Kompletnie nie wiedziała jakim cudem dała się PONOWNIE namówić na... korepetycje z miotlarstwa. Chociaż było to określenie mocno naciągane biorąc pod uwagę fakt, że Darren zwyczajnie - jak sam to określił! - chciał wcisnąć ją na miotłę. A ona na to przystała - pociągnięta do tej decyzji przez wizzengerowy szantaż emocjonalny. Prawda była jednak taka, że i bez tego prawdopodobnie nie byłaby w stanie odmówić Shawowi. Choć nigdy nie miała problemów z asertywnością...
Cóż, jak widać do czasu.
— I sądzisz, że naprawdę, lot na miotle oswoi mnie trochę z lotem samochodem...? — spytała niespecjalnie przekonana do takiej logiki, kiedy wychodzili przez bramę na dziedziniec. Za poleceniem Krukona, ubrana była ciepło ale wygodnie, zachowując jakąś granicę swobody. Gdyby miała przypadkiem... zawisnąć na miotle... albo się z niej zsunąć... wystarczy, że ruch krępowałaby jej ewentualnie złamana kość, a nie jeansy.
Jeszcze zanim powzięliby jakieś kroki przygotowawcze do - heh - 'przelotki', Smith zatrzymała Shawa, chwytając go za przedramię i drepcząc tak, by ustawić się do niego vis-a-vis. Zamknęła dłoń studenta w swoich - zaciskając nerwowo palce. A choć po ustach błąkał jej się niewyraźny uśmiech - szare tęczówki błyszczały przejęciem.
— Powiedz mi tylko jedno — zaczęła, próbując podchwycić spojrzenie Darrena - choć to sama musiała się skupić na tym, żeby nie uciekać wzrokiem gdzieś na boki. Żołądek zawiązał jej się w pełen stresu supeł - już prawie zapomniała o tym uczuciu. — Czemu chcesz, żebym latała? W sensie... przecież mnóstwo osób stroni od mioteł i to nie jest nic niezwykłego... — znowuż podjęła się polemiki, co choć było dla niej typowe - brzmiało też dziwnie z ust dziewczyny, którą spokojnie i bez przesady można było nazwać wielką fanką podniebnego Quidditcha.

Właściwie to mieli świętować jej podwyżkę w pracy - sama Smith nie do końca wiedziała jakim cudem zamiast przy stoliku na galerii znaleźli się tutaj. Na dziedzińcu, wyłożonym gigantycznymi poduszkami. Z miotłą na podorędziu. Zgodziła się na jeszcze jedną próbę latania, nie zakładała jednak, że odbędzie się ona w trybie ekspresowym... Nie to, że nie doceniała starań Shawa - bo doceniała, naprawdę, i właśnie również przez to czuła jak żelazna dłoń na jej żołądku zaciskała się ze zdwojoną mocą. Sam Darren nie miał w tej 'nauce' żadnego interesu - robił to dla niej, ot. Co też doskonale podkreślały wszystkie argumenty jakie przytoczył.
Smith nie mogła się nie uśmiechnąć - rozczulenie z rozbawieniem mieszało się w jej oczach. Cóż, czego innego mogłaby się spodziewać po Krukonie z krwi i kości, jak nie sensownej argumentacji? Mogłaby podjąć się z nim polemiki - ale akurat podważanie faktów nie leżało w jej naturze.
— Ech, w punkt... — westchnęła ciężko - choć teatralnie, kręcąc z rozbawieniem głową. Nie tyle z trafności słów Shawa, którymi po prostu zabił kiełkujące w niej wątpliwości - co z Juniora, który buszował w zielniku. — Mam czasem wrażenie, że chyba za dobrze mnie znasz — przyznała, nie kryjąc uśmiechu. Kto jak kto - ale Smith nie mogła tego powiedzieć w stosunku do każdego. Mimo wszystko nie należała do zbyt wylewnych osób - choć jak każdy, miewała swoje odstępstwa od reguły.
— O nie, żadnego zamiatania.
Z pewnym powątpiewaniem zerknęła jednak na starą miotłę, którą dzierżył Darren. Spojrzała na nią - na niego - i znów na nią, przygryzając wnętrze policzka w zafrapowaniu.
— Wierzę, że TA miotła także spokojnie uniesie dwie osoby... — wyraziła swój niepokój, powoli - zupełnie jakby podchodząc do dzikiego zwierza - zajmując miejsce tuż za plecami Shawa. Zamotała się w miejscu, samej nie wiedząc gdzie ostatecznie ma podziać dłonie. — Darren, ja mam się trzymać Ciebie czy miotły? — spytała z cichym jękiem nad tak głupim pytaniem. Ostatecznie jednak oceniając długość trzonka, który był zdecydowanie za krótki jak na miotłę stricte dwuosobową, nie mówiąc już o Błękitnej Butli - przysunęła się bliżej Shawa, oplatając jego pas ramionami i opierając podbródek na jego ramieniu. — Nie pytaj, czy jestem gotowa - bo nie jestem. Bez żadnych 'startujemy za trzy', proszę... — mruknęła mu do ucha, mimowolnie spinając się nieco.

W pierwszym momencie, kiedy ziemia osunęła jej się spod stóp - albo raczej to Darren oderwał ich stopy od ziemi - Jess poczuła jak żołądek gwałtownie wędruje jej w górę, tylko po to jednak, żeby zaraz z łomotem opaść i obić się gdzieś o kości miednicy. Przynajmniej takie miała wrażenie, kiedy grawitacja jeszcze przez chwilę o nich walczyła - nim odpuściła zupełnie.
— Błagamtylkoniedajmispaść — sapnęła na wydechu, kurczowo zaciskając dłonie gdzieś w okolicach splotu słonecznego mężczyzny. Nie żeby panikowała... No, może odrobinę. Mimo wszystko, całej swojej sympatii do Quidditcha i niejakiej fascynacji tym, że człowiek mógł latać przy pomocy miotły (!!!) - jej osobiste doświadczenia z lataniem nie były najprzyjemniejsze. Najgorsze też nie - jakby na to nie spojrzeć.
Stres nie opuszczał jej nawet na moment - choć przytłumiony troszeczkę przez pokrzepiający dotyk Shawa - jednak, kiedy siła ciężkości przestała ich obowiązywać... poczuła się lekko. I zadziwiająco stabilnie, nawet pomimo stopniowego wzrostu wysokości. Wpatrując się w oddalający poduszko-materac czuła bardziej... rozbawienie aniżeli strach. Przyciśnięta policzkiem do barku Shawa, cicho chłonęła wrażenia - nie pozwalając nagle rozbujałej wyobraźni na co bardziej niedorzeczne scenariusze obejmujące jej ewentualny upadek. Skupiła się bardziej na tu i teraz - w pewnym momencie nawet unosząc głowę i zerkając ponad mury Exham, w kierunku Ross-on-Wye.
Cóż, z góry szło dostrzec o wiele więcej rzeczy. Niemal z rozczarowaniem zorientowała się, że Shaw sprowadza ich na ziemię - a żołądek znów podszedł jej do gardła. Czyżby to tylko moment wzbijania się w powietrze i lądowania tak ją stresował...? Pozostawiła jednak tę hipotezę do potwierdzenia, nie mając wystarczająco dużo dowodów.
— Umm... — Niepewnie spoglądając na ochraniacze, które wręczył jej Darren, zmarszczyła brwi. — 'Zamiana miejsc'? — I choć posłusznie zaczęła zapinać na sobie zestaw ochronny, dręczyło ją jedno pytanie: — Dlaczego więc nie dałeś mi ochraniaczy przy pierwszym podejściu? — Choć domyślała się dlaczego, a raczej robiła to żelazna dłoń zaciśnięta na jej żołądku.
— Wiesz, ja... chyba mam problem z samym startem — podzieliła się swoim domysłem, zaciskając ostatnie wiązania skórzanego osprzętu. Dłonie delikatnie jej drżały - choć widać było, że naprawdę stara się podejść do tego na chłodno.

— Skoro ja dostałam ochraniacze jako sterujący... To Ty powinieneś obwiązać się poduszkami — rzuciła swoją sugestią - w istocie bardziej niepokojąc się tym, że coś zwyczajnie zjebie mając 'na pokładzie' Darrena. Wyjątkowo jednak - dalej - powstrzymywała tworzenie się czarnych scenariuszy w swojej głowie, skupiając uwagę na wiązaniu ochraniacza.
O ile w tym momencie charakteryzowała ją pewna sztywność i nerwowość w ruchach - mimo odbycia już pierwszego lotu jako pasażer - tak nie mogła powstrzymać parsknięcia śmiechem na nowinkę przedstawioną jej przez Shawa. Naprawdę interesowała się Quidditchem i miotlarstwem, bazę teorii miała prawdziwie potężną - ale o takich ewenementach jeszcze nie słyszała. Być może była to właśnie wiedza tajemna przeznaczona wyłącznie dla miotlarzy - a nie nielotów, takich jak ona.
— SOS? — zaśmiała się, szczerze rozbawiona nazwą nieznanego jej syndromu, który podobno jej dotknął. — Doktorze Shaw, jest Pan niezawodnym internistą — prychnęła raz jeszcze, kręcąc głową i sięgając po kask. W nosie miała jak teraz musiała wyglądać - gdyby się jednak SPIERDOLIŁA Z MIOTŁY, wolałaby skończyć w jednym kawałku. Choć sama nie wiedziała co bardziej koiło jej nerwy - ochraniacze, czy podejście Darrena. Acz mogła się domyślać.
— Fantom... To nie jest przypadkiem miotła z 1933 roku? — spytała, przyglądając się niemalże wiekowemu modelowi. Wbrew pozorom bardziej ją to zainteresowało niż zaniepokoiło - dużo wiekowych przedmiotów w magicznym świecie działało nadal bez zarzutu, a ze Smith w każdym momencie mogło wyjść jej umiłowanie historii wszelakiej. — Była odnawiana, okucia witek nie są fabryczne... — mruknęła, lustrując miotłę wzrokiem. — Co jeszcze może być zachomikowane w... Ohhh — z ust wyrwał jej się krótki jęk, kiedy Shaw trafił kciukiem w wyjątkowo zdrewniałe miejsce jej mięśnia. Bynajmniej nie było w tym bólu.
Chrząknęła krótko, tracąc wątek.
— No dobrze, miejmy to za sobą... — mruknęła, z odrobinę cierpiętniczą miną - i rumieńcem - usadawiając się na miotle i zerkając na Darrena. — Jesteś pewny, że nie chcesz zostać na dole? — próbowała uśmiechnąć się przez przebijający jej się w mimice stres. — Czeka nas w końcu szalona przejażdżka... — żachnęła się, mimowolnie wracając spojrzeniem do rozłożonych na placu poduszek.

SOS rzeczywiście bywał nieubłagany. O ile to na karb właśnie tego syndromu Smith mogła zrzucić swoje dosłowne przyrośnięcie do ziemi - a wcale nie na drobne pocałunki Shawa, wymierzone w jej szyję, czy dłonie na talii. Nie rozpraszała się, ani odrobinę - w ogóle.
Właściwie to właśnie walką z rozpierzchłymi nagle radośnie myślami była tak zajęta, że nawet nie pomyślała o próbie poderwania się do lotu. Na szczęście miała tuż za sobą zniecierpliwionego pasażera, który sprowadził ją na ziemię - tylko po to, żeby ona mogła poderwać się w powietrze. I choć Jess spodziewała się - mimo zapewnień Shawa o niewierzganiu Fantoma - buntu na pokładzie i jeszcze dobrych kilku chwil na ziemi, to... Sama nie była do końca pewna jak to zrobiła - ale wzbiła się do góry. Nie podskoczyła, nie wymruczała żadnego polecenia, nie była nawet pewna, czy poderwała trzonek miotły - po prostu wystartowali.
— Ojej — wzdychała co jakiś czas, kierując miotłą b a r d z o ostrożnie - na boki, do góry, to znów w dół, jakby chcąc wybadać jej czułość. To było naprawdę dziwne uczucie - niejako panować nad grawitacją i nawet nie czuć 'ciężaru' zarówno swojego jak i pasażera. Choć akurat swój 'miotlarski plecaczek' Smith czuła bardzo dobrze - przynajmniej dopóki Shaw nie zwolnił jej z uścisku, najpierw jedną, potem drugą dłonią. Odczuła to tym bardziej, że jego ramiona traktowała podświadomie jako swego rodzaju pasy bezpieczeństwa.
— D-Darren! Serio?! — krzyknęła za nim, odrobinę spanikowana, słysząc trzask deportacji tuż za sobą. Zacisnęła dłonie na trzonku od miotły, bojąc się, że nagle niczym jakiś rączy koń śmignie razem z nią do przodu, ale... Nic takiego się nie stało.
Po prostu zawisła w powietrzu, tak jak chciała.
I doznając olśnienia - że miotły to jednak tylko przedmioty, i nawet nie takie pokroju różdżki, które miały swój charakter - zmarszczyła gniewnie brwi, obracając się powoli w miejscu, żeby zlokalizować uciekiniera. Fantom posłusznie leciał dokładnie tam gdzie Smith chciała - i w istocie, nie wierzgał, trzymając dziewczynę na stabilnym pułapie.
— Co to było? — zaczęła swoją mini-tyradę, wykręcając powoli w miejscu i zataczając płynny łuk w powietrzu skierowała trzonek miotły w kierunku lipy. — M-Mogłeś mnie po prostu od razu puścić samą! — Zniżyła lot, może odrobinę zbyt 'kanciasto' - aż w końcu zawisła w powietrzu gdzieś na wysokości klatki piersiowej Darrena, wlepiając w niego szare spojrzenie. — Przestraszyłeś mnie — zakończyła już ciszej, z wyrzutem - mało autentycznym jednak, bo zmieszanym z drobnym uśmiechem czającym się w kącikach ust.
Chrząknęła krótko, poprawiając się na miotle.
— Rzeczywiście, prawdziwy dżentelmen — przyznała, podejmując się jeszcze - nieco szybszego - okrążenia wokół lipy.

Właściwie to od razu zniżając się do Darrena chciała zejść z miotły - tylko kiedy wisiała tak odrobinę nad ziemią, ciężkość w żołądku znów się pojawiła. Lądowanie na ubitej ziemi... Samodzielne lądowanie na ubitej ziemi nie uśmiechało się Smith. Zdążyła zauważyć, że miotła to żaden pochodny graniana czy innego pegaza - ale nie wierzyła póki co w swoje raczkujące umiejętności. Wzbiła się w powietrze, powolne latanie było proste i zaskakująco przyjemne - ale lądowanie... Nie chciała zeskakiwać z miotły, ale też wolałaby by nie połamać nóg nie zaryć kolanami w glebę przy lądowaniu. Nawet pomimo ochraniaczy.
Tak więc postanowiła jeszcze zrobić kilka okrążeń, wzbijając się przy każdym kolejnym o dobry metr w górę - aż znów była na wysokości z której mogła podziwiać całą okolicę Archenfield. I tam na chwilę zawisła, na posłusznym Fantomie. I choć w istocie, nie widziała się jako miotlarę - zwłaszcza na jakimś sportowym modelu - tak latania... Latania nie mogłaby sobie odmówić. Teraz dosłownie widziała jak wiele mogłaby stracić.
Poza tym i tak nie była najlepsza w teleportacji.
Powoli więc wykręciła miotłę w miejscu, szerokim łukiem, metr po metrze zniżając swój lot - kierując się prosto na materace. Zerknęła jeszcze w kierunku Shawa - którego chwilowa nieobecność jej umknęła na rzecz rozkochiwania się w Archenfield z lotu ptaka - teatralnie przewracając oczami na wyrysowaną przez niego wiadomość. A jednak, gdzieś, w którymś momencie żelazna łapa stresu puściła jej trzewia - nie miała najmniejszego zamiaru krzyczeć, bardziej podziękować.
I z takim właśnie zamiarem podeszła do lądowania - może trochę przy okazji rozproszona, bo zapomniała zwolnić i tuż przy ziemi poderwać trzonek miotły nieco w górę. Na szczęście i tak była już nad materacami-poduszkami - więc kontrolowany upadek z miotły (a raczej zarycie nogami w materiał) wywołał tylko krótką salwę śmiechu, kiedy grawitacja nagle odzyskała Smith i ściągnęła ją twardo miękko na ziemię.
— Żyję! — oznajmiła, pełnym tryumfu głosem, wyrzucając ramiona w górę i machając radośnie w kierunku Shawa. Przysiadła na poduszce po turecku, zdejmując kask. — Ale dziwne uczucie, jakbym zeszła dopiero co z trampoliny... — próbowała przyrównać swoje wrażenie lądowania do czegoś znanego, biorąc się jednocześnie za rozwiązywanie skórzanych ochraniaczy.

Pozbywając się ochraniaczy, część po części i odkładając je na bok, Smith kątem oka wychwyciła ruch Shawa - który zaczął się do niej zbliżać z... lewitującym czymś. Dziewczyna zrzuciła z siebie naramiennik i wyprostowała się, poprawiając okulary. To raczej nie było pudło, w którym Darren trzymał wcześniej ochraniacze - było zdecydowanie za małe... i nie w kształcie pudła. Poza tym dlaczego miałby przykrywać je kocem?
Będąc już na ziemi, Smith chciała przede wszystkim podziękować Krukonowi za to - niemal dosłowne - wsadzenie ją na miotłę, jednak kiedy już do niej podszedł... z tą swoją nieodgadnioną miną i ślepiami uciekającymi w stronę lewitującego zawiniątka... Jakoś to wszystko zeszło na drugi plan - a raczej zostało odsunięte w czasie.
— Darren, co Ty wykombinowałeś? — mruknęła szczerze zaaferowana - choć bardziej zachowaniem mężczyzny, niż tym co z nim przyleciało. Przynajmniej dopóki nie polecił jej sprawdzić co to takiego było. Odwróciła więc do 'czegoś', które na jej oczach... Poruszyło się. Uniosła brwi w wyrazie niezrozumienia - czując jednocześnie jak Shaw całuje ją w policzek, z krótkimi objaśnieniami.
Zerknęła na niego pytająco. Co było w Norwegii...? Szybko jednak ją olśniło. Walentynki. Byli wtedy na morsotece... Choć dla Smith praktycznie całe te dwa tygodnie były jak święto zakochanych.
— N-Nie musiałeś mi nic kupować! — podjęła próby buntu - choć niewyraźne, bo sięgnęła targana ciekawością do zawiniątka, by je odsłonić i... zamarła. — To jsou nohy... Opravdu, Darren?
Zmiękła, no rozpłynęła się. Kto by się nie rozpłynął na widok targającego gumową kostkę szczeniaka? Z przeciągłym "Oooo...!" sięgnęła po futrzaste maleństwo, zgarniając je w swoje ramiona. Szare oczy dosłownie rozbłysły - przeskakując od małego psidwaka, do Shawa i z powrotem.
— Jaka kruszyna... Ile on może mieć... 6 tygodni? Oooh... — Westchnęła i zachichotała cicho, gdy trzymany przez nią szczeniak przerzucił się z gumowej kości na jej palce. Drobne igły jeszcze bez większego wyczucia wbiły jej się w skórę, choć Smith zdawała się tym kompletnie nie przejmować. Przesunęła się odrobinę po materacu tak, by umościć się tuż obok Darrena i sięgnąć ustami jego policzka. — Dziękuję... Nie musiałeś, ale dziękuję — znów go pocałowała, w kącik ust. — Dekuji milacku — powtórzyła się po raz kolejny, uśmiechając szeroko, od ucha do ucha.

Zachichotała nad pytaniami Darrena o jej czeskie słówka, jednocześnie rzucając mu przepraszające spojrzenie. W istocie, to właśnie czeskim posługiwała się w chwilach największych emocji - bo to właśnie wyniosła między innymi z domu. Jeśli już ktoś się kłócił w domu Smithów w Londynie - to robił to tylko i wyłącznie po czesku. Kulturalne rozmowy odbywały się w innych językach, emocje pisał czeski alfabet.
Nic więc nie mogła na to poradzić - chociaż Darren nie zdawał się mieć nic przeciwko temu.
— Jest sprawa — zaprzeczyła, marszcząc 'gniewnie' brwi na lekceważący gest Shawa - szczęście znów zamusowało jej pod skórą, zderzając się z endorfinami wyprodukowanymi podczas udanego przelotu miotłą i rozczuleniem nad szczenięciem psidwaka. Cała ta sytuacja dużo dla niej znaczyła, co też postanowiła sprostować: — Pierwszy raz w życiu dostałam coś na walentynki. Mało tego, od... — Nie dokończyła myśli - nie tak jak chciała - gdyż Darren się nad nią nachylił, a język Jess momentalnie odmówił posłuszeństwa, a myśli rozpierzchły się radośnie. — ... milovaneho cloveka.
Słysząc pytanie - którego spodziewała się prędzej czy później - opuściła wzrok na szczeniaka, zajętego bez reszty smakowaniem jej kości palców. Psidwak zaczął cicho - i niemożebnie uroczo - powarkiwać, targany przez dłoń Shawa po grzbiecie i przez chwilę był to jedyny dźwięk przerywający ciszę.
— Nazwę go... Fantom — powiedziała z uśmiechem, przedłużając jeszcze przez moment odpowiedź na pierwsze pytanie, zastanawiając się czy... To była dobra chwila? Na zapowiedź chyba jak najbardziej. Choć w jej głowie zaczął kiełkować inny pomysł.
— Wtedy... W t e d y... — podniosła wzrok prosto w oczy Darrena, jawnie nawiązując o jaką sytuację jej chodziło - i jakiej sytuacji jego pytanie dotyczyło. — Było mi głupio. Bo to nie był tylko i wyłącznie eliksir... — Błądziła przez krótki moment między ciepłymi tęczówkami ukochanego, a jego wargami - kącik jej ust drgał lekko. — Ale... Przestaje mi być głupio. Nawet pomimo braku eliksiru — przyznała cicho, choć pewnie. Podkreślając swoje słowa pocałunkiem - nieco żarliwszym niż zazwyczaj, niosącym za sobą cząstkę czegoś więcej niż nieśmiałej czułości.
Trwał jednak moment - bo Smith zaraz odsunęła się te kilka milimetrów od Shawa, czując jak serce powoli podejmuje galop. Uspokoiła je oddechami - i widokiem Juniora, który wpatrywał się w nich nadzwyczaj intensywnie.
— Hmm... Ogarnijmy tu i chodźmy do środka. Zgłodniałam — przyznała nieco zakłopotana, podnosząc się z materaca do pionu - i wyciągając dłoń do Darrena. Coś czuła, że tym razem zagrożenie Johnowi i jego pantalonom nie wystarczy.


+

Udało jej się urwać wcześniej - jednak nieobecność Yoreka w Biurze Tłumaczeń znacznie zmniejszała produktywność tłumaczów, nie wspominając już o częstotliwości 'nagłych spraw', dzięki którym biuro opustoszało w zastraszającym tempie. Smith także więc z tej wymówki skorzystała - wiedząc, że zawiązała tym z resztą współpracowników niepisaną umowę solidarności i milczenia. Nie wyobrażała sobie grzecznego siedzenia do końca zmiany w pustym biurze, kiedy w domu czekał na nią Darren - również wyrwany wcześniej z pracy. No i oczywiście wizja wypróbowania wyścigowej miotły - choć była to poboczna... wymówka.
Teleportowała się prosto na dziedziniec Exham, dokładnie pod rosnącą na środku lipą - z ulgą przyjmując swój sukces w aportacji oraz zaklęcia antypogodowe rozciągnięte nad murami Priory. W Londynie pogoda była jeszcze iście zimowa - choć marcowe powietrze na nizinach Archenfield zdawało się jednak łagodniejsze.
Czując lekkie zawirowania w żołądku po teleportacji - oparła się o kamienny stolik, żeby dać sobie namacalne poczucie stałości i twardego gruntu pod nogami. Zrzuciła z siebie zimowy jeszcze płaszcz i marynarkę, zostając w samej koszuli i - och, na Morganę - ołówkowej spódnicy. Zmarszczyła brwi, z niejaką dezaprobatą spoglądając na swoje nogi, przyodziane jedynie w pończochy. Żaden to sportowy strój - chyba, że chciała latać z tyłkiem na wierzchu.
Wyłuskała Glamdrig z kieszeni porzuconego na stole płaszcza, rzucając na siebie najpierw lekko rozgrzewające Fovere, a potem przykładając czubek różdżki do krtani - by skorzystać z Sonorusa.
— Darren! — Czuła się niemal jak mała dziewczynka stojąca pod rodzinnym blokiem, drąca się wniebogłosy, by rodzicielka rzuciła jej picie albo piłkę. Tylko tym razem wołała swojego faceta pod jego (ich?) zamkiem (zameczkiem?) - więc sytuacja była zgoła inna. Instynktu rodzicielskiego wyczulonego na darcie japki swojej latorośli Shaw na pewno nie miał - ale zaklęcia ochronne Exham na pewno już mu wskazały gdzie pojawiła się Jess.
— Weź mi jakieś spodnie, proszę! — poprosiła ze śmiechem - bo choć sama mogłaby przywołać jakąś parę Accio - to obawiała się, że któryś ze zwierzaków chwyci je w powietrzu. Najpewniej nadpobuliwy Fantom, który przechodził fazę gryzienia wszystkiego co się ruszało.

Nie musiała długo czekać na to, by Shaw pojawił się na dziedzińcu - ledwo zdążyła podwinąć rękawy białej koszuli do łokci, a mężczyzna wręcz wystrzelił z bramy rezydencji, gnając do niej na łeb na szyję. Nie mogła powstrzymać szerokiego uśmiechu na jego widok - w pierwszej chwili nawet ignorując dzierżoną przez niego nowiutką miotłę (i jej spodnie). Dzieliła ich jeszcze kilka metrów, a Smith już czuła jak radosna iskra w spojrzeniu Darrena przeskakuje na nią, wprawiając ją w identyczny nastrój. Od razu się wyprostowała, a i szare oczy rozbłysły identycznymi ognikami. Lubiła go takiego - szczęśliwego. Kochała.
— Huracan? — powtórzyła za Krukonem, zerkając przez moment na miotłę - dosłownie przez moment, bo potem skupiła się przez dłuższą chwilę na ustach Shawa, pozwalając sobie na nieco większe rozproszenie. Wkradając się dłonią na męski kark, nie pozwoliła mu się odsunąć, póki oboje nie stracili oddechu. — To dziwne... — zaczęła, uśmiechając się zawadiacko - ale również od razu maskując ten uśmiech, pocierając wierzchem dłoni kącik ust. — Ale zaczynam za Tobą tęsknić bardziej, niż jak mieszkaliśmy osobno.
Chrząknęła, zsuwając się ze stolika i odrzucając na bok buty - wsunęła na biodra jednym ruchem dresy, podwijając spódnicę aż do talii. Odpięła zaraz zamek i pozbyła się nadprogramowego 'pasa', strzepując materiał na prosto i odkładając na płaszcz i marynarkę.
— Huracan... — powtórzyła raz jeszcze - odwracając się przodem do Darrena i zawiązując ściągacz spodni tak, by nie zsunęły się z jej bioder. — ... bardzo trafne imię dla wyścigówki — przyznała, kończąc węzeł zgrabną kokardą i podpierając się pod biodra. Skinęła podbródkiem na miotłę, odbierając ją na chwilę od mężczyzny. — No pokaż to cudo... Och jeju — wyraz szczerego zaskoczenia wypłynął na jej twarz, kiedy zważyła miotłę w dłoni. — Doskonała. To kauczuk? Varápidos... To chyba z portugalskiego. Tłumaczyłabym jako 'leć szybciej'. — Przebiegła palcami po trzonku, aż do złoconych witek, perfekcyjnie jeszcze ułożonych. — Julia zna się nie tylko na miotłach ale i na prezentach, skoro kupiła Ci miotłę o takim znaczeniu — stwierdziła, podnosząc szare spojrzenie prosto na Darrena, uśmiechając się.

Mogła się tylko zaśmiać na poważny ton i grobową minę Krukona, kiedy przełożyła 'na swoje' nazwę modelu miotły. Nie czekając na więcej zaproszeń - w końcu, właściwie to nie mogła się doczekać, żeby oderwać nogi od ziemi - ulokowała się zaraz za mężczyzną, obejmując go ściśle w pasie.
— Darrenie Shaw — mruknęła mu jeszcze do ucha, układając podbródek na jego barku. — Wiem, że nie robisz tego powoli — zdusiła chichot w zarodku, poprawiając jeszcze podwinięty mankiet koszuli. Odkąd tylko przekroczyła bariery Exham Priory humor widocznie jej dopisywał. — Ale to życzenia Julii, nie moje. Ja tylko bawię się w interpretację — zdążyła jeszcze wyjaśnić, nim wzbili się w powietrze. Shaw nie mógł tego zobaczyć, ale Jess właśnie uśmiechała się niedorzecznie - znów czując jak żołądek wędruje jej w górę, choć teraz to było śmieszne, acz miłe uczucie. Kompletnie niezwiązane z niedawnym stresem, kiedy tylko spoglądała na miotły.
Ziemia oddalała się coraz bardziej - a Smith czuła jak do krwiobiegu rzuca jej się adrenalina. Lot w górę był stabilny, choć nawet na tak krótkim odcinku mogła wyczuć, że znacznie szybszy niż na takim Fantomie, nie wspominając już o drużynowych Nimbusach.
— Jest zwrotny... — mruknęła cicho, komentując swoje wrażenia, kiedy Darren kręcił młynek nad Priory. Nie musiała kierować miotłą, żeby wyczuć wyraźną różnicę między nią a pospolitymi modelami. W końcu, posłusznie poprawiając chwyt w pasie mężczyzny i przylegając do jego pleców - śmignęli razem prosto nad Forest od Dean.
I być może Smith nawet pisnęłaby z ekscytacji - gdyby nie pęd powietrza, który wręcz zmusił ją do przymknięcia oczu. Varápidos przy pełnej prędkości zdecydowanie nie nadawała się do podziwiania widoków. Te dziewczyna mogła obserwować dopiero, kiedy znów zawiśli w powietrzu, nad koronami drzew - choć aktualnie w ogóle nie zwracała na nie uwagi. Pochłonięta wrażeniem pędu, który puścił dreszcz po skórze.
— Ojej — aż sapnęła z emocji - Darren mógł poczuć uśmiech na jej twarzy, kiedy przyciskała policzek do jego szyi. — Spróbuj okrążyć wieżę Exham, nie zatrzymuj się tak szybko.
Naprawdę pluła sobie w brodę, że tyle lat stroniła od latania - ale też przez tyle nikt jej odpowiednio nie przycisnął.

Jessica z kolei doświadczenia w lataniu nie miała praktycznie żadnego - jeśli nie liczyć przełomowego przelotu na Fantomie, jednego krótkiego wyścigu na szkolnym Zmiataczu - i jednego meczu Quidditcha na drużynowym Nimbusie. Choć jakby nie patrzeć - to właśnie tak zaliczyła wszystkie poziomy lotu, od ślimaczego do wyścigowego - tego dzisiaj, na Huracanie należącym do Shawa. I w głowie już rodziły jej się pytania: czym w takim razie różniła się brazylijska Varápidos od - na przykład - Błyskawicy Doskonałej? Czy któraś z mioteł wyścigowych była uważana za najlepszą? Najszybszą? Najbardziej zwrotną? A może niektóre modele były dedykowane do konkretnej pozycji? Choć nie miało to większego sensu - ostatecznie najczęściej jedna drużyna latała na jednym modelu mioteł.
I dziewczyna zapewne dumałaby tak dalej - gdyby Shaw nie ściągnął jej na ziemię, wykonując jej prośbę. Czysta adrenalina rzuciła jej się do krwiobiegu, kiedy znów wpadli w pęd powietrza. Świat stawał się rozmazaną, kolorową smugą - kiedy tak przecinali przestrzeń nad Exham. Kilkukrotnie. Prędkość odbierała dech - jednak Smith w ogóle się nie bała. Pomijając fakt, że wierzyła w umiejętności Darrena - to naprawdę, NAPRAWDĘ czuła się dobrze w powietrzu.
Syndrom Ołowianych Stóp odszedł gdzieś hen, w niepamięć.
Właściwie z zawodem przyjęła ich lądowanie z powrotem na dziedzińcu Priory - szybko jednak zawód zmienił się w ekscytację... podszytą niepewnością, gdy Shaw zręcznie opuścił pokład Huracana. Przygryzła wnętrze policzka.
— Um, Darren, jesteś pewien...? To nowa w y ś c i g o w a miotła — podkreśliła wyraźnie, nie odrywając stóp od podłoża. Choć świerzbiło ją, żeby to zrobić - co widać było choćby po tym, jak sprawdzała odpowiedni chwyt na trzonku miotły. Jednoręczny. Jak na amatorską ścigającą przystało. — Nie chciałabym Ci jej roztrzaskać o... nie wiem, wieżę. — Samą siebie tym nie przekonywała.

Poczuła się dziwnie, widząc zatroskanie w oczach Darrena. Oczywiście, że próbowała to sobie tłumaczyć tym, że siedziała właśnie na nowiutkiej, wyścigowej miotle, którą dostał w prezencie - i Krukon z grzeczności chciał ją puścić samą na przelot. Ale prócz tego, że musiałaby być ślepa - to musiałaby być głupia, żeby sądzić, że rzeczywiście tak było. No i musiałaby nie wierzyć Shawowi - a nie miała ku temu żadnego powodu. Ani serca.
— Nie. Jestem wyjątkowo ostrożnym człowiekiem, choć niedoświadczonym miotlarzem — odparła z rozbawieniem - i rozczuleniem troską mężczyzny. Trudno w końcu było odmówić jej przezorności - nie brała się za nic bez wybadania gruntu. Chociaż chyba czasem powinna dawać samej sobie kredyt zaufania, tak jak robił to Darren. Ufał, że da sobie radę - więc Jess głupio było podważać jego wiarę. Ba, chciała temu sprostać.
Więc bez słowa utrzymała pozycję miotły taką, na jaką skorygował jej Krukon - z zaintrygowaniem obserwując jego kolejne poczynania. Usta rozchyliły jej się w wyrazie... zwyczajnego zaskoczenia - który zaraz przeszedł w podziw.
— Zapieczętowałeś jakieś zaklęcie? — aż westchnęła, obracając trzonek w dłoniach by przyjrzeć się pieczęci. Małej, czarnej kropce - której nawet by nie dostrzegła, gdyby nie to, że wcześniej przyjrzała się miotle. — Immobilus? Nie... Arresto Momentum — sama odpowiedziała sobie na pytanie, wertując myśli w poszukiwaniu odpowiedniego zaklęcia. Cóż poradzić - Smith doceniała magiczny kunszt, który reprezentował Shaw - i to nie bez powodu. — Sprytnie — mruknęła, uśmiechając się szerzej. We własne umiejętności mogła nie wierzyć, ale wiedziała, że zaklęcia Darrena w razie czego zadziałają.
— No, to lecę. — Więcej jej przekonywać nie musiał. Ledwo jedynie oderwała się od ziemi - SOS definitywnie ją opuścił - a w powietrzu wokół Exham zawisły złote obręcze. Rzuciła znaczące spojrzenie Shawowi. — Jeszcze pomyślę, że mnie trenujesz — rzuciła z rozbawieniem, poprawiając chwyt na miotle, po czym - pochylając się - śmignęła do pierwszej obręczy. Pęd znów odebrał jej dech - choć niewykluczone, że był to również zachwyt nad stabilnością i łatwością w prowadzeniu Huracana. Na szczęście lawirować musiała tylko od obręczy do obręczy, bez żadnych fizycznych przeszkód. I nawet jeśli były one coraz mniejsze, to dalej nieruchome - i Smith planowała sobie trasę z wyprzedzeniem, żeby wyrobić się na zakrętach. Niemniej, brakowało jej wprawy i wyczucia. Nie miała problemów z prostym przelotem, ale przy młynku wokół wieży źle skalkulowała odległość - i przeleciała nieco zbyt daleko od obręczy, za wolno wytracając prędkość. Oczywiście musiała zrobić drugie podejście - wolniejsze, ale dokładniejsze - daleko jej było jednak do rozbicia się o mury. Tak jak wcześniej zauważyła, Varápidos była bardzo zwrotną miotłą.
A ona była zachwycona przelotem.
Promieniując wręcz ekscytacją, spłynęła gładko - już nie tak kanciaście jak wcześniej - na dziedziniec Exham, z szerokim uśmiechem na ustach. Nie zeszła jednak na ziemię, a zaczęła wykonywać powolne, płynne koła wokół lipy.
— Rewelacja — westchnęła, obracając się na miotle do góry nogami - i być może byłaby w stanie wrócić do poprzedniej pozycji, gdyby nie to, że teraz brakowało pędu, by zrobić to bez problemu. Walczyła jeszcze przez chwilę - ostatecznie zawisając jednak w miejscu. — Czy mogę to nazwać Zwisem Leniwca? — roześmiała się, choć trochę nerwowo, puszczając miotłę nogami i radośnie zawisając na samych ramionach.