Upadek zniósł całkiem dobrze, zdecydowanie lepiej niż ten na Podlasiu, gdy potrzebował dłuższej chwili by dojść do siebie. Czuł się poobijany, zarówno przez samo zdarzenie jak i przez jabłka, które pewnie zrobiły mu dwa dodatkowe siniaki. Wiedział, że to nic wielkiego jak na to co mogło się wydarzyć.
Po chwili pojawiła się przy nim lekko zmartwiona Imogen. Pierwszego jej zdania nie skomentował, doskonale wiedzą, że tak właśnie było. To był jeden z powodów przez który obawiał się swojego debiutu w reprezentacji Ravenclaw. Na szczęście nic nie zapowiadało szybkiego rozpoczęcia się szkolnych rozgrywek, a i kapitan zespołu nie siliła się na częste treningi.
Wiedział, że z miotłą było w porządku wszystko poza osobą, która jej dosiadała. Ruszył na boki kilka razy głową i barkami, sprawdzają, czy z czystym sumieniem może powiedzieć dziewczynie, że nic mu nie jest.
- Wszystkie funkcje sprawne. - odpowiedział lekko zmęczonym tonem, jakby obolałe tkanki mogły wpłynąć na to jakiej tonacji wydobywa się dźwięk z jego gardła. Oparł rękę o przeklętą jabłoń, by następnie podnieść się na proste nogi. W tej pozycji miał nadzieje wyglądać nieco mniej jak ofiara losu.
- Możliwe. - nie sądził by życie było szczytem jego możliwości w tym momencie, a jego pogmatwany umysł, choć wiedział, że dziewczyna pyta konkretnie o to zdarzenie, zaczął się zastanawiać czy w zasadzie takie spadanie z miotły, odczuwanie bólu i innych emocji, nie było jednoznacznym dowodem na to.
- Znalazłaś tam coś ciekawego? - zapytał ironicznie, chcąc zwrócić jej w ten sposób uwagę, że naprawdę nie ma potrzeby by oglądała go uważnie. Nie czuł się z tym niezręcznie, ale zdecydowanie wolałby by mówiąc patrzyła na jego oczy, nie tyłek.
Po dłuższej chwili, zamiast opierać się ręką o drzewo, postanowił wygodniej oprzeć się o nie plecami. Mięśnie pleców niechętnie zgodziły się na ten układ, ale lekko odciążone nogi były warte tego.
- Jak było na Chmurniku? - zapytał, przyzdabiając twarz lekkim uśmiechem, by odciągnąć temat ich rozmowy od upadku. Nie zamierzał narzekać na swój stan, w końcu nie czuł się aż tak najgorzej, a czym prędzej jego głowa zapomni o zdarzeniu tym lepiej dla nich obojga.

Niby wcześniej już widziała, w jaki sposób Ben potrafi spaść z miotły, jednak dalej robiło to wrażenie, o ile można w ogóle było określić to w ten sposób. Niby wiedziała, że nic poważnego nie mogło mu się stać, bo na szczęście nie spadł z aż tak ogromnej wysokości. Jednak musiała przyznać sama przed sobą, że kiedy powoli zaczął sprawdzać swoją sprawność i potwierdził jej, że wszystko jest w porządku, to z ulgą wypuściła powietrze z płuc i nagromadzone w jej ciele napięcie, zaczęło je opuszczać.
- No powiem Ci, że mi ulżyło - przyznała, kompletnie szczerze. W końcu położyła miotłę na ziemi, bez większego zaangażowania w to, jak ją na niej ulokowała i skupiła się na Benjaminie. Nie mogła nic poradzić na to, że musiała po swojemu upewnić się, czy aby na pewno chłopak jest cały i zdrowy. Dlatego nieco zmieszana, uśmiechnęła się przepraszająco, kiedy ten w tak bezpośredni sposób pokazał, że nie do końca mu to odpowiada.
- Raczej nic ciekawego, ot kilka stłuczeń. Na szczęście tylko tyle - podrapała się wolną dłonią po głowie, jakby w ten sposób miała sobie jakkolwiek pomóc w wybrnięciu z tej niezręcznej sytuacji, choć oczywiście nie pomogło to w niczym.
Kiedy ten rozsiadł się wygodnie, sama Imogen klapnęła na przeciwko niego, zaplatając nogi do siadu po turecku. Zaczęła skubać trawę na której siadła, bez większego zaangażowania w tę czynność. Rozglądała się, zaciekawiona okolicą, bo wcześniej nawet nie miała ku temu sposobności. Lecąc na miotle, skupiła się tylko na tym, idąc w to miejsce, aby zacząć latać, zwracała uwagę na dobry kształt terenu pod ich loty, nie na samą estetykę. Teraz to nadrabiała, a przynajmniej do momentu, kiedy nie usłyszała, że Benjamin, coś do niej mówił.
- Huh? - widać było, że wyrwał ją z zamyślenia. Potrzebowała sekundy czy dwóch, aby zrozumieć, co do niej powiedział i przetworzyć tę informację, na potrzeby prowadzonej właśnie rozmowy. - A, Chmurnik! Nie no, różnica kolosalna względem tego, jak się na nim latało w Polsce, a jak się lata tutaj. Muszę przyznać, że to bardzo stabilna i naprawdę fajna miotła. Niestety, mam wrażenie, że posiada nieco przestarzały kształt, bo teraz bardziej stawia się na aerodynamiczne kształty, ale ma to coś - Imogen nie miała problemu z tym, aby skomplementować miotłę, na której leciała. Co prawda sama prawdopodobnie nie wybrałaby takiego modelu, ponieważ po prostu miała nieco inne preferencje, ale może dla Bena była idealna? Nie jej to oceniać.

Nie sądził by jego upadek z miotły potrzebował wnikliwszej analizy niż to, co miało już miejsce. Każdy inne facet zapewne wykorzystałby fakt, że tak atrakcyjna dziewczyna jak Imogen zawiesiła swoje spojrzenie na nim na dłużej, ale w przypadku Bazorego miało to nie mieć znaczenia. Sięgnął po jedno z jabłek leżących gdzieś na ziemi by sprawdzić czy bombardujące go owoce przynajmniej miały potencjał być smaczne. Na pierwszy rzut oka nie wyglądały najgorzej, a obicie się o ramiona Krukona, zamiast twardą ziemie, sprawiło, że dodatkowo nie były uszkodzone. Zamierzał sprawdzić już w domu, przy szklance herbaty lub czegoś mocniejszego, czy warto było w przyszłości poświęcić nieco czasu na obranie drzewa sąsiada z pozostałych plonów.
Słuchał opinii dziewczyny o miotle, rozumiejąc jedynie tyle, że był to stary model, ale chyba znośny. W zasadzie takiej opinii właśnie się spodziewał. Dla niego możliwość nie latania na szkolnych egzemplarzach z nadchodzącym roku była wystarczającym powodem by doceniać posiadany sprzęt, nawet jeśli był on tylko odrobinę mniej beznadziejny. Spokojnym potakiwaniem komunikował, że rozumie i w pewien sposób zgadza się z jej opinią.
- Chodźmy stąd, zanim sąsiad nas zauważy. - podniósł się, po czym podał pomocną dłoń dziewczynie, która zdążyła wcześniej zająć miejsce obok niego. Zebranie się z ziemi trwało dosłownie minutę, gdy w naturalny sposób Benjamin zaczął kierować ich kroki w stronę z której przylecieli. Zabrał jeszcze prototyp miotły, który Imogen mu użyczyła, a po którym nie  było widać śladu po tym, że Krukon z niego spadł.
- Czego się napijesz? - zmienił temat ich rozmowy, uznając, że krótka przerwa przyda się im obojgu. - W lodówce widziałem kilka redghuli i sok dyniowy. Coś na ciepło na pewno też się znajdzie. - nie był może gadułą, ale potrafił zachować się jak na gospodarza przystało, więc wymieniał lekko dostępne możliwości, biorąc pod uwagę, że dziewczyna może wymyślić całkowicie coś innego.
- A, i nie przestrasz się skrzatki. Jest surowa, ale niegroźna. - rzucił, bo już zdążył się zorientować, że jego nowi znajomi nie odnajdywali się w towarzystwie tej małej, wielkookiej gospodyni, która każdemu potrafiła powiedzieć gdzie jego miejsce.
Przejście przez próg domu zakończyło ich "zabawę" z lataniem, przynajmniej na jakiś czas.

zt x2