Retrospekcje

Osoby: Noreen Finch, @Ryan Maguire
Miejsce rozgrywki: mieszkanie Ryana, Tojadowa
Rok rozgrywki: czerwiec 2024
Okoliczności: Znajdowanie odpowiedzi na bardzo istotne pytanie...

Noreen zagryzła wargę, obserwując wsiąkające w stronę litery, szybko nabazgrane w otwartej z Ryanem konwersacji. Nie do końca wiedziała, jak miała ubrać w słowa to, co właściwie chciała z nim obgadać. Wizzenger wydawał jej się nieodpowiednim miejscem do poruszania tego typu tematów, ale na tamten moment nie widziała innej możliwości, by w ogóle zacząć rozmowę o tym. Ponownie zbliżyła pióro do wizbooka.


Liczyła, że znajdzie dla niej trochę czasu, choć wiedziała, że drugą połową czerwca szykował się na jakiś wyjazd z Ministerstwa, które wysyłało go na delegację w nieznanym jej celu. Jeśli mieliby mieć problem, z jednej strony wolałaby o nim wiedzieć prędzej niż później; z drugiej jednak zaczynała zastanawiać się, czy nie pospieszyła się za bardzo z tym umawianiem spotkania? Może nie powinna mu mącić w głowie tuż przed wyjazdem? Jakaś jej część bała się, że wyfrunie i już z tych wojaży nie wróci, jeśli jej lęki ziszczą się przedwcześnie.


Zapisała to zdanie instynktownie i dopiero po fakcie zorientowała się, że zabrzmiało dość złowrogo, jakby miała mu do przekazania okropnie złą wiadomość. Nim zdążyła skreślić je i usunąć, wizbook powiadomił ją, że Ryan otworzył stronę ich rozmowy i zdołał zobaczyć wszystko to, co do niego nawypisywała przez ostatnich kilka minut. Zagryzła wargę, klnąc pod nosem i wpatrując się z wyczekiwaniem w stronę. Może już był spakowany, poza mieszkaniem, na drugim końcu kraju lub świata?
Wiedziała, że będą musieli odbyć tę napawającą ją głębokim strachem rozmowę, ponieważ kwestia celtyckiej nocy dotyczyła ich obojga. Choć wspominała to jako dziwny zbieg okoliczności, ciekawy rozwój wydarzeń, zaskakująco przyjemny wieczór i może zapowiedź czegoś poważniejszego między nią, a Maguirem - był to też piękny przykład braku pomyślunku. Wraz z przypływem magii wstążki, zdrowy rozsądek odpłynął w nieznane sprawiając, że znajdowała się teraz w wyjątkowo niekomfortowym położeniu. A najgorsze, że Ryan chyba nie spodziewał się, co go czekało.

Zdecydowanie nie spodziewał się tego dnia... właściwie niczego. To było zwykłe, leniwe, może trochę nudne popołudnie, które od momentu powrotu z pracy spędził w dużej mierze na leżeniu na kanapie, popijaniu kawusi i bezmyślnym mizianiu Świstoklika za uchem; zapowiadał mu właśnie bardzo poważnym tonem, że daje sobie jeszcze pięć minut i pójdzie w końcu wstawić pranie, bo inaczej w delegację będzie musiał pojechać w tym wyświechtanym dresie, który miał właśnie na sobie, ale nie zdążył wstać, bo ambitne plany zniweczył subtelny dźwięk nadchodzącej na wizzengerze wiadomości. A nawet trzech.
Pierwsza wywołała na jego twarzy lekki uśmiech, który pojawił się natychmiast, gdy tylko spostrzegł kto jest jej autorem. Druga stanowiła miłą niespodziankę i sprawiła, że delikatny grymas zamienił się w szeroki wyszczerz. A trzecia... przy trzeciej mina mu zrzedła i to dosyć mocno. Rzucił nieco zaniepokojone spojrzenie Świstoklikowi.
- Słyszałeś kiedyś o sytuacji, w której po "musimy porozmawiać" ludzie przekazywali sobie dobre wieści? - zapytał go z powątpiewaniem i aż usiadł bardziej prosto, by wystosować odpowiedź, podczas gdy jego kompan, nieświadomy nadchodzącej burzy, machał beztrosko ogonem i usiłował odgryźć róg trzymanej przez Ryana książki.


Zawahał się chwilę, bijąc z myślami czy powinien dać wyraz ukłuciu niepewności, jakie wywołała w nim zapowiedź rozmowy czy może jednak pozować na nonszalanckiego aż do chwili, w której dowie się o co chodzi; szybko jednak zdecydował, że nie wytrzyma.


Gdyby wiedział, że w istocie powinien, to pewnie nie zadawałby tego pytania; zrobił to jednak z nadzieją, że Noreen odpowie coś żartobliwego i utwierdzi go w przekonaniu, że wcale nie chciała zabrzmieć tak śmiertelnie serio. W oczekiwaniu na odpowiedź z potwierdzeniem jakiegoś terminu rozejrzał się pobieżnie po mieszkaniu i dotarło do niego, jaki rozgardiasz w nim panuje; w porównaniu do tego bałaganu, czekające na wstawienie pranie wcale nie jest priorytetową czynnością. Tknięty nagłą paniką że Norka zaraz tu przyjdzie i zobaczy syf - a przecież chciał się jej pokazywać od tej lepszej strony, nie mogła wiedzieć jakim był bałaganiarzem - zaczął się krzątać po salonie, pospiesznie ogarniając otoczenie. Świstoklik zdecydowanie nie pomagał, tylko biegał za nim i gubił sierść gdzie popadło, ale Romek już machnął na to ręką, bo przecież ważniejsze było pozbieranie z podłogi brudnych skarpet i zutylizowanie stosów opakowań po jedzeniu na wynos. Gdzieś w międzyczasie zobaczył jeszcze swoje odbicie w lustrze i aż się przestraszył, w pierwszym momencie myśląc że patrzy na niego jakaś szyszymora. Pobiegł więc dalej, by doprowadzić się do porządku, a między pospiesznym przyklepywaniem sterczących na wszystkie strony włosów i prasowaniem ładniejszego dresu zerkał nerwowo na wizzbooka, tak jakby Norka miała napisać "będę za 2 sekundy".

Może i nie zamierzała zabrzmieć śmiertelnie poważnie, choć sprawa nie była też w żaden sposób żartobliwa, ale niestety tak jej to krzywo jakoś wyszło i nie było już odwrotu. Oczami wyobraźni obserwowała frapujące się oblicze Ryana, patrzącego ze zmarszczonymi brwiami w wizbookową stronę ich wspólnej konwersacji, zachodząc w głowę, co miała na myśli. Wciąż jednak nie była pewna, by przekazywanie takiej informacji drogą komunikatorów było odpowiednie, toteż wyskrobała coś równie neutralnego jak "nie no, co Ty" albo "aż tak to nie", już sama nie wiedziała, co zostawiła na kartce przed tą uśmiechniętą emotikonką.
Usiadła przy swoim biurku, odłożywszy na bok notes i schowała na chwilę twarz w dłoniach, zastanawiając się nad słowami, w które miała zamiar ubrać ich problem. W zasadzie problem mógł nie być problemem, może (oby) tylko niepotrzebnie panikowała? Myśl o wykonaniu testu w samotności kusiła ją niezmiernie, lecz jakaś jej część krzyczała, że nie powinna tego robić. I dziwnym trafem akurat tego głosu zamierzała posłuchać.
W dobie powszechnie stosowanej teleportacji rzeczywiście mogła zjawić się u Ryana w dwie sekundy. Nadawała jednak ze swojej hogwarckiej kanciapy, więc zanim miała podjąć się jakiejkolwiek próby celu, woli i namysłu, musiała opuścić szkolne mury, magicznie chronione przed teleportacją od wewnątrz i z zewnątrz. Spojrzała raz jeszcze, czy zabrała wszystko, czego potrzebowała.
- Trzymaj za mnie kciuki, Tar - poprosiła kruka, patrzącego na nią badawczo ze swojej żerdzi, w ciemnych jak węgielki oczach zawierając prawdopodobnie wyłącznie politowanie. Przez chwilę zapragnęła wziąć go ze sobą, lecz przypomniała sobie o dwóch kwestiach - Tar nienawidził teleportacji, a przy Tojadowej mieszkał wyjątkowo rozochocony Świstoklik, który nie wiadomo jak zareagowałby na ptaszysko tych rozmiarów. Trudno, kruk nie mógł być jej wsparciem.
Uzbrojona w całą masę pogmatwanych w głowie myśli, raźnym krokiem zmierzała ku bramie prowadzącej do Hogsmeade. Im bliżej, tym z mniejszym animuszem przemierzała szkolne błonia. Raz, dwa, trzy... Tojadowa 52... Klatka schodowa, mieszkanie 1... Pyk.
Otworzyła oczy przed drzwiami. Wdech, wydech. Zapukała.

@Ryan Maguire

Działał tak sprawnie, prawdopodobnie napędzany rosnącym niepokojem związanym z tajemniczą zapowiedzią rozmowy, że zdążył doprowadzić do porządku nie tylko samego siebie, ale i mieszkanie, które całe szczęście było tak nieduże, że wystarczyły dwa Chłoszczyście by zapanował ład i porządek. Szkoda, że podobnego zaklęcia nie mógł rzucić na własne myśli, mimowolnie krążące chaotycznie wokół różnych hipotetycznych scenariuszy - bardziej i mniej tragicznych, a jednocześnie dosyć dalekich od prawdy. I chyba w każdym przypadku, wciąż od niej lepszych.
- Zachowuj się, proszę, kulturalnie, okej? Wystarczająco dużo wiochy narobiłeś jak Norka była tu za pierwszym razem - upomniał na wszelki wypadek Świstoklika, który patrzył na niego - jak zwykle - spojrzeniem pozbawionym choćby krzty rozumu i już przebierał łapkami, podekscytowany zamieszaniem. Czasem Ryan zazdrościł mu tej kompletnej, psiej beztroski która pozwalała mu po prostu cieszyć się życiem bez względu na wszystko. Na przykład poważne rozmowy z kobietami.
Ledwo zdążył przysiąść na kanapie, gdy rozległo się pukanie, któremu natychmiast zawtórował szczekaniem Świstoklik, kompletnie nie przejęty udzielonym mu wcześniej poleceniem trzymania poziomu; zerwał się więc jak oparzony i otworzył drzwi, powstrzymując jednocześnie psa przed radosnym rzuceniem się na Noreen, co nieco utrudniało mu ocenienie wyrazu jej twarzy, który mógłby zapowiadać to, co ich czekało podczas spotkania. Może to i lepiej?
- Hej! - udało mi się wcisnąć przed psa, by cmoknąć ją w policzek ma powitanie -Obawiam się że bez pogłaskania psa nie wejdziesz, Świstoklik z jakiegoś powodu myśli że przyszłaś do niego - dodał, gestem zapraszając ją do środka i mógł tylko liczyć na to, że nie będzie jej to zbytnio przeszkadzało.
- Chcesz coś do picia? Rozgość się, usiądź sobie, ale polecam fotel, bo na kanapie szybko możesz dorobić się niechcianego towarzystwa, i nie mówię tu o sobie - uprzedził pół-żartem, w przelocie drapiąc psa za uchem i przystanął w drodze do kuchni, czekając na odpowiedź Norki. Powitalne uprzejmości i zamieszanie robione przez zwierzaka skutecznie rozproszyło kiełkujące w nim napięcie, aż chwilowo zapomniał, że prawdopodobnie wcale nie czeka ich sympatyczna pogawędka. Szkoda, że ten stan miał się wkrótce skończyć.

Gdy tylko jej piąstka spotkała się z twardym drewnem, pożałowała, że nie stała chwilę dłużej na klatce schodowej. W ogóle gdyby mogła cofnąć czas, prawdopodobnie jeszcze na moment wyszłaby z bloku, może poszłaby się przejść po okolicznym parku, nawet jeśli miałoby to skutkować przypadkowym natknięciem się na jej eks-męża, co po dłuższym namyśle jednak było gorszym scenariuszem, więc może i lepiej, że niedługo będzie miała tę poważną rozmowę za sobą? Stresowała się tą kwestią, bo wcześniej zdawali się w ogóle o tym zapomnieć. Magia celtyckiej nocy ewidentnie pomieszała im w głowach i największym dowodem na to była totalna niepamięć Noreen, z wykształcenia uzdrowicielki. Ryan jeszcze mógł się zaplątać w chaosie myśli i nieładzie pościeli, ale ona? ONA?! Potrzebowała spanikowanej nastolatki pukającej do jej kanciapy ze łzami w oczach i z ogromną obawą wpadki, by zorientować się, że sama powinna wykonać jakiś test?
Wraz z rozbrzmiewającymi echem stuknięciami, ze środka odezwał się radosny, a może nieco ostrzegawczy szczek Świstoklika. Przez uchylone drzwi najpierw przywitała ją uśmiechnięta psia mordka, z której zwisała gruba strużka dyndającej śliny, a dopiero po sekundzie nad czarnym demonem pojawiła się twarz Ryana, na poły zadowolonego, na poły chyba speszonego zachowaniem pupila. Noreen uśmiechnęła się ciepło, nagle czując się jakoś lżej z myślą o tym wszystkim, bo widok mężczyzny przypomniał jej, jak bardzo ceniła sobie jego towarzystwo.
- Nie chcę nic mówić, ale ma rację - odparła przekornie, pozwalając sobie na ten niewinny przytyk, wierząc, że Ryan nie obrazi się za lekkie droczenie się. Poza tym naprawdę musiała oddać srogi haracz w postaci agresywnego niemal skrobania za uchem, by Świstoklik był na tyle ukontentowany, żeby pozwolić jej przekroczyć próg mieszkania. A nawet później kręcił się wokół jak diabeł tasmański. - W sumie chętnie, może jakiś sok? Masz sok? - zapytała, mając ochotę na coś słodszego od wody. Poza tym czuła, że dobrze będzie mieć w dłoni szklankę, by się czymś zająć jak przyjdzie do poruszania poważnych spraw. - Och, czyli na fotelu już nie będziesz mi towarzyszył? A chciałam Cię wziąć na kolana - odparła z wcale nie tak bardzo udawanym zawodem, oczyma wyobraźni widząc ich dwa chude tyłki ściśnięte na fotelu i śmiejąc się w duchu z tej wizji. Podeszła do fotela, by wsunąć się nań z jedną nogą podkasaną pod siebie, z drugą swobodnie dyndającą ku ziemi. Świstoklik nie czekał długo, by podetknąć jej pod rękę zad. - Musimy porozmawiać o tamtej nocy - zaczęła w końcu, chcąc mieć już za sobą ten nękający ją temat.

@Ryan Maguire

Z ulgą przyjął fakt, że Noreen zaczęła odpowiadać mu w żartobliwy sposób, dochodząc do wniosku iż musi to oznaczać tyle, że kobieta wcale nie ma dla niego jakichś druzgoczących wieści i rzeczywiście niepotrzebnie się nakręcał, bo czekająca ich rozmowa nie będzie aż tak poważna, jak założył. Bo gdyby zaraz miała się tu odbyć jakaś przykra konfrontacja, to Norka nie zachowywałaby się tak luźno i miło... Prawda?
- No tak. Muszę go w końcu nauczyć pisać, to będziecie sobie korespondowali bez mojego pośrednictwa - skomentował ze śmiechem, a potem skupił na typowych obowiązkach gospodarza, to znaczy ulokował swojego gościa w salonie i pomknął do kuchni po napój, choć wcale nie był pewny, czy znajdujący się w magicznej lodówce sok nadaje się jeszcze do spożycia. Nie chcąc narażać Noreen na rewolucje żołądkowe, najpierw brawurowo sam siorbnął degustacyjny łyczek, ostatecznie uznając że jest w porządku i można go zaserwować; jeśli ma zamiar zapraszać ją do siebie częściej, zdecydowanie powinien się ogarnąć pod względem zadbania o podstawowe zaopatrzenie mieszkania. No, ale przynajmniej tym razem już nie oferował jej do picia jakichś podejrzanych kompotów od swojego ojca.
- Proszę uprzejmie, wykwintny sok k a k t u s o w y - podał jej naczynie i opadł na kanapę, na której normalnie w sekundę później znalazłby się i pies, tym razem jednak - ku rajankowemu zaskoczeniu - zwierzak był zbyt zaaprobowany dopominaniem się atencji od Norki, by dosiąść się do swojego pana. To dopiero była miłość od pierwszego wejrzenia.
Właśnie sięgał po swoją szklankę i już zamierzał zapytać o czym chciała pogadać, gdy rozmówczyni go uprzedziła i sama wyjawiła powód swojej wizyty; wyznanie wzięło go z zaskoczenia, które jednak udało mu się zamaskować łykiem soku i w porę przybrać na twarz wyraz uprzejmego zainteresowania, a nie wielkiego zdziwienia. Zwykle umiejętność kontrolowania odruchowej mimiki przydawała mu się w pracy, gdzie warto było zachować wszelakie przejawy wytrącenia z równowagi dla siebie; jak widać, przydała się i teraz.
- O celtyckiej? - pozwolił sobie doprecyzować by uniknąć niedomówień, choć był pewny że mowa właśnie o niej, bo żadna inna noc dotycząca tej dwójki nie obfitowała w wydarzenia, o których można by dyskutować; odpychając od siebie gorączkowe rozmyślania, co konkretnie mieli do wyjaśnienia, oparł się wygodniej i odstawił szklankę na stół. - Oczywiście. Zamieniam się w słuch - dodał i posłał Noreen łagodny uśmiech, mający ją zachęcić do mówienia, tak na wszelki wypadek, gdyby miała jakieś opory. Kto wie, co leżało jej na sercu - to mogło być dosłownie wszystko, od zobowiązujących wyznań po zerwanie znajomości.

@Noreen Finch

Myślała, że nieco trudniej przyjdzie jej ta żartobliwość w obliczu tego, o czym faktycznie zamierzała z nim porozmawiać, ale coś w jego oczach i w postawie ciała, w tych niby spokojnych, ale podszytych gorączkowością ruchach bawiło ją, czy też raczej rozluźniało, dzięki czemu czuła się bardziej komfortowo w swoim dyskomforcie. Nie uważała go za śmiesznego, przeciwnie, traktowała go całkowicie poważnie! Znajdowali się jednak na takim etapie znajomości, gdzie nie wszystko było jeszcze swobodne i naturalne. Gdzieś tam czaiły się wciąż obawy, czy na pewno robią rzeczy właściwie i czy nie popełniają wzajemnie kolejnego towarzyskiego faux pas, które może przekreśliłoby tę świeżą zażyłość?
- Nie boisz się, że będzie mnie lepiej podrywał? - zażartowała znów, tym razem z bardzo koleżeńskim przytykiem w pakiecie, w którym może nawet zatknięta została sugestia, że Maguire powinien nieco bardziej się postarać? Przejęła od niego sok, z uśmiechem stwierdzając, że to trochę: - Luksusowo!
Zajęła na chwilę usta szklanką, skoro Ryan zamiast jej kolan wybrał osamotnioną kanapę, najwyraźniej dając Świstoklikowi przestrzeń do jego psich zalotów. Kładł jej głowę na kolanach, patrzył z dołu wiernymi, psimi oczami, a jego ogon pracował na zwiększonych obrotach i gdyby zaczął kręcić się w kółko, prawdopodobnie sprawiłby, że jego tył wzbiłby się w powietrze dzięki tej odrzutowej sile napędowej. Przełknęła soczek przez z nagłą ściśnięte gardło, czując jego nieprzyjemne przelewanie przez całą długość przełyku, równie ściśniętego co jej serce, gdy rozmowa wskoczyła na te tory.
- Pewnie pamiętasz, jak mówiłam Ci o moim byłym - zaczęła, ale zaraz uświadomiła sobie, jak bardzo niefortunny był to początek. Stawiać się w mieszkaniu swojego obecnego... No właśnie, kogo? Już nawet mniejsza z tym - stawiać się w mieszkaniu Ryana, żeby opowiadać o swoim exie, brawo Noreen. - Chodzi mi o to, że... Dość długo byłam sama. A w związku z tym, nie byłam zabezpieczona. Oboje nie byliśmy - dodała, dobijając do brzegu, dopiero teraz zasiewając PRAWDZIWE ZIARNO GROZY. Jeśli wcześniej był już zaniepokojony, teraz prawdopodobnie robił w gacie. - Nie wiedziałam, czy sprawdzać sama, z Tobą... Bo będę sprawdzać. Dla pewności. I uznałam, że warto, żebyś wiedział. Tak w razie czego - powiedziała jeszcze w tej ciszy, która między nimi zapadła, a z każdym kolejnym słowem, gdy w jej umyśle rodziła się myśl o potencjalnym prawdopodobnym przypadkowym zaciążeniu, robiła się coraz bledsza.

@Ryan Maguire

- Pobiję go doświadczeniem, ja już cię podrywałem kiedy jego nie było nawet na świecie - odparł nieskromnie w odpowiedzi na jej słowa, które postanowił potraktować jako żarcik i nie doszukiwać się żadnych przytyków, choć oczywistym było, że zdecydowanie mógłby postarać się bardziej. Kto jak kto, ale Noreen absolutnie zasługiwała na wszystko, co najlepsze. Dlatego dostała luksusowy sok z kaktusa, wygodny fotel na wyłączność oraz całą stuprocentową uwagę Ryana, czekającego na jej kolejną wypowiedź jak siedzący przed Wizengamotem oskarżony na wyrok.
Pierwszą palpitację serca zaliczył, gdy na wstępie padła wzmianka o byłym Norki - nietrudno było po takiej informacji w sekundę wysnuć wniosek, że jest to początek oświadczenia o tym, że rozwiedziona para spotkała się ponownie i postanowiła jednak dać swojemu małżeństwu drugą szansę, co naturalnie łączyło się z odstawieniem przelotnej znajomości z Ryanem na bok. Ten uśmiech, którym starał się początkowo pokrzepić zestresowaną rozmówczynię, zdecydowanie przygasł i cała mina mu zrzedła, choć starał się jak mógł, by nie dawać wyrazu swojemu rozczarowaniu, w końcu serce nie sługa, a więzy małżeńskie są święte i tak dalej... Zanim jednak zdążył jakoś sensownie zareagować, okazało się że jego założenie było błędne, a z każdym kolejnym słowem kobiety rollercoaster emocji towarzyszący tej rozmowie pognał dalej, w górę i w dół, a na koniec jeszcze wykręcił szaloną spiralę, aż Ryan poczuł się jakby wypadał z wagonika i to twarzą na chodnik. Słowo ciąża nie padło, ale nie było żadnej nadziei na to, że mogło chodzić o sprawdzanie czegokolwiek innego. Wypity wcześniej łapczywie soczek podszedł mu do gardła na samą myśl o tym, jakim był idiotą i jak fatalna w skutkach mogła być ta chwila zapomienia, i nawet świadomość że to dopiero podejrzenie niezbyt go pocieszała. Milczał dłuższą chwilę, jakby się zawiesił, i dopiero kiedy zarejestrował niepokojąco bladą twarz Noreen, coś się w nim odblokowało i drgnął, jakby ktoś go szturchnął, przypominając tym samym, że halo, nie on był tutaj głównym i jedynym bohaterem tego dramatu.
- Merlinie, Norka, przepraszam za to. Ja wtedy chyba jakoś tak idiotycznie założyłem, że ty bierzesz eliksir... Chciałbym wierzyć że to ta celtycka magia odebrała rozum, ale chyba to po prostu głupota - przyznał, choć teraz jego wyrazy skruchy nie miały przecież już żadnego znaczenia. Przesunął się bliżej, prawie ładując na oparcie jej fotela i złapał za rękę - Dobrze, że przyszłaś, oczywiście, im szybciej sprawdzimy tym lepiej i albo przestaniemy się stresować albo... albo zaczniemy się zastanawiać, co dalej - na razie myśl o hipotetycznym dziecku była tak abstrakcyjna, że nie potrafił nawet zaproponować czegoś bardziej konkretnego, bo w głowie miał za duży mętlik. - Popij sobie soczku bo zbladłaś strasznie, dobrze się czujesz? - mówił dalej, podtykając jej znów szklankę pod nos - Chyba że chcesz coś zjeść? Chcesz sprawdzać teraz? Mam skoczyć do apteki? - zasypał ją gradem gorączkowych pytań, bo jak już wyszedł z pierwszego szoku, to mózg pracował mu na zwiększonych, typowo maguireowych obrotach i nie mógł go zatrzymać.

@Noreen Finch

Zaśmiała się jeszcze cicho pod nosem, parskając we własny dekolt, nie chcąc przyznać mu wyjątkowej celności w odbitej ripoście, ale no nie mogła nic poradzić na to, że wycelował idealnie i trafił w punkt. Nawet gdy była zajęta i niespecjalnie zainteresowana jego osobą, nie odpuszczał tematu i podejmował swoje zaloty, uciekając się do subtelnych zaczepek. Sięgając wstecz pamięcią uważała, że to całkiem zabawne, jak potoczyły się ich losy. Najwyraźniej świat chciał, żeby temat flirtowania do nich powrócił.
Szkoda, że powrócił z nawiązką.
Teoretycznie mógłby założyć, że brała eliksir mimo wszystko, lecz Noreen nie widząc potrzeby, nie eksperymentowała z magią i nie przyjmowała leków, których nie potrzebowała. Mając uzdrowicielskie wykształcenie wiedziała, z czym to się wiązało i znała niestety temat uzależnień od wszelkich medykamentów od podszewki. Nie twierdziła, że od nopuerunu można się było uzależnić, nie, ale w sytuacji braku stałego partnera seksualnego nie sądziła, że będzie musiała go regularnie przyjmować. Tych przelotnych partnerów nie brała pod uwagę, bo one night standy odbiegały dalece od jej standardów - aż do momentu, w którym napatoczył się Ryan Maguire. Absolutnie nie miała zamiaru wracać do swojego byłego, którego zresztą od czasu rozwodu nie widziała na oczy. Nie miała pojęcia, co się u nie go dzieje - czy dalej pracuje w Mungu, czy zmienił oddział, czy wciąż jest z tą dziewczyną, a może jednak nie - i nie zamierzała tego zmieniać.
Widziała, jak zamilkł, zbladł, czy może nawet nieco zszarzał, jakby wyczerpały mu się baterie naturalnie rozświetlające jego bystre oczy i uśmiech. Spodziewała się podobnej reakcji, a i tak uważała, że był dość spokojny jak na rodzaj wieści, które mu przekazywała. W zasadzie od jego reakcji zależało... Wszystko. Noreen po swoich doświadczeniach miała dość mężczyzn, którzy wciąż byli dziećmi i nie potrafili radzić sobie z życiowymi przeszkodami. Mężczyzn uciekających, kłamiących, unikających odpowiedzialności za siebie i swoje czyny. Jeśli Ryan chciałby się wykręcić, prawdopodobnie byłaby to ich ostatnia rozmowa w życiu.
Ale nie. Zdał ten egzamin. Zdał go tak śpiewająco, że mimo pożerającej ją od środka obawy, jej serce zabiło szybciej, gdy ścisnął ją za rękę. Przeprosił. Powiedział, że to dobrze, by razem tę kwestię sprawdzili. Że w razie czego... Zastanowią się, co dalej. Właściwie tylko tyle jej było trzeba, niezależnie od tego, jaki wynik miałby zrobiony przez nią test. Poderwała się na fotelu, obejmując dłońmi twarz mężczyzny, całując go z nagła rozpalonym żarem. Dopiero po parunastu sekundach tego wybuchu ochłonęła.
- Ja też przepraszam, mogłam o tym pomyśleć, a w ogóle... W ogóle nie wpadłam na to wtedy. I czuję się przez to jak idiotka. Jestem uzdrowicielką, god dammit - wypaliła, chyba w nerwach śmiejąc się strasznie z samej siebie. Jej dłonie zjechały od policzków Ryana aż po jego klatkę piersiową na której osiadły na chwilę, chłonąc bijące od niego ciepło. - Mam wszystko przy sobie, więc... Mogę za chwilę sprawdzić - dodała, dopiero wtedy przenosząc spojrzenie na sok. - Ale faktycznie, muszę się jeszcze napić - przyznała, bo jednak do samego sprawdzania potrzebowała próbki moczu. Bye, bye, luksusowy soczku!

@Ryan Maguire

Spokój, z jakim przyjął wieści o podejrzeniach kobiety, był tylko pozorny. Panikował wewnętrznie, być może zbyt wstrząśnięty wizją posiadania przypadkowego d z i e c k a, by jakoś to wyrazić, a być może podświadomie starając się nie obarczać Norki swoim zdenerwowaniem, bo przecież nie miał wątpliwości co do tego, że ona przeżywa to jeszcze bardziej. W końcu z ich dwójki - w równy sposób odpowiedzialnej za to co się stało - to ona była tą bardziej poszkodowną stroną, która nie miała otwartej drogi ucieczki, gdyby sytuacja ją przerosła. Ryan teoretycznie mógłby się wycofać w każdej chwili, umyć ręce, wszystkiego wyprzeć, ewentualnie skończyć z alimentami na koncie i mieć święty spokój; chociaż oczywiście ani przez chwilę nie brał pod uwagę zrealizowania tych możliwości. Rozpatrywanie podobnych hipotetycznych scenariuszy sprawiało tylko, że czuł się podwójnie winny, że bezmyślnie sprawił Noreen taki problem i nie wyobrażał sobie, by nie wykazać stuprocentowego zaangażowania i wsparcia w czymkolwiek, co miało ich teraz czekać.
Chyba udało mu się rozładować nieco towarzyszące Norce napięcie, bo ta znienacka rzuciła się na niego z pocałunkiem. Nie spodziewał się takiej reakcji, ale nie protestował, wręcz przeciwnie, odwzajemnił jej czułości, przyciągając bliżej do siebie, i nie wypuszczając z objęć nawet kiedy już odsunęli się od siebie; śmianie się z siebie było zawsze dobrym pomysłem, a że atmosfera zdawała się nieco rozluźniać, mimowolnie zachichotał wraz z wyrzucającą sobie głupotę Norką. Nie uważał, by miała rację i absolutnie nie zamierzał obarczać jej jakąkolwiek winą, ale... ta ironia losu była całkiem zabawna. I tragiczna jednocześnie.
- Jak to mówią, "Ollivander bez różdżki chodzi", więc jesteś usprawiedliwiona - stwierdził lekko, poprawiając jej opadający na twarz kosmyk włosów i ogarnięty ulgą że mimo wszystko Noreen się śmiała - nawet jeśli było to skutkiem nerwów, a nie radości - a nie płakała czy krzyczała. Zignorował myśl, że może po prostu na te negatywne reakcje przyjdzie jeszcze czas za chwilę, gdy faktycznie przekonają się, czy jest się czym martwić. Na razie, dopóki nie musiał, w ogóle nie chciał myśleć o tym, co będzie, gdy otrzymają wynik testu... Czyli niezbyt długo, bo okazało się że Norka miała odpowiedni eliksir ze sobą, mogli więc załatwić to praktycznie natychmiast.
- Z-za chwilę? Dobrze, tak, tak, to proszę - zająknął się, przekazując jej szklankę dziwnie drżącą nagle ręką - Chyba że wolisz wody? Nie zaszkodzi ci ten kaktus? Przywiozłem ten sok z Meksyku i szczerze ci powiem, nie wiem z czego on dokładnie jest... - przeżywał, bo zdecydowanie łatwiej było się skupić na napojach niż na fakcie, że za kilka minut rozstrzygnie się to, czy ma szansę za pół roku zostać ojcem.

@Noreen Finch

Ona również panikowała, bo choć w głębi duszy zawsze pragnęła założenia rodziny, wyobrażała to sobie zgoła inaczej. Przede wszystkim liczyła na to, że dokona tego będąc w sformalizowanym związku - tak, bo do wszystkich tych wątpliwości należało dorzucić jeszcze kwestię tego, że wciąż z Ryanem nie ustalili, kim dla siebie byli. A jeśli jeszcze do tego kociołka niepewności mieli dorzucić nowe życie poczęte wspólnymi siłami - broń ich, Merlinie; miej ich w opiece, Morgano! Potrzebowała wiedzieć prędzej niż później, czy w ogóle mieli się o co martwić. No i czy ona miała się o co martwić? Już i tak dużym sukcesem był dla niej fakt, że Maguire zamiast uciec przyciągnął ją ku sobie w tym nagłym, uczuciowym zrywie i nie zrzucał na nią winy, mimo że mógł to zrobić. Nie kwestionował jej obaw, nie zasłaniał się dumą, nie uciekał, choć w tym ostatnim zakresie pole miał nieco ograniczone, jako że znajdowali się w jego własnym mieszkaniu. Świstoklik nic sobie nie robił z ich nieco napiętej atmosfery, kompletnie nie wyłapując tych niuansów nerwowości w rzucanych spojrzeniach i nie rozumiejąc, że jej wyższy ton głosu dyktowany był przez stres, nie przez niezwykłą radość z widzenia go. Pogłaskała psa za uchem i z niepokojem zaobserwowała wzbierającą strużkę śliny w kąciku jego warg. Wysmyknęła się z fotela w porę, ratując swój podołek od powodzi, po czym zaczęła grzebać w przyniesionej torbie, by dobyć swoich przyborów.
- Nie, nie, sok z Meksyku może nie... Z Meksyku? - zapytała, podnosząc głowę i wpatrując się w niego pytająco, zupełnie zapominając o jego rozlicznych delegacjach i podróżach. W tamtym momencie wspomnienie Meksyku wydawało jej się absurdalne. Znalazła jednak to, czego szukała, więc wzięła głęboki oddech i na wydechu oznajmiła...
- Muszę do łazienki.
Po czym zamknęła się w niej, by usiąść w miejscu wiadomym i skryć twarz w dłoniach w dojmującym poczuciu, że niedługo mogła umrzeć.

@Ryan Maguire

Kiedy Norka zerwała się z miejsca i oznajmiła że idzie do łazienki, Ryan w pierwszym odruchu wstał razem z nią, dopiero po chwili uświadamiając sobie że robienie testu ciążowego to nie jest robota dla dwoch osób, więc po tej refleksji nie ruszył za kobietą, tylko zadreptał bezsensownie w miejscu, rzucił przerazone spojrzenie wciąż błogo nieświadomemu psiakowi i rzucił w stronę zamkniętych już drzwi toalety: - Czekam tu, jakby co to wołaj - bo nic lepszego nie przyszło mu do głowy. Nie potrafił co prawda odpowiedzieć sobie na pytanie, co konkretnie miało być składową tego "jakby co". Jakby nie mogła znaleźć sedesu? Jakby potrzebowała pomocy z odkorkowaniem fiolki? Powinien powiedzieć: jak się dowiesz czy mamy dziecko, to wołaj. To jednak było zbyt absurdalne nawet w jego myślach, a co dopiero wypowiedziane na głos. A wkrótce mogło okazać się najprawdziwszą prawdą, ich nową rzeczywistością i przyszłością na najbliższe lata.
Podczas tych dłużących się bardziej niż wywody ojca na temat odpowiedzialności i zmywania naczyń (zabawne, że teraz o nich pomyślał, akurat kiedy robił wszystko wbrew złotym radom staruszka) minut oczekiwania na wyrok, nie wiedział co ze sobą zrobić. Wstał, zrobiło mu się jakoś słabo w kolanach, więc usiadł, zrobiło mu się niedobrze więc jednak wstał i zaczął krążyć po kawalerce.
Dopiero ją kupił, a zaraz może się okazać, że jednopokojowe lokum będzie za małe dużo wcześniej niż się tego spodziewał - bo że kiedyś nadejdzie ten moment, nie miał wątpliwości. Chciał mieć duży dom z ogródkiem, żonę i nie dziecko, a całą gromadę, żeby było tak wesoło jak w jego dzieciństwie. Bardzo chciał założyć rodzinę, ale, Merlinie, kiedyś. Teraz miał inne priorytety, jego kariera nabierała tempa, miał jeszcze tyle do zrobienia, tyle do zobaczenia na świecie... Nie raz się jednak przekonał,. że plany planami, a życie i tak robi swoje, przewracając wszystko do góry nogami. Może tak było i w tym przypadku? Może los zdecydował za niego, że to jednak jest ten moment. I przede wszystkim - ta osoba. Bo kiedy tak chodził i myślał, nagle dotarło do niego, że spośród wszystkich osób, z którymi był związany, to własnie Norka była tą, z którą nawet coś tak pozornie strasznego jak wpadka miałoby prawo się udać i przekształcić w coś wspaniałego. Z wrażenia po tym odkryciu aż znowu musiał usiąść.

Jakby co - wołaj?
Miała ochotę krzyczeć. Na siebie samą, za swoją głupotę i bezmyślność; na los, za jego przewrotność; na Ryana, że tak durnie się odezwał, mimo że doskonale wiedziała w jak silnym stresie się znajdował. Ona też daleka była od stoickiego spokoju, który może budował pozory z zewnątrz - w środku drżała w swoich własnych postawach, kwestionując absolutnie wszystko, co właśnie miała zrobić i to, jaki efekt może to mieć na jej przyszłość. Wiedza była czasem gorsza od niewiedzy, ale niestety w tym wypadku była ona konieczna. Stała u wrót decyzji o zakupie mieszkania, wykonywała zawód, który kochała, ale który w szybkim czasie mógłby stać się dla niej niebezpieczny. I, o zgrozo, nie tylko dla niej, jeśli w tym łonie faktycznie ktoś wzrastał. Zachowanie trzeźwości umysłu było trudne w obliczu perspektywy wiszącej nad nią wizji macierzyństwa, której owszem, pragnęła, całym swoim sercem - ale czy na tym etapie życia?
Z tym konkretnym człowiekiem?
Może cała ta sytuacja byłaby prostsza, gdyby otwarciej komunikowali się w sprawie swoich uczuć. Z drugiej strony, jeśli tego nie robili, czy przypadkiem ich relacja nie była jeszcze zbyt świeża i krucha, by poradzić sobie z takim przewrotem? Dalsze siedzenie i wbijanie własnych gałek ocznych w czaszkę mijało się z celem, w związku z tym wstała przy wzięciu kolejnego, głębszego wdechu i tym razem usiadła tak, jak powinna, by dokonać rzeczy wiadomej. Stojąca na umywalce fiolka z przezroczystym eliksirem nękała ją swoją obecnością, lecz wkrótce miała przekonać się, czy realnie mieli się czego obawiać. Niespiesznie umyła ręce, zostawiając na moment odkręcony kran, bo szum płynącej z niego wody koił jej rozedrgane nerwy. Drżącą ręką dodała kroplę pobranej próbki do fiolki, zamieszała i...
Miała odpowiedź.
-Negatywny - wypowiedziała z lekką chrypką, wychylając się z łazienki. Oparła się bokiem o framugę i pokazała mu naczynko z niebieskim płynem.
I Merlin jeden wiedział, dlaczego na jej twarzy malował się zawód.

@Ryan Maguire

Sytuacja zdecydowanie byłaby prostsza, gdyby otwarciej komunikowali się w sprawie swoich uczuć. Poza tą jedną rozmową, dawno temu, na ulicy Pokątnej, kiedy ustalili że oboje chcieliby się przekonać - zaczęli się wtedy spotykać, nie określając tego w bardziej konkretny sposób i powoli rozwijając tę znajomość, nigdy jednak nie dochodząc do momentu w którym ustaliliby, czy o czymkolwiek się już przekonali. Ryan dostrzegał w tym sporo swojej winy, choć ta refleksja uderzyła go dopiero teraz - zdał sobie sprawę, że chociaż to on zainicjował wszystko, co się między nimi wydarzyło, to wcale nie jest stuprocentowo zaangażowany w... no właśnie, co? Ani to znajomość, ani związek, tylko dziwaczny twór pomiędzy, coś, za co zakochany po uszy w Noreen Ryan z przeszłości palnąłby tego teraźniejszego w łeb. Miał przy sobie kobietę idealną, o której tak długo marzył, a gdy te sny wreszcie się spełniły, zachowywał się jakby sam próbował je sabotować. I teraz tego żałował, bo dotarło do niego, że gdyby postarał się bardziej, zaangażował w pełni zamiast balansować między znajomością z nią a bardzo skomplikowaną relacją z Irwetą, to b y ć m o ż e dzisiejsza wieść o ciąży wcale nie byłaby aż tak druzgocząca. Szokująca - na pewno, przerażająca też, bo kto normalny nie bałby się przyjścia na świat pierwszego dziecka. Ale może nie byłaby to wieść zła, decyzja której by się żałowało ani rozterka czy powinni kupić eliksir wczesnoporonny? Dopiero gdy o tym pomyślał, uderzyło go, że ma nadzieję że Noreen nie zdecyduje się na tę opcję jeśli podejrzenia okażą się prawdą.
Nagle kobieta wyłoniła się z łazienki, a Ryan zerwał się z miejsca, cały blady i wyglądający jakby był o krok od omdlenia. Negatywny.
Dlaczego negatywny wynik brzmiał jak negatywna wiadomość?
- O. Och. Okej - wystękał, przyglądając się zabarwionemu na niebiesko eliksirowi, a zamiast ulgi czując jednak głównie coś w rodzaju zaskoczenia. Aż zabrakło mu słów na jakiś bardziej elokwentny komentarz. A więc to nie będzie ten moment, to na pewno. A czy ta osoba?
Podszedł do stojącej w progu Noreen, żeby ją przytulić. Nie uśmiechała się, nie cieszyła, nie świętowała, zupełnie jakby wiadomość do niej nie dotarła. Albo jakby była nią rozczarowana. - W porządku? - zapytał po prostu, odsuwając się lekko żeby cmoknąć ją w czółko i zajrzeć z troską w oczy.

@Noreen Finch

Była zawieszona pomiędzy ulgą, a rozczarowaniem.
W gruncie rzeczy chyba nie była jeszcze gotowa na tak poważne życiowe zmiany. Oczywiście w grę nie wchodziłby żaden eliksir wczesnoporonny, bo skoro powiedziała A, wychodziła z założenia, że musiałaby powiedzieć B, niezależnie od tego czy i jak długo Ryan pozostawałby w tę kwestię zaangażowany. Jednocześnie pomyślała, że może brak wiszącego nad nimi zagrożenia w postaci perspektywy rychłego rodzicielstwa przy braku jakiegokolwiek sformalizowania ich obecnej relacji pchnie ich silniej ku sobie? Czy zrzucenie ciążącego balastu da im możliwość jaśniejszych deklaracji uczuć? Czy jednak ujawni, że tak naprawdę nie łączyło ich nic więcej?
Nie umiała wyjaśnić, skąd pod powiekami pojawiło jej się tyle łez, lecz nie zamierzała pozwolić im płynąć, odchylając lekko głowę w tył i przełykając każdą, słoną kroplę spływającą w głąb jej gardła. Czuła się niedorzecznie w tej sytuacji, bo każdy normalny cieszyłby się z uniknięcia wpadki, a jednak nie umiała wykrzesać z siebie uśmiechu. Wmawiała sobie, że jeszcze nie wysupłała się do końca z ciasnych więzów towarzyszącego jej wcześniej strachu - o siebie, o nich, o przyszłość. Pozwoliła się przygarnąć, opierając policzek na jego ramieniu, a zabłąkana łezka szybko zniknęła w materiale jego ubrania. Szybkim ruchem przetarła oczy, nie chcąc pokazywać mu się w takim stanie.
- Tak - skłamała, bo choć wszystkie znaki na niebie i ziemi mówiły jej, że powinna być szczęśliwa z tego obrotu spraw, to jednak nie była. Ale nie miała też serca powiedzieć mu, jak dużym smutkiem napawał ją ten z nagła tworzący się między nimi dystans. Bo choć tulił ją i całował w czoło, w jakiś sposób czuła, że oddalają się od siebie. Irytujący głos z tyłu głowy podpowiadał jej, że lada moment Maguire zniknie z jej życia, przestraszony tą reakcją i tym, co mogła ona implikować w kwestii jej oczekiwań względem niego. - Chyba wrócę do siebie - dodała, patrząc mu w oczy, a swoich własnych nosząc niepewność i ból, którego nie umiała jeszcze zwerbalizować. Czas miał pokazać, czy jej intuicja mówiła prawdę.

@Ryan Maguire

Nie trzeba było być geniuszem, by się domyślić, że Noreen kłamała i z jakiegoś powodu wcale nie było w porządku; wydawało mu się, że trochę ją rozumie, bo w głębi duszy i jemu po ogłoszeniu wyniku wcale nie chciało się skakać z radości i otwierać szampana. Z jednej strony wspaniale, nie muszą się martwić, z drugiej... no właśnie. Co było po przeciwnej stronie, jakaś dziwna pustka, lęk że jak nie teraz to już nigdy? Miał mętlik w głowie i nie był w stanie dopuścić do siebie w pełni towarzyszących temu refleksji, nie potrafił logicznie wytłumaczyć takiej a nie innej reakcji i podejrzewał że Norka też by nie umiała, a może nie chciała. Z jakiegoś powodu nie zdecydowała się mu powiedzieć, a on postanowił to uszanować i nie drążyć tematu, nie teraz, kiedy kobieta ewidentnie była w nienajlepszym stanie - tak samo zresztą jak on. Zdecydowanie mieli za dużo przeżyć jak na jedno krótkie spotkanie.
Tulił ją tak długo, aż się nie odsunęła, a potem odgarnął jej grzywkę wpadającą w mokre oczy, których widok ł a m a ł mu serce. Chciała iść, do czego miała absolutne prawo, ale jednocześnie nie wyobrażał sobie żeby miał ją teraz wypuścić.
- A może zostań? - poprosił - Nie musimy o tym rozmawiać, jeśli nie chcesz, ale.... - zaczął i urwał w pół zdania gdy w mieszkaniu znienacka zmaterializowały się trzy patronusy-posłańce jednocześnie i wszystkie zaczęły się przekrzykiwać głosami trzech różnych osób: szefowej Departamentu, praktykanta Fairwyna i włoskiego ambasadora. Zrobił się straszny ambaras, Ryan zrozumiał tylko tyle że międzynarodowa konfederacja czarodziejska upada, świat się wali, a on jest natychmiast potrzebny w Ministerstwie. Nie zjedli więc, nie porozmawiali i nie wyjaśnili sobie tak do końca niczego.
Następnego dnia wyjechał z kraju, szybciej niż planował - ale zdążył się już przyzwyczaić, że w jego życiu nic zdaje się nie iść zgodnie z planem.
Mógł tylko mieć nadzieję, że gdy wreszcie wróci, będzie miał do kogo.


|koniec