Luizjana.
Nie spodziewała się tego, że w tym miejscu wyląduje. Kompletnie nie brała pod uwagę Luizjany, jako jedno z miejsc, gdzie szkoła mogłaby postanowić wysłać swoich uczniów na przerwę wakacyjną. Zawsze kojarzyło jej się to z jakimiś rajskimi wyspami, wspaniałą temperaturą i błogim lenistwem. A tutaj? Bagna, jeszcze więcej plantacji i dziwny rodzaj kultury magicznej, z którym nigdy wcześniej nie miała do czynienia. Wiedziała, że są rejony w Ameryce Północnej, gdzie magia wygląda kompletnie inaczej, ale nawet nie przypuszczała, że będzie miała realną możliwość zwiedzania ich i przebywania przez znaczny okres czasu w tym świecie. Los potrafił płatać niezłe figle, nie ma co.
Przybyła do pensjonatu kilka dni później niż wszyscy. Razem z ojcem postanowili trochę czasu spędzić w jego posiadłości we Włoszech. Wspaniały to był czas, musiała Lara przyznać. Mogła oderwać się od rzeczywistości i wszystkich paskudnych myśl i wspomnień, które non stop zatruwały jej umysł. Przez chwilę odpoczęła od faktu, że jej matka umierała, zapomniała, jak to jest wciąż martwić się tym, co nieuniknione. Skupiła się na innych aspektach magii, które, jak ją poinformował Boris, były pewnego rodzaju tradycją w rodzie Zagumov. Ona teraz pragnęła stać się godną reprezentantką imienia swojego ojca. Czuła się z nim związana, choć znała go od niespełna pół roku. Tylko że przez te pół roku naprawdę wiele dla niej zrobił i widziała, że żałuje zmarnowanych osiemnastu lat. Czas jednak płynął nieubłaganiem. Nim się obejrzała, dwa tygodnie minęły bezpowrotnie, a oni musieli udać się na wyjazd zorganizowany przez szkołę. Nie chciała mówić tego głośno, ale naprawdę cieszyła się z faktu, że zobaczy niektóre osoby, które ostatnimi czasy stały jej się tak bliskie. Dlatego kiedy tylko Rasmus zaproponował spotkanie po tym, jak pojawi się w Nowym Orleanie, nie mogła odmówić. Podświadomie czuła, że kontakt z tym chłopakiem był dla niej bardzo ważnym i musiała się z nim spotkać. Stał się jej oparciem, czy tego chciał, czy nie. I niestety (?) był pierwszą osobą, o której pomyślała, jak pojawiła się na tym wyjeździ. Zdziwiła się jedynie wybranym przez niego miejscem do spotkania. Sam miał trochę więcej czasu na rozejrzenie się po okolicy, niż ona, więc pewnie nie przypadkowo wybrał właśnie takie, a nie inne miejsce. Idąc w kierunku tego dziwnego mostka, próbowała zrozumieć jego intencje, co siedziało w jego głowie, że uznał, że to będzie spoko. Jeszcze nie mogła tego pojąć, może z czasem przyjdzie jej do głowy ta wiedza?
Stukot jej butów na drewnianych deskach, obwieścił jej przybycie. Nie widziała jeszcze krukona nigdzie w pobliżu, co ją delikatnie zestresowała. Nie przywykła do bycia na czas, bądź przed czasem. Zazwyczaj to ona była tą, co się spóźniała na umówione spotkanie. Dlatego sięgnęła do kieszeni spodni i wyjęła paczkę papierosów, razem z mugolską zapalniczką. Niestety, miała czas na palenie, więc i na myślenie. A te próbowała odganiać jak najdalej od swojej głowy. Bo może właśnie w tym momencie jej matka konała w Wielkiej Brytanii a ona pozwoliła sobie na samolubny wyjazd na drugi kraniec świata... Nie ma co Lara, wspaniała z Ciebie córka...

@Rasmus Vaher

Jak widać oboje musieli odpocząć od rodzinnych problemów i dramatów, które zapewne w jakimś stopniu spędzały sen z powiek. Nawet wybrali podobny schemat działania; byle dalej od domu. On od Estonii a ona od Wielkiej Brytanii. Jeszcze nigdy wcześniej nie czuła aż tak wielkiej niechęci do tego kraju i tak ogromnego pragnienia ucieczki z jego granic. Wyjazd z ojcem był dla niej niczym błogosławieństwo, a możliwość wyjazdu do Ameryki jeszcze większą możliwością odetchnięcia od tego wszystkiego. Tego w tym momencie potrzebowała. Czuła, jak skrajna rozpacz czai się tuż za rogiem, czekając na jej minimalne potknięcie, aby zaatakować znienacka. Niewiele było w tym momencie potrzebne do tego, aby pękła i okazała słabość. Wtedy zapewne zaczęła by wyć niczym zranione zwierzę, niezdolna do tego, aby zebrać się z powrotem do kupy. Nie mogła do tego dopuścić. Musiała pozwolić sobie na tę chwilę oddechu, tak niezbędną dla jej zdrowia psychicznego! W innym razie, za chwilę mogłoby już jej nie być.
Opierała się plecami o barierkę, czekając na pojawienie się Rasmusa na tych „przeuroczych” bagnach. Nie wiedziała jeszcze, co powinna sądzić o tym miejscu. Wydawało jej się bardzo dzikie i wręcz nieprzyjaźnie nastawione do wszystkiego i wszystkich, co miało stanąć na drodze. Miała nadzieję, że jej nastawienie względem Luizjany odmieni się. Na pewno miała o wiele więcej do zaoferowania niż to, co aktualnie Lara mogła zobaczyć. Nie mogła od razu demotywować się tak do jakiegoś działania. Tymczasem spokojnie paliła sobie papierosa, próbując dostrzec coś jeszcze w mulastej wodzie, jaka znajdowała się pod jej stopami. Niewiele tego było, ale uparcie wpatrywała się, licząc na łut szczęścia. Nim się obejrzała, usłyszała ciche „Bu” tuż obok siebie i mało brakowało, a zaatakowała by Rasmusa wciąż tlącym się w jej dłoni papierosem! Nie zauważyła go w pierwszym odruchu, przez co naprawdę się wystraszyła. Oczy nieomal wyszły jej z orbit, ale kiedy do jej mózgu dotarła już informacja, że to ten konkretny chłopak właśnie stał obok niej, odetchnęła głęboko, a jej wnętrzności postanowiły zatańczyć salsę, tym samym powodując dziwne rewolucje w okolicach jej żołądka. – Na Merlina, Rasmus, naprawdę mnie kurwa przestraszyłeś – burknęła w jego stronę, wciąż próbując się uspokoić. Nie było to wcale takie łatwe i winą za to Lara obarczała to dziwne wystraszenie jej osoby. To na pewno nie mogło mieć nic wspólnego z jego osobą. Dopiero po dłuższej chwili spojrzała ponownie w jego stronę, uśmiechając się równie skrępowanie, co i on do niej. – Cieszę się, że cię widzę – powiedziała wciąż z tym uśmiechem na ustach. Zaciągnęła się ponownie papierosem, przyglądając uważnie jego sylwetce. Miała nieodpartą pokusę dotknięcia go, bo przecież na tym wcześniej opierała się ich znajomość. Na kontakcie fizycznym, który dodawał otuchy. Ale czy tylko o otuchę w tym momencie chodziło? –Włosy ci urosły – dodała po chwili, po czym po prostu przytuliła się do niego, stając na palcach, aby zarzucić dłonie na jego barki. Pozwoliła sobie na kilkusekundowy, pokrzepiający (nie wiadomo kogo…) uścisk, po czym cofnęła się, czując jakąś dziwną pustkę związaną z tym czynem. Wolałaby się jednak nie odsuwać…

Doskonale wiedziała, że nie może się poddać i po prostu pozwolić sobie odpocząć wiecznie. Nie wiedziała skąd takie przeczucie, ale było tak jasne i trwałe, jak to tylko możliwe. Wiedziała, że ta ponętna chwila spoczynku z pewnością nie byłaby niczym dobrym. Miała jeszcze zbyt wiele do zrobienia na tym świecie, aby postępować w tak kompletnie irracjonalny sposób. Trzymała się więc dzielnie i dlatego przede wszystkim zdecydowała na wyjazd z ojcem. Wcześniej czuła się tragicznie, a po tym tylko okropnie. Jak tak dalej pójdzie, to może jeszcze kiedyś poczuje jak to jest żyć pełnią życia. Może... W zdecydowanie odległej przyszłości. Nie potrafiła teraz na nic patrzeć w pozytywnym świetle. No, prawie całkowicie na nic.
Obserwowała go, kiedy delikatnie cofnął się, jakby to ona wystraszyła jego, a nie na odwrót. Nie mogła się jednak na niego gniewać. Mimo wszystko, delikatny uśmiech wciąż gościł na jej wargach, znacząco rozjaśniając na co dzień ponure oblicze. To zaskakujące, jak bardzo jeden uśmiech potrafi wszystko zmienić w postrzeganiu drugiego człowieka. Gdyby tylko wiedziała, co w tym momencie myślał, pewnie wybuchła by śmiechem. Czuła się bardzo podobnie do niego. Też kompletnie nie miała zielonego pojęcia, jak powinna się w tym momencie zachowywać względem niego. To wszystko, co wydarzyło się wcześniej wydawało się tak odległe, a jednocześnie tak bardzo realistyczne... Nie chciała by okazał się to być tylko jeden, bardzo miły sen. Wolała wciąż wierzyć, że to wszystko wydarzyło się naprawdę. Nie mogła pozwolić sobie na to, aby było inaczej... Ale przecież był tutaj, teraz. Spotkali się, więc czy mogło być po prostu tak dobrze, jak było wcześniej? Bez żadnych problemów? Nie, problemy musiały towarzyszyć im nieustannie. W końcu to na tym oparli całą swoją znajomość; na wzajemnych problemach i pomocy przy rozwiązywaniu ich. Ale teraz przecież nie mówili jeszcze o żadnych problemach. Po prostu się... przytulali. Czy tak mogło się dziać? Mętlik w głowie Lary osiągnął bardzo krytyczny poziom, bo nie wiedziała, co powinna o tym wszystkim sądzić. Próbowała sobie wmówić, że to zwykła potrzeba bliskości, bez żadnych podtekstów i niczego innego. Ale każdy odruch jej ciała, kompletnie przeczył postawionej teorii. I jej myśli też temu przeczyły. Bo przecież poczuła się cholernie dobrze, kiedy odwzajemnił ten prosty gest, jakim było przejechanie dłońmi po jej talii i ujęcie jej. Aby mogła znaleźć się nieco wyżej, odrywając stopy od ziemi? Nie, to już naprawdę było... miłe? Cholera...
Nic nie mogła poradzić na to, że kiedy wspomniał o jej uśmiechu, ten się jeszcze poszerzył w ten dziwny, uroczy sposób. To było takie proste i miłe. Czy nie mogło pozostać tak już zawsze? – Tak jakoś wyszło z tym uśmiechem – odpowiedziała, lecz ugryzła się w język, nim dodała, że dzisiaj uśmiechnęła się więcej razy niż w przeciągu kilku ostatnich tygodni. Tym szczegółem chyba jednak nie powinna się w tym momencie dzielić, prawda? Kolejne zdanie sprawiło, że zamrugała kilka razy, pozwalając sobie na ponowne zaciągnięcie się papierosem. To pozwoliło ogarnąć jej palpitacje serca, które nagle zaczęły jej towarzyszyć. – Podróżowanie jest spoko, ale nie wiem, co na to by mój ojciec powiedział, gdybym po wakacjach oznajmiała, że rzucam szkołę – dodała po chwili. Choć wizja udania się w nieznane, nie była wcale taka zła.
Czemu wciąż miała to cholernie dziwne uczucie, że chciałaby go ponownie dotknąć… Nie dało się z tym jakoś walczyć? Lara widocznie nie wymyśliła na to jeszcze skutecznego sposobu, próbując ogarnąć swoje myśli na tyle, aby bez przeszkód zrozumieć słowotok krukona.
– Wiesz, w zasadzie to jeszcze nic nie widziałam. Przybyłam tutaj zaledwie godzinę temu – wzruszyła delikatnie ramionami, jakby to nic kompletnie nie znaczyło. – Ale chętnie z tobą zobaczę te miejsca. Możesz być moim przewodnikiem – dodała po chwili, czy dwóch, wciąż nieznacznie się uśmiechając. Zaciągnęła się ostatni raz po czym rzuciła niedopałka w bliżej nieokreślonym kierunku, nie bardzo przejmując się tym, że coś spali. Na mokradłach raczej nie było to możliwe, to po pierwsze, a po drugie, miała ważniejsze zmartwienia na głowie. Na przykład zastanawianie się nad tym, jakie miejsce odwiedzą jako pierwsze.

Świat nadal szedł do przodu, nie stawał w miejscu i mówił "spokojnie, macie jeszcze chwilę, odpocznijcie". Nie, wszędzie, na każdym kroku coś się zmieniało. Gdzieś tam umierał jakiś człowiek, gdzieś indziej inny się rodził. Ktoś czuł się w identyczny sposób jak oni, aby zaraz gdzieś indziej na świecie ktoś cieszył się, że wygrał loterię galeonów. Musieli stawiać coraz odważniej te kroki w przyszłość. Mówić sobie, że dadzą radę. Dopingować siebie nawzajem. Że czasem będą cięższe chwilę, ale sobie poradzą. Z drugiej strony łatwo było tylko tak mówić, bo następnego ranka ktoś mógł nawzajem tak im dopierdolić dowalić, że reszta nie będzie już tak wspaniała. Dlatego chociaż tak mogli sobie pomóc - wzajemnym podtrzymywaniem własnych skrzydeł i dążeniu dalej. Tak sądził Rasmus. Tak chciał sądzić. Czy tak będzie? Nie wiedział. Nie miał daru jasnowidzenia.
Nie miał chęci na to, aby wylewać z siebie kolejne negatywne emocje. Luizjana była dla niego taką przystanią, gdzie... wszystko co działo się w szkole i w Europie pozostawało tam. Zostają daleko za Pacyfikiem. Nic nie mogło go tam trzymać czy powodować, że będzie... smutnawy? Nawet ten deszcz, który dodawał mu ukojenia. Tutaj ten deszcz był denerwujący, powodujący tylko i wyłącznie uczucie... w sumie to żadne uczucie. Był tylko deszczem. Zwykłym deszczem. Nie dającym niczego w zamian. To było zdecydowanie najdziwniejsze uczucie jakie miał ostatnimi czasy. Oprócz tego, że denerwował się przed rozmową z Larą, gdy już przybyła. I faktycznie najlepszym elementem tego wszystkiego było to, że ta uśmiechała się. Nie była smutna, w sumie... Czy ona też w jakiś sposób teraz odpoczywała od tego wszystkiego? Chciał o to zapytać, ale w sumie... wolal nie ryzykować. Nie chciał psuć całego tego nastroju roztaczającego się wokół nich. Czegoś po prostu pozytywnego. Serce biło mu niespokojnie, ale oddychał co raz głębiej, uspokajając się. Ale czy to wszystko dzięki jej przebywania z nim temu, że mogli porozmawiać ponownie, zamiast wysyłać sobie nawzajem listów? W sumie tak, tak sądził. To byłoby najlepsze rozwiązanie.
Kiedy tylko ta mówiła o podróżach, Rasmus jedynie zastanowił się bardziej. Czy jego rodzinę teraz obchodziło co z nim było? Czy jego brat dostał list, że wyjeżdża do Ameryki? Czy ktoś tam chciał ingerować w jego obecne życie? W sumie to... raczej już nie ich decyzja. A podróżowanie było chyba ciekawe. Zwłaszcza, że można było poznać wiele nowych światopoglądów. Dlatego też Rasmus spojrzał na jej twarz. – Kto mówił o porzucaniu szkoły i wyruszaniu w świat już teraz... na koniec wakacji? Przecież można to zrobić w trakcie. Znaczy... myślałem o tym, że mógłbym to robić. Ostatnio bardzo dużo myślałem. – O nich samych tym, że podróże mogłyby go jakoś wykształcić na nowo. Nadać jakiegoś sensu w życiu. Może udałoby mu się połączyć to z nowymi kulturami, które natchnęłyby go na tworzenie... ponownie. Mógł wrócić do Europy z nowym nastawieniem. Albo wpadać do niej jako swego rodzaju pit-stop. Ale na czymś mu jeszcze zależało. Nie wiedział więc czy był to dobry wybór. Rzucić szkołę? Nie... Można było robić coś w trakcie. – Zresztą... Twój ojciec by mnie zabił. Ty też musisz pomyśleć o swojej przyszłości. – I o nas tym co przyniosą najbliższe miesiące, Laro. Zdawało się więc, że siedział w jakimś potrzasku. A nawet nie zauważył, kiedy jego ramię otarło się o nią. Nie zauważył tego. Trzymał dłonie zaciśnięte w jedną masę, podpierając o nie swój podbródek. Wtedy usłyszał o byciu podróżnikiem. – Podróżnik przez Luizjanę? Nie wiem. Czy wystarczająco sobie zasłużyłem na to, abym mógł Cię oprowadzić, Laro? – Poczuł delikatny dreszcz przechodzący przez jego ciało, gdy tylko spojrzał w jej oczy. Utkwił go na dłużej. Nie wiedział jak zareagować inaczej. Trzymał na niej swój wzrok, opierając skroń o wcześniej wspomniane zaciśnięte w jedno piąstki. Trochę niespokojny oddech, ale z uśmiechem. Skromnie chciał jedynie poznać jej opinię na co sobie... zasługiwał obecnie. Sam nie wiedział. Mimo tego jakoś... czuł się dość blisko przy niej i w porządku.

Ciężko przewidzieć, co przyniesie świat i jak to wszystko się rozwinie. Nawet najlepsi jasnowidzi nie są w stanie powiedzieć, co przyniesie przyszłość, bez dokładnego skupienia się na niej. Lara również nie była prorokiem. Choćby bardzo chciała, nie mogła wiedzieć, czy działania dziś podjęte, za wiele lat nie przyniosą na nią oraz jej najbliższych zguby. Mogła tylko posiadać taką nadzieję, a jak wiadomo, to nigdy nie jest jednoznaczne z pewnością, że tak właśnie będzie.Trochę optymistycznego nastawienia do życia z pewnością mogłoby temu wszystkiemu jakoś pomóc, ale w tym momencie ciężko było Larze na ten temat cokolwiek powiedzieć, że wie. Optymizm to ostatnia rzecz, która ją nawiedzała. Wyzbyła się go... jakiś czas temu. Nie, też nie chciała znowu płakać i pokazywać, jak słaba była w środku. Jak niewiele było potrzeba, aby dokonać ostatecznego zniszczenia Lary Burke. Teraz przede wszystkim należało odpocząć. Skupić się na tym, co tu i teraz, a nie na tym, co miała przynieść przyszłość. I pomimo, że nie była jasnowidzem, niektóre rzeczy mogła stwierdzić na sto procent. Po pierwsze, że jej matka umrze. W końcu pozostało jej bardzo niewiele czasu, a Lara starała się nie myśleć o tym co nieuniknione. Po drugie, jeśli będzie dalej tyle palić, co dotychczas, nie będzie to korzystnym dla jej zdrowia. Jednak to były fakty, które każdy mógł powiedzieć, kto odpowiednio zagłębił się w sytuację. Jednak myślmy w perspektywie teraźniejszości! W końcu chciała skupić się na tym, co tu i teraz. Nic dziwnego, że zauważyła to, jak fajny chłopak znajdował się tuż obok niej. I ewidentnie jej dobro było dla niego czymś ważnym. W innym wypadku, czy po tym, w jakim stanie ją widział, chciałby dalej z nią obcować? Nie mógłby się doczekać momentu, kiedy Lara przybędzie na te bagniska?
Tak, Lara też tutaj odpoczywała, tylko myśli, które odlatywały, bezpośrednio powiązane ze sprawami pozostawionymi na wyspach Brytyjskich, teraz zastępowały inne, takie o których posiadanie się nawet nie podejrzewała. Niespokojnie przygryzła wargę, bardzo żałując, że już spaliła papierosa w jego towarzystwie i nie bardzo wiedziała, co mogłaby teraz zrobić ze swoimi dłońmi i jak zająć usta. Na to drugie miałaby może jakiś jeszcze ciekawy pomysł, ale na samą myśl tym, rumieniec pojawiał się na jej policzkach. Ogarnij się Lara! skarciła się w duchu mając nadzieję, że to dziwne odbiegnięcie na chwilę od normy, uszło uwadze Rasmusa. Tylko że wpatrywał się w nią tak intensywnie, że było to raczej mało prawdopodobne. Dlatego odchrząknęła i postanowiła odpowiedzieć na kolejne jego słowa, aby nie pomyślał sobie o niej jakichś dziwnych rzeczy, prawda?
-O czym jeszcze tak dużo myślałeś? - nie mogła odmówić sobie zadania w tym momencie tego pytania. Nic dziwnego, w końcu zaintrygował ją swoimi słowami. Podróżowanie po świecie na pewno wydawało się być bardzo ciekawym zajęciem. -Miałbyś czas w trakcie szkoły na podróżowanie? Chyba musiałbyś sporo zajęć ominąć - zauważyła, jakoś sceptycznie nastawią do tego, że w czasie trwania roku szkolnego Rasmus znalazłby na to czas. Ile lekcji musiałby porzucić w związku z tym? Pewnie zbyt wiele... I niespodziewanie parsknęła śmiechem, kiedy wspomniał o jej ojcu i o tym, że miałby jego zabić. Wydawało się to tak absurdalnie śmieszne, że jej reakcja była jak najbardziej w pełni uzasadniona. No bo ona i Rasmus? Taka zażyłość, aby on miał być odpowiedzialnym za gniew jej ojca? Nie potrafiła sobie tego wyobrazić... Łżesz sama przed sobą... szepnął jakiś uporczywy głosik w jej głowie i podsunął wizje, które dosyć... skrupulatnie opisywały, jak bardzo potrafiła sobie to wyobrazić. Dobrze, że niespodziewanie ją trącił ramieniem, więc te obrazy mogły odpłynąć na dalszy plan, a ona ponownie skupiła się na tym, co tutaj i teraz. I na tym, jak jego jasne tęczówki odnajdywały jej spojrzenie. Czuła się tak, jakby ją hipnotyzował, choć nigdy wcześniej nie poznała tego uczucia. - Myślę, że bardziej sobie na to zasłużyłeś, niż ktokolwiek inny. - powiedziała cicho, nie spuszczając nawet na chwilę wzroku z jego oczu w tym momencie. Przyciągana do niego niczym ćma do światła, podeszła bliżej i przysunęła swoją twarz do jego. Wzrokiem badała każdy milimetr jego skóry, aby wiedzieć, jak zareaguje na to, co właśnie zamierzała zrobić. W głowie pojawiły jej się miliony myśli. Czy dobrze robi? Może powinna przestać? S T Ó J ! Nie rób tego... Za późno... Chwyciła w dłoń jego dłoń i odciągnęła od jego twarzy. Potem pozwoliła sobie na coś, czego robić nigdy wcześniej nie zamierzała. Przynajmniej nie z nim. I nie w takich okolicznościach, jakie aktualnie im towarzyszyły. Ale po prostu się stało. Stanęła na palcach i pokonała odległość, która dzieliła ich wargi od siebie nawzajem. Przymknęła powieki i rozkoszowała się tym kompletnie nowym doznaniem, a jej myśli pędziły w nieznane, próbując zrozumieć co ona kurwa właśnie zrobiła?!

Świat powoli mógłby chylić się ku końcowi, a i tak można by ciągle myśleć co przyniesie jutro. Czy warto było się w tym pomału zatracać? Może po prostu... tak odrzucić to wszystko. Te wszystkie zbyteczne komentarze na temat swojego złego samopoczucia. Choć na chwilę, gdy jest się poza granicami swojego życia w innym kraju. Odrzucić wszelkie doświadczenia stamtąd i skupić się na chwilę na tym co się dzieje obecnie tutaj. Spróbować przemyśleć wszystko i wrócić z być może życie odwróconym o sto osiemdziesiąt stopni. W bardziej pozytywnym świetle. Tak chciał myśleć Rasmus, kiedy rozważał na temat swojej przyszłości. Ale i tak w jego życie musiał wkraść się kolejny ktoś, kto.. tak, namiesza w jego życiu. Albo poukładać je w kupkę. Zwyczajnie chciał... zmian. Mógł to zrobić, bo chyba zaczynał mieć w swoim życiu obecnie osobę na której zdrowiu mogło mu zależeć? I sprawić, aby... jej nie stracić. Znowu... wpuścić kogoś do swojego wnętrza.
Choć dziwna aura Luizjany sprawiała, że nie chciałoby mu się żyć tu zbyt długo, a raczej na bagnach, to musiał przyznać fakt, że miała na niego wpływ. Pozwalała mu zrzucić brzemię zobowiązania. Wszystko co się tyczyło wcześniejszych miesięcy - tutaj uciekało. Brakowało mu tam sił na uśmiechnięcie się. I czy przypadkiem podróże nie miały też być ucieczką od ponurych wydarzeń? Coraz więcej rzeczy sobie uświadamiał przebywając na tych bagnach. W swoich zamyśleniach nawet nie orientował się jak Lara rumieniła się. Był trochę zbyt pogrążony w nich, ale nadal potrafił skupić uwagę na tym co chciała mu powiedzieć. Jego oczy skupiały się bardziej na jej wzroku, nie tym co... pokrywało jej twarz. Uśmiechnął się trochę szerzej na jej słowa.
– Myślałem o wszystkim co się ostatnio działo. Egzaminy, moje marzenia. Rodzina. Wszystko chciałem sobie jakoś w głowie poukładać. Czy może gdzieś przypadkiem nie zbłądziłem. Ale... na pewno nie chciałbym niczego zmieniać. Będąc tutaj jakoś... wszystko mi bardziej sprzyja. Zmiana otoczenia... i tego, kto przy mnie jest. – Odpowiedział na jej pytanie, żeby zaraz rozwinąć dalej odpowiedź. – Co do zostawania w szkole to... ostatni rok. Nie wyjeżdżałbym tak jak teraz do... Ameryki Łacińskiej, tylko skupił się na państwach sąsiednich z Anglią. Albo odkrywał ją. Sam jeszcze nie wiem. Zastanawiam się. – A tak chciał zostać tym jubilerem przez całe lata. A wystarczył jeden zbieg okoliczności, jeden klik w jego głowie, jedna zmiana współrzędnej, aby nagle obudzić się z myślą "może jednak te podróże". Potem zaczął myśleć czy nie połączyć tego jakoś z jubilerstwem. W sumie... kto wie jak to się jeszcze potoczy.
I wtedy został kompletnie zdezorientowany tym co zrobiła Lara. Spodziewał się tylko słów na które musiałby zaraz odpowiedzieć. Nie spodziewał się takiego opuszczenia gardy. Nie spodziewał się nawet tego, że tak łatwo... odpowie na to. Że zaraz poczuje miękkość jej ust na sobie, a jego dłonie, tak samo jak wcześniej zacisną się na jej talii. W uszach słyszał bicie własnego serca, jak krew zaczęła w nim powoli nagle wrzeć. I nawet poczuł w tym moment tęsknoty? Za dotykiem czyiś ust na swoich, emocji przechodzących w jego głowie. Jak deszcz dreszczy zaczyna zlatywać z czubka głowy do pięt. Przeszywając jego kręgosłup, powodując, że dłonie palce dłoni zaczęły lekko uciskać skórę pod jej ubraniem. Że wyprostowując się pozwoli sobie unieść ją swoim ciężarem. Przymykając oczy czuł tylko jej oddech uciekający się spod ich warg. To było dość.. utęsknione uczucie, które uzyskał od nowej osoby. Znanej mu osoby. Działało to na niego jak coś uzależniającego. Robił to co raz dłużej, aż nie udało mu się zarejestrować czasu. Nawet nie poczuł, kiedy delikatny pocałunek pogłębił się w namiętny, a jego dłoń przejechała w górę po jej sylwetce i spotkała się na karku, kciukiem dotykając linii szczęki. Ciągle bijące serce, jakby chciało wyjść z jego klatki piersiowej. A potem... powoli zaczął już przestawać robić to tak głęboko. Pozwolił na spokojnie tonowanie pocałunku, aby ostatecznie przerwać go. Jedyne co powiedział o tym wszystkich to dość ciche. – Nie przepraszaj. – Tutaj nie było za co. Nie domyślał się nawet tego, że tak po prostu... pozwolił sobie ponownie związać jakąś więź w supeł. Ale nie przeszkadzało mu to, o dziwo. Niczego nie testował, niczego nie sprawdzał. Nie bał się reakcji. I... po ludzku jego uczucia zaczęły współgrać z jej. – Trochę się jednak bałem. – Dopowiedział. Tak bardzo mu jakoś zależało, że nie chciał jej krzywdzić. Zrobić jakiś... chamski ruch. Czuł nadal ciepłe powietrze wokół nich i to... jak nadal trzymał ją w ramionach.

Może kiedyś i ona powie, że Luizjana to wspaniałe miejsce, które odmieniło jej życie. W chwili obecnej nie mogła tego stwierdzić, na dziesięć, czy nawet milion procent. Nie była pewna niczego. To miejsce... jeszcze nic o nim nie wiedziała. Przyciągana jakąś niewidzialną siłą, uznała, że jedną z najważniejszych rzeczy tuż po przyjeździe tutaj, będzie spotkanie się z krukonem, który ostatnio tyle dla niej zrobił tylko swoją obecnością w jej życiu. Przecież nic więcej się w ogóle nie wydarzyło. Znalazł ją w stanie gorszym niż zły i postanowił posklejać do kupy. Ot tak, po prostu, bez żadnego powodu czy ukrytego wewnętrznie celu. Lub przynajmniej nie poznanego jeszcze przez Larę. Nie mógł się uśmiechnąć? Nie miał na to siły. Cóż, ona miała wrażenie, że jest przygnieciona jakimś ogromnym ciężarem tak mocno, że za chwilę całkowicie za jego pomocą zniknie z powierzchni ziemi. Chyba że... że znajdzie się ktoś, kto pomoże im ten ciężar dźwigać. Zamienią pakunki roszczeń rodzinnych, zobowiązań i wszelakich obciążeń psychicznych, na jedną wielką skrzynię, z dwoma uchwytami, którą mogą na raz dźwigać dwie osoby. Skrzynię tak wielką, że zmieści się w jej wnętrzu wszystko, opadnie na samo dno i przestanie być widoczne. Może i moc tego ciężaru zostanie również przez to zmniejszona? Istniała taka szansa a ona zapragnęła wierzyć, że taki rozwój wypadków, jest jak najbardziej możliwym. Pewnie to było jednym z powodów jej bezwiednej odpowiedzi jeszcze szerszym uśmiechem, na jego uśmiech. Tak delikatny i miły. Ciepły, zwykły, pogodny uśmiech, który mógłby podnieść na duchu. I te słowa wywołujące jakąś dziwną ciepłotę na sercu. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że są skierowane bezpośrednio w jej stronę. Że poniekąd mówi o niej...
- Czasami zmiana otoczenia jest wskazana, żeby ruszyć dalej, ze świeżym spojrzeniem na wszystkie sprawy - zauważyła cicho, znacząco się przy tym uśmiechając. - Ale w sumie okoliczne państwa brzmią całkiem nieźle. Muszę to po prostu przyznać - dodała jeszcze po chwili. Nie była pewna, czy uwzględniał ją w tych planach podróżowania, ale przecież... bardzo chętnie udała by się z nim w taką podróż, choć jeszcze o tym nie powiedziała nigdy głośno. Bo nawet nie brała czegoś takiego pod uwagę. Nie rozmyślała nad tym nigdy wcześniej. Tak samo jak nad wieloma innymi aspektami, które aktualnie miały miejsce, a o których wcześniej nie sądziła, że w ogóle będzie w stanie się nad nimi zastanawiać. One po prostu nagle się teraz działy... Bo miały miejsce, prawda? To nie było tylko jakieś dziwne urojenie Lary? Nie, nie mogło by być. Nawet w najszczerszych snach nie byłaby w stanie wymyślić czegoś tak realistycznego. Jak to, że faktycznie całowała Rasmusa. I jeszcze to, że nie odtrącił ją przy tym, a wręcz przeciwnie, przyciągnął jeszcze bliżej siebie. Serce waliło jej jak oszalałe, zagłuszając wszystko to, co działo się wokół nich. Tak, garda została opuszczona, mur się rozleciał. Chłopak miał kilka możliwych opcji wyboru, ale tylko jedna zakładała to, że Lara nie rozleci się zaraz w pył, tuż po tym, jak uniosła się na chwilę nad ziemią. Bezwiednie, jakby robiła to przynajmniej tysiące razy wcześniej, zarzuciła dłonie na jego kart. A przecież nie robiła tego wcześniej. Nie w taki sposób. Pełen... uczucia. Palce zagłębiły się w kosmyki jego włosów, badając ich strukturę, napawając się ich miękkością. Pocałunek z początku kompletnie niepewny i delikatny, pogłębiał się z każą mijającą sekundą, czego ona nie musiała już wcale inicjować. Podążała za nim, nie pytając, co jej to przyniesie. Może zgubę? Jego dłonie badały fakturę jej ciała, zatrzymując się przy jej szczęce. Wszystko zelżało, choć napięcie pomiędzy nimi wciąż pozostawało. Zdaniem Lary nie miało kompletnie nic wspólnego z niepewnością, czy niezręcznością. Oddychała szybko, zmuszając całe swoje ciało do tego, aby uspokoiło się choć na chwilę. Czuła się tak, jakby dopiero co przebiegła maraton, przepłynęła wpław kilkadziesiąt kilometrów. Nawet nie zarejestrowała, kiedy jej stopy straciły kontakt z podłożem, ale z powrotem się na nim znalazły. A ona wciąż była w jego objęciach. Nikły uśmiech czaił się gdzieś na nabrzmiałych wargach. -Bałeś się? Ty? - parsknęła cicho, niewiele dalej. Patrzyła w jego oczy szukając czegoś co mogłoby powiedzieć jej jeszcze więcej o całej tej sytuacji. Teraz jeszcze tego nie znajdowała. - Po prostu się zamknij... - dodała po chwili, ponownie zbliżając swoją twarz do jego własnej i jeszcze raz kładąc na jego wargach pocałunek, znacznie pewniej, niż  poprzednio. Odsunęła się po zdecydowanie w jej odczuciu zbyt krótkiej chwili i po prostu parsknęła śmiechem. Chciało jej się śmiać.

Czasami, im mniej słów padało z czyichś ust, tym lepiej to wskazywało i skutkowało. W tym momencie Lara nie potrzebowała żadnych patetycznych poematów, czy mówić czegoś, czego (Merlinie uchroń ich od tego!) potem oboje będą żałować. Wolała po prostu rozkoszować się jego obecnością tuż obok niej, tym, jak trzymał ją w ramionach, choć wcale o to nie prosiła. Do niczego go nie zmuszała, to była tylko jego decyzja, aby kontynuować to, co ona zaczęła. Efekt tego był taki, że po prostu czuła się... szczęśliwa. Nie, to słowo nie powinno nawet pojawiać się w jej głowie! Przecież było tak ulotne, że mogło spowodować rozlecenie się całej planety, gdyby wypowiedziała je w nieodpowiednim momencie! A poza tym, czy mimo tego wszystkiego, tych zawirowań, które nieustannie towarzyszyły jej od dłuższego czasu, czy mogła czuć się szczęśliwie? Pozwolić sobie na tę nutkę ukojenia? Nie wpadła na razie na rozwiązanie, że może przede wszystkim dlatego zasługiwała na chwilę oddechu i spokoju. Być może nawet w jego ramionach, kto to mógł wiedzieć? Oboje wywracali swoje życie do góry nogami, choć nawet nie zdawali sobie z tego sprawy. Cóż to za dziwny zbieg okoliczności...
Kiedy zaczął mówić, słuchała go z uwagą, skupiając się na tym, jak blisko niego jej twarz się znajdowała. I na samej treści słów, jaką jej przekazywał. I nic nie mogła poradzić na to, że pod koniec, po prostu parsknęła śmiechem. Odruchowo schowała twarz w jego koszulce, przy okazji zauważając jak bardzo miły i specyficzny miała ona zapach. Dopiero po chwili podniosła głowę, aby spojrzeć mu prosto w oczy.
- Serio wierzysz w takie rzeczy? Czyli teraz jestem bohaterką, bo uratowałam dwa ludzkie istnienia - znów parsknęła śmiechem, bo po prostu wydawało jej się to tak kuriozalne, że nie mogła się powstrzymać. Śmiała się jeszcze chwilę, po czym postanowiła dodać. - Wiesz, mogłeś uprzedzić, w jakim miejscu przyjdzie nam się spotkać, to bym się chociaż lepiej przygotowała na to wszystko - i wtedy w tym słodkim odruchu pocałował ją w czoło. Lara mimowolnie przymknęła oczy a na jej ustach wykwitł uśmiech, który nie miał nic wspólnego z ogólnym rozbawieniem, jedynie z jakimś rodzajem czułości, który zaczynał pojawiać się w jej ciele względem tego chłopaka. To dziwne, ale do niedawana nawet nie podejrzewała by siebie o umiejętność obdarowania kogoś czymś podobnym. To, co rodziło się między nimi, na pewno nie miało nic wspólnego z przyjaźnią i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Nie wiedziała jeszcze, jak to konkretnie nazwać i nie chciała tego robić. Słowa były tutaj kompletnie zbyteczne, wolała po prostu pozwolić, aby to się działo i zmierzało w jakimś kierunku. Nie wiadomo jakim. Nawet nie chciała tego wiedzieć. Wolała, aby była to piękna bądź paskudna niespodzianka, jaką ześle jej los. Na razie było... bardzo miło, więc ośmielała się mieć nadzieję, że wciąż tak pozostanie. W szczególności gdy słyszała, jej jego serce nierówno bije w tym momencie, próbując odnaleźć właściwy rytm. Czy to nie był dowód na to, że z nim też działo się coś niedobrego? Nie tylko z nią? Nie potrzebowała nic mówić, czy robić więcej. Kiedy zaczął się śmiać, początkowo nie wiedziała kompletnie o co chodzi. Wpatrywała się w niego kompletnie skonfundowana, nie wiedząc jak na to wszystko zareagować, po czym sama zaczęła się śmiać. Głośno i dźwięcznie, nawet nie wiedząc czemu to robi. Po prostu czuła się tak dobrze tutaj, na tym paskudnym bagnisku, że nie umiała tego inaczej wyrazić niż poprzez śmiech. A potem Rasmus zaczął mówić i to takie słowa, że na pewno tym razem rumieńce pojawiły się na jej policzkach.
- Nie używam amortencji - powiedziała, wciąż szczerząc zęby w uśmiechu. - Dla naszej dwójki? Ej, nie przesadzaj, tylko się całowaliśmy. - parsknęła znów śmiechem, delikatnie trącając go w żebra. To, co mówił, brzmiało wręcz wspaniale. Ale nie byłaby sobą, gdyby w tym momencie nie zebrało jej się na dosyć mało stosowne żarty. Ale nie miałaby kompletnie nic przeciwko, jakby faktycznie we wrześniu, w lepszym stanie wrócili razem.

Nie potrzebował obecnie zbyt wielu słów do wyrzucenia ze swoich ust. Tak naprawdę nie musiał mówić zbyt wiele. Wszystko za niego robiło ciało. Wtedy, gdy całował ją. Gdy zaciskał swoje wargi na jej samej dolne. Czy nawet powodował, że niełatwo było mu oderwać się od niej. Na Merlina, to było zdecydowanie coś innego niż... kiedykolwiek. Coś, co nie czuł już od dawien dawna. Coś, co nie było dyktowane jego umysłem, a samym ciałem. Jakby jakieś diabelstwo go opętało, które po tym pocałunku zaczynało powoli niknąć i gasić to. Doprawdy, dziwne to było. Mimo tego Rasmus musiał przyznać, że było to dość niespodziewane. Acz ciągle kotłowało się w jego głowie mimo, że trwało to zaledwie chwilę temu. I nie dawał po sobie tego poznać.
Kropelki łez zaczynały już wysychać od nadmiaru temperatury, która panowała wokół nich. Już nie tylko otoczenia, ale ich własnych ciał. Estończyk nadal przytrzymał jej dłoń, kciukiem naznaczając małe, swobodne kręgi. Wysłuchiwał tego co miała mu do powiedzenia jeszcze trochę, aż w pewnym momencie musiał jedynie powiedzieć. – To nie jest zwykłe co się dzieje, ale też nie zamierzam ukrywać, że mi się nie nie podoba. Ale... nie będę tego też ignorował. Pozwolę temu się rozwijać i... dowiemy się jak daleko to zajdzie. – Mówił o tym dość poważnie, mimo tego, że na jego twarzy wykwitał uśmiech, który mógł znaczyć dosłownie wszystko. Chociaż, ona mogła domyślać się co. Nie pozwalał sobie na zastopowanie, bo ciągnął dalej. – Nie lubię być ciężarem innych ludzi, dlatego jeśli będę wiedział, że będę ci zdecydowanie balastem to... sam Ci powiem, że nim jestem. Trzymanie ludzi na siłę nie jest fajne i nie będę tego robił. Ale... nie możemy też unikać tego, że... coś się dzieje. Jakaś dziwna reakcja chemiczno-emocjonalna o której nie potrafię powiedzieć nic więcej. Albo... po prostu zachodzi więź. Co raz mocniej. I zobaczymy czy pęknie czy będzie twarda. – Czy zdawało mu się, że mówił tutaj w dość tajemniczy sposób o swoich odczuciach, a może o obawach. Obecnie obie te rzeczy działały mu na równym poziomie. A powiedzenie o tym otwarcie przynajmniej minimalizowało procentowe występowanie tego drugiego zjawiska. Tym samym Rasmus zaczął powoli zdawać sobie z tego sprawę. Musiał jeszcze coś... sobie przemyśleć.
– Ale już... trochę mniej o tym. Nie psujmy sobie humorów. Wiesz, że w Nowym Orleanie są różne miejsca. Miałem Cię przecież po nich oprowadzić.  Dlatego będę ci... przewodnikiem po tym co już udało mi się znaleźć. Aha... Pamiętaj, że to jednak kolebka prawdziwej, naturalnej magii. Także tej mrocznej. Marie Leveau była jedną z najsłynniejszych tutaj wiedźm, więc oczekuj, że będzie tu miała swój "kult", jak to nazywam. Voodoo i tak dalej. Tutaj jest to bardzo popularne. Dlatego... A zresztą... Wszystko ci jeszcze pokażę. – I nadal trzymając ją za dłoń, zaczął powoli z nią iść już w kierunku pensjonatu, gdzie miałaby znaleźć swój pokój, rozpakować się i jeśli chciała to w najbliższych godzinach ruszać po Nowym Orleanie.

|z.t x2|

W przeciwieństwie do siedemnastolatka, młody Puchon wcale tak dobrze się nie bawił na tej całej wilkołaczej imprezie. Wprawdzie rozumiał kontekst i znaczenie tego święta w odniesieniu do lokalnej historii i kultury, jednak skłamałby, gdyby potwierdził, że miło tam spędził czas. Każda jego próba nawiązania chociaż minimalnego kontaktu z lykantropami kończyła się druzgocącą porażką, a ze znalezieniem sobie zwykłych partnerów do rozmowy również sobie niezbyt radził. Na domiar złego efekt wyostrzonych zmysłów wywołany przez słodycze zaczynał mu porządnie działać na nerwy, gdy zaczęły się śpiewy i nieco głośniejsze zabawy.
Nie będąc w stanie znaleźć dla siebie odpowiedniego miejsca, uznał w końcu, że czas się ulotnić i zdecydował wybrać się na mały spacer. Chociaż...? W sumie jakby się tak przyjrzeć jego zachowaniu to wcale nie przypominało to radosnej przechadzki, a bardziej samotny rekonesans. Zamiast cieszyć się widokiem i atmosferą lasu pogrążonego w mroku nocy, przesuwał się po ubitej drodze metr po metrze, rozglądając się przy tym na wszystkie strony, jakby w każdej chwili z zarośli mogła wyskoczyć na niego jakaś maszkara. I tak gwoli ścisłości, wcale nie myślał o zbłąkanym wilkołaku czy żądnym krwi wampirze. Te mokradła poza tymi odłamami magicznych ras miały już i tak zbyt wiele do zaoferowania.
Po jakieś godzinie, chłopak kompletnie stracił orientację, buszując po głuszy. W sumie to nawet był odrobinę podenerwowany po tym, jak w pewnym momencie się odwrócił i nie zauważył nawet mało widocznych blasków ognisk wśród drzew. Mimo to, nie miał zamiaru się cofać i szukać drogi powrotnej. Był niemalże pewny, że wtedy zgubiłby się już tak na amen. Dużo lepiej było po prostu iść na przód. Koniec końców znajdzie się jakiś punkt, który wskaże mu dokąd tak właściwie dotarł.
- No i proszę, pomyślałeś to – mruknął do siebie, załamując ręce nad własną głupotą.
Teraz to już tylko kwestią czasu było to, że wmówi sobie, że nie znajdzie drogi do ośrodka. A może po prostu lubił się nad sobą użalać, gdy nikt nie patrzył i w ten sposób pozbywał się negatywnych uczuć, które się w nim kłębiły? Huh, to w sumie była całkiem prawdopodobna opcja. Powinien zapamiętać tę wymówkę tak na wszelki wypadek. Może się przydać, jeśli w przyszłości będzie musiał się tłumaczyć ze swojego zdenerwowania.
Ignacy kontynuował swoją podróż, aż w pewnym momencie wyczuł wśród odoru typowego dla bagien znajomy zapach. Był mu znany, tyle był w stanie stwierdzić, ale trudno było powiedzieć do czego lub kogo mógł należeć. Bijąc się z myślami ruszył w kierunku interesującej woni, aż nagle trop się urwał. Zszokowany, aż zatrzymał się w myślach? Naprawdę? Miał aż takiego pecha, żeby magiczne słodkości przestały działać akurat wtedy, gdy zaczęły się na coś przydawać? Już lepiej być nie mogło.
Starając się nie tracić nadziei, szedł dalej, starając się dostrzec kogokolwiek bądź cokolwiek w mroku, ale nie natrafił na żaden człowiekopodobny kontur odznaczający się w ciemności. Gdy już zastanawiał się, czy nie powinien się poddać, parę metrów dalej, usłyszał dźwięki wody. Zamrugał i od razu ruszył w jej kierunku. Skoro był blisko wody, to równie dobrze mógł być bardzo blisko cywilizacji!
– Oh. Nareszcie. Człowiek – powiedział, gdy nieoczekiwanie wyłonił się z krzaków i pierwsze co zobaczył to jakiegoś chłopaka. Aż uśmiechnął się do siebie, gdy uświadomił sobie, że być może wcale aż tak bardzo nie zabłądził.
Kąciki jest ust opadły nieco, gdy jego spojrzenie padło na twarz młodzieńca. Cassian. Gdy tylko sobie uświadomił, na kogo trafił, wyprostował się jak struna i skłonił przed nim automatycznie głowę w geście powitania. Od czasu, gdy obudzili się nad ranem w jednym łóżku ich... relacja była co najmniej napięta. Chociaż nie, zachowywali się, jakby nic się nie stało, co właściwie wiązało się z tym, że starali się udawać, jakby nigdy w życiu się nie spotkali. A to było dosyć męczące, zwłaszcza że trafili na siebie parę razy w mieście, na stołówce czy kolejce do wspólnych łazienek. Takie sytuacje zdecydowanie wywoływały zażenowanie u obu stron. Tym bardziej że w sumie oboje nie mieli okazji wytłumaczyć sobie, co tak właściwie się stało tamtej nocy. A raczej, jak do tego doszło. Stan, w którym Ignacy wtedy się znajdował był co najmniej nietypowy. Zamiana z człowieka w ducha, a potem z ducha w człowieka na przestrzeni kilku godzin nie była czymś normalnym, prawda?
Orientując się, że między nimi panuje dosyć niezręczna cisza, chrząknął znacząco i zrobił kilka kroków w kierunku balustrady mostku, aby w końcu się o nią oprzeć i wbił spojrzenie w wodę.
– Też Pan był na przyjęciu wilków, Panie Cassian? – zagaił nieco nieudolnie, zerkając na nieco co chwilę kątem oka, tylko po to, aby zaraz odwrócić wzrok.
Eh, czemu to było takie trudne? Może dlatego, że zazwyczaj trzymasz się, jak najdalej od takich dziwnych sytuacji, odpowiedział sam sobie, wzdychając przy tym ciężko. Cóż, prędzej czy później by się na siebie natknęli, więc równie dobrze ta rozmowa mogła odbyć się teraz.

@Cassian H. Beaumont

Na swoją obronę młody Puchon mógł jedynie powiedzieć, że bywały sytuacje, gdy starał się unikać konfrontacji z Cassianem, chociażby gdy już z daleka widział, iż ten przebywa w towarzystwie znajomych. Nie dążył do tego, aby stać się jego cieniem i nękać go na każdym kroku, niczym spowita mrokiem zjawa. Doskonale wiedział, że nawet te krótkie spotkania potrafiły wywołać u nich dyskomfort. A gdyby dodać do tego jeszcze ich własne domysły, które tylko podsycały wypełniające ich zażenowanie! Istna tragedia.
Bywały chwilę, kiedy zastanawiał się, czy Gryfon się komuś nie wygadał lub nie zgłosił incydentu któremuś z opiekunów. Na szczęście mijały kolejne dni, a żaden z profesorów nie wpadł do niego w odwiedziny na przyjazną pogawędkę na temat tamtej pamiętnej nocy. A to prowadziło do prostego i dosyć oczywistego wniosku, że oboje trzymali, na razie gęby na kłódkę i przystali na niepisane porozumienie, według którego szczegóły tego wydarzenia miały pozostać raczej między nimi. Przynajmniej dopóki któremuś z nich coś się przypadkowo nie wymsknie.
– Zabawa miała swoje plusy – odparł dyplomatycznie, kiwając potwierdzająco głową z minimalnym uśmiechem.
Na Merlina, dlaczego to było takie trudne? Czy naprawdę miał na tyle mało pewności siebie, aby poprowadzić zgrabnie kilkunastominutową niezobowiązującą do niczego rozmowę z osobą, z którą po prostu dzielił dosyć krępujące wspomnienia? Przecież tylko spędzili parę godzin w jednym łóżku i to tak gwoli ścisłości całkowicie nieświadomi tego, że jedno z nich w międzyczasie przestało być duchem i na powrót przeistoczyło się w człowieka. Ludzie robili dużo gorsze rzeczy i jakoś żyli, prawda? Wystarczyło spojrzeć na niższe półki literatury popularnej inspirowaną mugolskimi publikacjami. Niektórzy potrafili faktycznie sypiać z nowo poznanymi osobami, a następnego dnia zachowywać się, jakby nic się nie stało. Poza tym do niczego nie doszło!
Owszem, jednak sypiające ze sobą osoby zazwyczaj łączy jakiś związek. Chociażby o podtekście erotycznym, skomentował cichy głosik w jego głowie, który tego wieczora był wyjątkowo rozmowny. Zapewne efekt uboczny słodyczy spożytych na przyjęciu. Ignacy z trudem powstrzymał się od ostentacyjnego przewrócenia oczami, załamany stanem własnej podświadomości. Ten tok myślenia zdecydowanie niczego nie ułatwiał, a już na pewno nie pomagał w tej sytuacji. Chociaż tak na marginesie trudno było zaprzeczyć, że Cassian w istocie był dosyć atrakcyjny. Jego zdjęcia zamieszczane regularnie na Wizzbooku nie wyprowadzały z błędu, a jedynie utwierdzały w tym przekonaniu.
Musiał coś zrobić. Był tego w pełni świadomy. Jeśli postoją jeszcze trochę w nieprzerwanej niczym ciszy ich spotkanie stanie się równie żenujące, jak to poprzednie. Usilnie starał się wymyślić jakiś sposób, aby uczynić tę rozmowę bardziej przystępną, przynajmniej dla samego siebie. Naturalnie nie miał zamiaru zacząć żonglować czy popisywać się magicznymi sztuczkami. To musiało być coś dużo bardziej subtelnego i pasującego do jego stylu. Tak, chyba jednak zostało mu parę asów w rękawie.
Może nie była to idealna taktyka, ale zawsze jakaś. Na co poniektórych zasypanie nieco bogatszym słownictwem niż było wymagane, działało i nieco wytrącało ich z równowagi, pozwalając jednocześnie zdobyć subtelną przewagę w wymianie zdań. Puchon nie wiedział wprawdzie, do jakiej informacji chciał się w ten sposób dokopać, o ile do jakiekolwiek, więc po prostu drążył dalej, wierząc ślepo w to, że dzięki temu zyska jakąkolwiek kontrolę nad rozmową.
– Starałem się zacieśnić nieco więzy z tutejszą watahą i pełnić jednocześnie funkcję swoistego ambasadora szkolnej społeczności, jednak moje starania – zawiesił się na chwilę i wbił wzrok w przestrzeń, rozchylając nieco usta. – Nie spotkały się z odpowiednią dozą zadowolenia ze strony naszych szacownych gospodarzy.
Co tu dużo mówić, ta noc zdecydowanie nie była dla niego zbyt przychylna. Przybył na przyjęcie w pojedynkę, a nie chcąc nikomu nadmiernie przeszkadzać, po prostu trzymał się z boku i obserwował bacznie rozwój sytuacji, licząc, że nastąpi jakiś zwrot akcji w fabule i dostrzeże w cieniu kogoś znajomego bez osoby towarzyszącej. Zamiast znalezienia kompana nabawił się tylko większego bólu głowy, gdy impreza przybrała na intensywności i zaczęło się robić coraz głośniej. Wyostrzone zmysły były jednak swojego rodzaju przekleństwem. A szkoda, ponieważ spodziewał się nieco lepszych doznań.
– Po co czegoś sobie życzyć, jeśli przy odpowiedniej wytrwałości i harcie ducha można zdobyć, to czego się pragnie? – odpowiedział pytaniem na pytanie.
Nie chciał się zbytnio zwierzać ze swojej mało fortunnej sytuacji, więc zdecydował się odbić piłeczkę, przy okazji sprawdzając, w jak dużym stopniu jest w stanie wciągnąć Cassiana w swoistą potyczkę słowną. Ich pierwsza rozmowa raczej nie zachęcała zbytnio do poszerzania horyzontów w ten sposób. Poza tym filozoficzne dywagacje skutecznie odwrócą uwagę od sedna ich przedziwnego stosunku do siebie.
Ignacy dosyć szybko wyczuł ciążący na jego ciele wzrok Gryfona, jednak z początku starał się go ignorować. W duchu zachodził jednak w głowę, co jest powodem takiego zachowania. I to jeszcze tak łatwego do zauważenia. Wiedziony instynktem, odsunął się nagle od barierki i skrócił nieco dystans, jaki ich dzielił, przesuwając się subtelnie w stronę chłopaka, po czym spojrzał na niego z góry, unosząc znacząco brwi w górę, jakby przypominając mu, że wciąż czeka na jakąś odpowiedź. W końcu jego ostatnie pytanie nie należało do tych z gatunku retorycznych. Te zabójcze dziesięć czy dwanaście centymetrów wzrostu, które ich dzieliło, musiało wręcz onieśmielać.

@Cassian H. Beaumont

Skoro Gryfon tak bardzo obawiał się konfrontacji Maxa z Ignacym, to zapewne ucieszy go niezmiernie fakt, że ścieżki obu chłopaków jako parokrotnie się skrzyżowały i nie skończyło się to rozlewem krwi. Wręcz przeciwnie. Skorzystali z okazji i nawet przystąpili do wspólnej degustacji alkoholu w towarzystwie duchów zmarłych weselników na polbiskiej wysepce. Fakt faktem, nie byli wtedy świadomi wzajemnych powiązań z Cassianem, jednak ta informacja nie mogła zmienić tak wiele, prawda?
Wbrew pozorom zachęcenie go do rozmowy nie było jakimś przesadnie trudnym zadaniem. Po porstu zważywszy na dosyć niesprzyjające okoliczności wymagało to akurat teraz dużo większej dawki skupienia i siły przebicia niż zazwyczaj.  Co więce, warto było pamiętać o tym, że praktycznie się nie znali, co dosyć znacząco wpływało na ich relację, biorąc pod uwagę sytuację w jakiej się znaleźli. Znalezienie płaszczyzny porozumienia nie było wyjątkowo łatwe dla żadnego z nich, pomimo tego, że oboje robili co mogli, aby ich wymiana zdań przechodziła z punktu do punktu w miarę gładko.
– Rozumiem, że spotkałeś się z podobnym problemem, gdy plebs odmówił złożenia ci hołdu lennego na przyjęcia? – spytał bystro, przypominając sobie pewien szczegół z imprezy. – Musiał to być dla Pana nie mały szok. Chociaż publiczności ten występ zapewne przypadł do gustu.
Musiałby być całkowicie ślepy i głuchy, aby tuż przed ewakuowaniem sięz imprezy nie zauważyć przedstawienia jakie odstawił Gryfon dla wszystkich gości zebranych na terenach objętych opieką przez wilkołaków. Może nie było to wydarzenia na skalę światową na miarę koncertu Amortentii West, jednak na pewno nie uszło to uwadzę co najmniej kilku par oczu.
Czy Ignacy dostrzegł te oznaki cynizmu, które jakoby występowały w wypowiedzi jego towarzysza? Nawet jeśli tak było, to nie dał tego po sobie poznać. Przez tyle lat spędzonych w Hogwarcie i na licznych zjazdach rodzinnych ciotki, przywzwyczaił się do prowadzenia dyskusji z najróżniejszymi ludźmi z bardzo bogatą gamą charakterów i stylów wypowiadania się. Niektórzy nie zwracali większej uwagi na słowa tańczące na ich językach i nie wyrażali chęci zmiany tego stanu rzeczy, a mimo wszystko mieli w sobie to coś, co zachęcała do interakcji z nimi, w trakcie gdy inni poświęcali całe lata, praktykując sztukę konwersacji i słownych gierek, aby jak najpewniej brylować w towarzystwie.
Osobiście chłopak nie uważał się za żadnego mistrza, chociaż lubił myśleć, że opanował tę umiejętność na tyle, że kilka jego słów rzuconych w odpowiednich momencie mogło zdziałać cuda i zupełnie przenieść rozmowę na inne tory. Teraz niestety nie zdałoby to egzaminu. Cassiana nie zadowoliłby pojedynczy gest, nie mówiąc już o słowie. Chciał tylko więcej i więcej, jakby ilość była lepsza od jakości. Ktoś tu chyba nie wiedział, że prawdziwą sztuką było balansowanie pomiędzy tymi dwoma kategoriami. Może właśnie dlatego rozmowa z nim stanowiła swojego rodzaju wyzwanie?
– Nie potrzeba do tego niezahwianej pewności. Wystarczy podejrzenie przejawiające wiarę we własne możliwości – odparł niemalże natychmiast, nie chcąc dać mu szansy na wytchnienie.
Zmarszczył brwi, jakby zastanawiał się, czy powinien dodać coś jeszcze, jednak koniec końców się powstrzymał. Naturalnie, Gryfon zapewne wolałby, aby rozwinął tę myśl, jednak jego zdaniem była ona w obecnej formie wystarczająco treściwa. A przynajmniej tak mu się wydawało.
Zupełnie niezrażony tą dosyć mało imponującą, jak na jego gust, próbą okazania dominacji, Ignacy zbliżył się do niego jeszcze bliżej. Musiał przyznać, że w połączenie gierki słownej i fizycznego wywierania presji sprawiało, że czuł się bardziej u władzy, niż wcześniej. Odzyskiwał kontrolę zarówno nad sobą, jak i na toczoną rozmową. Ciekawe, gdzie go to zaprowadzi?
W pewnym momencie Puchon nachylił się nieco nad głową Cassiana, studiując z uwagą jego koronę czy raczej wianek wykonany z gałęzi i patyków. Niewątpliwie była to część jego przebrania z imprezy. Tylko... dlaczego tam się coś ruszało pośród pojedynczych listków wystających z gałązek? A może już wzrok mu padał po całym dniu? W sumie nie byłby tym wcale zbytnio zdziwiony. Pomimo tego, że były to wakacje, wstawanie wczesnym rankiem stało się w ostatnich dniach normą, aby jak najwięcej wyciągnąć z wyjazdu, który nieuchronnie chylił się ku końcowi.
– Masz robaka na koronie – odparł z zadziwiającym spokojem, kiedy po dłuższej inspekcji nabrał pewności, co do tego, że to faktycznie była tylko i wyłącznie pojedyncza plamka, widocznie jedynie dla niego.
Spodziewając się, że Gryfon zacznie się miotać na wszystkie strony, odsunął się na jakieś dwa, trzy kroki, obserwując rozgrywający się przed nim dziki taniec. A może spokojne zdjęcie korony z głowy i strząśnięcie niewidzialnego robaczka? To wcale nie tak, że dopuścił się tego małego żarciku po to, aby wytrącić go nieco z równowagi. Czy był złym człowiekiem?

@Cassian H. Beaumont

Jak to mawiają ludzie? Kto pyta nie błądzi? Jeśli chłopak faktycznie w ten sposób poszerzał swoje horyzonty, to zdecydowanie zasługiwał na szacunek. Nie każdy był chętny do tego, aby kwestionować otaczający go świat i szukać bardziej skomplikowanych odpowiedzi od tych, które z pozoru wydawały się jedynymi właściwymi.
– Och, naprawdę? – spytał, unosząc lekko jedną brew. – A już mi się wydawało, że występ miał zawrócić reszcie gości w głowie i być swoistym pokazem umiejętności. Głupi ja.
Uśmiechnął się pod nosem. Naturalnie można było założyć, że Cassian tworzył sztukę dla samej sztuki, a jego pokaz miał wynikać z czystej potrzeby wyrzucenia z siebie nadmiaru twórczej kreatywności, którą chciał przekuć w coś zupełnie nowego, ale jakoś trudno mu było się przekonać do tego scenariusza. Gryfon nie wydawał się tego typu artystą, a nawet gdyby tak było, to wciąż pozostawała do rozważenia kwestia samej publiki.
Większość ludzi chciała, aby to, co stworzyli, zostało dostrzeżone przez innych i w jakiś sposób na nich wpłynęło. Oczywiście nie każdy szukał szerokiej publiczności i właśnie z tego powodu niektórzy pisali do szuflady lub do końca życia skrywali na strychach małe arcydzieła, które nigdy nie ujrzą światła dziennego, jednak wielu artystów poszukiwało jakiejkolwiek reakcji. Gdyby tak nie było, twórcy nie publikowaliby fragmentów swoich prac na Wizzbooku, spoglądając z wyczekiwaniem na rosnącą liczbę lajków i komentarzy.
Naturalnie w tym przypadku raczej nie o te czynniki chodziło, jednak Ignacy nie mógł powstrzymać się od zaufania teorii, wedle której chłopak chciał zostać w jakimś stopniu dostrzeżony w nadziei, może nawet nieświadomej, że jego występ wywoła jakiś efekt. Mogło chodzić o uśmiech na twarzy nastolatki, której randka nie wypaliła. A może o spojrzenie pełne zazdrości kogoś o dużo mniejszym zakresie umiejętności?
– A co z tak zwanym strzałem jednym na milion?. Zbiegiem okoliczności, wielką niewiadomą, która koniec końców okazuje się prawdą? – zapytał Puchon po dłuższej chwili kontemplacji omawianego przez nich zagadnienia. – Trudno by było znaleźć poszlaki, które utwierdziłyby człowieka w przekonaniu, że akurat ta jedna szansa – 1:1000000 – jest tą która stanie się faktem.
W duchu musiał przyznać, że Gryfon zapędził go nieco w kozi róg. Nie było łatwo z niego uciec, ale szczerze wierzył, że to pytanie wystarczająco go rozproszy, aby nie zwrócił uwagę na to, że nie miał pojęcia, jak mógłby odpowiedzieć na jego słowa. Jak na amatora radził sobie zaskakująco dobrze, co z jednej strony było interesujące, a z drugiej zdawało się nosić znamiona swojego rodzaju niebezpieczeństwa. W końcu kto wie, w którą stronę może skręcić ich dyskusja, jeśli u jej steru będzie właśnie Cassian?
Cóż, jeśli sama różnica wzrostu nie wywoływała odpowiedniej reakcji, to przynajmniej dobrze było wiedzieć, że obecność drugiego człowieka działała na niego w taki, a nie inny sposób. Ciepło drugiego ciała, zapach perfum lub czysta świadomość tego, że ktoś napiera na osobistą przestrzeń, mogła być równie wytrącająca z równowagi. Jak na kogoś, kto tak cenił własną prywatność i brak niespodzianek w swoim życiu, Ignacemu zdecydowanie zbyt łatwo przychodziło robienie tego osobom ze swojego otoczenia. A już zwłaszcza jego obecnemu tutaj nocnemu towarzyszowi.
Spokojna reakcja na wieść o robaczku żerującym wśród pojedynczych listków i gałęzi zbiła go nieco z tropu, co zapewne było zauważalne. Co tu dużo mówić, spodziewał się nieco bardziej emocjonalnej reakcji, która zakładałaby co najmniej młócenie rękami w powietrzu i wydawanie z siebie dziwnych odgłosów. Z drugiej strony, Gryfon zareagował w bardzo podobny sposób do wizyty ducha w środku nocy. Czy naprawdę nic nie mogło go zaskoczyć?
– Jestem pewien, że wciąż jest zdatna do użycia – powiedział, jak gdyby nigdy nic.
W kilku miarowych krokach pokonał dystans dzielący go od korony i jednym płynnym ruchem założył ją na głowę, poprawiając jedynie krzywą gałązkę, która piła go w ucho. Gdy już uporał się z tym małym problemem, uśmiechnął się krzywo do Cassiana, zastanawiając się, co też może sobie o nim teraz myśleć. Biorąc pod uwagę, że tylko Puchon wiedział o braku owada, jego zachowanie mogło się wydać nieco dziwne. Albo odważne. Ewentualnie nieco obrzydliwe.
– Dobrze wyglądam? – spytał, poprawiając nietypowy wianek raz jeszcze, krzywiąc się za każdym razem, gdy jego włosy się zaplątywały między patyki.
Nie mógł sobie darować tego pytania.

@Cassian H. Beaumont

Czyż nie właśnie o to chodziło w tej ich małej grze, w której z taką lubością brali udział? Wymieniali ciosy, przerzucając się przy okazji różnego rodzaju kąśliwościami, robiąc przy okazji wszystko, co było w ich mocy, aby to ta druga słowa nie miała ostatniego słowa w konwersacji. Prowokowali, zwodzili, a nawet dezorientowali, licząc na to, że któryś z nich wpadnie w pułapkę, z której już tak łatwo się nie wykaraska. Opuszczające ich usta, w mniej lub bardziej kontrolowany sposób, riposty stanowiły zaś jedną z wielu broni, jakie mieli w swoim arsenale. Czy mieli jakieś asy skrywane w rękawach na wypadek, gdyby pomimo usilnych starań zostali jednak przyparci do muru?
Z logicznego punktu widzenia powinni takowe mieć. Walka o kontrolę nigdy nie była prosta, a już na pewno nie wyglądała dwa razy tak samo. Można było być pewnym swojej wygranej, przez to, że do tej pory inni oponenci nie stanowili wystarczającego wyzwania, jednak rywalizowanie z całkiem nowym indywiduum zawsze stanowiło swojego rodzaju wyzwanie. Dlatego trzeba było z rozwagą odkrywać kolejne karty i zawsze mieć na podorędziu jakąś niespodziankę, gdyby inne taktyki zawiodły.
Na stworzenie w głowie pełnego profilu danej osoby należało poświęcić sporo czasu i wziąć pod uwagę wiele parametrów. Trzeba było sprawdzać reakcje na dane bodźce, przeprowadzić kontrolę granic, w ramach których można było prowadzić rozgrywkę, jak i zadbać o to, aby wymiana poglądów, w przypadku niespodziewanych zastojów, przechodziła płynnie z punktu A do punktu B. Czy właśnie tym się teraz trudnili? Cóż, Ignacy zdecydowanie budował sobie przez tę konwersację obraz młodego Gryfona. Pytanie, czy on robił coś podobnego, czy też nie przykładał do tego zbyt dużej wagi.
– Dobrze powiedziane, Panie Cassian – przytaknął po długiej pauzie, klaszcząc bezdźwięcznie. – Sam bym tego lepiej nie ujął.
Wprawdzie trochę niechętnie, ale mimo wszystko musiał przyznać mu rację, ponieważ takowa po prostu mu się należała. A tego nie można było tak po prostu zignorować. Nie tylko odbił w całkiem niezły sposób piłeczkę, ale jednocześnie zapędził go w kozi róg, niemalże od razu przechodząc do podsumowania ich dotychczasowej dyskusji. Ba, nawet wyciągnął płynącą z niej naukę na światło dziennie. A to wszystko przy na pierwszy rzut oka, bardzo małym nakładzie wysiłku. Huh, może pod tą czupryną kryło się jednak coś więcej od cichego i zdystansowanego na pozór chłopca?
Będzie musiał o tym później pomyśleć. Zabawne, jak łatwo rozmowa, która teoretycznie miała na celu uchylić rąbka tajemnicy, prowadziła do jeszcze większej ilości pytań, na które nie sposób było znaleźć konkretnych odpowiedzi.
Może i pozwolił się teraz przegadać Cassianowi, jednak wciąż miał do dyspozycji kilka ciekawych zagrań, a te mogły mu się jeszcze przydać tego wieczora. Wmanewrowanie Gryfona, aby ten pozbył się korony, było mistrzowskim posunięciem, a jego mina rekompensowała mu nieco poprzednią porażkę. Nie tylko nie znał motywacji Puchona, ale też nie wiedział, skąd wynikało takie, a nie inne zachowanie. W końcu skąd mógł wiedzieć, co nim kierowało? Mógł to być zarówno podstęp, jak i zwykła brawura. Ignacy przewrócił wymownie oczami.
– Tak to jest z ludźmi. Daj im się rozgadać, a prędzej czy później wykażą się pychą – odgryzł się bez przekonania, jakby przekomarzał się już tylko i wyłącznie dla zasady. – Podobno, gdy człowiek zaczyna wierzyć we własną wielkość, jest już gubiony. W sumie nic dziwnego. Bardzo szybko można wtedy stać się arogantem.
Uśmiechnął się pod nosem, a chwilę później skierował swe spojrzenie ku nocnemu niebu na którym, pomiędzy koronami rozłożystych drzew, można było dostrzec pojedyncze gwiazdy, błyskające przyjaźnie. Niby były tak blisko, a jednak tak daleko. Cóż za cuda mogły się kryć pośród nich?
Przez te wszystkie lata nauki w Hogwarcie ani razu nie okazał większego zainteresowania astronomią, poza kilkoma pierwszymi zajęciami, gdy jeszcze łudził się, że faktycznie dowie się na nich czegoś ciekawego. Bywały jednak chwile takie, jak ta, gdy popuszczał wodze swojej fantazji i pozwalał jej ponieść go w nieznanym kierunku.
– Przedziwne, nieprawdaż? Siedzimy sobie tutaj w tym naszym bąblu pełnym najróżniejszego rodzaju problemów, gdy tam może się dziać wszystko. Dosłownie wszystko – powiedział z nieukrywaną nostalgią w głosie. – Od potyczek między obcymi cywilizacjami po zupełną pustkę, w której jedyną w miarę inteligentną formą życia jest rasa ludzka.
Kosmos. Nieznane światy. Eksploracja głębin niekończącej się ciemności, w której mrugały jedynie pojedyncze punkciki. Czarodzieje niemili w tej dziedzinie zbyt wielu osiągnąć, a z tego, co się orientował, mugole byli dużo bardziej zainteresowani tą kwestią. Kilkadziesiąt lat temu posłali kilka misji na Księżyc, a według plotek mieli nawet w planach zasiedlenia Marsa. Marsa! W tym temacie magiczna społeczność zdecydowanie nie miała zbyt wiele do powiedzenia, a nawet gdyby miała, to i tak zapewne nie wniosłaby nic nowego do dyskusji.

@Cassian H. Beaumont

Być może wszyscy byli na swój sposób aroganccy. Ignacy, dlatego że miał czelność wypowiedzieć takie, a nie inne słowa na głos, a Cassian przez to, iż wziął to tak do siebie i d razu założył, że był to atak wycelowany w jego osobę. Czyżby lekkie przewrażliwienie na swoim punkcie?
Puchon nie wiedział, miał jednak pewne doświadczenie z konwersacjami tego typu, więc dosyć szybko zauważył zmianę w postawie kolegi, chociaż nie miał pojęcia, co dokładnie mogło ją wywołać. Mimo wszystko miał na tyle oleju w głowie, aby się o to nie wykłócać, a zamiast tego załagodzić eskalujący konflikt.
– Zaakceptowałem swoją porażkę – odparł twardo, nie zmieniając jednak barwy swego głosu. – Wybacz, jeśli moje słowa w jakikolwiek sposób cię uraziły. Nie to było moim celem.
Przymknął na chwilę oczu, zastanawiając się, czy jednak naprawdę był tak mało obyty w kontaktach międzyludzkich, czy wina leżała także po stronie nastolatka.
– A i owszem – potwierdził ze swojego rodzaju fascynacją w głosie. – Jeśli za trzysta czy nawet tysiąc lat rasa ludzka miałaby decydować o losach wszechświata, jej brak mógłby okazać się katastroficzny. Zakładając oczywiście, że czas jest linearny, a przyszłości nie da się zmienić.
Zupełnie nieświadomie puchon zaczął lekko modulować głos, jakby chciał w ten sposób podświadomie bardziej zainteresować swojego słuchacza. Starał się mówić dynamicznie, utrzymując tę jednoosobową publiczność w stanie lekkiego zaintrygowania, nie chcąc zanudzić jej na pozór mało ważnym wywodem. Jednak czy aby na pewno właśnie taki był? Gdyby się tak nad tym poważniej zastanowić, to omawiali wydarzenia wielkiej wagi.
– Wyobraź sobie, że zabrakłoby nas w kluczowym momencie historii kosmosu. Skutki mogłyby być opłakane. Upadek całego stworzenia, a może nawet i koniec znanej nam rzeczywistości. Katastrofa na skalę kosmiczną, bo w danym punkcie w czasie zabrakło kogoś, kto powinien tam być. Możemy nawet pójść o krok dalej. Co by się stało, gdyby osoba o wielkiej wartości dla przyszłości z jakiegoś powodu by się nie narodziła? Jak by zachował się wszechświat? Pozwoliłby, aby świat kształtował się bez tej istoty czy wyciągnąłby asa z rękawa i powierzyłby to przeznaczenie komuś innemu?
Mógł niezbyt przepadać za astronomią i wróżbiarstwem, jednak w gruncie rzeczy, kwestia, do której tak płynnie przeszli w toku tej konwersacji nie dotyczyła żadnej z tych dziedzin. Jasne, rozmawiali o wielkiej pustce, w której była zawieszona zamieszkiwana przez nich planeta, jednak nic poza tym. Ten problem był gdzieś na pograniczu mistycyzmu, metafizyki, a nawet filozofii w pewnych względach. Jaki był cel istnienia? Czy ktoś miał władzę nad jego zmianą?
Interesujące to były zagadnienia i istniało na nie całe setki jak nie tysiące odpowiedzi. Żadna z nich nie była dobra ani zła, głupia czy inteligentna. Większość z nich można była w dużym stopniu uwiarygodnić, odpowiednio przedstawiając własną perspektywę i sposób pojmowania otaczającego daną osobę świata.
Ignacy zamrugał zdziwiony, słysząć komentarz chłopaka. Co on znowu takiego zrobił? Przecież to była tylko prosta, żartobliwa myśl rzucona gdzieś w przestrzeń. Mogła nawet pozostać bez odpowiedzi, a po prostu zostać odebrana i zapomniana. Nawet gdyby liczył na jakąś reakcję, to zakładał, że zmusiłaby go ona do rozłożenia własnych słów na czynniki pierwsze w celu znalezienia czegoś nowego.
Nie sądził, że Gryfon weźmie to aż tak mocno do siebie i jeszcze na dodatek się obrazi z tego powodu. Z trudem powstrzymał się od wymownego przewrócenia oczami i głębokiego westchnięcia. Najwyraźniej trafił na pierwszą granicę, której nie warto było przekraczać, jeśli chciało się odbyć spokojną rozmowę z Cassianem. Ludzie jednak byli skomplikowani.
– Wiesz co? Ludzie tzn. ogół społeczeństwa, ma pewne powiedzenie. Złość urodzie szkodzi – bąknął pod nosem, nie mogąc wymyślić nic lepszego, a po chwili bicia się z myślami, nałożył koronę z powrotem na głowę siedemnastolatka. – Chodź. Zbieramy się. Późno już, a może raczej wcześnie. Niedługo będzie widno.
Nie miał zamiaru po raz drugi przepraszać i błagać na kolanach o wybaczenie, więc po tych słowach po prostu ruszył powoli w kierunku, jak mu się wydawało, ośrodka, w którym pomieszkiwali na co dzień. Dopiero po jakiejś minucie, spojrzał za siebie, aby sprawdzić, czy w dalszą drogę wybrał się samotnie. Na szczęście Gryfon faktycznie się za nim ciągnął te parę metrów z tyłu. Z ociąganiem, bo z ociąganiem, ale jednak szedł. Może nie było między nimi wcale tak źle?

z/t x2

@Cassian H. Beaumont