Szczerze? Ten kolorowy strój niespecjalnie na niego pasował. Nie żeby narzekał, po prostu mienił się w nim jak tęcza, którą nie chciał mimo wszystko być, a na domiar złego pappara, z jaką to miał do czynienia - w postaci przewodnika po tych dość specyficznych terenach - no cóż. Gdakała, co chwilę coś paplała nad uchem, zaintrygowana, zainteresowana, pełna energii, niczym dziecko w reklamie z Mlecznego Startu, które nie miało siły, zjadło kaszkę, no i pobiegło do szkoły radośnie. Szkoda, że to działa tylko w reklamach, bo koniec końców samemu nie miał trochę sił, a zwierzak raz po raz zaczepiał go, szukał czegoś do uchwycenia, opowiadał najróżniejsze rzeczy, a do tego - jakby nie było - pozostawał jego mentorem. Nie był pierwotnie z Arabii, więc liczył w sumie na jego obecność i miał nadzieję, że jakoś nie zakończy się to w dość negatywny sposób. Ciche westchnięcie, raz po raz, dotknięcie również kolorowej brody (na Merlina), no i koniec końców przemierzanie poprzez pałac, w którym mógł spędzić trochę więcej czasu. Nawet jeżeli wydawane przez ptaka hałasy były nie do zniesienia i przyprawiały o ból głowy.
Schody prowadziły donikąd - tak samo najróżniejsze zapachy, które pozostawały specyficzne dla danej kultury. Nim się obejrzał, a okazało się, iż chodzenie w kółko jest równie dobrym pomysłem do zabijania czasu. No ba. Do ciągłego szukania sobie kolejnych zainteresowań. Nie to, żeby się jakoś nudził - po prostu musiał mieć zajęte ręce, jak to chociażby miało miejsce podczas przymusowych wakacji wydanych lekką ręką dyrektora. Teraz był dorosłym - i nie dotyczyły go żadne restrykcje - niemniej jednak nie chciał sprowadzić na siebie żadnych problemów. Być może to właśnie w dzienniku, który wziął ze sobą (wraz z niezliczoną ilością dodatkowych tomiszczy), pozwoli mu na zajęcie się przez ten ponad miesiąc czymś pożytecznym? Nie wiedział, ale miał nadzieję. Jakieś punkty warto odhaczyć, a ten przedmiot był kopalnią wielu myśli i natchnień, które umożliwiały mu osiągnięcie czegoś więcej.
Na drodze nie spotkał niczego podejrzanego. Wręcz przeciwnie - obserwowanie zawartości pałacu było ciekawe, ale też męczyło skutecznie oczy. Nie był przyzwyczajony do takiej bogatej stylistyki, a więc i przebywanie sprawiało pewne kłopoty. Mimo to nie odnalazł żadnego pomieszczenia, które zmieniłoby ten dzień na jakiś bardziej... ciekawy. Zniknął zatem; przedostał się do własnego pokoju, nie licząc minut, które musiały upłynąć od jego ostatniego wejścia.

Kostka: parzysta

Szukał rozrywek nie tylko dla siebie ale i dla wiecznie znudzonej papary, która jak dotąd zauważył interesowała się tylko jednym. Używkami. Wolał raczej nie brnąć zbytnio w te klimaty i gdy tylko usłyszał o komnacie Szecherezady postanowił spróbować ją odnaleźć. Papuga prowadziła go po krętych, niekończących się schodach, a Max powoli przestawał kojarzyć kim jest i jak się nazywa. Miał wrażenie, że błądzi i kręci się ciągle po tych samych miejscach. Wkurwiało go to na tyle, że ostatecznie uznał, że papuga po prostu musiała się pomylić i rozpoczął wędrówkę powrotną. Zielony strój, jaki zgodnie z kulturą musiał tu nosić wcale nie był taki tragiczny, choć dość nieprzyjemnie pachniał. Trafić mu się musiała tradycyjna szata, ale nie miał zamiaru się nad tym rozwodzić. Gdy tylko znalazł swoją i Felka komnatę od razu przebrał się w coś wygodniejszego.

//zt

Kostka: 3 - wchodzę

Po raz kolejny dał się wbić w tradycyjne szaty Arabii i poprowadzić swojemu przewodnikowi przez komnaty pałacu. Jego zanudzona życiem papuga widać interesowała się historią i runami, bo czasem coś ciekawego szepnęła mu do uszka, gdy tak przemierzali kolejne metry. Nie liczył, że ten spacer doprowadzi go gdziekolwiek, a mimo to było to ciekawsze niż siedzenie w pokoju i zamartwianie się. Jednak poczucie winy było potężną bronią, przeciw której zdecydowanie nie potrafił walczyć.
Zdziwił się więc potężnie, gdy trafił do przesadnie zdobionej i przesadnie wyperfumowanej komnaty. Początkowo poczuł, jak zapach dusi go, ale poklepał swoją papparę po łebku, dziękując jej za dobre przewodnictwo. Wtedy też zaczął rozglądać się po tej komnacie z ciekawością patrząc na leżące tu skarby. W końcu dotarł do niepozornej kotary, a gdy ją odsunął jego oczom pojawiły się drzwi. Obejrzał się przez ramię, by sprawdzić, czy nikt go nie śledzi i nacisnął mechanizm otwierający drzwi, by następnie zniknąć za nimi, jakby nigdy go tutaj nie było.

//zt idę do następnej lokacji.

wejście: 4, nieudane
pappar: 5, mieliśmy koszmary
strój: 5, naprawiony, spódnica, chusta i puder na dłoniach w kolorze pompejańskiego różu, zielona bluzka

Nie mogła spać, co raz wyrywana ze snu szybko bijącym sercem i rosnącym niepokojem. Tragiczne obrazy wracały, gdy tylko znowu zamknęła oczy. Nawet Ren był niespokojny, wyraźnie targały nim tak samo złe wizje. Po wtórym razie obudzenia się ze stłumionym krzykiem, Theresa w końcu odrzuciła pościel i podeszła do szafy, starając się jak najciszej – żeby nie obudzić Cali i Sophie – znaleźć swój strój i po cichu się w niego przebrać. Na zewnątrz i tak już świtało, a ona nie miała jeszcze okazji zapuścić się we wszystkie kąty pałacu. A zdążyła usłyszeć ciekawe historie o jakiejś tajemniczej komnacie, którą – naturalnie – natychmiast chciała zbadać, przekonać się o jej aurze na własnej skórze. Wędrówka po pałacu zakończyła się jednak inaczej, niż planowała – wciąż gubiła się w korytarzach budynku, jak tu więc znaleźć ukryte pomieszczenia? Przypadek nie stał dziś po jej stronie.
Może to przez te koszmary.

/zt

Strój: taki jakiś i naprawiony
Wejście 6 - niuedane

Tym razem strój leżał na nim idealnie, ale to nie oznaczało, że mu pasował. Czuł się idiotycznie w tym przebraniu, jeszcze gorszy szit niż mundurki. Westchnął podirytowany, kiedy wyszedł w tym na pałacowy korytarz. No cóż, jak trzeba, to trzeba. Jego pappar, gdzieś sobie zwiał, a on postanowił poszukać wrażeń. Przekraczał niezliczoną ilość schodów i jakimś dziwnym cudem nogi go nie bolały. Może jego kondycja lekko ucierpiała. Ciało ciemnowłosego chłopaka nie przyjmowało nadmiernego wysiłku fizycznego z aprobatą. Arabskie zdobienia nie znały granic, trochę go rozpraszały. Nie lubił takiego przepychu i barw, ale też w każdy kąt zaglądał z ciekawością. W końcu uznał, że nie ma co się szwendać po cichym pałacu, który widocznie nie chciał zdradzić młodemu Fairwynowi swoich sekretnych miejsc.

| zt

Ponownie, w kolorowym stroju, raz po raz przemieszczał się między kolejnymi korytarzami, które to miały na celu spowodować wzrost jego ciekawości. Liczne schody, bogate zdobienia, najróżniejsze dzieła sztuki - osoba obeznana w czymś takim na pewno by się odnalazła, ale on nadal czuł się nieswojo. Mimo spędzonych tutaj paru dni, nadal te złote ozdoby niosły ze sobą miano zbyt kunsztownych, a chociaż potrafił zachować pozory, tak naprawdę to wszystko go przytłaczało. Nie bez powodu czuł się lepiej na pustyni, ale ostatnio na piaszczystych terenach nie miał tyle szczęścia, by się ponownie po nich pałętać. Stety niestety. Ręka już aż tak nie bolała, dotyk nie sprawiał problemów, ale jako tako gorących pryszniców oraz korzystania z uroków łaźni wolał unikać. Jakby nie było - skóra po czymś takim wymagała odpoczynku.
Kiedy to pokonał dziesiątki schodów, poczuł dziwny zapach, który zdawał się być znajomy. Otworzywszy jedne z drzwi, dostrzegł znajdującą się za nimi komnatę, a gdy dłoń opuściła klamkę, by swobodnie powędrować ku kieszeni tradycyjnego stroju, poszukując oczywiście różdżki - nie wydarzyło się nic złego. Aromaty uderzały go raz po raz po głowie pałką, a mnogość i intensywność tego wszystkiego biła po oczach jak szalona. Nie, nie był przyzwyczajony. Wolał własne, potulne mieszanko, bez nadmiernie ciepłych barw. Wiedział o tym - a pappara znajdująca się na ramieniu dawała o tym doskonale znać, kiedy raz po raz się odzywała, szukając swoistego kontaktu. Na szczęście mniej nachalnie niż zazwyczaj.
Lowell, zaintrygowany miejscem, przeszedł zatem za kotarę, gdzie znajdowały się kolejne drzwi. Nie wiedział, co go tam czeka, ale ciekawość nakazywała zarówno to sprawdzić, jak i zachować należytą ostrożność.

Kostka na wejście: 2

To miejsce naprawdę mogło przyprawiać o zawrót głowy. Robin jeszcze nie zwiedziła wszystkiego, jednak nie mogła się doczekać, aby im szybciej, tym lepiej to zrobić. Nawet nie wiedziała, od kogo usłyszała o tym miejscu, jednak kiedy tylko dotarło to do jej uszu, po prostu musiała to sprawdzić. Dlatego też od razu udała się we wskazane miejsce z nadzieją na znalezienie komnaty Szeherezady. Przywdziała swój strój, jeszcze raz zachwycając się jego wspaniałą fakturą i kolorem, ale przecież to nie był ten moment, na takie rozmyślania. Poszła w odpowiednie rejony pałacu, aby od razu znaleźć to miejsce, jednak okazało się, że to wcale nie było takim łatwym zadaniem, jakby się mogło wydawać. Robin po prostu nie mogła wejść do odpowiedniego pomieszczenia. Próbowała wiele razy, ale nic to nie dawało. W końcu zrezygnowana postanowiłą odejść stąd i wrócić tutaj na drugi dzień. Skoro dziś nie miała szczęścia, to kto powiedział, że jutro również go mieć nie będzie?

Zt.

Brooks już nie tylko pachniała jak lawenda, ale i wyglądała jak lawenda. Kolor jej zdobnej szaty nie pozostawiał do złudzenia, jakie kwiaty (?) lubiła najbardziej. Cóż za psikus od losu! Gdyby sama mogła wybrać kolor, postawiłaby na biel, bo byłoby jej chłodniej. Nie wybierała jednak, więc przez piękny pałac poginała ubrana jak pastereczka z Toy Story. Jedyny plus był taki, że o tak wczesnej porze, nikt jej nie widział. No, może poza nieodłączną papparą, która śmiała się z dziewczyny w wyjątkowo złośliwy sposób. Kręcąc się po krętych schodach, przemierzając długie i misternie zdobione korytarze, dotarła w końcu, zupełnym przypadkiem do jakiejś dziwnej komnaty. A ta, moi drodzy, była najpiękniejszym pomieszczeniem, jakie widziała! Co prawda jej pedancka dusza pozbyłaby się połowy zbędnych bibelotów, ale była tu na wakacjach, a nie, żeby dorabiać jako projektantka wnętrz. W nosie kręciło jej się od słodkiego zapachu fig i jakichś orientalnych kadzideł. Dziewczyna, jak na Krukonkę przystało, zaczęła od eksploracji misternych zwojów. Delikatnie brała je w dłonie, i oglądała, tak oglądała dziwne wzorki na nich wypisane. A kiedy całe pomieszczenie nie miało dla niej najmniejszych tajemnic, ruszyła w dalszą drogę.

/zt

3

Życie go zaskakiwało raz po raz, udowadniając, że w sumie Arabia wcale nie jest nudna, a prędzej stanowi niezwykle kolorowe miejsce, w którym może się nie odnajduje, ale z czasem - najprawdopodobniej mu się to uda. W równie kolorowym stroju przemierzał przez kolejne korytarze, układając sobie to wszystko pod kopułą czaszki. Zaczynał sypiać mniej, nie znajdując czasu na odpoczynek. Związek, opieka nad innymi, pies, skrupulatne tworzenie notatek z najróżniejszymi pomysłami. Owszem, to go rozwijało, ale jednocześnie psuło wewnętrznie. Lubił wymyślać coś nowego, a gdy Esnaro zostało popędzone do przodu - nie widział sensu stania w miejscu. Chciał wiedzieć więcej, w czym się niestety zatracał..
Niemniej jednak, nawet jeżeli starał się spędzić czas w bibliotece na poszukiwaniu odpowiednich informacji, pewne drzwi ponownie stanęły przed nim otworem. Rozejrzał się; sceneria była dokładnie taka sama, a to oznaczało, że za kotarą znajdują się te same drzwi. Prowadzące zapewne do takiej samej sytuacji, z którą wcześniej nie mógł sobie poradzić - ale czy poradzi sobie teraz?
Tego nie wiedział. Trzeba było spróbować, a jeżeli nie podszedłby do ponownej próby, być może straciłby znacznie więcej, niż mógł na szali postawić.

Kostki: 3

Kolejnego dnia postanowiła spróbować po raz drugi dostać się do komnaty, gdzie wczoraj odniosła sromotną porażkę. Dzisiaj chciała jeszcze raz sprawdzić to miejsce, o którym od momentu przyjazdu do Arabii zdążyła już tyle usłyszeć. Naprawdę ją ciekawiło. I naprawdę chciała sprawdzić, o co w tym wszystkim chodziło. Ponownie założyła swój wyjściowy strój, bojąc się ewentualnych konsekwencji tego, co by się stało, gdyby jednak zrezygnowała z niego.
Ponownie stanęła przed tą dziwną komnatą i tym razem bez problemu dostała się do środka. Z zachwytem rozglądała się dookoła, nie mogąc dalej nadziwić, jak cudownie to wszystko mogło wyglądać w tym miejscu. Dopiero po chwili dostrzegła jakąś dziwnie wyglądającą kotarę. Przez chwilę wahała się nad tym, czy powinna do niej podejść czy nie, ale ostatecznie podjęła decyzję, że chce to zrobić. Sięgnęła dłonią w jej stronę, w drugiej wciąż zaciskając różdżkę. I odsłoniła przejście do kolejnego miejsca.

Zt.

Strój: taki jakiś i naprawiony
Wejście 5 - udane

Tajemnice pałacu nadal mąciły mu w głowie swoimi sekretami, a im dłużej wsłuchiwał się w niesamowite opowieści, chciał na własnej skórze przekonać się, czy to prawda. Jeszcze trochę, a będzie się czuł jak księżniczka w zaczarowanym zamku. Pierwsza próba błąkania się po barwnych komnatach, nie przyniosła żadnych rezultatów. Może coś pominął lub źle się do tego zabrał. Mijał pałacowych strażników, różnych służących, aż zostały tylko schody, które prowadziły go bez końca, niczym w niekończącej się opowieści, lecz i tu opowieść dobiegła końca; kiedy na jego drodze pojawiły się drzwi z tajemniczymi symbolami, a zapach przypraw, których nie potrafił zidentyfikować, sprawiał dziwne wrażenie, że trafił w końcu tam, gdzie chciał, a może to pałac, który tętnił życiem, sprowadził go właśnie tu.
Uchylił ostrożnie drzwi, oczekując kogoś po drugiej stronie. Bogactwo niemal wylewało się z przedmiotów znajdujących się tu, ale nie tylko to przykuwało uwagę, a zwoje kryjące w sobie największe skarby Arabii. Aromat fig dodawał temu miejscu dziwnie majestatyczny wymiar. Komnata samej, tajemniczej Szeherezady. Niemal nie zauważył przejścia, które ukrywało się w tym przepychu i dziwnej mistycznej magii uwielbienia. Odgarnął atłasową kotarę z przejęciem, jakby spodziewał się ukrytych skarbów za przejściem, lecz przed nim ponownie pojawiły się drzwi, a on również z tak niepodobną do siebie ostrożnością otworzył je, wkraczając na Przedmieścia Miasta Sztukmistrzów.

| zt

Strój: 3 - wszystko w porządku, ot ładny.
Kostka na wejście: Parzysta - nieudane

O tajemniczych komnatach dowiedziała się od swojego pappara, który podsuwał jej doprawdy mrowię pomysłów na miejsca (i sytuacje) w których mogłaby się wykazać. Smith jednak intuicyjnie przeczuwała, że nie byłyby to sytuacje zbyt bezpieczne, jej rozwrzeszczany i choleryczny papug wydawał się wręcz uzależniony od adrenaliny i rywalizacji. A Krukonka jednak stroniła zarówno od jednego jak i drugiego, nie będąc zbytnią fanką zawodów. Niemniej nie byłaby sobą, gdyby nie zastrzygła zaciekawiona uszami na wspomnienie o legendarnej Komnacie Szeherezady. Chyba każde dziecko znało Baśń Tysiąca i Jednej Nocy! Zarówno mugolskie jak i czarodziejskie - toteż pappar zarzucił na Jess perfekcyjną przynętę, którą ta łyknęła jak młody pelikan. Spędziła właściwie całe popołudnie na przetrząsaniu pałacowych pięter w poszukiwaniu tajemniczych drzwi i... cóż, nie znalazła ich. Dzień jeden z wielu, Smith była jednak przyzwyczajona, że nie wszystko wychodzi jej za pierwszym razem - toteż postanowiła wznowić eksplorację jutro.

Raz po raz chodził - jakoby zastanawiając się nad tym, czy to wszystko wcześniejsze, co miało miejsce, było tylko snem. Otóż, chyba, no cóż - nie było. Wcześniej, jak się obejrzał oczywiście, zauważył znajdujący się w pokoju, złożony model bardziej luksusowej lektyki. Kamieni, no cóż, jak nie przyjął, tak nie przyjął - nie potrzebował pieniędzy. Bo choć mogły rzeczywiście być przydatne, tak jednak kierował się nie własnym zyskiem, a prędzej przygodą, którą mógł przeżyć. Dlatego nie bez powodu szukał jeszcze raz przejścia, podziwiając bogate zdobienia wynikające ze złożoności kultury arabskiej. Już powoli, co prawda bardzo powoli, nie czuł się przez nie przytłoczony. Ciepłe barwy przestały tak bić po oczach, kiedy patrzył na to wszystko przez okulary, a w połączeniu z kolorowym strojem zdawał się być... dość specyficzny. Pappara już nie przeszkadzała aż tak, gdy student zdołał się do niej jakoś przyzwyczaić, nie odczuwając nadmiernych bólów głowy. Co prawda zdawała się nieść ze sobą wszelkie informacje, ale czasami jej ciągłe krakanie potrafiło wywiercić w głowie dziurę.
Kiedy to szedł przez schodki, aż do tajemniczej wieży, zauważył drzwi. Drzwi te były łudząco podobne do tych, które miał okazję wcześniej zobaczyć już dwa razy. Wiele pytań poczęło pojawiać się pod kopułą jego własnej czaszki; czy to jest już sen? Czy znowu utonie w bezkresie? A może wszystko zacznie się od początku? Tego nie wiedział, gdy charakterystyczny zapach ponownie uderzał do jego nozdrzy.
Ponowną przygodę czas zacząć; przekroczywszy kotarę i drzwi, pojawił się z powrotem tam, gdzie zakończyła się wcześniej jego podróż.

Strój: 3 - wszystko w porządku, ot ładny.
Kostka na wejście: Nieparzysta - udane!

Jak sobie postanowiła, tak również zrobiła. Już następnego dnia - ponownie wbijając się w przyprawiające o dreszcze żenady sari - udała się na poszukiwania Komnaty Szeherezady, błądząc po pałacowych korytarzach. Właściwie to nie obierała konkretnego kierunku w swojej wędrówce, sugerowała się jedynie swoją intuicją (wyćwiczoną wśród wielu tajemniczych drzwi w Hogwarcie i Exham Priory) i sugestiami swojego pappara, który uparł się, by towarzyszyć jej w przygodzie. I dopingować przy ewentualnych mordobiciach - choć Jess zdecydowanie nie miała zamiaru się w żadne wdawać.
Po którymś z kolei zakręcie i kolejnych pokonanych spiralnych schodach, trafiła do... miała wrażenie szczególnego pomieszczenia. Nos podrażnił jej ciężki, mocny aromat kawy i fig - a szare spojrzenie lustrowało przepych z jakim urządzona była komnata... oczywiście wypatrując przy okazji niezliczoną ilość zapisanych pergaminów. Smith nie byłaby sobą, gdyby nie pochyliła się nad jednym z nich, rozszyfrowując tytuł jako... O kalifie Omarze i młodym beduinie. Jedna z baśni Szeherezady! Czując dreszcze ekscytacji, odnalazła jeszcze inne, takie jak Ślepy Abdallah czy Zaczarowana studnia - jedynie upewniając się w tym, że udało jej się trafić do legendarnej komnaty. Zapewne nie oderwałaby się od zapisków - gdyby towarzysząca jej papuga nie pociągnęła ją za włosy i nie wskazała przejścia skrytego za kotarą. Gnana krukońską ciekawością Smith, bez zwłoki wstała i zamiatając perski dywan spódnicą, ruszyła dalej. W głąb opowieści, o której jeszcze nie wiedziała.

wejście: 3, wchodzę
pappar: 3, nic ciekawego
strój: 5, naprawiony, spódnica, chusta i puder na dłoniach w kolorze pompejańskiego różu, zielona bluzka

Ciekawość utrzymywała się stale od kilku dni – co to była za tajemnicza komnata? Theresa lubiła tajemnice, wiążące się nierozerwalnie z dreszczykiem emocji, więc nie potrafiła odpuścić sobie ponownej próby znalezienia legendarnej komnaty.
I tym razem miała więcej szczęścia. Wspinała się niestrudzenie po schodach, chociaż mniej więcej co dziesięć stopni zastanawiała się, czy nie ma już przypadkiem dosyć. Nie miała – parła dalej naprzód, aż w końcu zaskakując samą siebie, znalazła przejście i przedostała się do miejsca, którego atmosfera uderzyła ją od samego progu. Ostrożnie stawiała stopy, jakby mogła obudzić jakąś zagadkową, drzemiącą tu siłę i ostrożnie wodziła palcami po misternie wykonanych meblach. Gdy przejeżdżała wzrokiem po zwojach pergaminów, którymi obładowane były półki pod ścianami, dostrzegła przejście – schowane za kotarą, łatwe do przeoczenia. Podeszła doń zdecydowanym krokiem, naciskając klamkę i przechodząc na drugą stronę.

/zt

Wejście: 4

Po pałacu błąkała się w przeznaczonym dla niej stroju, pokrytym licznymi, drobniutkimi wzorkami. Podobała jej się ta narracja - zaproszenie turystów do życia w samym sercu magicznej Arabii, a jednak wymaganiu od nich tego, co dla tubylców było oczywiste. Raz za razem poprawiała tylko malunki na dłoniach, nie mogąc się w pełni do nich przyzwyczaić, gdy tak ingerowały z jej tatuażami... ale poza tym wszystko wydawało jej się przyjemnie magiczne i zwyczajnie ładne. I chociaż normalnie nie cierpiała na brak towarzystwa, tak teraz już zupełnie nie miała żadnego problemu ze swoją samotnością, bo na każdym kroku towarzyszyła jej różowo-szara pappara, z którą Nanael dogadywała się perfekcyjnie, zwłaszcza skoro dzieliły dwa swoje hobby - Transmutację i Działalność Artystyczną. Zajrzenie do jakiejś klimatycznej komnaty nie było niczym szczególnym, zwłaszcza gdy papuga zaczęła zaraz opowiadać o niezwykłej sali bankietowej, która znajduje się raptem dwa korytarze dalej. Nana nie zauważyła kolejnych drzwi za atłasowych kotarą, więc pozwoliła papużce poprowadzić się dalej pałacowymi korytarzami.

|zt

Strój: taki jakiś i naprawiony
Wejście 3 - udane

Przygoda. Tak mógł nazwać swoje przechadzanie się po pałacu, z początku wydawało mu się to stratą czasu. Jeszcze musiał nosić strój, a czuł się w nim dość nieswojo, a wydał na niego dwadzieścia galeonów. Uważał, że to zdzierstwo, ale chociaż teraz wyglądał w dopasowanym stroju lepiej niż gdyby miał chodzić w za małej i całkowicie niekomfortowej arabskiej szacie. No cóż, niech straci. Gdyby matka rzuciła większymi drobnymi, niż te, co dostał na początku, zapewne kupiłby sobie ładny nowiutki strój za sto galeonów. Nie no bez żartów. W życiu nie wydałby tyle na ubrania. Potargał swoje czarne włosy i kolejny raz ruszył do komnaty Szeherezady. Wiedział już jak tam trafić, chyba że komnata ta była magiczna i w jakiś dziwny sposób zmieniała położenie. Na pewno nie, chociaż nie mógł być na sto procent pewny. Pałac był totalnie odjechany. Pewnie już by go tu nie było, gdyby nie znalazł tego magicznego przejścia na przedmieścia, a potem co się działo! Istny odlot po dobrym towarze. Zaczął się zastanawiać czy to miejsce to jakaś halucynacja, a może czymś tu ćpali? Kadzidełka? Wiedział jedno, że chce spróbować jeszcze raz dostać się przez komnatę na przedmieścia. Tak, więc kiedy przedarł się przez te wszystkie schody i już nie rozglądał się tak za bogactwem komnaty księżniczki, wpadł przez przejście, za którym znowu czekało go zadanie — tym razem wiedział, na czym ono polegało. Miał nadzieje, że podoła tym dziwnym opowieścią.

| zt

Wejście: 1

Kiedy losuję tego ranka kartę tarota, wypada mi Pustelnik i nie jestem pewny jak to zinterpretować. Wiem, że chodzi o dążenie do samorealizacji, o odnalezienie siebie... i trzymam się tych poszukiwań, chociaż karta tak często kojarzy się z podążaniem za tym, o czym już się wie, podczas gdy ja chwilowo jestem jakby na rozdrożu. Nie planuję na ten dzień żadnych większych wypraw, by nie kusić losu do podsuwania mi trudnych sytuacji. Zamiast tego chcę odpocząć, pomyśleć, zastanowić się nad sobą i może po prostu znaleźć tę drogę, którą wskazywał mi Pustelnik. Poprawiam moją galabiję i snuję się niby bez celu, a jednak w wyraźnych poszukiwaniach.
To chyba Eutur prowadzi mnie do tajemniczej komnaty, której przeznaczenia zupełnie nie kojarzę. Podążam za gadającym papparem i nie mam nawet siły poinformować go, że nie interesuje mnie jak wiele sukulentów można znaleźć w tutejszych ogrodach. Zamiast tego daję się zaintrygować atmosferze, która panuje w tym pomieszczeniu i zanim jeszcze porządnie orientuję się w tym, że to jest jakaś magiczna trasa, na którą wyrzuca mnie los... to odnajduję schowane za kotarą drzwi i przechodzę przez nie tak pewnie, jakbym co najmniej wiedział co robię.

|zt

Kostka na wejście: 2
Strój: 2
Pappar: 99, A (hobby GM, bardzo gadatliwy, boli mnie głowa); gadatliwość na dziś: 96

To nieszczęsne ptaszysko ciągle gadało.
Powoli zaczynała mieć tego dość. Rozumiała, że papuga o fioletowym upierzeniu miała pełnić funkcję jej przewodnika po tym kraju i nieco opowiedzieć jej o kulturze tubylców, ale na Morgane, tego paplania nie dało się wytrzymać! Kiedy po raz kolejny pappar zaczął swój wywód na temat najpotężniejszych derwiszów, podniosła się z miejsca i tak jak stała, wyszła z pokoju, zostawiając ptaka w zamkniętej klatce. Potrzebowała chociaż kilku chwil ciszy, bo czuła, ze zaraz zwariuje, a przecież nie o to chodziło w wakacyjnym wypoczynku, prawda?
O tajemniczej komnacie usłyszała podczas jednego ze śniadań w jadalni, zupełnie przypadkiem. Jedna z dziewczyn mówiła o tym miejscu z fascynacją, przez co Brandonówna nie mogła oprzeć się wrażeniu, że jest to pokój warty odwiedzenia. I właśnie dlatego postanowiła przemierzyć korytarze pałacu, w poszukiwaniu owego miejsca. Przez te kilka dni, które spędziła już w tym hotelu, mniej więcej orientowała się, gdzie jest część typowo mieszkalna, a gdzie można zaleźć inne pomieszczenia. Dlatego od razu skierowała się do zachodniej części pałacu, zwiedzając ją, jednak nigdzie nie natrafiła na żaden trop ukrytego pokoju. Czy on w ogóle istniał, czy tamta dziewczyna po prostu go sobie wymyśliła dla zabawy?

wejście: 5


Chęć powrotu do komnaty utrzymywała się na niezmiennie wysokim poziomie odkąd ostatnio obudziła się niespodziewanie na ławce w mieście, zdawałoby się – z daleka od miejsca, w którym ostatnio pamiętała, że była. Ale w zasadzie gdzie było to miejsce? Chociaż przejście znajdowało się w pałacu, nie była pewna, czy to właśnie tu umiejscowiłaby to, co znalazła za drzwiami skrytymi kotarą.
Nawet nie szukała komnaty, gdy znalazła ją po raz drugi – bo była przekonana, że wejście znajduje się z zupełnie innej strony zamku. Wybierała się tam trochę później i przysięgłaby, że poszła w zupełnie inną stronę! Ale skoro już teraz się tu znalazła, nie omieszkała nie skorzystać z okazji, skoro sama się dla niej stworzyła. Chociaż zwoje pergaminów i kunsztowny wystrój sali wciąż zwracały na siebie uwagę, dosyć szybko przeszła od rozglądania się do odsłaniania kotary, by nacisnąć klamkę ukrytych za nią drzwiczek.

/zt

Kostka na wejście: 5 - udaje się.

Legendy zawsze kryły w sobie ziarno prawdy, więc Nessa uznała, że i ta musiała. Przemierzając pałacowe korytarze w eleganckiej szacie w odcieniach zieleni oraz złota, szukała. Błądziła miodowym spojrzeniem po ścianach, słuchała plotek. Intrygowała ją tajemnicza komnata, o której snuto opowieści w pałacowym barze. Kolejne drzwi prowadzące do ślepego zaułku, zakurzonego pokoju z pergaminami, dywanami lub obrazami, które niekiedy niezbyt przyjaźnie spoglądały ze swoich ram..
Nie na długo. Minęło może pół godziny, gdy stopy skryte w miękkich butach natrafiły na bogatszy, droższy dywan pod sobą. Zapach kadzideł mieszał się z aromatem fig, kurzem, pergaminami oraz drogim drewnem. Ostrożnie przyglądała się izbie o bogatym wykończeniu, jakby nieśmiało przesuwając palcami po blacie jednej z komód. Wszystko tu sprawiało wrażenie zaczarowanego, a młoda kobieta o włosach przypominających lisie futro uśmiechnęła się pod nosem, zgarniając jeden z kosmyków za ucho. Była zafascynowana zdobieniami, przypominając sobie słowa zasłyszane w barze. Robiła to dokładnie i powolnie, przysiadając na chwilę na siedzisku znajdującym się w ukrytym pokoju i dopiero wtedy dostrzegła skryte za kotarą drzwi, prowadzące do kolejnego, tajemniczego pomieszczenia. Skąd ten wniosek? Lanceley przeczesała wzrokiem mapę pałacu otrzymaną od Araba dokładnie i była pewna, że to, jak i to znajdujące się obok pomieszczenie, nie było na mapę naniesione. Nie mogła opanować ciekawości, skoro się tu już znalazła, więc ostrożnie, mając różdżkę w tylnej kieszeni, jak i energię magiczną zgromadzoną w palcach, ruszyła w stronę przejścia, ostrożnie pchając drzwi..

|ZT

Kostki na wejście 3 - udaje mi się

Była ciekawa, ile razy jeszcze przyjdzie jej próbować dostać się gdzieś dalej. Za pierwszym razem poszło jej całkiem dobrze, chociaż jak przyszło co do czego, to nagle znalazła się w kompletnie innym miejscu, zupełnie nie pamiętając, jak do tego doszło. Nawet nie potrafiła odpowiedzieć na pytanie, skąd się w niej wziął ten upór, który kazał jej kolejny raz próbować dostać się do komnaty, a potem jeszcze dalej, ale nie zamierzała odpuszczać. Teraz musiało się udać, po prostu nie było innego sposobu, prawda?
Bez problemu ponownie odnalazła to samo pomieszczenie co za pierwszym razem i weszła do środka. Dziwna zasłona również była dla niej widoczna, choć sama nieco obawiała się tego,co za nią zastanie. Zatrzymała się jeszcze na chwilę, aby poprawić uchwyt na trzonku swojej różdżki. Jeden głęboki oddech i po prostu odchyliła zasłonę, aby przejść dalej.

Zt.

Powrót z: Stajnia Hebanowego Rumaka
Wejście: 6

Ponad wszystko chcę raz jeszcze odnaleźć ten bajkowy świat, w który poprzednio wkroczyłem zupełnie przypadkowo. Chcę poprawić swoje błędy i zobaczyć, co może spotkać mnie jeszcze dalej i jak wiele mogę wynieść z tego doświadczenia. Wierzę w to, że również moja porażka musiała coś znaczyć i prawda jest taka, że interpretacji wcale mi nie brakuje. Próbuję odnaleźć w zamku drzwi do Komnaty, w której kotara skrywa tajemnicze przejście, ale plączę się bez szczęścia dobrych kilka godzin. Zaglądam do wszystkich schowków, przypadkiem do kilku pokojów i w pewnym momencie zaczynam rozważać skok z jednej z wież, by zmusić magię do przyjęcia mnie z powrotem w swoje objęcia.
A potem dochodzę do wniosku - może trochę dzięki mojemu ptasiemu towarzyszowi, który trajkocze o innych atrakcjach Jamalu - że może to nie jest ten dzień, a ja potrzebuję jeszcze chwili wytchnienia. Niechętnie się poddaję, ale przecież nie mogę dyskutować z przeznaczeniem... i chociaż raz już wydaje mi się, że znowu trafiam do równie klimatycznego pomieszczenia, to wcale nie widzę atłasowej kotary i baśniowego przejścia.

|zt

Strój: taki jakiś i naprawiony
Wracam z Okrętu Sinbada tu
Wejście 3

Nie musi długo szukać komnaty. Nie zwraca uwagi na ilość pokonywanych schodów, czy na strój, w którym musi chodzić. Całkowicie go to nie obchodzi. Udało mu się daleko zajść w tych dziwnych psychodelicznych wizjach, które wywoływał pałac, a może coś innego. Ostatnia przygoda nie skończyła się najlepiej — utonął. Może nie był to największy jego koszmar, ale też nie chciałby doświadczyć tego ponownie.
Wpada do komnaty księżniczki, nie spodziewając się, żeby ktoś tu był. Zastanawia się, czy w ogóle ona tu przebywa, a może przychodzi tu tylko na noc, aby odpocząć. Ta komnata, mimo że przepełniona bogactwem zawsze wydaje się jakaś pusta. Zagląda za kotarę, którą normalnie można byłoby przegapić. Wygląda za drzwi i spada z hukiem na... Okręt Sinbada.

| zt

Kostka na wejście: 1

Postanowiła, że nie odpuści i spróbuje znowu poszukać miejsca, o którym coraz więcej mieszkańców pałacu mówiło. Jednak to nie było takie proste. Odnalezienie odpowiedniego przejścia zajęło jej naprawdę wiele czasu. Ale nie mogła powiedzieć, że nie był to ciekawy proces. Komnata, w której się znalazła wydawała się być jakby celowo ukryta, zważywszy na fakt jak wiele elementów trzeba było przejść, aby się tutaj dostać. Wystrój samego pomieszczenia sprawiał wrażenie niezwykle gustownego, nawet jeżeli te meble miały mieć z setki lat. Wokół roznosiła się przyjemna woń palonej kawy, co dodatkowo ją zachwycało.
Podchodząc do olbrzymiego regału, na którym znajdował się pokaźny zbiór książek z baśniami, sięgnęła po jedną z czystej ciekawości. Arabia i jej kultura zdążyła już ją zainteresować, dlatego pragnęła poznać nieco więcej, na przykład opowieści tutejszych magów. Chwilę spędziła na przeglądaniu baśni, aż w pewnym momencie jej wzrok padł na lśniącą, atłasową kotarę. Nie mogła się oprzeć, aby do niej nie podejść. Po chwili znalazła się już za materiałem, gdzie czekała na nią kolejna atrakcja...