Ponieważ podjął się opieki nad uczniami Hogwartu, którzy wyrażą chęć uczestniczenia w uroczystości towarzyszącej otwarciu muzeum, to oczywiście nie mogło go tu zabraknąć. Sam zresztą przygotował świstoklik, zebrał, upewnił się, że na miejscu zbiórki zjawiły się odpowiednie osoby, wyjaśnił tym, którzy z takiego środka transportu korzystali po raz pierwszy, czego mogą się spodziewać, a potem dopilnował, żeby podróż przebiegła bezpiecznie. Na szczęście uczniów nie było wielu – choć [i]szczęście[/b] to pojęcie względne, skoro w jakiś sposób świadczyło to o niskim zainteresowaniu wydarzeniami w magicznym świecie – i dzięki temu nie obawiał się, że będzie miał większy problem z trzymaniem oka na każdym z uczestników wycieczki.
  Nie narzucał im swojego towarzystwa, wręcz przeciwnie – puścił ich wolno, informując, że głęboko wierzy w ich rozsądek. Oczywiście przechadzając się po budynku i krążąc między wystawami, dyskretnie obserwował ich wszystkich, zwłaszcza pierwszaków. Szczególną uwagą obdarzył oczywiście wystawę swojej rodziny, ale nie brał udziału w oferowanych aktywnościach, nie chcąc niepotrzebnie się rozpraszać.
  Skusił się jedynie na skubnięcie koreczków z mięsa hipogryfa i wciąż jeszcze je kosztując, obdarzył uwagą przemawiającego Ladybuga.

Już nie mogłem patrzeć na pytające spojrzenia Atlasa ani na oskarżycielskie spojrzenia @Isolde Bloodworth. Gdybym wiedział co zarówno ona jak i Ben myślą o mnie w tej chwili, prawdopodobnie byłoby ze mną znacznie gorzej niż obecnie, więc dzięki bogu, że nie postanowiłem nigdy zostać legilimentą. Zdawałem sobie w pełni z tego, że robiłem wiele rzeczy bardzo źle, a tu wyrosło z tego jakieś apogeum. W końcu wszyscy mnie ostrzegali, a ja tylko kiwałem im głową, zgadzałem się zapalczywie... I brnąłem w to samo.
Nie słucham już kolejnych bezsensownych szpil Bena, kiedy ten coś dalej do nich mówi, ja uciekam już pod byle pretekstem, próbując zebrać się do kupy. Nie słucham kiedy próbuje mnie zatrzymać. Muszę tylko się uspokoić. To mój jedyny cel.
W końcu stwierdzam, że jestem gotów, by zebrać się w sobie i spojrzeć na Bena. Całe szczęście, że to zrobiłem, bo dzięki temu zobaczyłem jakiś dziwny uśmiech, który wysyłał właśnie @Julia Brooks, zerkam tylko na nią z westchnieniem i aż chowam twarz w wolnej od alkoholu dłoni. Ten powrót Benjamina, który po prostu egzystuje, robiąc co mu się podoba przynajmniej odrobinę postawił mnie na ziemi i oddalił od wylania morza łez.
Pozwalam nawet mu przysunąć się do mnie, by poczuć znajomy zapach jego ledwo przebijającego się zapachu wody kolońskiej pod alkoholem i resztką papierosowego dymu. W tle otwierają jakiś tryptyk, mam wrażenie że świat kręci się obok mnie, ludzie coś robią, klaszczą, ja również z lekkim opóźnieniem, a słowa Benjamina wylatują w pustą przestrzeń.
Na to zasługuję po tylu latach spędzonych w jego łóżku. Na zerwanie w środku muzeum, podczas jakieś durnej wystawy, na jednej z naszych nielicznych randek.
A przepraszam to nie była randka. Na myśl o tym aż parskam jakimś panicznym, dziwnym śmiechem.
Auster kończy mówić, mężczyzna w żółtym garniturze ogłasza jakiś konkurs, a ja mechanicznie biorę do ręki karteczkę na której można głosować. Wręcz bezmyślnie piszę coś na niej i bez zastanowienia wrzucam swój świetny slogan, który przyszedł mi na myśl w tej sytuacji. Dopiero po chwili zerkam na Bena, nieszczególnie przytomnie. A przecież od dawno wszystko wiedziałem. Miałem wrażenie, że spotkanie ze spotkania czułem jak przybliża się coś nieuchronnego. Uknułem własną teorię, w której Auster chciał mieć wbrew pozorom normalne życie z kimś kto był poukładany, godny podziwu, miał stateczną pracę, ogarnie go i wyprostuje. Projektant mody z chaosem w życiu, a na dodatek płci męskiej nie wpasowywał się do tego obrazu. Liczyłem na to, że tylko dlatego nie chce nigdy się przyznać do swoich uczuć. A może tak naprawdę po prostu ich nigdy nie było.
- Rozumiem - oznajmiam cicho, jak gdyby nigdy nic. - Lata znajomości, trwania przy tobie przy każdej chorej sytuacji, ogarniania cię po pijaku i to dostaję... Do ostatniej chwili nikt. Skoro już wiemy jak się czuję, mogłeś być odrobinę delikatniejszy- wzdycham głęboko z zastanowieniem drapiąc się po ułożonych lokach. Na chwilę wybudzam się z mojej dziwnej mgły. Poruszam się dość niepewnie i otwieram jeszcze usta jakbym chciał coś powiedzieć. Ale zamykam je nagle i przymykam oczy na dłużej. - A mogliśmy po prostu zostać w domu... No dobrze. Jesteś wolny. Idź już... Idź KOCHANIE - mówię głośniej wypowiadając dopiero ostatnie słowo, by wiedział że jeśli nie oddali się ode mnie w tej chwili na drugi koniec sali, albo najlepiej stąd nie wyjdzie, zrobię drugą część telenoweli i już żadna graczka qudditcha czy respektowana aurorka nie będą chciały się z nim związać.
Musi odejść zanim nie stracę swojej resztki samokontroli i nie będę żałośnie błagać by mnie nie zostawiał, bo przecież prawdopodobnie tego nie przeżyję. Zamiast tego odganiam go rękę od siebie stanowczo, udając całkowite skupienie na stojącym na podeście ogniomiocie.

@Benjamin Auster

Obserwował ich dwóch przez chwilę, ważąc swoje działania. Gdyby byli w innym otoczeniu, innym środowisku, sprawa mogła być rozwiązana na wiele różnych sposobów. Byli jednak na otwarciu Muzeum Czarodziejskiej Historii, a nie w jakimś barze i sam fakt, że Auster generował takie tarcie, był mu ogromnie nie w smak. Oczywiście nie miał zupełnie perspektywy, że to Issy był zapalnikiem sytuacji.
Gdy @Benjamin Auster zwrócił się bezpośrednio do niego, posłał mu jeden ze swoich pięknych uśmiechów z okładki gazety:
- Oczywiście. Kiedy tylko będziesz w stanie, Ben. - powiedział, choć ciepłym głosem, to jednak wymownie. Da mu, co będzie trzeba. Kolację. Śniadanie. Odwyk.
Miał wrażenie, że czuje, jak palce @Isolde Bloodworth cierpną i marzną w złości, zaciskając się na jego ramieniu, więc i sam, dłonią, którą je przykrywał, nieco je ścisnął. Nie potrzebowali sceny. Byli ponad to. Wystarczyło, że jedna osoba w towarzystwie zupełnie nie potrafiła odnaleźć się w towarzyskich okolicznościach, niezależnie od tego, jaka to była sytuacja. Jak bolesna, irytująca, nieprzyjemna - Rosę wychowano, by się uśmiechał, na brak kultury odpowiedział kulturą, a problemy rozwiązywał w innym terminie. Zbyt wiele bankietów, od młodego, odbył w towarzystwie swojej matki. Za dużo domowych lekcji dbania o wizerunek i PR, które miały ogromne znaczenie w polityce.
Kiedy odeszli kawałek, pozwolił sobie odplątać jej dłoń ze swojego ramienia i zamknąć ją na chwilę w obu rękach. Nie było w tym geście romantyzmu, tylko zwykła troska, a jednak Atlas potrafił taką czułość względem drugiego człowieka okazywać tak, by tej troski nie pomylić z niczym innym, nie mieć wątpliwości, że ten gest jest gestem wspierającym właśnie tę osobę.
- Brzmi szalenie ciekawie. - przyznał, uśmiechając się. Kiedy jednak podjęła tematu sytuacji, którą pożegnali, nachylił się odrobinę w jej stronę po to, by spojrzeć jej w oczy, chcąc zasygnalizować, jak poważne jest to, co zamierza jej powiedzieć.
- Trzeba naprawdę wielkiego talentu, by zepsuć mi wieczór. Szczególnie tak przyjemny. - uśmiechnął się lekko - Nie zrobiłaś niczego, za co mogłabyś mnie przepraszać. Chciałbym kontynuować tę... wycieczkę, ale jeśli nie masz na to nastroju, to też zrozumiem. - przechylił lekko głowę. - Możemy pójść gdziekolwiek indziej. - zapewnił. Nie było sensu krążyć tu na siłę. Czasami odpuszczenie obecności w sytuacji generującej tarcie było najlepszym rozwiązaniem. Nie spodziewał się, by Auster zrezygnował i wyszedł poszukać rozumu, ale nie miał żadnego problemu z tym, by to oni wyszli, poszukać sobie rozrywki gdzie indziej.
- Hm? - wyprostował się i pewnie ze względu na swój wzrost miał dobry widok na ludzi w sali. Rozejrzał się w kierunku wskazanym przez aurorkę i uśmiechnął się - Rzeczywiście! Przywitajmy, koniecznie. Kim jest @Wolfgang Aniston? - zapytał jeszcze, zanim dotarli do towarzystwa, by mieć jakieś pojęcie o tym, z kim przyjdzie im rozmawiać. Skoro czarnowłosy stał w towarzystwie @Louise Finley-Sherman i był znajomym Isolde, łatwo było założyć, że pracuje w Ministerstwie. Wyglądał zresztą na okropnie poważnego człowieka.
W międzyczasie otwarty zostaje tryptyk, a po sali zaczynają być rozdawane karteczki w ramach konkursu. Blondyn wziął dwie i podał jedną Isoldzie, nim nie dotarli do dwójki znajomych.
- Hej! - przywitał się ciepło z przyjaciółką, całując ją w policzek - Atlas. - uśmiechnął się pięknie do Wolfganga, wyciągając do niego rękę.

Persefona była damą elegancką. Gdy paliła papierosy, to wyłącznie z cygaretki. Gdy piła alkohol, zawsze znała umiar. W jej rajstopach nie było oczek, jej rzęsy nie były sklejone, a makijaż zbyt wyzywający. Jej zachowanie nie niosło zmian nagannego, a intencje zawsze były krystalicznie czyste. Dlatego przeklinała bardzo, ale to bardzo rzadko. A mimo to, w myślach, pozwoliła sobie w tej chwili na dosadne.
Kurwa mać.
- Nie wiedziałam - odpowiedziała niemal natychmiast, czując, jak pąsowieją jej policzki. - Przepraszam. To w sumie nie moja sprawa, nie powinnam była pytać.
Choć tak bardzo była przecież tym zainteresowana, bo Atlas był bardzo czarujący również w stosunku do niej. Westchnęła, gdy tylko uświadomiła sobie ten fakt, ale zrzuciła to na bakier jego charakteru. Na pewno był po prostu bardzo charyzmatyczny i to absolutnie jego wina, że niewinne komplementy uznała za dwuznaczne umizgi. Persefona była stara, a przynajmniej taka właśnie się czuła. Na świadomym poziomie wiedziała, że nikt, a już w szczególności taki Atlas, nie spojrzy na nią już w ten sposób. Może jeszcze 10 lat wcześniej… poza tym - współdzielone zainteresowanie Rosy byłoby dla niej po prostu przykre. Nie wyobrażała sobie tego - spotykania się z kimś, kto gra na dwa fronty. Lub będąc bardziej precyzyjnym - trzy, jeśli liczyć piękną, blondwłosą nieznajomą.
- Zmieńmy może temat - odpowiedziała cicho, w sposób ewidentnie nieprzemyślany, czując jak pierzchną jej usta i to bynajmniej z powodu czerwonej, matowej szminki. Wróciła do swojego szampana, tym gestem również zdradzając więcej, niż myślała. Poczuła smak malin na swoim podniebieniu i potwornie zachciało jej się bliskości - nie sposób powiedzieć, czy magiczny trunek kreował tę potrzebę czy zwyczajnie ją wyolbrzymiał.
Przyjęła z ulgą fakt, że zaczęli wątek podpłomyków, których teraz z pewnością nie zamierza próbować. Uśmiechnęła się do niego promiennie, a zaraz potem stanowiło jego oparcie. Za szybko wstał, co mogłoby się źle skończyć, gdyby nie fakt że była obok. Spojrzała na niego surowo, ale sympatią.
- Na spokojnie, Hux. Dam ci tyle chwil, ile ci potrzeba - odpowiedziała, kierując się w stronę ściany. Oparli się oboje o zdobioną kolumnę, która bardziej stanowiła ozdobę niż faktycznie pełniła jakąś funkcję. I choć nie musiała, wciąż trzymała go, tak w razie gdyby miał się zwalić z nóg. Jego dotyk był dla niej bardzo przyjemny.
- Myślę, że na to na pewno nie. - Spojrzała na niego z błyskiem w oku, mając oczywiście na myśli kwestię przejedzenia. - Zresztą, mam wrażenie, że szampan też jest doprawiony - dodała jeszcze, gładząc jeden jedyny raz kciukiem jego ramię. Potem powstrzymała się już od podobnych gestów, ale to było o raz zbyt wiele. Zerknęła na niego kontrolnie, ciekawa, jak znosi zarówno efekt magicznego jedzenia, jak i fakt tego, że był świadkiem jak jego, jak się okazało, sympatia mizdrzy się do kogoś innego. Pech chciał, że był dzisiaj skazany na jej towarzystwo. A ona nie zamierza go okłamywać. - Od alkoholu może ci się zakręcić w głowie. Dobrze zrobiłoby nam świeże powietrze. To co, idziemy po los i papieros?

Prychnęła cicho na słowa Solberga, bo przecież wiedziała, że żartuje, a mimo to w jego słowach zawsze była odrobina prawdy. Ten chłopak był nie do zajechania jak koń na westernie. Już nie raz przekonywała się o tym na własne oczy, zwłaszcza kiedy musiała go później cerować albo naprawiać to, co sobie akurat rozwalił. No, ale czy mogła być zdziwiona? Na Merlina, poznali się przecież w szkolnym skrzydle szpitalnym!

– Nie da się jej ukraść – rzuciła pół żartem, pół serio, chociaż zaraz dorzuciła, – Za dużo ochrony, a ja, tak się składa, zapomniałam dzisiaj peleryny niewidki. - Uśmiechnęła się pod nosem, przewracając oczami, jakby faktycznie miało to jakieś znaczenie. – Trener kazał mi przyjść, bo ten gość, który jest jednym ze sponsorów muzeum, jest też jednym ze sponsorów „Os”. - Wyjaśniła, ale w sumie mogła sobie darować, bo chwila później wszystko samo się wyjaśniło.

Starsza kobieta odsłoniła wiktoriański obraz albo inny tryptyk, który był ukryty przed czarodziejskim wzrokiem od nie wiadomo kiedy, a Julia automatycznie zmarszczyła brwi. – Tyle zachodu z powodu tego… czegoś? – mruknęła z rozczarowaniem, nie to do siebie, nie to do ślizgonów. Pokręciła głową z dezaprobatą, słuchając tej pompatycznej przemowy o "jakże ważnym" dziele sztuki, które wcale nie wyglądało na coś wartego uwagi. Ale tylko przez moment, bo jej uwagę przykuł kelner z tacą. Uśmiechając się pod nosem, wesoło zamachała do niego ręką, przywołując go w swoim stylu. Chwyciła kieliszek przyozdobiony truskawką, rzucając chłopakom krótkie: – Salut! Osuszyła go jednym haustem, a kiedy kieliszek napełnił się sam, spojrzała na niego z lekkim zdziwieniem, ale i zadowoleniem. Magia, czasem potrafiła zaskoczyć czymś naprawdę pozytywnym, prawda?

Z każdą chwilą robiło się coraz przyjemniej, zwłaszcza gdy wystartowała loteria. Brooks miała ochotę zaklaskać w ręce z rozbawienia, gdyby nie kieliszek, który wciąż dzierżyła w dłoni. – Właśnie o nim wam mówiłam. Pan sponsor. – Uśmiechnęła się szeroko, bez większego zainteresowania, bazgrząc coś na karteczce, którą dostała do ręki. Prawda była taka, że cała ta loteria interesowała ją równie mało, co dzieło sztuki, ale nikt przecież nie mógł jej tego wytknąć.

I wtedy, jakby wyrwana z tej szampańskiej bańki, dostrzegła znajome twarze. Najpierw zauważyła Austera, nieogolonego jak zwykle, i uśmiechnęła się szeroko, machając do niego subtelnie. Na jego twarzy czaił się lekki grymas, którego nie była w stanie zdefiniować, ale nie zagłebiała się w  to za bardzo. Ot, może był zmęczony pracowymi obowiązkami w tym miejscu. Po chwili dostrzegła też Issy’ego, który towarzyszył mu tego wieczoru, co ją zdziwiło, bo nie miała pojęcia, że obaj panowie się znają. Jaki ten świat mały! Miała ochotę podkreślić swoje starania w doborze stroju i pokazać mu dyskretną "okejkę". chwaląc kreację, którą to rudowłosy projektant stworzył, ale... coś ją powstrzymało. To „coś” pojawiło się na twarzy Issy’ego. Uśmiech, który z początku czaił się na jego ustach, szybko wyparował, a jego oczy przybrały wyraz, który Julia doskonale znała.

Nie była psychologiem, ale kto jak kto, ona już w swoim życiu nacierpiała się wystarczająco, by rozpoznać ten ciężar w oczach. Cierpienie, z którym Rain prawdopodobnie zmagał się tam, gdzie nikt nie powinien zobaczyć. Chciała spytać, czy wszystko gra, ale coś w jej wnętrzu kazało zrezygnować z tak bezpośredniego podejścia. Uśmiechnęła się więc pokrzepiająco, próbując przekazać, chociaż samą mimiką i oczami, że wszystko będzie dobrze. Po chwili wróciła do swoich towarzyszy, kompletnie nieświadoma, jakiego rodzaju emocjonalna burza mogła ją właśnie ominąć.

Z kieliszkiem w dłoni i wzrokiem wbitym w Solberga, zapytała lekko: – Co tam w ogóle słychać, Max? Jak tam Hogwart? Wciąż stoi?

@Maximilian Felix Solberg  @Lockie I. Swansea  @Benjamin Auster  @Issy Rain

Ben zadał jej niezwykle celny cios, sugerując, że z Atlasem też go coś łączy. Isolde zbladła z gniewu i odrazy, które to uczucia, rzecz jasna, wzbudził w niej Ben, a nie jej czarujący towarzysz, który robił wszystko, by uratować tę sytuację, a samej Isolde udzielić wsparcia.
Auster chciał ją zranić, chciał wzbudzić jej zazdrość, ale Isolde przede wszystkim czuła obrzydzenie do jego bezwzględności, do sposobu, w jaki ranił wszystkich wkoło - ją, Issy'ego i pewnie wiele innych osób - nie licząc się z nikim i niczym, mszcząc się w odrażający sposób, napawając się bólem, jaki mógł zadać. Nie powiedziała nic, tylko przywarła lekko do boku @Atlas Rosa , jakby chcąc pokazać, że słowa Bena ich nie poróżnią. Przeciwnie. Mimo że między nią a pięknym pół-wilem do niczego nie doszło i nie było wiadomo, czy kiedykolwiek dojdzie, lubiła jego towarzystwo, ceniła jego takt, maniery i niewymuszony wdzięk. Przy nim wszystko wydawało się tak proste, jak przy Benjaminie trudne. I nie miało to nic wspólnego z czyimikolwiek genami.
Poczuła ulgę, kiedy Atlas ścisnął jej palce, w jakiś sposób łagodząc napięcie, z którym coraz gorzej sobie radziła. Wybuchowość nie leżała w jej naturze, ale scena, jaką zgotowali im wspólnymi siłami Ben i Issy (choć ten drugi sam padł jej ofiarą) niemile ją zaskoczyła i wytrąciła z równowagi. Cudowne opanowanie Rosy było jednocześnie kojące i orzeźwiające - i Isolde była mu ogromnie wdzięczna za jego postawę.
Całkowicie prawidłowo odczytała jego gest, gdy zamknął jej dłoń w swoich dłoniach i pozwoliła sobie na ciche, ale głębokie westchnienie ulgi. Posłała mu pełen wdzięczności uśmiech, ale mimo swoich starań nie potrafiła nie dotknąć na powrót tematu tej żenującej sceny, w której musieli wziąć udział. Jego słowa wyraźnie ją uspokoiły.
- Dziękuję ci... Za to, za wsparcie i za ten wieczór - powiedziała miękko, odwzajemniając jego spojrzenie. - Nie, zostańmy tu. Myślę, że jest wiele ciekawych rzeczy, które możemy zobaczyć. A ja nie dam Austerowi satysfakcji, wychodząc. Po prostu... postarajmy się go unikać - dodała, a w jej błękitnych, pozornie niewinnych oczach pojawił się stalowy błysk, który sprawił, że nagle wyobrażenie sobie Isolde w roli aurora przestawało nastręczać trudności.
- Wolfgang to mój kolega z pracy. Świetny auror, wiele lat pracował za granicą pod przykrywką. I z całą pewnością fakt, że jestem tu z tobą, nie zrobi na nim najmniejszego wrażenia - zażartowała, bo istotnie - Wolfganga z całą pewnością nie interesowało jej życie prywatne, a Isolde czuła, że niepokojąco duża część sali obrzuca ją pełnym niechęci spojrzeniem, widząc ją w towarzystwie Atlasa. Przyjęła od niego karteczkę, słuchając niezbyt uważnie przemówienia i nie do końca wiedząc, o co chodzi z tym sloganem.
- Cześć! - uśmiechnęła się promiennie do @Louise Finley-Sherman i @Wolfgang Aniston , z tym drugim witając się uściskiem dłoni (nie byli jeszcze w tak zażyłych stosunkach, żeby całować się w policzki - w końcu razem pracowali!), a Louise ściskając mocno i z wyraźną ulgą. - Dzieci chaosu przyszły razem i rozpętały piekło, kiedy zobaczyły mnie z Atlasem... Pójdziesz ze mną do toalety? - wyszeptała gorączkowo Isolde wprost do ucha Louise, nadal mocno ją przytulając. Była pewna, że Atlas sobie doskonale poradzi przez te kilka minut, a ona bardzo potrzebowała wsparcia Louise, która jako jedyna była wtajemniczona w skomplikowaną relację Issy'ego i Bena... i Isolde w tym wszystkim.

Długo czekał na jego reakcję, ale niestety świat nie czekał razem z nimi. Podczas gdy w samym środku gmachu muzeum dział się istny dramat, koniec pewnej epoki w życiu Bena i Isidore’a, koniec ich r e l a c j i, ludzie bili brawo. O ironio, Rain bezwiednie podążał ich tropem, a potem ni stąd ni zowąd, parsknął chyba histerycznym śmiechem. O czym w tej chwili pomyślał? Merlin jeden wie. A „Benji” przeczuwał, że on prędko tej wiedzy nie dostąpi.
Czy on właśnie z nim zrywał? Dotarło to do niego, dopiero, gdy jego usta znowu zetknęły się z chłodnym szkłem. Kurwa, on naprawdę to zrobił. Natychmiast pożałował swoich słów, choć doskonale wiedział, że było mu to zwyczajnie potrzebne. Potrzebował chociaż przez chwilę nie czuć się jak ludzki śmieć. A jedyne, co dostrzegał w tęczówkach Raina to cierpienie, smutek i żal ukryte za fasadą obojętności i beztroski. Dziwne połączenie, ale zrozumiał ten mechanizm obronny. Dlatego właśnie powstrzymał się od wycofania się z tej jakże przełomowej dla niego deklaracji. Jak to powiedział, „nie możemy się chyba spotykać”? Nawet w sytuacji absolutnie skrajnej nie mógł wyzbyć się tego „chyba”, prawda? Nie mógł do końca zamknąć tej furtki, powiedzieć, że tego już dość, choć to, co dzisiaj stało się w murach muzeum to istna emocjonalna sodoma i gomora.
Trudno powiedzieć, co bardziej sprowadziło go na ziemię. Ta samorealizacja, czy jego reakcja, to „rozumiem”, choć w oczach Bena, Issy był tak od tego daleki. Sam Auster nic nie rozumiał, nie rozumiał dlaczego go tak źle traktował, nie rozumiał, z jakiego powodu uznał, że powrót do złych nawyków po tylu latach to wyśmienity pomysł, nie rozumiał, dlaczego nigdy nie zabrał go na pełnoprawną randkę. Nie pizzę na wynos w barze z wysokimi krzesłami, nie, na randkę, na jakie zabierał wiele dziewczyn i chłopaków przed nim. A jednak w tej relacji było również coś, czego próżno szukać w innych jego miłostkach. Benjamin pomimo tego, że Rain nie zawsze na to zasługiwał (wiem, paradoksalne myśli w tym momencie, ale Auster nie miał złudzeń, Issy też miał swoje za uszami, między innymi sprowokowanie tej całej sytuacji)  mu zwyczajnie ufał. Pokazywał mu swoje szkice zanim przeszły w ręce redaktora, kładł mu głowę na kolanach i pozwalał masować swoją strudzoną skroń, dzielił z nim tyle noc, poranków i wieczorów, że nie sposób twierdzić, że w ogóle się do niego nie przywiązał. Na swój popierdolony sposób nawet go kochał, ba!, czyż nie wyobrażał sobie bez niego ostatnio życia? Bo jak nie czuć się wyjątkowo przy kimś, kto trwa przy tobie w każdej sytuacji, ogarnia cię po pijaku i cierpliwie wysłuchuje każdego twojego „Issy… ja już nie mogę”. Chowa przed tobą różdżkę. Nakrywa cię kocem, gdy zalegasz na kanapie i na stole stawia wodę, a obok posłania – miskę do rzygania.
Przy Issym czuł się bezpiecznie. Przynajmniej do czasu, gdy rozmowa nie schodziła na trudne tematy, na zdefiniowanie „czym jesteśmy” i czy jest jakieś „my”. Auster nigdy na owe „my” sobie nie pozwolił, bo dobrze wiedział, że jeżeli ktoś kiedyś będzie na pozycji, by wbić mu nóż w plecy, to będzie właśnie Issy. Ufał mu, ale nie ufał jego porywczości. A jego uczucia, jak okazało się w ostatecznym rozrachunku, były tu najmniej istotne.
Do ostatniej chwili nikt? Chciał zaprotestować. Ale co miał mu, do cholery, powiedzieć? „Taki już jestem i nie potrafię się zmienić”. „Nie dawaj mi kolejnych szans, bo zawsze cię zawiodę”. Czy klasyczne „Nie chodzi o ciebie, chodzi o mnie”. Bo zawsze, kurwa musiało chodzić o ciebie, prawda Ben?
Auster obserwował każdy ruch jego ust, każdy gest, każdą zmianę w mimice. Z chwili na chwilę robiło się coraz poważniej, bo w końcu uświadomił sobie powagę sytuacji. Straci go, ale tym razem tak naprawdę. Wróci do domu i będzie sam, a jego pościel na pewno dalej będzie pachnieć tym pieprzonym masłem shea.
- Nigdy nie będę wolny – odpowiedział wreszcie, czując, że to ten moment, aby w końcu stąd uciec. Issy zaczynał robić scenkę, a to wszystko to było dużo. Wbrew pozorom, również dla Bena. Myślał, że nie ma uczuć i nie ma problemu. Ale gdy na jednym wydarzeniu spotkał się ten, któremu ufał, z tą którą pożąda i tą, w której widzi nadzieję, poczuł, że to wszystko to dla niego zbyt wiele. To prawda, mogli po prostu zostać w domu. I żałował, że tak się nie stało, ale nie mógł przecież cofnąć czasu.
Idź kochanie. Idź i nie wracaj, czy nie to miał na myśli? Dobrze, w porządku. Może rzeczywiście tak będzie dla wszystkich lepiej. Spuścił spojrzenie na ziemię, zbyt przytłoczony wszystkim, co właśnie tu zaszło by spojrzeć na kogokolwiek. A potem westchnął i skierował się do wyjścia, wychodząc po angielsku. Nie zauważył jednak jednego, drobnego szkopułu.
Tego, kto podążył w ślad za nim.

Zerkam całkowicie zdumiony na Persefoną, która nagle spąsowiała. Miałem wrażenie, że zrobiłem wszystko żeby moja wypowiedź nie wybrzmiała dwuznacznie, bo bądźmy szczerzy - każdy pewnie w głębi duszy cieszył się kiedy może być jakąś specjalną osobę dla kogoś kto wygląda tak spektakularnie. A ja i Rosa nigdy miłości w polu rzepaku sobie nie wyznawaliśmy.
- Co? - pytam zaskoczony reakcją kobiety. Moje słowa były aż tak dosadne? - To nic takiego - dodaję pośpiesznie, żeby nie pomyślała sobie o mnie jako o porzuconym kochanku czy coś w tym stylu, bo tak wcale nie było. O cokolwiek jej nie chodziło, Aniston zareagowała jakoś gwałtowniej niż zwykle, więc przyglądam się jej znad tego nieszczęsnego stołu z jedzeniem.
- Percy, nie rób z psidwaczej kupy, mleczuchowego placka. Ja i Atlas jesteśmy dobrymi przyjaciółmi - dodaję jeszcze nie chcąc żadnego z nas stawiać w ewentualnej nieprzychylnej ocenie Persefony. Jestem też bardzo rozbawiony moim porównaniem, więc nie mogę się powstrzymać od parsknięcia krótkim śmiechem.
A potem niczym królewna albo największy obżartuch na świecie, nie mogę się ruszyć z miejsca tylko umieram przy kolumnie z towarzyszącą mi Persefonką i biorę łyk alkoholu, przerywając dopiero kiedy ta mi mówi że czymś jest doprawiony. Jęczę na tą wiadomość i zaglądam do kieliszka. Wącham, ale najwyraźniej użyli zioła który nęcił wszelkie zapachy eliksirów, a powinienem od razu zauważyć, że za duża część osób ma kolorowe włosy, a zapach truskawek jest powoli nie do zniesienia.
- Percy, spójrz na mnie, chyba widać że nie jestem kimś kto po jednym szampanie padnie z nóg - mówię i macham wytatuowanymi rękami, które powinny być wizytówką kogoś kto bywał frywolny w młodości. - Powtarzam, to te podpłomyki. Oczywiście zgadzam się co do papierosa, ale tak, najpierw chodźmy na loterię - mówię i kładę dłoń jej w pasie, by poprowadzić w stronę atrakcji. - Co robi szampan? - pytam jeszcze, bo póki co ledwo udało mi się uspokoić skutki jednej potrawy, więc jeszcze nic szczególnego mnie nie uderzyło. Kiedy docieramy na miejsce płacę za oba losy i sam zdobywam jakiegoś skarabeusza. Pokazuję go z zastanowieniem Aniston czekając na to co jej się wylosuje. Gdzieś za plecami jest wielkie otwarcie tryptyku, a ktoś wciska nam w ręce karteczki na których mamy coś tam napisać.

@Persephone Aniston

Ledwo zakończyła się ta okropna scena, z Lou odeszliśmy odrobinę od tego okropnego stanowiska, a słyszymy powitanie obok nas. Leniwie odwracam się w stronę przybyszów, nadal starając się być jak najbliżej  @Louise Finley-Sherman. Kiwam głową lekko w kierunku @Isolde Bloodworth i wyciągam dłoń w jej kierunku.
- Straszni z nas entuzjaści sztuki - zauważam, nie do końca poważnie, biorąc pod uwagę fakt że musieliśmy wcześniej patrolować te korytarze. - Poczekaj - proszę i odrobinę dłużej trzymam jej dłoń niż przy normalnym przywitaniu, a jak w końcu ją puszczam kiwam głową, jakbym przeanalizował jakaś rzecz (i tak było!). Odwracam się ku jej partnerowi i aż nie mogę chwilę odwrócić wzroku od @Atlas Rosa, kiedy kieruję dłoń teraz ku niemu. Nieszczególnie często obcuję w swojej pracy akurat z kimś z genami wili.
- Wolfgang - przedstawiam się gapiąc się na uśmiechniętego szeroko Atlasa, jednak nie odwdzięczając się podobnym. - Jaki szampan piliście? - zadaję bardzo ważne w tej chwili dla mnie pytanie. - Borówkowy zmienia kolor włosów, a malinowy sprawia że dotyk kogoś innego jest kojący. Co robi truskawka? - dopytuję kiedy dziewczyny przestają się przytulać, nieświadomy że Lou i Is chcą uciec, mechanicznie sięgam ręką do talii Finley, żeby położyć tam dłoń. Zwykle nie byłbym taki szalony, ale obydwoje piliśmy to samo i oceniając swoje odczucia, uznałem że będzie to na miejscu. - Dziwny pomysł. Co jakby Ladybug też się napił i próbował przytulać kustoszkę... hm, może byłoby ciekawiej - dodaję jeszcze zerkając na tryptyk z bardzo małym zainteresowaniem. Po moim udanym śledztwie, przerywam swój niesamowity jak na mnie słowotok i zerkam już znacznie czujniej na Is i Atlasa. Moja współpracowniczka wyglądała na mniej spokojną niż zwykle, ale może to kwestia jej niesamowitego partnera?

Nagrody: B, F, B

Clementine nie była pewna, czy takie wyjścia są dobrym pomysłem, bowiem wśród wielu ludzi było ogrom bodźców, z którymi nie do końca umiała się mierzyć. To zaś wiązało się nad utratą kontroli nad genem metamorfomagicznym, co zapewne przełożyłoby się na jeszcze więcej frustracji, a tej z całych sił starała się nie odczuwać. Z trudem jednak przyjmowała świadomość, że zaraz do jej uszu dojdą wartkie rozmowy, a tym samym jeszcze bardziej będzie musiała się skupić na nie straceniu poczucia rzeczywistości, bo... Wolała jednak mieć pełnię władzy nad własnym przekleństwem.
- Cóż, jeśli mam zginąć, to oby nie za sprawą smoków... Wolałabym jednak nie doświadczać niczego, co... - chwyciła się teatralnie za pierś i zawieszając głos, gdy Max wspomniał o mantykorach. Cóż, nie tego się spodziewała, ale widocznie Anglia miała tendencję do przyciągania dziwnych anomalii. Ruszając w głąb muzeum, taksowała wzrokiem całe pomieszczenie, które w tej jednej chwili wydawało się być niezwykle zachwycające. Oczy Francuzki zabłyszczały, jakby odnalazła się wreszcie w miejscu, które mogłaby nazywać domem. W gruncie rzeczy - chata babci Noiret również przypominała w pewnym stopniu skansen.
Nie słyszała więc rozmów między Lockiem a Solbergiem, bowiem była zbyt mocno skupiona na samej sobie i podziwianiu najbliższego otoczenia. Miała cichą nadzieję, że nic się nie wydarzy, a na ziemię sprowadził ją dopiero głos tego pierwszego.
- Nie mam szczęścia w takich loteriach, więc ufam, że nie dacie po sobie poznać, jak będzie to kompletne... - i już miała powiedzieć syf, ale to nie przeszło jej przez gardło. - Faux pas - tak też się stało, choć nie można było jej odmówić talentu do odnajdywania takich samych przedmiotów. - Cóż, a nie mówiłam? - zwróciła się do Solberga, cicho prychając pod nosem, po czym przygryzła policzek od środka. Nie każdy był wybitny w kwestii hazardu, a jej to udowodniły przede wszystkim wakacje.
Posłała wreszcie spojrzenie kobiecie, która do nich dołączyła. Nieznajoma była niezwykle urocza, a komentarz do obu ślizgonów wydawał się iście zabawny, dlatego by nie zwracać na siebie uwagi, odwróciła nieco głowę, skupiając się bardziej na przyziemnych tematach. Nie zamierzała przeszkadzać, bo i to nie było w jej stylu.

@Lockie I. Swansea @Maximilian Felix Solberg

szansa na sukces: F; rozmowy w toku: 3

Wbrew wszystkiemu co o niej mówiono – nie spędzała całego życia w szpitalu. Co prawda miała tego dnia wrażenie, że nigdy nie skończy dyżuru, a kiedy już miała wychodzić, jak na złość trafił się nagły przypadek i musiała zostać dłużej. W końcu jednak udało jej się wyjść ze św. Munga, a nawet doprowadzić się do porządku. Heratling lubiła takie wydarzenia, lubiła sztukę, choć jej codzienność wcale o tym nie świadczyła. Wychowała się jednak w czystokrwistej rodzinie z długoletnią tradycją i historią. Wiedziała więc to i owo, jak i również doskonale tańczyła. Szpitale i inne placówki medyczne potrzebowały inwestorów, różnego rodzaju bankiety i konferencje nie były więc dlań czymś nowym.
Pojawiła się na otwarciu później niż zamierzała. Weszła jednak do środka, zastanawiając się, czy spotka może kogoś znajomego, a może zdobędzie nową znajomość, która w przyszłości jej się przyda. Nic przecież w życiu nie było bezinteresowne. Wchodząc wrzuciła do misy dziesięć galeonów, nie potrzebowała losu na loterii, ani kamienia burzowego, który wylosowała, ale tak właśnie wypadało. Skierowała się od razu na prawo, przyjmując kieliszek szampana, choć nie wiedziała od czego zacząć. Jej pierwsze wrażenie było niezbyt błyskotliwe – muzeum było ogromne. Miała wrażenie, że sale się mnożyły. Być może dlatego skierowała się na prawo, chcąc zająć się rozmową. Wypatrzyła nawet mężczyznę, który wyglądał jak godny jej uwagi. Wciąż ktoś jednak zachodził jej drogę i zanim się zorientowała przekroczyła linię bezpiecznego odstępu między gościem a eksponatem, kiedy próbowała przecisnąć się między ludźmi. Mimo, że zrobiła to całkiem nieintencjonalnie, to ochrona znalazła się przy niej w ułamku sekundy, wyprowadzając z pomieszczenia. Próbowała rzecz jasna wytłumaczyć sytuację, ale nikt jej nie słuchał, a to tylko jeszcze bardziej ją wzburzyło. Merlin jej świadkiem, ale jedynie lata nauki samokontroli w szpitalu, uchroniły ją przed zrobieniem afery na pół muzeum.
— To jakiś żart, naprawdę — powiedziała tylko i machnęła ręką w stronę gburowatego ochroniarza i odwróciła się na obcasie, niemal od razu wpadając na inną postać. Większość szampana z jej kieliszka znalazła się na marynarce nieznajomego, a Thalia nieładnie zaklęła pod nosem. — Cholera, przepraszam, zazwyczaj znacznie lepiej mi idzie w towarzystwie, ale chyba dyżur mnie wykończył, najpierw mnie niesłusznie posądzono o wandalizm, a teraz to — zaśmiała się cicho i pokręciła głową, ale już wyciągała różdżkę, by naprawić wyrządzone przez siebie szkody.

Louise uśmiechnęła się na to wspomnienie o elegancji, nie wspominając, że w gruncie rzeczy ona w tych leśnych ubraniach i wśród drzew czuła się nie tylko lepiej, ale przede wszystkim zdawało jej się, że jest tam lepiej dopasowana. A może była? W tym chyba leżał jej główny problem – dawna ona należała do lasu, dzisiejsza do bankietowych sal i urzędów. Pełny obraz Louise składał się z tych obu stron, więc trudno było odnaleźć dopasowanie, bo już zawsze miało jej czegoś brakować.
- Znawcą to dużo powiedziane – odparła bo jej wrodzona skromność nie pozwoliła przyjąć komplementu w pełnej krasie – Ale tak, chętnie poszukam, chciałabym ci pokazać nad czym pracowałam…
Nie miała zresztą wątpliwości, że chciała pokazać znajomemu również inne eksponaty. Co z tego, że je widział, skoro tak dobrze znała się na historii i mogła mu opowiedzieć więcej na temat poszczególnych elementów wystawy. W gruncie rzeczy świetnie sprawdziłaby się jako przewodnik, ale nie dało się ukryć – w Banku Gringotta płacili dużo lepsze pieniądze.
Louise popijała szampana i rozglądała się po muzeum – choć wciąż czuła, że nie do końca się tutaj odnajduje, to humor jej dopisywał. Cieszyła się z dobrego towarzystwa i pięknych eksponatów, a nie przeszkadzały jej w tym nawet buty do tańca.
Ich spokojny spacer został zakłócony przez pojawienie się matki Wolfganga. Finley absolutnie nie była zaskoczona, że mężczyzna w takich okolicznościach nagle zmienił kierunek wędrówki, nawet jeśli miał dobre relacje z matką. Ona sama na widok swojej własnej, zapewne zaraz by uciekła. Paradoksalnie nie przeszkadzało jej, że w tych okolicznościach Wolf chwycił ją za rękę – również była pod wpływem tego samego szampana, więc ten gest wydał jej się jak najbardziej naturalny. Chwilę później kobiecie wydało się jednak, że jej towarzysz jak gdyby się „zawiesił”.
- Wolf, wszystko okej? – zapytała troskliwym, kojącym głosem, który miał pocieszyć mężczyznę. Nie zdążyła jednak zgłębić tematu, bo chwilę później u ich boku pojawiła się dwójka jej przyjaciół, czyli Isolde i Atlas. Trochę zdziwiło ją, że przyszli razem, ale zapewne oni mogli podobnie zareagować na widok jej i Anistona, szczególnie biorąc pod uwagę uścisk dłoni.
- Hej! – powiedziała, a na jej twarzy zakwitł radosny i szczery uśmiech. Tych dwoje należało do grona jej ulubionych osób, więc jeśli mieli na kogoś trafić to było odpowiednie towarzystwo. Natychmiast wyściskała Isolde i Atlasa, a gdy usłyszała słowa przyjaciółki aż się wzdrygnęła. Koniecznie musiały na moment się urwać, bo temat był zbyt gruby.
- Bardzo cię przepraszam Wolfgang, ale muszę skoczyć do toalety. Za moment wrócę – powiedziała do swojego towarzysza, delikatnym gestem gładząc dłoń spoczywającą na jej talii. Efekt szampana wciąż działał, ale miała misję. Skierowała spojrzenie na Isolde – Is, pójdziesz ze mną? Będę potrzebowała małej pomoc…
Być może nie powinna tego załatwiać w ten sposób, ale nie chciała zbyt mocno eksponować sytuacji osobistej przyjaciółki, więc postanowiła wziąć "winę" za to wymknięcie na siebie. Nie wszyscy musieli wiedzieć, co i jak, więc jej potrzeba przypudrowania noska, zmiany rajstop, czy też zwykłego siku, wydała się bardziej subtelną wymówką.

@Isolde Bloodworth @Atlas Rosa @Wolfgang Aniston

Na zdobytą figurkę nie mogła zareagować inaczej, niż Fern na swoją kartę. Ona również lubiła te mityczne... wróć, magiczne stworzenia. Z dziecięcym zainteresowaniem obserwowała model, który poruszał jej się na rękach. Czuła się tak, jakby ten mały smok był prawdziwy.
"A ile ich jest? Na razie to moja druga. Trochę szkoda, że nie będę mogła pokazać ich swoim przyjaciołom z niemagicznej szkoły. Nawet nie będę mogła wysłać zdjęcia, bo będą chcieli je zobaczyć. To jest najgorsze w tym całym sekrecie. Nie możesz się dzielić swoimi miłymi chwilami ze wszystkimi."
Zdecydowanie był to duży minus tego całego podziału. A dla kogoś takiego jak Aiyana, stanowiło to dodatkowy problem.
"Co powinnam zrobić, jeśli moi przyjaciele zaczęliby wypytywać mnie o nową szkołę? Nie chcę kłamać, ale też nie mogę powiedzieć im prawdy."
I to w tym wszystkim było najtrudniejsze. Wiedziała, że kłamanie nie jest czymś dobrym, jednak taka sytuacja niemal zmuszała do kłamstwa. To wszystko sprawiało, iż musiała poważnie zastanowić się nad tym, czy w niektórych przypadkach należy skłamać oraz jakie sytuacje sprawiały, że taki czyn nie był traktowany jako coś złego.
Podążyła za @Fern A. Young do kolejnej atrakcji. W przeciwieństwie do swojej starszej koleżanki, nie wiedziała z jakimi osobistościami mają teraz do czynienia. Nie znała się na świecie czarodziei, mogła zatem obserwować reakcję koleżanki.
"Kto to?"
W przeciwieństwie do Fern, pierwszoroczniaczka wydawała się bardzo zaciekawiona dokumentami znajdującymi się w sali. Jej rodzina należała do pasjonatów historii, toteż i ona nie mogła spojrzeć na to wszystko jak na kawałek nudnego papieru.
"Szkoda, że nie ma tutaj moich dziadków. Byliby bardzo zadowoleni z takiej wizyty."
Miała niemiały problem z opuszczeniem tej sali, jednak widząc spojrzenie towarzyszącej jej ślizgonki, zdecydowała się wyratować ją od rozgadanej rozmówczyni.
- Umm... Proszę pani - zaczęła, zaczepiając kobietę. - Fern nie słyszy. Jest głucha.
Zrobiło jej się przykro, kiedy przekazywała tą wiadomość. Nieznajoma czarownica wydawała się bardzo zadowolona z jednostronnej rozmowy. Teraz, wyszło na to, że mówiła na darmo, gdyż z pozoru zainteresowana Fern, nie zrozumiała ani jednego słowa. Szturchnęła lekko ślizgonkę i zaproponowała przejście do kolejnej sali.
Początkowe zaangażowanie pierwszoroczniaczki topniało wraz z upływem czasu. Im dłużej siedziała w muzeum, tym bardziej zaczynała się nudzić. Nie czuła już takiej ekscytacji eksponatami, które widziała dzisiaj wielokrotnie. Nawet późniejszy konkurs nie ożywił tego dotychczas energicznego borsuczka.
"Hmm... Może przejdziemy się jeszcze raz do tej sali ze szkieletami?"
Sama nie wiedziała, co może ze sobą począć. Zdawać by się mogło, że wycieczka dokonała niemożliwego - sprawiła, że jedenastolatce zaczęło się nudzić. A wszystko w myśl zasadzie "co za dużo to niezdrowo".

W wymarłej krainie
Kościotrupy i Ryciny: 4

Dobrze ją rozumiała, sama niegdyś miała niemagicznych znajomych, z którymi spędzała czas, ale te relacje szybko się rozpadły, kiedy tylko przekroczyła próg Hogwartu, a inny świat pochłonął ją bez reszty.
Spojrzała na miniaturkę rogogona węgierskiego, który poruszał się po dłoni puchonki.
Chyba dwanaście albo trzynaście.
Ślizgonka nie znała prostej odpowiedzi na pytanie Mitchelson, figurki smoków można było policzyć, a okłamywać przyjaciół z konieczności, nie było to takie łatwe.
Wiesz, nawet jakbyś powiedziała im prawdę, to mogliby pomyśleć, że ich oszukujesz lub sobie z nich żartujesz. Najlepiej po prostu im wszystkiego nie mówić lub zamieniać to na pół prawdę, żeby nie wychodziło na to, że kłamiesz. To zawsze jakieś wyjście.
Co innego, gdyby jeden z przyjaciół Aiyany pochodził z magicznej rodziny, ale jego dar się nie ujawnił, wtedy mogłaby normalnie z nim rozmawiać o takich rzeczach. Magia bywała problematyczna, co innego jednak związki z niemagicznymi. To wszystko działało w jakiś skomplikowany sposób i nawet Fern nie rozumiała praw czarodziejskich.
To Raziel Whitelight, Whitelightowie są jednymi ze znanych rodów w świecie czarodziei w Anglii, a tego o to anioła często pokazują w magicznej prasie. Whitelightowie są powiązani z Ministerstwem Magii to coś w rodzaju instytucji rządowych jak w mugolskim świecie.
Nie wskazała na niego, ale kiwnęła głową w jego stronę, bo cały czas stał w sali dotyczącej Ministerstwa Magii i nigdzie się nie wybierał.
Prawie zapomniała o tym, że dziadkowie Aiyany interesują się takimi sprawami jak jakieś nudne teksty historyczne czy urzędowe.
W końcu gdy chciały opuścić sale i udać się gdzieś w ciekawsze rejony to na horyzoncie pojawiła się ta gadatliwa kobieta, która nie chciała dać Fern spokoju, ale Young się tym nie przejmowała. Obserwowała uważnie, jak Mitchelson przekazuje wiadomość damie i z satysfakcją uśmiechnęła się od ucha do ucha. Dziewczyna wystawiła rękę w geście przybicia piątki, bo było to całkiem udane wymanewrowanie się z całej tej sytuacji i to bez żadnego kłamstwa. Właściwie to Fern wyszła na zołzę, bo cały czas grała swoją ładną rolę i nie zamierzała poinformować kobiety o swoim inwalidztwie.
Jej również się nudziło, to miejsce nie było dla nich. Potrzebowały jakichś rozrywek, a nie oglądania eksponatów, wszyscy byli tu tak elegancko ubrani, jedenastolatka i szesnastolatka nie pasowały do tego towarzystwa. Rozpoczął się jakiś konkurs i Young skorzystała z okazji, aby napisać jakiś slogan, bardziej dla żartów niż na serio, ale byłoby zabawnie gdyby wygrała ten samochód, jako niepełnoletnia... Na tę myśli buzia jej się uśmiechnęła, a następnie kręciły się z puchonką to tu to tam, nie mogąc znaleźć sobie miejsca, dlatego dziewczyna zgodziła się na propozycje Aiyany, aby skierowały się do tej sali ze szkieletami i rycinami zwierząt.
Dobra, ale jest tu chyba jeszcze sala związana z fabryką łakoci Honeycottów, to ci od słodyczy, może powinniśmy się później tam wybrać?
Zaproponowała i ruszyły najpierw do wymarłej krainy. Przechadzały się między eksponatami zwierzęcych magicznych szkieletów, kiedy nad głową ślizgonki postanowił przelecieć jeden z modeli, Young w ostatniej chwili go zauważyła i schyliła się lekko wystraszona. Jeśli ptaszysko coś wrzeszczało, to go nie usłyszała, ale nie chciała już dłużej być w tej sali.

Jedzenie: koreczki, czuję przypływ sił i jestem dumny jak hipogryf 1/2

  W innej sytuacji konkurs może nie budziłby w nim szczególnego zainteresowania, ale ponieważ
i tak nie miał aktualnie lepszego zajęcia, to zapełnienie bileciku starannym pismem i wrzucenie go do lawirującej pomiędzy zgromadzonymi kuli było całkiem przyjemnym sposobem na zabicie czasu. ByłoBY, gdyby udało mu się to zrobić. Dokończył jedzenie koreczka i szukał właśnie miejsca, w którym spokojnie mógłby zapisać wymyślone przez siebie hasło, gdy wpierw coś na niego wpadło, a zaledwie pół sekundy później oblało go zimnym i słodkim szampanem.
  Normalnie machnąłby na to ręką. Wypadki się zdarzały, kto zresztą mógł wiedzieć o niezręcznych sytuacjach więcej, niż on… ale tym razem coś było inaczej. Choć zupełnie odruchowo przyasekurował ją ręką za jej plecami, na wypadek gdyby straciła równowagę, to błękitne tęczówki nie były bystre i dobrotliwe jak zwykle, a wyrażały raczej… rozdrażnienie. Uniósł brew, słuchając jej pokrętnych tłumaczeń.
  — Co też Pani sobie wyobraża, proszę uważać, jak Pani chodzi — ofuknął ją oburzony i gestem ręki wskazał, by zostawiła różdżkę tam, gdzie znajdowała się do tej pory. Wypowiedziane przez nią przekleństwo, nawet jeśli łagodne, również zadziałało na niego drażniąco. Widział tę kobietę pierwszy raz w życiu, a ona traktowała go jak kolegę? Wolne żarty.
   — Wandalizmu? Któryś z eksponatów również oblała Pani szampanem? — nie do końca rozumiał, dlaczego jest tak zdenerwowany. W żadnej innej sytuacji taka scena co najwyżej by go rozbawiła, a teraz czuł dogłębną urazę gotową przetrwać pięć pokoleń wprzód. Zmarszczył brwi, kiedy połączył kropki. No bo dlaczego na niego wpadła, jeśli nie dlatego, że spieszno jej było uciec przed ochroną? — Może powinienem zawiadomić ochronę?
   Sięgnąwszy za pazuchę, wyciągnął własną różdżkę i spojrzał po jasnobłękitnej koszuli i szarej marynarce, szukając plam, z którymi będzie trzeba uporać się zaklęciem.

@Thalia S. Heartling

Isolde uśmiechnęła się porozumiewawczo do @Wolfgang Aniston na jego małą aluzyjkę do długich nocnych godzin, jakie spędzili, pilnując muzeum i jego eksponatów. Spojrzała na niego zdziwiona, kiedy przytrzymał jej dłoń.
- Tak...? - zapytała wyraźnie zbita z tropu, ale Wolfgang pewnie widział, że była w dziwnym stanie ducha i sprawiała wrażenie kogoś, kto z trudem zachowuje spokój, nawet jeśli się uśmiecha.
- Merlinie... nie wiem. Na pewno nie borówkowy. Nie wiem, nie zwróciłam uwagi. Poza tym sądziłam, że... - zająknęła się i spojrzała na @Atlas Rosa , lekko się rumieniąc - Że to zasługa genów i osobowości Atlasa. Ale może to był szampan malinowy - odparła niezbyt składnie, marząc, by wyrwać się z Louise do toalety i móc zrzucić tę maskę pozornego opanowania, kiedy wewnętrznie cała się trzęsła. Uśmiechnęła się mdło, kiedy Wolfgang wspomniał o alternatywnym scenariuszu tej przemowy. W głowie miała mętlik i mimo że zazwyczaj czcze pogawędki wychodziły jej całkiem nieźle, tym razem nie mogła się na nie zdobyć.
Niemal podskoczyła z radości, kiedy @Louise Finley-Sherman wyratowała ją z opresji, prosząc ją o pomoc w jakichś kobiecych rytuałach łazienkowych. Sama czekała na właściwy moment, cierpiąc katusze, ale Louise wzięła sprawę w swoje ręce i wyjątkowo zgrabnie odwróciła uwagę od samej Isolde, za co ta była jej nieskończenie wdzięczna.
- Och, jasne, Lou. Zaraz do was wrócimy - zapewniła Isolde, delikatnie dotykając ramienia Atlasa z przepraszającym uśmiechem. Poufałym gestem wzięła Louise pod ramię i jak gdyby nigdy nic ruszyły razem do toalety. - Dziękuję - powiedziała po prostu Isolde, bo nie uważała za rozsądne zdawać relację z wybuchu tej towarzyskiej łajnobomby i jednocześnie przeciskać się między rozbawionymi gośćmi.
Jakimś cudem łazienka była pusta i Isolde ze świstem wypuściła powietrze, opierając się biodrami o umywalkę i patrząc na Louise z miną świadczącą o skrajnie zszarganych nerwach.
- Tak ci dziękuję, że... że jesteś - powiedziała wreszcie, patrząc na przyjaciółkę z wdzięcznością i powoli się uspakajając dzięki samej jej obecności. - Auster przyszedł z Issym. A Issy, moim zdaniem specjalnie, przywlókł go do mnie i Atlasa. Myślałam, że Ben rzuci się na Atlasa... zwłaszcza że ten specjalnie zdjął mi z policzka rzęsę, żeby zrobić małą demonstrację... Mężczyźni - pokręciła głową z dezaprobatą, bo mimo że gest Rosy był miły, to intencje i konsekwencje już niekoniecznie. - Nawet nie umiem ci powtórzyć, co się potem działo, bo oni wszyscy oszaleli. Zaczęli robić aluzje, Ben był podpity i coraz bardziej wściekły... Potem jasno dał do zrozumienia, co robił i zamierzał robić z Issym... przy okazji traktując go bardzo... och, nie wiem. Z taką podskórną agresją. Przyciągając go do siebie zbyt mocno, zbyt gwałtownie, żeby zranić jego, mnie... A potem jeszcze wspomniał o jakiejś kolacji, jaką Atlas był mu winien. Jakby chciał mi pokazać, że jego cholerne macki sięgają wszędzie. Że sypia z Issym, z Atlasem też miałby go coś łączyć... - Isolde aż się wzdrygnęła i nerwowym ruchem założyła za ucho kosmyk włosów. - Jestem zupełną idiotką, jeśli sądziłam, że mogę przyjść na taką imprezę z pół-wilem i nie wywołać zamieszania. Ale nie sądziłam, że będzie aż tak strasznie - wyznała, przenosząc wzrok na swoje dłonie, które wyraźnie drżały od tłumionych emocji. Zaraz jednak spojrzała na Louise, a jej oczy błysnęły. - Nie wiedziałam, że znasz się z Wolfgangiem - dodała jak gdyby nigdy nic, mimo że głos nadal miała schrypnięty, a słowa dziwnie się rwały.

Jego śmiech ją rozluźnił, choć szczerze mówiąc, nie widziała nic zabawnego w tym, co powiedział. Prawda była taka, że czuła się niekomfortowo nawet nie z powodu tego, że (jak zawsze) wściubała nos w nieswoje sprawy. Bardziej zawstydził ją fakt, że jeśli chodzi o szczególną sympatię Atlasa, to była święcie przekonana, że to ona jest jej jedyną adresatką.
- Nic, nieważne. Nie słuchaj mnie, bo gadam głupoty. - Szybko ucięła temat, bo robienie z psidwaczej kupy mleczuchowego placka nie było tym, co zamierzała w życiu robić. Wstydziła się swojej słabości do plotek, do wyolbrzymiania spraw i nadawania mu większej wagi niż powinna. O c z y w i ś c i e, że się tylko przyjaźnią. Wszyscy przyjaźnili się we troje i nie było w tym nic zdrożnego.
Gdy poprosił, by na nią spojrzała, przebiegła wzrokiem po tych tatuażach. Podziwiała go za nie, to musiało boleć i być bardzo odważne. W młodzieńczych latach kojarzyły jej się one z kryminalistami (tak wbił jej do głowy ojciec) a w późniejszym czasie… tylko z jednym mężczyzną. Ale nie miał wielu tatuaży, tylko jeden, szczególny, skrzętnie ukrywany. Gdy w końcu się o nim dowiedziała, obiecała sobie, że igła nigdy nie dotknie jej skóry. Ale na czym my...? Ach tak.
- Nie wyglądasz również na kogoś, kto przeje się jednym podpłomykiem, Hux. Lepiej ci już? - zapytała z uśmieszkiem, który prędko zasłoniła kieliszkiem. W tym samym czasie on położył dłoń na jej pasie, co w połączeniu z magicznym efektem napoju sprawiło, że niemal zakręciło się jej w głowie. - Oj. Szampan… - zastanawiała się, jakby to ubrać w słowa. Spojrzała na niego swoimi zielonymi oczętami, w których widać było tyle strachu co przyjemności. - …sprawia, że mam na nosie różowe okulary. I jakoś tak… jest mi słodko i przyjemnie, gdy mnie tak trzymasz.
Zamilkła. Powiedziała prawdę, bo zawsze starała się ją mówić, ale czy ta prostolinijność nie była podszyta ukrytymi intencjami? Poczuła, że zaschło jej w ustach, nie ośmieliła się jednak na kolejny łyk. Podążyła wraz z Huxley’em do loterii, cały czas czując ciepło jego dłoni na swojej talii. I dusiła w sobie wszelkie myśli i nadzieje, bo dobrze wiedziała, kim dla niego jest i kim dla niego najpewniej nigdy nie będzie.
Zapłacił za oba losy, bo był dobrze wychowany. Persefona z wdzięcznością przyjęła upominek - model smoka, katalońskiego ogniomiota. Zerknęła pobieżnie na jego skarabeusza, chciała coś powiedzieć, ale przerwało jej rozpoczęcie właściwych atrakcji. W trakcie przemowy słuchała, popijając nowo porwany kieliszek szampana. Czuła, że alkohol zaczyna na nią powoli działać, ale wbrew pozorom, ona również nie da się pokonać przez tak znikomą jego ilość. Cicha woda brzegi rwie, panie Williams.
W końcu część oficjalna się skończyła, a oni byli wolni. Persefona spojrzała z uśmiechem na Huxa, złapała go za rękę, mówiąc.
- Chodź - zniecierpliwiona brakiem czegoś więcej niż tylko nikotyny. Nie wiedziała, czego chce i wmawiała sobie, że niczego nie oczekuje. Jedno było jednak pewne - świeże powietrze dobrze jej zrobi.