First topic message reminder :

Korytarz w podziemiach

Przez podziemia ciągnie się długi korytarz oświetlony nielicznymi pochodniami. Podłoga jest wykonana z czarnego kamienia co wcale nie ułatwia utrzymywania ciepła w tym miejscu. Wyraźnie czuć wilgoć, jako że cześć drogi prowadzi pod jeziorem.

***

Usłyszala wołanie Lily. Postanowiła odpowiedzieć, co jej szkodziło.
- Tak, Lily, idę do dormitorium. Chce mi się już spać - powiedziała i jak na zawołanie ziewnęła przeciągle.
- Zresztą, sama widzisz - dodała.

(Juliette Joan Parker)
Lubiła ten korytarz. Ciemno, mrocznie - takie klimaty jak najbardziej jej odpowiadały.
Wsunęła ręce do kieszeni i brnęła do przodu, patrząc przed siebie.

Co z tego, że był uwalony sądzą po wybuchnięciu kociołka. Co z tego, że miał poparzony nadgarstek i co z tego, że bolało jak diabli. Najgorszy jest fakt, że profesor Dear chce go zawlec do skrzydła szpitalnego tuż po tym jak sprofanował składniki alchemiczne. Innymi słowy: miała dużo powodów do wściekłości, a on musiał dołożyć kolejny. Nie chciał, serio, widział, że przekroczył niewidzialną granicę jednak wejście na teren Whitehorn nie wchodziło w grę i nawet nie chciał tłumaczyć się dlaczego. Wyjaśnienie wydawało się bardzo głupie, żenujące i niezrozumiałe dla wszystkich. Z tego też powodu gdy tylko uczniowie wysypali się z sali, a ona go wlokła w kierunku schodów to mimowolnie zwolnił - niby pod pretekstem przeczekania aż wszyscy sobie pójdą zanim oni wyłonią się poza lochy.
- Ale pani profesor, ja wolę wziąć sobie wiggenowy, który mam w dormitroium. Skrzydło szpitalne jest zbędne. - odezwał się zza jej ramienia, zatrzymując swoje kroki w połowie korytarza. Głupi, nie wiedział, że wiggenowy może i sprawdzi się na taką ranę, ale nie oczyści jej z sadzy i kawałków podpalonego ubrania. Dlatego też bolało jak diabli i usilnie starał się trzymać rękę luźno wzdłuż ciała. Wolał już iść od razu na ten jej szlaban niż do skrzydła szpitalnego a to pokazywało wyraźnie poziom jego niechęci do tego miejsca. Stał twardo w miejscu, wierząc, że jeśli wystarczająco długo będzie się opierać to czas przerwy minie i oboje będą musieli iść na zajęcia - nauczycielka do innej klasy, a on na bodajże transmutację. Nie pamiętał swojego planu lekcji, mimo że był już grudzień. Klasyk!
- Później i tak chciałem się spotkać z Felinusem to jakby co, to on zerknie na to jeszcze kontrolnie.- kiedy to mówił to odwrócił wzrok w losowym kierunku, aby zwiększyć szansę, że nie wykryje w tym drobnego kłamstwa. Nie planował spotkania z Felinusem, ale teraz właśnie uznał, że to fantastyczny pomysł. Wywabi go poza pierwsze piętro i basta!

Była zła i nie zamierzała tego ukrywać. Nie planowała, aby jej zajęcia skończyły się taki sposób, jednak powinna już chyba przywyknąć do faktu, że w obecności Eskila, nic nie mogło iść w pełni zgodnie z planem. Ten dzieciak posiadał niesamowity talent pakowania się w paskudne kłopoty i po raz kolejny postanowił to pokazać w najbardziej zaskakujący sposób z możliwych. Poniekąd sama była sobie winna, ale nie odczuwała tego w taki sposób. Chciała mu dać nauczkę, niekoniecznie pragnęła, aby uszkodził swoje ciało.
Szła przed siebie pewnym krokiem, a Eskil potulnie podążał za nią. Chyba widział w jakim była stanie i może dlatego postanowił nie oponować? Cholera wie, co siedziało mu w głowie…
- Żadnego wiggenowego. Ma to zobaczyć uzdrowiciel. Rany spowodowane oparzeniami są jednymi z najpaskudniejszych - krótko, zwięźle i na temat. Nie zamierzała dyskutować. Nie brała tego w ogóle pod uwagę. Zatrzymała się w tym samym momencie i obróciła w jego kierunku. Spiorunowała go spojrzeniem czarnych oczu, w których nie było nawet krztyny kompromisu. Nie zamierzała pozwolić, aby cierpiał w taki sposób, w jaki ona cierpiała. Kto jak kto, ale Beatrice najlepiej wiedziała, jak bardzo poparzenia mogą dokuczać w codziennym życiu. Nie raz i nie dwa kociołek wybuchnął wprost na nią, racząc ją takimi ranami. Miała szczęście, że mogła to ukryć pod metamorfomagią i za jej pomocą nieco poprawić sprawność w danych obszarach swojego ciała. On nie posiadał takiej umiejętności.
Jej spojrzenie stało się jeszcze ostrzejsze o ile to tylko możliwe, kiedy wyłapała kłamstwo z jego strony. Nienawidziła kłamstwa i nie zamierzała go tolerować. Szczególnie wtedy gdy bez problemu potrafiła je dostrzec i było skierowane wprost na nią. Czy on zapomniał, z kim ma do czynienia?!
- Miałeś nigdy mnie nie kłamać, a teraz robisz to, patrząc prosto w moje oczy - powiedziała spokojnym, zimnym tonem od którego mogły stawać dęba włoski na karku. Niemniej nie obchodziło ją to. Była wściekła i nie zamierzała tego ukrywać. - Pójdziesz do skrzydła szpitalnego, choćbym miała cię tam zaprowadzić siłą - dodała po sekundzie czy dwóch, które dała mu do namysłu. I Merlin jej świadkiem, że danego słowa zamierzała dotrzymać. W końcu ona nigdy nie kłamała.
Jeśli kiedykolwiek sądził, że Camael mógł być groźniejszy od niej, to teraz powinien to dokładniej przemyśleć...

Widząc mowę ciała nauczycielki i sposob poruszania się zaczynał rozumieć, że za przeproszeniem jest w czarnej dupie. O ironio, ufał jej niemal najbardziej na świecie co nie zmienia faktu, że nie mógł… nie mógł się posłuchać. Szczypiący ból popychał go w drugą stronę - jak najdalej od pierwszego piętra, jak najbliżej kuzyna. Uparła się odprowadzić go w miejsce, którego unikał od dłuższego czasu. Nigdy jej nie mówił o tym. Nie miała jak tego zauważyć. Wstydził się. Kiedy jego kłamstwo wydało się - a jakże… kiedy poczuł ten zimny ton, bolesne opieprzenie, a następnie obietnicę zawleczenia go do pielęgniarki to obleciał go strach. Cofnął się o krok pod wpływem wydźwięku jej słów, siły w jaką w to włożyła i przekonaniem, że nie ma szans się z tego wyrwać. Zaciskał zęby i oddychał już nierówno, inaczej. Nie była to jednak złość a blada panika skraplająca się na skroni, bardzo blisko brwi. Kuźwa.
- N-nie… nie mogę. - wydusił z siebie i zrobił kolejny krok w tył jakby w obawie, że naprawdę go zmusi. Cholera, wystraszył się Beatrice. Wiedział, że może go tam zawlec a wtedy wyda się wszystko co czuje przy pielęgniarce. To zło, które napiera od tej konkretnej półwili… sama myśl go paraliżowała a co tu mówić o bliskim spotkaniu. Dłoń bolała coraz bardziej, pulsowała, promieniowała aż do łokcia. Już nie patrzył jej w oczy, bo było mu źle, że jednak ją okłamał. Mógł tego nie robić, ale było już za późno. Rozejrzał się czy aby na pewno są na korytarzu sami.
- Powiedziałaś, że mogę ci ufać, więc… więc nie każ mi tam iść. - zacisnął palce na nadgarstku drugiej ręki jakby to miało powstrzymać promieniowanie bólu poparzenia dłoni.
- Whitehorn. Nie mogę do niej… nie mogę do niej podejść. Poproszę Lucasa o pomoc, naprawdę. Obiecuję. Zawołam też Felinusa tylko nie pielęgniarka. - w jego głosie zabrzmiała niemal błagalna nuta. Naprawdę obleciał go strach.

Nieszczególnie przejmowała się tym, co obecnie mógł Eskil pomyśleć na jej temat. Miała to głęboko w poważaniu, bo przecież były o wiele ważniejsze sprawy jak chociażby zadbać o to, aby chłopakowi nie stało się nic naprawdę poważnego. O ile z samym wybuchem kociołka powinien sobie bez problemu poradzić, tak z ewentualnymi efektami ubocznymi mogło być o wiele gorzej. Dlatego właśnie Beatrice nawet nie chciała słuchać o jego prośbie co do zaniechania wizyty w skrzydle szpitalnym. Po prostu nawet nie brała takiego rozwiązania pod uwagę. Nie było takiej opcji. A szczególnie po tym, jak chłopak prosto z mostu skłamał patrząc jej prosto w oczy.
Nie była przyzwyczajona do tego, aby tego typu emocje gościły na jego twarzy, w jego ciele. Poczuła pewnego rodzaju konsternację, co odmalowało się na jej twarzy poprzez wyraźne uniesienie brwi.
- Jak to nie możesz? - zapytała, tracąc w tych słowach ten zimny ton, który towarzyszył im wcześniej. Na chwilę zapomniała o tym, co zamierzała zrobić oraz dlaczego. Zapomniała o tym, jaki był cel tego wszystkiego, bo kompletnie nie spodziewała się takiej reakcji z jego strony. Ta wyraźnie wytrąciła ją z równowagi, przez co na chwilę straciła całkowicie swoją zimną postawę. Zreflektowała się jednak szybko i wróciła do bycia sobą sprzed kilku sekund.
- Czy kiedykolwiek zrobiłam cokolwiek, co pozwoliłoby ci wątpić w to zaufanie? - zapytała, unosząc jedną brew ku górze. Zaplotła swoje ręce na wysokości klatki piersiowej i przyglądała mu się, z wyraźnym oczekiwaniem. Lepiej, żeby miał naprawdę dobre powody, aby przedłużać wycieczkę do skrzydła szpitalnego…
Słysząc jego kolejne słowa, prychnęła głośno, by pokręcić z niedowierzaniem głową. Jeszcze tego brakowało, żeby chłopak miał jakieś obiekcje względem uzdrowicielki.
- Niby czemu nie możesz? Przecież ona jest…- poczuła, jakby coś mocno łupnęło ją w tył głowy. Kompletnie nie zdawała sobie sprawy z tego, czego może dotyczyć problem Eskil, bo nie myślała w tych kategoriach. Dopiero teraz, gdy wspomniał o Whitehorn, pomyślała o tym w taki sposób, w jaki myślał Eskil. -półwilą… - dokończyła głucho, co musiało mu pokazać, że dotarło do niej to, co chciał przekazać.
- Eskil, czy ty… czy ona - nie wiedziała kompletnie, jak ubrać w słowa to, o co zamierzała go zapytać. - Czy stało się coś, co pozwoliłoby ci mieć względem Perpetury takie odczucia? - nie ma co bawić się w zawoalowane pytania. Czasami najlepiej ubierać je w najprostsze słowa, na co też w tym momencie postawiła.

Mógłby przysiąc, że krew w jego żyłach zamarzła. Ta wizja zmuszenia go do wyjścia na teren Whitehorn przyprawiała go o ból żołądka. Nie był teraz tym aroganckim dzieciakiem robiącym ze składników fioletową paćkę. Ba, nie był nawet sobą.
- Nie o to chodzi… - zdrową ręką rozmasował swoje czoło. - Ja tobie ufam, ale chodzi o to, żebyś ty teraz zaufała mi i uwierzyła, że ja naprawdę nie chcę tam iść i to nie jest kaprys.- nie był w stanie spojrzeć jej w oczy ani też ukryć tego zimnego dreszczu, który wzdrygnął jego barkami. Choć był bledszy to teraz jego policzki pokryła czerwień zażenowania. Rzadko zdarzało się uświadczyć go w takim stanie. Dłonie w dotyku miał lodowate i starał się nie myśleć o tym, że miałby zaraz spotkać Whitehorn. Tuż obok strachu czaił się gniew, złość na nią za to, co robi. Wrócił do ściskania nadgarstka poparzonej ręki.
- Duszę się przy niej. Źle się czuję kiedy jest w tym samym pomieszczeniu co ja.- za bardzo wstydził się powiedzieć więcej, ale z jego tonu wypowiedzi można podejrzewać narastającą również złość za taki stan rzeczy. Wykrzywił się w grymasie obrzydzenia, a kiedy przypomniał sobie siłę aury Whitehorn to znów obleciał go strach. Nic go teraz nie zmusi do podniesienia wzroku na Beatrice. Co za wstyd!

Ferie się zbliżały, uczniowie zostawili wiele prac domowych i poprawek kartkówek na ostatnią chwilę, ale tak było, odkąd tylko Nessa pamiętała. Nic więc dziwnego, że każdy z członków kadry nauczycielskiej tkwił trochę we własnym świecie. Wpisywali do dzienników zaległe tematy, tłumaczyli źle zrozumiane zadania, gdy kolejny raz ktoś dostał Trolla. Mieli na głowie sprawozdania podsumowujące pierwszy semestr roku szkolnego w Hogwarcie, a każdy chciał zaimponować nowej Pani dyrektor. Pomogła więc z tym swojej przełożonej, spędzając nieco więcej czasu za biurkiem w pokoju nauczycielskim, niż planowała, jednak ostatecznie dziennik z obrony przed czarną magią prezentował się nienagannie i mogła zostawić go w szufladzie razem z liścikiem dla Bennett. Zbliżał się wieczór, więc zebrała się i z niewielkim plecakiem postanowiła ruszyć na patrol przed opuszczeniem zamku, w gruncie rzeczy za sprawą wspomnienia czasów, gdy była prefektem i nałogowo korzystała z tego przywileju przebywania poza dormitorium w godzinach wieczornych. A przecież uczniowie się nie zmienili! Udało się jej więc odesłać dwójkę uczniów do pokoju po rozdzieleniu ich na schodach, bo w sprzeczce o koleżankę i ich planach na walentynki byli gotowi się pobić, naprawiła też jedną z wykrzywionych zbroi przy schodach, w którą ktoś wpadł, uderzając z impetem. Szkoda, że nie sprawca, chociaż hełmu nie podniósł. Zabieg ten był jednak prosty, wymagał kilka ruchów różdżką. Pogoniła z damskiej toalety plotkarskie koło, dyskutujące zawiezie o skuteczności eliksirów miłosnych oraz o trudnych zagadnieniach z zielarstwa. W stronę błoni zmierzał też jeden fan astronomii ze swoim teleskopem, który jeszcze próbował ją przekonać solidnymi argumentami o tym, że to jedyna taka okazja na niebie w tym roku i on po prostu musi to zobaczyć oraz zaznaczyć na mapie niebie. Doceniała jego pasję i pozwoliła mu pójść do gabinetu Profesora od uwielbianego przez ucznia przedmiotu, aby spróbować uzyskać zgodę, a w przypadku jej braku, miał udać się do dormitorium, o czym poinformować ją miał jeden z wiszących na ścianach obrazów. O dziwo ruda miała z nimi dobry kontakt. Z korytarza weszła do jednej z klas, rozglądając się dookoła, ale źródłem hałasu okazało się otwarte okno oraz przeciąg, co w efekcie przewróciła ćwiczebnego manekina i pozbawiło go ręki. Z tym była Ślizgonka, równie szybko się uporała. Patrol korytarzy robiła do dwudziestej drugiej, leniwie i z odrobiną nostalgii snując się po zamkowych piętrach, ciesząc w duchu, że żaden z uczniów decydował się nie łamać regulaminu, a przynajmniej nie w sposób taki, aby dać się złapać. Nie wierzyła w ich niewinność i leżenie w książkach, gdy mieli ostatnie dni na poprawki, bo przecież sama nie tak dawno studenckiego i uczniowskiego życia doświadczała. Zanim opuściła szkołę, upewniła się, że spotkany wcześniej uczeń uzyskał zgodę — o czym wspomniał obraz, udając się do gabinetu Profesora i rozmawiając z nim przez kilka minut. Na szczęście wszystko okazało się prawdą, a ona mogła dotrzeć do bramy i teleportować się do domu, aby sprawdzić nadesłane prace domowe do jej własnego zadania. Ciekawa była ich opinii o moralności społeczeństwa.

|ZT

Czuł się jak nowo narodzony, prysznic, depilacja, kremy nawilżające pedicure, regulacja brwi... Ostatnio nie chodził na imprezy, nie chlał, a nawet dzisiaj zrobił sobie poranny jogging. Tak powinien wyglądać jego każdy dzień. Zjadł sobie pożywny obiadek, a po godzinnym odpoczynku na przeglądaniu nowej mody na wizbooku, spakował się na kolejną lekcję i wyruszył z dormitorium Slytherinu. Nie był spóźniony, wyszedł nawet o czasie. Nie lubił tego zatęchłego podziemnego korytarza. Wszędzie czuć było wilgoć, a pochodnie palące się wzdłuż ścian dodawały temu miejscu nie tylko średniowiecznego uroku, ale także mrocznego klimatu z dennych horrorów lecących późną porą w tv pulsie.
Payton nie należał do odważnych, więc postanowił przebiec truchcikiem, aby mieć z głowy ten odcinek drogi, nie mógł jednak się spodziewać, że gdy wyleci za rogu, wpadnie na @Scarlett Norwood. Śliczną puchonke, na którą nie raz zwrócił uwagę, gdy plotkowała ze swoimi koleżankami na lekcjach.
Niestety za nim zobaczył twarz jasnowłosej piękności, jego uwaga skupiła się na garaletowatej substancji, która lepiła się do jego eleganckiej koszuli, nie mówiąc o umazanej slytherinskiej szacie i godle; to akurat miał w dupie. Dziwnym trafem coś wylądowało mu na głowie, a gdy sięgnął dłonią do swoich idealnych włosów, normalnie go zamurowało.
- Obrzydliwe, co to kurwa ma być?! - Oburzony zdjął ze swojej fryzury rogalika w marmoladzie. Swoją głowę uważał za świętość, tak więc nie mógł uwierzyć w to, co właśnie się stało. Bo przecież kto normalny chodził z tacą pełną rogalików w marmoladzie po mrocznym, podziemnym korytarzu. Już dawno zapomniał o wymazanej koszuli i spodniach.
- Nie mogę... Jak ja mam teraz zdążyć na lekcje. Pierdolona kpina. - Prawie się zaczerwienił na twarzy ze złości, przeniósł wzrok na winowajczynie tego niewybaczalnego incydentu. Jako prefekt z pewnością może odejmować punkty za takie przewinienia... Władza, ach to ty.

Carly, jak to Carly, musiała przygotować coś do jedzenia. Gotowanie i pieczenie zajmowało bardzo poczesne miejsce w jej sercu, w jej życiu, we wszystkim, co robiła i nie mogła sobie tego w żaden sposób odmówić. Poza tym wychodziła z założenia, że jeśli chciała na tym polu osiągnąć sukcesy, nie mówiąc oczywiście o perfekcji, to musiała najnormalniej w świecie ćwiczyć. Lubiła poza tym dzielić się z innymi tym, co przygotowała, nic zatem dziwnego, że postanowiła zabrać ze sobą rogaliki na kolejną lekcję, ot, żeby po prostu wszystkim urozmaicić nieco dzień i uśmiechać się na widok ich zadowolonych min. Właśnie to sprawiało, że panna Norwood była, na swój sposób, szczęśliwa. Nie przewidziała jednak, że oto nagle zostanie stratowana przez pewnego, przystojnego Ślizgona, na którego zdarzało jej się patrzeć i to zdecydowanie częściej, od kiedy Harriel zupełnie wypadł jej z głowy i serca, pozostawiając je całkowicie pustymi. Ktoś mógł je zająć i istniał cień szansy, że mógł być to osobnik, z którym właśnie się zderzyła, gdyby nie to, że została tak brutalnie potraktowana i aż zamrugała na te wszystkie jego złorzeczenia, po czym przyłożyła dłoń do piersi.
- Och to? To był mój poczęstunek dla kolegów, ale najwyraźniej teraz ty nim jesteś. Skoro jesteś cały umazany marmoladą - powiedziała całkiem spokojnie, na dokładkę lekko przeciągając ostatnie słowa, by zaraz zasłonić się tacą, na której jeszcze chwilę wcześniej miała świeżo przygotowane wypieki. Ona również była ubrudzona, ostatecznie zderzenie, jakie sobie zagwarantowali, okazało się tragiczniejsze w skutkach, niż podejrzewali, ale wiedziała, jaką powinna zagrać rolę i zamierzała się tego trzymać. Westchnęła więc cicho i równie cicho stwierdziła, że szkoda pracy, jaka została w to wszystko włożona, nie precyzując, o co dokładnie jej w tej chwili chodziło, choć spoglądała spod przymkniętych powiek na bałagan, jaki ich otaczał. Prawda była taka, że wewnętrznie w dużej mierze się gotowała, bo nie znosiła, kiedy ktoś psuł jej pracę i na dokładkę próbował jeszcze zrzucić na nią winę. Jej rozmówca nie miał jednak o tym pojęcia, tak samo o tym, że kiedy chciała, Carly potrafiła być naprawdę bardzo mało miła.

@Payton Kingston III

Jego paytonowe zielone, jadowite oczy wpatrywały się tylko przez ułamek sekundy trującą nienawiścią w puchonke. Zdał sobie sprawę, że sprawcą tego karygodnego czynu jest śliczna, urokliwa panienka z domu Helgi Hufflepuff. Nie za wysoka, trochę jak mały ogrodowy krasnal, na które jego mugolska matka potrafiła wpatrywać się godzinami przez szybę sklepu ogrodniczego, a nigdy nie było ją na nie stać, bo z jej wypłaty nie dorobiłaby się nawet normalnego mieszkania godziwego do życia, a co dopiero ogrodu. Podobały mu się jej włosy. Takie śliczne długie mógłby je czesać. Nadal jednak się w nim gotowało. Nienawidził, gdy jego ciało oblepiały dziwne lepkie substancje służące do jedzenia, a nie do smarowania ciała. Chociaż marmoladę zawsze można było zlizać z... Po prostu tak ładnie się wystroił, wypielęgnował, nasmarował, wypachnił i szedł na lekcje, a teraz nie zdąży. No bo jak to tak? Miał rzucić na siebie zaklęcie czyszczące i po prostu pozwolić odejść dziewczynie, która przyczyniła się do czegoś takiego? CZEGOŚ TAKIEGO? Jak ona śmiała.
- Powiedz mi kochanie, dlaczego chodzisz po tych zaciemniałych korytarzach tak cichutko z tacą pełną rogalików z marmoladą? - Przyglądał się jednemu z nich, zbliżając go do twarzy, aby następnie powąchać. Całkiem ładnie pachniały. Lubił jedzenie, oczywiście przyrządzone przez swoje rąsie, ale trochę się znał na takich przysmakach. Musiały być zajebiste, jednak Kingston nie należał do typów jedzących jedzenie, które zostałoby tak zbezczeszczone i miał paranoje, kiedy coś dotykało jego włosów.
- Wolałbym dla koleżanek. - Odpowiedział mniej przepełniony negatywnymi emocjami. Mógłby robić za poczęstunek. Przyglądał się dziewczynie, bezczelnie (bo mógł, za to, że pławił się dalej w marmoladzie), ale też z lekką władczością, ponieważ zdał sobie sprawę, jak bardzo spierdolił sprawę. Gdyby to był ktoś z grona pedagogicznego, na pewno nie skończyłoby się na minusowych punktach, a przecież był prefektem. A właśnie zachował się jak skończony idiota, żeby tylko ta mała nie rozgadała, jakim potrafi być chamem, gdy marmoladowe rogaliki znajdą się na jego włosach i gębie z plakatów Vogue.
- Co to za marmolada? - Zapytał z ciekawości, chcąc nie wyjść na kompletnego kulinarnego ignoranta. Mógłby spróbować, ale brzydziło go to, nawet jeśli to było jego ciało. Kosztować posiłek należało w normalnych warunkach, a nie w średniowiecznym korytarzu, pełnego kurzu i... Boże dotknęły moich włosów. Ta myśl prześladowała Paytona tak, że nie za bardzo mógł się skupić na czymkolwiek, ale starał się nie wpaść w panikę i okazać trochę przyzwoitości.

@Scarlett Norwood

Cóż, oczywiste było, że właśnie chłopak coś przegrał, o ile oczywiście nie był w stanie odwrócić całego tego zdarzenia na swoją korzyść. Carly, wbrew pozorom, nie zaliczała się do osób, które łatwo ulegały innym i chociaż świetnie radziła sobie z graniem słodkiej idiotki, czy całkowitego, jedno, wielkiego niewiniątka, tak naprawdę miała w sobie wiele pewności siebie. Nie bała się, nie wstydziła, nie zaliczała się do dziewcząt, które płoniłyby się pod cudzym spojrzeniem. Nic zatem dziwnego, że uśmiechnęła się i zacmokała, jakby w ten sposób chciała pokazać chłopakowi, że doskonale wie, co ten w tej chwili robi. Nie krępując się ani trochę, odrzuciła włosy z ramienia, by chwilę później otrzeć marmoladę, która najwyraźniej znalazła się na jej policzku, po czym zlizała ją z palca i uniosła lekko brwi, słysząc jego kolejne słowa.
- Skradam się, żeby zaatakować nimi przystojnych kolegów. Bo, wiesz, tak się składa, że jednak wolę chłopców, musisz mi więc wybaczyć, że nie przygotowałam tych rogalików dla grona rozkrzyczanych, pełnych piękna i miłości dziewcząt. Do ich serc akurat nie bardzo chcę docierać przez żołądek - odpowiedziała, przymykając lekko powieki, by spojrzeć gdzieś w bok, coraz mniej przejmując się tą porażką, której właśnie była świadkiem, chociaż oczywiście gromadziła sobie w pamięci każde wypowiedziane przez chłopaka słowo, jego ruch, jego złość, mając pełną świadomość tego, że prędzej, czy później, będzie mogła to wykorzystać. Dokładnie tak, jak sama uzna za stosowne i to właśnie ją bawiło, jednocześnie powodując, że czuła się z tym wręcz doskonale. Była małym, nieznośnym chochlikiem, ale jej rozmówca nie musiał o tym wiedzieć, przynajmniej na razie, mogła to wykorzystać później i na dokładkę tak, jak sama chciała.
- Lepka - mruknęła, patrząc na niego dość znacząco, a później westchnęła przeciągle. - Część jest z wiśni, część z malin, a niektóre z nich mają w sobie nadzienie migdałowe, które było naprawdę, ale to naprawdę trudno przygotować, teraz zaś zdobi ciebie całego, a to oznacza, że jesteś najsłodszą rzeczą w okolicy. Och, ale to znaczy, że możesz teraz trafić przez czyjś żołądek do jego serca - stwierdziła, przykładając palce na warg, udając dość mocno zaskoczoną tym nagłym odkryciem.

@Payton Kingston III

Payton należał do prostych mężczyzn, o totalnie nieskomplikowanym myśleniu, chyba że chodziło o kłamstwa. Jego być albo nie być zależało o dobrze zagranej roli, no i podlizywania się innym, wchodzenia w dupę za wszelką cenę, tylko żeby nie wyjść na totalne zero, a przede wszystkim, żeby piar nie spadł. Ostatnio mu to nieźle wychodziło. Spierdolił kilka spraw, nadal był sobą, co wiązało się z naprawianiem swoich potknięć. Czyli nieźle.
Przejawiał w swoim zachowaniu dużą dozę dramatyzmu, czasami wręcz przesadnego. Jego złość była jak eksplodujący dureń. Jak eksplodowała, to okazywało się, że durniem był on. Musiał sięgnąć po lepsze karty.
Myślał szablonowo, urokliwe puchonki, mądre krukonki, wredne ślizgonki i dzikie gryffonki. W tym był jakiś konkretny system, nie zawsze się sprawdzał, ale taka Sheenani totalnie wpasowywała się w jego hogwarcki program przypasowania lasek do domów.
Pozwolił złości, żeby opuściła jego ciało. Nadal jednak był ufajdany w marmoladzie, a jednak przyglądał się Norwood z większą uwagą, od kiedy tak oblizała palec z marmoladą.
- Słodki to ja jestem i bez takich kulinarnych dodatków. - Przekręcił głowę w bok, zaciągając się zapachem marmolady, będącej na jego ramieniu. - Hmm... Faktycznie wiśnie, maliny...- Zaraz to jednak wrócił do rzeczywistości.
Odpowiedź małej blondyneczki go całkowicie usatysfakcjonowała. Lubiła przystojnych chłopców. Czyli wiedział, na czym stoi, kolejna na liście Paytonowskiej do wyrwania. W sumie była w jego typie jasne włosy, może trochę krasnal z niej, ale wzrost nie miał znaczenia. Właściwie zdziwił się, że nie zrobiła mu jakiegoś dramatu, w końcu to nadzienie migdałowe podobno było takie trudne do przygotowania. Oh pewnie ją tak zauroczył, boże jak on działał na kobiety. Czasami był sam pełen podziwu swojego uroku. Nie miał pojęcia, czy puchonka zapamiętała sobie jego pierwszą reakcję, może już dawno zapomniała, a jednak z kobietami należało postępować ostrożnie. Ile razy mu się oberwało za swoje luźne podejście do życia i wyzwoloną seksualność, naprawdę nie zliczy.
- Czyli nie muszę cię przepraszać, skoro byłem twoim celem od samego początku? - Zaczął szukać różdżki po swoich kleisty spodniach, aż wyciągnął ją za paska. Odetchnął głęboko, zamknął oczy i rzucił zaklęcie wpierw na swoje włosy, aby zostały doprowadzone do porządku — najważniejsze; a gdy to się stało, spojrzał na dziewczynę, uśmiechając się swoim najlepszym uśmiechem. - Zapewne rogaliki były wyborne.- Spojrzał krzywo na podłogę, gdzie leżała jakaś ich część, tych korytarzy pewnie nie dezynfekują. - Pewnie nadal są, gdyby nie leżały na tej zakurzonej średniowiecznej wykładzinie dłużej niż dwie minuty. Może bym spróbował, ale jestem mężczyzną, który woli zjadać, to co ma talerzu, a nie pod nogami. - Jego wzrok powędrował po twarzy Scarlett, szyi, aż zatrzymał się przy wcięciu w dekolcie.
- Masz trochę o tu, Cukiereczku. - Wskazał swoją klatkę, tam, gdzie mógłby mieć wcięcie prowadzące do obfitych kobiecych piersi.

@Scarlett Norwood

Co sobie Carly pomyślała, to pomyślała. Nie była na tyle głupia, żeby o pewnych kwestiach zapominać, na tyle głupia, żeby dawać sobie mydlić oczy i na tyle głupia, żeby udawać, że czegoś nie zauważyła. Mogła to robić, jeśli chciała, jeśli widziała w tym jakąś korzyść albo po prostu było jej to na rękę. Na razie nie widziała powodu do tego, żeby traktować Ślizgona jakoś bardzo źle, choć musiała przyznać, że ten zdecydowanie nie zaczął ich znajomości najlepiej. Ponieważ zaś była stworzeniem bardzo pamiętliwym, postanowiła zachować to dla siebie, by wykorzystać we właściwym momencie, nie mając z tego powodu najmniejszych nawet skrupułów. Najwyraźniej w niej również kryło się coś ze Ślizgona, a może za ładną buzią kryła się również inteligencja, a przynajmniej jej cień.
- Doprawdy? To chyba wiele osób musiało cię kosztować, żebyś mówił o tym tak swobodnie i z taką pewnością - stwierdziła, zagryzając lekko wargę, zastanawiając się nad tym, jak ten odczyta jej słowa.
Musiała przyznać, że była ciekawa chłopaka, być może dlatego, że ten zdawał się zmieniać barwy, jak kameleon, zapewne starając się dostosować do sytuacji, w jakiej się znalazł. To było stosunkowo ciekawe i dziewczyna aż przekrzywiła lekko głowę, by zaraz zagryźć jeszcze mocniej wargę, gdy usłyszała jego kolejne słowa. Doszła do wniosku, że Ślizgon miał naprawdę wysokie mniemanie na własny temat, że był przekonany o swojej urodzie i tym, że bez dwóch zdań działał na kobiety. Nic zatem dziwnego, że to w Carly obudziło prawdziwą diablicę, która uznała, że może, a może nawet powinna, zacząć wodzić go za nos.
- Och, a czy ja powiedziałam, że to ty byłeś moim celem? - zapytała z namysłem, nieco przeciągając słowa, jakby się nad nimi bardzo mocno zastanawiała. - I zdecydowanie wiele tracisz, skoro nie lubisz jadać nic, co nie leży na twoim talerzu - dodała, wzdychając ciężko, jakby w ten sposób chciała pokazać mu, że naprawdę nie miał pojęcia, jak powinien korzystać z życia. Zaraz też spojrzała na własny dekolt, by bez najmniejszej krępacji odsłonić go jeszcze nieco mocniej i przesunąć palcami po skraju piersi, a następnie zlizać z dłoni resztkę wiśniowej marmolady, jednocześnie dość bezczelnie i naiwnie spoglądając wprost w oczy chłopaka.

@Payton Kingston III

Nie miałem wcale zbyt dużych nadziei, gdy pisałem do Fire - brałem przecież pod uwagę nawet opcję, w której ta wcale mi nie odpisze, nie miała przecież wobec mnie żadnych zobowiązań... więc nie nastawiałem się za mocno na to, że rzeczywiście dostanę się na lekcję Magicznego Gotowania, którą Honeycott określił jako odpowiednią jedynie dla osób powyżej osiemnastego roku życia. Prawdę mówiąc, całkiem się z tym już pogodziłem, a jednak...
...gdy trzymam już w dłoniach pudełeczka z taśmami, nie widzę żadnych szans na wycofanie się. Teraz to już ciekawość zwycięża, bo chcę przetestować jak właściwie może działać ta magia, która ma sprawić, że nikt nie rozpozna mojego kłamstwa. Wierzę, że nikt z potencjalnych znajomych mnie nie wyda, a przecież Honeycott nie zna mnie na tyle, by pamiętać czy jestem z siódmej czy ósmej klasy. Zatrzymuję się na korytarzu i korzystam z tego, że okolica akurat opustoszała; kucam przy swoim plecaku i ostrożnie zaczynam wiązać jedną tasiemkę na nadgarstku. Zresztą, poprawiam tylko "biżuterię", co w tym podejrzanego?...

Gdy coś sobie postanawiała, często potrafiła mniej lub bardziej pokrętną drogą dojść do upragnionego celu. Teraz zostało nim wejście na owianą tajemnicą lekcję magicznego gotowania. Hex lubiła siedzieć przy kuchni polowej, tworząc często coś z niczego, kiedy rozpalała małe ognisko pod żeliwnym garnkiem. Nie przepadała za wyrafinowanymi kuchniami świata czy też za artyzmem w tej sferze. W jej daniach dominowała prostota, ale jakże pełna smaku.
Oczywiście, że chciała przyjść na lekcję skoro lubiła ten przedmiot, ale otrzymała powiadomienie, że... nie może. Bo nie ma osiemnastu lat. Szybko dowiedziała się, że chodziło o alkohol, jaki grał główną rolę. Wtedy Brytyjka już kompletnie nie mogła sobie odpuścić tych zajęć. Nie tylko interesowała ją tematyka, ale też możliwość złamania regulaminu i to w taki ironiczny sposób, bo aby mieć szansę się czegoś nauczyć. Od razu przystąpiła do główkowania nad tym, w jaki sposób oszukać nauczyciela. Wzrost był po stronie Eastwood, w końcu przewyższała niektóre studentki o głowę. Próbowała wysępić od jednej znajomej eliksir postarzający, ale akurat skończyły jej się zapasy, więc tę drogę musiała odpuścić. Potem z zawzięciem przeglądała przydatne czary, odczuwając rosnącą irytację. Im więcej poświęcała na to czasu oraz energii tym bardziej złościła się na samą myśl, że to wszystko mogło nie przynieść żadnych efektów. A lekcja zbliżała się wielkimi krokami. Ostatecznie przechadzała się korytarzem w stronę kuchni spokojnym krokiem, chociaż żaden konkretny plan nie wypalił i została z niczym. Musiała liczyć na własną charyzmę i przekonać Honeycotta, że przecież ona jest na pierwszym roku studiów, jak może wątpić? Ale okazało się, że los mocniej uśmiechnął się do Hex, gdy spostrzegła podejrzliwie guzdrzącą się przy ścianie korytarza rudowłosą postać. Ktoś kto knuł tak często, jak ona, zazwyczaj od razu rozpozna osobę robiącą to samo. Chwilkę obserwowała Teddy'ego, wkraczając w momencie, gdy zapinał sobie coś na ręce. Czy on miał obsesję na punkcie biżuterii?
- Teeeed - zaczęła śpiewnym tonem, jakiego prawdopodobnie nigdy wcześniej u niej nie słyszał. Poprawiła sobie plecak przewieszony niedbale przez ramię, gdy już zapuszczała żurawia, co konkretnego przy sobie miał. - Ty też na lekcję gotowania?
Nie znała go dobrze, praktycznie głównie z widzenia, bo ciężko zapomnieć kogoś o równie bujnej grzywie w ognistym kolorze. Chyba nigdy nie widziała chłopaka z podobnymi włosami. Przy nim, te jej proste, brązowe wypadały co najmniej słabo.
- No podziel się pomysłem, jak obejść tę durną zasadę wieku. - szturchnęła Ślizgona w ramię, gotowa go nagabywać tyle aż zrobi cokolwiek, byleby się odczepiła.

@Teddy Rex

Podrywam się gwałtownie przy dźwięku kroków, które znalazły się obok mnie jakoś magicznie szybko - raczej nie ma sensu wypierać się faktu, że coś knuję, jest już za późno. Zerkam kontrolnie na zagadującą mnie Gryfonkę, próbując wyłapać czy ona rzeczywiście nie rozpoznała taśmy obłudy, czy to jakieś podchody. Szczerze liczyłem na to, że nie spotkam już nikogo z młodszych roczników, bo mam wrażenie, że prędzej to oni wydaliby mnie z samej zazdrości, że mam opcję dostania się na zakazaną dla nich lekcję.
- A co, Honeycott tak dobrze cię zna? Nie chcesz spróbować zwykłego kłamstwa? - Dopytuję ciekawsko, bo nie wiem na ile dziewczynie zależy na dostaniu się do kuchni. Zerkam na swój plecak, przypominając sobie o drugim pudełeczku z taśmą; może warto się podzielić, jeśli dzięki temu zyskam sojuszniczkę? Teoretycznie moje kłamstwa powinny być nierozpoznawalne, ale chyba lepiej zrobić jak najwięcej w imię swojego sukcesu. - Zaciśnij mi tę tasiemkę trochę mocniej, co? Chcę ją schować pod zegarkiem - wyznaję, bo niby szkolny mundurek ma długie rękawy, ale jednak kto wie, czy w kuchni nie trzeba będzie ich zakasać - nie chcę, żeby taśma rzucała się za mocno w oczy. - Ta tasiemka to mój pomysł - kontynuuję ostrożnie. - Jak mnie nie wydasz, to dam ci drugą. Jak będziemy je mieć na sobie, to Honeycott powinien nam uwierzyć w to, że jesteśmy studentami. - Raz onzie śmierć!

- W ostateczności tak zrobię, aleee... zawsze warto mieć jakiegoś asa w zanadrzu, co nie? - powiedziała w iście ślizgońskim toku rozumowania, uśmiechając się łobuzersko. Hex skrzyżowała ramiona, mierząc wyższego chłopaka wzrokiem. Definitywnie to on miał być jej asem w tym przypadku. A zwykła wykorzystywać wszystkie karty, jakie tylko trafiały do jej talii.
Uniosła jedną z krzaczastych brwi na prośbę o zaciśnięcie tasiemki. Już i tak wrąbała się dość bezpośrednio w jego strefę komfortu, gdy go szturchnęła, ale skoro wcale mu to nie przeszkadzało, a wręcz zachęcał do jeszcze bliższego kontaktu...
- Mam Ci jeszcze buty zawiązać? - prychnęła cicho, próbując zrozumieć czy to jakaś próba flirtu z jego strony, ale nie, niemożliwe. Bo kto by akurat ją podrywał? Helen złapała za dłoń Teddy'ego, przyglądając się wspominanej tasiemce z większym zainteresowaniem oraz zastanowieniem. Wtedy do niej dotarło, że to musi być jeden z przedmiotów, o których słyszała. Ale do tej pory jeszcze go tak naprawdę nigdy nie widziała.
- Taśma obłudy. - powiedziała powoli, sięgając palcami, aby faktycznie mocniej zacisnąć ją pod zegarkiem Rexa. Ruchom Eastwood zdecydowanie brakowało subtelności, ale zrobiła to tak porządnie, że na pewno się znienacka nie zsunie. Gdzieś jej mimowolnie przemknęło przez głowę, że ta biżuteria zdobiąca smukłe palce mogła być trochę warta. - Od kiedy masz takie dobre pomysły? Okej. Deal.
Pohamowała swoją ekscytację, zamiast tego krótko ściskając trzymaną dłoń Ślizgona, gdy zawierali tę umowę. Była już praktycznie pewna, że oboje wejdą bez problemu na lekcję.

- Nie no, nie musisz od razu padać przede mną na kolana - szczerzę się, z butami przecież jakoś sobie radzę, co dopiero taka cenna tasiemka. Czekam na ostateczną decyzję Gryfonki, bo w sumie żadne z nas nie może mieć pewności, że ten plan się powiedzie - pozostaje mi się cieszyć, że trafiłem akurat na Hex, w końcu ona ma szansę przejść za studentkę, nie to co jakieś wybitnie szczylowate pierwszaki...
- Mhmmm - przytakuję wymownie, zaraz jeszcze samemu kręcąc nieco zegarkiem by upewnić się, że tasiemki nie widać niezależnie od jego ustawienia. - ...ja mam zawsze same dobre pomysły, Hex, ty po prostu nie masz okazji ich słyszeć - chwalę się z cichym prychnięciem, wyciągając z plecaka drugą taśmę, by zawiązać ją na nadgarstku dziewczyny. - Dobra, czyli jesteśmy na pierwszym roku studiów i tyle, nie ma co wnikać - podsumowuję jeszcze, tak na wszelki wypadek. - I jesteśmy na tym samym roku, więc wbijamy razem. Grunt to pewność siebie - stwierdzam z głębszym wdechem. - Gotowa? - Dopytuję, po zarzuceniu plecaka na ramię wiążąc włosy w niskiego koczka, jakby to miało jakoś sprawić, że będę wyglądał mniej charakterystycznie. Zobaczymy co na to Honeycott...

/zt x2

Ciężko jest się przystosować do nowego środowiska. A zadanie to staje się jeszcze trudniejsze, gdy wszystko wokół wydaje się tak bardzo fascynujące i nowe. Emocje towarzyszące dziewczynce wraz z przybyciem do nowej szkoły, przyczyniły się do bezsenności jedenastolatki. Już dawno powinna skończyć w objęcia Morfeusza, zamiast tego traciła cenne godziny na przewracaniu się w łóżku. Czas płynął nieubłaganie, a przecież z samego rana musiała stawić się na zajęciach. Pomocny miał okazać się stary, sprawdzony sposób - ciepłe mleko z miodem. Niestety, zachęcona słowami jednego z Puchonów, przeceniła swoje siły. Szczególnie, że szkoła nocą wyglądała zupełnie inaczej, a ona wciąż gubiła się w długich korytarzach. Nie to było jednak w tym wszystkim najgorsze, gdyż to właśnie w tym upiornym miejscu, podczas panującej wokół, głuchej ciszy, ujrzała najprawdziwszą zjawę!
Nie miała okazji poznać prawdziwych intencji Krwawego Barona. Widok ducha przeraził pierwszoroczniaczkę do tego stopnia, że niemal natychmiast zaczęła uciekać, jeszcze bardziej zwracając na siebie uwagę zjawy. Z trudem powstrzymała krzyk, gdy na kogoś wpadła. Z ust dziewczynki wydobył się jedynie stłumiony pisk.
Kiedy zdała sobie sprawę z tego, że @Anna Brandon jest jak najbardziej żywa, niemal od razu do niej przylgnęła, chowając się za jej plecami.
- Pomocy, goni mnie zakrwawiony mężczyzna! - pisnęła, wskazując drżącą dłonią na koniec korytarza, z którego chwilę temu się wyłoniła.
Cała drżała. Była naprawdę przerażona. Nigdy wcześniej nie miała styczności z duchem. Nie takim prawdziwym. Słyszała za to wiele historii, przedstawiających zjawy w niezbyt korzystnym świetle. Z tego też względu, nawet przez myśl jej nie przeszło, by najzwyczajniej w świecie, porozmawiać z Krwawym Baronem.

Panienka Anna Luna Brandon szła korytarzem promieniując dumą. Zaczęła się piątkowa noc, a wraz z nią weekend po pierwszym tygodniu zajęć, co oznaczało, że swoją rolę prefekt naczelnej pełniła z dumą już piąty dzień. Nie wszystko szło idealnie, ale jakoś się kulało naprzód, a puchoński poziom punktów nieprzerwanie rósł. Aneczka była szczęśliwa, że wszyscy puchoni grzecznie wypełniali swoje obowiązki, nie sprawiając problemów i... wtedy właśnie pojawiła się Aiyana.
- Słoneczko, spokojnie. Jaki mężczyzna? - starała się podejść rzeczowo i konkretnie do sprawy. - Nikt obcy nie mógł się dostać do zamku. Czy ten mężczyzna mógł potrzebować pomocy? Opowiedz jak wyglądał i pokaż mi, gdzie go widziałaś.
Brandonówna ujęła dłoń dziewczynki, troche żeby jej dodać otuchy, a trochę żeby jej nie uciekła gdzieś dalej. Chciała najpierw ustalić, co się rzeczywiście dzieje, a potem dostosować do tego swoje działania.

Dla pierwszoroczniaczki, kontakt z duchem, co więcej bardzo późną porą, był nie lada przerażającym doświadczeniem. Dziewczynka miała problemy, aby odpowiadać na pytania dość rzeczowo. Skupiała się na ogólnikach, na tym, co rzuciło jej się w oczy najbardziej.
- Już nie żyje... to znaczy, był chudy i przezroczysty... Gonił mnie duch! Szeptał coś niezrozumiałego dość ochrypłym głosem! Był ubrany w strój z innej epoki!
Starała się go opisać najlepiej, jak tylko mogła, choć nie miała zbyt wiele czasu na to, aby przyjrzeć się mu z bliska. Sam widok zjawy wystarczył, by spłoszyć dziewczynkę, która nie przywykła jeszcze do takich rewelacji. Sama nie do końca wiedziała, jak powinna opisać owego mężczyznę, niemniej jednak, pewne istotne elementy zdołała zauważyć. Między innymi jego przeźroczystość.
- Jesteś pewna, że chcesz tam iść?
Bardziej niż trzymać Annę za rękę, wolałaby się za nią schować, niemniej jednak, ruszyła przed siebie, aby dokładnie wskazać jej miejsce, gdzie widziała ducha. Nie musiały nawet pójść daleko, gdyż Krwawy Baron kręcił się w pobliżu.
- Tam jest - oznajmiła.
Nie musiała nawet wskazywać ducha ręką. Ktoś taki jak on, kontrastował z ciemnością korytarza.

- Ach, nie żyje. W takim razie wszystko w porządku. - odpowiedź Aneczki musiała być zbijająca z tropu dla postronnego słuchacza, ale wbrew pozorom miała dużo sensu. - To z pewnością jeden z tutejszych duchów. Zakrwawiony, czyli z pewnością mowa o Krwawym Baronie. Do duch opiekuńczy Slytcherinu, taki jak Gruby Mnich dla Puchonów. Miałaś okazję poznać Mnicha?
Kiedy doszły na miejsce, prefektka naczelna eleganckim dygnięciem przywitała się z groźnie wyglądającym duchem, który zawsze we wszystkich budził pewien dyskomfort, po czym przedstawiła mu całą sytuację.
- Najmocniej przepraszamy za zakłócenie nocnej ciszy, panie Baronie. Niezwłocznie odprowadzę pannę Mitchelson do sypialni.
Aneczka szybko odszukała w głowie nazwisko pierwszaczki, bo poświęciła trochę czasu, na przyswojenie ich wszystkich. Ostatecznie pierwszorocznych puchonów nie było tak dużo, żeby zajęło to dłużej niż kilka dni.
- Chodź, zaprowadzę cię do pokoju wspólnego - powiedziała, nie puszczając wciąż dłoni Yanki. - Czemu chodziłaś nocą po korytarzu? Razem z Terrym i Cedem tłumaczyliśmy, że tego nie wolno, kiedy omawialiśmy regulamin. Coś się stało?

Słowa Anny brzmiały bardzo dziwnie. Zwłaszcza w zestawieniu z informacją o cudzej śmierci. Dziewczynka potrzebowała chwili, aby przeanalizować zaistniała sytuację i znaleźć w tej wypowiedzi ukryty sens. Osobiście wątpiła w to, by uczennica nie miała w sobie ni odrobiny empatii i tak lekko podchodziła do cudzego nieszczęścia.
- Jeszcze nie. Czyli w tej szkole to normalne? Dużo tu macie duchów? Nie robią nikomu krzywdy, prawda?
Wolała się upewnić, czy nie ma tutaj niczego, nieco bardziej kłopotliwego. Z góry zakładała, że zjawy przydzielone do któregoś z domów, należały do tych bardziej przyjaznych. Niemniej jednak, nie wiedziała co z innymi. Choć mogła jedynie się domyślać, że te mniej przyjemne, zapewne zostałyby przegnane magicznie.
- Bardzo przepraszam - powiedziała do ducha, wyrażając niemałą skruchę.
Było jej bardzo głupio z zaistniałej sytuacji. Zarówno z powodu nocnych wędrówek, jak i wzięcia Krwawego Barona za bardzo złą istotę, która chce zrobić jej krzywdę. Za bardzo pospieszyła się z osądem.
Skuliła się lekko, słysząc pytanie starszej puchonki. Czuła się głupio z tego powodu, a jednak dała się namówić na małą wyprawę.
- Przepraszam, po prostu nie mogłam zasnąć, a chciałam być na jutro wyspana. Aby być aktywna na zajęciach... Starsi puchoni powiedzieli, że mleko z miodem może mi pomóc... A że kuchnia jest niedaleko, no to zdążę wrócić do pokoju wspólnego. Ale trochę się pogubiłam w korytarzach...
Cóż, intencje miała dobre, ale wyszło dość niefortunnie. Na całe szczęście, nikomu nic się nie stało, a zakrwawiony mężczyzna okazał się jednym z duchów.

- Tak, można powiedzieć, że to normalne. Nawet jeden z nauczycieli jest duchem, choć zdaje się, że dopiero w trzeciej klasie będziesz miała okazję się z nim zapoznać. Nikomu nie robią krzywdy, chociaż przejście przez ducha jest bardzo niekomfortowe - tłumaczyła Ania, kiedy tak szły korytarzem. - Tylko poltergeistów warto unikać. W Hogwarcie jest jeden, Irytek.
Panna Brandon zastanawiała się, co zrobić z tą sytuacją. Dziewczynka wydawała się naprawdę przejęta, ale nie dało się ukryć, że złamała jednoznaczne zasady. Musiała ponieść jakieś konsekwencje, nawet takie drobne, żeby reguły zapadły jej w pamięć i weszły w nawyk. Nie należało jej jednak strofować.
- Na przyszłość daj znać któremuś z prefektów, jeśli będziesz miała kłopot. Po dwudziestej drugiej nie wolno opuszczać dormitorium i pokoju wspólnego. Będziesz o tym pamiętać?
No ale poza regulaminem pozostawała jeszcze kwestia kłopotów ze snem pierwszoklasistki. Co prawda był już piątek, nie musiała się zrywać wcześnie, chyba że zamierzała wziąć udział w porannym treningu, ale to chyba jeszcze nie była pora na takie aktywności. Ostatecznie dziewczynka chyba nie umiała jeszcze latać na miotle.
- Dam ci trochę eliksiru słodkiego snu - powiedziała do Aiyany, po oszacowaniu ryzyka działań niepożądanych. - To będzie bardzo malutka dawka, ale pozwoli ci zasnąć. Jesteś młoda i zdrowa, to zapewne kwestia emocji, wrażeń i nowości, dlatego po takim drobnym wsparciu organizm już sobie poradzi.

Dziewczynka wyraźnie zainteresowała się na wzmiankę o duchu-nauczycielu. Miała też bardzo dużo pytań na jego temat. Między innymi to, czy został nauczycielem jako duch, czy postanowił kontynuować nauczanie kolejnych pokoleń, nawet po swojej śmierci. Kolejną, dość intrygującą dla pierwszoklasistki kwestią, bez wątpienia była sprawa poltergeista.
- Poltergeisty to te nieprzyjemne duchy, które lubią poruszać przedmiotami i straszyć? - zapytała, aby się upewnić.
Nie wiedziała, ile informacji ze świata mugoli, pokrywa się z rzeczywistością, ukazywaną przez świat czarodziejów. Wyglądało jednak na to, że pewne elementy się ze sobą pokrywały. Jak wampiry, olbrzymy, mantykory... Część istot z popkultury, okazywała się istnieć naprawdę. Takie nowości bardzo mocno wypływały na postrzeganie świata przez ten młody umysł. Na nieszczęście dla duchów, te zazwyczaj przedstawiano w dość paskudny sposób.
- Będę - obiecała. Zamilkła na chwilkę, aby zadać jedno pytanie. - Co, jeśli nie będzie tam żadnego prefekta? Powinnam zaczekać?
Wolała mieć pewność, jak należy się wtedy zachować. Nie chciała powtarzać już raz popełnionego błędu. Poza tym, kontakt z Krwawym Baronem, albo raczej strach jaki temu towarzyszył, był lekcją samą w sobie.
- Dziękuję! I to przez ekscytację. Dostałam zaproszenie na trening qu... takiej koszykówki na miotłach. No i chciałam pójść popatrzeć.
Czarodziejskie nazwy były trudne i skomplikowane. Na szczęście Terry zdołał jej już nieco wyjaśnić, z czym będzie miała do czynienia.

- Poruszać przedmiotami to mało powiedziane. Czasem trzeba się nieźle nagimnastykować, żeby unikać fruwających łajnobomb - westchnęła Ania, wspominając to, co się wydarzyło rok temu w kuchni. Ależ to był koszmarny smród. Aiyana z pewnością będzie miała okazję go poznać szybciej, niż by chciała. - Jeśli nie będzie prefekta, możesz poprosić kogoś ze starszych kolegów, żeby nam wysłał informację przez patronusa, albo poprosić któryś z obrazów, żeby zawołał nauczyciela. Wbrew pozorom w tym zamku zawsze ktoś patrzy, a samotność nigdy nie trwa długo. No chyba że wychodzisz nocą z pokoju, wtedy trudniej jest zapewnić bezpieczeństwo.
Słuchała dalej tego, o czym opowiadała Aiyana, z zaskoczeniem przyjmując fakt uczestnictwa pierwszoklasistki w treningu drużyny. Przeprowadziła w głowie szybką kalkulację, oceniając ryzyko uszkodzeń ciała i podjęła błyskawiczną decyzję o tym, żeby również się pojawić na spotkaniu drużyny, ale już w charakterze zaplecza medycznego.
- Quidditcha - podpowiedziała. - Terry zaplanował trening przed śniadaniem. Jeśli chcesz, mogę cię tam zaprowadzić. I tak się tam wybieram.

Choć nie do końca wiedziała, czym są łajnobomby, ich nazwa pozwalała na naprawdę trafne domysły. A to z kolei umożliwiło dziewczynce zadanie sobie dość istotnego pytania, dlaczego jakiś duch rzucał w uczniów łajnobombami. Zdecydowanie takie zachowanie prezentowało się znacznie lepiej niż te, które reprezentują sobą duchy w horrorach, jednak w dalszym ciągu do najmilszych nie należało. Poltergeisty zdecydowanie musiały należeć do tych bardziej psotnych zjaw.
- Często robi takie psikusy? Też go widać? Jak mogę go rozpoznać?
Zasypała Annę niewielką lawiną pytań, dotyczącą psotnego ducha. Wolała być świadoma tego, z kim ma do czynienia, niż później paść ofiarą latającej łajnobomby. Zdecydowanie lepiej było zapobiegać, niż leczyć. Z góry zakładała, że trafne zlokalizowanie Irytka, pomoże przy potencjalnym uniku. Szczególnie, jeśli będzie się tym pierwszym, nieszczęsnym celem, mającym wywołać mały chaos wśród uczniów.
- Obrazy mogą to zrobić? - zapytała, nie ukrywając zdziwienia.
Zdołała już zauważyć, że są ruchome oraz gadatliwe. Nie zdawała sobie jednak sprawy z tego, iż potrafią przechodzić z obrazu na zupełnie inny obraz. A to rzeczywiście mogło przyspieszyć formę komunikacji.
- Swoją drogą, czym są patronusy?
Miała naprawdę wiele pytań. Wychowywana z dala od magicznego świata, musiała poznawać go jak każdy inny mugolak. Nawet, jeśli była półkrwi.
Uśmiechnęła się promiennie i energicznie pokiwała główką na propozycję starszej Puchonki.
- Będę wdzięczna. Wtedy na pewno się nie spóźnię!
Nawet jeśli nie zdąży wstać o zaplanowanej godzinie sama, Anna na pewno wybudzi ją na czas. Na to przynajmniej liczyła.