dalece odbiegać od tego o czym śniłeś będąc dzieckiem. Dowcip życia. Szkoda, że nie jesteś w drużynie, w której wszyscy się śmieją. Ty chyba stoisz pośród tych, którzy nie rozumieją dowcipu. Naprawdę tak bardzo mi przykro. I chyba nie tylko mi. Uśmiechnął się lekko pod nosem idąc dalej. Droga do Hogs wydawała się dłużyć, a Shiver zachowywał się jak w jakiejś akcji 'ten obcy' i jakby był tu pierwszy raz, bo patrzył na wszystko z wielkim zainteresowaniem unikając Blackwell. Po co się z nią wybrał? Równie dobrze mógł iść sobie do tego mieszkania i tam cicho płakać, jakby bolało go osiem kości i jeszcze jedna. Ale nie. Jemu się zachciało tu przyjść, więc wszedł za nią do baru i zasiadł naprzeciwko niej. Kiedy powiedziała, że nie zna jego imienia rzucił od nie chcenia:
- Christian. - Nikt dawno się do niego nie zwracał pełna wersją imienia. To dziwne uczucie teraz wypowiadać je samemu. Wzdrygnął się. Chyba powinien robić to częściej, aby oswoić się ze sobą. Szkoda tylko, że chyba brakowało mu do tego odwagi. No nic. Kiedyś na pewno wszystko zrozumie i dorośnie do norm, które panowały wokół niego.
- W porządku. Mogę tak do Ciebie mówić. - To dziwne. Rzuciła do niego taką prośbę, jakby dzisiaj chciałaby być kimś innym. I może rzeczywiście tak było, bo więcej nie zamierzała go widywać. No nic. To mogłoby być dobre, bo on sobie dopisze do niej odpowiedni obrazek i nigdy więcej nie będzie musiał go porównywać z chwilą obecną. No ciekawe.
Machnął do barmana zamawiając dwie ogniste. Wypiją. Może rozwiążą im się języki. W najgorszym wypadku skończą w łóżku, albo i na podłodze, albo przed barem. W najgorszym razie pójdą do domu.

Do pomieszczenia weszła wysoka kobieta. Wakacje, wakacje... A ona tak dawno nie wychodziła poza mury zamku, no dobrze, może była to lekka przesada. Ale tutaj dawno nie była. A niegdyś było to jej ulubione miejsce. Przepadała za pub'ami, a ten zna odkąd pojawiła się w Hogwarcie jako uczennica. Cicho westchnęła i potarła kark, tak, jakby coś jej ciążyło. Ruszyła w głąb pomieszczenia i odnalazła stolik, przy którym zawsze siadała. Wywołało to fale emocji, których się nie spodziewała. Niezbyt często pozwala aby emocje zawładnęły nią całkowicie, nie była tego typu osobą.
Zamówiła piwo kremowe i usiadła na krześle. Zacznijmy spokojnie, potem zobaczysz co się wydarzy. Oparła łokcie na stole, może to nie przystoi damie, ale cóż, nie przejmowała się tym. Oparła podbródek na dłoni i przegryzła lekko wargę, czekając na swoje piwo. Rozejrzała się po pomieszczeniu, nie było tutaj za wiele osób. Zapewne wszyscy uczniowie już rozpoczęli przygotowania do wyjazdu. Sama też powinna nad tym pomyśleć, w końcu nie spędzi wakacji w zamku, prawda?

Bartolomew przechadzał się sam po błoniach. Nie miał zbyt wiele do zrobienia gdyż uczniowie byli tak zajęci sobą, że nawet go nie zauważali. Cubbinsowi zresztą to nie przeszkadzało. Nie chciał akurat teraz mieć na karku parę rozwrzeszczanych małolat. Wiedział, że spokój tego miejsca nie potrwa długo tym bardziej, że zbliżało się zakończenie roku. Mężczyzna jakby bezwiednie przeszedł do Hogsmade i skierował swoje kroki do Trzech mioteł. Wiedział, że przez pełne dwa miesiące go tu nie będzie i musiał się jakoś pożegnać z tym miejscem. Wiedział również, że zawsze może tu przyjechać jednak nie czynił tego zbyt często. Gdy wszedł do pubu rozejrzał się dookoła czy przypadkiem kogoś nie przeoczy i jego wzrok padł na jedną kobietę, Znał ją z widzenia gdyż i ona wydawało mu się, że jest nauczycielem jednak nigdy nie miał okazji jej poznać. Idąc za przykładem uczniów zamówił piwo kremowe i ruszył prosto w kierunku stolika belferki.
- Witam. Przepraszam czy to miejsce jest zajęte? – zapytał. Był z jednej strony ciekaw czy kobieta go przegoni czy wręcz przeciwnie.

Dostała swoje piwo, choć tak naprawdę... Miała ochotę na coś o wiele, wiele mocniejszego. Mhm. Upiła łyk piwa, całkiem dobre. Lekko się uśmiechnęła, co było kolejnym, dziwnym ruchem z jej strony. Ona się nie uśmiecha, nie śmieje... Taka już była. Jednak też nie należała do osób ponurych, co jest sprzeczne z tym co mówiła... Troszkę idiotyczne... 
Upiła kolejny łyk piwa, ten słodki smak przyjemnie rozszedł się po jej gardle... Przegryzła lekko wargę i rozejrzała się ponownie po pomieszczeniu, czy naprawdę miała takie nieciekawe życie? Dlaczego w ogóle się nad tym zastanawiała? To była kolejna rzecz, której nie robiła. Przeczesała chudymi palcami włosy... A tu nagle. Taka niespodzianka, ktoś do niej podszedł. Tak do niej. Do tej nieprzyjemnej kobiety, która czasem zbyt często wychodziła na światło dzienne. Spojrzała na mężczyznę, czyżby go znała? Być może spotkała go w szkole. Nauczyciel? Inny pracownik szkoły? Nigdy nie miała pamięci do imion czy osób. Nie była też zbyt towarzyska. Rozejrzała się po pomieszczeniu, teraz nie dlatego, aby zobaczyć czy coś się zmieniło.
-W pubie nikogo nie ma... I najwyraźniej nikt nie stoi przy barze aby kupić mi piwo...-Pomachała butelką w powietrzu. Przegryzła wargę.- Wnioskuję więc... Że miejsce jest wolne. -Machnęła lekko dłonią, od niego zależy czy się przysiądzie. Nie ukrywała niczego, co czasem bywało wadą. I ten jej niezrozumiały charakterek, często on powodował szybkie odwrócenie się osób drugich. Tak, wtedy ludzie zdają sobie sprawę, że nie jest normalna.

Bartolomew zdziwił się zachowaniem kobiety. Jednak nie zraziło go ono. Sam czasem zachowywał się dziwnie i jak to stwierdzili uczniowie groźnie. Nie wiedział czym ta jego groza się objawia ale wolał też tego nie wiedzieć. Miał czasem dość pytań młodych adeptów magii i im odwarkiwał ale nie uważał, że przez to stawał się groźniejszy.
- Wolałem spytać zanim się przysiądę. Wie pani przecież o tym, że lepiej jest nie prowokować kłopotów i dostać za niewinność czy też za to, ze chce się posiedzieć nad butelką kremowego piwa w towarzystwie. – powiedział najspokojniej jak tylko potrafił. W rzeczywistości słowa i zachowanie kobiety go odrzucały jednak wrodzony upór i ciekawość kazały mu zostać. Usiadł więc i czekał na swoje piwo. Sam nie wiedział dlaczego je zamówił. Myślał, że ono go odpręży ale dopiero teraz zdał sobie sprawę, że musiałby wypić o wiele więcej tych piw by zdołały go one uspokoić.
- Mam wrażenie, że nie mieliśmy okazji jeszcze się poznać. Bartolomew Cubbins. Nauczyciel mugoloznastwa. – powiedział wyciągając prawą rękę do kobiety.

Taka była. Czasem nieprzyjemna w obyciu, zapewne była to wina tego, że cały ten dzień był dziwny. Obudziła się z poczuciem, zabrzmi to komicznie, z poczuciem, że ten dzień nie należy do niej. Nie była urodzonym mówcom, choć to objawia się jedynie w towarzystwie. Na lekcji, nie ma innego wyjścia. Jak wydusić z siebie więcej niż dwa zdania. Przegryzła dolną wargę i upiła łyk piwa kremowego. Najwyraźniej i on wolałby coś mocniejszego. 
-Czy wyglądam na osobę, która z tak niewinnego powodu zrobiłaby awanturę?-Uniosła lekko kącik ust. Nie była tego typu osobą. Była czasem niesamowicie spokojna i opanowana, niekiedy prowokowało to niektórych do wszczęcia kłótni. A ona po prostu taka była. Obojętna, spokojna, opanowana. 
Powinnaś się opanować Af, wróciłaś tutaj, do świata żywych... Powinnaś ponownie zacząć rozmawiać. Było to trudne ale małymi kroczkami, a może dojdziesz do czegoś. 
-Afra Corvin, nauczycielka wróżbiarstwa.-Powiedziała cicho, ściskając jego dłoń, swoją chudą i zimną. Nawet pozwoliła sobie na znikomy uśmiech, który bardziej wyglądał na grymas. -Racja... Jakoś nie miałam okazji Cię spotkać.-Przekrzywiła lekko głowę w bok, prawie jak zaciekawiony ptak. Lubiła obserwować ludzi. Nawet bardziej niż z nimi rozmawiać. Mhm, dziwne.

Bartolomew sam nie wiedział na co miał ochotę. Był po prostu zmęczony i jak każdy nauczyciel szukał odpoczynku. Egzaminy w szkole zawsze go męczyły. Nie ważne czy był po stronie ławy uczniowskiej czy też za biurkiem nauczyciela. Wiedział doskonale, że jego przedmiot trzeba polubić, bo inaczej się go nie nauczy. Miał wiele takich prac, które nie zasługiwały na nic innego niż Troll ale było też trochę takich, które zasługiwały na ocenę Wybitną. Niektóre opisy dziwiły nawet samego Cubbinsa, który znał te przedmioty jednak widząc je oczami uczniów stwierdzał, że w paru przypadkach mieli rację.
Dopiero z zamyślenia wyrwały go słowa kobiety.
- Przepraszam zamyśliłem się. – powiedział szybko i wrócił do świata realnego. – A co do pani wypowiedzi to muszę przyznać, że nie wygląda pani na taka osobę, która wszczęła by kłótnię czy też zrobiła jakąś awanturę. Bardziej chodziło mi o pani ewentualnego partnera, który mógłby bronić takiego skarbu. – powiedział mężczyzna i wbił swoje prawie hipnotyzujące niebieskie oczy w twarz kobiety. Wiedział, że wiele uczennic wiele by dało za ten wzrok. Parę pewnie chciało by mu wydrapać oczy ale Bartilomew się tym nie przejmował.
- Niestety nie było mi wcześniej pani poznać. Jedzie może pani na ten wyjazd, który się szykuje. Zapisałem się jednak nie wiem czy za bardzo się nie wygłupiłem. – powiedział patrząc dalej świdrującym wzrokiem na kobietę.

Lekcje, lekcje. Co z tego, że byli nauczycielami? Czy musieli zawsze rozmyślać o nauczanym przedmiocie? Musiały ich dręczyć nawet gdy chcieli w spokoju wypić piwo? Nigdy szczególnej uwagi nie poświęcała rozmyśleniom, czy ktoś polubi ten przedmiot. A wiele osób po prostu lekceważy wróżbiarstwo. Ona, jako uczennica również nie przykładała się do tego przedmiotu, choć szło jej całkiem dobrze. To pewnie wrodzony talent. Uważała jednak, że wróżbiarstwo nie sprowadza się do samego wróżenia z fusów czy kuli. Sama nie była typową nauczycielką tego przedmiotu, nawet na taką nie wyglądała. Ale pomińmy ten temat, chciała po prostu umilić sobie jakoś dzień, który z góry zapowiadał się tragicznie. 
-Partner?-Wydawało się to tak komiczne, że musiała się szerzej uśmiechnąć. Był to pierwszy i zapewne ostatni raz, gdy mężczyzna zobaczył uśmiech w jej skromnym wykonaniu. Nie był idealny, ale przybliżony do normalności. Przeczesała palcami włosy. -Tego skarbu nikt nie broni, gdyż nie ma takowej potrzeby.-Powiedziała spokojnie.
Uuu, odważne spojrzenie rzucane w kierunku panny Corvin? Odważny czyn, czyżby objaw głupoty? Wątpliwe. Przekrzywiła lekko głowę, wciąż opartą na dłoniach. Odwzajemniła spojrzenie, tak, to bardzo kusiło aby się troszkę podroczyć. Nie zrobi na niej to takiego wrażenia ale niech myśli co innego. Czyli była możliwość, że jakaś uczennica będzie niezadowolona, że taka nauczycielka jak ona, zostaje obdarzona takim spojrzeniem. Jeszcze doczeka się jakieś zemsty. Um.
-Tylko nie pani...-Powiedziała cicho. Nie czuła się jeszcze tak staro aby trzeba było się do niej tak zwracać. Szczególnie, że mężczyzna był od niej stary. Rozumiała, kultura.
-Jadę, choć sama do końca nie zdaje sobie sprawy co zrobiłam. Najwidoczniej, czeka nas ciekawy wyjazd.- Przegryzła lekko wargę. Upiła łyk piwa i zdała sobie sprawę, że już niczego w butelce nie było. A ona, nawet nie czuła się w minimalnym stopniu rozluźniona.

Cubbins bardzo często łapał się na tym, że myślał o lekckach. Co prawda nie widział w tym nic złego i takie  rzeczy bardzo często mu się zdarzały. On po prostu bardzo lubił swój przedmiot i uważał, że mógłby wielu nim zainteresować, choć po jego słuchaczach czasem nie było tego widać. Teraz jednak myśli Bartholomewa krążyły wokół tej kobiety, z którą siedział przy stoliku. Wbrew pozorom podobało mu się jej zachowanie. Podejrzewał, że wielu mężczyzn już po zachowaniu nauczycielki stwierdziło by, że nie warto z ni a rozmawiać. Cubbins był jednak inny. Potrafił wynajdować ciekawych ludzi i umiał z takimi rozmawiać.
- Nie wiem co w tym takiego dziwnego, że pytam o partnera. Z reguły większość kobiet, z którymi miałem przyjemność rozmawiać była zajęta. – powiedział jednak widać było po nim, że nie było mu specjalnie szkoda z tego powodu. Bartolomewowi było dobrze tak jak teraz jednak, choć jego rodzice nalegali by Cubbins znalazł sobie partnerkę. Nauczyciel mugoloznastwa uważał jednak, że odpowiednia kobieta sama go znajdzie i nie szukał na siłę miłości swojego życia. Wzmianki o potrzeby obrony nie potraktował zbyt poważnie więc i nic na nią nie odpowiedział.
- Przepraszam więc jeżeli uraziłem. Nie było to moim zamiarem. To była zwykła grzeczność z mojej strony. – rzekł i lekko się uśmiechnął. Zastanawiał się czy siedząca przed nim kobieta chce się z nim droczyć czy też chce go sprawdzić. Jakoś nie przyszło mu do głowy, że może robić jakąś głupotę czy też popełnić jakąś gafę. Bartolomew często korzystał ze swojego spojrzenia, bo wiedział, że w większości kobiety nie potrafią mu się oprzeć.
- O tak wyjazd może być ciekawy choć powiem szczerze nie za bardzo lubię wyjazdy – niespodzianki. Wolę wiedzieć gdzie jedziemy by należycie się przygotować. Biorąc zaś pod uwagę fakt, że jedziemy razem z uczniami to może być rzeczywiście bardzo pouczający i ciekawy wyjazd. – dodał po chwili namysłu.

Było to normalne, w końcu byli nauczycielami. Jeżeli tak bardzo fascynował go ten przedmiot, chętnie kiedyś o nim posłucha. Mugole. Był to temat bardzo dobrze jej znany, całe życie wychowywała się wśród nich. Byli jej nawet bliżsi niż czarodzieje, do których, a przynajmniej jednego miała ogromny żal. Choć może jest to gniew? Ale nie powracaj do tego Af. 

Nie był to drażliwy temat. Każdy ma jakieś nieprzyjemności w swojej historii. I wątpiła aby każdy się nimi dzielił. Nie powracała do przeszłości, nie próbowała jej analizować, zastanawiając się czy zrobiła coś źle i co by było gdyby... Brała wszystko takie, jakie jest. 
Jeżeli ktoś nie ma ochoty rozmawiać z jej osobą, czy też przebywać w tym samym pomieszczeniu... To już w jego interesie aby się wynieść. Można powiedzieć, że problemy same jej szukały. Ludzie byli jej obojętni, jednak ona im nie. Czasem nie rozumiała zachowań ludzi, skoro Af nie rzucała się z pazurami to z jakiego to powodu ktoś rzuca się na nią? Niektórzy szukają kłopotów, a zadzieranie z jej osobą nigdy nie przynosi niczego dobrego. Może i była spokojna, jednak i jej cierpliwość kiedyś się kończy. Potrafiła być prawdziwą jędzą, jak nie gorzej. Ale i na jej złość trzeba zasłużyć. Jeszcze nikomu nie udało jej się doprowadzić do takiego stanu ale kto wie, kiedy to nastąpi. W końcu, nie uda jej się wyłączyć wszystkich swoich emocji.
-Przeprosiłeś, chociaż nie było za co... Wtedy te przeprosiny i tak nie mają znacznie, prawda?... -Przekrzywiła głowę w bok, a kilka pasm włosów opadło jej na twarz. Nie usunęła ich z pola widzenia, taka nowa perspektywa.
-Wydaję mi się, że whisky byłaby dobra, a co pan na to?...-Kąciki jej ust drgnęły, jakby coś ją rozbawiało. Naprawdę była skomplikowana, sama nawet nie wiedziała, co jej dokładnie chodzi po głowie. Ah ta szarmanckość, kłóciłaby się z tym płaceniem, jednak nie miała siły a nawet ochoty na to. Poza tym, "kłótnia" to za bardzo wyolbrzymione słowo w jej przypadku. Nie powie, że nie bawiłoby ją przedstawienie pod postacią "karczemnych awantur". Lubiła obserwować zachowania ludzi, było to jej małe hobby. Uważała, że swoich naturalnych ruchów nie oszukasz, prędzej czy później własne obycie cię zdradzi. O ile ktoś wie, co ma na myśli.
Zmrużyła lekko oczy i słuchała go uważnie, poświęcała mu prawie całą swoją uwagę co było kolejnym, zupełnie niepodobnym do niej zachowaniem. 
-Mam dziwne wrażenie, że obydwoje mamy podobne zdanie na temat użycia magii w codziennych czynnościach... Przynajmniej coś robisz w tym kierunku. Ja kieruję się zasadą, "uczysz się na własnych błędach". Jest najlepsza, bo skuteczna... Nikt do końca nie zrozumie o co dokładnie nam chodzi, gdy sam tego nie zauważy i nie poczuje na swojej skórze... Może troszkę wybiegłam poza temat ale... Aż dziw, że z moich ust wydobywa się tyle słów a nie jest to lekcja.-Powiedziała i pokręciła lekko głową. Wzruszyła lekko ramionami, jak zawsze szczera? 
I tu ją zainteresował. Uczyć się od uczniów? Jakie korzyści? Nigdy nie przejmowała się osobami drugimi i to jakoś szczególnie się nie zmieni, ale chętnie posłucha co ma ten temat do powiedzenia.
-A powiedz mi... Jakiego rodzaju korzyści masz na myśli?-Spytała spokojnie. Czy jego odpowiedz wypadła dwuznacznie czy nie, zależy od gustu. Choć, możliwość zaobserwowania lekkiego zakłopotania na twarzy mężczyzny, będzie niezwykłą przyjemnością. A jej pytanie mógł zinterpretować jak chciał. To też zależało od niego.

Przyglądała mu się spokojnie. Czy coś było nie tak? Nawet gdyby, jeżeli się z nią nie podzieli swoimi przemyśleniami. Nic z tego nie wyjdzie. Czemu nie! Lubiła odkrywać w innych te cechy, które starannie próbują ukryć. Skąd może wiedzieć, co sobie o nim wtedy pomyśli? Może większość kobiet tak go czasem mogła odbierać. Ona nie oceniała ludzi, gdy nie poznała ich wystarczająco dobrze. Ona nigdy nie ukrywała jaka jest naprawdę, jeżeli komuś się nie spodobała. Nie będzie się dla nikogo zmieniać. Poza tym, co komu przyjdzie po tym, że nie pokażemy prawdziwych siebie? Kim wtedy będziemy? Sobą czy kimś, kim chcielibyśmy być?
-Oczywiście, że ma... I naprawdę lubisz tę pracę, prawda?-Spytała cicho i lekko uniosła brwi, spoglądając na Niego. -Skąd możesz wiedzieć, co o Tobie pomyśle. Żyłam wśród mugoli, są mi bliżsi od tych wszystkich ludzi, którzy tutaj są... Czasem nie potrafię zrozumieć tej niechęci, choć nawet nie wiem, czemu zastanawiam się nad tym, co uważają inni.-Oparła się na krześle i wzruszyła lekko ramionami. Zdała sobie sprawę, po fakcie, że powiedziała coś o sobie... Jakiś fakt, którym si nie miewa dzielić. Cicho chrząknęła, jednak dalej była opanowana. -Jakie na przykład?
Nie ma niczego złego w pokazaniu, że jest się trochę dziwnym. Ona czasem była świrem, może to i przesada ale niekiedy wychodzi z niej prawdziwy psychopata. Dlatego lepiej nie próbować zaglądać do jej głowy, czy zrozumieć  ją całkowicie.
-Nie jestem zbyt wylewną osobą, że tak to ujmę... Na lekcji nie mam wyjścia. Aby uczniowie zrozumieli co mam na myśli, muszę użyć więcej niż trzy zdania.-Mruknęła cicho.
Na jego odpowiedz jedynie lekko się uśmiechnęła, bardzo dobra odpowiedzieć panie Cubbins. Powoli się podniosła i wskazała, że zaraz wróci. Odeszła od stolika i ruszyła w kierunku baru, usiadła na jednym z niewielkich stołków i chwilę rozmawiała z barmanem. Nie minęło pięć minut a dziewczyna szła w kierunku mężczyzny, z całą butelką whisky w dłoni i dwoma szklankami. Usiadła na swoim poprzednim miejscu i otworzyła butelkę. Lekko ją podniosła, jakby pytając czy mu nalać. Cóż... Zawsze mógł się rozmyślić, prawda? Chwilę odczekała i nalała.
-Naliczyłam więcej niż dwie rzeczy...-Powiedziała i spojrzała na Niego. Przekrzywiła lekko głowę. Ale nie będzie się czepiać. Tak jedynie do tego nawiązała.-Jeżeli zechcesz, tej przygody możemy poszukać razem. Odkąd wróciłam nic ciekawego mi się nie przytrafia...-Zrobiła dziwną minę, jakby się nad czymś zastanawiała. Upiła łyk whisky, która wcześniej nalała do swojej szklanki.

Czyżby wreszcie trafiła na kogoś, z kim mogła spokojnie porozmawiać? Jest to dosyć trudne w jej przypadku, skoro nie szukała nowych znajomości. Tak naprawdę nie przeszkadzało jej to, że zna tylko garstkę ludzi. Niektórzy są stworzeni do tego, aby być otoczonym wianuszkiem osób. Ona ceniła sobie swoją samotność. Nie było też tak, że całkowicie odsuwała się od innych.
-Jednak wciąż jestem zdania, że rola nauczyciela bardziej pasuje do Ciebie... Pozwól, że będę się do Ciebie zwracała na Ty...-W sumie chyba dawno już to zrobiła, no ale nieważne.-Niż do mnie. I nawet nie pytaj, co ja właściwie tutaj robię... Sama jeszcze tego nie wiem.-Wskazała na siebie chudym palcem, który po chwili znów przykleił się do zimnej ścianki szklanki. Jak można tego nie wiedzieć? Może się to wydawać głupie. Może właśnie takie było?
-Mugole to moja bajka. I chętnie dowiem się o nich czegoś ciekawego, choć nie jestem pewna czy to nie ja, opowiem Ci coś o nich.-Powiedziała a z jej gardła wydobył się cicho, stłumiony i leniwy śmiech. Kiedy ostatnio poczuła się tak swobodnie? Nie było jeszcze idealnie, ale przypominało osobę, która zapewne gdzieś tam w środku niej siedzi. Albo to whisky, pewnie barman coś do niej dodał. Łohoho, jeszcze chwila a zacznie snuć teorie spiskowe. 
-Mamy XXI wiek... Czemu więc tego nie wprowadzić?-Wzruszyła lekko ramionami. Tak, to czasem ją zastanawiało. Podniosła podbródek a jej usta wykrzywiły się w zabawny sposób.-Granie? Czyżbym miała do czynienia z utalentowanym nauczycielem?-Uniosła wysoko brwi. Tak, kiedyś z pewnością namówi Go, aby coś jej zagrał. Potrafiła być bardzo przekonywującą osobą. I sądziła, że jest to nie pierwsze i nie ostanie spotkanie. Cóż, nie ukrywajmy, że miała takową nadzieję. 
Jego następnego słowa, wywołały na jej nieskazitelnej twarzy grymas, prawdopodobnie niezadowolenia.
-Nie chcę otwierać się na ludzi. Może inaczej... Nie odczuwam takiej potrzeby...-Dodała po chwili. Nie, nie była na niego zła. Powiedział co miał na myśli, co poniekąd ją zadowoliło. Przynajmniej wiedziała, o czym myślał.
Oparła się wygodnie na stole i spojrzała na mężczyznę. Nie ukrywając swojego, znikomego zainteresowania. 
-To świetnie. Może nie wyglądam... W końcu taka opanowana i "uporządkowana" kobieta jak ja, nie wygląda na żądną przygód... Jednak coś Ci powiem... Tak w tajemnicy.-Tak. Robiło się coraz zabawniej, a ona po prostu w to brnęła. Bo czemu by nie? Nie widziała przeszkód, tyle. Wskazała palcem, aby nachylił się nad stołem, jak ona. Konspiracja? Być może.-Nie ocenia się ludzi po pozorach... I znajomość ze mną będzie bardziej problematyczna.-Spojrzała mu w oczy, jakby rzucała wyzwanie. Przyciągała kłopoty i miała za uszami o wiele za dużo. Dziwiła się, że dyrektor ją przyjął na to stanowisko.

W przypadku Danielle trudno było mówić o rozwiązłości. Była raczej zdania, że to nie działa w ten sposób i odda się tylko temu, któremu warto. Jej podejście można było nazwać konserwatywnym i niemodnym, ale gdy już coś sobie postanowiła, ciężko było złamać jej upór.
-Ładnie. Miękko.
Skomentowała, mając na myśli imię. O ile można je było szufladkować w kategoriach faktury, owszem. Co człowiek to przypadek, innymi słowy.
Zerknęła na ognistą, potem na Shivera. No proszę czyżby ten tutaj miał ją czymś jeszcze zaskoczyć? Sama raczej niczego poza piwem nie zamierzała ruszać, ale skoro o niej pomyślał, nie wypadało odmówić czy kręcić nosem. Zwłaszcza, że i tak cholernie ciężko było dotrzeć do tego żółwia w skorupie swoich niejasnych problemów. Może faktycznie alkohol rozwiąże mu nieco język?

Po pierwszym łyku, gdy osuszyła już piwo i sięgnęła po whiskey, zmrużyła oczy i wzdrygnęła się; faktycznie wyjątkowo ognista. Zerknęła niezbyt znacząco na krukona i uśmiechnęła się zachęcająco. 
-Jesteś bardzo cichy. Przynajmniej za takiego chcesz uchodzić, nie wiem  jak jest. Rozluźnij się trochę, ja nie gryzę. Zagramy w dziesięć pytań i odpowiedzi? To zwykle załatwia kwestię pierwszych lodów.
Puściła mu oko pogodnie i obróciła szklankę z bursztynowym alkoholem w dłoniach; Odgarnęła pasmo długich, trochę zniszczonych blond włosów i mocno zacisnęła wargi, czując na nich jeszcze gorzki posmak ognistej. Blackwell niewiele trzeba było do stanu zenitalnego, a to znaczy, że nie powinna pić już więcej. Dlatego teraz już tylko pocierała policzki, na których z wolna pojawiały się wypieki, które jak najbardziej były zasługą alkoholu.
-Okej. Pytanie do ciebie... czego boisz się najbardziej, Chris?
Pozwoliła sobie skrócić jego imię, z racji, iż zdrobnienia zazwyczaj nadawały wrażenia bliskości, brzmiały ciepło. Miękko, jak to już wcześniej określiła. 
Miała nadzieję, że szatyn podłapie grę, może zacznie się choć trochę uśmiechać, spróbuje na chwilę zapomnieć o codzienności. Z tego co zauważyła, w szkole nie był ani zbyt lubiany, ani w ogóle znany.

Shiver uśmiechnął się lekceważąco próbując zignorować fakt, że alkohol nie przepłynął tak gładko przez jego gardło, jak sobie wyobrażał. Niestety, albo stety, żaden z niego rasowy alkoholik, więc chyba musi, albo wybrać się na kurs do jakiegoś lub po prostu  zacząć pić lżejsze trunki. Dziś mu zależało na odłączeniu się od rzeczywistości. To było za trudne. Kiedy pojawił się w zamku wszystko układało się wobec jakiejś monotonii. Hogwart wiadomo. Nauka. Zaraz potem wzorowe świadectwo. Wakacje z matką w domu, którego w sumie nie znał. Tam wszystko było takie poukładane, normalne, do przewidzenia. Nawet budzik ciągle stał w tym samym miejscu, jakby ktoś nawet przez cały rok nie trącił go palcem. No cóż zdarza się. Nie sposób nie wspomnieć o tym, że zakochała się w CeCe, ale pomiędzy nimi nie było pewnej chemii przynajmniej z jej strony, więc jak to w tym przysłowiu jest: 'jeśli kogoś kochasz daj mu odejść'. Jak napisano tak zrobił. Nie rozczulał się nad sobą, jak dawno stwierdził nie był nikim konkretnym, aby dokładać sobie zmartwień. Ale potem pojawiła się kolejna Gryffonka. Dahlia. Dahlia była od niego młodsza, ale miała w sobie tą iskierkę szczęścia, której brakowało innym dziewczynom z jego roku. Po prostu nie miały one pewnego blasku, którym Slater emanowała. Ale od początku ich relacja była zbudowana na kłamstwie. On nie był rozrywkowym chłopakiem, ona nie była spokojną dziewczyną. Ich pragnienia się rozmijały. A do tego doszły jeszcze incydenty przez, które oboje mieli rozkrojone serca. No cóż. Przypadek? Nie sądzę. Jakoś tak. Potem dziewczyna szukała dodatkowych wrażeń u Bedau i w sumie musieli się chyba rozejść. To było im zapewne pisane. 
Shivera z zamyśleń wyrwało coś, co dziewczyna niewątpliwie mówiła do niego. Jego imię jest miękkie? Może i jest. Może po prostu wcześniej tego nie zauważył. A potem zaproponowała tą zabawę w dziesięć pytań. Musiał się skupić. Byle głupotą nie odepchnie jej ataku i chyba zdawał sobie z tego sprawę, bo na chwilę zamilkł... Zaraz potem zdecydował się na ściśnięcie szklanki.
- Wszystko czego się bałem już się stało. Straciłem ojca, straciłem matkę, straciłem kogoś kogo kochałem. I nie chcę gadki o tym, że mogę ją odzyskać. Nie umiem zapominać. Pamiętam swoje życie od początku do końca. Każda sekunda jest mi znana. Ten pryzmat wspomnień mnie zabije. Czuję się kurewsko. Jeśli się czegoś boję to chyba tego, że będzie tak zawsze. - Wzruszył ramionami o kręcąc szklanką machnął głową.
- A Ty Blackwell? Czemu jeszcze nie wstałaś od stołu? - Hm. Tylko to mu przylazło do głowy.

No cóż. Takiego bagażu wspomnień, i to tych negatywnych, to raczej się nie spodziewała. Owszem, gdzieś pomiędzy wnioskiem o "rzuciła mnie dziewczyna" a "w domu się nie układa" oscylowały jakieś czarniejsze scenariusze, aczkolwiek nie brała ich pod uwagę. Dopiero gdy powiedział to głośno, westchnęła krótko, jakby zrobiło się jej przykro, iż jej przypuszczenia musiały okazać się prawdą. Wzmianka o pamięci była natomiast zaskakująca. Pamiętać absolutnie wszystko, każdą minutę, godzinę? Chyba by zwariowała. Dar nie lada, ale niosący ze sobą również szereg zmartwień.
-Znasz moje imię, używaj go.
Nie lubiła, gdy ktoś zwracał się do niej po nazwisko. To tworzyło dystans i potęgowało wrażenie formalności. Uniosła na niego spojrzenie, zastanawiała się jeszcze. Z rozmysłem przechyliła głowę, zagryzła na chwilę obie wargi, znów na niego zerknęła. Jakby coś oceniała, szacowała.
-Oh, nie proponowałabym ci, byś próbował ją odzyskać. Jestem zdania, że co raz przepadło, to przepadło na dobre. Chyba, że mamy jakieś wyjątkowo jasne przesłanki, że jest inaczej. Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi, choć spośród wszystkich tych, które uzyskałam na to samo pytania, twoja była najbardziej szczera i ludzka. 
Generalnie rzecz ujmując, zwykle padały słowa typu "boję się wilkołaków", "boję się, że nie zdam". Trywialnie i bardzo powierzchownie.
-Bo ja łatwo nie odpuszczam, a jestem ciekawa. Ciebie.
Uniosła obie brwi, rozbawiło ją to pytanie. Uśmiechnęła się szeroko, przysłoniła na moment usta dłonią i zamówiła jeszcze szklankę soku z czarnej porzeczki, bo coś czuła, że na raz całej tej ognistej nie wypije. 
-Okej, teraz moja kolej. Co sprawia, że ty to ty? Jakaś jedna stała, niezmienna. Nieodłączny element twojej osobowości, huh?
Każdy miał coś charakterystycznego tylko dla siebie. Cokolwiek. Od noszonej przy sobie chusteczki na szczęście, po samą postawę względem świata. Aktywną lub bierną.

Nie sądziła aby ona wnosiła coś ciekawego do tej rozmowy, może wiedziała co nieco o mugolach ale to by było na tyle. To czysty przypadek, że spotkał taką osobę. -Na uwagi ze strony innych komentuję jedynie tak, że robię to co uważam za słuszne. Poza tym, nikt mi nie będzie mówił jak mam postępować z uczniami. Nie wszystkim się dogodzi.-Powiedziała i przegryzła mocno wargę. -Co do uczniów. Utrzymuję dystans. Jeżeli nie podoba im się lekcja lub próbują zwrócić na siebie uwagę, niepotrzebnymi żartami... Wychodzą. Ja nie zamykam przed nimi drzwi. Ale niech potem się nie dziwią, że żądam od nich wiedzy, jaką zdobyli inni na tych zajęciach. Więc mają wybór. Uważać na lekcji i rozumieć albo pokazać jak bardzo są komiczni i nie zdać. - Upiła łyk whisky, który nakłonił ją do jeszcze jednego. Warga ponownie została poddana torturom, jakie jej serwowała.
Pokręciła lekko głową, jakby rozbawiona tym, jak wiele już zdołała powiedzieć podczas jednego spotkania. Pewnie wpływ na to miała jego osoba, oraz whisky. Tak, to zapewne było to. 
-Kompletnie nie interesuje mnie, Twój wiek. Panowałam tylko raz, więc mi tego nie zarzucisz.-Uśmiechnęła się delikatnie. Stukając palcami o blat stołu. Wiek nigdy jej nie przeszkadzał, w końcu to nie on mówi jacy jesteśmy. Uśmiechnęła się szerzej, jego słowa w jej głowie rozbrzmiewały chwilę i zabrzmiały prawie dwuznacznie. Zapewne nie miał tego na myśli, ale nic nie poradzi, że niekiedy wyobraźnia działa u niej na pełnych obrotach. Przysłoniła tylko lekko palcami usta, jakby nakazując im aby przestały uśmiechać. Aż kąciki ust ją zabolały, za dużo miłej Af jak na jeden wieczór. 
A dlaczego się tak czuł w jej towarzystwie? Nie miała pojęcia. Kiedyś narzucali jej, że nie jest jak typowa kobieta w swoim wieku. Matka zawsze mówiła, że była wyjątkowa ale jaka matka tak nie mówi? Poza tym, nie mogła brać na poważnie słów matki, która była wrakiem człowieka. Uh, troszkę za bardzo wybrnęłaś moja droga. Czas wrócić.
-Ministerstwo... Myślę, że ktoś kiedyś nad prądem zapanuje... A MM nawet się nie zorientuje. Potem jedynie przypiszą sobie zasługi. -Wzruszyła lekko ramionami. Nie miała za dobrego zdania o MM, prawdopodobnie jest to wina pewnych wydarzeń, jakie miały miejsca. Ale w to również nie będziemy się zagłębiać. Obróciła pustą szklankę palcami. 
Zmarszczyła lekko brwi i spojrzała na niego pytającym wzrokiem. Czegoś tu nie rozumiała...
-Przecież... Bart... To jest dość logiczne, że wolą prywatność...-Pokręciła lekko głową, ponownie. I nie mogła się powstrzymać, jego nadzieje na nic się tu zdały. Zaczął a ona bardzo chciała poznać zakończenie tej historii.-Jak? 

Podchodziła do wszystkiego z dystansem. Tak przynajmniej uważała. Z góry nie zakładała, że coś jest złe czy dobre. To prowadzi to tego, że pole widzenia było bardzo... Ograniczone i marne. Trzeba poszerzać swoje horyzonty. 
-Nikt chyba tego nie lubi. Nie znam, a może trafniejszym słowem tutaj będzie nie słyszałam, o kimś kto lubi, gdy mówi się mu, co ma robić. To strasznie osłabia ludzi... A inni mają poczucie władzy nad nimi, jest to poniekąd chore.-Wzruszyła lekko ramionami. A takie nie było? Nikt o zdrowych zmysłach nie lubi bawić się w pana czy stwórce. Przynajmniej jej, było to trudno pojąć. 
Czemu przegryza wargę? Interesujący fakt, strasznie ją denerwuje. Był to jej już odruchowy tik, który, o dziwo komuś się kiedyś podobał. Co jest takie fascynujące w zagryzaniu wargi? Prawie do krwi? Kilka razy zdarzały jej się takie wypadki. To nie była wina stresu, raczej czegoś innego.
-Jednak muszę powiedzieć, że znam a przynajmniej poznałam z trzech studentów. Bardziej interesują mnie ciekawe osoby, niż te, które niczym szczególnym się nie wyróżniają.-Powiedziała spokojnie. Bardzo przypominała w tym swojego ojca, który zawsze wybierał tylko te wyjątkowe i "coś warte" osoby. Jej tok myślenia jednak, nie był aż taki stanowczy jak jego. Tak strasznie chciała być od niego inna a prawda była taka, że była taka jak on. Przykre. Jest to chyba jedyna rzecz na świecie, która tak napawa ją odrazą. Do samej siebie. -To też jest pomysł. Ja wolę sprawdzić ich wiedzę na tle klasy, aby poczuli się głupio... To całkiem zabawne. Z tak zwanych "kozaków", przeradzają się w niewinne sierotki o wiedzy mniejszej od przeciętnego ucznia. A dobrze wiem, że ktoś dbający o swoją reputację nie znosi publicznego, że tak to ujmę, znieważenia...-Powiedziała spokojnie, nalewając whisky do swojej szklanki. Podniosła wzrok na Bart'a, jakby wyczuwając jego obserwacje. Proszę bardzo, nawet uniosła nieznacznie kącik ust do góry. Minimalne drżenie. Być może jest metoda była okrutna, ale taka właśnie była ona. Czasem bezwzględna w swoich poczynaniach. Choć ona nie widziała w tym nic złego, ktoś o zupełnie odmiennych poglądach uzna ją za naprawdę złą osobę. A zadajmy sobie pytanie, jak inaczej dojdziesz do tych dzieciaków? Z roku na rok przychodzą coraz gorsi. Czemu myślała o uczniach, skoro miała przed sobą zupełnie ciekawsze towarzystwo?
-Dobrze, to już zaczyna się powoli robić dziwne... Czytasz mi w myślach?-Uniosła lekko brwi. Zauważyła jego postawę, gdy wspomniała o wieku. Doskonale to rozumiała. Wiedziała, co się od niej oczekuje. Miała być w końcu idealną kobietą, tak jak on często słuchał o ożenku, Afra słyszała, że nie powinna robić tego a tego. A jej wcześniejsze zniknięcie, wcale nie pomogło jej reputacji. 
Oczywiście, jeżeli czytałby w jej myślach, od razu by to wyczuła. Co do tego punktu, była bardzo wyczulona. I nienawidziła jak ktoś zaglądał do jej głowy, sama niezbyt często to robi. Teraz po prostu była lekko rozbawiona, że powiedział to, co dokładnie sobie myślała. Nie często spotyka osobę, która myśleniem przybliżyła się do jej toku. Przerażający fakt ale i troszkę... Pobudzający. Czyżby obydwoje byli świrami? Tak czasem siebie określała.
-Wszystko aby jak najlepiej wypaść w oczach społeczności...?-Przekrzywiła lekko głowę w bok. A jego interpretacja głosu Ministra, była mistrzowska. Upiła łyk whisky, która przyjemnie rozpaliła ją od środka. 
-Zaczęłabym się zastanawiać, czy to ciekawość czy jednak głupota... Młode?-Pokręciła głową, jak matka, która karci swoje dziecko za głupie zachowanie. To mogło się skończyć o wiele gorzej. Może nawet nie siedziałaby teraz naprzeciwko niego. Czemu wyskoczyłaś z czymś takim, tak nagle? Za dużo whisky. Choć zwykle głowę miała mocną.-Od zwierząt zawsze trzymałam się z dala... Nigdy to nie kończyło się dobrze.