Leonarda i Karl poznali się, kiedy oboje jeszcze byli bardzo młodzi. Biolog natknął się na tereny zamieszkane przez wile w pogoni za badanymi przez siebie ówcześnie gatunkami chrobotków i oczywiście, jak każdy, zauroczył się w leśnych paniach bez pamięci. Leonarda nie byłą wtedy Leonardą, była kobietą dziką jak otaczająca ją natura, nieprzewidywalną, jak każda inna wila. To właśnie urok i łagodność Karla, jego nienachalne umiłowanie przyrody, szacunek do wszystkiego co żywe sprawił, że spojrzała na niego inaczej, niż jej siostry. Zaintrygowana młodym czarodziejem towarzyszyła mu przez resztę jego przyrodniczych wojaży po ziemiach magicznych Niemiec, słuchając opowieści o tym, jak wygląda czarodziejski świat, widziany oczami czarodzieja, choć to, jak postrzegał świat Karl oczywiście nie odwzorowywało rzeczywistości w stu procentach. Rosa wierzył w ludzką naturę, wierzył w możliwość zmiany, był naturofilem ale zawsze głosił z przekonaniem jak ważny jest kontakt człowieka z przyrodą. Za jego namową leśna nimfa dała się skusić na podróż do Austrii i tam, po wielu trudach i skomplikowanych przeprawach uzyskała oficjalne, czarodziejskie obywatelstwo.
Mierząc się z tym, jak trudno było jej włączyć się w materię świata czarodziejów, kiedy czarodzieje tak bezwysiłkowo uważają się za panów dzikiej natury, Leonarda zaczęła prowadzić dyskusje, dotyczące sprawiedliwości traktowania rozumnych istot magicznych i ich równości względem prawa i świata. Wspierana przez ówczesnego narzeczonego kształciła się w dziedzinach rozumienia praw i historii magicznego świata, z fascynacją zanurzając się w tym, jak światowe wydarzenia wyglądały z perspektywy osób ucywilizowanych. Jak wiele było różnic, a jak ogromnie wiele podobieństw między jej braćmi, a tym środowiskiem, w którym przyszło jej teraz mieszkać. Małżeństwo z Karlem było pierwszym, milowym kamieniem jej kariery, która rozwijała się wraz z jej coraz aktywniejszymi działaniami na lokalnej scenie politycznej. Budując fundamenty pod rodzinę, a później dbając o wychowanie licznego potomstwa, jedynie utwierdzała swoich sojuszników w tym, że głoszone przez nią postulaty o możliwości współżycia istot magicznych i czarodziejów w tym samym miejscu nie jest abstrakcją.
Atlas urodził się jako kolejne, piąte już dziecko romansu czarodzieja z wilą. Nie był w związku z tym osamotniony w swojej drodze poznania własnych możliwości i granic. Mając za matkę istotę, która, choć magiczna to chcąca funkcjonować jak równy z równym w czarodziejskim społeczeństwie, od urodzenia miał wzór i źródło, z którego bezpośrednio mógł czerpać naukę i mądrość w rozumieniu swoich możliwości.
Problemy, z którymi miał się borykać i które dogoniły go z wiekiem, nie były obce, były to problemy jego siostry i braci, którzy ze zrozumieniem i cierpliwością tłumaczyli gniewnemu, miotanemu hormonami dziecku czym tak naprawdę jest i jak ważne jest, by umiał nad sobą panować. Reprezentował nie tylko siebie jako człowieka, nie tylko swoją rodzinę, ale też i większą wizję tego, o co walczyła jego matka.
Choć wspierany przez rodzeństwo, przebrnął przez swoje trudy, miotając się wściekle jako dziecko, kiedy nie dostawał upragnionych rzeczy i dając ponosić się emocjom jako nastolatek. Krnąbrny, złośliwy, wydawał się całkowitym zaprzeczeniem tego, jak był wychowywany - prawdziwa harpia.
Niechlubny okres nastoletniości był typowym okresem buntu, który wydawał się z perspektywy kogoś, z taką dzikością we krwi być jeszcze intensywniejszy, niż przeciętnego nastolatka. Młody i gniewny Atlas bardzo łatwo wpadał w harpią złość, wdając się w złośliwe pyskówki z rówieśnikami i rówieśnicami, szukając poczucia własnej wartości w czymś więcej niż swoim wyglądzie. Manipulował ludźmi, którzy byli podatniejsi na jego ówcześnie wciąz nieporadnie rozsypywane uroki, próbując budować swoje ego kosztem innych. jest to jeden z tych okresów, które wspominając zamykamy oczy i potrząsamy głową, z nadzieją, że wypadną z naszej pamięci. Po dziś dzień w jego wspomnieniach tkwi rozpacz, wymalowana na twarzy przyjaciela, którego zmusił do absolutnego, miłosnego posłuszeństwa i wstyd za to, że nigdy nie poniósł za nie odpowiedzialności. Wciąż wysyła mu listy na każde urodziny i święta, nigdy jednak nie doczekał się żadnej odpowiedzi.
Przejawiał jednak głęboką miłość i delikatne ciepło przy pracy ze zwierzętami, co ostatecznie zostało wykorzystane przez kadrę nauczycielską, jak i jego rodzinę, do zobrazowania mu jak istotne jest jego zachowanie, jaki ma wpływ na świat. Nigdy jego geny nie były wyolbrzymiane, nie były chwalone bardziej niż inne pozytywne cechy ani ganione bardziej niż negatywne, wprost przeciwnie, był porównywany z rówieśnikami o krwi czarodziejskiej, czy mugolskiej, by przedstawić mu podobieństwa i normy, jakie powinien rozumieć, jakie rozumie każdy człowiek żyjący w społeczeństwie. Być może dlatego teraz, krocząc po ścieżkach dorosłości, traktuje swoją krew wili, jako integralną część siebie, swój urok jako naturalną cechę charakteru, akceptując swój powab tak, jakby był to po prostu kolor jego skóry, czy kształt nosa.
Obdarowywany hojnie szczerą miłością rodziny, raczony równie hojnie umiłowaniem rówieśników, na których nieporadne uroki wili, działały jak płachta, w czasie buzujących hormonów, pracował ciężko, by nad sobą panować. Wcześnie zrozumiał wagę swoich genów, jednak późno zaakceptował fakt, że nie należało robić z nich swojego oręża, a świat darzyć będzie go szacunkiem znacznie bardziej za to, czego osiągnięcie nie będzie zależało od jego uroku, urody czy powabu.
Nie jest w konflikcie ze swoją naturą, choć jest odrobinę zadufany w sobie, kochając się odrobinę zbyt mocno, nauczony, że to miłość do siebie jest podwaliną miłości do wszystkich, because if you can’t love yourself, how in the hell are you going to love somebody else?
Świadomy swoich możliwości, choć czasem ulega pokusie, by ich nadużywać, wciąż stara się być raczej wsparciem dla otaczających go ludzi. Obejmować ich swoim słońcem, kiedy kulą się w depresyjnych cieniach, jak człowiek-MDMA przekonując, że czasami ciemność jest tylko w naszej głowie.
Oglądanie świata z pozycji osoby uprzywilejowanej ze względu na prezencje nauczyło go pokory do trudów zdobywania rzeczywistych umiejętności. Niejednokrotnie spotkał się z sytuacjami, w których jego wygląd był tematem większego zainteresowania, niż prezentowane przez niego osiągnięcia. Być może dlatego tak miłuje pracę ze zwierzętami, które, choć rzeczywiście ufniej podchodzą do niego ze względu na jego pochodzenie, to jednak wciąż są istotami dzikimi, wymagającymi uwagi i troski, nieoceniającymi ani przez pryzmat wiedzy, ani wyglądu, ani potęgi.
Wciąż wiele się uczy o sobie, akceptując powoli, że wyjazd do Anglii rzeczywiście mógł okazać się mu potrzebny do tego, by zrozumieć siebie bardziej i doświadczyć swojej natury z dala od bezpiecznej bańki rodziny. Dorósł w domu i środowisku przywykłym do jego obecności, spotkanie się więc ze światem ludzi, dla których geny wili niekoniecznie są codziennością, może nauczyć go nowego spojrzenia na siebie i na to, kim jest w tej nowej rzeczywistości.
Ostatnio zmieniony przez Atlas M. O. Rosa dnia Czw 3 Lis - 18:11, w całości zmieniany 1 raz |
:: 
