Biedna dziewczyna wylądowała po drodze idąc tutaj na pewnym chłopaku. Ich oczy się spotkały i przeżyli kosmos, umówili się na herbatę. Szkoda tylko, że ten chłopak umówił się z nią na spotkanie chwilę wcześniej w schowku na miotły. Dlatego też Cornelia – trochę niezadowolona, że akurat jej szybki numerek odbędzie się właśnie tam, a jednocześnie podekscytowana z powodu przypływu adrenaliny, bo nauczyciele mogli tam wejść i dać szlaban – ruszyła tam jak to ostatnio miała w zwyczaju jedynie z lekko cynicznym uśmiechem na twarzy. Czasem myślała o tym, żeby powrócić do dawnej siebie. Takie miłej, uśmiechniętej. Ale sama nie potrafiła tego dokonać. Po prostu na tyle nauczyła się być panią swojego życia, a więc i ludzi w nim, że nikt nie umiał jej uspokoić i postawić do pionu. No, ale mniejsza o to. Do pionu, to ona za chwilę będzie stawiać coś innego.
Ubrała się w krótką, czarną spódniczkę oraz zieloną bluzkę na ramiączkach, która będąc trochę za krótka odsłaniała jej serduszko wyryte na kości miednicowej. Może strój się nie liczył, skoro i tak zaraz będzie go pozbawiona, ale i tak jakoś tak dbała o ten szczegół. Jakby to miało jeszcze zmienić wrażenie ów chłopaka jakkolwiek miał na imię – za dużo ich było, żeby spamiętała. Jakieś 68 w tym momencie, ale kto by liczył? Jej fankluby oczywiście.
Otworzyła schowek na miotły. Uchyliła go lekko i spojrzała do środka. Ciemno jak w dupie, ale nie było trudno dostrzec rysy pewnego chłopaka. Nic nie mówiąc zamknęła za sobą drzwi i zbliżyła się do niego sprawiając, że jej oddech mógł poczuć na swoich ustach. Ciekawe, czy jest dobry w te klocki. A nawet jeśli nie, to przynajmniej zaspokoi swoją chcicę i wyjdzie.

No cóż, Dracon zobaczył, że drzwi w końcu się uchylając, a przez nie wchodzi jakaś postać. Była to dziewczyna. Oblizał usta i gdy tylko zamknęła drzwi i się do niego zbliżyła wpił się w jej usta namiętnie i dosyć brutalnie. Objął ją w pasie zmuszając ją, by stanęła na palcach przy pocałunku. On sam musiał się schylić. Ta dziewczyna naprawdę była taka niska? Wydawało mu się… a nie ważne. Całował ją coraz bardziej żarliwie. W końcu wkurzyła go owa pozycja. Było mu dosyć… niewygodnie. Dlatego też postanowił zastosować swoją taktykę. Przerywając, musiał przyznać, że dziewczyna całowała nieziemsko dobrze. Ale wracając. Puścił ją odsuwając się delikatnie i uderzył nią brutalnie o ścianę. Zbliżył się do jej szyi z zamiarem pocałunku. Jednak nagle zapaliło się światło. Dziewczyna uderzyła o kontakt, a on odruchowo spojrzał na jej twarz. Oż… Odsunął się delikatnie wpatrując się w oczy Corin. Pomylił dziewczyny… no kurcze! Gdyby nie to światło, byłoby ciekawie, a teraz co? Szczerze mówiąc, to był zawiedziony w głębi duszy. Seks z Cornelią to nie byle co.

Wydawało jej się, że ten chłopak jest zdecydowanie bardziej delikatny. A tymczasem wystarczyło, że tutaj weszła, a ten tak mocno ją pocałował. Szczerze mówiąc bardzo jej się podobało to, że tym razem ocenianie książki po okładce tak bardzo ją zawiodło. Szczególnie, że chłopak wydawał się być bardzo doświadczony w takich pocałunkach i wręcz idealnie wprawiał ich języki w taniec... Nie, walkę między sobą o władzę. Rzadko zdarzało się, że zamykała oczy podczas tak intymnej sytuacji z kimś, kto dla niej nic nie znaczył. Ale tym razem nie miała przymrużonych powiek, miała zamknięte oczy i stała na palcach trzymając jego dłonie na torsie. To on ma tak zajebistą klatę? Wcześniej jakoś tego nie wyczuła. Zaskakujące, ale jakże pozytywnie. Dlatego nawet na chwilę nie miała zamiaru tego przerwać i spojrzała na niego pośród tej ciemności trochę pretensjonalnie, kiedy to zrobił. Miała zamiar coś powiedzieć, ale nie zdążyła, bo poczuła nagłe pchnięcie. Uderzyła w ścianę wpadając na coś wystającego, co źle wgniotło jej się w plecy, ale miała to gdzieś czując oddech na szyi i wydając z siebie przeciągły pomruk. Uchyliła lekko oczy, kiedy to nagle czerń trochę się rozjaśniła. Światło się zapaliło? Zamrugała zaskoczona i spojrzała do przodu na... DRACON?!
- C... Co ty tutaj robisz?! - Pisnęła wyraźnie niezadowolona. Pyszczek. To dlatego było jej tak przyjemnie. No świetnie. O mały włos, a dałaby się przelecieć temu ślizgonowi. A... To by było kłopotliwe. Ponieważ Draco traktowała inaczej niż każdego innego. On był idealny, przy nim nie umiała racjonalnie myśleć. On już raz – a raczej jego rodzina – doprowadzili ją do upadku tylko przez to, że go kochała. I zawsze bała się, że jeśli będą za blisko siebie, to te uczucia odżyją. Choć tak naprawdę nigdy nie zamarły nawet, gdy teraz dziewczyna robi sobie opinię dziwki, która nigdy się nie zakocha.

Chłopak był zszokowany. No cóż spodziewał się tutaj wysokiej, pięknej, czarnowłosej dziewczyny, a dostał Cornelię. Oczywiście, że nie był zawiedziony, nawet szczęśliwy, ale co on ma do powiedzenia? On nigdy, by się do tego nie przyznał. Odsunął się od niej spokojny. Na początku panikował, ale wziął kilka wdechów i było już dobrze.
- To ja powinienem spytać ciebie, co ty tutaj robisz? – powiedział ‘niezadowolony’. No dobrze, to było ciekawe doświadczenie, przypomniał sobie przeszłość, jak to często się kochali, było fajnie, ale się skończyło, niestety. Ale nie mógł nic zrobić. Prychnął pod nosem opierając się o ścianę. Postanowił przybrać pozę obojętnego dupka, by dziewczyna nie widziała jak bardzo jest zawiedziony, że nie może tego kontynuować.

Dobrze, że nie czytała mu w myślach, bo w tym momencie miałaby twarz psychopatycznego mordercy słysząc, że wysoka, czarnowłosa jest lepsza i do tego jeszcze śmiało mogła wywnioskować z tego, że sama nie jest piękna. Nie ma znamienia na policzku! To powinno zrobić z niej Miss Świata, jeśli nie Wszechświata! Ona chyba się nigdy nie zmieni i zawsze będzie miała zbyt wysoką samo opinię oraz będzie się wywyższać nad każdym w okolicy.
- W tej chwili, opieram się o ścianę. Ogólnie, miałam tutaj na kogoś czekać. I zdecydowanie nie na ciebie! - Ochrzaniła go tak, jakby to była tylko i wyłącznie jego wina ta cała sytuacja, a sama kompletnie nic nie zrobiła, ona tylko weszła. Mimowolnie oblizała dolną wargę, po czym delikatnie ją przygryzła. Chwilowo w jej głowie pojawiło się wspomnienie. Moment, kiedy niegdyś na środku korytarza Draco podszedł do niej, pieprznął nią o ścianę i pocałował tak mocno, że pękła jej warga. Wszyscy ludzie się patrzyli, ale on miał to gdzieś i wręcz pokazywał wszystkich, że mogą się odpieprzyć od Corin, bo ona jest tylko jego. Zależało jej na Finnie, ale to nigdy nie było to samo. Nigdy nie miała możliwości przeżyć ani tej sytuacji, ani wielu innych. I zawsze, nie ważne z kim będzie, to tęsknota do blondyna będzie w niej buzować.
- Wyłaź – Mruknęła wkładając ręce do tylnych kieszeni. Ona również się uspokoiła. Trochę, jak nie ona, bo przecież jej naturalne wnętrze w tym momencie zrobiłoby ogromnie dziecinną awanturę. Ta powłoka pokazywała, że przecież nic się nie stało. Zimna suka kontra obojętny dupek. Runda pierwsza.

- I vice versa – powiedział, a raczej warknął a nią chłopak niezadowolony z jej zachowania. To nie była Cornelia, którą znał i był tego pewny, nie będzie taka sama. Musiał naprostować ją i nawrócić na dobry tor. Kilka dni temu spotkał ją niedaleko zakazanego lasu. Miał nadzieję, że jednak przejdzie jej to zachowanie, jednak mylił się. Westchnął widocznie znudzony. Jego wzrok w chwili zrobił się ostry i zimny.
- Chyba sobie żartujesz – zaśmiał się jej w twarz. Co on miał zrobić? Chyba sobie żartuje… Jeżeli ta dziewczyna myśli, że on tak po prostu sobie wyjdzie z podkulonym ogonem to myli się… i to bardzo – słoneczko… nie mam zamiaru się z tond ruszać… zmuś mnie.

- Thi chciałbyś Pyszczek, żebym się zgodziła tutaj przyjść właśnie dla ciebie! W końcu od zawsze na mnie lecisz pe... kretynie – W pierwszej chwili chciała obrazić go mówiąc o nim jak o pedofilu. W końcu między nimi było aż jedenaście lat różnicy. Ale... Jej tak bardzo zależało na Draco. Był jej najlepszym przyjacielem, a niegdyś łączyło ich tak wiele uczuć. Nie mogła więc powiedzieć coś, co by go skrzywdziła. W końcu nigdy nie kłócili się na poważnie, prawda? Choć ta sytuacja niebezpiecznie zmierza właśnie w tym kierunku.
- Twoja laleczka i tak tutaj nie przyjdzie. Widocznie nie interesują ją chłopcy wyglądający w ten sposób. O, wiem dlaczego tu chciała przyjść. Zaprosiłeś ją po ciemku. I tutaj też było ciemno – To mówiąc wystawiła dłoń do kontaktu i zgasiła światło sprawiając, że znów między nimi zapanował mrok – I wszystko jasne – Dodała jeszcze chamsko mając zamiar wyprowadzić go z równowagi i jak najszybciej wywalić stąd. W końcu miała na dziś ciekawsze plany. Westchnęła. Strasznie tutaj było duszno i gorąco. Czy to przez zamknięte drzwi małego pokoju, czy przez coś innego?

Chłopak ze spokojem spoglądał na dziewczynę. Słuchał ją uważnie. Wysłuchał ją do końca i wpatrywał się w nią swoim obojętnym i zimnym spojrzeniem. Chociaż mogło się wydawać, że jego wzrok stawał się zimniejszy. Nagle cała jego postawa stała się bardziej dominująca. To był moment kiedy chwycił ją za ramiona i uderzył brutalnie o ścianę. Zbliżył się do jej twarzy i syknął jej prosto w twarzyczkę, nie odrywając zabójczego spojrzenia. On… również się zmienił. Stał się bardziej agresywny.
- Nigdy… - wysyczał złowrogo. Wydawałoby się, że powie, żeby nie obrażała go, żeby miała do niego szacunek i żeby nie odważyła się nigdy więcej powtarzać czegoś takiego… jednak – nie mów do mnie pyszczek… zrozumiano? – warknął niezadowolony. Nie słuchał jej w ogóle!! Jedyne co zwróciło jego uwagę, to właśnie słowo pyszczek.

Zdenerwowało ją to, że tak obojętnie na nią patrzy. Spodziewała się natychmiastowego wybuchu agresji. Zgasiła światło... To był błąd. Nie mogła zareagować w odpowiedniej chwili... A może to i dobrze? Bo kiedy złapał ją za ramiona i uderzył o ścianę poczuła się tak, jakby cofnęli się w czasie. Przez chwilę przed oczami pojawiło się ich pierwsze spotkanie. Czternastolatka biegająca po Hogwarcie z uśmiechem, Dracon spoglądający na nią zimno. Aż w pewnym momencie poczuła ból w plecach, otworzyła szeroko oczy widząc, że nieznany chłopak ją do tego jeszcze pocałował. Teraz nie zapowiadało się na to drugie, ale mimo wszystko miło było mieć przekonanie o tym, że znów będzie miała znajomego siniaka.
Kiedy więc walnęła o twardą ścianę jęknęła cicho – ale jak zwykle nie z bólu, a raczej z przyjemności. Skuliła się lekko grzecznie patrząc na niego z dołu. Wiele osób nie wie, jak ją uspokoić kiedy robi się wredna, zimna, krzyczy. Wystarczy zrobić to. Ta jedna rzecz i momentalnie dziewczyna jest potulna niczym owieczka przed wilkiem.
- Przecież wiesz, że ci to pasuje... - Wyszeptała cicho troszkę nieśmiałym głosem. Uniosła dłoń i odsunęła mu z policzka kilka kosmyków nie pozwalając, by zasłaniały bliznę. Założyła mu je za ucho i cofnęła dłoń nadal jednak trzymając ją w górze jakby chciała go dotknąć, a jednocześnie wiedziała, że nie może tego zrobić bez konsekwencji. Był znowu tak blisko. Odwróciła wzrok w bok, ale nie przesunęła się, nie odepchnęła go. Żadna oznaka zniechęcenia... Jak zwykle.

Chłopak wpatrywał się w dziewczynę. Myślał, że zareaguje jakoś inaczej, jednak ukazała kawałek swojej starej osobowości. Teraz już wiedział, że w każdej chwili może przywrócić ją do normy… Jego Cornelię…
- Taa – wydukał jedno słowo. Wpatrywał się w nią z trudem. Ciemność owinęła całe jej ciało, dlatego trudno mu było dostrzec cokolwiek. Stęsknił się za nią… chociaż by się do tego nie przyznał. Uniósł dłoń kładąc ją na policzku Cornelii. Owa dłoń przejechała po policzku zatrzymując się na kąciku ust dziewczyny. Chwila ciszy… chwila nieróbstwa… mogło się wydawać, że ta chwila może trwać wiecznie, jednak nagle została przerwana. Dłoń Draco zniknęła z jej policzka. Jeżeli myślała, że sobie pójdzie, to się przeliczyła. Jego usta wylądowały na owym kąciku. Całował ją z wielką dozą namiętności.

Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie przez dosłownie sekundę słysząc jego jakże charakterystyczne „Taa”. Uwielbiała je od zawsze, ale najbardziej podobało jej się w momencie, kiedy odpowiadało na pytanie „Kochasz mnie?”. Wtedy zawsze było takie pełne uczuć, wręcz rozpływała się pod ich napływem. Ale to stare dzieje i nie zamierzała się po raz kolejny pakować w to wszystko. Nie chciała być blisko nikogo... A jeśli chodzi o niego, to nie miała zamiaru nawet angażować go w jakieś swoje jednorazowe zabawy, bo jego nie mogłaby wykorzystać. Za bardzo jej na nim zależało, zależy i będzie zależeć.
Przestała się uśmiechać, kiedy położył jej dłoń na policzku. Wpatrywała się w niego troszkę inaczej niż chwilę wcześniej. Jakby z obawą, strachem przed tym, co chłopak może zrobić.
- Draco... - Zaczęła chcąc coś powiedzieć, ale w tym momencie zobaczyła, że się zbliża i nim jakkolwiek zareagowała już jego wargi wylądowały tak blisko jej warg, a ona od razu przesunęła się być dać mu do nich dojście i odwzajemnić pocałunek. Pogłębiła go coraz to bardziej z nadzieją, że się nie odsunie. Ale sama chciała to zrobić za wszelką cenę. Serduszko, tak? Nigdy więcej się miałaś nie zakochać! Nie możesz tak łatwo złamać swoich reguł!
- Ja... nie... mogę... Draco... ja... nie... chcę – Mówiła między kolejnymi coraz to bardziej namiętnymi pocałunkami, przy których to miała mocno zaciśnięte powieki i od których nie mogła się oderwać na dłuższą na chwilę. Po prostu nie potrafiła...

Chłopak nie zareagował. Całował ją coraz namiętniej. Zdenerwowany ich pozycją złapał ją za tyłek i uniósł tak, by nie mogła dotykać ziemi, zmusił ją, by obejmowała go nogami, jeżeli chciała odczuwać bezpieczeństwo. Całował ją z coraz większym pożądaniem. Wplótł jedną rękę w jej włosy delikatnie je szarpiąc. Nie ma to jak przyzwyczajenia. Zawsze był brutalny. I nic tego nie zmieni.
- Właśnie… widzę – powiedział kontynuując pocałunki. Kochanie z nim nie ma tak dobrze, jak już raz dotkniesz jego ust, to będziesz pożądać ich do końca życia… Nic… nic Ci nie pomoże. Sumienia, myśli, wszystko będzie Cię dręczyć, tak, że będziesz pamiętała, w jaki sposób Cię pocałował. Będziesz pragnęła, by jego usta pieściły twoje przez wieczność.

Nie musiałby nawet jej do tego zmuszać, a ona sama po chwili wskoczyłaby na niego. Ale skoro zareagował pierwszy, to oczywiste, że objęła go nogami, ręce zacisnęła na jego koszuli i nadal angażowała się w tą jakże przyjemną dla nich czynność. Zamruczała w jego wargi, kiedy to jego brutalność zwiększyła się odrobinę. Wiedziała, że zawsze taki był. I to była jedna z wielu rzeczy, które niegdyś tak bardzo w nim pokochała.
Dobrze wiedziała jak to jest z pożądaniem kierowanym w jego stronę. Przecież jeszcze niedawno, gdyby ktoś ją zapytał, śmiało mogłaby stwierdzić, że go kocha. Fizycznie i psychicznie pragnie go i gdyby mogła, to nigdy by się z nim nie rozstawała. Jak kiedyś. Kiedy to Draco nigdy nie opuszczał jej na krok i miała wrażenie, że on jest wszędzie tam, gdzie ona. Psychopatyczne prześladowanie? Niektórzy mogą tak sądzić, ale jej się to podobało i to niesamowicie. Szczególnie, kiedy podczas jej miłej rozmowy z jakimś chłopakiem potrafił podejść i zabić go wzrokiem pokazując, że Corin jest jego i bałwan nie ma na co liczyć.
Mimowolnie – przestając się jak zwykle kontrolować – zaczęła go rozbierać błagając, żeby on to przerwał,bo ona raczej nie da rady. No a przecież nie mogą... N..nie powinni. On niedawno zerwał z dziewczyną, miał się tutaj spotkać z inną. Ona niedawno straciła chłopaka, przyszła tutaj na krótki numerek z jakimś lalusiem. Nie tak to się miało skończyć.

Mormija nie należała do osób, które często korzystały z mioteł, lecz od czasu do czasu siła wyższa ją do tego zmuszała. Jako iż swoją osobistą zostawiła w domu, a bezsensem by było wracać do miasteczka, musiała skorzystać ze szkolnego sprzętu.
Wzięła klucze od woźnego i nie spodziewając się niczego specjalnego, zeszła do schowka.
W którym natknęła się na coś, co na pewno wbiło ją w ziemię.
-CORNELIA SOMERHALDER – wrzasnęła gdy tylko zauważyła co się wyprawia w środku ciemnego schowka – PROSZĘ NATYCHMIAST WYJŚĆ STĄD.
Weszła do środka, i chwyciła dziewczynę za ramię. Szybko ją wyciągnęła na korytarz, nie zwracając na protesty.
- Pan, panie Draco też!
W tym momencie Mormija zrobiła największe kazanie w swoim życiu, zaczynając od tego, że w ogóle nie powinni się szwendać po szkole, ze nie powinni się nawet całować na terenie Hogwartu, co to za rozbieranie, upadłość moralności i dobrego smaku, ze wyśle sowy do opiekunów i jeśli za chwilę się nie wytłumaczą, to Mormija powiadomi Ministerstwo o tym, ze dojrzały mężczyzna molestuje nieletnią.
- Pan, panie Uchicha marsz do dyrekcji, zaraz napisze odpowiednie pismo aby pana przesłuchali, rozumie pan? Ta dziewczyna jest nieletnia, ale sądzę, ze pan o tym wie, prawda? I wie pan czym to grozi? Więzieniem, proszę pana. A co do ciebie Cornelia… to nawet odjęcie punktów nic ci nie da. Masz zakaz kontaktowania się z chłopakami do końca roku, a i może i przez cały następny. Do tego szlaban na wychodzenie do Hogsmeade na kolejny miesiąc. A do tego… do tego…
Spojrzała na dziewczynę pełna złości i wyrzutów i żalu. Była wściekła i bezsilna. Nie miała pojęcia jak jeszcze ukarać tę dziewuchę by w końcu zrozumiała.
Nagle ją olśniło. Czemu to Mormija ma mieć na głowię tę smarkulę, czemu to ona ma pilnować jej kary?
Przecież świetnie się zajmie tym Glonojad!
- Do końca roku panienko, będzie przekopywać grządki w szklarni, rozumiesz? Codziennie po lekcjach masz się stawić do profesora Dalgaarda i wykonywać każde jego polecenie, rozumiesz? A teraz proszę, ty do swojego Dormitorium, a pan Ucicha do dyrekcji, natychmiast!

Było tak dobrze, tak przyjemnie i … Nagle wszystko się skończyło. Cieszyłaby się, gdyby to był każdy inny nauczyciel a nie taki, który je nie lubi. Kiedy nagle spadła z Dracona będąc gwałtownie wyciągnięta ze schowka na ramię wydała z siebie głośnie „Kyaaaaaa” i po chwili stała na korytarzu mrugając zaskoczona. Spojrzała na Mormiję i na jej twarzy od razu pojawił się grymas.
- O ile wiem, to mogę się pieprzyć z kim mi się podoba tak mniej więcej od dwóch lat! - Krzyknęła jak zwykle zachowując się bezczelnie w stosunku do tej kobiety. Wprawdzie ona i Dracon pierwszy raz zbliżyli się nielegalnie, ale kiedy skończyli piętnaście lat mogła swobodnie bawić się gdzie chce, z kim chce i nie zabroni jej taka lalunia, która nie ma chłopaka, bo wygląda jak kaczka!
- Zresztą nie ma pani prawa zakazać mi widywania się z przyjaciółmi tylko dlatego, że jest pani zazdrosna o to, że ja mogłam przelecieć Draco, a pani by żaden facet nie tknął nawet patykiem dwumetrowym. Uuu biedna platoniczna miłość nauczycielki do gajowego tak? Morpheus... To na pewno pani mocno musi oddziaływać na psychikę i potem ma się takie porypane pomysły, jak zakazywanie kontaktów z kolegami! - Oczywiste było, że wytknie jej tą ulotkę. Corin się zmieniła, to fakt. Ale to nie znaczy, że będzie miała szacunek do kogoś, kto śmiał w taki sposób potraktować Draco! Cholera jasna był męczony dlatego, że jest najstarszym studentem Hogwartu i tylko dlatego wiecznie ktoś się go czepiał. Zakaz Hogsmeade, okej. Przekopywanie grządek, pasuje. Zakaz widywania się z kolegami i tak złamie, ale robienie Pyszczkowi problemów dlatego, że się zbliżył do niej do szczyt!

Draco spoglądał na Mormiję. Milczał… spoglądał w ogóle nie wzruszony jej słowami. Nagle dwie kobiety zaczęły się kłócić, a to on był w centrum kłótni. Jego myśli przeobraziły się i przed jego oczami pojawił się basen z budyniem bananowym. W owym basenie siedziały dwie kobiety w obcisłych strojach kąpielowych i rozpoczęły walkę. Tak Pani Mopsik i Pani Kaczuszka biły się.
Ślizgon uniósł brew spoglądając w przestrzeń. Kącik ust drgnął mu i zasłonił usta, by nie wybuchnąć śmiechem. Uspokoił się i pomyślał, że powinien coś powiedzieć, ale wolał spoglądać jak to się potoczy.

- Moje życie intymne, to nie twoja sprawa droga panno! I oszczędź sobie takie uwagi wobec dorosłego, rozumiesz? Smarkula i podlotek jeszcze z ciebie, więc lepiej będzie, jak ugryziesz się w język. – zagroziła Mormija, która była teraz wściekła. Ale ten gniew też mieszał się z pewną dumą, ze znowu może dać popalić tej smarkuli.
- A pieprzyć, to możesz zupę na obiad, a nie kogoś. – warknęła dodatkowo – Jesteś w szkole, droga panno, a to nie jest miejsce na takie numery, rozumiesz? Niezależnie z kim i czy jesteś pełnoletnia. To nie jest burdel!
Chwyciła ponownie Cornelię za ramię i wyciągnęła różdżkę w stronę Dracona.
- A teraz idziecie ze mną, zrozumiano? Inaczej dostaniecie po drętwocie i tyle będzie z samodzielności w tej szkole.
I nie czekając na sprzeciwy obojga, zaczęła ich prowadzić to na szlaban, a to do dyrekcji.
[zt]

Ann biegła i biegła, aż w końcu znalazła dla siebie schronienie. Przynajmniej przez chwilę, bo reszta, albo była zajęta, albo zbyt wielka.
Weszła do schowka na miotły i usiadła na podłodze. Oparła się o ścianę i schowała twarz w dłoniach. Pozwoliła, by łzy płynęły nieprzerwanym strumieniem. Dlaczego ona? Dlaczego zawsze ona? Czy na tym świecie nie ma już przyzwoitości i każdy z każdym musi się całować?
Czuła się strasznie. Nie odbierze sobie życia. Nie... Nie byłaby nawet w stanie tego zrobić, bo bardzo kochała żyć. Zresztą miała misję w stosunku do zwierząt. Miała po co żyć.
W tej chwili była załamana. Nie miała na nic ochoty. Mogła tu siedzieć i siedzieć, aż w końcu ktoś ją znajdzie i zmusi ją do jedzenia, picia, nauki i snu. Sama już tego nie zrobi. W dodatku była sama... Jej przyjaciele... czy oni kiedykolwiek byli przyjaciółmi? Tak dawno ich nie widziała, że zaczęła w to wątpić...

Przechadzał się właśnie korytarzem nucąc sobie coś pod nosem. Był ostatnio w takim świetnym nastroju, że aż chciało się żyć. Cóż, miłość kwitnie wokół nas i te sprawy. Nie zważał na brzydką pogodę, czy na dziwne miny mijających go uczniów. Co, że on za wesoły? Że ma się ogarnąć? A po co? Czy na tym świecie nie można już być szczęśliwym żeby ci nie zazdrościli ani nie patrzyli krzywo? A weźcie się! Miał do tego prawo i mógł sobie nucić co chce i nawet patatajać na jednorożcu w stronę zachodzącego słońca z radości. Nikt mu tego nie zabroni.
W pewnym momencie gdy skręcał w stronę schodów, by zejść na dół do Wielkiej Sali na obiad ktoś na niego wpadł. Nie zdążył zauważyć twarzy, ale ten ktoś płakał i była to dziewczyna. Chyba ją znał, poznał po sylwetce. Pognał szybko w dół za Annelise, gdyż to była właśnie ona. Nie widział jej nigdy w takim stanie. Musiało stać się coś złego. Szybko biegła, nie zdążył jej złapać, ale zauważył jak wbiega do schowka na miotły. Po to żeby być sama, ale Tim nie mógł jej zostawić tam w takim stanie. Nie ma mowy, potrzebowała teraz przyjaciół. Wszedł tam szybko i rozejrzał się. Jest. Skulona i płacząca wyglądała mizernie i aż serce ściskało się na ten widok. Krukon usiadł obok niej na podłodze. -Annelise...-odezwał się cicho by jej nie spłoszyć. To delikatna dziewczyna, z nią trzeba ostrożnie. Pogłaskał Gryfonkę po włosach nachylając się nad nią. - Co się stało? - spytał ciepłym, spokojnym tonem. Chciał jej pomóc, pocieszyć, niezależnie od tego co spotkało dziewczynę.

No i masz ci los. Akurat musiała wpaść na Tima... Fajnym był chłopakiem. Przynajmniej tak jej się wydawało, bo specjalnie go nie znała. Był tym, który pomaga za każdym razem, gdy w jego pobliżu się wywali i zaliczy glebę. To było dość urocze. Był całkiem przystojny i gdyby Ann nie była zauroczona, a teraz rozdarta to pewnie by się jej podobał, ale teraz. Nie było nikogo innego prócz niego. Jej przyjaciele gdzieś hulali po szkole i tylko on był pod ręką, a Ann faktycznie wyglądała jak kupka nieszczęść w dodatku zmielona dziesiątki razy i zbita młotkiem.
-Ty też chcesz mnie obrazić, albo zranić?
Powiedziała smutno i dość niewyraźnie, bo wciąż miała twarz w dłoniach.
-A proszę bardzo. Bardziej się już nie da.
Mruknęła po chwili.
Trzęsła się wręcz z tej rozpaczy i wściekłości. Spokojny ton chłopaka trochę ją uspokoił. Przynajmniej nie chciała już wydrapywać oczu i skakać do wody, by się utopić. No to drugie w sumie przeszło jej przez myśl na dachu tylko. I tak by nie skoczyła umyślnie. Co najwyżej stanęła by na pomoście i poślizgnęła się.

Lubił Annelise. Była niezwykłą dziewczyną, taką jakich już praktycznie nie ma. Cicha, spokojna, nieśmiała. Hogwarckie uczennice są najczęściej wyuzdane, ciągle chleją i się pieprzą po kątach, co jest w ogóle nie do pojęcia dla Tima, w którego starej szkole w życiu nikt by się nie odważył na coś takiego nawet. A ta Gryfonka wyglądała jak kupka nieszczęść, której trzeba pomóc.
- Nie Ann. Minęłaś mnie na korytarzu...zmartwiłem się. Co się stało? Mi możesz powiedzieć. - powiedział spokojnie. NIe chciał jej zranić. Chciał pomóc, pocieszyć. Od tego w końcu jest, nie?

Ann spojrzała na Tima. Była w okropnym stanie. Lekki makijaż, który sobie zrobiła rozmazał się i wyglądała teraz jak panda.
-Nieważne. To już i tak nic nie da...
Powiedziała. Chciała by ktoś ją tak po przyjacielsku przytulił. Chciała, ale w życiu nie przytuliłaby się do kogoś kto nie jest jej przyjacielem, a Tim nie był nim. Jeszcze...
-Po prostu... Ja... Pewien puchon... gryfonka... na dachu...
Zaczęła się zacinać. Nie potrafiła w pełni powiedzieć tego co zobaczyła na dachu. Nie potrafiła na spokojnie wyjaśnić co ją gryzie. Czuła się źle. Jakby nic nie miało znaczenia już na tym świecie. Jakby świat się zatrzymał u niej, a wokół wszystko płynęło w zawrotnym tempie.

Anne wyglądała naprawdę strasznie, jakby coś bardzo, ale to bardzo ją bolało. Psychicznie- nie fizycznie. Łzy, jąkanie się, rozmazany makijaż...co może spowodować taki stan rzeczy u młodej, delikatnej kobiety? Tim nie był głupi i od razu domyślił się, że chodziło o faceta. Nawet nie musiała mu tego wyjaśniać. Było to po niej widać.
-Wiesz...nie znam się na tym, ale nie ma takich rzeczy, których się nie da naprawić, ani wyjaśnić...-wytłumaczył jej cicho. Nie chciał jej spłoszyć ani zdenerwować jeszcze bardziej. Nie przytulał jej ani nie mówił rzeczy w stylu, że będzie dobrze, bo to by była kompletna głupota z jej strony. Ale chciał jej pomóc. Jak trzem czwartym tej szkoły chyba, no ale nieważne. Taka już z niego Matka Teresa. Znaczy...o przyjaciół i znajomych dba no.
-Ten puchon jest dla ciebie ważny, nie mylę się? - musiał ją bardzo zranić. Widać było, że dziewczyna ma same ponure myśli. Niewykluczone, że jej świat się zawalił. Zadaniem Timmy'ego było uspokojenie dziewczyny, wysłuchanie jej i kilka dobrych rad. Może nie będzie to łatwe, ale jakby nie chciał podjąć się tego wyzwania to by tu nie wchodził. A Gryfonka naprawdę była delikatna i takie zdarzenie mogło na stałe zaszkodzić jej psychice. Nie mógł do tego dopuścić. Za bardzo lubił tą dziewczynę z ożywieniem opowiadającą o smokach czy ulubionej mugolskiej serii.

Ann zgięła nogi w kolanach i objęła je rękoma szczelnie. Mało ją obchodziło, że była w sukience i taka pozycja siedzenia nie jest najlepsza. Przecież każdy widział dziewczyny w strojach kąpielowych... dlaczego niby bielizna miałaby być wielce zakazana do oglądania?
Kiwnęła nieznacznie głową, gdy zapytał, czy zależy jej na puchonie.
-Niestety...
Szepnęła cicho, wręcz niedosłyszalnie. Serce nie sługa, ale nie mogło się zamknąć wtedy, gdy widziała tamtego puchona? Nie mogło chociaż raz obojętnie przejść i zignorować to co tamten chłopak robił? Byłaby teraz szczęśliwsza. Nie byłaby zraniona, nie zależałoby jej na nim. Najgorsze było to, że znała go tak krótko i właściwie nic o nim nie wiedziała, a tak silnym uczuciem go darzyła.
To było śmieszne... Jak można zauroczyć się w osobie, której się nie zna? Nie wierzyła specjalnie w miłość od pierwszego wejrzenia. Uważała, że to takie bajeczki, którymi karmią młode kobiety, które nie mają chłopaków. Jednakże głęboko wierzyła, że może jej się tak przytrafi. Teraz żałowała tego. Żałowała, że próbowała wierzyć.
Oparła brodę o kolana i spojrzała na przeciwległą ścianę. Wciąż łzy jej płynęły po policzkach, ale przynajmniej już się nie trzęsła.
Nic nie mówiła. Co tu dużo mówić. Nigdy nie była dobra w mówieniu. Była słuchaczem, nie mówcą. Jedynie mogła rozprawiać o swoich zainteresowaniach. Przy innych tematach siedziała i słuchała.

Tim szybko się domyslił co się stało. Nie był głupi, a na sprawach damsko-męskich znał się dosyć dobrze, w końcu miał za mentora dawnego kobieciarza. No, może to złe słowo, wiadomo o co chodzi. Annelise mówiła o jakiejś Gryfonce, o tym swoim Puchonie i o dachu...Krukon wpatrywał się przez chwilę w skuloną, płaczącą dziewczynę próbując sobie ułożyć informacje w głowie i doszedł do dosyć prostego wniosku. Musiała zauważyć ukochanego chłopaka z inną. Nie było innej opcji. -A czy on...czy wy...byliście parą?- dopytał jeszcze. No bo cóż. Mogło być wiele scenariuszy takiej sytuacji. Mogła być na przykład w nim zakochana potajemnie, a on nic o tym nie wie, a dziewczyna i tak cierpi. Mogła to być początkowa faza związku...no opcji było mnóstwo.
Tim wierzył w miłość od pierwszego wejrzenia. Nie czuł takiej nigdy, ale myślał, że może być możliwa. Ta osoba ma mieć tylko to "coś", jakoś nas sobą zainteresować i tyle. Westchnął widząc, że Anne cały czas płacze i usiadł bliżej niej żeby lepiej ją widzieć, w końcu ciemno (chyba? oO) było. -Ann? - odezwał się niepewnie. -Wiesz...jeśli naprawdę zależy ci na tym chlopaku myślę, że powinnaś z nim porozmawiać. Na spokojnie, jak trochę ochłoniesz. Powinniście porozmawiać i wyjasnić sobie wszystko. Może to coś da...wiesz, nie warto od razu wszystkiego skreślać i się załamywać. Jesteś fajną dziewczyną, nie zasługujesz na to by przez coś takiego wiecznie się smucić. Ochłoń, przemyśl sobie wszystko i porozmawiaj z tym chłopakiem. Rozmowa czasem może zdziałać cuda. Szczególnie jeśli jest szczera i spokojna. -mówił poważnie, cały czas na nią patrząc. Martwił się, że dziewczyna się załamie i będzie w stanie zrobić coś głupiego. Nie chciałby by cierpiała, nie zasługiwała na to.

sorki za jakość, nie mam weny i piszę szybko bo zaraz spadam ;c

-Nie... nie byliśmy... ale... on... pocałował mnie dwa razy albo trzy...
Powiedziała zacinając się. Tim za dużo myślał. Był krukonem, a ci za szybko domyślają się. W sumie Ann taki był potrzebny teraz, bo sama nic by nie powiedziała konkretnego prócz tego co przed chwilą.
I tak cud, że powiedziała o tamtych pocałunkach. Normalnie, gdyby nie była jednocześnie wściekła i smutna to nie mówiłaby, ale teraz jakoś samo przyszło jej to.
-Naprawdę?
Spojrzała na niego. W oczach miała iskierkę nadziei i niedowierzania. Ona? Fajna? Tego jeszcze nie słyszała w sumie. Zarumieniła się tradycyjnie, bo jakżeby inaczej.
Porozmawiać... To będzie niezwykle trudne. Zresztą jeśli Yves w ogóle się przejął jej osobą. Ona nie wiedziała, czy ona tak po prostu ją podrywał, bo się założył z kumplami wcześniej i nie miał okazji, czy to był przypadek, że się poznali, a uczucie, które powstało między nimi zwykłą anomalią? Pod tym względem Ann miała niską samoocenę. Wysoką miała, gdy była sama, albo gdy była na swoich ulubionych przedmiotach. W towarzystwie chłopaków, a konkretniej potencjalnych partnerów jej samoocena drastycznie spadała. Z Timem było inaczej. Poznała go i cieszyła się, że lubi słuchać o smokach i Władcy Pierścieni. Był jednym z nielicznych słuchaczy. Inni... Zazwyczaj byłe zauroczenia...