tajemniczą ingrediencją, podarowaną nam na minionych zajęciach, jest ususzone żądło żądlibąka. Jest to składnik wykorzystywany w wielu wywarach, m.in. w eliksirze przebudzenia, ale zastosowanie znalazł również przy produkcji magicznych słodyczy, a dokładniej musów - świstusów. Sam żądlibąk jest stworzeniem naturalnie występującym na terenie Australii. Osiąga długość niespełna pół cala i jest naturalnie ciemnoniebieski. Z głowy wyrastają mu skrzydła, którymi potrafi poruszać tak szybko, że większość czarodziejów miewa problemy w dostrzeżeniu ich w locie. Ponadto, podczas lotu obracają się one wokół własnej osi. Użądlenie przez żądlibąka niesie za sobą interesujące skutki uboczne. Ukąszony czarodziej z początku ma zawroty głowy, a następnie zaczyna lewitować. Wielu młodych czarodziejów i czarownic wykorzystuje tę właściwość śluzu z żądlibąka, do umyślnego wywoływania lewitacji. Przedawkowanie tej substancji może skutkować nawet stałą lewitacją, więc podczas opieki nad tymi stworzeniami należy zachować szczególną ostrożność. Mam nadzieję, że odpowiednio wyczerpałem temat.

Szanowny profesorze Swann

Ingerencją, którą otrzymaliśmy od Pana na ostatnich zajęciach, jest żądło żądlibąka. To nic innego jak substtancja powodująca bardzo duże zawroty głowy jak i lewitację.  Sama substancja jest używana do wielu eliksirów, między inymi do antidotum na nepopularne trucizny i eliksiru przebudenia.
Jeśli chodzi o samego żądlibąka, jest to owad, który wywodzi się Australii, coraz bardziej popularny w europie. Jest niewielkich rozmiarów (w zalżności od płci i wieku, ok. pół cala) w pięknym szafirowym odcieniu granatu. Na czubku jego głowy usytuowane są skrzydła, zazwyczaj dłuższej niż on sam. Osiąga bardzo duże prędkości podczas lotu przez co bardzo ciężko go dostrzec i kręci się wokół własnej osi. W dolnej części jego ciała znajduje się długie i cienkie żądło. Jad tego zwierzęcia powoduje najpierw zawroty głowy a następnie lewitację. O ile pojedyńcze użądlenie nie jest szczególnie szkodliwe dla ludzkiego organizmu, tak kilkukrotne może powodować lewitację przez kilka dni, a w skrajnych przypadkach, stałą lewitację.
Żądlibąk jest zaliczany do XXX Klasy Ministerstwa Magii. Nie są szczególnie groźne, chociaż, tak samo jak pies, sprowokowane z pewnością zaatakują.

Z poważaniem,
Anthony Wilder, Klasa IX, Gryffindor

Profesorze Swann,

w woreczku można było znaleźć suszone żądło australijskiego żądlibąka. Podczas użądlenia owad ten wytwarza śluz, który przyczynia się do powstania zawrotów głowy, a nawet lewitacji - trudno oszacować, ile razy czarodziej musi zostać użądlony, aby zacząć lewitować, lecz bez wątpienia ma na to wpływ jego waga. Zazwyczaj im ktoś jest cięższy, tym większą wykazuje odporność na skutki uboczne dostania się śluzu do organizmu.
Jako ingrediencję otrzymane przez nas żądło wykorzystuje się przykładowo do uwarzenia Eliksiru Przebudzenia bądź antidotum na niepopularne trucizny.
Warto również wspomnieć, że owad osiąga długość połowy cala, można go poznać po intensywnie szafirowej barwie oraz charakterystycznych skrzydłach na czubku głowy, którymi macha tak szybko, że podczas lotu kręci się wokół własnej osi, czemu zresztą zawdzięcza drugi człon swojej nazwy. Ze względu na szybkość, z jaką się przemieszcza, dostrzeżenie żądlibąka sprawia trudność nawet czarodziejom, którzy mieli już wcześniej styczność z tym gatunkiem. Dla mugoli ów owad jest nie do zauważenia.

Z wyrazami szacunku,
Ursulla Tiverton, klasa VII, Ravenclaw

W woreczku który od sora dostałam znajduję się suszone żądło żadlibąka. Żadlibąki są to małe owady (około pół cala) o charakterystycznej szafirowej barwie, dziko występujące głównie w Australii. Dla mugoli całkowicie niedostrzegalne (przez ponadprzeciętną prędkość poruszania), chociaż myślę, że niewykwalifikowani czarodzieje również mieliby problem z dostrzeżeniem tych żyjątek.
Skrzydła robaczka mieszczą się na czubku głowy, przez co podczas lotu kręcą się one (w sensie robaczki) wokół własnej osi. Żądło (długie i cienkie) umieszczone jest na dole ciałka istoty.
Ich użądlenia są dość nieprzyjemne (mogę potwierdzić z własnego doświadczenia), na początku wywołują silne zawroty głowy, by po chwili spowodować lewitację u użądlonego. Reakcja alergiczna na jad żądlibąka może wywołać stały wznoszenie się ponad ziemią.
Samo wysuszone żądło jest komponentem wielu eliksirów magicznych.

Szanowny profesorze Swann,

 

Szanowny Profesorze Swann,

Na ostatnich zajęciach otrzymaliśmy od pana składnik niektórych eliksirów, a mianowicie wysuszone żądło Żądlibąka. Owady te występują w Australii i bardzo ciężko je złapać. Są niewielkie bo mają około pół cala długości czyli nieco mniej niż dwa centymetry. Są koloru szafirowego, albo mówiąc prościej niebieskie. Są niesamowicie szybkie przez co bardzo ciężko je wypatrzeć. Stąd też trudność i w ich łapaniu. Łatwiej jest dopiero po użądleniu, co swoją drogą nie jest groźne. Przynajmniej nie w małej ilości, bo zbyt duża ilość użądleń może doprowadzić do skutków ubocznych, a mianowicie lewitacji. W skrajnych przypadkach może to potrwać kilka dni. Nieco straszniejszą wizją jest reakcja alergiczna. Podczas jej wystąpienia, lewitacja ciała może zostać nawet na całe życie.
Żądlibąki wyglądają bardzo zabawnie. Ich skrzydła występują na czubku głowy Owad porusza swoimi małymi skrzydełkami tak szybko, że podczas lotu obraca się wokół własnej osi. Zagadką dla świata magii jest w jaki sposób potrafią utrzymać orientacje przy tak ogromnych prędkościach. Jeśli chodzi o żądła, które są tak pożądanym przez wszystkich składnikiem, to występują w na końcu odwłoka, zresztą jak u większości owadów.

Z Poważaniem,
Neil Turner

Szanowny Profesorze Swann,

W otrzymanym woreczku znajduje się ingrediencja eliksirów i słodyczy- żądło Żądlibąka. Jest to mały owad o szafirowym kolorze, pochodzący z Australii. Zwierze nie należy do groźnych, trzeba jednak z nim uważać. Może to sprawiać problem ze względu na jego szybkość i mały wzrost. Użądlenie wywołuje zawroty głowy oraz efekt uboczny - chwilową lewitację. Tutaj rodzi się problem, ponieważ większa ilość użądleń może doprowadzić do długotrwałej a nawet stałej lewitacji trudnej do uleczenia.  

Z poważaniem,
Edmund Cormac

W woreczku, który każdy z nas otrzymał znajdowało się nic innego jak suszone żądło żądlibąka! Nie trudno było zgadnąć - to dość charakterystyczna ingrediencja. Stworzenie, z którego pozyskuje się ten składnik jest niewielki owad, pochodzący z Australii. Ma on niezwykle interesującą barwę - jest szafirowy. Co prawda, trudno to zauważyć, gdyż porusza się dość szybko i może umknąć nawet najsprawniejszemu oku. Skrzydła żądlibąka znajdują się na czubku głowy, a nie jakbyśmy się spodziewali przy tułowiu. Nie są specjalnie groźne, choć Ministerstwo sklasyfikowało je w kategorii XXX.
Wzięło się to z pewnością z faktu, że jego użądlenie wywołuje lewitację. Gdy tych użądleń powstałoby wystarczająco dużo - czarodziej mógłby unosić się nad ziemią dłuższy okres czasu. Przerażającą wizją jest jednak reakcja alergiczna, która w najgorszym wypadku mogłaby spowodować utrzymanie się stanu lewitacji nawet na całe życie!
Stworzenia te są cenione także przez alchemików. Ich żądła (które otrzymaliśmy w woreczkach) są ingrediencją między innymi Eliksiru Pobudzenia.

Szanowny Panie Profesorze,

ingrediencja umieszczona w woreczku to suszone żądło żądlibąka. Stworzenie to jest owadem o fioletowym zabarwieniu, charakterystyczne ze względu na niewielki rozmiar (około pół cala). Przy głowie ma skrzydełka, dzięki którym porusza się niesamowicie szybko - wiele osób ma problem z dostrzeżeniem tego owada. Żądlibąki podczas lotu obracają się również wokół własnej osi. Jad zawarty w ich żądłach powoduje zawroty głowy i niekiedy skutkuje tymczasową lewitacją - w przypadku alergii bądź zbyt dużego narażenia na użądlenia, lewitacja może nawet nie ustąpić.
Żądła żądlibąków są używane podczas produkcji różnych eliksirów, między innymi podczas warzenia antidotum na niepopularne trucizny. Dodawane są również dla urozmaicenia magicznych potraw lub słodkości, jak na przykład podczas przy produkcji znanych wszystkim Musów-Świstusów.

Z poważaniem,
Leo O. Vin-Eurico, Gryffindor X klasa

Szanowny Panie Profesorze,

Substancja z woreczka to sproszkowane żądło żądlibąka. Owad ten jest niezwykle szybki i bardzo trudno jest go zauważyć. Posiada skrzydła na czubku głowy, przez co podczas latania kręci się wokół własnej osi. Jest fioletowy i ma wielkość około pół cala. Na końcu jego ciała znajduje się długie żądło. Użądlenie żądlibąka powoduje początkowo zawroty głowy, a w późniejszej fazie lewitację nad podłożem. Nadużywanie jadu żądlibąka może powodować silne alergie oraz lewitację przez kilka dni. Żądło w postaci sproszkowanej stanowi składnik eliksirów oraz niektórych słodyczy wywołujących krótkotrwałe unoszenie się nad ziemią.

Bridget Hudson, VIII, Hufflepuff

Szanowny Panie Profesorze,

Przesyłam zadaną pracę domową.
1. Kły z jadem, który jest jedną z najsilniejszych trucizn świata lub bezpośrednie spojrzenie (np. spotkanie się naszych oczu z bazyliszkiem przez aparat albo odbicie w lustrze kończy się "tylko" petryfikacją.
2. Młody czarodziej, który tego dokonał dosiadał pegaza - po trudnej i długiej walce i pokonaniu stwora był tak zmęczony, że spadł z wierzchowca i zginął.
3. Głowa lwa, tułów kozy i smoczy ogon
4. W średniowieczu powszechna była tradycja zabijania wiwern przez rycerzy, w celu dowiedzenia swojego męstwa i zdobyciu ręki ukochanej damy.
5. Mimo iż dwurożec jest stworzeniem bardzo niebezpiecznym, to jego główną obroną są rogi - żeby go pokonać trzeba podejść go od tyłu lub ewentualnie zwabić w miejsce, w którym będzie miał mały manewr ruchu. Całkowite unieruchomienie lub pokonanie go jest dość trudne ze względu na duże rozmiary, więc należy używać bardzo silnych zaklęć. W przypadku gdy nie udało nam się podejść do dwurożca od tyłu i atak jest bezpośredni lub nie mamy aż tyle doświadczenia warto skorzystać z zaklęcia Conjunctivitis, które jest bardzo skuteczne przy wszystkim zwierzętach i oślepia je niezależnie od masywności. Jesli nie zależy nam na pokonaniu bestii, a jedynie zdobyciu czasu na ucieczkę świetnie sprawi się zaklęcie Ex Animo, które ogłuszy stworzenie na czas około dwoch minut.

Z wyrazami szacunku,
Charlotte Hudson, Ravenclaw IX klasa

bazyliszek zabija nie tylko spojrzeniem, jak sądzą niektórzy. To prawda, że bezpośrednie spojrzenie mu w oczy pozbawia życia, ale równie niebezpieczny jest także jego jad. Istnieje na niego tylko jedno antidotum - łzy feniksa.
Jedyny czarodziej, który pokonał chimerę dokonał tego podczas dosiadania pegaza. Niestety nie wyszedł z tego starcia zwycięsko, gdyż wyczerpany walką spadł z wierzchowca i stracił życie tak samo jak bestia, z którą walczył.
Chimera jest to potwór o głowie lwa, tułowiu kozy oraz ogonie smoka.
Wiwerny są bliskie wymarcia, gdyż średniowieczni rycerze udowadniali swoje męstwo poprzez polowania na te stworzenia. Przyniósłszy swej lubej głowę olbrzymiego gada, starali się o rękę ukochanej.
Dwurożca najlepiej nie napotykać samotnie, więc najchętniej ścierałbym się z nim mając u boku innych czarodziejów do pomocy. Wówczas sądzę, że wystarczyłoby kilka zaklęć oszałamiających, bądź wyczarowanie lin, unieruchamiających stworzenie. Jeżeli musiałbym walczyć z nim w pojedynkę, starałbym się nie doprowadzać do sytuacji, w których mógłbym zostać staranowany przez łeb stworzenia. Okrążanie go mogłoby dać mi sposobność do rzucenia zaklęcia conjunctivitis, jak sądzę niezwykle skutecznego, gdyż oślepiona bestia nie widziałaby co powinna zaatakować.

Szanowny Panie Profesorze Swann,

Przesyłam zadaną pracę domową.
Pegaz w klasyfikacji Ministerstwa nie ma jednolicie określonej kategorii - dzieje się tak dlatego, że stworzenia te występują w kilku znanym czarodziejom gatunkach. Każda z ras ma odrębne cechy charakterystyczne, osobowość i różnie podchodzi do człowieka. Stąd też, mając styczność z tymi pięknymi zwierzętami, należy uważać, ponieważ brak znajomości podgatunku może okazać się opłakany w skutkach, gdy trafi się na niebezpieczną odmianę skrzydlatego konia. Jedne z nich są niegroźne, na drugie trzeba uważać, a jeszcze kolejne, reagują agresją.

Znikacz jest natomiast przykładem zwierzęcia, które posiada kategorię nieadekwatną do swojego zachowania. Te nieśmiałe i dość łagodne ptaki są pod ścisłą ochroną! Niestety kiedyś używano ich podczas meczów Quidditcha zamiast złotego znicza, co sprawiło, że gatunek ten znalazł się na skraju wymarcia. Na szczęście w porę zareagowano i teraz ich kolonie występują na całym świecie. Ich pióra są drogocenne, podobnie jak skrzydełka czy oczy.

Alise L. Argent, Ravenclaw, VII Rok.

Szanowny profesorze

Zwierzęciem, które posiada kategorię "Niebezpieczne" i nie sprawia realnego zagrożenia jest znikacz. Te małe, ruchliwe ptaszki kiedyś chętnie używano w meczach Quidditcha. Dodatkowo ich piękne, złote pióra i błyszczące oczka były używane przez różnych czarodziei od składników na eliksiru przez rdzenie różdżek po zwykłe ozdoby. Z tego względu znikacze znalazły się na granicy wymarcia i zostały objęte ścisłą ochroną. Nadano im także poziom niebezpieczny, aby zaostrzyć opiekę nad tymi spokojnymi oraz łagodnymi stworzonkami.
Z kolei pegazy to zwierzęta, które posiadają pięć ras. Każda z nich ma inny stopień niebezpieczeństwa, wahający się od "niegroźne" po "niebezpieczne". Zależy to od tego, do czego dana rasa jest przystosowana oraz ich miejsca występowania. Prawdopodobnie ostrzejszy klimat warunkuje większą agresję i ostrożność, z kolei pegazy żyjące w urodzaju oraz cieplejszych rejonach są łagodniejsze z powodu mniejszej konkurencji o pożywienie i mniejszej ilości drapieżników.

Neirin Vaughn, VII rok, Hufflepuff

Profesorze Swann,

W klasyfikacji Ministerstwa Magii Znikacz posiada oznaczenie "Niebezpieczne", co jednak wcale nie oznacza, że stworzonko to faktycznie wykazuje agresje lub zagrożenie życia. Jest to ranga nieadekwatna. Znikacz jest małym, nieśmiałym i raczej płochliwym ptaszkiem, który bardzo przypomina złotego znicza. Dlatego właśnie kiedyś używano tych stworzeń podczas meczów, co zostało na szczęście w porę zauważone i zwierzę zostało wzięte pod ochronę, a wszelkie próby kłusownictwa są wysoko karane. Jego pióra oraz oczy są bardzo cenne, podobnie jak skrzydełka.

Jeśli mowa o zwierzęciu, które posiada zmienną kategorię — niewątpliwie będzie to Pegaz. Każda rasa tego skrzydlatego konia reprezentuje inne podejście do człowieka. Są to skrajne przeskoki, od całkiem przyjaznych do bardzo niebezpiecznych. Zależy to od ich miejsca występowania, a także obycia z ludźmi — te, które żyją w ciepłym i łagodnym klimacie będą bardziej towarzyskie. Pegazy występujące natomiast w surowym klimacie, gdzie muszą walczyć o swoje przetrwanie — bezpieczeństwo i pożywienie, mogą się rzucać na ludzi.

Nessa M. Lanceley, Slytherin, Rok VIII.

Jednym z magicznych stworzeń, którego klasyfikacja Ministerstwa Magii budzi wątpliwości, jest Bazyliszek. Ze względu na stwarzane zagrożenie i fakt, że potrafi zabijać samym spojrzeniem, ten olbrzymi wąż przypisany został do kategorii XXXXX. Jednak kategoria ta określa zwierzęta, które są "znanymi mordercami czarodziejów / nie nadają się do udomowienia ani do tresury", a jak wiadomo, nektórzy czarnoksiężnicy, szczególnie wężouści, są zdolni do tresury tych stworzeń. Sugerowałoby to, że te zwierzęta należałoby zaklasyfikować do kategorii XXXX, która implikuje, że dane stworzenie, z pomocą specjalistycznej wiedzy lub umiejętności, da się wytresować. Zważywszy na ten element uważam, że kategoria przypisana bazyliszkom jest nieadekwatna w stosunku do opisów klasyfikacji stworzonej przez Ministerstwo Magii.
Skrzydlaty koń jest zaś przykładem stworzenia posiadającego zmienną kategorię. Często mylnie określa się cały gatunek jako pegazy, jednak nazewnictwo to jest zaledwie potoczne, gdyż jedynie skrzydlaty koń znany nam z mitologii otrzymał to imię. Zmienna klasyfikacja skrzydlatych koni wynika z kilku czynników. Jednym z powodów jest fakt, że w obrębie gatunku występuje wiele ras, których kategorie są zróżnicowane. Inny sugeruje, że jeśli, jak w przypadku granianów, nawet w obrębie rasy nie ma ujednoliconej klasyfikacji, to występuje osobnicze zróżnicowanie behawioru zwierzęcia w stosunku do czarodzieja.  

Profesorze Swann,

Pegaz, czy też skrzydlaty koń, należy do zwierząt o zmiennej kategorii. Wyróżnia się cztery rasy: testrale, graniany, aetonany i abraksany. Każda z nich charakteryzuje się odrębnymi cechami, np. testrale potrafią stać się niewidoczne, a graniany są uznawane za najszybsze. Biorąc pod uwagę tak zróżnicowaną grupę zwierząt pod wspólną nazwą nie było możliwe nadanie jej jednolitej kategorii. Należy również zwrócić uwagę na usposobienie skrzydlatych koni, które na ogól są spokojnymi i przyjaźnie nastawionymi zwierzętami, jednak obrażone potrafią wyrządzić krzywdę.
Znikacz to przykład zwierzęcia o nieadekwatnej kategorii. Został zaliczony do typu XXXX ze względu na wysokie kary w przypadku jego zabicia/złapania. Zwierze było dawniej używane jako znicz podczas meczów Quidditcha co niemal doprowadziło wymarcia gatunku. Na szczęście ludzie w porę się zorientowali i wprowadzono znany nam zamiennik. Populacja znikacza powróciła do normy, ale zakaz pozostał i obowiązuje do dnia dzisiejszego.

Valerian Cairndow

Profesorze Swann,

zgodnie z klasyfikacją Ministerstwa Magii, chciałabym wyróżnić w swojej pracy zwierzę z kategorii lądowej jakim jest Pegaz, który dzieli się także na cztery rasy (ja opiszę dwie) zależnych od swojego występowania na świecie. Swego czasu wymagane było, by właściciele rzucali na nie zaklęcie Kameleona, by zabezpieczyć je przed wścibskimi oczami mugoli.

Abraksany - są to skrzydlate konie, które wywodzą się z Francji; posiadają charakterystyczne dla siebie brązowe umaszczenie, zaś ich grzywa i ogon są niezwykle jasne, co daje swoistego rodzaju kontrast kolorytowy; pióra ów zwierząt są odcienia błękitnego. Należy zaznaczyć też, że ta rasa jest ucieleśnioną wersją patronusa i jest ona charakterystyczna dla szkoły w ów państwie, a mianowicie Beauxbatons. Wielu specjalistów upiera się, że konie wymagają konkretnej i mocnej ręki, aczkolwiek zdania są podzielone, bo do każdego zwierzęcia podchodzi się indywidualnie.

Testral - są to konie, których umaszczenie jest czarne, podobnie jak grzywa. Stworzenie to jest niezwykle rzadkie, a spotkanie z nim należy do wyjątkowych, wszak osoba widząca je ma szansę opisać ów konia jako skórzastego o nietoperzych skrzydłach. Cechą uznawaną za najbardziej oczywistą względem nich to niewidzialność, a dostrzec jest je w stanie osoba, która widziała czyjąś śmierć i zrozumiała przykre doświadczenie; osoby będące świadkiem, ale nie pojmujące - dlaczego ktoś umarł - również nie mogły liczyć na spotkanie z testralem. Wbrew pozorom rasa ta uchodzi za niezwykle życzliwą, choć gdy się je obrazi to można liczyć się z ugryzieniem.

Stworzeniem, które wybrałam jako drugie jest Znikacz, z którym na pana zajęciach miałam szansę dość blisko obcować. Prawdopodobnie wynika to z faktu, że te okrąglutkie ptaszyny podświadomie odnalazły we mnie osobę, która nie mogłaby im zagrażać. Są niebywale szybkie, a także nieśmiałe w swym zachowaniu, toteż ciężko stwierdzić czy mogą bezwarunkowo należeć do kategorii niebezpieczne. Klasyfikację tę uzyskały prawdopodobnie przez wzgląd na wysokie kary grożące za próbę ich schwytania lub zabicia.

Marceline Holmes, VIII rocznik, Ravenclaw

Szanowny profesorze

Zdaję sobie sprawę, ze jest Pan osobą bezpośrednią, z szacunku do Pana czasu przejdę od razu do meritum sprawy. W ostatnim czasie interesowałem się fenomenem wężoustości. Uważana jest wciąż za coś okropnego i czarnomagicznego, moim zdaniem całkowicie zbędnie. Wężoustość można fenomenalnie wykorzystać, wynosząc badania nad gadami na zupełnie nowy poziom. Przytoczę tutaj chociażby jako przykład behawioryzm widłowęży. Ale to nadal młoda dziedzina, którą dopiero należy zgłębić, wiele jest jeszcze stworzeń niepoznanych, a do jakich z łatwością można dotrzeć dzięki wężoustości. Iglice czy węże morskie wciąż kryją przed nami liczne tajemnice.
Narzędzie jest narzędziem i tylko od czarodzieja zależy, jak je wykorzysta; wężoustość jest narzędziem, którego wykorzystanie w dobrej wierze chciałbym zgłębić. Proszę Pana o pomoc w dostępie do materiałów.
Z poważaniem

Neirin Vaughn