- Ćwiczyłem zaklęcia użytkowe na kaflu, innych nigdy nie rzucałem niewerbalnie... - odpowiedział szczerze, przypominając sobie ćwiczenia z Violettą na plaży. Wysłuchał bez cienia emocji na twarzy wszystkiego, co Nessa miała mu do powiedzenia. Obserwował, jak transmutuje wazon w kuferek, który miał teraz otworzyć. Kiwnął głową na znak, że rozumie, po czym wstał, zacisnął palce na różdżce, którą skierował w stronę kuferka, wypowiadając w myślach Alohomora! Z końca jego różdżki wydobyła się jakaś blada iskra, ale nic poza tym się nie wydarzyło.

post 1

- Dobrze zacząłeś. - pochwaliła wybór, wierząc, że od zaklęć użytkowych tak naprawdę wszystko się zaczynało. Nie dało się opanować zawiłych czarów, nie znając podstaw. Te najprostsze zawierały wymagane ruchy, uczyły poprawnego chwytu nadgarstka. Obserwowała jego próbę, jednocześnie bawiąc się chaosem w dłoni, który znów parzył skórę i sprawiał, że mała kropla potu spłynęła jej po szyi. Początki są trudne, chociaż szło jej lepiej, niż miesiąc temu i już nie krwawiła tego często z nosa, gdy ćwiczyła kilka godzin z rzędu. Czegoś brakowało w nim. Zmarszczyła brwi i nos, zaraz przestając koncentrować się na magii i wstając. Usiadła obok niego, bez skrępowania łapiąc jego rękę i poprawiając mu różdżkę w dłoni, zastosowała chwyt beta. - Musisz wyraźniej zarysować ruch, a z tym układem palców powinno być łatwiej. Skup się. Magia niewerbalna wymaga pewności siebie. Podobnie jak patronus. Spójrz.
Zacisnęła palce na jego dłoni, prowadząc ją w powietrzu i zarysowując poprawny kształt, zaakcentowała uściskiem miejsca, na które musiał zwracać uwagę. Gdy skończyła, zgarnęła rudy kosmyk za ucho i usiadła wygodniej, wskazując ruchem głowy na skrzynkę. - Jeszcze raz.
Zarządziła, chociaż nie brzmiała ponaglająco. Mógł ze spokojem poćwiczyć na sucho, nie śpieszyła się nigdzie. Przed kolejną próbą okiełznania chaosu bez transmutatora musiała złapać oddech, a do tego chciała w pełni skupić się na nim i jego sposobie czarowania. Czasem wystarczyło trochę więcej wiary we własne umiejętności do sukcesu, a czasem zwyczajnie poprawy relacji z różdżką. Nawet, jak na pierwszy rzut oka ten typ rzucania zaklęć był prosty, to były tylko pozory.

Noah wysłuchał z kamienną twarzą wszystkiego, co Nessa miała mu do powiedzenia, a kiedy ułożyła mu rękę na swój sposób, nie opierał się i zastygł w takiej pozycji, w jakiej dziewczyna go ustawiła. Kierując różdżkę na zamek, przyjrzał mu się dokładnie i postarał się skupić na nim tak, jakby nic innego w tej chwili nie istniało. Tylko ten zamek i jego różdżka. Alohomora! Usłyszał szczęk zamka, który, być może, był już otwarty - to już należało sprawdzić ręką. Cóż, z jednej strony wierzył, że praktyka czyni mistrza, a z drugiej - przeraził się nieco perspektywą, że każde zaklęcie niewerbalne będzie od niego wymagać aż tyle...

post 2

Był cierpliwym uczniem i słuchał jej wskazówek bez marudzenia, chociaż miała wrażenie, że przez jego spojrzenie przemknęła nuta niepewnościami oraz zwątpienia. Trudno było jej powstrzymać delikatne uniesienie kącików ust, bo chociaż ona nigdy takowych momentów nie miała, często widziała je u osób, które uczyła. Siedziała jednak w ciszy, nie przerywając mu skupienia, a jednocześnie sama wróciła do koncertowania energii w dłoni, której przyjemne mrowienie uderzyło w jej palce. Jakkolwiek męczące to nie było, próba utrzymania magii przy sobie w ilości umożliwiającej rzucenie zaklęcia było czymś przyjemnym, chociaż może dlatego, że była w tym nowa. Poruszyła nieznacznie palcami, starając się koncertować na dwóch rzeczach na raz. Zamek wydał z siebie charakterystyczne pstryknięcie, a ona przeniosła na niego spojrzenie, odpuszczając koncentrację chaosu i złapała za rózdźkę, nakierowując ją na skrzyneczkę, zamykając ponownie. 
- Ładnie. Odpowiada Ci ten chwyt? Im szybciej opanujesz rzucanie podstaw, tym później szybciej pójdzie z trudniejszymi zaklęciami, bo instynktownie będziesz wiedział, jak musisz się skupić i ile Twojej uwagi wymaga efekt. Jeszcze raz. -  mówiąc, poprawiła się na kanapie i odłożyła rózdźkę na bok, myśląc nad kolejnym czarrem, który Noah mógłby ćwiczyć.

- Tak, właściwie to... odpowiada! - odparł. - Tylko... będę musiał się przyzwyczaić! - oczywiście w pierwszej klasie na lekcjach zaklęć uczyli się prawidłowo trzymać różdżkę, więc każdy czarodziej wiedział, jak należy to robić, ale Noah przestał zwracać na to uwagę, kiedy rzucanie zaklęć stało się jego absolutną codziennością, a różdżka stała się jego dwudziestym drugim palcem. Rzucił jeszcze raz zaklęcie Alohomora, powtarzając wszystko to, co zrobił wcześniej, co poskutkowało ponownym otworzeniem skrzynki.

post 3

- Pamiętaj, że chwyt ma znaczenie przy rzucanym zaklęciu, zwłaszcza przy magii niewerbalnej. Ułatwia przepływ chaosu do transmutatora. - wyjaśniła z delikatnym wzruszeniem ramion, ruchem głowy zgarniając rude, luźno wpływające z koka kosmyki włosów do tyłu, a jednocześnie obracając swoją różdżka w dłoni. Ona z początku też zapominała, dopiero gdy obudziła się w niej typowo Salazarska ambicja, sprawdzała, który z trzech chwytów najlepiej pasuje do danego zaklęcia i jego dziedziny. Wbrew pozorom nawet rzucanie czarów było bardziej złożone niż zwykłe machnięcie i inkantacja. Obserwowała, jak kolejny raz Noah osiąga sukces i kiwnęła głową z cieniem uśmiechu, prostując się. - To może teraz tak..
Rzuciła cicho pod nosem, bardziej do samej siebie niż do niego i nakierowała rdzeń różdżki na skrzynkę, płynnie cofając transmutację. Znów przed oczyma mieli pusty wazon. Omiotła spojrzeniem wnętrze, dostrzegając na stoliku przy drzwiach nowy numer dziennika Nowo Orleańskiego. - Przywołaj go za pomocą Accio i spróbuj wybrać odpowiedni chwyt.

Z zaklęciem Accio Noah potrafił poradzić sobie o wiele lepiej. Już je ćwiczył, z sukcesami rzucał je również niewerbalnie, czuł się więc nieco bardziej pewny siebie. Wiedział już, co należy zrobić, w jaki sposób chwycić różdżkę i jak się zachować - skupić się na przywoływanym przedmiocie tak długo, aż ten nie przyleci do niego sam. Chciał to zrobić z zamkniętymi oczami, ale uznał, że nie ma sensu się teraz popisywać. Spojrzał więc na czasopismo i skierował w jego stronę różdżkę, rzucając zaklęcie przywołujące. Wyszło chyba nieźle, aczkolwiek cel nie przyleciał do jego rąk, a wpadł prosto do wazonu, który jeszcze dwie minuty temu był szkatułką.

- Hmmm ?- skomentowała jego wysiłek krótkim mruknięciem, a brew delikatnie jej drgnęła. Wciąż obracając drewnianym patykiem w dłoni, obdarzyła go pociągłym spojrzeniem, szukając przyczyny tego, że magazyn, zamiast wylądować u niego na kolanach, przewrócił stojący wazon. Na szczęście bez wody, więc stolik nie ucierpiał i nie został zalany. - Czyżbyś ucieszył się z sukcesu, zanim złapałeś przedmiot? Emocje – a zwłaszcza te dominujące u człowieka, takie jak radość czy miłość lub te, które są im przeciwstawne, mogą sprawić, że zaklęcie nie wyjdzie dokładnie tak, jak powinno. A to może rozkojarzenie? Poczekaj, cofnę to i spróbuj raz jeszcze. Nie opuszczaj różdżki, dopóki nie złapiesz pisma.
Nessa szybko rzuciła zaklęcie, odsyłając przedmiot gdzieś na stolik w krańcu pokoju i podniosła wazon, upewniając się, czy uderzenie nie spowodowało jego uszkodzeń. Niestety, jasna porcelana wciąż była cała, nie miała śladu pęknięcia. Chociaż korciło ją, aby to zmienić i tym samym sprawić, że użyłby kolejnego zaklęcia, aby go naprawić. Dobrze było ćwiczyć różnorodne czary. Wzruszyła delikatnie ramionami, opierając się wygodnie o siedzisko i znów kładąc dłoń przy udzie tak, aby nie zwracał na to uwagi, skupiła się na koncentrowaniu energii magicznej. Leniwie gromadziła się pomiędzy drobnymi palcami dziewczyny, znów sprawiając, że czuła przyjemne ciepło oraz mrowienie. Shawn jej powtarzał wielokrotnie, że im więcej będzie ćwiczyła gromadzenie jej, tym szybciej będzie mogła w przyszłości czar rzucić, bo na samą myśl w ułamku sekundy ściągnie odpowiednią ilość chaosu, aby nadać jej kształt.

- Przepraszam, chyba... chyba trochę mnie poniosło... - odpowiedział Noah. Był spokojny, starał się nie denerwować. Odgarnął grzywkę z czoła i spróbował ponownie przywołać odesłany z powrotem przez Nessę magazyn. Przecież on umie już to zaklęcie, trzeba tylko nieco bardziej się skupić i liczyć na to, że z czasem będzie mu to wychodziło o wiele lepiej, niż teraz... Accio! - wypowiedział w myślach, a chwilę później magazyn wylądował w jego dłoni.

- Nie szkodzi, to normalne. - wzruszyła ramionami, przesuwając na niego spojrzenie, a jednocześnie cały czas starała się uformować z płynnego chaosu jakiś kształt pomiędzy swoimi palcami. Energia pulsowała i chociaż to trochę rozpraszało, Nessa miała olbrzymią podzielność uwagi. Obserwowała go uważnie, widziała skupienie malujące się na twarzy i w oczach, nawet odgarnięcie grzywki zdawało się upustem emocji. Był pojętnym chłopakiem, ale najważniejsze — naprawdę jej słuchał. Lubiła pracować z takimi ludźmi. Miała dużo cierpliwości, była młodym geniuszem, ale jeśli ktoś nie szanował jej metod i próbował przeforsować swoje, co też się zdarzało, to zwyczajnie zastygali w miejscu.
- Ładnie! Idealnie wręcz, masz ode mnie W. Poczekaj. - wsunęła dłoń w kieszeń, podając mu cukierka płynnym rzutem i puszczając oczko. Tym samym przestała koncentrować chaos, pozwalając mu się rozproszyć. Złapała za różdżkę i niewerbalnie odesłała gazetkę na swoje miejsce, na wypadek, gdyby ktoś jej szukał. Następnie rdzeń skierowała w stronę wazonu, rzucając Aquamentii i napełniając go wodą.
- Twoje kolejne zadanie Noah. Pozbądź się wody, wysusz go i potem od nowa zapełnij. Trzy zaklęcia z różnego poziomu zaawansowania. Pamiętaj, że odpowiedni chwyt ułatwi Ci sprawę. Rzucanie zaklęć pojedynczo jest łatwiejsze, niż w ciągu — zwłaszcza, gdy mają tak zmienne efekty.
Wytłumaczyła, odkładając różdżkę na stolik i sięgając swoje notatki, w których na chwilę się zagłębiła.

Noah ucieszył się z pochwały, ale cukierek, którego rzuciła mu Nessa powitał raczej z dość sporym zmieszaniem z dodatkiem osłupienia. Dziwnie się z tym poczuł, ale podziękował i odłożył go na stół. Wysłuchał dokładnie swojego następnego zadania, skinął głową i spojrzał na wazon. Takich rzeczy jeszcze nigdy nie robił, nie dało się ukryć, że to było chyba najtrudniejsze wyzwanie, jakie Nessa przed nim postawiła. Skierował różdżkę na wazon, aby go osuszyć. Woda zabulgotała, ubyło jej może z centymetr, więc starał się powtarzać zaklęcie, ale zdenerwowanie, które w nim narastało, sprawiało, że efekty były raczej mizerne.

Zwykle miała coś słodkiego dla swoich uczniów. Cukier motywował ich do pracy i sprawiał, że nie wydawała się im aż tak sztywną i wymagającą osobą. Maskował to. Widok zszokowania na twarzy gryfona nieco ją rozbawił, wywołał cień uśmiechu na ustach i niewinne wzruszenie ramionami. Dłoń powędrowała do góry, zgarniając znów za ucho ten natrętny kosmyk włosów, który notorycznie zza niego uciekał. Wróciła wzrokiem do notatek. O magii niewerbalnej nie miała dużo, bo przyswoiła ją naprawdę szybko i poza krótką notką, nie wiedziałaby, co napisać. Talent do magii praktycznej sprawiał, że zaklęcia po prostu jej wychodziły. Używała jej też z transmutacją.
- Nie musisz się śpieszyć. - dodała na wszelki wypadek, bo presja czasu przy pierwszych próbach mogła być zgubna. Miała chwilowo dość gromadzenia mocy w dłoni, złapała więc za różdżkę i leniwie, na sucho ćwiczyła odpowiedni ruch do rzucenia patronusa, stosując różne chwyty. Stukała paznokciem w pergamin wsunięty w segregator, a karmelowe ślepia co rusz kierowały spojrzenie w stronę chłopaka.
- Nie denerwuj się. Chaos reaguje na emocje. Pomyśl o tym jak o Accio. Umiesz to. Możesz wygotować wodę lub spróbować z innym zaklęciem, a potem wysuszyć z Silverto i rzucić Aguamentii. Masz sporo możliwości. Pomyśl więc o zaklęciu, które znasz i które nie sprawia Ci kłopotu.
Nachyliła się do przodu, opierając łokciami o kolana. Ze spokojem patrzyła raz na wazon, raz na Noah, którego oczy zdradzały naprawdę wiele emocji, które aktualnie targały jego ciałem i umysłem. Rozumiała, że chciał sukcesu, ale on również wymagał czasu oraz treningu. Miała jednak dobre przeczucie.

Noah zastanawiał się gorączkowo co właściwie można zrobić z wodą za pomocą zaklęć, które on już bardzo dobrze zna, ale doszedł do wniosku, że jednak niewiele... Pomyśl o tym jak o Accio... - no tak, łatwo powiedzieć, ale niestety mózg nie zawsze da się w ten sposób oszukać. Z tyłu głowy zawsze pozostanie świadomość tego, że jednak się tego nie umie. Niemniej spróbował jeszcze raz, a właściwie jeszcze kilka razy, zanim opróżnił dzbanek niemal całkowicie. Wyczerpał się kompletnie, a na koniec spróbował właśnie z tym, co umie już całkiem nieźle - zaklęcia napełniającego. I udało mu się za jednym razem napełnić wazon do połowy.

Kontemplacja na jego twarzy świadczyła o tym, że do zadania podchodził poważnie. Wciąż wiele zaklęć było przed nim, był znacznie młodszy od niej i właściwie nigdy nie dał jej konkretnej odpowiedzi, do którego stopnia miał opanowaną księgę zaklęć. Nie przeszkadzała mu jednak, milcząc, przyglądała się jego poczynaniom i sama przeglądała notatki, na sucho rysując w powietrzu kształty różdżką do uaktywnienia patronusa. Lubiła to zaklęcie, głównie przez jego złożoność. Miała wrażenie, że poniekąd wskazywało na to, jakim było się człowiekiem i co było w życiu dla nas ważne. Na rzucanie go niewerbalnie było dla Noah jednak zbyt wcześnie. Gdy wazon napełnił się wodą, uśmiechnęła się pod nosem. Specjalnie mu utrudniła, chociaż w rzeczywistości mógł użyć Silverto, osuszając i pozbywając się wody z porcelanowego naczynia jednocześnie.
- To może teraz spróbuj wyczarować kwiaty? To zaklęcie z księgi podstawowej. Znasz je? Nie jestem pewna, czy jest na zajęciach wprowadzone. - wzruszyła delikatnie ramionami, zdając sobie sprawę, że nie byli w stanie wszystkich zaklęć z nimi przerobić. Otworzyła więc swoje notatki, odwracając segregator w jego stronę i dając mu się z nimi zapoznać. - Orchideus, o tutaj.

Noah znał zaklęcie Orchideus, w końcu uczyli tego na zaklęciach w drugiej klasie... Jak do tej pory użył tego zaklęcia tylko kilka razy, poza lekcjami i egzaminami chyba tylko ostatnio, na grobach niewolników, ale wiedział w jaki sposób je rzucić. Mimo to, zerknął na notatki Nessy, choćby po to, że zawsze można było znaleźć tam coś przydatnego. Całą siłą woli powstrzymywał się, aby bardzo wyraźnie nie pokazać swojej nauczycielce, że doskonale to zaklęcie umie, bo był tu w końcu żeby się uczyć, a nie po to, żeby się chwalić... Bez problemu niewerbalnie wyczarował bukiet kwiatów, który wstawił do wazonu. Chwilę później zrobił to samo po raz drugi, wręczając kwiaty Ness.

O ile urazy na miotle nie były dla Brooks czymś nowym, to jakimś szczęśliwym trafem, jej niewinna twarzyczka pozostawała w stanie nienaruszonym. Aż do dzisiaj, aż do porannego treningu z Mościckim. Skoro więc już los postanowił zostawić skazę na jej licu, postanowił zrobić to efektownie. Zakrwawiona twarz Krukonki była daleka od ideału. Lewa część zdążyła jej mocno opuchnąć (mimo użycia zaklęcia schładzającego), z ust co jakiś czas zączyła się rzadka krew, a w miejscu, gdzie jeszcze  chwilę temu był śnieżnobiały kieł, teraz spozierała pustka. Po przybyciu do ośrodka wypoczynkowego najpierw zdali sprzęt w recepcji, a następnie zaczęli się rozglądać za Panną Whitehorn – uroczą kobietką, wykładającą w Hogwarcie Magię Leczniczą. Puchon nie odstępował jej na krok, co jednocześnie było szarmanckie i irytujące. Brooks sama potrafiła o siebie zadbać i nie podobało jej się niepotrzebne zamieszanie, które wywołało się wokół jej osoby. Swoje poszukiwania zaczęli oczywiście od pokoju, w którym Perpetua mieszkała podczas wakacji, ale nikt nie odpowiadał na ich stukanie w drzwi. Podczas swoich poszukiwań zahaczyli również o stołówkę, w której nie spotkali Whitehorn, ale spotkali za to kilku uczniaków. To od nich dowiedzieli się, że nauczycielka spędza spokojny poranek we wspólnym salonie. Udali się tam czym prędzej. Julia podziękowała chłopakowi za pomoc, po czym starają się przybrać jak najmniej żałosny wyraz twarzy, weszła do środka. Urocza półwila siedziała właśnie zanurzona w jednym z foteli z opasłą książką w dłoni.
Julię na samą myśl o podejściu do niej, przeszedł dreszcz. Nauczycielka była osobą, która bardzo chętnie pomagała innym i niezwykle dbała o samopoczucie swoich pacjentów. Właśnie dlatego Krukonce było tak głupio. Nie była to jej pierwsza wizyta u Whitehorn. Mimo to za każdym razem, gdy wracała do niej z kolejną głupią kontuzją, której można było bez problemu uniknąć, miała wyrzuty sumienia. Nie miała za to wyjścia, tak więc spięła się w sobie, wzięła głęboki oddech i wolno podeszła do nauczycielki.

– Dzień dobry, Pani Profesor – zaczęła. – Ma może pani wolną chwilkę? Coś mi wypadło. A konkretnie to „trójka” – dodała, uśmiechając się szeroko i szczerząc wybrakowane uzębienie z brakującym kłem.

@Perpetua Whitehorn

Noah uśmiechnął się lekko na widok Nessy, która wplotła sobie jego kwiat we włosy, ale jeszcze bardziej rozweseliły go pytania jego aktualnej mistrzyni o to, czy jest coś, co sam chciałby przećwiczyć. No pewnie, że było! Zaklęcia związane z iluzją, to oczywiste! Ale było też takich dużo więcej, a jak zaczął się nad tym zastanawiać, Nessa, która najwidoczniej rozpoznała te jego rozmyślania, sama zaproponowała konkretne zaklęcia.
- Zaklęcie Confundus? - spytał lekko zaskoczony, zerkając ponad jej ramieniem na notatki w segregatorze. - Nigdy go nie używałem, a może być przydatne... Tylko... na czym albo na kim powinienem teraz użyć tego zaklęcia?

- Nie! - odpowiedział bez zastanowienia. Przed kim niby miałby coś ukrywać? No dobra, było mnóstwo rzeczy, co do których nie chciał, aby wyszły na jaw, ale żeby było coś takiego, co koniecznie chciał ukryć przed konkretną osobą... Raczej nie. - I jak rzucić to zaklęcie na przedmiot? Jaki to ma sens? Czy jest jakiś sens w oszukiwaniu... tego wazonu chociażby? Co, mam mu wmówić, że jest kozą, a on zacznie beczeć? - zażartował sobie, widząc absurdalność tej sytuacji. - Ale mógłbym oszukać te kwiaty, na przykład, że... więdną, prawda? To są w końcu żywe istoty...

Najpierw drgnęła jej brew, a zaraz potem roześmiała się na jego stwierdzenie, ostentacyjnie machając dłonią. Nie zamierzała się dopytywać lub szukać zastosowania tego czaru w jego codzienności, jedynie podsunęła mu myśl. Lance zdarzało się zapominać, że ludzie mogli wciąż być niewinni i żyć w sposób inny, niż ten, do którego była przyzwyczajona ona sama.
- Nie przejmuj się tym. - rzuciła tylko, nie robiąc sobie absolutnie nic z możliwych sekretów Gryfona, bo każdy jakieś posiadał. Magia otaczała ich od małego, mieli jej świadomość i dla niej dość naturalne było stwierdzenie, że czarodzieje na każdy swój problem próbowali znaleźć lub stworzyć odpowiedni czar. Tak było prościej, machnąć różdżka i zapomnieć. Skupiła na nim spojrzenie karmelowych tęczówek, słuchając zadawanych przez niego pytań.
- Bardziej chodzi o to, że masz oszukać osobę, która patrzy na ten wazon i nie chcesz, żeby widziała jego prawdziwe oblicze. Może coś na zasadzie iluzji, tak łatwiej? - zaczęła, łapiąc w dłoń drewniany patyk z czarnego orzecha. Przekręciła głowę na bok, przyglądając się szklanemu naczyniu, przygotowując wole i życzenie, które były konieczne do manewrowania chaosem. Szybki ruch dłoni, niewerbalne zaklęcie. Teraz gdy Noah spojrzy na wazon z kwiatami, zobaczy tam jedynie pustą butelkę. - Wiele rzeczy w czarach nie ma sensu. Są stworzone do konkretnych sytuacji. Mamy czar, który pozwala Ci brzmieć tak, jak wymyślone przez rzucającego zwierzę. Używamy tego na co dzień? Nie. Wyobraź sobie, sytuacje.. O wiem. Kupiłeś pierścionek zaręczynowy, zostawiłeś go na stole i nagle wraca Twoja partnerka. Wystarczy dobry pomysł i niespodzianka nie legnie w gruzach. Chociaż myślę, że zaklęcie to stworzono do mniej szczytnych celów. Oszukać kwiaty? Mogłoby się udać. Najpierw spróbuj cofnąć rzucony przeze mnie czar. Żebyś jeszcze poćwiczył magię niewerbalną i przejdziemy potem do ruchów tego zaklęcia.
Zarządziła, okładając różdżkę na bok. Oparła się o siedzisko, krzyżując ręce na piersiach i przyglądając się swojemu uczniowi, nie mogła ukryć zaintrygowania i rozbawienia jego pomysłami na zastosowanie czaru.

Duszki: E
Dziś Twój duch naprawdę Ci pomógł i opowiedział sporo na temat historii Luizjany! W następnej samonauce jednopostowej wystarczy Ci 2000 znaków, by czegoś się nauczyć.

To był jeden z tych nielicznych poranków, kiedy budziła się... sama. Dotychczas ciągle budziła się sama - jednak zadziwiająco szybko przyszło jej przyzwyczajenie się do obecności drugiego człowieka obok, na tym samym łóżku. Wynurzając się z objęć snu, nieco nawet spanikowanym ruchem sięgnęła do poduszki obok - chwyciła jednak pustkę. Co spotkało się z chichotem dryfujących jej nad głową bliźniaczek.
— Jakie to urocze... — zaszczebiotała Luna, spływając na pościel, gdzie od pewnego czasu miejsce zajmował Shercliffe. Uśmiechała się przy tym głupkowato - co spotkało się z wzniesieniem oczu ku niebu przez złotowłosą. Jej duchy opiekuńcze bywały bezczelne. Chociaż to i tak było nic.
— Wiecie, gdzie poszedł...? — Oczywiście, że musiała zapytać. Miała nadzieję, że nie do baru - wiedziała, że Mala, duch Caine'a, ciągała go po wszystkich przybytkach w Nowym Orleanie i była przy tym wyjątkowo natarczywa. Nawet o poranku.
Łobuzerski uśmiech zatańczył na ustach Luny, kiedy już-już chciała się podroczyć - jednak uprzedziła ją Sol, który traktowała ten temat wyjątkowo poważnie.
— Mala mówiła, że idą na zakupy... Tyle wiemy — przyznała, wzruszając ramionami. Tyle jednak Whitehorn wystarczyło - uśmiechnęła się do jasnowłosej z wdzięcznością, podnosząc się z pościeli. Pozostawało jej zatem poczekać i zająć się sobą.
Wzrok mimowolnie powędrował do biblioteczki Shercliffe'a, którą namiętnie ostatnio wypożyczała.
— Luna, Sol, co wiecie o powstaniach wilkołaczych w Luizjanie? — Dwa razy nie musiała zadawać tego samego pytania - dziewczynki zaraz zaczęły się przerzucać co ciekawszymi opowieściami i ciekawostkami, umilając jej czas doprowadzania się do porządku.
Niedługo potem - z konkretną książką od historii magii w dłoniach i swoją torbą na podorędziu - zawędrowała do salonu wspólnego w pensjonacie, gdzie zaczęła okupować jeden z foteli. Bez reszty zatopiona w lekturze, przesuwała jasnoniebieskie tęczówki po wierszach tekstu. Gdzieś na granicy postrzegania - zatańczyła jej zbliżająca się do niej sylwetka, choć dalej nie oderwała wzroku od stron księgi, przynajmniej póki nie została wywołana po nazwisku.
Podniosła wzrok znad książki - dostrzegając jedną ze swoich uczennic.
— Julia, dzień dobry skarbie — uśmiechnęła się promiennie do Krukonki - od razu odkładając tom historyczny na bok. Przygasła jednak nieco, kiedy dziewczyna zaprezentowała swój... ubytek. Tylko po to jednak, żeby zaraz prychnąć z rozbawieniem i pokręcić głową. Młoda Brooks notorycznie przewijała się pod jej skrzydłami - szczęśliwie, raczej z niegroźnymi, przypadkowymi kontuzjami. Nic dziwnego z resztą - trenowała Quidditcha. Perpetua doskonale wiedziała z czym to się wiązało - w końcu sama przez tą grę była zmuszona posiłkować się laską od przeszło 25 lat...
— Kolejny raz? — zachichotała - podnosząc się z fotela i wskazując zwolnione miejsce Julii. — Usiądź, złotko. Obejrzę Cię...
Kiedy dziewczyna zasiadła na fotelu - Whitehorn, z różdżką na podorędziu zaczęła delikatnie badać głowę Krukonki. W końcu jeśli straciła zęba, to musiała jednak zdrowo oberwać - złotowłosa wolała więc upewnić się, że utrata zęba to jedyne obrażenia.
— Trójka to żaden problem, wyhodujemy Ci nową... Coś jeszcze Cię boli? — Nie byłaby sobą, gdyby zaraz nie dodała pytania: — Co tym razem ćwiczyłaś?

@Julia Brooks

Krukonce spadł kamień z serca, gdy usłyszała chichot złotowłosej nauczycielki. W głębi ducha podziwiała ją za to, że potrafiła z najwyższą wyrozumiałością podchodzić do swoich pokiereszowanych uczniów, zwłaszcza teraz, w wakacje. Wyjazd do Luizjany był okazją do poznania innych kultur, zgłębienia historii miejsca i odcięcia się od monotonii Hogwartu. Niestety, uczniowie często wykorzystywali nadmiar wolności i popadali w kłopoty, przez które nauczycielka miała pełne ręce roboty. Teraz, w ten spokojny poranek, zamiast cieszyć się lekturą, musiała się zastanawiać, jak doprowadzić uzębienie dziewczyny do normalności. Co było jednak ciekawe, Whitehorn zdawała się kompletnie nie przejmować nadmiarem obowiązków, jakie spadały na jej barki przez ostatni miesiąc. Może właśnie dlatego uczniowie tak bardzo ją lubili? W końcu nauczyciel, który wykazuje się prawdziwą pasją do tego, co robi, to wcale nie tak częsty widok.
— Przepraszam, że psuję Pani poranek — odpowiedziała Julia, siadając na zwolnionym fotelu.
Kiedy nauczycielka zapytała ją o inne obrażenia i przyczynę kontuzji, zastanowiła się dłuższą chwilę. Co prawda była cała sina od tłuczka po wczorajszym pojedynku w bludgera, ale wiedziała, że przyznanie się do tego, że grała w tak niebezpieczną grę, z pewnością dotarłoby do uszu Walsha lub co gorsza — Voralberga. Co więcej, Krukonka nie chciała również, aby Puchon, z którym wczoraj ćwiczyła, a od którego dzisiaj oberwała miotłą w twarz, miał jakiekolwiek problemy, zwłaszcza że Perpetua była opiekunką Hufflepuffu.
— Nie, wszystko u mnie w porządku, nie licząc tego zęba — odpowiedziała w końcu. — Latałam w lesie między drzewami, żeby ćwiczyć refleks i się okazało, że mam jeszcze wiele do poprawy, bo nie zauważyłam gałęzi.
Było jej źle, że musi kłamać, zwłaszcza kogoś tak dobrego i przyjaznego jak Whitehorn, ale nie miała wyjścia. Mówienie prawdy nie przywróci jej zęba, a może jedynie pogorszyć całą sytuację, a tego chciała uniknąć.
— Nie wiem, czy to w czymś pomoże, ale wzięłam zęba — powiedziała, wyjmując z kieszeni zakrwawionej bluzy ułamany kieł i wysuwając go na dłoni w kierunku uzdrowicielki.

@Perpetua Whitehorn

Podjęcie przez jego nauczycielkę tematu iluzji bardzo Gryfona zainteresowało. Nie mogła wiedzieć, że ta właśnie dziedzina magii bardzo go interesuje, nie mogła też wiedzieć (a może mogła...), że odkąd tylko to usłyszał, już wiedział, że musi to zaklęcie opanować i to w jak najlepszym stopniu. Teraz jednak musiał zrobić to, co poleciła mu Nessa. Wyciągnął przed siebie różdżkę, celując jej końcem w wazon, który teraz był butelką, wypowiadając w myślach: Finite! Zadziałało. Cóż, zapewne gdyby sam nie wiedział, że jest to akurat wazon i że musi go odczarować, nie rzuciłby tego zaklęcia, ale czego się nie robi dla ćwiczeń...

Iluzja była dziedziną magii wciąż słabo odkrytą zdaniem dziewczyny. Było mnóstwo zaklęć do opracowania i wiele ksiąg, które wciąż czekały na dobre tłumaczenie oraz interpretację. Czary z tego zakresu mogły być naprawdę potężne, wpływające nie tylko na zmysł wzroku, ale również pozostałe u przeciwnika, zamykając w pułapce bez wyjścia. Jak skuteczne było odtworzenie cudzego koszmaru w formie tortur i jak trudne do wykrycia w porównaniu do rzucania zaklęć niewybaczalnych? Mnóstwo możliwości, asów w rękawie. Przesunęła palcami po szyi, wyrwana z zamyślenia ruchem różdżki Noah, który wziął się do wykonania polecenia. Nie był chłopakiem zbyt rozmownym, skupiał się na nauce. Skoro chciał praktykować magię niewerbalną, wykorzystywała każdą możliwość, aby rzucał zaklęcia, niezależnie od tego, czy wydawało mu się to sensowne, czy nie. Wypracowanie nawyku trwało, a umysł musiał być otwarty na stosowanie inkantacji z każdej dziedziny. Kiwnęła głową, łapiąc za orzechowy patyk i siadając przodem do niego.
- Dobrze. Teraz popatrz — aby rzucić Confundus, musisz zastosować uchwyt beta z luźnym nadgarstkiem. Kształt przypomina trochę łezkę z ogonkiem u góry. - skupiła wzrok na rdzeniu różdżki, rysując nim odpowiedni kształt i stosując się do ułatwiających gestów. Zrobiła tak dwa lub trzy razy, aby lepiej widział, a potem poinstruowała go z wymową. - Wielu czarodziejów zapomina wymawiać "n", przez co czar im się nie udaje. Musisz mówić wyraźnie, ale stanowczo. Wiesz, że sama nazwa oznacza gmatwać lub wprawiać w zamieszanie?
Wzruszyła ramionami, opuszczając dłoń na kolana. Widział już, jak ona czarowała, więc nadeszła kolej Gryfona. Nawet jeśli nie wyjdzie mu od razu, nie szkodzi. Było to przecież zaklęcie zaawansowane.