Maska: Kochankowie

Aneczka wiedziała już, że zakładanie maski może skończyć się niezbyt dobrze. Problem jednak polegał na tym, że po prostu nie mogła się oprzeć. Aura Venetii tak na nią działała, po prostu nie dało się inaczej.
Tym razem postanowiła podejść do tematu bezpiecznie. Chciała założyć ją w odosobnionym miejscu, żeby uniknąć ewentualnej kompromitacji. Miała czelność wejść na teren jednej z willi i nie przejmując się niczym po prostu usiadła sobie nad basenem, przeglądając się w wodzie.
Maska kusiła i kusiła, aż wreszcie Aneczka przywdziała ją. Początkowo nic się nie działo, ale z każdą chwilą narastało w niej uczucie gorąca, policzki różowiły się mocniej, a oczy zasnuła jakaś nieokreślona mgiełka.
Panienka Brandon potrzebowałam towarzystwa. I to gorącego towarzystwa, już, teraz, zaraz. Rozejrzała się wokół i właśnie wtedy napatoczył się jej @Felix I. Berkeley. Początkowo nie zrobiła w jego stronę żadnego kroku. Po prostu wpatrywała się w niego coraz intensywniej, w niepokojąco zachłanny sposób.

Korzystając ze zdobytej wiedzy, postanowiłem nieco odpocząć od wakacyjnych wrażeń i sobie popływać. Ukryty na terenie jednej z willi miałem zapewnioną pewną dozę spokoju od hałasu jak i anonimowości, będąc w otoczeniu głównie osób obcych. Nieco żałowałem, że ni za grosz nie znam języka włoskiego i nie ze wszystkimi jestem w stanie się dogadać. Przynajmniej te osoby, które co nieco mówiły po angielsku były na tyle uprzejme, by pomóc mi rozwiązać ewentualne mniej oczywiste kwestie. Kiedy już się nieco zrelaksowałem, wyszedłem z basenu, powycierałem i przebrałem z powrotem w normalne ubranie. Skoro już tu byłem, usiadłem w małej kawiarence i zamówiłem lampkę wina, kontynuując swoją dawkę radości. Zazwyczaj stroniłem od alkoholu, głównie dlatego, że mi po prostu nie smakował, jednak tutejsze słodkie wino było naprawdę pyszne. Miałem już przystawić lampkę wina do ust, kiedy wyczułem na sobie czyjś wzrok. Było to na tyle nachalne uczucie, że po prostu musiałem obrócić głowę w tamtym kierunku. Dostrzegając dziewczynę, na pierwsze spojrzenie nastolatkę, uniosłem brew z wymalowanym zdziwieniem na twarzy. Tego typu zachowanie ze strony płci przeciwnej nie zdarzało mi się dość często, a wręcz praktycznie nigdy. Nie odezwałem się, odwzajemniając jedynie spojrzenie i kontynuując swój ruch, upijając nieco wina.

@Anna Brandon

Aneczka patrzyła na Felixa, czując że jej serduszko bije coraz mocniej. Patrzył na nią! Dostrzegł ją! Ależ on był przystojny, ależ pił to wino, niczym przywódca włoskiej mafii, tajemniczy i nieprzystępny, niczym bóstwo pożądania!
Panienka Brandon podeszła do niego blisko, tak blisko jak tylko jej pozwolił. Czuła, że zaraz oszaleje z tego gorąca, że zwiewna sukienka, którą na siebie narzuciła, to zbyt wiele.
- My się chyba znamy - zamruczała do niego jak kotka, obdarzając go powłóczystym spojrzeniem półprzymkniętych oczu. W tym momencie już bardzo naruszała jego przestrzeń osobistą, bo najnormalniej w świecie usiadła na jego kolanach i zaczęła czule muskać opuszkami palców obrys jego szczęki. - Zaledwie z widzenia... Czy nie możemy poznać się bliżej? Wykąpać się razem w tym rozkosznym basenie...
Przesunęła się tak, by jej gorące wargi niemal dotykały delikatnej skóry jego ucha, a jej głos obniżył się do zmysłowego szeptu.
- Proszę... Chcę być twoją signoriną...

Spodziewałem się, że jeśli odwzajemnię spojrzenie na odpowiednio długi okres czasu, to dziewczyna się speszy i da mi spokój. Jakże mocno się zdziwiłem, kiedy moje oczekiwania poszły się paść. Najpierw podeszła bardzo blisko mnie, a potem sobie usiadła na moich kolanach, nim zdołałem w jakikolwiek sposób na to zareagować. Ba, mało nie wyplułem zaczerpniętego do ust wina. Cholera, czy ona była pod wpływem amortencji? Wszystko na to wskazywało, bo i zaczynała się do mnie przymilać nazbyt nachalnie. Ewentualnie chciała odwrócić moją uwagę i mnie okraść, chociaż w to wątpiłem. Słyszalny brytyjski akcent wskazywał na to, że mam do czynienia z uczennicą. Do tego najpewniej nieletnią. - Nie możemy. - odparłem, odstawiając lampkę na stolik i łapiąc delikatnie jej rękę, która dotykała mojej szczęki. Niezbyt przepadałem za kontaktem fizycznym, a obecna sytuacja przekraczała wszelką możliwą skalę. Było mi wręcz bardzo niezręcznie. - Kochana, usiądź sobie na krześle i sobie miło porozmawiamy. Jak chcesz kogoś poznać bliżej, to nie jest dobra droga ku temu. - spróbowałem jej wytłumaczyć i przy użyciu swoich rąk niejako zachęcić dziewczynę, by ze mnie łaskawie zeszła.

@Anna Brandon

Natchniona mocą Maski Aneczka była niezrażona. Wcale jej nie przeszkadzało, że Krukon był niechetny. Ba! Podkręcało to aurę nieprzystępnego macho fantastico! A w końcu zakazany owoc smakuje najlepiej, prawda? Puchonka dała się podnieść, ale nie zamierzała usiąść obok. Zamiast tego ujęła ręce mężczyzny swymi drobnymi dłońmi pociągnęła go z zaskakującą jak na jej drobne ciałko siłą, by wstał. Niezależnie od tego, czy jej się udało, chwilę później poszła o krok dalej.
- Och, ja chcę cię poznać bardzo, bardzo blisko! - zapewniła go gorąco, a potem sięgnęła do ramiączek sukienki i pozwoliła im opaść bezwładnie na ziemię razem z resztą materiału. Teraz stała przed nim w samym bikini, a jej ręce niebezpiecznie zbliżyły się do  tylnego wiązania gornej części. - Tak blisko jak się da!
Jeszcze miał czas by zareagować, ale musiał działać naprawdę szybko, jeśli nie chciał dopuścić do tragedii, którą latami będą wspominać z najgłębszym zażenowaniem.

Pociągnięty za ręce siłą rzeczy również wstałem, poddany sile fizyki. Oczywiście nie oznacza to, że byłem z tego powodu zadowolony. Z jednej strony byłem wdzięczny, że pozbyłem się dziewczyny ze swoich kolan, z drugiej natomiast miałem ją teraz nieco poza zasięgiem rąk, a to co zrobiła...na Merlina, dlaczego ja.
Na fakt zrzucenia sukienki zareagowałem staniem jak wryty i zamruganiem kilka razy. Jak bycie w centrum atencji płci przeciwnej zdarzało mi się rzadko, tak jeszcze nikt z własnej woli się przede mną nie rozbierał. Przeniosłem spojrzenie na ludzi siedzących niedaleko, z równie dużym osłupieniem oglądający całą scenę. No, przynajmniej nie byłem w tym wszystkim sam. Miałem już zaproponować, by weszła do wody, skoro wcześniej zasugerowała pływanie, licząc, że pod wpływem nieco chłodniejszej cieczy odzyska część świadomości, ale ta...postanowiła się przede mną i wszystkimi innymi rozebrać. Jak ja to wytłumaczę opiekunom? - Kochanie, ale tak przy wszystkich? - zagaiłem do niej, siląc się na uśmiech, jednocześnie szybkim ruchem zbliżając się do niej, lewą ręką łapiąc jej, chcąc tym powstrzymać przed rozwiązaniem mocowania bikini. Drugą ręką przyciągnąłem ją do siebie, nieco zasłaniając to drobne ciało przed spojrzeniami obcych ludzi. - Jak założysz sukienkę to pójdziemy w bardziej ustronne miejsce, co Ty na to? Tam będę cały Twój. - wyszeptałem do niej, pochylając się nieco by mieć twarz nad jej głową. Miałem nadzieję, że mój mały blef poskutkuje i zdołam odprowadzić dziewczynę w miejsce, gdzie bez zbędnych oczu będę mógł wezwać pomoc opiekunów.

@Anna Brandon

Słyszał plotki o ukrytym gdzieś w Venetii basenie, o którym mało kto wiedział. Uznał to za idealną okazję, więc po obfitym śniadaniu udał się na poszukiwania tej tajemniczej miejscówki. Łaził po kilku willach, z czego z paru wyjebano go na zbity pysk, aż w końcu trafił tam, gdzie od początku celował.
Miejsce było puste, gdyby nie liczyć barmana oferującego różne trunki. Widząc bezalkoholowe wino w ofercie, od razu zamówił sobie kieliszek u wyskoczył z ubrań, by móc delektować się prywatnym basenem bez konieczności rzucania zaklęć kryjących jego pokryte w całości bliznami ciało, czy bez ciekawskich oczu, które mogłyby wprawić go przez to w zakłopotanie. Potrzebował tej odskoczni. Dość miał krycia się pod grubymi bluzami i długimi spodniami, ale wciąż za bardzo wstydził się tego, do jakiego stanu się doprowadził, by normalnie wykąpać się w łaźni bez krępacji i magicznych sztuczek.
Łyknął trochę schłodzonego wina, po czym zaczął trening. Nie chciał tylko odpocząć, ale i popracować nad swoją posturą. Gdyby nie liczyć tych wszystkich szram, które nadawały mu wyglądu mielonki, naprawdę było widać, że jest w dużo lepszej kondycji. Przybrał na wadze, przez co nie wyglądał już jak chodzący szkielet, jego skóra nabrała zdrowego koloru, a tu i ówdzie ponownie było widać zarys mięśni, które kiedyś były jego dumą.

@Longwei Huang

Maska koło fortuny - pech

Skoro dostali maski na samym początku wakacji, warto było je założyć. Longwei postanowił tego dnia sprawdzić, z czym wiązało się ich noszenie i niemal od razu tego pożałował. Nie dość, że nic mu nie wychodziło, to jeszcze zgubił się, wracając do Koloseum. Nie wiedział, gdzie jest, a i nie potrafił nagłego pecha powiązać z maską, jaką miał na twarzy, a której nikt nie widział, z tego co zdążył się zorientować. Było to z jednej strony ciekawe, a z drugiej niepokojące, ale nie miał czasu zastanawiać się nad tym.
Szukając drogi powrotnej, natrafił na willę, która stała otwarta a w niej wszystko krzyczało, że jest nie tam, gdzie chciał, ale oczywiście zgubił drogę do wyjścia. Nie wiedział, jak to się działo, ale nagle znalazł się nad basenem, gdzie barman podawał mu kieliszek wina. Chciał upić jedynie łyk, a wypił niemal całość, a oddając kieliszek, zdołał się potknąć i wpaść do basenu. Nic by się nie stało, gdyby basem był pusty, ale taki oczywiście nie mógł być. Kiedy Longwei wynurzył się i rozejrzał, dostrzegł przyjaciela Maxa - Maxa. Właściciela klubu, na którego otwarciu był z Brewerem, a który zdawał się za nim nie przepadać od momentu, w którym wyszło, że znał Salazara. Wymarzone towarzystwo na pechowy dzień.
- Cześć… Mam nadzieję, że nie uderzyłem cię, ani nie przeszkodziłem… Normalnie nie wpadam do wody w podobny sposób, w ubraniach… - odezwał się, spoglądając po sobie i dostrzegając, jak koszula przylega do niego i prześwituje całkowicie przemoczona. Dobrze, że chociaż nie nosił białych spodni, gdyż mogłoby być niezwykle krępująco. - Mam dziś niesamowitego pecha - dodał w ramach usprawiedliwienia, robiąc krok w tył, aby oprzeć się o mur basenu, licząc na to, że teraz nic już się nie wydarzy. Teraz także docierało do niego, że alkohol zaczynał działać, sprawiając, że szumiało mu w uszach i obraz był nieznacznie zamazany.

@Maximilian Felix Solberg

Właśnie miał plan skończyć ostatnią serię i odpocząć sobie w jacuzzi z kieliszkiem w ręce, gdy usłyszał plusk świadczący o tym, że ktoś wjebał się do basenu. Max zatrzymał się, rozglądając wokół, do kogo należały kończyny, które o włos nie przypierdoliły mu prosto w ryj. Nie był za bardzo zadowolony, gdy okazało się, że to chłopak, z którym widział Brewera na otwarciu Luxa.
-Wszystko spoko. Nic Ci nie jest? - Zapytał, gdy dotarło do niego, że Wei mógł znaleźć się w wodzie nie do końca z własnej woli. Solberg nagle zdał sobie sprawę z tego, że chłopak może zobaczyć jego rany i poczuł jak ogarnia go wstyd i ogromna chęć ubrania się, albo przynajmniej zakrycia blizn zaklęciami. -Pecha? - Zapytał ciekaw, czy ten stan rzeczy ma jakiś powód, po czym usiadł na skraju basenu, chwytając różdżkę i powoli zakrywając zaklęciami to, co tak skrupulatnie ukrywał przed światem. -Może spróbuj wina, albo trochę relaksu. W jacuzzi raczej nic złego nie powinno Cię spotkać. - Zaproponował, samemu upijając łyk ze swojego kieliszka. Musiał przyznać, że napój był przepyszny nawet, jeśli brakowało mu procentowego efektu alkoholu. Nie narzekał jednak wiedząc, że to wszystko dla jego własnego dobra.

Aneczka na szczęście dała się zatrzymać w porę, wlepiając w Felixa cielęce spojrzenie. Na przygarnięcie zareagowała bardzo ochoczo, ale prośba wydała jej się dziwna. Po co ma się ubierać, jeśli mają zaraz zadbać o powołanie na świat kolejnego pokolenia Brandonów? Nie była jednak zdolna do tego, by się spierać.
- Amore Mio! Cokolwiek zechcesz! -wypaliła, ostatecznie wyczerpując zasób włoskich słów, które znała, a potem zgarnęła sukienkę i zaczęła ją ubierać. W trakcie tego procederu boskim zrządzeniem maska zsunęła się jej z twarzy i Aneczka momentalnie otrzeźwiała. Skamieniała, nie będąc przez chwilę w stanie dojść do siebie, ale wreszcie dała upust emocjom, z całych sił kopiąc leżącą na ziemi maskę, posyłając ją prosto do basenu.
- Nigdy przenigdy wiecej jej nie założę! - podniosła głos, cała czerwona ze złości, a potem odwróciła się do Felixa wyprostowana jak struna i zalała go swoją zimną, wyniosłą wypowiedzią, nie dając mu dojść do słowa. - Zdaję sobie sprawę, że moje słowa zranią twoje uczucia, ale oboje padliśmy ofiarą przykrego i wyjątkowo niebezpiecznego żartu Venetian. Z pewnością rozumiesz, że osoba z moim statusem nie może sobie pozwolić na romantyczne schadzki z kimś twojego pokroju. Dziwi mnie, że chciałeś wykorzystać tę sytuację, a choć rozumiem, że pod wpływem maski wysyłałam ci sprzeczne sygnały, uważam że jako Krukon powinieneś bystrzej spojrzeć na okoliczności. Niemniej jednak wybaczam ci tę słabość i jestem gotowa rozejść się w pokoju i bez urazy na przyszłość.
To powiedziawszy, z miną udzielnej księżnej odmaszerowała, nie odwracając się ani na Felixa, ani na gapiów, ani tym bardziej na maskę będącą przyczyną całego zamieszania.
Z/t x2

Wszystko spoko. Niby słowa o tym świadczyły, ale Longwei miał przeczucie, że tak wcale nie było. W końcu komu tak naprawdę nie przeszkadzało kiedy niemal zderzyło się z kimś nieoczekiwanie? Huang nie znał nikogo, kto lubił podobne niespodzianki i choć tak naprawdę nie przejmowałby się tym, będąc po drugiej stronie, przyzwyczajony do dziwnych spoktań, tak nie sądził, aby inni podobnie do tego podchodzili. Pokiwał więc lekko głową, odsuwając z czoła mokre włosy, dostrzegając, jak Solberg siada na brzegu i zaczyna zaklęciami ukrywać blizny.
- Jeśli to z mojego powodu to nie musisz. Nie takie rzeczy moje oczy widziały - powiedział prosto, zaraz wzruszając lekko ramionami. Nie interesowało go czego są pamiątką, tak jak nie dopytywał Brewera, gdy jego widział pierwszy raz z bliznami. - Alkoholu zwykle nie piję, a już szczególnie sam… A jednak chyba przed chwilą dostałem wino i to nie bezalkoholowe, bo już… Wolałbym nie pić więcej - zaczął odpowiadać, czując że znów zbiera mu się na bycie całkowicie szczerym, jak zawsze, gdy procenty krążyły w jego krwi. Niezbyt dobry pomysł, gdy był sam i nawet jeśli Solberg znał się z Brewerem, nie należał do grona osób, przy których Huang był gotów pić.
- I pech, tak, pech. Rano wszystko było dobrze, nawet postanowiłem sprawdzić maskę, ale wychodzi na to, że inni jej nie widzą. Później jednak zgubiłem drogę do Koloseum, choć mi się to nie zdarza i trafiłem tutaj… O winie i wpadnięciu do wody raczej nie muszę mówić, prawda? - powiedział machinalnie, nie próbując nawet podciągnąć się, aby wejść na murek, podejrzewając, że jedynie wpadłby ponownie do wody.

Zdecydowanie wolał, by ktoś na niego wpadł niż oberwanie znienacka zaklęciem. Tego drugiego na pewno by tak spokojnie nie przyjął, ale że Longwei raczej nie wpadł specjalnie do basenu, postanowił machnąć na to ręką.
-To nie... - Zaczął, patrząc na własną różdżkę i zastanawiając się, co odpowiedzieć. Nie chodziło przecież o samego Huanga, a ogólnie o fakt, że ktoś go przyłapał w tym stanie. Wykrzywił się na samą myśl, a potem przypomniał sobie ich spotkanie w Luxie. -To nie Twoja sprawa. - Dokończył chłodno, licząc na to, że Longwei nie wyrobił sobie lepszej relacji z Paco i nie doniesie mu, jak naprawdę Max wygląda pod koszulką. Dwudziestolatek wiedział, że niby blizny nie robiły na nim wrażenia, ale faktem było też, że Morales nigdy nie widział go w aż tak opłakanym stanie i wolał, by tak pozostało.
-To moje jest zdecydowanie bez procentów. Zamówić Ci? - Zaproponował, spoglądając na barmana, który wyglądał, jakby chciał do nich zagadać, co Maxowi niezbyt się teraz podobało.
-Te maski są dziwne. Założyłem swoją na karnawał i nic się nie wydarzyło, choć czułem ją na twarzy. Ale tak jak mówisz, inni zdają się ich nie dostrzegać. - Podrapał się chwilę po przedramieniu, myśląc o tym, jaka magia może być w tych przedmiotach zaklęta. -Może to znak, żeby się wyluzować. Czasem pech prześladuje ludzi, którzy mają za dużo na głowie, wiem co mówię. - Uśmiechnął się krzywo do Longweia, po czym ponownie zamoczył usta w swoim kieliszku.

- Oczywiście, że nie - potwierdził, uśmiechając się łagodnie, czując się dziwnie niezaskoczony chłodnym tonem drugiego mężczyzny. Czy nie tak było w Lux, gdy wydawało się, że wszystko jest w porządku, ale nagle zmienił swoje zachowanie w diametralny sposób? Być może chodziło wtedy o pojawienie się Salazara, jak sam Meksykanin twierdził, a może jeszcze o coś innego, czego Longwei nie wykluczał. Jednak dalsza część rozmowy przebiegała spokojniej, więc próbował nie przejmować się chwilowym ochłodzeniem.
- Jeśli nie byłby to problem, to proszę, zamów - zgodził się, podejrzewając, że gdyby sam zaczął zamawiać, z pewnością dostałby znów wino alkoholowe i nie kieliszek, a całą butelkę. Ponieważ nie planował niczego podobnego, wolał skorzystać z ofiarowanej pomocy.
- Właśnie… Przecież ja jej nie zdjąłem… - mruknął nagle Longwei, sięgając dłonią do twarzy i po chwili trzymał w niej maskę. Jeśli pech był jej sprawką, bylo już za póxno żeby odkręcić wszystko, co się do tej pory wydarzyło, ale przynajmniej mógł sprawdzić później, czy wszystko już jest dobrze, gdy tylko zejdzie z niego alkohol. Czuł wciąż szum w uszach i konieczność mówienia wszystkiego.
- Nie mam wiele na głowie… Smoki te na mieście, w rezerwacie i smoka w domu, z którym się rozmijamy, ale to nie jest coś co mogłoby generować pecha - odpowiedział, wzruszając ramionami i wspiął się w końcu na brzeg basenu.

Solberg był nieprzewidywalny dla wszystkich, choć ci, którzy znali go lepiej mogli nieco domyślić się, skąd brały się jego zmiany nastroju. Longwei nie należał jeszcze do tego grona, więc mógł jedynie przyjąć to na klatę, lub spekulować, o chuj Solbergowi chodziło.
-Wezmę od razu butelkę. - Powiedział, ruszając w kierunku barmana, który podając mu bezalkoholowy trunek zagadał, czy przypadkiem to nie Max wylądował na pierwszej stronie plotkarskiego magazynu po wizycie w teatrze. Solberg uśmiechnął się i potwierdził, dając kolesiowi autograf, o który ten go poprosił, po czym wrócił do Huanga, od razu napełniając im kieliszki i wskakując do jacuzzi.
-Może pech minie, jak się jej pozbędziesz. - Wzruszył ramionami, nie będąc wcale pewnym, czy jedno z drugim ma cokolwiek wspólnego, ale na to wyglądało, więc prawdopodobnie warto było chociaż spróbować.
-Pracujesz w rezerwacie? Nieźle. - Pokiwał głową z uznaniem, po czym wziął leżące nieopodal portki i wyciągnął z ich kieszeni paczkę szlugów, od razu odpalając jednego z nich. -Rozmijasz się ze smokiem? - Zapytał, gdy dotarło do niego, że nie do końca rozumie ostatnią część wypowiedzi Longweia. Spojrzał na chłopaka uważnie, jakby próbował wyczytać z jego twarzy, kto w tym duecie jest większym idiotą.

Od razu butelkę - tego jak przyjemnie będą brzmieć podobne słowa, Longwei nie mógł przewidzieć. Jednak prawdą było, że do tej pory nawet nie próbował sięgać po bezalkoholowe trunki. Wychodził z założenia, że skoro nie pije, to właściwie nie będzie pić wszystkiego, co miało choćby w nazwie nawiązanie do alkoholu i cóż, z pewnością wiele tracił. Nie dało się jednak powiedzieć tego o nie noszeniu masek, które otrzymali w ramach powitalnego podarunku.
- Z tego co mówili, to i tak maska wróci… ale jak teraz zdjąłem, to może będzie spokojniej - stwierdził, siadając na brzegu basenu. Pech chwilowo zdawał się nie mieć go na oku, ale nie zamierzał wykluczać możliwości, że za chwilę znów wpadnie do wody, albo kelner rozleje na niego wino, albo kolejny raz dostanie alkoholowe. Nie potrzebował dodatkowych procentów,, żeby mieć mętlik w głowie, jaki miał już od dawna, a jaki zaczął wpływać na to, jak się w tym momencie wysławiał.
Spojrzał na Solberga, kiedy skomentował jego pracę i dał znać, że nie nadąża za jego tokiem rozumowania. Chwilę zajęło Longweiowi zrozumienie, o co tak właściwie mężczyzna pyta, aby zaraz przymknąć oczy, uśmiechając się znów przepraszająco.
- Alkohol nie pomaga mi złożyć właściwych zdań i zwykle tyle nie mówię… - powiedział w ramach wyjaśnienia, aby po chwili wzruszyć ramionami. - Z Maxem się rozmijamy w tym czego chcemy, choć chyba chcemy tego samego… Przypomina to podchodzenie do rannego smoka, który chce być zdrowy z maścią na jego rany, gdy musisz uważać, żeby jednak cię nie zaatakował… Ale jest bezpieczniej… - dodał uśmiechając się szerzej na wspomnienia, jakie w niego uderzyły z chwil, gdy pomagał przy rannych osobnikach i z uzdrowicielami mieli sporo stresu, próbując uniknąć zębów i ognia.
- Choć może ja po prostu nie rozumiem czego sam tak właściwie chcę - dodał bardziej do siebie, spoglądając na maskę, którą zdjął niewiele wcześniej z twarzy, jakby to ona miała udzielic mu odpowiedzi.

Widać, że żyli w zupełnie przeciwnych uniwersach. Max wypiłby wszystko, co choćby przypominało alkohol, a że z procentów musiał zrezygnować, to skłaniał się w stronę ich bezpieczniejszych odpowiedników, które smakiem wcale nie odbiegały od oryginału.
-Wróci? Że na twarz? - Zapytał, nieco zaniepokojony. Co prawda był pewien, że maska którą nosił w teatrze, nie miała na niego wpływu, ale zdecydowanie nie chciałby znów poczuć jej na swojej skórze. Wolał jednak odpuścić sobie dalsze atrakcje tego typu, jeśli nie był pewien, co może z nich wyniknąć.
Przez moment kompletnie orbitowali myślami w innych strefach, by w końcu Longwei wyjaśnił, skąd wzięło się nieporozumienie w komunikacji i przeredagował poprzednią wypowiedź tak, że teraz Solberg miał już jasny pogląd na całą sytuację.
-Aaaa, w ten sposób. - Dał znać, że teraz rozumie, po czym o mało co nie zakrztusił się winem, gdy usłyszał to piękne porównanie, które zdecydowanie pasowało też do niego. -Jako noszący to samo imię i podobne psychiczne spierdolenie, mogę Ci powiedzieć, że lepszego porównania bym nie znalazł. - Zaczął, zanurzając się po szyję w jacuzzi i delektując masażem zafundowanym przez wodne bąbelki. -Dawaj, jaki macie problem? Może razem znajdziemy jakieś rozwiązanie. Albo dowiemy się, czego naprawdę chcesz. - Gestem zachęcił Longweia, by usiadł obok i zamienił się w słuch, jeśli tylko miłośnik smoków miał ochotę podzielić się z Solbergiem tym, co gryzło jego duszę i związek z gryfonem.

- Nie, do pokoju. Nie ma możliwości zostawić jej gdzieś i zgubić, bo wraca - odpowiedział, uśmiechając się lekko, nim temat zszedł na jego niepewności i pragnienia. Uśmiechał się cały czas, choć spojrzenie na moment straciło blask, kiedy drugi Max nazwał ich stan umysłu psychicznym spierdoleniem. Nie sądził, żeby było to właściwe określenie, ale nie zamierzał tego komentować. Nie miał również pewności, czy rzeczywiście Solberg mógł mu pomóc, ale czuł się tak, jakby nie miał zbyt wielu możliwości.
- Ty tak samo chcesz czegoś, ale wolałbyś nie nazywać tego po imieniu? Nie masz nic przeciwko wszystkim gestom i zachowaniom rezerwowanym dla osoby, z którą jesteś związany, ale co najwyżej nazwiesz tę osobę kimś bliskim? - spytał z wyraźnym zwątpieniem, po czym odchylił głowę do tyłu, wspierając się rękoma za plecami. - Próbuję… Nie szukać na wszystko nazw, żeby nie krępować go, nie zamykać w klatce, a jednocześnie sam nie wiem, co się dzieje i to mnie… To jakbym stał przed smokiem, nie mogąc używać magii. Teoretycznie wiem co robić i robię to, co powinienem, ale nie czuję się pewnie. Tylko że kolejna rozmowa o tym z nim tylko wszystko pogorszy - dodał, wzruszając lekko ramionami, nie mając pewności, czy wyraża się dostatecznie jasno. Po tym, jak zakradł się z Brewerem na pole pięciotrzciny wszystko się zmieniło, a przynajmniej w jego oczach nastąpiło częściowe zerwanie muru i teraz mogli mieć to, czego obaj chcieli, ale bez rozmowy o tym nie miał pewności, czy to naprawdę było tak poważnie, jak chciał, jak podejrzewał.

Odetchnął z ulgą słysząc, że maski wracają tylko do pokoju. Nie musiał ich przecież podnosić ponownie, co zdecydowanie mu się podobało bardziej, niż bycie skazanym na jej noszenie przez niewiadomo jak długi czas.
Słysząc pierwsze słowa Longweia, Max nie wiedział, czy ma się roześmiać, czy jednak poczuł się nagle wyjątkowo skrępowany. Ostatecznie jego mózg postawił na nienormalną mieszankę tych emocji, ale chłopak bardzo dobrze rozumiał, co Huang miał na myśli. A Brewer w sercu.
-Dobra, wyjaśnijmy sobie coś od razu, nie ufam Ci na tyle, żeby opowiadać o szczegółach mojego życia prywatnego, ale jeśli ma to pomóc kumplowi, nagnę się trochę. Ale jak dowiem się, że cokolwiek wyszło poza naszą dwójkę, jaja Ci pourywam. - Zaczął przyjaźnie od groźby, którą zdecydowanie miał zamiar spełnić, gdyby Wei zawiódł jego zaufanie. -Po drugie, a w tej chwili najważniejsze, bo muszę wiedzieć, nim powiem cokolwiek więcej, wiesz dlaczego tak podchodzi? Dlaczego tak reaguje i boi się definiowania tego co z wami się dzieje? - Zapytał już zdecydowanie spokojniej, bo miał spore podejrzenia co do powodu takiego zachowania u gryfona. Nie chciał jednak specjalnie zdradzać czyichś sekretów, więc najpierw musiał wybadać ile Huang naprawdę wie i jak wyglądały te ich rozmowy, skoro kolejna mogła tylko pogorszyć sprawę.

Longwei spojrzał w bok na Solberga, zachowując całkowitą powagę. Tak naprawdę nie oczekiwał od niego pomocy, nie oczekiwał potwierdzenia albo zaprzeczenia dla własnych domysłów. Potrzebował kogoś, kto go wysłucha i powie, czy rzeczywiście podążał właściwą drogą, skoro wszystko zdawało się nowe, skomplikowane. Skinął więc lekko głową na znak, że zrozumiał groźbę. Nie wiedział, komu miałby mówić o tym, że rozmawiali, nie wspominając o samym temacie rozmowy. Co najwyżej Maxowi, ale to także nie był dobry pomysł.
- Wy też macie całkiem ciekawą relację. Ulżyło mu, kiedy się znalazłeś i nie wiem, co się działo, ale dobrze, że znów macie ze sobą kontakt - powiedział cicho, po chwili wzdychając i pokiwał głową. Znał powód, dla którego Max unikał definicji relacji. Miał wrażenie, że tak naprawdę wiedział wszystko, czego potrzebował się dowiedzieć i jedyne, czego mu brakowało to pewności, że jest tak, jak myśli.
- Wiem o jego przeszłości chyba wszystko… Znam powód dla którego nie chce definiować tego i tylko z tego powodu nie upieram się i staram się iść dalej tak, jak on woli. Tylko… To nie jest normalne dla mnie i kończę niepewny, po prostu. Niepewny tego, czy obaj patrzymy na to, co jest w równie… poważny sposób, czy możliwe jest, że zostało wszystko uznane za chwilowy impuls. A jednocześnie wiem, że nie ma mowy o impulsie, skoro do tej pory wszystkie były tłumione… - powiedział, uśmiechając się nieco przepraszająco, gdy dotarło do niego, jak chaotycznie musi brzmieć jego wypowiedź.
Sięgnął po różdżkę, aby zacząć suszyć swoje ubrania, wyraźnie pogrążony w myślach. Było wiele rzeczy, które chciał zrobić, ale nie chciał, aby w jakiś sposób krępowały Brewera, czy sprawiały, że czułby się jak w klatce. Huang był pewien tego, czego sam chciał, czego oczekiwał i wiedział, że byle impuls nie zmieni stałości uczuć, które pojawily się po prostu, któregoś dnia. Jednocześnie nie wiedział, jak miał uzyskać zapewnienie o powadze wszystkiego, jak sam miał takie dać drugiemu mężczyźnie, nie zaczynając rozmowy o tym.
- Jestem przyzwyczajony do ram… Przyjaciele nie lądują w łóżku, z przyjaciółmi nie wynajmuje mieszkania i nie gotuje codziennie dla nich posiłku, pilnując żeby jedli. Nie są nieodłącznym elementem każdego dnia, a przynajmniej dla mnie. Wiem jednak że nie wszyscy podobnie spoglądają na nazywanie… Dostrzegam już różnice między moim pojmowaniem relacji a poglądem innych… Nie muszę niczego nazywać, ale wolałbym wiedzieć, że spojrzenie na tę jedną relację jest takie samo, a nie wiem jak to potwierdzić, bez rozmowy, która jest w tej chwili niemożliwa - dodał, wzruszając nieznacznie ramionami, uśmiechając się do Solberga, jak gdyby rozmawiali właśnie o pogodzie.

Jeśli chodziło o skomplikowane relacje, Solberg był stałym rezydentem tego bagna i potrafił się w nim odnaleźć jak nikt inny. Huang mógł się cieszyć, że trafił akurat na niego, choć nie oznaczało to, że rozmowa miała być do końca przyjemna. Na pewno nie dla opiekuna smoków, który zupełnie nie potrafił poruszać się w świecie spierdoliny, z tego co Max wywnioskował z jego słów.
-Ta, dobrze że trafiłem na niego w Mungu. Kto by pomyślał, że jakiś uzdrowiciel okaże się do czegoś przydatny. - Prychnął nieco ironicznie, choć był to duży komplement w kierunku Brewera. Dwudziestolatek był wdzięczny kumplowi za wszystko, co ten dla niego zrobił i w pewien sposób liczył na to, że przeprowadzaną właśnie rozmową, jakkolwiek mu się odwdzięczy.
-Skoro wiesz o tym co było, dlaczego nie rozmawiacie o tym co jest? - Odezwał się ekspert od związków i geniusz komunikacji. -Traktujesz go jak rannego smoka, więc zostańmy przy tej alegorii. Możesz krążyć wokół niego, czekając aż przyzwyczai się do Twojej obecności, ale tym samym ryzykujesz, że w tym czasie w ranę wda się zakażenie i będzie tylko gorzej. Możesz też zbliżyć się do niego bez zgody i zaaplikować lekarstwo licząc na to, że gdy agresja minie, zrozumie, co miało miejsce. - Niczym pierdolona Rowena Ravenclaw, zaczął jebać zagadkami i przenośniami. Normalnie geniusz. -Sytuacja jest chujowa i nie ma na nią rozwiązania, ale pamiętaj, że brak decyzji też jest decyzją. - Kontynuował swoje wymądrzanie się, w międzyczasie zaciągając się szlugiem, czy też popijając winko z kieliszka.
-Smutne miałeś przyjaźnie. - Prychnął ponownie, dość mocno rozbawiony. Max może nie sypiał z każdym bliższym znajomym, ale posiadanie ich na co dzień w swoim życiu, gotowanie, czy dbanie o wzajemne dobro, było dla niego poniekąd transakcją wiązaną przyjaźni. -Czemu rozmowa teraz jest niemożliwa? Umiera? Powiedział Ci, że masz wypierdalać? Stracił głos? - Zapytał, oczywiście przechodząc do przykładów ekstremalnych, bo takie zawsze najlepiej trafiały do świadomości ludzkiej. -Nie musisz kazać mu się określać, ale możesz zapytać, czy Ty możesz to nazwać, bo tak Ci łatwiej. Powiedz mu, jak widzisz tę relację i spytaj czy mu to pasuje. Jak się zgodzi, macie problem z głowy, jak nie, to wtedy zacznie się dopiero zabawa. - Zbyt wiele wiedział w tym temacie, żeby podejść do niego całkiem poważnie. Może wyglądał jak szaleniec, śmiejąc się do rozpuku przy tak poważnej rozmowie, ale nie myślał o tym, a już na pewno nie miał zamiaru za nic przepraszać.

Przez chwilę Solberg mógł widzieć błysk dumy w spojrzeniu Longweia, kiedy padły słowa doceniające zdolności Maxa, jako uzdrowiciela. Wiedział, jak ciężko Gryfon pracował, żeby dostać staż w Mungu i naprawdę móc pomagać innym. Słowa uznania z ust kogoś innego niż on sam z pewnością były właściwą nagrodą za poświęcony nauce czas. Teraz pozostawało wierzyć, że podobne pochwały będą o wiele częstsze niż narzekania pacjentów. Jednak nie o tym mieli rozmawiać, choć właściwy temat nie wydawał się już tak przyjemny.
Nie komentował swoich przyjaźni, dobrze wiedząc, że musiałby wspomnieć o wielu dziwnych sytuacjach, o których nie chciał mówić kolejnej osobie. Wystarczyło mu żartów jednego Maxa z tego powodu i powoli rosnącego przekonania, że może przez nie, Brewer podchodził do niego tak ostrożnie.
- Ze smokami jest tak, że gdy agresja mija, nie ma już uzdrowiciela, więc aż tak nie będę ryzykować… Bo właśnie rozmowa na ten temat sprawi jedynie, że się wycofa. Już to przechodziliśmy po celtyckiej nocy, kiedy ruszyliśmy temat przez… Niezbyt rozważne życzenie mojej siostry… Odsuwał się już wtedy, więc poruszenie tematu byłoby dla niego powtórką tego, co było, choć w rzeczywistości jest inaczej - odpowiedział prosto Longwei, gdy już wysłuchał Maxa. Uśmiechał się przy tym do niego lekko, mając świadomość, że ten, choć z pewnością rozumiał Brewera, nie musiał rozumieć tego, co się działo między nimi. Właściwie nie miał jak, a i Huang nie miał ochoty mówić dosłownie o wszystkim. Jedyne co potrzebował to wiedzieć, co mogło poświadczyć o poważnym traktowaniu relacji, o tym, że nie zamierzało się nigdzie uciekać, że było się tego wszystkiego pewnym. No i w jaki sposób, bez rozmowy otrzymać odpowiedź.
- Wiem, że rozmowa byłaby najprostszym rozwiązaniem, ale póki co odpada. Mimo to dziękuję - dodał, wzruszając lekko ramionami, kiedy już skończył suszyć swoje ubranie i spojrzał na Solberga, nie przejmując się jego śmiechem, podejrzewając, że rzeczywiście inaczej reagował na niektóre sytuacje niż wszyscy. O ile rzeczywiście noszenie tego samego imienia oznaczało podobne zachowania, to był w stanie częściowo zrozumieć śmiech rozmówcy, jako reakcję na powagę tematu. Ewentualnie naśmiewał się z niego, co też nie byłoby niczym nowym.

Dostrzegł ten błysk w oku i od razu poczuł jakieś dziwne ciepło na sercu, nie spowodowane wcale własną osobą a tym, że jego imiennik miał kogoś, kto tak reagował na jego sukcesy. To było coś, co Solberg zaczął doceniać zbyt późno, ale teraz nie potrafił już przejść obok podobnej reakcji obojętnie.
Doskonale rozumiał, co Longwei mu próbował przekazać. Wycofanie, unikanie tematu i reakcja, może nawet nieco przesadzona, to wszystko było eliksirowarowi znane z autopsji. Był świadom tego, jak ciężko pokonać te przeszkody obydwu osobom, zaangażowanym w ten impas.
-Brewer potrzebuje przestrzeni, to prawda, ale im dłużej będzie w niej siedział, tym ciężej będzie mu się przekonać, by wyjść z tej strefy komfortu. Jeśli nie chce rozmawiać, nie zmuszaj go, ale pokazuj za każdym razem, że Ci zależy. Zadbaj o niego i o siebie, żeby widział, że przeszłość się nie powtórzy. Jeśli nie chce mówić, nie zmuszaj go, ale może.... Może po prostu niech Cię wysłucha. Monolog też nie jest głupi. Słowa kiedyś docierają do mózgu. Nawet do mózgu gryfona. - Ponownie się uśmiechnął. Zastanawiał się, czy imiennik jest tak samo debilny w kwestiach bliskości, jak on sam i czy będzie potrzebował lat, by być gotowym na podobną konfrontację, czy może uda mu się zrozumieć coś wcześniej.
-Słuchaj, jak będziesz odpuszczał nie dojdziecie do niczego nigdy. Może.... To może być całkiem idiotyczny pomysł, ale chuj z tym, może jeśli nie chce słuchać, a Ty rozmawiać najwyraźniej, napisz mu list ze wszystkim, co chcesz mu przekazać. List, który otworzy i przeczyta, jak będzie gotów? A jak i to jest dla Ciebie za dużo wysiłku, może przejdź się na ten cały most zakochanych. Ponoć coś działa, mi przyniósł nieco klarowności. - Dodał, kompletnie wypstrykany z pomysłów, bo dawno chyba tyle nie myślał i powoli czuł, jak styki mu się przegrzewają. -Albo odpuść. Ale, jak Ci zależy, a z tego co widzę jemu zależy, to nie poddawaj się jak ostatnia pizda. - Dodał już nieco bardziej stanowczo, bo choć rozumiał wątpliwości i chęć uszanowania przestrzeni, jakiej Brewer potrzebował, to Max czuł, że bez inicjatywy ze strony Longweia, chłopaki mogą nigdy nie wyjść z tego problemu, jaki przed nimi powstał.

Przygoda z MG

Musiał przyznać, że miał wybitny talent do spotykania na swojej drodze jakichś pomylonych ludzi. Naprawdę pomylonych, co do tego nie miał wątpliwości, skoro jeden był bezdomny, a drugi śpiewał mu jakieś posrane piosenki, kiedy tylko rzucił mu galeony. Niby coś z tego jego wierszyka wynikało, a przynajmniej tak wydawało się Maxowi, ale nie wszystko było jasne, logiczne i zrozumiałe. Właściwie to wszystko było raczej cudowną opowiastką dla skończonych debili, ale skoro już w to wlazł, to zamierzał się przekonać, o co chodziło i co znajdowało się na końcu tej drogi. O ile, oczywiście, koniec w ogóle istniał, bo odnosił wrażenie, że jak tak dalej pójdzie, to będzie spacerował po Venetii w nieskończoność, nie mając w ogóle szans na to, żeby odpocząć.
Studnia. No i co z tą studnią? Miał wskoczyć do jakiejś studni, licząc na to, że się nie utopi? Ani trochę mu to nie pasowało, więc po prostu zaczął kombinować, jak koń pod górę, kręcąc się po okolicy. Tylko po to, żeby trafić w okolice tego basenu, co podsunęło mu pomysł, że w sumie basen też był swego rodzaju studnią. Czy czymś. Zbiornik wodny, tylko nieco szerszy, ale zdaniem Maxa to pasowało i nie dało się w nim utopić. No więc do niego wlazł. Z wiadrem pod pachą.

@Mistrz Gry

Longwei słuchał uważnie drugiego mężczyzny, w końcu także wpatrując się w niego, analizując każde jego słowo. Przestrzeń nie była dobra na dłuższą metę, wiedział o tym, ale nie potrafił nagle mu jej odebrać. Wiedział także, że powinien pokazywać na każdym kroku, że mu zależało, ale Huang wiedział już, że to, co sam uznawal za okazanie uczuć, dla innych było czymś normalnym w mniej poważnych relacjach. Brak podobnego spoglądania na związki rodził problemy w temacie okazywania uczuć, a jednak Longwei miał wrażenie, że wiedział, o co chodziło jego rozmówcy. A jednak monolog wydawał się właściwym rozwiązaniem. Mógł powiedzieć wszystko, co chciał, nie oczekując odpowiedzi. Zostać wysłuchanym i cierpliwie czekać na odpowiedź, nawet jeśli miałaby ona zająć miesiące.
Zaraz też zaśmiał się krótko pod nosem, zasłaniając usta dłonią, po czym pokręcił głową. Nie zamierzał odpuszczać, ani iść na most zakochanych. List, był jedynie wyjściem awaryjnym z tej sytuacji, gdyż słowa nie oddawały nigdy tego, co się tak naprawdę czuło. Wolał wyrzucić wszystko z siebie i na chwilę zniknąć, niż mierzyć się ze zgubionym listem.
- Odpuszczać nie zamierzam, a jedynie dowiedzieć się, czy i tego mam nie traktować poważnie - stwierdził prosto, wychodząc całkowicie z wody, biorąc maskę do ręki, po czym uśmiechnął się do Solberga, który nagle wydawał się o wiele przyjemniejszym towarzystwem niż przed kilkoma miesiącami.
- Dziękuję za radę, skorzystam z niej. I… Mam nadzieję, że kiedyś przekonasz się do mnie, a złe wrażenie, jakie wywołałem w twoim klubie, odejdzie w niepamięć - powiedział prosto, po czym pożegnał się i skierował do wyjścia. Czuł ciężar na barkach związany z podjętą decyzją, ale również dziwną lekkość. Wiedział, co chciał zrobić, wiedział czym się kierować i miał wrażenie, że już nie może być gorzej. Skoro zaś był w stanie jasno myśleć, był pewien, że zdoła dojść do porozumienia z Maxem, które pomoże im rozjaśnić wszystko między nimi, a przynajmniej jemu pomoże spojrzeć na wszystko wyraźniej.

/zt x2 +

Tony przeciągnął spięte mięśnie i zrzucił z siebie ręcznik.
Nie było w tym nic zdrożnego, był to bowiem ten czas i to miejsce, gdzie powinno się chwalić pięknem swojego ciała. I choć odnalazł ten basen stosunkowo niedawno, było to zdecydowanie jego ulubione miejsce w całej Venetii. Nie tylko mógł oddać się tu swojemu ulubionemu zajęciu, czyli pływaniu, ale i podziwiać innych uprawiających ten cudowny sport.
Odrzucił więc bawełniany ręcznik na pobliski leżak, szybko pozbył się butów oraz koszulki i wszedł spokojnym krokiem do cudownie chłodnej wody.
Gdy zanurzył w niej swoje skronie, odetchnął w ulgą - no a przynajmniej wypuścił powietrze z płuc, by zaczerpnąć je znowu na powierzchni. Cholernie bolała go głowa, bo od kiedy przyjechał do Venetii nie wypalił ani jednego blanta na przypadłość, która tutaj doskwierała mu niemal na stałe. Kac. Starzejesz się, Tony - pomyślał przepływając pierwszy basen. Wcale nie uśmiechając się do tej myśli, odepchnął się nogami od ściany i zrobił drugi. A potem trzeci, czwarty i tak do piętnastu.
Gdy w końcu zaniechał chwilowo pływania, usiadł na brzegu basenu. Wytarł twarz z wody i rozejrzał się wokoło. Na basenie był prawie sam, nie licząc kilku osób, z których tylko jedna wpadła mu w oko. A wiadomo, że jak komuś wpadnie Toniemu to w oko to przynajmniej do tej osoby zagada. Osuszył się ręcznikiem, ubrał niedbale koszulkę i usiadł przy jednym ze stolików. Zamówił wino, odpalił papierosa i począł się mimowolnie przyglądać tejże osobie.