Z niegasnącym zainteresowaniem - i równie zaognionymi rumieńcami na szyi i policzkach - obserwowała jak Darren otwiera przy niej po raz kolejny Zamek Theomerasa, który zdobyli od trzech trolli. Ona nie zrobiła jeszcze użytku z własnego - leżał bezpieczny w jej szafie, czekając na lepszy czas. Po pierwsze - nie mogła wymieniać zamków w wynajmowanym mieszkanku; po drugie - prócz swojej menażerii zwyczajnie nie miała czego aż tak chronić. W przeciwieństwie do Shawa, który począł gromadzić całkiem bogatą kolekcję precjozów. Pierwszy i drugi kluczyk nie budziły w niej większego zainteresowania - z kolei, dałaby sobie rękę uciąć, że akurat Darren nie nosił wcześniej żadnych rzemyków. Z nich słynął raczej profesor Walsh.
— Ja bym drugi kluczyk potraktowała Abdico Visus i położyła na łuku drzwi — podsunęła, bo jednak wycieraczka przy strzeżonych drzwiach czasem aż prosiła się o sprawdzenie. Przyjęła od mężczyzny jedną rękawicę - nie mogąc sobie jednak odmówić aktywnego uczestniczenia przy narodzinach feniksa - po czym razem z nim podeszła do otoczonego ochronnymi urokami gniazda, z wibrującym, rozgrzanym do czerwoności jajem ognistego ptaka. Obojętnie ile razy by na nie nie spojrzała, odzywała się w niej krukońska natura, a w oczach błyszczała fascynacja. Zdawała sobie sprawę, że to właściwie mogła być taka jedna jedyna okazja w życiu - a ona miała miejsce w pierwszym rzędzie.
Ścisnęła palce Shawa, gdy znów zamknął jej dłoń w swojej i odwzajemniła jego uśmiech - nie blady jednak, a promienny, idealnie spasowany z iskrzącymi tęczówkami.
— Ewidentnie się zaczyna — potwierdziła słowa Darrena równie podekscytowana, nie mogąc się zdecydować - czy obserwować powiększające się pęknięcia na 'magmowej' skorupce, czy zaaferowaną minę towarzysza. — Wybuch może oślepić, masz gdzieś jakiekolwiek okulary? Rzucę na swoje i na nie Fallat, nic nam nie umknie. No, albo Ty rzucisz, na pewno lepiej wyjdzie... — chrząknęła cicho, przestępując z nogi na nogę, przysuwając się delikatnie do Shawa. Czując chłodne kamienie runiczne między ich przegubami. — Nie sądziłam, że nosisz talizmany. — Zerknęła na ich złączone dłonie, czując zadziwiającą lekkość w żołądku. W tym czasie coś chrupnęło - i nawet przez wszystkie uroki, Smith poczuła promieniującą falę ciepła. Znów ścisnęła palce Shawa, wracając spojrzeniem do jaja. — Hmm, temperatura rośnie, zaraz imploduje... a potem wybuchnie płomieniami — informowała, nie zadając nawet pytania, czy aby na pewno byli bezpieczni w tak bliskiej odległości. Wierzyła w zaklęcia Darrena, ot. Poza tym, logika jakoś jej się rozjeżdżała.

Zawahała się, kiedy Shaw wrócił do jej boku - i wyraźnie czekał na to, by rzuciła zaklęcie. Najpierw chciała zaprotestować - jeśli już miała powierzać komuś ochronę wzroku, to na pewno nie byłaby ona, kiedy pod ręką był lepszy zaklęciarz. Ostatecznie jednak ujęła własną różdżkę, poprawiając chwyt na rękojeści.
— Hm, nawet Ci pasują — stwierdziła z uśmiechem, po czym delikatnie stuknęła końcem Glamdrig w oprawki okularów Darrena. — Fallat. — Poczuła jak po różdżce przebiega lekka wibracja, a soczewki od 'profesorek' zasnuły się subtelną mgiełką, która zaraz zniknęła. Urok zadziałał - powtórzyła go więc na swoich złotych okularach, po raz kolejny upewniając się, że zaklęcia idą jej coraz lepiej. Wcześniej bywało tak, że nawet Accio albo Locomotor odmawiały współpracy - sama nie wiedziała, czy była to kwestia różdżki, czy... czegoś innego.
I może by nawet poczułaby się głupio, słysząc, że runy na bransoletce to prezent - w końcu, kto jak kto, ale Smith doskonale zdawała sobie sprawę z symboliki futharku, zwłaszcza prezentowanego... gdyby nie fakt, że Shaw znów lekko się ku niej nachylił, a myśli rozpierzchły się w panice, zmieniając się w kolorowe motyle rozbijające się o sklepienie czaszki. Musiała naprawdę się skupić, żeby przywrócić im pierwotną formę - nie ruszała się nawet, kiedy Darren zaczął inkantować w lekkiej panice kolejne zaklęcia ochronne. Lustrowała go uważnie, czując jak natężenie magii właściwie mrowi ją w skórę. I zastanawiała się... czy to było to, o czym kiedyś rozmawiała z Bonnie w salonie wspólnym?
Wcale nie musisz kogoś znać żeby coś do niego poczuć, bo czasami wystarczy, że się uśmiechnie do ciebie albo coś i wtedy aż serce wariuje.
Przypominając sobie słowa Puchonki, sięgnęła dłonią najpierw do piersi - szybko przenosząc ją jednak do szyi, gdzie zdecydowanie trafniej mogła określić swój puls. Zwariowany - inaczej nie da się go określić. Mogła chyba poczuć się wygrana, bo jej zakochanie nie wzięło się znikąd - w końcu Darrena znała już jakiś czas.
— Oooo, patrz, patrz! — Na ziemię sprowadziła ją seria rozbłysków, mieszających się rozbitych uroków z buchającymi płomieniami - istna feeria barw, kolorów i świateł, które mogła bez przeszkód i bez mrugnięcia okiem obserwować dzięki zaklęciu na okularach. Nie puszczała ręki Shawa, kompletnie zaaferowana tymi kilkoma sekundami, aż w końcu wszystko się uspokoiło. Po dość widowiskowym rozgardiaszu, który zapanował na biurku i wokół - choć im obojgu kompletnie nic się nie stało. — To zdecydowanie lepsze niż fajerwerki w Nowy Rok! Prawie wszystkie twoje zaklęcia wytrzymały, to niesamowite, Darren! Och spójrz... — ciągle błądziła wzrokiem od twarzy mężczyzny do wygasłej już skorupki, z której wygrzebał się mały, puchaty feniks. W istocie, chciała zrobić miejsce Shawowi, żeby mógł przywitać się z pupilem - kiedy poczuła jak to on puszcza ją przodem. Zerknęła na niego niepewnie, widząc jednak jedynie zachętę - podsunęła się do biurka, nachylając tuż nad pisklęciem.
— Witaj Armitage... Jakie maleństwo! ... Różowo-czerwony... Wiesz jak to dobrze? — zaczęła zalewać Krukona informacjami, czekając cierpliwie, aż feniksiątko wgramoli się na jej urękawiczoną dłoń. — To znaczy, że podczas wyklucia jajo osiągnęło idealną temperaturę. Złoto-pomarańczowe feniksy są najpospolitsze, bo wykluwają się w naturalnych warunkach, a płomienie przy wykluciu są rozproszone. Szybciej się starzeją i wolniej spalają. Ognistoczerwone feniksy 'dłużej' żyją... Jeśli można tak powiedzieć o nieśmiertelnym stworzeniu. Pióra w różdżkarstwie też są wtedy bardziej cenione, bo nie niszczeją tak szybko jako rdzeń... — Delikatnie otoczyła palcami pisklątko, uważając, żeby Armie nie zgramolił się z jej dłoni. Podniosła feniksa, odwracając się w kierunku Shawa - wolną dłonią chwytając jego, urękawiczoną, i pozwalając, by nowonarodzony feniks na nią przeszedł. — Przez pierwszy tydzień staraj się nie dotykać go gołą dłonią, bo może jeszcze buchnąć płomieniem... Potem powinien się już ustabilizować — doradziła, podnosząc wzrok z pisklęcia, by wyłapać spojrzenie mężczyzny - i uśmiechnąć się ciepło, pokrzepiająco. — Jeśli będziesz potrzebował pomocy, to... — wzruszyła delikatnie ramionami, spuszczając wzrok na pękatego pisklaka. — Dużo czytałam o feniksach...

Cieszyła się, widząc szczery zachwyt w oczach Shawa - który oczywiście przypisywała feniksowi i jego widowiskowemu wykluciu się. Niemniej, to było naprawdę pokrzepiające uczucie, mieć przy sobie kogoś, z kim można było dzielić takie chwile i nie martwić się tym, że drugiej osoby to nie interesuje. To była prawdziwa swoboda, a Smith naprawdę to służyło. Nie czuła się oceniana, nie czuła się... gorsza. W końcu.
— Armitage naprawdę jest feniksowe — zaśmiała się pod nosem, obserwując drepczącego po rękawicy Darrena pisklaka. — Teraz nie wyobrażam sobie go z innym imieniem — stwierdziła, zerkając spod rzęs na Krukona - i tam już swój wzrok zostawiła, kiedy ich tęczówki się zetknęły. Nagle zaschło jej w ustach i również musiała chrząknąć - bynajmniej, wcale nie przez suche powietrze w pomieszczeniu. Bardziej przez gęstniejącą atmosferę między nią a Shawem - z niejakim podenerwowaniem, ale i... wyczekiwaniem, zauważyła, że jej pole widzenia znów się zawęża. Tym razem nie wmurowało jej - a z pełną premedytacją zwyczajnie czekała, ciekawa, czy przypadkiem nie nadinterpretuje i nie ponosi jej nagle rozszalała fantazja. Nie ponosiła - bo dotyk mężczyzny na twarzy skutecznie zakotwiczył ją w rzeczywistości i w tej jednej konkretnej chwili. Nogi jej zmiękły, choć dzielnie utrzymała się w pionie, zaciskając nieco zbyt kurczowo dłoń na przedramieniu Darrena. Feniksiątko jakoś zeszło na drugi plan.
— Skoro tak... — zdążyła zaledwie mruknąć, gdy Shaw znów złączył ich usta, a ona z wrażenia przymknęła oczy. I tym razem nic w Exham nie huknęło - bo Smith nawet ze słodkim ociąganiem mogła odwzajemnić pocałunek, trochę niepewnie, wkradając się wolną dłonią na kark mężczyzny. Nie wiedziała co zrobić z dłońmi, ale to była naprawdę rozkoszna niewiedza - niemal tak przyjemna jak dreszcze, które puściły jej się po ramionach, aż po opuszki palców.
I byłaby kompletnie zapomniała o czymś innym poza kotłującymi się na ich wargach emocjami - i feerią barw pod powiekami - gdyby nie dobiegający jakoś z daleko miauk feniksa i oddech, o który upominały się płuca. Z wielką niechęcią odsunęła twarz od twarzy Darrena - w samą porę, żeby swoją urękawiczoną dłonią uratować pisklaka przed pierwszym (o wiele za wczesnym) skokiem w powietrze.
Westchnęła cicho z ulgą, zamykając Armiego w koszyczku stworzonym z dłoni jej i Shawa. Oblizała lekko wargę i chrząknęła, podnosząc wzrok - by wyłapać spojrzenie Darrena.
— Chyba naprawdę... myśleliśmy podobnie — stwierdziła po prostu, z niedorzecznie szerokim uśmiechem i rumieńcami na policzkach - i choć w powietrzu zawisł również i jej zamiar, zbłądziła jedynie szczupłą dłonią z karku Krukona na jego ramię - i zsunęła ją na tors. — Może... połóżmy gdzieś Armiego, co? — Rozejrzała się po gabinecie, szukając czegokolwiek odpowiedniego. — Chętnie... dokończyłabym randkę, choćby nad winem. — Że też to słowo w końcu przeszło jej przez gardło - teraz jednak na pewno nie wyciągała pochopnych wniosków.

Czasem powinna być chyba mniej spostrzegawcza - oszczędziłaby sobie i innym zmartwień. Niemniej, nie mogła nie zareagować na - zdecydowanie nowe - blizny na ramieniu Shawa, jak już rzuciły jej się w oczy. Była jednak osobą, która dociekała do prawdy - nawet jeśli była ona niezbyt... piękna lub zadowalająca. Ważne, by była rzetelna. Kłamstwa mogły być piękne - ale rzucały na wszystko długie cienie, które potem mogły urosnąć do rangi koszmarów.
Dlatego nie drążyła też, kiedy Darren stwierdził, że wyjaśni jej to później - biorąc jego słowa za pewnik. Dotychczas mogła mu ufać w każdej kwestii, więc nie poddawała tego w wątpliwość. Mimo to... podskórnie czuła, że może jej się to nie spodobać. Przygotowała się na to, obiecując sobie trzeźwe, w miarę neutralne podejście. Cokolwiek nie pozostawiło blizn na ciele Shawa - nie zrobiło nic więcej.
Poza tym tlił się w niej jeszcze znaczny płomień ekscytacji na fakt, że będzie mogła z bliska zbadać myślodsiewnię. Co innego spoglądanie na ten artefakt z daleka, w przelocie, a co innego móc się nad nim pochylić.
Nie chcąc więc zwlekać, pojawiła się pod gabinetem - najbardziej strzeżonym pokoju w Exham Priory - pukając w mosiężne drzwi jakiś wymyślony, równy rytm. Nie musiała długo czekać, żeby się otworzyły - a przed nią stanął sam Pan na Archenfield, we własnej osobie.
— Darren — obdarzyła mężczyznę ciepłym uśmiechem sięgającym do samych oczu, które błysnęły krótko - zaraz nabierając nieco zatroskanego wyrazu. Sięgnęła do policzka Krukona, muskając go pieszczotliwie opuszkami palców. — Widać jak się przejmujesz, muj milý — mruknęła krótko, kiedy przechodząc koło mężczyzny w głąb gabinetu, ukradła mu jeszcze drobny pocałunek na przywitanie.
Zahaczyła spojrzeniem o tajemniczą szafę, w której wiedziała, że znajduje się myślodsiewnia - ale jej wzrok prześlizgnął się dalej, po fiolce z białą wstęgą wspomnienia w środku oraz...
— Och, Armitage, rośniesz z dnia na dzień! — zachwyciła się jeszcze nad niemal bordowo upierzonym feniksem, podchodząc do żerdzi i bez lęku gładząc bok jego szyi. Armie miał już za sobą fazę buchania płomieniami - choć Smith wyjątkowo nie doświadczyła żadnego z nich. No i osiągnął już niemal rozmiar dorosłego feniksa. — Ciągle jeszcze wytraca pisklęci puch... Ale już niewiele zostało — stwierdziła, lustrując uważnie stworzenie - które nie przypominało już prawie w ogóle pokracznego pisklaka, który mieścił się na jednej dłoni.
Drapiąc Armitage tuż pod potężnym już dziobem - obróciła się do Darrena.
— No dalej, nie mogę się doczekać — ponagliła go, z zachęcającym, łagodnym uśmiechem. Nie wiedząc właściwie co ją czeka.

Sama zaczęła mimowolnie się spinać - jakby przejmując tę całą aurę niepewności, którą roztaczał wokół siebie Shaw. Nie chciała, żeby tak się czuł, zwłaszcza w jej obecności - ba! - zwłaszcza... przez nią. Intuicyjnie czuła, że to właśnie przez nią Darren zaciskał tak bezwiednie usta, a mięśnie  jego ramion zdawały się trzeszczeć przy każdym ruchu - a słyszała to nawet w odległości kilku kroków.
— Dalej jestem pełna podziwu, że udało Ci się otworzyć tę szafę — skomentowała, odchodząc od cicho pogruchującego feniksa, by dokładniej przyjrzeć się mechanizmowi. Ten właśnie ustępował pod wpływem działań Krukona - a słysząc kliknięcie, Jess zaczęła się zastanawiać gdzie był mechanizm zapadkowy (i czemu jednak ta Alohomora na niego nie zadziałała). Musiała przyznać, że sam mebel był wyjątkowo niecodzienny - wiekowy - a kiedy drzwi się otworzyły ukazując myślodsiewnię... mimowolnie wzięła głębszy oddech.
— Jest starsza niż te, które widywałam w Gringottcie... — mruknęła cicho, podchodząc do misy i niemal z namaszczeniem przesuwając opuszkami palców po inskrypcjach na jej brzegu. Szare oczy błyszczały nieskrywaną fascynacją - Shaw doskonale wiedział jaka będzie jej reakcja na takie artefakty. Nie potrafiłaby machnąć na nie ręką. — Szkoda, że nie wzięłam ze sobą okularów, przetłumaczyłabym te runy... — mruknęła sama do siebie - zaraz podnosząc wzrok na mężczyznę i buteleczkę ze wspomnieniem, którą do niej wyciągnął. Ujęła ją delikatnie w dłonie.
— Mogę iść... — stwierdziła, zerkając na Darrena niepewnie - nie wiedząc, czy właśnie tak nie byłoby najlepiej. Cokolwiek w środku nie zobaczy - Shaw spotka się z jej reakcją już po zakończeniu wspomnienia, nie w jego trakcie.
Zerkając jeszcze z rozczulonym uśmiechem na resztę zakorkowanych wspomnień - nawet tę nieszczęsną pergolę - posłała Krukonowi uśmiech, i wlewając otwarte przez niego wspomnienie do misy, zaraz zanurzyła twarz w delikatnej mgiełce, chwytając się brzegów myślodsiewni.
Bardzo dobrze, że się ich chwyciła.
Świat zawirował jej pod stopami - w końcu otoczył ją półmrok, przeświecany jedynie tarczą Księżyca. Śnieg zapewne zachrupałby pod jej stopami - gdyby w istocie byłaby w tym wspomnieniu materialna. Zobaczyła przed sobą sylwetką Darrena - wraz z jego nieśmiertelną czapką z pomponem - oraz... Violettę. Już teraz poczuła ukłucie niepokoju - podążyła jednak za nimi, nie chcąc wyciągać jakichkolwiek pochopnych wniosków.
To co zobaczyła potem można było nazwać tylko jednym - horrorem. I to takim na własne, bezmyślne życzenie. Krew stężała jej w żyłach - sama nie wiedziała, czy ze złości, zgrozy czy chwytającego ją za gardło zwyczajnego, ludzkiego strachu. Nie wiedziała, czy udało jej się dotrwać do końca tego wspomnienia - kiedy dwa ogromne wilki i wilkołak padły martwe, szarpnęła się, szepcząc gorączkowo inkantacje kończące zaklęcia.
Świat ponownie zawirował, żołądek wraz z sercem podeszły jej pod samo gardło - znów była w gabinecie w Exham. Trzęsła się jak osika, oddychając gorączkowo, oparta o kamienną myślodsiewnię. Podniosła rozbiegany, szklący się wzrok na Shawa - a kiedy go zobaczyła, całego i zdrowego, namacalnego, zdławiła wrzask wzbierający w jej gardle, przygryzając gwałtownie wargę, aż do krwi. Zasłoniła usta drżącą dłonią.
— Fenrir... — wypaliła jedynie bezbarwnie, kręcąc głową z niedowierzeniem. Nogi się pod nią ugięły, kiedy kolejne myśli bombardowały jej umysł - zazwyczaj nienarażony na tak wiele emocji, na myśli co mogła stracić. Nawet o tym nie wiedząc. — Mogłeś tam zginąć. — Nie wiedziała jakim cudem udało jej się zachować tak neutralny, pozbawiony emocji głos - choć szare oczy, wlepione teraz w ciemniejsze, piwne tęczówki mówiły wszystko.
— Dlaczego? — rzuciła, zaciskając pięści na myślodsiweni, aż zbielały jej knykcie. — Żeby było... — nienaturalnie sztywny, zdławiony śmiech wychynął z jej ust. — ... fajnie?
Nie mogła pojąć tego umysłem - więc pytała, choć wyraźnie rozgoryczona.

Nie mogła ukryć tego, że oczekiwała wyjaśnień - bo choć samo wspomnienie, które postanowił jej pokazać wyjaśniało dokładnie co stało się z jego ramieniem i skąd te blizny... Tak nie potrafiła pojąć dlaczego w ogóle do tego doszło. Dlaczego zamiast 'Lepiej wracajmy' oboje ze Strauss brnęli w to dalej i w obliczu całej watahy wilków nie została rzucona bariera i teleportacja w bezpieczne miejsce - a Atrapoplectus. Wystarczyło najzwyklejsze w świecie Accenure - a ze sprawnością obojga w zaklęciach mogliby nawet pokusić się o coś potężniejszego, co zapewniłoby im spokojny odwrót.
Nawet więc starając się chłodno przeanalizować ich działania - nie rozumiała. Choć nie mogła również trzeźwo myśleć, ciągle atakowana tym, że kiedy Shaw właściwie walczył o życie, ona zupełnie nieświadoma smacznie spała w igloo. I nigdy by się nawet o tym nie dowiedziała - gdyby podczas ich wspólnej nocy w Exham nie zauważyła blizn na męskim ramieniu.
Ciągle kręciła głową na boki, choć już ledwie zauważalnie, można to było praktycznie pomylić z drżeniem - gdyby tylko Shaw na nią spojrzał. Czuła jak na języku zbiera jej się goryczka - i krew z nadgryzionej wargi. Metaliczny posmak sprowadzał na ziemię - i jednocześnie przywoływał wspomnienia krwi wsiąkającej w norweski śnieg.
— Tymczasem... — podjęła drżącym głosem, odsuwając się od myślodsiewni na odległość kroku - dalej trzymając się jej krawędzi jedną ręką. — Połaziliście po lesie i wdaliście się w walkę z watahą wilków. Znaleźliście nie tylko Hatiego i Skolla ale i samego Fenrira, który okazał się wilkołakiem. — Przejechała dłonią po twarzy, próbując uspokoić narastające w niej wzburzenie. — Zdziczałym wilkołakiem! — wycedziła przez zaciśnięte zęby. Jak bardzo tragicznie mogło się to skończyć? Wolała sobie tego nie wyobrażać - odganiała więc wszystkie scenariusze, które napływały jej do głowy. Próbowała się uspokoić, podejść do tego na chłodno. Przecież przeżyli.
Ale za każdym razem jak podnosiła spojrzenie na Darrena - bolało ją wszystko, każda komórka jej ciała zamierała z trwogi. A przez mentalny mur, który wokół siebie ustawiała przebijała się świadomość, że mogli tu dzisiaj naprzeciw siebie nie stać.
— Przepraszasz... — głos jej zmiękł i złamał się wpół słysząc to słowo. Westchnęła ciężko, drżąco - odchodząc od szafy i kierując się w stronę Shawa. Minęła go jednak, siadając przy biurku. Teraz już nie patrzyła na Krukona - tylko na swoje dłonie zwinięte na podołku. — Właściwie nie masz za co. Przecież przeżyłeś, mało tego, wyszedłeś z tego cało i uratowałeś Violę. Zabiłeś wilkołaka. To mógłby być powód do dumy.
Obraz robił się szklisty, więc zaczęła mrugać z większą intensywnością. Sama próbowała się przekonać do tego co właśnie powiedziała - a jednak, gorycz w gardle dalej paliła.

Była ekstremalnie zła, jak najbardziej - za bezmyślność, za brawurę i narażanie własnego życia w imię... czego? Przygody? Inaczej nie potrafiła sobie tego wytłumaczyć. Ani pragnieniem wiedzy - bo nie trzeba być tęgim umysłem, żeby dojść do tego co mogło zabić zająca czy olbrzymiego jelenia - ani chęcią ratowania... czegoś lub kogoś. Chyba, że kości pogrzebanych pod śniegiem.
Pod powiekami błyskał jej obraz Darrena ciągniętego przez śnieg i szczątki przez olbrzymiego czarnego wilka - wstrzymywała oddech na samą tą myśl, ścięta niesłabnącym strachem. I zawodem, naprawdę głębokim, że nie miała o tym najmniejszego pojęcia.
— Nie wiem.
Mogłaby pluć jadem i ironizować - w końcu było to wspomnienie, którym Shaw mógłby chwalić się wnukom. Ba, niewielu mogło poszczycić się wyjściem bez szwanku w spotkaniu z takimi bestiami. Bo to nie był jeden młody wilkołak. Czy małe stadko zwykłych wilków. I być może Smith również czułaby dumę i podziw - nad umiejętnościami Krukona i zdolnością zachowania zimnej krwi. Może by go pochwaliła, górnolotnie zatytułowała bohaterem - gdyby...
Gdyby go nie kochała.
— Być może masz — odszepnęła, nie reagując w żaden sposób na dotyk zimnych dłoni mężczyzny. Gdyby zareagowała - wybuchłaby, albo płaczem albo krzykiem, a nie chciała iść w żadną z tych stron. Bo żadna z tych reakcji nie niosła za sobą żadnego rozwiązania. Wyjaśnienia - tego jak w tej chwili się czuła. A naprawdę chciała podejść do tego dojrzale - bez niepotrzebnej histerii.
— Cóż... — westchnęła ciężko, ubijając emocje kotłujące się w jej piersi. — Dziękuję, że się ze mną tym podzieliłeś — rzuciła, całkiem szczerze, choć drżącym tonem. Mimo wszystko doceniała, że Shaw zebrał w sobie odwagę, żeby jej to pokazać i nie brnął w jakieś kłamstwa czy lewe historyjki. Niemniej, nie wiedziała jakiej reakcji od niej oczekiwał. Czy w ogóle jakiejś oczekiwał.
— Mam nadzieję, że przynajmniej od teraz... będę na tyle znacząca, żeby wiedzieć co się z Tobą dzieje — wlepiła szary wzrok w profil twarzy mężczyzny, siląc się na choćby lekki uśmiech. Wyszedł jej jednak grymas. Kiepska była z niej aktorka. — Chyba, że widzisz to inaczej — dodała z przekąsem, czując jak podbródek zaczyna jej drżeć.

Jessica była aż nadto świadoma tego, co znajdowało się w gabinecie Shawa, w którym właśnie się znajdowali. Doskonale wiedziała jak to pomieszczenie było zabezpieczone - między innymi Zamkiem Theomerasa, który wspólnie zdobyli od trolli - ale również nieustannie skanowane czujnikami tajności i fałszoskopem. Dziewczyna znała zasadę ich działania - a mimowolnie spojrzała na jeden z czujników, kiedy Darren znów przy niej przykucnął, otulając jej dłonie swoimi. Uciekała jedynie wzrokiem - a właśnie nieświadomie natrafiła na wykrywacz kłamstw. Absolutnie cichy - acz na pewno przecież sprawny.
I cisza ta wwiercała się w jej umysł, gdy Krukon wypowiadał kolejne słowa. Nie potrzebowała żadnych potwierdzeń prawdomówności - wierzyła mu przecież. Nawet w tak... piękne słowa. Nawet po tym co zobaczyła w myślodsiewni. Zwłaszcza po tym, co zobaczyła. Bo czy i ona nie zdała sobie sprawy na nowo, ile ten szukający jej spojrzenia mężczyzna dla niej znaczy? Dlatego też wróciła do niego wzrokiem. Łagodniejszym, choć dalej równie przejętym.
Paraliżowało ją na samą myśl, że mogło jej tutaj nie być. Jego - zwłaszcza.
— Wiem na czym stoi ten świat — mruknęła, spuszczając wzrok na ich dłonie - by spleść ze sobą ich palce. Złość gdzieś wyparowała, choć na języku dalej czuła goryczkę. — Wiem, że własna różdżka może nas wysłać do Munga. Kociołek może wybuchnąć, zaklęcie nie podziałać tak jak powinno — nie wspominając już o dosłownie milionie innych, przeróżnych opcji, które w magicznym świecie wcale nie były takie nieprawdopodobne jak człowiek chciałby zakładać. Wystarczyło, że był nieostrożny - a mógł zginąć przez zwykłą roślinę, czy źle przygotowany eliksir. To nie był bezpieczny mugolski świat, gdzie wszystko wyglądało na to, na co dokładnie wyglądało.
— Może proszę o dużo i za wcześnie. Nie wiem — próbowała odwzajemnić uśmiech Darrena, choć dalej niespecjalnie jej to wychodziło. Musiała wyjaśnić o co jej chodzi. Nie chciała pozostawiać żadnych niedopowiedzeń. — Chcę wiedzieć co się z Tobą dzieje. Żebyś był ze mną szczery. I myślał... — zrobiła krótką pauzę i wyłuskała z jego uścisku swoją dłoń, stukając go palcem wskazującym i środkowym w czoło. — ... też o mnie. Nie chcę żyć niewiedzą o człowieku, bez którego nie wyobrażam sobie codzienności. — Bo to właśnie niewiedza najbardziej ją zabolała, razem ze świadomością jak wiele mogłaby stracić.

Naprawdę nie sądziła, że przeżywanie - nie swojego! - wspomnienia mogłoby być tak bolesne. I to bez widma bólu, który ewidentnie Shaw (a szczególnie Strauss) przeżywali w torsvargdzkim lesie. Nie sądziła, że kiedyś za gardło mogło chwycić ją aż takie przerażenie i strach - w obliczu czegoś, co już się odbyło, nie rzeczywistości. Nie czuła się nawet w części tak rozbita i bezbronna na Głowach Trzech Trolli - gdzie stawili czoła stworzeniom. Nawet oślepiona po rytuale Zorzy - tamten strach był niczym, w obliczu strachu przed stratą. Nigdy nie była też tak absolutnie wytrącona z równowagi i zła - drżąca wręcz z emocji.
Teraz jednak powoli wszystko z niej parowało - napięte mięśnie ramion rozluźniały się, ostre spojrzenie łagodniało - szarość znów otulała, uważnie lustrując twarz Shawa, a nie wbijając pełen wyrzutu wzrok. Gorycz na języku również się rozpłynęła - choć Smith oddałaby teraz całe królestwo za pucharek soku dyniowego. W ustach miała kompletnie sucho - choć nawet nie podniosła głosu po wyjściu z myślodsiewni.
Nawet uśmiechnęła się delikatnie, gdy Shaw trącił ją w mostek - i chrząknęła.
— Umowa stoi — przytaknęła krótko, wolną dłonią wycierając wilgoć zebraną w kącikach oczu, której nie udało jej się rozgonić mruganiem. A która teraz odrobinę wezbrała - wraz z poczuciem ulgi, które na nią spłynęło, gdy jej ciało i umysł znów weszły w tryb 'bezpieczeństwa'. Echo wspomnienia pozostało jedynie echem - srebrnym węzłem myśli w zakorkowanej buteleczce. Natomiast oni byli tutaj, oboje, w gabinecie Exham Priory.
— Mimo wszystko... — podjęła znów, odkładając złote okulary na biurko i sięgając dłonią do prawego ramienia Darrena. Opuszkami zatrzymując się tam, gdzie wcześniej wyczuła gładkie blizny. — Cieszę się, że skończyło się tylko na tym.
Powiedziawszy to - za gardło chwyciło ją zupełnie co innego: rozczulenie. Kiedy z ramienia Shawa, przeszła dotykiem na mostek i szyję, kark - przesuwając między palcami kosmyki jego włosów, z namacalną czułością ujmując w końcu w swoją dłoń policzek Krukona. Nachyliła się nad nim składając kilka drobnych, słodkich pocałunków na jego czole. By ostatecznie po prostu przyciągnąć go do siebie i kurczowo objąć.
+

  Po zmianie pracy przyszedł czas na wykorzystanie książek osadzonych na nieco wyższych półkach i odziedziczonych oczywiście po babce, łamaczce klątw - choć pracującej w innych instytucjach niż Bank Gringotta. Pracując w Ministerstwie Darrena nie ciągnęło aż tak do poszerzenia teoretycznych horyzontów dotyczących czarnej magii - co innego jeśli teraz było to wręcz od niego wymagane, by mógł w odpowiedni sposób nie tylko wyceniać, ale przede wszystkim obchodzić się z wszelkimi przedmiotami przynoszonymi albo do Biura, albo znajdowanymi w trenie, choć chłopak nie miał jeszcze okazji bycia wysłanym do jakiejś pozalondyńskiej lokalizacji.
  Krukon ściągnął więc oprawioną w czerwoną, delikatną, cielęcą skórkę książkę z półki i zaniósł ją na biurko, na którym usadowiony był drzemiący feniks. Dzieło było - przynajmniej według Baltazara, rzeczoznawcy którego asystentem był Shaw - przyzwoitym wstępem do najpopularniejszych zabezpieczeń i klątw, z którymi mierzyć musieli się pracownicy ich Biura, gdy łamacze zajęci byli bardziej niebezpiecznymi przedmiotami albo jakiś artefakt na ich biurka nawet nie trafił.
Po zmianie pracy przyszedł czas na wykorzystanie książek osadzonych na nieco wyższych półkach i odziedziczonych oczywiście po babce, łamaczce klątw - choć pracującej w innych instytucjach niż Bank Gringotta. Pracując w Ministerstwie Darrena nie ciągnęło aż tak do poszerzenia teoretycznych horyzontów dotyczących czarnej magii - co innego jeśli teraz było to wręcz od niego wymagane, by mógł w odpowiedni sposób nie tylko wyceniać, ale przede wszystkim obchodzić się z wszelkimi przedmiotami przynoszonymi albo do Biura, albo znajdowanymi w trenie, choć chłopak nie miał jeszcze okazji bycia wysłanym do jakiejś pozalondyńskiej lokalizacji.
  Krukon ściągnął więc oprawioną w czerwoną, delikatną, cielęcą skórkę książkę z półki i zaniósł ją na biurko, na którym usadowiony był drzemiący feniks. Dzieło było - przynajmniej według Baltazara, rzeczoznawcy którego asystentem był Shaw - przyzwoitym wstępem do najpopularniejszych zabezpieczeń i klątw, z którymi mierzyć musieli się pracownicy ich Biura, gdy łamacze zajęci byli bardziej niebezpiecznymi przedmiotami albo jakiś artefakt na ich biurka nawet nie trafił.
  Shaw otworzył książkę - nawiasem mówiąc, zatytułowaną Zabezpiecz swój grób - jak nie popełnić błędów egipskich faraonów, drugą ręką jednocześnie wsypując do herbaty pół łyżeczki cukru. Zwykle unikał słodzenia - ta jednak była nieco zbyt mocna.
Chłopak wczytał się we wstęp, napisany dość oślizgłym stylem. Autor dzieła powstałego jeszcze w dziewiętnastym wieku - a więc, w pewnym sensie, w szczycie archeologicznego szału - zachęcał wręcz do poznania czarnej magii, przyrównując jej pewne aspekty wręcz do zaklęć gospodarczych i tłumacząc, że tak jak każda gospodyni domowa powinna umieć wyszorować przypaloną patelnię za pomocą różdżki, tak każdy szanujący się czarodziej powinien potrafić zabezpieczyć swoje włości przed nieproszonymi gośćmi przy użyciu duszących zasieków albo przeklętych klamek, sprowadzających na potencjalnych złodziei 'dwa funty nieszczęścia'.
  Krukon westchnął więc, pociągnął łyk herbaty i począł notować co ciekawsze ustępy, kręcąc co chwilę głową z politowaniem czy nawet odrazą, natrafiając na wtrącenia, które w dzisiejszych czasach nawet Ślizgonów przyprawiłyby o grymas niezadowolenia.

z/t

+

  Zabezpiecz swój grób - jak nie popełnić błędów egipskich faraonów potrafiło być lekturą bardzo wciągającą - ba, wciągającą bardziej niż podpatrzona przez autora w Libii Klątwa Ruchomych Piasków, polecana do rzucenia w paru miejscach w ogrodzie. Przez ostatnie dni Shaw zamykał się codziennie na godzinkę w swoim gabinecie, studiując rozdział albo pół owego dzieła. Testował tereny poświęcone czarnej magii jak ślepiec wypuszczony na mokradła - ostrożnie, powoli, stąpając jak struchlały zając i szukający drogi znalezionym gdzieś w topieli na wpół przegniłym patykiem. Co prawda oprawiona w czerwoną skórę książka nie była prawdziwym, metaforycznym bagniskiem, które wciągnąć mogło nieopatrzonego badacza - jak choćby Sekrety najmroczniejszej magii - ale Darren i tak nie miał zbyt wielkiej ochoty na przemoczenie swoich kostek po wdepnięciu w zbyt niebezpieczny obszar czarnomagicznej aktywności.
  Krukon chrząknął i przewrócił stronę, odgryzając kawałek dyniowego pasztecika i pogrążając się w dalszej lekturze, które towarzyszyło chrząkanie siedzącego na parapecie lelka wróżebnika. Przeszedł do rozdziału dotyczące klątw zawsze aktywnych i niewymagających bezpośredniego sygnału. Na przykład znana mugolom klątwa Tutanchamona - choć w tym przypadku był to jedynie pech i być może bakteria, tak w Dolinie Królów czy pochowanych wśród piasków pustyni grobowcach i mogiłach możnowładców i kapłanów, których nie stać było na zabezpieczenia i przepych godny faraonów. Tam można było się natknąć na zaklęcia mniej wyrafinowane, ale i tym samym groźniejsze dla nieprawnego złodzieja - lub rzeczoznawcy. Shaw czytał o przypadkach uwolnienia klątw przez bandy szakali albo zakopania kamiennej trumny zbyt blisko terenów zalewowych Nilu, przez co jakiś pechowy rolnik ściągnął na siebie, swoją rodzinę i całą wioskę grad wielkości kurzych jaj - co skończyło się oczywiście ofiarami śmiertelnymi.
  Kolejny ustęp traktował o klątwach, które nałożone były konkretnie na przedmioty. Na przykład maski pogrzebowe, łodzie, które układane były w grobowcach, albo wazy ze skarbami, które służyć miały zmarłemu w życiu pozagrobowym. Na większości z nich znajdowały się zwykłe zaklęcia parzące czy oszałamiające, ale wyjątkowo ciekawy był przypadek pewnego złośliwego kapłana Seta, który postanowił ukarać potencjalnych złodziei wyjątkowo nieprzyjemnym urokiem - modyfikacją jednego z bardziej znanych, czarnomagicznych zaklęć - pod którego wpływem z ust poszkodowanego non stop wysypywał się piaskiem, co wiązało się nie tylko z okropnym smakiem i dyskomfortem, ale też oczywiście prędzej niż później z uduszeniem się takiej osoby w dość nieprzyjemnych okolicznościach.
  Krukon jęknął, odkładając pasztecik z powrotem na talerz. Z jakiegoś powodu wydał mu się on być teraz suchy i niesmaczny - być może czytanie o uduszeniu się piachem nie wpływało dobrze na apetyt. Shaw zamknął książkę i przeciągnął się, zwijając także zwój z notatkami. Na dzisiaj miał dość. Wstał więc i ostrożnie odłożył czerwoną księgę na jedną z niższych półek, czując drżenie zadowolonej z przyswajanej wiedzy Mizerykordii, spoczywającej niewinnie w wewnętrznej kieszeni bluzy mężczyzny.

z/t

+

Skrzywiła się; jej oczy nie były przyzwyczajone do ostrego słońca po całym dniu w gmachu ministerstwa. Poprawiła torebkę na ramieniu i teleportowała się prosto pod Bank Gringotta. Tam, popalając feniksowe, czekała aż Darren skończy pracę i zabierze ich prosto do Exham Priory.
W momencie gaszenia papierosa, dostrzegła Krukona wychodzącego na zewnątrz. Pomachała mu i wsunęła okulary przeciwsłoneczne na czubek głowy. – Hej. Jess wie co planujemy czy to niespodzianka? – zagaiła na wstępie. Domyślała się, że Smith nie będzie zachwycona celem wizyty Cali w ich skromnych progach. Po chwili złapała Shawa za rękę, aby ten mógł ich przetransportować do Archenfield.
Powstrzymując poteleportacyjne mdłości, rozejrzała się dookoła, wodząc wzrokiem po posiadłości Shawa. Prezentowała się imponująco, zwłaszcza w porównaniu do jej skromnego domku przy plaży w Edynburgu. Musiała przyznać, że EP bezapelacyjnie miało swój urok, pomimo tego, że nie była fanką tak ogromnych rezydencji.
Kątem oka dostrzegła zaklęcia ochronne, broniące murów przed wtargnięciem niepowołanych gości. To ją tylko upewniło, że wybrała dobrego kompana do ćwiczeń. – Zanim przeszłam do ministerstwa, Fairwyn stworzył dla mnie różdżkę, która nie powinna się buntować przy tak specyficznych zaklęciach. Gdzie będziemy ją testować? – zerknęła na Darrena, czekając aż zaprowadzi ją do pomieszczenia, w którym mieli przejść do sedna sprawy. - No i jak tam w ogóle praca w biurze rzeczoznawców?

  Prawdę mówiąc, w Banku Gringotta przez pierwsze dni swojej pracy więcej razy 'wyszedł' z pracy niż przez rok zatrudnienia w Ministerstwie. Tam często korzystał z sieci Fiuu albo po prostu teleportował się pod bramy Hogwartu czy Exham, teraz, z powodu goblińskich zabezpieczeń, codziennie musiał po prostu przejść przez bramę wejściową całego gmachu i ulotnić się dopiero z Pokątnej.
Tego dnia Shaw miał mieć jednak towarzyszkę - Californię Reagan, której wizyta w Priory miała mieć jednak wymiar o wiele bardziej edukacyjny niż towarzyszki, a przynajmniej jej główna część. Ślizgonkę mianowicie interesowały pewne pozycje w księgozbiorze Darrena, których nie sposób było uświadczyć w dostępnych uczniom częściach biblioteki.
  - Niespodzianka - mruknął Krukon, rozcierając obolały od pochylania się nad wiktoriańskimi broszami upiększającymi kark - Jak spalimy Exham, to zawsze możemy powiedzieć że, khm, nie wiem, feniks kichnął - jęknął, upewniając się, że Cali stabilnie się trzyma, po czym nabrał powietrza i przeniósł ich do Archenfield.
  Słuchając pytań dziewczyny - i ukrywając uśmiech dumy po tym, gdy dojrzał że Reagan zauważyła obronne zaklęcia rozplecione nad rezydencją - Darren zaczął prowadzić ich korytarzami domostwa, po drodze prosząc Grzywkę o dwie herbaty z trawą cytrynową do gabinetu. Po paru chwilach dotarli przed drzwi komnaty zamkniętej na trzy dziurki od klucza, z czego jeden Darren miał zawieszony na goblińskim, srebrnym łańcuszku na szyi, drugi leżał pod wycieraczką, a trzeci pojawił się na jego dłoni po machnięciu różdżką.
- W Gringottcie jest... hmm... - zawiesił się Shaw - Z jednej strony o wiele bardziej spokojnie, z drugiej o wiele mniej. W Ministerstwie nawet w mniej pracowite dni wisiała, khm, ciężka atmosfera wyborów czy tych całych ataków - powiedział, robiąc przerwę by nabrać powietrza i otworzyć drzwi, wpuszczając Cali przodem - W Gringottcie prawie nie ma leniwych dni, ale tam nikogo nic nie obchodzi i nie muszę przynosić pracy do domu - dodał z wzruszeniem ramion, wchodząc za Ślizgonką do środka i kierując się od razu do feniksowej żerdzi, by pogłaskać delikatnie usadowionego na niej szkarłatnego ptaka.

- Chcesz zaczynać od szatańskiej pożogi, skoro boisz się spalenia Exham? – spytała ze śmiechem (uprzednio upewniając się, że nikt niepowołany tego nie usłyszy, bo nieszczególnie miała zamiar dzielić się ze światem planami, jakie miała z Krukonem), który szybko ucichł, kiedy Darren teleportował ich wprost do Archenfield.
Idąc do gabinetu, rozglądała się po rezydencji, która choć nie była odpicowana z góry na dół, to wciąż robiła ogromne wrażenie. Obecność skrzata skwitowała delikatnym uśmiechem i skinieniem głową w ramach uprzejmości, na którą, o dziwo, nie musiała się szczególnie wysilać. Nie przywykła do ich widoku, bo w kuchni bywała rzadko, a żaden z rodziców takowego nie posiadał.
Widząc, jak Shaw otwiera zamek trzema charakterystycznymi kluczami, zaśmiała się w duchu, przypominając sobie ich wspólną wyprawę do apartamentu trolli. - Coś wiem o tej atmosferze. Nie pracuję tam długo, ale dosłownie każda podejrzana akcja i wszyscy są w gotowości, co najmniej jakby zaraz miał się zawalić świat - westchnęła, wchodząc do środka. Nie musiała tłumaczyć Krukonowi jak wygląda sytuacja w MM, bo ten dopiero niedawno się stamtąd uwolnił. - A i tak zazwyczaj, gdy interwencja ministerstwa jest niezbędna, na miejscu nie ma nikogo kompetentnego.
Gdy Shaw poszedł do feniksa, Cali od razu podreptała w stronę książek, z zaciekawieniem oglądając ich grzbiety, chłonąc magię, jaką emanowały. Chciała jak najszybciej posiąść wiedzę, zaklętą w pożółkłych stronach, ale świadomość skazania na darrenową gościnność i chęć pomocy nie pozwalała od razu bezpardonowo złapać pierwszej lepszej księgi. – Mogę? – spytała, wskazując palcem na egzemplarz, który interesował ją najbardziej, a kiedy Darren nie wyraził żadnego sprzeciwu, wyciągnęła ją ostrożnie. Czuła mrowienie w opuszkach, stykających się z okładką w kolorze ciemnego burgundu, z wygrawerowanym za pomocą złotej nitki tytułem.
Otwierając wolumin, w jej oczach pojawiły się iskierki podekscytowania – jak zresztą za każdym razem, gdy miała do czynienia z realizacją pomysłu, spędzającym sen z powiek. A ten jeden konkretny ujebała sobie prawie rok temu i wiedziała, że nie spocznie, dopóki nie osiągnie celu. – Interesują mnie zaklęcia opierające się na iluzji, ale wiem, że są mocno poza moim zasięgiem – wyjaśniła, nie odrywając wzroku od wnętrza książki, a kiedy natknęła się na pewne zaklęcie, które mignęło jej kiedyś w dziale ksiąg zakazanych, przypomniała sobie tę przemożną chęć opanowania go. – Cistam Dolorum – powtórzyła inkantację, zerkając na chłopaka. W jej oczach pojawiła się niema prośba, bo nie było tajemnicą, że Darren to czarodziej wielu talentów, dla którego pewnie sprawienie, iż za pomocą krótkiej formułki ktoś nie potrafi oddychać, nie było większym problemem.

  - Cistam Dolorum? - powtórzył bezgłośnie Shaw, mrużąc oczy. Odwrócił się od feniksa i spojrzał na Cali, marszcząc czoło i wyraźnie się na czymś zastanawiając - Ale chyba nie chcesz tego testować na mnie, co? - spytał z niepokojem po czym, dając Reagan znak by poczekała, wyszedł z gabinetu i pomknął w sobie tylko znanym kierunku. Cali w sumie nie powinna się nudzić - co prawda zdecydowana większość książek nie była poświęcona tematom stricte czarnej magii, to spora ich część traktowała o łamaniu klątw, a z tego co Shaw pamiętał, Cali także zastanawiała się nad tą ścieżką kariery.
  Parę chwil później Darren wrócił z drewnianym manekinem, który kiedyś musiał być używany do prezentowania na nim co droższych strojów. Był do tego wydrążony w środku by nie być zbyt ciężki do przestawiania, a zamieszkujące przez stulecie Exham szczury nie omieszkały zrobić w nim paru dziur - które dzisiaj miały się nieco przydać.
  - No dobra, test - powiedział Darren, sadowiąc przedmiot na środku pokoju i machnięciem Mizerykordii posyłając biurko z bujającymi się na nim czujnikami tajności pod półkę z książkami. Stuknął różdżką w jedną z dziur, przez którą zaczęło się tłoczyć powietrze imitując choć trochę proces oddychania. Rozległ się nieprzyjemny dla ucha świst wiatru, opuszczającego drewnianą figurę. Feniks zerknął jednym okiem w kierunku figury, Shaw uniósł zaś różdżkę.
- Cistam Dolorum - mruknął.
Drewno zaskrzypiało, ściśnięte czarem powodującym oryginalnie ból w klatce piersiowej, świst po krótkiej chwili zaś całkowicie ustał, kiedy przepływ powietrza w manekinie został całkiem uniemożliwiony.
- No dobra, twoja kolej - powiedział, siadając na odsuniętym teraz krześle - W Zabezpiecz swój grób... na sto dwudziestej ósmej jest parę akapitów o Cistam Dolorum, którym kapłani udusili rozbójników chcących się włamać do grobowca Merenptaha, jeśli masz ochotę na teorię.